გუგას მზერა გავუსწორე და ჩემი ადგილი დავიკავე. მთელი საღამო ირონიულ მზერას არ ვიშორებდი.. ბევრს არ ვლაპარაკობდი მაგრამ თან იმასაც ვცდილობდი რომ დაბნეულობა არ შემემჩნია.

-შენ კიდე ჭამ ტო?-მიუბრუნდა ლუკა ლიზას
-ხო რო ნაკლები საჭმელი დაგიტოვო შესასანსლად.- არ დაუთმო ამანაც
-ჩემს ფიგურას უფრთხილდები?
-ხო ეგრე უფრო მომწონს- წამოსცდა შემთხვევით და ენაზე იკბინა..
-რაო რაოო?- გამარჯვებული ღიმილით გადახედა ლუკამ
-მე მგონი ჩვენი წასვლის დროა- წამოვდექი რო ლიზა უხერხული სიტუაციიდან დამეხსნა და ჯიბეში ნათიას მოცემული ფული შევამოწმე. ადგილზე რო დავიგულე ლიზას დავადე მხარზე ხელი.

-რაო რაო და მსუქანი არავის მოეწონებითქო- არ დატოვა უპასუხოდ ამ ჯიუტმა გოგომ
-მითუმეტეს შენ ხო?
-თუნდაც

ეს დიალოგი ისეთ ეშხში შედიოდა, ჩემს ადგილს დავუბრუნდი და შემთხვევით გუგას თვალებს შევეჯახე. ზიზღნარევი მზერა ვესროლე და წყვილს მივუბრუნდი

-შენც ნუ ჭამ ბევრს..
-ვისაც მოუნდება ისედაც მოვეწონები- ნიშნისმოგებით ჩაუკრა თვალი
-არა მამენტ ხო, მე ისედაც მომეწონები და რაც ნაკლები მოგაქცევს ყურადღებას უფრო მშვიდად ვიქნები.
-ბატონო?- ჩანგალი ხელში გაუჩერდა და ბიჭს მიაშტერდა
-როგორც ჩანს ყველაფერთან ერთად ყურშიც გაკლია

-ძაან მალე ხო არ ანვითარებთ მოვლენებს?- შევნიშნე და ორივეს სათითაოდ გადავხედე
-რაღას ველოდოთ?- მხრები აიჩეჩა ლუკამ და ლიზა კალთაში გადაისვა..- ვიკა თვალები დახუჭე შენთვის ამის ყურება არ შეიძლება. -სიცილით ამოილაპარაკა და ლიზას გაკავებას ეცადა. - ბიჭებო თქვენც რა. ხოხედავთ კომპლექსიანია და სრცხვენია.
-ვის? მე? - თვალები შუბლზე აუვიდა გოგოს და ფართხალს შეეშვა- მე მრხვენია? მე ვარ კომპლექსიანი?
-აბა ამხელა გოგო ხარ და კოცნის გიტყდება.
-შენგან განსხვავებით ყოველ მეორეს არ ვკოცნი.
-აბა ვის კოცნი?
-ვინც მომწონს.
-მაგ ბაკურას ჩავულეწავ სიფათს და მერეც ვნახოთ თუ მოგეწონება.
-ნუ იყურები კუნთებზე და ნუ გამომიხვედი თბილისელი კაი ბიჭი
-გოგლიკო სიხარულიძე?- ორივეს გაეღიმა თუმცა არცერთმა შეიმჩნია.
-ძველი ბიჭი ხარ?
-არა ძმაო, კაი ბიჭი ვარ..
-წინააღმდეგი ხო არ ხართ..

-ეე ეეე თქვენ ძაან შეიჭერით როლებში- გავაწყვეტინე ორივეს ერთერთი ფილმის სცენა - დაუბრუნდით წეღანდელს
-ხოო სად გავჩერდით?- ლუკამ ხელები უფრო მჭიდროდ მოხვია წელზე.
-ნუ ბაბულიკობ-მეთქი- ზემოდან დახედა ლიზამ
-ღმერთმა დაიფაროს- შეიცხადა ბიჭმა..

-როგორც მახსოვს კოცნაზე იყავით- ისევ ჩავერთვე მე და დაქალის მზერის დაჭერისთანავე მივხვდი რო მივქარე.
-გმადლობთ ვიკა, ახლა კი თვალები დახუჭე.. და ვაფშეტა დაგვტოვეთ..
-არ დამტოვოთ ამ ტირანთან -დაიწყო გაძალიანება ლიზამ მაგრამ მე რას გამომაპარებდა. ვამჩნევდი რო იქ ყოფნა სიამოვნებდა და ეხლა მე მაგ შანსს ხელიდან გავუშვებდი?
-ჩუმად პატარა გოგო..
-არ ვაპირებ გაჩუმებას.
-ნებითა შენითა, ძალითა ჩემითა..
-რომელი ძალით? ძაან მაინტერესებს ერთი....

ლუკამ ამოიოხრა და ტუჩეზე დააკვდა.. ოპააააა.
სუფრას გადავხედე და ჩვენ სამის გარდა აღარავინ იყო.. აშკარად ზედმეტი ვიყავი მაგრამ არ შევიმჩნიე და თვალები დავხუჭე.. გახშირებული სუნთქვა რო მომესმა ხმა ამოვიღე..

-ვიხილები და მოვდივარ, ვინც არ არის დამალული ჩემი ბრალი არ არის..
-შენ კიდე აქ ხარ გოგო?- დამიღრინა ბიძაშვილმა
-როგორც ხედავ.. ლიზა უნდა წავიყვანო
-შენ ჩვენი პირველი ღამის VIP ბილეთებსაც ხო არ იყიდდი?!
-რატომაც არა- მხრები ავიჩეჩე და აწითლებულ დაქალს გავხედე.- კაი წავეიყვან თორე ჩაგადნა ხელებშI..
-სად მიგყავს ჩემი შეყვარებული
-სანამ შენი გახდებოდა მანამდე ჩემი იყო. ვერ გაგიყოფ, ასე რომ მე უფრო მეტი პრივილეგიებით ვსარგებლობ..- თვალიჩავუკარი და ლიზას ხელი ჩავკიდე..

გარეთ გამოსვლისას დემეტრეს მოტოციკლეტი შევნიშნე და მისკენ წავედი
- რა იცოდი რო აქ ვიყავი?
-მითხრეს
-ოჰოო, ვინ?
-მაგას რა მნიშVნელობა აქვს, შენ პასუხი არ გითქვამს..
-რაპასუხი?
-მაპატიე თუ არა?
-არვიცი კი მაგრამ
-მაგრამ?!

ამდროს უკნიდან მოტოციკლეტების ხმა გაისმა და მივბრუნდი.. ლუკა და ლიზა წასულიყვნენ.. ჩემი პარტყუნაც წაყვანილი ყავდათ.. ჯანდაბაააა...
-რამოხდა
-ლუკას მე უნდა წავეყვანე და უჩემოდ წავიდა..
-დაჯექი მე გაგიყვან..

მხრები ცამოვუშვი დანებების ნიშნად და უკან მოვუჯექი.. სადღაც სხვაგან მივყავდი.
-აქ რა მინდა?
-მიყვარხარ ვიკა, როგორ არგესმის?
-ყურთ დამაკლდა.
-მიყვარხარ- იღრიალა და წინ დამისვა სახით მისკენ.. ხელები მაიკის ქვეშ შემიცურა და ტუჩებს დაეწაფა..