იყო და არა იყო რა ერთ ქალაქში კერძოდ კი თბილისში ცხოვრობდა გოგონა რომელსაც სახელი არ ჰქონდა, არა როგორ არ ჰქონდა უბრალოდ არიცოდა რა ერქვა, თავშესაფრის შვილი იყო და უბრალოდ ნიკის ეძახდნენ მისი სახელიარავინ იცოდა გარდა მკვდარი მშობლებისა რომელიც გადმოცემის მიხედვით ნიკოლის ცხოვრების მეხუთე წელს შეეწირნენ ავტოავარიას.

ნიკოლს ლამაზი ბავშვობა არასდროს ჰქონია არ ყავდა მეგობარი, მარტოსული იყო თავშესაფრის დიდ რიკულებიან კიბეზე დაჯდებოდა და ხატავდა, უყვარდა ხატვა უყვარდა წვიმა უყვარდა გაზაფხული უყვარდა შემოდგომა ზმათარი ზაფხული, მხოლოდ ერთი იყო ჩაკეტილი იყო ჩაკეტილი საკუთარ თავში.

ის, ის ძველი დროა ახლაც რას არ იზამდა თავშესაფრის კიბეზე კვლავ დაეხატა. 18 წელი იცხოვრა დედამიწაზე და რა? არაფერი. თვრამეტის რომ გახდა თავშესაფრიდან გამოუშვეს ჩახუტებები ნამდვილად არ დაუწყია. დიდ აღმართული ჭიშკრის საზღვარს გადააბიჯა და ერთიანად მოეხეთქა სივრცის სიცივე და გააჟრჟოლა, იდეალისტი არასდროს ყოფილა, ყველაფერს რეალისტურად აღიქვამდა.

ნიკოლი მაშინვე დაიძრა ერთ ერთი ძალზედ მდიდრული მანქანისაკენ რომელშუც ბიძას მიეს გამოგზავნილმა მძღოლმა კარი გამოაღო ჩანთა კი რომელიც მინიმალური ზომის იყო გამოართვა და უკანა სავარძელზე გადადო.

ბიძა არ იყო კეთილი ხალისიანი ბედნიერების მატარებელი კაცი, მას შემდეგ რაც მას ვაჟი შეეძინა ცოლი დაკარგა მეობნებიან რომ ადრე ბედნიერი მუდამ გასარებული დადიოდა მაგრამ ახლანდელი სახის დანახვისას...

შემოვდგი ფეხი გწყალობდეთ ღმერთი უფრო სწორად ბორბალი, რა შუაშია? უზარმაზარი სახლის წინ გაჩერდა მანქანა. კარი გამოვაღე და გეზი სახლისკენ ავიღე
მძღოლთან გზაში საუბრიდან გაბპვგე რომ ბიძა ანუ გელა არის მივლინებაში, ასე რომ ეხლა მე მხოლოდ ალექსანდრეს და ნანის გაცნობა მომიწევს რომელიც როგორც ჩანს ამ სახლის მოსამსახირეა.

დიდ თეთრკარს აქვს ზარი რომელსაც თითს ვიპუახლოებ და ხმა ისმის რომელიც ჩემთვის თავის ტკივილის ერთერთი გამხსნელი საშუალებაა. კარს აღებს სანდომიანი სახის მოხუცი ქალი რომელსაც სახეზე ღიმილი ასახვია მითითებს რომ შიგნიდ შევიდერაც სახლკსკენ გაწვდილ მარჯვენის მიმართულებით ვხვდები. შიგნით შევდივარ ძალიან ლამაზი სახლია, სახლის შუიდან ხმა შემომესმის აშკარად პატარა ბავშვია ნინა იქით შედის საოდანაც ხმა ისმის, მივყვები და პატარა კულულა გოგონას ვხედავ რომელიც ალისფერი თმა თვალზე აქვს ჩამოფარებული და სულის შებერვით ცდილობს თმის გადაწევას მაგრამ დაღლილი ხელს აშველებს და ასე მშვიდად აგრძელებს ბარბების თამაშს.

ახლაღა ვამჩნევ ჩემკენ მომავალ გოგონას რომელიც ასე 20 წლის იქნება მეხვევადა მეუბნება რომ უხარია რომ აქ ვარ რომ არ მოვიტყუო მეც. მაგიდიდან დგება ალექსანდრე რომელიც ასევე მეხვევა,და ასე არის სანამ ბავშვი არ მოდის და ცნობისმოყვარე მზერას მანათებს ჩემი თავი ბიცოლად წარუდგინეს რაც მესიამოვნა შემდეგ კი ჩამეხუტა ყველა ერთად, საღამომდე ძალიან ბევრი რამ გავაკეთეთ უცნაურია მაგრამ ყველასნძალიან კარგად შევეჩვიე.

დილით სამსახურის საძებნად წავედი მას შემდეგ რაც ვისაუზმე, ყველაფერი შევამოწმე და ყველგან მისვლის შემდეგ ზოგმა დაგიკავშირდებითო ზუგმა კი არაფერი თქვეს საღამოსსახლში მისულს ალექსანდრეს დაურეკეს შემდეგ კი გავიგე რომ ერთ ერთ კომპანიაში უნდა მემუშავა სადაც ჩემი მოვალეობა კქნებოდა ის რომ მთელი დღე ვიღაც დემიენის ასისტენტი უნდა ვყოფილიყავი.

მესამე დღე სამუშაოზე წავედი დილიდანვე არ მინდოდა დამეგვიანა სოფიამ შემომთავაზა რომ კაბას მათხოვებდა სამსახურის შემდეგ კი საყიდლებზე წავსულიყავით, მგონი ძალია გავშინაურდი.

კომპანიაში შევედი მოვეწყვე. კაბინეტი მაქვვს, მითხრეს რომ დემიენი 12ზე მოდის ახლა კი 12:55 ია ამიტომ ყავაზე მივდივარ რომელიც ავიღე და იმდენი მოვახერხე რომვჯნმესთვის გადამესხა და აღმოჩდარომ ეს ბატონი დემიენი იყო რომელმაც ისეთი სახით შემომხედა მგონი დავშინდი