რაღაც გარკვეული პერიოდი კარგად ვითამაშე. რამდენჯერმე ლიზას მშვიდ და ამაყ თვალებს გადავაწყდი. ხელით მანიშნა ყველაფერი კარგად არისო და ამანაც უფრო შემმატა ძალა.. შესვენების დროს გასახდელში შემოვარდა

-ჩემი მაგარი გოგო ხარ შენ !!- მითხრა გახარებულმა და მარჯვენა ნეკა თითი, ჩემსას მოარტყა-ენაგადაყლაპულები გიყურებდნენ და რამდენჯერმე შეგაქეს კიდევაც
-რაო?- ვკითხე მოუთმენლად
-არ მეგონაო, ეს ვინ ყოფილაო, საღოლ ვიკუსო და იტოკში რა
-ანუ არც ისე ცუდი იყო- გავიბადრე და ცივი წყალი მოვსვი
-ცუდი კი არა ძაან მაგარი იყო.. მიდი ეხლა დაიწყო მეორე ტაიმი

წამოვდექი და არენაზე გავედი., რამდენჯერმე ფეხი დამიცდა, მაგრამ ბურთები კალათში ბევრჯერ ჩავყარე.. ჩემი თავით კმაყოფილმა ლიზას თვალი ჩავუკარი და აბაზანაში გავედი

-საღოლ ვიკუს,- მომესმა გუგას ხმა და დაფეთებული მივტრიალდი
-აქ რა გინდა? - სველი ხელები სახეზე მოვისვი
-ძალიან მაგარი გოგო ხარ- თვალი ჩამიკრა და მომიახლოვდა
-ვიცი- ნიშნისმოგებით გავხედე და თასმის შესაკვრელად დავიხარე..
-თუ იცი , მაშინ ისიც გეცოდინება შენ, საოცრად რო მიზიდავ
-უკაცრავად?- ამოვხედე ქვემოდან გაკვირვებულმა და თვალები დავუბრიალე- გაეთრიე აქედან

ჩემ წინ დაიხარა და სახე ახლოს მომიტანა..
-რამის თქმა გინდა?
-შენ წარმოიდგინე და კი
-აბა გისმენ- გამიღიმა ირონიულად
-საიდან დავიწყო? თუნდაც ის რომ, არ....

უცბად დამადუმა.. მკოცნიდა რამდენიმე წამის განმავლობაში. დაუსრულებელი მეჩვენებოდა. ვერ ვიშორებდი. ხელებით მიჭერდა. უნამუსოდ მომპარა შეიძლება ითქვას პირველი კოცნა,
", ბაღში დავდიოდი, სუპს ვერ ვიტანდი. ერთმა ბიჭმა შემომთავაზა მე შევჭამ, ოღონდ მაკოცნინეო.. პრობლემა არარის მეთქი, და ტუჩის კუთხეში მაკოცა.." - ესეთი იყო ჩემი "პირველი კოცნა" ..

მკოცნიდა ვნებიანად, მკაცრად, აუჩქარებლად, მანამ სანამ დემეტრემ კარი არ შემომიღო, "დროზე ვიკუს, იწყება უკვეო" .. მარჯვნივ რო გამოიხედა და ჩვენი მდგომარეობა დაინახა, თვალები გაუფართოვდა და მკაცრად ჩაახველა

-ბოდიში ხელი რო შეგიშალეთ, მაგრამ თამაში იწყება და სხვა დროს, უფრო შესაფერის ადგილას რო იზ*ასაოთ, არა?!- ხმა გამკაცრებული ქონდა.

ბოლოს როგორც იქნა, მოწყდა ჩემ ბაგეებს გუგა, ირონიულად გადმოხედა დემეტრეს და წამოდგა.-
-ჯერ არ დამიმთავრებია- თვალი ჩამიკრა და დემეს გვერდი აუარა
-ჯანდაბა, - ხელი მივარტყი მთელი ძალით კედელს
-ეგრე გაბრაზდი ჩემი ნახვით?- ცინუკურად გადმომხედა
-იცი რა?! არ ვიცი შენ რა დაინახე, მაგრამ ფაქტია რო ეგ შენი ძმაკაცი ძალიან ბევრის უფლებას აძლევს თავს, და იქნებ მოთოკო?
-მოიცა. ძალით გაკოცა?- გაოცებულმა გამომხედა და ძარღვები დაებერა
-ეგ უკვე აღარ არის არავის საქმე. მაგრამ ფაქტია რო ქალი უნდა და წაიყვანე რა ქალებში. ბორ*ერების მეტი რა არის ამ ქალაქში- გაღიზიანებულმა ტუჩების კვალი ხელით მოვიწმინდე
-რამე დაგიშავა?- მომიახლოვდა დემე და წინ დამიდგა
-არაფერი..- წამოვდექი და ფეხის ტკივილი ისევ ვიგრძენი.. - ჯანდაბა
-რა მოხდა? ხო კარგად ხარ?
-არაფერია. ძვალი ამოგდებული მაქვს და მტკივა, გავუძლებ
-შენ რა ნატკენი ფეხით აპირებ თამაშს?
-წეღან არ ვთამაშობდი თუ? - გავიკვირვე და კოჭზე ხელი მოვისვი
-რა ძალა გქონდა
-მქონდა- ვუპასუხე მკაცრად- მიდი მელოტი ექიმი მომიყვანე, ფეხი უნდა მოვიყინო
-აღარ ითამაშო, გაირთულებ
-მადლობა ესე რო ზრუნავ ჩემზე, მაგრამ რაც გითხრეს ის გააკეთე..

2 წუთში მარტო დაბრუნდა
-ვერსად ვიპოვე
-კაი მომეხმარე, უნდა გავიდე
-სად უნდა გახვიდე. მესამე ტაიმი დაწყებულია უკვე
-რაა?- გაოცებულმა ავხედე
-ჰო, პრინციპში დაკავებული იყავი- აგდებით მითხრა
-დემეტრე !!
-კაი, ჩუმად ვარ.. მოდი დამეყრდენი, თამაშს მაინც ვუყუროთ

ამ დროს ლიზა შემოვარდა
-ხო მშვიდობაა?- ეჭვით აათვალიერა დემე და მე გამომხედა
-ფეხი გამირთულდა და ვეღარ ვითამაშებ
-რამე მოხდა?-
-მერე მოგიყვები- დემეს ავხედე - გამიყვანე რა

სათადარიგო სკამის ადგილი დავიკავე და თამაშს თვალს ვადევნებდი.. ჩემ მოპირდაპირე მხარეს სექტორში, გუგა იჯდა.. რამდენჯერაც თვალი მისკენ გამექცეოდა, იმდენჯერ ვხედავდი მის გამარჯვებულ და კმაყოფილ სახეს, რაზეც ნერვები მეშლებოდა..

სასტვენის ხმა გაისმა.. ტრენერთან მივედი და ვთხოვე რო ფეხი მოეყინათ და მეოთხე ტაიმს ვითამაშებდი.. უარი მითხრა, უფრო ცუდ დღეში ჩაგივარდებაო და გაწბილებული გამომიშვა უკან..

თამაშის დროს აღარცერთი მინახავს. რო დამთავრდა ლიზა შემოვიდა გასახდელში და ბიჭების ადგილსამყოფელი მკითხა, ხო არაფერი იციო
-კიკნამ მითხრა, ალბათ ეჩქარებიდათ და ვიკუსა რო აღარ თამაშობდა წავიდნენო
-შეიძლება
-ვიკა, რას მიმალავ
-მოგიყვები მერე, ეხლა ამის არც დრო მაქვს და არც თავი
-როგორ გაქვს ფეხი?- თავი შემოყო ბექამ
-ისევ ისე
-წამო, საავადმყოფოში მიმყავხარ- შემოყვა დათოც და ხელი გამომიწოდა. დავეყრდენი და ავდექი,
-კაი ჰო..- ჩამოვეკიდე და უცბად რაღაც გამახსენდა..- არა, მეშინია, არ წამოვალ
-რაა გოგო?- პირი დააღო ლექსომ- შანსი არაა მიმყავხარ
-არ მოვდივარ
-ჰო კაი- გაეცინა კიკნას- გიყიდით კიტკეტებს.. წავედით?
მხიარულად თავი დავუქნიე და კარისკენ წავედი..
-ისევ ბავშვი ხარ რა- დამცინა და წინ გამატარა..

საავადმყოფოდან რო დავბრუნდი, ბავშვებმა გადმოალაგეს პროდუქტები და შევიდნენ..

-ეხლა ვიკას რო სიარული აუკრძალეს?- დაღონდა ზურა,- რა ვითამაშოთ?
-არ აუკრძალავთ- შევუსწორე და მეექვსე კიტკეტი გავხსენი- მიზანშეწონილი არ არისო.
-ანუ აკრძალეს- გამიღიმა.
-ნწუ- საჩვენებელი თითი გავაქნიე და შოკოლადი ჩავკბიჩე..

კარზე კაკუნი..
-ვინაა- მკითხა ბექამ.
-ლუკა იქნება- დავასკვენი და ხელით ვანიშნე რო გაეღო.
-დემეტრე?- გაიკვირვა ბექამ და ჩალურჯებული ბიჭი მისაღებში გამოატარა- რა დაგემართა?
-არაფერი ისეთი, გუგასთან ვიკამათე.
-მოიცააა- მივხვდი რაშიც იყო საქმე და წამოდგომა დავაპირე.
-იყავი შენ- ხელით დამაკავა ლიზამ და პირველადი დახმარების ყუთის მოსატანად სამზარეულოში გავიდა.
-რა მოხდა?- კითხა კიკნამ და გვერდით მიუჯდა.
-პატარა უთანხმოება გვქონდა, ისეთი არაფერი- გადმომხედა ეხლა მე.
-ჰო ასეთივე პატარა სინიაკი გაზის თვალზე- შენიშნა ლექსომ.
-არც იმას მოხვდა ნაკლები- თვალი ჩაუკრა და ისევ შემომხედა.
-შენ რა გჭირს?
-ფეხი მტკივა და ექიმმა კარგი იქნება თუ არ ივლიო.
-აუკრძალა- შემისწორა ისევ ზურამ.
-რო გეუბნები, არა.. ე.ი არა.
-ჰოკაი, არ დამჭრა- ხელები ჰაერში აწია.
-ვაპირებდი..

ლიზამ ჭრილობა რო დაუმუშავა, დემემ ყველას თხოვა რო ჩემთან მარტო დაეტოვებინათ.. ადგნენ და გავიდნენ

-ვიკა, მისმინე
-ვიცი რო ეს იმ შემთხვევის გამოა, ჩემი ბრალი არ არის
-ვიცი რო არ არის,. კიარადა არის
-მოიცა დემე, მე რა შუაში ვარ?
-მე რო შენ არ მომწონებოდი, გუგას რო ეკოცნა არანაირი რეაქცია არ მექნებოდა, უბრალოდ ვიეჭვიანე.. ყველაზე მეტად კი იმაზე გავბრაზდი, რო იცოდა მან ჩემი გრძნობების შესახებ.. სპეციალურად გამიჩალიჩა. და ძმაკაცი დავკარგე
-ჩემ დანაშაულს ვერ ვხედავ- თვალები გადავატრიალე და მივაშტერდი- მე ხო არ მიმიცია საბაბი? შენი ბრალი ყოფილა. შენ გამო წამართვა იმ არაკაცმა პირველი კოცნა.. თან როგორ? უნამუსოდ. ვიღაცის ჯინაზე.
-ბოდიში. აქ ზუსტად მაგიტომ ვარ, ბოდიში რო მოგიხადო
-მიღებულია.. კიარადა, არვიცი საბოდიშო გაქვს თუ არა. ალბათ გაქვს.. მაგრამ.. ნუ კაი არაფერი
-სულ ეს იყო, გმადლობთ დრო რო დამითმე
-და ჩხუბი რა საჭირო იყო?- დავსვი ისეთი კითხვა რომელზეც პასუხი უკვე ვიცოდი..
-შენ თვითონაც კარგად იცი- თვალი ჩამიკრა და კარისკენ წავიდა..

ბავშვები ოთახში შემოლაგდნენ
-რა უნდოდა?- მკითხა ბექამ

მოკლედ მოვუყევი დღევანდელი ამბავი ყველას, გაოგნებულები მისმენდნენ

-მაგის ა*ვარი დედაშე***ი - წამოენთო დათო
-პროსტა აზრზზე ხარ რა ნაბო**რია?- აღშფოთება ვერ დამალა ზურამ..
-კაით, გვეყოს, დავიშალეთ- გავეცი განკარგულება და თავი ბალიშზე მივაგდე..
-ვიკა, ადექი, ძალიან მაგარი საჩუქარი მაქვს შენთვის
-რა იყო, ლიზა?
-მიდი მიდი,გაახილე თვალი- აყვა ბექაც
-ეე ეხლა მეტყვით?- თვალები მოვიფშვნიტე და ცალი თვალით გავხედე დამსწრე საზოგადოებას
-სკოლაში გაგვიანდება- "მახარა" ლიზამ
-უხ როგორ გამახარე., ესეთი საჩუქრებით აღარ შეწუხდე ხოლმე
-შენ უფრო მაგარი არ იცი- დამადგა ზურა
-ჰეე ეხლა, თქვით
-ჩვენც შენი კლასელები ვართ, 1 კვირით- ჩამყვირა ბექამ
-რააა???
-ჰო.. მოკლედ, შენი დირექტორი გადადგა, და მამიდაჩემია ეხლა- გამიცინა ლექსომ და თავთან ჩამომიჯდა..
-მოიცა, ის ახალი დირექტორი მამიდაშენია?- ვიცნობ, უკვე 1 კვირაა
-ჰოდა, ძალიან კარგი,. ვთხოვეთ და 1 კვირით გავაგიჯოთ სკოლა- ჩამიკრა თვალი კიკნამ და ბალიში მესროლა- ნუ გვაგვიანებ, ადექი..

კლასის კარი, 10ის 10 წუთზე შევაღეთ და 22 წყვილი თვალი მოგვაშტერდა.. მასწავლებელს მივესალმე და მერხზე ჩამოვსკუპდი.. გვერდით ლიზა მომიჯდა

-რატო აგვიანებთ?- მკითხა ისტორიის მასწავლებელმა და სათვალე ჩამოიწია
-ამ თავგასიებულის ბრალია- ხელით მივანიშნე უკან მჯდომ დათოზე და 13 წყვილი თვალი მას მიაშტერდა.. დანარჩენები (გოგოები) ისედაც მაგას და ბექას უყურებდნენ.. არც ლექსო და ზურა იყვნენ ნაკლებ სიტუაციაში.. - დილით ძლივს გავაღვიძე

(წარმოდგენა არ მინდოდა, რას იფიქრებდნენ ;დ)
-გამოდი გაკვეთილი მოყევი- "აზრზზე არ ვარ, რა მოვყვე"
-კარგით ეხლავე..- ჩემ შკოლნიკ კლასელს , რომელიც მასწავლებლის წინ გაჯგიმული იჯდა, მზერა შევავლე.. ბექას მიშტერებოდა., მერე წამიერად ჩემ მზერას გადააწყდა და მასწვლებელს ორაზროვანი კითხვა დაუსვა..
-ხათუნა მას, რომაული დაპყრობები გვქონდა ხო?

გონება გამინათდა, შარშან ამ თემაზე პროექტი მქონდა გაკეთებული და რაც გამახსენდა, ყველაფერი გადმოვალაგე..
გამარჯვებული სახით დავხედე მასწავლებელს, რომელმაც ჯურნალის გრაფაში 10იანი მომიხაზa და ლიზას გვერდით დავსკუპდი.. შკოლნიკას თვალი ჩავუკარი და სანამ ზარი არ დაირეკა, ენა არ გამიჩერებია..

დასვენებაზე, გაცნობის წუთები დაიწყო და მანამდე არ დამთავრებულა, სადაც 70 წელს გადაცილებულმა მათემატიკის მასწავლებელმა არ ინება კლასში შემოსვლა.. 5 წუთი ლანძღა ეს მთავრობა, ურეცეპტოდ წამალი ვეღარ მიყიდია და სიცხე რო მქონდეს, ჩვენი სკოლის ექიმი სანტავიკს გამომიწვდისo.. ბოლოს მობეზრდა ხვიხვინი და ჩაეძინა.. გვერდით კიკნა მეჯდა და გოგოების მზერა, ჩემზეც გადმოდიოდა ხოლმე.. დათო ადგა, მივიდა მაგიდასთან და სახაზავი ააწაპნა..

-დირექტორი მოდისო- ყურში უღრიალა.. სასწრაფოდ გვერდზე მომიჯდა.. როცა გურამმა თავი წამოყო და ხელში სახაზავი რო არ ეჭირა, ცარცი ისროლა პირდაპირ ბექას მიმართულებით, მაგრამ შკოლნიკას მოხვდა.. კლასი ხრახარებდა.
-შენ რა იცოდი სახაზავის შესახებ?- გაკვირვებული სიცილით გადავუჩურჩულე კიკნას
-ადრე მეც მასწავლიდა.. რა დღეში გვყავდა ეს საწყალი- გადაიხარხარა
-სიჩუმეე- ჩაიდუდღუნა გურამმა და უკმაყოფილოდ აზიდა წარბები
-მას, ეს ფორმულა ვერ გავიგე- წამოდგა შკოლნიკა და დაფასთან გავიდა..
-აუ, ეს სულ ესეთია?- გადმომხედა შეწუხებულმა ლექსომ წინიდან და თავით დაფასთან მდგომზე მანიშნა..
-სულ- ნაღვლიანი ღიმილით დავუქნიე თავი.
-ესაა სკოლას გადავდგავთო?- გამომხედა ზურამ- რამე მოვიფიქროთ დავიტანჯე.. როგორ ძლებთ ესე სკოლაში..
-მოიცადეთ- სკამზე ავდექი და ყველას მზერა დავიმსახურე- მომისმინეთ
-ჩამოდი ახლავე- დამიცაცხანა გურამმა და წამოდგა
-ერთი წამით.. - გავაჩერე ბერიკაცი და ბავშვებს მივუტრიალდი.. - ყველამ გაიცანით ჩვენი ახალი, 1 კვირიანი კლასელები..
-რიანი?- იკითხა შკოლნიკამ
-1 კვირით არიან აქ მხოლოდ- განვუმარტე და განვაგრძე- ჰოდა, ეს ხალხი მანამდე წავა აქედან, ვიდრე გადაწყვეტილი აქვთ,. ზუსტად ვიცი ეს არ გინდათ- თვალი გოგოებს შევავლე - ხოდა, გავაკეთოთ ეხლა რამე ისეთი, ხალისი რო შევძინოთ და ამათაც გაუქრეთ სურვილი აქედან წასვლის..

ბიჭებმა გაიცინეს..
-აბა რა ვქნათ- შემომხედა შკოლნიკამ და მზერა ბექასკენ გააპარა
-გაკვეთილები ჩავშლოთ
-შატალოზე წავიდეთ
-სკოლა ავაწიოკოთ
-მანდატურები ვცემოთ
ყველა თავისას უბერავდა
-ვიმეცადინოთ- წამოიყვირა გახარებულმა.. აბა ვინ? ნუ რა კითხვაა, ვინ იქნებოდა, თუ არა შკოლნიცა
-წამოდით, კლასები დავიაროთ- ვთქვი და გეზი კარისკენ ავიღე- მასწავლებლისკენ გავიხედე და ეძინა..
-ოო რა კლასები- აწკუტუნდნენ გოგოები, მაგრამ რო დაინახეს, ჩემი ბიჭები გვერდით რო ამომიდგნენ და თქვეს, ჩვენ მივდივართო, ისინიც აიშალნენ.. ლიზა რაღაცას ხატავდა მერხზე გულმოდგინედ.. მივედი და სიცილი დავიწყე, ჩვენი სასტავის კარიკატურები რო დავინახე.. მერე ბიჭებიც ამყვნენ და ბოლოს გავაღწიეთ კლასიდან..

ერთი მეათე კლასელი მევასებოდა მაგრად.. ღია სპილენძისფერი თმა ჰქონდა და ამ ფერის შარვალი ეცვა ხოლმე.. სულ გაზმანული დადიოდა და საოცრად სიმპატიური იყო.. პირველად, მაგ კლასისკენ ავიღე გეზი.. შევედი გაბადრული სახით..

-აქ რას აკეთებთ ბავშვებო?- იკითხა მასწავლებელმა..
-თითო კლასიდან ორ-ორი ბავშვი მიგვყავს- დირექტორის დავალებით
-კი ბატონო, წაიყვანეთ
-ამმ.. ვის გინდათ წამოსვლა?- ყველამ ხელი აიწია, მაგის გარდა- აუ რა დასტოინი როჟაა..
-ლიზა, აირჩიე- მან უკვე იცოდა, რეზის შესახებ და მაგას დაადო ხელი.. აი ჟღალთმიანი, ხელს რო არ იწევს და ეს გოგონა- კართან მდგომზე ანიშნა..
-გაყევით- უთხრა მასწავლებელმა და დაფას მიუბრუნდა..


-სად მივდივართ?- იკითხა ბექამ
-ბუფეტში- შკოლნიკა სად არის?
-არ წამოვიდა.. დარჩა- გაეცინა ჩემ კლასელს
-გამიკვირდებოდა..- გავიცინე და ჩვენ კლასს გვერდი რო ავუარე, გურამის ყვირილი მომესმა
-შვილო ნუ წამიღე ტვინი, წადი გაერთე, რა დროს სწავლაა.. ეგ ფორმულა კიარა, ის არ ვიცი ეხლა სათვალე სად წავიღე..- უხვიხვინებდა შკოლნიკას და სიცილით სანამ გავიგუდებოდით, სწრაფად გავიარეთ მიმდებარე ტერიტორია

-რაო, რა თქვი, სად მივდივართო? - მომიტრიალდა ზურა
-სასადილოში, ჰამბურგერები არ გინდათ?
-აბა დირექტორი გიბარებთო?- იკითხა მეათე კლასელმა გოგომ..
-თუ ძაან გინდა, შებრუნდი გაკვეთილზე- თვალი ჩავუკარი და რიჟას მივუბრუნდი, რომელიც ფანჯრის რაფაზე იყო მიყუდებული, ფეხები გადაეჯვარიდებინა, ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩაეწყო და მარცხნივ იყურებოდა.. ნუ რა პროფილი, რა ცხვირი - შენ წამოხვალ თუ შებრუნდები?

გამომხედა, გაიცინა და უკან მოგვყვა..

-მე ამას არ ვეძახი სკოლის გადადგმას- ჩავიბუზღუნე ჩემთვის
-ამმმ.. უკეთესი იდეები ვის გაქვთ?- იკითხა ლიზამ
-სკოლა გადავწვათ-წამოვიდა ვერსია
-ნუ ეს მართლაც გენიალური იდეაა, მაგრამ ამჯერად ეს არ გვაწყობს
-რატო ვითომ
-იმიტო რო დაგვიჭერენ
-ეხლა ხო რას ამბობ, თავისუფლად ვართ

ამ დისკუსიის შემყურეს, ერთი იდეა დამებადა.. სპორტის დარბაზისკენ გავიქეცი და სანამ დანარჩენებიც დამეწეოდნენ, ბურთების ყუთიდან კალათბურთის ბურთი ამოვაძვრინე და გამარჯვებული ღიმილით დავხვდი ბავშვებს..

-ეს რა ტვინიკოსა მყავს- დაიჭირა ჩემი გადაგდებული ბურთი ზურამ და მაიკა გადაიძრო..
აი მერე უნდა გენახათ თქვენ, "დორბლების ყრა"..
სანამ აზრზზე მოვიდოდნენ, ერთმა იკითხა- და გოგოებმა, რა ვქნათ?
-ჩვენ ვთამაშობთ და თქვენ სელფები იღეთ- გავუღიმე და ლიზას მივუბრუნდი..

-6 ბავშვი ამოარჩიეთ -მაიკა კიკნამ და ბექამ ერთდროულად გადაიძრეს და კარებში შემოსულ შკოლნიკაზე გამექცა თვალი, რომელსაც პირი დაღებული ქონდა და ნერწყვი ხმაურით გადაუშვა სასულეში.

ლიზას სიცილით გადავხედე და იმაზე უფრო ამიტყდა სიცილი, ჩემი კლასის ბიჭებმა თავიანთი ღიპები რო გამოფინეს..
- აუ 5ნი ვართ და 1ც გვინდა- აწუწუნა ერთერთი- მოიცა.. თქვენთან ორი გოგოა? - გაიკვირვა
-პრობლემაა??
-არა, არანაირი.. მაშინ შეგვიძლია 5ით გეთამაშოთ- თავმომწონედ გაიღიმა და ამაზე უფრო ისტერიული სიცილი ამიტყდა
-მაგას ჯობია 7ით გვეთამაშოთ- წამოდგა ლექსო და რეზის გახედა
-რიჟა, არ გინდა შენ?

რეზიმ მაიკა გადაიძრო და თამაში დაიწყო.. პრივიჩკასავით თმაზე ხელი გადაისვა და ბურთი "აკენწლა"..

16 ქულით ვუგებდით.. რიჟა რო არ ყოლოდათ, საერთოდ 0ზე იქნებოდნენ.. ბურთი მეჭირა და სამქულიანი ვსტყორცნე.. მიხვდა მაგრამ გადმოვარდა, დამატებაზე გავიქეცი და რეზის შევასკდი.. ძირს დავვარდი და სიცილი დავიწყე.. თამაში შეწყდა.. რიჟა მოვიდა, ბოდიშიო, გამიღიმა და ხელი გამომიწოდა.. ამ დროს გაიღო კარი და დემეტრე დავლანდე.. ისევ ისე ვიცინოდი..

-ეე, თქვენ საიდან ?- გაშტერებული ხან მე მიყურებდა, ხან რეზის..
-ჩვენ?- გამეცინა ისევ
-შენ სულ როგორ იცინი- აღშფოთდა დემე..
-აუ ეგ რა არის., შენ ის უნდა გენახა, 14 წლის წინ თითი რო კარში მოვაყოლეთ. ექიმმა რენტგენზე დაკვირვების შედეგად თქვა, ძვალი ჩაფშვნილიაო.. და რო მოიხედეს, ვიკუსა სახანძროს რკინის კიბეზე მიძვრებოდა შეხვეული თითით და კისკისებდა.. - უცებ ამიტყდა სასოწარკვეთილი სიცილი, როცა ლიზამ ჩემი ბავშვობის ისტორია გამახსენა- რაო მერე იმ ექიმმა??
-ამ ბავშვის ჯანმრთელობის ცნობას ვითხოვ ეხლავეო- ისევ ვიცინოდი..

რა მაცინებდა?? რო გეკითხათ მხრებს ავიჩეჩავდი და უარესად ავხარხარდებოდი.. აი ეხლა ვფიქრობ და მიკვრს, მართლა რა მაცინებდა.. მაგრამ, ნუ ალბათ იყო სასაცილო..

-დემე აქ რა გინდა?- დამჯდარი ხმით კითხა რეზიმ და მაისური გადაიცვა.
-ჩემი ბაიკი ირაკლის ვათხოვე და ვიფიქრე თავისას მომცემსთქო..
-არა, დღეს ბიჭებთან ერთად მივდივარ- თმაზე კვლავინდებურად გადაისვა ხელი..
-ეე მიდი ძმურში.. თან ვიკუსასაც გავაცილებ
-მოიცა, სად მაცილებ?- თუ ხედავ აქ მარტო არ ვარ- მეცინებოდა ისევ.. ნუ არავარ ნორმალური და რა გითხრათ, რით გაგახაროთ..
-ბაიკით არ გინდა გასეირნება?
-გასეირნება თუ ტრიუმფალური დაშვება?- გამეცინა და ფეხზე ადგომა მოვიფიქრე..
-რალური?- კიდე ვიცინოდი.. აშკარად სიმართლე თქვა 14 წლის წინ იმ ექიმმა, ნეტა მართლა მაქვს ჯანმრთელობის ცნობა?
-კაი დაიკიდე.. მინდა ბაიკით გასეირნება- შარვალი დავიფერთხე და წელში გავსწორდი
-რეზუს, მიდი რა- შეხედა დემემ
-მოიცა, თქვენ ერთმანეთს, ასე ახლოდან საიდან??- დამებადა კითხვა, რომელიც აქამდე ტივტივებდა,, ძლივს დავსერიოზულდი
-ძმები ვართ- გამიცინა დემეტრემ და ჩემი მზერა, მათი თმებისკენ წავიდა..
-დედაჩემი რიჟაა, დედამისი შავგვრემანი- ამიხსნა რეზიმ- მამით ერთნი ვართ
-აჰა გასაგებია.. აღარ მივდივართ?- მივუტრიალდი დემეს
-რეზი-
-არა მეჩქარება- მხრები აზიდა და დამაკვირდა.. საით?
-წერეთლისკენ
-ჰოდა, მეც მანდეთ მივდივარ და ბარემ გაგიყვან..

ლალალაა.. რიჟას მივყავარ ბაიკით.. აი ძმაო, ტრიუმფალური დაშვება.. კაიკაი, ვიკუს.. რაიყო, ბავშვია,, არა ნუ ისე რა გვაქვს ეს ლოგიკა., ერთი წლით პატარაა და უკვე ბავშვია.. ლოლ..

-არ გეშინია?- მკითხა და ჩაფხუტი გამომიწოდა
-მეღადავები?
-რავი კი- საყვარლად გაეცინა
-აღარ მივდივართ?
-დაჯექი..

ხელები მოვკიდე და უცებ დაიძრა.. ოდნავ მოვეშვი
- არ გადავარდე, თან ნაწვიმია და ჩავარდები გუბეში.. შეგიძლია, მაგრად მომეჭიდო?
-მე ყველაფერი შემიძლია
-გაჩუმება შეგიძლია?
-მე ყველაფერი შემიძლია, გაჩუმება არა..
ამაზე გაეცინა და მეც უფრო მაგრად მოვხვიე ხელები..

ტელეფონმა დაურეკა და სვას მოუკლო..
-ჰო ბეჟან
-ჰო
-ეხლავე?
-კაი

მომიტრიალდა.. ნუ რა მომიტრიალდა, თავი მოაბრუნა..
-მართლა ბეჟანი ერქვა?- სიცილი დავიწყე
-ბეჟანიძეა გვარად!
-აჰა, გასაგებია..
-შეგიძლია აქ ჩამოხვიდე?
-შუა გზაში?- გამიკვირდა.
-ჰო რა.. სადღაცას ვარ სასწრაფოდ წასასვლელი.
-ესე მტოვებ?- მოვიაწყკე თავი.
წამით ჩაფიქრდა.
-ჰოკაი.. შენც წაგიყვან,, ოღონდ, არ გადმოხვალ ბაიკიდან და რაც არ უნდა მოხდეს, არავის ეტყვი
-ოღონდაცა რაა..- მომაბეზრებლად ავიქნიე ხელი , იმის ნიშნად რო მაგის თქმა არ მჭირდებოდა,.. მარცხნივ გადაუხვია და გაზს ხელი მაგრად მოუჭირა.. ნიკაპი მხარზე ჩამოვადე და დავიწყე იმაზე ფიქრი, თუ რა შეიძლებოდა, იქ დამხვედროდა.

-გეშინია?
-არასდროს, არაფრის
ვისაც არ გახსოვთ, და დარწმუნებული ვარ არავის არ გახსოვთ იმიტომ რომ მე თვითონაც გამიჭირდა აღქმა სად ვიყავი, რას ვწერდი და ა.შ , გადმოდით ჩემ სიახლეებში და რამდენიმე ისტორიის ქვემოთ მიდევს ათივე თავი. ბოდიში კიდევ ერთხელ.

რეზის ნიკაპი მხარზე ჩამოვადე და დავიწყე იმაზე ფიქრი თუ რა შეიძლებოდა რომ იქ დამხვედროდა..

-გეშინია?
-არასდროს, არაფრის

მოტოციკლეტი მალევე გააჩერა რომელიღაც ძველ სკოლასთან და მითხრა აქ დამელოდეო.. თვითონ გადავიდა და შენობის უკან დაიძრა საიდანაც ხმაური და გინება ისმოდა. დავიძაბე, თუმცა ვიფიქრე არამკითხე მოამბეობას იქ დალოდება ჯობდა და კომფორტულად მოვთავსდი. დაახლოებით 10 წუთის მერე პოლიციის სირენის ხმა შემომესმა, საჭესთან მოვთავსდი და სასწრაფოდ ძრავა ჩავრთე. მოკლე გზით შევაჭერი სკოლის უკანა ტერიტორიაზე, საკმაოდ ბნელოდა და იქვე კედელთან მიყუდებულ რეზის ძლივს მოვკარი თვალი. დანარჩეენები აღარ ჩანდნენ. რომ მივუახლოვდი ჩაფხუტი გადავუგდე და გაოცებული მივაშტერდი. რეზის მაგივრად გუგა მიყურებდა გაფართოებული თვალებით.

-რეზი სად არის?- ყურადღება არ მიმიქცევია მზერისთვის
-წავიდა უკვე..

თავით ვანიშნე დამჯდარიყო. ტანსაცმელი შემოხეული ქონდა და ფეხი ძლივს მოათრევდა. როცა მივხვდი ნაცემი იყო თავი სინანულით გადავქნიე, დაჯდომაში დავეხმარე და ის-ის იყო მოტოციკლეტი უნდა დამეძრა, პოლიციის მანქანამ შემოუხვია და ფარები მოგვანათა. მანქანიდან ორი იარაღმომარჯვებული ტიპი გადმოვიდა და ნელი ნაბიჯით მოგვიახლოვდა.

- ხელები მაღლა - რაც შეეძლო მკაცრად თქვა ერთერთმა. მე კიდე რომელიღაც ფილმში ნანახი სიუჟეტი მიტრიალდებდა თავში და გადავწყვიტე მსგავსად მემოქმედა.
- ტრუსიკიც დაბლა? კი ბატონო მაგრამ იქნებ ჯერ ერთმანეთი გაგვეცნო- შეპარვით ვუთხარი და სამი წყვილი მოშტერებული თვალის დაიგნორებას ვცდილობდი.
- მოქალაქე, გააკეთეთ რასაც გეუბნებით.
-თქვენ- მეორე ჩაერთო და ჯიბის ფანარი გუგას მიანათა- რ გჭირთ?

ბიჭი მანამდე ჩუმად იდგა სანამ პირველმა არ უთხრა
-კარგი განყოფილებაში გავარკვევთ
- კი მაგრამ რა საჭიროა პირადი ურთიერთობების გარკვევა? - ტუზე სექსუალურად ვიკბინე და თვალები მოვჭუტე. სამივემ პირი დააღო თუმცა გუგას არ შეუმჩნევია, მიხვდა რა თამაშსაც ვთამაშობდი.
-დალურჯებები რატო გაქვთ? ან ეს შემოხუელი ტანსაცმელი- დაიბნა მეორე და კარგად აათვალიერა ჩემი "პარტნიორი"
-ოუუ, ნეტა რატო- ენა გადავისვი ზედა ტუჩზე და პოლიციელს თვალი ჩავუკარი.
-კი მაგრამ სკოლის ტერიტორიაზე? შუა ქუჩაში? ბავშვების თვალწინ? ეს სერიოზული დარღვევაა გვრიტებო
-შუა ქუჩას სად ხედავთ? სკოლის უკან ვართ, სადაც საკმაოდ ბნელა, ან ბავშვები სად არიან? ეხლა ის დროა, აქ არავინ არის, ასე რო ტყუილად გვედავებით.
-კი მაგრამ მაინც დარღვევაა..
-ისადა რამდენი წლისები ხართ?- ეჭვნარევი კითხვა დაგვისვა პირველმა
-18ის
-სკოლის მოსწავლეები- ირონიულად გახედა პოლიციელმა მეორეს და ისევ ჩვენს მოგვიბრუნდა
-ვინ თქვა რომ სკოლის მოსწავლეები ვართ? ჩვენ აქ ვმუშაობთ. მე დამრიგებელი ვარ, ეს სპორტის მასწავლებელი-
-განყოფილებაში წამობრძანდით
-კი მაგრამ ...
-მაგრამ.. სკოლის ტერიტორიაა
-ერთი ბავშვი მაინც დამანახეთ და ხმასაც აღარ ამოვიღებ
-თუნდაც თქვენ- ნიშნისმოგებით ჩაილაპარაკა ისევ პირველმა
-მე? რას მკადრებთ, მაგისთვის შემიძლია სასამართლოშიც გიჩივლოთ
-დროზე მანქანაში გოგონა. თქვენ თქვით ხმას აღარ ამოვიღებო.
-არც ამომიღია მერე. სად ხედავთ? აი სამაჯური ამოვიღე, მაგრამ ხმას სადმე ხედავთ?
-აღარ გვეცინება
-ფეხსაც არ მოვიცვლი აქედან

პირველი ჩემსკენ დაიძრა და ხელში ამიყვანა. მანქანაში ჩამტენა და კარი მომიხურა. მეორე პოლიციელი კი გუგას ამოუდგა მხარში.

-ისე სერიოზულად კი დაულურჯებიხარ- სიცილით შენიშნა და გუგასაც გაეცინა. ჩემ გვერდით მოათავსეს.

-ბაიკი?- გამახსენდა რეზის მოტოციკლეტი და
-ხელბორკილები არგვინდა? - მაჯები შევატყუპე და სავარძლებში გავყავი. ორივეს ალმაცერად გადმომხედა
-არ არის საჭირო
-ფორმალობაც არ მოითხოვს? რა წესია, განყოფილებაში მიგყავართ და ხელბორკილებსაც არ მადებთ. ჟმოტებო!- სიტყვის დასრულებაც არ მაცადეს, ეგრევე ცივი საგანი მომხვდა ხელში და როცა ბოლომდე მომიჭირეს კმაყოფილი გადავწექი სავარძელზე. ღიმილით ვიყურებოდი აქეთ-იქით სანამ გუგას გაბრაზებულ მზერას არ გადავაწყდი.

-რაიყო
-დღევანდელზე მოგვიანებით დაგელაპარაკებით

ის იყო უნდა მეთქვა, შენს დახმარებას ვცდილობდი უმადუროთქო, გმახსენდა სადაც ვიყავი და ტექსტი წამებში გადავაკეთე

- სამაგიეროდ ხო ისიამოვნე- წინიდან ჩაცინების ხმა მომესმა და ფანჯარაში დავიწყე ყურება. გუგამ ამოიოხრა და ტავი მხარზე დამადო. ნერვები მომეშალა მაგრამ ფანჯრიდან ერთერთი პოლიციელის მზერა რო დავაფიქსირე ყალბი ღიმილი ავიკარი და თმაზე დავუწყე თამაში. ნიშნისმოგებით ჩაიცინა და უკეთესად მოკალათდა.

დამპალი..


განყოფილებაში შეგვიყვანეს და იზოლირებულ ოთახში დაგვსვეს ერთმანეთის გვერდით.

ერთმა ქალმა შემოაღო კარები და უემოციოდ დაიკავა ადგილი ჩვენს პირდაპირ. არც გამარჯობა, არც არაფერი. ზრდილობის არანაირი ნატამალი ნუ. ამას ვასწავლი მე ჭკუას.

-წყალი თუ შეიძლება- გაკვირვებულმა ამომხედა
-ბატონო?
-წყალი თუ შეიძლება - გავუმეორე და მომლოდინე მზერა მივაპყარი.

ერთხანს მიყურა და მერე ღილაკს დააჭირა თითი. - ერთი წყალი შემოიტანეთ. თქვენც ხო არ გინდათ- მიუბრუნდა გუგას და თვალებში ჭინკებმა დაიწყეს ხტუნაობა. არ მესიამოვნა და ბიჭს კალთაში გადავუჯექი.

-არა გმადლობთ,- უპასუხა და მე მომიბრუნდა. ტუჩებზე დამაკვდა. გავბრაზდი მაგრამ ამ სინდიოფალას წინ რამეს შევიმჩნევდი? იმდენხანს გაგვიგრძელდა სანამ ქალმა არ ჩაახველა და სკამისკენ არ მიბიძგა ანთებული თვალებით. ნიშნისმოგებით გადავხედე და ვითომც არაფერი ისე ვუთხარი
-უი თავი ვერ შევიკავე უბრალოდ.. სად არის ამდენი ხნით წყალი?- დავამატე რამდენიმეწამიანი უხერხული სიჩუმის დასარღვევად და სწორედ ამ დროს შემოაღეს კარი..

-ზარის უფლება ხომ გვაქვს?- იკითხა გუგამ
-კი ბატონო, აი ტელეფონი. უკან კედელზე მიანიშნა და ისიც წამოდგა.

-ბიჭო დათო, მე და ვიკა ვართ განყოფილებაში და იქნებ მოხვიდეთ? მშვიდობის რა მოგახსენო მაგრამ ადვოკატი გვესაჭიროება ნამდვილას. კარგი გელოდებით.

-შეიძლება? - ოდნავ წამოვიწიე სკამიდან და თავით ტელეფონისკენ ვანიშნე ქალს. თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია.
-უკაცრავად დღეს რა დღეა?
-ორშაბათი


-გამარჯობა მურთაზი მინდოდა..
-სხვაგან მოხვდით
-სხვაგან არ მოვხვედრილვარ ეს თქვენ აიღეთ სხვისი ნომერი..
-ნუ მაიმუნობთ თუ შეიძლება
-მე ვმაიმუნობ? როგორ გეკადრებათ.
-რა გნებავთ?
-სხვათაშორის ეხლა პოლიციის განყოფილებიდან ვრეკავ და თქვენი ბინის ჩხრეკის ორდენიც ხელში მიჭირავს.. კარადიდან კაცები გადამალეთ, თქვენი ქმარიც დაესწრება გაჩხრეკის ცერემონიას და ვიფიქრე გაფრთხილებას მოვასწრებდი.. - ყურმილი გამითიშეს და სიცილისგან იქვე ჩავიკეცე. მანამდე ვიცინოდი სანამ ორი გაშტერებული წყვილი თვალი არ დავაფიქსირე და დასამშვიდებლად წყალი მოვსვი..

-ჩემი მეზობელი გურანდა იყო. ორშაბათი პარასკევი მურთაზი ყავს. სამშაბათი ხუთშაბათი ნოდარი.. ნუ რაში გაინტერესებთ მისი განრიგი.. ცოტა გავერთე რა.. - ჩამოვაყალიბე მოკლედ და კიდევ ერთი ყლუპი მოვსვი..

ბავშვები მალე შემოვარდნენ.. დაწვრილებით გაარკვიეს რა ხდებოდა და რამდენიმე წამიანი სიჩუმის მერე ერთდროულად ატყდა ხარხარი..

გაოგნებული პოლიციის თანამშრომლები და მოხარხარე ბავშვები მაგარ კონტრასტს ქმინდა. რა გვაცინებდა? იმ დროს არავის ქონდა გაცნობიერებული რა მოყვებოდა ყოველივე დღევანდელ საქციელს და უდარდელად ვაგრძელებდით სიცილს.-აუ თქვენ რა შარში ხართ- დასერიოზულდა გუგას ნათესავი ნიკო. დათოს შეხვედრია აქეთ რო მოდიოდნენ და საქმის კურსში რო ჩააყენეს ესეც გამოყვათ.
-ადვოკატზე რა ისმის- ეგრევე გუგა ჩაერთო ლაპარაკში და დათოს მიუბრუნდა
-დავრეკე და საქმის მასალების გასაცნობად მოვა ცოტახანში
-რეზი სად არის?- დავსვი კითხვა რომელიც გულს მიღრღნიდა- ან მისი მოტოციკლეტი?
-მოტოციკლეტი პოლიციის ავტოსადგომზე დგას. თვითონ სახლშია. დემემ დამირეკა ნაცემია ოღონდ უმნიშვნელოდო. გუგასთან მადლობა დამაბარა ჩემი ძმის დახმარებითვის იმსახურებსო და ისე თქვენ შორის რამოხდა?
-ვიჩხუბეთ რა
-ნუ ეგ ისედაც ცხადია და ზოგადად მაინტერესებს ანუ რის გამო
-ვის გამო- შეუსწორა და თვალი ერთ წერტილს გაუშტერა
-თუნდაც. ამდენი ხნის ძმაკაცობა ვიღაცის გამო შესწირეთ? ბოდიში და თქვენ *&იგ ხო არ გაქვთ..- წამოენთო ზურა

მეც გასუსული ველოდებოდი პასუხს.
-საქმეც მაგაშია რო არცერთისთვის არ წარმოადგენს "ვიღაცას"
-ზნაჩიტ გოგოს თემაა.- ამოიოხრა ბექამ
-ხო რა.

ლაპარაკში ნიკო ჩაერთო
-მე მაინც არ მიმაჩნია სწორ საქციელად მაგ გოგოს გამო ესე ჩხუბი და ძმაკაცობის დანგრევა. მესმის რო ვიღაც არ არის თქვენთვის მაგრამ წარმოიდგინე აბა ვინ უფრო ძვირფასია: ბავშვობიდან მოყოლებული ძმაკაცი რომელთან ერთადაც ჭირიც გამვლილი გაქვს და ლხინიც, თუ ვიღაც ბო*ი ვისა..

გუგამ სიტყვის დამთავრება არ აცადა, მუშტი გაუქანა ყბაში.
-მეორეჯერ იმ გოგოზე მსგავსი რეპლიკა არ გავიგო თორე დავივიწყებ რო ჩემი ბიძაშვილი ხარ შე ახ&*რო..- მეორეჯერაც გაუქანა და ზუსტად ამდროს პოლიციელის ხელები იგრძნო მკლავებზე. ფეხი ჩაარტყა ჯერ კიდევ მდგარ ნიკოს რომელიც ცხვირიდან სისხლს იწმენდდა და ძირს დააგდო. სანამ მაიორი გეგეშიძე (ტანსაცმელზე ქონდა ამოქარგული.) გაათრევდა, შეფურთხებაც მოასწრო და შეუმჩნევლად გადმომხედა მე. ჩემ თვალზე ცრემლი როგორც კი შენიშნა პოლიციელს ხელები გააშვებინა და მომვარდა.

-დაწყნარდი, კარგად იქნებაო - თითქოს იმაზე ვტიროდი რო თავისი ნათესავი ესეთ დღეში ჩააგდო. შუბლზე მაკოცა და ლოყაზე ხელით მომეფერა. გასვლისას თვალი ჩამიკრა და მაიორს უკან გაყვა.

-ლიზა სად არის?- ვკითხე ბიჭებს და ცრემლი შეუმჩნევლად მოვიწმინდე
-არ გვითქვამს. არ გვინდოდა ენერვიულა მაგრამ თუ გინდა ახლავე დავურეკავ- მომიჯდა გვერდით ლექსო და თავზე მაკოცა.
-აუ კი რა- მუდარის თვალებით ავხედე და ტუჩები წინ გამოვწიე

-ეგრე ტუჩებს ნუ აკეთებ თორე გუგა რო ხედავდე მოგაჭამდა- ყურში ჩუმად მიჩურჩულა ბექამ და გაიცინა.
-ბატონო?- გაკვირვებულმა გავხედე და წარბი ზემოთ ავზიდე
-კაი ეხლა. რო მოსწონხარ ვერ ატყობ დავიჯერო? ნუ ეხლა მე სხვა რაღაცეებსაც ვატყობ მაგრამ...
-რა სხვა რაღაცეებს? -დავიძაბე და კიდევ უფრო დავუწიე ტონს.
-თუნდაც იმას რო დემესაც შენ მოსწონხარ და ჩხუბი შენს გამო იყო.- ნიშნის მოგებით გადმომხედა, აქაოდა და ამოვხსენი ამოცანაო. მე კიდე შვებით ამოვისუნთქე, არ გავფაქტულვართქო რო დაამატა.- აი თურმე შენც მოგწონს. მგონი გუგა ხო?
თვალები შუბლამდე ამივიდა
-საიდან მოიტანე?
-მარტივი ფსიქოლოგიაა რა. შეხედე. რო გითხარი სხვა რაღაცეებსაც ვამჩნევთქო
-თქვენ მანდ რას ჩურჩულებთ?- გადმოგვძახა კიკნამ და ყველას მზერა ჩვენსკენ მოიმართა
-აუ თუ ძმა ხარ გვაცადე რა- ხელი აუქნია ბექამ დათოს და ტონს კიდევ უფრო დაუწია- როცა ეგ გითხარი დაიძაბე და რო მკითხე რა რაღაცეებსო. გიპასუხე და ამოისუნთქე. ზნაჩიტ ის არ მითქვამს რისიც გეშინოდა. ხოდა ლოგიკურად გავარტყი რა.
-ჯეიმს ბონდი ხარ?- ცოტა ხმამაღლა მომივიდა და პირზე ხელი ავიფარე როცა შევამჩნიე ისევ ყველა ჩვენ გვიყურებდა, ახლა უკვე პოლიციის თანამშრომლების ჩათვლით.
-რაღაც მაგდაგვარი- ჩაიცინა და თმები ამიჩეჩა- ჭკვიანად იყავი

-ადვოკატი მოსულია, საქმის დეტალებს ეცნობა- შემოყო თავი მაიორმა
-გუგა სად არის?
-ადვოკატთან და თქვენც გეძახიან- მომიბრუნდა მე და ხელით მანიშნა გამომყევიო.

თმები უკან გადავიყარე და ზურგიდან დავეჯღანე.
-ფრთხილად შენ , არ დაგაფიქსირონ ვიდეოკამერებმა. - სიცილით მიჩურჩულა ზურამ და მხარი გამკრა.
-კაი წავალ გავიგებ რაუნდათ.


იზოლირებულ ოთახში შემიყვანეს და გუგას გვერდით მომათავსეს.
-აბა რა ხდება- საქმიანი იერი დავიჭირე და თვალებში მივაშტერდი
-საქმე ძალიან რთულად არ არის.- დაიწყო ჩემ წინ მჯდომმა.- ეშველება თუმცა ვეჭვობ რამდენიმე კვირით თუ არა დღით მაინც მოგიწევთ აქ ყოფნა.
-კი მაგრამ ჩვენ ისეთი არაფერი დაგვიშავებია. - ამოვიოხრე
-არაფერი?- ირონიულად ამოყო თავი საბუთებიდან და მზერა გამისწორა
-ყველაფერი ისე არ იყო როგორც მანდ წერია. ნუუ პოლიციელებს რა დახვდათ და რა გაიგეს ეგ ცალკე თემაა და რეალურად როგორც იყო, ის კიდე ვაფშე სხვა.
-კარგით მაშინ გისმენთ როგორ იყო რეალურად.

ყველაფერი მოვუყევი და პოლიციელების მოსვლის სცენაზე რო გადავედი სიწითლე შემეპარა ღაწვებზე. ბატონმა მიშამ ხელით გამაჩერა, ეგენი უკვე ვიცი აღარ არის საჭიროო და მეც გადავწექი საზურგეზე.

-ის ბავშვი რამდენი წლის არის
-რეზი? 14-15 ზუსტად არვიცი..
-მაშინ უნდა მოვიდეს და ჩვენება მისცეს.
-ხო მაგრამ პრობლემები შეექმნება
-არასრულწლოვანია
-არასრულწლოვანთა კოლონიაში რო მოათავსონ?
-მაგას მე მივხედავ. ყოველ შემთხვევაში თქვენსავით დიდი ამბავი არ არის და ჯობია დაურეკოთ რო მოვიდეს. ოღონდ დაამშვიდეთ რო საშიში არაფერია და აუცილებლად სწორი ჩვენება უნდა მოგვცეს. შეძლებთ?
-ნუ თუ მართლა არაფერი ემუქრება იმ ბავშვს მაშინ თანახმა ვარ.
-ბავშვი? და შენ თვითონ ვინ ხარ
-მეც ბავშვი ვარ და ცხოვრების ბოლომდე ბავშვად დავრჩები მაგრამ მაინც ჩემზე პატარაა.
-რამდენი წლის ხარ. როგორც პოლიციელებს უთხარი 18ის? თუ ეგეც მოიტყუე.
-რა თქმა უნდა მოვიტყუე. ფილმშიც ეგრე იყო
-რომელ ფილმში
-რისი სცენარის მიხედვითაც ვმოქმედებდი
-და რა ფილმია
-ნუ სახელი ზუსტად არ მახსოვს მაგრამ სიუჟეტს რა დამავიწყებს..

ამდენი ხნის მანძილზე გუგამ პირველად ამოიღო ხმა
-ბატონო მიშა, რო მოგცეთ რეზის ნომერი და თავად დაუკავშირდეთ?
-კი ბატონო, აი კალამი და ამ ფურცელზე დამიწერეთ.

ნაგლეჯი ხელში აიღო და ოთახიდან გავიდა. სიჩუმე ჩამოწვა და საუბრის წამოწყების ინიციატივა გუგამ აიღო საკუთარ თავზე.
-როგორც მახსოვს მოტოციკლეტის ტარება არ იცოდი ხო?- ნერწყვი სასულეში მძიმედ გადავაგორე და ვფიქრობდი რა უნდა მეპასუხა.
-ამმ. უბრალოდ იმდენად მიზიდავს, კიკნა მასწავლის ხოლმე შიგადაშიგ ოღონდ საჭიროების გარეშე არ ვიყენებ.
-საჭიროება მოითხოვდა ხო? და ჩემს გადასარჩენად თავგანწირული გამოეშურე- პათეტიკურად თქვა გუგამ და გაიცინა
-ჯერ_ეს ერთი საერთოდ არ ვიცოდი იქ იყავი თუ არა და მერე მეორეც მე რეზის გულისთვის წამოვედი.

-ჯერ ძმაკაცებს შორის ჩადექი და ეხლა ძმებს უმიზნებ ხო?.- ჩუმად ჩაიბუტბუტა მაგრამ ყური მაინც მოვკარი და მამის მკვლელი მზერით შევხედე.

-მე რა შუაში ვარ?- წარბი ავზიდე და ხელები გადავიჯვარედინე..
-არ იცი ხო? - ირონიულად გამიღიმა, ჩემსკენ გადმოიწია და ტუჩებზე დამაკვდა..
ამდროს შემოაღეს კარი და მკაცრად ჩაახველეს.. სწრაფად მოვცილდი გუგას და კარისკენ რო გავიხედე ღიმილი სახეზე შემეყინა და უხერხულად შევიშმუშნე..


კარში დემეტრე იდგა და ორივეს წარბშეკრული გვიყურებდა..

-უკაცრავად ხელი თუ შეგიშალეთ- ირონიულად ჩაიცინა და გუგას გახედა
-ამ ერთხელ არაუშავს- ნიშისმოგებით ჩაილაპარაკა ჩემს გვერდით მჯდომმა და შუბლზე მაკოცა.

რამდენიმეწამიანი უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა და ის-ის იყო რაღაცის თქმას ვაპირებდი კარებში ადვოკატი გამოჩნდა.

-რეზიმ ჩვენება მისცა, მაგრამ ჯერჯერობით აქ იქნებით სანამ თქვენს სასარგებლოდ არ შემოვატრიალებ საქმეს
-გმადლობთ- ჩავილაპარაკე და სკამის საზურგეს მივეყრდენი.- შეიძლება ბავშვებთან გავიდეთ?
-კი ბატონო, მიმღებთა ოთახში შესაძლებელია მაგრამ მგონი ბევრნი ხართ და ეგ რამდენად მოხერხდება არვიცი.
-მაგას მე მოვაგვარებ - სკამიდან წამოვხტი და კარიდან გავედი. ბატონი მიშაც გამომყვა და რამდენიმე წამის მერე მივხვდი რო იმ ორის მარტო დატოვება არ შეიძლებოდა, ამიტომ სასწრაფოდ შევბრუნდი. ორივე ისე დამხვდა როგორც დავტოვე, თავიანთ ადგილებზე, მაგრამ როგორც კი შევედი აშკარად ლაპარაკი შეწყვიტეს. კართან უხერხულად ავეტუზე და დუმილის დასარღვევად ვიკითხე:

-თქვენ არ მოდიხართ?
-კი კი- გუგა სკამიდან წამოდგა და მომიხლოვდა. ამ ხნის განმავლობაში დემეტრედან მზერა პირდაპირ ჩემსკენ გადმოიტანა და თბილად გამიღიმა..
-არა არა.. არავინაც არ მოვდივართ. ორივე დასხდებით აქ და მე მომისმენთ- გაგვაჩერა დემემ და სკამისკენ გვიბიძგა.
-არ გვინდა შენი მოსმენა- ორივეს მაგივრად ლაპარაკობდა გუგა და კარისკენ მითითებდა.
-ვიკა დამიჯერე ეს უნდა იცოდე- ახლა მე მომიბრუნდა დემეტრე

ორივეს შევხედე და მცირეხნიანი ფიქრის შემდეგ სკამისკენ წავედი.
-ვიკა- გამაფრთხილებელი ტონით თქვა გუგამ და ადგილზე დარჩა
-შენ ძალიან კარგად იცი რაც უნდა ვუთხრა და შეგიძლია დაგვტოვო, ან სკამზე დაბრძანდე და მოგვისმინო- დემეტრე იმ ადგილისკენ დაიძრა სადაც დაახლოებით 40 წუთის წინ ადვოკატი იჯდა. გუგამ ამოიოხრა და საბოლოოდ ჩემს გვერდით სკამზე მოკალათდა.

-გისმენთ- გაჭიანურებული დუმილით გაბეზრებულმა ლაპარაკის დაწყება გადავწყვიტე და დავიძაბე.
-მე კი არა ამას უნდა უსმინო - თითით მანიშნა წინ მჯდომმა გუგაზე
-გისმენ გუგა რისი თქმა გინდა- მივუბრუნდი ახლა მას
-მე? მე არაფრის თქმა არმინდა- მხრები აიჩეჩა ჩემს გვერდით მჯდომმა
-არაფრის ხო? - წამოენთო დემეტრე და სკამიდან წამოიწია- საერთოდ არ აპირებ იმის ახსნას რო სანაძლეო დავდეთ ვიკას რომელი უფრო სწრაფად დავკერავდით ? არც იმის თქმას რო ვიკას იყენებ და სინამდვილეში სულ სხვა ტიპი მოგწონს? ამისგან სრულიად განსხვავებული. როდის აპირებდი რო დაგედო და იმ შენს ბაიკერთან გაქცეულიყავი? რომელიც ზედაც არ გიყურებს. ვიკას კიდე თავი მოაწონე და საერთოდ არ აპირებ იმის თქმას რო ის არაა ვისთან ერთადაც ყოფნა გინდა?
-მე რო მეჩხუბები შენ არ დადე ის სანაძლეო? შენ არ მიგიღია მონაწილეობა? შენ არ ეჩალიჩებოდი ვიკას?
-ამის დედა შ*&%#$ მერე მე ვიკა ნამდვილად შემიყვარდა- დაიღრიალა და მაგიდაზე მუშტები დასცხო- მე არ მიყვარს სხვა გოგო. მე მინდა მასთან ყოფნა. და შენ?

ანუ რა გამოდის. გუგა მე მიყენებს მაგრამ მე ვუყვარვარ ისე რო არც იცის ვინ ვარ. დემეტრეს კი ის ვიკა უყვარს რაც ეხლა ვარ. ხო მინდოდა ორი ცხოვრება? ხოდა ეხლა მყავდეს ორი ბიჭი. თვითონ ხო თამაშობდნენ ჩემით, ეხლა მე ვითამაშებ ორივეთი. აქეთ გავიხდი ამათ სათამაშოებად. თქვენ ჯერ კიდევ არ იცით ვის გადაეყარეთ.

ახლა ჩემი დროა, დიდხანს ველოდი!

მერე რეალურად ვეღარ აღვიქვი იქ რა ხდებოდა.
მერე ჩავიკეცე.
მერე?
მერე აღარაფერი მახსოვს. გონება გამეთიშა.როცა გამოვფხიზლდი თავზე ლიზა მადგა.
-სად ვარ?
-სახლში
-და ციხე?
-გაგათავისუფლეს.
-კარგი ჩემი ტყავის ხელთათმანები მომეცი წასასვლელი ვარ.- წამოვიწიე ბალიშიდან და თმები გავისწორე
-არ შეიძლება შენთვის ადგომა.
-კაი რა, ლიზა- გაბეზრებული ტონით ვუთხარი და სარკეში ჩემი თავი შევათვალიერე.
-სად მიდიხარ- მიხვდა რო ვერ გადამათქმევინებდა და დანებების ნიშნად ამოიხორა
-მოტოციკლეტით გავისეირნებ ცოტას, ზოგზოგიერთებს ჭკუის სწავლება არ აწყენთ - თვალი ჩავუკარი და იქვე გადაკიდებულ ჩემი ტყავის შარვალს დავწვდი.
-რა მოხდა მომიყვები?

ყველაფერი დეტალურად ვუამბე და თვალებში ცრემლი ჩამიდგა გახსენებისთანავე.
-ეხლა ჩემი ჯერია
-რას აპირებ?
-ორმაგ თამაშს
-ფრთხილად იყავი რა.- თანხმობის ნიშნად შუბლზე ვაკოცე და შარვლის ჩაცმა დავიწყე
-დღეს ძალიან ცხელა, ცოდო ხარ.~
-კაი ჩემი ჯინსის შორტი გამომიღე რა კარადიდან.

მალე გადავიცვი თეთრი მაიკა და თმები ჩავიწენი.
-ამდენი ხანი რას ეძებ?- გავძახე ჩემ ოთახში მყოფ ლიზას და ჩაიდანი დავადგი
-ვიპოვე ხო მოვდივარ.
-ყავას გიდუღებ და კრუასანებზე არ ჩახვალ?
-ჩავალ აბა რაზ ვიზამ,- შემოვიდა სამზარეულოში- აჰა შენი შორტი.- გადმომიგდო და და უკან გატრიალდა.

მალე ვისაუზმეთ და ჩემი ტყავის ხელთათმანები მოვირგე.
-წავედი მე და რო მოვალ აქ დამხვდები თუ სადმე აპირებ წასვლას.
-არა მგონია მაგრამ თუ რამე ბიჭებს შევუვლი.
-კაი წავედი მე -ჩაფხუტს დავწვდი და კარი გამოვგლიჯე..

ნაცნობ ადგილზე მალევე მივედი თუმცა იქ არავინ იყო. ნახევარი საათის განმავლობაში კრუგები ვარტყი და ისევ სახლში დავბრუნდი.
რამდენიმე დღე გაგრძელდა ესე.

დილაუთენია წამოვდექი
-ლიზიიი ყავა დამიდგი რა მალე გავდივარ
-ხო ხედავ რო არ მოდის და შეეშვი რა
-მოვა სად წავა.
-მემგონი ტყუილად ელოდები
-ყოველდღე ერთი და იგივე დიალოგი არ მოგბეზრდა? მოვათქო გეუბნები რა. თუ არც მოვა, იქ მშვენივრად ვგრძნობ თავს.

კიდევ არავინ დამხვდა. რამდენიმე კრუგის მერე ნაცნობი სილუეტი დავლანდე და იქვე გავაჩერე მოტოციკლეტი. რა თქმა უნდა ჩაფხუტი არ მომიხსნია.
-სად იყავი ეს დღეები?- ვკითხე ცნობისმოყვარედ
-არ მეგონა ჩემზე თუ ფიქრობდი. - ირონიულად ჩაილაპარაკა და ჩაფხუტი მოიხსნა.
-ყოველდღე იმის სურვილით მოვდიოდი რო შენ მენახე- არც მე დავაკელი ირონია თუმცა სიმართლეს ვეუბნებოდი.
-კაი გეყოს ეს ირონია
-შენ დაიწყე
-ხო კარგი- დანებების ნიშნად ხელები აწია.
-მართლა სად იყავი?
-პრობლემები მქონდა- მოკლედ მომიჭრა და საუბრის გაგრძელება აღარ დამიძალებია.
-მე უკვე სახლში მივდივარ-ძრავა ავამუშავე და მისი სიტყვები გავიგე- ხვალ მაინც გნახავ..

რამდენიმე დღე არ წავედი სპეციალურად. იდგეს და მელოდოსთქო ვფიქრობდი და ჩემს შემდეგ ნაბიჯზე ვფიქრობდი.. ღამით შოკოლადი მომინდა. ჩემი მაღაზია დაკეტილი იყო, ამიტომ გზის იქითა მხარეს გადავედი და 24საათიანში შევედი. სხვათასორის საკმაო რაოდენობის ხალხი იყო და რიგში დგომამ მომიწია.

-გამარჯობა - გავიგე უკნიდან ნაცნობი ხმა და არც შევბრუნებულვარ ისე ვუპასუხე გაგიმარჯოსმეთქი..
-სალაპარაკო მაქვს- კვლავ წამოიწყო დემემ საუბარი
-მე არა
-გთხოვ 5 წუთით
-რაზე უნდა მელაპარაკო? ის რომ სათამაშოდ გამომიყენეთ შენ და შენმა ძმაკაცმა?
-3კვირა გავიდა იმ ამბის შემდეგ კაი რა.
-3 წელიც რომ გავიდეს რამე შეიცვლება?
-5 წუთით ამახსნევინე და მერე შენზეა დამოკიდებული რა შეიცვლება და რა არა.~
შემატყო რო ვყოყმანობდი და დაამატა
-ამ მაღაზიის უკან სკვერში დავსხდეთ. მხოლოდ 5 წუთი.

ხმა აღარ ამომიღია, დუმილი თანხმობიას პრინციპით და სალაროსთან კიტკეტი გავატარე.
-მე გადავიხდი- მომაძახა უკნიდან, ალმაცერად გავხედე და ზუსტად ეგ მოიმენტი იყო. მზერით გავაჩუმეო რო იტყვიან რა.

მაღაზიის გარეთ აპარატთან მივედი და დენის გადასახადი გადავიხადე. შემოვბრუნდი და უკვე გამოსული დემნეტრე დავინახე, ამიტომაც პირდაპირ სკვერისკენ წავედი და ერთერთ სკამზე ჩამოვჯექი. ისიც მალევე მომიჯდა გვერდით.
-დაიწყე თორე უკვე 4 წუთი და 40 წამი დაგრჩა- გამაფრთხილებლად გავხედე და მანაც არ დააყოვნა..

-ხო მართალია, შეცდომა დავუშვი. პირველივე დღის მერე გუგამ ეგ პირობა წამოაყენა,რაც შენთვის უკვე ცნობილია. მეც დავთანხმდი. მაგრამ მერე შენც კარგად იცი რო მართლა შემიყვარდი. გუგასთან რო გხედავდი გული ყელში მებჯინებოდა. არვიცი რატომ, მაგრამ მაინცდამაინც იმას დაადგი თვალი ვინც ესე გიყენებდა. თავიდან მეც დამნაშავე ვიყავი, ვაღიარებ მაგრამ მერე მივხვდი რო მაგრად გამიჩალიჩე. შენ კიდე იმასთან გხედავდი ვინც მეუბნებოდა რო სხვა უყვარდა და მეუბნებოდა ხო ხედავ ნიძლავს გიგებო.. - აქ გაჩერდა ცოტახნით
-2 წუთი და 55 წამი- შევახსენე დრო და მანაც განაგრძო
-ნიძლავი საერთოდ აღარ მაინტერესებდა იცი? გუგას ადგილას მინდოდა ყოფნა, იმიტომ რო ვხედავდი შენ ის მოგწონდა. რა ვქნა, ორივემ შეცდომა დავუშვით მაგრამ შენ მაინცდამაინც ის აირჩიე ვისთვისაც არაფერს ნიშნავ, მხოლოდ ლუკმა იყავი რო ჩემთვის სანაძლეო მოეგო. მე მართლა მიყვარხარ ვიკა და თუ არ შეგიყვარდები, მაპატიე მაინც..

რამდენიმე წამი ესე ვისხედით და საბოლოოდ წამოვიძახე
-დრო ამოწურულია, წავედი
-მაპატიე?


უპასუხოდ დავტოვე და ჩუმად ჩავილაპარაკე "გაპატიე თუმცა შურისძიებას მაინც ვაპირებ" - ეს რანაირი პატიება გამოდიოდა არ ვიცი მაგრამ გუგაზე რთულ სიტუაციაში ნამდვილად არ იყო..

მეორე დღეს ისევ მოვემზადე და ნაცნობი ადგილისკენ გავწიე მოტოციკლეტით. იქ დამხვდა.
-მეგონა საერთოდ აღარ მოხვიდოდი
-როგორც ჩანს აქ ვარ
-მიხარია- ხმაზე ეტყობოდა რო იღიმოდა.

ერთმანეთის გვერდით ვიდექით, ჩაფხუტები გვეფარა და ერთმანეთს ვუყურებდით.
მალევე გადმოვიდა ბაიკიდან, შლემი მოიხადა და ჩემსკენ დაიძრა.

-შეიძლება?- ხელები ჩაფხუტისკენ წამოიღო- მაინტერესებს რატო მალავ სახეს...არა არ შეიძლება- ხელები მოვაშორებინე და წინ გავიჭერი. უკან რო მოვიხედე ისევ იმ ადგილას იდგა და ჩემსკენ იყურებოდა. ჩამეცინა და ისევ გზას გავხედე. წრე რო დავარტყი სასტარტო პოზიციასთან უკვე აღარ იყო. ამიტომაც ეგრევე სახლში წამოვედი.

-ლიიიიზ- დავიყვირე სახლში შესვლისთანავე და კარებში გამოჩენილ დაქალს გავუღიმე. - გეხვეწები რამე ცივი დამალევინე რა.
-შემო შემო- უკან შებრუნდა და მაცივარი გამოაღო.- რას დალევ წყალს, ცივ წყალს თუ წყალს ყინულებით..... ამმმ ყინულებიც არ გვქონია, ბოლო გამორიცხე.
-მეღადავები? მართლა არაფერი არ გვაქვს სახლში?
-ნუუ ფანტა ტროპიკი, კიდეე რაღაც სანდორას წვენი და ნებაღლავი..
-აბა რა წყალი აგიტყდა ამხელა ქალს..
-წყალი გვაქვს და რა უნდა მეთქვა აბა..

მაცივარში შევიხედე და არაფერი დამხვდა..
-წეღან აბა რა იყო რა ჩამოთვალე..
-რავი რაც იმ წამს მინდოდა ისინი- გამეკრიჭა ლიზა და მაგიდაზე შემოსკუპდა.
-მაღაზიაში ჩავალ მე. - რაფასთან მივედი და ძველი პატარა ზანდუკი გავხსენი.. იქიდან უკანასკნელი 5 ლარიანი ამოვიღე და ხელში უკმაყოფილოდ ავათამაშე.. - ჰამ ჰამ.. როგორც ჩანს ბიცოლის მოკითხვის დღეა.. ხო წამომყვები?- მუდარის თვალებით შევხედე ლიზას..
-აბა რას ვიზამ. ოღონდ ჩემი მოტოციკლეტის გასაღები მომაძებნინე
-სად დაკარგე- გაოცებულმა შევხედე და ვაშლი ჩავკბიჩე
-რაფაზე იდო და აღარ არის..
-საქამრეზე გაქვს ჩამოკიდებული-სიცილით ვანიშნე და ლუკმა გადამცდა
-არ დაიხრჩო- თვითოაც გაეცინა და მე მომიბრუნდა- აღარ მოდიხარ?


ცოტახანში ორივე "მივაჭენებდით" ჩვენს პარტყუნებს. მალევე შევედით მცხეთაში და რესტორნის წინ გავაჩერეთ.. იქვე ფანჯრის მხარეს მაგიდასთან მოვკალათდით და მიმტანის მოსვლას დაველოდე რომელმაც არ დააყოვნა.
-რას ინებებთ?
-პიცა გვინდა პეპერონის და ნათია გურაბანიძე თუა დღეს ?
-კი გახლავთ. დავუძახო?
-არა იყოს მე თვითონ შევაკითხავ თუ სცალია..

კაბინეტის კარზე დავაკაკუნე და თანხმობისთანავე სახელური ჩამოვწიე..
-ნათიი
-ეს ვინ მოსულანო- წამოდგა სკამიდან და ჩვენს შესაგებებლად წამოვიდა..-რა ქარმა გადმოგაგდოთ აქეთ..
-აბა შენ არ გვკადრულობ და..
-კაი ეხლა გაჩერდი რა.
-კაი კაი. მითხარი როგორ არის ლუკა
-კარგადაა, იმდღეს მეუბნებოდა ვიკა ვნახეო და ისიც ვიცი რო შენთან იყვნენ ამოსულებიო.
-ჰო მაგრამ ეგ როდის იყო. მომენატრა.
-სხვათაშორის ეხლაც აქაა ძმაკაცებთან ერთად ქიფობს
-ხო? მე არ შემიმჩნევია რატომღაც..
-უკან კუპეებში არიან.. ლიზა შენ როგორ ხარ..
-რავიი ნათიი ვმეცადინეობ და ვარ
-ხო აბა ამას ხო არ დაესგავსები- ორივემ მე გამომხედეს და უცბად ჩხუბი დავიწყე
-მე რას მერჩით მშვენივრად ვგრძნობ თავს. ვმეცადინეობ კიდევაც და გამოცდებისთვისაც მზად ვარ
-ყოჩაღ შენ- შემაქო ბიცოლამ..-არაფერი არ გინდათ თქვენ?
-კი შევუკვეთეთ უკვე პიცა..
-ისე ამ რესტორანში სხვა რამეც რო გაგესინჯათ არ იქნებოდა ურიგო.
-გვიყვარს ეს პიცა და რა ვქნათ ნათი?- მაგიდაზე ჩამოსკუპდა ლიზა
-ეს გოგო ხო ვერ გადავაჩვიე ამ მაგიდაზე დაჯდომებს რაა- ამოვილაპარაკე უკმაყოფილოდ და გვერდით მივუჯექი. სამივეს სიცილი აგვიტყდა,,

-უი ბიცოლ, რა უნდა მეთქვა
-ფული გჭირდება ხო?
-იმენა ვანგა ხარ ნათი რაა
-18ის რო გახდები მერე მაგისთვისაც აღარ მოხვალ და საერთოდ სულ დაივიწყებ ბიცოლას - ამოიბუზღუნა საყვარლად და საფულე გახსნა
-ნუ გეშინია არც ვაპირებ მუშაობის დაწყებას- "დავამშვიდე" და გავიკრიჭე
-შენ რა დაგაჭკვიანებს?!-
-გვიანია მაგაზე ფიქრი უკვე ნათი- ლიზამაც აუბა მხარი
-ნუ რა ოპტიმიზმი შემოიტანეთ რა- მხრები აიჩეჩა და სკამის საზურგეზე გადაწვა..

-დეე- შემოაღო კარი ლუკამ და წინადადება ჰაერში გაეფანტა- ვახ რა გოგოები, ამათ ვის ვხედავ. -გადაგვეხვია სათითაოდ, თმები ამიჩეჩა და ლიზას გახედა. ნათიას გადავხედე, თვალებით გავცვალეთ ინფორმაცია და ფხუკუნი აგვიტყდა როცა ლიზაც აღარ იყო ამ ქვეყნად..
-ეხ ბიცოლაჩემო სიყვარული აშტერებს- პათეტიკურად ამოვილაპარაკე და ხელები ცაში ავღმართე.. უცბად ორივე გამოერკვა და ვითომც არაფერიო ირონიული მზერით შემოიფარგლნენ..
-აჰა ვსო გავედი მე ამათ სწერვობებს ვერ ავიტან-წამოდგა ნათია - ვიკა იყავი რა ამათთან არ დაჭამონ ერთმანეთი, მე ვნახავ თქვენი პიცა მზად არის თუ არა..
-რა პიცა იქით კუპეში ბიჭები ვქეიფობთ და გეპატიჟებით.
-იქ ჭამას ვერ დავიწყებ, აქ ვჭამოთ და მერე გავიდეთ. მგელივით მშია- მაგიდიდან ჩამოვხტი და ბიცოლაჩემის სკამი დავიკავე..
-კაი წამო იქ ჭამე შენ რისი გიტყდება..

ის-ის იყო უნდა დავთანხმებოდი, პრინციპში ჩემი რა მიდიოდა, ლიზას თვალები დავინახე რომელიც "მპირდებოდა" არ გაცოცხლებო და გავაპროტესტე..- მე აქ მინდა ჭამა, შეიძლება?- წარბი ავუწიე ბიძაშვილს და ტუჩებზე ღიმილი ამითამაშდა..
-კაი დაგელოდებით და ერთად გავიდეთ, ოღონდ დროზე, უხერხულია ვერ ვალოდინებ..
-ამხელა პიცას უცებ ვერ შევჭამთ- ირონიულად ჩაილაპარაკა ლიზამ და სავარძელზე მოკალათდა..
-კარგით მე დაგეხმარებით რა პრობლემაა- მხრები აიჩეჩა ლუკამ და იმ წამს შემოტანილ თეფშს დასწვდა..

15 წუთის მერე ხელსაწმენდი დავაგდე თეფშზე
-მე მოვრჩი-ისევ მაგიდაზე დავჯექი და ერთმანეთის პირისპირ მჯდარ წყვილს გავხედე.
-მეც- გაიმეორა იგივე ლიზიმაც- მეტი აღარ მინდა.
-რას გენდომება, იმდენი ჭამე. გასუქდები ეგრე და ამის მერე შენთვის ცალკე შევუკვეთავთ ხოლმე, ვიცი რო კიდე გინდა და თავს იკავებ- წაკბინა იმწამსვე ბიჭმა
-შენ შენს ღიპს მიხედე
-ჩემს ექვს კუბიკს ღიპს ეძახი?
-შენ მაგ ქონებს კუბიკებს უწოდებ?
-ეს ქონები, ლამაზო, პრესია
-რა სხვანაირი წარმოდგენა გაქვს შენ თავზე
-შენსავით ნერწყვებს ვერ ვყლაპავ მაგრამ როგორმე მეც მომწონს ჩემი თავი და არ ვუჩივი შენს გემოვნებას ხო იცი.
-კაი?! არ მეგონა ბაკურა შენც თუ მოგწონდა.
-ბატონო?- შესამჩნევად დაიძაბა ლუკა..- ბაკურა? ( ამ ბიჭმა და ლუკამ იჩხუბეს ადრე გუდაურში ლიზის გამო და თბილისშიც რამდენჯერმე შეგვხვდა ქუჩაში.. ეხლა საიდან გაახსენდა წარმოდგენა არ მაქვს)
-შენს გემოვნებას არ ვუჩივიო და ზნაჩიტ შენც მოგწონს ხო?
-ეს "შენც" როგორ გავიგო..
-როგორც გესმის
-ნუ მიშლი ნერვებს რა, ლიზი
-შენ დებილი იყო და ნერვები გეშლებოდეს ჩემი რა ბრალია..
-ბაკურა მოგწონს და კიდე მე ვარ დებილი?

ამ დროს შემოაღო ბიცოლამ კარი, რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ აშკარად გადაიფიქრა
-აქ რა ხდება?
-აუ კულმინაციაა ნათი. ბატიბუტი მოიტანე და მოდი, კარგ დროს მოხვედი ძაან..- ჩემს გვერდით ადგილზე ხელით ვანიშნე რო დამჯდარიყო და გავეკრიჭე როგორც ვიცი ხოლმე
-მე აქ იმისთვის დაგტოვე რო ამათ ერთმანეთი არ დაეჭამათ და შენ აქ სეირს უყურებ?- "მისაყვედურა" ბიცოლამ და თვითონაც გაეცინა.. - მორჩით ეხლა და ბიჭები გელოდებიან, სად არის ამდენ ხანსო- მიუბრუნდა შვილს
-კარგი წამოდით გაგაცნობთ ბავშვებს.



-ბრატსი, გაიცანით ესენი ჩემი გოგოები არიან..- ეს ნედოა, ეს ტაბატა, ეს მერქეშა, ამ ოთხს იცნობთ,ეს კაკაბა გახლავთ, ეს რეზო,ეს გუგა..

ეს გუგა...
ეს გუგა..
ეს გუგა.
გუგას მზერა გავუსწორე და ჩემი ადგილი დავიკავე. მთელი საღამო ირონიულ მზერას არ ვიშორებდი.. ბევრს არ ვლაპარაკობდი მაგრამ თან იმასაც ვცდილობდი რომ დაბნეულობა არ შემემჩნია.

-შენ კიდე ჭამ ტო?-მიუბრუნდა ლუკა ლიზას
-ხო რო ნაკლები საჭმელი დაგიტოვო შესასანსლად.- არ დაუთმო ამანაც
-ჩემს ფიგურას უფრთხილდები?
-ხო ეგრე უფრო მომწონს- წამოსცდა შემთხვევით და ენაზე იკბინა..
-რაო რაოო?- გამარჯვებული ღიმილით გადახედა ლუკამ
-მე მგონი ჩვენი წასვლის დროა- წამოვდექი რო ლიზა უხერხული სიტუაციიდან დამეხსნა და ჯიბეში ნათიას მოცემული ფული შევამოწმე. ადგილზე რო დავიგულე ლიზას დავადე მხარზე ხელი.

-რაო რაო და მსუქანი არავის მოეწონებითქო- არ დატოვა უპასუხოდ ამ ჯიუტმა გოგომ
-მითუმეტეს შენ ხო?
-თუნდაც

ეს დიალოგი ისეთ ეშხში შედიოდა, ჩემს ადგილს დავუბრუნდი და შემთხვევით გუგას თვალებს შევეჯახე. ზიზღნარევი მზერა ვესროლე და წყვილს მივუბრუნდი

-შენც ნუ ჭამ ბევრს..
-ვისაც მოუნდება ისედაც მოვეწონები- ნიშნისმოგებით ჩაუკრა თვალი
-არა მამენტ ხო, მე ისედაც მომეწონები და რაც ნაკლები მოგაქცევს ყურადღებას უფრო მშვიდად ვიქნები.
-ბატონო?- ჩანგალი ხელში გაუჩერდა და ბიჭს მიაშტერდა
-როგორც ჩანს ყველაფერთან ერთად ყურშიც გაკლია

-ძაან მალე ხო არ ანვითარებთ მოვლენებს?- შევნიშნე და ორივეს სათითაოდ გადავხედე
-რაღას ველოდოთ?- მხრები აიჩეჩა ლუკამ და ლიზა კალთაში გადაისვა..- ვიკა თვალები დახუჭე შენთვის ამის ყურება არ შეიძლება. -სიცილით ამოილაპარაკა და ლიზას გაკავებას ეცადა. - ბიჭებო თქვენც რა. ხოხედავთ კომპლექსიანია და სრცხვენია.
-ვის? მე? - თვალები შუბლზე აუვიდა გოგოს და ფართხალს შეეშვა- მე მრხვენია? მე ვარ კომპლექსიანი?
-აბა ამხელა გოგო ხარ და კოცნის გიტყდება.
-შენგან განსხვავებით ყოველ მეორეს არ ვკოცნი.
-აბა ვის კოცნი?
-ვინც მომწონს.
-მაგ ბაკურას ჩავულეწავ სიფათს და მერეც ვნახოთ თუ მოგეწონება.
-ნუ იყურები კუნთებზე და ნუ გამომიხვედი თბილისელი კაი ბიჭი
-გოგლიკო სიხარულიძე?- ორივეს გაეღიმა თუმცა არცერთმა შეიმჩნია.
-ძველი ბიჭი ხარ?
-არა ძმაო, კაი ბიჭი ვარ..
-წინააღმდეგი ხო არ ხართ..

-ეე ეეე თქვენ ძაან შეიჭერით როლებში- გავაწყვეტინე ორივეს ერთერთი ფილმის სცენა - დაუბრუნდით წეღანდელს
-ხოო სად გავჩერდით?- ლუკამ ხელები უფრო მჭიდროდ მოხვია წელზე.
-ნუ ბაბულიკობ-მეთქი- ზემოდან დახედა ლიზამ
-ღმერთმა დაიფაროს- შეიცხადა ბიჭმა..

-როგორც მახსოვს კოცნაზე იყავით- ისევ ჩავერთვე მე და დაქალის მზერის დაჭერისთანავე მივხვდი რო მივქარე.
-გმადლობთ ვიკა, ახლა კი თვალები დახუჭე.. და ვაფშეტა დაგვტოვეთ..
-არ დამტოვოთ ამ ტირანთან -დაიწყო გაძალიანება ლიზამ მაგრამ მე რას გამომაპარებდა. ვამჩნევდი რო იქ ყოფნა სიამოვნებდა და ეხლა მე მაგ შანსს ხელიდან გავუშვებდი?
-ჩუმად პატარა გოგო..
-არ ვაპირებ გაჩუმებას.
-ნებითა შენითა, ძალითა ჩემითა..
-რომელი ძალით? ძაან მაინტერესებს ერთი....

ლუკამ ამოიოხრა და ტუჩეზე დააკვდა.. ოპააააა.
სუფრას გადავხედე და ჩვენ სამის გარდა აღარავინ იყო.. აშკარად ზედმეტი ვიყავი მაგრამ არ შევიმჩნიე და თვალები დავხუჭე.. გახშირებული სუნთქვა რო მომესმა ხმა ამოვიღე..

-ვიხილები და მოვდივარ, ვინც არ არის დამალული ჩემი ბრალი არ არის..
-შენ კიდე აქ ხარ გოგო?- დამიღრინა ბიძაშვილმა
-როგორც ხედავ.. ლიზა უნდა წავიყვანო
-შენ ჩვენი პირველი ღამის VIP ბილეთებსაც ხო არ იყიდდი?!
-რატომაც არა- მხრები ავიჩეჩე და აწითლებულ დაქალს გავხედე.- კაი წავეიყვან თორე ჩაგადნა ხელებშI..
-სად მიგყავს ჩემი შეყვარებული
-სანამ შენი გახდებოდა მანამდე ჩემი იყო. ვერ გაგიყოფ, ასე რომ მე უფრო მეტი პრივილეგიებით ვსარგებლობ..- თვალიჩავუკარი და ლიზას ხელი ჩავკიდე..

გარეთ გამოსვლისას დემეტრეს მოტოციკლეტი შევნიშნე და მისკენ წავედი
- რა იცოდი რო აქ ვიყავი?
-მითხრეს
-ოჰოო, ვინ?
-მაგას რა მნიშVნელობა აქვს, შენ პასუხი არ გითქვამს..
-რაპასუხი?
-მაპატიე თუ არა?
-არვიცი კი მაგრამ
-მაგრამ?!

ამდროს უკნიდან მოტოციკლეტების ხმა გაისმა და მივბრუნდი.. ლუკა და ლიზა წასულიყვნენ.. ჩემი პარტყუნაც წაყვანილი ყავდათ.. ჯანდაბაააა...
-რამოხდა
-ლუკას მე უნდა წავეყვანე და უჩემოდ წავიდა..
-დაჯექი მე გაგიყვან..

მხრები ცამოვუშვი დანებების ნიშნად და უკან მოვუჯექი.. სადღაც სხვაგან მივყავდი.
-აქ რა მინდა?
-მიყვარხარ ვიკა, როგორ არგესმის?
-ყურთ დამაკლდა.
-მიყვარხარ- იღრიალა და წინ დამისვა სახით მისკენ.. ხელები მაიკის ქვეშ შემიცურა და ტუჩებს დაეწაფა..
რას აკეთებ?- ეგრევე მოვშორდი
-იმას, რისი გაკეთებაც კაი ხანია მინდა
-ხო არა? შენ ეხლა მაგ საქციელით რა გამოამჟღავნე? ჩემს აზრს პატივს სცემ?
-ამმ.. კაი რა ვიკა რა. გუგასნაირი ხო არ ვარ მეც?
-დავიწყო ეხლა ყველა კაცი ერთნაირიათქო?- გადავიკისკისე და მალევე დავკერე სახე.
-მეც ყველა ვარ??
-აა ხო შენ დაჟე ყველაშიც ვერ შედიხარ
-ღმერთმა დამიფაროს.
-რადგან მე გამიცანი მანდ უკვე უნდა მიხვდე რო საკმარისად არ ყვარებიხარ ღმერთს- თვალი ჩავუკარი და მოტოციკლეტიდან გადავედი..
-ვგიჟდები იუმორის მქონე გოგოებზე..
-მე კიდე გემოვნებიან ბიჭებზე
-კარგი ეგრე ძაანაც ნუ გიყვარვარ თავში ამივარდება..
-აღარ წამიყვან სახლში?
-ვიფიქრე ბარემ ბავშვიც ხო არ გამოგვეძერწა
-ღმერთო, რა უტაქტო ხარ
-ხო მამენტ ჯერ შენც ბავშვი ხარ
-ხოდა სახლში უნდა ამ ბავშვს
-დაჯდეს და წავიყვან
-საჭესთან თუ დამსვამ კაი
-ბატონო?- თვალები შუბლზე აუვიდა და ეგრევე მოვკეტე- არა იყოს ჯერ დალეწვას არ ვაპირებ
-კიკნამ მასწავლა რაღაცეები და შენც რო მასწავლო არა?
-დარწმუნებული ხარ რო არაფერს დამიშავებ?
-თუ არ დამთანხმდები მერე უფრო არ ვიქნები დარწმუნებული..
-აი ამას ქვია ჭირვეული ბავშვი შემიყვარდაო.
-რას გიყვარდებოდი მერე რა გინდოდა
-გაჩუმება შეგიძლია?
-ყველაფერი შემიძლია. - თითქოს შვებით ამოისუნთქაო და ეგრევე დავამატე- გაჩუმება -არა
-ამას ვის გადავეყარე
-წაგეყვანე სახლში არ ჯობდა?
-მგონი მართალი ხარ
-მე სულ მართალი ვარ . "მგონის" გარეშეც
-რა თავდაჯერებული ხარ მაოცებ
-ეს რა არის. ზოგს დაჟე ვაორმოცებ
-იუმორი დიეტაზე გყავს?
-ვიხუმრეთო?
-ყოველშემთხვევაში ვეცადე მაინც
-არ გინდა ჩემთან იარო იუმორის კურსებზე?
-არა იყოს, ჩემითაც კმაყოფილი ვარ.. - ხელები დანებების ნიშნად ზემოთ ასწია.. - ანდააც მინდა კი თუ ყოველდღე გვექნება გაკვეთილები.
-მე აღარ მინდა.. წავედით ეხლა და დამსვი
-ძაან დამწყები ხარ თუ იცი რაღაც-რაღაცები
-დათო მასწავლიდა-მეთქი არ გითხარი? გზაში გავიაროთ ბილობილიც საყიდელი გვაქვს
-რა ლობილი?
-ნუ მაიმუნობ ჩაიწიე- წინა ადგილი დავიკავე და კასკა დავიხურე. სპეციალურად ისეთ სულელურ რაღაცეებს ვაკეთებდი დემეს სახეზე ფერი აღარ ედო.
-გთხოვ გადმოდი, რაღა მაინცდამაინც ამ მოტოციკლეტზე გინდა სწავლა
-კაი გადმოვალ. ოღონდ ხმას აღარ გაგცემ
-მადლობა ღმერთს- შვებით ამოისუნთქა
-რისთვის?
-როგორც იქნა ჩუმდები
-მიწვევ?- წარბები ავათამაშე
-ვიღაც ხმას აღარ მცემდა.

გამახსენა თუარა გავიბუსხე და ხელები უკან მოვკიდე
-წელზე შემომხვიე..
რეაქცია არმქონია
-გადავარდები ეგრე
ისევ უმოქმედობა..
-კაი მერე მე არ დამაბრალო- მოტოციკლეტი დაძრა და სახლის გზას გაუდგა..

მიმიყვანა თუარა გადმოვედი, ჩაფხუტი ხელში შევაჩეჩე და სადარბაზოსკენ გავემართე.
-არც მადლობა? არც დამშვიდობება?- ისეთი მზერით გავხედე გაჩუმდა და იქიდან აორთქლდა.

-არ შემირიგდები? დამადგა მეორე დღეს სახლში და საწოლზე ჩამომიჯდა.
-აქ რა გინდა?
-შენი სახლის კარი რო სულ ღიაა მაგიტომაც ვარ ეხლა აქ.
-გადი უნდა ჩავიცვა.
-ისე უფრო მომწონხარ
-დავაი ეხლა აქედან - ბალიში გავუქანე სიცილით და გარეთ გავაგდე.


რამდენიმე დღის მერე წერეთელზე წავედი და ბიჭებთან ჩამოვჯექი.
-ლიზასთან დამარეკინეთ რა
-როდემდე უნდა იყო ტელეფონის გარეშე?- ამომხედა ლექსომ და ჯიბიდან მობილური გამომიწოდა.
-არ მევასება ეს რაღაც და რა აუცილებელია?- ლიზას ნომერი ავკრიფე და დაველოდე..
-ხო ლექსო
-ვიკა ვარ, წერეთელზე ვარ და გამოდით..

ცოტა ხანშიც მოაყენა თავისი მოტოციკლეტი და გვერდით დამიჯდა.
-გამარჯობა
-ბაროო ბაროო- მიესალმა ზურა და გაუღიმა
-ოო გეყოთ რა ეს ბარო ბარო, ყელშია უკვე - ავატრიალე თვალები უკმაყოფილოდ
-ოხ მე მაპატიეთ
-მიპატიებია. იტოკში დემეტრე მომწონს - მშვიდი ხმით განვაცხადე და მგიდაზე ფეხები შემოვალაგე..

წამიერი სიჩუმის მერე ლიზა მომიტრიალდა
-ბატონო?
-ხო რა
-დაიცა შენ მაგაზე შური არ უნდა გეძია?
-მომწონს უბრალოდ. რა პრობლემას ხედავ?
-არ მეგონა უბრალოდ.. -მხრები აიჩეჩა ჩემმა დაქალმა და სკამის საზურგეს მიეყრდნო.
-გუგა ხო არაა, დემეტრეა ბოლოს და ბოლოს..
-გუგასთან დაკავშირებით რას აპირებ?- მომიბრუნდა ბექა- მახსოვს ისიც მოგწონდა- გადმომჩურჩულა და თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. - იტოკში არვიცი. ავირჩიე ორი ცხოვრება და ორივეს სხვადასხვა ვიღაც მოსწონს. დავიღალე უკვე რა
-ხო მაგრამ გუგა ეგრე არ უნდა დატოვო, გული გატკინა და რას აპირებ , უნდა აპატიო?-ჩაერთო კიკნა
-და ვინ ამბობს რო პატიებას ვაპირებ?- გაოცებულმა გავხედე. - უბრალოდ გეგმას მივყვები რა.
-დემეტრემ იცის?-
-არა, არ ვიცი რა ვქნა.
-ჩვენ გვითხარით მივხედავთო მარა ისეთი კატეგორიული უარი განაცხადე შეწინააღმდეგებას ვინ გაგიბედავდა- ხმა ამოიღო ლექსომ
-შეეშვით გუგას მე მივხედავ ..
-და რას აპირებ?
-ვაპირებ
-ვგიჯდები შენს ამომწურავ პასუხებზე- ირონიულად გამომხედა ზურამ
-უი მართლა, დღეს ვიკრიბებით წყვილებით და ორივესთან ერთად რო მოხვიდე?- გაეცინა ბექას
-დაიცა გუგაც იქნება?- გაოცებულმა გადავხედე და თვალები უფრო გამიფართოვდა თანხმობის ნიშნად თავი რო დამიქნია
-წყვილებითო და არა ტრიოშიო.-შენიშნა ლიზამ და ლუკას ნომერი აკრიფა
-კაი მე წავედი დღეს იპოდრომზე გავდივარ..
-დაა რას იზამ?
-ვიზამ- ენა გამივუყავი და სიცილით დავტოვე ტერიტორია

-მომენატრე- მივედი თუ არა იქ დამხვდა
-მე არა, რა საოცარი დამთხვევაა.
-ნუ მეიაზვები რა ძალიან გთხოვ
-ნუ მაძლევ საბაბს და გიჟი კი არ ვარ უაზროდ ვესწერვო ხალხს.
-საქმე მაქვს
-გისმენ
-დღეს მეგობრები ვიკრიბებით წყვილებთან ერთად და არ გინდა პარტნიოობა გამიწიო?
-რისთვის მპატიჟებ რო გგონია ჩაფხუტს მოვიხსნი და ჩემს ნამდვილ სახეს დაინახავ?
-სიმართლე გითხრა ეგეც მაქვს გეგმაში, მაგრამ რეალურადაც შენ მომწონხარ და ვინ წავიყვანო აბა?
-მარტო წადი.
-არა ეგრე არ გამოვა
-კაი თუ მომიგებ თანახმა ვარ..- ძრავა ავამუშავე და წინ გავიჭერი.. სპეციალურად ჩამოვრჩი და ფინიშის ხაზი პირველს მას გადავაკვეთინე.
-მაშ ასე, საღამოს გელოდები კუს ტბაზე.- ნიშნისმოგებით ჩამიკრა თვალი და იქაურობას გაეცალა...

საღამოს მოვემზადე და მოტოციკლეტზე ადგილი დავიკავე.. მაგვიანდებოდა და მიხაროდა ტელეფონი რო არ მქონდა, თორე დარწმუნებული ვარ რეკვით ამიკლებდნენ. როგორც იქნა მივაღწიე დანიშნულების ადგილს.
-როგორც იქნა- გუგა ჩემსკენ დაიძრა და დემეტრეს ნიშნისმოგებით გადახედა- როგორც ჩანს შენმა დაგადო..- დემეს ხმა აღარ ამოუღია და ისევ საათს დახედა. ბექა და კიკნა ღიმილით მიყურებდნენ. ლექსოს და ზურას კვლავ გაკვირვება ეწერათ სახეზე. ლუკა და ლიზა ჯერ კიდევ არ ჩანდნენ.

ძრავა ჩავაქრე. მოტოციკლეტიდან გადმოვედი და ყველას მზერა დავიჭირე. ერთადერთი დემეტრე არ მაქცევდა დიდ ყურადღებას.. გუგა მომიახლოვდა და ხელები ჩაფხუტისკენ წამოიღო
-შეიძლება?
-მახინჯი რო აღმოვჩნდე არ გაგიტყდება შენს მეგობრებთან?
-სიმართლე გითხრა მაგაზე მიფიქრია მაგრამ შეუძლებელია ესეთი მაგარი გოგო მახინჯი იყო..
-კარგი მაშინ ჩემ შყევარებულთან მისვლის საშუალება მომეცი და გაიწიე..
-ბატონო?- გამომხედა გაშტერებულმა

ჩაფხუტი მოვიხსენი და დემეტრესკენ დავიძარი.. სანამ აზრზე მოსვლას მოასწრებდა ტუჩებზე დავწვდი და მაქსიმალურად ვცდილობდი გუგას სახეზე არ გადავბჟირებულიყავი..
რას აკეთებ?- ეგრევე მოვშორდი
-იმას, რისი გაკეთებაც კაი ხანია მინდა
-ხო არა? შენ ეხლა მაგ საქციელით რა გამოამჟღავნე? ჩემს აზრს პატივს სცემ?
-ამმ.. კაი რა ვიკა რა. გუგასნაირი ხო არ ვარ მეც?
-დავიწყო ეხლა ყველა კაცი ერთნაირიათქო?- გადავიკისკისე და მალევე დავკერე სახე.
-მეც ყველა ვარ??
-აა ხო შენ დაჟე ყველაშიც ვერ შედიხარ
-ღმერთმა დამიფაროს.
-რადგან მე გამიცანი მანდ უკვე უნდა მიხვდე რო საკმარისად არ ყვარებიხარ ღმერთს- თვალი ჩავუკარი და მოტოციკლეტიდან გადავედი..
-ვგიჟდები იუმორის მქონე გოგოებზე..
-მე კიდე გემოვნებიან ბიჭებზე
-კარგი ეგრე ძაანაც ნუ გიყვარვარ თავში ამივარდება..
-აღარ წამიყვან სახლში?
-ვიფიქრე ბარემ ბავშვიც ხო არ გამოგვეძერწა
-ღმერთო, რა უტაქტო ხარ
-ხო მამენტ ჯერ შენც ბავშვი ხარ
-ხოდა სახლში უნდა ამ ბავშვს
-დაჯდეს და წავიყვან
-საჭესთან თუ დამსვამ კაი
-ბატონო?- თვალები შუბლზე აუვიდა და ეგრევე მოვკეტე- არა იყოს ჯერ დალეწვას არ ვაპირებ
-კიკნამ მასწავლა რაღაცეები და შენც რო მასწავლო არა?
-დარწმუნებული ხარ რო არაფერს დამიშავებ?
-თუ არ დამთანხმდები მერე უფრო არ ვიქნები დარწმუნებული..
-აი ამას ქვია ჭირვეული ბავშვი შემიყვარდაო.
-რას გიყვარდებოდი მერე რა გინდოდა
-გაჩუმება შეგიძლია?
-ყველაფერი შემიძლია. - თითქოს შვებით ამოისუნთქაო და ეგრევე დავამატე- გაჩუმება -არა
-ამას ვის გადავეყარე
-წაგეყვანე სახლში არ ჯობდა?
-მგონი მართალი ხარ
-მე სულ მართალი ვარ . "მგონის" გარეშეც
-რა თავდაჯერებული ხარ მაოცებ
-ეს რა არის. ზოგს დაჟე ვაორმოცებ
-იუმორი დიეტაზე გყავს?
-ვიხუმრეთო?
-ყოველშემთხვევაში ვეცადე მაინც
-არ გინდა ჩემთან იარო იუმორის კურსებზე?
-არა იყოს, ჩემითაც კმაყოფილი ვარ.. - ხელები დანებების ნიშნად ზემოთ ასწია.. - ანდააც მინდა კი თუ ყოველდღე გვექნება გაკვეთილები.
-მე აღარ მინდა.. წავედით ეხლა და დამსვი
-ძაან დამწყები ხარ თუ იცი რაღაც-რაღაცები
-დათო მასწავლიდა-მეთქი არ გითხარი? გზაში გავიაროთ ბილობილიც საყიდელი გვაქვს
-რა ლობილი?
-ნუ მაიმუნობ ჩაიწიე- წინა ადგილი დავიკავე და კასკა დავიხურე. სპეციალურად ისეთ სულელურ რაღაცეებს ვაკეთებდი დემეს სახეზე ფერი აღარ ედო.
-გთხოვ გადმოდი, რაღა მაინცდამაინც ამ მოტოციკლეტზე გინდა სწავლა
-კაი გადმოვალ. ოღონდ ხმას აღარ გაგცემ
-მადლობა ღმერთს- შვებით ამოისუნთქა
-რისთვის?
-როგორც იქნა ჩუმდები
-მიწვევ?- წარბები ავათამაშე
-ვიღაც ხმას აღარ მცემდა.

გამახსენა თუარა გავიბუსხე და ხელები უკან მოვკიდე
-წელზე შემომხვიე..
რეაქცია არმქონია
-გადავარდები ეგრე
ისევ უმოქმედობა..
-კაი მერე მე არ დამაბრალო- მოტოციკლეტი დაძრა და სახლის გზას გაუდგა..

მიმიყვანა თუარა გადმოვედი, ჩაფხუტი ხელში შევაჩეჩე და სადარბაზოსკენ გავემართე.
-არც მადლობა? არც დამშვიდობება?- ისეთი მზერით გავხედე გაჩუმდა და იქიდან აორთქლდა.

-არ შემირიგდები? დამადგა მეორე დღეს სახლში და საწოლზე ჩამომიჯდა.
-აქ რა გინდა?
-შენი სახლის კარი რო სულ ღიაა მაგიტომაც ვარ ეხლა აქ.
-გადი უნდა ჩავიცვა.
-ისე უფრო მომწონხარ
-დავაი ეხლა აქედან - ბალიში გავუქანე სიცილით და გარეთ გავაგდე.


რამდენიმე დღის მერე წერეთელზე წავედი და ბიჭებთან ჩამოვჯექი.
-ლიზასთან დამარეკინეთ რა
-როდემდე უნდა იყო ტელეფონის გარეშე?- ამომხედა ლექსომ და ჯიბიდან მობილური გამომიწოდა.
-არ მევასება ეს რაღაც და რა აუცილებელია?- ლიზას ნომერი ავკრიფე და დაველოდე..
-ხო ლექსო
-ვიკა ვარ, წერეთელზე ვარ და გამოდით..

ცოტა ხანშიც მოაყენა თავისი მოტოციკლეტი და გვერდით დამიჯდა.
-გამარჯობა
-ბაროო ბაროო- მიესალმა ზურა და გაუღიმა
-ოო გეყოთ რა ეს ბარო ბარო, ყელშია უკვე - ავატრიალე თვალები უკმაყოფილოდ
-ოხ მე მაპატიეთ
-მიპატიებია. იტოკში დემეტრე მომწონს - მშვიდი ხმით განვაცხადე და მგიდაზე ფეხები შემოვალაგე..

წამიერი სიჩუმის მერე ლიზა მომიტრიალდა
-ბატონო?
-ხო რა
-დაიცა შენ მაგაზე შური არ უნდა გეძია?
-მომწონს უბრალოდ. რა პრობლემას ხედავ?
-არ მეგონა უბრალოდ.. -მხრები აიჩეჩა ჩემმა დაქალმა და სკამის საზურგეს მიეყრდნო.
-გუგა ხო არაა, დემეტრეა ბოლოს და ბოლოს..
-გუგასთან დაკავშირებით რას აპირებ?- მომიბრუნდა ბექა- მახსოვს ისიც მოგწონდა- გადმომჩურჩულა და თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. - იტოკში არვიცი. ავირჩიე ორი ცხოვრება და ორივეს სხვადასხვა ვიღაც მოსწონს. დავიღალე უკვე რა
-ხო მაგრამ გუგა ეგრე არ უნდა დატოვო, გული გატკინა და რას აპირებ , უნდა აპატიო?-ჩაერთო კიკნა
-და ვინ ამბობს რო პატიებას ვაპირებ?- გაოცებულმა გავხედე. - უბრალოდ გეგმას მივყვები რა.
-დემეტრემ იცის?-
-არა, არ ვიცი რა ვქნა.
-ჩვენ გვითხარით მივხედავთო მარა ისეთი კატეგორიული უარი განაცხადე შეწინააღმდეგებას ვინ გაგიბედავდა- ხმა ამოიღო ლექსომ
-შეეშვით გუგას მე მივხედავ ..
-და რას აპირებ?
-ვაპირებ
-ვგიჯდები შენს ამომწურავ პასუხებზე- ირონიულად გამომხედა ზურამ
-უი მართლა, დღეს ვიკრიბებით წყვილებით და ორივესთან ერთად რო მოხვიდე?- გაეცინა ბექას
-დაიცა გუგაც იქნება?- გაოცებულმა გადავხედე და თვალები უფრო გამიფართოვდა თანხმობის ნიშნად თავი რო დამიქნია
-წყვილებითო და არა ტრიოშიო.-შენიშნა ლიზამ და ლუკას ნომერი აკრიფა
-კაი მე წავედი დღეს იპოდრომზე გავდივარ..
-დაა რას იზამ?
-ვიზამ- ენა გამივუყავი და სიცილით დავტოვე ტერიტორია

-მომენატრე- მივედი თუ არა იქ დამხვდა
-მე არა, რა საოცარი დამთხვევაა.
-ნუ მეიაზვები რა ძალიან გთხოვ
-ნუ მაძლევ საბაბს და გიჟი კი არ ვარ უაზროდ ვესწერვო ხალხს.
-საქმე მაქვს
-გისმენ
-დღეს მეგობრები ვიკრიბებით წყვილებთან ერთად და არ გინდა პარტნიოობა გამიწიო?
-რისთვის მპატიჟებ რო გგონია ჩაფხუტს მოვიხსნი და ჩემს ნამდვილ სახეს დაინახავ?
-სიმართლე გითხრა ეგეც მაქვს გეგმაში, მაგრამ რეალურადაც შენ მომწონხარ და ვინ წავიყვანო აბა?
-მარტო წადი.
-არა ეგრე არ გამოვა
-კაი თუ მომიგებ თანახმა ვარ..- ძრავა ავამუშავე და წინ გავიჭერი.. სპეციალურად ჩამოვრჩი და ფინიშის ხაზი პირველს მას გადავაკვეთინე.
-მაშ ასე, საღამოს გელოდები კუს ტბაზე.- ნიშნისმოგებით ჩამიკრა თვალი და იქაურობას გაეცალა...

საღამოს მოვემზადე და მოტოციკლეტზე ადგილი დავიკავე.. მაგვიანდებოდა და მიხაროდა ტელეფონი რო არ მქონდა, თორე დარწმუნებული ვარ რეკვით ამიკლებდნენ. როგორც იქნა მივაღწიე დანიშნულების ადგილს.
-როგორც იქნა- გუგა ჩემსკენ დაიძრა და დემეტრეს ნიშნისმოგებით გადახედა- როგორც ჩანს შენმა დაგადო..- დემეს ხმა აღარ ამოუღია და ისევ საათს დახედა. ბექა და კიკნა ღიმილით მიყურებდნენ. ლექსოს და ზურას კვლავ გაკვირვება ეწერათ სახეზე. ლუკა და ლიზა ჯერ კიდევ არ ჩანდნენ.

ძრავა ჩავაქრე. მოტოციკლეტიდან გადმოვედი და ყველას მზერა დავიჭირე. ერთადერთი დემეტრე არ მაქცევდა დიდ ყურადღებას.. გუგა მომიახლოვდა და ხელები ჩაფხუტისკენ წამოიღო
-შეიძლება?
-მახინჯი რო აღმოვჩნდე არ გაგიტყდება შენს მეგობრებთან?
-სიმართლე გითხრა მაგაზე მიფიქრია მაგრამ შეუძლებელია ესეთი მაგარი გოგო მახინჯი იყო..
-კარგი მაშინ ჩემ შყევარებულთან მისვლის საშუალება მომეცი და გაიწიე..
-ბატონო?- გამომხედა გაშტერებულმა

ჩაფხუტი მოვიხსენი და დემეტრესკენ დავიძარი.. სანამ აზრზე მოსვლას მოასწრებდა ტუჩებზე დავწვდი და მაქსიმალურად ვცდილობდი გუგას სახეზე არ გადავბჟირებულიყავი..
რას აკეთებ?- ეგრევე მოვშორდი
-იმას, რისი გაკეთებაც კაი ხანია მინდა
-ხო არა? შენ ეხლა მაგ საქციელით რა გამოამჟღავნე? ჩემს აზრს პატივს სცემ?
-ამმ.. კაი რა ვიკა რა. გუგასნაირი ხო არ ვარ მეც?
-დავიწყო ეხლა ყველა კაცი ერთნაირიათქო?- გადავიკისკისე და მალევე დავკერე სახე.
-მეც ყველა ვარ??
-აა ხო შენ დაჟე ყველაშიც ვერ შედიხარ
-ღმერთმა დამიფაროს.
-რადგან მე გამიცანი მანდ უკვე უნდა მიხვდე რო საკმარისად არ ყვარებიხარ ღმერთს- თვალი ჩავუკარი და მოტოციკლეტიდან გადავედი..
-ვგიჟდები იუმორის მქონე გოგოებზე..
-მე კიდე გემოვნებიან ბიჭებზე
-კარგი ეგრე ძაანაც ნუ გიყვარვარ თავში ამივარდება..
-აღარ წამიყვან სახლში?
-ვიფიქრე ბარემ ბავშვიც ხო არ გამოგვეძერწა
-ღმერთო, რა უტაქტო ხარ
-ხო მამენტ ჯერ შენც ბავშვი ხარ
-ხოდა სახლში უნდა ამ ბავშვს
-დაჯდეს და წავიყვან
-საჭესთან თუ დამსვამ კაი
-ბატონო?- თვალები შუბლზე აუვიდა და ეგრევე მოვკეტე- არა იყოს ჯერ დალეწვას არ ვაპირებ
-კიკნამ მასწავლა რაღაცეები და შენც რო მასწავლო არა?
-დარწმუნებული ხარ რო არაფერს დამიშავებ?
-თუ არ დამთანხმდები მერე უფრო არ ვიქნები დარწმუნებული..
-აი ამას ქვია ჭირვეული ბავშვი შემიყვარდაო.
-რას გიყვარდებოდი მერე რა გინდოდა
-გაჩუმება შეგიძლია?
-ყველაფერი შემიძლია. - თითქოს შვებით ამოისუნთქაო და ეგრევე დავამატე- გაჩუმება -არა
-ამას ვის გადავეყარე
-წაგეყვანე სახლში არ ჯობდა?
-მგონი მართალი ხარ
-მე სულ მართალი ვარ . "მგონის" გარეშეც
-რა თავდაჯერებული ხარ მაოცებ
-ეს რა არის. ზოგს დაჟე ვაორმოცებ
-იუმორი დიეტაზე გყავს?
-ვიხუმრეთო?
-ყოველშემთხვევაში ვეცადე მაინც
-არ გინდა ჩემთან იარო იუმორის კურსებზე?
-არა იყოს, ჩემითაც კმაყოფილი ვარ.. - ხელები დანებების ნიშნად ზემოთ ასწია.. - ანდააც მინდა კი თუ ყოველდღე გვექნება გაკვეთილები.
-მე აღარ მინდა.. წავედით ეხლა და დამსვი
-ძაან დამწყები ხარ თუ იცი რაღაც-რაღაცები
-დათო მასწავლიდა-მეთქი არ გითხარი? გზაში გავიაროთ ბილობილიც საყიდელი გვაქვს
-რა ლობილი?
-ნუ მაიმუნობ ჩაიწიე- წინა ადგილი დავიკავე და კასკა დავიხურე. სპეციალურად ისეთ სულელურ რაღაცეებს ვაკეთებდი დემეს სახეზე ფერი აღარ ედო.
-გთხოვ გადმოდი, რაღა მაინცდამაინც ამ მოტოციკლეტზე გინდა სწავლა
-კაი გადმოვალ. ოღონდ ხმას აღარ გაგცემ
-მადლობა ღმერთს- შვებით ამოისუნთქა
-რისთვის?
-როგორც იქნა ჩუმდები
-მიწვევ?- წარბები ავათამაშე
-ვიღაც ხმას აღარ მცემდა.

გამახსენა თუარა გავიბუსხე და ხელები უკან მოვკიდე
-წელზე შემომხვიე..
რეაქცია არმქონია
-გადავარდები ეგრე
ისევ უმოქმედობა..
-კაი მერე მე არ დამაბრალო- მოტოციკლეტი დაძრა და სახლის გზას გაუდგა..

მიმიყვანა თუარა გადმოვედი, ჩაფხუტი ხელში შევაჩეჩე და სადარბაზოსკენ გავემართე.
-არც მადლობა? არც დამშვიდობება?- ისეთი მზერით გავხედე გაჩუმდა და იქიდან აორთქლდა.

-არ შემირიგდები? დამადგა მეორე დღეს სახლში და საწოლზე ჩამომიჯდა.
-აქ რა გინდა?
-შენი სახლის კარი რო სულ ღიაა მაგიტომაც ვარ ეხლა აქ.
-გადი უნდა ჩავიცვა.
-ისე უფრო მომწონხარ
-დავაი ეხლა აქედან - ბალიში გავუქანე სიცილით და გარეთ გავაგდე.


რამდენიმე დღის მერე წერეთელზე წავედი და ბიჭებთან ჩამოვჯექი.
-ლიზასთან დამარეკინეთ რა
-როდემდე უნდა იყო ტელეფონის გარეშე?- ამომხედა ლექსომ და ჯიბიდან მობილური გამომიწოდა.
-არ მევასება ეს რაღაც და რა აუცილებელია?- ლიზას ნომერი ავკრიფე და დაველოდე..
-ხო ლექსო
-ვიკა ვარ, წერეთელზე ვარ და გამოდით..

ცოტა ხანშიც მოაყენა თავისი მოტოციკლეტი და გვერდით დამიჯდა.
-გამარჯობა
-ბაროო ბაროო- მიესალმა ზურა და გაუღიმა
-ოო გეყოთ რა ეს ბარო ბარო, ყელშია უკვე - ავატრიალე თვალები უკმაყოფილოდ
-ოხ მე მაპატიეთ
-მიპატიებია. იტოკში დემეტრე მომწონს - მშვიდი ხმით განვაცხადე და მგიდაზე ფეხები შემოვალაგე..

წამიერი სიჩუმის მერე ლიზა მომიტრიალდა
-ბატონო?
-ხო რა
-დაიცა შენ მაგაზე შური არ უნდა გეძია?
-მომწონს უბრალოდ. რა პრობლემას ხედავ?
-არ მეგონა უბრალოდ.. -მხრები აიჩეჩა ჩემმა დაქალმა და სკამის საზურგეს მიეყრდნო.
-გუგა ხო არაა, დემეტრეა ბოლოს და ბოლოს..
-გუგასთან დაკავშირებით რას აპირებ?- მომიბრუნდა ბექა- მახსოვს ისიც მოგწონდა- გადმომჩურჩულა და თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. - იტოკში არვიცი. ავირჩიე ორი ცხოვრება და ორივეს სხვადასხვა ვიღაც მოსწონს. დავიღალე უკვე რა
-ხო მაგრამ გუგა ეგრე არ უნდა დატოვო, გული გატკინა და რას აპირებ , უნდა აპატიო?-ჩაერთო კიკნა
-და ვინ ამბობს რო პატიებას ვაპირებ?- გაოცებულმა გავხედე. - უბრალოდ გეგმას მივყვები რა.
-დემეტრემ იცის?-
-არა, არ ვიცი რა ვქნა.
-ჩვენ გვითხარით მივხედავთო მარა ისეთი კატეგორიული უარი განაცხადე შეწინააღმდეგებას ვინ გაგიბედავდა- ხმა ამოიღო ლექსომ
-შეეშვით გუგას მე მივხედავ ..
-და რას აპირებ?
-ვაპირებ
-ვგიჯდები შენს ამომწურავ პასუხებზე- ირონიულად გამომხედა ზურამ
-უი მართლა, დღეს ვიკრიბებით წყვილებით და ორივესთან ერთად რო მოხვიდე?- გაეცინა ბექას
-დაიცა გუგაც იქნება?- გაოცებულმა გადავხედე და თვალები უფრო გამიფართოვდა თანხმობის ნიშნად თავი რო დამიქნია
-წყვილებითო და არა ტრიოშიო.-შენიშნა ლიზამ და ლუკას ნომერი აკრიფა
-კაი მე წავედი დღეს იპოდრომზე გავდივარ..
-დაა რას იზამ?
-ვიზამ- ენა გამივუყავი და სიცილით დავტოვე ტერიტორია

-მომენატრე- მივედი თუ არა იქ დამხვდა
-მე არა, რა საოცარი დამთხვევაა.
-ნუ მეიაზვები რა ძალიან გთხოვ
-ნუ მაძლევ საბაბს და გიჟი კი არ ვარ უაზროდ ვესწერვო ხალხს.
-საქმე მაქვს
-გისმენ
-დღეს მეგობრები ვიკრიბებით წყვილებთან ერთად და არ გინდა პარტნიოობა გამიწიო?
-რისთვის მპატიჟებ რო გგონია ჩაფხუტს მოვიხსნი და ჩემს ნამდვილ სახეს დაინახავ?
-სიმართლე გითხრა ეგეც მაქვს გეგმაში, მაგრამ რეალურადაც შენ მომწონხარ და ვინ წავიყვანო აბა?
-მარტო წადი.
-არა ეგრე არ გამოვა
-კაი თუ მომიგებ თანახმა ვარ..- ძრავა ავამუშავე და წინ გავიჭერი.. სპეციალურად ჩამოვრჩი და ფინიშის ხაზი პირველს მას გადავაკვეთინე.
-მაშ ასე, საღამოს გელოდები კუს ტბაზე.- ნიშნისმოგებით ჩამიკრა თვალი და იქაურობას გაეცალა...

საღამოს მოვემზადე და მოტოციკლეტზე ადგილი დავიკავე.. მაგვიანდებოდა და მიხაროდა ტელეფონი რო არ მქონდა, თორე დარწმუნებული ვარ რეკვით ამიკლებდნენ. როგორც იქნა მივაღწიე დანიშნულების ადგილს.
-როგორც იქნა- გუგა ჩემსკენ დაიძრა და დემეტრეს ნიშნისმოგებით გადახედა- როგორც ჩანს შენმა დაგადო..- დემეს ხმა აღარ ამოუღია და ისევ საათს დახედა. ბექა და კიკნა ღიმილით მიყურებდნენ. ლექსოს და ზურას კვლავ გაკვირვება ეწერათ სახეზე. ლუკა და ლიზა ჯერ კიდევ არ ჩანდნენ.

ძრავა ჩავაქრე. მოტოციკლეტიდან გადმოვედი და ყველას მზერა დავიჭირე. ერთადერთი დემეტრე არ მაქცევდა დიდ ყურადღებას.. გუგა მომიახლოვდა და ხელები ჩაფხუტისკენ წამოიღო
-შეიძლება?
-მახინჯი რო აღმოვჩნდე არ გაგიტყდება შენს მეგობრებთან?
-სიმართლე გითხრა მაგაზე მიფიქრია მაგრამ შეუძლებელია ესეთი მაგარი გოგო მახინჯი იყო..
-კარგი მაშინ ჩემ შყევარებულთან მისვლის საშუალება მომეცი და გაიწიე..
-ბატონო?- გამომხედა გაშტერებულმა

ჩაფხუტი მოვიხსენი და დემეტრესკენ დავიძარი.. სანამ აზრზე მოსვლას მოასწრებდა ტუჩებზე დავწვდი და მაქსიმალურად ვცდილობდი გუგას სახეზე არ გადავბჟირებულიყავივვ ი კკკკკაააა?!!!
-ებეე რას ბლუყუნებ თუ ჩემი ძმა ხარ - ხელი ავუქნიე გუგას - სახე გაასწორე თორე ფოთიდან მოდიან კოღოები შეხედე- თითით ზემოთ ვერტმფრენისკენ ვანიშნე და ახარხარებულ ბიჭებს მივუბრუნდი.. თქვენი წყვილები?
-რაიყო ერთად ვართ - გაინაზა ბექა და კიკნას მიეკრო
-ე ბიჭო შემეშვი, მართლა მოვლენ ეხლა ჩვენი გოგოები და მერე უხსენი იმათ რო არ ვარ იმნაირი- გაუბრაზდა დათო და ბექას ხელი მოიშორა
-მერე შენც კიდე რაღა სიტყვებით უნდა უხსნა- წარბები ავუთამაშე და გადავიკისკისე
-ეს ნახე რა- სიცილით გადახედა გვერდით მდგომს და თმები ამიჩეჩა
-ისე შენ , მიხედე შენს წყვილს თორე კიდე დიდხანს იქნება გამოშტერებული. გუგა ხო ხედავ უკვე გონზე მოდის- მომიახლოვდა ზურა და გადამეხვია..
-არა ისე ხო ვუხდებით ერთმანეთს?!- ამოვუდექი დემეტრეს და ხელი თვალებთან ავუფრიალე, რომლითაც ჩაფიქრებული მაკვირდებოდა- დემუსიიიი
-შენ რამეს თავი ხო არ მიარტყი??- ხმა გაუხდა მკაცრი. გამაგიჟებს ეს ბიჭI რანაირად მელაპარაკება. პირველად ამოიღო ხმა რაც აქ მოვედი. ან გამარჯობა, ან როგორ გიკითხოთ, თავი ხო არ მტკივა, აი ეს თავის მირტყმა რაღაა.
-მეტი პატივისცემა შეყვარებულის მიმართ- თვალი ჩაუკრა ლექსომ
-რა შეყვარებული? მე რატო არ ვიცი?- გაოგნებულმა გადმომხედა
-ა უი არ იცი? - გავმხიარულდი და მხარზე ხელი დავადე- იტოკში, ჩემო დემუსი, ერთად ვართ რა.. ხო გაგიხარდა? გილოცავ ჩემი ბიჭი. მრავალს დაესწ... კიარადა ხო რა როგორც არის..
-ვიკა გამაგებინებ რა ხდება?
-მეტი რაღა გაგაგებინო.. ნუ ქორწილი ჯერ არ გადამიწყვეტია მაგრამ მაგასაც შეგატყობინებ.. აუცილებლად.
-ღმერთო ეს ვინ შემიყვარდა?- თვალები აღაპყრო ცაში
-ღმერთი ვეღარ გიშველის. მაგან საკმარისად დაგსაჯა უკვე
-ვიკა ამიხსნი რას ნიშნავს ეს?- თვალით ჩემი პარტყუნისკენ მანიშნა..
-ეს? ეს არის მოტოციკლეტი.. მანქანასავითაა რა დადის ბორბლებზე.. ოღონდ ოთხის მაგივრად ორზე. მამენტ ველოსიპედი უფროა ოღონდ მექანიკური.. ხოდა იტოკში შეგიძლია დაჯდე. ნუ დასაქოქად გასაღები გჭირდება, მერე იქ ხელს მოუჭერ და წახვალ რა... ნუ შეგიძლია კიდე იმღერო.. ზესტაფოოონოოო ზესტაფონოო გშორდებიიიი.. ნუ თუ რა თქმა უნდა ზესტაფონიდან მოდიხარ. ისე უაზრობაა და არასერიოზული კაცის შტაბეჭდილებას დატოვებ. ხო ხვდები არა?- მთელი გრძნობით და ემოციებით ვუხსნიდი ჟესტებით და მიმიკებით მაგრამ რად გინდა, შეაყარე კედელს ცერცვი,კიდევ იგივეს მეკითხება
-ვიკა რა არის ეს?
-ბიჭო წეღან არ ვილაპარაკე? შენ მასწავლებლები როგორ გიძლებდნენ, სამოსანიც არ იყავი სკოლაში?
-შენ ეგეთი ბებერი კი ნუ გგონია - ძლივსშეკავებული სიცილით გადმომხედა კიკნამ - ჩემი ასაკისაა
-რავი მგონი სმენის პრობლემები აქვს - ხმამაღალი ჩურჩული ხო იცით? აი ვითომ რო ჩურჩულებ და ამავდროულად ყველას ესმის ზუსტად ეგრე გადავულაპარაკე დათოს..
-ვიკა არ გეხუმრები
-არც მე - მიამიტურად ავაფახულე თვალები - მეხუმრება ეხლა მე? ამხელა შეყვარებულ ქალს?
-ღმერთოოო რა დავაშავე
-იძახე ეხლა ღმერთო ღმერთო.. ისე მეც სულ მაინტერესებდა რა დააშავე.. ჩემი თავი რო გაგაცნო...
-ვიკა, გამომყევი რა ერთი წუთით
-დედაა გამაგიჯებს მე ეს ბიჭი . თუ მოგყვები ცხოვრების ბოლომდე უნდა მოგყვებოდე, ეს ერთი წუთით რა უბედურებაა. ბიცოლაჩემი ან ლუკა არ უნდა გაიცნო?
-რამდენს ლაპარაკობ. ისე ლუკას ვიცნობ უკვე..
-ხო? სად ნახე?
-წეღან აქ იყვნენ ეგ და ლიზა და სადღაცას გავიდნენ.. მოტოციკლეტებისკენ მანიშნეს და თავი გავაბრუნე.. აქამდე როგორ ვერ დავინახე.
-კაიკაი გეტყვი. 12 წლიდან ბაიკერი ვარ. ნუ როგორც გაიგეთ იმ შეჯიბრებაშიც მე ვიყავი მოტოციკლეტი რო გამიფუჭდა- გადავხედე გუგას რომელიც როგორც დავამტკიცე ამდენი ხნის მანძილზე თვალს არ მაშორებდა.
-და აქამდე რატო არასდროს არ შემხვედრილხარ შეჯიბრებზე?
-სწორედაც რო შეგხვედრილვარ მაგრამ ჩაფხუტს რატომღაც არასდროს არ ვიხსნი.
-ოხ გვრიტებიც მოსულან- წამოიძახა ბექამ და ახლადმოსულ წყვილს გავხედე.. ლუკა იღიმოდა, ხოლო ლიზას ლოყები აწითლებული ქონდა..
-იცით რა მაინტერესებს?- ჩაფიქრებულმა წამოვიძახე და ყველამ მე შემომხედა..- 9 თვეში მამიდა ვხდები თუ დეიდა?


ორი წელი იდეალურად ვცხოვრობდით. სანამ ის უბედური შემთხვევა არ მოხდა. მორიგი შეჯიბრის დროს გუგას მოტოციკლეტი მწყობრიდან გამოვიდა რამაც პატრონის სიკვდილი გამოიწვია. მიუხედავად იმისა რო არ ველაპარაკებოდით არცერთი, ოთხი დღე მის სახლს არ მოვცილებივართ. ჭირისუფალში ვისხედით და უკანასკნელ გზაზეც ცრემლებით გავაცილეთ.. ლიზა მეორე ბავშვს ელოდებოდა და ნერვიულობისგან კინაღამ მუცელი მოეშალა. 23 ივლისის მერე, მხოლოდ 7 თვეში, ლაზარეს დაბადებისას მოვედით აზრზე

-აუ მეც მინდა ერთი ესეთი და თქვენ კიდევ ორი გყავთ- ამოვიბუზღუნე და დემეტრეს მივეკარი
-მერე წამო გამოვქარგოთ არ გინდა?- წარბები ამითამაშა და საპასუხოდ თავში ჩარტყმა მიიღო.

რამდენიმე თვეში უცნაურ ხასიათზე გავიღვიძე. ვერ ვხვდებოდი რა მინდოდა. ვერაფრით დავიძინე და საბოლოოდ დემეტრეს სახლისკენ გავემართე. სახლი გასაღებით გავაღე და ოთახში ავუვარდი...
-ბიჭოოო ადექიი- ბალიში გამოვაცალე და აბუზღუნებულს თავთან ჩამოვუჯექი
-რა ხდება?
-ქმრად მომყავხარ- გავეკრიჭე - იტოკში გიტაცებ რა..
-მოიცა და თანახმა ვარ?- ამოილაპარაკა ნამძინარევი ხმით
-მოტაცებისას არ ეკითხებიან ხოლმე. ამას აგრძნობინებენ
-ეგ როგორ
-თუ ჩუმად იქნები ესეიგი თანახმა ხარ
-და თუ ვიკივლე?- დაინტერესდა ბიჭი
-თუ იკივლებ მაშინ შენს აზრს არავინ გეკითხება- მხრები ავიჩეჩე უდარდელად - ბედი უკვე გადაგწყვიტე
-და დუმილი რისი თანხმობაა, რო გამაუპატიურო?
-ადექი მართლა მოგყავს ცოლი მიდი..- ბალიში ვესროლე
-შენ რა სერიოზულად მეუბნები?
-არასერიოზულობის რა შემატყვე?- გაბრაზებულმა ავწიე წარბი
-შორტით და მაიკით ვინ ქორწინდება..
-მე- ამაყად გავიჯგიმე და დემეტრეს მობილურს დავწვდი.. - ლიზაა
-რა იყო გოგო ამ დილაუთენია ან დემეს მობილურიდან რატო მირეკავ კარგადხარ?
-ადექი ქმარი მომყავს..
-არახარ ნორმალური ბო&*შვილივიყო- ამოიოხრა დემეტრემ და ნასროლი მობილური დაიჭირა
-დემუსიი
-ეხლა რაღა გინდა..
-გუგას საფლავზეც უნდა შევიაროთ
-აუცილებლად- თვალი ჩამიკრა და თმები აიჩეჩა..

მოტოციკლეტებით მივდიოდით მცხეთაში და ლიზას მოტანილი თეთრი კაბით ძლივს ვიმაგრებდი თავს რო არ დამსვროდა.. არა ხო ძალიან მაგარი ქორწილია? ნუ ვიცი სხვანაირად არც წარმომედგინა.. ბავშვობიდან მიზიდავდა სპონტანური გადაწყვეტილებები და აჰა კი ვზივარ ეხლა ჩემი მოყვანილი ქმრის გვერდით..

სამი წლის შემდეგ..

-თორნიკე შენ გამოიყვანე ბაღიდან და მომიყვანე არ მცალია- გადავურეკე დემეს და ტორტის ცხობა გავაგრძელე..
15 წუთში კარზე ზარი იყო და შემოსასვლელისკენ წავედი.. ბავშვი ჩავიხუტე და უხერხულად აწურულ "დიდ თორნიკეს" ავხედე.. - გმადლობთ
-კაი რა აღარ მირიგდები?
-ეს აქ გასარჩევი არაა- ბავშვისკენ ვანიშნე და თვალები დავუბრიალე..- შემოხვალ თუ წახვალ
-თორნიკეს დაბადების დღე რო არ იყოს წავიდოდი მაგრამ გზაში მთხოვა და..
-კაი ახსნები რა საჭიროა. მობრძანდი..
-დეე, იცი რა მინდა რო მაჩუქო დაბადების დღეზე?
-შენი საჩუქარი უკვე გზაშია მაგრამ მაინც გისმენ - გულში ჩავიკარი და ყურადღებით მივაშტერდი თვალებში..
-მინდა რო მამას შეურიგდე..- ეგრევე დემეტრეს გავხედე და არანაკლებ გაოცებული მზერა რო დავინახე მივხვდი მისი დარიგებული არ იქნებოდა.. თუმცა მაინც
-დემეტრე, წამომყევი სალაპარაკო გვაქვს..- მტკიცე ნაბიჯებით გადავკვეთე მისაღები და
ოთახში შევედი..

თორნიკე ტელევიზორს უყურებდა და ბავშვური ცნობისმოყვარეობით აინტერესებდა რაზე ლაპარაკობდნენ დედა და მამა.. 15 წუთის შემდეგ დემემ გამოყო თავი და წარბები აუთამაშა
-შვილო, შენ დაიკო გირჩევნია თუ ძამიკო?


მგონი კოპირებით ორჯერ ერთი და იმავე ტექსტი და ვაკოპირე მაპატიეთ