უფროსის კაბინეტში ფეხი-ფეხზე გადადებული ვზივარ და კმაყოფილი ვუსმენ მის შექებას.
-ყოჩაღ ევა, როგორც ყოველთვის ისევ გამაოცე. შესანიშნავად გაართვი საქმეს თავი. -გამიღიმა და განიერ ჭიქაში ვისკი ჩაასხა. -დროა უფროს შეხვდე.-ის ნანატრი სიტყვები მოვისმინე, რომლის გაგებასაც 1 წელი ველოდებოდი. თავი ისე მოვაჩვენე თითქოს არ ვიცოდი არაფერი და გაკვირვებულმა შევხედე.
-უფროსი? მე თქვენ მეგონეთ უფროსი.-მოჩვენებითი გაკვირვებით ავწკიპე თვალები.
-ჩემო ევა, მე ვახოსთან შედარებით დამლაგებლის პოზიცია მაქვს.-მწარედ ჩაიცინა და თმაზე გადაისვა ხელი. -ახლა მანქანა მოვა და წაგიყვანს. ბუჩუკურს შენი სიძლიერის ჯაშუში სჭირდება.

განიერი ჭიშკრის წინ ვდგავარ და საშინლად კმაყოფილი ვარ საკუთარი თავის. პირველი ნაბიჯი გადადგმული მაქვს შურისძიებამდე და უკან დახევას აღარ ვაპირებ. დაცვის წევრს კაბინეტისკენ მივყავარ. გზად სახლს ვათვალიერებ. საკმაოდ მდიდრულად არის მოწყობილი. არც მიკვირს, ტიპი ფულში ბანაობს. კაცმა კაბინეტის კარი გამიღო, შიგნით შემატარა და კარი მიხურა. სავარძელზე მომღიმარი ვახო ბუჩუკური ზის, რომელმაც დედაჩემის ორგანოები გაყიდა და მამაჩემი ისე გააქრო ვერავინ ვერაფერი გაიგო. ხარბად მათვალიერებს, ალბათ უკვე ასჯერ გამაშიშვლა თვალებით. მინდა მივვარდე და მივახრჩო. პასუხი ვაგებინო ყველაფერზე. ხელებს მაგრად ვმუშტავ და ყალბად ვიღიმი. მის წინ სკამზე ვჯდები და ფეხს ფეხზე ვიდებ, კაბა უფრო მაღლა იწევა და ბუჩუკურიც ვეღარ აკონტროლებს ემოციას. ქვედა ტუჩს კბილებს შორის იქცევს და ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს.
-ევა, ევა...-ღიმილით ამბობს ჩემს სახელს. ხმის ტემბრიც კი საზიზღარი აქვს. -ბევრი მსმენია თქვენზე.
-სამწუხაროდ, მე არ გიცნობთ.-მოჩვენებითი დანანებით ვთქვი და ენა გადავისვი ტუჩებზე უფრო რომ გამომეწვია.
-ვახო ბუჩუკური.-ვნება მორეულმა მითხრა.
-კარგით, ბატონო ვახო. რა საქმე გაქვთ?-პირდაპირ საქმეზე გადავედი. აქ გაჩერება და იმ ამაზრზენი არსების ყურება აღარ შემეძლო წინ რომ იჯდა. რამდენიმე წამით დამაკვირდა. მერე მაგიდიდან საქაღალდე აიღო და გამომიწოდა. -ამ სი*ს უნდა უთვალთვალო. სად მიდის, ვის ხვდება, რას ჭამს, რა აცვია, რამდენჯერ შედის ტუალეტში ყველაფერი უნდა ვიცოდე გასაგებია?-ცოტა სიმკაცრე გაურია ხმაში და წარბები მაღლა აზიდა.
-რა თქმა უნდა. ეს ხომ ჩემი საქმეა.-მხრები ავიჩეჩე და საქაღალდე ავიღე.
-რამე არ შეგეშალოს იცოდე -ცერა თითი დამიქნია და ჩემკენ გადმოიხარა.-თორემ დამიჯერე შედეგი არ მოგეწონება. -საზიზღრულად გამიღიმა.
-მისმინეთ, ბატონო ვახო-ირონია არ დავაკელი ხმას.-თქვენი მუქარის არ მეშინია და ცოტა არ იყოს სასაცილოა. ჩემი საქმის პროფესიონალი ვარ. მე საქმეს ვაკეთებ, თქვენ ფულს იხდით. არასდროს არაფერი შემშლია და დამიჯერეთ, არც თქვენი საქმე იქნება გამონაკლისი.-ირონია არ დავაკელი ხმას და გავუღიმე.-ახლა კი, თუ აღარაფერი გაქვთ სათქმელი წავალ.

_____________________________________


უკვე 2 საათია იმ სახლის წინ ვდგავარ, რომლის მისამართიც საქაღალდეში ეწერა. ხელში მამაკაცის სურათი მიჭირავს და ვცდილობ კარგად დავაკვირდე.დათა ქალდანი.სასტიკი და მკაცრი გამოხედვა აქვს, თუმცა უნდა ვაღიარო, რომ სიმპატიური და მიმზიდველია. არ ვიცოდი ვახოს რაში სჭირდებოდა მისი თვალთვალი, მაგრამ აუცილებლად გავიგებდი. თუ ქალდანი რაიმე ინფორმაციას ფლობდა ბუჩუკურის წინააღმდეგ, უნდა მცოდნოდა.სურათი გვერდით გადავდე და საჭეზე ხელები მოუთმენლად ავათამაშე. მისი ბინის წინ, ლიფტთან, სათვალთვალო კამერის დაყენება მომიწევს, რადგან სულაც არ მინდა 24 საათი კორპუსის დარაჯივით ვუყარაულო ვინ შედის და გამოდის მის სახლში. და აი ისიც. კორპუსიდან გამოვიდა. საკმაოდ მაღალი იყო. თხელი, თეთრი, ნაჭრის პერანგი ეცვა სიცივეში და ოდნავ აკეცილი ჰქონდა მკლავებზე. მანქანაში ჩაჯდა და ფრთხილად გავიდა ეზოდან. ირონიულად ჩამეცინა და უკან გავყევი. მთავარ გზაზე გავიდა თუ არა სიჩქარეს საგრძნობლად უმატა და გიჟივით მიაქროლებდა მანქანას. ჯანდაბა! მის მსგავსად, რომ მეტარებინა მანქანა აუცილებლად შემამჩნევდა და დაეჭვდებოდა. გაზის პედალს მივადგი ფეხი, მაგრამ ისე რომ ზედმეტად თვალშისაცემი არ ვყოფილიყავი მისთვის. ასე მივდიოდით დაახლოებით 10 წუთი. შემდეგ თავის კომპანიასთან გააჩერდა და სწრაფად გადავიდა. უკან ვერ გავყვებოდი. დაცვა საშვის გარეშე არავის უშვებდა, მე კი ეს უკანასკნელი არ მქონდა. დილით ჩემივე მომზადებული სალათი ავიღე,რომელიც კონტეინერში შევინახე და ჭამა დავიწყე. ბებიაჩემმა დამირეკა.
-გისმენ თამარა, როგორ ხარ?-ძალიან მიყვარდა ბებიაჩემი. მისი და ბაბუაჩემის გარდა აღარავინ დამრჩა. ბათუმში ცხოვრობდნენ და ამ ბოლო დროს საერთოდ ვეღარ ვახერხებდი მათ მონახულებას.
-ბებია, მე კარგად ვარ, რა მიშავს, შენ როგორ ხარ?რას ჭამ ან სვამ მანდ, ბებო მოგიკვდეს. -დაიწყო ქოთქოთი თამარამ. ღიმილით ავატრიალე თვალები.
- ოოო, თენგო როგორ არის? -თემა შევცვალე მე.
-კარგად არის, ზის ნოდარასთან და თამაშობს დომინოს. -უკმაყოფილოდ ამოიბურტყუნა. გამეცინა, როცა წარმოვიდგინე, როგორ დამანჭა სახე და ხელი ჩაიქნია.-ბებია, რატო გირეკავ ახლა...-შეპარვით და მორიდებით დაიწყო ლაპარაკი. -ნაილის გოგოს პატარა საქმე აქვს დედაქალაქში და ამათ მანდ არავინ ყავთ იმასთან, რომ მივიდეს ერთი კვირა და დარჩეს. მე ვუთხარი ჩემს შვილიშვილს ვეტყვი და დაიტოვებს მეთქი.-გაჩუმდა და ჩემს რეაქციას დაელოდა.
-რაა? ვინ არის ნაილი ან რატომ უნდა დავიტოვო მისი შვილი მე? -საშინლად გავბრაზდი. იმდენად ვიყავი მარტოობას მიჩვეული ვერც წარმოვიდგენდი, თუნდაც 1 დღე ვინმესთან ერთად ცხივრებას. სამსახურიდან დაღლილი მისული ჩემს სახლში მარტო მყოფს სრული იდილია მქონდა და არ მინდოდა ჩვენ შორის, ვიღაც მესამე პირი ჩამდგარიყო.
-ცოდოა ბებია, რა მოხდა 1 კვირა დაიტოვებ და მორჩა. მაინც სულ სამსახურში ხარ და რა აზრი აქვს შენთვის? -თავის პოზიციაზე მყარად იდგა თამარა.
-შანსი არ არის!-უფრო მეტად გავბრაზდი.
-ევა!-მკაცრი გაუხდა ხმა ბებიაჩემს.-პატარა ბავშვივით ნუ იქცევი. 1 კვირა არაფერს გიწყვიტავს.ჩამოვა 5 დღეში მანდ.
-ჯანადაბა.-სასოწარკვეთილმა წამოვიყვირე.-მისამართი მიეცი და რომ ჩამოვა დამირეკოს, სახლში რომ დავხვდე.-გაბრაზებულმა ტელეფონი გავუთიშე და აღარ დაველოდე რას მეტყოდა. ბებიაჩემმა და ბაბუაჩემმა იციან, რომ ერთ-ერთი კომპანიის მენეჯერი ვარ. სიმართლე, რომ ცოდნოდათ წარმოდგენაც არ მინდა რა მოხდებოდა, თანაც ჩვენი სამსახური გასაიდუმლოებულია და არავის აქვს უფლება ეს ყველაფერი გაამხილოს.ხასიათი საშინლად გამიფუჭდა იმის მერე, რაც გავიგე, რომ ნინელის შვილი ჩემთან იცხოვრებდა. ჩემი დაკვირვების ობიექტიც არ ჩანდა. სავარძელზე ჯდომით დავიღალე. მანქანიდან გადმოვედი და იქვე ახლო-მახლოს სიარული დავიწყე.მერე კედელს მივეყრდენი და გარემო მოვათვალიერე. ჩემთან ქალდანის მეგობარი მოვიდა. მასზე ინფორმაცია ვახოს მოცემულ საქაღალდეში წავიკითხე. წარბაწეულმა გავხედე. სახე კარგად არ მიჩანდა, რადგან კაპიშონით მქონდა ნახევარი დაფარული.
-დავიწყო ანგელოზო ღმერთის ნომერი ხო არ იცი მეთქი, თუ ეგრევე მეტყვი შენს სახელს? -მითხრა და ქვემოდან ამომხედა ჩემი სახე, რომ კარგად დაენახა, მაგრამ თავი გავატრიალე.
-ქეთა.-შეცვლილი ხმით ვუთხარი.
-სასიამოვნოა ქეთა. მე გიგა ვარ.-მის უკან დავინახე დათა, როგორ გამოდიოდა ოფისიდან და მეც სწრაფად დავაპირე გაცლა.
-ჩემი წასვლის დროა, აბა კარგად.-არაფრის თქმა დავაცადე და ეგრევე ჩემი მანქანისკენ წავედი, მაგრამ მანამ არ ჩავჯექი სანამ გიგა არ მოშორდა ადგილს. ქალდანის მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა. მეც არ დავაყოვნე და უკან გავყევი. უკვე 8 საათი იყო. კლუბში შევიდნენ მეც შევყევი. წვენი შევუკვეთე და ბართან დავჯექი კარგად, რომ დამენახა დათა. გოგოები ერთმანეთს ახტებოდნენ ოღონდ მის გვერდით დამჯდარიყვნენ. ისიც ცინიკურად უღიმოდა და გულს არავის წყვეტდა. ღამის 12 საათამდე იყო კლუბში. მერე ერთ ქერასთან ერთად გაუდგა სახლის გზას. ისინი ბინაში შევიდნენ. მე დრო ვიხელთე და სადარბაზოში კამერა დავაყენე ძალიან მცირე ზომის. სახლში ისეთი დაღლილი მივედი არაფრის თავი მქონდა და ტანსაცმლოთ დავიძინე.


_____________________________________

3 დღე ისე გავიდა ყოველ დღე ერთსა და იმავეს აკეთებდა დათა. ჯერ სამსახურში მიდიოდა, იქიდან ბარში და ყოველ დღე ახალ ახალ ქალებთან ამთავრებდა დღეს.
საშინლად უინტერესოდ მეჩვენებოდა ეს საქმე და ვერ ვხვდებოდი რაში სჭირდებოდა ბატონ ვახოს ქალდანის თვალთვალი. ახლაც მის კაბინეტში ვიჯექი და მობეზრებული შევყურებდი.
-რა ხდება აბა?-ინტერესოთ მკითხა.
-არაფერი. ყოველ დღე ერთი და იმავეს აკეთებს. მიდის სამსახურში, იქიდან კლუბში, კლუბიდან კი ყოველ დღე ახალ-ახალ ქალებთან ერთად სახლში. სახელები და გვარები აქ ჩამოვწერე.-პატარა ფურცელი გავუწოდე მე. დახედა და ეტყობა ნაცნობი ვერავინ ნახე.
-ეგ დედამოტ*ნული. რა აქვს ჩაფიქრებული?-უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა.-გააგრძელე თვალთვალი და წამით არ მოაშორო მზერა. -ბრძანება გასცა ბუჩუკურმა. -ჩემს ნდობას თუ მოიპოვებ კიდევ უფრო მეტი და მაყუთიანი საქმე მექნება შენთვის. ახლა თავისუფალი ხარ.-თვალი ჩამიკრა და წამომდგარი ვნებიანად ამათვალიერა. უთქმელად დავტოვე სახლი და ქალდანის სამსახურში წავედი. ნახევარ საათში გამოვიდა. იმაზე ბევრად ადრე დაამთავრა მუშაობა ვიდრე ჩვეულებრივ. გამიკვირდა და უკან მივყევი. ქალაქგარეთ გავიდა და მანქანა ტყისკენ გადაუხვია. ცოტა წინ წასვლა დავაცადე და უკან გავყევი. დიდ სახლთან გაჩერდა , რომელსაც დაბალი ღობე ჰქონდა. მანქანიდან გადმოვიდა და სახლში სწრაფი ნაბიჯით შევიდა. მე სახლს უკნიდან მოვუარე, სიტუაცია დავზვერე და ღობეზე გადავძვერი. ფრთხილი ნაბიჯებით მივიწევდი წინ, რომ ხმაური არ გამომეწვია. გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე ამაკრა რაღაცამ მთელი ძალით კედელზე. ზურგზე საშინელი წვა ვიგრძენი.
-გაები.



დავბრუნდი. საიტის პრობლემიდან გამომდინარე ეს ისტორია წაიშალა და გადავწყვიტე ახლიდან დამედო. ველი თქვენს შეფასებებს.