დავით ჟღენტი, რომ გაიკითხოთ საქართველოს ნებისმიერ ქალაქში გეტყვიან რომ საკმაოდ პატივსაცემი ადამიანი გახლავთ. მარტო საქართველო არ იკმარა და ახლა უკვე სხვადასხვა ევროპის ქვეყანაშია პატივსაცემი პიროვნება, მისი საქმიანობის, ქველმოქმედების, ბიზნესის და ადამიანობის გამო. ცოლად, საყვარელი მეგრელი ქალი შეირთო რომელსაც მზე და მთვარე ამოსდის ქმარზე და შვილებზე. შვილები ვახსენე და არ შემიძლია არ აგიღწეროთ მისი ბიჭი, პირველი სიყვარული და მამის სიამაყე ანდრია. 26 წლის ანდრია როგორი ბიჭია იცით? სიტყვა რომ არ შეეშლება, მიუხედავად იმისა რომ საკმაოდ მდიდარია, ქართულ სუფრაზე მისაბაძი პიროვნება გახლავთ მამის მსგავსად. მამაშვილი მხარბეჭიანობით და გარეგნობით ყოველთვის გამოირჩეოდა. შავი თვალწარბი, შავი თმა, სწორი წარბები და გრძელი წამწამები ჰქონდათ ორივეს. მაგრამ ტუჩების რაგითხრათ აბა? ტუჩებით და ცხვირით აშკარად დედას დაემსგავსა ბატონი ანდრია, სწორი ცხვირით და დიდი სისხლისფერი ტუჩებით, კაცნახევრებს ეძახდნენ მთელი სანაცნობო. ორივე სერიოზულობით და მკაცრი გამოხედვით გამოირჩეოდნენ მაგრამ მათი სიმკაცრე არ ვრცელდებოდა ჟღენტების ოჯახის ქალბატონებზე. უფროს ქალბატონზე ნატალიზე რომელიც ბატონი დავითისთვის თვალის ჩინი იყო, მისი გულ და სული, ასევე მათ ქალიშვილებზე ლილეზე და მართაზე. მართა 24წლის იყო, ყოველთვის უფრო სერიოზული იყო ვიდრე მისი უმცროსი და ლილე. ლილე 21წლის თავისუფალი გოგონა იყო, მაგრამ აბა ზედმეტი გაგებედათ? ან საერთოდ ვინ გაბედავდა ზედმეტს როცა ასეთი მამა ყავდა. ოთხმოცდაათიან წლებში ჭკუის საკითხავ კაცს თუ ეძებდნენ მაშინვე ჟღენტთან უშვებდნენ. ასე და ამგვარად ბატონ დავითს მტერიც არ ყოლია არასდროს. ალბათ გაინტერესებთ ვიზეა ეს ისტორია არა? ეს ისტორია ჟღენტების ლამაზამანებზეა რომლებსაც აკრძალული სიყვარული ეწვიათ.
..............
ივლისი იყო, დილაადრეან წამოფრინდა ქალბატონი ლილიანა ფეხზე, სააბაზანოშ შევიდა, გამოიცვალა, მოწესრიგდა, შავი თმა ცხენის კუდად აიჭიმა რაც მის პუტკუნა სახეს მეტ სილამაზეს სძენდა, მწვანე თვალები ბედნიერებისგან უბრწყინავდა, რომ გეკითხათ რა გაბედნიერებსო პასუხს მაშინვე გაგცემდათ: „ოჯახი!“
ქვემოთ ჩავიდა, ჯერ მამას აკოცა ლოყაზე, მერე დედას, ბოლოს და-ძმას და კუთვნილი ადგილი დაიკავა მაგიდასთან.
-ლილ, სავარჯიშოთ მივდივართ და ჰო წამოხვალ?-ძმამ თავზე აკოცა და წვენი დაუსხა.
-სულით გულით თქვენთან ხალხნო.-აკისკისდა და მის სიცილზე ყველამ სიცილი მორთო, ანდრიას გარდა.-ძამიკუნა რაგჭირს?
-არაფერი ჩემო პრინცესა, პრობლემა მაქვს და მალე მოვაგვარებ.-დას თბილად გაუღიმა და წვენი მოსვა.
-რა პრობლემა?-დავითი ჩაერია საუბარში.
-დევდარიანი.-მამას შეხედა და ამოიოხრა.
-დევდარიანი ვინ არის?-მართამაც ამოიღო ხმა.
-ჩემი გაუცინარი ძმაკაცია.-გაიცინა ანდრიამ.-გუშნ ვიჩხუბეთ არადა ერთი კვირის წინ ჩამოვიდა.
-უბრალოდ ორივემ უნდა აღიაროთ რომ პირველობა გსურთ, მაგრამ ვერანაირ განსხვავებას ვხედავ თქვენ შორის. ალბათ იმიტომ რომ ორივე ლიდერის თვისებით გამოირჩევით მაგრამ არცერთი ხართ ამპარტავანი პიროვნებები. ზუსტად ერთნაირები ხართ უბრალოდ მისი გაცინება და მორჯულება მხოლოდ სიყვარულს შეუძლია.
-პირველობა რაში მაამა?
-ყველაფერში! მამამისს კარგად ვიცნობდი. ისიც იგივე იყო რაც მე ვარ. ხშირად ერთად გვიჩხუბია და საერთოდ მასზე ვაჟკაცი ადამიანი არმინახავს, მხოლოდ მისი შვილი და შენი დაუძინებელი მტერი.-ირონიულად ჩაიცინა.-დევდარიანმა ბევრი გამოიარა და თავს ნუ შეადარებ. მამამისის სიკვდილმა მიწასთან გაასწორა ისიც და მისი ძმაც, დაც და ირმაც, საერთოდ ყველა.
-მასთან ნორმალური ურთიერთობის დამყარება შეუძლებელია!
-შესაძლებელია როცა სიყვარული მოარჯულებს.-თვალი ჩაუკრა უფროსმა ჟღენტმა უმცროსს და ჭამა მშვიდად განაგრძო. ცოტახანში წამოიშალნენ, ჯერ დედას აალაგებინეს გოგოებმა მაგიდა, მერე მოემზადნენ და აუზზე წავიდნენ. გზაში, როგორც ყოველთვის მუსიკები ჩართეს და სიმღერას აყვნენ, ლილე ცეკვავდა კიდეც. დარბაზთან გააჩერა ანდრიამ მანქანა და საბარგულიდან სპორტული ჩანთები ამოიღო, გოგოებს გაუწოდა და თავად ბიჭების გამოსაცვლელისკენ წავიდა. ჯერ ტრენაჟორებზე გავიდნენ მართა და ლილიანა და ანდრიასთან მივიდნენ.
-ანდრიი.-ყელზე ჩამოეკიდა ლილე.
-გოგოებს მიფრთხობ იცი?-შეუღრინა ძმამ.-მართააა შევეჯიბროოთ?
-დარწმუნებული ხარ რომ დამარცხება გინდა?-ეშმაკურად გაიცინა მართამ და სარბენ ბილიკზე ახტა.
-მოიცა ბიჭები მოვლენ და მერე შევეჯიბროთ.
-ვინ ბიჭები?-ყურები ცქვიტა უმცროსმა ჟღენტმა.
-დათა, იოანე, კოსტა და ვატო.
-იოანე ვინარის?-ჩაეკითხა მართაც.
-დევდარიანი.-ეჭვით შეხედა ანდრიამ და მერე წყალი მოსვა.
-ლილეეეე.-ნაცნობი ხმა მოესმა ჟღენტს და უკან მიბრუნდა.
-კოსტალააა.-მთელი ძალით ჩაეხუტა, მონატრებულ მეგობარს.-მომენატრე კოსტ.
-ჩემო პატარა მეც მომენატრე. აბა დატრიალდი.-მოშორდა და დააბზრიალა.-როგორ გახდი ლიილ. არშეიძლება ასეეე, მერე როგორღა გიჩმიტო და გიკბინო ხოლმე?-დაიბუზღუნა და ლოყაზე უკბინა.
-იდიოტო მეტკინაა.-მხარზე მისცხო ხელი და მის უკან მდგომ ბიჭებს გადახედა.-გამარჯობაა. დემე როგორ ხარ?
-ნიჩევოო ლილეჩკა შენ?
-იმ ორი უჟმურის ხელში როგორ ვიქნები?- და-ძმაზე ანიშნა და კოსტას ამოეფარა მართას სახე რომ დაინახა.
-იო რავახარ?-გადაეხვი ანდრია მეგობარს და მხარზე ხელი დაკრა.
-თავად?-ოდნავ გაიღიმა და მართას შეხედა. ზღვასავით ლურჯი თვალები უელავდა დევდარიანს, შავი თმა დაუდევრად ეყრებოდა შუბლზე, განიერი მხრები თავს იწონებდნენ და დიდი სისხლისფერი ტუჩები გამომწვევად უმზერდნენ მართას.
-შეძლებისდაგვარად. გაიცანი ესენი ჩემი ები არიან, მართა და ლილე.
-სასიამოვნოა.
-ჩვენთვისაააც.-უთხრა ლილემ და ხელი ჩამოართვა.
-ტრენერს ვნახავ და მოვალ.-წყალი აიღო მართამ და ტრენერისკენ წავიდა. როგორ ეთქვა ძმისთვის, ეს ბიჭი უკვე კარგახანია მიყვარსო? ან იოანეს როგორ უნდა ეთქვა შენ დას კარგახანია ვიცნობ და უკვე ჩემად ვიგულებო? ტრენერი ნახა და ისევ ძმასთან დაბრუნდა.-ანდუშ, ცურვა თუ სირბილი?-წარბებ აუთამაშა.
-ცურვა იასნია ტო.-გაიცინა და მართა მიიხუტა.-ოღონდ მე ვერ შეგეჯიბრები, ფეხი მი*რაკებს, აი იოს შეეჯიბრები.-ამის თქმა და მართას ხველის ატყდომა ერთი იყო.
-ვის?
-მე.-იოანეს ბოხი ხმა მოესმა და მისკენ მიტრიალდა.-პრობლემა ჰოარ არის რამე?
-არანაირი.-მსუბუქად გაუღიმა.-გამოვიცვლი და მოვალ.-გასახდელისკენ წავიდა თან ლილეს დაავლო ხელი და სულ სირბილით შეათრია შიგნით.
-რახდება გოგო?
-იმ ბიჭზე როგიყვებოდი აფდრე, დაბადებისდღეზე იყოთქო მეცეკვათქო.
-ჰო მერე? აქარის?
-იოანე დევდარიანია!
-რაო?
-მოვკვდები ლილე, დავიხრჩობი ვიცი!-თან საცურაო კოსტუმს იკრავდა თან წუწუნებდა.
-დამშვიდდი გესმის? არგეკადდრება დავით ჟღენტის შვილს ასე აფორიაქება გესმის?! მორჩა ახლა თავს აწევ, ამაყი ნაბიჯებით გახვალ აუზზე და დედას უტირებ ისე იცურავებ!-ამის თქმა იყო და მართას გამბედაობა მოემატა. სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა აუზთან და ოდნავ შემაღლებულ ადგილას დადგა იოანეს გვერდით.
-მოდი ნიძლავზე ვითამაშოთ.-დიდ გულზე იყო ბატონი დევდარიანი.
-კარგი, რაზე გინდა?
-თუ მე მოვიგებ სავახშმოდ წამომყვები, პარასკევს.
-კარგი. თუ მე მოვიგებ სროლას მასწავლი. გავიგე მიზანში ისვრისო.-კმაყოფილმა თქვა და იოანეს გამოწვდილ ხელს თავისი შეაგება. სტარტზე დადგნენ და წყალში ისკუპეს. ყველა მათ უყურებდა, როგორ მიიწევდნენ ერთდროულად ფინიშისკენ, ყველაზე სასაცილო იყო ერთდროულად რომ ამოყვინთეს და დევდარიანს სახეზე გაოცება დაეტყო.-ლილეეეე.
-ერთდროული იყო დაოოო.-გადაიკისკისა და კოსტასთან ერთად ჩახტა წყალში.
-ახლა რას ვიზამთ?-დევდარიანს გადახედა ჟღენტმა.
-ორივეს შევასრულებთ.-ვითომც არაფერიო ისე თქვა იოანემ და მერე მართას გახედა.-სროლას ხვალ გასწავლი, ზეგ სავახშმოდ წავიდეთ.-ოდნავ გაუღიმა და წყლიდან ამოვიდა.-წავედი მე საღამოს გნახავთ.-ყველას გასაგონად თქვა და გასახდლისკენ წავიდა. ცოტახანში სახლში წავდ~იდნენ, გზაში ანდრიას ტელეფონი ამღერდა დ მანაც ხმამაღალზე დააყენა.
-გისმენ ვატო.
-ჩამოვიდა.
-ვინ ჩამოვიდა?-შეშფოთება დაეტყო ხმაში.
-რავერ მიხვდი შე*ემა? დემეტრე დადეშქელიანი ჩამოვიდა.
-ამის დედაშევე*ი. თავიდან დაიწყება ახლა ყველაფერი და დარწმუნებული ვარ უბრალოდ არ ჩაივლის ეს ამბავი.
-დავითას დაურეკე, მაგას არაფერს ერჩის, რამეს იზამს.
-ჰო მამიკოს ბიჭივით მამაჩემს მოვაგვარებინობიჭო საქმე? რაც უნდა დადეშქელიანს იმას მიიღებს, ერთხელ და სამუდამოდ უნდა მორჩეს ეს ყველაფერი!-უცბათ გათიშა და მამამისს დაურეკა.-მამა.
-ვიცი რო ჩამოვიდა.-მშვიდად უთხრა.- თქვენ თუ არაფერს მიქარავთ ეგ არაფერს იზამს, ამიტომ შეეშვით. მორჩეს ყველაფერი! მაგ ბიჭს ჩემზე არანაკლები გავლენა აქვს, მე ვერაფერში დაგეხმარებით. სახლში მოდი და აქ ვილაპარაკოთ.- 10 წუთში უკვე სახლში იყვნენ, ანდრია მამამისთან ერთად მისაღებში დაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.
-მამა იქნებ გოგოებს დაცვა დავუყენოთ?
-დადეშქელიანი იმ დონემდე არასდროს დაეცემა შენთან მოსასვლელად გოგოები გამოიყენოს! მითუმეტეს მე დიდ პატივს მცემს და მასე არ მოიქცევა! შეეშვი ამ ბიჭს! გეყოთ რაც იჩხუბეთ.
-ის თუ არაფერს იზამს, მე მითუმეტეს.-ამოიოხრა უმცროსმა ჟღენტმა.
-ანდრიკოო, საღამოს სადმე გავდივართ?
-ავდივართ ლილე ზემოთ.-გაიცინა ანდრიამ.-ფუნიკულიორზე მივდივართ, მთელი ოჯახობა.-ხელი მოხვია და კალთაში ჩაისვა.
-ჩემი შავთვალებააა.-ლოყები გაუწელა უფროს ძმას.-მიყვარხარ ანდრი.-ყელზე მოხვია შეპუტკუნებული მკლავები და ლოყაზე აკოცა.
-ვეჭვიანობ.-მართას გაბრაზებული ხმა მოესმათ და სიცილი აუტყდათ. ორივე და გულზე მიიხუტა და ჩაკოცნა.
-ახტით მოემზადეთ და წავიდეთ,ექვსია უკვე.-ფეხზე წამოყარა დები.
-ეს ჰო ამ ეფექტურ შესვლებს ვერ გადაეჩვია რაა.-თვალები აატრიალა ლილემ. მართამ დას ხელი მოკიდა და ოთახში აიყვანა. გარდეობის ოტახიო ერთად ჰქონდათ მართას და ლილეს. ორივე ერთმანეთისგან ზურგით იდგა და არჩევდნენ რომელი კაბა ჩაეცვათ.-ვიპოვეე.-დაიყვირა ლილემ და მართა შეხტა. კარადიდან შავი მოკლე კაბა გადმოიღო, ოქროსფერი ორნამენტებით. მართალია ჩვენი ლილე ტანწერწეტა არ გახლავთ მაგრამ მოკლე კაბას რომ იცვამს საკმაოდ შესაშურად გამოიყურება. შავი მაღალქუსლიანი მოირგო ფეხზე, თმა ზემოთ აიწია და სარკის წინ კმაყოფილი შესდგა. მართამ კი მისი გარდერობის ყველაზე ახალი წევრი გადმოიღო. შავი წვივამდე კაბა, მუხლს ზემოდან ჩაჭრილი, მხრები მთლიანად მოშიშვლებოლი, წელში ლამაზად გამოყვანილი. ფეხზე შავი მაღლები მოირგო, თმა გაიშალა და ყავისფერი დალალები მხრებზე დაიყარა. პატარა ხელჩანთები აიღეს და ოთახიოდან კაკუნით გავიდნენ. ქვემოთ ელოდათ მთელი ოჯახი. ანდრიას და დავითს კლასიკური სტილი მოერგოთ. ნატალის კი შვილების მსგავსად შავი სოლიდური კაბა. 46 წლის ქალიც კი შვილებზე ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა რაც ნამდვილად კარგი ქმრის დამსახურებაა. გოგოები ძმას ჩაუხტნენ მანქანაში, მშობლები კი ცალკე წავიდნენ. ფუნიკულიორზე ასულებს ყველა დიდი მოწიწებით შეხვდათ. ასე მთელი ოჯახი ერთ მაგიდასთან იდგნენ და ღიმილით აკვირდებოდნენ საზოგადოებას. ლილეს უცბათ გაუშტერდა თვალი როცა საყვარელი ფერის თვალებს გადააწყდა. შავი თვალები ისე უმზერდნენ ცოტაც და მიწაში ჩაძვრებოდა ჩვენი ჟღენტების ნაბოლარა ქალბატონი. ძმას გადახედა რომელიც ცოტაც და იფეთქებდა.
-კარგად ხარ?-ჩუმად გადასჩურჩულა და თვალებშ ჩაქხედა. ანდრიას და ლილეს სულ განსხვავებული კავშირი ჰქონდათ, ყოველთვის თითქოს ერტი გული ჰქონდათ და ერთადსუნთქავდნენ.
-კარგად ვარ პატარავ.-შუბლზე აკოცა დას და ვისკი მოსვა.
-რალამაზი ხარ ქალბატონო?-უკნიდან კოსტას ხმა მოემა და თვალები გაუბრწყინდა.
-ჩემო ქერა, რა სიმპო ხარ?-ლოყაზე მიაკრა ტუჩები და წარბები აუთამაშა.-წავალ მე დეაკოს ვნახავ, ამაფეთქა.-თვალები აატრიალა ლილემ და მოხდენილი ნაბიჯებით მიუახლოვდა დაქალს უკნიდან.-მომენატრე ქალბატონო!-ჩასჩურჩულა და დეაკომაც არ დააყოვნა მისკენ მობრუნდა და ბავშობის დაქალს ძლიერად ჩაეხუტა.
-როგორ მომენატრე პუტკუუ.
-მეც მომენატრე ბამბუკო.-სიცილით უთხრა და მოშორდა დაქალს.-გამარჯობაა.-იქ მყოფებს მიესალმა და ისევ იმ შავ თვალებს რო წააწყდა უცნაურმა გრძნობამ შეიპყრო.
-გოგო მოდი გაგაცნო ახლა, ეს არის ჩემი ბიძაშვილი ნიკუშა ქალდანი.-ქერა, ეშმაკურად და მომაჯადოვებლად მომღიმარ ტიპზე მიანიშნა.-ეს გახლავთ მიშო ცეცხლაძე.-შავგვრემან, თაფლისფერთვალებაზე მიანიშნა.-აი ეს ჩვენი გაუცინარი ხელმწიფეა დემეტრე დადეშქელიანი.-შავთვალებაზე მიანიშნა და ლილესაც მაშინვე ეცვალა სახის გამომეტყველება და საკუთარი თავი დაწყევლა იქ მისვლისთვის.-აი ეს ქალბატონი ჩემი დაქალია ლილე ჟღენტი. დავით ჟღენტის ნაბოლარა ქალბატონი.-დაინახა მათ სახეზე ცვლილება, გაკვირვება და დემეტრეს ჩაცინება.
-სასიამოვნოა.-პირველად დემეტრემ ამოიღო ხმა და ირონიული მზერა ესროლა ლილეს.
-ჩვენთვისაც.- გულწრფელად გაუღიმა ქერამ და ანდრიას გახედა, მტრული მზერით.
-ჩემთვისაც.-ამაყად თქვა ლილემ და მის ძმას გახედა რომელიც თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა.-მომკლავს.-ჩაილაპარაკა თავისთვის და არც არავის გაუგია დემეტრეს გარდა.
-ანუ შენ ხარ ის გულმოწყალე პიროვნება, ბავშთა სახლი რომ ააშენე და უმაღლეს პირობებში აღჭურვე?
-გახლავარ.
-მამაშენის შვილობას ამართლებ.-ისევ დემეტრეს ხმა გაესმა და ჟრუანტელმა დაუარა მთელ სხეულში.
-ვცდილობ.-ძლივს შესამჩნევად გაიღიმა და გაკვირვებულ დაქალს გადახედა რომელიც მტრული მზერით აკვირდებოდა.-რა?-ჩუმად კითა.
-ბიჭებო ჩვენ გავალთ და მალე მოვალთ.-ხელი დაავლო ლილეს და აივნისკენ წაიყვანა.-აბა რახდება?
-შენს გაუცინარ ხელმწიფეს და ჩემ ძმას ომი აქვთ გაჩაღებული, მეკიდევ ამ შენს შავთვალებაზე უცნაური დამკიდებულება მიჩნდება. მომკლავს ანდრია.
-ნამდვილად მოგკლავს.-მართას ხმა მოესმა და კარისკენ გაიხედა.-მთელი 22 წელია არავისთვის ზედ არ შეგიხედავს და მამა სულ იმას ამბობდა ეს ან აგვაშენებს ან დაგვაქცევსო.-გაიცინა.-მაინცდამაინც შენი ძმის მტერი უნფდა მოგწონებოდა? ნამდვილად შეგეფერება ასეთი რისკი ჩემო პატარავ.-გულზე მიიკრა უმცროსი და და შუბლზე აკოცა.-ჯერ ნურაფერს მოიმოქმედებ გთხოვ რაა, იქნებ არც მოგწონს საერთოდ? უბრალოდ მისი ფერის თვალებზე გიჟდები და უნდა ვაღიაროთ საკმაოდ სიმპატიურიც არის.
-საკმაოდო? მასეთი სიმპატიური ცოტა თუ დადის.-ამოიოხრა ლილემ და დეაკოს გადახედა რომელიც ეშმაკურად იღიმოდა.-რა ჯანდაბა გაცინებს?
-გემოვნება გაქვს აშკარად.-მხრები აიჩეჩა დეამ.-ახლა ზუსტად გამიგებ ჩემო სიყვარულის განსახიერებავ.-სევდიანად გაიღიმა დეამ.
-მოიცა რას გაგიგებ გოგო?
-ჩემი ბიძაშვილი, იგივე ჩემი ძმაა ჰოიცი. შენი ძმის სასტავს ვერიტანს, ვერც შენი ძმის სასტავი იტანს ჩემ ბიჭებს. მე შენი ძმა მიყვარს 4 წელია მაგრამ ხმას ვერ ვიღებ და ვერც ამოვიღებ, იმიტომ რომ ნიკოლოზს დავკაგავ და შენი ძმას ხელს დამიქნევს იმიტორო არვუყვარვარ. შენკიდევ ნამდვილად მოგკლავს ანდრია მაგრამ დავითს მაგრად ევასება დემეტრე.-ამას ისე ამბობდა გეგონებოდათ ზღაპარს ყვებაო. თან ვერც იაზრებდა ამწამს როგორი საიდუმლო გათქვა.
-რაო?-ერთად თქვეს მართამ და ლილემ.
-აუ.-აწითლდა დეა და გოგონებს თვალი ვერ გაუსწორა.
-რა აუ, რამაგარია გოგო.-აღტაცება ვერ დამალა ლილემ.
-რაარის მაგარი დაიკოებო?-მართას და ლილეს გადახედა იმწამს გამოსულმა ანდრიამ და დეა რომ დაინახა თვალები აუციმციმდა.-გამარჯობა დეა-კო.-დამარცვლა მისი სახელი და ცალყბად ჩაიცინა. დეამაც თავი დაუკრა.
-დასასვენებლად წავიდეთო და რავი წავალთ ალბათ.-მხრებ აიჩეჩა ლილემ.
-ვისთან ერთად?-ხმა გაუმკაცრდა ანდრიას.
-გოგოები მარტო.
-არვიცი.-თავი დახარა და ხელი შუბლზე მიიდო.-სად?
-ბათუმში.-ამოთქვა დეამ და ჯიქურად ჩააშტერდა ანდრიას თვალებში.
-კიბატონო, როცაგინდათ.-დანებების ნიშნად აწკიპა ხელები და შიგნით შებრუნდა.
-რა სიმპატიურია.-ლამის ჩამოდნა დეა.
-ჰოო გეთანხმები.-ამოთქვა ლილემ რომელიც აივნიდან გადაჰყურებდა ეზოში მოსაუბრე დემეტრეს.
-კარგით რაა.-გადაიკისკისა მართამ.-ჩემი ყველას ჯობია.
-შენი?-თვალებიჭყიტა დეამ.
-აი ის.-დემეეტრესთან მოსაუბრე იოანეს გადახედა, მუშტი რომ მოუღერა და მოქნეული ხელი აიცილა.-არა არა ასე არუნდა ხდებოდეს.-უცბათ მოწყდნენ ადგილს და ანდრიასთან და ბიჭებთან მიირბინეს.
-ანდრია ჩხუბობენ, დხოცავენ ერთმანეთს. მამა გთხოვ რამე ქენით.-უკვე ხმას უწევდა ლილე და ბიჭებს შეჰყურებდა მაშინვე რომ მოწყდნენ ადგილს. უფროსი ჟღენტი კი ნელი, დინჯი ნაბიჯებით და მოელვარე თალებით მიიწევდა გასასვლელისკენ, გოგონები აივანზე გავიდნენ ნატალიასთან ერტად და იქიდან აკვირდებოდნენ როგორ აშველებდნენ ერთმანეთს. დავითის მისვლა და მათი დამუნჯება ერთი იყო. ბიჭების წინ იდგა ბატონი დავითი და ორივეს ქვემოდან უყურებდა, თავი აწია და ამოიოხრა.
-რა ვერ გაიყავით?!
-ბატონო დავით, კარგად იცით როგორ დიდ პატივს გცემთ და ისიც კარგად ვიცი რამხელა ამაგიც გაქვთ თქვენ ჩემზე მაგრამ სხვა დროს ჩემს კაცობას რომ შეეხებიან, თქვენი შვილის ძმაკაცს კიარა ნებისმიერს მიწასთან გავასწორებ.-საკმაოდ მშვიდად, აუღელვებლად მაგრამ სიბრაზით ლაპარაკობდა დადეშქელიანი.
-იოანე?!-ახლა დევდარიანს მიუბრუნდა.
-ლილეს სახელი ახსენა.-ამის თქმა და ანდრიას გაცხარება ერთი იყო მაგრამ დინჯად ედგა მამამისს გვერდით.
-კარგი, ლილესთან რა საქმე გაქვს დემეტრე?
-მე ლილე კი არა ლილეს ბავშვთა სახლი ვახსენე! კარგად მოგესმინა და იქნებ უკეთესადაც კი გაგეგო რას ვლაპარაკობდი.-თავი დახარა დემეტრემ.
-ლილეს ბავშვთა სახლში რაგინდა?-ანდრომაც ამოღო ხმა.
-ჩემი ძმიშვილი!-ამოთქვა და სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-ლადოს და მარიამის შვილი ტო?-იკითხა ვატომ.
-ჰო, ვის გამოც შეეწირა ჩემი ძმა.-ცივი ხმით თქვა.-მისგან მხოლოდ ის დამრჩა და სანამ არ ვიპოვი არ გავჩერდები. რძალიც მომიკლეს და ძმაც, ძმიშვილს კი ნაღდად ვეღარ მომიკლავენ.
-დედაშე*ეცი.-შეიკურთხა კოსტამ.-ნეტა ცოცხალი იყოს და ჩემი ხელით დავახრჩობდი იმ დედამოტ*ნულს.
-კარგი ეგ გასაგებია მაგრამ თქვენი ამ ჩხუბების, რაზბორკების და მსგავსი რაღაცების აზრს ვერ ვწვდები. რა გაჩხუბებთ? ლადოს სიკვდილმა დაგაშორათ გასაგებია მაგრამ 5 წელი დაუსრულებლად რა გაჩხუბებთ?!-დასჭექა დავითმა.
-მაგას ვერ მოვაგვარებთ ვერასდროს. მორჩეს აქ! თქვენ თქვენთვის, ჩვენ ჩვენთვის.-თქვა დემეტრემ და დავითს თავი დაუკრა. მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად გაეცალა ადგილს. გოგონები ყველაფერს ზემოდან აკვირდებოდნენ, ყველაფერი ესმოდათ და ლილე ვერ უჯერებდა ყურებს. მერე უცბათ დასცხო თავში, მისი ერთ-ერთი აღსაზრდელის თვალები რომ დაუდგა თვალწინ. დარბაზში შევარდა და მამამისთან მივიდა.
-მამა მანქანის გასაღები მომეცი, სასწრაფოდ.-ისეთი ტონით თქვა შეწინააღმდეგებას ვერავინ გაბედავდა, მაგრამ დავითი ყველა არ არის.
-რად გინდა მამი?-შუბლზე აკოცა.
-გთხოვ, მჭირდება, დეას და მართას გავიყოლებ.-მავედრებელი ხმა ჰქონდა, მანქანის გასაღები გამოართვა, გოგოებს ხელი დაავლო და მანქანაში ჩაჯდა. სწრაფად ატარებდა მანქანას, ბოლოს ბავშვთა სახლის წი გააჩერა, შიგნით შევარდა, ჯერ 9 საათი იყო ამიტომ ჯერ არ ეძინათ ბავშვებს. მისაღებში შეირბინა და მოწყენილ შავ თვალებს რომ გადაეყარა გული დაეწვა. აღსაზრდელებს და აღმზრდელებს მიესალმა და ბოლოს პატარა გოგონასთან მივიდა.- ლანაჩკა, დეი რატო ხარ მოწყენილი?
-ლილე.-ამოიქვითინა ბავშვმა და ხელები ყელზე შემოხვია ლილეს, თან ტიროდა.
-რამოგივიდა ჩემო პატარავ?
-მე რატომ არ მყავს დედიკო და მამიკო?-ამოიქვითინა და ლილეს ჩაეწვა კიდეც შიგნეულობა.
-გინდა ჩემთან წამოხვიდე ცოტახნით? ერთად დავიძინთ ხოლმე.-გულში ჩაიკრა ბავშვი და თმაზე ხელი ჩამოსვა, მანაც თავი დაუქნია და წამოდგა. მისი ოთახიდან ნივთები გამოატანინა და მანქანაში ჩასვა.-მართა შენ დაჯექი საჭესთან.-თქვა და მისი მანქანის უკან შედარებით მოშრებით მდგარ დემეტრეს მანქანას რომ მოკრა თვალი გული აუფანცქალდა.-შენ ძალიან მალე გეყოლება ოჯახი.-გადაჭრით თქვა ლილემ და ბავშვი ამნქანაში ჩასვა, თავად კი დემეტრეს მანქანისკენ დაიძრა. მანაც არ დააყოვნა და მანქანიდან გადმოვიდა.
-ის არის რაა?-თბილი ხმით იკითხა.
-ცოლი ან მშობლები გყავს?
-დედა მყავს მხოლოდ, მამაჩემს მეორე ცოლი ყავს ამიტომ ჩვენთან არ ცხოვრობს.
-გასაგებია, გამიჭირდება მაგრამ შევეცდები მეურვეობა გადმოგეცეთ, ორონდ უნდა დავრწმუნდე რომ ნამდვილად ის არის.
-რა ქვია?
-ლანა.-ამოიოხრა და თვალებში ჩააჩერდა.-დეენემის ანალიზი გავაკეთოთ, მის თმას მოგიტან, ხვალე მიიტანე ანალიზის გასაკეთებლად, რაც მალე მით უკეთესი, ტირის და სულ მოწყენილია.
-შეიძლება ვნახო?-იკითხა მორიდებით.
-შეიძლება.-ამოთქვა და მანქანისკენ ერთად წავიდნენ. უკანა კარი გამოაღო ლილემ და ლანა ხელში აიყვანა.-ლან, ეს დემეტრე ბიძიაა.
-შენი შეყვარებულია?-დამორცხვილმა იკითხა ბავშვმა.
-არა ლან, მე მეგობარი ვარ.-გაიცინა დემეტრემ.-ჩემთან არმოხვალ?-ხელები გაუწოდა და ლანაც მისკენ გადაიწია. უცხო მუხტი იგრძნო დემეტრემ, ზუსტად ისეთი ძმასთან შეხებისას რომ განიცდიდა.-რამდენი წლის ხარ ლან?
-5 წლის ვარ.-თქვა და ლოყები აუწითლდა.
-გინდა ჩემთან რომ იცხოვრო?
-შენ ჩემი მამიკო არ ხარ და შენთან რატომ უნდა ვიცხოვრო?
-შენი მამიკო არ ვარ მაგრამ შენ მამიკოს ვიცნობდი.
-მართლა?
-კი.
-შენი მეგობარი იყო?
-ჩემი ძმა იყო.
-დემეტრე ბიძია, მამიკო ცოცხალი აღარ არის? ციდან მიყურებს? იქ არის ანგელოზებთან?
-ჰო ბიძი, იქიდან გვიყურებს ყველას.
-მე შენთან მინდა! მაგრამ დღეს ლილესთან უნდა წავიდე, ვერ ვაწყენინებ ის ჩემთვის დედიკოსავითაა, ყოველთვის ჩემთანაა როცა მჭირდება და ცუდად ვარ.-ლილესკენ გადაიწია ლანამ და მაგრად მოეხვია.
-დეა სახლში წაგიყვანო?-წინ მჯდომ დეას შეხედა დემეტრემ.
-აუ კიი, წამოვალ მაინც ერთი გზა გვაქვს.-გაიღიმა და მანქანიდან გადახტა.
-კარგად პრინცესა.-ბავშვს შუბლზე აკოცა და თმაზე ჩამოუსვა ხელი.
-კარგად ძიკო.-ხელი დაუქნია ლანამ და ისევ მანქანაში ჩასკუპდა.
-მოიცა დემეტრე.-დაუძახა ლილემ.
-ჰოუ?-ისიც მობრუნდა და გაიღიმა.
-თმა.-ლანას თმის ღერი უმტკივნეულოდ მოწყვიტა, პატარა პაკეტში ჩადო და დემეტრეს გაუწოდა. სახლშ დაღლილები მივიდნენ. ლანა ოთახშ აიყვანა დააძინა და ისევ ქვემოთ მისაღებში დაბრუნდა, ბიჭები და მამამისი ისხდნენ.
-ლანაა ლადოს შვილი ჰო?
-90% დარწმუნებული ვარ, დანარჩენ 10% მალე გავიგებ.
-როგორ?
-დეენემით ჭკვიანო.-ამოიღრინა და მამამისს მიუჯდა გვერდით.
-ვიზე გააკეთებ დნმს?
-მე არა, დემეტრე გააკეთებს ხვალ.
-შეხვდი არა?-ამოხედა ანდრიამ.
-დამალვას არ ვაპირებ.-ამაყად განცხადა უმცროსმა ჟღენტმა და მამამისს შეხედა რომელიც სიამაყით სავსე თვალებით უყურებდა შვილს.
-ზედმეტად ბევრს ჰოარ იღებ საკუთარ თავზე ლილე?-ხმა გაუმკაცრდა ანდრიას.
-მეე? სერიოზულად ანდრია?
-ჰო სერიოზულად! მეორედ აღარ ნახავ გასაგებია?-ხმას აუწია ანდრიამ.
-ვისაც მინდა, როცა მინდა, სადაც მინდა იქ ვნახავ და შენ ვერ დამიშლი! ისე ნუიზამ ჯიბრში ჩაგიდგე და რღმად შევტოპო!
-ნორმალურად მელაპარაკე, მე გითხარი დემეტრეს აღარ ნახავთქო!
-მეც გითხარი ნუ მიბრძანებ თორემ არ მოგითმენთქო!-წყობიდან გამოვიდა ლილე.
-მოგეწონა არა?!-თავი დანანებით გააქნია ანდრიამ.
-მეე? ტვინი გაანძრიე ჟღენტების უფლისწულო! ამ უაზრო დაპირისპირებაში შესაძლოა ცხოვრების სიყვარულს კარგავდე! მხოლოდ ყურებას ნუ დაჯერდები! მე თუ დემეტრე მომეწონება პირველს შენ გაგაგებინებ.
-გოგო შენ თავი რამეს ჰოარ მისცხე?!-დაიყვირა ანდრიამ.
-ანდრია გაჩერდი!-დასჭექა დავითმა.-მე იმისთვის არცერთი გამიზრდიხართ რომ ერთმანეთი დაგეხოცათ ან დატანჯულიყავით ან თავისუფლება შეგზღუდვოდათ გასაგებია?! თქვენი ცხოვრება გაქვთ ორივეს და თქვენ გადაწყვიტეთ რას იზამთ!-თქვა და ცოლთან ერთად ოთახისკენ წავიდა.
-მეორედ არ გაბედო და ასეთი ტონით არ მელაპარაკო!
-შენკიდევ ასე არაფერი მიბრძანო თორემ ყველა სისხლძარღვს სათითაოდ გადაგიჭრი!-თქვა გაცხარებულმა ლილემ და ოთახში შეიკეტა.
-ჭკუიდან გადამიყვანს! რაღაც სისულელეს გააკეთებს!-სახეზე ხელები ჩამოისვა ანდრიამ.
-ნუ აზვიადებ რა.-ხელი ჩაიქნია კოსტამ.
-გააუბედურებს დემეტრე ჩემ გოგოს.
-ან გააბედნიერებს.-ჩაიცინა ვატომ და წყალი მოსვა.-შენი და დემეტრეს ახლა კი არ გაუცვნია, მთელი 10 წელია იცნობს.
-ახსნი თუ რავქნა ახლა.
-ყოვლისშემძლე დეაკოს ჩორტებია.-ჩაიცინა და ფეხზე წამოდგა.-წავედი მე, დანაარჩენს თავის დროზე გაიგებთ.
........თავი 2...............
ლილესთვის რომ გეკითხათ ბედნიერება რაფერიაო, დაუფიქრებლად გეტყოდათ რომ ბედნიერება ყვითელია. ყველაფერი რაც უყვარს ყვითელია, მზეც, ბანანიც, ანანასით მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანს გეტყოდათ რომ მზესუმზირების გამო უყვარდა ყვითელი. მისთვის ბედნიერების მომტანი ფერია ყვითელი მაგრამ როდიდან? ამაზე პასუხი არ ჰქონდა. მე კი ერთ საიდუმლოს გაგიმხელთ ქალბატონ ლილეზე, გინდათ? რათქმაუნდა გინდათ! აი იმ დღეს როცა დემეტრემ ლილე გაიცნო, სულაც არიყო წვიმიანი დღე და სულაც არ ყოფილან ისინი ფუნიკულიორზე, დეაკოსთან იყვნენ სახლში. 12 წლის ქალბატონები ოთახში იყვნენ, ლილეს ყვითელი ზედატანი ეცვა და გარეთაც რომ გაიხედავდით ბევრ ყვითელ ფერს სეამჩნევდით, შემოდგომა იყო. გაკვეთილებს სწავლობდნენ როცა დეას სახლში ხმაური ატყდა და მანაც თალები აატრიალა და გაიცინა.
-დეა რახდება?
-ჩემ ბიძაშვილთან მოვიდნენ მაგის ძმაკაცები, ცოტახანში გავიდეთ და გაგაცნობ.-მართლაც ცოტახანში გავიდნენ და 15-16 წლის ბიჭები რო დაინახა ლილემ აწითლდა ერთიანად. მითუმეტეს მისი ძმა თუ ამას გაიგებდა ნამდვილად აღარ გაუშვებდა დეასთან, ჰო აი ასეთი მკაცრი და მესაკუთრე ძმააა ანდრია ჟღენტი.-ეე ხალხოო.
-ღლაპუც როგორხარ?-იკითხა თაფლისფერთვალებამ და დეას ჩაეხუტა.-ეე შენ ახალი ღლაპუცა ხარ?
-ამას ღლაპუცა არუწოდო თორემ რო გაიგებ ვინარის ინანებ შენ სიტყვებს მიშ.
-ვინხარ გოგო ამისთანა ა? ახლა ართქვა მინისტრის შვლი ვარო ან რამე ეგეთი.
-უარესი მიშ.-სიცილით უთხრა დეამ და ლილეც აიყოლია.
-ნუ აზვიადებ დეაკო.-გაიცინა ლილემ.-მე ლილე ჟღენტი ვარ.
-ამის დედაც, უარესი ყოფილხარ გოგო შენ.-გაიცინა ნიკუშამ.-შენ ძმას როგორ გავხარ ტოო.
-არ ვგავარ.-თავი გააქნია სიცილით ლილემ.
-შენ მწვანე თვალები გაქვს, დანარჩენით გავხარ.-დემეტრემაც ამოიღო ხმა და ლილესაც აუფანცქალდა ბავშურად გული.
-მართალია.-ამოილუღლუღა ლილემ და სახლთან გაჩერებულ მანქანას ფანჯრიდან გახედა.-მე წავედი.
-რითი მიდიხარ პატარა პუტკუნა ქალბატონო?-გაეკრიჭა და ენა გამოუყო მიშომ.
-მამამ მომაკითხა.-მანაც იგივე ჟესტი გაიმეორა, ყველას დაემშვიდობა და სახლიდან გავიდა. ეგ იყო და ეგ, მას შემდეგ აღარც ბიჭები უნახავს და მას შემდეგ შეუყვარდა, შემოდგომა და ყვითელი ფერი.
.........
ღამე გამოეღვიძა ლილეს, გაახსენდა ყველაფერი და უბრალოდ გაეღიმა,მის გვერდით მწოლიარე პატარას გადახედა რომელიც მშვიდად იყო წასული ძილის სამყაროსკენ, პატარა აპრეხილი ცხვირი ჰქონდა და კუპრივით შავი თმა, ცისფერი თვალები და დიდი ატმისფერი ტუჩები. ნამდვილ ანგელოზს მოგაგონებდათ. ხელი მისი სახისკენ წაიღო და ფრთხილად მოეფერა ლოყაზე, მერე კი მასთან ახლოს მიიწია, მისი პატარა სხეული ჩაიხუტა და ისევ დაიძინა, მაგრამ გვერდით ოთახში მართას რა დააძინებდა? მთელი ღამე იწრიალა საწოლშ და ბოლოს რომ მიხვდა ვერ იძინებდა, ფრთხილად წამოდგა და აივანზე გავიდა. ღამის თბილისს გადახედა და ჩაეღიმა. ერთი შეხედვით ძლიერი, ყველაფრის ამტანი, უემოციო მართა ჟღენტიც ტყდება ხანდახან. იოანეს უემოციობა აგიჟებდა ჩვენ ქალბატონს მაგრამ მაინც ღირსეულად იტანდა ყველაფერს. ისე დაათენდა თავზე ვერაფერი გაიგო, დილის ცხრა საათზე ანდრიას აივანზე გამოსვლამ მოიყვანა გონს.
-მთელი ღამე აქ იჯექი?-კითხა ძმამ და გვერდით მიუჯდა.
-ვერ დავიძინე.-ოდნავ გაუღიმა და ისევ ხედს გახედა.
-რამე არის რაც უნდა ვიცოდე?
-მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია რომ იოანე გუშინ არ გამიცვნია.-ძმას ლოყაზე აკოცა და ოთახში შევიდა. ანდრიას ჩაეღიმა მაგრამ ლილე რომ გაახსენდა ისევ მოეღუშა სახე. როგორია იცოდე რომ შენ დას კავშირი შეიძლება ჰქონდეს ყოფილ ნარკომანთან და მითუმეტეს მაშინ თუ ეს კაცი შენი ძმაკაცი იყო და იცი როგორიც არის. თავი გააქნია და დეაკოზე დაიწყო ფიქრი, როგორ იწურება ეს პატარა გოგო მისი დანახვისას არა? რომ შეეძლოს მვიდოდა ხელს დაავლებდა და აღარასდროს გაუშვებდა მაგრამ არ შეუძლია, მათ შორის ზედმეტად დიდი ბარიერია, ისევე როგორც ლილეს და დემეტრეს შორის. წამოდგა, კომპანიაში წასასვლელად მოემზადა და მამამისთან ერთად სახლიდან გავიდა. ნატალი, მართა, ლილე და ლანა, ერთად ერთობოდნენ. მართას ტელეფონზე უცხო ნომრის ზარი, ეკრანს ხელი გადაუსვა და სიცილით გასცა პასუხი.
-გისმენთ.
-მართა გცალია?-იოანეს სიცილნარევი ხმა გაიგო და უცებ დასერიოზულდა.
-კიი რახდება?
-სროლა უნდა გასწავლო დაგავიწყდა?
-აუ კიი, 10 წუთში მზად ვიქნები და გამომიარე.
-კაი.-თქვა და გათიშა. მართა ორ დაინტერესებულ თვალს შეეჩეხა და თვალები აატრიალა.
-იოანემ სროლა უნდა მასწავლოს, წავედი გავემზადები და ნუმიყურებთ ეგეთი თვალებით.-კიბეზე ადიოდა და ლაპარაკობდა. ნატალიმ და ლილემ ერთმანეთს გადახედეს და გაეცინათ. მართა სწრაფად მოემზადა, შავი სპორტული ელასტიკი, შავი ნაიკის ტოპი, ბოტასები და შავი ლენონები გაიკეთა. იარაღი აიღო, კლეჩატი „სარუჩკა“ მოიცვა და თავისი გაკეთებული იასამნის სუნამო იპკურა. ტელეფონზე ესემესი მოუვიდა და მაშინვე ჩაირბინა კიბე დედას დაუძახა წავედიო და კარი გაიხურა. ჭიშკართან შავ სპორტულებში გამოწყობილი იოანე რომ დაინახა მანქანაზე აყუდებული, მომაკვდინებელი ღიმილითურთ ლამის გული ამოუვარდა.-გამარჯობა.-უთხრა, გადაკოცნა და მორცხვათ გაუღიმა.
-გამარჯობა.-მანქანის კარი გამოუღო და ისიც მაშინვე ჩაჯდა. მთელი გზა სამარისებულ სიჩუმეს მხოლოდ ორივესთვის საყვარელი მუსიკა არღვევდა.
-სად მივდივართ?-ქალაქიდან რომ გავიდნენ მხოლოდ მაშინ იკითხა მართამ.
-ტყეში. იარაღი გაქვს?
-მაქვს.-უთხრა და წელიდან გამოაცურა EKOL ES 66 CO2 ტიპის იარაღი.-აბა როგორია?
-ჩემი უკეთესია.-გაიცინა და წელიდან M-1911 ამოაძვრინა.
-45 კალიბრიანია, უხმაუროდ ისვრის და ხშირად იყენებენ ქილერები. უდაოდ საშიში და კარგი იარაღია.-მართა ლაპარაკობდა, თან ათვალიერებდა იოანე კი კმაყოფილი ღიმილით აკვირდებოდა.
-მოგწონს იარაღები არა?
-ერთგვარი დაინტერესებაა.-იარაღი იოანეს დაუბრუნა და ფანჯარაში გაიხედა.
-პროფესიით რა ხარ?
-ისე მეკითხები თითქოს არიცოდე კოლეგავ.
-საშიში ქალი ხარ.
-უფრო საშიში იურისსტი ვარ და კიდევ უფრო საშიში დედა ვიქნები.-გაიღიმა და მოზუზუნე ტელეფონს დახედა.-გისმენ.
-სად ხარ?
-იოანე სად ვართ?
-ვინ არის?-იკითხა იოანემ და მართას გადახედა.
-ანდრიაა.
-უთხარი სოფელში მივყავარ ნაძვებშიო.
-ანდრიი, სოფელში მივყავარ ნაძვებში.
-რატო?-ანდრიას ღიმილნარევი ხმა მოესმა.
-სროლა უნდა მასწავლოს.
-კაი.-თქვა და გათიშა. იოანეს გადახედა რომელიც უემოციოთ იჯდა მერე კი გზას გახედა რომელიც სოფელში შედიოდა. მთავარი გზიდან გადაუხვია მანქანამ და ვიწრო გზაზე დაიწყო სიარული, ცოტახანში სასაფლაო გამოჩნდა, შემდეგ კი დიდი ფიჭვნარი. მანქანა გააჩერა და ორივე გადავიდნენ. იქვე პატარა ბიჭები ისხდნენ, იოანე რომ დაინახეს წამიშალნენ და სათითაოდ დიდი სიდინჯით მიესალმნენ.
-ბიჭებო რაც გითხარით დამახვედრეთ?
-იმ ხესთანაა ყველაფერი.-უთხრა ერთერთმა და იმწამს მოსული გოგოებისკენ გაიხედა.
-იოანეეე.-დაიყვირა ერთ-ერთმა და იოანესკენ გამოიქცა ზედ შეახტა და ლოყები დაუკოცნა.-როგორ მომენატრეე.
-ნინ როგორხარ?
-კარგად იო შენ როგორ ხარ?
-კარგად პრინცესა.-შუბლზე აკოცა და მერე მართას გახედა.-ეს მართაა, ჩემი ძმაკაცის და და ჩემი მეგობარი, სროლა უნდა ვასწავლო. მართაა ეს ჩემი ნათესავია ნინი, ეს სოფო და სესო სად არის?
-როგორც ყოველთვის სახლშია წიგგნებს ვერ მოსწყდა.
-სამედიცინოზე აბარებს არა?
-ჩააბაარა უკვე, შედეგებს ელოდება მერე თბილისშ წამოვა.
-ჰოდა ჩემთან იცხოვრებს.-გადაჭრით თქვა იოანემ და ამაყად მდგარ მართას გახედა.-წამო დავიწყოთ.-უთხრა და ხელით ნაძვნარისკენ ანიშნა. ყველაზე გამხმარ ხესთან მიიყვანა და მონიშნულ წერტილს დააკვირდა, თეთრი საღებავი აიღო და წრეები შემოხაზა. სამი წრე გააკეთა და მართას შეხედა. ტყვიებით დატენა იარაღი და ჯერ თვითონ დაუმიზნა ხეს და ისროლა, ზუსტად მიზანში დააჭედა ხეს ტყვია. მერე მართა მიუშვა.-აბა მოსწავლევ როგორი მიზანი გაქვს ვნახოთ.-მართა სტარტზე დადგა, იარაღი გადატენა და ისროლა. მეორე რგოლთან ჰქონდა ნასროლი.-არცისე ცუდია.-წარბები აქაჩა იოანემ და მართას უკენ დადგა, მარცხენა ფეხი წინ გადაადგმვინე, მარჯვენა უკან, მიზანი ააღებინა თან უკნიდან ეკროდა, მართას სუნთქვა გაუხშირდა, იგრძნო იოანემ ეს და გაეღიმა, მის ხელებს თავისი შეახო.-ისროლე.-ჩასჩურჩულა და გასროლის ხმაც გაისმა, ზუსტად მიზანში ჰქონდა ნასროლი.-ეს უკვე კარგია. ახლა ჩემი იარაღით სცადე.-თავისი იარაღი გაუწოდა და მანაც ისევ ისროლა, ისევ მიზანში მოარტყა და თან არაერთხელ. ბოლოს უკვე ტყვიები რომ გამოელიათ და ხეც საგრძნობლად დაიჩიჩქნა, იოანე ხერხი მოიტანა და ხე გადაჭრა.
-რატომ მოჭერი?
-გამხმარი იყო ვერ დაინახე?-გაიცინა იოანემ.-ეს ხე ბევრ ადამიანს გამოადგება შეშად.წამო ახლა სესო უნდა გაგაცნო.-გაუღიმა და ისევ ბავშვებისკენ წაიყვანა სადაც კიდევ უფფრო მეტი მოზარდი ნახეს.-სეს.-დაუძახა იოანემ და წამში წამოვარდა გოგო პუტკუნა და საყვარელი, იოანეს მოეხვია და მალევე მოშორდა.-პუტკუ როგორხარ?
-ჩემი იო.-ლოყაზე აკოცა.-კარგად ვარ შენ როგორ ხარ?
-კარგად ვარ პუტკუ, დედაშენი როგორ არის?
-გელოდება.-თავი ჩახარა და ცრემლი გაუკრთა თვალებში.
-მართა, ეს სესილია ჩემი ნახევარ და. სეს ეს მართაა, ჩვენი ანდრიას და.
-ბევრი მსმენია შენზე.-გაუღიმა სესიმ და ხელი ჩამოართვა.
-სასიამოვნოა.-მართამაც გაუღიმა.
-სეს, თბილისში ჩემთან ჰო იცხოვრებ პატარავ?
-რახან ასე მთხოვ.-თვალები აუფახუნა სესომ.-თორნიკე სად არის?
-როგორც ყოველთვის სვანეთშია, დედასთან ერთად წავიდა მთელი ზაფხულით.
-ჩვენთან არ წამოხვალ? დედას მოენატრე.
-არა დღეს ვერ წამოვალ.-გაუღიმა და მანქანა გასაღებით გააღო.-ამ კვირაში ჩამოვალ ისევ კარგი?
-ნუმა ართქარვენ იო.(არ დაიკარგო იო.)
-არ დავიკარგები პატარავ. კარგად ბიჭებო.-ლოყაზე აკოცა სესის, ნინისაც დაემშვიდობა და მანქანაში ჩაჯდა. მალევე დაძრა მანქანა და ცოტახანში თბილისის გზასაც დაადგნენ. არცერთი იღებდა ხმას, ისევ ის მუსიკა და ისევ ტელეფონის ზუზუნი ჩამავალი მზის ფონზე.
-გისმენ მაა.
-სად ხარ მართა?
-ახლა წამოვედით თბილისში მაა მალე ჩამოვალთ.
-ლილე სად არის არ იცი მაა?
-არა, რახდება მამა?-შეშფოთება დაეტყო ხმაში მართას და იოანესაც გადაედო მისი მღელვარება.
-შუადღის მერე ვეღარ პოულობენ და შენ ძმას სადაცაა მოვკლავ.-თქვა დავითმა და ტელეფონი გათიშა.
-რახდება?
-ლილე დაიკარგა მგონი ანდროს ბრალია.-ერთიანაად აკანკალდა მართა. იოანემ მაშინვე ტელეფონი აიღო, ანდრიას ნომერზე დარეკა და ხმამაღალზე ჩართო.
-გისმენ.-გაისმა განერვიულებული ხმა.
-რა უთხარი ლილეს?-იკითხმა დევდარიანმა მკაცრად.
-ისევ ვიჩხუბეთ, მერე მითხრა ასე თუ გააგრძელებ სისულელეს გამაკეთებინებო, მეც ვუთხარი ან იმას აირჩევ თავის დროზე ან მეთქო და შენ თუ ჩემზე უარის თქმა შეგიძლია მე შენთან საერთო არაფერი მაქვსო, სახლიდან გავარდა და ვეღარ ვპოულობ იოანე გავგიჟდები!-უკვე ღრიალებდა ჟღენტი.
-ყ*ე ხარ სხვა ვერაფერს გეტყვი.-უთხრა და გაუთიშა, მერე სადღაც დარეკა.
-გისმენთ.-ბოხი ბარიტონი გაისმა ტელეფონში.
-ლილე შენ გყავს?-ყველანაირი შესავლის გარეშე იკითხა იოანემ და ძარღვები დაებერა.
-რა მე მყავს მართლა გამო*ლევდი შენ? რახდება ამიხსნი?-უკვე გაბრაზებული დადეშქელიანის ხმა გაისმა.
-ლილე დაიკარგა და ამჟამად შენს მეტი ეჭვმიტანილი არ მეგულება.
-ლილე მარტო ანდრიას და კიარა, დავითის შვილია გასაგებია?! და საერთოდ რას გიხსნი? მეც მაგარი ვარ რა!-თქვა და გათიშა. სხვაზე ვერაფერს გეტყვით მაგრამ იმ წამს რომ დუღდა დადეშქელიანი ბრაზისგან ეგ დანამდვილებით ვიცი. როგორ გაბედეს და მის ლილეს შეეხნენ? ყველას დასუფფიქრებლად მოკლავდა თუ საჭირო გახდებოდა, ლილე ხომ, ყველანაირი ბარიერის მიუხედავად მისთვის ყველაფერს წარმოადგენდა?! იცით ყველაზე საშინელი ამ ამბავში რა არის? რატომ გაიყო განუყოფელი სამეგობრო და რატომ იქცნენ მტრებად? ადამიანი რომელიც დემეტრეს ძმის და რძლის მკვლელი გახლდათ, იოანე დევდარიანის ნათესავი იყო, აი იმ ხალისიანი ნინის ძმა. იოანემ და მისმა ოჯახმა არ გაამართლა ლევან ბრეგაძე და დარჩა ყველანაირად გარიყული საკუთარი მშობლებისგანაც კი. ჰოდა ერთ დღესაც კაიფში მყოფმა საკადრისი მიიღო და თავადაც ეზიარა გარდაუვალ ბუნებრივ მოვლენას, სიკვდილს. თქვენ შეიძლება ვერ გამიგოთ რადგან მე ვთქვი „საკადრისი მიიღოთქო“ მაგრამ რაცარუნდა დიდი ცოდვა იყოს ეს ჩემთვის, მე ასე მგონია რომ ზუსტადაც სიკვდილის ღირსი იყო ბატონი ლევანი. ოდესმე თუ სამეგობრო შეიკვება ეს მხოლოდ იმ საოცრების გამო მოხდება რასაც სიყვარული ჰქვია. გაგიჟებული დადეშქელიანი მხეცური გამომეტყვეებით მიიწევდა „შავი დარბაზისკენ“ სადაც ეგულებოდა მისი ლილე. მართალიც აღმოჩნდა, ზოგადად ამბობენ გულს მიენდე და ის მიგიყვანს საყვარელ ადამინთანო, ამ შემთხვევაშიც ასე მოხდა, საითაც გული მიუწევდა იქ წავიდა და მაინც ამაყად მჯდარი, ტუჩგახეთქლი, ლოყადაწითლებული საყვარელი ქალი რომ დაინახა, მასში მყოფმა მხეცმაც გაწყვიტა ჯაჭვი.
-აკაკიი!-ბოლო ხმაზე იღრიალა დემეტრემ და ყველას მზერა მიიპყრო, ლილეს კი ჩაეცინა და თავი ჩახარა.
-რატომ ღრიალებ შვილო?-ბიძამისის ირონიული ხმა მოესმა და ძარღვები დასკდომაზე გაუხდა.
-ან ახლავე გაანთავისუფლებ ან აქვე და ახლავე ჩაგაძაღლებ და დამერწმუნე დავითიც არ დაგაკლებს.-ისევ ღრიალებდა ბიჭი.-შენ ლეკვებს უთხარი ნუ იმალებიან და ისე ნუ მიმიზნებენ ზურგში, არაკაცური საქციელია!-უკვე ირონიული გაუხდა ტონი, ლილესკენ გაიხედა და თვალი ჩაუკრა.
-აქედან უბრალოდ ვერ წახვალ ორივემ ვიცით, ან ორივე მოკვდებით ან მე მოვკვდები.
-ნამდვილი შეშლილი ხარ.-გაიცინა დემეტრემ.-ჩემნაირ ფსიქოპატს როგორ ეწინააღმდეგები ბიძიკო?-ხარხარი მორთო და საჩვენებელი თითი საფეთქელთან დაიტრიალა.-შენი ყველაზე დიდი სისუსტე იცი რაარის აკაკი? ისე მიძალიანდები საკუთარი გეგმებით და სტრატეგიებით ვერც კი ხვდები რომ შეშლილებს გეგმები და სტრატეგიები არ გვაქვს და სპონტანურები ვართ.
-შენ ახლა ჩემი წესებით ითამაშენ ძმიშვილო.
-მე სხვის წესებს არ ვემორჩილები ბებერო ძაღლო. ძაღლიც კი შენზე უკეთესია აკაკი ბატონო. ახლა კი სანამ არ მომიკვლიხარ დავით ჟღენტის თვალის ჩინი და ნაბოლარა გოგონა უნდა წავიყვანო და პატრონს ჩავაბარო, მერე კი გავსწორდებით!-მოკლედ მოუჭრა და ლილესკენ წავიდა.
-ერთი ნაბიჯიც რომ გადადგა აქვე და ახლავე მოგკლავ დემეტრე დადეშქელიანო!
-იცი? ძალიან გაბოროტებული ხარ რომ ბაბუამ გვარი არ მოგცა. ამის ერთადერთი მიზეზი კი ის იყო რომ შენ მისი შვილი არ ხარ! შეიგნე ბოლობოლო რომ დადეშქელიანებთან საერთო არაფერი გააქვს და დაახვიე ჩვენი ცხოვრებიდან.-სიცილით და ხელების ქნევით ელაპარაკებოდა და თანდათან ცხოველდებოდა. აკაკი დადუმდა, დემეტრე კი ისევ ლილესკენ წავიდა, ხელები გაუხსნა და ფეხზე წამოაყენა, აკაკისს მტრული მზერა სტყორცნა და ლილესთან ერთად გასასვლელისკენ წავიდა მაგრამ უცებ ყურები დაუგუბდა, ყველაფერი ერთი გასროლის ხმამ მოიცვა, ყველა ფერი გაქრა თითქოს და ყველაფერი ნაცრისფერმა და თეთრმა ჩაანაცვლა. ლილე გაჩერდა, ყვითელ მაისურზე წითელი ლაქა ნელნელა უდიდდებოდა უმცროსს ჟღენტს და ხელი ჭრილობისკენ წაიღო, საკუთარ სისხლიან ხელს დახედა და მუხლები მოეკვეთა, დემეტრე მასთან ჩაიმუხლა და მის ჭრილობას ხელი დაადო.-ისუნთქე პატარა ქალბატონო! ასე ევრ დაგვტოვებ გესმის?!-ეს იყო ბოლო სიტყვები რაც გაიგო, მერე კი ყველაფერი შავმა მოიცვა ლილეს გონებაში. დემეტრემ აზროვნების უნარი არ დაკარგა და სწრაფად აიტაცა ლილეს სხეული ხელში, თან მანქანისკენ მიდიოდა და ნაბიჯს უჩქარებდა. ლილე წინა სავარძელზე დასვა და ღვედი შეუკრა.-ჯანდაბა ლილე, ჯანდაბა!-დაიღრიალა და მძღოლის ადგილი დაიკავა. მაშინვე ნიკუშას დაურეკა.-ნიკა.
-რახმა გაქვს რახდება?
-ლილე დაჭრა აკაკიმ, საავადმყოფოში მიმყავს, ბიჭებს დაურეკე აკაკის მიხედონ შავ დარბაზშია, შენ და მიშო რესპუბლიკურში მოდით, თან დავითას დაურეკე, სწრაფად!.-ყველაფერი ერთად მიაყარა თან ლილეს ჭრილობაზე ედო ხელი რომლიდანაც დიდი რაოდენობით სისხლი მოდიოდა. ნიკამ უხმოდ გათიშა და მაშინვე შეასრულა მეგობრის ნათქვამი, დემეტრე რომ იქ მივიდა ბიჭები უკვე იქ დახვდნენ, საოპერაციოს წინ სკამზე იჯდა და ერთ ადგილს იყო მიშტერებული, თეთრი პერანგი და ხელები სულ სისხლიანი ჰქონდა. მალე დავითი და ბიჭებიც შემოვიდნენ დერეფანში და მდგომარეობა იკითხეს. უფროსი ჟღენტი დემეტრეს გვერდით დაჯდა და დემეტრემაც იგრძნო მისი სიახლოვე.-შენ ხომ ყველაფერი იცი დავით? ვიცი რომ ლილე კარგად იქნება მაგრამ აკაკი როგორ მოვკლა ის იცი? ისევ ყვითელი მაისური ეცვა და მასზე წითელი ფერი საერთოდ არ მომეწონა. ასე არ უნდა ყოფილიყო, აკაკის ჩემთვის უნდ ესროლა და არა ლილესთვის.-უკვე ფეხზე იდგა კედელზე იყო მიყრდნობილი და ისე ელაპარაკებოდა ჩაფიქრებულ დავითს.-ჯანდაბა!-იღრიალა და კედელს მისცხო მუშტი, საავადმყოფოდან ჩქარი ნაბიჯებით გავიდა და გარეთ სკამზე დაჯდა, ანდრია მიჰყვა და სიგარეტი მიაწოდა, მანაც ღერი ტუჩებ შორის მოიქცია და სისხლიანი თითებით მოუკიდა.
-გონზე მოდი დადეშქელიანო!-შემოუძახა ანდრიამ და ჩამწვარი სიგარეტი იქვე მოისროლა, ფეხზე წამოდგა და ისევ შიგნით შევიდა, ისევე დინჯი ნაბიჯებით როგორც დავითი მოიქცეოდა. ყველას ლილე სტკიოდა, კოსტა გაგიჟებული დადიოდა აქეთ-იქით, დავითი იჯდა და სახე ხელებში ჩაერგო, ანდრია იდგა და საოპერაციოს კარებს ისე შეჰყურებდა გეგონებოდათ სადაცაა იქიდან ლილე გამოვაო, მართა და ნატალი არ ტიროდნენ, ვერ დაიტირებდნენ ცოცხალ ადამიანს, ეს არ შეეძლოთ ჟღენტის ქალბატონებს. ბიჭები ისხდნენ ამდენი ხნის შემდეგ ყველა ერთად, ნიკუშა, მიშო, ვატო, იოანე, კოსტა, ანდრია, დათა და ახლა უკვე დემეტრეც. მის სიხლიან ხელებს უყურებდა და თვალებში ცრემლები გაუკრთა, თავი ხელებში ჩარგო და რამდენიმე ობოლი ცრემლი გადმოუშვა თვალებიდან. მხოლოდ ის და ანდრია ტიროდნენ, მხოლოდ ის და ანდრია განიცდიდნენ სულის ტკივილს, თითქოს სათითაოდ აგლეჯდნენ ყველა ორგანოს, ძარღვს და ყველა ძვალს უტეხდნენ, უხერხავდნენ და სხეულის ყველა ნაწილს სათითაოდ უკლავდნენ. თითქოს უხილავი ძფებით იყვნენ დაკავშირებულები ლილესთან და ეს ძალიან კარგად იცოდნენ. წამით ერთმანეთის ჩაწითლებულ თვალებს შეეჩეხნენ, ყველაფერი თვალებით უთხრეს ერთმანეთს და ისევ ჩახარეს თვაები. მაინც ვერ პატიობდნენ ერთმანეთს, ლილეს გამოც კი. 3 საათი ელოდნენ ოპერაციის დასრულებას, ბოლოს კი როგორც იქნა გამოვიდა და როცა მომლოდინებს გაუღიმა ყველამ შვება იგრძნო. ნიკა, მიშო და დემეტრე სწრაფად გაეცალნენ ტერიოტიას და შავი დარბაზისკენ წავიდნენ. ისევ გაცხოველებული, გამწარებული, შინაგანად დაჯიჯგნული, მკაცრ ნაბიჯებს დგამდა დადეშქელიანი და მისი ჩაწითლებული თვალები ყველაფერზე მეტყველებდნენ. გარეთ მისი ბიჭები დახვდნენ, თავი დაუკრეს ერთმანეთს და დარბაზში შევიდნენ. სკამზე დამჯდარი აკაკი რომ დაინა პირველი რაც მოაფიქრდა სიცილი იყო. ხმამაღლა ხარხარებდა და თან ისე მიდოდა გაკვირვებული კაცისკენ.
-მართლა გიჟი ხარ დადეშქელიანო!-თავი დანანებით გააქნია აკაკიმ.
-შენ კიდევ სულელი.-ძლივს ამოთქვა სიცილისგან მოკეცილმა და უცბათ გასწორდა წელში. გეგონებოდათ ამ ადამიანშ ორი პიროვნება ცხოვრობს და გაორება სჭირსო. ერთი წამის წინ სიცილით კვდებოდა ახლა კი იდგა გაცხოველებული თვალებით, დაბერილი ძარღვებით და შეკრული მუშტებით.
-რისი ღირსი ხარ ახლა შენ? ქალით მოდიხარ ჩეამდე აკაკი? როგორ დაეცი ასე?-თავი დანანებით გააქნია, მაინც არ ივიწყებდაქ ჩვეულ ირონიას.-არაკაცი ხარ! -თქვა და უკან შებრუნდა, მაგრამ აკაკიმ „სიკვდილთან“ შეგებება არჩია.
-კაცობაზე შენ ნუ მელაპარაკები, ღლაპო!
-ღლაპი რომელსაც შენზე დიდი გავლენა აქვს და შენზე მეტად სცემენ პატივს!
-მაგრამ მაინც ჩასვრილი ლაწირაკი ხარ რომელსაც იარაღი სათამაშო ჰგონია. ყველაფერი რასაც მიაღწიე დავითის დამსახურებაა და ეს შენ კარგად იცი.
-ერთი სიტყვაც, ერთხელაც ახსენებ ჟღენტების სახეს და აქვე ჩაგაძაღლებ!
-რაიყო? კარგად ერთობი ქალბატონ ლილესთან? არადა როგორი პატიოსანი გოგოს შთაბეჭდილებას ტოვებს არა? ისე ყოველმეორეს უშლის ფეხებს თუ მხოლოდ შენ გერგო ეგ პატივი? მისნაირი კახპა გოგოები როდის აქეთ გიზიდავს? ჯერ კოსტაო, მერე შენ, გემოვნება ნამდვილად აქვს ლილეჩკას არა?-ირონიულად ლაპარაკობდა, დემეტრეს კი ნელნელა ეწყვიტებოდა ყველა ძარღვი, ბოლო უკვე პიკი იყო, ერთი ჩაიცინა და ისეთი მუშტი უთავაზა ყბაში, აზრზე ვერ მოვიდა აკაკი.
-ყველა შენნაირი და დედაშენისნაირი ნუ გგონია ნაბი*ვარო! კარგად დაიმახსოვრე, ლილეს კიდევ ახსენებ და შენი საქმე წასულია გაიგე შე დედამო**ნულო?-ისევ ურტყამდა და უღრიალებდა, ბოლოს მოშორდა და მისი სკამი გადააყირავა.-მომაშორეთ ეს აქედან სადმე წაიყვანეთ, აზრზე მოიყვანეთ და საზღვარგარეთ გაუშვით ისე რომ თუ ჩამოვიდა ჩემი ხელით მოვკლავ, გააფრთხილეთ!-თქვა და სწრაფად გავიდა დარბაზიდცან, მანქანაში ჩაჯდა ბიჭებთან ერთად და სახლში წავიდა. საავადმყოფფოში ყველა ელოდა ლილეს გამოფხიზლებას, დავითი მშვიდად იყო, იცოდა რომ დემეტრე ყველაფერს გააკეთებდა და საჭიროდ აღარ ჩათვალა თავისი ბიჭების გაგზავნა, აი ანდრიას კი რა გააჩერებდა? სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში და დემეტრეს სახლისკენ წავიდა. დემეტრემ განა არიცოდა რომ მიაკითხავდა ანდრია? კარი რომ გაუღო ოდნავადაც არ გაკვირვებია, სახლში შეუშვა და მისაღებში შეიყვანა.
-ვინ იყო?-ყველანაირი შესავლების გარეშე კითხა ანდრიამ.
-აკაკი.
-სად არის?-კბილებში გამოსცრა და იქვე კედელზე დაკიდულ მწვანე თვალებს დააკვირდა რომელიც ძალიან გავდა ლილეს თვალებს. გარშემო კი ყვითელი ფონი ჰქონდა აღებული.
-ნაცემია და საჭირო ადგილას მიყავთ.-აუღელვებლად უთხრა და ვისკის ჭიქა დაუდგა წინ.
-შენ როგორ გაიგე?
-ინტუიცია.
-ნახატს რაქვია?-კედელზე დახატულ ნახატზე მიანიშნა.
-„რატომ შენ?“-ჩაიცინა და ანდრიას მზერა გაუსწორა.
-რამდენი ხანია გაქვს?
-დაახლოებით 10 წელია.
-მას შემდეგ რაც ლილე გაიცანი არა?-თვალებში ჩააშტერდა და დემეტრემაც თვალებში ყველაფრისმთქმელი მზერით შეხედა ძველ ძმაკაცს და ბავშობის მეგობარს.-გასაგებია.
-როგორ არის?
-მალე გამოფხიზლდება.
-კარგია, თუ არაფერი ემახსოვრება არაფერი უთხრათ.
-ერთ დღეს ეს ყველაფერი მოგვარდება ჰოიცი?-სოცრად ბილი ხმით კითხა ანდრიამ და თბილი მზერით გახედა დემეტრეს.
-მოგვარდება მაშინ როცა იოანე გონს მოვა.-ამოიოხრა.-ის დაწყევლილი ღამე რომ არა...-თვალები ცრემლით აევსო.
-ისევ წამალზე ხარ?
-თვეში ერთხელ ან ორჯერ ვიკეთებ.
-არ დაანებებ?
-ნელნელა ვანებებ.
-პირველად როდის გაიკეთე?
-დაკრძალვიდან 2 დღის შემდეგ.
-ჰო იცი დავითა ლილეს არ გაგაკარებს მაგის გამო.
-შენ გამაკარებ?-გაიცინა და ვისკი მოსვა.
-მაინც და მაინც შენ რატომ უნდა ყოფილიყავი მის ცხოვრებაში?-თავი ხელებშ ჩარგო და ამოიხვნეშა.-ჩემ ლილეს გააუბედურებ.
-მე თავად არ გავეკარები მას სანამ ჩემი თავში ცხოველს არ დავიმონებ და ეს შენ კარგად იცი. მე ჩემ სიტყვებს და პრინციპებს არ ვუღალატებ, თუ ვამბობ რომ არ გავეკარები ასეც არის!
-იოანეს ენატრები იცი?
-მალე ყველაფერი მოგვარდება, მე 1 ძმა დავმარხე და არა 5! არვიცი რამდენ ხანში მაგრამ მალე ყველაფერი მოგვარდება.-თქვა გაიცინა და ანდრიას გადაეხვია.-ყველაფერი ისე დარჩეს როგორც არის, ჩატალე ეს საუბარიც რ ყოფილა, უბრალოდ გთხოვ ლილეს ჩემგან ნუ დაიცავ, მე თავად ვიცავ საკუთარი თავისგან.-უთხრა დაკარი გაუღო, ანდრიამ სახლი დატოვა და ისევ საავადმყოფოში წავიდა.
……….
ლილეს დაჭრიდან 2 თვე იყო გასული, დემეტრე ჩაწყნარდა მხოლოდ შორიდან ადევნებდა თვალს ლილეს. ყოველ ღამით ექიმის ნებართვით მძინარე ლილესთან შედიოდა, უყურებდა, თმაზე ეფერებოდა და მიდიოდა, ყოველ ღამით ეღვიძებოდა ლილეს და გრძნობდა სასიამოვნო მამაკის სუნამოს სუნს რომელიც არც ანდრიასი იყო, არც მამისის და არცერთი მისი ნაცნობის. ფიქრობდა მეჩვენებაო მაგრამ რაიცოდა რომ დემეტრე არასდროს ტოვებდა? მაგრამ ბოლო 1 თვე ის საერთოდაც არ გამოჩენილ, არსად, მხოლოდ ის გახდა ცნობლი რომ ქვეყნიდან გავიდა. თანდათან ჭრილობაც შეხორცდა და გაჩნდა ნაიარევი რომელიც მის მარცხენა გვერდზე თავხედურად მოკალათებულიყო. ლილე გახდა, ჩამოხმა, საავადმყოფოს საჭმელმა და ნერვიულობამ თავისი ქნა. იცოდა ყველაფერი ასე არ დამთავრდებოდა, კიდევ მოაკითხავდნენ ნებისმიერ მათგანს, ან უბრალოდ უაზრო შიშები ჰქონდა მაგრამ ხომ შეიძლება ასე მომხდარიყო არა? იქნებ და ანდრიას დამართნოდა რამე? ამას ნამდვილად ვერ გადაიტანდა, ანდრია მისი ყველაფერი იყო, ყველა გარდამტეხი წუთი. დილით ადრე გაიღვიძა და სამზარეულოში ჩავიდა. ლანა მართლაც დემეტრეს ძმიშვილი აღმოჩნდა მაგრამ რამდენად შეძლებდა მისთვის მიეშვილებინა არიცოდა, მისი რთული ცხოვრებიდან გამომდინარე. და მაინც სად იყო დემეტრე? უკვე მარტი იყო, 9 თვე იყო გასული იმ ამბიდან, თბილისში ამინდის ტემპერატურამ იმატა, 9 თვის განმავლობაშ ლილეს ის უცნაური სუნამოს სუნი არ უგვრძნია, არავისთან, არავის სიახლოვისას. არც საყვარელ შავ თვალებს გადაყრია და ყველაფერი თითქოს ჩაწყნარებული იყო მაგრამ ეს სამარისებული სიჩუმე არავის ხიბლავდა დიდად. მართა? მართა შორიდან უყურებდა იოანეს უემოციობას და შინაგანად ნადგურდებოდა, ნორმალურად აღარც ულაპარაკიათ. მართას სტკიოდა...იოანესაც სტკიოდა ოღონდ არ აჩენდა, ბოლოს იოანემაც გადაწყვიტა ანდრიასთან ლაპარაკი და ზუსტდ ახლა 5 მარტს, ყველა წყნეთისკენ დაიძრნენ, ერთმანეთისთვის მოიცალეს და დროსაც აღარ კარგავდნენ. მართამ ბოლო საქმეც რომ მოიგო, კაბინეტი გამოიხურა და 1 თვიანი შესვენების უფფლება მისცა საკუთარ თავს. წყნეთში დიდი აჟიოტაჟით ავიდნენ და საღამომდე მოეწყვნენ. ყველა ერთობოდა, იოანე განსაკუთრებით მხიარულად იყო რაც არავის გამორჩენია, არც მართას და ეს ფაქცი ძალიან ახარებდა. საღამოს ბუხართან ისხდნენ და თავს სასუსნავებით და ალკოჰოლით ირთობდნენ, მხოლოდ ლილე არ სვამდა, გაიძახოდა ალერგია მაქვსო და წვეთიც არ დაულევია სანამ ანდრიამ ლუდი არ დაანახა. მერე უკვე მანაც დაიწყო დალევა. ჰოო ეს ერთადერთი სასმელია რომელიც ლილეს საშინლად აწითლებას და სახის ქავილს არ იწვევს. უკვე 11ის ნახევარი იყო, როგორც ყოველთვის ყველას ლილე და კოსტა ართობდნენ, მითუმეტეს თუ მთვრალები იყვნენ.
-ნეტავ დათაც წამოსულიყო.-ამოთქვა მართამ და ძმას მიეხუტა.
-შენი გულის წიაღისეული.-ჩაიფრუტუნა სიცილით კოსტამ.
-ტიპს მთელი ბავსობა დათა ევასებოდა.-გადაიხარხარა ვატომ, ანდრიამ კი იოანეს გადახედა რომელსაც ძარღვები ჰქონდა დაბერილი და წამში ბღვერა დაიწყო.
-იო წამო ორწამს რაღაც საქმე მაქვს.-თვალი ჩაუკრა ანდრიამ, იოანემაც ამოიოხრა და მას გაყვა. გარეთ გავიდნენ და სიგარეტს მოუკიდეს.-აბა მოყევი რამდენიხანია ჩემ დას ეტრფი?-გაიცინა და ისე კითხა.
-ორი წელი ხდება.-გაიღიმა და ნაპასი დაარტყა.-და ვაბშე რეაქცია არ გაქვს?
-შენზე მეტს ვის უნდა ვენდო?-მხრები აიჩეჩა.-ვიცი წყვილებს შორის ხშირად ხდება გაუგებრობები და იმას არგეტყვ არასდროს აწყენინოთქო. მხოლოდ ღალატი და ტყილი შემიძლია აგიკრძალო, დანარჩენს იმედია თავადაც ხვდები.-მხარზე ხელი მეგობრულად დასცხო და გადაეხვია.-მიდი და უთხარი, დროს ნუღა კარგავ.
-არადა მეგონა იფეთქებდი.-გაეცინა იოანეს.
-შენ სახეზე ღიმილის გამომწვევი მიზეზი თუ ჩემი დაა წინ როგორ აღვუდგე ამ ყველაფერს? მართალია ჩემი ერთი ნაწილი ფეთქავს და ინგრევა იიტომ რომ ჩემს საყვარელ დას შენ გინაწილებ მაგრამ დავითასნაირი ნაწილი ობიექტურ დასკვნებს აკეთებს.-ისევ გაიცინა და სახლში შევიდნენ. მართამ გაკვირვებულმა გადახედა მოხარხარე ბიჭებს და იოანეს მზერა რომ დააფიქსირა გაწითლდა, ახურდა, დედამიწას მოწყდა და ბრინჯივით დაიბნა. ანდრიას გადახედა თვალი რომ ჩაუკრა და მერე ლილეს ლუდის წიქა გამოსტაცა და ცივი ლუდი მის გახურებულ სხეულს იმდენად ეამა თვალები მინაბა.
-გავგიჟდები, გავგიჟდები ნამდვილად გავგიჟდები!-ხელების სავსავით წამოდგა და სამზარეულოში შევიდა, სპეციალურად მისთვის ნაყიდი არაქისის კარაქი გამოიღო, გვირილების გამოსახულებიან თასში ჩადო და კოვზით გაიქანა პირისკენ. ისევ მისაღებში გავიდა და მოხარხარე ძმას და იოანეს მტრული მზერა სტყორცნა.-გაგიხმეთ თავი! ამოწყდით ერთდ დღეს! არ გეღირსოთ ნორმალური მთავრობა!-თან ილანძღებბოდა და თან ჭამდა.-რა გინდა ღმერთო მე მეღადავები არა? სხვა საღადაო ვერავინ ნახე? ჩემ დას ეღადავეთქო გეტყოდი მარა ამასაც მგრად აჩმორებ და რავქნა ახლა მე?-საწყალი სახე მიიღო და ზემოთ აიხედა თითქოს ღმერთი იქ ეგულებოდა.-გამოჩნდი მაინც შე დალოცვილო რო ზიხარ მანდ გლავნათ და აკონტროლებ პერიმეტრს.-უცებ გაშტერებულ ხალხს გახედა და ისევდაიბღვირა.-ამოწყდით ერთ დღეს!
-ამოისუნთქე.-ახარხარდა იოანე.
-შენც ამოწყდი!-შეუღრინა და ისევ თავის „სიყვარულს“ ანუ არაქისის კარაქს მიუბრუნდა თვალებგაბრწყინებული.
-რას მერჩის ტოო.-ისევ იცინოდა.
-რას მიჟუჟუნებ მაგ თვალებს საფლავის მშიერი ჭიასავით?-ისევ იღრინებოდა მართა. დანარჩენები კი ღიმილით აკვირდებოდნენ მათ ჩხუბს.
-რაო?-ისევ ხარხარდა ბიჭი.-საფლავის მშიერი ჭიები თვალებს აჟუჟუნებენ?
-აუ ანდრია გააჩერე რაა.-ამოიწუწუნა და მოცინარ ძმას გახედა.-ესეც იცინის ღმერთოოო! როგორ დაგიწყევლო ჯიში და ჯილაგი ა?-სანამ მართა ენას არ აჩერებდა და ილანძღებოდა იოანემ ანდრიას თვალი ჩაუკრა მანაც თავი დაუკრა თანხმობის ნიშნად და იოანეც ფეხზე წამოდგა, მართასთან მივიდა, მისკენ დაიხარა და სანამ მართა აზრზე მოვიდოდა მის ტუჩებს ფრთხილად შეეხო. ნელა და ფრთხილად სძალავდა პირველ, ნეტარ კოცნას მის ბაგეებს და სულაც არ რცხვენოდა ამის. მერე უცებ მოშრდა, თვალებდაჭყეტილ გოგოს მომაკვდინებლად გაუღიმა, ლურჯი თვალები აუციმცმა და ლოყაზე მიაკრა ტუჩები.
-მიყვარხარ ტკბილო.-ჩასჩურჩულა და ისევ აკოცა.
-მოიცა რა?-თვალები დახუჭა და თავი გააქნია ეგონა მეჩვენებაო მაგრამ გამოსახულება რომ არ გაქრა ანდრიას გადახედა.-ეგ ამ გიჟმა იციას და მაინც ასე იღიმის?-იოანემ თავი დაუქნია თანმობის ნიშნად და მომლოდინე მზერა მიაპყრო.-ახლა შველის თვალებით მიყურებს, გავგიჟდები ახლა, ნამდვილად გავგიჟდები. მოიცა ახლა პასუხს ელ;ი ჰო? რათქმაუნდა პასუხს ელი, მოიცა აზრზე მოვიდე. მოიცა რახდება საერთოდ? ახლა ამნ მე მითრა მიყვარხარო? თან მაკოცა და არაქისის ჭამაში შემიშალა ხელი? ღმერთი გიწყრება იო, მაგრამ ვინაიდან და რადგანაც მე ძალიან კეთილი ადამიანი ვარ გპატიობ.-ტიტინს რომ მორჩა ამოისუნთქა და ცოტახანს თვალები დახჭა, მერე ისევ გაახილა.-ღმერთო ისევ არ ქრება.-მაღლა აიხედა ცრემლიანი თვალებით. მერე ისევ იოანეს მიაპყრო მზერა და მაგრად მოეხვია.-შე იდიოტო რა ნამუსით მეკითხები მაგას? დამპალი ეს! რთქმაუნდა მეც.-ყელში აკოცა და იოანემაც ხელში აიტაცა საყავრელი ქალის სხეული.
-ვაიმე გენაცვალეთ თქვეეენ.-არარსებულ ცრემლებს იწმენდდნენ კოსტა და ლილე, მერე გაიცინეს და ორივეს გადაეხვივნენ.-რადგან გეღირსათ და აღიარეთ რაღა გვიჭირს?
-შენც მალე გღირსებოდეს დაო.-ამის თქმა იყო მართას მხრიდან და ყველას ჩაჩუმება, მართას გაღიმებული სახე და ანდრიას ეშმაკური ღიმილი, მაგრამ იოანეს რას გამოაპარებდით?
-აბა ლილეჩკა შენ ვინ გინდა რომ შეეხოს შენ გულს?-წარბები აუთამასა.
-რომ გითხრა გაგიჟდები ამიტომ საიდუმლოდ დავტოვებ იო.-ლოყაზე აკოცა და მართას მოეხვია.-ენას ამოგგლეჯ.-ჩუმად უთხრა და ისევ მოცილდა. ისევ დემეტრეზე ფიქრებმა წაიღეს. ისევ მისი თვალები ელანდებოდა თვალების დახუწვისას, მისი ღიმილი, დიდი წითელი ტუჩები, მკაცრი გამოხედვა და სწორი მამაკაცური ცხვირი. მისი მხრები და მკლავებიც რომლებიც ჩასახუტებლად ეძახდნენ, თითებიც რომლების სეხებაც იმდენად უნდოდა კანი ერთიანად ეწვოდა. მაგრამ სად იყო დემეტრე? არ იცის! არავინ იცის!
………თავი 3...........
აპრილიც მოვიდა. სახლში იყო, გარეთ იხედებოდა და 9 თვის უნახავ არემარეს სიყვარულით და სიხარულით სავსე არემარეს. ხელშ ყავა ეჭირა და თავი ყველაზე სუფთა ადამიანი ეგონა რადგან მთლიანად გაიწმინდა ნარკოტიკისგან და მხოლოდ ერთი ნარკოტიკი რჩებოდა მის სისხლში, სახელად ლილე. მის მწვანე თვალებს შეხედა რომელიც ისევ ამშვენებდა კედელს და გაეღიმა, კარზე ზარი გაისმა და ისიც კარისკენ წავიდა. მონატრებული ძმაკაცების დანახვისას თვალზე ცრემლი მოადგა და ორივეს გადაეხვია მაგრამ რაღაც მაინც აკლდა მის სამეგობროს, მთელი 5 ადამიანი.
-მოგვენატრე.-უთხრა ნიკუშამ დამხარზე ხელი დაჰკრა.
-მეც მომენატრეთ.
-როგორ შეიცვალე ბიჭო.-გადაპარსულ თავზე ხელი მოუთათუნა მიშომ.
-მოგამტვრევ ბიჭო მაგ ხელს.-სიცილით სეუღრინა დემეტრემაც.
-აბა როდის იწყებ?-იკითხა მიშომ და წარბებ აუთამაშა.
-უკვე დავიწყე.
-ლანა?
-ხვალ მივალ.-გაუღიმა და მწვანე თვალებს ისევ შეხედა.
-იოანეს ისევ გონია რომ ის შენ მოკალი მარა ენატრები ჰოიცი?
-ვიცი.-თავი დახარა და გაეღიმა.
-ჩვენ შენთან ვართ ჰოიცი?
-ვიცი.-ორივეს გადაეხვია და ისევ ფანჯარასთან დადგა და ნაწვიმარ გზას გახედა.იოანე რომ მიხვდებოდეს, იოანემ რომ თავის თავისნათქვამობა მოიშოროს, იოანე რომ ამდენად თავაწეული ყეყეჩი და ამაყი არ იყოს ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა იცით? ბევრი დააშავა! ჯერ იყო და ძმაკაცი დაადანაშაულა ნათესავის სიკვდილში, მერე ბიჭებს არჩევანი გააკეთებინა. ცუდი ადამიანი არ არის მაგრამ გონება ხშირად ებინდება ხოლმე და ეს ღუპავს. მართას იმედი უნდა გვქონდეს, მართაც ხომ ჟღენტია?!
ლილე სამსახურში იყო, ფანჯრიდან უყურებდა ნაწვიმარ ქალაქს და სხეულში სასიამოვნო გრძნობა ეუფლებოდა. ისევ რეკლამისთვის კარგი ადგილების და სლოგანის შერჩევას შეუდგა როცა ოთახში მისი სტაჟიორი თანამშრომელი შევარდა. გაეღიმა მის ცქმუტვაზე და ბოლოს უკვე მობეზრებულმა აატრიალა თვალები.
-დიკო რამის თქმა გინდა?-გაეცინა გოგოს გაბრწყინებულ თვალებზე.
-გოგო იცი ვინ ჩამოვიდა?-სიცილით კითხა.
-ვინ დაუბრუნდა ბედკრულ სამშობლოს?-გაეცინა.
-დემეტრე დაეშქელიანი.-დიკომ თქვა თუარა რღმად ამოისუნთქა ლილეს კი სახიდან ღიმილი წაეშალა.
-როდის?-ჰკითხა და ჩაახველა ხმის გასაწმენდად.
-გუშინ საღამოს.
-შენ საინდან იცნობ? რამე გაკავშრებს მასთან?
-არა გოგო რაუნდა მაკავშირებდეს, უდაოდ სექსბომბა ბიჭია მაგრამ მე უკვე მყავს ჩემი ცისფერთვალება.
-კოსტას დაუმუშავებიხარ.-გაიცინა.
-გავედი მე აბა უფროსო.-გადაიკისკისა დიკომ.
-დეაკოს უთხარი შემოვიდეს კაი?
-არის უფროსო.-დიკო გავიდა და დეაკო შევარდა ელვის სისწრაფით.-იცოდი რო ჩამოვიდა?
-არა გოგო აბა საიდან? ნიკუშა კარგახანია არმინახავს. მეც ახლა გავიგე წეღან დიკომ მითხრა.
-კოსტასთანაა.-გაეცინა ლილეს და საათს შეხედა.-დავიშალეთ, გვიანია უკვე.-თქვა და მისი ტელეფონი აწკრიალდა, ანდრია იყო.-გისმენ.
-დაბლა ვარ ჩამო და გაგიყვან სახლში.
-დეაკოსთან მივდივარ.-დეასთან ერთად შევიდა ლიფტში და ანდრიას გაუთიშა.-ანდრია წაგვიყვანს.
-აუ კაი რააა.-ამოიოხრა დეაკომ.
-თავი ამაყად გეჭიროს ჩემი გველი ძმა რამეს მიქარავს და არ აყვე ან მწარე უთხარი რამე გაიგე?
-უფფ კარგი ჰოო.-ბუზღუნით მიიყვანა დეა მანქანამდე და ჩაჯდომისთანავე ძმას ლოყაზე აკოცა.-გამარჯობა.-მორცხვად უთხრა დეამ და ფანჯარაში გაიხედა.
-გამარჯობა.-გველურადგაიცინა ანდრიამ და მანქანა დაძრა.
-მიკვირს დაცვას არ მიყენებ.-ირონიულად უთხრა ლილემ.
-საჭირო თუ იქნება აუცილებლად.-გაუღიმა და ისევ გზას გახედა.-ლანას მოაკითხავს მალე.
-ვიცი მაგრამ გაიწელება საქმე ვშიშობ.
-რატომ?
-ჯერ ერთი რამხელა გავლენაც არ უნდა ჰქონდეს საქმე ჩემთან აქვს და მეც არანაკლები შემიძლია. ბავშვი ოჯახურ გარემოში უნდა იზრდებოდეს და ყურადღებიანი ხალხი უნდა ჰყავდეს გარსემო, ეგ კიდევ სად რომელ რაზბორკაზე დაიჭრება კაცმა არიცის. რაც საჭირო იქნება იმას გავაკეთებ.-უთხრა და ფანჯარაში გაიხედა.
-ხვალ თუ არა ზეგ მაინც მოვა, ვიცი, დარწმუნებული ვარ რომ მოგაკითხავს.-ჩაიბურტყუნა ანდრიამ და სარკეში დეას გახედა, თვალი ჩაუკრა და მის წითელ ლოყებზე გულიანად მოუნდა გაცინება მაგრამ არ შეიმჩნია. მეორე დღეს ლილე სამსახურში წავიდა, შესვენებაზე კი ბავშვთა სახლისკენ წავიდა. იცოდა, გული უგრძნობდა რომ იქ უნდა მისულიო და მივიდა კიდეც. იქ ისულს ყველა დიდი მოწიწებით და სითბოდი მიესალმა, ბავშვებთან ერთად დაიწყო თამაში, ბოლოს ლანასთან მივიდა და იგრძნო კიდეც მწველი მზერა ზურგზე რომ ეცემოდა. თვალები დახუჩა, გაიღიმა და ლანას აკოცა ლოყაზე, ლანა კი უეცრად წამოხტა და ბიძიას ყვირილით გაიქცა იქვე მდგარი, მომღიმარი დემეტრესკენ.
-ჩემო პატარა, მომენატრე იცი?
-მეც მომენატრე.-პატარა ხელებბი კისერზე მოხვია და თვალები ცრემლებით აევსო. ლილე კი უყურებდა მეტად გასიმპატიურებულ დემეტრეს და ფიქრობდა ასეთი რა ქმნილება იყო რომ ყველაფერი ასე უხდებოდა. შავი სვიტრი, კლასიკური შარვალი და კლასიკური ფეხსაცმელები ეცვა. ლანას თავი წამოაწევინ ადა მისი ცრემლიანი თვალების დანახვაზე გული შეეკუმშა.
-რა მოგივიდა ძიკო? ჩემი ნახვა არ გაგიხარდა?-გაუცინა და ლოყაზე აკოცა.
-თმა რატო აარ გაქვს ძიკო? შენც ლუკასავით ცუდად ხარ?
-არა ძიკო, მე კარგად ვარ უბრალოდ შემაწუხა სულ გაზრდილმა თმამ, აღარ შევიწრი გპირდები კაი? აღარ იტირო პატარა პრინცესა კარგი?
-კარგი.-ამოიტირა ბავშვმა და ისევ მიეკრო ბიძამისს. მომღიმარ ლილეს გადახედა დემეტრემ და თვალები სიამოვნებისგან დახუჭა. ყურებისგან მიღებული სიამოვნებისგან. მასთან ახლოს მივიდა და მიესალმა.-გამარჯობა.
-გამარჯობა.-უთხრა ლილემ და სითბოთი სავსე თვალები მიაპყრო დემეტრეს.
-საქმის გაგრძელება და ლანას წაყვანა მინდა, ცხადია ისედაც ალბათ.
-კი მაგრამ საქმე გაჭიანურდება ვშიშობ.
-ჩემი ცხოვრების სტილის გამო?
-თუნდაც.
-კარგი და რაუნდა გავაკეთო?
-უნდა გამოსწორდე, სხვას არაფერს ვითხოვ, მერე კი ლანა შენთან წამოვა.-ღმერთო როგორ უჭირდა ახლა ასე თავდაჯერებული ქალის როლის მორგება როცა დმეტრე ასე ახლოს იყო მასთან, როგორ საოცრად იზიდავდა ეს კაცი ლილეს? ხომ არის ხოლმე მომნტები როცა ადამიანი სულითაც და სხეულითაც გიზიდავს? ზუსტად ეს მომენტი იყო ახლა ორივეს ცხოვრებაში. ორივეს სტკიოდა, მაგრამ ხმას ჯიუტად არცერთ იღებდნენ, მზერა კი ორივეს ყიდდა. დემეტრე აფორიაქებული სულით სახლში წავიდა და ფიქრი დაიწყო რაიქნებოდა ამის შემდეგ და გამოსავალსაც მიაგნო, მისი ძმიშვილის გამო ყველაფერს იზამდა. აი ლილე კი ემოციებისგან დაღლილი და მისი სიახლოვით ბედნიერი სახლში შესვლისთანავე ოთახში ჩაიკეტა, შხაპი მიიღო, გამოიცვალა და რეკლამის სლოგანზე ფიქრი დაიწყო. უკვე პირველის ნახევარი იო როცა ისი ტელეფონი ამღერდა, შეეშინდა რადგან ბავშვთა სახლის მასწავლებელი ურეკავდა.-გისმენ ნატ.
-ლილე ლანა არ იძინებს, გაბუსხული ზის და შენ გითხოვს.
-კარგი მოვალ 20 წუთში.-გათიშა, სპორტულები და ბოტასები ჩაიცვა, თმა აიჭიმა და ცხენის კუდად შეიკრა. მანქანის გასაღები აიღო და ბავშვთა სახლში წავიდ. იქ მისულს სიცილი აუტყდა ტუჩებგაბუშტული დაბღვერილი ლანას დანახვისას.-პატარა სვანო ალბატონო რატომ არ გძინავს?-ხელები მოხვია და შუბლზე აკოცა.
-მე ბიძიასთან მინდა!-თქვა და ცრემლები წამოუვიდა.
-ლან იციი ჯერ ვერ გაგიშვებ ბიძაშენთან.
-ლილ მე ბიძიკოსთან მინდა. მასთან ჩახუტება მინდა და მასთან ძილი.-ცრემლები წამოუვიდა და საცოდავი სახით ახედა ლილეს. მასაც ული მოულბა და დეაკოს დაურეა.
-დეაკუნა.
-ამ დროს რ ჯნდაბა გინდა?
-დემეტრეს ნომერი სწრაფად.
-რაიყო სექსუალური ფანტაზიები გიტევენ?
-სწრადა დეა სწრაფაად.-სიცილით უთხრა და გაუთიშა. ცოტა ხანში დემეტრეს ნომერზე რეკავდა, მანაც მალევე უპასუხა.
-გისმენთ.- ნამძინარევი ხმა რომ მოესმა ლილეს, სასიამოვნოდ გააჟრჟოლა.
-ლილე ვარ.-ამის თქმა და დემეტრეს ლოგინიდან წამოხტომა ერთი იყო.
-გისმენ ლილე, რამე პრობლემაა?-უკვე გამოფხიზლებულმა კითხა.
-იციი ლანა არ იძინებს, შენი ნახვა უნდა.-უთხრ და ბავშვის გაბრწყინებულ თვალებზე გაეღიმა.
-კარგი მალე მოვალ.-უთხრა და ტელეფონი გათიშა. საბააზანოში გავარდა, მოემზადა, სპორტულები ჩაიცვა და მანქანით ძალიან სწრაფად წავიდა ბავშვთა სახლისკენ. მანქაქნიდან გადავიდა და სწრაფი ნაბიჯებით შევარდა შიგნით.-ლაან.-დაუძახა და ისიც სწრაფად გაიქცა ბიძამისისკენ.
-ძიკოო, წამიყვანე რაა შენთან მინდაა.-უთხრა და ხელები მოხვია კისერზე.
-ლაან მოდი შენ ახლა შენ მასწავლებელს გაყევი და მე და ლილე ვილაპარაკებთ პატარავ კარგი?-უთხრა და თავი რომ დაუქნია ლანამ შუბლზე მიაკრა გახურებული ტუჩები. დარჩნენ მხოლოდ ორნი, ლილე და დემეტრე ერთმანეთის პირისპირ და იცოდნენ რომ ისეთ გადაწყვეტილებას მიიღებდნენ რითაც ყველას გააგიჟებდნენ.-გამოსავალი კი ვიპოვე მაგრამ არამგონია დამთანხმდე, თან არამგონია ამხელა წინააღმდეგობა გაუწიო ანდრიას.
-გისმენ.-თავდაჯერებული ხმით თქვა ლილემ და ჯიქურად ჩააშტერდა თვალებში დემეტრეს.
-ცოლად გამომყვები?-წარბებს ქვემოდან ამოხედა ლილეს გაფითრებულ სახეს და გაბრწყინებულ თვალებს.
-ეს რას უშველის?-ძლივს ძლივობით თქვა მიუხედავად იმისა რომ თვითონაც მშვენივრად იცოდა ეს ყოველივე.
-მიხვდები რომ ლანასთვის ოჯახზე ბევრად მეტი ვიქნები შვილივით გავზრდი და მის გამო ყველაფერს დავთმობ. კიდევ ყველა პრობლემა მოგვარდება, ბიჭებს შორის და რაც მთავარია დეაკოს და ანდრიას შორის.-უთხრა და ჩაეცინა.
-შენ საიდან იცი მაგათზე?
-ერთი ჩემი ძმაკაცი იყო, მეორესთან ერთად კი გავიზარდე.-უთხრა და თავი სავარძლის საზურგეზე ჩამოდო.-მაგრამ დაივიწყე კარგი, ვითომ არც მითქვამს.
-თანახმა ვარ.-ვინ იცის რად უჯდებოდა ეს სიმამაცე ქალბატონ ჟღენტს?
-კარგი.-თქვა და გაკვირვება დამალა.-როდისთვის გინდა ქორწილი?
-ქორწილი რა საჭიროა?
-და ვინ დაიჯერებს ამ ყველაფერს ქორწილის გარეშე? მაგრამ თუ არ გინდა არ გაზალებ.
-15 აპრილს.
-კარგი. როდის უნდა უთხრა ანდრიას? დავითი ვიცი რო არ გაჭედავს.
-ხვალ ვეტყვი.-უთხრა და გაუღიმა, ლანა დააძინეს და სახლებისკენ გაუყვნენ გზას, ორივე ფიქრობდა იყო თუარა ეს კარგი გადაწყვეტილება, სწორად იქცეოდნენ თუ არა მაგრამ ფაქტი ერთია...ორივეს საკუთარი თავისთვის სურდა ეს. სახლშ შესული, ლოგინზე დაეცა ქალბატონი ჟღენტი და მაშინვე დაეძინა ემოციებისგან გადაღილს, მაგრამ დემეტრეს რა დააძინებდა? სიხარულისგან გაფრენაც კი შეეძლო. მაგრამ აშინებდა სხვების რეაქცია ისიც მხოლოდ წამიერად. იცოდა რომ მისი საყვარელი ქალი გულთან ყველაზე ახლოს ახლა იყო მთელი 10 წლის მანძილზე და მის გაშვებას აღარ აპირებდა. მეორე დღეს ლილე წამოდგა, მოემზადა, რღმად ჩაისუნთქა და სასაუზმოდ ჩავიდა. მისდა გასაკვირად ბიჭებიც იქ დახვდნენ, ყველას მიესამა დედას და მამას ლოყები დაუკოცნა და კუთვნილი ადგილი დაიკავა თვალებ გაბრწყინებულმა.
-გასაფრთხილებლად მოვედით.-წამოიწყო დათამ.-დემეტრეგან და მათგან თავი შორს უნდა დაიჭიროთ.-მართას და ლილეს გადახედა,
-არ გამოვა.-გაიცინა ლილემ და წვენი მოსვა.
-ვითომ რატომ?-მოთმინება შემონახულმა კითხა ანდრიამ.
-ცოლად მივყვები.-თქვა და დავითს შეხედა, რომელიც თან სიხარულით თან გაბრაზებით და თანაც სიამაყით სავსე თვალებით უმზერდა.
-რას შვრები?!-გაკვირვებულმა შეხედა იოანემ.
-ცოლად მივყვებითქო.-მხრები აიჩეჩა და ანდრიას შეხედა რომელიც არაფრისმთქმელი მზერით უყურებდა.
-მკვლელობაში ეჭვმიტანილი, ყოფილი ნარკომანი და შენი ძმის მტერი რომაა არაუშავს?-ისევ იოანემ კითხა.
-კიდევ რაარის ძალიან მაინტერესებს? პათოლოგი? რომელი მკვლელობისტის დასდე ბრალი და რომელს სეესწარი პირადად? კაიფში გაპარული ადამიანი მოკლული კიარა გარდაცვლილია.-დინჯად პასუხობდა და მშობლების, ანდრიას და მართას პასუხს ელოდა.
-მამა არაფერს ეტყვი?-გატეხილი ხმით კითხა ანდრიამ მამამისს.
-შვილის ბედნიერება ყველაზე მაღლა უნდა ეყენოს კარგ მშობელს, მე კი ცუდი მშობელი მგონი არასდროს ვყოფილვარ. მისი საქმის თავად იცის.
-ამაზე ჩემი პასხუი იცი იმედია.-ანდიამ შეხედა და იქვე დაიმარხა ლილე.
-ჩემი ამ სახლიდან გათხოვება თუ არ გინდა სხვა სახლიდან გამატანს მამა, არარის პრობლემა.-ეცადა ცრემლები დაემალა.-ძმის და მის შორის არჩევანს ვერ გავაკეთებ, ეს თქვენზეა დამოკიდებული რომელი დამთმობთ.-უთხრა და ფეხზე წამოდგა, მამამისს ლოყაზე აკოცა და ჩაეხუტა.-მადლობა მაა.-უთხრა და კიბის საფეხურთან გაჩერდა.-თქვენ კი, ყველამ, განსკუთრებით კი შენ იო, ძმასავით მიყვარხარ და ანდრიასგან არაფრით განსხვავებ მაგრამ უნდა მიხვდე რომ ზოგჯერ შენი დასკვნები და მოსაზრებებიც არ არის სწორი. ყოველთვის მართალი ვერ იქნები.-გაუღიმა და ოთახში შეიკეტა. კარი მიხურა თუარა ცრემლებმა იფეთქეს, არასდროს გამოუვა თვალებიდან ანდრიას გატეხილი, იმედგაცრუებული თვალები. სტკიოდა ძმა, რომლის დათმობაც უწევდა. ცრემლები შეიმშრალა და სარკეში საკუთარ თავს გაუღიმა. კარების გაღების ხმა გაიგო და კარისენ გაიხედა. ანდრია იდგა ცრემლებით ჰქონდა სავსე თალები და საყვარელ დას უყურებდა.
-დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ.
-გიყვარს?
-ალბათ.
-ხომ იცი რომ ჩემგან წასვლა მოგიწევს?
-ვიცი.
-მზად ხარ ამისთვის?
-როდის რისი შემშინებია?
-გასაგებია. როდისაა ქორწილი?
-15ში.
-15მდე ჩემი და იქნები, ისე როგორც ადრე, შემდეგ კი შეგიძლია დაივიწყო რომ ძმა გყავს.-შუბლზე აკოცა და ოთახი დატოვა. ორივეს გაუსაძლისად სტკიოდათ და იცოდნენ რომ ეს ტკივილი კიდევ დიდხანს გაჰყვებოდათ ორივეს. 13 დღე ისე გავიდა მხოლოდ საქმეზე ნახულობდნენ ერთმანეთს დემეტრე და ლილე. ხელის სათხოვნელადაც იყო დემეტრე მისული დავითთან და ანდრიაც იქ იყო მაგრამ ხმას არ იღებდა თითქოს უცხოსთან იყო სახლშიო და აწურული იჯდა მამამისის გვერდით. დემეტრეს დედას ისე მოსწონდა ლილე, საკუთარი შვილივით ექცეოდა. ლილესაც მოეწონა დემეტრეს დედა და საკმაოდ თბილი ურთიერთობა ჩამოუყალიბდათ მაგრამ დემეტრესთან მიზიდულობას ვერაფერს შველოდა. სიმართლე რომ ვთქვათ არც უნდოდა რომ შველოდა. დემეტრესთან იყვნენ სახლში, უკვე 13 იყო, ლილემ კაბა რომ იყიდა სახლში წაიღო და მერე დემეტრესთან წავიდა სადაც დეაკო და ბიჭები ელოდებოდნენ. სახლში შევიდა თუარა სავარძელში ცაესვენა დაღლილი.
-შენი მეჯვარე როდის ჩამოდის?-კითხა დეაკომ.
-ხვალ.-თვალები გაუბრწყინდა ბავშობის დაქალის გახსენებისას.
-რაქვიაო რათქვი?-იკითხა მიშომ.
-ტასო.-უთხრა და გაუღიმა.
-ანუ ტასუნას ვუნათესავდები.-გაიცინა მიშომ.
-წყალს დავლევ და მოვალ.-სიცილით წამოდგა ლილე და სამზარეულოში გავიდა, დემეტრეც უკან მიჰყვა და კარის ჩარჩოს მიეყრდნო. გრზნობდა ლილე მის იქ ყოფნას და ერთიანად კანკალებდა, ხელის კანკალით აიღო წყლის ჭიქა და წყალი დაისხა. ცივი წყალი მის გახურებულ სხეულს მალამოდ მოედო. დემეტრე მისკენ დაიძრა, წელზე ხელი მოხვია, თავისკენ მიაბრუნა და შუბლზე აკოცა, მერე ლოყაზე და ლილე უარესად ააკანკალა.
-დამშვიდდი.-უთხრა და ლილეც თითქოს მოეშვა, მალევე ტუჩებზე რაღაც ფაფუქი და ცხელი იგრძნო, დემეტრეს ტუჩები მთელი სინაზით კოცნიდნენ ლილეს და ლილეც გამოუცდელი განძრევას ვერ ახერხებდა, ერთიანად ჩამოდნა და კისერზე ხელები შმეოხვია დემეტრეს, მალევე სეძლებისდა გვარად აყვა კოცნაში და მის მკლავებში გაიყურსა. დემეტრე რომ მოშორდა გულში ჩაიკრა დარცხვენილი სხეული და თავზე აკოცა.-სანამ ჩემთან ხარ უსაფრთხოდ ხარ.-უთხრა და თმაზე ჩამოუსვა თლილი თითები.
-გვრიტებოო, გამოდით, ჩვენ აქ იასამნების ბაღზე ვბჭობთ.-სიცილით შემოსძახა მიშომ და ისინიც სიცილით გავიდნენ მათთან.
-რაო, რა იასამნებიო?-იკითხა დემეტრემ და ლილეს შეხედა რომელმაც პირველად შეამჩნია კედელზე დაკიდული მისი თვალების ნახატი, გაკვირვებული უყურებდა კედელს და მერე დემეტრეს.
-დემეტრე ეს რაარის? საიდან გაქვს?
-რავი აღარ მახსოვს 10 წელია მაქვს.-უთხრა და გაუღიმა.
-მარტო მე მეჩვენება რომ ჩემ თვალებს გვავს?
-ნამდვილად გავს.-უთხრა დემემ და გვერდით მიისვა საცოლე.
-თეთრი და იისფერი იასამნების შეკვეთა მივეცით. თაიგულს გააკეთებენ.-თქვა დეაკომ და ნიკუშას მიუჯდა გვერდით.
-ახლა არმითხრათ დიდი თეთრი ფუშფუშა კაბა ვიყიდეო რა.-გადაიხარხარა დემეტრემ.
-ნწნწ, საქმრო საერთოდ არმიცნობს.-თავი დანანებით გააქნია ლილემ და გაიცინა.-ქორწილში ნახავ.-ენა გამოუყო და ბროწეულის წვენი დალია.-ისე მასინ რო დამჭრეს ისე გავხდი, ყველანაირი კაბა მოვიხდინე.-გაიცინა და დემეტრესაც გაეღიმა მის სიცილზე.
-ქორწილის მერე სად გინდათ წასვლა? ხვალ რო მოვაგვარო მაინც.
-მნიშვნელობა არ აქვს ჩემთვის.-მხრები აიჩეჩა დემეტრემ.
-ააამ მოიცა დავფიქრდები.-ლილე ჩაფიქრდა და უეცრად გაახსენდა ბავშობაში მისი და დეაკოს დიალოგი როგორ უებნებოდა გადაჭრით რომ სვანი ქმარი ეყოლებოდა და სვანეთში წავიდოდა თაფლობის თვეში. დეაკოს გადახედა რომელიც მას უყურებდა და წამში ორივეს სიცილი წასკდათ.
-მგონი გაუბერეს.-საჩვენებელი თითი დაიტრიალა მიშომ საფეთქელთან.
-ასე ყველა ოცნება უხდებოდეს ადამიანს პირველად ვხედავ ძმაო.-ხელები აწია დეაკომ მაღლა.
-რა ოცნება?
-სვანეთში წავიდეთ.-უთხრა და თავისუფლად მოაკალათა თავი დემეტრეს მხარზე.
-აბა იტალია უყვარსო?
-ზაფხულშ წავიდეთ რაპრობლემაა?-თვალებმოჭუტულმა შეხედა და წამში წასკდა სიცილი დემეტრეს.
-არაფერი ძმაო, რაპრობლემა უნდა იყოს?-ხელი მოხვია და თავზე აკოცა.
-ჰოდა ეგრე ძმაო.-სიცილით უთხრა და მისი ნაცნობი სურნელი რღმად ჩაუშვა ფილტვებში.-რა სუნამოს ხმარობ?
-გევასა ჩიტო?-წარბები აუთამაშა დემეტრემ.
-დამპალო.-ხელი მიკრა მკერდზე.-მითხარიი.
-თეთრი ბოსი.
-თეთრის რაგითხრა მაგრამ.-ხველებ ხველებით ამოთქვა და გაიცინა.
-ღმერთო გიჟია.-სიცილით ამოთქვა დემეტრემ და ლილეს მოზუზუნე ტელეფონს დახედა.-გირეკავენ.
-გისმენ.
-მალე მოხვალ?-ანდრიას მთვრალი ხმა გაისმა.
-რამე ხდება?
-ისე უბრალოდ.
-მოვალ.-უთხრა და გათიშა.-უნდა წავიდე.
-წამო გაგიყვან.-უთხრა დემეტრემ და წამოდგა. ნახევარ საათში სახლის წინ გაუჩერა მანქანა ლოყაზე აკოცა და ლილეც სახლშ შევიდა. ანდრიას ოტახში ავიდა და ყველაფერი დალეწილი რომ ნახა გული შეუღონდა.
-ანდრი.-კუთხეში მჯდარ ბიჭს შეხედა და თვალები აუცრემლიანდა.
-შენს გარეშე რავქნა მე ლილე?-კითხა და თვალი თვალში გაუყარა.
-ანდრი.-ისევ მისი სახელი ამოიჩურჩულა მისკენ წავიდა და საყვარელ ძმას ჩაეხუტა.-გთხოვ გამიგე, გემუდარები ისე ნუ იფიქრებ რომ თავზე გადგახტი, უბრალოდ მომენდე გთხოვ.-უთხრა და ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოაშორა.-იოანეს შეაშვებინე იმ შეშუპებულ ტვინში სიმართლე და მერე ყველა დავისვენებთ ანდრი, შენც მეც, და ყველა.-ეჩურჩულებოდა და სახეზე ეფერებოდა.
-მაინც და მაინც შენ რატომ უნდა გაგეწირა თავი? რატომ შენ?! მითხარი მაინც და აინც ჩემი და რატომ?
-ალბათ იმიტომ რომ ის ყოველთვის განსაკუთრებული იყო.-კარებში მდგარ მართას გახედეს ოივემ. ისიც მათკენ დაიძრა და ორივეს ჩაეხუტა.-შენ ყოველთვის ჩვენი ნაწილი იქნები და შენი დემეტრესთან წასვლ არაფერს წყვეტს, გასაგებია?! ყველას და ყელაფერს დავთმობ შენს გამო ჩემო პატარავ!-შუბლზე აკოცა უმცროს დას და ანდროს მიუბრუნდა.-შენ კი ჩემს გამოთაყვანებულ შეყვარებულს ყველაფერს შეაგნებინებ! მეტი მოტივაციისთვის ლილეს წასვლაც გეყოფა.-უთხრა და ისევ გადაეხვია ორივეს. ცოტახანს ასე იყვნენ, ლილე ოთახიდან რომ გადიოდა ტელეფონი აუზუზუნდა. დემეტრე იყო, გაეღიმა.
-გისმენ.-უპასუხა და გაეღიმა.
-ყველაფერი რიგზეა? ჰო არაფერი ხდება?
-არა დემე, ყველაფერი რიგზეა.
-სვანეთზე ჰოარ გადაიფიქრე.
-არა, მაგი გარდა არსად წამოვალ.
-კარგი, კარგი, მაშინ მესტიაში წავიდეთ ჩემ სახლში, უშგულში ვერ ავალთ ახლა.
-კარგი. ეციება ჰო?
-კი, ძალიან.
-კაი მაშინ თბილ ტანსაცმელს ჩავდებ, წავედი ხვალ არ გნახავ.
-რატო?
-არა და მორჩა.
-კარგი ჰო.-დაიბუზღუნა დემემ და დაემშვიდობა. უკან რომ მიბრუნდა მომღიმარი და-ძმა დაინახა და თვითონაც გაეცინა.
-რა?-კითხა სიცილით.
-არაფერი.-მხრები აიჩეჩა ანდრიამ და უკვე გამოფხიზლებული დასთან ერთად ჩავიდა ქვემოთ. დავითი და ბიჭები მისაღებში ისხდნენ, ნატალი კი სამზარეულოსი ფუსფუსებდა.
-აბა ლიმნის ნამცხვარი ვის უნდა?-წარბები აათამაშა ლილემ.
-ბოლოჯერ გვიკეთებ?-კითხა ვატომ.
-ვთხოვდები კი არ ვკვდები იდიოტო.-ბალიში გაუქანა თავში და მიზანშიც მოარტყა. სამზარეულოში შევიდა და საჭირო მასალები გადმოალაგა. დედას დასევდიანებული სახე რომ დაინახა გული შეეკუმშა.-დეე.
-ჰოო.-ამოიტირა ქალმა და გულშ ჩაიკრა უმცროსი შვილი.-დეე მზად ხარ ნამდვილა?
-კი.-უთხრა და გაუღიმა.
-ჩემი მამაცი გოგო.-შუბლზე აკოცა შვილს და ერთად დაიწყეს ნამცხვრის მზადება. 40 წუთში ნამცხვარს უკვე საყინულეში დებდნენ. იქაურობა მოასუფთავეს და მისაღებში გავიდნენ ლილე მამაისის გვერდით იჯდა და მას ეკვროდა როგორც პატარაობაში.
-მიყვარხარ მაა.-ჩასჩურჩულა და ლოყაზე აკოცა.
-მეც მიყვარხარ პატარავ.
-ხომ არ მიბრაზდები?
-შენით ვამაყობ ლილე!-ტავზე აკოცა შვილს და ცოლის მოტანილი ნამცხვარი შეჭამა.-დემეტრეს გაუმართლა.-თქვა და გაიცინა.-თაფლობის თვეზე რაქენით მა?
-სვანეთში წავალთ.
-მესტიაში თუ უშგულში?
-მესტიაში.
-დაა რამდენი ხნით?-იკითხა სერიოზული ხმით?
-არვიცი.-უთხრა და ბიჭებს გადახედა. დავითმა მობილური აიღო და დემეტრესთან დარეკა, მანაც სერიოზული ხმით უპასუხა.
-გისმენ დავით.-ხმამაღალზე დააყენა დავითმა და უკვე ყველას ესმოდა საუბარი.
-რამდენი ხნით მიდიხართ სვანეთში?-კითხა და გაოცებულ ლილეს თვალი ჩაუკრა.
-2 კვირით ალბათ, რახდება?
-არა არაფერი, მაინტერესებდა უკვე გაბერილი მუცლით ჩამოვიდოდა თუ არა.-სერიოზული ხმით თქვა და ლილეს აწითლებულ სახეზე ხმამაღლა გაიცინა.
-აუ მამაააა.-დაიბუზღუნა და ლოყებზე ხელები მიიბჯინა. დემეეტრემ კი ლილეს ხმაზე უფრო გაიცინა ვიდრე დავითზე.
-ნუ მიწითლებ საცოლეს, სიმამრო.-სიცილით უთხრა.
-ხელს ჰოარ გიშლით?-აბუზღუნდა ლილე.-წადი ბიჭო დარბაზის განათებას მიხედე თორე დაგჭრი.
-მწამს და მჯერა რო გამკეთებელი ხარ.-ისევ გაიცინა.
-სადაური წესია საცოლის დაცინვა? აღარ მოგყვები მორჩა!
-ეე ძმაო მასე დამუქრებები, ხუმრობები და ამბები არგვინდა ახლა.
-წადი რა.-სიცილით გაუთიშა და მობილური მამას დაუბრუნა და დანარჩენებს გადახედა რომლებიც სიცილს ვერ იკავებდნენ.-რა?
-ძმაკაცებივით ლაპარაკობთ?-გაოცებული უყურებდა ნატალი შვილს.
-ჰოო დეე, აბა რომელი რამანწიკის მოყვარულები ჩვენ გვნახე ჩემო სიცოცხლეები რო ვეძახოთ ერთურთს?
-ეგ ბიჭი მე ნორმალური მეგონა.
-სულ ტყუილად დეეე. ხალხს სანამ ცემს მანამ მაგრად იცინის, იფხრიწება პირდაპირ. ადრეც მასე იყო?-ბიჭებს გადახედა რომლებმაც თავი დაუქნიეს.-არაა, ნამდვილად ვერ არის კარგად.-ახლა ისევ დედამისს გადახედა.
-სამაგიეროდ მაგის მუშტი ჩემ მტერს მოხვდა.-თქვა დავითმა და გაეღიმა შვილის შეჭმუხნულ წარბებზე.
-როდის იჩხუბეთ ერთად მაა?-წარბები აათამაშა ლილემ.
-90ანებში მაა.-გაიცინა დავითმა.
-კარგი რაა მაა. მითხარი რაა.-წამწამები აუფახუნა.
-მაგ პატარა ცხვირს ნუ ყოფ იქ სადაც არ გესაქმება.-ცხვირზე დაჰკრა თითი.
-დემეტრეს ვათქმევინებ.-ენა გამოუყო მამამისს და დედას მიეკრო.
-მალე არგითხრას.
-მეტყვის.
-ვნახოთ?-ლილემ პასუხი არ გასცა ისე აიღო ტელეფონიდა დემეტრეს დაურეკა.
-გისმენ.-სიცილნარევი ხმა გაისმა და ბიჭების როხროხიც დაერთო.
-მიშოს უთხარი ნუ როხროხებს.-გაეცინა ლილეს.-შენ და მამაჩემმა ერთად როდის იჩხუბეთ?
-ჩავთვალოთ რო არ გიკითხავს.-უთხრა და ისევ გაიცინა.
-დემეტრეეეე.-წამწამები აუფახუნა გეგონებოდათ დაინახავსო.
-ნუ აფახუნებ მაგ წამწამებს, არამეთქი.-უკვე მკაცრი ხმა გაისმა.
-სუფთა სვანი ხარ რაა.-სახე დამანჭა.
-დიდი პატივია მადლობა და სახეს ნუ მანჭავ, წავედი ახლა მე.-თქვა და გათიშა.
-მამა, ეს სადმე დამალული გყავს და იქიდან აკვირდება ჩემს მიმიკებს?-თვალებ მოჭუტულმა გადახედა მამამისს.
-შტერუკელა ხარ ამხელა გოგო.-თავში ხელი წაარტყა მართამ დას, და გულზე მიიკრა.-ძლივს არ მეშველაა, ახლა ჩემ ფეხსაცმელებს აღარ ჩაიცვამ ხოლმე.
-დამპალო დაუნახავო, რამდენი ახალი მაიკა გამიფუჭე?
-არ შემარჩინო.
-არ შეგარჩენ.-ენა გამოუყო დას. იმ ღამეს მშობლებთან ეძინა ლილეს, ორივეს ეხუტებოდა და ტკბილად ეძინა, მეორე ღამეს კი ანდრიას და მართას შეუსახლდა. დილით მართას კივილმა გააღვიძა.-რას ღრიალებ გოგო.
-ქორწილი გაქვს, ორ საათში თუ ვერაფერი მოასწარი მე არ დამაბრალო!-სწრაფად წამოდგა ლილე, შხაპი მიიღო, მაკიაჟი გაუკეთეს, თმა უბრალოდ გაისალა და მაკიჟი გაიკეთა. საათს გახედა ფეხსაცმელების ჩაცმის დროს და საათი ზუსტად 13:00 უჩვენებდა.
-ლილეე შემოვიდე?-ანდრიას ხმა გაიგო და გული აუფანცქალდა.
-მოდი.-გასძახა და სარკისკენ შებრუნდა. ანდრია ცოტახანს იდგა გაშესებული, თვალებში ცრემლი გაუკრთა, ბოლოს კი დასთან მივიდა და ჩაეხუტა.
-ნამდვილი საოცრება ხარ.-უთხრა და შუბლზე აკოცა. მალე ოთახში დავითი და ნატალი შევიდნენ, ლილეს დანახვისას დავითი ამაყი სახით იჯდა ნატალის კი ბედნიერების ცრემლი გაუკრთა თვალებში.
-მოვიდნენ.-ოთახში შემოიხედა კოსტამ და ლილეს დანახვისას ხმა ჩაუწყდა.-რალამაზი ხარ ლილ.-უთხრა და შუბლზე აკოცა.-კაი ჩავედი მე აბა გელოდებით. ტასომ პირდაპი ეკლესიაში მოვალო.-უთხრა და გავიდა. პატარძალს ერთი მხრიდან მამა ამოუდგა, მეორე მხრიდან ძმა, უკან კი დედა და მართა მიყვებოდნენ. მთელი ნაღები საზოგადოება და ჟურნალისტები იქ იყვნენ, ჟღენტების სახლში. კიბეები ნელა ჩაიარეს და დემეტრე რომ დაინახა ლილემ ეგონა იქვე მოკვდებოდა, თვალებში შეხედა და გაუღიმა, მაგრამ დემეტრემ ვერაფერი ქნა. ენაცავარდნილი იდგა და საყვარელ ქალს უყურებდა, ლამაზს, სადას, ელეგანტურს და სექსუალურს, ხელში იასამნების თაიგულით. ანდრიამ და დავითმა მასთან მიიყვანეს და ორივე მხარზე ხელები მიარტყეს სიძეს. ანდრია ახლოს მიიწია.
-ერთხელ მაინც დაიკვეხნოს რამეზე ჩემმა ლილემ და მკვდარი ხარ ძმაო!-ჩასჩურჩულა და გაეცალა იქაურობას, მართასთან და იოანესთან დადგა და წყვილს შორიდან დააკვირდა. დემეტრე ახლოს მიიწია და შუბლზე მიაკრო გახურებული ტუჩები ლილეს.
-საოცრება ხარ! ჩემი პირადი საოცრება!-უთხრა და ახლა ტუჩებზე იგრძნო ლილემ ტუჩების შეხება. ირგვლივ ოვაციები იყო, ისინი კი ბედნიერებას ასხივებდნენ.
……4 თავი.....
ერთი დიდი სანახაობა იყო, ტაძარში მდგარი, თავზე გვირგვინებ მდგარი ორი ღმერთის ფუნჯით დახატული სხეულის დანახვა. იდგნენ ორივე, ღმერთის წინაშე ერთმანეთით გამოწვეული ამაყი მზერით, ხვდებოდა ლილე იმ წამს რომ ამ მამაკაცს ვერასდსროს ამოშლიდა მისი ცხოვრებიდან მაგრამ სიტყვა სიყვარულზე არც კი უფიქრია. არასდროს ინანებდა იმას რომ მისი ცოლი გახდა, ეს ალბათ იმაზეცაა დამოკიდებული იქნებოდა თუ არა კარგი ქმარი იქნებოდა დემეტრე რაშიც ეჭვი არავის ეპარებოდა. მთელი ქორწილის განმავლობაში ერთმანეთს შესციცინებდნენ თვალებში, ყველა დიდი სითბოთი უყურებდა წყვილს და ფიქრობდნენ რომ ერთმანეთისთვის იყვნენ შექმნილები. მაგრამ ვინ იცის რას უმზადებს ბედი მათ? განა ვინმე გათვლის მოვლენებს წინასწარ ღმერთის გარდა? მე ვფიქრობ რომ არა! უკვე დარბაზი იცლებოა, წასვლა რომ დააპირეს თავადაც, უკანა კარიდან გაიპარნენ და დემეტრეს მანქანაში სიცილით ჩასხდნენ. სახლისკენ მიდიოდნენ, დემეტრემ მაღაზიასთან გააჩერა მანქანა და შიგნით შევიდა, წყლის ბოთლით და ტკბილეულის პარკებით ორივე ხელი დაკავებული ჰქონდა, ლილე მას უყურებდა, როგორი მოხდენილი ნაბიჯებით დადიოდა, როგორი განიერი მხრები და ჩამოსხმული ნავარჯიშები ტანი ჰქონდა დემეტრეს, უცბათ საშინელი გსროლის ხმა გაისმა, დემეტრეს პერანგზე კი 2 წითელი ლაქა გაჩნდა, ერთი მკლავზე, მეორე კი გულთან ახლოს. ეტკინა ლილეს, საშინლად ეტკინა მარცხნივ მფეთქავი ორგანო. მაშინვე გადახტა მანქანიდან და დემეტრეს თვალებდახუჭულ გონწასულ სხეულთან ჩაიმუხლა, ისევ მანქანისკენ გაიქცა, კაბა სისხლით ჰქონდა დასვრილი, მაშინვე მამამისთან დარეკა.
-უკვე მოგენატრე მაა?
-მამა, დაჭრეს, სისხლი სდის, მიშველე მამა!-ამოიტირა და მისამართი უკარნახა დავითს. 10 წუთიც არიყო გასული 4 მანქანა გაჩერდა მაღაზიასთან, ლილე ჭრილობებზე აჭერდა ხელს, ბუტბუტებდა იცოცხლე, არ დამტოვოო. ანდრიამ ძლივს მოსწყვიტა დემეტრეს სხეულს და გულში ჩაიკრ ატირებული და. სწრაფად წაიყვანეს საავადმყოფოში, ლილე მოსაცდელში იჯდა, ანდრიაზე იყო აკრული, ცრემლები თავისით სდიოდა. არავის ენახა აასეთი ლილე, გატეხილი, პატარა ბავშვივით დაუცველი და გაყინული. არავინ იყო კარგ დღეში, ყველას უყვარდა დემეტრე, ყველასთვის სხვა განზომილება იყო დადეშქელიანი. დერეფანში ბიჭები შემოცვივდნენ, იოანე პირველი მორბოდა გაგიჟებული მზერით, დაწითლებული თვალებით და დასისხლიანებული ხელებით. სასოწარკვეთილი კითხულობდა მდგომარეობას და მათ გაყინულ სხეულებზე გული ეწვებოდა. ლილეზე გააჩერა მზერა, მასთან ჩაიმუხლა დალილემაც კედელს მიშტერებული თვალი იოანეზე გადაიტანა.-იო.
-კარგად იქნება, ხომ იცი?-ლილემაც თავი დაუქნია.
-მართა მაა, ტანსაცმელი მოუტანე ლილეს კაი?
-კარგი. იოანე წამომყვბი?
-კი.-ერთად გავიდნენ საავადმყოფოდან და როგორც კი თბილი ჰაერი ჩაისუნთქა იოანემ ამოიოხრა და თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა.-მოვკლავ, არვაცოცხლებ!
-იცი ვინც ჩაიდინა?
-დაახლოებით ვიცი.-თქვა და მანქანაში ჩაჯდა.
-ვინ არის?
-ლაშა ბრეგაძე. ლევანის ძმა.-თქვა და სიგარეტს მოუკიდა.
-რას ერჩიან ბრეგაძეები დემეტრეს და მის ოჯახს იოანე?
-ლადოს, დემეტრეს ძმას და ლევანს ერთი ქალი უყვარდათ. მარიამს კი ლადოს გარდა არავინ აინტერესებდა, ბავშობიდან უყვარდათ ერთმანეთი, 22 წელი რომ შეუსრულდა მარიამს, ლადომ ხელი დაავლო და ცოლად მოიყვანა, 9 თვის ორსული იყო მარიამი, ლადო რომ მოკლედ, 11 ჭრილობა მიაყენა ლევანმა საკუთარი ხელით. მარიამს ნერვიულობაზე მშობიარობა დაეწყო, ყველა იქ ვიყავით რომ მშობიარობდა მაგრამ მარიამმა ვერ გადაიტანა, ბავშვი 2 დღის იყო მარიამი რომ გარდაიცვალა, პატარა გოგონა კი არვცოდით სად იყო, ექიმა გვითხრა სუსტი იყო და გარდაიცვალაო. თურმე ლილესთან იყო ამდენი წლი და წარმოდგენაც არ გვქონდა. მათი ყველას დაშორება ჩემი ბრალია! ლევანი რომ გადამეტებული დოზით კაიფიდან ვერ გამოვიდა, დემეტრეს დაბრალდა ყველაფერი, არადა სულიერად იყო განადგურებული და ჩვენი გვერდში დგომა სჭირდებოდა ყველაზე მეტად, მე კი რა გავაკეთე? ბრალი დავდე და განვუცხადე მკვლელთან ურთიერთობას ვერ დავიჭერთქო, წარბიც არ შეუხრია, იდგა მიყურებდა, მერე გდამეხვია და წავიდა. მიშო და ნიკუშა გაყვნენ, დანარჩენები კი ჩემს აზრზე მოსაყვანად დარჩნენ ჩემთან თორემ შეეზლოთ ჩემი გაშვება..-სახე ხელებში ჰქონდა ჩაალული და ისე ლაპარაკობდა.-მართა, მაპატიებს?-ჰკითხა სასოწარკვეთილი ხმით.
-მე ვფიქრობ რომ უკვე გაპატია.-მხრები აიცეჩა მართამ და მის ხელს თავისი ჩაკიდა. ლილეს ტანსაცმელი მიუტანეს და იქვე ჩამოსხდნენ. საქორწინო კაბა დაკეცა ლილემ, ზედ სისხლის ლაქები ჰქონდა, როცა სისხლიან კაბას უყურებდა გული უჩერდებოდა, სტკიოდა სული მაგრამ ვერაფერს უშველიდა. საოპერაციოდან ექთანი გამოვიდა, დაღლილი სახით. საყვარელი წითური გოგო იყო, ფერმკრთალი კანით, მაგრამ მაინც ულამაზესი. ეტყობოდა რომ ძალიან თბილი იყო.
-მეორე დადებითი ჯგუფის სისხლი გვჭირდება.
-მე მაქვს.-თქვა ლილემ და ფეხზე წამოდგა.
-ორსულად ხომ არ ხართ? ან ალკოჰოლი და თამბაქო ხომ არ მიგიღიათ?
-მთლიანად სუფთა ვარ.-უთხრა და სისხლის გადასასხმელად გაყვა.-მდგომარება როგორია?
-მკლავი დავუმუშავეთ, პრობლემა არ შექმნია მაგრამ მეორე ჭრილობა გულთან ძალიან ახლოსსაა, ტყვია ამოიღეს მაგრამ სისხლდენას ვერ აჩერებენ, ორჯერ გაუჩერდა გული.-უთხრა და ლაბოლატორიაში შეიყვანა. ნახევარი საათი ელოდებოდნენ ანალიზის პასუხებს, სუფთა იყო თუ არა ლილეს სისხლი, და ყველანაირად სუფთა რომ აღმოჩნდა, დიდი რაოდენობით სისხლი აიღეს მისი ორგანიზმიდან. ცოტახანს იწვა ლილე, თავბრუ ესხმოდა და სუსტად გრძნობდა თავს. ანდრია კაფეტერიაში ჩავიდა და იქედან ამოსულს ლილე უკვე დერეფანში დახვდა სკამზე მისვენებული. კოკაკოლა მიაწოდა და თმაზე აკოცა.
-ფერზე მოგიყვანს, დალიე.-უთხრა და თუნუქის ქილა გახსნა.
-მადლობა.-ოდნავ გაუღიმა და წვენი მოსვა. ცოტახანში ექიმიც გამოვიდა.
-მდგომარეობა როგორია ირაკლი?-კითხა დავითმა ბავშობის მეგობარს და კოსტას მამას.
-სტაბილურად მძიმეა, სასწაულია საერთოდ რომ გადარჩა, 2ჯერ გაუჩერდა გული, დიდი რაოდენობით სისხლი გადავუსხით, მალე პალატაში გადავიყვანთ, ხვალ მხოლოდ ორ ადამიანს შეგიშვებთ.
-ნარკოზიდან როდის გმოვა ირაკლი ბიძია?-გატეხილი ხმით კითხა ლილემ.
-ეგ უკვე მის ორგანიზმზეა დამოკიდებული ლილე.-თავის კაბინეტისკენ წავიდა და საოპერაციოს ფორმა გაიხადა. ლილემ ძმას შეხედა სასოწარკვეთილ სახით და კედელს მიეყრდნო მხრით. მთელი ღამე იქ გაატარა, დროის შეგრძნება ჰქონდა დაკარგული, მეორე დღეს ექიმმა შესვლის უფლება მისცა და ისიც სიხარულით შევარდა და საყვარელი სხეულის უსიცოცხლო მდგომარეობაში დანახვამ გული მოუკლა. საწოლთან ჩაიმუხლა და მის ხელს თავი დაადო, ცრემლები გადმოსცვივდა და პირდპირ დემეტრეს ხელზე ეცემოდა.
-ერთი დღის გათხოვილს ნუ დამაქვრივებ დემე. უშენობისთვის ნუ გამიმეტებ გთხოვ, გაიღვიძე, გაახილე ეგ შავი თვალები კიდევ რომ ჩავიძირო მასში. კიდევ გამიღიმე რომ შენმა ღიმილმა სამყარო დაჩრდილოს ირგვლივ.გთხოვ დემე, გაიღვიძე. იბრძოლე ჩემთვის და ლანასთვის იბრძოლე!-მის ყურთან ბუტბუტებდა და ლოყაზე ეფერებოდა, ბოლოს ლოყზე და შუბლზე აკოცა და პალატა დატოვა. 1 თვე უშედეგოდ გავიდა, მხოლოდ მდგომარეობა უმჯობესდებოდა, სტაბილური იყო მაგრამ თვალს ცოცხალი თავით არ ახელდა. ბოლოს ლილეს ბრაზი იპყრობდა მასთან ისევ შევიდა და ამჯერად არ უტირია, მხოლოდ საწოლზე ჩამოჯდა.-გაიღვიძე დემეტრე დადეშქელიანო, გაახილე ეს დაწყევლილი თვალები და ისევ ისე გამიღიმე თორემ გეფიცები რომ გაიღვიძებ ახლიდან ჩაგაგდებ ამ დღეში. დროა დემე, დამიბრუნდი!-უთხრა მტკიცე ხმით და მაინც ვერ შეიკავა თავი, ცრემლი გადმოუგორდა დიდი მწვანე თვალებიდან. აპარატი აწრიპინდა, გულისცემა გაუხშირდა დემეტრეს, გრძნობდა ლილეს ახლოს ყოფნას, ყოველთვის და ყველგან გრძნობდა. ლილეს შეეშინდა და ექიმს დაუძახა, ცოტახანს გარეთ აკანკალებული და სასოწარკვეთილი ელოდა ექიმის გამოსვლას. ბედნიერი სახით გამოსული ექიმი რომ დაინახა გულში რაღაც სხივმა გაუარა.
-გაიღვიძა.-მხოლოდ ეს სიტყვა მოისმინა და ყვეაზე პირველი შევარდა პალატაში, ცრემლები სდიოდა და მისკენ მიდიოდა. ხელი სახეზე შეახო და გაეღიმა.
-დამიბრუნდი.-თქვა მტკიცედა და მის ლოყას თავისი ტუჩები მიაწება.
-რაო მწვანეთვალებავ მოგენატრე?-უცნაურა დაბოხებული ხმით კითხა დემემ.
-მე როგორ ვნერვიულობდი შენკიდევ მასხარაობ აქ.-შეუღრინა და მერე გაეცინა.-ჭრილობა ჰოარ გტკივა?
-შეხორცებულა უკვე, არ მტკივა.-გაიცინა და თვალები დახუჭა.-აბა რა ხდებოდა ეს 1 თვე?
-იმის კითხვას აპირებ შერიგდნენ თუარა ისინი?-თვალებ მოჭუტულმა კითხა.
-ზუსტადაც რომ.
-შერიგდნენ, მარა შენ მტრებს დაეძებენ, იოანე გაგიჟებულია ყველას ჩემი ხელით დავახრჩობო ამბობს.-გაიცინა ისევ და ქმარს მიეხუტა.-ლანა სულ გკითხულობდა თურმე. ეკუუნამ სვანეთში წაიყვანა ცოტახნით.
-დედაჩემს უკვე ეკუნას ეძახი?-გაიცინა დემემ.
-დედაჩემი ჩემი დაქალია.-გადაიკისკისა და ქმრის სურნელი ხარბად შეიგრძნო, აი ის სურნელი 1 თვის მერეც რომ არ მოშორებია დემეტრეს. კარში თავი ბიჭებმა შემოყვეს, პირველი ანდრია შევიდა, მერე მიშო მიყვა.
-აპოლონო რაფრახარ თუიცი?
-გურულო მომენატრე.-თბილი ხმით უთხრა და გაუღიმა ბიჭებს.-ვიღაც გაკლიათ.-წარბაწეულმა გადახედა ბიჭებს.
-იოანე გასულია, მოვა მალე.-უთხრა ნიკუშამ და ლილეს გადახვია ხელი.
-როდის გამწერენ?
-ხვალ.-უთხრა კოსტამ.
-რა სიფათები გაქვთ ვაბშე? ცოცხლად მგლოვობდით?
-უმადურო ადამიანო.-შეუღრინა ვატომ სიცილით.
-შენ ყველაზე კარგად გაოიყურები, გეტყობა ყველაზე ნაკლებად რო გიყვარვარ.-გაიცინეს და ერთმანეთს გადაეხვივნენ.
-მოგვენატრე აპოლონო.-უთხრა და საწოლიდან წამოდგა.
-აპოლონს რატო ეძახით?-იკითხა ლილემ და ბიჭებს სიცილი აუტყდათ.
-რატო დაოჯან და 16 წლამდე ყველაზე მაღალი, ძლიერი და ბატიბუტა იოანე და ეს გვყავდა სასტავში და თან ასაკითაც დიდები იყვნენ. იოანე 27 წლისაა პატარა რო გგონიათ, ეს ვაჟბატონი 28ის. ჰო და გოგოები აპოლონს ეძახდნენ, იოანეს აქილევსს.-გაიცინა ანდრიამ.-ჰოდა ეს ბრაზდებოდა მაგაზე და ჩვენც ვაბრაზებდით სულ აპოლონს დავძახოდით.-ახარხარდნენ ბიჭები. პალატის კარი იოანემ შემოაღო და მხოლოდ თავი შემოყო.
-შეიძლება?-იკითხა სიცილით.
-აქილევსიც მოსულაა.-სიცილით თქვა დემეტრემ და იოანეს გაბრწყინებულ თვალებს თავისი შავი სფეროები მიანათა.
-როგორ ხარ?-კითხა და გადეხვია.
-ახლა კარგად.-უთხრა დ გაუღიმა. ბიჭებს გადახედა ლილემ, მათ სახეზე შვება და სიხარული რომ ამოიკითხა ამოისუნთქ და კარში მდგომ მამამისს გადახედა.-სიმამრს გაუმარჯოს.-გაიცინა დემეტრემ.
-ამას უყურეთ რა ხასიათზეა რაა.-გაიცინა დავითმა. სიძესთან მივიდა და გადაეხვია.-აბა ვარიანტები გვითხარი ვინ შეილება ყოფილიყო.
-თუ აკაკიმ ჩემი გაფრთხილება არ გაითვალისწინა შესაძლოა ეგ იყოს.
-მიგვიღებთ?-პალატაში დეაკო, დიკო, ტასო და მართა შემოხტნენ.-როგორ ხარ სიძე?-წარბები აუთამაშა ტასომ.
-შენ დაგინახე და ცუდად როგორ ვიქნები ტასუნა?
-სიძე მეეე?-იკითხა საწყალი სახით დეაკომ.
-რა სიძე გოგო, აქამდე ძმას მეძახდი.
-აქამდე ჩემი საუკეთესო დაქალის ქმარი არ იყავი.-ენა გამოუყო და ჩაეხუტა. ბევრი იხალისეს ამდენი ხნის შემდეგ სანამექიმმა არ გაუშვა ყველა გარეთ. უკვე საღამო იყო, პალატაში მხოლოდ დემეტრე და ლლილე იყვნენ. ლილემ მის გულზე დადო თავი და გვერდით მიუწვა. ცოტახანს ჩუმად იყვნენ მერე ისევ დემეტრემ დაარღვია სიჩუმე.
-რამდენი ხანია სახლში არ ყოფილხარ?
-1 თვეა აქ გადმოვცხოვრდი.-გაუღიმა და ტუჩები ლოყაზე მიაკრა.-წვერი გაგეზარდა.
-არ მოგწონს თუ?-წარბები აუთამაშა.
-ასეთი მასხარაც არმეგონე.-გაოცებულმა თქვა.
-მომენატრე ლილ.-უთხრა და მაგრად მოხვია მკლავები საყვარელ სხეულს.
-მეც მენატრებოდი.-უთხრა და ყელში აკოცა.-მოიცა მართლა 28 წლის ხარ?-კითხა და თავი წამოწია.
-ჰო რაიყო?-გაეცინა.
-ბავშვები გიზიდავს დემე?
-გოგო 22 წლის ხარ რა ბავშვი.-გადაიხარხარა.
-23 ვხდები სხვათაშორის რაა.-ენა გამოუყო და თითი აუფრიალა ცხვირწინ, დემეტრემაც თითს დახედა და მერე კბილებს შორის მოიქცია.-მეტკინა დამპალოო.-ამოიწუწუნა.
-როდის ხდება ჩემი ქალბატონი 23წლის?
-ვითომ არ იცი რაა.-გაიცინა.
-მე ვიცი რომ 29ში დაბადების დღე გაქვს.-უთხრა და შუბლზე აკოცა.
-მე კიდე ვიცი რომ 15 ივნისს გაქვს.-გაუცინა.
-სვანეთში არ წავიდეთ?
-ჯერ გამოკეთდი და მერე ჯოჯოხეთში წავიდეთ თუგინდა.
-წამომყვები?
-აპოლონო თუ დამიცავ წამოგყვები.-მეორე დღეს სახლში გამოწერეს, უკვე ჩვეულებრივ დადიოდა, უბრალოდ, დალევა ეკრძალებოდა და წამლებს სვამდა. ლილე თავს დასტრიალებდა, გვერდიდან არ შორდებოდა, დილით მთელ სახეს უკოცნიდა და ისე აღვიძებდა ქმარს. საღამოს კი მასზე მიხუტებული იძინებდა. დღითიდღე უმჯობსდებოდა დემეტრეს მდგომარეობაც და უკვე ჩიტივით ჯანმრთელი იყო. ლილეს დაბადებისდღის წინა დღეს მთელი დღით დაიკარგა ბატონი დემეტრე. ლილე ნერვიულობდა, უკვე 11:25 იყო, ეზოში რომ დემეტრეს მანქანაშემოვიდა და ცოლისკენ მომღიმარი სახით წავიდა. ხელში აიტაცა და მანქანაში ჩასვა. ორ საათი იმგზავრეს, 11:55 წუთზე მანქანა შემაღლებულ ადგილას გაჩერდა და იქედან მთელ თბილისს გადმოხედეს. სასაცილო სანახავი იყო, სახლის ფორმაში გამოწყობილი ლილე და კლასიკურად ჩაცმული დემეტრე. ზუსტად შუაღამეს ჯიბიდან გრძელი, ბარხატის წითელი ყუთი ამოიღო და თავი ახადა. იქედან ოქროს სადა ყელსაბამი იმზირებოდა, ლამაზი მთის ბროლით. ყელსაბამი ყუთიდან ამოიღო დმეტრემ და ლილეს ყელზე შეაბა, სველი კოცნა დაუტოვა ყელში და ლილეს რომ გააჟრჟოლა გაეღიმა.
-ყველაზე მეტად ცხოვრებაში რაც მინდოდა შენ იყავი ლილ. ახლა ჩემად გიგულებ მაგრამ მაინც არ მყოფნი. 10 წელი შორიდან გაკვირდებოდი და ყველა შენი მიმიკა, რეაქცია, ჩასუნთქვა და ამოსუნთქვა ვიცოდი.ენით აუწერელს ვგრძნობ, მგონია რომ მეხები მაცოცხლებ მაგრა წამით თვალს რომ ეფარები ისევ სიბნელეა ყველგან. სიყვარულს კი არა სიყვარულზე მილიარდჯერ ბევრს ვგრძნობ. მიხარიხარ ლილ, მაგრამ ამჯერად ჩემ თავს ვულოცავ რომ შენ დაიბადე, ღმერთმა ჩემთვის შეგქმნა და სნს გასვებას არ ვაპირებ. ჩემი ხარ ლილე ჟღენტო! თავიდან ბოლომდე ჩემ საკუთრებაში ეწერები! ჩემი საოცრება ხარ, ჩემი საყრდენი და მიზეზი იმის რომ ჭაობიდან ამოსვლას ვცილობდი და ამოვედი კიდეც. ჩემში მხოლოდ ერთი ნარკოტიკია და ისიც შენ ხარ ჩემო პატარავ!-სახეზე ეფერებოდა და თან ელაპარაკებოდა, ლილეს ცრემლები წასკდა, საყვარელი მამაკაცისგან ამ სიტყვების მოსმენა ყველზე დიდი ბედნიერება იყო მის ცხოვრებაში. მაგრად მოხვია ხელები და მის მკლავებში დაიმალა.
-ჩემი ახდენილი ოცნება ხარ! მიყვარხარ ძალიან!-ებუტბუტებოა და ცრემლები სდიოდა.-კედელზე ის თვალებია ჩემია და შენ დახატე ხო?-კითხა და ყელშ აკოცა.
-კიი შერლოკ ჰოლმს.-გაიცინა და მანქანაში ჩასვა საყვარელი სხეული. ახლში სევიდნენ თუარა, დემეტრე ტუჩებზე ეტაკა, მაგრამ მიუხედავად ამისა მაინც დიდი სინაზით და სიფაქიზით უკოცნიდა ტუცებს.საძინებელში შევიდნენ და ლილე საწოლზე გდააწვინა, ზემოდან მოექცა და მალე სრულიად შიშველს მთელ ტანს უკოცნიდა. ერთხანს თველებში უყურებდა საყვარელ ქალს, მის თვალებშ ვნება რომ დაინახა, გაეღიმა და ყელში აკოცა. მთელ ოთახში ისმოდა ლილეს სიამოვნების ამოძახილები. დემეტრეს მხრებს ებღაუჭებოდა, ხან თმას. ტუჩებს უკოცნიდა და ამითაც კი უდიდეს ბედნიერებას იღებდა. აი ის ტკივილი რომ იგრძნო, თან სასიამოვნო თან მტკივნეული დემეტრეს ზურგიდანაც დაიწყო სისხლმა დენა. ყველაფერს იმდენად ფრთხილად აკეთებდა ლილეს სიამოვნების მეტი არაფერი უგვრძნია. ბოლოს სიამოვნებისგან, უკვე მესამედ რომ ააკანკალა იგრძნო კიდეც ცხელი სითხის ჩაღვრა და ბოლოჯერ ამოიკვნესა.-მიყვარხარ!-უთხრა დემეტრემ და დაცვარულ შუბლზე მიაკრა ტუჩები.
-მეც მიყვარხარ დემუსი.-ქმრის გულზე დადო თავი და მშვიდად დაიძინა. დილით სასიამოვნო სურნელმა გააღვიძა, მიუხედავად იმისა რომ მუცელში წვას გრძნობდა და მთელი სხეული უფეთქავდა მაინც მაინც წამოიწია და ქმარი კოცნით გააღვიძა. საათს გახედა უკვე სამი იყო. მის ყელში ჩარგო თავი და იქვე დაუტოვა კოცნა.
-გაიღვიძე ცოლუკა?
-დემუსი, საბაზანოში გამიყვან?-უთხრა და წამწამები აუფახუნა, თან ლოყები ჰქონდა გაწითლებული და ყველანაირად ცდილობდა სირცხვილი დაემალა.
-რომ გრცხვენია როგორ საყვარლად გიწითლდება ლოყები ნეტავ იცოდე.-ლოყები დაუკოცნ და ტუცებსაც დასწვდა. ხელში აიტაცა საყვარელი სხეული და დედიშობილამ შეიყვანა კაბინაში. ერთად „იბანავეს“ და ძალაგამოცლილი სხეული ისევ ხელით გამოიყვანა სააბაზანოდან. თან დასცინოდა.
-ნუ დამცინიხარ რააა. დამპალო.-გაეცინა თვითონაც და გულზე მიეხუტა დემეტრეს.
-დილით ანდრიამ დარეკა, საღამოს ჩვენ რესტორანშიო. ჰოდა სხვათაშორის მშია მე.-წარბები შეკრა დემეტრემ.
-რა უნდა ჩემ ქმარუკას?
-კართოფილს შემიწვავ.-თვალები გაუბრწყინდა.
-თუ გათლი შეგიწვავ. კიდევ რა გინდა?
-თხილის სუნელსაც გამიკეთებ?
-აბა თხილი?
-არის.-თვალი ჩაუკრა და უკვე ჩაცმული ცოლი ქვემოთ ჩაარბენინა. ნახევარ საათში ყველაფერი მზად იყო და კართოფილის დაბრაწვას ელოდებოდნენ. მალე შეჭამეს და სიცილ-კისკისით შემოირბინეს მთელი სახლი. შვიდი საათისთვის მზადება დაიწყეს. შავი კლასიკური შარვალი და შავი რღმა დეკოლტით მაისური მის მკერდს ლამაზად უსვამდა ხაზს. ფეხზე მაღალქუსლიანები მოირგო, თმა გაიშალა, მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და კლასიკურ ტანსაცმელში გამოწყობილი დემეტრეს წინ დატრიალდა.
-აბაა, როგორი ცოლი გყავს.-კისკისით უთხრა.
-უნიკალური.-უთხრა სიცილით და დეკოლტეზე დააშტერდა.-ლამაზია.-თითი მკერდისკენ გაიშვირა.
-ვიცი.-ენა გამოუყო, აკოცა და სახლიდან გავიდნენ. დახურულ დარბაზში ისე მოხდენილად შევიდნენ საზოგადოება თვალს ვერ წყვეტდა მათ მშვენიერებას. მერე დაიწყო მილოცვები და მთელი ამბები. ანდრია, იოანე და დემეტრე რომ სცენისკენ წავიდნენ, დარბაზში ოთო ბეროშვილის „ ერთი ლამაზი დღე იყო“ გაჟღერდა და თვალები შუბლზე აუვიდთ გოგოებს რომ დაინახეს როგორ დაიჭირა მიკროფონი იოანემ. აი სიმღერა რომ დაიწყო ამაზე უარესი მოუვიდა, ბოხი ხავერდოვანი ხმით მღეროდა და მართას თვალებში უყურებდა., სიმღერის ბოლოს მასთან მივიდა წამოაყენა და შუბლზე აკოცა. შემდეგი ანდრია იყო ტიგინაშვილის „ოცნება“ რომ იმღერა და დეაკოს დაუძახა მიკროფონიდან, გოგო ლამის სკამიდან გადავარდა შოკისგან.
-დეაკუნა.-ამბობს ანდრია.-მიყვარხარ და შენ?-გაიცინა.
-ერთს კარგად გამოგლანძღავდი ამის გამო მაგრამ იმდენად საყვარელი ხარ ფიზიკურად ვერა.-მხრები აიცეჩა და გაუღიმა, მასთან მივიდა და ჩაეხუტა. მაგრამ ყველაზე დიდი შოკი იცით რომელი იყო? აი დემეტრეს რომ მისცა მიკროფონი ანდრიამ და თვალი ჩაუკრა. დარბაზში „Bella Ciao” გაჟღერდა და დემეტრემაც ამოუშვა თავის ღვთაებრივი ხმა. შოკში იყო ლილე, აქამდე არ ენახა დემეტრეს სიმღერა. მის ხმას უსმენდა რომელიც იავნანასავით ჩაესმოდა და სიმღერის ბოლოს გამოფხიზლდა.
-აბა ცოლო, წავიდეთ იტალიაში?-კითხა სიცილით და ლილეს სახეზე უფრო გაცინა.
-ნუ თუ ასე მთხოვ.-მხრები აიჩეჩა და დემეტრეს ტუჩებს თავისი მიაწება.
-ჩემი ახდენილი ოცნება ხარ!
-შენ ჩემი უნიკალური ქმარი!
...........თავი 5...........
იტალია? იტალია საოცარია, ვენეციით დაწყებული მილანით დამთავრებული. ვენეციაში ჩაფრინდნენ და პირდაპირ სასტუმრო დანიელისკენ წავიდნენ. ვიაიპ ნომერი აიღეს და მთელი დღე ნებივრობაში გაატარეს დაღლილებმა. საღამოს სასეირნოდ წავიდნენ ვენეციის ქუჩებში დადიოდნენ ხელიხელ ჩაკიდებულები და მთელ რიგ სილამაზეს შესციცინებდნენ. არხებს შორის აღმართული შენობები, მუზეუმები და კიდევ ათასი რამ. ვენეციიდან რომში წავიდნენ. ნუ რომი მაინც გასაოცარია ყველაფრით. შუა ქუჩებში აღმართული ქანდაკებებით და მტრედებით სავსე მოედნებით. იტალიის ყველა ქალაქს მათთან მხოლოდ ერთი რამ აერთიანებდათ, ცეცხლოვანი ღამეები და სიყვარულით სავსე თვალები. უნდა ვაღიარო მილანი ყველაზე მეტად აინტერესებდა და ყველაზე მეტად იქ უნდოდა ლილეს. რატომ? რათქმაუნდა შოპინგისთვის! იმდენი ატარა დემე აქეთ-იქით თავდებედი იწყევლა ლილეს იქ წაყვანისთვის. ყველაფერი რომ ნახეს, გასინჯეს და ასე შემდეგ, სასტუმროს ოთახიდან 2 დღე აღარ გამოსულან. ბოლო დღეს, მის გულზე ედო თავი, დემე ეწეოდა ლილე კი მის სურნელ შერეულ სიგარეტის არომატს ისუნთქავდა.
-რატომ შენ?-კითხა ლილემ დემეს და ნიკაპით მკერდზე დაეყრდნო.-მაინც და მაინც შენ რატომ შემიყვარდი?
-იმიტომ რომ არაფერი გვაქვს საერთო. წარმოიდგინე რომ შენ პლიუსი ხარ მე კი მინუსი. ერთმანეთს ვიზიდავთ, ერთმანეთს ვიყვარებთ და ბოლოს ვერთიანდებით.
-შენ ყველაზე ბედნიერი და სწორი მინუსი ხარ ჩემს ცხოვრებაში.
-მე ჯერ შენი სუფთა მწვანე თვალები შემიყვარდა შემდეგ კი შენ.-ლოყები დაუკოცნა ცოლს და ცხვირზა თითი დაჰკრა.
-მე კიდევ მთლიანად შენ შემიყვარდი დემე.-მაგრად მოჰხვია ხელები და შიშველი სხულით აეკრო -შენ ჩემი სვანი ხარ! ჩემი პირადი საოცარი სვანი! რაც არუნდა მოხდეს ყოველთვის ჩემ გულში იქნები! ყოველთვის აქ მარცხნივ იქნები!
-ღმერთო, როგორ მიყვარხარ!-მთელი სახე დაუკოცნა და ერთად გადაეშვნენ ძილის მორვში. დილით ადგნენ, სასტუმრო დატოვეს და აეროპორტში წავიდნენ. საღამოს უკვე თბილისში იყვნენ, ყველა აეროპორტში დახვდათ და დიდი ოვაციებით შეხვდნენ. მონატრებული სახლობლო ნახეს და სახლში წავიდნენ. მკვდრებიით დაეძინათ ორივეს. დილით ლილე ადრე წამოხტა, შუბლზე აკოცა ქმარს და საჩუქრის საყიდლად გაიქცა. იცოდა როგორ უყვარდა დემეტრეს საათებთან შესაფერისი სამაჯურები. ამიტომ ზუსტად იცოდა რასაც უყიდიდა. ორი სამაჯური იყიდა, ორივეს ნახევარი მთის ბროლით იყო, ლილეს მეორე ნახევარი მწვანე ნატურალური ქვებით იყო ხოლო დემეტრესი შავით, ალბათ მიხვდით რატომაც. სამაჯურები ლამაზ შავ ყუთში შეაფუთინა და საათების მაღაზიისკენ წავიდა, ვერცხლისფერი, ბოსის საათი უყიდა და ისევ სახლშ დაბრუნდა კმაყოფილი. დემეტრე უკვე ამდგარი იყო, ფანჯარაში იყურებოდას როგორც ყოველთვის და ყავას სვამდა. საჩუქრის პარკი ჩანთაში დამალა და უკნიდან მოეხვია ქმარს.-სად იყავი?-კითხა და შუბლზე აკოცა.
-ორსულობის ტესტი ვიყიდე.-სერიოზულად უთხრა და თვალებში ჩააშტერდა.
-რა? რანაირად? ჯერ თვეც არარის რაც მე და შენ. აუ კაი მეღადავები?-გაოცებული ეკითხებოდა.
-კი.-უთხრა და აკისკისდა.
-ცუდი გოგო ხარ შენ! ცუდი!-გაიბუტა დემე და წელზე მოხვია ხელები ცოლს, ტუჩები დაუკოცნა და მერე მოშორდა.-მე ბევრი შვილი მინდა!-კატეგორიული ტონით უთხრა.
-10 შვილს ფიზიკურად ვერ გაგიჩენ კლიმაქსის გამო.-ჩაიფხუკუნა ლილემ.-მაინც რამდენი?
-რამდენსაც გავაკეთებ იმდენი!-სიცილით უთხრა.
-ეე ძმაო შენ ასე თუ გააგრძელებ 100 ბავშვზე ახვალ.-უთხრა და გაიცინა.
-მე გამკეთებელი შენ გამჩენი.-ამის თქმა იყო და ორივე ძირს იწვა სიცილისგან.-მამაშენმა დარეკა, საღამოს ყველა ჩემტან მოდითო, მემგონი მალე პატარა და ან ძმა გეყოლება.-ისევ გაიცინა.
-49 წლის მამაჩემი თუ ეგეთ ჯანეა, საღოლ რაა.
-მამაშენს ბევრად მეტი შეუძლია ლილეჩკააა.-ყელში აკოცა და საათს შეხედა.-ისე ბავშვზე მუშაობისთვის დრო გვაქვს და არ ვშვრათ?
-გეუბნები ახვალ 100 ბავშვამდეთქო.-ისევ გაიცინა და ქმრის ტუჩებს მიეკრო. საღამოს დავითთან მივიდნენ, ყველა იქ იყო, უკლებლივ.
-მოკლედ აქ იმისთვის შეგკრიბეთ რომ ახალი ამბავი გითხრათ. ვიცით დემეტრეს ვინც ესროლა. ლაშა იყო, მისი ბიჭები იყვნენ. მაგრამ ვერაფრით დავუმტკიცებთ, ყველგან სუფთად გამოდიან. ჩვენი ბიჭი შევუგზავნეთ, შემდეგი ლილე ყავთ მიზანში და ლანაც უხსენებიათ.-თქვა თუარა დემეტრეს თვინში სისხლი ჩაექცა, თვალები ჩაუწითლდა და მუშტები შეკრა.-ფრთხილად უნდა იყოთ, ამის თქმა მინდოდა, არავინ ვიცით ვის როდის ამოგვიღებს მიზანში. და კიდევ ერთი, აკაკი დაბრუნდა.
-ამის დედაშევე*ი.-თქვა დემეტრემ და თავი ხელებში ჩარგო.
-რა უნდა ვქნათ?-იკითხა ანდრიამ და დემეტრეს გადახედა.
-ჯერჯერობით მხოლოდ სიფრთხილე გმართებთ, დანარჩენს ჩვენი ბიჭები მიხედავენ.
-კარგი, ჩვენ წავალთ.-დემეტრე წამოდგა, ლილეს ხელი დაავლო დასახლში წაიყვანა. შევიდნენ თუარა ლილე მასთან მივიდა და ჩაეხუტა. საყვარელ სხეულს ხელი მოხვია და მაგრად ჩაიკრა გულში.-ჩემს გამო რამე რომ მოგივიდეთ მოვკვდები იცი?-ჩუმად უთხრა და ყელში აკოცა.
-ნუ პანიკიორობ წინასწარ გთხოვ. ყველაფერი კარგად იქნება.-ებუტბუტებოდა და მის თმებში ხლართავდა თითებს. იმდენად იყო დაშინებული დემეტრე, იმდენად ეშინოდა ლილეს დაკარგვის რომ გვერდიდან არ შორდებოდა. არსად უშვებდა მარტოს და ოდნავი ფეხის გადადგმაზეც კი ჯუჯღუნს იწყებდა. ორი კვირა ისე გავიდა გვერდიდან არ მოშორებია. სადაც იყო დემეტრე იქ იყო ლილეც. ბოლო პერიოდში სულ ჭამდა ლილე, მკერდიც გაუდიდდა და 2 კილო მოიმატა. ეგონა ნერვიულობის ბრალიაო, ნერვიულობაზე უაზროდ ჭამდა მაგრამ როცა ორსულობის ტესტი გაიკეთა, სინპტომების დამთხვევის გამო და პასუხი დადებითი აღმოჩნდა სიხარულისგან დაფრინავდა. დემეტრეს უთხრა დეაკო და მართა უნდა ვნახოო და სახლიდან გამოვიდა. საავადმყოფოსთან გოგოები ნახა და ანალიზების გასაკეთებლად შევიდა. ბოლოს ექოსკოპიის კაბინეტში იჯდა, 1 თვის ნაყოფს უყურებდა და თვალებიდან სიხარულის ცრემლები სდიოდა. საავადმყოფოდან სიხარულით სავსეები გამოვიდნენ და იოანეს ელოდებოდნენ, როცა საშინელი ტკივილი იგრძნო მუცელში ლილემ. ზუსტად იმ წამს გაჩერდა იოანეს მანქანა საავადმყოფოსთან, განწირულმა ყვირილმა მოიცვა არემარე, იოანეს გამაყრუებელმა ღრიალმა. გარშემო იყურებოდა ეძებდა ადგილს სადაც იარაღიან ტიპს დაინახავდა მაგრამ არა...ვერ იპოვა. ექიმები გამოვარდნენ მიმღებიდან საკაცით და ლილეს უღონო სხეული პირდაპირ საოპერაციოში გააქანეს. გარეთ კი შოკში მყოფი მომტირალი მართა ა დეაკო გაგიჟებულ იოანეს უყურებდნენ.
-იოანე.-ამოიხავლა მართამ და შეყვარებულს შეხედა.
-კარგად იქნება, ნუ ტირი გთხოვ!
-ორსულად არის.-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა და ბოლო ხმაზე ატირდა, იოანე კი იდგა და ვერაფერს აკეთებდა, მხოლოდ ის იცოდა რომ დემეტრე არავის აცოცხლებდა თუ ბავშვს დაკარგავდა ლილე. დეაკო გაშეშებული იჯდა და ელოდა როდის გამოვიდოდა ექიმი და იტყოდა რომ ბავსვიც და ლილეც კარგად იყვნენ. დემეტრემ ტელეფონი ამოიღო და დემეტრესთან დარეკა.

-გისმენ.-დემეტრეს ხმა მოესმა და თვალებში ცრემლები მოაწვა.
-დემე, რესპუბლიკურში მოდი.-უთხრა გატეხილი ხმით.
-მანდ რაგინდათ? რა მოხდა? ყველა კარგად ხართ?
-დემეტრე, ლილეს ესროლეს.-თქვა და თვალები მაგრად დახუჭა.
-ამის დედაშევე*ცი.-ხმამაღლა იღრიალა დემეტრემ, მანქანის გასაღები აიღო და სახლიდან ისეთი სისწრაფით გაიყვანა მანქანა ზუსტად 7 წუთში საავადმყოფოსთან იყო და გიჟივით მირბოდა დერებანში. იქ მსხდარი, იოანე, მართა და დეაკო რომ დაინახა სისხლი გაეყინა.-რა მოხდა იოანე ხმა ამოიღე!-უთხა გატეხილი ხმით და მხრებში ჩაავლო ხელი.
-გამოკვლევებზე იყო მოსული, საავადმყოფოდან რომ გამოვიდა მაშინ ესროლეს.-უთხრა ძლივს და თვალებშიც ვერ შეხედა.
-რა გამოკვლევები, დეაკო, მართა რა ჯანდაბა უნდოდა აქ?
-დემე დაჯექი გთხოვ.-ამოიკნავლა მართამ.
-მართა მიპასხე!-ცუდს უგრძნობდა გული დემეტრეს, ძალიან ცუდს, საშინელს მაგრამ მაინც ჯიუტად არ იღებდა ხმას.
-ორსულად არის.-ამოთქვა დეაკომ და ცრემლიანი თვალები თვალები მიანათა შოკურ მდგომარეობაში მყოფ დემეტრეს.
-მოვკლავ იოანე არავის ვაცოცხლებ, არც ერთი წამით არ ვაცოცხლებ მათ რომ რამე მოუვიდეთ.-ნერვიულად ისვამდა თავზე ხელს და მუქარის სიტყვებს ისროდა. ცოტახანში დერეფანში ერთი ამბავი ატყდა, ყველა მათი ახლობელი იქ იყო.-ღმერთო გადამირჩინე.-ჩაიჩურჩულა მაგრამ მის გვერდით მჯდომმა დავითმა გაიგო და მხარზე ხელი დაარტყა. აი დერეფანში ეკუნა და ლანა რომ გამოჩნდნენ დემეტრე პატარა ბავშვს დაემსგავსა, დედამისს ჩაეხუტა და ერთი ობოლი ცრემლიც დაეცა ეკუნას მხარზე. დანა კალთაში ჩაიჯინა და გულზე მიიხუტა. ასე ისხდნენ სანამ ექიმი არ გამოვიდა, ლანა ხელში აიტაცა და ექიმს მომლოდინე მზერა სტყორცნა.
-კარგად არიან ორივე, ბავშვს საფრთხე არ ემუქრება, ქალბატონის მდგომარეობაც სტაბილურია. ტყვიას სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ორგანოები არ დაუზიანებია ამიტომ მარტივად შევძელით სისხლდენის შეჩერება. მალე პალატაში გადავიყვანთ და გამოფხიზლდება.-ყველამ შვებით ამოისუნთქა, თვალები ცრემლით აევსო დემეტრეს და გაეღიმა იმის წარმოდგენაზე რომ მალე მამა იქნებოდა. საყვარელი ქალისგან ბავშვი ეყოლებოდა და ეს ყველაზე მეტს ნიშნავდა მისთვის. ყველა ეხვეოდა ერთმანეთს, დავითი ჩაეხუტა დემეტრეს და მხარზე ხელი მეგობრულად დაჰკრა.-გილოცავ!-უთხრა და ამ ერთ სიტყვაში და მზერაში ჩაატია მთელი ემოცია. ისევ იგივე ექთანი და მიშოს იგივე მზერა. პალატაში გადაიყვანეს ლილე და მალე აზრზეც მოვიდა. ნარკოზიდან რომ გამოვიდა და დემეტრე დაინახა მის ხელზე დავდადებული, გაეღიმა.
-დემე...-ხმაწართმეულმა ამოიხავლა.
-ჩემო სიცოცხლე, როგორ ხარ? რამე გტკივა? ექიმს დავუძახო?
-ბავშვი როგორ არის?-კითხა და თვალები ცრემლით აევსო.
-კარგად ხართ ორივე.-ყურებამდე გაკრეჭილმა უთხრა და მთელი სახე დაუკოცნა.-მადლობ რომ ასეთი ბედნიერი გამხადე.-უთხრა და ბედნიერების ცრემლი გადმოუგორდათვალიდან.
-დემე მიყვარხარ.-უთხრა და ხელით ლოყაზე მოეფერა.
-მეც მიყვარხარ ჩემო ანგელოზო.-ერთი კვირა საავადმყოფოში გაატრეს, ბევრი იფიქრა ლილემ რა გაეკეთებინა რომ მისი შვილი, ლანა და დემე უსაფრთხოდ ყოფილიყვნენ. სრულიად რომ გამოჯანრთელდა ლოგიკურ დასკვნამდე მივიდა და ყველა ერთად შეკრიბა. ყველა მისაღებში იყო, ყველაფრის მიუხედავად ბედნიერი სახეები ჰქონდათ და თვალებში შესციცინებდნენ ლილეს, პირველ ორსულს სამეგობროში, მარიამის შემდეგ.
-აბა ლილ რატო შეგვკრიბე მაა?-კითხა დავითმ და შვილი გულზე მიიხუტა.
-ბეევრი ვიფიქრე და ყველაზე ლოგიკურ დასკვნამდე მივედი.-თავი ჩახარა და წვენის ჭიქა აათამაშა ხელში.-რაც უფრო ნაკლები სუსტი წერტილი ექნება დემეტრეს მით უფრო თავისუფლად შეძლებთ ყველაფრის სისრულეში მოყვანას და ყველაფრის დალაგებას. მე, ლანა და ეკუნა უნდა წავიდეთ მაგრამ საზღვრებს გარეთ არა. აქ საქართველოში, ოღონდ აზრადაც რომ არ მოუვიდეთ ისეთ ადგილას.ყველაფრის შემდეგ ისევ დავბრუნდებით.-თქვა და წვენი მოსვა. დემეტრე იჯდა ჩაფიქრებული და ვერაფრის თქმას ვერ ბედავდა. ბოლოს ლილეს გადახედა და გაეღიმა. გულზე მიიკრა ორსული ცოლი და თმაზე აკოცა.
-სად მიდიხართ?-იკითხა დავითმა და შვილს სიამაყით სავსე მზერით გადახედა. თავადაც უნდოდთ ბიჭებს ამის შეთავაზება მაგრამ ლილეს რეაქციის ეშინოდათ ამიტომ ხმის ამოღებას ვერ ბედავდნენ. შვილის გამჭრიახობით კი სიამაყით ივსებოდა დავითი.
-ატენში, დედათა მონასტერში.-თქვა ეკუნამ და შვილიშვილი მაგრად მიიკრა გულზე.
-დეიდასთან?-იკითხა დემეტრემ და დედამისს სევდით სავსე თვალებით გახედა.
-ჰო, მომენატრა ჩემი და.-მანაც სევდიანი ღიმილით გადახედა და დადუმებულ საზოგადობას თვალი მოავლო.-არც ერთი არ ჩამოხვალთ იქ! მხოლოდ მაშინ როცა წამოსვლას დავაპირებთ.
-ზამთარი მოდის.-თქვა ნიკუშამ და ლილეს გადახედა.
-ბიჭო შემომხედე აგერ.-დაუცაცხანა ეკამ.-შენ რაფერ გგონია ახლა მე ამას თითს გავანძრევინებ ან სიცივეში ვამყოფებ?-ცალი წარბი აუწია ბიჭს.
-აუ ეკუნ მევასები რა.-სიცილით მოეხვია მიშო.
-აფერისტი.-დანანებით თქვა და მიშოს შუბლზე აკოცა.
-როდის მდიხართ?-იკითხა დემეტრემ და ლილე უფრო მიიკრა გულზე.
-ხვალ.-თქვა ლილემ და ქმრის ყელში ჩარგო თავი.
-ვინ წაგიყვანთ?
-მე წაგიყვანთ.-თქვა იოანემ და თავი სავარძლის საზურგეზე გადადო.
-შენზე არ გაიგებენ სადაც მივდივართ?
-მე არ მითვალთვალებენ.-თვალი ჩაუკრა და სახე ხელებით მოისრისა. მალე ყველა წავიდა დარჩნენ ისევ მხოლოდ დემეტრე, ლილე და მათი სიყვარული. საწოლზე იწვა ლილე, დემეტრეს მის მუცელთან ჰქონდა დადებული თავი.
-ბავშობაში ყოველთვის მინდოდა შემეგრძნო თუ რას ნიშნავს იყო დედა. ყველაზე ბედნიერი ვიყავი ტესტზე გამოსახული 2 წითელი ხაზი რომ დავინახე. მე ოცნებად მქონდა ქცეული ვყოფილიყავი დედა და შენ ეს ოცნებაც ამიხდინე. მიყვარხარ დემე, ჩემო შავთვალება ბედნიერებავ.-თხრა და თუჩები დაუკოცნა გაბადრულ დემეტრეს.
-გპირდები ყველაფერს მალე მოვაგვარებ და მალე ჩამოგიყვან იქედან.-ლოყაზე აკოცა ცოლს და ისევ მუცელთან დაბრუნდა.-მაა დედიკოს მიხედე ჰო? შენ თუ მანდ იქნები დედიკოც ჯიგრულად იქნება.-გაეცინა.-ძალიან არ გამიწვალო, ჰო მა? მალე ჩაგეხუტები მაა, მალე ჩემთან იქნები.-მაისური აუწია და მუცელზე აკოცა.- ყოველ ერთ თვეში გორში ივლი ექიმთან, მამაჩემსს ვეტყვი და მოაგვარებს მაგ საქმეს, ან თვითონ ჩამოვა ხოლმე ან ჩემ დას გამოგზავნის.
-დემე ქორწილში რატომ არიყო მამაშენი?
-აქ არიყვნენ, ვერ ჩამოვიდნენ, გუშინწინ ჩამოვიდნენ და ვუთხარი რომ თბილისში არ ჩამოსულიყვნენ. ჩემ დას ეკუნას რომ გაიცნობ გაგახალისებს.-დის გახსენებაზე გაეღიმა.
-შენ დას დედაშენის სახელი ჰქვია?-გაოცება გამოეხატა სახეზე ლილეს.
-ეკუნას დედა მამას არ უყვარდა, ყოველთვის დედა უყვარდა და ერთხელ იჩხუბეს მაგრად, დაშორებულები იყვნენ, კარგად მახსოვს ეგ პერიოდი, დედაც საშინლად იყო, ერთმანეთი დღმდე სიგიჟემდე უყვართ. ჰოდა მამა გადაყრია ეკუნას დედას და ერთღამიანი ურთიერთობა ჰქონდათ რა. მერე შეურიგდა დედას ისიც იცოდა ეკუნამ რო უღალატა იმ დღეს მამამ მაგრამ ვინაიდან მთვრალი იყო არაფერი უთქვამს. აიის ქალი რომ გამოეცხადა და უთხრა ორსულად ვარო, დედამ აღარ მოუთმინა, ჰოდა დაშორდა, იმ ბავშვს ჭირდები და ჩემ შვილებს მე მივხედავო. იმ ქალმა ეკუნა მიატოვა და შეატოვა ბავსვი მამას, დედას გულმა არ მოუთმინა და ბავშვი ჩვენთან წამოიყვანა მაგრამ მამას არ შერიგებია. ასე გაზარდა 10 წლამდე და მერე ეკუნა მამამ წაიყვანა სულ და მან გაზარდა. მამაჩემს დიდ პატივს ვცემ და მიყვარს მაგრამ ეკუნა ჩემი მზეა, ჩემი ყველაფერია.-ელაპარაკებოდა და თან მუცელზე ეფერებოდა.
-იცი რომ ვერ დამირეკავ ხოლმე?-ამოიტირა ლილემ.
-ჩუმად გამოვიპარები ხოლმე და გნახავ.
-პირობას მაძლევ დემე? მითხარი რომ მალე დამაბრუნებ შენთან, ჩვენ შვილთან ერთად ბედნიერები ვიქნებით და ვეღარავინ დაგვაშორებს თუნდაც მანძილით.
-მე და შენ შორის მხოლოდ მანძილს შეუძლი ჩადგეს! სხვა ჩვენ სიყვარულს ვერ გააქრობს ჩემო მწვანეთვალებავ. ჩვენი სამაჯურები სულ გეკეთოს ჰო? მე სულ შენთან ვიქნები ჩემო პატარავ. სულ აი აქ.-გულზე მიადო ხელი და მაგრად ჩაიკრა გულში საყვარელი სხეული.
-შენი მაისური მიმაქვს.-თხრა სიცილთ.
-შენ პროსტა ხელი დაადე რომელი.-თვითონაც გაიცინა.
-არმანის თეთრი პერანგი რომ გაქვს ეგ.-წამწამები აუფახნა, იცოდა როგორ უყვარდა დემეს ის პერანგი.
-სუნამოც ვაპკუროთ?-ისევ გაეცინა.
-აუ კიი.-თვალები აუციმციმდა ლილეს.
-კაარგი, მოდი ავიღოთ ჩემი საყვარელი პერანგი, დავასხათ სუნამო და ჩავდოთ შენს ბარგში.-თან აკეთებდა და თან ლაპარაკობდა რაც ლილეს ახალისებდა. მერე ისევ გვერდით დაუწვა და მკერდზე მიადო თავი.-ნეტავიმალე მორჩეს ეს ყველაფერი.-ამოიბურტყუნა.
-ფოსტით გამომიგზავნე ხოლმე წერილები.-აკისკისდა ლილე.
-მტრედებს გამოვატან.-მანაც გაიცინა.
-ჩემი პირადი საოცრება და უნიკალური ქმარი ხარ!
-ჩემი პირადი ბედნიერება და უნიკალური ცოლი ხარ!
......6თავი.........
4 თვე იყო გასული ატენში ჩასვლიდან. მონასტრის უკანა მხარეს კლდის პირას იდგა ლილე, შავი ყელიანი მთლიანი კაბა ეცვა და გამობზეკილ მუცელს ეფერებოდა. თეთრი თავშალი ჰქონდა მოხვეული თავზე და ატენის კლდოვან მთებს გადაჰყურებდა აქა-იქ წითელ-ყვითელი რომ შეპარვოდათ და ჰაერს რღმად ისუნთქავდა. მონატრება კლავდა, დემეტრეს მონატრება სულს უფორიაქებდა, მაგრამ ღმერთთან ახლოს გრძნობდა თავს, მის ხელს მხარზე გრძნობდა და მშვიდად იყო. იცოდა დემეტრე კარგად იყო და მალე მასთან მივიდოდა. თვალები დახუჭა და ჰაერი რღმად ჩაისუნთქა, თან მუცელზე ედო ხელი და ვერც გაიგო როგორ გადაუღო ფოტო ეკუნამ. მულთან მშვენიერი ურთიერთობა ჩამოუყალიბდა ამ 4 თვეში.
-შენზე ლამაზი ორსული არასდროს მინახავს.-უკნიდან მოეხვია ეკუნა და ლოყაზე აკოცა.
-როგორ გავხარ დემეტრეს.-თვალებში ცრემლი გაუკრთა და ლოყაზე მოეფერა.
-შენთვის სურპრიზი მაქვს.-წარბებია აუთამაშა.
-რა სურპრიზი?-პატარა ბავშვივით გაუნათდა სახე.
-ექიმთან უნდა წავიდეთ და მერე ნახავ.-დაიხარა და მუცელზე აკოცა.
-ლანა უნდა წავიყვანოთ ჰოიცი, წინაზე დავპირდი გაჩვენებთქო.-გაეღიმა და ძაღლთან მოთამაშე ლანას გახედა.-ლანაა.-დაუძახა და ისიც მაშინვე მასთან გაჩნდა.-ბებოს უთხარი გამამზადე ლილემ უნდა წამიყვანოსო.-შუბლზე აკოცა ბავშვს.
-კარგიიი.-სიხარულით შეჰკივლა ბავშვმა და მუცელზე აკოცა ლილეს. მერე კუნტრუშით გაიქცა ბებიამისისკენ.
-მარიამის ასლია მაგრამ ლადოს ხასიათები აქვს.-თვალიდან ცრემლი გადმოუგორდა ეკუნას.
-ძალიან გიყვარდა არა?
-დემეტრეც ძალიან მიყვარდა მაგრამ ლადოს გაზრდილი ვარ ფაქტიურად, გვერდიდან არ მშორდებოდა, განსაკუთრებული ურთიერთობა გვქონდა ყოველთვის, ყველასგან განსხვავებული, ორი განუყოფელი სული ვიყავით, მარიამი ჩემი დაქალი იყო, მართალია ჩემზე დიდი იყო ბევრად მაგრამ ყველაფერს ვუყვებოდი და ყველაფერს მიყვებოდა. გამიჭირდა მათი დაკარგვა, უზომოდ გამიჭირდა მაგრამ ახლა თქვენ მყავხართ. დემეტრე და შენ.-ატირებული ლილე გულშ ჩაიკრა.-შენ რაღა გატირებს ჩემო ლამაზო?-გაეცინა.
-ანდრია მომენატრა.-ამოიტირა და მაგრად ჩაეხუტა.-შე პირველკურსელო ღლაპო, როგორ ბავშვივით მექცევი?-დაუბღვირა სასაცილოდ.
-ლილე შვილო.-დედაომ დაუძახა და ისიც მისკენ წავიდა ღიმილით.
-გისმენ დედაო.
-ეს გაგიკეთე.-ორი შავი სამაჯური გაუწოდა, ვერცხლისფერი ჯვრით შუაში.-შენ ქმარს რომ ნახავ გადაეცი.-უთხრა და შუბლზე აკოცა ლილეს.-ეკა შვილო შენც მოდი.-ხელი დაუქნია და მას იგივენაირი ოღონდ ოქროსფერი ჯვრებით გაუწოდა.
-მადლობა დედაო, უკვე ყველა ფერში გვაქვს მე და ლილეს.-გაუცინა და დანაოჭებულ ხელზე აკოცა.
-სხვა რა საქმე მაქვს შვილო ლოცვის გარდა?-თვალებში ცრემლები ჩაუდგა.-ნეტავ მეც მყოლოდა თქვენნაირი რძლები.-სევდიანად გაუღიმა.
-დედაო შვილები გყავთ?
-მყავდა შვილო, ომში დამეღუპა ორივე, ქმართან ერთად. აფხაზეთის ომმა შეიწირა ჩემი ქმარ-შვილი.
-დედაო..-ვერაფერი თქვა აცრემლიანებულმა ლილემ და მის წინ მჯდომ მოხუცს ჩაეხუტა. მალე ლანა გამოვიდა უკვე ჩაცმული და გალამაზებული.-წავედით პატარა ქალბატონო?
-კიი.-თვალები გაუბრწყინდა ლანას და ვარდისფერი კაბა გაისწორა. მანანაში ჩასხდნენ და ბევრი დალოცვის შემდეგ გზას გაუდგნენ. ეკუნამ რომ მანქანა სხვა მიმართულებით წაიყვანა და დიდი სახლის წინ გააჩერა მანქანა ლილემ გაკვირვებულმა გადახედა ეკუნას.
-ნუ მიყურებ მასე, შიგნით შედით ორივე, სურპრიზი იქ არის.-უთხრა და მანქანიდან გადავიდა. ლილე და ლანაც მას გადაყვნენ და დიდ ვარდისფრად შეღებილ კარში შევიდნენ. მისაღებიდან ხმაური ისმოდა, ლილემ ამ ხმაურში დემეტრეს ხმა რომ ამოიცნო ლამის ჭკუიდან გადავიდა. სწრაფად გაიარა მანძილი და მისაღებში მყოფ ქმარს აცრემლებული თვალებით ჩაეხუტა.
-ჩემი გაბერილი.-თმაზე ხელს უსვამდა მონატრებულ ცოლს და მთელ სახეს უკოცნიდა. ლილე სლუკუნებდა დემეტრე კი იცინოდა.
-მომენატრეე.-ამოიტირა და გულზე მიეკრა დემეტრეს. მერე სხვებსაც გადახედა და ანდრია რომ დაინახა ცრემლების მეორე ტალღამ წამოუარა, ორსულობის ბრალია თორემ ლილე და ასეთი სენტიმენტალური? არ არსებობს! ანდრია წამოდგა დასთან მივიდა და გულში მაგრად ჩაიკრა.
-ჩემო პატარა, როგორი მტირალა გამხდარხარ გოგო.-გაიცინა.-ნუღარ ტირიხარ კაი? სირცხვილია გოგო შენი შვილის მაინც არ გრცხვენია?-ჩუმად ჩურჩულებდა და საყვარელ დას ტალღოვან თმაზე ეფერებოდა.
-რატომ ჩამოხვედით? ყველაფერი მოგვარდა?-უცბათ მოვიდა გონს.
-არა ლილ, შენმა ქმარმა გაჭედა, ტვინი აღარ უმუშავებდა და წამოვედით რა.-ახლა იოანე ჩაეხუტა.
-მამა სად არის?-იკითხა როცა ყველა მოისიყვარულა.
-აბა ჩემი გაბერილი სად არის?-მამამისსის ხმა რომ გაიგო ბედნიერებისგან გაიბადრა.
-მამიი.-უცებ წამოფრინდა და დავითს კისერზე ჩამოეკიდა.-მომენატრე მაა.
-მეც მომენატრე ციცქნა.-შვილის სხეულს მოშორდა და შუბლზე აკოცა.-აბა დატრიალდი.-ხელით დაატრიალა შვილი და ბედნიერებისგან გაიბადრა.-ეს ბავშვი გიგანტია? 5 თვის ასე როგორ გაიზარდა?-გაშტერებული უყურებდა გამობერილ მუცელს დავითი.
-გაძლიერებულ კვებაზე მამყოფებს დედამთილი.-მხრები აიჩეჩა და დემეტრეს მიეხუტა. მისი სურნელი რღმად შეიგრძნო და მფეთქავ არტერიაზე აკოცა.
-აბა ექიმთან გაგვიანდებათ სხვათაშორის.-ფეხზე წამოყარა ცოლქმარი ეკუნამ.
-ეგ სულ დამავიწყდა.-თვალები გაუბრწყინდა ლილეს ფეხზე წამოდგა და დემეტრეც მას მიყვა.
-მალე მოვაალთ.-დაიძახა დმეტრემ და სახლის კარი გამოიხურა.
-აღარ გითვალთვალებენ?-კითხა და მის გულს მიეკრო.
-არაა, იციან რო შევამჩნიე და მომეშვნენ.-მონატრებულ ბაგეებზე დაეწაფა ცოლს და უჰაერობა რომ არა არც მოშორდებოდა კარგახანს.-როგორ მომენატრე ლილ.
-მეც მომენატრე.-თვალიდან ცრემლი ჩამოუგორდა.
-შენთან ერთად ძილი მომენატრა ლილ, ეს ტუჩებიც მომენატრა და ეს ბურთიც აქ რომ გყავს.-მუცელზე მიადო ხელი და გაოცებულმა ამოხედა ლილეს დარტყმა რომ იგრძნო.-არ არსებობს!-თქვა და თვალები ცრემლებით აევსო.
-რაო დეე, მამიკო იცანი?-სიცილით დაისვა მუცელზე ხელი და მერე თვალცრემლიან დემეტრეს მოეხვია.-რა გატირებს ამხელა მთასავით კაცს?-აკისკისდა.
-ლილ გავგიჟდები.-დაიხარა და მუცელზე მიადო თავი.-რა მა, მიცანი? მალე გამოძვერი მა მანდედან ჰო?-მალე ექიმთან მივიდნენ და მონიტორზე გამოსხული ბავშვი რომ დაინახა ლამის ჭკუიდან გადავიდა დემეტრე სიხარულისგან. ექიმმა თითები თავისით დაათვლევინა და 10 თითი რომ დაითვალა დემეტრემ ბედნიერებისგან ჭკუიდან გადავიდა, ასეთ პატარასროგორ ეტყობა აე კარგადო. ლილეს მთელ სახეს უკოცნიდა. ექიმი კი მათ ბედნიერ სახეებს რომ უყურებდა თვითონაც ეღიმებოდა.-ექიმო, სქესს გავიგებთ?
-კი წინაზე დაგვემალა მაგრამ ახლა გავიგებთ.-მონიტორზე კარგად გაადიდა გამოსახულება და დააკვირდა.-გოგოა.-თქვა და წყვილს გადახედა.-გილოცავთ.-დემეტრეს სახეზე ფერები გდაუვიდა. როგორ უნდოდა გოგო, მთელი ცხოვრება გოგოზე ოცნებობდა, პატარა პრინცესაზე. ლილეს ბედნიერმა გადახედა და საავადმყოფოდან გამოსულმა ხმა რომ ვერ ამოიღო ლილეს ეგონა არ გაუხარდაო მაგრამ ძლიერად რომ ჩაიკრა გულში და მადლობა გადაუხადა ოცნების ასრულებისთვის ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან. სახლში შევიდნენ თუარა დემეტრემ იმხელა ხაზე თქვა გოგოს მამა ვხდებიო მგონი მეზობლებმაც გაიგეს. ყველა იცინოდა მის რეაქციაზე. მთელი დღე ერთად გაატარეს, ბოლოს დაბრუნების დრო რომ მოვიდა, დემეტრემ ლანას და ლილეს ხელი დასტაცა და თვითოპნ წაიყვანა ისევ მონასტერში. დედა მომენატრაო ასე თქვა, ცოლი მანქანაში ჩასვა და ატენისკენ დაიძრნენ. უკვე 4 საათი იყო მონასტერთან რომ გაჩერდა მანქანა. ლანა გაიქცა და ბებოს დაუძახა. ეკუნა ტაძრის ეზოში რომ გამოვიდა და მონატრებულიშვილი დაინახა, ცრემლები ვერ შეიკავა და ატირდა. თან დემეტრეს ეხუტებოდა ბოლოს მოშორდა და ექიმის ამბები იკითხა.
-გოგოს ბებია ხდები დეე.-ლოყები დაუკოცნა ქალს.
-ოცნება აგიხდა და ჭკუაზე არ ხარ არა?-გაუცინა შვილს და შუბლზე აკოცა.-გილოცავთ დე, კიდევ ბევრი ასეთი გყავდეთ.-ორივე ჩაკოცნა დაცოლ-ქმარი მალევე დატოვა.
-თავს გაუფრთხილდი ჰო? გპირდები მშობიარობამდე წაგიყვან.-შუბლზე აკოცა ატირებულ ცოლს.-გოგო შენ სულ ასე ტირი?-გაეცინა ლილეს აწითლებულ ცხვირზე და ლოყებზე.
-ეს წაიღე ჰო?-ხელიდან ერთი დედაოს გაკეთებული სამაჯური მოიხსნა და ხელზე გაუკეთა.-მიყვარხარ დემე, რაც არუნდა მოხდეს სულ აქ იქნები.-გულზე ხელი მიიდო და საყვარელ სხეულს მიეხუტა.
-ძალიან ახლოს ვარ სამართალთან ლილე, ძალიან მალე ჩემთან იქნები.-ყელშ აკოცა საყვარელ ქალს და ცრემლი გადმოუვრდა თვალიდან.-სანამ შენ გეყვარები მე სულ ვიარსებებ.-უთხრა და მისი სურნელი ხარბად შეიგრძნო. მალევე მოშორდა, იცოდა რომ დიდხანს თუ ასე გაარძელებდა უფრო გაუჭირდებოდა დამშვიდობება. მალევე წამოვიდა ლილე კი იდგა და მანამ უყურებდა ჰორიზონტს, სანამ მანქანა თვალს არ მოეფარა. შემდეგ შებრუნდა და გაბრწინებული თვალებით დაჯდა ბუხართან. ასე გადიოდა დღეები მონასტერში, ლილე დედაოები, ლოცვა, წიგნები და ბუხარი. მალე საშობაო მზადებაც დაიწყეს და ლილეც უფრო და უფრო ბრწყინდებოდა. ახალწელს ეკუნა ჩავიდა და რაღაცნაირად შეძლო დემეტრე დალაპარაკებოდა ლილეს. მიუხედავად იმისა რომ ტელეფონი არიჭერდა, მაგთიფიქსის ტელეფონი და მისი ჯანი, ნებისმიერ ადგილას იჭერს ვით ფანრიანი ნოკია. ბევრი იჭუკჭუკეს და ბოლოს ლილეს რომ ჩაეძინა დემეტრემაც სიცილით გათიშა. ეძებდნენ ბიჭები პოლიციასთან ერთად სამხილებს. აკაკი კარგა ხნის დაჭერილი ყავდა დადეშქელიანს და 20 წელიც ჰქონდა მისჯილი, იქიდან კი ან გამოვიდოდა ან არა. ლაშაზეც ბევრი რამ ამოქექეს და პოლიციას გადასცეს სამხილები. ამ ყველაფრის ძიებაში 2-ჯერ დაჭრეს მაგრამ ლილეს როგორ ეტყოდა ამას და ანერვიულებდა? ანდრიაც რამდენჯერმე ჩავარდა საფფრთხეში და იოანეც მაგრამ არცერთი დანებებულა წამითაც კი. ახალ წელს დავითთან შეიკრიბნენ ყველა და კარგი დრო გაატარეს, მხოლოდ ლილე აკლდა სრულყოფილებას. დალევის და ტაშფნდურის დრო არცერთს ჰქონდათ. უკვე 20 იანვარს ყველა ფაქტი წინ ედოთ ლაშას დასაჭერად როცა დასისხლიანებული ნინი, ლაშას და მიადგა იოანეს სახლში. დემეტრე, ანდრია და ნიკუშაც იქ იყვნენ და იოანემ რომ იღრიალა მისაღებიდან სამივე გამოვარდა. სესო იოანეს ნახევარდა ლექციებზე იყო წასული და არ ჩანდა. ნინის რომ გული წაუვიდა და იოანეს ხელებში ჩაუვარდა ლამის ჭკუიდან გადავიდა იოანე.
-ნინი, ჩემო პატარა, ნიინჩ, გაახილე თვალები, ჯანდაბა! რა ჭირს.-თავის თავს ელაპარაკებოდა, თან ნინი მისაღებში შეიყვანა და დივანზე დააწვინა. მთელი სხეული დასახიჩრებული ჰქონდა, ნაცემი იყო, ცხვირიან სისხლი სდიოდა და თითქმის აღარ სუნთქავდა. მძაფრი სუნის ოდიკოლონი გამოიტანა დემეტრემ ოთახიდან და ნინის ცვირთან მიუტანა, მანაც წარბები შეჭმუხნა და თვალები როგორც კი გაახილა ცრემლები გადმოუცვივდა.
-იოანე მიშველე.-ამოიხავლა და ატირდა. ნიკა და ანდრია გაშტერებულები უყურებდნენ და ხმას ვერ იღებდნენ.
-ნინ ვინ ჩაგაგდო ამ დღეში?-კითხა სასოწარკვეთილმა იოანემ.-ნინ შემომხედე.-სახე დაუჭირა და თვალებში ცახედა.
-ლაშამ.-ამოიხავლა თავის ძმის სახელი და ისევ ატირდა. იოანე შოკში იყო, გამწარდა, ახლა შეეძლო თავისი ხელით მოეკლა ლაშა.
-რატო ნინი?-სხეულზე მიიკრა ატირებული გოგო.
-სახლში ყველაფერი დალეწა, იძახდა ყველას დავხოცავო მეკიდევ ვუთხარი ყველაზე დიდი შეცდომა ხარ რაც კი ღმერთმა დაუშვათქო, წამალი ჰქონდა გაკეთებული, მომვარდა და მცემა, თავში ბოთლი ჩავარტყი და გამოვიქეცი.-ტიროდა და თან ლაპარაკობდა. კარზე ზარის ხმა გაისმა. დემეტყრე გასაღებად წავიდა ბიჭები შემოატარა ოთახში ვატომ ნინი დაინახა თუარა სახიდან ფერები გადაუვიდა. თვალებში თუ ჩახედავდით შეგეშინდებოდათ ისეთ ცხოველს გავდა.
-რახდება ბიჭო.-იკითხა კოსტამ და იოანეს სხეულზე აკრულ ნინის შეხედა.
-ლაშას დაა, იმან სცემა.-ნიკამ უთხრა და გამოსაფხიზლებლად წყალი მოსვა.-ახლა გამოვ*ლევდები ტოო, ძმამ და ასე როგორ უნდა გაიმეტოს?-ასე გაოცებულები იყვნენ სანამ კიდევ არ გაისმა კარის საკეტის ხმა.
-მოვედიიით.-მისაღებიდან სესოს ხმა გაიგეს და ყველამ იქეთ გაიხედა. ოთახში სესო და სოფო შემოვიდნენ. გოგოებმა როგორც კი ნინი დაინახეს სახიდან ფერი წაუვიდათ ნინისთან მივიდნენ და ჩაეხუტნენ.
-ნინ რახდება? ეს ვინ ქნა? იმ ცხოველმა გცემა არა? ისევ წამალი გაიკეთა? ნინი შემომხედე!-ხმა გაიმკაცრა სოფიმ. ნინიმ უხმოდ დაუქნია თავი.
-რახდება ვინმე ამიხსნის?-გაოცებულმა კითხა სესომ გოგოებს.
-ლაშა ამ ბოლო დროს წამალს იკეთებდა და ორჯერ დაარტყა ნინის, უნდა მეთქვა ჩემი ძმისთვის მაგრამ არაო თავი გაიგიჟა და არ მათქმევინა, ჩემი ხელით მოვკლავ შენ იდიოტ ძმას.
-წავედით ჩვენ.-ფეხზე წამოდგნენ ანდრია და დემეტრე.
-საით?-იკითხა იოანემ.
-პოლიციაში, დროა პასუხი აგოს მაგ არაკაცმა.-დაიქუხა დემეტრეს ხმამ.
-მოიცა კიდე რა დააშავა?-იკითხა სასოწარკვეთილმა ნინიმ.
-შენ ის იკითხე რა არ დააშავა ნინ.-დემეტრემ შუბლზე აკოცა და სახლიდან ანდრიასთან ერთად გავიდა, ვატო ხმას ვერ იღებდა, სესომ და სოფომ სესო აიყვანეს და სესილის ოტახში აიყვანეს. კართან მდგარი ვატო რომ დაინახა ნინიმ ისევ უხმოდ ატირდა და წონასწორობა დაკარგა. ვატომ დაჭერა მოასწრო და გულში ჩაიკრა სყვარელი სხეული.
-მე ავიყვან დარჩით თქვენ.-გოგოებს გადახედა ვატომ და ხელში ააფრიალა ნინის სხეული. თან სესოს დაუბარა სპირტი, ბამბა და ბინტი ამომიტანეო, მანაც ოთახში აუტანა ყველაფერი და საწოლზე დაულაგა.
-მომკლავს. ლაშა არ მაცოცხლებს.-თქვა და ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან.
-აბა გაბედოს და ხელი დაგაკაროს მაგ ახვარმა.-დაიღრინა ვატომ და ნინის მკლავზე შეუბერა. მალე მთლიანი სხეული გაუსუფთავა და გულში ჩაიკრა ნინის სხეული.-დაწყნარდი კაი? ჩვენ შენთან ვართ, აქ არაფერი გემუქრება.-შუბლზე აკოცა და მერე ცხვირსაც მიწვდა.-როგორ გაიზარდე ნინ.-თავი ჩახარა და გაეღიმა.
-ისე მელაპარაკები გეგონება შენ ძაან დიდი იყო.-გაეცინა ნინის.
-3წლით დიდი მაინც ვარ. უნის წელს ამთავრებ?-კითხა და შუბლზე აკოცა.
-კი მერე სარეკლამო კომპანიაში გავიწყებ მუშაობას რომელიმეში.
-ლილესთან მიგიყვან, ყველაზე დიდი სარეკლამო კომპანია აქვს მთელ საქართველოში, ანდრიას დას.-ელაპარაკებოდა თან თმაზე ეფერებოდა.
-შეიძლება საზღვარგარეთ წავიდე.-ამისტქმა და ვატოს გაცეცხლება ერთი იყო.
-არსადაც არ წახვალ!-მკაცრად უთხრა და უფრო მიიკრა ნინის სხეული.
-რტაო?-სიცილით კითხა.
-იმიტომ რომ არ გიშვებ.
-და შენ რატომ არუნდა გამიშვა?
-იმიტომ რომ იმიტომ! მოვა დრო და გაიგებ.-შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა. ნინიმ თავი ბალიშზე დადო და წამებშ დაეხუწა თვალები, საყვარელი სურნელი ცხვირში უღიტინებდა და მორფეოსთან გადაეშვა. ქვემოთ ჩასულ ვატოს სრული ქაოსი დახვდა. ნიკა და სესილი ერთმანეთს ეჩხუბებოდნენ, სოფო და დათა უღრენდნენ დანარჩენები მათ დასცინოდნენ.
-ესეიგი მე ვარ სქელი არა?-დაიკივლა სესომ და ნიკას ზურგზე შეახტა.-მიდი და ატარე ახლა ჰიპო.
-ღმერთო ახლა გადამირჩინე ხერხემალი და თემაზე აღარ წავალ თუგინდა.-„ამოიხავლა“ ნიკამ.
-აუ იოანეეე ვცეეემ ამაას.-დაიყვირა და კისერზე ჩაასო კბილები ნიკას.
-ეგ ცუდ ადგილას მოგივიდა.-დაბოხებული ხმით უთხრა ნიკამ.-იოანე ეს ტკიპა მომაშრე თორე ხელს გავუშვებ და დავაგდებ.-ამოიღრინა ნიკამ და მხარი გაიქნია ორმ სესოს კბილები მოეშორებინა.-მეტკინა ქაჯო!-დაიყვირა და იმწამსვე ჩამოსვა სესილი თვისი ზურგიდან. მართალია ეს გოგონა სკოლის პერიოდში და მაშინაც იოანემ რომ სოფელშ მართა გააცნო მსუქანი იყო მაგრამ თბილისში რომ ჩამოვიდა სპორტდარბაზში მივიდა და 23 კილო დაიკლო, ზედმეტ ხორცს კიარა საჩქმეტ ადგილს ვეღარ უპოვიდით.
-აბა ყელი მანახე.-საწყალი სახით აესვეტა წინ სესო და ნიკასაც გული ოულბა და კისერი გადაუწია ნაკბენი რომმ ენახებინა.-როგორ მიკბენიააა, შემირცხვეს ნამსუი, ნწნწნწნწ.-თქვა და უარესად ჩააასო კბიილები ნიკას. მერე ენა აუსვა და მოშორდა.-ეს უკეთესი იყო.
-მოგკლავ სესილია, არ გაცოცხლებ.-თქვა თუარა უკვე გაქცეულ სესილის გაეკიდა და მთელი სახლი შემოარბენინა. ბოლოს დაიღალა და ხელი ჩაიქნია.
-ბებეროოოო.-აკისკისდა სესო.
-მოაშორეთ რააა, ეს ბავშვი აქედან.
-რამდენი წლისხარ ჩემიძმა?-მხარზე დაეყრდნო.
-26 ღლაპო.-თვალი ჩაუკრა.
-უიმე მარტლა ბებერი ყოფილხარ.-დანანებით გააქნია თავი, ნიკასკენ დაიხარა და ლოყაზე აკოცა.-მალე მოგირჩება.-სიცილით უთხრა და იოანეს გვერდით დაჯდა. ოთახში გახარებული დემეტრე და ანდრია შემოვარდნენ.
-აიყვანეს, კაიფში იყო თავი სისხლიანი ჰქონდა მაგრად ჩაურტყამს ნინის.-გადაიხარხარა ანდრიამ.-მოკლედ ეგ მანდედან გამომსვლელი აღარაა, გვეშველა.-ამოისუნთქა.
-წავედი მე.-დემეტრე სამზარეულოდან წყლის ჭიქით გამოვიდა.
-სად მიდიხარ ?
-ლილე უნდა ჩამოვიყვანო.-თქვა და კარი გაიხურა, ანდრიაც მას გაყვა და ცოტახანში ორივე გორისკენ მიმავალ გზას იყო დამდგარი. 40 წუთში უკვე გორში იყო, ნახევარ საათში კი ატენში. დედათა მონასტერთან გააჩერა მანქანა და ანდრიასთან ერთად შიგნით შევიდა. ლილეს ხელში სეფისკვერები ეჭირა და ტაძრიდან გამოდიოდა როცა დემეტრე დაინახა. თვალებში ცრემლები ჩაუდგა და მათკენ სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა. საყვარელ სხეულს ჩაეფსკვნა და აქვითინდა.-ისევ ტირის ტოო.-გაიცინა დემემ და თავზე აკოცა გაბერილ ლილეს.
-ძმა ვისღა ახსოვს.-ხელი ჩაიქნია ანდრიამ და მისკენ წასული ლილე გულში მაგრად ჩაიკრა.-მომენატრე ლილ.
-მეც მომენატრეთ.-თვალცრემლიანმა გაუღიმა და ლოყები დაუკოცნა ორივეს.
-წადი ლილ, ბარგი ჩაალაგეთ.-გაუღიმა დემემ და ლოყაზე მოეფერა ცერა თითით.
-დაიჭირეს დემე? შენთან ვიქნები ხოლმე?-პატარა ბავშვივით ალუღლუღდა.
-დაიჭირეს ჩემო პატარავ.-შუბლზე აკოცა საყვარელ ქალს და მისკენ გამოქცეული ლანა ხელში აიტაცა.-ძიას გოგოო.
-ძიკოოო.-კისერზე მოხვია ხელები და ლოყაზე აკოცა.
-ჩემო პაწუკავ, ეს წელი ბოდიში ძიი და სექტემბრიდან სკოლაში ჰო წახვალ?
-კიი.-გაბრწყინებული სახით უთხრა და მეორე ლოყაზეც აკოცა. ეკუნა რომ გამოვიდა და ბიჭები დაინახა მიხვდა რაც ხდებოდა და შვილთან მივიდა.
-დეე.-გულში ჩაიკრა დემეტრემ დედამისი და ლოყაზე აკოცა როცა გზაზე დემეტრეს მამის ირაკლის მანქანა გამოჩნდა. მათთან ახლოს გაჩერდა და მანქანიდან ეკუნა და ირაკლი გადმოვიდნენ.-მააა.-სიცილით გადაეხვია მამამისს.
-ვამაყობ შენით და ეს ყოველთვის გახსოვდეს.-სიამაყით სავსე ხმით უთხრა და მხარზე დასცხო ხელი. ეკუნა დედობილს ჩაეხუტა და მისი სურნელი ხარბად შეიგრძნო.
-მომენატრე დეე.-ლოყაზე აკოცა და მალევე მოშორდა.
-მეც მომენატრე ჩემო გოგო.-შუბლზე აკოცა და გულზე მიიხუტა.
-მე არმოგენატრე?-სიცილით კითხა ირაკლიმ.
-ჩემი სულელი თავის რავთქვი თორემ შენ რა მოსანატრებელი ხარ.-სიცილითვე უპასუხა და მასთან მივიდა, ხელები შემოხვია საყვარელ სხეულს და მის გულზე მოათავსა თავი.-ისევ ისე ცემს.
-მოიცა ეხლა დედაშენი მე შემირიგდა?-თვალებმოჭუტულმა კითხა დემეტრეს.
-რავი მაა ეგრე გამოდის.-მხრები აიჩეჩა დემეტრემ.
-რახან ამ დღეს მოვესწარი.-ხელები მოხვია ცოლს და მისი სურნელი ხარბად შეიგრძნო.
-მე ჩავალაგეე.-გაბერილი ლილე გამოვიდა ჩემოდნით ხელში. უკან დედოები მოყვებოდნენ. ეკუნამაც ჩაალაგა თავისი და ლანას ბარგი და მანქანასთან მიაგორა. დედაოებს დაემშვიდობნენ და მანქანებში გადანაწილდნენ. ეკუნები ირაკლისთან ჩასხდნენ. ლილე და ლანა, დემეტრესთან. მთელი გზა დემეტრეს გვერდით იჯდა ლილე და ტკბებოდა საყვარელი ადამიანით, პატრა მუცელში არ ისვენებდა და დემეტრესაც გაბადრულს ედო ხელი ლილეს მუცელზე. თბილისში ჩასულები მაშინვე დავითასთან წავიდნენ ლილეს თხოვნით, თან ყველ იქ ელოდებოდა. სახლში რომ შევიდა სიხარულის ცრემლები გადმოსცვივდა ყველას ერთად დანახვისას. პირველი დედამისთან მივიდა და მას ჩაეხუტა.-მომენატრე დეეე.-ამოიტირა.
-მეც მომენატრე ჩემო გაბერილო.-ლოყაზე აკოცა ნატალიმ და კარგახანს იყვნენ ასე ჩახუტებულები. მერე დავითმა გამოსტაცა ხელიდან თავისი შვილი და გულშ მაგრად ჩაიკრა.
-მორჩა მაა, არსად აღარ გაგიშვებთ.-თავზე ეფერებოდა მონატრებულ შვილს.
-ლილეეე.-სახლში ახლად შემოსულმა მართამ იკივლა და დასთან მივიდა.-როგორ გაბერილხარ ჩემო პატარავ.-მუცელზე მიადო ხელი და დარტყმა რომ იგრძნო შეჰკივლა.-ვაიმე არარსებოობს.-პირზე ხელი აიფარა და ბედნიერების ცრემლები გადმოსცვივდა. ყველა მოისიყვარულა და დემეტრემ ხელი დაავლო და სახლში წაიყვანა, ცოლი ნუ დამიღალეთო. გზაში მისი ხელი ეჭირა და დროგამოშვებით კოცნიდა ლილეს თლილ თითებს. სახლთან რომ გააჩერა დემტრემ მანქანა, ლილემ იგრძნო მწვავე მონატრება. დემეტრემ თვალებზე სახვევი ააფარა და ისე გადაიყვანა მანქანიდან.
-დემე რას აკეთებ?
-სურპრიზია ჩემო პატარავ.-ცხვირისწვერზე აკოცა და სახლისკენ წაიყვანა. მეორე სართულზე აიყვანა და ერთ-ერთი ოთახის კარი შეაღო. ლილე შიგნით შეიყვანა და სახვევი მოხსნა. ლილემ რომ დაინახა პატარა გოგონასთვის გაკეთებული ოთახი სიხარულის ცრემლებმა იწყეს დენა. თეთრი, იასამნისფერში ისე კარგად ჯდებოდა და ისეთი ლამაზი იყო გულგრილს არ დაგტოვებდათ. თეთრი კედლები იყო, ჭერში მანათობელი ვარსკვლავები, იასამნისფერი ფარდები და ტანსაცმლის კარადა. თეთრი საწოლი და ტრილიაჟი.
-დემეტრეე.-ამოიტირა ლილემ და ქმარს მიეკრო.-დემე მადლობა.-ტუჩები მიაკრა საყვარელ ქარს.
-ეს ყველაფერი არ არის ჩემო გაბერილო, კარადები გამოაღე.-უთხრა და ტანსაცმლის კარადისკენ უბიძგა. ლილემაც ბედნიერი სახით გამოაღო და სიხარულისგან შეჰკივლა თოთო ბავშვის ტანსაცმლისგან დაწყებული 5 წლის ბავშვისთვის განკუთვნილი კაბებით დამთავრებული ყველაფერი ნაყიდი ჰქონდა დემეტრეს, თან ისეთი ლამაზები და გემოვნებიანები გაოცებული დარჩა ლილე.-მოგწონს?-უკნიდან მოეხვია და ყელში აკოცა.
-დემე რა საყვარლებიააა.-პატარა წითელი ფაჩუჩები გამოიღო და თითები გადაუსვა.-ჩემი გმირი ხარ.-უთხრა და ტუჩები ტუჩებზე მიაკრო.
-ჩემო მწვანეთვალება ფერიავ.-თავისკენ შებრუნა, ხელში აიყვანა და ოთახში გაიყვანა, ლოგინზე დასვა და მაისურეი გადააძრო, შემდეგ კაბა გახადა, მხოლოდ საცვლები დაუტოვა მის სხეულს და ისინიც მალე შემოაძარცვა. ცხელი აბაზანა მიაღებინა და თავისი ხელით ჩაააცვა საღამურები. თვითონაც გადაივო წყალი და საცვლისამარა მიუწვა ილეს გვერდით. გახურებულ სხეულზე მიიკრო ლილეს სხეული და მთელი სახე დაუკოცნა.-როდის გაოძვრება მამიკოს გოგო?
-თებერვლის ბოლოს ან მარტის დასაწყისში გვნახავ მამიკო.
-ამ მამიკოზე ბნედები მემართება.-გაცინ დემემ.
-დემე ვერ ვძღები შენით.-ამოიფრუტუნა ნახევრად მძინარმა ლილემ.
-მე კიდევ ვერასდროს გავძღები შენით, სამუდამოდ მექნება დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა.-ეშურშულებოდა და კისერს უკოცნიდა.
-ნეტავ სამსახურში რახდება.
-ერთი ნიჭიერი კადრი შემოგემატება.
-ვინ?
-ნინი, იოანეს ნათესავია, ლაშას და ლევანის და. დღეს ისე სცემა ლაშამ რომ იოანეს ხელებში ლამის ჩააკვდა საწყალი გოგო, თან ვატოს უყვარს.
-ძმამ ეგრე როგორ გაიმეტა?-ამოიტირა ლილემ.
-ლევანს ერთი პლიუსი ჰქონდა, თავის ახლობლებზე გიჟდებოდა, ლაშა პირიქით ცივსისხლიანია არავინ და არაფერი ადარდებს, ბავშობაშიც მასე იყო, ერთხელ ხელში ბაყაყი ეჭირა და კარგახანს აკვირდებოდა ბოლოს ხელი ისე მოუჭირა ხელებში ჩაისრისა. ყველა ვუყურებდით, გული ლამის წაგვივიდა მაგრამ თვითონ წარბიც არ სუხრია. სასტიკი, გულცივი ნაბი*ვარია.
-დამპალი.-ტირილით ამოთქვა ლილემ და მუცელზე მიიდო ხელი.-დეე შენ ჰო კარგი გოგო იქნები?-თითქოს ბავშვმა იგრძნოო, თანხმობის ნიშნად გაინძრა.-დედიკოს ჭკვიანი.
-ლილ, რადავარქვათ?-შუბლზე აკოცა ცოლს.
-ლილია.-დარწმუნებულმა თქვა.
-რატომ?-იკითხა დემეტრემ.
-ლილია ნიშნავს იასამანს, შენ კი ოთახი იასამნისფერში გააკეთე, თან ჰოიცი როგორ მიყვარს იასამნები.-ყელზე მიაკრა ტუჩები დემეს.
-ანუ ლილია?
-დიახ ლილია!
…….თავი 7………
დრო თვალის დახამხამებაში გავიდა, ლილე იბერებოდა, ბოლოს სიარულიც კი უჭირდა, დემეტრე სულ მასთან იყო, ბიზნესი დროებით მამამისს გადააბარა და თვითონ მთელი დრო ლილეს დაუთმო, მის გულზე მიხუტებულ ცოლს უმღეროდა და ლილესაც განაბულს ეძინებოდა. მულტფილმებს უყურებდნენ, კლასიკურ მუსიკას უსმენდნენ, ბაღში სეირნობდნენ, მთელ დღეებს მეგობრებთან ატარებდნენ, ყველა დიდი სიხარულით შესცქეროდა ლილეს და მის პატარა მაგრამ სითბოთი სავსე ოჯახს, რეალურად კი ისინი ვარსკვლავებზე, მთვარეზე, მზეე მეტნი იყვნენ.
-დემე მიმღერე რაა.-დემეტრეს გულზე მოათავსა თავი და სხეულზე მოხვია ხელები. უკვე პირველი მარტი იყო, დღედღეზე ელოდებოდნენ პატარას გამოჩენას.
-რა გიმღერო პატარავ?-შუბლზე აკოცა ლილს და თლილი თითები თმაში აუხლართა.
-რამე რომ ბავშვი დაწყნარდეს თორემ მთელი დღეა არ გაჩერებულა.-ამოიფრუტუნა და მუცელზე დაისვა ხელი. დემეტრემ გაიღიმა და ორეიზენის „თოვლი“ უმღერა ლილეს, ისიც განაბული უსმენდა თავისთვის ყველაზე საყვარელ და ტკბილ ხმას. სიმღერა რომ დაასრულ დემემ, ლილე ბალიშზე გადააწვინა და მუცელთან დაიხარა, აკოცა და ლაპარაკი დაიწყო.
-მაა, მალე გამოდი რომ ჩაგეხუტო ჩემო პრინცესა, შენ ჰო მამიკოს გოგო იქნები მაა? ლამაზ კაბებს გიყიდი ხოლმე მა, შენ შეყვარებულებს მაგრად მივბეგვავთ მე და ბიძიები.-გაეცინა, ლილეს მის შემყურეს ერიმებოდა.-ჩემი იასამნების გოგო იქნები პატარავ, უყვარხარ შენ მამიკოს და დედიკოს. მალე გამოძვერი მა.-მუცელზე აკოცა და მასაც თითქოს ესმოდა, ის ადგილი ამოიბურცა სადაც დემეტრემ აკოცა.
-დემეტრე.-თვალები ჭყიტა ლილემ.
-ჰოუ.-ღიმილით ახედა.
-შენი შვილები ასე თუ დაგიჯერებენ სულ კარგი იქნება.
-რაზე მეუბნები ლილ.
-წ....ბი დავღვარე იდიოტო, ჩანთა აიღე და სწრაფად წამიყვანე საავადმყოფოში, ექიმს დაურეკე, ტკივილები დამეწყება, დემეტრე ნუ ზიხარ გაშტერებული თორემ დაგაკვდარებ.-დაიკივლა და დემეტრეც გამოფხიზლდა, ტელეფონი აიღო და ექიმს დაურეკა, მერე დავითს, ოთახიდან გამზადებული ჩანთა აიღო და პირველ სართულზე ჩაირბინა ისევ. ლილე ხელში ელვის სისწრაფით აიყვანა და მანქანაში ჩასვა. მთელი გზა იმას უებნებოდა რღმად ისუნთქეო და თვითონ უფრო ასრულებდა ყველაფერს ვიდრე ლილე. მანქანა ელვის სისწრაფით დაჰყავდა და საავადმყოფოსთან ყველა შეკრებილი დახვდა და სიმწრით ეცინებოდა მათზე. ლილე მოამზადეს და სამშობიარო ბლოკში შეიყვანეს, დემეტრეს რომ უთხრეს ლილეს შენი ნახვა უნდაო ლამის ჭკუიდან გადავიდა, ჯერ უარზე იყო მაგრამ ლილეს განწირული ყვირილი რომ მოესმა მაშინვე შეჰყვა ექთანს.-დემეეე.-დაიკივლა ლილემ და მისკენ გაიშვირა ხელი. დემეტრემაც თავისი ხელი შეაგება და როგორც კი იგრძნო როგორ უჭერდა ლილე ხელს მიხვდა როგორ სტკიოდა.
-დაწყნარდი ლილ, ცოტა დარჩა მალე ჩვენთან იქნება ლილია.-ამშვიდებდა ცოლს და დაცვარულ შუბლზე კოცნიდა.
-რამდენიმეც ლილე და მალე შენ პატარას დაიჭერ.-ამხნევებდა ექიმი.
-ააააა.-ბოლო ხმაზე ყვიროდა ლილე.
-ერთიც ლილე, ერთიც.-სიცილნარევი ხმით უთხრა ექიმმა.
-ნიტაა აღარ შემიძლია.-ამოიტირა.
-ცოტაც ლილე თორემ ბავშვს გაგუდავ, ფეხებით წამოვიდა ისედაც ასეთი არაფერი მინახავს.-ისევ იცინოდა ექიმი. დემეტრეს ამის გაგონებაზე ლამის ტვინი გაეყინა.
-ლილე ძალა მოიკრიბე, ერთხელაც თავს ძალა დაატანე, მიდი ლილე გთხოვ.-დემეტრეს ხმაზე ლილეს გამბედაობა მოემატა, ჰაერი რღმად ჩაისუნთქა, თავს ძალა დაატანა და გაისმა კიდეც ბავშვის ტირილის ხმა. დემეტრეს ობოლი ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან, ლილეს შუბლზე მიაკრა ნერვიულობისგან გაყინული ტუჩები და ექიმს გახედა რომელიც ჭიპლარის გადაჭრით იყო დაკავებული. ბავშვი საკმაოდ დიდი იყო, 4კილო ზუსტად და არცერთი გრამით მეტი ან ნაკლები. დემეტრე სამშობიაროდან გაშტერებული გამოვიდა, ლილეს გული წაუვიდა როგორც კი ბავშვის ტირილის ხმა გაიგო, დერეფანში ყველა ნერვიულობდა, აქეთ-იქით დაბიჯებდნენ, დემეტრე რომ დაინახეს ყველამ მისკენ გაიხედა.
-დემეტრეე.-ხელით შეანჯღრია ანდრიამ.
-გიგანტი გოგოს მამა გავხდი შე*ემა, გოგოს მამა გავხდი.-იცინოდა და ანდრიას ეხვეოდა. ყველამ მიულოცა და როგორც ყოველთვის დავითი ბოლოს მივიდა და გადაეხვია.-გილოცავ სიმამრო.-გაიცინა.
-მეც გილოცავ სიძე.-მხარზე ხელი დაჰკრა და შამპანიური მიაწოდა რომელიც კოტამ გახსნა ამბის გაგებისთანავე.
-მალე პალატაში გადავიყვანთ დედა-შვილს და ნახვა შეგეძლებათ.-თბილად გაუღიმა და ისევ საოპერაციოში შევიდა. მალე გადაიყვანეს ლილე პალატაში და ბავშვიც შეუყვანეს. მხოლოდ დემეტრეს მისცეს შესვლის უფლება და ისიც სიხარულით შევარდა პალატაში.
-ლილ.-ცრემლიანი თვალებით გადახედა ცოლს, მასთან მივიდა და მთელი სახე დაუკოცნა.-მადლობა ლილ. მიყვარხარ ჩემმო ბედნიერებავ, ორივე სულის შეძვრამდე მიყვარხართ.-შუბლზე აკოცა ძაზლაგამოცლილ ცოლს და ლილემაც მკრთალათ გაუღიმა.
-ჩვენც გვიყვარხარ მამიკო.-ძლივს ამოილუღლუღა და ქმარს ლოყაზე მიადო გახურებული ხელისგული. დემემ ბავშვისკენ გაიხედა და თვალები აუცრემლაინდა, მასთან მივიდა და ფრთხილად შეეხო სახეზე. -არ აიყვან?-კითხა თვალცრემლიანმა ლილემ.
-ავიყვნ.-ცოლს გაუღიმა და ისევ ბავშვს დახედა. ერთი ხელი თავქვეშ ამოუდო მეორე ტანზე მოხვია და ვინაიდან ბავშვი დიდი იყო აწევაც არ გასჭირვებია. გულზე მიიხუტა და სიყვარულით სავსე თვალებით დახედა.-რაო მაა, ჩემო პრინცესა, ჩემო სიცოცხლე. როდის გაახელ მაგ ლამაზ თვალებს მაა? შენც ჰო დედიკოსნაირი თვალები გექნება მაა? მე მიყვარს დედიკოს თვალები მაა.
-მე მინდა რომ შენი თვალები ჰქონდეს.
-გაახელს თვალებს და ვნახავთ.-ენა გამოუყო ცოლს და ისევ ბავშვს დახედა.-პატარა ლილია, ჩემი იასამანი, მამიკოს ყველაფერი.
-დედიკო ეჭვინობს.-ტუჩები გაბუშტა ლილემ.
-დედიკოს მაგ ტუჩებს მოვაჭამთო ჰოო მა?-ბავშვს დახედა რომელმაც წამოიტირა.-რაუნდა ლილე? რამე ვატკინე? რატო ტირის?
-შია იდიოტო რა პანიკებში ვარდები.-სიცილით შეუღრინა.-მომიყვანე დედას თეთრი იასამანი.-ბავშვი ლილეს მიუყვანა ფრთხილად, ლილემ პენუარის მხარი გადაიწია და პატარამაც ინსტიქტურად მიაგნო საკვების წყაროს და დიდი სიამოვნებით შეექცეოდა დედიკოს რძეს. ისეთ ხმებს გამოსცემდა ლილე და დემეტრე იცინოდნენ.
-რა ღორმუცელაა.-გაეცინა დემეს.
-მამას გავს.-ენა გამოუყო ლილემ და ჩაძინებული ლილია დემეს მიაწოდა რომ თავისთან დაეწვინა.-სახლში არმიდიხარ?
-რა მინდა სახლში უთქვენოთ?-ღიმილით კითხა.
-მთელი ღამეები დივანზე დაიძნებ?
-ნწ შენ მოგიწვები გვერდით.-შუბლზე აკოცა ლილეს და საწოლზე ჩამოჯდა.-ბევრი ასეთი მინდა.-ღიმილით გადახედა ლილიას.
-მე შენნაირი ბიჭი მინდა, შავთვალება, ჩემთვის შენი თალები ყველაზე მეტია.
-სადმაქვს ბიჭის ნერვები.-ხელი სიცილით ჩიქნია დემემ.-დავითას და ირაკლისნაირი ჯიგარი ტიპი კი ვიქნები მარა მაინც დიდი შარია.
-ისე ვთქვათ ბიჭი გვეყოლა და გეი რომ იყოს რასიზამ დემე?-ინტერესით ჩააშტერდა თვალებში.
-რატომ მთარსავ ადამიანო რაგინდა? მე ეგეთ ბიჭს არ გავაკეთებ მაგრამ ღმერთმა არქნას თუ რამეა და მასე იქნება, შვილს ზურგს მაინც არ ვაქცევ ლილ, შვილი შვილია.
-მეამაყები.-აცრემლებულმა გაუღიმა და დემეტრემაც არ დააყოვნა ცოლის ტუჩებს დაეწაფა. მეორე დღეს, მთელი სასტავი ბუშტებით და ყვავილებით დაადგათ თავზე და პატარა რონახეს ყველას გული სიხარულით აივსო. ბიჭები აყაყანდნენ ჩვენც გვინდა ასეთიო მაგრამ დავითამ რო თვალები დაჭყიტა ჩაიგდეს მერე ენები. სამ დღეში გამოწერეს ლილე, სახლში ყველაფერი მზად დახვდათ, პატარა თავის ოთახში შიყვანეს და იქ მდგარ თეთრ აკვანში ჩააწვინეს, კარგახანს უყურებდნენ პატარა ბედნიერებას რომელსაც ლილია ერქვა, მერე გაიღვიძა პატარა ქალბატონმა და თვალებიც გაახილა. დემეტრეს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა როცა პატარას მწვანე თვალები შენიშნა.
-ჰო გებნებოდი ლილ, შენი თვალები აქვს.-ბედნიერმა ჩაიკრა გულში ცოლი.
-შემდეგი შენ დაგემსგავსება აი ნახავ.-ენა გამოუყო ქმარს. ნუ მე პირადად მსგავსი რამ ცხოვრებაში პირველად ვნახე, როგორ უცნაური წყვილი უნდა იყოს რომ იმაზე იჩხუბონ არა შენ დაგემსგავსება ბავშვი არა შენო. ნუ აქ რაარის გასაკვირი როცა საქმე ორ ცამდე შეყვარებულ ადამიანთან გვაქვს საქმე და მითუმეტეს ესენი თუ დემეტრე და ლილე არიან. დრო ნელნელა გადიოდა, პატარა ლილია იზრდებოდა და უფროდაუფრო ემსგავსებოდა ლილეს რაც დემეტრეს დიდ სიხარულს იწვევდა. ყველა თავს დასტრიალებდა ქალბატონ დადეშქელიანს. ბებიები და ბაბუები თავს დასტრიალებდნენ და ზედ ყვებოდნენ. მამიკოს დანახვაზე იღიმოდა და დემეტრეს რომ აჰყავდა მშვიდად იტრუნებოდა და იბადრებოდა, ამ სიყვარულობაში 6 თვეც გავიდა და პატარა ქალბატონი 6 თვის ჩაპუტკუნებული გახლდათ. ყაზბეგში იყო დემე წასული 3 დღით შეხვედრაზე და არ ისვენებდნენ დედაშვილი, ენატრებოდათ ერთს მამა მეორეს ქმარი. დილაადრეან დაადგათ თავზე დემეტრე და გაოცებულმა ლილემ იკივლა გვერდით მწოლიარე რო დაინახა. მაგრად მოეხვია ქმარს და მისი სურნელით აივსო ფილტვები. ერთმანეთი რომ მოიალერსეს დემე პატარას ოთახში გავიდა რომელსაც ჯერ ისევ მშვიდად ეძინა. უცბათ შეიშმუშნა და გამოეღვიძა თითქოს მამიკოს მოსვლა იგრძნოო, დემეტრეს სახე რომ დაინახა გაიღიმა და ჭყიპინი დაიწყო.
-რაო მაა, მოგენატრა მამიკო?-გულზე მიიხუტა პატარა სხეული და თავის ოთახში გაიყვანა, საწოლში შუაში ჩაიწვინეს და ერთად ეფერებოდნენ. ხელფეხს იქნევდა ლილია და თან იცინოდა. დემეტრეს თითი აიღო და პირში ჩაიდო, დემეტრეს სახე ეცვალა, გაფითრდა, გალურჯდა, წამით გამწვანდა კიდეც.-ლილე რასჭირს ღრძილებზე?-შეშინებულმა შეხედა.
-რა ჭირს?-შეშინდა ლილეც და ლილიას პირი გააღებინა, სიხარულისგან სეჰკივლა და ბავშვს სახე დაუკოცნა.-კბილი დემეე, კბილი ამოსდის.
-მართლა მაა? აბა გაიცინე მამას იასამნისფერო გოჭო.-მუცელზე უღუტუნებდა და პატარაც ბოლ ხმაზე კისკისებდა.-როგორ უყვარს მამიკოს პაწუკა ლილია.-კოცნიდა და თან მონატრებას ინაზღაურებდა. ლილე იჯდა საწოლის კიდეზე და კადრებს აფიქსირებდა.-დედიკოც მიყვარს მე მაა, ჩემო ჭკვიანო. როგორი კარგი სუნი გაქვს მაა, ტკბილო.-ერთი დიდი ბედნიერება იყო ლილეს მხრიდან მათი დანახვა და ბედნიერდებოდა როცა ოცნება უსრულდებოდა და ზუსტად ისეთი შეკრული და სუფთა ოჯახი ჰქონდათროგორზეც უოცნებია მისი ოჯახის შემყურეს.-ლილ ტანსაცმელი ჩაალაგე, მივდივართ.-ტუჩებზე ეამბორა ცოლს.
-სად მივდივართ?-იკითხა და კისერზე მოხვია ხელები.
-სვანეთში, ყველა.-უთხრა და ყუჩებზე დააკვდა.
-ბავშვის მაინც არ გრცხვენიათ ტო? ნწნწ, უსირცხვილოები.-აროხროხდა ანდრია და გაოცებულ წყვილს შეხედა.-შენ ქმარს ტქვენი ნახვა ისე ეჩქარებოდა კარის დაკეტვა დაავიწყდა და პრასწი, შემოგეჭერით. გეძახეთ ძმაო მარა რას გაიგებდით.-მხრები აიჩეჩა და ბავშვი ლოგინიდან აიტაცა.-ძიას გოგოოო.-ლოყები დაუკოცნა პატარას.-მომენატრე ძიი, გადაგრიეს ამ ორმა არა? ჩემო თხაკიკინა სკვინჩა.-ცხვირზე აკოცა და ლილიაც აკისკისდა და ლოყებზე ხელისგულების ტყაპუნი დაუწყო ანდრიას.-ადექით ახლა ნუმიყურებთ ეგრე, წავედით ჩვენ დაბა ვიქნებით, ჰო ძიას ბურთო?-ელაპარაკებოდა და კიბეზე ჩადიოდა, დაბლა დეაკო, მართა და იოანე ელოდებოდნენ. ბავშვის დანახვაზე იოანე წამოხტა და ხელიდან გამოსტაცა ანდრიას.-მხეცო.-შეუღრინა ანდრიამ და ლილიას ცხვირზე წაეთამაშა.
-ძიას გოჭუნა.-ლოყები დაუკოცნა იომ.-მართა ნახე პროსტა რატიპია რაა, როგორ აცმაცუნებს ამ დიდ ტუჩებს ტოო.-სიცილით ეუბნებოდა და მთელ სახეს უკოცნიდა.-წავიდეთ ძიკო სვანეთში?-ლილიამაც გაუღიმა და მასაც სახეზე ხელების ტყაპუნი დაუწყო.-მართა მეცმინდა ასეთიიი.-პატარა ბავშვივით გაბუშტა ტუჩები იომ, მართამ ბავშვი ხელებიდან გამოგლიჯა და იოანეს დაებღვირა.
-სანტაკლაუსს მიწერე მოგიყვანს ან წეროს სთხოვე.-შეუღრინა ანდრიამ.
-შენ ჩუუ, ნიკოლოზთან არაფერი მათქმევინო.-ამანაც არ დააკლო ღრენა.
-ფუი შენი.-ბალიში გაუქანა და შიგ თავში მოარტყა.
-რას დალეწეთ სახლი ტოო.-იცინოდა მისაღებში ახლადშემოსული დემეტრე.-მართა მოიყვანა, ლილემ უნდა ჩავაცვა ამომიყვანეო.-ბავშვი გამოართვა და ლილიაც გაინაბა მამიკოს მკლავებში.-კბილი ამოსდის ხალხო.-ბედნიერებით სვსე ხმით უთხრა.
-ჯერ ადრე არ არის?-იკითხა ანდრიამ.
-შენ რამდენისას ამოგივიდა გაფიცებ.-გაეცინა იოანეს.
-რავი 9 თვისას მგონი.-მხრები აიჩეჩა.
-ლილეს?
-იკითხა სიცილით ანდრიამ.
-ლილესაც და მეც.-სიცილით უთხრა მართამ.
-კიდეკაი მე დამემსგავსე მაა.-ხელში შეათამაშა ბავშვი.-წამო თორე გვცემს დედიკო.-განაბულ მომღიმარ ლილიას თავზე აკოცა და კიბეებს აუყვა, თავის ოთახში შეიყვანა, ლილე პატარას ჩანთას უმზადებდა და თავისთვის ბურტყუნებდა, დემემ შეუმჩნევლად ჩააწვინა პატარა თავის საწოლში და ლილეს უკნიიდან ჩაეხუტა.-რას ბუტბუტებ ცოლო?
-არაფერს რაღაცას ვითვლიდი.-გაუცინა.-ჩვენი ტანსაცმელი ჩავალაგე, მზად ვარ.
-ბავშვის საწოლიც წავიღოთ.
-რათ გვინდა? შუაში ჩავიწვინოთ.
-უკაცრავად?-წარბაწევით გადახედა ცოლს და თავიდან ფეხებამდე ააყოლ-ჩააყოლა მზერა.-შენ იქ აპირებ ვაბშე სუ გეძინოს ღამით?
-კარგი, როგორც გინდა, აკვანივით რომაა ის წამოუღე მაშ თეთრი, ფარდაც რომ აქვს.
-არის ცოლო. ჩადი და ბიჭებს უთხარი ამოვიდნენ მომეხმარნონ.
-დემე ლანა?
-მე ვთქვი ყველა მივდივართთქო, მშობლებიც ვიგულისხმე.
-შენ სახლში მივდივართ?
-კი.-ლოყაზე აკოცა და საწოლი საბოლოოდ დაშალა, ბავშვი ხელში აიყვანა და კიბეებს დაუყვა, მისაღებში მსხდომი საზოგადოება ნახა და დანაბარები გადასცა. ცოტახანში სახლიდან გავიდნენ.-იო სესო და გოგოებიც ჰო მოდიან?
-ვატოს გაყვნენ ეგენი უკვე.
-ერთად არიან ბოლობოლო ეგ და ნინი?-იკითხა ლილემ და ჩაძინებული ლილე მართას მიაწოდა რომ ხელები დაესვენებინა.
-დღეს აპირებს ვატო თქმას.
-დღეს პროსტა ისეთ სურპრიზს გიკეთებთ ბიჭებს, აზრზე ვერმოხვალთ.-ამაყად გაიჯგიმა დემეტრე.
-რახდება თავისუფლების 1 საათს გვჩუქნი?-თვალი ჩაუკრა დემეს და მართასკენ გააპარა მზერა რომელიც დაბღვერილი უყურებდა.-მიყურე ეგრე ჰო, დამაბერებ სენ და მერე გამომყვები ცოლად ბავშვის კეთების თავი რო აღარ მექნება.
-უარი როდის გითხარი?-ბეჭდიანი ხელი აუფრიალა წინ.
-ღადაობ? ანუ გაიკეთე ბეჭედი? ანუ მომყვები ცოლად?
-არა მოსკოვს დავეკითხები.-თქვა და აკისკისდა.
-გილოცააავთ.-ორივეს შეძლებისდაგვარად აკოცა ლილემ და ბავშვი რო გაახსენდა ადგილს დაუბრუნდა.-რახან შენ ბებერი არ გათხოვდები მომეშვა გულზე.-აკისკისდა.
-ოხ ლილეე.-თავი სიცილით გააქნია მართამ.-ნატალიმ მომწერა, დეაკო სირცხვილისგან იწვის, ქუთაისის გასასვლლთან დაგელოდებით და ადგილი გაგვიცვალეთ შენ და იოანემო.-გადაიკისკისა. ქუთაისიდან რომ გავიდნენ, ანდრიას მანქანაც შენიშნეს და მის უკან გააჩერეს. კიდევკარგი გრილი ამინდი იყო თორემ ამ სიცხეში როგორ უნდა ევლოთ. სიცილით ჩასხდნენ მანქანებში, ჯერ ანდრია დაიძრა მას კი დემეტრე მიჰყვა.
-ბებოს პატარაა, რას აჭყიტავ გოგო მაგ დიდ თვალებს? მოდი ბეე ჩემთან.-თავის ხელებში მოათავსა საყვარელი შვილიშვილი და გაბუშტული ლოყები დაუკოცნა.
-დეე მეძინება.-თუჩები გაბუშტა ლილემ და დედამისს მხარზე ჩამოადო თავი.-უი დემეე, აფთიაქს რო დაინახავ გააჩერე.
-რაგინდა აფთიაქში?
-ფაფა მოვუმარაგო ამ ღორმუცელას თორე მომაჭამს თავს.-გაიცინა და შვილს ლოყები დაუკოცნა.-დედასიი. ლო დეე, ლატო მიცინიხარ ეგრე დედიკოს ცქნაფა გოჭო?-პატარა თითები დაუკოცნა და გაუცინა. დემეტრე სარკიდან შეხედავდა ხოლმე დედა-შვილს და სახეზე ბედნიერება აღებეჭდებოდა თან. აფთიაქთან გაუჩერა ლილეს მანქანა და ისიც სწრაფად გადავიდა, შიგნით შევიდა და ფაფების სექციასთან დადგა. ყველაფერი იყიდა და ორსულობის ტესტებიც წამოაყოლა, ყოველი შემთვევისთვის. მანქანაში ჩაჯდა და დედამისისთვის იასამნის ტანის ლოსიონი უნდა ეჩვენებინა როცა ნატალიმ ორსულობი ტესტი დაუნახა და თვალები გაუბრწყინდა. მაგრამ თავი შეიკავა და უბრალოდ გაეღიმა.-დეე ნახე, რაკარგი სუნიაქვს.-ტანის ლოსიონი მიუტანა ცხვირთან.
-სულ ამას არ ხმარობ?.-გაოცებულმა შეხედა ნატალიმ.
-აუ ნახე რაკარგია, ასე არასდროს მომწონებია არარის ეგ.-წარბები შეჭმუხნა და მამამისს მიუტანა ცხვირთან.
-მთელი 5 წელია ამის გარდა შენზე სხვასუნი არმიგვრძნია შვილო.-გაოცებული უყურებდა უფროსი ჟღენტი.
-დემე ნახეე.-ახლა დემეს მიუტანა ცხვირთან.-ჰომაგარიაა?
-ლილე სულ ამას ხმარობ.-გაეცინა დემეს.
-მართლა? სხვანაირი შეფუთვაა.
-იგივეა ლილე ნუგამაგიჟე.-ამოიოხრა დემემ.
-უკვე დაიღალე ჩემი გაძლებით ჰო? ჰოდა წადი რაა დამანებე თავი, იმ შენ ქერა ბუღალტერს მიხედე.-სრუტუნებდა და თან ლაპარაკობდა.-მოდი დეე ჩემთან.-ხელში აიყვანა გაოცებული ბავშვი. უკვე სახლთან იყვნენ, დემემ მანქანა გააჩერა და ბარგი სახლში შეიტანა, ხალხი უკვე დაბინავებულიყო, დემეტრეს ოთახს ხელით არ შეხებიან, ლილე გაოცებბული იყო ამ სილამაზით, ფანჯარასთან იდგა და ხედს გადაჰყურებდა, ოთახში ნატალი და ეკუნა შუვარდნენ.-რახდება ხალხო.-გაეცინა.
-ტესტი გაიკეთე?
-რა ტესტი?
-ორსულობის ტესტი ლილე.
-ააა, არაა.
-მიდი შედი, გაიკეთე.-უთხრა ეკუნამ და აბრჭყვიალებული თვალებით შეხედა. ლილემ ცოტა იყოყმანა მაგრამ მერე 4 ტესტი აიღო და საპირფარეშოში შეიკეტა. ცოტახანს ანერვიულებული იდგა და ელოდა როდის გამოჩნდებოდა პასუხი. რღმად ჩაისუნთქა, თვალები გაახილა, ტესტები ამოაბრუნა და გაოცებულმა შეხედა ყველა ტესტზე გამოსახულ დადებით პასუხს. ოთახში გავიდა და გაოცებულმა შეხედა ოთახში მყოფ გოგოებს, უკლებლივ, მთელი შემადგენლობით რომ ელოდებოდნენ. ეკუნადან და ნატალიადან დაწყებული სესოზე და სოფოზე დამთავრებული.-ამოღერღე გოგო.-ნერვიულობდა ეკუნა.
-ორსულად ვარ.-თქვა და ახტუნავდა.-ორსულად ვარ ხალხო ვაიმე, კიდე დედა გავხდები, ორი ანგელოზი მეყოლება.-სახეზე ჩამოისვა ხელები და გაიცინა. ყველა ეხვეოდა, ხტუნაობდნენ ბედნიერებისგან სანამ პატარა ქალბატონი არ აჭყავლდა.-რაო დეეე იცი პატარა დაიკო ან ძამიკო რომ გეყოლება? აი ეგრე ჩემო გოჭო, გაიცინე დეე, როგორი კარგი მყავხარ დეეე.
-ლილეეეე, ჩამოდით რააა.-ქვემოდან ამოსძახა დემეტრემ.
-მოვდივარ ჩემო სუპერ ქმაროო.-სიცილით გაიქცა მაგრამ როგორც კი გაახსენდა რომ ზედმეტი არუნდა ემოქმედა ნაბიჯი შუაში დაუსტოპდა. კიბის ბოლოში მდგარ ქმარს ტუჩებზე დაეკონა და ხელები მაგრად მოხვია.
-რახდება ლილეე?-გაეცინა დემეს.
-შენ ხარ სუპერ ბავშვების გამკეთებელი ქმარი.-გადაიკისკისა.-გილოცავ მამიკოვ, მეორედ უნდა შემომყვე სამშობიაროში.
-მეღადავები ჰო?-თვალებგაბრწყინებულმა კითხა.
-არა.-თავი გააქნია სიცილით.-ისე ასე თუ გააგრძელე კი ახვალ 100ბავშვზე.-თვალი ჩაუკრა და გაიცინა.
-ჩემი ცხოვრებაა, ჩემი, მარტო ჩემი, როგორ მიყვარხარ და მაბედნიერებ ლილე, როგორ ძალიან მაბედნიერებ.-გულში ძლიერად იკრავდა და მთელ სახეს უკოცნიდა. უცბათ ხელი დაავლო და მისაღებში შეიყვანა, იქაურობას გადახედა და თავისუფალ ადგილას დასვა ლილე.-მოიცა ცოტახანი აზრზე მოვიდე.-სახეზე ჩამოისვა ხელი.-საიდან გაიგე?
-ღმერთო გაძლება მომეცი.-თავი მაღლა აწია ლილემ.-საიდან გავიგებდი დემეტრე აბა დაზაბე გონება იქნებ მიხვდე?
-მართალი ხარ სულელური კითხვა იყო.-თავი გვერდით გადააგდო, გაიღიმა და მხრები აიცეჩა.-მაღიარეთ თქვენ უმაქნისებო.-ბიჭებს გადახედა რომლებიც დიდი ინტერესით უსმენდნენ.
-რას გვერჩის ტოო.-გაიცინა კოსტამ.
-რას გერჩი კიარა, გაანძრიე ერთი ადგილი, მე მეორე ბავშვი გავაკეთე შენკიდე ცოლიც ვერ მოგიყვანია.-ენა გამოუყო და ლილეს თვალი ჩაუკრა.
-მე ცხოვრებას ვირგ.. მოიცა რაა?-თვალები ჭყიტა მაშინვე.
-არაა?-თავი სიცილით გააქნია ანდრიამ.
-კიი.-თავი დაუქნიეს გვრიტებმა.
-ღადაობთ ტოო?-გაიცინა ნიკუშამ და ძმაკაცს გადაეხვია.-გილოცავ ძმააა, ჯანმრთელი გაგეზარდოთ.
-სპასიბა.-გაეცინა დემეს.
-გილოცავ მა.-დავითი ეხვეოდა ლილეს, მოკლედ ყველამ მიულოცა და დაიწყო კიდეც მოლხენა. ბიჭები მწვადებს წვავდნენ, გოგონები საჭმელებს აკეთებდნენ. სესილი, ლილე და ეკუნა კი მისაღებში იყვნენ ლილიასთან ერთად.
-ნინიიიი.-მისაღებში შევარდა ვატო ყვირილით.
-რა გაყვირებს?-სამზარეულოდან დანით ხელში გამოვიდა ნინი.
-მიყვარხარ და შენც ჰო გიყვარვარ?-ცოტახანს უყურა ნინიმ და ბოლოს სიცილი აუტყდა.
-ვიხუმრეთ, გავიცინეთ, გვეყო.-ისევ შებრუნებას აპირებდა ვატომ რომ გააჩერა.
-მართლა გეუბნები!
-ჰოკარგი მეც.-თვალები აატრიალა ნინიმ, გადაიკისკისა და ვატოს ჩაეხუტა.-რომანტიკის ნატამალი არ გაგაჩნია მაგრამ არაუშავს.
-გილოცააავთ.-ყველამ მიულოცეს, სიყვარულის ბუშტი გაუსკდა ლილეს და ქმარი მიისაკუთრა. ეხუტებოდა და დემეტრეც საყვარელი ქალის სურნელით იყო გატრუნული. უკვე ღამდებოდა, ლამაზად მოჩანდა მთებსშორის ჩამავალი მზე. ეზოს რკინის კარი გაიღო და შავი გელენდვაგენი შეიჭრა, ბიჭები გაოცებულებიი უყურებდნენ ერთმანეთს მერე გაიცინეს და მანქანიდან გადმოსული მაღალი სილუეტისკენ დაიძრნენ. დიდხანს ეხვეოდნენ ერთმანეთს და ვერავინ ვერაფერს ხვდებოდა. ბოლოს დავითი და ირაკლი დაიძრნენ მათკენ და ისინიც გადაეხვივნენ უცნობს. ბოლოდ მორჩნენ მოკითხვას და ეზოსკენ წაიყვანეს სტუმარი. ეკუნა სახლიდან გამოდიოდა და წინ რომ გაიხედა და ნაცნობი სილუეტი დაინახა ხელიდან გაუვარდა ჭიქა და ნამსხვრევებად იქცა. გაოცებული უყურებდა მისთვის საყვარელ სილუეტს და გული დიიდ ხნის შემდეგ გამალებით უცემდა.
-ეკუნა..-თქვა და ეკუნასკენ წავიდა. მონატრებული სხეული გულში ჩაიკრა და თავზე აკოცა.-მომენატრე წრიპა.
-ვაჩე..
…..თავი 8......
ცრემლები ღაპაღუპით მოსდიოდა ეკუნას, ტიროდა მეგობრის დაბრუნებას რომელიც 3 წლის წინ თავად ააცილა გემზე და გააცილა ბათუმის პორტიდან. 3 წელია მისი ხმა არ გაუგია. დათა და ეკუნა? ზე მეგობრები, მიუხედავად იმისა რომ დათა 25 წლის იყო და ეკუნა 20ის შესანიშნავი, გაფრენილი ურთიერთობა ჰქონდათ.. იდგნენ შუაგულ ეზოში და სიცილით ამშვიდებდა ცრმლად დაღვრილ ეკუნას ვაჩე.
-ეკუ დაწნარდი, აქ ვარ, აღარსად მივდივარ, მორჩი, ჩემო პატარა, ნამცეცა, როგორ მომენატრე.-გულში ძლიერად იკრავდა მონატრებულ მეგობარს და მის რეაქციაზე ბედნიერდებოდა.
-აღარსად გაგიშვებ მორჩა! დამიბრუნდი ღმერთო, არც კი მჯერა.-ბოლოს გაეცინა და საყვარელ სხეულს მოეხვია, მის კისერში ჩარგო თავი, გაოცებულ და გაღიმებულ საზოგადოებას გადახედა, მხოლოდ დემეტრე იდგა წარბშეუხრელად და ღიმილით აკვირდებოდა წყვილს.-შენ იცოდი არა?-დემეტრესკენ გაიწია ეკუნამ და ისიც მაშინვე მოსწყდა ადგილს.-იდიოტოოო, როგორ დამიმალეე.-კისკისებდა ეკუნა და დემეტრეს მისდევდა სანამ ვაჩემ არ დაიჭირა და არ ჩაეხუტა.
-გაჩერდი გოგო მე შენი ტოლი კიარვარ, დავბერდი უკვე.-გაიცინა დემემ და ლილეს გადახვია ხელი.
-ლილე? რამდენიხანია არ მინახავხარ გოგო.-უცებ შეიცხადა ვაჩემ და ახლადშემჩნეულ ლილეს გადაეხვია.
-შე შკოლნიკო, აბარაიქნებოდა წახვედი ზღვაში და ვისღა ახსოვსლილე.-ამოიტირა ლილემ და მხარზე მიჰკრა ხელი.
-რასჭირს ამას ტოო.-შეიცხადა ვაჩემ.-რაგატირებს სინდიოფალ?
-რაო?-ახარხარდა დემეტრე.
-ღმერთო ამის ყბიდან ამომიყვანე რაა.-ხელები აღმართა ზემოთ.-აპოლონოო მორჩი თორე ღამე იატაკზე მოგიწევს ძილი.-შუღრინა დემეტრეს.
-არმიაქციო ამას ყურადღება ორსულობამ იცის.-ხელი გადახვია დემეტრემ და თავზე აკოცა.
-ღადაობ? თქვენ ერთად? როგორ ცოცხლობთ ერთმანეთის ხელში? რატო არმითხარი შე*ემა, ამას მიმალავდი?
-სურპრიზიიიი.-წიკვინა ხმით უთხრა დემეტრემ.-ეხლა მეორე სურპრიზი.-საჩვენებელი თითი აწია დამიცადეო და ოთახში ავარდა. მართას ბავშვი გამოართვა და ქვემოთ ჩაიყვანა, გაოცებულ ვაჩესთან მიიყვანა და ლილია ხელში აათამაშა.-გაიცანი მამას პირადი ბუშტი ლილია.-გაიცინა ვაჩეს გაოცებულ სიფათზე.
-ვაიმე რა როჟაა ტოო, ლილეე როგორ გგავს.-გაოცებულმა შეხედა.-მოსაკლავი ხარ დადეშქელიანო, ეს როგორ დამ იმალე?-ლილიაზე მიანიშნა და ბავშვი ხელსი აიყვანა.-რაო ძიი, მოგეწონე?-ჰმმ, ვის არ მოეწონებოდა ვაჩე ვიბლიანი? მაღალი, ახოვანი, დიდი ლურჯი თვალებით, გადაპარსული თმით და დიდი სისხლისფერი ტუჩებით? ცოტა ძაააააან დაცხა. ჰო მოკლედ პატარა ლილიასაც მოეწონა ჩვენი ვაჩე და კვდებოდა სიცილით.
-ამ ბავშვს ჰო ყველა მოსწონს რა.-ხელი ჩაიქნია იოანემ.
-ბიჯო თოკა სადარის?-იკითხა ვაჩემ და ხალხს გადახედა, უცხო ხალხიც აღმოაჩინა და დაიბნა.
-სად არის და მოდის ახლა, იმერეთში იყო ძმაკაცთან , ეგ ჰო ერთ ადგილას ვერ ჩერდება და.-მხრები აიჩეჩა სესომ.
-მოიცა ეს სესო არარის? როფგორ გახდი ტოო.-გაოცებულმა შეხედა.-ნინიკო, ისევ იმას ეტრფი ჩვენ როვიცით?-თვალი ჩაუკრა აწითლებულს.
-ჰო და ისიც მე მეტრფის.- ენა გამოუყო სიცილით.
-ვატუნა გილოცავთ ბიჭო.-გაეცინა.-აი ამ გოგოს არვფიცნობ.-სოფიზე ანიშნა და გაუცინა.-ვაჩე.-ხელი გაუწოდა და გაუღიმა.
-სოფი.-მანაც გაუღიმა და ხელი ჩამოართვა.
-იპოვა ორმა გველმა ერთმანეთი.-ჩაიბურტყუნა დათამ.
-შენ პითონი ხარ ძმაო, მე კობრა რაგიყო შხამი თუ არგაქვს?-გაიცინა ვაჩემ და დათას გადაეხვია.-ეს გოგო თუ მოგწონს უფრო მეტად გააბრაზე.-ჩასჩურჩულა და მოშორდა.
-არაფერი მათქმევინო იცოდე.-თითი სიცილით დაუქნია დათამ.
-აირტყავ.-თავი გააქნი ვაჩემ.
-ჰო აღარ მიდიხარ ვაჩე?-შიშნარევბი ხმით კითხა ეკუნამ.
-რაღა წამიყვანს იქ გოგო. ძნელი ყოფილა მეზღვაურობა ზმაო.-ხელები მარლა ასწია დანებების ნიშნად და ლილია წაართვა იოანეს.
-რო დაგავლო ბიძაშენმა ხელი და წაგიყვანა აბა რაგეგონათ?-გაეცინა დავითს.
-კიდევ კარგი პროფესია მაინც მაქვს.-გაეცინა და ლილიას ლოყები დაუკოცნა.
-იურისტობიდან მეზღვაურობამდე, ყოჩაღ რაა.-თავი გააქნია სიცილით ვატომ. მალე თორნიკეს მანქანაც გამოჩნდა და ყველას ყურადღება მიიპყრო. ახალთახალი BMW მარკის ავტომობილიდან ზე სიმპატიურიო როიტყვიან ზუსტად მასეთი ბიჭი გადმოვიდა. ზღვისფერი თვალები და ლამაზი სწორი წარბები, დიდი წამწამები, სწორი ცხვირი, გამოყვანილი ყბები და დიდი ატმისფერი ტუჩები. ხალხს გადახედა და მომაკვდინებლად გაიღიმა. თეთრი მაისური, ნაცრისფერი ნაჭრის შორტი და სპორტული თეთრი ბოტასები უმშვენებდნენ დაკუნთულ ტანს. მარჯვენa მხარეს, კისერთან ტალღის ფორმის ტატუ ამშვენებდა.ზომიერად სეჭრილი თმა კი საბოლოოდ აგვირვინებდა თორნიკეს გარეგნობას.
-ვარსკვლავბიჭუნამ გვიკადრაა.-წაისისინა კოსტამ.
-ნეტავ შენ რამე გეშველოს.-გაეცინა თორნიკეს. ხალხის მოკითხვის შემდეგ ვაჩეს ბავშვი გამოსტაცა ხელიდან და ლილიამაც შეიფერა და განაბული მიეყრდნო თორნიკეს გულმკერდს. ეზოსთან კიდევ ერთი მანქანა გაჩერდა, ვერავინ შენიშნა ანდრიას გაქრობა, ახლა კი როცა გამოჩნდა ყველას გაუკვირდა. მანქანის ორი კარი გაიღო და იქიდან გიჟი ტასიკო გადმოხტა. შოკირებულ ლილეს შეახტა და დიდხანს ეხუტებოდა.
-როგორ მომენატრეეეეე.-ხელები მოხვია ლილემაც მაგრამ ტასია მალევე მოშორდა.
-სად არის ჩემი ნათლული?-აქეთ-იქით მიმოიხედა და მოკისკისე ლილია რომ დაინახა თორნიკეს მკლავებში ლამის გულმა დასცხო. მგრამ არდაიბნა და ლილია ხელებიდან გამოსტაცა. კარგახანს კოცნიდა მოკისკისე ლილიას და მონატრებას ინაზღაურებდა.-ჩემი მზე, ჩემი გოჭი, დათუჩა ვუმეე როგორ მოენატრე ნათლიას ჩემო პატარავ.-მთელ სახეს უკოცნიდა და ოივე ერთმანეთით ივსებოდა.-ნათესავო რავახარ?-მიშოს გადაეხვია სიცილით.
-ნიჩევოო ნათესავო თავად?-გაეცინა მიშოსაც.
-ამ ამერიკელების ხელში როგორ ვიქნები?-თვალები აატრიალა.-ჰოდა რო ვეღარ გავუძელი, ავკრიბე ჩემი ნივთები, ჩავყარე დიდ ჩემოდნებში და დავაწექი სამშობლოში, თან ჰოიცი როგორი პატრიოტი და სულით გრუზინსკი ტიპი ვარ.-გადაიკისკისა.
-მოიცა ანუ დაბრუნდი?-იკივლა ლილემ და დაქალს შეაფრინდა.-როგორ მენატრებოდიიი.-ცრემლები წამოუვიდა.
-აუ ეს მგონი მართლა ვერარის კარგად, რაჯანდაბა გატირებს? ბოლოს ასეთი მტირალა როგნახე ამ პატარა გოჭზე იყავი ორსლად.-გაიცინა და ნათლული ჩაკოცნა, მერე უცებ აზრზე მოვიდა და ლილეს შეხედა.-ჰოო?-გამომცდელად შეხედა.
-ჰოო რავიცი.-მხრები სასაცილოდ აიჩეჩა და გაიღიმა.
-არარსებოობს.-დაიკივლა და ბავშვი ისევ შოკირებულ თორნიკეს მიაჩეჩა.-ორი წამი დაიჭირე ისევ გამოგართმევ.-გაუცინა და ლილეს ჩაეხუტა, მუცელზე ხელი მიადო და წარბები შეკრა.-სადარის მუცელი?
-შენ ცოტა ძააან გაგიჟდი იქ არა?-აკისკისდა ლილე.-ისიც არვიცი რამდენი ხნის ვარ.
-ხვალ ექიმთან წავიდეთ.-აკოცა ცოლს დემეტრემ. ტასომ ყველა მოიიყვარულა, ვაჩე და თორნიკეც გააცნეს და მერე ისევ გამოსტაცა ბავშვი ხელიდან. თორნიკეს ლურჯი თვალები სწვავდა ქალბატონ ტასოს. თორნიკეს თუ ყურადღებას არ აქცევდნენ გასაკვირი კიარა გაოცებული რჩებოდა ყველა, ამშემთხვევაშიც ასე იყო. თუმცა ტასოს რომ შეხედავდით ნამდვილად არიყო ეს გასაკვირი. დიდი თაფლისფერი თვალები, დიდი წამწამები, სისხლისფერი ტუჩები, კურნოსა ცხვირი, ოდნავ შებრაწული ლოყები და ყავისფერი პრიალა, ფაფუკი თმა. ფეხები კისრიდან ეწყებაო რომიტყოდნენ მასეთი იყო ზუსტად, სავსე მკერდით და ლამაზი საჯდომით. გრძნობდა ტასო, მწველ მზერას რომელიც მრცხენა მხარეს მთლიანად უწვავდა მაგრამ ჯიბრზე არიხედებოდა გვერდით, ბოლოს დაიღლა ამ ამაფორიაქებელი მზერით, ამოიოხრა და თორნიკესკენ გაიხედა. მანაც ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ჯიქურად ჩააშტერდა თვალებში. მისი გამომწვევი მზერა მხოლოდ შინაგანად წვავდა ტასოს თორემ ისე გარეგნულად ნამდვილი ქვა და რკინა იყო ჩვენი სვანი ქალბატონი. ტასო, იგივე ანასტასია გელოვანი არასდროს დაუხრიდა თავს თორნიკე დადეშქელისნაირ ბაბნიკ ტიპს. თავი დანანებიის ნიშნად გააქნია, თითქმის ჩაძინებული ლილია ხელში ააფრიალა და კიბისკენ წავიდა.
-ლილეე, გოჭს დღეს ჩემთან დავაძინებ.-თვალი ჩაუკრა და ზემოთ ავიდა, ბავშვის ნივთები მის ოთახში გაიტანა და გამოცვლა დაუწყო. ჯერ საფენი გამოუცვალა, მერე მაისური გადააცვა და საწოლში გვერდით მიიწვინა, ცოტახანს ელაპარაკებოდა, ეთამაშებოდა ბოლოს კი ორივეს ჩაეძინათ. ბატონ თორნიკეს კი რა გააჩერებდა? ვერ ისვენებდა და ყველა ამჩნევდა ამას. იცოდა, როგორ არიცოდა რომ გოგონა ააფორიაქა, თვალები ყვლეფერს ეუბნებოდნენ მაგრამ მინც სხვანაირი მუღამი გაუჩინა ტასომ. ტასოს თვალები ზედმეტად სუფთა იყო, სინამდვილეში კი სწორედ ამან მიიზიდა თორნიკე. ყველა ხვდებოდა მათ აფორიქებას მაგრამ არავინ იმჩნევდა. 1 კვირა ისე გავიდა თორნიკეს და ტასოს ხმა არ გაუციათ ერთმანეთისთვის მაგრამ 1 კვირის შემდეგ როგორციქნა იკადრა ქალბატონმა და ძაღლად ჩააგდო თორნიკე.-აუ ბიჭებოო, ძმებოო, ნათესავოო, ხალხო.
-რაგინდა?-გაეცინა დემეს.
-მოკლედ რამინდა და..
-ამოღერღე ტასო.-მოთმინება ეწურებოდა ანდრიას.
-კარგი ჰოო ვმაიმუნობ.-გაიცინა.-შენ ბიბლიოთეკას გადავხედე სიძევ და ყელაფერი წაკითხული მაქვს, ჰოდა, რომელიმემ დამდეთ პატივი და ახლომდებარე წიგნის მაღაზიაში წამიყვანეთ.-საყვარლად ააფახუნა წამწამები.
-იმხელა ბიბლიოთეკაში ერთი წაუკითხავი ვერაფერი მონახე?-სახოდავი სხე მიიღო დემეტრემ.
-რავიცი მიყვარს კითხვა და..-მხრები აიჩეჩა და ბიჭებს გადახედა.
-მე ზუგდიდში ან მარტვილში წამსვლელი არვარ.-თავი გააქნია მიშომ.
-თოკა არ გაგვიტეხო რა.-მხარზე მიჰკრა ხელი იოანემ უმცროს ძმას.
-კაი წაგიყვან.-არაფრისმთქმელი სახით შეხედა ასევე არაფრისმთქმელი სახით მდგარ ტასოს.
-ჯიგარიხაარ. წავალ ჩავიცვამ და გავიდეთ.-ხტუნვით წავიდა ოთახისკენ და კარადა გამოაღო. ჯინსის ქვედაბოლო გვერდით ყვითელი ზოლებით, ყვითელი მაისური და ყვითელი გაზელები ჩაიცვა ფეხზე. საფულე აიღო მზესუმზირების გამოსახულებით და თმა გაიშალა. კიბეზე დაეშვა და მისაღებში შეაჭრა.-მზად ვაარ.-გაოცებულმა შეხედა თორნიკემ ზუსტად 5 წუთში მომზადებულ სილამაზეს და თვალები სწრაფად დაახამხამა.
-ოჰოოო, ჩვენო მზეევ რალამაზო ხაარ.-ხელით დაატრიალა მიშმ და ხელი გადახვია.-შენ გაბარებთ ამ სილამაზეს, არავინ მოგტაცოს იცოდე.-თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია და გაიცინა.
-ატ*აკებთ რაა.-ხელი ჩაიქნია თორნიკემ.-წავედით.-ლილეც მას გაჰყვა უკან და მანქანაში ჩასხდნენ. სწრაფად გაიყვანა მანქანა ეზოდან და უშგულიდანაც მალე გავიდნენ. ხანდახან გაექცეოდა ხოლმე მზერა ტასოს გრძელი ფეხებისკენ მაგრამ მერე ისევ გზას გაჰყურებდა.-მუსიკა ჩავრთო?-კითხა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-რავი გააჩნია რასუსმენ.-გაეცინა.-ახლა არმითხრა ბასტასო, ოღონდ ეგ არა.-აკისკისდა.
-კონკრეტულად ბასტას არა მაგრამ რუსულებს ვუსმენ, ზოგს.-გაეცინა და მუსიკა ჩართო.
-ქართულ რეპსაც უსმენ?-თვალები გაუბრწყინდა ტასოს.
-რეპერი ძმაკაცები მყავს.-გაიცინა.-დღეს რარიცხვია?
-16.
-ბათუმშია კონცერტი დღეს, იქ იმღერებენ წამოდიო მითხრეს მარა მეზარებოდა. წავიდეთ?-თვალი ჩაუკრა.
-მაშინ უნდა დავრჩეთ.-გაეცინა.
-ძმაკაცი მყავს ბათუმში და დაგვიტოვებს. ჩვენებთან დავრეკავ და გავაფრთხილებ.-მობილური აიღო და იოანესთან დარეკა.-ბიჯო მისმინე, ბათუმში მივდივართ კონცერტზე და ხვალე ჩამოვალთ.
-სასტუმროში რჩებით?-იოანეს სიცილნარევი ხმა მოესმათ.
-არა ტოო, აგასთან დავრჩებით.-შეიცხადა.
-ჰოკი, ჭკვიანად იყავით.-ჩაიფხუკუნა.
-უშბაზე დაგარჭობ იოანე თუ ჩამოვედი.-გაეცინა თვითონაც, ტელეფონი გათიშა და აცქმუტუნებულ ტასოს გახედა.-აერიკაშიც ჩამოაღწია ქართულმა რეპმა? საღოლ ჩვენ.-გაიცინა.
-აი რაპონტია იცი? იქროვიყავი ყველაფერი ქართული მევასებოდა და ეგეც დამევასა თორე ცუდი სიტყვების მოყვარული დიდად არვარ.
-რომელი გევასება?
-ზაზუკა და Fულა.-კმაყოფილმა თქვა და თორნიკესკენ მიატრიალა თავი.
-კაი.-გაეცინა თორნიკეს და გზას გახედა. გეზი შეცვალა და ბათუმისკენ ავიდა.
-რამდენხანში ჩავალთ?
-თუ ასე ვივლი ხვალამდე ვერ ჩავალთ. სიჩქარის გეშინია?
-რას მკადრებ?-წარბი აუწია და თორნიკემაც კმაყოფილმა ჩაიღიმა, სიჩქარეს მოუმატა და საათს დახედა, ჯერ პირველი იყო, ლილეს გადახედა, ტელეფონით ვიდეოს იღებდა, თორნიკეც გამოაჩინა და მანაც ენა გამოუყო, გაეცინა და მუსიკას აუწია.-ინსტაგრამზე როგორ დაგაფოლოვო?
-სახელი და გვარი ბოლოში ერთი და მიპოვი.-ტასომაც კმაყოფილმა ჩაიღიმა და ცოტახანში ტასოს ინსტაგრამის სთორის თორნიკეს ვიდეო ამშვენებდა.
-უკვე 4 ესემესია ღმერთო ეს ვერგავთვალე.-ჩაიბურტყუნა და ფანჯარა ოდნავ ჩამოსწია.-თორნიკეეე.-წამწამები აუფახუნა.
-რახდება?-გაეცინა მის შემყურეს.
-საშპინგოთ წამომყვები?
-ეგრე ნუმიყურებ.-გაეცინა.-წამო ვიშოპინგოთ, დაქალის მაგივრობას გაგიწევ, შენ ძმაკაცის გამიწიე.
-ჯიგარიხართქო გითხარი ხო?
-იასნია.-გაეცინა. 3 საათში ბათუმში იყვნენ და სავაჭრო ცენტრთან გააჩერეს მანქანა. იმდენი იარეს ბოლოს დაღლილები ჩასხდნენ მანქანაში. თოკამ ტელეფონი ამოიღო და აგასთან დარეკა.-შე*ემა სად ხარ.
-ბათუმში რახდება?
-რახდება და ბათუმში ვართ მე და ჩემი მეგობარი, ჰოდა ერთი ღამით შეგვიფარე რა.-გაიცინა.
-სახლი იცი, ოთახები მზად დაგხვდება, დედაჩემი ხაჭაპურებს აცხობს უკვე.
-მოვქრივაარ, არ გააციოს უთხარი.-გადაიხარხარა და მანქანა დაძრა. მალე აგასთან იყვნენ სახლში და დალის ხაწაპურებს შეექცეოდნენ.
-ვაიმე რაგემრიელია.-ნეტარებით თქვა ტასომ და ტუჩები გაილოკა.
-იმერელია დედაჩემი და ეხერხება.-გაეცინა აგას.-ანუ მეგობრები ხართ?
-ჰო.-მხარზე ხელი მიკრა თორნიკემ და წვენი მოსვა.-დემეტრე როა ჰოიცი დადეშქელიანი.
-მაგარი კაცია ეგ. ჰო მერე?
-დემეს ცოლის მეჯვარეა.-თვალი ჩაუკრა.-1 კვირის წინ გავიცანით ერთმანეთი და თურმე ყვარებია ართული რეპი რაა ჰოაზრზე ხარ ზაზა და ეგენი. ჰოდა კონცერტზე წამოვიყვანე დღეს.
-ძმახარ ძმური.-ხელი გაუწოდა აგამ და ტასომაც სიცილით დაარტყა ხელისგული.-ზღვაზე არგახვალთ?-თორნიკემ და ტასომ ერთმანეთს გადახედეს და დაიჭყანეს.
-არა ძმაო ზღვა საჩვენო არარის.-როგორ საამოდ ხვდებოდა ყველა თორნიკეს წარმოთქმული „ჩვენ“ გაუაზრებლად იღიმოდა და შტერდებოდა მაგრამ ახლა თავიშეიკავა.
-კონცერტი სად იქნება?
-რააზრიაქვს?-კითხა თორნიკემ.
-არუნდა ვიცოდე რაჩავიცვა ჭკვიანო?-წარბი აუწია.
-რაც გაგისწორდება რა.-გაეცინა აგას.-კაბები და რაღაცები არგინდა.-თვალი ჩაუკრა.
-არის.-ჩესტი გააკეთა და გამოსაცვლელად წავიდა. შავი მოტკეცილი ტოპი, შავი შორტი და ნაიკის შავი ბოტასები ჩაიცვა. გადაყვლეფილ ფეხზე ისევ ბენდენა გაიკეთა ოღონდ შავთეთრი და ბიჭებთან გავიდა.-მზად ვარ.
-რაჯიგარი გოგოააა, ზუსტად 5 წუთი დაგჭირდა ტო?
-სწრაფივარ რავიცი.-მხრები აიჩეჩა და თორნიკეს გვერდით დაჯდა. ცოტახანს ბულვარში იყვნენ შემდეგ კი კლუბში შევიდნენ. იქაურობა ძალიან მოეწონა ტასოს, ერთ-ერთ მაგიდასთან დაიკავეს ადგილი. უკვე ცხრის ნახევარი იყო, მალე გამოსვლა დაიწყეს, ისე ჰყვებოდა ტასო ყველა სიმღერას თორნიკე და აგა გაოცებულებიუყურებდნენ. ბოლოს სცენაზეც აიყვანეს და მიკროფონში რომ გარეპა ყველა გაოცებული უყურებდა. მხურვალე ტაში დაიმსახურა და ისევ ბიჭებთან მივიდა, თორნიკეს გაუაზრებლად მოეხვია და მადლობა გადაუხადა. გვიანობამდე გაგრძელდა კონცერტი. ბოლოს სახლში მისავათებულები დაბრუნდენ და ეზოში დასხდნენ. აგა დასაძინებლად წავიდა, თორნიკე და ტასო კი ჰამაკში ჩასხდნენ, თორნიკემ ელი გადახვია, ორივე ნასვამები იყვნენ და ვერ აზროვნებდნენ.-ძალიან ძალიან დიდი მადლობა.-გაუღიმა ტასომ და ლოყაზე აკოცა.
-გეკადრება წრუწნა?
-არვარ მე წრუწუნა.-ტუჩები გაბუსა.
-ხარ. ნახე რო გაბრაზდი ცხვირი აგიცმაცუნდა, როწუწუნებ ან რამის თხოვნა გინდა მაშინაც მასე გიცმაცუნებს.-გაეცინა მაგრამ მერე ტასოს ტუჩებს შეხედა.
-შენ თოლია ხარ.-ამაყად გაიჯგიმა.
-რატო?
-არვიცი უბრალოდ თოლიები კარგები არიან, შენც კარგი ხარ.-გაუღიმა და ტუჩები გაილოკა.
-ღმერთო გაძლება მომეცი.-ჩაილაპარაკა თორნიკემ და ცას ახედა.-ვარსკვლავი ჩამოვარდა, სურვილი ჩაიფიქრე.-გაეცინა.
-ჩავიფიქრე.
-რა ჩაიფიქრე?
-არგეტყვი.-ენა გამოუყო.
-ტასუნა მართლა გელოვანი ხარ?
-ჰო რაიყო?
-სვანი ხარ.-გაუცინა და ცხვირზე დაჰკრა თითი.
-სვანები მაგარი ხალხი ვართ ძმაო.-გაუცინა და კიდევ გადაისვა მშრალ ტუჩებზე ენა.
-აქამდე სად იყავი ტასიკო?-დანანებით ჩაილაპარაკა.
-ნიუჯერსიში.-გაკვირვებით უთხრა და თვალები დააჭყიტა, ტუჩი მოიკვნიტა ჩვევის გამო და ეს თორნიკესთვის მართლა ბოლო წვეთი აღმოჩნდა. სახე ხელით დაუჭირა და მის ტუჩებს დააკვდა. ნელა აუღელვებლად და მთელი გრძნობით კოცნიდა და ტასოც განაბული ჰყვებოდა ამბორში. ბოლოს ტასო თავის ოთახში ფიქრობდა განვლილ დღეზე ხოლო თორნიე თავისაში. რავიცი რას გაუგებ ამ მიჯნურ ხალხს?!
……..თავი 9.............
ორივე გზას უყურებდა. ხმას არცერთი იღებდა, ორივეს ახსოვდა წინა ღამის ქმედება და ორივე სიტყვებს ეძებდა მაგრამ ვერცერთი პოულობდა იმ კონკრეტულ სიტყვებს რაც შეიძლებოდა ამ შემთხვევაში ეთქვათ, ორივემ იცოა, ორივე ხვდებოდა რომ ეს უბრალო კოცნა არიყო და სწორედ ამიტომ იყვნენ მდუმარებაში. ტასოს ტელეფონი რომ ამღერდა თორნიკემ ყურები ცქვიტა, ღიმილი მოედო სახეზე ტასოს და სწრფად უპასუხა ტელეფონს.
-გისმენ.-შესძახა მხიარულად.
-როგორ არის მსოფლიოში ყველაზე მონატრებული და?
-კარგად ვარ ალექს, შენ როგორ ხარ?-გული დაუთბა ნახევარძმის ხმის გაგონებაზე.
-კარგად დაი, სადხარ?-იმხელა სითბო ჩანდა ალექსანდრეს ხმაში რო გული გაუთბა ტასოს. ალექსი, ტასოს მამის პირველი ცოლის შვილია, თაიას მსგავსად, თაფლისფერი თვალები და მუქი თმა აქვს, მამას გვანან.
-სვანეთში მივდივარ შენ სად ხარ?-თორნიკე ინტერესით უსმენდა და ცოტა აკლდა რომ საჭე არ მოეგლიჯა მაგრამ რატომ ვერ გეტყოდათ. სიჩქარეს უმატა და ცარიელ ავტობანზე დიდი სიჩქარით მიდიოდა.
-უშგულშ ვარ დაი, აქეთ მოდიხარ შენც?
-რაგინდა უშგულში?-თვალები გაუბრწყინდა.
-გიორგი როა ჩემი ძმაკაცი მაგასთან ამოვედით მე, ცოტნე და პუპსიკა.-გადაიხარხარა.
-თორნიკეეე.-ღიმილით გადახედა.
-ვინ არის თორნიკე?-უცებ დასერიოზულდა ალექსანდრე.
-კონკრეტულად გითხრა თუ მეგობარს დასჯერდები?
-კონკრეტულად!
-თორნიკე დევდარიანი, დაწყნარდი?-ნერვები მოეშალა უცებ.-თოკა რამდენხანში ჩავალთ?
-2 საათში.-ვითომ უდარდელად ჩაილაპარაკა თორნიკემ მაგრამ ძარღვები დასკდომას ჰქონდა.
-2 საათში გნახავ ალექს.-გაუცინა.-მომიკითხე ბიჭები. პუპსიკას გადაეცი არგელაპარაკებათქო.-ზედმეტად აჟიტირებული იყო.
-რო ჩამოხვალ ვილაპარაკებთ გვერდით მჯდომზე!-უთხრა და გაუთიშა.
-ეს მეღადავება?-გაოცებულმა ჩაილაპარაკა და პირღიამ დახედა ტელეფონს.-გამითიშა.-გაეცინა. ისე კისკისებდა თორნიკესაც გაეცინა.
-ბიჭმა თუ პირველმა გაგითიშა გრეხია?-ირონიულად კითხა.
-ნუ როცა ძმას ელაპარაკები, ბიჭის სახელს ახსენებ და კაი ეჭვიანი ქმარივით ეჭვიანობს აი ეგ არის გრეხი დ სასაცილო.-ისევ კისკისებდა.
-პუპსიკა რო ახსენე იმას რაქვია?-დაეჭვებით კითხა.
-ეგ არის დაჩი აბაშიძე. რახდება?-დაეჭვებით კითხა და ფერწასულ თორნიკეს გახედა რომელსაც ახლა უფრო ეტყობოდა სიბრაზე.
-შენი ძმა რომელია?
-ალექსანდრე გელოვანია ჩემი ძმა.-გაოცებულმა უთხრა. კიდევ გკითხო რახდება?
-არაფერი, უბრალოდ ერთმანეთი არმოგვწონს მარტივად რომგითხრა.-კბილებსშორის გამოსცრა.
-მიზეზს მაინც არმეტყვი ამიტომ არგკითხავ, უბრალოდ ის მითხარი რამე ისეთი აქვს ჩადენილი რომ შემრცხვეს?-თვალები დახუჭა და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
-კი, მაგრამ შენი ძმა ძაან აპასნი ტიპია.-გაეცინა.-მსოფლიოში ყველაზე მეტად ვის ვერიტანო როკითხო გეტყვის რომ მე ვერმიტანს.-სიმწრით ჩაეცინა ტასოს.
-და შენც ვერიტან ისევე როგორც ის ვერგიტანს ჰო?-თორნიკესგან მხოლოდ დუმილი მიიღო.-კარგი, გუშინ მაგიტომ მკითხე მართლა გელოვანი ვიყავი თუ არა? მიმამსგავსე და მაგიტო არა?-თავი დაუქნია თორნიკემ და ამოიოხრა.
-სასაცილოა პირდაპირ.-გადაიხარხარა თორნიკემ.-ჩემი მეტოქის და მიზის მანქანაში და მშვიდად ველაპარაკები იმაზე როგორ ვერ ვიტან მის ძმას.-თავი გააქნია სიცილით.-ისე არგეშინია რომ ახლა როცა ვიცი ვისი დაც ხარ რამეს დაგიშავებ? თან ფაქტიურად აქ დასახლება არ არის მგლებიც არიან, მოგკლავ ან უარესს დაგმართებ და აქ დაგტოვებ.-ტასოს ურეაქციო სახეს შეხედა და ჩაეღიმა.
-არაკაცი არ ხარ.-გაუღიმა.-არ მეშინია იმიტომ რომ არაფრის გამკეთებელი არხარ რაც ახლა ჩამოთვალე.
-როგორი კარგი წარმოდგენა გქონია ჩემზე.-თავი დანანებით გააქნია.
-რომც ცადო არაფერი გამოგივა, ვერ შეძლებ.-დარწმუნებით ჩაილაპარაკა ტასომ. თორნიკემ მანქანა გააჩერა, ადიდებული ენგურის პირას და მანქანიდან გადავიდა, ტასოც გადმოიყვანა და ძალიან ახლოს დააყენა მდინარესთან. ერთი ხელის კვრა და გადააგდებდა. ტასოს წითელი კაბა ფრიალებდა, თმა ლამაზად ედებოდა სახეზე და ოდნავადაც არ ეტყობოდა აღელვება. პირიქით იცინოდა, თორნიკეს უღიმოდა და თვალები უციმციმებდა. მანქანისკენ წავიდა თორნიკე და სპეციალურად გადანახული იარაღი ამოიღო „ბარდაჩოკიდან“ . ტასოს დაუმიზნა და გადატენა.
-ახლა რომ გესროლო ისევ არ დამიჯერებ?
-ამ დონეზე ვერ იტან ჩემ ძმას?-სიცილით კითხა.
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ ვერ ვიტან შენ ძმას.-კბილებში გამოსცრა.
-ვერც მე მიტან?-ისევ იცინოდა.-თან ტყვიები არდევს მანდ.
-შენ ძმას რომ ვხედავ მინდა წამებით მოვკლა მაგრამ შენ რომ გხედავ სულ სხვა რამ მინდება.-თავი დანანებით გააქნია, იარაღი ჩასწია, მასთან მივიდა, ტასოს სახე ხელებში მოიქცია და გიჟივით დაუკოცნა ბაგეები. ტასოც აჰყვა და მანამ კოცნიდნენ ერთმანეთს სანამ უჰაერობამ არ შეაწუხათ. შუბლი ტასოს შუბლს მიაბჯინდა და ყბები მაგრად დააჭირა ერთმანეთს.-ახლა აქედან გადაგაგდო სანამ გვიანი არაა თუ აქედან თავად გადავიხვეწო?-მწარედ ჩაიცინა, ტასოს ხელი მოკიდა მანქანაში ჩასვა და თვითონაც ჩაჯდა. მთელი გზა ტასოს ხელს ცერა თითით ეფერებოდა თან ფიქრობდა ამ 26 წლის განმავლობაში ვერცერთმა ქალმა მიმიზიდა ისე როგორც მან და მაინცდამაინც ის აღმოჩნდა ალექსანდრეს დაო, თავის ფიქრებზე ეღიმებოდა და ტასოს გახედავდა ხოლმე. მალევე ჩავიდნენ უშგულში, თორნიკემ თავად მიაყენა მანქანა გიორგი ფილფანის სახლთან და ტასოს ანიშნა ეს არისო. მანქანიდან გადავიდა, ტასოც მას გადაჰყვა, აივნიდან მალულად ადევნებდა თვალს ალექსანდრე, დაინახა როგორ მოხვია კისერზე ხელები ტასომ და თორნიკემაც მაგრად ჩაიკრა გულში, თვალები დახუჭა და წარბები შეჭმუხნა. ალექსანდრე გაცოფდა მაგრამ არაფერი უთქვამს, ბიჭებმა მის მზერას გააყოლეს თვალი და დანახულისგან შოკში ჩავარდნენ.
-ღადაობ შე*ემა?-მხარი მიკრა პუპსიკამ და წარბები გაოცებისგან ზემოთ აწკიპა.
-საწყალი ტასო, უკვე მეცოდება ამის ლექციებისთვის.-გიორგიმ თავი გააქნია და ალექსანდრესკენ ანიშნა ბიჭებს. ამასობაში კი თორნიკეს სულაც არ ჰქონდა იმის სურვილი რომ ტასოს მოშორებოდა.
-ტას.-ჩუმად უთხრა და ტასოს ეს „ტას“ ისე ესიამოვნა უფრო გაინაბა.
-მერე გადმოვალ, იმათ უთხარი არ გაუხარდეთ, ყოველ დილით ქარბორბალასავით დაგატყდებით თავს.-გადაიკისკისა და თორნიკემაც ბედნიერმა ჩაიღიმა.-წავედი თოკ.-სევდიანად გაუღიმა.
-ხვალ ქარბორბალასავით დამადექი თავზე ტას, დაგელოდები.-ტასოს სახე მის თლილ თითებში მოიქცია ლოყებზე ნაზად დაუწყო ჩქმეტა და ტასოც კისკისებდა. ბოლოს დასერიოზულდნენ შუბლზე აკოცა ტასოს, და მსუბუქად უბიძგა სახლისკენ. ტასოც შევიდა მაგრამ უკან არ მოუხედავს. სახეზე ხელები ჩამოისვა, ღრმად ამოისუნთქა და როგორც კი ტასო სახლში შევიდა მანქანაში ჩაჯდა და სახლისკენ გაუყვა გზას, მაგრამ ტასომაც და თორნიკემაც კარგად იცოდნენ რომ ტასოს რთული საუბარი ელოდა. ალექსი ფიცხი იყო, მაგრამ ახლა უცნაური სიმშვიდით უყურებდა ამ ყველაფერს.
-ბიჭებოო.-სახლში შემოხტა ტასო, ყველას გადაეხვია და ბოლოს ტკბილ ლუკმად ძმა მოიტოვა. მაგრად ჩაეკრა გულშ და ყელში აკოცა, ისე როგორც ბავშობაში იცოდა.-მომენატრე ალექს.
-მეც მომენატრე პატარა.-საფეთქელზე აკოცა დას.-ეხლა უნდა ვილაპარაკოთ ჰო?-მოჭუტული თვალებით კითხა და ტასომაც თავი სერიოზულად დაუქნია.-საიდან იცნობ დევდარიანს?
-ლილეს ქმრის ძმაკაცია.-უდარდელად ჩაილაპარაკა და სავარძელზე ჩამოჯდა.
-და სად იყავით ერთად?
-ბათუმში.-ეს რომ თქვა ალექსანდრეს წითელი აენთო გონებაში.
-რა გინდოდა ბათუმში დევდარიანთან ერთად?!
-გუშინ წავედით, რეპკონცერტი იყო თან საშოპინგოთ ვიყავით.-მხრები აიჩეჩა.
-მერე?
-მერე მის ძმაკაცთან აგასთან დავრჩით. ახლა ართქვა აგა ვინარისო ძალიან გთხოვ უკვე კარგად ვიცი ერთმანეთს რომ ვერიტანთ.
-კარგი აგა კაი როჟაა მაგაზე პრობლემა არმაქვს. პირდაპირ გკითხავ ჰოიცი არმევასება ეს მიხლართული ლაპარაკი, მოგწონს? რამე ზედმეტი გააკეთა?
-იცი? ეგ ცოტა ისეთი თემაა რა, ზედმეტი არაფერი გაუკეთებია და არც გაააკეთებდა. არადა მე ვფიქრობ რომ ძალიან კარგად იცოდა გუშინდელიდან მოყოლებული რომ შენი და ვიყავი.-გაეღიმა.-მოწონებაზე რაგითხრა აბა? სხვანაირია არავის არგავს არც საქართველოში და არც ამერიკაში მსგავსი არავინ მიხილავს.-გადაიკისკისა.-ალბათ მომწონს კიდეც.-მხრები აიჩეჩა და გაოცებულ ბიჭებს გადახედა.- ახლა თქვენი ჯერია, რა ვერ გაიყავით თორნიკესთან?
-ეჰ ჩემო დაია, სასტავებით კი არ ვჩხუბობთ ეგრე.-გაიცინა პუპსიკამ.-შენმა ძმამ ვერ გაიყო თორნიკესთან.
-ჰო და რა ვერ გაიყო?!-წარბაწევით გადახედა ბიჭებს.
-ქალი.-უცბათ წამოიძახა ალექსმა და დას თვალი თვალში გაუყარა. ტასო ლამის იქვე გაქვავდა, მაგრამ გარეგნულად არაფერი შეუმჩნევია.
-კონკრეტულად?
-კონკრეტულად ის რომ შენი ძმა ყურებამდეა შეყვარებული, ეს გოგო კი ვინც შენ ძმას უყვარს თორნიკეს ბავშობის მეგობარია და ვინაიდან დევდარიანმა შენი ძმის წარსული იცის ახლოს არ აკარებს ქეთოს. ჰოდა სულ გაწევგამოწევა აქვთ.-მოკლედ აუხსნა გიორგიმ.-მე თორნიკეს ვამართლებ, ისევ შენ ჩაიგდე ეგეთ დღეში თავი.
-და რომელ წარსულზე მელაპარაკებით?
-ნარკოტიკები, კაზინოები, სტრიპტიზ-კლუბები და კაიფში დაჭრილი ადამიანი. აი შენი მხეცი ძმა.-თავი დაუკრა ალექსანდრემ და ხელები დემონსტრაციულად გაშალა. ტასო შოკში იყო, აზრზე ვერ მოდიოდა და კიდევ კარგა ხანს იჯდებოდა გაშტერებული ტელეფონზე რომ არ დაერეკათ, მობილურს დახედა, თორნიკე იყო, უპასუხა.
-გისმენ.-გამტყდარი ხმით უთხრა და ხმის გასაწმენდად ჩაახველა.
-კარგად ხარ?-შეშფოთებული ჩანდა თორნიკე.
-კი რამემოხდა?
-გითხრა ყველაფერი არა?-უცებ წამოენთო თორნიკე, მიუხვდა როგორ ეტკინა ტასოს მისი ძმის ასეთი საქციელები, მისი სანაქებო, საფიცარი ძმის.
-კი.-ჩაეცინა.
-გინდა წამგიყვანო?
-არა ხვალ ქარბორბალასავით მოვალ, არდამვიწყებია.-გაიცინა.-მანქანაში წიგნები დამრჩა.
-ვიცი, შენ ოთხში შევიტანე. მართლა კარგად ხარ?
-კი, წავალ ახლა ჰო? ხვალ დილით მოვალ.-უთხრა და პასუხს არც დალოდებია მაშინვე გაუთიშა.-ახლა?-გამტყდარი ხმით გადახედა ალექსანდრეს.
-რეაბილიტაცია გავიარე, სიგარეტსაც აღარ ვეწევი ხშირად, კაზინოებს და სტრიპტიზკლუბებსაც მოვეშვი და თავდებით გამოვედი ციხიდან.
-იმ გოგოს უყვარხარ?-გაეღიმა.
-არიცნობს.-აკაკანდა პუპსიკა.
-და თორნიკე არც დაუშვებს რო გაიცნო.-მშვიდად ჩაილაპარაკა ტასომ.-ახლა მაინტერესებს რა გინდა ჩემგან.
-რამე გააკეთა?!
-ენგურის პირზე კლდესთან დამაყენა და იარაღი დამიმიზნა.-მშვიდად ჩაილაპარაკა მაგრამ წამსვე აენთნენ ბიჭები.-იარაღი დატენილი არიყო და იმასაც არიზამდა მდინარეში გადავეგდე, მაგისთვისს ზედმეტად ვუყვარვარ და ვეცოდები.-გაეცინა.-ხვალ დილით უნდა გადავიდე თბილისში მივდივარ.-მკაცრად თქვა და წამოდგა.-მაინც არგითქვამს ჩემგან რაგინდა ჰო?
-თუ თორნიკესთან ურთიერთობაში ძალიან შეტოპავ უსათუოდ უცხო გახდები ჩემთვის.-მშვიდად გაუღიმა და თავად გავიდა ოთახიდან.
-მომესმა ჰო?-ბიჭებს გადახედა მერე კი ძმას მიჰყვა უკან.-22 წლის ვარ და როგორმე თავად გადავწყვეტ ვისთან მექნება ურთიერთობა, გასაგებია?!-მთელ ხმაზე უღრიალებდა ეზოში მყოფს.
-არა! მთლად ისეც არ ქნა იქ წასვლა აგეკრძალოს!
-რა უფლებით? რომელი უფლებით ან მეურვეობით მიკრძალავ იქ მისვლას? თორნიკეს ნახვას ან საერთოდ რახდება?! მოიცა გამოვიცნობ.-გაეცინა.-ვინაიდან ის თავის დობილს არ გაკარებს შენ ჩემთან მოახლოების უფლებას არ მისცემ არა? ანუ უბრალოდ სათამაშო ვარ შენთის?! ჩემი საფიცარი იყავი ალექსანდრე! საფიცარი ძმა მყავდი ამას როგორ მეუბნები?!
-მე ჩემი გითხარი! აღარ ნახავ დევდარიანს და ურთიერთობაზე ლაპარაკიც ზედმეტია!-მანაც არ დააკლო ღრიალი.
-ვნახავ და შენ ჯიბრზე ურთიერთობაც მექნება, ან მთლად უკეთესს გეტყვი გინდა? ლოგინშიც ჩავუგორდები იქნებ შვილებიც გავუჩინო?-იგრძნო როგორ აეწვა ლოყა და სიმწრისგან ცრემლები გადმოუცვივდა, ალექსანდრემ რომ გაიაზრა რა გააკეთა მაშინვე თავში წაირტყა ხელები მაგრამ რას იზამდა? სამაგიეროდ თორნიკე უყურებდა ამ ყველაფერს ბიჭებთან ერთად და უკვე პიწკზე იყო, რომ დაინახა როგორ დაარტყა მაშინვე მივარდა, ვაჩეც კი ვეღარ აჩერებდა, ურტყავდა ალექსანდრეს, დაუნდობლად სცემდა.
-თორნიკე გაჩერდი, თოკ მოკლავ, გთხოვ შეეშვი.-ტიროდა ტასო მაგრამ აზრი? არანაირი! სანამ მომუშტულ ხელს ხელები არ ჩაავლო მანამ არ გაჩერდა თორნიკე.
-ელოდე შენ რომ ჩემ მელანოს განდობ!-ზემოდან დააძახა ალექსანდრეს რომელიც წამოდგომას ცდილობდა და ტასოს მიუბრუნდა.-წამოხვალ თუ დარჩები?-კითხა და თვალებშ გამომცდელად შეხედა.
-მმე გითხარი ტასი, თუ წახვალ დამკარგავ.-უკვე ფეხზე იყო წამომდგარი ალექსანდრე და სინანულით სავსე თვალებით უყურებდა დას რომელიც მისთვის ყველაზე ძვირფფასი იყო.-დამკარგავ იმიტომ რომ გადამაბიჯებ და არა იმიტომ რომ თორნიკეს ჯიბრში ვუდგები! სიტყვას ყოველთვის ვასრულებ ეს კაგად იცი! დანარჩენი შენი გადასაწყვეტია.
-მძულხართ! ვერცერთს ვერგიტანთ.-ტასო იცინოდა და ორად იკეცებოდა სიცილისგან.-არცერთი მჭირდებით. მორჩა, ორივე შემეშვით. ერთმანეთზე უარესები ხართ. ღმერთია მოწმე როგორ მყავდი საფიცარი ალექსანდრე და ზუსტად შენ გამო ვარ ის ვინც ვარ, ან იმის გამო ვინც მეგონა რომ იყავი.-მწარედ ჩაეღიმა.-შენ კი მასე კბილებით დაცვას გირჩევნია შენ მეგობარს არჩევანის საშუალება მისცე. მე ჩემი გითხარით, მივდივარ!-მშვიდად თქვა, სახლშ შევიდა, ჩანთას და მცირე ბარგს ხელი დაავლო და გარეთ გამოვიდა.-შენ დაივიწყე რომ და გყავს, აი შენ კი სანამ თქვენ ორი ერთმანეთში არ მოგვარდებით ახლოს არ გამეკარო! არცერთი გამეკაროთ.-მტკიცედ თქვა და იმწუთს მოსულ ანდრიას მივარდა.-მანქანა მათხოვე ანდრიი.-ღიმილით უთხრა გაოცებულ ბიჭს და თვალი ჩაუკრა. მანაც ინსტიქტურად მისცა მანქანის გასაღები, ჯერ ლილესთან გაიარა ბარგი წამოიღო და უკან მოუხედავად წავიდა სვანეთიდან, გასცდა ამ კუთხეს, მისთვის საყვარელ ადგილს. თბილისში წავიდა, მისი სახლის კარები შეაღო და იგრძნო როგორ მოაწვა მონატრება. თავის ძმა სტკიოდა და ამას ვერაფერს უხერხებდა. სტკიოდა რომ მის ძმას სტკიოდა და ეს მისთვის განადგურებას უდრიდა. აი უშგულში კი ყველაფერი ყირაზე იყო, თავის თავს ვერ პატიობდა ალექსანდრე იმ გარტყმას, თავისი თავი სძულდა და უნდოდა იქვე მომკვდარიყო. თორნიკე გაოცებული იყო ტასოს სიამაყით, თავდაჯერებულობით და ზოგადად მისი მტკიცე, ლოდი ხასიათით. ალექსანდრეს შეხედა რომელიც განადგურებული იდგა კედელთან და თვალები ერთ წერტილზე ჰქონდა გაშტერებული.
-რა გიყო ახლა? მოგკლა თუ ნორმალურად გავაგრძელო? ვერ გავაგრძელებ შენც იცი. ფუ ამის..-კარგად შეიკურთხა და სახეზე ხელები მოსივა.-რატოა მაინცდამაინც შენი და?-ჩაიბუტბუტა თავისთვის და ისევ ამოიხედა.
-მაინც არ გადამაბიჯებს, საკუთარ პრინციპებსაც არ უღალატებს და შენთან არ მოვა. ვიცი მე ვიცნობ მას.-მწარედ ჩაიცინა.
-გფიხარია არა? მე მელანოს გართმევ და შენ შენჭკუაში ტასო უნდა წამართვა? თუმცა იმას როგორ წამართმევ რაც არ მაქვს და არც იმის სურვილი მაქვს მქონდეს?-თვითონაც არ სჯეროდა თავისი სიტყვების და ამას ყველა ხვდებოდა.
-შენ ჯერ საკუთარი სიტყვები ირწმუნე.-იფეთქა ალექსანდრემ.-ჩემ დას შეეშვი! ნუ გგონია რომ მე არაფერი ვიცი შენ წარსულზე თორემ აქვე მოგკლავ და დაგმარხავ დევდარიანო! ნუ გამომიყვან მდგომარეობიდაან!-იქუხა ალექსანდრემ.-და სხვათაშორის თუ ერთხელ მაინც შეამჩნევ როგორ მიყურებს მელანო მიხვდები რომ მის თვალში ნამდვილად არ ვარ მხეცი!-ბოლოს დააყოლა და სალხლში შევარდა. თორნიკე, ვაჩე და ანდრია კი სახშ დაბრუნდნენ. თორნიკე მალე აფეთქდებოდა, ყურებიდან ლამის იყო ბოლი გამოეშვა, ვაჩე და ანდრია ვერაფერს ხვდებოდნენ.
-რაღა ტასო უნდა ყოფილიყო ამ სი*ის და?-ჩაიბუტბუტა და ანდრიას გახედა.
-მოყევი მიდი.-მხარზე დაადო ხელი ვაჩემ და გაჩერდნენ, იქვე ქვაზე ჩამოჯდა და მუხლებში ჩარგო თავი.
-გუშინ კონცერტიდან რომ წამოვედით ნასვამები ვიყავით, ჰამაკში მომიჯდა გვერდით და ვლაპარაკობდით მერე ვაკოცე, არაფერი მომხდარა სხვა, დღს რო მოვდიოდით ვითომ შემთხვევით გავიგე რომ ალექსანდრეს და იყო არადა ძაან კარგად ვიცოდი ვისი დაც იყო.ენგურის პირას კლდეზე დავაყენე და იარაღი დავუმიზნე რეაქცია არ ჰქონია ზედმეტად მენდობოდა. კიდევ ვერ მოვითმინე, კიდევ ვაკოცე. მელანო და ალექსანდრე ვერ წარმომიდგენია ერთად, ახლა ტასოს როგორ დაარტყა ეგ რომ ვნახე საერთოდ გადავედი ჭკუიდან, როგორ ვანდო მითხარი ჩემი დაიკო ამ სი*ს? იმასაც რომ ასე მოექცეს მერე? ტასო რომ არა ხელიდან ვერავინ გამომგლეჯდა იმ დამპალ ღორს. თან ხელსაც რომ არ მიბრუნებდა?
-მიხვდა თავის დანაშაულს და თავისი მიიღო.-ჩაეცინა ვაჩეს.-დინბის მიყევი რა, ცოტახანს გადაიკარგე ვაბშე.-მხარზე დაჰკრა ხელი და ფეხზე წამოაგდო.
.......................................
-დემეეე-ამოიკისკისა ლილემ.
-რაო ჩემო სუპერ სიყვარულო?-გაეცინა დემესაც.
-იცი რომ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ?-ცხვირზე აკოცა.
-ვიცი გემრიელო.-ტუჩებზე დასწვდა.
-როდის ვბრუნდებით თბილისში?
-ერთ კვირაში ტკბილო.
-დემე სირცხვილია, გაჩერდი.-ამოიკრუტუნა როგორც კი იგრძნო დემეტრემ როგორ მოსდო კბილები მუცელზე.
-ჩემ ცოლს ვეფერები ვისი რა საქმეა?
-კარგი რაა.-გაეცინა ლილეს.
-მიყვარხარ ჩემო მზესუმზირავ.-მაგრად ჩაიკრა გულში და მთელი სახე დაუკოცნა.
-დემეეე.-წამწამები აუფახუნა სასაცილოდ.
-ვუსმენ ჩემს მზესუმზირას.-გაეცინა.
-ტასოს და თოკას რფა ეშველებათ?
-ალექსანდრე თუ გონზე მოვა ეშველებათ.
-ალექსანდრეს იცნობ?
-ვიცნობ. კარგი ბიჭია უბრალოდ დროებით ცუდ გზაზე იდგა, ჩემსავით.
-თორნიკე?
-ჰოო, თორნიკეეს ბრძოლა წესების გარეშე რბოლები და ასე შემდეგ ყველაფერს ურჩევნია. ხშირად უკანონო რბოლებშც იღებს მონაწილეობას და ბრაზის გადმონთხევის მიზნით ხშირად უკანონო რინგზეც მდგარა. მაგრამ დავიფიცებ წამალს არასდროს გაკარებია, ნუუ მოსაწევი იცოცხლეე.-გაეცინა.-ერთმანეთზე უარესები არიან და რას უმტკიცებენ ერთმანეთს ნეტავი მაცოდინა.
-მე რომ მაშინ გადაწყვეტილება არ მიმეღო თქვენც ასე დახოცავდით ერთმანეთს.-გდაიკისკისა.-ზოგადად როცა ასეთ ვითარებაშია გოგო უნდა იცოდნენ მამრებმა რომ არჩევანი მაინც ყოველთვის ჩვენზეა დ არა მათ ურთიერთობაზე. ლილე კარგად არ იცნობს თორნიკეს და იმიტომ დატყდა თორემ დარწმუნებული ვარ ისიც ჩემსავით მოიქცეოდა.
-და შენ კარგად მიცნობდი?-გაიცინა დემემ.
-მე შენ თვალებს ვიცნობდი დემუსი.-მფეთქავ არტერიაზე აკოცა და ნელნელა ჩამოყვა პრესს.
-სირცხვილის გოგო ამოყავი თავი, რასიფიქრებენ.-სიამოვნებისგან დახშული ხმით ამოიჩურჩულა და ლილეც მოსწყდა მის პრესს, ისევ ისკენ ამოწია თავი და ტუჩებზე დაეკონა.
-შემდეგი ბიჭი იქნება დარწმუნებული ვარ.-ამოიჩურჩულა.
-გენდობი.-გაეცინა და ისევ დასწვდა ცოლის ტუჩებს.
..........თავი 10..........
-ცხოვრება არავისთვისაა მაინცდამაინც ადვილი, ყოველთვის არის რაღაც დაბრკოლებები ცხოვრებაში. ჩვენ ადამიანებმა კი თავი არ უნდა დავუხაროთ არცერთ პრობლემას. პრობლემას, რომელიც დარწმუნებული ხარ, რომ გაგანადგურებს უფრო დიდი ძალისხმევით უნდა შეერკინო თორემ აუცილებლად წაგლეკავს როგორც ცუნამი, ღვარცობი და ა.შ. მოკლედ ხალხო, მყარად დადექით ეს იქნება ჩემი რჩევა!-დაასრულა სათქმელი და დარბაზი დატოვა ტასომ. ვერიტანდა ასეთ შოუებს, ინტერვიუებს და ასე შემდეგ. მისი წიგნის გამოცემის შემდეგ ყველა ტელევიზიაში იწევენ ის კი ძალიან იშვიათად ჩნდება პუბლიკაში. 5 თვეა ცოცხალ-მკვდარივით დაიარება, აღარც ძმა უნახავს და აღარც თორნიკე. აქეთ-იქით დარბოდა, საქმეებს აგვარებდა, ბავშვი უნდა აეყვანა ლილეს ბავშვთა სახლიდან. პატარაა ლურჯთვალება ბიჭი. თომას დანახვისას ტასო ბედნიერებისგან ბრწყინავს, ერთხელ კითხა ლილეს თორნიკეს შესახებ, პასუხი კი საკმაოდ ცუდი მოსასმენი იყო. თორნიკე იმ შემთხვევის შემდეგ რუსეთში წავიდა, საქმეების მოსაგვარებლად და კარგახანს ვერ ჩამოვიდოდა. ალექსანდრესგან რა ისმოდა? ისიც წავიდა ოღონდ ის ბათუმში წავიდა ცოტა ხნით და მალე ისევ ახალ იერიშზე გადავიდოდა, როგორც ტასო ამბობს. რაც შეეხება მის წიგნს, ამ წიგნის გამოცემა აზრადაც არ ჰქონია, უბრალოდ დაწერილი ჰქონდა და 3 თვის წინ გამოცემა გადაწყვიტა. გამომცემელს კი იმდენად მოეწონა რომ მალევე გამოსცა და ახლა უკვე ანასტასია გელოვანი ყველაზე ცნობილი და გაყიდვადი ქართველი ავტორების ათეულში მეშვიდე ადგილზეა. სახლში მივიდა, გამოიცვალა, შხაპი მიიღო და ლოგინზე გაწვა. ცოტახანს ჩაეძინა, მერე ლილეს ზარმა გააღვიძა და უკმაყოფილოდ ამოიფრუტუნა.
-არ მაინტერესებს რას აკეთებ დროზე მოხვალ ჩემთან!-ჩასძახა ლილემ და აშკარად ეტყობოდა რომ რაღაცას ჭამდა.
-მეძინა.-დაამთქნარა.-კაი გამოვალ ერთ საათში.-ადგა, კარეადასთან მივიდა და შავი ნაჭრის კომბინიზონი გამოიღო. მხრებზე ლამაზად იყო გადაწეული და ტასოს ლავიწებს უფლებას აძლევდა თავი ეწონებინათ. მკერდი ლამაზად იმზირებოდა შავი ნაჭრიდან და მის ჩამოსხმულ ტანს მეტ სილამაზეს სძენდა. ფეხზე დაბალყელიანი შავი შუზები. ოქროსფერი ყელსაბამი გაიკეთა, თმაზე ბენდენა გაიკეთა, დუტის შავი ქურთუკი მოიცვა, მანქანის გასაღები და ტელეფონი აიღო და კიბეზე ჩაირბინა. მანქანაში ჩაჯდა და დადეშქელიანის სახლისკენ წავიდა. როგორც ყოველთვის ახლაც ბევრი მანქანა ეყენა სახლთან, გაეღიმა. მანქანა დააყენა და სახლისკენ წავიდა მოხდენილი ნაბიჯებით. კარზე დააკაკუნა და თვალებგაბრწყინებულმა ლილემ გაუღო კარი.
-2 კარგი ამბავიო მაქვს.-შეჰკივლა.
-დაიწყე.-გაეცინა ტასოს და მუცელზე მოეფერა 6თვის ლილეს.
-სქესი გავიგეთ.-ლამის იხტუნვა სიხარულისგან.-და მეორე, შედი და შიგნით არის.-მაორე ცოტა ჩუმათ უთხრა და სახე უარესად გაუბრწყინდა. ტასო ლამის მოკვდა მისაღებში შესვლამდე. ნაბიჯები უმსუბუქდებოდა, ქურთუკი გაიხადა და იქვე საკიდზე ჩამოკიდა. მისაღებში შევიდა და იქ თორნიკესთან მოთამაშე ლილია და თომა რომ დაინახა რომლებიც ლანას აბრაზებდნენ ლამის იქვე ჩაიკეცა. თვალები ცრემლებით აევსო.
-თომა.-ამოიჩურჩულა და გაღიმებული ბავშვისკენ დაიძრა. ყველა ელოდებოდა თორნიკეს და ლილეს შეხვედრას. ყველამ ყველაფერი იცოდა. თომა რომ წამოხტა და ტასოსკენ გაიქცა თორნიკემაც ინება მისკენ გახედვა. აგიჟებდა ეს გოგო, ამ ხნის განმავლობაში ყოველი დღე ტასოთი იწყებოდა და მთავრდებოდა.
-დედაა.-სიხარული იგრძნობოდა თომას ხმაში. თომა 5 წლის იყო, საკმაოდ ლამაზი და ნიჭიერი ბავშვი, ტასომ იპოვა ქუჩაში მიგდებული, ძლივს გადაარჩინა და დღეს და ღამეს უთენებდა ჩვილს. ახლა კი როცა საბოლოოდ დაამთავრა სწავლა და სამშობლოში დაბრუნდა უნდა რომ თომა მასთან იყოს. თორნიკე უყურებდა ტასოს და მონატრებით ევსებოდა გული. ლილეს უკვე ჰქონდა ნათქვამი ტასოს და თომას ურთიერთობაზე და რეაქცია არ ჰქონია სამაგიეროდ ტასო ლამის აგიჟდა. პირველად დაუძაახა თომამ დედა და სიხარულისგან ლამის გაგიჟდა. მაგრად ჩაიკრა ბავშვი გულში და გადაიკისკისა.
-ჰოდა ბედნიერებას გისურვებთ დედაშვილს, აქედან სახლშ მიგყავს.-ტაში შემოჰკრა მიშომ.
-ლილე მართალს ამბობს ეს გამოლენჩებული?-სიცილით კითხა ლილეს.
-დიახ დიახ.
-ჩემი ბუშტუნა.-ლოყები დაუკოცნა ბავშვს.-ხვალ საყიდლებზე წავიდეთ.-ყურში უთხრა და მის განათებულ სახეზე გაეცინა. მერე წამოდგა და თორნიკეს შეხედა რომელსაც ლილია ეჭირა.-გამარჯობა.-გაუღიმა, თორნიკემაც თავი დაუკრა, იქვე ჩამოჯდა, თომა გვერდით მიისვა და თმა აუჩეჩა.-აბა სქესიო რაღაცო და რახდება სიძე?-თვალი ჩაუკრა დემეტრეს.
-ჯერ არგეტყვით, ცოტახანს მოითმინეთ. ისე ტას, რამდენი ფერის ბენდენა გაქვს?
-რავი რამდენი ფერიც არსებობს.-მხრები აიჩეჩა და მერე შეხედა დაეჭვებით.-შავი ნაცრისფერში არმაქვს მარტო.-თორნიკეს ჩაეცინა, სპორტულის ჟაკეტის მკლავი აიწია და ზუსტად მაგ ფერებში ბენდენა გამოჩნდა. უცბათ მოიხსნა, დაკეცა და წინ გადაიწია.
-თომა მოდი.-ბავშვს თვალი ჩაუკრა და ანიშნა მოდიო, ისიც მორჩილად ადგა და მის წინ დადგა. ბენდენა აიღო და შუბლზე ლამაზად შეუკრა ისე როგორც ტასოს ჰქონდა, ლოყაზე აკოცა და თომაც მაშინვე ტასოსთან გაიქცა. ტასოს ტელეფონზე დაურეკეს და ნომერს გაბრწყინებული თვალებით დახედა რაც არავის გამორჩენია.
-უკაცრავად.-თქვა და აივანზე გავიდა. ზუსტად 5 თვეა ალექსანდრეს მისთვის არ დაურეკავს, ახლა დაურეკა და მასაც სახე გაუნათდა, იმედი ჰქონდა რომ ყველაფერი გაირკვა მაგრამ რავიცი ნეტავ შეცდა?-გისმენ.
-როგორხარ?-ოდნავ შეცვლილი ხმით კითხა.
-კარგად შენ როგორხარ?
-რავი ტასი მაჯა მოვიტეხე.-გაეცინა.-მალე გნახავ.
-თბილისში მოდიხარ?
-კი მოვდივარ. წავედი ახლა პუპსიკა უნდა ვნახო, მალე გნახავ.-კოცნის იმიტაცია გააკეთა და გათიშა. რღმად ჩაისუნთქა ტასომ და კარისკენ შებრუნდა, მასში აყუდებული თორნიკე რომ დაინახა წამით აკანკალდა მაგრამ თავი მაინც შეიმაგრა და დაჟინებით ჩააშტერდა თვალებში.
-გეგონა ყველაფერი მოგვარდა არა?-გაეცინა თორნიკეს.
-რა გინდა მაინც ვერ გავიგე.
-ასეთი რთული მისახვედრია რა მინდა ტას? მე შენ მინდიხარ! სხვა არაფერი მინდა გესმის? შენ ძმას თუ ჰგონია თავს დაგანებებ ძალიან ცდება!-მკაცრად თქვა.
-და თუ მე მინდა რომ თავი დამანებო?
-სხვის მინდაზე არასდროს გამივლია.-გაუღიმა. მისკენ წავიდა, ტასო უკან იხევდა, კედელს აეკრო და გასაქცევიც აღარსად ჰქონდა. ხელებსშორის მოიმწყვდია თორნიკემ და მის კისერში ჩარგო თავი. ტასოს გააჟრჟოლა და თვალები მინაბა როცა თორნიკეს ცხელი სუნთქვა და ტუჩები იგრძნო მფეთქავ არტერიაზე.-მომენატრე ტას.-მთელი სახე დაუკოცნა და ბოლოს თვალებშ ჩახედა, ვნებისგან დაბინდული თვალები რომ დაინახა ჩაეღიმა და მის ტუჩებს დასწვდა.-შენს იდიოტ ძმას გადაეცი რომ თუ ჩემ დაიკოს თავს შეაყვარებს გზა ხსნილი ექნება. მაგრამ ხელს თუ დააკარებს, ყველანაირი გაგებით, სიცოცხლეს გავუმწარებ და ამისთვის შენიგამოყენებაც საკმარისი იქნება.-მოწყვეტით აკოცა და დატოვა გულდაფლეთილი, გაოცებული, დასუსტებული ტასო.
....................................................................
-ნიკუუუშ.-სირბილით მივარდა სესო ნიკუშასთან.
-რაგინდა გოგო რას მახტები ზედ?-შეუღრინა ნიკუშამ.
-აუ რააა, ნუხარ ასეთი ჯმუხი.-სახე დამანჭა სესიმ.
-არვარ ჯმუხი!-გაეცინა.-აუ სესოოო.
-რაგინდა?-გადაიკისკისა სესომ. კარგახანს უყურებდა მის კისკისს ბოლოს გამოფხიზლდა და გაეცინა.
-რამინდა? აი ეს მინდა.-ცხვირზე და თვალებზე აკოცა.-კიდევ ეს მინდა.-ყელში აკოცა.-ჰო და კიდევ ეს მინდა.-ტუჩებზე მიაკრო ტუჩები და მალევე მოშორდა.
-გიჟი ხარ ნიკუშ?-გადაიკისკისა და კისერზე შემოხვია ხელები.
-ცოტა.-თვალები დააწვრილა და ხელები წელზე მოხვია.
-მე აი ეს მინდა.-თითის წვერებზე აიწია და ცხვირზე უკბინა.-კიდევ ეს.-ახლა ყელში აკოცა ვნებიანად და შემდეგ ნაკბენს ენა გადაუსვა.-ჰო და აი ესეც.-ტუჩებზე მოსდო კბილები და მერე აკოცა.
-ჩემი საოცრება, ჩემი ქალი ხარ!-ვნებიანად დაიჩურჩულა მის ტუჩებთან.
-შენი საოცრება და შენი გოგო ვარ.-თითის აწევით შეუსწორა, გაიცინა და ნიკაპზე აკოცა.
-ნწ ეგ ბანალურია, ჩემი ქალი ხარ!-ისევ თავის აზრზე იყო.
-ნწ, ჯერ არ ვარ.
-ნამიოკი იყო?
-შეიძლება ითქვას.-ეშმაკურად აუთამაშა წარბები.
-ღმერთო გადამარჩინე.-გაეცინა ნიკუშას.-ბავშვი ეს.-ენა გამოუყო სიცილით აკოცა ყელში.
-19ის ვარ.-შეუღრინა.
-მაინც ბავშვი ხარ.-ნიშნისმოგებით უთხრა და თვალი ჩაუკრა.-ცოლად გამომყვები სეს?-მოჭუტული თვალებით კითხა და სესომ რომ თავი დაუქნია მაშინ იგრძნო ნამდვილი ბედნიერება. ხელი ჩაჰკიდა და მისაღებში შევარდნენ. ყველამ გაოცებულმა შეხედა მათ ერთმანეთზე მიკრულ მტევნებს.
-ეღირსათ ვითომ?-მიშომ გადაულაპარაკა იოანეს.
-ეღირსათ ვერხედავ?-მხრები აიჩეჩა სიცილით იოანემ.
-ყურადღება! ყურადღება!-დაიწყო სესომ.-ძმაოჩემო.-იოანეს შეხედა.-შენ რო მოიყვანე ძმაო ცოლი და ხარ ბედნიერად, მეც ვთხვდები.-სიცილით უთხრა და იოანეს გაოცებულ მზერაზე ნიკუშას შეშინებულმა გადახედა, მან მხოლოდ თვალი ჩაუკრა და გაუღიმა.
-მომილოცავს.-მხრები აიჩეჩა იოანემ და ორივეს გადაეხვია, მილოცვები, მილოცვები და კიდევ მილოცვები. თორნიკე გასული იყო და ეს ყველაფერი ვერ ნახა თორემ ყველაფერი ასე უბრალოდ ვერ ჩაივლიდა. ბოლოს ლილე და დემეტრე ადგნენ და ყველასთვის საინტერესო მომენტი დადგა. კარში ჯერ თორნიკე გამოჩნდა შემდეგ კი ტასო. -ამოღერღეთ ტოო.
-მოკლედ ლილია მთლიანად მე დამემსგავსა რავიცი ამას უხარია მაგრამ მე მინდოდა რომ ბიჭი გვყოლოდა აი ამ აპოლონის მსგავსი ჰოდა, სურვილი ამიხდა და ბიჭია.-გაიცინა და დემეტრეც მაგრად ჩაეხუტა. ძალიან ბევრი მილოცვების შემდეგ სუფრასთან დასხდნენ. თორნიკემ რომ გაიგო სესოზე და ნიკუშაზე ძალიან ბევრი იცინა, ბოლოს კი მიულოცა და აივანზე გავიდა მოსაწევად. მართალია ნახევარდა იყო მაგრამ მაინც უჭირდა მისი გაშვება. შიგნით რომ შძებრუნდა ჩაფიქრებული ტასო დაინახა, წითელი ღვინით ხელში ბუხრის წინ და თვალებში ცრემლჩამდგარი. ტკიოდა ტასოს თორნიკეს სიტყვები, ქცევები და სძულდა საკუთარი თავი. ლოყაზე ცრემლი ჩამოუგორდა მაგრამ სწრაფადვე მოიწმინდა და ცეცხლს თვალი მოაშორა. ღვინო მოსვა და ღრმად ჩაისუნთქა. თორნიკესაც სტკიოდა ასე რომ უწევდა მასთან მოქცევა მაგრამ სხვაგვარად არ შეეძლო. ტასოს ისევ ტელეფონმა დაურეკა და მალევე უპასუხა.
-გისმენ.
-გილოცავ ახალი შემოთავაზება გაქვს.-ჩასძახა მხიარულად ეკემ, გამომცემელმა რომელთანაც საოცრად მეგობრული უურთიერთობა დაამყარა.
-რა შემოთავაზება ეკე?-გაეცინა.
-რა შემოთავაზება და ისევ შოუ ოღონდ განსხვავებული. ისეთ თემებზე გესაუბრებიან რაც ხალხმა არ იცის შენზზე.
-ძალიან პირადული შეკითხვებიც იქნება?
-იქნება. თუ არგინდა უარს ვეტყვი არაა პრობლემა.
-რომელ საათზე და სად მივიდე?-ტელევიზიის სახელი და საათი უთხრა და გაუთიშა.
-ისევ ახალი შოუა?-იკითხა სიცილით კოსტამ.
-ჰორავი, კი მეზარება მაგრამ დამაინტერესა რა კითხვებს დამისვამენ ისეთს პასუხის გაცემა რომ გამიჭირდეს.-მხრები აიცეჩა და წარბშეკრული თორნიკესკენ გააპაარა მზერა.
-ისე კარგი ბიჭია ერეკლე, მგონი მოწონხარ კიდეც.-თვალი ჩაუკრა ლილემ.
-ჰო კარგი ბიჭია ძალიან.-გაეცინა.-რავიცი შანსს თუ თხოვს მიიღებს.-მხრები აიჩეჩა.
-მართლა?-თვალები დააწვრილა ლილემ.
-ჰო აბა ვის უნდა ველოდო?-შეიცხადა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა. ძილის პირას მყოფ თომას გახედა.-თომა წავიდეთ?-უხმოდ დაუქნია თავი და მორჩილად წამოდგა ტასოსთან ერთად. ბავშვს ჩააცვა, თვითონაც ჩაიცვა, ყველას დაემშვიდობა და მანქანისკენ წავიდა. სახლში ავიდნენ, გამოიცვალეს და ერთად დაწვნენ. თომას მაშინვე ჩაეძინა რასაც ტასოზე ვერ ვიტყოდით. ნაბიჯების ხმამ მოიყვანა გონს, სწრაფად წამოდგა და პენუარისამარა გავიდა მისაღებში. სავარძელში მჯდარი თორნიკე რომ დაინახა გული ლამის გაუფრინდა.-აქ რაგინდა? როგორ შემოხვედი?
-კარი ღია დაგრჩენია. აქ რამინდა? ამაზე რამდენიმე საათის წინ გაგეცი პასუხი. შენ მინდიხარ!
-შენ მე ვინ გგონივარ დევდარიანო?
-ალექსანდრე გელოვანის და. რაიყო არხარ?-შეცხადა მოჩვენებითად. მერე გაიცინა და ტასოსთან ახლოს მივიდა.-ისე დარწმუნებული ვარ ამერიკაში ქალიშვილობა დაკარგედ და რორამე იყოს არ მომცემ?-ამის თქმა და ლოყის აწვა ერთი იყო, აცრემლებულ თვალებში რომ ჩახედა ტასოს გული ლამის მოუკვდა მაგრამ არ შეუმჩნევია, გაიცინა, მკლავში ხელი ჩაავლო და ახლოს მისწია მასთან. მთელი სხეულით კანკალებდა ტასო, იმ წამს სძულდა ყველა და ყველაფერი იმიტომ რომ თორნიკეს შეძულება არ შეეძლო-რას იტყვი?
-გაეთრიე ჩემი სახლიდან!-მკაცრად დასჭექა ტასოს ხმამ. წამით შეეშინდა კიდეც თორნიკეს რამე არ მოუვიდესო მაგრამ მერე გადაუარა შიშმა.-წადი თორნიკე, უფრო ნუ შემაზიზღებ თავს.-ამოთქვა ტირილით და თორნიკე კარისკენ წაიყვანა, კარი გააღო, ხელი ჰკრა, ცხვირწინ მიუხურა კარი და საიმედოდ ჩარაზა. იქვე ჩაიკეცა და ტირილი დაიწყო. ალექსანდრეს დაურეკა.-სად ხარ?
-თბილისში შემოვედი, სახლში მოვდივარ. რა ხმა გაქვს?
-კარგი, მალე მოდი.-თქვა და გათიშა. მალევე მივიდა ალექსანდრე ძმაკაცებთან ერთად და ტასოს ასეთ მდგომარეობაში დანახვამ ჭკუიდან შეშალა.
-რახდება ტასი?
-მელანო ძალიან გიყვარს?-უეცრად კითხა და თვალებში შეხედა.
-ძალიან.-თქვა და თავი ჩახარა.
-თორნიკემ გადმოგცა თავს თუ შეაყვარებს გზაზე არ გადავეღობები თუარადა სიცოცხლეს გავუმწარებ და ამისთვის შენი გამოყენებაც საკმარისი იქნებაო.-თვალებში შეხედა გაცხარებულ ძმას რომელსაც მხოლოდ ის უნდოდა დევდარიანი იქ ჰყოლოდა რომ შუაზე გაეხლიჩა.
-რაო?-იღრიალა და სავარძლიდან წამოხტა.
-ჩუ, ბავშვს ძინავს.
-ვინ ბავშვს.
-თომას, ვიშვილე.-გაუღიმა.
-მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ და ის ჰოიცი რომ თორნიკეს ამ სიტყვებს არ შევარჩენ?-კბილებში გამოსცრა.
-მხოლოდ ერთს გთხოვ, მელანოს ნორმალურად მოექეცი გესმის? მე თავის დაცვა შემიძლია მითუმეტეს თორნიკესთან, არაკაცი არარის რამე რომ დამიშაოს და შენც კარგად იცი ეს.
..........................................
-რაღაც საოცრებას გეგმავ არა?-აივანზე გასულ თორნიკეს იოანე ამოუდგა გვერდით.
-ყოველთვის ხვდები.-გაეღიმა.-დღეს საშინელებები ვუთხარი, დავამცირე მაგრამ იმდენად ამაყია მხოლოდ ის მითხრა გაეთრიე ჩემი სახლიდანო.-გაეღიმა.-ალექსანდრე თუ შეუყვარდება მელანოს კარგი, რამენაირად მოვურიგდები მაგრამ ტასოს გულის მოგებას ვეღარ შევძლებ სავარაუდოდ.
-მისი გული კარგახანია შენ გაქვს თოკ.-მხარზე ხელი დაკრა უმცროს ძმას და თავის ფიქრებთან მარტო დატოვა.
.........თავი 11...........
-ვაჩეეე.-ეკუნას ხმა მოესმა ძილში და სწრაფად წამოყო თავი.
-რახდება რას დამჩხავი თავზე?-ამოიფრუტუნა და გვერდი იცვალა.
-ადექი რაა, ჩემო სიცოცხლე დაგავიწყდა დღეს რა უნდა გესწავლებინა?-ამოიბუზღუნა და წელზე გადააჯდა.
-ეკუნა გადადი მანდედან სანამ ცოცხალი ვარ და არ ჩამწყდა წელი.-აროხროხდა ვაჩე, უცებ გადაჯდა ეკუნა საწოლზე და ვაჩემაც დრო იხელთა და ღუტუნი დაუწყო.
-ვაჩეეეე, გაჩერდი მეღუტუნებაა.-ამოიკნავლა და სიცილი გააგრძელა, ვაჩეც გაჩერდა და ბოლოს ისევ ეშმაკურად გაიცინა, კბენა დაუწყო და ყელიდან ეგრევე მუცელზე გადახტა, ადრე თავზე დაამხობდა ყველაფერს ეკუნა ახლა კი უბრალოდ გაშტერებული იწვა.-ვაჩე გაჩერდიი.-ამოიკნავლა საწყლად.
-ეკუნა კარგად ხარ? ადრე თმას არ შემარჩენდი თავზე.
-სად გაქვს თმა შე საცოდაო.-ისევ ეიფროიაში მყოფმა თქვა და საწოლიდან გველნაკბენივით წამოხტა.
-რაგჭირს ეკუუ.-ისევ საწოლში ჩაიფგორა, ხელები მოხვია და შუბლზე აკოცა.
-გამიშვი რა.-ამოიკნავლა და თავის დაღწევას შეეცადა. აღარ იყო ეკუნა პატარა 17-16 წლის ჩამოუყალიბებელი ბავშვი და აღარც ვაჩე იყო ის ბიჭი დიდი ქალები და გოგოები უფრო რომ იზიდავდა, მაგრამ საკითხავია რომელი ხვდებოდა ამ ყველაფერს. ეკუნა? ვითომ? შესაძლებელია! როგორციქნა დააღწია ვაჩეს თავი და სასწრაფოდ წამოვიდა მისი სახლიდან. დაუბარა ცცოტახანს ქალაქში არ ვიქნებიო და წავიდა. სად წავიდოდა თუარა ყაზბეგში? სასტუმროში დარეკა და ნომერი შეუკვეთა. რამდენიმე საათიანი მგზავრობის შემდეგ ჩააღწია და ოთახიც დახვდა. ბევრი გამოტოვებული ზარები დახვდა ტელეფონში, სწრაფად გახსნა ერთ-ერთი დემეტრეს მესიჯი და ზარიც განხორციელდა.
-სად ხარ გოგო?-ანერვიულებულმა კითხა.
-ყაზბეგში.
-მანდ რაგინდა?
-ისე უბრალოდ. დემე არავის უთხრა გთხოვ რა.
-როჩამოხვალ მომიყევი.
-ჯობია არიცოდე.
-როგორც გინდა.-უთხრა და გათიშა. შუშის ფანჯარასთან სავარძელში ჩაეშვა და დაფიქრდა. დიდხანს ფიქრობდა რატომ ემართებოდა ყველაფერი გულისწამსვლელი ვაჩესთან სიახლოვისას. ბოლოს ერთ დასკვნამდე მივიდა. ეკუნას ვაჩე უყვარდა, მაგრამ ვაჩე მხოლოდ დასავით უყურებდა. ნუთუ სამუდამო ტანჯვისთვის გასწირეს კუპიდონებმა? ფაქტი ერთია, ვაჩე დატოვებს, მის ჩახუტებას ვეღარ ეღირსება და ეს გააგიჟებს. შეძლებს? ის ხომ დადეშქელიანია? რათქმაუნდა შეძლებს! ყაზბეგში ერთი კვირა მშვიდად გაატარა, მხოლოდ ლილეს და დემეტრეს ელაპარაკებოდა და ირაკლი და ეკუნაც ურეკავდნენ ხშირად. ერთი კვირის თავზე სავახშმოდ იყო ჩასული, წითელ ღვინოს სვამდა და ფანჯრიდან იყურებოდა თითქოს ბევრ რამეს დაინახავდა, შავი ტანზე გამოყვანილი კაბა ეცვა, თმის ნაწილი ლამაზად ჰქონდა აწეული ზემოთ, ნაწილი კი დასწორებული და გაშლილი. შავი მაღალქუსლიანები ეცვა და წითელი პომადა უმშვენებდა ისედაც ულამაზეს სახეს. მოცარტის რექვიემი იყო გაჟღერებული მთელ დარბაზში როცა წინ ნაცნობი სილუეტი ჩამოუჯდა, მისკენ არ გაუხედავს ისე ჩაეღიმა.
-დემეტრემ გითხრა?-კითხა და თვალებში შეხედა.
-თავიდანვე ვიცოდი უბრალოდ ჩავთვალე რომ ფიქრი გჭირდებოდა და ცოტახანს შეგეშვი.
-შენც ფიქრობდი?
-ვფიქრობდი.
-მერე რა მოიფიქრე?
-შენ მე გიყვარვარ!-დარწმუნებით თქვა და საზურგეს მიეყრდნო, თეთრი პერანგი ეცვა, რომელიც მკლავებზე აკეცილი ჰქონდა, კლასიკური შარვალი და მუდამ გადაპარსული თმა. ეკუნამ გაიცინა წარბები წემოთ ასწია და ყავა მოსვა.
-მართალია! მე შენ შემიყვარდი.-თვალები უცინოდა, ზედმეტა მსუბუქად უყურებდა ყველაფერს.
-ჩემგან იგივე პასუხს მიიღებ?.-უთხრა ანერვიულებულმა ვაჩემ.
-არვიცი.-ღვინის ჩააშტერდა.
-დამკარგავ?
-ეგ ვიცი.
-და მაინც არ გადამიყვარებ?
-არც კი ვეცდები.
-რატომ?
-იმიტომ რომ მშიშარა არ ვარ!-ამოიოხრა.-მივდივარ.
-სად მიდიხარ?
-რა მნიშვნელობა აქვს ვაჩე?
-აქვს!-მკაცრად უთხრა.
-უკეთესი იქნება თუ არ გეცოდინება.-გაუღიმა და ღვინო მოსვა.
-გგონია გაგიშვებ?
-რას ითხოვ ჩემგან ვაჩე? ვიჯდე აქ და ვუყურო როგორ მოგყავს ცოლი და ბედნიერი ხარ სხვა ქალთან ერთად? ამას ვერ გავაკეთებ მაგდენად ძლიერიც არვარ მაგ ყველაფერს ვუყურო, შეიძლება ახლა ამაზე არც კი ფიქრობ მაგრამ აუცილებლად იფიქრებ, აუცილებლად შეგიყვარდება და ჯობს მალე წავიდე, მანამ არ დაგივიწყებ არ ჩამოვალ.
-სულელი ბავშვი ხარ გესმის? არსად არ წახვალ და მორჩეს აქ! შენ თუ წახვალ ისევ ზღვაში დავბრუნდები და ან გადავრჩები ან არა!
-ეგოისტი ხარ! მხოლოდ იმაზე ფიქრობ ახლოს გყავდე და როგორ გეყოლები ამაზე არ ვიქრობ.-თვალები ცრემლებით აევსო.-ბევრს ითხოვ ვაჩე! ძალიან ბევრს ითხოვ.-თავი გააქნია და მერე თვალებში შეხედა.-აზრი ექნება აქ ჩემი ცოცხალმკვდარი ფიტულის ყურებას? არ გეტკინება? მე არშემიძლია ასე ახლოს და ასე შორს ვიყო შენგან, შენ შეგიძლია?
-ახლა კარგად მომისმინე! შეიძლება ეგოისტი ვარ და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ რომ ჩემ გვერდით იყო მაგრამ დამიჯერე შენზე ნაკლებად არც მე მეტკინება. მე ჯერ ისიც არვიცი ხვალ რას ვიზამ მაგრამ შენ იცი მომავალში რა მოხდება არა? იქნებ და მინდა რომ შენ იყო ჩემი ცოლი ვისთან ერთადაც ბედნიერი ვიქნები? ამაზე არ გიფიქრია?
-კარგი ვაჩე რაა, ორივემ ვიცით რომ არ გიყვარვარ.-გაეცინა და თვალები აუცრემლიანდა.
-არ იცი! მე ვიცი რომ მიყვარხარ, შენ კი მიწყვიტავ აქ ჩემს „შესაძლო“ მომავალს.-თავი გააქნია სიცილით.
-ახლა უნდა გავიკვირვო?-გაოცებული აფახუნებდა წამწამებს ეკუნა.
-როგორც გინდა.-მხრები აიჩეჩა და ოფიციანტს დაუძახა, ვისკი შეუკვეთა და ისევ ეკუნას მიუბრუნდა.-არსად წახვალ, აქ იქნები, ჩემთან.
-ყველაფერს წარმოვიდგენდი ამის გარდა.-უკვე ვისკის ბოლო ყლუპი მოსვა ვაჩემ როცა ეკუნას აღმოხდა. ანგარიში გადაიხადა ვაჩემ და სწრაფად გამოვიდნენ რესტორნიდან.-სად მივდივართ? ვაჩეე.
-მეძინება ეკუნ, შენთან ჩახუტებულს ძილი მომენატრა.-უთხრა და ნომრის გასაღები გამოართვა, შიგნით შევიდნენ თუარასწრაფად გაიხადა ვაჩემ ზედა, მერე შარვალიც და საწოლში დაელოდა როდის მიუწვებოდა ეკუნა, მანაც არ დააყოვნა და სააბაზანოდან გოჭებიანი საღამურებით რომ გამოვიდა სიცილი წასკდა ვაჩეს.-ვუიმე რასაყვარელი ხარ.-სწაფად მიიწვინა გვერდით და მთელი სახე დაუკოცნა, ბოლოს კი ტუჩებთანაც მივიდა და დააკვდა კიდეც ტუჩებზე. -მიყვარხარ და ამას ასე ხშირად აღარ გაგიმეორებ.
-მეც მიყვარხარ.-უპასუხა და ახლა თვითონ დასწვდა ვაჩეს ტუჩებს. მერე კი ჩახუტებულებს ჩაეძინათ.
......................................................................
-ნინჩ მოაშორე შენი ქაჯი დაქალი აქედან!-კბილებში გამოსცრა დათამ.
-ნეარდელტალელის ხმა მესმის!-ამოიღრინა სოფიმაც.
-შემომაკვდება.-სახეზე ჩამოისვა ხელები დათამ.
-როდემდე უნდა იჩხუბოთ გამაგებინებთ?-დაიღრინა ვატომ.
-სანამ რომელიმე არ დავნებდებით.-ამოთქვა დათამ.
-და როდის აპირებთ დანებებას?
-არასდროს!-ორივემ ერთდროულად წამოიძახა. ორივე გააბრაზა ერთმანეთის პასუხმა, დათამ ვეღარ მოითმინა, წამოხტა და სოფოსთან ახლოს მივიდა,მანაც არ დააყოვნა და წინ აესვეტა. თვალებში ისე უყურებდნენ ერთმანეთს როგორც მოჩხუბარი მგლები მაგრამ აშკარად დათასკენ იყო იღბალი. ცალყბად ჩაიცინა, მასთან ახლოს მიიწია და ხელი წელზე შეუცურა მაგრამ სოფი არ ტყდებოდა, ვატო და ნინი გაშტერებულები უყურებდნენ, პიკი იუყო დათამ რომ აკოცა და სოფიც აყვა, კისერზე შემოხვია ხელები და ბოლოს ორივე კვდებოდნენ სიცილით. მაგრამ ერთმანეთს არ მოშორებიან, ისევ ერთმანეთზე იყვნენ შემოხვეულები ორივე სიტყვის უთქმელად ხვდებოდა ყველაფერს. ამჯერად სოფი დასწვდა დათას ტუჩებს.
-ვერ გიტან!-მის ტუჩებთან ამიჩურჩულა სოფიმ.
-არც მე მეხატები გულზე დიდად.-დათამაც ამოიჩურჩულა, მოწყვეტით აკოცა და გულზე მიიკრა დადუმებული სხეული. თქვენ ის უნდა გეკითხათ ახსოვდათ თუარა ნინის და ვატოს იმავე ოთახში ყოფნა, რათქმაუნდა არა! ძალიან სასაცილო სანახავები იყვნენ ერთმანეთზე მიხუტებული ნინი და ვატო რომელიც წყვილს შესქცეროდა გაოცებული თვალებით, ბოლოს კი ოთხივე ერთად სიცილით კვდებოდნენ იმ ყველაფერზე რაც ამ თვეების მანძილზე გადახდათ. აი ნინი კი კვდებოდა ისე უნდოდა თავისი ძმის ნახვა იმისთვის, რომ სახეში შეეფურთხებინა მისთვის.
................................................................

ყველაზე გამაოგნებელი ფაქტი კი ის იყო მართამ რომ გამოაცხადა ორსულად ვარო და იოანეს ფერი წაუვიდა და ლამის კრუნჩხვებში ჩავარდა ჩვენი იო. ყველა გაოცებული ყურებდა კედელზე დაკიდულ ჩარჩოში ჩასმულ ექოსკოპიის ფოტოს. ჰოდა ზუსტად ამ გაწამაწიაში შეამჩნიეს რომ დეაკო და ანდრია არსად ჩანდნენ. დიდი ძებნის შემდეგ კი ნიკოლოზის ტელეფონი აწკრიალდა, ანდრიას ნომერი რომ დაინაახა შვებით ამოისუნთქა და ტელეფონს უპსუხა.
-სად გაქრით ბიჭოოო, რამაგარი ამბავი აქვს მართას იცი?-მიაყარა მაშინვე.
-ჩვენც მაგარი ამბავი გვაქვს.-ჩაჰყვირა ტელეფონში დეაკომ.
-დეაკუნაა? -სპიკერზე ჩართო ტელეფონი ნიკამ.-გისმენთ.-თითქოს ყველაფერს მიხვდაო ჩაეღიმა და ისე უპასუხა.
-დავქორწინდიით.-ერთად ჩაჰყვირეს.
-გილოცააავთ.-წავიდა შეძახილები და ლილეს და მართას ცრემლები, ბოლობოლო დაქალი და ძმა დაუქორწინდათ.
-ახლა თქვენ გისმენთ.-ამოთქვა ანდრიამ.
-მესამედ გახდები ბიძიკო.-ჩასძახა აჟიტირებულმა იოანემ.
-ივაჟკაცე იო?-ახარხარდა ანდრია.-გილოცავთ ტოო, ჯანმრთელი გაგეზარდოთ.-უფრო გაბედნიერდა ანდრია.
-ვნახავ აბა შენ როგორ ივაჟკაცებ.-ჩაიფხუკუნა ნიკამ.
-ვის რას ეუბნები შენ ძაღლისთავო.-გაეცინა ანდრიას მაგრამ დეაკოს წითელი ლოყები რომ დაინახა მაშინვე დაემშვიდობა ხალხს, ტელეფონი გათიშა და კალთაში გადაისვა აწ უკვე ცოლი.-ჩემო წითელლოყებავ.-გაეცინა და საჭეზე ააკრა დეაკო.
-რას აკეთებ ანდრი?-გაეცინა დეასაც.
-სად წავიდეთ?-კითხა ანდრია და თვალი ჩაუკრა.
-სიღნაღში.-წამოიყვირა დეაკომ.
-კარგი.-ჩაეცინა ანდრიას, მოწყვეტით აკოცა დეაკოს, თავის სავარძელზე გადასვა და სიღნაღისკენ წავიდა. რამდნიმე საათში უკვე სიღნაღში იყვნენ, სიყვარულის ქალაქში და სასტუმრო „ფიროსმანში“ დაბინავდნენ. დეაკო აღფრთოვანებული დარჩა ამ სილამაზით, ყველაზე მეტად მოსწონდა ის რომ სასტუმროს ძველი იერსახე ჰქონდა და აღფრთოვანებაში მოჰყავდა ამ ყოველივეს. ნომერში ავიდნენ და დეაკოსაც მოემატა მღელვარება, ანდრიას კი ენდობოდა მაგრამ მაინც ეშინოდა. წელზე იგრძნო ანდრიას ხელები და სიამოვნებისგან გააკანკალა, მისი სუნთქვა ყელში ეფრქვეოდა, თავი ანდრიას მხარზე გადააგდო და რღმად ამოისუნთქა. კაბის ელვა გახსნა ანდრიამ თან ელვაშესაკრავს თითს აყოლებდა და როგორცკი დეაკოს დაბუსუსებული კანი იგრძნო ჩაეღიმა, მისკენ შეაბრუნა ვნებამორეული სხეული და ტუჩებზე დააკვდა. კაბა თავისით ჩასრიალდა დეაკოს სიფრიფანა სხეულიდან და საცვლებისამარა წარსდგა ანდრიას წინ. ხელში აიტაცა მისი სხეული, წელზე შემოაწყო ფეხები დეაკომ და ანდრიამაც საწოლისკენ წაიყვანა, ზემოდან მოექცა და მთელი სხეული დაუკოცნა, თან ათას სასიყვარულო სიტყვებს ეჩურჩულებოდა. დეაკოს მკერდს ხელი მოუჭირა, როგორც კი ბიუსჰალტერი გახადა და ყელში აკოცა. დეაკომაც შემოაძარცვა საყარელ სხეულს ტანსაცმელი და მალე მათი სხეულებიც შეერწყა ერთმანეთს, ბოლოს კი ერთმანეთით გაჟღენთილებს, ერთმანეთზე მიხუტებულებს ჩაეძინათ. უყვარდათ ერთმანეთი, სიგიჟემდე და იმის იქითაც. თითოეულ მათგანს უყვარდათ მაგრამ ლილეს და დემეტრეს? ოოო მათი სიყვარული შეუდარებელია! არ მეთანხმებით? შეიძლება არ მეთანხმებით მაგრამ ასეა ბატონო ეს! მათ სიყვარული ბევრად ადრე დაიწყო ვიდრე იმ დღეს ფუნიკულიორზე. ჯერ კიდევ აშინ როცა ქალბატონი ლილე 12 წლის ბრძანდებოდა და დაქალთან გაკვეთლების სასწავლებლად იყო წასული ყველაზე პატარა და შეშლილი ჟღენტი. არავის ეგონა რომ ლილე ასეთი მშვიდი დედა და დიასახლისი იქნებოდა რომელსაც შესანიშნავი კარიერაც და ოჯახიც ეყოლებოდა. დემეტრე და მათი შვილები ლილესთვის ყველაფერი იყო ისევე როგორც დემეტრესთვი. გამოუსწორებელი მექალთანედან ლილეს ერთგულ ქმრად და მეოჯახე კაცად. შესანიშნავი ნახტომია! მისაღებში ისხდნენ და ლილიას ეთამაშებოდნენ, ერთმანეთით ტკბებოდნენ და ერთმანეთით ხარობდნენ.
-ლაო დეე, ლაო დედას ერთადერთო?-უღიმოდნენ პატარას და ისიც გაურკვეველ ბგერებს იძახდა.
-მამასია.
-კარგი იყოს მამიკოსი, ეს დედიკოსი იქნება.-მუცელზე მოისვა ხელი.
-ლილე, ჩემო მწვანეთვალებავ, როგორ ძალიან მიყვარხარ!
-კარგი ახლა ნუ დაიღვენთე სითბოთი.-გადაიკისკისა ლილემ.-მეც მიყვარხარ!
-ზაფხულში სადმე წავიდეთ, მხოლოდ ჩვენ ოთხნი.-გაუცინა და ლილეს ტუჩებს დაწვდა.
-მაინც სად?-ღიმილით კითხა.
-კოჯორში ან წაღვერში.
-წაღვერში წავიდეთ.
-ლილე, სულ ერთად ვიქნებით?
-სულ ერთად ვიქნებით! ყოველთვის! იმიტომ რომ არაამქვეყნიურად, ღმერთამდე გვიყვარს ერთმანეთი.-დემეტრემ ლილია ცალ მხარზე მიიწვინა, ლილე მეორეზე და ასე ტკბილად ისხდნენ სანამ ორივე, უფროსწორად სამივე ბავშვს არ ჩაეძინა და დემეტრემ არ ითავა მათი გადაადგილება მისაღებიდან, საძინებელში.
.........................................................................
-მადლობას გიხდი იმისთვის რომ დრო გამონახე დ გვეწვიე ანასტასია.
-გთხოვ ტასო დამიძახეთ ნია.-გაუღიმა და წყალი მოსვა.
-როგორც იტყვი. იმედია იცი რომ პირად შეკითხვებსაც არ მოვერიდები.
-რათქმაუნდა, ჩემთვის უფრო აზარტულია და ამიტომაც დავთანხმდი აქ მოსვლას.-წელში გაიმართა და თმა უკან გადაიყარა. შავი კლასიკური შარვალი, კრემისფერი უკლავო, ყელიანი მის რუჯს უფრო მეტ ეშხს სძენდა, ფეხზე კრემისფერი მაღალქუსლიანები ეცვა, თმა აჭიმული ჰქონდა და კუდად შეკრული ხოლო ტუჩებს ყავისფერი კონტური ამშვენებდა.
-კარგი.-გაუღიმა, აშკარად ეტყობოდა რაღაც გველურს უწყობდა ეს ქალი ტასოს, მაგრამ მას არ ეშინოდა არცერთი წამით.-მაინტერესებს რახდება შენს პირად ცხოვრებაში, კარიერული წინსვლა რათქმაუნდა ყველას მოეხსენება რომ გაქვს მაგრამ მაინტერესებს არის თუ არა შენს ცხოვრებაში გამორჩეული მამაკაცი. იმის გარდა რომ ერთ-ერთი ყველაზე მოთხოვნადი მოდელი იყავი დ ახლა გაირკვა რომ წერის ნიჭიც გქონია, მიკვირს როგორ არ დაიპყრო შენი გული რომელიმე სიმპატიურმა მამაკაცმა.
-არც სიყვარული და არც მოწონება.-სევდიანად გაუღიმა და თითები ერთმანეთში ახლართა.-მიუხედავად იმისა რომ სამოდელო კარიერაში ძალიან მოვისუსტე ვაპირებ საკუთარი სტილი შევქმნა. ბავშვობიდან ვწერ მოთხრობებს, ესეეებს და ასე შემდეგ მაგრამ სერიოზულად ფიქრი ამაზე 4თვის წინ დავიწყე. მამაკაცები კი ამ ყველაფერში ხელს შემიშლიან.
-კი მაგრამ ჩვენ სხვანაირად მოგვაწოდეს ინფორმაცია.-ეშმაკურად გაიღიმა წამყვანმა.
-მაინც რა გითხრეს?-ცალყბად ჩაიცინა.
-შემიძლია სახელი და გვარიც ვთქვა?
-რათქმაუნდა! ძალიან მაინტერესებს ვის სიყვარულს მაბრალებენ.-გულწრფელად გაიცინა.
-ცნობილი ბიზნესმენის შვილი, კალათბურთის ეროვნული ნაკრების, ყოფილი წევრი, ქართველი და არამარტო ქართველი, გოგონების გულთამპყრობელ თორნიკე დევდარიანზე მაქვს საუბარი.-ცივმა ოფლმა დაასხა ტასოს მაგრამ მაინც არ გატყდა და მიმიკა არ შეუცვლია.-ბათუმში კონცერტზე შეგამჩნიეს ერთად, ხომ არ ვცდები?
-დიახ ჩვენ საერთო სამეგობრო წრე გვაქვს და აქედან ვიცნობთ ერთმანეთს.-გაეღიმა მაგრამ როგორც კი დარბაზში თორნიკეს სილუეტი შენიშნა მაშინვე, წამყვანისკენ გაიხედა.
-ჩვენ ასევე ვიცით რომ პირადული კომფლიქტები გაკაშირებთ ერთმანეთთან.
-ამ თემაზე საუბარს აქ ნამდვილად არ ვაპირებ.-ნაგლად გაუღიმა წამყვანს და ანიშნა არაფერი გამოგივაო.
-ამთემას კიდევ შევეხებით რადგან მაყურებელს საკმაოდ დააინტერესა ამ თემამ. მანამდე კი ვისაუბროთ ბავშვზე რომელიც იშვილე.
-თომა, გასაოცარი ბიჭია, სულ პატარა იყო როცა ვიპოვე და ვინაიდან მეც საკმაოდ პატრა ვიყავი მის დატოვებას ვერ მოვახერხებდი ამიტომ ჯერ ჩემი კარიერა ავიწყვე შემდეგ კი მისი შვილობისთის ყველა საჭირო საბუთი მოვაგროვე და ახლა ისე ვცხოვრობთ როგორც ნამდვილ დედა-შვილს შეეფერება. ის ჩემთვის ყველაფერია.
-თომა აქ არის?
-კი, მაყურებლებში ზის და მხიარულად ცქმუტავს.-გაეღიმა ტასოს.
-მოდი თომა აქ.-დაუძახა წამყვანმა და მანაც სწრაფად დატოვა სკამი რომლის გვერდითაც თორნიკე იჯდა და სწრაფად მოირბინა ჩემთან. ლოყები დავუკოცნე და გვერდით მოვისვი.-რამდენი წლის ხარ პატარა?
-ხუთის.-მოპრცხვად უპასუხა და ბენდენიანი ხელით აჩვენა 5 თითი.
-ტასოს ბენდენებისადმი სიყვარული ცნობილია, ყველა ლუქში განსხვავებული სტილის და ფერის ბენდენა უკეთია, თომაც შენ გბაძავს თუ მასაც დაბადებიდან დაყვა ეს სიყვარული?
-გაგიკვირდებათ და ეს ბენდენა ჩემი კოლექციიდან არ არის.-გაეღიმა.
-ნამდვილად გამიკვირდა. აბა თომა ვინ შეგაყვარა დედიკოსავით ბენდენები.-ვსიო ახლა დაიწვა ტასო.
-თორნიკე ბიძიამ.-მორცხვად თქვა და თორნიკესკენ გაიხედა რომელიც კმაყოფილი ღიმილით აკვირდებოდა ყველფერს.
-თორნიკე ბიძიამ?
-ზემოთხსენებულმა თორნიკემ.-გაეღიმა ტასოს, ოდნავადაც არ შეშინებულა.-საერთო სანააცნობოს გამო ხშირად ვხვდებით ერთად როგორც მოგეხსენებათ და თომაც ბევრ დროს ატარებს მასთან.
-თორნიკე იქნებ გადაცემაში ჩაგვერთობოდი?-უხმოდ წამოდგა თორნიკე და მისალმების შემდეგ თომას გვერდით დაჯდა. ჯინსის თავისუფალი შარვალი, თეთრი ბოტასები და თეთრი პერანგი ეცვა რომელიც მკლავებზე აკეცილი ჰქონდა.-ტასოს უკვე დავუსვი კითხვა ახლა შენ მინდა მიპასუხო. რამე ხდება თქვენ შორის?-იცოდა ტასომ რომ თორნიკე რაიმე საშინელებას იზამდა. ხვდებოდა და უკვე ებრალებოდა საკუთარი თავი.
-მე ვფიქრობ რომ დიახ.-მხრები აიჩეჩა.-მე და ტასოს ერთმანეთი გვიყვარს მაგრამ ვინაიდან ახლა ნაჩხუბრები ვართ ამაზე საუბარს თავს არიდებს.-სადაცაა იფეთქებდა ტასო მაგრამ თავის შეკავებას ახერხებდა.
-დარწმუნებული ვარ ტასოს ბრალი არ იქნება.-გაეცინა წამყვანს.
-დიახ, ჩემი ბრალია და სხალხოდ ვითხოვ პატიებას. ტას მაპატიებ?
-შესაძლოა.-გაეღიმა.
-ანუ რა გავიგოთ?-ჩაერთო წამყვანი.
-კარგი ვაპატიებ მხოლოდ იმის გამო რომ მართლა ნანობს.-ცალოი წარბი აუწია თორნიკეს და მანაც კმაყოფილმა ჩატეხა ტუჩის კუთხე.
-ძალიან კარგი წყვილი ხართ.-გაეღიმა ქალბატონ ნიას.
-მადლობა.-საყვარლად გაუღიმა თორნიკემ.
-დაოჯახებას არ აპირებთ?
-უახლოეს მომავალში.-ისევ თორნიკემ ითავა პასუხის გაცემა.
-იმედია ქორწილში მიგვიწვევთ.-გაუღიმა წამყვანმა და თორნიკეაც ტასოს თითებში თავის თითები ახართა და ტუჩებთან მიიტანა საკოცნელად.
-არაფერს გამოგაპაებთ.-ტასომაც ამოიღო ხმა და თორნიკეს მომაკვდინებელი ღიმილით გადახედა და მზერით განგმირა.
-კიდევ ერთი კითხვა, გყავს თუ არა შენ წიგნში რომელიმე პერსონაჟი საკუთარ თავთან ან თორნიკესთან გაიგივებული?
-კი, ალუდას პერსონაჟი ძალიან მაგონებს თორნიკეს.
-საკმაოდ საინტერესო იყო ალუდას და ალისას წყვილი. საკმაოდ ძლიერი სივარულით და რთული ცხოვრებით.
-ცხოვრება ადვილი არავისთვისაა. მეორე ნაწილში ალუდას შესახებ უფრო მეტი ეწერება ვიდრე პირველ წიგნში.-გაუღიმა და ცოტახანს შესვენების დროს თორნიკეს მიუტრიალდა.-ამისთვის გასვლისას გაზღვეინებ.
-ეგრეიყოს.-თვალი ჩაუკრა.-ალუდას რას უშვრები მეორე ნაწილში?-ეშმაკურად აუთამაშა წარბები.
-ვკლავ თორნიკე, ვკლავ!-კბილებშ გამოსცრა და თომას ლოყები დაუკოცნა.
………..თავი 12...............
-დავბრუნდით ეთერში და ყველაზე საინტერესო კითხვაც მოვიტანე.-გაიცინა.-როგორ გამოუტყდით ერთმანეთს გრძნობებში? -ეკუნას ჩაეცინა და თორნიკეს გადახედა რომელსაც სახე ეცვალა.
-ერთმანეთი სვანეთში გავიცანით, შემდეგ აღმოჩნდა რომ სიმღერაში ჩვენი გემოვნება ემთხვეოდა ამიტომ გადავწყვიტე კონცერტზე მასთან ერთად წავსულიყავი, ისიც დამთანხმდა, ვერც კი ავღწერ როგორ მიზიდავდა მისი ბავშურობა, გაბრწყინებული თვალები და რომ ჩამეხუტა მივხვდი რომ ზუსტად ის იყო ვისთან ერთადაც შემეძლო დარჩენილი სიცოცხლის გატარება.-ჩაეღიმა და გაოცებულ, დაბნეულ, აცრემლებულ ტასოს გადახედა.- მეორე დღეს ისევ სვანეთში ვბრუნდებოდით, მანქანა გავაჩერე და იქ გამოვუტყდი ჩემს გრძნობებში. არანაირი რომანტიკა და მსგავსი ბანალურობები, ვიყავით ის ვინც ვიყავით და ეს ყველაზე დიდი გულწრფელობა და რომანტიკა გამოვიდა.
-მართლა საოცარი წყვილი ხართ.-კიდევ დიდხანს ისაუბრეს, ბოლოს კი გდაცემა დასრულდა და ტასომაც იფეთქა.
-ნორმალური ხარ?! რა სიყვარულობები აგიტყდა? შენ არიყავი იმდღეს მიწასთან რომ გამასწორე? თურმე ამერიკაში ქალიშვილს ვინ დამტოვებდა და რახან იქ ფეხებს ვუშლიდი შენ რაღა გამონაკლისი ხარ არა? სანამ საბოლოოდ შემზიზღებიხარ აქედან წადი თორნიკე.-თომასკენ წავიდა, თორნიკეც მისკენ წავიდა, მანქანის კარი გაუღო.
-დაჯექი სანამ უარესად გავმწარდები.-ისეთი ხმით თქვა თორნიკემ რომ შეწინააღმდეგება ვერ გაბედა და თომა უკან მოათავსა თვითონ კი წინ დაჯდა.
-თორნიკე ბიძია, მართლა უნდა დაქორწინდეთ?-თვალებგაბრწყინებულმა კითხა თომმ.
-არა!-წამოიყვირა ტასომ.
-კი!-თვალი ჩაუკრა თორნიკემ.
-ნამდვილად შეიშალე.-გაოცებულმა უთხრა ტასომ.
-აქამდეც არ ვიყავი ნორმალური.-მუსიკას აუწია მანქანა პირდაპირ წყნეთის აგარაკისკენ წაიყვანა.
-სად მივდივართ?-კითხ აფეთქების პირას მყოფმა ტასომ.
-წყნეთშია ყველა და იქ მოდიხარ შენც.-გადაჭრით უთხრა და მისი ხელი თავისაში მოიქცია და ტუჩები თლილ თითებზე მიაკრო.
-მაინც ვერ ვხვდები რატომ იქცევი ასე.-თავი გააქნია ტასომ. კარგახანს ჩუმად იყვნენ.
-გუშინ მელანომ დამირეკა, ჩემთან მოდიო, მეც თავპირისმტვრევით გავვარდი და იქ მისულს ხელში შემრჩა ყურებამდე გაკრეჭილი მელანო რომელიც ფიქრებით ჩემთან საერთოდაც არიყო. მერე როგორციქნა მოიყვა შენ ძმაზე, დამეჯახა შემთხვევითო, ჩვენს უნივერსიტეტში დროებით ლექციებს ჩაატარებს ბიზნეს ადმინისტირებაზეო. თამაშს ვწყვეტ, მორჩა.-წყნეთის სახლს მიუახლოვდნენ და იქვე გააჩერა მანქანა თორნიკემ.
-აღარ გენდობი.-ამოთქვა ტასომ და სასწარკვეთილი მზერით მიაჩერდა თორნიკეს.
-არ მიკვირს.-მწარედ ჩაეცინა თორნიკეს.
-იმის შიშით ვერ ვიცხოვრებ რომ როცა ჩემი ძმა რამეს მიქარავს მე მომდგე და გადამიარო. ის სიტყვები რაც მითხარი მხოლოდ ჩემი კიარა ყველა ჩვენი საერთო მეგობრის შეურაწყოფა იყო თორნიკე.-სევდიანად გაუღიმა.-შეიძლება გაპატიე მაგრამ ვერ დავივიწყებ.-თვალიდან ცრემლი გადმოუგორდა მისკენ გადაიწია, საფეთქელზე მიაკრო ტუჩები, ლოყაზე ხელი მოუთათუნა, ცრემლები შეიმშრალა და მანქანიდან გადავიდა. მძინარე თომა თორნიკემ აიყვანა და სახლისკენ დავიძარით, შუქები ენთო და ხმაური გამოდიოდა. შევედით თუარა ყველაფერი ჩაჩუმდა. მისაღებში პუფში ჩავეხეთქე და ბუხარს გავუშტერე თვალი. ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა, დედა იყო. ვიდეოზარით რეკავდა თვალები ავატრიალე და სანამ პასუხს გავცემდი მანამდე მომაყარა მთელი ნაგროვები.
-გოგო შენ ნორმალური ხარ? თორნიკე დევდარიანის შეყვარებული თუ იყავი არუნდა გეთქვა? მამაშენის პარტნიორის შვილს თუ ხვდები რატომ უნდა ვიგებდეთ ახლა?
-დედა მორჩი!-ამოვთქვი უცებ.
- ნინო დეიდა როგორ ბრძანდებით?-იოანე ჩაერთო საუბარში და დედაჩემსაც თვალები გაუბრწყინდა.
-იოანე შვილო კარად შენ როგორ ხარ?
-ჩემი ძმის ხელში, შეძლებისდაგვარად კარგად.
-რახდება შვილო შენ მაინც ამიხსენი.
-მე ვერაფერს გეტყვით, თვითონ თორნიკეს დაელაპარაკეთ.-ტელეფონი ახლადმოსულ თორნიკეს გაუწოდა.
-გამარჯობა ნინო დეიდა.-თბილად გაუღიმა თორნიკემ.
-შვილო რახდება გამაგებინებთ?
-ტყუილია რაც ვთქვი.-გაღიმება სცადა.-კითხვები მაჩვენეს და ძალიან საზიზღრობას ამზადებდა წამყვანი, საკმაოდ გველი ქალია, მეც აღარ გავართულე და ვიცრუე.
-ასეთი რაეწერა კიმარა?
-მის პატიოსნებას ეხებოდნენ, სრული აფსურდები ეწერა.-კიდევ დიდხანს საუბრობდნენ ამთემასთან დაკავშირებით როცა ეზოში მანქანა შემოვიდა. თორნიკე, იოანე, დემეტრე და ნიკუშა გავიდნენ, სხვა არც არავინ იყო ბიჭებიდან, ყველა საქმეზე იყო წასული. უკვე ათასჯერ ნაცემი ტასოს თაყვანისმცემელი რომ დაინახეს ბრაზი ერთიანად მოერიათ.-აქ რა გინდა?
-შენ *ლეო როგორ მახევ ქალს?-იღრიალა საბამ.
-ამის ქალი საიდან შენი ტასო?-ნიკუშამ სიცილით კითხა თორნიკეს.
-რა ჩემი *ლე გინდა აქ შე დედამო**ნულო?-ნელნელა მისკენ მიიწევდა თორნიკე.
-ტასო მინდა.-დაიღრიალა და ტასომ მისი სახელი რომ გაიგო ფეთიანივით წამოხტა და გარეთ გავარდა. თვალები შუბლზე აუვიდა საბა რომ დაინახა.
-საბა?
-ჰო ჩემო სიცოცხლე, მოგიტაცეს ამ გამოსი*ებულებმა არა? წამოდი ტასუნა ჩემთან წავიდეთ.-უკვე ჭკუიდან გადადიოდა საბა.
-რას ბოდავ ადამიანო სულ გამოშტერდი?-იყვირა ტასომაც.
-არცერთი მომიახლოვდეთ თორემ ვესვრი.-მას შემდეგ დაიღრიალა საბამ რაც თორნიკეს გასტეტიანი ხელი მოუქნია და მანაც წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და ძირს დაეცა. ტასო ახლოს იდგა ამიტომ გადაეფარა და ჯერ ისევ გახევებულ თორნიკეს სახეზე ხელებს უსვამდა.-გიყვარს არა? შეგიყვარდა არა შე ბო*ო?-დაიღრიალა და ტასოს მთელი ძალით ჩაარტყა ხერხემალში წიხლი, ხმა ჩაუწყდა ტასოს იმხელაზე იღრიალა ტკივილისგან. თორნიკეც გამოფხიზლდა ბიჭებმაც შეძლეს საბას შეკავება მაგრამ ტასო უგონოდ იყო იატაკზე, ტკივილს ვეღარ გაუძლო გონებამ და გაითიშა.
-საავადმყოფოშ უნდა წავიყვანოთ, ჩქარა.-ერთადერთმა ობიექტურად მოაზროვნე დემეტრემ ხელში აიტაცა ტასოს სხეული და მანქანაში ჩასვა, გოგონები ჯერ კიდევ შოკში იყვნენ, არცერთს მისცა წამოსვლის უფლება დემეტრემ, ლილეს, თორნიკეს და ნიკუშას გარდა. გზაში ნიკუშამ ითავა ალექსანდრესთვის დარეკა.
-გისმენ ნიკუშ.-კარგ ხასიათზე ჩანდა ალექსანდრე.
-ალექს, ტასო საავადმყოფოში მიგვყავს.-სწრადაფ მიაყარა.
-რა სჭირს ტასოს?-ხმა გაუტყდა ალექსს. ნიკამ ყველაფერი აუხსნა და ალექსანდრე უკვე საავადმყოფოში დახვდათ. საუკეთესო ექიმებს მიაბარეს და გაშტერებულ თორნიკეს გადახედეს რომელსაც საფეთქლიდან სისხლი სდიოდა.
-ამის დედაშე*ეცი.-დაიღრიალა თორნიკემ და კედელს დაუშინა მუშტები, ძლივს აჩერებდნენ ბიჭები, არანორმალური ხმითღრიალებდა და ტასოს გაიძახოდა. ალექსანდრე უყურებდა და ბოლოს მოთმინება რომ ამოეწურა, მასთან მივიდა და მხარზე დასცხო ხელი.
-გაჩერდი თორნიკე, გაჩერდი!-მხარზე ხელს ძლიერად უჭერდა და თორნიკეც ნელნელა დაწყნარდა, ობოლმა ცრემლმა დატოვა მისი თვალი და პირდაპირ მიწას დაენარცხა. დერეფანში მელანო რომ გამოჩნდა თორნიკემ ვერ შეამჩნია. ალექსანდრე კი უყურებდა და თვალებში ცრემლები უკრთებოდა.-მელანო.-ამოიჩურჩულა და პატარა სიფრიფანა სხეულს რომელიც მისკენ მიდიოდა თვალს ვერ წყვეტდა. ბოლოს თხელი მკლავების მოხვევა იგრძნო და გულში სითბო ჩაეღვარა. ხლებით მაგრად მიიკრა გულზე პატარა სხეული და მის მხარზე მისცა ცრემლს გადმოვარდნის უფლება.
-ყველაფერი კარგად იქნება.-ჩასჩურჩულა მელანომ და მწვანე თვალები შეანათა. ალექსანდრემ ოდნავშესამჩნევად გაუღიმა და ხელები გაუშვა. მერე ერთწერტილს მიშტერებულ თორნიკეს შეხედა მელანომ ა ცრემლი ჩამოუგორდა ლოყაზე. გვერდით მიუჯდა, თორნიკემაც მხარზე დაადო თავი და თვალები დახუჭა.-ჩემო დატანჯულო.-ჩუმად ჩურჩულებდა და თმაზე ეფერებოდა.
-მოვკვდები რომ დამტოვოს.-ამოიჩურჩულა აკანკალებული ხმით.
-ძლიერი გოგოა ნუ გეშინია, მის ძმას გავს.-მანაც ჩასჩურჩულა და გაეღიმა კიდეც თორნიკეს. ალექსანდრე უყურებდა მათ და კიდევ უფრო უმძიმდებოდა გული ტასოს ნახვის სურვილით. მალე ექიმი გამოვიდა და ალექსანდრე და თორნიკე პირველები მიცვივდნენ.
-ხერხემალია დაზიანებული, საშინელი ტკივილები ექნება, სასწრაფოდ გერმანიაში უნდა წაიყვანოთ, საბუთებს გადავაგზავნი თუ პრობლემა არ არის, რაც მალე მით უკეთესი. მალე ისეთი ტკივილები ექნება ნარკოტიკიც ვეღარ გაუყუჩებს. გერმანიაში გეტყვიან გავლას თუ შეძლებს.-დანანებით გააქნია თავი და კაბინეტისკენ დაიძრა.
ალექსანდრე და თორნიკე ხმას ვერ იღებდნენ.
იდგნენ საოპერაციოს შესასვლელთან...
ორი მამაკაცი...
ორი მთა...
ორივეს ერთი ქალი სტკიოდა...
ერთის და იყო
მეორის კი ყველაფერი დის გარდა.
ერთმანეთს შეხედეს,
ორივეს სტკიოდა.
-მე წავყვები გერმანიაში თომასაც წავიყვან.-ამოთქვა თორნიკემ.
-დარწმუნებული ხარ?-კითხა ალექსანდრემ.
-სავსებით.-გადაჭრით თქვა და ექიმის კაბინეტისკენ დაიძრა. კარი შეაღო და ხელებშ თავჩამალული ექიმი რომ დაინხა უფრო დიდი პატივისცემა გაუჩნდა ექიმების მიმართ.-შეიძლება?
-მოდი შვილო.-სევდიანად გაუღიმა კაცმა.
-როდის შევძლებთ წაყვანას?
-ორ-სამ დღეში.
-რამდენი აქვს იმის შანსი რომ გაიაროს?
-20% მეტს ვერანაირად დაგაიმედებ.
-მალე გაიღვიძებს?
-დაახლოებით ნახევარ საათში წესით. საშინელი ტკივილები ექნება, ისეთი გრძნობა ექნება თითქოს ყველა ძვალს ერთად უმსხვრევენ, მშობიარობის დროსაც იგივეს განიცდის ადამიანი მაგრამ ეს არაამქვეყნიური ტკივილი იქნებ და ამისთვის მოემზადე. მეც იგივე გამოვცადე და ვიცი რა დღეში იქნება.-სევდიანად გაეღიმა.
-ოპერაციის შემდეგ რა იქნება?-გატეხილი ხმით უპასუხა.
-ტკივილები არარ ექნება, შემდეგ ხანგრძლივი და მტკივნეული რეაბილიტაცია ელის, რომელიც საქართველოშიც შეუძლია გააგრძელოს ჩვენ კლინიკაში. ძალიან ლამაზი გოგოა, თვალი ვერ მოვწყვიტე.
-დიახ, ჩემთვის ყველაზე და ყველაფერზე უფრო მშვენიერია.-ჩაეღიმა.-კარგით, მადლობა და დაგთოვებთ.-ხელი ჩამოართვა და დერეფანში გავიდა. პალატიდან ხმები მოესმა, ტასო ყვიროდა მტკივა მიშველეთო. ალეწქსანდრე თვალცრემლიანი იჯდა და თითები სახესთან მოემუშტა. მელანო შეცბუნებული იყო, დემეტრეს და ლილეს აღარააფრის თქმა შეეძლოთ. პალატაში შევიდა სწრაფი ნაბიჯებით და საწოლს მიუახლოვდა.
-თორნიკე მიშველე, გემუდარები, მტკივა! მომკლან, ამას ვერ გავუძლებ, თორნიკე, მიშველე.-ტირილით ლაპარაკობდა. თორნიკეს გული ეკუმშებოდა ამის მოსმენისას, დანახვამ კი საერთოდ შოკი ჩააგდო. სწრაფად დაიხარა ტასოსთან და მთელი სახე დაუკოცნა.-მიშველე.-ამოიხავლა ისევ.
-მალე აღარ გეტკინება ჩემო პატარავ, მალე კარგად იქნები გპირდები ყველაფერი კარგად იქნება.-ცრემლები სდიოდა თორნიკესაც, ასეთი სილამაზის ასეთ მდგომარეობაში ნახვამ გააგიჟა.-მალე ყველაფერი კარგად იქნება ტას, ჩვენ შევძლებთ. ჩემი არ გჯერა?
-მჯერა.-თავი დაუქნია.
-გავუძლებთ ტას, ყველაფერს გავუძლებთ.-მის გვერდით მიწვა და თმაზე ეფერებოდა. ტასო თითქოს ამ სიტყვებმა დაამშვიდა, მხოლოდ ოხრავდა, აღარ ყვიროდა აღარც ცრემლები სდიოდა. თორნიკეზე იყო აკრული და მწარედ, რღმად სუნთქავდა.-წარმოიდგინე, მე და შენ სვანეთში, ისევ იმ ადგილას, იარაღი რომ დაგიმიზნე. წარმოიდგინე?-კითხა და ტასომაც თავი დაუქნია.-წარმოიდგინე რომ ისევ იქ ვართ, მე და შენ, მხოლოდ ჩვენ ორნი, მთები და მინარე. ტას რაგინდა რომ ახლა გავაკეთო?
-არასდროს მიმატოვო.-ამოიხავლა ხმაჩამწყდარმა.-მტკივა უშენოდ.-ამოიტირა და ტკივილის ახალმა ტალღამ შემოუტია.-დაუძახე გთხოვ, დამაძინონ.-თორნიკეც დაემორჩილა და მალე უყურებდა როგორ ეძინა მისთვის საყვარელ არსებას და მის თმებში დააცოცებდა თითებს. წამოდგა და გარეთ გავიდა, ყველა იქ იყო, უკლებლივ. იქვე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. დერებანძი გაგიჟებულები შემოცვივდნენ ნინო და გიორგი.
-ალექსანდრე.-ამოიხავლა ქალმა და შვილობილს ჩაეხუტა.
-როგორ არის?-კაცის ამაყმა მაგრამ მაინც გამტყდარმა ხმამ გაკვეთა იქაურობა.
-ცუდათ მამა, ცუდათ.-მამამისს გადაეხვია ალექსი და მერე თორნიკეს გახედა რომელიც მისასალმებლად წამოდგა.
-გამარჯობა გიორგი ბიძია.-მხურვალედ გადაეხვია კაცს. შემდეგ ნინოც მოიკითხა და ისევ პალატაში შევიდა. საწოლს მიუახლოვდა და თმაზე მიეფერა, შუბლზე აკოცა და იქვე სკამზე ჩამოჯდა. შუაღამისას ტასოს ტირილმა გააღვიძა, სწრაფად წამოდგა და მასთან მივიდა.-გტკივა ჩემო ანგელოზო?
-მტკივა თორნი, გავგიჟდები მალე ისე მტივა.-ამოიტირა და ბიჭის ხელს მაგრად ჩაკიდა ხელი. იმდენად უჭერდა რომ თორნიკეს სისხლის მიმოქცევა შეუწყდა და ხელი გაულურჯდა.
-ტას, მოდი იფიქრე ახლა სად გინდა ყოფნა კარგი? არ იფიქრო ტკივილზე გთხოვ.
-მე და შენ თორნი, მთაში ვართ მე და შენ პატარა ქოხში, ბუხარი ანთია, იცი რალამაზია აქაურობა? მე და შენ, წითელი ღვინო და ბუხარი. თორნი ხომ იქნება ასე?
-იქნება ჩემო ანგელოზო, მალე იქნება.-ცრემლი გადმოუგორდა თვალიდან.-კიდევ? კიდევ რას ხედავ?
-კიდევ თომას ვხედავ, იქვე წევს სავარძელზე და ტკბილად სძინავს. გარეთ წვიმს მაგრამ არ მეშინია იმიტომ რომ გვერდით შენ მყავხარ.-გაეღიმა, ნატანჯი ღიმილით.-რა უნდა მიშველონ თორნი?
-ზეგ გერმანიაში წავალთ, მე, შენ და თომა. ოპერაციას გაიკეთებ, რეაბილიტაციას გაივლი და ყველაფერი კარგად იქნება. მე მჯერა შენც დაიჯერე გთხოვ.-ამოიჩურჩულა მის ყურთან და იქვე აკოცა.
-ალექსი აქ არის?
-ყველა აქ არის, ორსულები წაიყვანეს მარტო. დედაშენი და მამაშენიც აქ არიან. დავუძახო?-მის თითებს ეთამაშებოდა და თან ეჩურჩულებოდა.
-მე შენთანაც კარგად ვარ.-უთხრა და საფეთქელზე მიაკრა ტუჩები. მალამოდ ედებოდა თორნიკეს თითოეული შეხება თითქოს ავიწყდებოდა კიდეც ის გაუსაძლისი ტკივილი.
-წავალთ და ყველაფერი დალაგდება გპირდები, შენ ისევ ისე დადგები მყარად ფეხზე და ქუსლებზე შეხტომისას ჩემ ნიკაპსაც მოწვდები.-გაუღიმა.-ჩემო მოდელო.-მაინც მოახერხა და გააცინა ტასო.
-არცერთი შენი თამაში არ გამომიტოოოვებია.-გაბედულად უთხრა და თორნიკესაც საოცარი სითბო ჩაეღვარა მუცელში.
-მაშინაც იყავი?-კითხა გამტყდარი ხმით.
-ვიყავი, შენს ყველა გამარჯვებაზე, დამარცხებაზე და საბოლოო ტრამვაზეც.-თლილი თითები მის თითებში ახლართა.
-როგორ ვერ გამჩნევდი? ასეთი სილამაზე მედექი იქ და ვერ გხედავდი.-დაანანებით გააქნია თავი.
-სულ გადაცმული დავდიოდი რომმ ხალხს არ ვეცნე, მაშინ მოწოდების სიმაღლეზე ვიყავი და ბიჭივით მეცვა სულ. ვერ მიცნობდი მაგრამ ერთხელ ბურთი მომარტყი შიგ თავში.-გაეღიმა.
-გამახსენდა.-გაეცინა თორნიკესაც.-დიორის ჩვენებაზე ის წითელი კაბა იცი როგორ გიხდებოდა?-გაეღიმა თორნიკეს.
-იქ იყავი?-გაოცება ვერ დამალა ტასომ.
-ყველა ჩვენებაზე ვიყავი, მალვინას დავყვებოდი, მოდაზე გიჟდება, შენზე განსაკუთრებით.
-მარტო ის წითელი კაბა მოგეწონა?
-არა, ყველა კაბაში გასაოცარი იყავი. მის საქართველოზე ბრწყინავდი მაგრამ მსოფლიოზე რო არ გაგიშვეს მაგრად გამიტყდა. ისე საცვლების ფოტოსესიებში რატო არიღებდი ფოტოებს?
-შენ მგონი მართლა ამერიკელი ტიპშა გგონივარ.-გაეცინა ტასოს, ტკივილი სულ აღარ ახსოვდა იმ წამს.-ჩემი შიშველი სხეულის ნახვის უფლება არავის აქვს ჩემი მომავალი ქმრის გარდა.-კმაყოფილმა ჩაამთავრა მონოლოგი.
-რა პატივში ვარ.-ტაში შემოჰკრა თორნიკემ.
-შენ რაშუაში ხარ?
-შენთვის არ მითქვამს?
-რაუნდა გეთქვა?-დაეჭვებით კითხა.
-რა და როგორც კი საქართველოში ჩამოვალთ რეაბილიტაციისთვის ხელს მოვაწერთ, აი ფეხზე რომ დადგები ჯვრისწერა მერე იყოს.-ჩამოარაკრაკა და მომლოდინედ დააკვირდა ტასოს.-არ მომყვები ტასიკო?
-თორნიკე გიყვარვარ?-კითხა მოულოდნელად მაგრამ ნურას უკაცრავად, თორნიკე და დაბნევა? არასდროს!
-მიყვარხარ ცამდე, მთვარემდე, მზემდე და იმის იქით.-უთხრა და მის ტუჩებს დასწვდა.
-რომ ვერ გავიარო?
-გაივლი!-მტკიცედ თქვა თორნიკემ.-რომც არ გაიარო ტას მე შენ მჭირდები და არა შენი სიარული გესმის? შენთან ერთად ძილი მჭირდება და დილით შენი კოცნით გაღვიძება და სულ არ მაინტერესებს ეტლზე იქნები მიჯაჭვული თუ გაბღენძილ წვეულებებზე ხელკავ გამოდებული მომყვები გვერდით. შენ შეუდარებელი ხარ და მუდამ იქნები!-სათქმელი დაასრულა და ტასომაც გადმოუშვა ცრემლების ნაკადი თვალებიდან.-ტას გიყვარვარ?
-მიყვარხარ ცამდე, მთვარემდე, მზემდე და იმის იქითაც!-უთხრა და თვალები მინაბა. ორ დღეში მართლაც გაფრინდნენ გერმანიაში და დილით ჩაფრენილს, საღამოს უკვე ოპერაციას უნიშნავდნენ. გიორგი, ნინო, ალექსანდრე, თორნიკე და თომა მოსაცდელში ისხდნენ და აქეთ თომა ამშვიდებდა თორნიკეს, ისიც გულში იკრავდა და აჩქარებულ გულს ვერაფერს უშვრებოდა. ოპერაციას, გიორგის ქართველი მეგობარი უკეთებდა რომელიც თავის სფეროში საუკეთესო იყო. დაახლოებით 9 საათიანი ოპერაციის შემდეგ საოპერაციოდან ექიმი გამოვიდა.
-რახდება ზაზა?-კითხა გიორგიმ.
-გავლის შანსები ნამდვილად აქვს, ძლიერი გოგოა და კიდევუფრო ძლიერი ხერხემალი აქვს.-გაეღიმა.-რეაბილიტაციის შემდეგ ყველაფერი დალაგდება მაგრამ რეაბილიტაცია ვშიშობ დიდხანს გაიწელება და საკმაოდ რთული იქნება. მერე უკვე ფსიქოლოგიური ფაქტორიც იქნება გაივლის თუ არა სანამ დიდ შოკს არ მიიღებს. აქ 1 თვით მოგიწევთ დარჩენა დანარჩენს კი სამშობლოში განაგრძობთ.
-გაიგე თომაა? გაივლის შენი დედიკო.-ბავშვს ეჩურჩულებოდა და ისიც გახარებული ეხუტებოდა თორნიკეს. ყველას თვალები ბრწყინავდა ბედნიერებისგან და ყველას უხაროდატასო. ყველაზე პოზიტიური მაგრამ ამავდროულად სერიოზული გოგო მთელ სასტავში. თორნიკეს საცოლე და მისი მომავალი. ტკივილები შეუწყდა ტასოს, იმდენად აღარ სტკიოდა რასაკვირვეია მაგრამ ხანდახან კი ასტკივდებოდა ხოლმე. ერთ დღს გადაიკარგა თორნიკე, როცა დაბრუნდა კი ხელში ლამაზი ყუთი ეჭირა. უთქმელად გახსნა და ტასოს თვალი მოსჭრა ბეჭდის სილამაზემ. ლამაზი ოქროსფერი ბეჭედი იყო ბრილიანტის თვლით, სადა და ტასოსთვის შესაფერისი. ხელზე მოარგო ბეჭედი, ტუჩებზე წაეტანა და საბოლოოდ გამოუცხადა შენ ჩემი ხარო! განა ასე არ იყო? რათქმაუნდა იყო! მაშინვე გადაიღო ფოტო ტასომ, როგორ კოცნიდა თორნიკე მის ბეჭდიან ხელს, წარწერაც არ დავიწყებია რომელიც ასე თუ ისე მაინც მოგგვრიდათ ღიმილს:
„ვხოცავთ, ვკლავთ, ვანადგურებთ, გვძულს ერთმანეთი მაგრამ მაინც არანორმალურად გვიყვარს დ ვაღმერთებთ! ვთხოვდებიიიიი..“. ინტაგრამზე დადება და ხალხის აფორიაქება ერთი იყო. ყველა მხრიდან ურეკავდნენ და ულოცავდნენ. საოცრება იყო ბრწყინავდნენ ერთმანეთით. ერთი თვის თავზე საქართველოში დაბრუნდნენ, დიდი აჟიოტაჟით და სიხარულით მაგრამ მაინც ღრღნიდა ტასოს რაღაც. ნუთუ შეძლებდა თორნიკე ბოლომდე ტასოსთან ყოფნას? იქნებ ვერ შეეძლო? მაგრამ ამას ხომ მხოლოდ ტასო ფიქრობდა? თორნიკე კი მზად იყო საყვარელი ქალისთვის მიეძღვნა ყველაფერი რაც გააჩნდა სულით ხორცამდე.
-ჩემი ანგელოზი როგორ არის?-ოთახში შეუვარდა სამსახურიდან ახლად დაბრუნებული თორნიკე.
-კარგი დღე გქონდა?-ძლივს გუღიმა ტასომ.
-რაგჭირს ტას? ხომ კარგად ხარ? ისევ გტკივა?
-დაწყნარდი.-გააეცინა მის აფორიაქებაზე.-თორნიკე დაფიქრდი, მე რომ ვერ გავიარო ბოლომდე გამიძლებ? გიღირს ამად?
-მე ყველაფრად მიღირხარ გესმის? მოიშრე ასეთი სულელური აზრები და ჩამეხუტე, დავიღალე საცოლევ.
-როგორ ძლიან ვერ გიტან.
-მეც ვგიჟდები შენზე საცოლევ.
..........თავი 13...............(დასასრული)
რეაბილიტაცია იმდენად მტკივნეული იყო, სიმწრისგან ცრემლები სცვიოდა ტასოს მაგრამ თორნიკეს დანახვისას ბრწყინავდა და სახეზე ღიმილი ედებოდა. ამასობაში ხელი მოაწერეს და ერთ დილით თორნიკემ გამოუცხადა ტაძარში მივდივართო. მამა დავითზე ავიდნენ და წირვაზე შევიდნენ. მიუხედავად იმისა რომ ხალხი სიბრალულით და გაოცებით უყურებდნენ მათ ასეთუისე ცნობილ წყვილს მაინც საოცარ სიმშვიდეს გრძნობდნენ სამივე, თომაც მათ შორის. წირვის ბოლოს მამაოსთან მივიდნენ. იმდენად დიდი სიყვარულით მოიკითხა თორნიკე რომ ტასო გაოცებული უყურებდა.
-როგორ ხართ მამაო?-კითხა თორნიკემ და გადაეხვია.
-კარგად თორნიკე თავად როგორ ხარ?
-მეც კარგად მამაო მადლობა. ეს ჩემი ცოლია ანასტასია, ის კი თომა, ჩვენი პატარა, ტასო რომ გამოკეთდება ჯვარი უნდა დაგვწეროთ.-გაუცინა თორნიკემ და ტასოს ხელი ჩასჭიდა.
-გამარჯობა.-მორცხვად მიესალმა ტასო და გაუღიმა.
-გილოცავ თორნიკე.-თბილად გაუღიმა მამა ბასილმა.-ძალიან კარგი გოგო ხარ შვილო, ტელევიზიიდან გიცნობ და ძალიან გამიხარდა თქვენი ამბავი. როგორც კი გამოჯანმრთელდები მაშინვე დაგწერთ ჯვარს. შენ კი პატარა ვაჟკაცო სასიამოვნოა.-ხელით თმა აუჩეჩა და ჯვარი გადასახა თავზე.
-სხვა როგორ ხართ მამაო, ცოლი და შვილები როგორ გყავთ?
-ღმერთის წყალობით კარგად არიან შვილო.-კიდევ ცოტახანს დარჩნენ ტაძარში შემდეგ კი კლინიკაში წავიდნენ. დღეს აღარ ტიროდა ტასო, განა იმიტომ რომ აღარ სტკიოდა, არამც და არაცმც! ურალოდ იმედი მიეცა, თომამ და თორნიკემ მისცეს ძალა თანადგომით, დღითიდღ გრძნობდა მათ შორის გაუწყვეტელ, ძლიერ გრძნობას და ფეხებში მგრძნობელობას. რამდენიმე თვე გავიდა, მალე თორნიკეს დაბადებისდღე მოდიოდა. 26 მაისს, დილით ტრადიციულად ტასოს კოცნამ და ხელებმა გააღვიძეს. თავი წამოყო და გაუღიმა.
-ჩემო ერთადერთო! გილოცავ, მინდა რომ სულ ჩემთან ერთად იყო და საუკეთესო წლები გავატაროთ ერთად.-მხურვალე კოცნაც აჩუქა და თბილი ღიმილიც.
-შენთან, თომასთან და ჩვენ პატარებთან ერთად რომლებსაც მომავალში ბევრს მაჩუქებ, შენნაირებს და ჩემნაირებს.-სიყვარულით სავსე ხმით უთხრა და მაგრად ჩაიკრა გულში.
-თორნი მინდა რომ ვცადო.
-რა უნდა სცადო ლამაზო?
-გავლა, ვგრძნობ რომ შემიძლია.-ქვემოდან ახედა და გაუცინა.
-ვცადოთ.-დაეჭვებით თქვა და ფეხზე წამოდგა, ტასოს მხარეს მივიდა, ფეხები ძირს ჩამოაწევინა, რღმად ჩაისუნთქა, ხელებზე ხელები ჩასჭიდა და ნელა წამოაყენა. ნელნელა დადგა ტასო, ტკივილი აღარ ჰქონია, ადგა და თორნიკეს წინ ისევ ისე დადგა. ნაბიჯი მისკენ გადადგა და მიწა რომ იგრძნო ცრემლები მოაწვა.-თომააა, თომააა გამოდი მალეეე!-ღრიალებდა თორნიკე და ტასოს თვაებს უკოცნიდა.
-მაა რატო მაღვიძებ? სიზმარში ვნახულობდი დედა დადიოდა, კარგი რააა.-ჯუჯღუნებდა და თვალებს ისრესდა, პატარა ლურჯ საღამურებში გამოწყობილი, აჩეჩილი თმით ისეთი საყვარელი იყო ორივეს სითბო ჩაეღვარა გულში. თორნიკემ რომ გაიგო „მაა“ დაუძახა თომამ, ლამის გაგიჟდა სიხარულისგან, ეს პირველი იყო, პირველი დაძახება და პირველი სიამაყე.

-თომა თვალები გაახილე მაა.-გულში სითბო ეღვრებოდათ ტასოსაც და თორნიკესაც. თორნიკეს ხელებს ჩაბღაუჯებოდა და ცდილობდა მუხლები არ მოკვეთოდა. თომამ ამოიბუზღუნა და თვალები რომ გაახილა და ტასო დაინახა ფეხზე მდგარი ლამის გაგიჟდა, მათკენ გაიქცა და ორივეს გულში ჩაეკრო. ემოციური დილა და თორნიკესთვის საუკეთესო საჩუქარი იყო ეს ყველაფერი. პირველი დაძახებული „მამა“ და საყვარელი ქალის ნაბიჯების კვლავ ნახვა. ყოველდღე ცოტაცოტას ვარჯიშობდა, ნელნელა სიარულის დროებს ზრდიდა და ივლისში უკვე კამართულად დდიოდა თავის საყვარელ მაღალქუსლიანებზე. დიდი აჟიოტაჟით შეხვდა ყველა ტასოს გავლას და ორი დღე გადაბმულად სვამდნენ. ყველანაირი აურზაურის გარეშე გადაიხადეს ქორწილი სანაცნობოში, მამადავითზე დაიწერეს ჯვარი ხოლო შემდეგ ფუნიკულიორზე გადაიხადეს „ქორწილი“. რომ გითხრათ ტასოს თეთრი კაბა არეცვათქო მოგატყუებთ. ქვემოთ მთლიანად ფრიალა შიფონი იყო ზემოთ კი წვრილ ბრეტელზე, წელში გამოყვანილი, ლამაზი მბწინავი ნაჭერი იყო, რომელიც მკერდსაც და ყელსაც მეტ სილამაზეს სძენდა. თმა გაშლილი ჰქონდა და თეთრი თავსაბურავი იმდენად ამშვენებდა თორნიკეს თვალები უშტერდებოდა. თორნიკესთვის და ტასოსთვის ყველაზე საყვარელი ადამიანები იქ იყვნენ. ლილე და დემეტრე, მართა და იოანე, ანდრია და დეაკო, ნიკუშა და სესო, ვატო და ნინი, დიკო და კოსტა, დათა და სოფი, ეკუნა და ვაჩე, ალექსანდრე და მელანო, ალექსანდრეს ძმაკაცები, რათქმაუნდა თორნიკეს განუყრელი საძმოც და ბოლოს ეული მიშო რომელმაც სულ ახლახანს წითური ექთანი გაიცნო და გონებით მასთან დაფრინავდა. ასევე იქ იყვნენ, მათი მშობლებიც, და ბავშვები. პატარა ლილია თავის შვიდთვია ძმიკოსთან, დაჩისთან ერთად, რომელიც მამიკოს და დედიკოს მკლავებში იწონებდა თავს და გართობის საშუალებას არ აძლევდა სანამ ირაკლიმ და ეკუნამ არ წაიყვანეს. თომა და ლანა რომლებიც ერთმანეთთან თამაშობდნენ და ნელნელა განუყრელი მეგობრები ხდებოდნენ. ყველას საკუთარი ისტორია ჰქონდა, ყველა უყურებდა თავის მეორე ნახევარს და ფიქრობდა „რატომ შენ?!“. მართლაც რატომ ის? რატომ არა სხვა? იქნებ ბედისწერაა? ყოველთვის მჯეროდა რომ თვად ვქმნიდი საკუთარ ბედისწერას, მაგრამ ტყუილია! ვიცი, მწამს და მჯერა რომ სადღაც ვიღაც ზის დიდ, მედიდურ სავარძელზე და ყავს ქვეშემრდომები რომლებიც სხედან საკერავ დაზგასთან და ჩენს ბედს იქ ქარგავენ. ყველას ბედი განსხვავებულია, ყველა დაზგა სხვადასხვა ორნამენტებიანია მაგრამ ერთი რამ აერთიანებთ. აი ის მედიდურ სავარძელზე რომ ზის და იქიდან ხედავს ყველას და ყველაფერს. ის არ დაუშვებს რომ მის ქვეშევრდომებს რაიმე შეეშალოთ ან უმიზეზოდ უარაფროდ გადაიკვეთოს ადამიანების გზები. ყველა ადამიანი რაღაცას გავსწავლის. მოდის, გიტარებს გაკვეთილს და მერე თავად წყვეტ დაიტოვებ თუ არა მას შენს ახლართულ ცხოვრებაში, ჩაკიდებ თუ არა ხელს და წაიყვან იმ ლაბირინთში რასაც შენი ცხოვრება ჰქვია.
*8 წლის შემდეგ*
რვა წელია თორნიკე და ტასო ერთად არიან. 7 წლისაა მათი სიყვარულის ნაყოფი, გაბრიელი, მეორე პატარა ბაჯბაჯა ქალბატონი, თეკლა კი 3 წლის გახლავთ. თომა სამაგალითო ძმაა გაბრიელისთვის და მომავალში თეკლასთვისაც იქნება, და კიდევ იმ ორი წერტილებისთვის ტასოს მუცელში რომ იზრდებიან, ექიმმა უთხრა ბიჭი და გოგოაო თორნიკე კიდევ გახარებული დახტოდა კიიდევ ვხდები მამაო. ტასოს სცენასთან დამშვიდობება მაშინ მოუწია როცა თეკლაზე გაიგო, თვინახევრის ორსული დიორის ჩვენებაზე ბოლოჯერ წარსდგა, თეთრი კაბით გახსნა ჩვენება და წითლით დახურა. მისი სამოდელო კარიერა იქ მორჩა მაგრამ დაიწყო საკუთარი სტილის შექმნა, კერძოდ ფეხსაცმელების საკუთარი ბრენდი რომელსაც ლილე ხელს უწყობდა, ასევე წერდა რომანებს და მისის წიგნებიც იწონებდნენ თავს წიგნების მაღაზიების საპატიო თაროებზე. თორნიკე მამიკოს ბიზნესში ჩაერთო, თავისუფალ დროს კი ვაჟებს კალათბურთის თამაშს ასწავლიდა იმ დიდ ეზოში რომელშიც თითოეული ნაწილი მათი შერჩეული და დაპროექტებული იყო. ასე და ამგვარად მათი დიდი და მტკივნეული კოშმარი ბედნიერებამ ჩაანაცვლა.
................................................
მართას და იოანეს ყველაფერი პირველივე წუთიდან კარგად ჰქონდათ, მათ შორის არანაირი პრობლემა არიყო გარდა იოანეს ეჭვიანობების და ხანმოკლე დაშორებების. ორი 9 წლის ბიჭი ჰყავთ, ლუკა და მიშო, ცელქი და დაუმორჩილებელი ტყუპები. იმედია მესამე გოგო, მაინც იქნება ჭკვიანი კი ახლა ელოდებოდნენ. მართა და იოანე ისედაც მოგეხსენებათ იურისტები არიან, საკუთარი კომპანია ჩამოაყალიბეს და ახალგაზრდა იურისტებს ასაქმებდნენ რაც მათ სახელს დიდ პლიუსს უწერდა. ბედნიერები იყვნენ თავის გიჟ შვილებთან ერთად და ყოველ დილით თავზე თუ არ ახტებოდნენ გული უსკდებოდათ და მათ ოთახში გარბოდნენ რამე ხომ არ სჭირთო მაგრამ ერმანეთზე მიხუტებულებს, მძინარეებს რომ დაინახავდნენ გული სიხარულით ევსებოდათ. როგორ მინდა იმის ახსნა რასაც ამ ორზე ვფიქრობ მაგრამ ეს შეუძლებელია! უპრობლემო, ზე თბილი წყვილი იყო და ასეთებად დარჩნენ.
........................................................................
ანდრია და დეაკო? უფროსწორად სერიოზული, სტროგი ანდრია და ალქაჯი, ცანცარა დეაკო. მეცინება მათ ურთიერთობას რომ ვიხსენებ, რესტორანში ახსნილი სიყვარული, ერთად ყოფნა ორი კვირით მაგრამ დაშორეწბა დეაკოს ეჭვიანობაზე, შემდეგ ისევ დეაკოს ინიციატივით შერიგება. ანდრიამ რომ უყვირა მეორედ მაგის გამო იჩხუბეს, როგორ მიბედავო და აცრემლებული თვალებით გაიქცა სახლისკენ მაგრამ ვინაიდან გულმა ვერ გაუძლო ისევ ანდრიასთან მიბრუნდა და წამიყვანეო კატეგორიულად გამოუცხადა. ასე და ამგვარად ანდრიამ არსად არ გაუშვა, ხელი დაავლო და ჯვარი დაიწერა დეაკოზე, შემდეგ ხელიც მოაწერა და სიღნაღში გააქცუნა, ორი კვირის შემდეგ ტასოს ამბავზე გამოჩნდნე და მათი ქორწილიდან, 11 თვის თავზე პატარა გოგოც ეყოლათ. ორი წლის თავზე კიდევ გოგო და ბოლოს ისე გამოვიდა, შუაში რომ ჩაუხტებოდნენ და არ აძლევდნენ არაფრის საშუალებას ბიჭზე მუშაობა ვეღარ დაიწყეს მაგრამ ახლა ბებოსთან და პაპასთან ერთად სვანეთშ გაუშვეს ორივე და მესამეც იქნება! გიჟდება დეაკო, ანდრიას ურეაქციობაზე და ეს სიამოვნებს ანდრიასაც.
........................................................................................
ნიკამ და სესომ როგორც გიჟურადაც დაიწყეს ისევე გააგრძელეს. აბა რომელი დედა ეტყვის ვაჟიშვილს მამას ტრუსებში წიწაკა ჩაყარეო? ან რომელი მამა ეტყვის თავის ქალიშვილს დედას თმა შევაჭრათ ძილშიო? ასე და ამგვარად ერთ დღესაც იღვიძებს სესო და მთელ სახლშ მისი წიოკი ისმის, როცა იატაკზე მისი უგრძესი და ულამაზე თმიდან დიდი ნაწილის 10 სანტიმეტრი გაქრა? ბავშვები წყნარები გამოუვიდათ რაც მათ ოჯახურ მდგომარეობას ანეიტრალებს, თორემ იქნებოდა მინი საგიჟეთი. გოგოს სალომე დაარქვეს, ბიჭს კი დედიკოს დიდი მოთხოვნით სანდრო. ასე დფა ამგვარად „ტკბილად ცხოვრობენ“.
....................................................................................
კოსტამ და დიკომ დაქორწინებაც მოასწრეს, ბავშვების შობაც და „დაშორებაც“. ორი დედიკოსნაირი თხაკიკინა ყავთ,მარიამი და მაკინე. დაშორების მიზეზი? ურთიერთგაუგებრობა. მაგრამ კოსტა რის კოსტაა დიკოსავით თხა გოგო ვერ მოარჯულოს? ჰოდა დაითრია რქებით და სასამართლოს გადამწყვეთ პროცესზე ეცნენ ერთმანეთს და არ ჩაკოცნეს ამ ბებრუხანა მოსამართლის წინ ერთმანეთი?! როგორი გიჟებიც იყვნენ ისეთებათ დარჩნენ. რამდენად საოცარიც არუნდაიყოს კოსტა მეოჯახე კაცად იქცა, დიკო კიდევ მზრუნველ დედად და ნახევარ დიასახლისადაც. სამსახური აქვს, მაგრამ სახლიდან მუშაობს. კოსტა საკმაოდ მაღალ თანამდებობაზე იყო პარლამენტში მაგრამ რომ მიხვდა იქ რა სიბინძრე იყო მიანება თავი და ბიზნესში სფეროში ჩაება, ბიზნესიც არარის სუფთა მაგრამ ამის ნიჭი აშკარად აღმოაჩნდა.
.........................................................................................
ვატუნა და ნინიკო შეხმატკბილებულად ცხოვრობენ არანაირი პრობლემა და გაუგებრობა. ყველაზე ნაბოლარა მათ ყავთ. 5 წლის ალექსანდრე, კაპიროვკა მამიკო. კარგახნის „შეყვარებულობის“ შემდეგ გადაწყვიტეს ექორწინათ და იქორწინეს კიდეც. ქორწილის დღს ნინი ციხეში იყო მისული და ძმა მოინახულა. სულაც არ ნანობდა ლაშა არაფერს და ამის დანახვაზე ზიზღის გრძნობა გაუჩნდა. მხოლოდ ის უთხრა დიდი სიამოვნებით მოვიჭრიდი ხელებს შენი ცემისთვისო, შუბლზე აკოცა, მიულოცა და ბადრაგს ისევ უკან დააბრუნებინა თავი. საქორწინო მოგზაურობაშიც წავიდნენ, ეგვიპტეში და დიდი აღტაცებით დაუბრუნდნენ ქვეყანას აწ უკვე სამნი, თუ გავითვალისწინებდით ნინის ორსულობას.
..........................................................................................
კვირაში 5 დილა იწყება ყვირილით, შემდეგ კვნესით და ოხვრით, ბოლოს კიდევ მიბნედილი, გაბრწყინებული სახეებით ჩნდებიან ბავშვებთან. ვინ იქნებიან თუ არა დათა და სოფი? ორ შეშლილი, გადარეული მაგრამ მაინც სიგიჟემდე თბილი და მოსიყვარულე სული. მათი სიგიჟე ბავშვებზეც გადავიდა და ამჟამად, 3 გადარეული ბიჭი, მათე, დამიანე და მაქსიმე, 1 გადარეული გოგო,ნატალია და მეხუთე რომ გაჩნდება მერე იტყვიან გადარეულია თუ არა. გოგოსთვის რთულია როცა სამი ძმა გყავს და მითუმეტეს თუ სამივე ძმა, სტროგ, მკაცრ, „ღრუზინ“ მაგრამ საოცრად სიმპატიურ მამიკოს გავს მაგრამ 3 ძმისთვისაც რთულია ყავდეთ და, რომელიც სულ ხიფათს ეძებს. 8 წლის მათე, 7 წლის დამიანე, 5 წლის მაქსიმე და 3 წლის ნატალია. მეხუთე ჯერ არ იციან თუმცა დათა დარწმუნებულია რომ გოგო იქნება. დათა იმას ვერ დაიბრალებს მე ვთხოვე ცოლობაო. გაინტერესებთ რატომ? იმიტომ რომ სოფიმ ერთ მშვენიერ დღს, ეჭვიანობის ნიადაგზე დაავლო ხელი დათას და მოიტაცა. გაუჭრდებოდა? კარგი რააა, ის ხომ სოფია, გიჟი, შეშლილი სოფი ჰოდა დაავლო ხელი საყვარელ მამაკაცს და გამოუცხადა დღეიდან ჩემი ქმარი ხარო. დათა ჯერ სიცილით კდებოდა, ბოლოს მანქანა გადააყენებინა და გაშმაგებით წაეტანა ბაგეებზე, ჰოდა ვინაიდან ჩვენი სოფი დიდი ხნის დანებებული იყო დათას იქვე მიეცნენ ვნებას და ეჭვი აქვთ რომ მათე მანქანაში ჩასახეს.
..................................................................................................
ეკუნა და ვაჩე, მეგობრობიდან დაწყებული სიყვარული, საოცარი გრძნობა და ყურებამდე შეყვარებული ორი ადამიანი. ვაჩემ პროფესიით მუშაობა განაგრძო და ერთ-ერთი ცნობილი იურისტი გახლდათ. ეკუნამ ფსიქოლოგის კაბინეტი გახსნა და ბევრ თავგზა აბნეულ ადამიანს სწორ გზას აჩვენებს. ბავშვები? ყველაზე საყვარელი ბავშვები ყავთ მათ, ბიჭი დანიელი და ტყუპი გოგონები თაია და თებეა. სამაგალითო წყვილი, არცერთი სერიოზული ჩხუბი და მართლაც რომ თბილი ოჯახი. სხვა რაშემიძლია ვთქვა? დადგნენ და ყაზბეგშივე დაიწერეს ჯვარი გერგეტზე, რავიცი რას გაუგებ ამ შეყვარებულებს?
....................................................................................................
ჩვენი ეული, სნეული მიშო როგორციქნა დაოჯახდა, შეეშვა ღამის ცხოვრებას, იქცა ნამდვილ ოჯახის მამაკაცად და თავის ექთან ცოლს არაფერს აკლებდა და აკლებს, ოღონდ ღამით მორიგეობას მოეშვიო, აი ნია კიდევ ისევ თავის აზრზე იყო და კვირაში ერთი დღე მიშოს საავადმყოფოს გარეთ მანქანაში ეძინა სანამ ჩვენი წითური ნიაკო არ დაორსულდა. ისთი პატარა და წითელთავა გოგონა ყავდათ რომ შეხედავდი და თვალს ვერ მმოსწყვეტდი. ლურჯი თვალები, ღაწვებზე და ცხვირზე ჭორფლები და მთლიანობაში ულამაზესი სახე მაგრამ ბიჭი მიშოს დაემსგავსა. წითური საერთოდ არ ყოფილა მაგრამ ლურჯი თვალები დედისგან გამოყვა აბა მიშოს ვინ მისცა მაგის ფუფუნება? მიშო კარგი იყო, ზედმეტადაც კი. ნიაკო 1 წლის მოყვანილი ყავდა, 1 წელი კუდში დასდევდა ბოლოს ხელი დაავლო და მოიტაცა. ერთი წლის შემდეგ კი დაადგა ვიღაც გოგო და უთხრა 3 წლის შვილი გყავსო. სასაცილო იყო პირდაპირ მიშოს სახის დანახვა მაგრამ პატარა ბიჭმმა თავისი თბილი თალებით ბავშობა გაახსენა და ნიამაც დიდი სიხარულით მიიღო პატარა ანდრეა, უთხრა კიდეც მიშოს, შენი მჯერა და ვიცი არ მიღალატებდი თან ეს დიდი ხნის წინ იყო სანამ გამიცნობდიო და მიშოსაც უფრო მეტად შეუყვარდა ნიაკო. ანდრიას დედა კი ისე დატყდა კვალსაც ვეღარ მიაგნეს, მოგვიანებით გაიგეს საზღვარგარეთ წავიდა, გათხოვდაო. ასე და ამგვარად ყავდათ სამი შვილი ანდრია, კესანე და საბა.
...............................................................................
-ლილეეეე, ანიტას ვერ ვაძინებ და მოდი რაა.-ერთი ოთახიდან გასძახა მეორეში და ლილეც ნარარით შევიდა ოთახში.
-ლაო დეე, ვერ დაგაძინა მამიკომ დედი? ვცემოთ მედაშენ მამიკო?-გაუცინა აჭყავლებულ ბავშვს და ლოყები დაუკოცნა.
-მამაა.-ოთახში შემოაბიჯა დაჩიმ მედიდური ნაბიჯებით.
-რაო მაა?-ხელში აიტაცა პატარა.
-მე რო შენნაირი სამაჯური მაქვს ხოიცი მა, ის შავი როა ბუშტულებიანი.
-ვიცი მამი ვიცი, მერე?-გაეცინა.
-ეგეთს წითელს მაყიდინებ მა?-გაეცინა პატარას.
-რათ გინდა მამიკუნა?
-ჩვენს მეზობელ სახლშ რომ გადმოვიდა იოანა რომ ქვია იმას უნდა ვაჩუქო.-ამაყად გაიჯგიმა.
-რატო მამი?-გაეცინა დემეტრეს.
-ჩვენ ხო ეგეთი ლილიასაც ვუყიდეთ მა და დედიკოსაც, ჰოდა ისიც ჩემი დაიკოა და იმიტომ.
-ვიყიდოთ მაა, ვიყიდოთ.-სიცილით თქვა და გულშ ჩაიკრა პატარა შვილი.-ლილია სადარის მამი?
-ოთახშია სწავლობს. გამომიშვა მაცადე წიგნის კითხვაო.-მხრები აიჩეჩა და პატარა დაიკოს მოეფერა.
-შენ ისწავლე ვაჟბატონო?-წარბი აუწია ლილემ.
-კიი დეე სულ დავიზეპირე ის ლექსი.-გაიკრიჭა და მამიკოს კიდევ უფრო მეტად დაემსგავსა.
-კარგი ბიჭი ხარ.-შუბლზე აკოცა.-წადით აქედან დავაძნებ პატარას და გამოვალ.-ლოყაზე აკოცა ქმარს.
-ლილეე, მეოთხეც ჰოარ დაგვეწყო?-თვალი ჩაუკრა.
-მე კიდევ ბევრ შენნაირს გააჩენდი დიდი სიამოვნებით.-გაიცინა და პატარას ლოყები დაუკოცნა. კოჭებიანი პენუარები ეცვათ სამივე ქალს ოჯახში და ამით დიდ სიამოვნებას იღებდა დემეტრეს თვალები. ადრე ვახსენე რომ ეს ისტორია დემეტრეზე და ლილეზე იყო მაგრამ ახლა ვფიქრობ რომ ეს ისტორია ერთ დიდ ოჯახზეა რომლის თავი და თავი, მთავარი ფუძემდებელი დავით ჟღენტია! რატომ? იმიტომ რომ, თუ არ იქნებოდა ლილე, არ იქნებოდა ამხელა სამეგობრო, არავინ შეარიგებდა ორ დატაკებულ მხარეს და ვერავინ გააბედნიერებდა ამ ერთ დიდ მთლიან ოჯახს. დავითს უკვე შეეძლო ეთქვა რომ ღირსეულად იცხოვრა და ოჯახს სასიამოვნოდ შეალია, „გულაობის“ წლები. ლილე ყველაზე საოცარი ადამიანია დემეტრესთვის, ისევე როგორც დემეტრესთვის ლილე. მათი მსგავსი 3 უკვე შექმნეს და ღმერთმა იცის კიდევ რამდენს შექმნიან. ცხოვრება ხანმოკლეა, ეცადეთ იყოთ ბედნიერები, შეინარჩუნოთ სიამაყე, პატივისცემა და თავმოყვარეობა. იარეთ თავაწეულებმა, დაარღვიეთ წესები ზომიერად, ბედნიერებისთვის, ადრენალინისთვის, აზარტისთვის და ყოველთვის როცა ახალი ადამიანი გამოჩნდება თქვენს ცხოვრებაში რომელიც გარდატეხას მოახდენს თქვენში დაუსვით ერთი ძალზედ საინტერესო და ხშირ შემთხევაში პასუხ გაუცემელი კითხვა:
„-რატომ შენ?!“