"შვიდი წლის წინ"
-მოვკლავ,კისერს მოვუგრეხ,დავანაკუწებ და მერე ზაღლებს მივუგდებ საჯიჯგნად-სკოლის ეზოში დავდიოდი და მთელი ემოციებით ვლაპარაკობდი
-კაი ევა რა იყო?-ქერა მომსდევს
-ანა კარგად მომისმინე როცა ვინმე გატირებს შენც უნდა შეეპასუხო,და ვინაიდან შენ ამას ვერ ახერხებ მე ვიზამ,იმ ქერა იდიოტმა რომ გატირა კაი იყო ხო?-გაბრაზებული ვუხსნიდი-არა უნდა შევიდე-გასასვლელისკენ გავიწიე როცა გოგოებმა უეცრად შემაბრუნეს-გამოვიდა ხო?გამოვიდნენ-გავიწიე
-არა ევა საიდან მოიტანე გამოვიდნენ არა ის-დაბნეული მეუბნებოდა წითური და ანას უყურებდა,მეც უცბად დავუსხტლდი ხელებიდან და მეთერთმეტე კლასელებს წინ ავესვეტე
-იქნება გაჩერდეთ და არ გადამიაროტ იდიოტებო-ხელით გავაჩერე
-აბა კრასავიცა გისმენთ-არა რა დამთხვევაა იმასაც ყავს ქერა და წითური როგორც მე.
-შენმა ქერამ ჩემს გოგოს კიდევ რამე რომ უთხრას ერთი სიტყვაც რომ უთხრას,იმ ქერა ბუწუწებს სათითაოდ გავაპუტავ და მერე შენს წითურს მივუბრუნდები იმიტომ რომ ენას ვერ აჩერებს-სამივეს მამის მკვლელი თვალებით შევხედე და გოგოებს დავუძახე წამოდითთქო,მოვიდნენ და მეც გამარჯვებული მზერით წავედი გასასვლელისკენ ტელეფონმა რომ დამირეკა
-ალო-უკან მოგვყვებოდნენ მეთერთმეტე კლასელები-ვიინ?...ლაზარე? კაი კაი რესტორანში ვნახავს ჩემს ბიჭს,აი ხუთ წუთში მანდ ვარ...არა არ მინდა...დედაააა კაი რა კაბა არ მინდა მეათე კლასელი ვარ თუ მეხუთე...კაბას არ ჩავიცმევ...ვნახოთ...კაი თუ არ გინდა დაბადების დღეზე დახეული ჯინსებით და მოკლე ტოპით გამოგეცხადო ეგ კაბა არ მიყიდო თორემ საერთოდ არ წამოვალ და ვნახოთ ერთადერთი შვილი რომ არ გეყოლება დაბი დუბიზე...ხოდა ეგრე-ბოროტულად ჩავიცინე და გოგოებს მივუბრუნდი
-რა ხდება გოგო?-ანამ მკითხა (ანა ქერაა)
-ლაზარე ჩამოვიდა-ხტუნაობა დავიწყე
-რაა?მართლა?-მიამ მკითხა(მია წითურია)
-ხო ხო მართლა,ახლა წამოდით მოვემზადოთ და ეგრევე რესტორანში წაგვიყვანს მამაჩემი,ჰე სწრაფად გადმოყარეთ ფეხები
-მოიცა რესტორანში ვინები იქნებიან?
-არ ვიცი მეგობრები, ნათესავები და კომპანიის პარტნიორები თავიანთი ოჯახებით-გავიგე უკან როგორ ჩაიცინეს და მივბრუნდი,მარა გოგოებმა მომატრიალეს-კაი წამოდი თორემ ავფეთქდი ეხლა-ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე და უცბად მოვწყდით სამივე ადგილს მოვწყდით.ხუთ წუთში ჩემს სახლში ვიყავით და რესტორანში წასასვლელად ვემზადებოდით
დედაჩვენების თხოვნით მაინც ჩავიცვით კაბები,ოღონდ მოკლეები,მე ვარდისფერი მოკლე კაბა მეცვა,ზემოდან თეთრი ტოპი,და ფეხზე თეთრი ბოტასები,ყავისფერი თმა ცხენის კუდად მქონდა აწეული, და ჩემი ცისფერი თვალებიც გამოჩენილი იყო,მე მზად ვარ არანაირი პომადა,თვალის ჩრდილები და ა.შ.
სამივე რომ მოვემზადეთ მშობლების მანქანაში გადავნაწილდით და რესტორნიკენ დავიძარით
-დედა ის კაბა რომელსაც გყიდულობდი...-დაიწყო დედაჩემმა
-ძალიან ძვირი და ბრენდული იყო,დარწმუნებული ვარ დამატებითი ფუშფუშა ელემენტებით,არა ხო შეიძლება რაც სახლში მაქვს ისინი ჩავიცვა და ყველა სახლიდან გასვლაზე ახალ ახალი არ მეცვას არა?ჯობია ეგ ფული ჩემს ბავშვთა სახლს მოახმარო
-რა ჭკვიანი ყავხარ დედას-მიმიხუტა და თავზე მაკოცა
-ჩემი ჭკვიანი-წინა სავარძლიდან ხელი უკან გამოყო მამამ მეც ძლიერად ჩავეჭიდე
-კარგი მამა მოკიდე საჭეს ხელი თორემ მოვკვდით სამივე-სიცილით გავუშვი-ისე ვინები არიან თქვენი პარტნიორები?-დედას შევხედე
-სამი ოჯახია გაერთიანებული და კომპანია აქვთ შექმნილი,ნუ ჩვენნაირად რა,სამივეს ბიჭები ყავთ,ანუ ჩვენნაირად არიან ოღონდ იმათ ბიჭები ყავთ და თქვენზე ერთი წლით დიდები არიან,რომ მივალთ გაგაცნობ-დედამ შემომხედა
-დედა მგონი ძაან ბევრი მაკიაჟი გისვია,რას იტყვი მამა?-მამას შევხედე
-მე ეგეთიც მომწონს-თვალი ჩუკრა სარკიდან
-ფუუუუ გამაფუჭეს ამ ხალხმა სულ რაა-სიცილით ავიფარე თვალებზე ხელი-ნწ ნწ ნწ რა თაობაა ეს ხალხი რა თაობაა-დანანებით გადავაქნიე თავი
-ამას უყურე რამხელა ენა აქვს ერთი,ნწ ნწ ნწ რა ენაგრძელი თაობა მოდის-მე მომბაძა დედაჩემმა-რა მეშველება უშენოდ დედი რომ წახვალ?
-არაფერი მარა იქიდან კაი გოგო ჩამოვალ-გავუღიმე და თავი ფანჯრისკენ მივაბრუნე
ახლა ჩემზე მოგიყვებით
მე ევა ავალიანი ვარ,თექვსმეტი წლის მეათე კლასში,დავიბადე და ვიზრდები თბილისში მაგრამ საზღვარგარეთ უნდა წავიდე სასწავლებლად ხვალ დილით,ცუდი ის არის რომ გოგოები აქ რჩებიან.როგორც გაიგეთ ჩემი ბიძაშვილი ლაზარე ჩამოვიდა და იმას მივყვები ლონდონში,მართალია მომენატრება აქაურობა მარა მაინც უნდა ვისწვალო.გარეგნობას რაც შეეხება ყავისფერი თმა და ცისფერი თვალები მაქვს დედას ვგავარ ამ მხრივ,ხასიათებით კი ნამდვილი სვანი ვარ,შეუვალი გარკვეულ საკითხებში,დიდად ემოციებს ვერ გამოვხატავ რითიც ჩემი წითურისგან და ქერასგან განსხვავებული ვარ.კარგი ტანი მაქვს და ბევრი თაყვანისმცემლებიც არ მაკლია მარა ცოტა თავს მარიდებენ რაც ძალიან მახარებს.ხო კარგად ვთამაშობ კალათბურთს და ფეხბურთს,შვიდი წლიდან ვჯირითობ ცხენზე და კიდევ სროლის სწავლა მინდა და ლონდონში ბიძაჩემი მასწავლის.კარგად ვმღერი ძალიან ისევე როგორც მია და ანა და შემდეგს უკვე მერეც გაიგებთ თანდათან ჩEმი გიჟობებიანად

რესტორანში დაგვიანებით მივსულვართ რაც დედას ნამდვილად არ უნდოდა მაგრამ არაუშავს დაგვიანებით მისულს უფრო დიდი შტაბეჭდილების მოხდენა შეუძლია,სამივე ერთად შევედით რესტორანში,არ ვიცი როგორ გავძლებ ამათ გარეშე მაგრამ ლონდონში მეორე ამათნაირიოჯახი მელოდება და მონატრებას რამეს ვუშველი ალბათ.დიდი ტაშის მერე და ენ რაოდენობით მილოცვების მერე როგორც იქნა მივედით მაგიდამდე როცა შემოგვაბრუნეს
-გილოცავთ ქალბატონო მარიამ თქვენს ოცდამეჩვიდმეტე იუბილეს-ძალიან ბოხი ხმა მოწვდა ჩემს ყურს და სამივე ოჯახი ერთდროულად მივბრუნდით,მედა გოგოებმა პირები დავაღეთ როცა "კაცობრიობის მტრები" დავინახეთ,დიახ დიახ ის ქერა,წითური და ყავისფერი თმიანები იყვნენ ჩევენს წინ ირონიული ღიმილ აკრულები
-რაო?-სამივემ ერთად ვთქვით და ერთმანეთს გადავხედეთ,მადლობა ღმერთს რომ მშობლებმა ვერაფერი გაიგეს
-ესეიგი თქვენ ბრძანდებით ლეგენდარული ევა ავალიანი რომელზედაც მამაჩემი ბევრს ლაპარაკობს-ყავისფერთმიანმა ხელი გამომიწოდა
-და თქვენ ბრძანდებით უცნობი რომელსაც დედაჩემი სულ აქებს მისი სიჯელტმენის გამო?-ხელი ჩამოვართვი და ყურისკენ მივიწიე-როგორც ჩანს შენს ნამდვილ სახეს არ იცნობენ მისტერ-ირონიული ხმით ვუთხარი და უცბად მოვცილდი მის სახეს
-არც შენს ქაჯ მხარეს?-მანაც ისე ჩაიცინა
-არა მე ნამდვილად კარგად მიცნობენ შენგან განსხვავებით და იქნებ გამიშვა ხელი?-ძლივს გამოვიღე ჩემი ხელი მისიდან
-გაიცანი შვილი ეს უჩაა-ყავისფერ თმიანზე მაინშნა-ნოე-წითური-და ეს ოთო-ქერა
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა-სიცილშეპარული ღიმილით ვუთხარი
-ჩვენთვისაც დაგვიჯერე- ოხ ეს ირონია რომ არა დაიღუპებოდა ეს სამეგობრო
-ევა ჩემი შვილი,მია მასხულია და ანა პატარაია-ხელით გოგოებისკენ ანიშნა მამამ.ამ გაცნობებს რომ მოვრჩით და დაბადების დღEმაც ჩაიარა სახლში ისეთი დაღლილი მივდიოდი რომ მანქანაში ჩამეძინა,კარგი ის არის რომ ბარგი ჩალაგებული მაქვს და ეგრევე საწოლში დავწვები,და ჩემს გაღვიძებას ხუთ საათზე მხოლოდ ბომბი თუ შეძლებს,ახლა კი ორი საათია და სამისთვის ასადგომი ვარ მშვიდობით სანატრელო ძილო,მშვიდობით
-ევა როგორ მოგეწონა ჩვენი პარტნიორები-მამამ მკითხა
-არაჩვეულებრივი შვილები ყავთ,მშობლები კი ძალიან კარგები არიან ძალიან კარგები-ფხუკუნით ვუთხარი და თვალები მივხუჭე ლაზარეს ხმა რომ გავიგე
-სამისთვის ასადგომი ხარ და დაიძინე ეხა ჩემი გოგო-არა რა გველია რა
-გველო ვიძინებდი მარა აღარ დავიძინებ შენს გამო-ენა გამოვუყავი და ფანჯარას მივადე თავი ესეც შენი ბედნიერი პარტნიორები.
სახლში რომ მივედით ყავა დავლიე სამი ჭიქა ერთმანეთის მიყოლებით რომ ფხიზლად ვყოფილიყავი და გამომივიდა კიდეც მაგრამ მგონი არც თვითფრინავში დამეძინება.ოთხისნახევრისთვის გავედით სახლიდან,ჩემი დაჟინებული მოთხოვნით გოგოები არ წამოვიდნენ რადგან ვიცი იქ ტირილს დაიწყებდნენ და თავს ვერ შეიკავებდნენ.მხოლოდ დედა და მამა წამოვიდნენ და გამაცილეს,ვხედავდი როგორ უნდოდა Dედას ტირილი ისე უჭერდა მამას ხელს რომ იმანჭებოდა საწყალი ამხელა მთა კაცი
-დედა მოტყდა ხელი კაცს დაანებე თავი-სიცილით ვუთხარი
-მალე ჩამოდი დედი თორემ მე ჩამოგაკითხავ-სევდიანად მითხრა
-არც კი გაბედო,იცოდე კარგად ვერ ვისწავლი და უცოდინარი ჩამოვალ-მოვეხვიე და ყურში ჩუმად ვუთხარი-იცოდე სენ და მამამ მეორე ჩEმნაირზე იმუშავეთ ბოლო ბოლო უფროსი და მინდა გავხდე-სიცილით ვუთხარი და მოსალოდნელი რეაქციის გამო მამას ამოვეფარე უკან
-რა ხდება შვილო?-მამა მკითხა
-არაფერი უბრალოდ მეორეზე იმუშავეტქო და ეე გაგიჟდა ქალი-სიცილით ვუთხარი და ეხლა ლაზარეს ამოვეფარე-ლაზო წავიდეთ თორემ მომკლავს-კიდევ გადავეხვიე ორივეს და რამდენიმე წლით დავტოვე საქართველო

პირველი ისტორიაა და ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი ღირს გასაგრძელებლად?ხო კიდე თუ მოგეწონათ და გავაგრძელე მინდა გითხრათ რომ ხშირად ვერ დავდებ ხოლმე და ამიტომ მომიტევეთ
ალბათ მეორე თავში ევას ჩამოსვლა იქნება აღწერილი და იქიდან დაიწყება ყველაფერი,იმედია მოგეწონებათ
ფოტოებზე ჩვენი წუთრები,ქერები და ყავისფერთმიანები არიან.