მარიამ ნაკაშიძე, გოგონა პროვინციიდან გამორჩეული , ყველასათვის საამაყო ,ოჯახის პრონციპებისა ფასეულობების დამცველი . ასეთი იყო , დიდი ოჯახის პატარა წევრი ბევრი ვალდებულებითა და პასუხისმგებლობით . ნაკაშიძეების ოჯახი ცნობილი იყო საკმაოდ დიდ სოფელში როგორც ქართული ჩვეულებების დამცველი, წესიერი, ზრდილობიანი, შრომისმოყვარე ოჯახი . უფროსი მარუსა და გიორგი ნაკაშიძეები წარმოადგენდნენ მთავარ ძალას, მათი შრომითა იყო ყველაფერი შექმნილი, ხანშიშესულებმა ოჯახის მართვის სადავეები ვაჟიშვილსა და რძალს გადააბარეს, ტკბებოდნენ სიბერით . ზურასა და ქეთევანს ოთხი შვილი ჰყავდათ პირველი გიორგი, მეორე მარიამი ჩვეულებისამებრ ბებია-ბაბუას სახელები ერქვათ, მესამე და მეოთხე ტყუპები ქალბატონები ლიზი და ლილე გახლდათ. დაუგეგმავი,მოულოდნელი ღვთის საჩუქარი ,ბავშვები რომლებიც მთელს ოჯახს ფერებით ავსებდნენ.
გიორგი სტუდენტი იყო , ნიჭიერი , მონდომებული მოსწავლე , მაგრამ წიგნის ჭიას ვერ ვუწოდებდით. რთული ხასიათი ჰქონდა, ჩხუბისთავიც შეგვიძლია ვუწოდოთ რაც მეტწილად გენეტიკის დამსახურებაც იყო , შესანიშნავად აგრძელებდა მამის გზას.
მარიამი წარმატებული მოსაწვლე იყო, მეთერთმეტე კლასიც მაღალი შეფასებებით დაასრულა კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა ახალი ეტაპისკენ და მშვიდად საიწყო ზაფხულის არდადეგები, რომელსაც ძირითადად სახლში ატარებდა . ქეთო ისტორიკოსი იყო , ტყუპების გაჩენამდე მუშაობდა კიდეც, შემდეგ კი რამდენიმე წლით შესვენება გადაწყვიტა. მარიამი ზაფხულში თავისუფალი იყო და აქტიურ მონაწილეობას იღებდა ბავშვების აღზრდაში. სახლის საქმეებსაც ითავსებდა , ბებოსაც ეხმარებოდა, მოკლედ ყველაფერს ეხებოდა, ყველაფერი გამოსდიოდა და ცოტა რამ იყო რისი გაკეთებაც სჭირდებოდა,მაგრამ არ იცოდა.
დილა ბავშვებით იწყებოდა, მათი კოცნა და „გაიგვიძეე მარიამ“ იყო ის რაც მაღვიძარად ექცა ბოლო დროის განმავლობაში. ამჯერადაც გაიგო მათი ხმა, იგრძნო თბილი ტუჩების შეხება ლოყაზე და მათი ტკბილი სურნელი , ეს იყო საოცარი დღე რომელსაც ვერაფერი შეცვლიდა. ბავშვებს ეფერებოდა, მათი კისკისის ხმა ისმოდა ირგვლივ, შემდეგ გიორგიც შეუერთდდათ და ბოლოს ხმაურზე ქეთოც გამოჩნდა
-რა დღეში ხართ ბავშვებო?
-ქეთუუ დილამშვიდობის
-შეგეშინდა სახლი არ დანგრეულიყო ხო? შენი გოგოები ისეთ ხმაზე იცინიან არ ვიცი რა ვიღონო- გიორგიმ გაიცინა და ბავშვებს ისევ დაუკოცნა ლოყები-შემომეჭმევით
-არა ...არ შემომეჭამო - კისკისებდნენ და ხელ-ფეხს ჰაერში იქნევდნენ
-კარგით რაა როგორ იქცევით , გიორგიი -აბუზღუნებულმა დატოვა ოთახი. ისინიც მალევე მიჰყვნენ უკან
-რა ხდება ქეთო რატომ ხარ გაბრაზებული?- ზურამ ლოყაზე აკოცა და მერე მზერა გაუსწორა ის კი ისევ წარბშეკრული იყო
-შენი გიჟი შვილები მაგიჟებენ დილიდან ... შენ რომ გგავს ოთხივე ფაქტი სახეზეა,არაფერს მიჯერებენ მარიამის გარდა არცერთი
-მე რომ მგავს იმიტომ გიყვარს ასე ძალიან... ადროვე დაისვენონ და სახლში მაინც იცელქონ
-შენი გაგიჟებულები არიან ყველანი , მარიამიც რო აიყოლიეს
-მაგას ვერ დავიჯერებ , ქეთო - მოეხვია და ისევ აკოცა- ყველას დავსჯი ,დილიდან ცოლი რომ გამიბრაზეს
-საჭმელი გაზქურაზე დამრჩა ...ჩემი სიკვდილი- უცებ მოშორდა და კიბე ჩაირბინა , მაგრამ მარუსას ჰქონდა გამორთული უკვე
-დედა შენ გამორთე? მე კიდე მეგონა ჩამეწვათქო
-რა იყო შვილო ირბინე? დაჯექი დედა რავა ძლივს ითქვამ სულს-შეიცხადა დედამთილმა -გამოვრთე აბა რას ვიზამდი
-გადამრიეს დედა აღარ შემიძლია იმ ორს კიდე გიო მიემატა და აუფეთქეს მარიამს ოთახი რო შეგეხედა ამხელა კაცი რას აკეთებდა გაგიჟდებოდი, ახლა ყველა იმ საწყალის მისალაგებელია . მეცოდება , დაიღალა უკვე
-მაგას რაი დააჭკვიანებს მე არ ვიცი მარიამი კი გგავს იმას ვენაცვალე მე მარა დანარჩენები ჩემს სულელ შვილს გვანან იქნება მერე მევიდენ აზრზე .რა მეგონა ეგიც თუ დაჭკვიანდებოდა მარა კი ხედავ ახლა
-რძალი შეგხვდა ჩემო ქალო კაი და მაგიტო თვარა ისე ქე იქნებოდა იმნაირი - გიორგი შემოვიდა და მიუჯდა ცოლს გვერდით
-ამნაირი გოგო ახლა სადღა იქნება, ტიტვლები დეიარებიენ კაცი აღარ იციენ ,რიდი და არაფერი. მაგის იმედი სულ არ მაქ მე იმფერ ცოლს მეიყვანს თლა დაგვაქცევს სურათები მანახა ამასწინებზე კომპუტერია თუ რაცხა იმაში და იმნაირ გოგოებთან ერთად იყო იქვე კინაღამ მოვკვტი
-გოგოსთან ახლა ქე იქნება მარა მთავარია ცოლად ვის მეიყვანს ისე კია აწი დრო . 21 წლის ხდება მალე მე და შენ ქე გვყავდა ლალი უკვე მაგ ხნის რო იყავი
-მართლა მამა ლალიმ დარეკა გუშინ და ბავშვებთან ერთად ჩამოვა თვის ბოლოს ალბათ
-რას მევესტარი მოდის კი? გოგო ტყვილა უნდა გაზარდო თლა ტყვილა საცხა ათაში ერთხელ ვახსენდები დეიკარქა თლა ამ თბილისში რო გათხოვდა საცხა აგერ უნდა გეგვეთხოვებია ბოვშებს მაინც ვნახავდი ხანდახან
-კაი დედა რატო ამბობ მასე რომ სცალია მოდის სამსახური აქ და რა ქნას , მე მივდივარ დედაჩემთან?
-დედაშენი აგერაა კარის ყურეში და ქე გნახულობს და მე?
-კაი ქალო გეყოფა ახლა რა ჯობია ბოვშები თუ მოდიენ სიძე არ მოდისო ქეთინო?
-არ ვიცი ლადოს არ ცალია ალბათ
-ქეთუშ რამე საჭმელი არ გვაქ? მშია - სამზარეულოში ბატონი ზურა შევიდა
-კი მზად მაქ უკვე იმათაც დაუძახე რა გავაწყობ ეხლავე
-აბა ვის დაუძახეო? გვკლავ შე ქალო შიმშილით?- გიო შემოვიდა და უკან მოყვნენ ბავშვებიც
-დედა გვშია
-მარიამი სადაა
-ოთახს ალაგებს და ჩამოვა
-თქვენთვის კი მოუხედია ენაცვალოს ბებია ყველაფერს აკეთებს რასაც წეესწრება
რამდენიმე წუთის შემდეგ მაგიდასთან ისხდნენ ყველანი. გოგონები მაინც ტიტინებდნენ, სხვები მშვიდად მიირთმევდნენ , ბატონი გიორგი კი პარალელურად ვიღაცას წერდა, მობილურს არ აშორებდა თვალს
-რას შვები ბიჭო ამდენ ხანს დააგდე ეგ ტელეფონი რო ვერ ვიტან ხო იცი ან თუ საქმე გაქ დარეკე და ელაპარაკე
-კაი მამა აი მორჩა-გათიშა და დადო -ბიჭები მოდიან
-ვინ ბიჭები
-ჩემი ორი კურსელი მოდის ლუკასთან , ლიკასთან და მაკრინესთან ერთად
-ენაცვალოთ ბაბუ მაგათ მოდიან ეგენიც? აბა ლელა არ დოურეკია და თვითონ არ მოდის ნეტაი?
-არა ბაბუ მამიდას არ სცალია ჯერ შვებულებაში არ გასულა მერე ჩამოვა მანამდე ბავშვები მოდიან . მოამზადეთ რა ოთახები ბიჭები პირველად გვესტუმრებიან
-როდის იქნებიან ვახშამს მოვამზადებ სტუმრებს ისე ხო არ დავხვდები ქათამს დავკლავ და ათასი საქმეა
-კაი ქეთო ნუ ქოთქოთებ საღამოს მოვლენ ბავშვების ოთახთან არ დააწვინო ეგენი არც ერთი ღამე არ ძინავთ გაგიღვიძებენ წინასწარ გაფრთხილებ წავედი მე ბიჭებს ვნახავ და საღამოს მოვალ
-არიქა სახლში არ დარჩე დაგიჭირავენ ბებია
-კაი მარუსა რა იყო გოუშვი ბოვშ წევიდეს მონატრებული ყავს ბიჭები
-შენ კიდო ოუბი მხარე ეგეც მაგიტო იყო ამნაირი სულელი და ესეც გავს მაგას
-მე რო არ მომწვდე დედაჩემო ისე არ იქნება რა გინდა დედა? სულელი რომ ვყოფილიყავი ასეთი ცოლი და შვილები კი არ მეყოლებოდა- ზურამ მშვიდად უპასუხა
-მაგი იმიტო რო უყვარხარ ამ ჩვენ ქეთინოს მაგიც რაფრა გააბრიყვე ე ჭკვიერი ქალი ვერ გევიგე -უცებ მიაყოლა მარუსამ და ადგა-წევეი ახლა დედა მე საქონლებს დავხედავ წყალს დოუდგამ ნამეტანი სიცხეა რაცხა დღეს ქე არ დემეხრჩონ
-წამოვალთ ბებია რა-ტყუპები წამოდგნენ უცებ
-წამოით ბებია მარა დეიბანეთ პირი ასე რაფრა გაგიყვანოთ გარეთ -აკოცა ბავშვებს და მარიამს გაატანა სააბაზანოში. ქეთოს ნაცვლად აალაგა მაგიდა , ჭურჭელი დარეცხა და მერე ოთახების მომზადება დაიწყო მამიდაშვილებს დამატებით ერთი საწოლი გაუშალა თავის საძინებელში და ბიჭებისთვის საძინებელი მოამზადეს შემდეგ დაიწყო ვახშმისთვის მზადება . გაამზადეს ყველაფერი და ბიჭებიც მოვიდნენ, ჯერ გიოს მანქანა გამოჩნდა , შემდეგ ლუკა შევიდა და ბოლოს ეზოც ახმაურდა.
შვილიშვილები ბებიასთან და ბაბუასთან გაიქცნენ. გიო კი სტუმრების გაცნობაზე გადავიდა და ბოლოსთვის მარიამი შემოიტოვა
-გაიცანით ეს კი ჩვენი ოჯახის საამაყო შვილი , ოჯახის თვალი ,ვერცხლის წყალი მარიამი- გარითმა სიცილით და მარიამი წარუდგინა ბიჭებს
-ბევრი გვსმენია სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც- გაუღიმა მარიამმა და ეზოში მომავალ ბიჭების გუნდს გახედა გიოს აქაური მეგობრები იყვნენ ზოგი მეზობელი ზოგიც კლასელი ის ხალხი მარიამი რომ კარგად იცნობდა და მათ თვალწინ იყო გაზრდილი- აი მოდის ბანდაც
რამდენიმე წუთში, ბევრი მოკითხვის, ხვევნა-კოცნისა და ალიაქოთის შემდეგ სახლის უკანა მხარეს აივანზე გაშლილ სუფრას მიუსხდნენ . დაიწყო ქართული ქეიფი უგემრიელესი კერძები, საოცარი ღვინო რომელმაც სხეულების ტემპერატურა მკვეთრად გაზარდა. ბევრი სიცილი, ცეკვა , სიმღერა და უამრავი სამახსოვრო ფოტო თუ ვიდეო .
შუაღამეს აალაგეს ყველაფერი ქეთომ და მარიამმა, ყველაზე ბოლოს მათ მიაშურეს საძინებლებს და რამდენიმე საათით დასვენებაც მოახერხეს ემოციურად და ფიზიკურად დატვირთული დღის ბოლოს.
დილას გამოფხიზლება კიდევ ერთი რიტუალი იყო, ზურას თავი უსკდებოდა ერთი ცარიელი ბორჯომის ბოთლი ხელში ეჭირა ,მაგრამ აშკარად მეორეც უნდოდა . კუთხეში მიყუდებულ გოგონებს გახედა და გაიცინა
-დილამშვიდობის ლამაზებო როგორ გეძინათ?-დისშვილებს აკოცა და ცოლს მიეხუტა- ქეთო თუ გიყვარდე კიდე მომე ერთი ბოთლი
-მაცივარშია
-კარგი , მარიამ მამა მომიტანე -რო მიხვდა ცოლი ადგილიდან დამძვრელი არ იყო და საქმე ჰქონდა გოგოს მიუბრუნდა, რომელსაც უკვე ხელში ეჭირა მინერალური და მოდიოდა- აი გოგო უნდა გყავდეს ასეთი ...იმათ სძინავთ ისევ ხო?
-მოვლენ მალე ალბათ
-შენ ლომი ხარ ზურა ბიძია მაგათ სად შეუძლიათ მაგდენი-მაკრინემ გაიცინა და ბიძას ჩაეხუტა
-მაგათ ასაკში მე მეტს ვქაჩავდი ახლა დამაბერა ბიცოლათქვენმა თორე
-ეგ ბიცოლა როგორაა ყველაფერში დამნაშავე - ქეთო გაჯავრდა და დაუბრიალა თვალები
-აი გაბრაზდა ბიცო ამას ვინ შემოირიგებს ეხლა
-იცინე იცინე შენ რა გაქ საქმე
-ქეთო ნუ ატრ.კებ რა, ხო იცი გაბუტული არ მევასები რო იცინი იმენა მაშინ ხარ საოცრება
სანამ ყველანი ქეთოს და ზურას დილის გამომაფხიზლებელ კინკლავს უყურებდნენ ბიჭებიც მივიდნენ, დასიებული თვალებით და არეული სახეებით
-ლუკა რა მაგრად ხარ? -ლიკამ ძმას დასცინა და დეიდაშვილიც აჰყვა
-ეს გოგო მომაშორეთ რომელი ხარ შენ ორს გხედავთ მეორე ვინაა- ლუკამ თქვა და ლუდის ბოთლი მიიდო თავზე -აუ ზურა ბიძია რა ღვინო გაქ ასეთი ... იმენნა ვკვდები
-აბა შაქრიანი და სპირტიანი მეკადრება მე? ნატური ეგაა
- ასეთი მაგარი არაფერი დამილევია-მიშო სკამზე მიწვა და თავი კედელს მიაყრდნო
-რა ჩახოცილი ხართ სასტავი ეგ გეკადრებათ თქვენ?- დასცინა მაკრინემ
-შენ რა გენაღვლება დალიე ერთი ჭიქა და მორჩა
-მოდით ვისაუზმოთ - მარიამმა გამოაფხიზლა ყველა. უკვე შუადღე იყო სუფრა რომ აალაგეს და ყველა გონს მოვიდა შემდეგ მდინარეზე წასვლა აიჩემეს , ქეთომ საპიკნიკე კალათი გაუმზადა . მარიამი წასვლას არ აპირებდა,მაგრამ გოგონებს მაინც გაჰყვა.
ცურვა არ იცოდა ამიტო სარაფნით იჯდა ქვაზე სათვალე ეკეთა, მზეს რო არ შეეწუხებია ჩრდილში იჯდა და თვალყურს ადევნებდა დანარჩენებს როგორ გიჟობდნენ. მერე სოფლის მცხოვრები ბიჭები და გოგოებიც მივიდნენ, მოკლედ ერთი ალიაქოთი იყო
-ქალბატონი მარიამი როგორც ყოველთვის ჩრდილში ყოფნას ანიჭებს უპირატესობას - ნაცნობი ხმა მოესმა ზურგს უკან და სწრაფად მიიხედა . მის უკან მომღიმარი ბიჭი იდგა ,გიგი გიოს კლასელი რომელთანაც ყოველთვის განსხვავებული ურთიერთობა ჰქონდა . ბიჭს ძალიან უყვარდა მაგრამ რა თქმა უნდა არავინ იცოდა არც თავად მარიამმა ძმაკაცის დის შეყვარება არ იყო მიღებული ამბავი , თანაც მარიამი ის ეუყურებდა როგორც მეორე ძმას და საკუთარი გრძნობების დამალვა უხდებოდა.
-როგორ მომენატრე, რამდენი ხანია არ გამოჩენილხარ- ბიჭს ეხვეოდა და გაღიმებული ლაპარაკობდა
-ჩემი პატარა გოგო ...მეც მომენატრე, ძალიან. ვერ ვახერხებდი ჩამოსვლას ბევრი საქმე მქონდა მაგრამ ამჯერად დიდი ხნით ვარ -თავზე აკოცა და წამით შეისუნთქა მისი სურნელი
-როდის ჩამოხვედი?
-დღეს დილით. ქეთი დეიდამ მითხრა აქ რომ იყავით და წამოვედი. გიჟებსაც ვნახავ
-ვინაა შენი გიჟი ბიჯო - გიორგი დააგდათ მოულოდნელად და ისე თქვა მარიამმა სიცილი ვერ შეიკავა
-მთვრალი ხარ შე ჩემა?
-გიგი შე მაგარო... სად დაიკარგე ბიჭო - გიო მოეხვია
-რავი საქმეები მქონდა ...როგორ ხარ თავადო
-მაგრად -გაიჯგიმა და შემდეგ ბიჭებს დაუძახა . გიგიმაც მათთან გადაინაცვლა და მარიამი ისვე მარტო დარჩა სანამ გოგონებმა არ ინებეს წყლიდან ამოსვლა
-ეს ბიჭი ვინაა ? მე რატომ არ ვიცი? - ლიკა შორიდან უყურებდა
-რაო ლიკუნა მოგეწონა?- მაკრინემ სიცილით უთხრა და გიგის გახედა-ისე კარგ ფორმაში კია
-კარგ ფორმაში კი არა მაგარი ტიპია... რა ღიმილი აქვს? - თქვა და მარიამს მიუბრუნდა რომელიც მათ საუბარს უსმენდა და იცინოდა- რას მიცინი გოგო ასეთ ბიჭს თუ იცნობდი მე მიმალავდი? ხო იცი ცისფერთვალება ბიჭებზე მეკეტება ჭკუა
-ისე ხო გაქ გახსნილი რა- მაკრინემ განაგრძო სიცილი
-ამას მოვკლავ მართლა - გაბრაზდა და ისევ გახედა გიგის - უნდა გამაცნო თორე მოვკვდები
-რა გეშველებათ თქვენ ორს მე არ ვიცი ის მესამეც მოგემატებათ და საერთოდ - მარიამმა თქვა და თავადაც გახედა -მოდის და გაგაცნობთ
-მარიკუნა რას შვები? გამოცდები გქონდა ხო უკვე -როგორც კი მიუახლოვდა მაშინვე გაუღიმა, მარიამის გარდა ვერც ამჩნევდა ვერავის
- კი ჩავაბარე მაღალი ქულები მივიღე ახლა წინ მაქ მთავარი,მისი აღმატებულება ეროვნული
-თბილისში აბარებ ხო?
-აჰაამ
-მაგარია ,ხშირად გნახავ
-ხო ჩვენც ხშირად ვნახავთ და გვიხარია- ლიკამ ვერ მოითმინა და ჩაერთო
-გიგი გაიცანი ჩემი მამიდაშვილები ლიკა და მაკრინე ...ლიკა ლუკას დაა
-სასიამოვნოა -გიგიმ გაუღიმა გოგოებს და ხელი გაუწოდა
-ჩემთვისაც - ლიკა გაინაბა
-აქ აქამდე არ შეგვიმჩნევიხარ არადა ხშირად დავდივართ-მაკრინემ კითხა
-ხო ზაფხულში არ ვიყავი ხოლმე ახლა კიდე პირიქით ვმუშაობ და ზაფხულში ჩამოვდივარ. დიდი ხნით რჩებით?
-გააჩნია -ლიკამ თქვა და კიდე ააყოლა მზერა
-რას გააჩნია?
-რას და რას გააჩნია იცი? ზღვაზე უნდათ წასვლა თუ ახკა გათავისუფლდა ლალი მამიდა წავლენ, თუ მოგვიანებით დიდი ხნით დარჩებიან- მარიამმა გამოიყვანა უცებ მდგომარეობიდან
.............
გვიან დაბრუნდნენ სახლში . დაღლილებმა უცებ ივახშმეს და შემდეგ დასაძინებლად ავიდნენ. ბიჭები კი ისევ სადღაც გაქრნენ
-ამაღამ გიგი დამესიზმრება-ლიკუნა საწოლზე გადაწვა და ჭერს ახედა
-რა სისულელეა ეგრე როგორ შეიძლება ვინმე დაგესიზმროს
-ვაიმე მარიკუნა რა ჩამორჩენილი მყავხარ , 17 წლის ხდები მალე ვიღაც როგორ არ უნდა მოგეწონოს შენ მგონი შინაბერა დარჩები აბა ბიჭს შენ არ დაელაპარაკები და სხვა რამე ხო ზედმეტია
-აუცილებლად უნდა მომწონდეს ვინმე? რა საჭიროა ისე ვერ ვარ კარგად? ზედმეტი თავსატეხი არ მჭირდება ჩემი ერთადერთი მიზანია ჩავაბარო გამოცდები ისე როგორც მინდა და ჩემი პროფესია მქონდეს... სხვა არ მაღელვებს
-დიდი სიამოვნებით გავიხდიდი პროფესიად გიგის შეყვარებულის სტატუსს
-ვაფშე არ დაევასე ტიპს უბრალოდ ზრდილობის პონტში გვიღიმოდა საერთოდაც შენ ევასები მგონი -მაკრინემ როგორც ყველაზე დაკვირვებულმა მალევე გამოიცნო გიგის გრძნობები,მაგრამ ვინ დაუჯრა
-ვინ მე?რა სისულელეა მეგობარია რა დავასება რის დავასება საიდან მოიტან ხოლმე ასეთ სისულელეებს მაკრინე?
-კარგი როგორც გინდა პატარავ . დაიმახსოვრე ისე ბოლოს მაინც გამოაშკარავდება ყველაფერი , მაკრინე არასდროს ცდება- თავი მაღლა ასწია და გაიცინა
-ეგ უნდა გავიგო მართლა მარიამი თუ უყვარს მე არ უნდა შემიყვარდეს ხო არ გაგიჟდი. ღმერთმა დამიფაროს ვიღაცაზე შეყვარებულ ბიჭთან რა მინდა თან ჩემს ბიძაშვილზე. გამორიცხულია! ეგ უნდა გავიგო აუცილებლად
- რა სისუელეა რაღაც მოეჩვენა ... ისე მშვენიერი წყვილი ხართ
-არა ეგრე ვერ მოვისვენებ
-რა სანერვიულო გაგიჩინა
-რა გაცინებს... წარმოიდგინე რა საშინელება იქნება იქნებ შენც შეგიყვარდეს და
-ვაიმე ნუ გამაგიჟებთ ახლა რა არ მინდა მე საერთოდ სიყვარულის ხსენებაც საერთოდ არ მჯერა რო სიყვარული არსებობს და იციან საერთოდ რას ნიშნავს. დღეს მხოლოდ ვნება იცით და ვიღაცის დანახვისას გული თუ აგიჩქარდა იმიტო რომ სექსუალურია და ეშხიანია გგონია გიყვარს ,არადა ასე არაა. არ იცით საერთოდ სიყვარული რას ნიშნავს
-ჩვენი პატარა გოგო ანერვიულდა
-აბა მითხარით რომელს გიყვარდათ. რა გგონია რომ შენ ის რეზი თუ ვიღაც გიყვარდა? მიპასუხე მაკრინე რომ გყვარებოდა ან პირიქით მას რომ ჰყვარებოდი ვიღაც გოგოს შეხვდებოდა პარალელურად? ან შენ რო გყვარებოდა ღალატის შემდეგ ორ კვირაში სხვა ვიღაცას მოიწონებდი? ან შენ ლიკა ერთი კვირის წინ დაშორდი შეყვარებულს რომ გყვარებოდა ის ბიჭი და უბრალოდ დროის გაყვანის გამო არ ყოფილიყავი მასთან ახლა გიგი როგორი სიმპატიურიც არ უნდა ყოფილიყო საერთოდ ზედ შეხედავდი? თქვენ სულ გართობის, დროის გაყვანის და ისე უბრალოდ ფლირტისთვის არქმევთ ბიჭებს შეყვარებულს ესაა და ეს
- ჩვენი ჭკვიანი გოგო მგონი მართალია, მაგრამ მე საერთოდ არ ვარ წინააღმდეგი გიგი იყოს ჩემი შეყვარებული ... ურთიერთობა თუ არ გვექნება როგორ შემიყვარდება
-ეგ არ ვიცი რომ გავიგებ გეტყვი ,მაგრამ არამგონია ოდესმე მეწვიოს სიყვარული
-რას გეწვევა ბიჭს ახლოს არ მოუშვებ და გიორგის ძმაკაცები დასავით გიყურებენ
-რასაც ახლოს ვუშვებ ნეტა ის გამიმართლებდეს და ჩავაბარებდე გამოცდებს სხვა არაფერი მინდა. მხოლოდ ენერგია მჭირდება დავძლიო ეს წელი და ჩავაბარო სამედიცინოზე მერე ჩემი იქნება ბედნიერება და მიზანსაც მივაღწევ
-მოკლედ რაზეც არ უნდა დაიწყო ლაპარაკი ბოლოს ამ გამოცდებამდე მიდის კაი რა მე ჩავაბარე გამოცდები წიგნს შორებელი ნათესავივით ვნახულობდი და შენ აბა რას იზავ
-ეგრე თუ ინერვიული მთელი წელი შენ თვითონ გახდები სამკურნალო
-ძაან მაგარ ექიმს ვიცნობ კარდეოლოგია დიდი სიხარულით ამტკივდებოდა გული - მაკრინე გადაწვა საწოლზე და ის ბიჭი გაახსენდა
-ვინ ბაჩო?
-ხოოო ვაიმეე მაგარი ტიპია ის თეთრი ხალათიც როგორ უხდება ნუ საერთოდ შოკია
-ვაიმეეე არ გამაგიჟოო გოგოოო- ლუკამ დაიჩხავლა და სიცილით შევიდა უკან მცირე პაუზის შემდეგ მიყვნენ ნიკა და მიშო
-შეიძლება შემოვიდეთ? -თავი შემოყო ნიკამ
-შემოდით - გიომ თქვა და ისინიც შევიდნენ
-ვერ მეტყვი ჩემო გენიოსო ძამიკო ამ შუაღამით ჩემს ოთახში რა გინდათ?
-ვიცოდი არ გეძინებოდათ ამიტო კარტი მოვიტანეთ ვითამაშოთ რა
-აუ მაგარია ,მიყვარს - ტაში შემოჰკრა ლიკამ და მაშინვე წამოდგა. საწოლი გაასწორა და ისევ დასკუპდა აბა ვიწყებთ
-მე არ მინდა თქვენ ითამაშეთ- მარიამმა თქვა და ტუმბოდან წიგნი ამოიღო
-კაი ტო უნდა იკითხო ეხლა?
-რა სასჯელივით ამბობ თამაშს კითხვა მირჩევნია - ყურსასმენები აიღო მობილურს შეუერთა და სიმღერები ჩართო ,შემდეგ კუთხეში დაჯდა ფანჯარასთან სუფთა ჰაერიც იყო და გადაეშვა წიგნის სამყაროში. დაარჩენები კი მხიარულად თამაშობდნენ ლიკა მაკრინეს წყვილი დამარცხდა და ბიჭებმა სასჯელად აივანზე დადგომა და ერთი ფრაზის დაყვირება დაავალეს . მარიამმა კითხვა შეწყვიტა და ფანჯრიდან დაინახა წინა მეზობელთან როგორ შევიდნენ ბიჭები . გაუკვირდა რადგან იქ იშვიათად იყვნენ ხოლმე
-გიო ბექა ჩამოვიდა თუ რა ხდება?
-მე არ ვიცი რამ გაგახსენა ახლა ბექა
-ვიღაცები შევიდნენ მის ეზოში აი შუქიც აინთო და ახლა გოგოების ხმაც მესმის
-გოგოების?-ლუკა მივიდა ფანჯარასთან და გიორგიც მიჰყვა
-ოპაა ... ბექუნა დაბრუნებულააა . წამოდით დროზე ჩაგვაბარეთ წაგებული და მერე მივდივართ მგონი-მარიამიც გაიყოლეს გოგოებმა და სულ დაავიწყდა ხალათის მოცმა მართალია არაფერი უჩანდა ბევრი მაგრამ სიცივე იყო და იყინებოდა
-რა მოიფიქრეთ ახლა რა დავიყვირო
-რა და აი ვინც გევასებათ ეხლა იმის სახელი დაიყვირეთ და თქვით რო მაგრად მოგწონთ
-რა სისულელეა- მაკრინემ შეიცხადა
-ტყუილი არ მოსულა
-მე არ მაქ პრობლემა აქ მაინც არაა და დავიყვირებ შენ იკითხე თორე-ლიკამ თქვა და მაკრინე გააცეცხლა
-აი დარდი დავიყვირებ მეც რა - მაკრინე არ დანებდა და ბოლო ხმაზე დაიყვირა მიშო მაგრად მევასებიო
-ვინო რა თქვა? იმხელაზე იკივლა ყურის ბარაბანი გახეთქა მგონი-მიშომ შეიცხადა ლუკა კიდე ნიკას ეყრდნობოდა და გიორგი ხო საერთოდ კვდებოდა სიცილით
-მიშო მაგრად მევასებიო ასე თქვა - გიორგიმ გადაუთარგმნა- მართლა მაკრინე?
-ნეტა შენ რა გგონია რო ამაზე ვთქვი? - არ გატყდა მაინც ქალბატონი -ღმერთო შენ უშველე ყველა სულელს
-გიშველის გიშველის გქონდეს იმედი- ლიკამ დაკრა ხელი და თვითონ შებრუნდა მათკენ ზურგით ხელები მაღლა გაშალა ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას გახედა და ისე დაიყვირა თვითონ მოეშვა გულზე ცოტა ხნით
-გიგი სიგიჟემდე მომწონხარ
-დავიჯერო მე ვარ ეგ თუ - გიგის ხმა რო გაიგონა რასაც ფხუკუნი მოჰყვა გაშეშებული შებრუნდა უკან აღარ იცოდა რა ეთქვა. ეშმაკურად მომღიმარი გიგი რომ დაინახა სულ ჩაუვარდა ენა
-მე შენ კი არადა თქვენ აქ რა გინდათ ამ დროს?
-რავი გიგი მომწონხარო და ამოვედი მეთქი ვის ვაგიჟებ-თქო აქვე ვცხოვრობ და გავიგე რა
-მეხუმრები ხო? არ არსებობს
-დამშვიდდი, გეხუმრე აქვე ვიყავი და მოვედი -აღარ მიაქცია ყურადღება ლიკას გაფითრებულ სახეს და ბიჭებს მიუბრუნდა, რომლებიც ძვლივს იკავებდნენ სიცილს
-მოგივლი მე შენ მოიცა ცოტა- ლუკამ უჩურჩულა ყურში
მარიამი ამათ უყურებდა აბუზული და ვერ ხვდებოდა ასეთი გადარეული როგორ შეიძლება ადამიანი ყოფილიყო . მერე ისევ წინა ეზოს გახედა და იქ აშკარად წვეულება იყო მუსიკაც იმხელა ხმაზე ისმოდა მეზობლები ფეხზე იყვნენ ალბათ , იმათზე ცალკე გაბრაზდა და სახლში შევიდა.
-მარიამ რა ხდება ხო არ იცი? ესენი სადღაც წავიდნენ ყველა ერთად და ვერაფერი გავიგე -რამდენიმე წუთის შემდეგ შევიდა ქეთო
-არ ვიცი დე მგონი ბექა ჩამოვიდა და წვეულებაა იქ
-სიმღერის ხმა აქამდეც მოდის არ დავეძებ ახლოში თუ არიან ლიკა და მაკრინე რაღას წავიდნენ სანერვიულო მინდა ეხლა?
-ნუ ნერვიულობ ბიჭები იქ არ არიან?
-ჩემი ჭკვიანი გოგო - მარიამს მოეხვია და აკოცა- დე შენ როგორ მყავხარ ასეთი ჭკვიანი და უპრობლემო? როგორ არაფერი გიყვარს ისეთი რაც ამანერვიულებს ან არასწორი იქნება
-უბრალოდ არ მიყვარს . დე ბავშვების ოთახში შედის ხმაა? დავხუროთ ფანჯრები იქნებ დაიხშოს ცოტა
-დავხურავ, მაგრამ უჰაერობა იქნება სრული . აქ ისე ისმის რა მოგასვენებს დე
-არაუშავს გავუძლებ
გავუძლებო თქვა ,მაგრამ ვერ შეძლო. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს დინამიკები იქვე თავთან ჰქონდა , არც ბალიშის დაფარებამ უშველა ,არც ფანჯრების დახურვამ. ოთახიდან გავიდა ,მაგრამ მთელს სახლში ერთაირი სიტუაცია იყო. მოხუცებსაც არ ეძინათ, ბავშვები ტიროდნენ, ვერ იგებდნენ რა ხდებოდა და გათიშულები ეკვროდნენ ქეთოს. ახალი მუსიკა რომ ჩაირთო მოთმინება ამოეწურა , ხალათი შეიკრა და კიბეზე დაეშვა
-სად მიდიხარ მარიამ
-იმათ უნდა ავუხსნა სად არიან და დავასრულო ეს მარაზმი... დარწმუნებული ვარ მთელი ქუჩა ფეხზე დგას
-რას ამბობ, გაგიჟდება ზურა რომ გაიგოს მთვრალი ბიჭების ხროვაში შეხვედი და იქ ნოტაციების კითხვა დაიწყე . მანდ დარჩი, დაასრულებენ ბოლოს და ბოლოს სულ ასე ხო არ გაგრძელდება
-ახლახანს დაიწყეს დედა ...დილამდე არ გაჩერდებიან
-სამი საათია უკვე თითქმის და
-მივდივარ !
გაჩერება აღარ შეეძლო. მეზობელ ეზომდე მანძილი სწრაფად დაფარა . როგორც კი შევიდა მაშინვე თვალში მოხვდა მოალერსე წყვილები , გათიშული, გონებაარეული ხალხი და გულისრევის შეგრძნება დაეუფლა, ეზიზღებოდა ტვინგამორეცხილი, გონება გათიშული, ფიქრის უნარ დაკარგული ადამიანები, რომლებიც ყველა ზღვარს სცდებოდნენ. სახლში შეაბიჯა თუ არა მაშინვე იგრძნო მოსაწევის სუნი, კვამლი, მოციმციმე ფერები,ხმამაღალი მუსიკა და ამ მელოდიას აყოლილი სხეულები, მარიონეტებივით რომ არხევდნენ სხეულებს . ალბათ ნარკოტიკული თრობის ქვეშაც იყვნენ ყველა სიკეთესთან ერთად, თვალები აეწვა, თავი უარესად ასტკივდა . პირდაპირ დაიძრა დენის წყაროსკენ და არც უფიქრია ისე გამოგლიჯა , წამში დაისადგურა სიჩუმემ, მხოლოდ ფერები რჩებოდა ჭერიდნა რომ იფანტებოდა . ხმაური ატყდა, ზუზუნებდნენ და მაინც ვერ ხვდებოდნენ რა მოხდა.
-რა გააკეთე გოგონა?- უცნობი დაჰყურებდა ზემოდან თავისი მუქი თვალებით , გაბრაზებული გამომეტყველებით . წამის წინ სავარძელში რომ იყო მოთავსებული ვიღაც გოგოსთან ერთად და აშკარა იდილეა დაურღვია მარიამმა
-ის გავაკეთე რაც ალბათ მთელს სამეზობლოს დაამშვიდებს და მისცემს დილის სამ საათზე მშვიდი ძილის საშუალებას
-სხვის საკუთრებაში შემოჭრის და ამის გაკეთების უფლება ვინ მოგანიჭა?
-თქვენ აბათ ამ ყველაფრის სულის ჩამდგმელი ხართ რადგან მხოლოდ თქვენ მესაუბრებით ნუ შეიძლება უმეტესობა შენი სტუმრებისა მიცნობს ამიტო არაფერს მეუბნებიან . თქვენ კი თუ აქამდე ვერ მიხვდით გეტყვით რომ მეგაპოლისში არ ხართ . ერთ მშვიდ სოფელში იმყოფებით სადაც ხალხი ათი საათის შემდეგ ტელევიზორსაც არ უყურებს ხმამაღლა გვერდით მცხოვრები ბავში ან მოხუცი რომ არ შეაწუხოს , რადგან დილით ადრე იწყებენ ცხოვრებას , ძილის დრო არ აქვთ . არასწორი ადგილი შეარჩიეთ გართობისთვის - ქვემოდან უყურებდა, მზერას არ აშორებდა, გული კი უსკდებოდა და სადღაც სიღრმეში ეშინოდა რაიმე არ დამიშაოსო, მაგრამ მაინც მშვიდად ეჭირა თავი. იფიქრა დასრულდებაო, მაგრამ რამდენიმე ნაბიჯის შემდეგ ისევ გაიგო მუსიკის ხმა
-რაო გეგონა ასე შეწყვეტდდი ამ ღამეს?
-შეწყვეტა არც მიფიქრია თორემ სხვა რამეს გავაკეთებდი უბრალოდ სიმშვიდე მინდა და დავიჯერო არ შეიძლება გონებაგათიშლებმა ხმადაბალ მელოდიაზე არხიონ სხეულები?
-ზოგადად როცა მთხოვენ შეიძლება , მაგრამ როცა მივარდებიან და თავად იღებენ გადაწყვეტილებას აღარ მინდება სწორად მოქცევა
-უბრალოდ იმხელა ხმა იყო ვერ გაგაგებინებდით რა მინდოდა - ცდილობდა აგრესიული არ ყოფილიყო, ბიჭს ზედმეტად მკაცრი სახე ჰქონდა . სიგარეტისა და ალკოჰოლის სუნით იყო გაჟღენთილი და კიდევ რაღაც სასიამოვნო არომატიც ასდიოდა რომელსაც ტვინი კარგად ვერ აღიქვამდა
-მარიამ აქ რა გინდა?- გიგი რომ მივიდა და ხელი ჩაკიდა თავადაც შებრუნდა
-არ ვიცოდი შენც თუ აქ იყავი ....ვცდილობ ბავშვების და მოხუცების მშვიდად დაძინება შევძლო უკვე ერთი საათია ტირიან ვერ გაიგეს რა ხდება და ვერც ფხიზლდებიან. ბებია და ბაბუა კიდე ძლივს დგანან ფეხზე ორ საათში კი გათენდება და საქმეს უნდა მიხედონ
-ბექას ვეტყვი და მოვაგვარებ მიდი წადი შენ - აშკარად არ მოსწონდა მისი იქ ყოფნა ამიტომ მარიამიც უკომენტაროდ შებრუნდა და წავიდა. ბიჭის მზერას გრძNობდა, მაგრამ უკან აღარ მიუხედავს . გოგონებთან მივიდა და მათთან ერთად დატოვა სახლი
-რა იყო ახლა ეს
-რა რა იყო საერთოდ ამდენი ხანი რა გინდოდათ იმ ლოთების ხროვაში... სრული ქაოსი , ამაზრზენი სიტუაციაა . ჩემი ძმა სად ბრძანდებოდა
-სადღაც გაქრნენ არ ვიცი .ჩვენთან ლუკა იყო მხოლოდ
-დაუწიეს მგონი ხმას გვეშველა -მარიამმა მაშინვე ამოისუნთქა და სახლში მშვიდად შეაბიჯა
-მშვენიერი წვეულება იყო სოფელშიც თუ შეიძებოდა მსგავსი რამის ნახვა არ მეგონა განათება მოიკოჭლებდა თორემ
-ყველაფერს თავისი ადგილი აქვს, სოფლის ცხოვრების სტილს რომ შეეფერებოდეს კლუბური ცხოვრება მოიფიქრებდნენ როგორმე ბიზნესმენები და ააშენებდნენ აქაც რაიმე მსგავსს
-ღმერთო ეს პატარა გოგო ასეთი უხეში და უხასიათო როგორაა?
მარიამს ყურადღება აღარ მიუქცევია, ბავშვებს მალევე დაეძინათ, მოხუცებსაც და სახლში სიმშვიდემ რომ დაისადგურა შემდეგ თავადაც დაიძინა.
..........
მთელი თვე ერთად გაატარეს, ბოლოს ქალიშვილები და სიძეებიც ესტუმრნენ ნაკაშიძეებს. რამდენიმე კვირა ისინიც დარჩნენ ,მაგრამ აგვისტოში ისევ დაცარიელდა სახლი. სტუმრები სხვადასხვა ადგილას წავიდნენ დასასვენებლად, თავად ქეთო და ბავშვები წაღვერში წაიყვანა ზურამ. გიო ზღვაზე წავიდა ბიჭებთან ერთად, ზურა მუშაობდა და ქალბატონები მარტონი იყვნენ მთაში. სიმშვიდე იყო მარიამისთვის სუფთა ჰაერზე წიგნით ხელში ყოფნა. საღამოს აივანზე იჯდა და კითხულობდა, დღისით ბავშვებთან ერთად სეირნობდა. ნამდვილი დასვენება იყო მისთვის მთაში გატარებული ყოველი დღე, ზოგჯერ უკან დაბრუნებაც კი არ უნდოდა,მაგრამ მაინც საკუთარი სახლი ყველა ადგილზე მეტად უყვარდა. არ არსებობდა კომფორტი , სხვა სამოთხეც არ ჰქონდა მარიამს იმ სოფლის უბრალო სახლის გარდა სადაც მთელი მისი 16 წლიანი ისტორია იწერებოდა.
სექტემბერში ყოველთვის სრულდებოდა მისი სიმშვიდე, იწყებოდა სასკოლო სამზადისით და სრულდებოდა პირველი დღით სკოლაში. ყოველ წელს სულ უფრო და უფრო ეზარებოდა, მაგრამ ამჯერად ყველაზე მეტად ღელავდა. უნდა დაეწყო ფსიქოლოგიური და ემოციური მზადება წლის ბოლოსთვის, წინ ჰქონდა გარდამტეხი ნაბიჯი ახალ ეტაპზე გადასასვლელად. კარიერისტი იყო ყოველთვის და შესაბამისად ერთადერთი რაზეც ღელავდა ყოველთვის ცოდნა იყო, გამოცდები და სწავლა სხვა არაფერი.
ერთ დღიანი დამღლელი შოპინგის შემდეგ ბავშვები დაღლილობის მიუხედავად მაინც აქტიურობდნენ
-ბებია ბაბუა დასხედით იწყება ჩვენება- მარიამმა თქვა და ისინიც დივანზე ჩამოსხდნენ . ყოველთვის ამოწმებდნენ მათ შენაძენს და აქებდნენ არჩევანს. ბავშვებიც უფრო კმაყოფილები იყვნენ - ლილე, ლიზი გთხოვთ- გამოაცხადა და ისინიც შემოვიდნენ ნარნარი ნაბიჯებით ,როცა გაჩერდნენ დატრიალდნენ და გაიღიმეს
-აბა როგორია?
-გადასარევია ბაბუკო გენაცვალოს ჩემი ლამაზი გოგოები როგორ გიხდებათ
-ბებია შენ მოწონს?
-აბა არა ბებია? ეს ლამაზი ბანტი როგორ გიხდებათ ფეხსაცმელიც ლამაზია შარვლები არ გიყიდიათ ბებო
-კიიი მოიცა -ლილემ თქვა და დას ხელი ჩაკიდა- წამოდი გამოვიცვალოთ -გავიდნენ და ამჯერად სპორტულ სტილში დაბრუნდნენ ჯინსის შარვლით ,კეტებით და მაისურებით . მოკლედ მცირე მოდების ჩვენება მოაწყვეს შემოდგომის კოლექციიდან
მარიამს დაეზარა გამოცვლა და უბრალოდ აჩვენა საკუთარი შენაძენები. ქეთომ მოხუცებსაც მისცა საჩუქრები , როგორც ყოველთვის მარუსაც არ დავიწყნია საყვარელ რძალს
-ეგი რაღათ გინდოდა ამდენ ტანსაცმელს ვინ დახევს შე ქალო
- დედა მაგას რატომ ამბობ ნახე თუ მოგეწონება . მამა იმედია შენი ზომაა ეგ ფეხსაცმელი
-კი შვილო ჩემი ზომაა
-აბა ოჯახო რა ქენით იყავით საყიდლებზე?- ზურა შევიდა, დაღლილი იყო და დივანზე დაჯდა -მე რა მიყიდე ცოლო?
-რა უნდა მეყიდა თუ გინდოდა რამე ვერ წამოხვედი?
-ა მიეცი ახლა ამნაირს ფული დედამთილ მამამთილს კი თაფლავ და ქმარს არ უნდა მოსყიდვა? ერთი ნასკი მაინც გეყიდა
-ჩემი ბუზღუნა მამიკოო- მარიამმა თქვა სიცილით და ჩაეხუტა - მე გიყიდე ნასკი- წინ აუფრიალა და სიცილი განაგრძო - მართალია გიორგისია მაგრამ მოგერგება შენც
-ყოჩაღ შვილო 2 ათასი ლარი მოგეცით და მეტი რა მექნა ნეტავ , ჩემთვის ვერაფერი გაიმეტეთ ხომ?
-გენაცვალე ოთხი შვილი რომ გყავს ბიუჯეტიც ბევრი გინდა
-ხო და ცოლსაც ბევრი უნდა ვუყიდო ხო? ვითომ ძაან იწვალე და გაწამე- ჩუმად უთხრა და განაგრძო სიცილი -წავედი მე დავიძინებ მაინც
-საწოლზე შენი ახალი მაისური დევს არ დაჭმუჭნო- ქეთომ მიაყოლა უცებ და შემობრუნდა
-აბა არ მიყიდიაო?
-მე ხო იცი ისე ვერ ვყიდულობ ვერაფერს შენც თუ არ წამოგიღე რამე
-მე რა მაკვირებს იცი? ე ჩვენი რძალი ჭკვიანი ქეა მარა ამას რატო წამოყვა- მარუსა უყურებდა წყვილს და ქმარს უთხრა პაუზის მერე
-ბედია ბედი წამოი ახლა ქალო აქანა დასაჯდომად გვცალია? ათასი საქმეა აწი ყურძენი გვექნება მოსაკრეფი დოუძახე შენ შვილიშვილს მოამზადოს ყველაფერი ხვალიზა რო დაბჟუტურობს საცხა
-ხვალ მოვკრიფოთ კი მარა?
-აბა იქვე ავადუღებ ღვინოს შე ქალო?
მეორე დღეს რთველი ჰქონდათ რაშიც მთელი ოჯახი იღებდა მონაწილეობას. საკმაოდ ბევრი მოსავალი ჰქონდათ ,ბავშვებიც კრეფდნენ და პატარა კალათებით მიქონდათ ყურძენი ყუთებამდე შემდეგ ზურა და გიო წურავდნენ ამ ყველაფერს. მეორე დღეს თათარა მოადუღეს და ჩურჩხელა გაამზადეს .მართალია ნახევარი მეორე დღესვე შეჭამა ზურამ და გიომ ,მაგრამ მაინც დარჩა მარაგში. წვენიც შეინახეს ფელამუშიცთვის და მოკლედ შემოდგომის საქმეებიც დაასრულეს.
გიორგი თბილისში დაბრუნდა, სწავლის დაწყებამდე რამდენიმე დღე იყო დარჩენილი და მომზადება სჭირდებოდა. მარიამს სკოლა დაეწყო, დილით მოსწავლეებისთვის უნდა მიემართა, სიტყვით გამოდიოდა , ახალ სასწავლო წელს ულოცავდა ყველას ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში რუტინად იქცა მისი დირექტორის გვერდით დგომა , ყურადღების ცენტრში იყო ყოველთვის . სოფლის სკოლაში მისი მსგავსი მოსწავლე ჩრდილქვეშ ვერ იქნებოდა.
აწ უკვე მეთორმეტე კლასის მოსწავლე იყო, ჩვეულებისამებრ ზურამ წაიყვანა სკოლაში ქეთო და ბავშვები. მარიამიც წარსდგა პუბლიკის წინაშე და როგორც იქნა გადაინაცვლა კლასელებთან რომლებსაც მსმენელებს შორის ხედავდა.
პირველად დაქალებთან მივიდა, ბიჭები მიმოფანტულები იყვნენ და აზრი არ ჰქონდ ამათ ძებნას. პირველკლასელები ყვებოდნენ ლექსებს ამიტომ დრო ჰქონდათ სასაუბროდ
-მარიკუნა ახალი კლასელი რომ გვყავს იცი?- დიდი სიხარულით ახარა თიკამ .
-ისეთი აჟიტირებული ხარ დარწმუნებული ვარ ბიჭია, სიმპათიურია და მოგწონს
- ჩემი ჭკვიანი გოგოო...მომწონს კი , მაგრამ ხომ იცი შეყვარებული მყავს და მხოლოდ ჩემი ბიჭი მომწონს ...რო არ ვთქვა არ შემიძია ისეთი სიმპათიურია ისეთი ისეთი რო შევხედე ეგრევე გავიფიქრე მარიამისთვისაა შექმნილი-თქო. ძლივს ვნახე ისეთი ვიღაც აქ რომ წუნი ვერ უპოვნოს ჩემმა მეგობარმა-თქო -დიდი ემოციებით საუბრობდა,მარიამს კი ეცინებოდა. მისი საუბრის მანერა სულ ახალისებდა და უნდებოდა ჩახუტებოდა
-ხანუმა მგონიხარ ხანდახან
-იცინე ხო და რო გადაყლაპავ ენას მისი ნახვისას მერე გავიცინებ მე
-კარგი ვნახოთ -ისევ გაეღიმა
-ვიღაც ახალი კლასელი გვყავსო მარინა მასწმა და ვინაა თქვენ გეცოდინებათ ვაფშე ვაკვირდები ხალხს და უცხო ვერავინ დავინახე და რა პონტია?- კიდევ ერთი კლასელი მიუახლოვდათ და ტუჩები დაბრიცა
-ხო ისე ეგ არ იცი თიკუნა სადაა ამდენ ხანს?
-აი აი იცინეთ შენ და მაკამ და იყავით
-მოიცა შენ იცნობ?
-მაქვს ეგ პატივი მამაჩემი იცნობს მამამისს რა და გამაცნეს შენი კლასელი იქნება და აბა შენ იცი გააცანი ყველა და ყველაფერიო
-აბა კი ეცოდინება ჩვენზე ყველაფერი - მაკამ გაიცინა და მერე თიკუნამაც წამოიძახა
-აიი მოვიდაა
ფილმებში რომ აჩვენებენ მთავარ გმირებს , ზუსტად ისეთი იყო. ჯერ მანქანის ხმა გაიგეს, შემდეგ კი მძღოლი დაინახეს. მაღალი სხეული ჩანდა, თეთრი პერანგი მოერგო ჯინსის შავ შარვალზე და მის უნაკლო სხეულს ისე უხდებოდა ეს სამოსი გულგრილად ვერ შეხედავდი. თინეიჯერების ჰორმონებიც გამოაცოცხლა , ააგიზგიზა მრავალში ვნება, მაგრამ მარიამი მისი სახის დანახვას ცდილობდა. სათვალე ეკეთა , წვერი დაბალზე და თმაც ახალი წამოზრდილი ჰქონდა. არც ჩანთა ჰქონდა თან , არც რაიმე ნიშანი რითაც მოსწავლეს მიამსგავსებდით. უფრო მასწავლებელი გეგონებოდათ ვიდრე სკოლის მოსწავლე
-აი მაკუნა დამუნჯდი ხომ ?
-ვაღიარებ, ამჯერად არ აჭარბებდი . ეშმაკმა დამლახვროს ეს მოსწავლეა ნამდვილად?
-საშინლად მეცნობა და ვერ ვხვდები საიდან -მარიამმა მაინც ვერ მოახერხა მისი სახის გონებაში აღდგენა
-მეტი არაფერი გაქვს სათქმელი? კაი რა არ მოგეწონა? გოგო შენ ვაფშე ლეზბი ხო არ ხარ - თიკუნა არ ცხრებოდა ცოტაც და გაგიჟდებოდა
-სულ გააფრინა ამან ხო? მაკუნა ჰეი შენ გელაპარაკები- თვალთან ხელი აუწია -ამას რა ჭირს
-ასეთი ბიჭები აქეთ დადიან? მეგონა სხვა პლანეტაზე იყვნენ- მაკუნამ ამოთქვა და ღრმად ამოისუნთქა,მარიამმა კი ისევ სიცილი დაიწყო.
-მოდის და გეყოს ახლა, სიცილი შენი დადებითი მხარე ნამდვილად არ არის - თიკუნასკენ მოაბიჯებდა ბატონი , ისიც იმის დამსახურებით რომ ქალბატონმა ხელი დაუქნია
-სად ჩვენთან?
-ჩვენთან კი არა თიკუნასთან ვიცნობო ხომ თქვა- მარიამმა გამოაფხიზლა
-ალექსანდრე როგორ ხარ? - თიკუნა წამსვე წამოდგა და მოეხვია .
-კარგად თიკა შენ?
-რავი როგორ უნდა ვიყო სკოლა დაიწყო ... ჯოჯოხეთში დავიწვებით ივლისამდე
-მეც დიდი სიამოვნებით გავაგრძელებდი არდადეგებს . დიდი სკოლა ყოფილა ,მართალი იყავი
-ხო ბევრნი ვართ ნელ-ნელა გაგაცნობ ყველას ჯერ ამათგან დავიწყებ მერე მსურველები თვითონ გამოჩნდებიან დარწმუნებული ვარ- ჩაიცინა და გოგონებისკენ შებრუნდა
-მე მაკო ვარ შენი ახალი კლასელი - მაკომ ვეღარ მოითმინა და ხელი გაუწოდა
-სასიამოვნოა და შენც ჩემი კლასელი ხარ?- მარიამმა არაფერი რომ არ თქვა თვითონ დახედა ზემოდან
-კიი ესეც. ჩვენი სკოლის ვარსკვლავია ყველაზე ბეჯითი მოსწავლე შეერკინე ნებისმიერ საგანში - თიკუნამ არ გააჩერა ენა და მიიღო კიდეც მარიამის თვალების ბრიალი-კაი ნუ მიყურებ გოგო ეგრე ,ტყუილს ვამბობ?
-თიკუნა
-მე შერკინება არ მინდა პრეტენზია არ მაქვს
-უი სახელის თქმა დამავიწყდა ... მარიამ ნაკაშიძე ეს კი ალექსანდრე წერეთელი
-სასიამოვნოა- სანდრომ თავად გაუწოდა ხელი , ისევ ისეთი სერიოზული სახით დაჰყურებდა სკამზე მჯდომ გოგონას
-ასევე - ოდნავ გაუღიმა და წამით შეაგება თავისი ხელი
-რაც დაგინახე იმის მერე ვფიქრობ და ვერ მივხვდი საიდან მეცნობი სადმე შევხვდით აქამდე?- მზერას არ აშორებდა და ბოლოს უთხრა ის რასაც ფიქრობდა
-არ ვიცი, შესაძლოა - წამოდგა როგორც იქნა, მის წინ იდგა და მიუხედავად თავისი სიმაღლისა მაინც პატარა ჩანდა ბიჭთან შედარებით- შესვლის დროა ,ზარი დარეკეს . ისევ იმ ოთახში ვართ ხო?
-ხო აბა სხვაგან არ ვეტევით იმდენი ვართ -მაკომ უპასუხა და ჩანთა მხარზე მოიკიდა
-ძალიან მაგარი კლასი ვართ შენც მოგეწონება დარწმუნებული ვარ -თიკო სანდროს გვერდით დადგა და ერთად დაიძრნენ შესასვლელისკენ ,მაგრამ ისეთი ჭედვა იყო აშკარად ვერ მოახერხებდნენ შესვლას
ცოტა ხნით ლოდინი მოუხდათ შემდეგ კი ერთად მიიყვანეს ალექსანდრე საკლასო ოთახამდე. თიკუნა არ ჩუმდებოდა მთელი ამ დროის განმავლობაში, მარიამი პირველი შევიდა კლასში , ოთახში მდგომ დამრიგებელს აკოცა და თავისი ადგილისკენ დაიძრა. თან ბავშვებს ხვდებოდა, თან თიკუნას ელოდა,მაგრამ სადღაც გაქრა, ბოლოს შევიდა ალექსანდრესთან ერთად და გვერდი აუარა
-სად მიდიხარ გოგო-მის უკან რომ დაჯდა წამსვე დაუბრიალა თვალები-მოგკლავ, გადმოჯექი ჩემთან
-დამშვიდდი პატარავ - გაიცინა და მერხზე აათამაშა თითები.
დამრიგებელმა დაიწყო საუბარი და აღარ დაასრულა, ყველა საკითხზე ისაუბრა რაც კი რამ შეიძლებოდა . ალექსანდრე მთელი ამ დროის განმავლობაში მშვიდად იდგა და ელოდა , შემდეგ მარიამს უყურებდა ისიც გრძNობდა მის მზერას ,მაგრამ ყურადღებას არ აქცევდა.
-ბოლოს ბავშვებო კი მიხვდებოდით მაგრამ გეტყვით რომ ახალი მოსწავლე დაგვემატა თბილისიდან გადმოვიდა და ჩვენს სკოლაში გადაწყვიტა სწავლა არაჩვეულებრივი ოჯახის შვილი და გადასარევი მოსწავლეა მისი ქულებიდან გამომდინარე იმედია ჩვენთანაც ასე კარგად ისწავლის და გვასახელებს ჩვენი ალექსანდრე წერეთელი აბა თქვენ იცით არ მოგვჭრათ თავი დღესვე და არ გადარიოთ ეს ბიჭი
-ეტყობა თბილისის დონე არ მოეწონა ხო მას? აქ ისე ასწავლით რო გაიგო ალბათ- როგორც ყოველთვის კომენტარი გააკეთა უკვე მეათედ გოგორელიანმა და ბავშვებიც მეათედ ააფხუკუნა მარინა კი გადარია
-გოგორელიანი რა ვქნა ეხლა დაგიწერო დღესვე ნულიანი ჟურნალში?
-მას ჟურნალი რო არ გაქვთ ჯერ? ჩაინიშნავთ ალბათ ხო?
-არ მიაქციო გენაცვალე ამათ ყურადღება გამაჭაღარავეს ქალი ამდენი ყვირილით მარა როც ვერ ვშორდები ? მაგნიტებივით არიან...ალექსანდრე შენ მარიამთან დაჯდები ეგ არ მოგაცდენს და იქნებით მშვიდად დანარჩენები აბა გაგაცდენენ რო ჩაირთვებიან აღარ ჩუმდებიან
-თქვენგან ვისწავლეთ მას- ამჯერად ჯაში ჩაერთო
-შეხედე ეხლა რა ზრდილობის ნატამალი არ გააჩნია ეხლა კი გამოვა ეს გაკვეთილი და მერე მათემატიკა გექნებათ წელსაც ნინო გასწავლით აბა სხვა ვერ გიძლებთ
-გამოვიდა მარინა უკვე აგერ გელოდები ათი წუთი ჩემი გაკვეთილიც დაგითმე - ნინო მასწმა გაიცინა და წიგნით ხელში მიუახლოვდა მაგიდას.
ალექსანდრე მარიამისკენ წავიდა და გვერდით დაუჯდა . წინ გაიხედა მაგრამ ვერ მოისვენა და მაინც უთხრა
-ახლა ასე ჩუმად უნდა იყო?
-გაკვეთილი დაიწყო უკვე
-ესეც იგივეს იტყვის თითქმის და არ გეზარება მოსმენა?
-კი შენი მოსმენა -ისე უთხრა არც შეტოკებულა ალექსანდრემ კი წამსვე გახედა
-შენ ის პატარა გოგო ხარ წვეულებაზე რომ სიმღერა გამოგვირთო გვაწუხებო - უცებ უთხრა და მარიამიც წამსვე შებრუნდა
-ახლა გამახსენდა და შენ ხარ კარგი მოსწავლე?
-რა ხდება გაგიტყდა მარტო შენ რო არ იქნები წარჩინებული მოსწავლე?
-ბევრი ლაპარაკი გყვარებია - ისევ მასწავლებელს გახედა და წიგნი გადაშალა- მათემატიკა არ მიყვარს
-მე კი მაგრად მევასება
მთელი დღის განმავლობაში არცერთ საგანზე გამოუჩენია ინციიატივა, მშვიდად იჯდა სანამ მასწავლებელი არ დაუსვამდა კითხვას, ტელეფნი ეჭირა ხელში და ვიღაცას წერდა, შემდეგ მშიდად დგებოდა ან დამჯდარი პასუხობდა, ყველა კითხვას რომელსაც დაუსვამდნენ. როგორც აღმოჩნდა ისტორიაზე გიჟდებოდა მარიამისგან განსხვავებით, აღტაცებას სახეზე ვერ შეამჩნევდით, მაგრამ აშკარა იყო რომ ყველაფერი იცოდა და არა მხოლოდ სასკოლო ლიტერატურიდან. ინგლისურად გამართულად საუბრობდა და სრულ აღტაცებას იწვევდა მასწავლებლებში
დასვენების დროს გაიცნეს ბავშვებმა, არც ძალიან კონტაქტური იყო და არც უჟმური. ზრდილობიანი ბიჭის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, არც ცანცარა ჩანდა, მაგრამ ზედმეტად ჩაკეტილიც არ იყო. მოკლედ ოქროს შუალედში გადიოდი ერთი შეხედვით.
გაკვეთილების დასასრულს მარიამი სახლში წავიდა, რეპეტიტორებს ესაუბრა და მეორე დღიდან იშვიათად დადიოდა სკოლაში . მთლიანად ეროვნულზე იყო გადართული, სკოლაში საკონტროლოების დროს მიდიოდა , ბავშვებსაც რაიონში თუ შეხვდებოდა მასწავლებლიდან მასწავლებელთან მისვლამდე შუალედში. მოკლედ რომ დაიწყო , ყველაფერი ისე მიდიოდა თითქოს დრო ქრებოდა, გარბოდა და უკან მოხედვას ვეღარ ასწრებდა. აღარ ეძინა, აღარც ჭამდა მხოლოდ მასწავლებლებთან დადიოდა, სწავლობდა და ფიქრის დროც აღარ ჰქონდა.
მათემატიკის საკონტროლოში ცხრიანიც ძლივს მიიღო, ისიც მასწავლებლის დახმარებით თორემ ცუდი ნაწერი ჰქონდა. იმ დღეს სკოლაში იყო მასწავლებელმა ნიშნები რომ გამოაცხადა . ალექსანდრე გვიან შევიდა და მის გვერდით დაჯდა
-როგორ ხარ?
-კარგად , თავად? - მსუბუქად გაუღიმა და სახეზე ჩამოისვა თითები
-გამოუძინებელი ხარ?
-აჰაამ
-მეცადინეობდი ალბათ
-შენ რას აპირებ
-მე ყველაფერი ვიცი
-ხმამაღალი განცხადებაა- გაიცინა და მერე მასწავლებელს გახედა
-მარიამ და ალექსანდრე გაკვეთილის შემდეგ ჩემთან მოდით საქმე მაქვს -მათემატიკის მასწავლებელმა უთხრა და უკვე იცოდა რომ საკონტროლოს ნიშნანთან დაკავშირებით ეტყოდა რამეს
-რა გჭირს?- ალექსანდრემ ისე ჰკითხა არც შეუხედავს , მობილურს დაჰყურებდა
-არაფერი
-დროის მობილიზება მოგიხდება უბრალოდ და ეგაა ერთი ცხრიანი არაფერს დაგაკლებს - თვითონ უპასუხა თავისსავე შეკითხვას გაუღიმა დამშვიდების პონტში და ისევ განაგრძო შეტყობინების წერა
-მეტი მობილიზება აღარ გამომივა - ჩუმად თქვა და თავი მერხზე დადო. როგორ უნდოდა დაძინება მხოლოდ სამი საათი ეძინა მთელი ღამე ბიოლოგიას მეცადინეობდა და გამოძინება ვერ მოახერხა , ახალი თავის ტკივილიც გაუჩნდა . მალე გაკვეთილიც დასრულდა და წინა მერხზე გადაჯდა
-მარიამ საყვარელო მეტის დაწერა ვერ მოვახერხე უბრალოდ ნაწერმა არ მომცა საშუალება შენც იცი რა გქონდა შეცდომა
- ვიცი გამოვასწორებ ... შევეცდები
-ალექსანდრე არაჩვეულებრივი იყო უკეთესად ვერც მე დავწერდი ნიჭიერი ხარ ეკონომისტობას ხო არ აპირებ -ბიჭს გაუღიმა
-არა, იურიდიულზე ვაბარებ
-დარწმუნებული ვარ პროფესიონალი იქნები . მინდა გთხოვო რო მარიამს მოეხმარო ხოლმე არ უყვარს მათემატიკა და ძალათ სწავლობს ეს ყველამ ვიცით და არ მინდა ჩამორჩეს
-არაა საჭირო მისი შეწუხება მე თავად მოვახერხებ უბრალოდ
-რა შეაწუხებს მარიამ? სულ გამეცადინოს მაგას კი არ ვეუბნები უბრალოდ მოგეხმარება როცა რამეს ვერ გაიგებ რა პრობლემაა მომზადებას ვერ მოახერხებ და დიდი ამბავი ეხლა ამ რამდენიმე თვეში თუ წაგეხმარება
-ხო მაგრამ
-მე არ მაქვს პრობლემა ...- ალექსანდრემ მშვიდად განაცხადა და მარიამს გახედა- თუ დახმარება დასჭირდება ნებისმიერ დროს შევეცდები , დიდი სიამოვნებით
-მოაგვარებთ როგორც ვხედავ მე მეჩქარება ბავშვებო ეხლა მაქ კიდე გაკვეთილი- ნინომ უცებ დატოვა ბავშვები
-სულ რატო ბრაზდები
-როცა არ მიცნობ დასკვნები ნუ გამოგაქვს
-ხო შეიძლება რო როგორც კარგ მოსწავლეს არ გინდოდეს სხვა მოსწავლის დახმარება
-თუ დააკვირდი ერთხელ მაინც მე არასდროს მითქვამს რომ ფენომენი ვარ .. არის საგნები რომლებსაც უბრალოდ იმიტომ ვსწვალობ რომ საჭიროა და ამის შესახებ ყველამ იცის. არ მიყვარს როდესაც ვინმეს დროს ვართმევ, არც ვინმეს შეწუხება მიყვარს და შენ საერთოდ არ ხარ ვალდებული ჩემს გამო დრო დაკარგი -უცებ თქვა ისე რომ არც ამოუსუნთქავს და შემდეგ გაჩუმდა
-გავითვალისწინებ ისე არც მე ვარ ფენომენი ქიმიას და ბიოგიას ვერ ვიტან კიდევ კარგი აღარ ვსწავლობ თორე გავგიჟდებოდი
- მე კი ბიოლოგია ისე მიყვარს სამედიცინოზე ვაბარებ
-ექიმობას აპირებთ ქალბატონო მარიამ? არ გეზარება დამატებით კიდე ბიოლოგიის მეცადინეობა?
-პირიქით ისტორიის სწავლა მეზარება როდის დასრულდება ეს წელი ერთი სული მაქვს
-რაზე საუბრობთ ბავშვებო?- თიკუნა შემოსკუპდა მერხზე და წყვილს გადახედა
-იმას მეუბნება რომ ისტორიას ვერ იტანს
-ეგ ცნობილი თემაა მარიამი ბიოლოგიაზე აფანატებს რომ ვაკვირდები მაგრად არ გავხართ ერთმანეთს
-რატო უნდა ვგავდეთ ერთმანეთს რაიმე ნათესაური კავშირი გვაქვს რომელიც შენ გამოიკვლიე თიკუნ?- მარიამმა წარბები მაღლა აზიდა
-გითხრა ეხლა თუ მერე აძინოჩკაში - წარბები აუთამაშა და ჩამოხტა მერხიდან -მარინა მოდის წავედი შემომჯდარი თუ დამინახა მომკლავს - ჩუმად თქვა და საკუთარ ადგილს დაუბრუნდა
- რა გეშველება - ჩუმად თქვა და თვალები დახუჭა
-რა გინდა ყველა შენსავით დასტოინი ხო ვერ იქნება. არ გბეზრდება ასეთი პედანტი რომ ხარ?
-შენ საერთოდ რა ადამიანი ხარ იქ რომ გნახე იმის მიხედვით ერთი გაუწონასწორებელი გადარეული გართობის მოყვარული ბიჭი ხარ რომელმაც წიგნი რა ხილია არ იცის და ახლა აქ ვხედავ გადასარევ მოსწავლეს
-იცი რაშია საქმე? ზოგადად შენს მსგავსად მხოლოდ მეცადინეობა არ მიყვარს არც პასუხისმგებლობით აღჭურვილი ვარ ნუ რაც დაგვიანებას, მოწესრიგებას ეხება ისე რათქმაუნდა ნუ ეგ სხვა თემაა ...გირჩევ ცოტა მოეშვა თორე ეგრე გაგიჟდები
- რო მოვეშვა მაშინ გავგიჟდები -ტელეფონი გამოართვა უცებ- მოაშორე ეს კიდე ნერვებს მაწყვეტს რომ გელაპარაკები და შენ ვიღაცას წერ რანაირად გებულობ რამეს არ მესმის
-ჯობია არ წაიკითხო ხო? - გამოართვა ისევ და ჯიბეში ჩაიდო - ისეთს არაფერს მწერს აზრის დატანება რომ სჭირდებოდეს ამიტომ ყველაფერს ვგებულობ რასაც მეუბნები
-წაკითხვა არც მიფიქრია
-კარგი გაატარე . ხვალ მოდიხარ გოგორელიანის დაბადების დღეზე?
-არა ვერა არ მცალია და ვერ ვიტან მსგავს წვეულებებს
-შენ ვაფშე სკოლაში რა გინდა მგონი 18 წლის კი არა 80 ხარ და გვატყუებ
-18 არ ვარ ჯერ 16 წლის ვარ
-16? კაი ტო ღადაობ? მე ოცის გავხდები მალე შენ ბავში ყოფილხარ ისე 16 წლის მეთორმეტეკლასეი რა პონტია
-ნოემბერში მაქ დაბადებისდღე ხუთის შევედი სკოლაში
-რა პატარა ყოფილხარ ვაფშე ბავშვი ხარ ჩემთან შედარებით მოწიწებით უნდა მესაუბრებოდე- ჩუმად უთხრა ,მაგრამ მასწვალებელმა მაინც გაიგო
-რა ხდება წერეთელი მანდ
-არაფერი მას ზარია უკვე და -თქვა და კიდეც დაირეკა გამოსვლის - არ მოდიხარ ლანჩზე? მშია მაგრად ტო
-კი საფულეს ავიღებ- ჩანთიდან საფულე ამოიღო და უკან გაყვა . გზაში იმდენი გოგო მიესალმა დაიღალა მარიამი მის ნაცვლად-შენთან ერთად აღარსად წავალ
-რატო, ტო რა დავაშავე
-ესენი ასე თუ გხვდებიან სულ ყველგან და ასე გიყურებენ თითქოს შიშველი მოდელი იყო და პოზიორობდე მათ წინ , არ მინდა
-ეგ საიდან მოიტანე ტო
-კაი რა დავიჯერო ვერ ხედავ ეხლა მაგათ რო მოსწონხარ?
-კი იმასაც ვხედავ მაგათ რომ მოვწონვარ და შენ ვაფშე არ მაქცევ ყურადღებას ფაქტობრივად არც მიყურებ ისე მელაპარაკები
-მაღალი ხარ და კისერი მტკივდება - უცებ უთხრა და გაიღიმა
-მაგარი პასუხი იყო - გაიცინა და ადგილზეც მივიდნენ- რას მიირთმევ?
-ხაჭაპურს და კოლას
-ხაჭაპურს არ ვჭამ ხოლმე და გემრიელია?
-ყველს თუ გულისხმობ იმერეთში ცუდი ყველი არ არსებობს
-გენდობი მაშინ - დაჯექი და მე მოვიტან დაგპატიჟებ ბოლო-ბოლო ერთად ვზივართ სხვა თუ არაფერი
-არაა საჭირო
-აუცილებლად საჭიროება უნდა მოითხოვდეს რამე რო გავაკეთო?
-ახლა იმაზე თუ უნდა ვიკამათოთ დამპატიჟებ თუ არა ვწყვეტ საუბარს, როგორც შენ გინდა
-როგორ მიყვარს დამყოლი გოგონები შენ არ იცი
-ის ვიცი სამაგიეროდ სულ რო იცინი
-არ მიხდება მერე?
-რაც გიხდება ყველაფერი უნდა გააკეთო ?
-გააჩნია -ტუჩის კუთხე ჩატეხა და გამყიდველამდეც მიაღწია-ერთს შეჭამ თუ ორს
-რა ორს მაგდენს რომ ვჭამდე დედაჩემს სანერვიულო აღარ ექნებოდა
-კაი მაშინ ოთხი ფენოვანი ხაჭაპური და ორი კოლა , კიდე ერთჯერადი ჭიქა ორი -ფული მისცა აიღო ყველაფერი და მაგიდასთან დასხდნენ
-სამის შეჭმას აპირებ?
-წიწილი ვარ აბა? ეს რა არი ერთ ლუკმად მეყოფა
-შენ სულ ამდენს ჭამ? ერთი შეხედვით მსუქანი არ ხარ არც ისეთ ტანსაცმელს იცმევ რო გახდომებდეს
-მე მგონია არ მაკვირდება-თქო და კი ჩამოაყალიბა უცებ
-დაკვირვება რაში სჭირდება მსუქანი და გამხდარი ადამიანის გარჩევას
-შენ არც ისე გამხდარი ხარ და ასე ცოტას ჭამ სუულ?
-ცომეული ასუქებს შენზე არ მოქმედებს ეტყობა
-ვხარჯავ კალორიებს -ჩაიცინა და კოლა მოსვა
მშვიდად მიირთმევდნენ, ხმაური იყო და საუბარიც აღარ ღირდა. ალექსანდრე ისევ ვირაცას წერდა და მარიამმაც გაჩუმება არჩია
-ბავშვებო თქვენ გეძებდით კარგია ერთად რომ ხართ- ინგლისურის მასწავლებელი დაადგათ სრულიად მოულოდნელად
-რა ხდება ლია მას?
-ზარი რო დაირეკება ჩემს კაბინეტში ამოდით ორივე
-ისტორია გვაქვს და
-იცის ნუ ღელავ ვუთხარი ჩემთან რომ იქნებით
-კარგი -მარიამი დამშვიდდა , ქალბატონი ლია კი წაბრძანდა
-რა უნდა... ხდება რამე?
-არ ვიცი მე გავალ შენ დაამთავრე მანამდე და მესამე სართულზეა კაბინეტი ხომ იცი
-კი ბოლოში ხო?
- წავედი- უცებ წამოდგა - მადლობა დაპატიჟებისთვის
-არაფრის
მარიამი საპირფარეშოში შევიდა და მალევე წავიდა , მესამეს დერეფანში იდგა ალექსმა რო ამოირბინა კიბე და მისკენ დაიძრა. ერთად შევიდნენ კაბინეტში სადაც დირექტორიც იყო და სოფლის გამგებელიც
-გამარჯობათ -მოკრძალებულად მიესალმა ყველას , მსუბუქად გაუღიმა
-გამარჯობა მარიამ როგორ ხარ?- ბატონი კახა მაშინვე წამოდგა, თბილად მოეხვია
-გმადლობთ თავად?
-თქვენი პასუხების მერე უკეთ ვიქნები
-როგორ ხარ კახა ბიძია?- ალექსანდრე კარგი ნაცნობივით მიესალმა ისიც ისე შეხვდა და მერე დასხდნენ ერთად - რა ხდება პატივცემულო?
-სანდრიკო ესეიგი ეწყობა კონკურსი მთელი იმერეთის მასშტაბით ინგლისურ ენაში და გამარჯვებული ხუთი ბავშვი მთელი მხარის მასშტაბით ვისაც ყველაზე მაღალი ქულები ექნება მეთერთმეტე -მეტორმეტე კლასელები ერთი კვირით წავლენ ლონდონში . იქ მოეწყობა რაღაც ტრეინინგები ისე რა თორე ექსკურსიაზე იქნებით ძირითადად და ჩვენი სოფლიდან რომ წავა ერთი ამაზე დიდი სახელი რა იქნება ჩვენთვის და თქვენი ცოდნის შესახებ რომ ვიცი ერთი კი არა ორივე უნდა წახვიდეთ
-არ გამოვა სამწუხაროდ - მარიამმა მაშინვე განაცხადა , დიდად არც უსმენდა თავიდანვე გადაჭრით იცოდა რომ აზრი არ ჰქონდა
-რატომ- დირექტორი აღშფოდდა მისი სკოლის სახელზე იყო საუბარი და პრესტიჟს მოიკლებდა?
-იმიტომ რომ 16 წლის ვარ არ ვარ ჯერ 17-ის
-მაგის ნუ გეშინია ნოემბერშია და რადგან შენც ნოემბერში გაქ დაბადების დღე შეგიძლია გახვიდე -დირექტორი წამსვე დამშვიდდა
-ხო, მაგრამ
-არავითარი მაგრამ მარიამ ამ შანსს არც შენ დაგაკარგინებ და არც მე დავკარგავ .წავედი ეხლა კარგად იყავით ბავშვებო დირექტორი გეტყვით დანარჩენს კიდე ვარ რამდენიმე სკოლაში მისასვლელი რა იცი რა ხდება -კახა წამოდგა და ბავშვებს დაემშვიდობა- მამაშენს უთხარი რო იქნება აქეთ დამირეკოს მაგარი ღვინო მაქ სხვათაშორის მარიამის მამამ მიპადარკა ორმოცდაათი ლიტრი- ჩუმად თქვა ალექსს რომ ემშვიდობებოდა და გავიდა.
-მასწავლებელო მარტო ალექსანდრე გავიდეს არ შეიძლება?
-შენ მე გადამრევ ყოველთვის რატო იკავებ თავს სადმე წასვლაზე რომ დგება საქმე
-ხომ იცით რო მამაჩემს არ მოსწონს და რა გავაკეთო არ მინდა . თან რა იცით რო გავიმარჯვებ ტყუილად ვფლანგო დრო ამ გაწამაწიაში? ახლა წერები მაქვს და საეროდ
-ყველაფერს მოვაგვარებ მე და ნუ ხარ პესიმისტი უშველეთ ვიღაცამ ამ ბავშვს შენს ნიჭს კიდე არ იყენებ სათანადოდ ალექსანდრე გააჩუმე ხომ შეიძლება
-მე? - გაიცინა და მარიამს გახედა შეწუხებული სახით რო იყურებოდა. წარბებ შეკრული და ტუჩებ დაბრეცილი
-მოკლედ ხუთ ნოემბერსაა ქუთაისში კონკურსი პირველ სკოლაში აქაა თქვენი ბარათები აქ სახელები წერია ხელი მოაწერეთ და ოთახების ნომრები წერია და ადგილები საათი მისამართი ყველაფერი მანდაა
-ასე მარტივად ვერ მოვაწერ ხელს მაინტერესებს თუ გავიმარჯვებ როდის წავალთ სად გავჩერდებით როდის გამოვფრინდებით და ყველანაირი ცნობა
-მაგათ ქეთინოს ვეტყვი რო დავურეკავ წადით ეხლა მოგვკლავს თქვენ ისტორიის მასწავლებელი
-ესეც შენი დემოკრატია -მარიამმა ჩაილაპარაკა და კარის სახელური ჩამოსწია
-მესმის მარიამ და დიახაც დემოკრატიაა
-ჩემი სურვილიც რო გესმოდეთ ეგრე ქალბატონო ნათია რაღა მიჭირს - გაუღიმა და გავიდა. ალექსანდრემ კარის მიხურვისთანავე სიცილი დაიწყო -რა გაცინებს
-რას რას და დირექტორთან პოლემიკაში თუ შეხვიდოდი ვერ ვიფიქრებდი
-არ მინდა რა მინდა ეხლა ლონდონი ვისაც არააქ ნანახი ვერ ცოცხლობს? მერე მე გამოცდაზე რა ვთქვა ერთი კვირა დროს რო ვატარებდი ლონდონში და იმიტომ ვერ ჩავაბარე მაღალი ქულებით-თქო?
-ვაიმეე შენ რა ნერვოზა ვიღაც ხარ ერთი კვირა რას ჩამოგარჩენს ? ლონდონში წახვალ უფასოდ ისე რო თითის განძრევაც არ მოგიწევს მიხვალ დაწერ რამდენიმე კითხვას და ეგაა
-ჩემს შემთხვევაშ ეგრე არაა შენ რა გენაღვლება ბიჭი ხარ. მამაჩემი ორი დღე არ მიშვებს მეორე სოფელში ბებიასთან ვერ მოვისვენებ რომ არ მეცოდინება როგორ ხარო და ლონდონში გამიშვებს ერთი კვირით?
-კაი ტო ღადაობ? მე მეგონა მამაჩემი უჭედავდა ჩემს დას თურმე უარესებიც ყოფილან . გოგოს მამობა მაგარი რაღაცაა ნერვოზიანები ხდებიან ავტომატურად აბა მე სულ არ მომიკითხავს დედაჩემის გარდა არავინ მთელი თვე რო არ გამოვჩნდე
- ისედაც გაღიზიანებული ვარ და კიდევ ისტორიაზე უნდა შევიდე
-რა პრობლემაა . ნუ შევალთ და ეგაა
-გამორიცხულია სპორტის და ხელოვნების გაკვეთილების გარდა გაცდენილი არ მაქვს, როცა სკოლაში ვარ ყველას ვესწრები
-ხანდახან მგონია რომ ეგეთი არ ხარ და მაგრა მაღადავებ დიდი ამბავი ახლა 15 წუთი დარჩა დასრულებამდე . მე მოგიყვები თუ გინდა რა თემაზეა ოღონდ მითხარი
-რომ არ გკითხო მოვკვდები - გაჩერდა , ზედა საფეხურზე მდგომს ახედა და თვალები დააწვრილა- წიგნებთან ღამენათევს არ გავხარ და საიდან ამდენი ცოდნა , რაიმე ზებუნებრივი ქმნილება ხარ?
-როგორც იცი მალე ოცის ვხდები და წესით უკვე სტუდენტი უნდა ვიყო, მაგრამ პრობლემები მქონდა გამოცდებზე ვერ გავედი შესაბამისად ატესტატიც არ მომცეს . სკოლაში სადაც ვსწვალობდი გამოცდებზე გასვლის გარეშე ავტომატურად ჩარჩენილი იყავი ... მოკლედ ეს ყველაფერი უკვე ნასწავლი მაქვს და სხვა ბევრი რამეც
-გასაგებია , ძალიან ცუდია ისევ სკოლაში რომ გიხდება ყოფნა
-შენ არ გგავარ, მსგავს ამბებზე არ ვღელავ. მხოლოდ მთავარ პრობლემებზე და თავის ტკივილზე ვამახვილებ ყურადღებას, მთავარია ცოდნა გქონდეს , ის ცოდნა რაც გჭირდება
-რამდენი წუთი დარჩა?
-უკვე 12
-კარგი მაგ თორმეტ წუთს გამოვიყენებ ეზოში წამოხვალ? - პირველ სართულზე ჩასასვლელ კიბეს გაუყვა ალექსანდრესთან ერთად. ხეების ქვეშ იდგნენ , მარიამმა მობილური ამოიღო და ქეთოს დაურეკა
-სასწაული მობილურს ვხედავ შენს ხელში, მიჩქმიტე- ხელი გაუწია-მიჩქმიტე თორემ არ მჯერა
-როცა მჭირდება მარტო მაშინ ვიყენებ და არა ყოველთვის - ნაძვების ქვეშ მდებარე სკამისკენ დაიძრა- დავსხდეთ
-მშვიდი შეყვარებული გყოლია მთელი დღე თუ არ გწერს
-არ მყავს და არც მწერს შესაბამისად - მშვიდად უთხრა და თან მობილურს დახედა- ხომ შეიძლება სადმე ახლოს გქნდეს მობილური დედა ?
-შენ მგონი რაღაც არამიწიერი ქმნილება ხარ. ამ საუკუნის 16 წლის გოგონას საერთოდ არ გავხარ არც ჩაცმულობით, არც ქცევით...წვეულებები არ გიყვარს, გამომწვევად არ იქცევი, შეყვარებული არ გყავს , კარგად სწვალობ , მიზნები გაქვს და ზუსტად იცი რაც გსურს ცხოვრებისგან
-აუცილებლად სისულელებზე უნდა ვხარჯადე დროს? მირჩევნია ახლა ის გავაკეთო რაც გამომადგება და წარმატებას მივაღწიო ცხოვრებაში იმედები რომ გავუმართლო საკუთარ თავს და ოჯახის წევრებს . ჩაცმას რაც შეეხება ასე ვგრძნობ თავს კომფორტულად ასე მიმაჩვიეს და მგონი მოხუცივით არ გამოვიყურები
-არა ეგ არ მიგულისხმია მაგარ ვიდზე ხარ სულ, მაგრამ
-მიპასუხა როგორც იქნა უკაცრავად- უცებ შეაწყვეტა საუბარი რადგან ლილეს ხმა გაიგონა- ლილე საყვარელო მარიამი ვარ დაუძახე რა დედიკოს საქმე მაქვს, მალე ხო?
-კარგი მივდივაარ
-დავრეკავ მალე- გაუთიშა და რამდენიმე წუთში ისევ დაურეკა - დედა დაგირეკა ნათიამ?
-არა რა ხდება?-ქალს ისეტი ხმა ჰქონდა მაშინვე ახსნა დაიწყო
-არაფერი ცუდი ნუ გეშნია არ დავცემულვარ, არაფერი დამცემია, არც მანქანას გავუტანივარ, არც კიბიდან დავგორებულვარ მოკლედ საღ-სალამათი ვარ -წამში თქვა - რაღაც კონკურსი ტარდება ქუთაისში მთელი იმერეთის მასშტაბით გამარჯვებული ხუთი ბავში მიდის ლონდონში ერთი კვირით ... კახა და ნათია ხომ იცი როგორები არიან მე და ჩემს კლასელს გვითხრეს უნდა გახვიდეთო მე კი ვუხსნიდი ,მაგრამ არ მომისმინეს და რა გავაკეთო
-ერთი კვირით ლონდონში? შანსი ტუ გაქვს რა სჯობს შვილო რა განერვიულებს
-ვაიმეე როგორ თუ რა მანერვიულებს პირველი ის რო მთელი კვირა ვერ ვიმეცადინებ, მეორე ის რომ ლონდონში, ამხელა მანძილით შორს როგორ წავალ ან მამაჩემი როგორ გამიშებს შენ კიდე ორი დღე რომ მიშვებ ექსკურსიაზე კრუნჩხვები გემართება თუ ვერ დამირეკე და დაგელაპარაკე და იქ რო წავალ ალბათ ბებიაჩემის გასვენებისთვის ჩამოვალ და შენ კიდე საავადმყოფოში იქნები მიკრო ინფაქტით -უცებ მიაყარა ანერვიულებულმა და ბოლოს ამოისუნთქა
-ყველაფერზე როგორ ნერვიულობ მოგვარდება ყველაფერი ერთხელ იფიქრე იმაზე რა შანსი გეძლევა
-არ მინდა შანსი ერთადერთი რამე მინდა და ისიც საქართველოს მასშტაბს არ ცილდება ჯერ-ჯერობით
-რომელ საათზე მოხვალ სახლში დღეს. მობილურზე შენი მოსმენა არ შემიძლია
-რვაზე მოვალ ერთ საათში უნარებზე ვარ მერე ბიოლოგიაზე მივდივარ მამა სახლშია?
-არა ღამე მოვალო ასე მითხრა
-კაი წავედი გაკვეთილი მაქ კიდე
-ახლა რატო არ ხარ?
-ათი წუთი იყო დარჩენილი და ეზოში ჩამოვედი ხო იცი ვერ ვიტან ამ შენს ისტორიას
-კაი წავედი დამეწვა საჭმელი
მარიამმა მობილური გათიშა , ისევ დაჯდა და სახეზე ხელები აიფარა
-ბოდიში თავი მოგაწყინე იმდენი ვილაპარაკე უბრალოდ რომ ვნერვიულობ ასე ვარ
-დედაშენისთვის რო არ გეთქვა გაკვეთილი გავაცდინეო რა დაშავდებოდა
-რომ ვუთხარი იმით რა დაშავდა
-მაგარი დედა გყოლია ზოგი გაგიჟდებოდა
-ხო მაგას არ ექმნება მსგავსი წიკები ალბათ მენდობა და იმიტო
-შენი ისტორიაო რომ უთხარი რა პონტია ან ასე რატო აზვიადებ ტო იქნებ გიშვებენ წინასწარ რა იცი
-ისტორიკოსია ახლა არ მუშაობს უბრალოდ ხუთი წლის ტყუპი დები მყავს და დროებით დატოვა სამსახური . მე კი ისტორიას ვერ ვიტან , პარადოქსია
-მოკლედ ოჯახიც განსხვავებული გყოლია, პატარა ტყუპები გოგონები არიან ? იდენტურები თუ არ გვანან ძალიან
-ხო ჩემი ანგელოზები არიან ლილე და ლიზი ისე გვანან ერთმანეთს ვერავინ არჩევს -მაშინვე გაეღიმა როგორც კი ბავშვები გაახსენდა
-გიხდება ღიმილი იცი?
-მადლობა ...ვაიმე საფიქრალი არ მელევა
-უბრალოდ ყველაფერს დიდი მნიშვნელობას ანიჭებ არადა სულაც არაა საჭირო ამდენი ნერვიულობა. მიენდე დინებას და არ ინერვიულო არაფერი ხდება ჩემი აზრით ტყუილად ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს ... აი ზარი დაირეკა და შევიდეთ ჯობს ინგლისური გვაქვს
-მშურს მშვიდი ადამიანების
-მე კიდე ემოციური ადამიანების არ მესმის
-ზოგადად არც მე მესმის უბრალოდ ბუნებრივად ხდება როცა ყველაფერი წესრიგში არაა ვღელავ
-აი ნახავ, ერთ დღეს მიხვდები რომ ყველაფერი რაღაც მიზეზის გამო მოხდა შენს ცხოვრებაში. მიზნამდე მისასვლელად რომელიც მთავარია შენს მთელ არსებობაში
.........
იმ საღამოს ზურა საერთოდ არ დაბრუნებულა, მეორე დღეს ცოტა ხნით შეირბინა სახლში და ნამდვილად არავის გახსენებია მარიამის გამოცდის ამბავი. ოთხი რიცხვიც მოვიდა და სხვა გზა აღარ ჰქონდა უნდა გასულიყო გამოცდაზე.
ალექსანდრესთან ერთად წავიდა იმ იმედით რომ უბრალოდ არ გამოვიდოდა და განაგრძობდა მშვიდად გზას ეროვნულებისკენ. სხვადასხვა ოთახებში იყვნენ, წერის დაწყებამდე წარმატება უსურვა ბიჭს და შემდეგ გადაწყვიტა რომ რამდენიმე საკითხი საერთოდ არ დაეწერა. ფურცელს რომ დახედა , კითხვები წაიკითხა და მიხვდა რომ ყველაფერი არც ისე რთული იყო უბრალოდ ვერ მოახერხა ცარიელი ფურცლის დაბრუნება. ბოლოს წამს გადაწყვიტა რომ უნდა ეცადა, უბრალოდ ისე უნდა გაეგო რამდენი შეეძლო სულ რომ არაფერი დირექტორს გაახარებდა , მასწავლებელს ასახელებდა და თვითკმაყოფილებას იგრძNობდა. დროში ჩაეტია , წერა დაასრულა და ოთახიც დატოვა


-აბა დაწერე? თუმცა დარწმუნებული ვარ რომ დაწერდი- ალექსანდრე უკვე დერეფანში იდგა და ელოდა
-დავწერე და ახლა რა იქნება ღმერთმა უწყის . შენ გილოცავ დარწმუნებული ვარ ინგლისში მოგზაურობა გარანტირებული გაქვს
-გმადლობ ,მეც გილოცავ . ერთად რომ წავალთ კარგია მარტო მეზარება ხოლმე სადმე წასვლა მითუმეტეს სხვა ქვეყანაში
-ჩემი იმედი დიდად ნუ გექნება
-მამაშენისთვის კიდე არ გითქვამს?
-დღეს მოვა და ვეტყვი
-მომწერე რა რას გადაწყვეთ
-შენი ნომერი არ მაქვს
-მომე მობილური, ჩავწერ - მანქანაში ჩაჯდომისთანავე გამოართვა მობილური თავისი ჩაწერა და ზარიც გაუშვა მარიამის ნომერი რო დაემახსოვრებია. შემდეგ ღვედი შეიკრა და ძრავი აამუშავა
-სახლში არ მივდივართ?- მიმართულება ქალაქის ცენტრისკენ რომ აიღო მაშინვე ჰკითხა
-ენერგია დავხარჯე, კვება მჭირდება. თან უნდა ავღნიშნოთ ლონდონში ფრენა გარანტირებული გვაქვს მიუხედავად იმისა შენ წამოხვალ თუ არა ზუსტად ვიცი რომ ყველაფერი დაწერე. კაფეში დავსხდებით ახლა მე და შენ , ცოტა ხნით დავისვენებთ შემდეგ კი პირობას გაძლევ უვნებელს დაგაბრუნებ სახლში
-კარგი ოღონდ მალე წავიდეთ, თორემ დედას უკვე მივწერე გამოვედი-თქო და ინერვიულებს
-მაქსიმალურად ვეცდები
ერთ-ერთ ცნობილ კაფეში დასხდნენ. ბატონმა შეუკვეთა თან მარიამის გემოვნებაც დააფიქსირა და შემდეგ ცოტას დასცინოდა , თითქმის უგემოვნოც უწოდა . დიდხანს არ დარჩნენ, პირობა შეასრულა და მალევე მიიყვანა სახლში. მისი მისამართიც გაიგო, ზუსტად ჭიშკრის წინ გაუჩერა მანქანა და შემდეგ დაემშვიდობა
-ვინ მოგიყვანა?-ეზოში მიაბიჯებდა ავტოფარეხიდან გიორგი რომ გავიდა
-ვა გიო სახლში ხარ? აბა ჯერ არ მოვდივარო? - უეცრად გამოჩენილ ძმას მოეხვია და ლოყაზე ხმაურით აკოცა
-ხო მალე ჩამოვედი .... ვინ მოგიყვანა ან სად იყავი ?
-ჩემმა კლასელმა კონკურსზე ვიყავით ერთად და გზაში არ დამტოვა
-მე ვიცნობ?
-არა ახალი გადმოსულია თბილისში სწავლობდა ადრე ,ალექსანდრე ჰქვია
-კაი და რა კონკურსია?
-ინგლისურში... ლონდონში წავიდე შეიძლება
-საად? მამამ იცის?
-არა არ იყო სახლში და მობილურით ხო იცი ორი წუთი ლაპარაკობს დედამ რომ ჩამოვა მერე ვეტყვიო და სახლშია უკვე?
-კი ერთად მოვედით ცოტა ხნის წინ და რამდენი ხნით წახვალ რო რამე? ან ვაფშე რა იცი რო გაიმარჯვე?
-ყველა დავწერე მარტივები იყო . ერთი კვირით გვიშვებენ საკმარის ქულებს თუ დავაგროვებთ
-ოპაა ცუდადაა საქმე ...ალბათ ძალიან გინდა წასვლა, მაგრამ ზურა რას იტყვის ნამდვილად ვერ გეტყვი
-შენც რომ მომეხმარო არ შეიძლება?
-მთელი კვირა ლონდონში შენ მარტო ვიღაცებთან ერთად ვისაც არც იცნობ. შანსი არაა, ჩემი იმედი არ გქონდეს
-შენც ძმა ხარ რა ...ბიჭი რომ ვიყო ხომ გამიშვებდა . ამაზე არც ვისაუბრებდით- მოიწყინა, ეცადა ყველანარად ეცადა არ ეფიქრა, არ ჩაღრმავებოდა ამ თემას. მთელი ცხოვრების განმავლობაში ასე დაჩაგრულად გრძნობდა თავს, სულ იბრძოდა , გულის სიღრმეში ყველაფერს იმისთვის აკეთებდა რომ საკუთარი სიძლიერე დაემტკიცებინა
-ძმა რო ვარ იმიტომ ვამბობ 16 წლის ბავშვს ლონდონში ვერ გაგიშვებ მე პირადად მაგრამ მამაზეა დამოკიდებული
საღამოს შეიკრიბა საბჭო, როდესაც მთელი ოჯახი ერთად შეგროვდა და ქეთომაც დაიწყო მარუსამ და გიორგიმ იცოდნენ რა თქმა უნდა ცოტა ყოყმანობდნენ ,მაგრამ თანახმა იყვნენ
-ზურა რაღაც უნდა გითხრათ მარიამს ეხება
-ხოო? რა ხდება?
-კონკურსი იყო ინგლისურში დღეს კახას და ნათიას დაჟინებული თხოვნით გავიდა ძალიან მნიშვნელოვანი იყო სკოლისთვის და საერთოდ სოფლისთვის გამარჯვებული ბავშვები მიდიან ლონდონში ერთი კვირით მარიამი და მისი კლასელი იყვნენ ჩვენი სკოლიდან გასულები და როგორც ამბობს მაღალი ქულები ექნება
-და რა ლონდონში გავუშვა ერთი კვირით? შვიდი დღით პლიუს ჩასვლის და ჩამოსვლის დრო გამორიცხულია ბოდიში შვილო, მაგრამ არა . ხომ იცი ვერ გავძლებ ამხელა მანძილი სხვა რაიონი რომ იყოს ხო, მაგრამ ქვეყანა? ასე შორს აქვე რომ იყოს რუსეთი .აზერბაიჯანი ან რავიცი თურქეთი კიდე ვიფიქრებდი, მაგრამ არა ინგლისში ვერ- როგორც ყოველთვის ახლაც აუღელვებლად აუხსნა მიზეზები
-ზურა იცი ეს რამხელა მიღწევაა? მთელი საქართველოს მასშტაბით ოცნებობენ რომ გაიმარჯვონ და შენი შვილი შეიძლება იმ რამდენიმე ბავშვიდან ერთ-ერთი იყოს /მეტი საამაყო რა გინდა , წარმოიდგინე
-არ მინდა ლონდონში წასვლა ისედაც ვამაყობ თუ გაიმარჯვებს წასვლა რა საჭიროა რომ გაიზრდება ექნება ფული და წავიდეს თუ უნდა ჩინეთში და საერთოდ ამდენს რატო მელაპარაკებით?
-ზურა ცოდვაა ბოვში ამხელა რაცხაში გეიმარჯვა და ტყვილა? სოფლის და სკოლის სახელს რას დევეძებ იმიზა გევიდა მაგენს რო სახელი მიცეს? თვითონ რაი მერე რო წევიდეს რა იქნება რავა ჭკვიანი არაა გადირევა იქანა თუ რა მარტვა ბოვშები კი არ მიდიენ ბატებივით იმდენი ხალხი მიყვებათ ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში იქნებიან და მანქანა მეემსახურებათ მარტვა კი არ იბრუტუნებენ იქანა რო დეიკარგოს ენა ქე იცის და ყველაფერი
-დედა არა რა შემ.ცით ყველამ ვერ გავიგე , არა და მორჩა! არ მინდა წავიდეს არ ვიცი მე ხალხი მე და დედამისი არ მივდივართ და სხვა არ ვიცი ვერავის ვანდობ მე ჩემს 16 წლის გოგოს
-ზურა მამა -გიორგიმაც ცადა ჩარევა მაგრამ მარიამმა გააწყვეტინათ საუბარი
-კარგი გეყოთ დავურეკავ დირექტორს და ვეტყვი როგორც ვიცი ხვალვე იქნება პასუხები უფრო სწორედ ამაღამვე თორმეტის მერე დადებენ
-მოიცადე და რო გაიგებ მერე დარეკე , ახლავე რატონ აგებინებ მამაჩემი არ მიშვებსო
-ქეთინო რანაირად ლაპარაკობ ვერ გავიგე შენ უფრო გწყდება გული თუ მარიამს ერთი სიტყვა არ უთხვამს თქვენ რა გინდათ გამაგებინებთ?
-ნუ ყვირიხარ და საერთოდ იმიტო არ ამბობს არაფერს რო შენ არ გიბრუნებს სიტყვას თორე ისე ვის არ უნდა წასვლა აქვე რომ მიდიოდეს ახალი რამის სანახავად იმაზე დაწყდება გული კიდეც დაწყდა ბევრჯერ ექსკურსიაზეც არ უშვებდი თუ გეპრიანებოდა და არაფერს ამბობდა. უთქვამს კი ოდესმე არა აუცილებლად მინდა წასვლაო? თქმით მაინც თუ უთქვამს ...იცის „კაი გასაგებია“ და გადის. რო გადის მერე თუ იცი მთელი ღამე რო ათენებს - უცებ თქვა ქეთევანმა თავისი სათქმელი და ოთახიდან გავიდა.
-ბაბუკო არ ინერვიულო შენ ჯერ პასუხები გეიგე და მე გიშობ უფროსი მე ვარ აქ და მაგას სულ არ შევეკითხები ჩემი ჭვიანი გოგო - გიორგი მოეფერა და აკოცა
-არ მინდა თუ არ უნდა რო წავიდე არ წავალ ხო იცი არ მიყვარს როცა მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ ვიქცევი - მარიამმა რამდენიმე წამს მოითმინა მხოლოდ, შემდეგ კი საძინებლისკენ გაიქცა. ცოტაც და ყელში გაჩხერილ ბურთს ვეღარ მოერეოდა, ცრემლებმა წამსვე იწყეს დენა როგორც კი მიხურა ოთახის კარი. როგორი რთული იყო ემოციების შეკავება, ამ ტანჯვის დამალვა საკუთარ თავთან დამალვა . ამ სიჩუმით საკუთარ თავს ინადგურებდა და ზოგჯერ ყველაფერი ერთად ახრჩობდა.
საწოლზე იწვა , თავი უსკდებოდა ტირილის გამო . შხაპი მიიღო და შემდეგ ბალიშზე მოხვეული იწვა ნათიამ რომ დაურეკა და ახარა 96 ქულა აიღეო . თავი შეიკავა , ბევრი არაფერი უთქვამს, მობილური საერთოდ გადადო და თვალები დახუჭა. დაძინებას ცდილობდა ისევ რომ გაიგო ხმა , სენსორს ისე შეეხო არც დაუხედავს
-გისმენ
-რა მიიღე მარიამ?
-96, შენ?
-გილოცავ ერთად წავსულვართ ლონდონში ქალბატონო მარიამ მე 98 მივიღე კახამ მითხრა 100 არავის აქვს და საერთოდ 90-ზე მეტი ვინაც დააგროვა ისინი მიჰყავთო
-გილოცავ , გამიხარდა . ბედნიერ მოგზაურობას და კარგ დასვენებას გისურვებ
-რა შენ არ მოდიხარ?
-ნწ, არაო - ცრემლები ისევ წამოუვიდა . ნერვები ეშლებოდა ასე პატარა ბავშვივით რომ იქცეოდა,მაგრამ ემოციებს ვერ ერეოდა. გული ამოვარდნაზე ჰქონდა ისე სწრაფად უცემდა, ტკივილს გრძნობდა და თავს ვერაფერს უხერხებდა
-რა ხმა გაქვს ტო, შენ რა ტირი? - ალექსანდრეს ხმა შეეცვალა
-არა მოგეჩვენა საღამო რომ არის ხმა შემეცვალა როგორც სჩანს ... წავედი, კიდევ ერთხელ გილოცავ
-აზრის შეცვლა გამორიცხულია?
-აღარ მინდა ლაპარაკი უკვე მორჩა, ჩავთვალოთ მე არ ვყოფილვარ. ნახვამდის, წასვლამდე გნახავ ალბათ მანამდე სკოლაში არ მოვდივარ ამ კვირაში გადატვირთული განრიგი მაქვს - პაუზის შემდეგ უთხრა- რა ხმაა მანქანაში ჩაჯექი?- ხმაური ესმოდა, ალექსანდრესაც სუნთქვა აუჩქარდა
-ერთი ჩემი მეგობარი მაგარი დაგრუზულია და უნდა ვუშველო ხუთ წუთში ადგილზე ვიქნები
-ასე ახლოს სად მიდიხარ -მანქანის ხმა ისმოდა ...აშკარად ჩქარა მიდიოდა მერე დამუხრუჭების ხმა გაიგო
-შენს სახლთან ვარ უკვე და აივანი აქვს შენს ოთახს თუ კედელს ამოვყვე
-რაა? -ისე წამოიკივლა ალექსანდრემ მობილური მოიშორა - სად ხარ? გაგიჟდი შეენ? არ გაბედო მომკლავენ, ჩამომახრჩობენ.... სახლში შემოსვლა არ გაბედო საძინებელში მითუმეტეს ყველას სძინავს უკვე
-ანუ შუქი სადაცაა ისაა შენი ოთახი კარგი გასაგებია - მხოლოდ ესღა თქვა და მობილური გათიშა
-ვაიმე ღმერთო გიჟია ეს ბიჭი. რა ვქნა ეხლა რა უნდა ჩემ ოთახში... არა რა სისიულელეა რაში აინტერესებს ეხლა ცუდად ვარ თუ კარგად ,მეღადავება უეჭველი აბა მანქანის ხმა არ გამიგია ეგ ისე დადის მთელს მეზობლებს გააგებინებდა - თავი დაიმშვიდა და მოკლე პენუარი გაისწორა შემდეგ კი ისევ ბალიშზე დადო თავი. ხუთი წუთის შემდეგ აივნზე გასასვლელ მინის კარზე დაუკაკუნეს და ლამის გადმოვარდა საწოლიდან ისე წამოფრინდა და გავარდა
-იმდენს ხანს დააგვიანე მეგონა დაგეძინა
-ჩშშ, გაჩუმდი- ხელი მიაფარა პირზე და უცებ შეათრია ოთახში. კარი მიხურა ფარდაც გადააფარა და მინას ზურგით მიეყუდა, გულზე ხელი მიიდო ,ღრმად ამოისუნთქა - ვაიმე მართლა მოხვედი მართლა მოვიდა ღმერთო მეთამაშები? -კიდევ შოკში იყო და ცრემლები სდიოდა
-რა პანიკა გაქვს შენს ოთახში ბიჭი არ ყოფილა ჯეერ?
-შენ წარმოიდგინე უახლოესი ნათესავის გარდა სახლშიც არ მოუკითხავს ბიჭს ჯერ - ჩუმად უთხრა. ძალიან ახლოს იყო , ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებდა როგორ ფორმაში იდგა და ისეთ მოძრაობებს აკეთებდა სულ გააგიჟა ალექსანდრე. ბიჭმა ოთახში შესვლისთანავე შეათვალიერა ნახევრად შიშველი გოგო და შემდეგ თვალს ძლივს აშორებდა მის სხეულს. უფრო ახლოს მივიდა და ცრემლები შეუმშრალა
-გაჩერდი, დამშვიდდი და ნუ ტირი თორემ მაგრად ვჭედავ გოგო რომ ტირის - თითები ცრემლიან ლოყაზე ნაზად ჩამოუსვა. მისი სურნელიც კი იმდენად მძაფრი იყო თავს ვერ აღწევდა - უკვე დაგწითლებია ეგ ლამაზი თაფლისფერები რატომ ტირი ტო ცუდს რას ვაკეთებ .. მართალია ეგ პენუარი საშინლად გიხდება , მაგრამ მაინც არაფერს მივქარავ გამორიცხულია
-ჯანდაბა - იმ წამს გაიაზრა საკუთარი მდგომარეობა და თითქოს ცეცხლი წაეკიდა ისე გაწითლდა .უცებ დაუძვრა მკლავებიდან და ხალათს დაწვდა ის უკვე კოჭამდე იყო და ყველაფერს უფარავდა მაგრამ სიწითლე ისევ არ ქრებოდა ღაწვებიდან - რა დავაშავე? ღამის ორ საათზე ნახევრად შიშველს ოთახში მყავს კლასელი რომელსაც ორი თვეა ვიცნობ ...ცნობაც თუ ჰქვია და აივნიდანაა შემოპარული როგორ გავა ღმერთმა უწყის -საწოლზე დაჯდა და სახე ხელებში ჩამალა
-ტირილს სანამ არ შეწყვეტ მანამდე დავრჩები . როგორც ამოვედი ისე ჩავალ და შენ რო დაიძინებ არც გემახსოვრება აქ რო ვიავი ვითომ გესიზმრა რა
-ბიჭები არ მესიზმრებიან მითუმეტეს ჩემს ოთახში მყოფნი
-სიზმრებიც კლდევამოსილი გაქვს? ერთი ეგ პენუარია გამონაკლისი
-აბა თუ შეწყვეტ და გახვალ აქედან
-წყალი არ გაქვს აქ, რომ დავლიო?
-კი მანდ დევს ტუმბოზე - მიუთითა ისიც ისხავდა კარზე რომ დააკაკუნა გიორგიმ
-მარიკუნა შემოვდივარ და გაცვია თუ მოვიცადო -ამ ხმაზე ალექსანდრეს წყალი გადასცდა და ხველა აუტყდა მარიამი გაგიჟდა და სრულიად გაეთიშა გონება. ბედის ირონია იყო , ვიღაც ძალიან ერთობოდა ამ ყველაფრით
-ვაიმე დავიღუპე... დავიღუპეთ -ჩურჩული დაიწყო
-დამშვიდდი, დვაიმალები სადმე
-სად.... იმხელა ხარ სად დაგმალო აივანზე გამოჩნდები კარადაში ვერ შეეტევი და საწოლი.... ამის ქვეშ შეეტევი - ჩურჩულებდა და ხელებს ნერვიულად ამოძრავებდა. თმაზე იმდენჯერ გადაისვა თითები გამელოტების ზღვრამდე მივიდა
-მარიამ რას შვები ამდენ ხანს ?
-მოიცა ვიცმევ ვერ ვიპოვნე უცებ პერანგი და - ხმა უკრთოდა პირველად იტყუება და თან როგორ . მაშინვე შემოვიდა გიორგი როგორც კი კარი გააღო
-მეტი მოკლე არაფერი გქონდა? - უცებ ვერ შეიკავა თავი და კომენტარით დააჯილდოვა - კაი ხო რა მნიშვნელობა აქ ღამე ვინ გიყურებს. სხვა საქმე მაქ ვიფიქრე ვიფიქრე მივხვდი ცუდად იქნებოდი და შემოვედი მეთქი ჩემს ლამაზ გოგოსთან ერთად დავიძინებ როგორც ბავშვობაში გაბრაზებული რომ იყო-თქო . ხო იცი რო ნერვიულობს მამა და მაგიტო შვება თან რა ვქნათ ეხლა ასეთი ხასიათი გვაქ და არ გაბრაზდე ხო? გეფიცები მე წაგიყვან რამდენიმე წლის შემდეგ და მთელს ევროპას დაგათვალიერებინებ ...თაფლობის თვეში გაგიყოლებ რა -მარიამის გამხიარულებას ცდილობდა ,მაგრამ არ გამოსდიოდა. ის მხოლოდ საწოლის ქვეშ როგორღაც შეკუჭულ ალექსანდრეზე ფიქრობდა
-ეგრე რა -საწოლზე ისე დაეცა ალექსანდრემაც იგრძნო და სუნთქვა შეეკრა -რატო არ ჯდები ან რატო იყურები ისე თითქოს რაღცის თქმა გინდა
-არა არაფერი უბრალოდ დავიღალე ხო იცი რა გრაფიკი მაქ .არაა პრობლემა მიჩვეული ვარ ისედაც რო არ მიშვებს იმიტო გავედი რო არ გამოდიოდა სხვანაირად სირცხვილი იყო თორე ვიცოდი წინასწარ რომ არ გამიშვებდა
-ჩემო პატარა ახლა ჩააქრე ეგ შუქი და დავიძინოთ ...ის თოჯინა აღარ გყავს ხო? თუ დათუნია იყო - საბანი გადასწია და ფეხზე გაიხადა ერთი ჩუსტი საწოლოს ქვეშ შევარდა პირდაპირ ალექსთან და ნელა გამოაჩოჩა უკან . მარიამმა კი გვიან გაიაზრა მისი ნათქვამი „აქ დავიძინებ“
-არა გამორიცხულია ...აქ ვერ დაიძინებ
-რაა გამორიცხული ძმა ვარ შენი ვიღაც ბიჭი კი არ შემოვპარულვარ აივნიდან - ეს ისე უთხრა მაგრამ მარიამს კი გადაუარა ცხრა ფერმა სახეზე -მარიამ მართლა კარგად ხარ?
-ვერ დაწვები ჩემთან ამაღამ გამორიცხულია იმიტო რო როგორ გითხრა იმიტო რო - ფიქრობდა და სხვა ვერაფერი რო ვერ თქვა უცებ გაახსენდა - მე ...ციკლი მაქ და მთელი ღამე ვერ მოვისვენებ ხო იცი
-ეხლა? წინა კვირაში არ მითხარი ცუდად ვარო?
-ნერვიულობის გამო ამერია ეტყობა
-კარგი წავედი .ძილინებისა პატარავ ...არ ინერვიულო ხო?- წამოდგა ფეხები უცებ გაუყარა ჩუსტებში და მარიამს აკოცა - ისე ეგ პერანგი მაინც არ მომწონს ძაან მოკლეა - გასვლამდე კიდევ შეათვალიერა უკმაყოფილო გამომეტყველებით და კარი მიხურა. მარიამი მიესვენა სამაგიეროდ და ალექსანდრე გამოძვრა
-აი რატომ არ მყავს შეყვარებული მსგავს სიტუაციაში რო არ ჩავვარდნილიყავი და ტყუილი არ მეთქვა ხვალვე უნდა წავიდე და ახსარება ჩავაბარო მარხვა უნდა დავიცვა ამდენ და ამხელა ცოდვას ისე ვერ ვზიდავ
-დასამშვიდებლად მოვედი და ისეთი ამბავი დატრიალდა სულ გადაგრიე მგონი
-ეხლა რა ვქნათ როგორ ჩახვალ იმას კიდე არ სძინავს ახლა ძაღლსაც აუშვებს ხო ვიცი
-ძაღლს? ის ყეფის ხმა რო ისმოდა თქვენი ეზოდან იყო?
-ხო წმინდა ჯიშის კავკასიური ნაგაზია. გიორგის სიმაღლეა თითქმის
-ზედმეტი ლეიბი არ გაქვს იატაკზე რომ დავიძინო? მე ფეხის გამდგმელი არ ვარ აქედან
-გაგიჟდი ხო შენ როგორც მოხვედი ისე გახვალ მე გთხოვე შემომივარდი ოთახში-თქო?
-მაშინ ძაღლი გააჩერე
-გააერე მარტივია ვერ ვიტან ძაღლებს - ხალათი კარგად შეიკრა და კარისკენ წავიდა
-ჩაიცვი სხვა რამე შეგცივდება ეგრე
-არ დავეძებ მე ძაღლს საჭმელს დავუყრი და სანამ შენ გახვალ მანამდე გაჩერდება იცოდე რო იხოხო ბალახზე ისე გადი ვინმემ არ დაგინახოს თორე ჩათვალე მკვდარი ვარ და პოლიტიკური თავშესაფარი თხოვე რომელიმე მივარდნილ ქვეყანას
-კარგი აივანზე ვიქნები და როგორც დაგინახავ ეგრევე ჩამოვძვრები
-ფრთხილად იცოდე არ დაიმტვრე საერთოდ მიჩვეული ხარ მგონი ეტყობა შეყვარებულებთან დაძვრები
-შეყვარებულებთან არ დავძვრები არ მყავს მაგ სტატუსის მქონე გოგონები ნუ რა მნიშნელობა აქვს ახლა . დამშვიდდი, მაინც არ ღირს ნერვიულობად , გთხოვ ტირილი აღარ გაბედო- თმაზე გადაუსვა თითები, ლოყაზე აკოცა გასვლამდე და შემდეგ როგორღაც გააღწია სახლიდან.
არ სჯეროდა რომ ამ ყველაფერს ვიღაც უცხო გოგოს გამო აკეთებდა, არც უფიქრია რეალურად, მარიამის ხმა რომ გაიგო და მიხვდა ტიროდა უბრალოდ წარმოიდგინა მისი ცრემლიანი თვალები , სუსტი სხეული და მოუნდა იქ ,მასთან ყოფნა. ახლა კი ამდენი ამბის შემდეგ მშვიდად იწვა საწოლში,მაგრამ მაინც მარიამზე ფიქრობდა. ბრაზდებოდა ამ უსამართლობაზე და იმაზეც რომ არაფრის გაკეთება შეეძლო . თავად საერთოდ არ ადარდებდა ლონდონის მოგზაურობა , ზედმეტად დიდი იყო ვიღაც ბავშვებთან ერთად ქუჩებში სახეტიალოდ , მაგრამ მარიამთან ერთად წასვლაზე უარს არ იტყოდა.
.............
კვირას ეკლესიაში წავიდა, საკუთარი მოძღვარი ჰყავდა და თითქმის ყოველთვის დადიოდა წირვაზე. მარხულობდა კიდეც , რაღაც უცნაურ შვებას გრძნობდა იმ რამდენიმე საათის დროს , თითქოს ძლაც ემატებოდა, საკუთარი მიზნისკენ სვლას აგრძელებდა დაღლილობის მიუხედავად. წირვის შემდეგ მასწავლებელთან წავიდა, დიდხანს გაუგრძელდა მეცადინეობა და სახლში რომ დაბრუნდა უკვე საღამო იყო.
საძინებელში ქეთო დახვდა, მის კარადასთან იდგა და ტანსაცმელს იღებდა
-რა ხდება დედა რამეს ეძებ?
-ბარგს გილაგებ მიახლოებით რაც დაგჭირდება... ეს მაისური მოგწონს ხო?
-მოიცა მოიცა ბარგი რად მინდა
-ლონდონში მიდიხარ ორ დღეში და აბა როდის ჩავალაგო
-ეგ როგორ მამამ ხომ თქვა რომ არ მიშვებს
-ამ დილით ჯერ ნათიამ დაურეკა ,შემდეგ კახა მოვიდა და რა გაეწყობოდა დათანხმდა . კახასთან ერთად იქეიფა ორივე მამა შვილმა და ახლა საძინებლებში არიან გათიშულები
-ვაიმეეე რა მაგარიაა ინგლისში მივდივარ - უცებ წამოიყვირა დედამისს ჩაეხუტა ბევრი აკოცა მერე მათ ოთახში შევარდა და ზურას მოეხვია
-რა იყო გოგო დავიხრჩვი, მშვიდობაა?
-მიყვარხარ, მიყვარხარ ძალიან მაინც მიყვარდი ახლა უფრო - იმდენჯერ აკოცა უფრო გააბრუა
-რო გიშვებ იმიტო? სად გიშვებ ვის ვუშვებ
-რაა? აბა ლონდონშიო?-უცებ წამოეგო მარიამი და მოიღუშა
-რას მაღვიძებ ამ მთვრალ კაცს ვერ გავიგე სახლია თუ გზატკეცილი მე არსად არ გიშვებ იმათ მიყავხარ და საერთოდაც ექიმობას თუ აპირებ ალბათ ჩვენ ვიქნებით სამკურნალოები ამ ჩაფრენა გამოფრენაზე თუ არ მოვკვდით -გადაბრუნდა და ბალიშს მოხვია ხელები
-აბა არ გიშვებო? მეხუმრე ხო? წავედი მე ძილინებისა ბევრი საქმე მაქ საბუთები , ტანსაცმელი ფეხსაცმელი, ნივთები მოკლედ რა
-ფული დედაშენს მივეცი . ხვალ წაბრძანდი და რაც გინდა იყიდე მე ნუ მაწუხებთ ძილი მაინც მაცადეთ ვინ ხართ თქვენ კაცო
-ჩემი ბუზღუნაა მამიკოოო - ლოყაზე აკოცა და ოთახი დატოვა
იმდენად იყო აჟიტირებული გონს კიდევ ვერ მოდიოდა, ზოგადად არ უყვარდა გადაფიქრებული საქმეები, ათასჯერ აზრს რომ იცვლიდა მერე არასდროს გამოსდიოდა და სულ ნანობდა, მაგრამ ამჯერად ისეთი ბედნიერი იყო ნერვიულობაც დაავიწყდა. გვიან დარჩა მარტო , უკვე საწოლში იწვა და დასაძინებლად ემზადებოდა მობილური რომ აიღო და ალექსანდრეს მიწერა
-„ბატონო ალექსანდრე აბა თუ გამოიცნობთ ვინ გაგიწევთ მეგზურობას დიდ ბრიტანეთში“ -გააგზავნა და რამდენიმე წამში ზარი გაისმა
-მითხარი ახლა რო არ მაღადავებ ხმაზე შეგატყობ იცოდე
-მოვდივაარ. მამიკო დათანხმდა ბარგი ჩავალაგე თითქმის
-მიხარია პატარავ... ე.ი გაჭრა კახას ვიზიტმა . მარტო წასვლა მაგრად მეზარებოდა ახლა მე და შენ დავლაშქრავთ ლონდონის ქუჩებს
-ვაიმე კიდე არ მჯერა ნეტა მიჩქმეტდდეს ვინმე
-მოვიდოდი ბაზარი არაა , მაგრამ შენ ძაღლს თავს ვერ დავაგლეჯინებ შანსი არაა
-მაგას ნუ გამახსენებ მე დავიწყებას ვცდილობ
-დიდი მუდო ვიღაც ხარ რა წავედი , ახლა სტუმრად ვარ და მალე გნახავ
-ნახვამდის .
მარიამმა გახარებულმა დაიძინა მეორე დღის მოლოდინში , დილით ადრე ადგა ისაუზმა და წასასვლელად მოემზადა ფული გამოართვა ქეთოს და ამჯერად მარტო წავიდა საშოპინგოდ. ზოგადად იშვიათად დადის ხოლმე მარტო და ახლაც არ მოსწონდა , მაგრამ რა გაეწყობოდა სავაჭრო ცენტრში შეაბიჯა და დაიწყო ვიტრინების თვალიერება ჯერ ფიქრობდა , ერთ-ერთ მაღაზიაში საინტერესო კაბა დაინახა
-შეგიძლიათ ეს კაბა ჩემი ზომა მაჩვენოთ?
-თქვენ იმხელა ხართ ქალბატონო მაგ ზომას სად ვიპოვნით, სპეციალურად თუ შეიკერავთ -ალექსანდრეს ხმა მოესმა ზურგს უკან აშკარად იცინოდა და ისიც შებრუნდა
-ყველგან შენ როგორ ხარ
-ცდები გენაცვალე სახლში რომ შედიხარ იქ ის ვებერთელა გყავთ და აღარ ვარ ... რაო მარიამ საშოპინგოდ მარტო ვარო თუ შენი ძმა უნდა გამომეცხადოს
-არა მარტო ვარ სამწუხაროდ და უკვე დავიღალე , აზრზე არ ვარ რა ვიყიდო. შენ მარტო ხარ?
- მე დედიკო აღარ დამყვება დიდი ხანია , სხვა საქმეები აქვს -პატარა ბავშვივით თქვა და ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო- ისე შეგვიძლია ერთმანეთს გამოვადგეთ ,ერთად შევარჩიოთ. დამიჯერე ცუდი გემოვნება არ მაქვს ჩემი დის გადამკიდე მოდის ტენდეციებშიც ვერკვევი
-იქნებ მე მაქვს და არ ღირს ჩემთვის დროის ხარჯვა
-როგორმე თავად ვხვდები ვისთვის მაქვს დასახარჯი დრო და ვისთვის არა -სერიოზული იყო, ცოტა უხეშიც კი. შემდეგ ხელიდან კაბა აართვა და უკან დააბრუნა- ეს კაბა ზედმეტად მომაბეზრებელია და უეფექტო
-ეს სჯობს? -რაღაც მოკლე ,გამჭვირვალე კაბა აიღო
-არა , ეგეც არ გვაწყობს . ჩვენთან ერთად 17 წლის ბიჭები მოდიან და ლონდონში ნუ მომაკვლევინებ ქართველს . ახლა ციხეში ჯდომა არ შედის ჩემს გეგმებში
-ვერ ხარ შენ სრულ ჭკუაზე
-ზუსტად ეგრე მეუბნებიან ჩემი მშობლებიც ...ისე უმეტესობას ნორმალური ვგონივარ, შენ ხარ გამონაკლისი - დადიოდა და კაბებს უყურებდა, რამდენიმე მიაწოდა
-კარგი ამათ ავიღებ - ყველა გამოართვა და გასახდელში შევიდა . ალექსანდრე კაცების განყოფილებაში გადავიდა, მაისურებს ათვალიერებდა . მარიამი რომ გამოვიდა კომფორტული, ლამზი კაბა ეცვა ყოველდღიურად გამოსაყენებელი
-კარგია , მაგრამ გააჩნია რისთვის
-ვერ გავიგე
-ყოველდღიურად გამოიყენებ, მაგრამ კლუბში ან რესტორანში არ გამოგადგება
-ეგ საერთოდ არ მახსოვდა
-აი მარიამო როგორი საჭირო ვარ სულ -მაისური აიღო თან ლაპარაკობდა-ეს მაისური როგორია?
-ნახატი არ მომწონს
-მართალი ხარ - უკან დაკიდა და სხვა აიღო . მარიამმა რამდენიმე კაბა გამოიცვალა და ბოლოს ორი აარჩია . შემდეგ შარვალი იყიდა მაისურები გრძელი მკლავით, ორი სხვადასხვა ფერი პერანგიც შეარჩია კლასიკური და გაჩერდა. ჰოლში დაჯდა სავარძელზე დაქანცული იყო უკვე . შემდეგ სანდრიკომ დაიწყო , მის გვერდით რომ დადიოდა და კონსულტანტები თვალს არ აშორებდნენ სიცილს ვერ იკავებდა. ის კი თავისი სერიოზული გამომეტყველებით დააბიჯებდა, მაგრამ მარიამი კარგად ახალისა ხან რა მოიცვა , ხან რა დაიხურა . ბოლოს შეარჩია რაც უნდოდა და მარიამს ერთი კაბა მიაჩეჩა
-ეს ჩაიცვი ...მიდი - გასახდელში შესვა და ფარდა ჩამოაფარა . რომ დააგვიანდა მიუახლოვდა-რა ხდება მოგიტაცეს?
-ეს კაბა სად იპოვნე
-გამოხვალ თუ შემოვიდე
-გამოვალ,მაგრამ მე ამ კაბას არ ვიყიდი - წუწუნით გამოაბიჯა. ალექსანდრე კედელს იყო მიყრდნობილი და ისე უყურებდა. ტანზე გამოყვანილი კაბა ეცვა , მუხლზე ჩაჭრილი ,მკერდთან საკმაოდ დიდი ჭრილით თითქოს სადა იყო,მაგრამ საოცრად ელეგანტური, მიმზიდველი და თან ზუსტად მარიამის ზომა იყო, ისეთი მისი სხეულის ყველა ნაწილს ლამაზად რომ გამოკვეთდდა. ინსტიქტურად მოხვია მაჯაზე თითები და დაატრიალა , დაუდევრად შეკრული თმა გაეშალა -ალექსანდრეე
-ჯანდაბა ,პატარავ -მის ყურთან თქვა , ცხვირის წვერი თმაში ჰქონდა ჩამალული . დროულად რომ არ მოშორებოდა ალბათ იქვე აკოცებდა .
-ასე მგონია რომ კორსეტი მაცვია და სულს მიხუთავს, თანაც საშინლად გამმწვევად გამოვიყურები ასე . არ შემიძლია , ლამაზი კაბაა ნამდვილად, შენს გემოვნებას ვაღიარებ ,მაგრამ მე არ მიხდება , საჩემო არ არის
-თქვენს მეუღლეს ნამდვილად შესანიშნავი გემოვნება აქვს, უდავოდ ლამაზად გამოიყურებით- კონსულტანტმა გოგონამ გაუღიმა
-არა ის არ
-დიახ , ასეთია ...ყოველთვის ლამაზად გმოიყურება , გმადლობთ
მარიამი ისევ დაბრუნდა გასახდელში და მალევე კაბით ხელში გამოვიდა. საკიდზე აბრუნებდა ალექსანდრემ რომ გამოართვა
-კარგი , მე გიყიდი
-ალექსანდრე
-ამ კაბას ვერავისთვის დავტოვებ , შანსი არ გაქვს. ნუ ჩაიცვამ , ისე გეგდოს ჩემოდანში . იქნებ გონს მოხვიდე
-ასე არ შეიძლება ...მე არ წავიღებ. შენს დას აჩუქე
-შენ ბოტასის ყიდვას აპირებდი ...აი იქეთ - ხელით ანიშნა და მარიამიც წავიდა. საერთოდ დაავიწყდა ის კაბა , ალექსანდრემ ისე იყიდა და შემდეგ ჩაიდო ერთ-ერთ პარკში გონზეც ვერ მოვიდა.
კაფეში ისხდნენ უკვე დაღლილები , მარიამი ტორტის ნაჭერს შეექცეოდა წვენის თანხლებით ალექსანდრე კი ისევ მსუყე კერძებს ეძალებოდა. მარიამს სულ ეცინებოდა მის მადაზე , შემდეგ დაურეკეს ბატონს , რამდენიმე წამს ესაუბრა მხოლოდ და შემდეგ მარიამს მიუბრუნდა
-აბა? კიდევ რა დარჩა
-ბავშვების განყოფილებაში ავალ მესამეზე ...ტყუპებს სათამაშოებს ვუყიდი და მორჩა
-ალბათ ყოველთვის ელოდებიან რომ რაიმეს მიუტან
-და მეც სულ ვყიდულობ
-ყველაფერს ორს...ტანსაცმელსაც ერთნაირს აცმევთ?
-ძირითადად
-საერთოდ როგორ არჩევთ
-ასე ძალიანაც არ გვანან, გარჩევა შეიძლება
სათამაშოების მაღაზიაში მიაბიჯებდნენ, ალექსანდრე პარკებით დახუნძლული დადიოდა ის კი არჩევდა ისეთ სათამაშოს ჯერ რომ არ ჰქონდათ , რაღაც განსხვავებული უნდოდა და ბოლოს მაინც ბარბიზე შეჩერდა, უზარმაზარი პაზლიც უყიდა ,შემდეგ კი დატოვეს სავაჭრო ცენტრი.
ალექსანდრემ ყველაფერი უკანა სავარძელზე დააწყო, მარიამს კარი გაუღო და შემდეგ დაიკავა ადგილი საჭესთან. მის მანქანაში ყოველთვის იყო უცნაური სისუფთავის, სასიამოვნო გრილი სურნელი რაც მარიამს უკვე ძალიან მოსწონდა. ყოველთვის ისმოდა ისეთი მელოდიები მარიამსაც რომ მოსწონდა და ეს დამთხვევა ახლა შეამჩნია. სწრაფად ატარებდა,მაგრამ შიშის ზღვარს არ სცდებოდა. გიორგისგან კი იყო მიჩვეული ისეთ მართვას ზოგჯერ მართლა უნდებოდა მიწაზე დაჯდომა და ღმერთისთვის მადლობის გადახდა.
-მოვედით -ისევ ჭიშკართან გაუჩერა მანქანა - კარი გააღო და თავად გადავიდა პირველი. უკანა სავარძლიდან აიღო მისი პარკები და შემდეგ გასწორდა- ბევრია, თუ გინდა სახლამდე მიგატანინებ
-არა, გმადლობ ისედაც ძალიან ბევრი გააკეთე. შენ რომ არა ალბათ მალევე დავიღლებოდი და სახლში გამოვიქცეოდი
-საუბარიც არ ღირს... ხვალ შევხვდებით მარიამ
საჭესთან სანამ დაჯდებოდა მანამ გახედა გოგონას და შემდეგ დატოვა იქაურობა.
სახლში რომ შევიდა ქეთომ მაშინვე ჰკითხა ვინ მოგიყვანაო და მანაც მოკლედ უამბო ყველაფერი. ბავშვებს სათამაშოები მისცა, თავად კი საძინებელს მიაშურა. ბარგის ჩალაგება დაასრულა , შემოდანი შეკრა და შემდეგ ჩავიდა ქვემოთ სავახშმოდ. ყველა ღელავდა , მაგრამ მაინც უხაროდათ მარიამის ეს წარმატება. ბავშვები პაზლს აწყობდნენ. მაგიდაზე ჰქონდათ გაშლილი და სხვა არაფერი აღელვებდათ, ეს იყო ერთადერთი დრო ჩუმად რომ იყვნენ, ფიქრობდნენ და არ ხმაურობდნენ.
-ბებიკო ერთი კვირა რა გაძლებს უშენოდ...ისე მეშინია ქე არაფერი მოგივიდეს,მარა რაღა შენი ყოფნის დროს ჩამოვარდება ი დასაწვავი თვითმფრინავი . ის რემენი კარგად შეიკარი ბებია და მოუსმინე იმ ქალს რაცხეებს რო გიხსნით
-კარგი რა ბები , ყველაფერი კარგად იქნება. არაფერი მომივა - ქალს ჩაეხუტა და დანაოჭებული ლოყები დაუკოცნა- მომენატრებით , მაგრამ უცებ გავა ეს ერთი კვირა და მალე დავბრუნდები
-ჭკვიანად იყავი ბებიკო, აბა შენ იცი დაგვირეკე ხშირად იმ რაღაცით ქერო ჩანხარ გესმის? საღამოს რომ მოიცლი დარეკე და მოგვიყევი ამბები
-ხო თვარა მოკვდება მარუსა ინტერესით ... დაათვალიერებინე ბარემ ლონდონი ამასაც
-კაცო რას მამასხარავებ ვითამ შენ არ ნერვიულობდე ბოვშზე
-რათ უნდა ამდენი ლაპარაკი , წავა და მიხედავს თავის საქმეს არ ეშლება მაგას არაფერი და ნუ აატკიებ თავს ტყვილა
ზურას უნდა წაეყვანა აეროპორტში,მაგრამ საღამოს დარეკა და თქვა რომ დაბრუნებას ვერ ახერხებდა. გიორგიც არ იყო და ბოლოს გადაწყვიტეს რომ ალექსანდრე წაიყვანდა. მართალია არ იცნობდნენ ბიჭს,მაგრამ მაინც მასთან ერთად მიდიოდა და პრობლემაც აღარ იყო.
გამთენიისას გაიღვიძა მთელმა ოჯახმა, ბავშვებს ეძინათ მხოლოდ. მარიამს დაემშვიდობნენ , მარუსამ დალოცა და ისე გაუშვეს. ალექსანდრე მანქანასთან ელოდა
-გამარჯობა მარიამო
-დილამშვიდობისა - გაუღიმა ,ბიჭმა ჩემოდანი გამოართვა და საბარგულში ჩადო .
-წავედით?
-წავედით !
აეროპორტში შეხვდნენ პირველად დანარჩენ მოსწავლეებს , გაიცნეს თანმხლები პირებიც და შემდეგ გაიარეს რეგისტრაცია. ფრენამდე რამდენიმე წუთი იყო დარჩენილი , სკამზე ჩამოჯდა ალექსანდრეს გვერდით და პატარა ზურგჩანთა მუხლებზე დაიდო, თითები გაყინული ჰქონდა , შინაგან ღელვას ვერაფერს უხერხებდა
-ასეთი მშვიდი როგორ ხარ
-მაგრად მეძინება და ერთი სული მაქვს როდის დავჯდები ... ეს გამთენიისას ფრენა მაგარი სისულელეა
-შენ ალბათ საერთოდ არც დაგიძინია
-ამ დროს ვიძინებ ყოველთვის , თან ორი საათის წინ ჩავალაგე ბარგი, დედაჩემი გაბრაზებული იყო და დამიკიდა - ჩაიცინა და თავზე გადაისვა ხელი - მაგრად მეზარება ჩალაგება
-იმედია ყველაფერი ჩადე
-გულმავიწყი არ ვარ ... უბრალოდ ჩალაგების პროცესი მეზარება. აი ჩვენი წასვლის დროც მოვიდა - წამოდგა და მარიამიც გაჰყვა.
ალექსანდრეს გვერდით იჯდა, მთელი სხეული უკანკალებდა. ღვედის შეკვრა რომ სცადა შემდეგ მიხვდა რომ ხელებიც უკანკალებდა
-მარიამ გაფითრებული ხარ. კარგად ხარ?- ალექსანდრემ მოიქცია მისი მტევანი ხელისგულში და ფრთხილად მოუჭირა- მე შეგიკრავ, დამშვიდდი - ოდნავ გაუღიმა და მარტივი მოძრაობით შეუკრა ღვედი
-მე პირველად ვმგზავრობ თვითმფრინავით და
-ნუ გეშინია , დამშიდდი მიეყრდები სავარძელს ,თვალები დახუჭე და ღრმად ისუნთქე. წარმოიდგინე რომ მანქანა დაიძრა -ისეთი მშვიდი ხმა ჰქონდა, ისეთი აუღელვებელი ინსტიქტურად დაჰყვა მარიამი მის რჩევას. სავარძელს მიეყრდნო, თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა. ისე სუნთქავდა მისი მკერდის მოძროაბაც კი შესამჩნევი იყო -სიმაღლის შიშიც ხომ არ გაქვს
-არა
-ძალიან კარგი ... მალე ცაში ვიქნებით და წარმოუდგენლად ლამაზ ხედს დაინახავ- მისი მტევანი ისევ თითებში ჰქონდა მოქცეული, ნაზად ეფერებოდა და სავარძელზე მხრით მიყრდნობილი აკვირდებოდა მის პროფილს - აი ასე...კარგი გოგო ხარ - ტუჩები ხელის ზურგზე მიაწება და მარიამმა მეორე ხელი რომ შემოხვია მკლავზე გაეღიმა - შეგიძლია თვალები გაახილო
-უკვე ავფრინდით?
-შეგიძლია ხედით დატკბე -ეს რომ უთხრა ფრთხილად გაახილა თვალები, მაგრამ პირველად ალექსანდრეს შავი სფეროები დაინახა . იმდენად ახლოს იყო შემდეგ გაიაზრა როგორ ეკვროდა ბიჭს, ხელები გაუშვა და ისევ მიეყრდნო სავარძელს
-გმადლობ- ფანჯრიდან გაიხედა და შემდეგ დიდხანს არ მოუშორებია თვალი ხედისთვის. მშვიდად იყო, ზედმეტად მშვიდადაც კი , თითქოს ზუსტად იცოდა რომ ალექსანდრე ყოველთვის დაეხმარებოდა ეს შეგრძნება კი ყოველთვის მოქმედებს.
ალექსანდრე მუსიკას უსმენდა, ყურსასმენები მოირგო და მალევე დაიძინა. მარიამმა მგონი პირველად შეხედა მის ნაკვთებს ასე დაკვირვებით. წვერი გაპარსული ჰქონდა, გამოკვეთილი ყბები, საშუალო ზომის ტუჩები , თხელი ცხვირი , გრძელი წამწამები და მუქი წარბები...ამიტომ ჩანდა მისი ღამისფერი თვალები ასე საოცრად.
ვერც კი მიხვდა ისე მოერია ძილი და უკვე გათიშულმა თავი მხარზე დაადო ალექსანდრეს. ხელი მისგულზე ედო და მშვიდად ეძინა. წერეთელი მალევე გამოფხიზლდა მხარზე სიმძიმე რომ იგრძნო , მარიამის დანახვისას გაეღიმა , თითები ფრთხილად შეახო სახეზე ჩამოყრილ თმაზე ,ტუჩები ფრთხილად მიაწება შუბლზე და თვალები დახუჭა.
...............
აეროპორტიდან პირდაპირ სასტუმროში წავიდნენ. ნომრები წინასწარ იყო დაჯავშნილი და აქაც მარიამის ოთახი ალექსანდრეს ნომრის წინ იყო. მათ სართულზე დერეფნის ბოლოს კიდევ ერთი გოგონა დაბინავდა . ის დღე თავისუფალი ჰქონდათ, ყველა სხვადასხვა ადგილას იყო , მარიამი ოთახიდან გასვლას არ აპირებდა. როგორც კი მოწესრიგდა და დასვენება შეძლო მაშინვე დაურეკა ქეთოს, დაამშვიდა აღელვებული ოჯახისწევრები .
კარზე კაკუნის ხმა რომ გაიგო მაშინვე წამოდგა , ფეხშიშველი იდგა ხალიჩაზე და კარს მიყრდნობილ ალექსანდრეს უღიმოდა
-გშია ხო?
-ნუ დამცინი მარიამ , თორემ გაჩვენებ როგორი ცუდი ვარ როცა ვბრაზდები - წარბები შეკრა და ოთახში დაუკითხავად შევიდა- მთელი დღე აქ ყოფნას აპირებ?
-გარეთ საკმაოდ ცივა, თანაც უკვე საღამოა ალექსანდრე
-სასტუმროც საკმაოდ დიდია და ვგონებ ვიპოვნით ადგილს დასასვენებლად ...ჩაიცვი ფეხსაცმელი და გავიდეთ
-კარგი, ხო წამოვალ . მარტო რომ გაგიშვა ვინმე მოგიტაცებს
-ცუდი გოგო ხარ - გაიცინა და სავარძელში დაჯდა . მარიამმი მალე მოემზადა და ოთახიც დატოვეს. პირველ სართულზე ჩავიდნენ , მაგრამ დაპირებისამებრ სასტუმროში არ გაჩერდნენ. ბატონმა გარეთ გაიყვანა , იქვე ქუჩის ბოლოს კაფეში შევიდნენ ფანჯარასთან დაიკავეს ადგილი და სურნელოვანი ჩაიც დააგემოვნეს.
გვიან დაბრუნდნენ სასტუმროში, მარიამს სახლის გარდა სხვაგან მშვიდად არასდროს ეძინებოდა,მაგრამ იმდენად დაღლილი იყო მალევე ჩაეძინა. დილით ადრე გაიღვიძა და ამჯერად თავად დაუფრთხო სიმშვიდე ბატონ ალექსანდრეს. კართან იდგა და აკაკუნებდა მანამ სანამ ბატონი არ დაინახა დაშუპებული თვალებით და შეჭმუხნული წარბებით
-შემომაკვდები!
-მგონი გარეთ კარგი ამინდია , შანსი უნდა გამოვიყენოთ
-არ მინდა...მეძინება
-ალექსანდრეე - კარის მიხურვას აპირებდა მაგრამ ფეხი ისე დადგა არაფერი გამოუვიდოდა
-მეტის ღირსი ვარ, მე გაგაბლატავე ... დამელოდე გამოვალ
-როდის
-ორ საათში..რა ? დიდხანს ვბანაობ
-ალექსანდრეეე
-კარგი ხო ნახევარ საათში მზად ვიქნები და იმდენს გატარებ ფეხზე დგომას ვეღარ შეძლებ
მუქარა აასრულა , სანამ დრო ჰქონდათ მანამ დაჯდომის საშუალება არ მისცა. შემდეგ შეხვედრაზე უნდა წასულიყვნენ ამიტომ სასტუმროში დაბრუნდნენ. იქაც ერთად ისხდნენ, ალექსანდრეს მაგრად არ აინტერესებდა და არც უსმენდა ნორმალურად. საღამოს ყველანი გასართობად მიდიოდნენ, ასაკის გამო ყველგან არ უშვებდნენ, მაგრამ იპოვნეს ადგილები სადაც შეიძლებოდა ცეკვა და დროის სასიამოვნოდ გატარება. მარიამი ოთახში ყოფნას არჩევდა ან იქვე სასტუმროს ეზოში ჯდებოდა .
ოფიციალური გასვლები ქალაქში საინტერესო იყო , მაგრამ მოსაწყენი. ალექსანდრემ ხელი ჩაკიდა და საერთოდ წაიყვანა სადღაც მის აღმოჩენილ ადგილას. ვერ იგებდა საიდან იცოდა ამ ადგილების შესახებ, მაგრამ არც აინტერესებდა დიდად. სასიამოვნოდ ატარებდა დროს მის გვერდით, ყოველ დღე უფრო და უფრო საინტერესო ხდებოდა მისი მოთხრობილი ამბების დამსახურებით. უამრავი ფოტო ჰქონდა , საღამოს ნახულობდა ხოლმე ,რომელიც არ მოსწონდა შლიდა, რუტინად ექცა ქეთოსთან დარეკვა და საუბარი. უყვებოდა ამბებს და შემდეგ მშვიდად იძინებდა.
ერთი კვირა მართლაც იმაზე მალე გავიდა ვიდრე წარმოიდგენდა. ბოლო ღამეს ატარებდნენ სასტუმროში და უკვე გრძნობდა უკან დაბრუნების მძაფრ სურვილს. ბარგი ჩალაგებული ჰქონდა, შხაპი მიიღო და დასაძინებლად ემზადებოდა ალექსანდრე რომ გამოეცხადა
-თქვენ უკვე დაძინებას აპირებთ ქალბატონო მარიამ?
-ვგეგმავდი
-არ გამოვა...მიწვეული ხართ ამავე სასტუმროს ნულ სართულზე ,წვეულებაზე
-რა დროს ეგაა...ხვალ ადრე უნდა წავიდეთ,თანაც არაფერი მაქვს წვეულებისთვის
-ვიცოდი , რომ ამ მიზეზს გამოიყენებდი და ეგ პრობლემა გადაჭრილია- ქაღალდის შეკვრა გაუწოდა , მარიამმა ნაცნობი კაბა რომ დაინახა თვალები გაუფართოვდა, მაგრამ ალექსანდრე უკვე თავის კართან იდგა- ნახევარ საათში მზად თუ არ იქნები შემოვალ და დაგსჯი იცოდე
-ეს როგორ...რანაირად. ალექსანდრე კი მაგრამ
დიდხანს უყურებდა კაბას , მერე რაღაც გადაუტრიალდა ტვინში სწრაფად მოემზადა . თმა ლამაზად შეიკრა , ბორდოსფერი ტუჩსაცხი წაისვა, იმავე ფერის კლასიკური ფეხსაცმელი ჰქონდა ჩემოდანში ქეთოს დამსახურებით და მზად იყო.
-გეფიცები მზად თუ არ ხარ და დაიძინე პიჟამათი წაგიყვან- კარზე აკაკუნებდა და თან საუბრობდა შემდეგ მარიამი დაინახა და სუნთქვა შეეკრა დეჟავუ ჰქონდა. ისევ ისე გაუშრა პირი, სიტყვის თქმაც ვერ მოახერხა , მარიამის ბრჭყვიალა თაფლისფერებზე გადაიტანა მზერა და ენისწვერი შეუმჩნევლად გადაისვა ქვედა ტუჩზე-შენ აღარ ხუმრობ ,პატარავ
-გიხდება ეს პერანგი- მარიამმა გაუღიმა და ლიფტისკენ გაიხედა- არ მივდივართ?
-მივდივართ, მაგრამ მანამდე საჩუქარი მქონდა ... - უცებ გამოფხიზლდა ჯიბიდან კულონი ამოიღო -მოგეწონა და ვიფიქრე რომ 17 წლის იუბილესთვის შესაფერისი საჩუქარი იყო
-ალექსანდრე ... უკვე არც კი ვიცი რა უნდა ვთქვა
-უბრალოდ ნება მომეცი - მის ზურგს უკან დადგა, ყელსაბამი გაუკეთა და მალევე მოშორდა . თითები შეახო პაწაწინა ანგელოზს და ალექსანდრეს ლოყაზე აკოცა
-მადლობა , ძალიან ლამაზია . მე არც კი მეგონა რომ გახსოვდა ჩემი დაბადების დღე
-წავედით, დროა უკვე
ყველამ მიულოცა, ბოლო დღეს აღნიშნავდნენ და მარიამსაც მოუხდა იქ დარჩენა. საერთოდ არ მოსწონდა იქაური სიტუაცია, მითუმეტეს ბიჭები რომლებიც მასთან ერთად იყვნენ. თავიდანვე არ მოუვიდა თვალში ერთ-ერთი მათგანი , ზედმეტად თავხედი და უზრდელი იყო . იმ საღამოს კი განსაკუთრებით დაჟინებით უყურებდა. დალევას არ აპირებდა, მხოლოდ ერთი ჭიქა ფორთოხლის წვენი შეუკვეთა და დაახლოებით ორმოცი წუთის შემდეგ სუნთქვა რომ შეეკრა გარეთ გასვლა გადაწყვიტა. ალექსანდრეც უკან გაჰყვა
-კარგად ხარ?
-კი უბრალოდ ხომ იცი არ მიყვარს ხმაური
-როგორ არ ვიცი, რა დამავიწყებს იმ ღამეს - გაიცინა და სიგარეტს მოუკიდა
-არ ვიცოდი თუ ეწეოდი
-შენ კიდევ ბევრი რამ არ იცი - რამდენიმე ჭიქა ჰქონდა უკვე დალეული ბატონ ალექსანდრეს, თვალები უბრჭყვიალებდა , მაგრამ ბევრი არაფერი ემჩნეოდა.
მალევე დაბრუნდნენ უკან... სავარძელში რომ ჩაჯდა თავისი ფორთოხლის წვენი მიაჩეჩეს
-რადგან არ სვამ ამით მაინც გადაგვიხადე მადლობა იუბილარო
-გმადლობთ ამ საღამოსთვის...მიხარია რომ გაგიცანით- ჭიქა ბოლომდე დაცალა. პირი ისედაც უშრებოდა, მაგიდაზე დააბრუნა და შემდეგ უცნაური სიმხურვალე იგრძნო რომელიც ტერფებიდან თავისქალამდე გაგძელდა. რამდენიმე წუთის შემდეგ ეფექტები გაძლიერდა, უცნაური შეგრძნება ჰქონდა, გამოსახულებებიც ირეოდა, მზერაც დაებინდა, მუსიკა , განათება , ხმაური ყველაფერი მოქმედებდა. სუნთქვა უჭირდა, გულისცემა გაუხშირდა, ბრბოს შეერია და ცეკვა დაიწყო . გაუაზრებლად აყოლებდა მელოდიას სხეულს, ვერაფერზე ფიქრობდა , თვალები დახუჭა და ბოლომდე მიჰყვა რიტმს. გრძნობდა დაჟინებულ მზერას, შემდეგ ბიჭის ხელები შემოეხვია წელზე, უსიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა, რომელიც მალევე მოშორდა და შემდეგ ნაცნობი ემოციები გაჩნდნენ რომლებიც კიდევ უფრო გაძლიერებულიყო. თვალები გაახილა და წერეთლის ღამისფერებს წააწყდა , მოდუნდა , მკლავები ყელზე მოხვია , სხეულზე მიეტმასნა და ისე განაგრძო მოძრაობა . ორი არეული გონება, ორი შეშლილი არსება , სხვადასხვა ფაქტორით შეწყვეტილი აზროვნება , ვნება და წყვდიადი , რომელშიც მხოლოდ სიამოვნება იყო , იმპულსები , ინსტიქტები და სხვა არაფერი.
გამოფხიზლება რომ დაიწყო მხოლოდ ტკივილის შეგრძნება ჰქონდა, რომელიც თავიდან იწყებოდა და მთელს სხეულში გრძელდებოდა. თითქოს კუნთები გამოაცალეს და მოძრაობას ვეღარასდროს შეძლებდა, პირი უშრებოდა, გამშრალ ტუჩებზე ენისწვერი რომ გადაისვა წვა იგრძნო . სხეულის ნახევარზე სითბოს გრძნობდა, შემდეგ გაიაზრა რომ ვიღაც ეხვეოდა და სიშიშვლის შეგრძნებაც მოახერხა. სრულიად შიშველი იყო , ყელთან ცხელი სუნთქვა ეფრქვეოდა, მუცელზე მკლავი ჰქონდა მოხვეული , შემდეგ თითები ამოძრავდნენ მკერდის ქვედა ხაზს მიუყვებოდნენ დაბერილ ძუძუსთავებზე შეეხო და შემდეგ ქვემოთ გადაინაცვლა. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა, უნდოდა მოეშორებინა,მაგრამ ისევ არ შეეძლო . ცხელი ტუჩები ყელს უკოცნიდნენ და სულ უფრო ქვემოთ მიიწევდნენ . შემდეგ ნაცნობი,ხრინწშერეული ხმა გაიგო და თვალები გაახილა
-თავი მისკდება და მაინც ვერ გშორდები...ჯანდაბა , მაგიჟებ - კოცნას არ წყვეტდდა ,თითებს დაასრიალებდა და საუბარს აგრძელებდა- შესანიშნავად ფარავდი ნამდვილ სახეს, მეც კი მეჯერა რომ უფრთო ანგელოზი იყავი . მხოლოდ ერთი ღამე იყო საჭირო შენში არსებული ეშმაკის გამოსააშკარავებლად- მთელი სხეულით დაფარა, ფეხები გააშლევინა და დასიებულ ტუჩებზე უხეშად აკოცა.
-ალექსანდრე -ის იყო დაბუჟებული სხეულის ამოძღავება შეძლო, გამშრალი პირიდან , ჩამწყდარი ხმა ამოუშვა კარზე კაკუნის ხმა გაისმა და წერეთელიც მოშორდა. ხედავდა როგორ ჩაიცვა შარვალი და კარში გაუჩინარდა.
საწოლიდან წამოდგომა ძლივს მოახერხა, იატაკზე დაგდებული კაბა გადაიცვა , ფეხსაცმელი კართან ეყარა ისიც აიღო და წონასწორობა დაკარგული დაბრუნდა ნომერში. კედელს მიყრდნობილი მიაბიჯებდა და სხეულში მჩხვლეტავი ტკივილი უძლიერდებოდა. დუშის ქვეშ დიდხანს იდგა, ჯერ ვერ მოძრაობდა შემდეგ შეშლილივით იხეხდა სხეულს . ბოლოს კივილი დაიწყო, კედელს ხელებს უშენდა და ძალაგამოცლილი იატაკზე დაეშვა. ვერაფერს იხსენებდა, მხოლოდ მონაკვეთები იყო, რომლებიც არაფერს ამბობდნენ. დაწითლებული სხეული, კბილების კვალი მკერდზე და ყელზე რომელიც ნელ-ნელა ქრებოდა. ტკივილი და ისევ ტკივილი.
ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს სიზმარში იყო რომელიც მალე დასრულდებოდა და ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდებოდა, მაგრამ ასე არ ხდებოდა. ყველაფერი ერთ ღამეში ჩამოექცა თავზე, მხოლოდ ერთი ღამე, ერთი ნაბიჯი, ერთი შეცდომა და თავდაყირა დაყენებული ცხოვრება. ყველა წესი, ყველა პრინციპი, ყველა აზრი რაც კი გააჩნდა ფერფლად აქცია და არც კი იცოდა ეს როგორ მოხდა.
დრო გადიოდა, მალე სასტუმრო უნდა დაეტოვებინა უკვე ესმოდა დერეფანში ხმა . უბრალოდ ძალა უნდა მოეკრიბა, ემოციები მოეთოკა და იქაურობა დაეტოვებინა. წარმოდგენა არ ჰქონდა იმ ღამის შემდეგ ალექსანდრეს როგორ უნდა შეხვედროდა, სირცხვილის აუტანელი შეგრძნება ახრჩობდა , დანაშაულის, სინდისის ქენჯნის ყველაფერი ერთად აწუხებდა, ყველაფერი რაც აქამდე არასდროს განუცდია .
მიდიოდა, მანქანაში ჩაჯდა, ჩანთას ჩააფრინდა თითებით და დაიწყო წამების თვლა .
ალექსანდრე ოთახში რომ დაბრუნდა და მარიამი აღარ დახვდა უკვე გამოფხიზლებული იყო, თავი საშინლად ტკიოდა . ჩუმად შეიკურთხა და სააბაზანოში შევიდა. თვალების დახუჭვისთანავე დაინახა კადრები წინა ღამიდან და ხერხემალში დავლილი ჟრუანტელი ვერ დააიგნორა. კედელს ხელით მიეყრდნო და ღრმად ჩაისუნთქა. ტვინიდან ვერ იგდებდა ერთ მომენტს რომელიც მთლიანად უპირისპირდებოდა მარიამის ქცევას. თავი უნდა დაედანაშაულებინა გოგონას შეცდენაში? არა , ამას არ აპირებდა იმიტომ რომ თავად არაფერი გაუკეთებია, არაფერი დაუძალებია , საერთოდ არც ჰქონდა გეგმაში მისი საწოლში შეტყუება ყველაფერი ნაკაშიძის ქცევამ გამოიწვია
-დედას შევეცი ...ყველანი ერთნაირები როგორ ხართ - თავზე ხელი გადაისვა და შემდეგ სწრაფად დაიწყო მოწესრიგება. ყველაზე გვიან გავიდა სასტუმროდან, მანქანაში ჩაჯდა და მარიამისკენ არც გაუხედავს . თვითმფრინავშიც სხვა ადგილას დაჯდა ქალბატონი ნაკაშიძე , გაეცინა მის ქცევაზე და სცადა საერთოდ გაეთიშა გონება . ორჯერ ერთი და იგივე შეცდომის დაშვებას არ აპირებდა, მარიამთამ მხოლოდ ერთი ღამის გამო ურთიერთობის დაწყებაზე არც კი ფიქრობდა , უბრალოდ დახურა ეს ამბავი. შინაგან ბრაზს ვერ უხერხებდა ვერაფერს, თითქოს იმედები გაუცრუვდა სრულიად შეეცვალა წარმოდგენა გოგოზე რომელიც ყველასგან განსხვავებული ეგონა . თავადაც ვერ ხვდებოდა რას ელოდა მისგან ან რა მნიშვნელობა ჰქონდა ამ ყველაფერს, მაგრამ ფაქტი ერთი იყო საშინელი განწყობით დაბრუნდა უკან , თითქოს ისევ ისეთი გახდა როგორიც წლების წინ იყო.
...........
თვითმფრინავის დაფრენის შემდეგ მოირგო ნიღაბი რომლითაც საკუთარ გრძნობებს მალავდა, კუთხეში ამწყვდევდა დატრიალებულ ქარიშხალს რომელიც ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა მორეოდა.
აეროპორტში ზურა დახვდა, გულში ჩაიკრა საყვარელი გოგონა და თითქოს შვებით ამოისუნთქა საღ-სალამათი რომ დაინახა. სახლში მისვლამდე არაფერი უკითხავს, დაგღლიან და სჯობს ერთად მოგვიყვე ლონდონური ვოიაჟის ამბებიო .
სახლში დაბრუნება ასე არასდროს გასჭირვებია, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ყველა ამჩნევდა რომ რაღაც რიგზე ვერ ჰქონდა. პირველი ტყუილი თქვა , ალექსანდრეს ნაკლებად ახსენებდა, მალავდა რაღაც დეტალებს და ცდილობდა რაც შეიძლება ზოგადად ესაუბრა. პირველად იქცეოდა ასე, პირველად ფიქრობდა რაღაც დეტალებზე , ყოველი მომენტის გახსენების შემდეგ სულ უფრო და უფრო ძლიერდებოდა ქაოსი მის ტვინში. ბოლოს ხმაურიც კი აღიზიანებდა, უბრალოდ დასვენება უნდოდა, ყველასგან და ყველაფრისგან შორს . ისინი კი არ ჩერდებოდნენ, ურეკავდნენ, შეტყობინებებს უგზავნიდნენ. მეზობლებიც კი მივიდნენ და უწევდა ღიმილიანი სახით ჯდომა მათ გვერდით ისე თითქოს ყველაფერი შესანიშნავად იყო.
გვიან ავიდა საძინებელში, სიგიჟემდე ენატრებოდა თავისი ოთახი. შხაპი მიიღო , ისე იბანდა თითქოს ჭუჭყს იშორებდა, თბილი პიჟამა ჩაიცვა და საბანში გაეხვია. მობილურს ხმა გამოურთო, შუქი ჩააქრო და თვალები დახუჭა. ცდილობდა , ყველანაირად ეცადა დაძინებას,მაგრამ არაფერი გამოუვიდა . ათასი კითხვა უტრიალებდა გონებაში და მაინც ყველაზე მეტად ეშინოდა ვინმეს რომ გაეგო ეს ამბავი მერე რა მოხდებოდა. თავს არწმუნებდა რომ ალექსანდრე არავის არაფერს ეტყოდა,მაგრამ ყველაფერი შესაძლებელი იყო. მისი სიტყვები ახსენდებოდა და ზუსტად იცოდა რომ მისთვის ერთი უბრალო სურვილსაყოლილი გოგო იყო რომელსაც თავის გაკონტროლება არ შეეძლო ან ვინ იცის კიდევ რას ფიქრობდა.
მას შემდეგ ყოველ ღამეს სპაზმი ჰქონდა თითქოს იხრჩობოდა, საწოლში იჯდა და ღამეებს თეთრად ათენებდა. დღეს გარეთ ატარებდა,მასწავლებლებთან დადიოდა, სწავლობდა და ცდილობდა მაქსიმალურად დაეკავებინა გონება რომ ფიქრის საშუალება აღარ ჰქონოდა. სკოლაში არ მიდიოდა მიუხედავად იმისა ,რომ დირექტორმა რამდენჯერმე დაურეკა . ათასი მიზეზი მოიგონა ბოლოს საკონტროლოები დაუგროვდა და აზრი აღარ ჰქონდა დროის გაყვანას. დილიდან ნერვიულობდა ალექსანდრესთან შეხვედრაზე , მაგრამ სკოლაში არ იყო. არც მისი მანქანა ჩანდა და პირველ სამ გაკვეთილზე არც გამოჩენილა. გოგონების კითხვებს პასუხობდა, დასვენებაზე არ ასვენებდნენ და ქვემოთ ჩასვლა გადაწყვიტა , კიბეზე სწრაფად მიაბიჯებდა ალექსანდრეს რომ შეეჩეხა, სულ წამით გაუსწორა მზერა შემდეგ კი ფერდაკარგულმა განაგრძო გზა. გული ისე უცემდა თითქოს მალე გაუსკდებოდა , თავი ასტკივდა , ნუთუ ყველას ასე აწუხებდა სულ ერთი ღამე. მარიამი სხვა იყო , მას ისევ არაფერი ახსოვდა და ისევ ვერ ხვდებოდა რა მოხდა წვენის დალევის შემდეგ. ერთი ჭიქა წვენი და თავდაყირა დაყენებული ცხოვრება ...
ეზოში იჯდა თიკუნა რომ მიუჯდა გვერდით . ცოტა ხანს უყურებდა შემდეგ კი წარბშეკრულმა დაიწყო გამოკითხვა
-კიდევ ლონდონზე თუ უნდა მკითხო გავიქცევი გეფიცები
-რა გჭირთ თქვენ , ლონდონში უფასოდ დასვენებამ გაწყინათ? ისიც რაც დაბრუნდა მას შემდეგ მგონი არ გაუცინია. მოდის ისე მოვალეობის მოხდის მიზნით, გაკვეთილს მგონი აღარც ესწრება ან დარბაზშია სხვა უმაქნისებთან ერთად ან მეორე ტიპის უსაქმურებთან ერთად აბოლებს სიგარეტს. თუ ეწეოდა საერთოდ არ ვიცოდი... სამი კვირაა მგონი რაც დაბრუნდით და სულ აღრენილი დადის . ჯადო გაუკეთა იქ ვინმემ? შენც ნორმალურად აღარ მელაპარაკები, დაბრუნდი ისიც აქაა,მაგრამ არ მოსულა შენთან
-დეტექტივო ჰოლმს მე კი თქვენი ვოტსონი ვარ , მაგრამ არ გინდათ რომ შეწყვიტოთ რაღაცებზე უაზრო დაკვირვებები? დავიღალე ერთი კვირა გავაცდინე, ყველაფერი ორმაგი დოზით მაქვს სასწვალი, თავი მისკდება, ღამეებს ვათენებ მაგრამ არაფერი გამომდის ... ალექსანდრეს რა სჭირს არ ვიცი ...ან რატომ უნდა ვიცოდე სულ რამდენი თვეა ვიცნობ ორი? სამი? მიპასუხე
-კარგიი ...აღარაფერს ვიტყვი შენ ოღონდ არ გაბრაზდე
-ზარი დაირეკა.... გაკვეთილზე დავაგვიანებთ ...ისევ იქ ზის?
-არა ჩემს ადგილას გადაჯდა მითხრა დაქალები ერთად ისხდეთ ჯობს , თქვენს შორის ყოფნა არ შეიძლებაო
-სწორი უთქვამს, შენ კი მიმატოვე ,მაგრამ დაგიბრუნებ, გაპატიებ - ძალათ გაიღიმა და დაწინაურებულ თიკუნას უკან მიჰყვა. კლასში შევიდა თუ არა თვალში მხოვდა კედელზე ზურგით მიყრდნობილი წერეთელი, წვერი მოზრდილი ჰქონდა , სხვანაირად გამოიყურებოდა ტელეფონს ჩაჰყურებდა და ზუსტად იმ დროს შეხედა დაჯდომას რომ აპირებდა. მის წინ სკამზე დაჯდა ზურგით და ეცადა დაეიგნორებინა მისი იქ ყოფნა. ისევ უნდა დაეწერა გაცდენილი საკონტროლო და გონების მობილიზება სჭირდებოდა. ქართული ჰქონდა და ისე შეჰყვა წერას გონება მთლად აერია, თავი მაღლა რომ ასწია მხოლოდ მასწავლებელი დაინახა. რვეული გამოართვა და ისიც წავიდა დაბუჟებული თითები აამოძრავა და შემდეგ სახეზე ჩამოისვა , ღრმად ჩაისუნთქა
-რაღაც რომ არ გირჩიო არ შემიძლია -ალექსანდრეს ხმამ გამოაფხიზლა, მის გვერდით იჯდა და თან ძალიან ახლოს იყო - თეატრალურზე ჩააბარე ... შესანიშნავი მსახიობი ხარ . საცოდაობა იქნება შენ რომ ექიმი გახდე და ქართულმა სცენამ დაკარგოს შენნაირი ნიჭით დაჯილდოვებული მსახიობი . ისე ასრულებ ამ შენს როლს , ჯანდაბა ისე მაგრად ასრულებ ვფიცავ საკუთარი ტყუილის თავადაც გჯერა და გგონია რომ საუკეთესო ხარ - თვალებში უყურებდა, ნამდვილ წყვდიადს ჰგავდა და მარიამს მეტყველების უნარს ართმევდა
-ალექსანდრე ...
-ჩშშ- თითები თმაში შეუცურა, ცერი ტუჩზე მიადო და ოდნავ გაუღიმა- ნუ ინერვიულებ , ამ ამბავს ვერავინ გაიგებს. არ დაიმსხვრევა შენი შექმნილი პერსონა - თითი ქვედა ტუჩზე გადაატარა, მის ყურთან საუბრობდა, ძალიან ახლოს იყო . ერთი ხელით კაბის შიგნით შეაღწია, ბარძაყებსშორის ჩააცურა და სწრაფად მოშორდა. ზურგი ისე აქცია სიტყვის თქმაც არ ადროვა . მარიამმა ძალები როგორ მოიკრიბა წარმოდგენა არ ჰქონდა, მაგრამ გონს რომ მოვიდა უკვე კარზე ზურგით იყო მიყრდნობილი და მის წინ იდგა
-ასე მარტივად ვერ გადამივლი და დამტოვებ სათამაშო არ ვარ რომელსაც სიტყვის თქმაც არ შეუძლია
-შეტევაზეც გადმოდიხარ? რა ხდება სიყვარულის ახსნას ხო არ მთხოვ ან იქნებ ერთგულება გინდა შემოგფიცო- თვალებში უყურებდა , ირონიული იყო და ასეთს პირველად ხედავდა -ნუ მაცინებ
-გეყოფა, მორჩი გთხოვ უბრალოდ მითხარი რა გავაკეთე ... მე . ჯანდაბა მე - გატყდა, თითები თმაში შეიცურა და ამღვრეული მზერა გაუსწორა
-რა მოგიყვე ჩემთან ს.ქსი რომელ პოზებში გქონდა? ამ თემაზე საუბარი და მითუმეტეს ქმედების აღწერა არ მიყვარს , თავად მოქმედება მირჩევნია . განმეორებას შემოგთავაზებდი , მაგრამ აქ ხომ წმინდანი მარიამი ხარ. ამიტომ უბრალოდ კბილები დააჭირე შენს ტკბილ ენას და თვალში ნუ გამეჩხირები - გვერდით ისე გასწია თითქოს რაღაც ნივთი იყო, კარში გავიდა და ისე მიიჯახუნა ალბათ მთელს დერეფანში გავრცელდა ხმა. მარიამსაც აღარ შეეძლო იქ დარჩენა, ჩანთა აიღო და სწრაფად დატოვა სკოლის ტერიტორია.
ამ დიალოგის შემდეგ საერთოდ ჩაიკეტა, სახლში გვიან ბრუნდებოდა, ქვემოთ აღარც ვახშმობდა საჭმელი მაღლა აჰქონდა სამეცადინო მაქვსო ამბობდა და საძინებელში გამოკეტილი ატარებდა მთელს დროს. კითხვებიც არავის ჰქონდა, ხედავდნენ როგორ მეცადინეობდა, მაგრამ დღეები გავიდა და უცნაური ქცევა დაიწყო. თავიდან საჭმელს საერთოდ აღარ ჭამდა შემდეგ კი გაუმაძღრობა დაეწყო, რამდენჯერმე აღებინა კიდეც. ზოგჯერ ფერს კარგავდა , მასწავლებელთან თითქმის გონება დაკარგა, მაგრამ შიმშილს დააბრალა და უბრალოდ ადრიანად წავიდა სახლში. ბოლო წვეთი იყო საუზმობისას კვერცხის სუნზე გული რომ აერია და სააბაზანოდან გამოსული შუა დერეფანში გაითიშა.
გამოფხიზლებულს თავზე ადგნენ შეშინებული ქეთო და მარუსა, გაპროტესტება აღარ გამოვიდოდა გონსაც არ იყო მოსული უკვე კლინიკაში რომ ჰყავდათ. ბოლოს ექიმის კაბინეტში იყვნენ რომელიც იმ წამს მიღებულ ანალიზების პასუხს დაჰყურებდა
-ექიმო რა ხდება... რამე მნიშვნელოვანია? - კაცს ნერვიულობისგან ფერი აღარ ჰქონდა
-მნიშვნელოვანი დაავადება არა, მაგრამ საკითხი ნამდვილადაა. რამდენი წლის ხარ შვილო?-სათვალე მოიხსნა და მარიამს შეხედა
-17 წლის გახდა ერთი თვის წინ - ქეთომ უპასუხა მის ნაცვლად
-ძალიან პატარა ყოფილხარ
-აღარ იტყვით რა ხდება? მაინცადამაინც უნდა გამისკდეს გული?
-თქვენი ქალიშვილი ფეხმძიმედაა ... ნაყოფი პატარაა , დედაც და მოფრთხილება დასჭირდებათ . მე ახლა დაგიწერთ გინეკოლოგის სახელს და მას მიმართეთ ჩემი კომპეტენცია არაა -ექიმმა ეს რომ თქვა ზურას ჯერ თვალები გაუფართოვდა მერე კი სიცილი აუტყდა
-რა სისულელეა...რა ფეხმძიმედ . სხვა პაციენტის სისხლი გააგზავნეს თუ სახელი ვერ ამოიკითხეთ ნორმალურად
-მარიამ ნაკაშიძე 17 წლის ...ზურას ასული . პირადობის ნომერიც წერია და დაბადების თარიღიც ბატონო 28 ნოემბერი
-მარიამ , არაფერს იტყვი?- ქეთომ ძლივს მოახერხა სიტყვის თქმა
-დედა მე
-მე დაგტოვებთ ... აი თქვენი ანალიზების პასუხი - ექიმი გავიდა ზურამ კი წამსვე ხელი ჩაავლო
-შენი დედა მოვტყ.ან ... რა გაჩუმებს გოგო, ჩუმდები ხომ? არაფერს ამბობ...სახლში წავალთ და მერე ვისაუბრებთ- ფურცელი აიღო და სწრაფად გავარდა ოტახიდან. მთელი გზა იგინებოდა, საჭეს ხელებს ურტყავდა, ისე ატარებდა ლამის ავარიაში მოხვდა. როგორც კი ეზოში შევიდა მაშინვე გადმოვარდა, მარიამს ხელი ჩაავლო და ძალით გადაათრია
-ზურა მოიცადე ...ზურა ეტკინება , რას აკეთებ
-ეტკინება? ტკივილს განახებთ მე თქვენ დედას შ.ვეცი ...ეს რა გააკეთე გოგო. რა დედისტყ.ნა გააკეთე - ხელი გაუშვა , ის კი კედელს მიეყრდნო და ადგილიდან აღარ დაძრულა. ისედაც არაფერი ესმოდა ნორმალურად, ისევ იქ იყო კაბინეტში და ექიმის სიტყვები მეორდებოდა . ფეხმძიმედ იყო, ყველაფერი დასრულდა, ყველაფერი მორჩა, ღმერთიც დასცინოდა ეს უკვე ჯოჯოხეთი იყო და არა უბრალოდ კოშმარი. ეზიზღებოდა ყველა და ყველაფერი, ეზიზღებოდა საკუთარი თავი და უნდოდა უბრალოდ გამქრალიყო , მომკვდარიყო , ფეხ ქვეშ მიწა გასკდომოდა და თან ჩაეტანა, მაგრამ არაფერი ხდებოდა. მხოლოდ ზურას ღრიალს მარუსას კივილი დაერთო ეზოდან რომ შევარდა შეშინებული
-დევიღუპეთ ? რა ჭირს ბოვშს? რა ხდება ჩვენს თავს
-ამათ ყელს რომ გამოვჭრი ეგ ხდება დედაჩემო ... აი ამას , ამ შენს საამაყო გოგოს რომ გავატყავებ - მობილური აიღო და გიორგის ისევ დაურეკა- მოდიხარ? დროზე მოდი სანამ თავს ვიკავებ მოდი თორემ შეიძლება მკვდარი დაგხვდე
-მამა ნახევარ საათში მანდ ვარ... რა ხდება მითხარი გამისკდება მალე გული რა ჭირს
-მოდი და გაიგე- გაუთიშა და მერე კარისკენ წავიდა- მე მარანში ვიქნები, ამან აქედან ფეხი არ გაადგას თორემ იქვე მოვკლავ სადაც დავინახავ
გიორგი რამდენიმე წუთში გამოჩნდა, ქეთინო უკვე გათიშული იჯდა სავარძელში და მარუსას კითხვებიც აღარ ესმოდა. უფროსი გიორგიც დაბრუნდა სახლში და იქვე ჩამოჯდა , დაელოდა მოვლენების განვითარებას .
-რა ხდება მამა... რა გითხრათ ექიმმა მარიამს ჭირს რამე ? - ისე იყო შეშინებული იმდენი რამე იფიქრა ამ დროის მანძილზე ძლივს ლაპარაკობდა
-მარიამს ჭირს თუ ჭირს , მაგას ჭირს თუ ჭირს და ახლა რა დაემართება კიდე ეგაა საკითხავი. მოდი ადექი რატომ გეშინია ქალბატონო მარიამ. ოჯახის სარკევ, ჩემო ღირსებავ და უფროსო ქალიშვილო, ჩემო იმედო რისი გეშინია - იატაკზე მჯდომს ადგომა აიძულა და პირდაპირ გიორგის წინ დააყენა - უთხარი შენს ძმას რომ სასიკვდილო დაავადება არ გჭირს, მაგრამ მთელი ჩვენი ოჯახი გაანადგურე და მიწასთან გაასწორე ჩემი კაცობა , ჩვენი ყველას ღირსება - უკვე ხმამაღლა ყვიროდა და ირგვლივ რაც მოხვდა ხელში ყველაფერი დალეწა მარიამისთვის რომ არ დაერტყა - ქეთინო რატომ არაფერს ამბობ. შენ დედა? ექვსი კვირა ექვსი კვირა - ფურცელზე წაიკითხა და ცოლს მიუგდო - სად იყო ექვსი კვირის წინ თქვენი სანაქებო გოგო. მითხარით სად იყო და ვისთან ერთად გორაობდა მთელი კვირა ან იქნებ მეტიც და ვისთან თელავდა თავის კი არა ჩვენს ნამუსს მითხარით რამე მაშინ ხო კარგად იძახოდით გავუშვათ ბავშვს ასეთი შანსი მისცესო...აი შანსი დედაჩემო, შვილთაშვილი გეყოლება. მომილოცავს ეს შენი ლაწირაკი ეს პატარა ბ.ზი ჭკვიანი კი არა სულელი გამოდგა, დაფეხმძიმდა და გამოაშკარავდა მისი წესიერებაც
-რას ბოდავს ეს კაცი ... სულ გადირიე ბიჭო? რაის ფეხმძიმეთო - მარუსა ფეხზე წამოვარდა და რომ მიხვდა სიმართლე იყო წამსვე უკან დაეშვა- ეს რა გეიგონა ჩემმა დასაფსებმა ყურებმა . რატო ხარ ცოცხალი მარუსა ეს რას მეესწარი
- რა თქვი? მამა გაიმეორე რა თქვი- ისე გაეთიშა ტვინი იცინოდა
-ის ვთქვი რო შენი მარიამი ექვსი კვირის ფეხმძიმეა და ახლა შანსი აქ დედა გახდეს და ვიღაცის გააჩინოს . აი ჩემი მოდუნებული ყურადღება, აი ნდობა რომელიც გამომღლიტა, აი როგორ დააფასა ყველაფერი რასაც ვაძლევდით
-მარიამ შემომხედე შემომხედე და მითხარი რო ტყუილია თქვი, თქვი რამე ამის დედას შევ.ცი თქვი რომ სისულელეა... მარიამ , პატარავ შემომხედე - მხრებში ჩააფრინდა ჯერ უჭერდა მერე თავი ააწევინა და თიტები გადაუსვა თმაზე- მითხარი რა დაგემართა. მითხარი ვინმემ ძალა გამოიყენა? ვინმემ იძალადა და გეშინია ხო? მითხარი , შენ უბრალოდ მითხარი და გეფიცები , ვიპოვნი და ნაწილებად დავჭრი ჩემო პატარავ
-არავის , არაფერი დაუძალებია... ძალა არ გამოუყენებია - ცარიელი მზერა გაუსწორა ძმას - ჩემი ნებით ვიყავი მასთან - თითქოს განგებ იწვევდა ისე უყურებდა . მერე ტკივილი იგრძნო, ლოყა საშინლად აეწვა და ტუჩიდან წამოსული სისხლის გემო იგრძნო. შემდეგ გადმოლახა თვალებში დაგროვებულმა ცრემლმა ზღვარი და ლოყაზე დენა დაიწყო . გაეღიმა , თავი გაასწორა და გიორგის გახედა- ვწუხვარ , არ გამომივიდა თქვენი ნდობის გამართლება
-შენ... შენ შეიშალე ხომ? ჯანდაბა ... ჯანდაბაა შენ გაგიჟდი გოგოო? - მის სახეს რომ უყურებდა და აღიქვამდა რაც გააკეთა სულ გადაირია. მის პატარა, საყავრელ დას დაარტყა და ისე იყო გადარეული ახლოს არავინ მიდიოდა. მოშორდა, თითქოს გარბოდა თავისი ნახელავი რომ აღარ დაენახა . მარიამი ისევ იატაკზე ჩაცურდა, კედელს იყო მიყრდნობილი და ერთ წერტილს უყურებდა , მის გონებაში სულ სხვა ქაოსი იყო. მის გონებაში ბავშვი იყო ყველა სხვა პრობლემაზე წინ, ყველაზე დიდი პრობლემა
-აეთრიე და თქვი ვინ არის მაგ ბავშვის მამა...ვისთან დაეთრეოდი
-არ გეტყვით...ის არ გაიგებს ბავშვზე
-ისე გიყვარს რომ მხოლოდ სიამოვნება არ აკმარე და გინდა პრობლემაც აარიდო თავიდან? რა გინდა შემთხვევით მე ხომ არ გაგიზარდო ეგ ბავშვი . რა გგონია ჩემო გენიოსო გოგოვ ...შენ ხომ იცი ოცდამეერთე საუკუნის ხსენება ხშირად. რა ვიცი მე იქნებ გინდა რომ ეგ შენი ბავშვი მე გავზარდო, იმასაც შენსავით მოვუაროთ რო მერე თავზე გადაგვა.ვას შენსავით
-ზურა ... გეყოფა ზურა გთხოვ - ქეთინომ სახიდან ხელები მოიშორა თითქოს სხვაგან იყო და იმ წამს დაბრუნდა დედამიწაზე- ნუ იმეორებ
-შენ ხარ მოსაკლავი, შენ და მეტი არავინ. შენ მიჩიჩინებდი თავისუფლება მიეცი, თავისუფლება მიეცი , აქ გაუშვი, იქ გაუშვი, ეს ვუყიდოთ, ის ვუყიდოთ მარიამი სხვებს არ ჰგავს, მარიამი ჭკვიანია, მარიამი თავმოყვარეა, მარიამი პრინციპულია და ბოლოს რა გამოვიდა? შენი მარიამი ჩვეულებრივი ბ.ზია რომელმაც ვიღაც ნაბოზარს სადღაც დედისტყვ.აში მისცა და ახლა მის ნაბიჭვარს ელოდება გესმის შენ საერთოდ ?
-დედა მომიკვდეს თავი. რა დღეში ჩაგვაგდე ბებია რა გვიქენი ეს რავა წყალში ჩაგვიყარე ყველა იმედი ეგი გინდოდა? გიღირდა ბებია? გიღირდა? მოგვკალი ჩვენც და შენი დედ - მამაც რაი გაგვახარებს აწი ჩვენ ან ამ გაჭირვებულს - ქეთინოს გახედა - არც ეგი არაა დამნაშავე რავა მე არ გამიზრდიხარ? მარტო ამან გაგზარდა? რავა ამან გითხრა მაგი გექნა? ამან რა ქნას ამნაირი პატიოსანი არაა მეორე ქალი აქანა და რა ამის ბრალია შენ თუ ვერ ივარგე -მარუსა მუხლებზე ირტყამდა ხელებს და მოთქვამდა
-გეყოფათ ახლა მოთქმა და თავში ხელების რტყმევა მაგითი ვერც ამის მიქარულს გამოასწორებთ და ვერც იმ ბაღანას გააქრობთ მუცელში რო ყავს - გიორგი უფროსმა გააჩუმა ყველა და წამოდგა - მიალაგეთ აქოურობა და ეიყვანეთ ეს ოთახში ამის სიკვდილით არაფერი გამოსწორდება მაგი ცოდვაა და ღმერთი დაგვსჯის თვითონ ქე დასაჯა უკვე ამაზე მეტი დასჯა აღარ შეიძლება. თქვენ კიდო ორივე მამა -შვილმა ისე ქენით რო ნახოთ ის ბოვშის მამა და სანამ დეეტყობა მუცელი გაათხოვოთ ... მეტი გამოსავალი არაა . რავარც უნდოდა ქალი ახლა ბოვში და ცოლიც ისე უნდა მოუნდეს - თქვა და ცოლს შეხედა- გეყოფათქვა გითხარი მე შენ დედაკაცო შენ თუ მოკვდი მაგითი ამის პატიოსნებას ეშველება რამე? თუ ეშველება ახლავე დევიხლი ტყვიას მეც და მორჩება...მაინც არ ქვია ახლა ჩემს კაცობას კაცობა და არც ამგენისას
-რა გამაჩერებს შე კაცო რაფერ გავჩერდე რამდენი გოგო გავზარდე და გავათხოვე ერთ კაცს გლახა არ უთქვია არც ერთზე ერთი გლახა სიტყვა ერთი გადაცდენილი და ამას რა მევესწარი ყველაზე ვიფიქრებდი ყველაფერს ვიფიქრებდი და ეს რო ამას იკადრებდა მაგას ვერ წარმევიდგენდი ვერასდროს... ყველაზე გლახას წარმევიდგენდი მარა მაგას ვერა
-არა...არაა არ გავთხოვდები. არ გავყვები ცოლად და ამ ბავშვს არ გავაჩენ. არა , ასე არ გამოვა...ასე არა გესმით? უბრალოდ რამდენიმე თვე მჭირდება გამოცდებამდე და მერე საერთოდ წავალ. ვერავინ ვერაფერს გაიგებს , გეფიცები ...დედა უთხარი, უთხარი გთხოვ დედა რამე თქვი. უთხარი რომ არ გამათხოვონ, არ შემიძლია, არ შეიძლება , შეუძლებელია. მე მხოლოდ დრო მჭირდება და წავალ...ჩავაბარებ გამოცდებს და წავალ . უბრალოდ გამიშვით და გეფიცებით ვერავინ ვერასდროს გაიგებს ამ ყველაფერს -მუხლებზე იდგა ქეთინოს წინ და ხელებს უკოცნიდა- დედა უთხარი გთხოვ ,თუ გიყვარვარ დედა
-მე შვილი მარიამი აღარ მყავს...მაშინ მოკვდა ყველა რომ შეგვარცხვინა- მისი ხელები მოიშორა , ფეხზე წამოდგა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა
-დედააააააა დედაა გთხოვ დედა... გთხოვ დედა თორემ თავს მოვიკლავ დედა - მარიამის კივილი გაიგო და შემდეგ ძალა აღარ ეყო ვეღარც ზურგი აქცია და ვეღარც შებრუნება მოახერხა უბრალოდ გონება დაკარგა და გათიშული დაეცემოდა ზურას რომ არ დაეჭირა
-დედა რაღა ვქნა ახლა ამას რო რამე დეემართოს ხო დემეღუპა და დემექცა ოჯახი... ქეთინო ქეთონო შვილო გამოფხიზლდი, დედა გამოფხიზლდი ,დედა შენ კისერზე ვართ სუყველა ლიზიკო და ლილე გყავს გასაზრდელი ამის გულიზა რაც ვაკეთეთ იგიც ზედმეტი ყოფილა და შენ თავს იკლავ დია? - სახეზე უსმევდა ხელებს და სანამ გიომ სპირტი მიიტანა ,მარიამი ახლოს არ მიუშვეს. ისევ იატაკზე იჯდა შემდეგ ძლივს წამოდგა და კარისკენ დაიძრა გიორგიმ რომ დაუყვირა გარეთ ფეხი არ გაადგაო.
.........
არ იცოდა რამდენი საათი იყო გასული, საწოლზე იწვა ბნელ ოთახში ათას რამეზე ფიქრობდა და მაინც ვერაფერი გადაწყვიტა, სუსტი იყო , იმაზე მეტად უძლური ვიდრე წარმოედგინა. სინამდვილეში არაფერი შეეძლო, ძალა არ ჰქონდა ეს კი იმის შედეგი იყო რომ არაფერს ცდილობდა მეცადინეობის გარდა, კითხვამ კი მხოლოდ მაღალი ნიშნები მოუტანა, სხვა არაფერი გააჩნდა . ვერც გაქცევაზე იფიქრებდა, ფეხმძიმედ იყო და მარტო ცხოვრებას ვერ შეძლებდა. არც ქუჩაში ცხოვრების გამბედაობა ჰქონდა, ამიტომ დანებდა, უბრალოდ ელოდა გზას რომელსაც ღმერთი უჩვენებდა. მოკეცილი იწვა და კედელს უყურებდა კარი რომ გაიღო, სინათლე აანთო ბატონმა გიორგიმ და იქვე დაჯდა
-საჭმელი მოგიტანე ... გადმობრუნდი
-არ მინდა
-შიმშილობას აპირებ ?
-რა მნიშვნელობა აქვს შენთვის , ან მათთვის მე ხომ უკვე აღარ ვარ თქვენი ოჯახის წევრი
-უკმაყოფილო ხარ მარიამ? რა ვალდებულება გქონდა იმის გარდა რომ არ შეგერცხვინეთ ... ხომ იცი მკვლელობას უფრო გაპატიებდით ვიდრე ბოზ.ბას
-არ მაპატიოთ...უბრალოდ მაცადეთ წავიდე
-სად წახვიდე...გამოცდები ივლისშია და როგორ აპირებ მუცლის დამალვას. კარგი , თუნდაც ვერავინ გაიგოს ეგ ამბავი , ბავშვს რას უპირებ
-აბორტს მილიონობით ქალი იკეთებს
-ე.ი იმ ბიჭთან ცხოვრებას ვისთანაც იწექი გირჩევნია საკუთარი შვილი მოკლა? არ მეტყვი რა ჯანდაბა დაგემართა? ამიხსენი თუ არ გიყვარდა რამ გაგაგიჟა ამის დედაც ,მალე თავი ამიფეთქდება თუ მჯეროდეს ...კიდე თუ მჯეროდეს რომ შენთან ვსაუბრობ ამ ამბავზე ბოზ.ს შვილი ვიყო
-ნუ ყვირი გთხოვ ... უბრალოდ შემეშვით სხვა თუ არაფერი შეგიძლია , შემეშვი
-ჭამე ეს დედააფეთქებული , მთელი დღეა ლუკმა არ უჭამიაო მარუსამ . ნუ მახვერწნინებ - ლეპტოპი აიღო , ტელეფონი უკვე თან ჰქონდა
-რას აკეთებ
-ლეპტოპიც მიმაქვს , არ მითხრა რომ გჭირდება
-გგონია რამეს იპოვნი? ვერასდროს მიხვდებით
-მაგასაც ვნახავთ ... ილოცე რომ ვნახო და ცოლად წაგიყვანოს, თორემ ზურას ვერ შევაჩერებ
-ზურას ვერ შეაჩერებ? და შენ, შენ დამინდობ ხომ? შენ ჰუმანური ხარ არა?- უცებ გასწორდა და გაწითლებული ლოყა აჩვენა, ტუჩზე ისევ ჰქონდა შემხმარი სისხლი - სულ რამდენიმე დარტყმა და ბავშვიც აღარ იქნება , მერე რას გააკეთებთ
-განგებ გვიწვევ ხომ? ეგ გინდა ,მაგრამ არაფერი გამოგივა- თვალი მოაშორა მის სახეს და მთელი სხეული დაეჭიმა. გული ერეოდა საკუთარ თავზე, მაგრამ არ შეეძლო, უბრალოდ არ შეეძლო სხვანაირად .
მეორე დღე სახლში გაატარა, მესამე დღეს გიორგი თავად შევიდა და უთხრა სკოლაში მიდიხარო. მაქსიმალურად სწრაფად მოემზადა , გიორგიმ თავად წაიყვანა სკოლაში და უთხრა გარეთ დაგელოდებიო. ინგლისურის ტესტი ჰქონდა ამჯერად , გაკვეთილზე გვიან შევიდა , თავის ადგილზე დაჯდა და წერა დაიწყო. თავს ცუდად გრძნობდა, პირველი გაკვეთილი რომ დასრულდა ის რამდენიმე ბავშვიც გავიდა ოთახიდან ვინც იყო და თავადაც გადაწყვიტა წასულიყო. ჩანთა აიღო და კარისკენ დაიძრა, ჰაერი არ ჰყოფნიდა, თავბრუეხვეოდა და გულისრევის შეგრძნება ჰქონდა. რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და შემდეგ მზერა დაებინდა, თვალები დახუჭა შუბლზე ხელი მიიჭირა და წონასწორობის დასაცავად დასაყრდნობი იპოვნა. ისე მოუჭირა თითები ვიღაცას მაჯაზე დაცემამდე უთუოდ უნდა დაეჭირა
-მარიამ , რა გჭირს - ალექსანდრეს ხმა რომ გაიგო თვალები გაახილა და წამსვე მოშორდა
-არა...არაფერი . არაფერია
-დაჯექი,სად მიდიხარ ფეხზე ძლივს დგახარ-ისევ გააჩერა და ზემოდან დახედა- რა გჭირს -მეთქი გკითხე
-რა მნიშვნელობა აქვს, უბრალოდ წნევა დამივარდა . სახლში მივდივარ
-ხოო? ტუჩზე რა დაგემართა
-ხომ თქვი თვალში არ გამეჩხიროო ახლა რა ახლო მეგობარივით უნდა გამომკითხო ყველაფერი?- როგორღაც დაიხსნა თავი და ალექსანდრეს გაექცა.
ძლივს მიაბიჯებდა , ეზოში თიკუნასთან გაჩერდა. წყალი დალია და სკამზე ჩამოჯდა , ეშინოდა გონება რომ არ დაეკარგა , ასე ყველას ყურადღებას მიიქცევდა. დაინახა როგორ დაიძრა ჭიშკრისკენ ალექსანდრე , ხედავდა გიორგის რომელიც ბიჭებთან იდგა და შემდეგ წერეთელთან მივიდა
-შენ ალექსანდრე ხომ?- წინ გადაეღობა და მანაც ყურადღება მიაქცია
-დიახ და შენ ?
-შენთან საქმე მაქვს ... გამომყევი
-სად და რა საქმე
-მნიშვნელოვანია
-კარგი , წამოვალ ...მანქანით ვარ
მანქანაში რომ ჩაჯდა დაინახა მარიამი როგორ მირბოდა ჭიშკრისკენ, აშკარად ვიღაცას ეძახდა, გიორგიო ამბობდა შემდეგ კი ისევ დაკარგა წონასწორობა და რომ არა თიკუნა დაეცემოდა. უნდოდა გაჩერებულიყო,მაგრამ გაზს მიაჭირა და წინ წასულ მანქანას უკან გაჰყვა , სადღაც მინდვრებთან გააჩერა ირგვლივ სახლი საერთოდ არ იყო . პირველი გადავიდა და ალექსანდრეც მალევე გამოჩნდა
-აბა ? ვინ ხარ და რა გინდა ? ბევრი დრო არ მაქვს თუ დახმარება შემიძლია და რაიმე გჭირდებათ გისმენთ - წარბშეკრული უყურებდა გიორგის და ვერ იგებდა რატომ იყო ბიჭი ასეთი სახით
-იმ გოგოს იცნობ ჩემკენ რომ მორბოდა და შემდეგ ცუდად გახდა?
-მარიამთან რა კავშირი გაქვს?- წარბები მეტად შეკრა და ყბები დაეჭიმა
-მე მისი ძმა ვარ და შენ ვინ ხარ - ძმაო რომ გაიგო შემდეგ მიხვდა საიდან ეცნობოდა მისი ხმა, სახელიც გაახსენდა და გონება ჩაერთო
-ძალიან კარგად იცი ვინც ვარ , საერთოდ არ მაქვს სურვილი შენთან საუბრის - უკან დაიხია და ის იყო მანქანისკენ უნდა წასულიყო გიორგი რომ წვდა და მუშტი მოუქნია
-მეც სხვა სურვილი მაქვს... ძალიან მინდოდა შენი ლამაზი სახის გაერთიანება - ყელში წვდა და ისევ უპირებდა დარტყმას ალექსანდრემ ხელი რომ ჰკრა. სისხლი მოიწმინდა ,მაგრამ ისევ მოუქნია გიორგიმ
-ჯანდაბა...არ მესმის ჩემგან რა გინდა . რა გითხრა მარიამმა
-კარგად გაერთე ხომ? სოფელში მოიწყინე და იპოვნე გასართობი - ისეთი გაგიჟებული იყო, შეურაცხადს ჰგავდა. ალექსანდრემ როგორღაც მოიგერია , ხელები გადაუგრიხა და მანქანაზე ააკრა
-გეყოფა ! შენ არაფერი იცი და სჯობს შენი საყვარელი და უკეთ გაიცნო ... თუ გითხრა რომ შევაცდინე, მოვატყუე, რამეს დავპირდი ან ძალა გამოვიყენე იტყუება . მე არაფერი გამიკეთებია ისეთი რასაც შენ და ნებისმიერი სხვა არ გააკეთებდა, მთვრალი ვიყავი , მაგრამ მაინც კარგად მახსოვს რომ ის სრულიად ფხიზელი იყო და ზუსტად იცოდა რასაც აკეთებდა - უცებ უღრიალა და სანამ გიორგი რამეს ეტყოდა მანამ თქვა ყველაფერი
-გამიშვი ... მორჩა - ცოტა ხნით ჩუმად იყო შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა და უკანასკნელი მოთმინებაც იპოვნა
-მესმის, მეც მყავს და ... ალბათ შენს ადგილას მეც გავგიჟდებოდი , მაგრამ რაც არ უნდა ეთქვა სიმართლე ისაა რაც
-არაფერი უთქვამს ... სიტყვაც ვერ დავაცდენინე . ფაქტებია სახეზე და სხვა არაფერი , მხოლოდ ფაქტები იმდენად მყარი რომ ვერსად გავექცევით ვერც ჩვენ და ვერც შენ . უბრალოდ არ გამოვა , თორემ რომ შეიძლებოდეს ...ამის დედაც - ისევ ჩაისუნთქა, თავზე ხელი გადაისვა და მერე მანქანას გაშლილი ხელისგული დაარტყა- მარიამი ცუდად გრძNობდა თავს, შეეშინდათ ჩემებს და კლინიკაში წაიყვანეს , სრულიად მოულოდნელად აღმოვაჩინეთ რომ რაიმე დაავადება კი არ სჭირს ... ორსულადაა , ზუსტად 6 კვირის და თუ შენ ახლა იტყვი რომ იქ ლონდონში ჩემი და შენს გარდა კიდევ სხვასთან იყო არ ვიცი რას გავაკეთებ , ალბათ წავალ და მოვკლავ !
-ორსულადაა ?
-და დიდი ალბათობით ბავშვის მამა შენ ხარ ... თუ
-მე ვარ ! მე ახლა უნდა წავიდე , ჯანდაბა - შებრუნდა და სახეზე ჩამოისვა ხელები ,თითქოს ეს გამოაფხიზლებდა. მერე უცებ შებრუნდა -მე დავუკავშირდები შენ კი მეტჯერ არ გაბედო და თითი არ დააკარო . შენ ან ვინმე სხვამ , ვინაც ტუჩი გაუხეთქა- გათიშული იყო, ვერ აზროვნებდა, მაგრამ ეს სიტყვები გაუაზრებლად წარმოთქვა. შემდეგ მანქანაში ჩაჯდა და დიდი სიჩქარით დატოვა ტერიტორია.
20 წლის იყო,მაგრამ იმაზე მეტი ჰქონდა გამოვლილი ვიდრე საჭირო იყო. ზედმეტად მალე მოუხდა გაზრდა თინეიჯერული შეცდომების გამო ახლა კი როდესაც ეგონა რომ ყველაფერი დასრულდა მამა ხდებოდა, თან როგორ . ბავშვს გაუჩენდა 17 წლის გოგო რომელის მიმართაც გრძნობები არ ჰქონდა, რომელსაც საფრთხე ელოდა თავის ოჯახში და პასუხისმგებლობა იმაზე მეტად დიდი იყო ვიდრე უბრალოდ. რამდენ ხანსაც არ უნდა ეფიქრა ბოლოს მიხვდა რომ გამოსავალი ერთი იყო, ერთადერთი და სხვა გზა აღარ ჰქონდა , დროებით უნდა გაეწირა სიმშვიდე, საკუთარი კომფორტი , ბავშვის გამო უარი ეთქვა თავისუფლებაზე და აეტანა გოგო რომელიც ჩვეულებრივ ქალად მიაჩნდა,ქალი ეშმაკის სულით.
სახლში გვიან ღამით დაბრუნდა . დედა მაშინვე შეეგება და მისი სახე რომ დაინახა გახეთქილი ტუჩითა და შეშუპებული ცხვირით უკან აედევნა
-სად იყავი ალექსანდრე...სახეზე რა გჭირს. აქაც დაიწყე ძველებურად მოქცევა? გინდა გავგიჟდე შვილო?
-მამა სად არის
-ბიბლიოთეკაშია ... რაღაც საქმე აქვს. სანდრო, დე
-ყინული მომიტანე - დივანს მიეყრდნო და ფეხები წინ გაშალა. შუბლი დაიზილა და თვალები დახუჭა. ნატალია მაშინვე წავიდა და უკან ყინულის შეკვრით დაბრუნდა
-გატეხილია ?
-არა ... დამშვიდდი ,გთხოვ . ანასტასია ჩამოვიდა?
-თავის ოთახშია
-დაუძახე ორივეს ...მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს
უხმოდ წავიდა, იცოდა არაფერს იტყოდა რამდენიც არ უნდა ეჩხუბა,ამიტომ ის გააკეთა რაც უთხრა. რამდენიმე წუთში უკვე მთელი ოჯახი ერთად იყო , წინ წამოიწია, სახეზე თითები ჩამოისვა, წვერზე გადაიტანა და შემდეგ მამას გაუსწორა მზერა
-იტყვი ახლა რა მოხდა თუ უნდა გამოვიცნოთ ამჯერად ვის გადაეკიდე . შენი ამბავი რომ ვიცი აქაც იპოვნიდი ვინმე ისეთს
-შვილი მეყოლება, მალე მამა გავხდები ...
-შანსი არ არის- ანასტასია აკისკისდდა და მერე გაჩუმდა- რა? მართლა? ნაშა იქ გყავდა და აქ ვინ დააფეხმძიმე თუ ღმერთი გწამს ... ძმაო ჩემო ბავშვობაში იცოდი პრეზერვატივის გამოყენება და ახლა აქაოდა სოფელიაო და ...ჯანდაბა მამიდა ვხდები?
-შენ ხო არ გაგიჟდი ...რა მამა ბიჭო ? რა მამა აბა მორჩა საქმეს ვუბრუნდები, ატესტატს ავიღებ და ნორმალურად ვიცხოვრებო ? ახლა მამა ხდები? რა იცი ვაფშე რო უეჭველი შენი შვილია
-ტასო წყალი მომიტანე- ნატალიამ სახე ხელებში ჩამალა და მერე წამოიკივლა - რა დავაშავე ასეთი ... ასეთი რა დავაშავე მითხარი . არადა ჭკვიანი და ნორმალური ჩანდი და ყველაფერი სისულელე შენ როგორ გააკეთე. ახლა ვიღაც აქაური ბ.ზი უნდა გახდეს ჩემი შვილიშვილის დედა? ბოლომდე ლაფში სვრი ჩვენს სახელს, ბოლომდე ალექსანდრე. გაუთავებელი ჩხუბი არაფრის გამო , სკოლაში ჩარჩენილი წელი და კიდევ ათასი უბედურება არ გეყო ?
-დალიე და თუ ღმერთი გწამთ ახლა ნუ დაიწყებთ შეგონებებს ... რა აზრი აქვს. მთავარია მართლა ამისია თუ ისე დაშტერდა სხვის ბავშვს ატენიან ...იქნებ ვიღაც იმაზე ეშმაკი და გაიძვერა იპოვნა
-გეყოფათ ! ყველა მორჩით უკვე ყელში ამოვიდა ... ხედავთ როგორ ვარ და მაინც მთელავთ. ბავშვი ჩემია, ცოლს ვირთავ და თუ იქნებით ჩემს გვერდით იქნებით, თუ არადა თქვენს გარეშეც რომ შევძლებ როგორმე ცხოვრებას ეგეც შესანიშნავად იცით . კიდევ ერთი სკანდალი თუ გჭირდებათ კი ბატონო , წავალ სახლიდან და ილაპარაკონ სამუდამოდ . მე სულ ს.რზე ვინ რას იტყვის და ეგ შესანიშნავად იცით . მარიამი რაც შეიძლება მალე უნდა წამოვიყვანო იმ სახლიდან , თქვენნაირი ავდმყოფები და ხალხის ხმას აყოლილები არიან ისინიც და იქ ჩემი შვილი დიდხანს თუ დარჩება ნორმალური ვერ დაიბადება, არ ვაპირებ ჭორების გამო უკან დახევას. თქვენ კი აირჩიეთ რა გინდათ ბოლოს და ბოლოს - ტასოს ხელიდან აართვა წყლის ჭიქა და სულმოუთქმელად დაცალა
-მარიამი? მარიამი იმ გოგოს არ ჰქვია ლონდონში რომ შენთან ერთად იყო?- ანასტასია აზროვნებდა ყველაზე უკეთ და მალევე მოვიდა გონს - ჭკვიან გოგოებთანაც თუ წვებოდი არ მეგონა , ვფიქრობდი მხოლოდ უტვინოები გინდებოდა
-ხო ის არის
-ამის დედაც ... ის მაინც გვითხარი ვინ არის . სად ცხოვრობს , რა ურთიერთობა გაქვთ საერთოდ იმას უყვარხარ?
-მარიამ ნაკაშიძე ...ჩემი კლასელია. არც სულელია და არც ბ.ზი , არც ვუყვარვარ, არც კვდება ჩემი ცოლობის სურვილით და ალბათ ომი მელის წინ კიდევ გაინტერესებთ რამე?
-ხომ იცი ამას ვერაფერს ათქმევინებ...დარეკე სადმე და გაიგე ვინ არიან. ბევრი ნაკაშიძე ცხოვრობს აქ დავიჯერო? რა ჰქვია მამამისს ხომ არ იცი შემთხვევით და მერე თავად გავარკვევთ ... ბებია ვხდები , ბებია ნატალიაა 40 წლის ბებია ნატალია
-კიდევ რომ გინდოდათ ბავშვის გაჩენა იქნებ მესამე მაინც გამოვიდეს თქვენზე უკეთესიო , ტეხავს უკვე - ტასო მაინც არ ისვენებდა და საერთოდ არ ადრამატიზებდა ამ სიტუაციას. ძმას მხარზე მოეხვია და ლოყაზე აკოცა- დაიდე ეგ ყინვა თორემ შენი ლამაზი ცხვირი დეფორმირდება...წავალ მე წამალს ჩამოვიტან თორემ რომ ვაკვირდები ჩემს გარდა შენს სილამაზეზე არავინ ზრუნავს
-ნაკაშიძე საიდანღაც მეცნობა
-კახა იცნობს მამამისს...ზურას
-ხოდა დავრეკოთ კახასთან -მობილური აიღო და რამდენიმე წამში უპასუხა ბატონმა გამგებელმა . ნატალიამ ანიშნა ხმა აუწიეო და ყველას ესმოდა მისი ხმა
-ვაა რა კაცს გავახსენდიი... სად დაიკარგე ბიჭო ესაა გნახავ და ვიქეიფოთო?
-კახა როგორ ხარ? დრო ვერ გამოვნახე, მაგრამ აუცილებლად ვიქეიფებთ მე და შენ
-არ ვხსნი ბიჭო იმ ღვინოს ზურამ რომ მაჩუქა...არა კი მომცემს კიდე , ბაზარი არაა,მაგრამ ეს იმენნა მაგარი ღვინოა . რა ხდება აბა ამ დროს რამ შეგაწუხა
-არაფერი ზუსტად მაგ ზურაზე მინდოდა მეკითხა...ნაკაშიძე ხო? დღეს ვიღაცამ ახსენა და ვერაფრით გავიხსენე საიდან მეცნობოდა. ვბერდები მგონი შენ იცნობ კარგად და მითხარი ერთი რა ხალხია ეგ ნაკაშიძეები
-ჩემი ბავშვობის მეგობარია ... გიორგი ბიძიასთან ვარ ნახევრად გაზრდილი. შრომისმოყვარე, წესიერი ხალხია მაგათი სტუმართმოყვარეობა და საერთოდ ოჯახი ცნობილია ძმაო ჩვენთან. ბიჭო მარიამი , ზურას უფროსი შვილი ალექსას კლასელია რა დაგემართა შენ ,მართლა დაბერდი? ლონდონში იყვნენ ერთად...არ უშვებდა მამამისი სანდრომ დამირეკა და იმდენი ველაპარაკე იმ გიჟს გაუშვა კიდევ კარგი. წიკები აქვს ცოტა , ისეთი გოგო ჰყავს ეშინია სულ
-რა აშინებს...ვინ ჰყავს ასეთი- ნატას სუნთქვა რომ შეეკრა წამსვე ჰკითხა კაცმა
-მარიამო? მარიამო ჩემი პატარა ბიჭის ნათლია იქნება , ვეღარ მოვაბი თავი ამ ნათლობას ეშმაკი მექაჩება ოთხი წლის ხდება ბავშვი . ახლა აღარაა მოტაცებები,მაგრამ ეგ ისეთი მაგარი გოგოა ასი ყური და თვალი უნდა გქონდეს კაცს ვინმემ რამე არ აწყენინოს. მასეთი შვილი რომ გეყოლება რა მოგკლავს კაცს...არა გიორგიც კარგი ბიჭია , მაგრამ ცოტა ჩხუბისთავია მამამისს ჰგავს და მარიამი გოგოა მაგის საქებად სიტყვები არ მეყოფა ახლა და რო გნახავ მოგიყვები მერე - გაიცინა და ისევ განაგრძო ლაპარაკი- სხვას რას შვებით როგორ ხართ...ნატალია როგორაა. ჩემმა ქალმა მითხრა ვნახე ამასწინათო , ულაპარაკიათ . შევიკრიბოთ ბიჭო ერთ დღეს
-სულ ცოტახანში შევიკრიბებით ყველა ერთად ... დამიჯერე არ აგვცდება ჩვენ გაზაფხულამდე ქეიფი . კარგი კახა , გავრბივარ ახლა
-კარგად აბა მომიკითხე ტასუნა და ნატალია
-აუცილებლად -მობილური მაგიდაზე დააბრუნა და სანდროს გახედა. თავი უკან ჰქონდა გადაწეული და აშკარად არ იყო იქ , სულ სხვაგან დაფრინავდა ფიქრებით
-რა გამოვიდა ახლა ვერ ვხვდები ... ის გოგო თუ ასეთი სასწაულია და კახა ტყუილს არ იტყოდა ეგ ისეთია ტყუილად არავის მოიწონებს ,თან ერთადერთ , ნანატრ ბიჭს ნათლიად შეურჩია
-ალექსანდრე გეფიცები ის გოგო შენი თვალების ჟუჟუნით თუ შეაცდინე და აურიე ცხოვრება მე მოგკლავ მამამისის მაგიერ - ნატალიამ თვალები დაუბრიალა
-ხო დედა მე სულ ასე ვაბრიყვებ გოგონებს. თქვენ , ქალები კი წმინდანები ხართ და შენც არ მოგწონდა მამა , მამამ იწვალა ბევრი და სულ ძალდატანებიტ გაყევი ცოლად... და საერთოდ ყველა ქალი დედამიწის ზურგზე ასეთია , წმინდანი ...ჩვენ კაცები ვართ მხოლოდ ცხოველები და ქალის გარეშე სუნთქვა აარ შეგვიძლია
-რა დღეში გაქვს ნერვები ... რო შევწყვიტოთ არა? გავიგეთ რომ ვიღაც სულელი გოგო არაა რომელთან კავშირიც წერეთლებს შეგრცხვებათ ... ოჯახიც ჰქონია, რეპუტაციაც და მეტი რა გინდათ ? მასეთ რძალზე ოცნებობდით თქვენ ერთ დროს , მახსოვს კარგად . გამოჭერილი გვყოლია ფაქტობრივად და რაღას ველოდებით?
-რამდენი თვის ფეხმძიმეა
-ექვსი კვირის
-ლონდონში გასართობი ვერ უპოვნია ბიჭს - ნიკამ კბილებში გამოსცრა და ღვინით გაავსო ჭიქა-ნეტა გული არ გამისკდეს ჯერ და მეტი არ მინდა -ბოლომდე დაცალა და შემდეგ ოთახში სიარული დაიწყო . ხვალვე მივიდეთ და ვილაპარაკოთ ... ქორწილის თარიღს ავირჩევთ . ვნახავთ იმ გოგოსაც და გავიგებთ როგორაა , მეეჭვება ქორწილის გარდა სხვა რამე უნდოდეთ, მოვგვარდებით როგორმე და იმედია მოეღება ბოლო შენს სისულელეებს
-ქორწილამდე მუცელი მაინც არ დაეტყობა , დრო გვაქვს კიდევ ...ახალ წლამდე მოვასწროთ
-თქვენ რა მასშტაბური ცირკის მოწყობას გეგმავთ და გინდათ ნეფედ დავჯდე სადღაც რესტორანში ხუთას კაცთან ?
-შენ რა პრეტენზიებიც გაქვს ? ისე იქნება როგორც ვამბობ ...როგორმე აიტანე ერთი ქორწილი - ნატალიამ უთხრა და გააჩუმა
.............
გიორგი სახლში რომ დაბრუნდა მარიამი დივანზე იწვა, ნახევრად უგონო მდგომარეობაში და მარუსა ასულიერებდა. სავარძელში დაჯდა და დასვრილი პერანგი მოიშორა
-სად იყავი ... ეს რატო მოვიდა მარტო და თან ასე ცოცხალ-მკვდარი- ზურა შევიდა და მის წინ დაჯდა
-მარიამის ბავშვის მამას შევხვდი და იმიტომ ანერვიულდა...ეგონა ვერ ვიპოვნიდი
-გაიგე ვინ არის? -ქეთევანმა ჰკითხა და ბავშვები მარტო დატოვა სამზარეულოში- აქ იყავით, სადილი დაასრულეთ და მერე ითამაშეთ
-ვნახე , ველაპარაკე და შემეცოდა იცი? ხო შემეცოდა ... წარმოვიდგინე ვიღაც გოგო ყელზე მეკიდება მთვრალს, მინდება , მისი ქცევიდან გამომდინარე მგონია რომ რიგით მეასე ვარ , რომ იმას მივცემ რაც უნდა და მეც კმაყოფილი ვიქნები და ისიც. მერე გრჩება ხელში იდიოტი ქალიშვილი , ბოლოს იგებ რომ ფეხმძიმედაა და ერთ ღამეში დედა ეტყ.ება შენს თავისუფლებას , მამა ხდები ... მე გავგიჟდებოდი ალბათ და ვნახოთ ის რას იზამს. ჯერ დაველოდოთ , მერე ისევ ვიპოვნი
-ასე ნუ ლაპარაკობ გიორგი...ასე ნუ ამბობ თითქოს ბიჭებზე მონადირე იყოს რომელიც ...გავგჯდები ,მალე მოვკვდები მეტი აღარ შემიძლია- ქეთოს ცრემლები წამოუვიდა და ისევ აქვითინდა
-დედა მე რა შემიძლია მითხარი , სიტუაციას გიხსნი ...გეუბნები იმას რაც იყო. თუ ასე არ არის და იმ ბიჭმა იძალადა ან რაიმეს ჰპირდებოდა , ან სიყვარულს ეფიცებოდა რატომ არ უარყოფს შენი ქალიშვილი. მხოლოდ მოთქვამს, მოთქვამს იმიტომ რომ მივხვდი
ყველანი ერთად ისხდნენ, ვახშმობას აპირებდნენ. მხოლოდ მარიამი იყო მაღლა , საძინებელში. მისი მობილური ამღერდა და გიორგიმ მაშინვე დახედა ეკრანს
-ალექსანდრე ურეკავს - ზურას შეხედა და ტელევიზორი გამორთო-გისმენ
-გიორგი ...ხვალ საღამოს მოვალთ ქორწილის თარიღის შესათანხმებლად
-კარგი . ხვალ საღამოს გელოდებით -მობილურის გათიშვას აპირებდა მარიამმა რომ გამოგლიჯა
-არ გაბედო გესმის? არც იფიქრო ქორწილზე, აქ არ მოხვალ თავს მოვიკლავ და ბავშვსაც მოვკლავ გეფიცები -იმდენად იყო ძალაგამოცლილი ვერც კი იაზრებდა რას ამბობდა გიორგიმ მობილურის გამორთმევა ვერ მოახერხა. ყველას ესმოდა ალექსანდრეს ღრიალი
-ბავშვს რომ რამე დამართო სიკვდილი სანატრელი გაგიხდება გეფიცები...ხვალ მოვალ და მანამდე რამე რომ მოხდეს მიწიდანაც ამოგთხრი - გაუთიშა და დატოვა მარიამი სრულ ჩიხში
-წარმოუდგენელია ... რამდენად უგულო ყოფილხარ. მეგონა ბავშვს დაიცავდი რომელიც შენს სხეულშია და ის უფრო ღელავს ვიდრე შენ . დედას შევ.ცი - სკამს ფეხი ჰკრა და საერთოდ დატოვა სახლი .
-მაგ ბავშვს თუ ვერ შეინარჩუნებ ის ბიჭიც აღარ შეგრჩება, რომელსაც ჩემდაგასაკვირად კაცობა ჰქონია. თუ ქორწილი არ იქნება აქედან ისე აორთქლდები თითქოს მოკვდი . სხვა გზა არ გაქვს , ან მაგ ბავშვზე იზრუნებ და ისეთი ცოლი იქნება იმ ბიჭმა თავიდან რომ არ მოგიშოროს ან მათხოვარი
-სულ ესაა თქვენი სიყვარული? მხოლოდ საამაყო , უშეცდომო შვილი გჭირდებათ რომელიც დაგეხმარებათ ყოველთვის ყველაფერში და პირველივე შეცდომისას ყველანი ერთად გადაუვლით? ესაა თქვენი სიყვარული დედა?
-უპატიებელი შეცდომა ყველასთვის სხვადასხვა რამ არის, ზოგს ყველაფრის პატიება შეუძლია და შენ ჩვენ ყველას შესანიშნავად გვიცნობდი, შენ ის ერთადერთი შეცდომა დაუშვი რომელსაც ვერავინ გაპატიებდა და ვერავინ დაივიწყებდა ... ვწუხვარ რომ სხვანაირი მეგონე , ვწუხვარ ასე რომ გენდობოდი
.............
მეორე დღეს ოთახიდან საერთოდ არ გასულა. საჭმელი ბავშვებმა აუტანეს. ვერ იგებდნენ რა ხდებოდა და ისინიც მოწყენილები დააბიჯებდნენ, ყველა ცუდად იყო და ხმაურისაც კი ეშინოდათ. ჩუმად იყვნენ თავიანთ ოთახში და თამაშობდნენ . ცოტა ხნით მარიამთან დარჩნენ და შემდეგ ისიც დატოვეს.
ფანჯრიდან იყურებოდა, მზის ჩასვლას ელოდა . უკვე საკმაოდ ციოდა, მართალია არც ისეთი ცივი ზამთარი იყო,მაგრამ მაინც უფერული იყო დღეები . დაბნელდა და გაიღო კიდეც კარი
-მოემზადე , დროულად ჩამოდი და ნორმალურად მოიქეცი . გაიაზრე ბოლოს და ბოლოს ,რაც უფრო მეტად გაჯიუტდდები უარესი იქნება შენთვის
-თავი უნდა მოვაწონო ახალ ოჯახს? -ჩაიცინა და ცრემლიანი თვალები დახუჭა
-ესაა შენი შანსი მარიამ ... ნუ გააგიჟებ ზურას , გთხოვ -საწოლს მიუახლოვდა და თითები იმ ლოყაზე ჩამოუსვა ჯერ კიდევ რომ ეტყობოდა დარტყმის კვალი - არ უნდა მივსულიყავით ამ მდგომარეობამდე, შენ გამო არ . შენთვის არ შეიძლებოდა ამ შეცდომის დაშვება- უნდოდა მოფერებოდა. გულში ჩაეკრა, ეთქვა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, რომ ყველასგან შორს წაიყვანდა, მაგრამ არ შეეძლო. მის გონებაში ჩაბეჭდილი პრინციპები და ის წყეული მენტალიტეტი საშუალებას არ აძლევდა-გელოდები!
ოთახიდან სწრაფად გავიდა და დერეფანში იდგა მანამ სანამ მარიამი არ გავიდა. გრძელმკლავიანი ნაქსოვი , განიერი ზედა ეცვა და კიდევ უფრო გამხდარი ჩანდა. ჩაშავებული თვალის უპეებით, ფერმკრთალი და თვალებჩამქრალი ისე მიაბიჯებდა თითქოს მალე გაქრებოდა. პირველ სართულზე რომ ჩავიდა ქეთინო სახლში ეპატიჟებოდა იმ წამს მისულ სტუმრებს. ალექსანდრე მშობლების გვერდით იდგა და ისე აკვირდებოდა თითქოს რენტგენში ატარებდა.
ჩუმად უყურებდა ამ მარაზმს. ორ ოჯახს რომელიც ისე თვალთმაქცობდა თითქოს ძალიან უხაროდათ ერთმანეთთან შეხვედრა და ეს კავშირი. ყველაფერი იმისთვის იყო რომ არავის ეჭორავა, მხოლოდ ამის გამო იდგა მათ წინ და თავს უსულო საგნად გრძნობდა რომელიც ერთი სახლიდან მეორეში გადაჰქონდათ ახალი ფუნქციების შესასრულებლად .
ნორმალურად არაფერი ესმოდა, დივანზე იჯდა და სუნთქვა ეკვროდა, თითქოს მკერდზე სიმძიმე აწვებოდა რომელიც ნელ-ნელა ახრჩობდა. შემდეგ გაიგო როგორ დაიწყეს ქორწილზე საუბარი. დროის დაკარგვა არცერთს უნდოდა, თვის ბოლოსვე სურდათ საქმის დასრულება . ბატონი ზურაბიც აპირებდა მთელი სანათესაოს შეკრებას და ხუთას-ექვსას ადამიანს ისე პატიჟებდნენ თითქოს მართლაც საზეიმოდ ჰქონდათ საქმე. იგრძნო რომ ვეღარ უძლებდა, მალე ამ სიტუაციაზე აერეოდა გული
-უკაცრავად- ძლივს გასაგონად თქვა და სწრაფად წამოდგა , წონასწორობა დაერღვა გზა გააგრძელა ,მაგრამ ვერ გაუძლო ,მუხლებში ძალა გამოეცალა და რომ არა ალექსანდრე იატაკზე დაეცემოდა. ხმები ესმოდა მხოლოდ ,სხეულს ვერ იმორჩილებდა, არც მოძრაობა შეეძლო და არც ხედვა. გრძნობდა მის მკლავებს მუცელზე რომ ეხვეოდნენ შემდეგ ხელში აიტაცა და დივანზე დააწვინა. ესმოდა ხმაური და განსაკუთრებით ალექსანდრეს ხმა , შიშნარევი , გამტყდარი ხმა რომელიც გამოფხიზლებას სთხოვდა.
-კარგად იქნება , უბრალოდ გონება დაკარგა - ქეთევანმა რაღაც შეასუნთქა და ზემოდან დახედა
-ჯანდაბა - იქვე დაჯდა და გაიცინა- კარგად იქნება? ისე როგორც ახლა არის ? გუშინ ვნახე და დღეს ისე გამოიყურება თითქოს მთელი თვე შიმშილობდა ან რაღაც განუკურნებელი სენი შეეყარა...
-ალექსანდრე გაჩუმდი...ფეხმძიმედაა, ნერვიულობს და აბა როგორ იქნება
მარიამმა თვალები გაახილა და საუბარი აღარ გაუგრძელებიათ . ალექსანდრემ ისევ მასზე გადაიტანა ყურადღება . წამოჯდა და ღრმად ჩაისუნთქა , ცრემლები ახრჩობდა ,მაგრამ მაინც თქვა კარგად ვარო.
-ამდენი უბედურების შემდეგ დავლიოთ მაინც...სუფრასთან მობრძანდით, მზადაა უკვე ყველაფერი . ჩვენ სამწუხაროდ შვილების ჩადენილ სისულელეებს ვერაფერს ვუშველით და იმედია მშვიდობიანი იქნება თქვენი თანაცხოვრება
-ერთი ჭიქა ნამდვილად არ მაწყენდა
-ნიკოლოზ, მივდიოდით უკვე
-გთხოვ ნატალია, წამოდი დავსხდეთ ასეა თუ ისეა მოყვრები ვართ უკვე ქორწილი ერთ კვირაში იქნება თუ ერთ თვეში მნიშვნელობა აღარ აქვს
ისევ ყველაფერი აირია, ყელში აწვებოდა და საჭმლის უეცრად მოვარდნილმა სუნმა გულისრევა გამოიწვია. სწრაფად გაიქცა სააბაზანოსკენ და ძლივს მოასწრო უნიტაზამდე მიღწევა. სპაზმი ჰქონდა, ახველებდა და სუნთქვა უჭირდა
-ალექსანდრე
-მე მივხედავ...შენ წადი- ანასტასია გაჰყვა უკან ,მაგრამ ალექსანდრემ მიხურა კარი . ხელი ჩაკიდა და ონკანთან დააყენა. აკანკალებულ ხელებზე წყალი დაისხა და შემდეგ პირზე შეისხა. ნიჟარას დაეყრდნო, სარკეში გაუსწორა მზერა უკან მდგომს შემდეგ სახე შეიმშრალა და მისკენ შებრუნდა-ასე ნუ მიყურებ
-როგორ გინდა რომ გიყურებდე...მოხვედი აქ და დაიწყო ეს მარაზმი . სასაცილოა , ქორწილს გეგმავენ და გინდა მე შემირთო ცოლად? გეზიზღები , მეც არ ვგიჟდები შენზე ... რაში გჭირდება ეს ბავშვი ან საერთოდ როგორი იქნება მისი ან ჩვენი მომავალი. სისულელეა ეს ყველაფერი
-რა გინდა ფეხებზე დაგიკიდოთ და ვთქვა მოკალით ბავშვი რომელიც მე შევქმენი-თქო? მაგას არასდროს ვიტყვი, ჩემს შვილს სიკვდილის უფლებას არ მივცემ და ფეხებზე შენ რა გინდა, თავს როგორ გრძნობ ან როგორ იგრძნობ. ქორწილამდე ადამიანს დაემსგავსები, ექიმთან წავალთ და გეტყვის რა უნდა დალიო ან რა უნდა ჭამო ასე რომ არ გერეოდეს გული ყოველ წამს . ისიც რა გეგმები გქონდა , დღეიდან ბავშვის დაბადებამდე შენი მთავარი მოვალეობა მასზე ზრუნვაა და გეფიცები რამე რომ გაუჭირდეს, რაღაც რომ დაემართოს ეს მდგომარეობა თამაშად მოგეჩვენება ისეთს დაგმართებ- თითები ყბაზე მოუჭირა და მერე არეულ თმაზე ხელი გადაუსვა
-მეცოდები ...უკვე აღარ ვიცი საკუთარი თავი უფრო მებრალება თუ შენ
-როგორ გინდა რომ გამაგიჟო და დაგახრჩო ,მაგრამ არ გამოგივა. მეტჯერ აღარ გამოგივა ჩემი დაშტერება . გარეთ გამოდი , სუფთა ჰაერს ჩაისუნთქავ და უკეთ გახდები
გარეთ რომ გავიდნენ გიორგი დაინახა და წამსვე გაჩერდა
-მოიცადე ვკითხოთ ბატონ გიორგის თუ შეიძლება გარეთ გასვლა, მე მეკრძალება მის გარეშე სახლის ზღურბლზე გადასვლა
-მარიამ !
-მითხარი რომ ნებას მრთავ
-დღეიდან ალექსანდრეს გადასაწყვეტია ყველაფერი რაც შენ და შენს შვილს უკავშირდება
-აიი უკვე ერთი ბატონიდან მეორესთან გადავინაცვლე, ტრანსფერი განხორციელებულია . შეგვიძლია წავიდეთ - პირველი გავიდა ეზოში . ძალა საიდან ჰქონდა ვერ გეტყვით ,მაგრამ სწრაფად მიაბიჯებდა . ალექსანდრე და გიორგიც მიჰყვებოდნენ, მაგრამ ვერ მიხვდნენ სად მიდიოდა სანამ გიორგის მანქანიდან იარაღი არ ამოიღო
-რას აკეთებ გოგო შეიშალე? დადე ...დადე ეგ დედამოტყ.ული იარაღი . ამის დედაც, დადე მარიამ ...უკან დააბრუნე - გიორგიმ მაშინვე დაიყვირა ,იცოდა დატენილი იყო. მარიამმაც შესანიშნავად იცოდა ეს, ტყვიებს დახედა და გაიცინა
-ვითამაშოთ ...ისე როგორც თქვენ, ყველანი თამაშობთ ჩემი ცხოვრებით იმ წყეული ღამის გამო. მხოლოდ ერთი ღამე ... ერთადერთი ის წუთები რომლებიც საერთოდ არ მახსოვს, წაიშალა ტვინიდან და ეს ბავშვი , რომელიც ძალიან უიღბლო ყოფილა -ლაპარაკობდა და თან ტყვიებს მინდორში ყრიდა. მხოლოდ ერთი დატოვა - აიი ისიც, ჩემი საბედისწერო ტყვია რომელიც ერთხელ და სამუდამოდ დაასრულებს ამ ტანჯვას რომელსაც უკვე ვეღარ ვუძლებ. ერთი თვის წინ მეგონა რომ სამოთხეში მოვხვდებოდი, მაგრამ ახლა ჯოჯოხეთის ცეცხლში ვიწვი , უკვე ვხედავ ალს რომელიც მშთანთქავს- გაიცინა და უკან დაიხია ისე დადგა ვერავინ მიუახლოვდებოდა - მე ხომ სულ მიყვარდა თქვენი დახმარება ამჯერადაც ვეცდები გავაკეთო ის რაც შენ და მამას გინდათ ... გულში ვერ ვისვრი ,მოუხერხებელია საფეთქელი სჯობს დაზღვეული ვიქნები , სიცოცხლის ყველა შანსი რომ გავაქრო არა?
-მარიამ , გთხოვ გამოფხიზლდი. ვიცი ცუდად ხარ, წაგიყვან ... გეფიცები უბრალოდ დადე ეგ წყეული იარაღი -ალექსანდრეს სასოწარკვეტილება ეტყობოდა ხმაში , თვალებში უყურებდა და მისკენ მიდიოდა
-ახლა რას ვხედავ იცი? ორ სრულიად სხვადასხვა ადამიანს ერთს რომელსაც მხოლოდ იმის ეშინია რომ თავს თუ მოვიკლავ ყველა გაიგებს , ჭორებს ვერ დააღწევენ თავს ,მაგრამ ჩემგან გათავისუფლდება და მეორეს , ერთადერთი ღამის მსხვერპლს რომელიც იმ ბავშვზე ღელავს რომელზეც არაფერი იცის , რომელსაც ახლა მხოლოდ გული აქვს და მაინც ასე ძალიან გიყვარს... მაპატიე , არ ვიცი მართლა არ ვიცი მაშინ რაზე ვფიქრობდი და რა მოხდა ჩემს ტვინში . შენთვისაც ასე სჯობს, დამიჯერე - ცრემლები მოდიოდა სისხლისფერი თვალებიდან. შემდეგ თვალები დახუჭა და შებრუნდა
გასროლის ხმამ მოიარა მთელი ეზო და სახლშიც შეაღწია. ის მცირედი მყუდროებაც დაურღვია სუფრასთან მსხდომებს , შემდეგ ქეთევანი კარისკენ გაიქცა, ეზოში მირბოდა სანამ მინდორში დაცემული მარიამი არ დაინახა და მუხლებზე დავარდნილმა კივილი არ დაიწყო . გიორგი ხეს იყო მიყრდნობილი და ვერაფერს ხედავდა , არც უნდოდა იქეთ გახედვა . წერეთლები გაყინულები იდგნენ და ხედავდნენ ზურგით მჯდომ ალექსანდრეს რომელიც მოძრაობდა , მას არაფერი სჭირდა
-მარიაამ ... დაგვღუპე ბებია ?- მარუსა და გიორგი ჯერ კიდევ სახლთან იყვნენ ალექსანდრემ რომ თქვა ცოცხალია, იარაღის წართმევა მოვასწარიო . უკან არ შებრუნებულა, გონწასული მარიამის სხეული მკერდზე ჰყავდა მიკრული სანამ აკანკალებული ხელების დამორჩილება არ შეძლო მანამ კოცნიდა თავზე ,შემდეგ ხელში აიყვანა და ისე დაიძრა ეზოს წინა ნაწილისკენ
-ალექსანდრე ... სად მიგყავს
-სახლში ნატალია ან სადმე სხვაგან სადაც ნაგავივით არ მოიშორებენ !
-ვერ წაიყვან , ქორწილამდე ვერსად წაიყვან!
-ფეხებზე თქვენი ყველას რეპუტაცია , ის უკვე ჩემია...თქვითონ არ თქვით რომ შვილი აღარ გყავთ და მხოლოდ ქორწილს აჩუქებთ ? არ სჭირდება ქორწილი, თქვით რომ გავიპარეთ და გაბრაზებული ხართ. ყველა რომატიკულ ნაბიჯად ჩათვლის და აღარ გაგჭორავენ ბატონო ზურაბ !
-ალექსანდრე სიტყვები აკონტროლე - ნიკა გადაეღობა წინ - გოგო სახლში შეიყვანე და მორჩი ბავშვივით მოქცევას. ისე იქნება როგორც მოვილაპარაკეთ , ქორწილამდე ისინი იზრუნებენ ბავშვზე და მარიამზე. ექიმთან წავიყვანთ და ყველაფერი ნელ-ნელა დალაგდება
-ნელ-ნელა დალაგდება არა? ...დრო გვაქვს? წამით რომ დამეგვიანა ახლა სისხლის გუბეში იწვებოდა - ისევ დაუარა უსიამოვნო ჟრუანტელმა სხეულში და უფრო ძლიერად მოხვია მკლავები მარიამს
-ვაფასებ შენს ასეთ დამოკიდებულებას ყმაწვილო...პირადად მე გაძლევ პირობას რომ ამ სამი კვირის განმავლობაში , ქორწილამდე მარიამს არაფერი დაუშავდება. შემდეგ წაიყვანთ და შენზე იქნება დამოკიდებული ორივეს სიცოცხლეც და ცხოვრებაც- ზურას სიტყვებმა შეაჩერა და მიმართულება შეიცვალა .
საძინებელში თავად აიყვანა, რას წარმოიდგენდა მეორედ იმ ოთახში შესვლა ასეთი მიზეზით თუ მოუხდებოდა. საწოლზე ფრთხილად დააწვინა თითქმის გამოფხიზლებული გოგო და მის გვერდით ჩამოჯდა, პულსი შეუმოწმა, სახეზე ჩამოყრილი თმა გადაუწია და მისკენ დაიხარა
-გამოფხიზლდი მარიამ ... გაახილე თვალები თორემ მალე შევიშლები
-შენ - ტუჩები უშრებოდა , მიღებული სტრესის გამო სიტუაციის აღქმას ვერ ახერხებდა მის შავ სფეროებს უყურებდა და გონს მოსვლას ცდილობდა- მე ისევ აქ ვარ?
-აქ ხარ და კიდევ დიდხანს არ მოგცემ წასვლის უფლებას. შენ წარმოდგენაც არ გაქვს რა შემიძლია გავაკეთო თუ რაღაცის მიღება მინდა . მიხვდი ,რომ ეს ნიშანია და არ გაქვს უფლება საკუთარ თავს ასე მოექცე
-დავიღალე , ძალა აღარ მაქვს-თვალები დახუჭა და თავი გვერდით შეაბრუნა, ცრემლები წამოუვიდა და ალექსანდრემ ისევ უცნაური ჩხვლეტა იგრძნო გულში
-ეცადე დაიძინო , ძალები აღიდგინო და როგორმე გაუძლო
იქ დარჩენა აღარ შეეძლო, ცოტაც და გაგიჟდებოდა. ნაკაშიძეების სახლი დატოვეს აღარაფერი უთქვამს , სახლში მიიყვანა ყველანი და თავად ისე წავიდა ნატალიამ უკან მოხედვაც ვერ მოასწრო. აღარ ჩანდა , არც ტელეფონს პასუხობდა მეორე დღეს დილაადრიან გამოჩნდა ნატალიას უთხრა ექიმთან დარეკე , იცოდეს რომ მივდივართო გამოიცვალა და მარიამთან წავიდა. ეზოში რომ შევიდა პირველი გიორგი დაინახა, შესასვლელში იჯდა და ეწეოდა
-ასე ადრიანად არ გელოდი...
-თორმეტი გახდება მალე ... სად არის
-თავის ოთახშია , ჯერ არ გამოსულა
-ავალ ...
-შეგიძლია მიბრძანდე - ხელი გაშალა და ისევ მოიქცია სიგარეტის ღერი ტუჩებსშორის
კიბე სწრაფად აირბინა, გზად არავინ შეხვედრია , საძინებლის კარი დაუკაკუნებლად შეაღო და პირდაპირ შევიდა . მარიამს მშვიდად ეძინა,მაგრამ მაინც ეტყობოდა სახეზე დაღლილობა. ზოლიანი ზედა ეცვა , ხელები ბალიშზე ეწყო და თმა ისევ სახეზე ჰქონდა ჩამოყრილი . მისი გაღვიძება არ უნდოდა, სავარძელში დაჯდა და ოთახს მოავლო მზერა. ერთ კედელზე კვადრატული თაროები იყო წიგნებით , მის ქვეშ მაგიდა იდგა რომელზეც სასკოლო წიგნები და რვეულები იყო დალაგებული . მეორე მხარეს ტანსაცმლის კარადა ფარავდა მთელს კედელს . მზერა მარიამზე გადაიტანა და მიხვდა რომ მალე გაიღვიძებდა, არც შემცდარა. გადაბრუნდა, სახე ბალიშში ჩამალა და შემდეგ თვალები გაახილა
-ექიმთან მივდივართ , სწრაფად მოემზადე . ქვემოთ დაგელოდები - ალექსანდრემ სიტყვის თქმაც არ ადროვა ისე წამოდგა და ოთახიდან გავიდა.
ეზოში იჯდა გიორგის გვერდით მარიამი რომ გამოვიდა , გიორგისკენ არც გაუხედავს ისე დაიძრა ჭიშკრისკენ . მანქანაში ჩუმად ისხდნენ, აღარც სიმღერა ჩაურთავს ალექსანდრეს , დაძაბული იჯდა და ღრმად სუნთქავდა .
დერეფანში ისხდნენ და თავიანთ რიგს ელოდნენ. როგორც იქნა შევიდნენ კაბინეტში , ექიმმა უამრავი კითხვა დაუსვა ორივეს მანამ სანამ გასინჯვაზე გადავიდოდა . შემდეგ გამოკვლევები დაიწყო და როგორც იქნა ეხოსკოპიამდეც მივიდნენ. თვალები დახუჭული ჰქონდა ბავშვის გულისცემის ხმა რომ გაიგო და ყელში ბურთი გაეჩხირა, ალექსანდრეს თითების შეხება იგრძნო მტევანზე და ტუჩები ხელისზურგზე. თვალებამღვრეული უყურებდა მონიტორს და გრძNობდა რომ ისევ ამოტრიალდა მისი ცხოვრება. ოთახის დატოვების შემდეგ სრულიად შეეცვალა აზრები , თითქოს გონს მოვიდა, რეალურად იგრძნო ბავშვის არსებობა და პირველად შეეხო მუცელს თითებით .
-წამლებს ხომ დალევ ... იმედია გადამოწმება არ დამჭირდება . დღეში სამჯერ რომ მომიხდეს მოსვლა მაინც დაგალევინებ - ისევ ისე უხეშად ელაპარაკებოდა. დერეფანში მიაბიჯებდა და მარიამს არც უყურებდა
-არაა საჭირო, ყველაფერს გავაკეთებ ...ბავშვისთვის
გარეთ გაწვიმებულიყო, ქარიც ქროდა და სიცივისგან მობუზული დაიძრა მანქანისკენ. ალექსანდრემ ყველაფერი იყიდა აფთიაქში და რეცეპთან ერთად მისცა პარკი. გზაში იყვნენ უცებ საშინლად რომ მოუნდა პიცა და ისე თქვა არც კი უფიქრია
-პიცა მინდა ალექსანდრე ... პეპერონი . ხო ,მგონი ძალიან მინდა - მისკენ გაიხედა და წარბები საყვარლად შეჭმუხნა
-ანუ პიცა გინდა
-ხო
-გინდა და იქნება - მანქანა მოაბრუნა და ქალაქის ცენტრისკენ დაბრუნდა . რამდენიმე წუთის შემდეგ პიცას დაჰყურებდა ქალბატონი და საერთოდ აღარ ახსოვდა ალექსანდრეს არსებობა -იმედია ისევ არ გახდები ცუდად -ჩუმად თქვა და თავისი კოლა მოსვა. მარიამმა ორი უზარმაზარი ნაჭერი რომ შეჭამა შემდეგ გაჩერდა და წავიდეთო უთხრა
-კიდევ ხომ არ გინდა რამე ისეთი რაც სახლში არ გაქვს...ან ერთი ხომ არ წამოვიღო იქნებ მოგინდეს
-ნწ , უბრალოდ წავიდეთ . წამლებს დავლევ და დავისვენებ
უყურებდა და ვერ იჯერებდა, ეჭვიც კი შეეპარა ხომ არ მატყუებსო განგებ ხომ არ აკეთებს რომ დავუჯეროო,მაგრამ მერე მიხვდა ასე რატომაც იქცეოდა . სახლთან დატოვა და წავიდა , მაგრამ რამდენიმე საათის შემდეგ დაურეკა .
ასე დაიწყო იმ დღიდან თვის ბოლომდე სანამ ქორწილის დღე არ მოვიდა. მხოლოდ იმას მიაღწიეს რომ ხელისმოწერის შემდეგ არსად წავიდოდნენ , რამდენიმე ფოტოს გადაიღებდნენ და პირდაპირ რესტორანში გადაინაცვლებდნენ. მარიამის და ალექსანდრეს ამბავი იმ დღიდან გავრცელდა ნათესავებს რომ უხმეს, ახლო მეზობლებს და ნიშნობა მოაწყვეს. კიდევ ერთი სპექტაკლი რომელმაც ყველა გააკვირვა,მაგრამ პასუხები ყველაფერზე ჰქონდათ. ზურამ შეყვარებულობანა , შეხვედრები და მსგავსი ამბები არ მიყვარს, რადგან სერიოზულადაა საქმე სჯობს ერთად იყვნენ, დაქორწინდნენ ჩვენც მშვიდად ვიქნებით და ისინიცო. მართალია ბევრი ვერ იჯერებდა მარიამმა ასე უცებ რომ შეიცვალა აზრი გათხოვებაზე, მაგრამ სხვა ეჭვი არავის გასჩენია. სახლი სავსე იყო სტუმრებით, მიდიოდა ქეიფი, სიმღერები, სადღეგრძელოები. ზურას ძმაკაცების დალოცვები და მარიამის ყალბი ღიმილი. ალექსანდრეს ნათესავები აკვირდებოდნენ და უკვე ნერვები ღალატობდა. გიორგის მეგობრებიც რომ გამოჩნდნენ ტყუილი უკვე ყელში უჭერდა
-თუ გვჯეროდეს ბ.ზის შვილი ვიყო...ვიკითხე რა ხდება ზურა ბიძიასთან-თქო და მარიამის ნიშნობააო რომ მითხრეს გეფიცები ახლაც არ ვარ გამოფხიზლებული
-ხო...ვათხოვებთ მარიამს, ერთით ნაკლები გოგო რჩება ამ სახლში - გიორგი მივიდა სანამ თვითონ იტყოდა რამეს- თქვენ როდის ჩამოხვედით , არ მეგონა აქეთ თუ იყავით თორე დაგიძახებდით
-ვიცით რო დაგვიძახებდი...ისე წამოვედით რა - ბიჭმა თავზე უხერხულად გადაისვა ხელი და მერე ისევ მარიამს გახედა. გიორგი სხვებს ელაპარაკებოდა, ქორწილზე უყვებოდა და რაღაც ამბებს თხზავდა ყოველ წინადადებაში. ერთი და იგივე ამბებს ყვებოდნენ თითქოს რაღაც ლექსი ჰქონდათ დაზეპირებული ყველას
-გიგი არ არის თქვენთან ერთად?- ბიჭებს შორის რომ ვერ დაინახა გაუკვირდა. ძმები ერთად დადიოდნენ ხოლმე სოფელში
-ეზოშია ... გელოდება . მოგწერა , გირეკავდა ,მაგრამ არ ვიცი ალბათ არ გინახავს
სახლიდან მაშინვე გავიდა . მიხვდა გიგი საითაც იქნებოდა და ეზოს უკანა ნაწილისკენ დაიძრა. მართლაც იქ იყო, ეწეოდა და ნერვიულად დააბიჯებდა. მარიამი რომ დაინახა წამსვე გაჩერდა , სიგარეტი მოისროლა და მისკენ დაიძრა
-გიგიი - ბიჭს ჩაეხუტა და მანაც რომ მოხვია მკლავები მალევე მოშორდა- რატომ არ შემოხვედი... ბიჭები ჩვენთან არიან- აღარ შეეძლო ღიმილი, სევდაც შეეპარა მის მზერას
-რას აკეთებ მარიამ , შეიძლება ყველა დააბოლო,მაგრამ მე ვერა . ვიცი რომ არავინ გიყვარს , არც ის ვიღაც ალექსანდრე რომელიც როდის გაიცანი ან იცნობ საერთოდ? მითხარი პატარავ რა ჯანდაბა ხდება , რატომ გათხოვებს ზურა იმ ბიჭზე. მითხარი და გეფიცები ყველაფერს დავიკიდებ და წაგიყვან
-გიგი არ გინდა ...მე
-არ მითხრა , არ მითხრა რომ გიყვარს . არ მითხრა გთხოვ ... ღმერთო ჩემო -თავზე ხელი გადაისვა და უკან გადადგა ერთი ნაბიჯი- რომ გავიგე სიცილი ამიტყდა, მერე ლამის მოვკალი ჩემი ძმა მეგონა მეღადავებოდა . სანამ ჩამოვიდოდი ბოლომდე მეგონა რომ მატყუებდნენ . მთელი დღეა გირეკავ და შენ არ მპასუხობ, შევიშალე გეფიცები ... არ მითხრა რომ მართლა გიყვარს, რომ დავაგვიანე, თორემ გავგიჟდები , გეფიცები გავგიჟდები უშენოდ
-გიგი რას ამბობ ვერც კი ხვდები... არ გინდა , აღარაფერი თქვა უბრალოდ არ თქვა
-უნდა გითხრა ახლა მაინც უნდა გითხრა, ღმერთო როგორ მიყვარხარ შენ ვერც კი წარმოიდგენ . შანსი არ არის შენ სხვისი გახდე... შანსი არ არის მარიამ
-გიგი მე ...მე მაპატიე. ღმერთო მე , მე არ შემიძლია შენ და მე მეგობრობის გარდა არასდროს არაფერი გვექნება გიგი მე ალექსანდრე
-ვიცი რომ არ გიყვარს, ჩემს მიმართ რას გრძნობ. ვიცი, ხო ვიცი რომ არ შეგიყვარდები ისე როგორც მე მინდა,მაგრამ არ დავუშვებ ვიღაცაც უსიყვარულოდ გაგაყოლონ
-რადგან შენ არ უყვარხარ და მარიამზე ოცნებაში გხდება სული გგონია მეც შენსავით არაფერს ვნიშნავ მისთვის? ძალიან ,ძალიან დაგაგვიანდა ...საერთოდ სხვაგან მოხვდი . მარიამი დიდი ხანია ჩემია და სიცოცხლის ბოლომდე ასე იქნება ! ტეხავს უიმედო სიყვარული,მაგრამ ჩემს ცოლს ახლოს თუ გაეკარები
-შენს ცოლს? ის შენი ცოლი არ არის
-უნდა რომ თავი მაცემინოს ? მხოლოდ იმიტომ ვიკავებ თავს რომ არ განერვიულო და თუ არ დაახვევს აქედან გეფიცები შენს თვალწინ გავუერთიანებ თავ-ყბას - მარიამის მუცელზე ჰქონდა მოხვეული ხელი , ზედმეტად მხიარული ჩანდა თითქოს ადრენალინი ემატებოდა და ერთობოდა ამ სიტუაციით
-მარიამ , პატარავ შემომხედე
-ყელში ამომიყვანა, გეფიცები - მარიამი გვერდით გასვა და ისე უცებ დაარტყა მხოლოდ წამოკივლება მოასწრო . სახლში ისევ ხმაური იყო, ეზოდან ხმა არც შევიდოდა , ისე უცებ იფეთქა სისხლმა გიგის ცხვირიდან ვერაფერი შეძლო ,მაგრამ მერე გონს მოვიდა
-ალექსანდრე გეყოფა ... -მის წინ დადგა და გიგის დარტყმის საშუალება არ მისცა -არ გინდა გთხოვ, გიგი მე ალექსანდრე მიყვარს...წარმოდგენა არ მაქვს როდის შემიყვარდა ან როგორ, უბრალოდ მიყვარს გესმის? ალბათ ასეც უნდა იყოს წესით არ უნდა მიყვარდეს, მაგრამ იმდენად მიყვარს რომ ცოლად მივყვები . შენ იცი როგორ მიყვარხარ, მთელი გულით მინდა ბედნიერი იყო და ზუსტად ვიცი ოდესმე იპოვნი ქალს რომელსაც ჩემზე მეტად შეიყვარებ
-მარიამ
-ღმერთო ჩემო , ისევ არ ესმის...ყველანი როგორი ჯიუტები ხართ საყვარელო
-ალექსანდრე წამომყევი, გთხოვ ...
-როგორც შენ მეტყვი , პატარავ- გაუღიმა , მისი შავი თვალები ისეთი ცივი იყო სულს გაგიყინავდა. ხელი მოხვია , სხეულზე აიკრა და ისე დაიძრა სახლისაკენ
-გამიშვი...-თითებზე ჩაავლო ,მაგრამ ვერ გააშვებინა . გაწითლებული ჰქონდა დარტყმის გამო -საშინელი ხარ
-შენ ვერც კი წარმოიდგენ რამდენად საშინელი შეიძლება ვიყო მას ან ვინმე სხვას ოდესმე თუ მისცემ მოახლოების საშუალებას. შენზე ოცნებაც არ უნდა სცადონ და თუ ამას დროულად არ გააგებინებ მერე ყველას გადავუვლი , შენ კი ვერ წარმოიდგენ რამდენად სასიამოვნოა როდესაც ვიღაცას სახეს ახევ - ზემოდან უყურებდა , ერთი ხელი მის თეძოზე ჰქონდა მეორე ყელზე შეუცურა, ცერა თითი ტუჩებზე გადაატარა და დაიხარა ,მარიამმა თავი შეაბრუნა,მაგრამ ყბაზე მოუჭირა და ტუჩებზე წაეტანა. პირველი კოცნა იყო მარიამისთვის, პირველი რომელიც დაამახსოვრდებოდა იმ დილის შემდეგ . ეცადა მოეშორებინა, ხელისგულებით მკერდზე აწვებოდა მან კი უფრო ახლოს მიიზიდა და მანამ არ შეეშვა სანამ არ დამშვიდდა. შემდეგ ქვედა ტუჩზე იკბინა და გაიცინა- ეს ისე , რომ გახსოვდეს ვისი ქალი ხარ
-ხელები მომაშორე - თვალები აემღვრა , საშინლად გრძნობდა თავს აშინებდა ასეთი ალექსანდრე, საშინლად ეშინოდა ამ კაცის რომელიც არ ჰგავდა იმ ბიჭს რომელიც თავიდან გაიცნო . ახლა რამდენიმე ჭიქა ღვინო ჰქონდა დალეული ისიც მოქმედებდა, მაგრამ ესეც არაფერ შუაში იყო ზოგჯერ იმდენად ცივი მზერა ჰქონდა თვალსაც ვერ უსწორებდა.
როგორც კი გათავისუფლდა მაშინვე სახლში შევიდა, კიბე აირბინა და საძინებელში გამოიკეტა. მთელი ჭიქა წყალი დაცალა და საწოლზე ჩამოჯდა. რამდენიმე წუთში კარი გაიღო და სიცილ-კისკისით შევიდნენ შემთვრალი მაკრინე და ლიკუნა
-აი ჩვენი პაწაწო დედოფალა აქ ყოფილა...პროსტა თუ მჯეროდეს რო მე ამდენ შეყვარბეულ გამოცვლილი ქალი ვერ გავთხოვდი და ამ გოგომ ჯერ კიდევ ზაფხულში ბიჭის ხსენებაც რომ არ უნდოდა ასეთი კაცი ჩაიგდო ხელში
-აუუ პროსტა ხო ვჭედავ ამ ასაკში რო თხოვდება, კიდე ვერ ვიჯერებ და არ მომწონს,მაგრამ ალექსანდრეეე აუუ ალექსანდრე იმენნა კამფეტი ბიჭია. სად იპოვნე გოგო , აი ბედი თუ არ არსებობს ლიკუნა რა...ბიჭი თბილისიდან ამის გასაცნობად ჩამოსულა სოფელში
-გეყოფათ რა , გთხოვთ...თავი საშინლად მტკივა
-ღმერთო ისევ ისეთი უხასიათო ხარ შენ ვერ დაგატკბო იმ ბიჭმა ? ხანდახან მაინც გეკოცნაოს გოგო-ლიკუნა იცინოდა და წითლად შეღებილ ტუჩებს სასაცილოდ მანჭავდა- თუ ქორწილამდე რო არ შვებით იმიტომ გათხოვებს ზურიკო , კი კი უეჭველი ეგ პონტია
თავი უსკდებოდა, ქვემოდან ამოსული მთვრალი კაცების სიმღერის ხმა, გიტარაზე უაზროდ თითების თამაში და ეს ყველაფერი ერთად ჭკუიდან შლიდა. თავი დახარა, საფეთქლები დაიზილა, მერე სახეზე ჩამოისვა თითები მაგრამ არაფერმა უშველა
-ფეხმძიმედ ვარ და იმიტომ მათხოვებს თქვენი საყვარელი ზურიკო, იმიტომ მირთავს თქვენი შოკოლადი, კამფეტი ალექსანდრე და იმიტომ მეზიზღება ახლა ყველა და ყველაფერი. ტოქსიკოზი მაქვს, წამლები დავლიე ღებინება რომ არ დამწყებოდა ამდენ ხანს სუფრასთან ჯდომის დროს , ჯოჯოხეთი გამოვიარე ნოემბრის შემდეგ და ღმერთმა დასწყევლოს ჩემი მთელი არსებობა
ეს რომ თქვა ორივე გაჩუმდა, სავარძელში ჩაესვენნენ და დიდხანს უყურებდნენ თვალებგაფართოებულები . მერე ერთად დაიწყეს ბუტბუტი
-როგორ ... რანაირად
-შანსი არ არის, ბავშვი როგორ
-არ იცით ბავშვები როგორ გამოდის ?
-ჩვენ ... კი მაგრამ ჯანდაბა დავიბენი მე თქვენ
-არ გიყვარს?
-ლიკუნა მე ვარ , მარიამი რომელ სიყვარულზე მელაპარაკები ?
-შენ ხარ , მარიამი ფეხმძიმე- ჩუმად თქვა და კარს გახედა თითქოს ვიღაც აურადებდათ- ჯანდაბა , შენს ადგილას თავს ვერც კი წარმოვიდგენ. პატარავ... აქამდე რატომ არ გვითხარი ჩვენ რაზე ვწიოკობდით, დაგაწუხეთ და შენ თურმე რა მდგომარეობაში ხარ
-პატარავ პატარა გეყოლება... დეიდები ვიქნებით ლიკუნა აზრზე ხარ?
-არავინ იცის...ჩვენს გარდა მხოლოდ ალექსანდრეს ოჯახისწევრებმა იციან მშობლებმა და დამ , სხვა არავინ . ვერ გეტყოდით, მაგრამ უკვე მახრჩობდა ეს ამბავი
-არ იტირო რა, პატარავ ... ჩვენ სულ შენთან ვიქნებით ხო იცი არა? შენ თუ გინდა ვაფშე დავიკიდოთ ყველაფერი და ჩემთან გადმოდი. ხომ იცი მაგრად გვკიდია ჩვენ ამათი მენტალიტეტი და სისულელეები - მაკრინე მოეხვია და ცრემლები შეუმშრალა
-ერთ კვირაში ქორწილია , ალბათ ასე უნდა ღმერთსაც ... გავხდები მისი ცოლი, დროებით მაინც . ამ ამბავზე საუბარი აღარ მინდა, ერთ დღეს მოგიყვებით ყველაფერს,მაგრამ ახლა არა. ჯერ კიდევ დამრჩა ჩემი როლი შესასრულებელი
ის ღამეც გადაიტანა, ყველაფერი მორჩა, სახლში მხოლოდ მაკრინეს და ლიკუნას მშობლები დარჩნენ სხვა ყველა წავიდა . საძინებელს შეაფარა თავი, ვეღარ უძლებდა საკუთარი ოჯახისწევრების მზერას. მაინც რა მარტივია ადამიანის დამოკიდებულების შეცვლა, ერთი შეცდომა და სიყვარული სიძულვილად შეიძლება იქცეს? შეიძლება თუ საკმარისი არ იყო .
.........
ქორწილის დღეც მალვე მოვიდა. გონს რომ მოვიდა უკვე სარკის წინ იდგა თეთრ კაბაში გამოწყობილი და საკუთარ ანარეკლს უყურებდა. ირგვლივ მყოფების შეფასებებს არ უსმენდა, სულერთი იყო მისთვის ეს ყველაფერი, უბრალოდ მადლობას იხდიდა და იღიმოდა. მთელი დღე ერთი და იგივე უნდა გაგრძელებულიყო და მზად იყო .
მოსაწყენი, უფერული, დამღლელი ცერემონიები. ღიმილი, ღიმილი და ისევ ღიმილი, რომელიც ყოველ ჯერზე ყალბი იყო. ფარსი იყო ზურას და ქეთოს ღელვაც, თითქოს ძალიან ადარდებდათ მარიამთან გამომშვიდობება, თითქოს ასე უჭირდათ მისი გათხოვება. ტყუილი იყო მარუსას და გიორგის დალოცვა, ტყუილი და მეტი არაფერი. სტუმრებისთვის, მაყურებლებისთვის დადგმული სპექტაკლი რომელშიც ნამდვილი არაფერი იყო.
არც ალექსანდრეს გალანტურობა,მისი ღიმილიანი სახე , კამერას რომ უღიმოდა ან რომელიმე ნათესავს ესაუბრებოდა. ის აბრჭყვიალებული თვალებიც და „ულამაზესი ხარ“ . ყველაფერი უფერული იყო მარიამისთვის. დრო მალე გადიოდა და საშინლად უხაროდა ასე რომ ხდებოდა.
ხელი მოაწერეს, კამერას გაუღიმეს და მანქანაში ჩასხდნენ. ირგვლივ იმდენნაირი ადამიანი იყო, თბილისიდან ჩამოსული სტუმრები ადამიანები რომლებსაც საერთოდ არ იცნობდნენ, ორი სრულიად განსხვავებული საზოგადოება შეიკრიბა ამ ცირკის სანახავად და განიხილავდნენ ყველაფერს დედოფლიდან დაწყებული მაგიდაზე მოთავსებული თეფშებით დასრულებული. მოსწონდათ წყვილი და მაინც ერთხმად აღნიშნავდნენ რომ ასე ახალგაზრდა დედოფალი თან ასე გაქცევების გარეშე გათხოვილი პირველი იყო მათ მეხსიერებაში. ვინ იცის კიდევ რამდენ რამეს ამბობდნენ, მაგრამ არაფერი ადარდებდათ მთავარი საიდუმლო დაფარული იყო .
ყველა შესანიშნავად ერთობოდა, ერთ საათში უკვე შეზარხოშებულები იყვნენ. იმდენი ახალგაზრდა ჩანდა სტუმრებს შორის მხიარულებაც გამოსდიოდათ. ყველა შესანიშნავ დროს ატარებდა, ალბათ მათთვის დასამახსოვრებელი ქორწილი იქნებოდა, დახვეწილი , შესანიშნავი წყვილითა და ბევრი ბედნიერებით.
პირველმა ცეკვამ განსაკუთრებული შთაბეჭდილება მოახდინა, საფირმო ქართულით რომ არ დაეწყოთ ალბათ საოცრება იქნებოდა ,ამიტომ ესეც მოახერხეს. მას შემდეგ აღარ უცდია ალექსანდრეს, მაგრამ მარიამი არ მოასვენეს. სულ ვიღაც მიდიოდა და სხვა გზა აღარ ჰქონდა. ეს ყველაფერი უკვე იმდენად დამღლელი იყო ალექსანდრემაც შეამჩნია და ერთ-ერთი ცეკვის დროს თავად ჩადგა მარიამსა და უცნობ ბიჭს შორის ,რომელსაც აშკარად თავისი შვიდწლიანი ცეკვის გამოცდილების გამოაშკარავება უნდოდა და თავმომწონედ აკეთებდა ილეთებს, ალბათ დედამისიც იყო სადღაც სტუმრებს შორის და ამაყობდა შვილით.
-აღარ შეწყვეტენ ნეტავ? დათვრნენ უკვე და მაინც არ ჩერდებიან. უნდა ვუთხრა რომ ქართული საერთოდ აღარ დაუკრან , არაფერი
-ფეხზე დგომა აღარ შემიძლია- სუნთქვა აჩქარებული ჰქონდა, მკლავზე დაეყრდნო და ეცადა დამშვიდებულიყო - მუცელი დაჭიმული მაქვს, უცნაურად ვარ
-გარეთ გავიდეთ - ხელი მოხვია და აივანზე გაიყვანა. ყველაზე მშვიდ კუთხეში დასვა და წყალი მიაწოდა . თვითონ სიგარეტის ღერი ამოიღო და მოკიდებას აპირებდა ბავშვი რომ გაახსენა . თითებსშორის ატრიალებდა და ხედს უყურებდა. სიმშვიდეში ყოფნისას მიხვდა რომ თავადაც უსკდებოდა თავი იმ ორმა ჭიქა შამპანიურმა აშკარად არ იმოქმედა .
-არ გითქვამს თბილისში როდის მივდივართ
-ხვალვე ... შენი ბარგი მანქანაშია უკვე.
-რატომ აქამდე არ მითხარი
-რა მნიშვნელობა აქვს სად გადაცხოვრდები...შორს უფრო მშვიდად იქნები, დამიჯერე . ორ უცხო ადგილთან შეჩვევას ერთს შეეჩვიო სჯობს . ყველაფერი გადაწყვეტილია !
დაბრუნების შემდეგ ყველაფერი ჩაბნელებული იყო, ელექტრონული მუსიკა და ახალგაზრდების ცეკვა. მათ რომ უყურებდა ის ღამე ახსენდებოდა , მაგრამ მაინც არაფერი იყო კონკრეტული. ახლა უკვე თეთრი კაბით ცეკვავდა ცენტრში, არათითზე ორი ბეჭედი ჰქონდა მორგებული , მარიამ წერეთელი იყო და მის სხეულში ორი გული ფეთქავდა.
ბრბოს რომ გამოეყო მუსიკაც დასრულდა, ცენტრალური ნაწილი განათდდა, ყველა მიმოიფანტა . საკუთარი სახელი გაიგო , ალექსანდრემ წელზე შეუცურა ხელი და ვალსის ნელ მელოდიას ააყოლეს სხეული. საკუთარი გულისცემა ესმოდა მხოლოდ, თითები მის მხრებზე ჰქონდა დაწყობილი ის კი ისე უყურებდა , ისე დაჟინებით გულს რომ გაგიჩერებდა და გაგაცოცხლებდა კიდეც. დატრიალდა, ისევ აეკრო სხეულზე და ისევ გაუსწორა მზერა , კიდევ ერთხელ მიუახოვდა მისი სახე, შავებში ჩაიძირა , ტუჩებზე კი მისი ტუჩების შეხება იგრძნო ,უცნაურად ნაზი, ფაქიზი და სასიამოვნო რომლის დასასრულს განათებული დარბაზი და ოვაციები მოჰყვა. შეძახილები , ტაში და ალექსანდრეს ღიმილი რაც დედამიწაზე აბრუნებდა, კიდევ ერთი სიყალბე !
უზარმაზარი ტორტიც გაჭრეს, თაიგულიც ისროლა , რომელიც პირდაპირ ალექსანდრეს ერთ-ერთ გაუთხოვარ ნათესავს ჩაუვარდა ხელში „ამას შენი წყალი ნამდვილად ვერ გადაესხმება, მეეჭვება პირველივე ღამეს დაფეხმძიმდეს და მერე გათხოვდეს“ ალექსანდრეს ჩუმი ჩაცინება არ გამოჰპარვია . ზოგჯერ ისეთი საშინელი იყო ...
დრო გადიოდა და თანდათან ახლოვდებოდა დასასრული, რომელიც სასტუმროს ნომერი იყო. მარიამი ბედს იყო დამორჩილებული და იმის გაკეთებას გეგმავდა რასაც ალექსანდრე მოისურვებდა როგორც გიორგიმ უთხრა უკვე მთლიანად წერეთლის სურვილებზე იყო დამოკიდებული . გასვლის დრო როცა დადგა ბავშვებთან მივიდა და ისე მოეხვია მათი სურნელი რომ თან გაჰყოლოდა , სხვებისთვის არც კი შეუხედავს ისინიც ურეაქციოდ იდგნენ სხვადასხვა გარემოცვაში . ალექსანდრემ ხელი ჩაკიდა და გასასვლელისკენ წაიყვანა. მანქანაში მშვიდად დაჯდა , ალექსმაც დაიკავა ადგილი და მანქანა სწრაფად მოსწყვიტა ადგილს. ძალიან ციოდა და ისეთი მშვიდი ამინდი იყო ფიფქებსაც ელოდნენ . მანქანის კარი თვითონ გაუღო და გადმოსულს თავისი პიჯაკი მოახურა . სწრაფად შევიდნენ სასტუმროში და პირდაპირ ლუქსისკენ გაემართნენ . შენობაში შესვლის წამიდან ცუდად იყო, ისევ მოგონებები აწუხებდა , ნომერთან რომ მივიდნენ საერთოდ გაუჩერდა გულისცემა. ალექსანდრეს მთვრალი, ამღვრეული მზერა კიდევ უფრო მეტად აფრთხობდა. ისე უყურებდა თავისი ღამისფერებით სულსაც კი უფორიაქებდა
-შენ თქვი რომ არაფერი გახსოვს იმ ღამიდან - შამპანიურის ბოთლი გახსნა და ჭიქა გაავსო. დალია, ცარიელი ჭიქა უკან დააბრუნა და პერანგის ღილების გახსნა დაიწყო - საერთოდ არაფერი გახსოვს?- გასწორდა, მისკენ შებრუნდა და პერანგი მოიშორა
-ფრაგმენტები კლუბიდან -ტუჩები გაუშრა, ხმა ჩაუწყდა. ის უკვე მის წინ იდგა ,ნახევრად შიშველი და თითებს მარიამის ყელზე მიასრიალებდა. თმამდე მიაღწია , ხელით შეკრულიი თმა გაუშალა და მუჭში მოიქცია -ალექსანდრე
-გახსოვს როგორ ცეკვავდი? გამოირჩეოდი იმ ათობით ქალს შორის რომელიც იქ იყო ... თითებს ამ წყეულ თმაში დააცურებდი , მის სურნელს აფრქვევდი , ამ საშინელ სურნელს რომელიც ტვინს მომენტალურად გითიშავს - ხელი წელზე შეუცურა, მაღლა აასრიალა , კაბის ელვა იპოვნა და ნელა გახსნა. შემდეგ უკვე შიშველ ზურგზე ეხებოდა თავისი ცხელი თითებით და იმპულსებს აგზავნიდა მთელს სხეულში- ზურგზე მოშიშვლებულ კანს ფარავდა ... თეძოებს ისე არხევდი , ის ს.რი რომ შეგეხო ტვინში სისხლი ჩამექცა- კაბა ისე დაქაჩა შიშველი მკერდი მოუშიშვლა, მხოლოდ ალაგ-ალაგ ჩამოყრილი თმა უფარავდა მკვრივ კერტებს - რომ არ მოვსულიყავი და მომეშორებინა მასთან დაწვებოდი? -თითები კაბის შიგნით ჩაუცურა და საჯდომზე მოუჭირა ,მეორე ხელით გვერდზე შებრუნებული თავი გაუსწორა და აიძულა თვალებში შეეხედა-მიპასუხე , იქნებ რომ მოვედი და ის მძ.ეველა ღლაპი მოგაშორე მანდ მივქარე
-არ ვიცი , წარმოდგენა არ მაქვს რას გავაკეთებდი- მკლავები მკერდზე აიფარა და ამღვრეული მზერა ისევ მოაშორა
-მაშინ მაბრაზებ როცა არ უნდა მაბრაზებდე...უცნაური მატყუარა ხარ - ტუჩის კუთხე ჩატეხა, კაბა სხეულიდან მოაშორა და საცვლისამარა დარჩენილს მზერა მოავლო . თითები წელიდან მუცელზე გადმოიტანა , ნეკნებს აუყვა დაფარული მკერდიდან ხელი მოაშორა და თმაც უკან გადუწია
-არ გატყუებ...მე , მე მართლა არაფერი მახსოვს . მე -უკან იხევდა სანამ საწოლს არ შეეჯახა . სანდრომ მსუბუქი ბიძგით დააწვინა რბილ ზედაპირზე და ზემოდან მოექცა- ალექსანდრე
-მჯერა, არაფერი გახსოვს ამიტომ უნდა გაიხსენო ...დავიწყების უფლებას არ მოგცემ ! - თითები ფეხებსშორის ჩაუცურა და ტუჩები ყბაზე მიაწება- მაშინაც ასე თრთოდი, ახლა გაყინული ხარ მაშინ კი იწვოდი და მეც მწვავდი. თვალები ანთებული გქონდა - კოცნის კვალს უტოვებდა ყელზე, არ ჩქარობდა ,თითებით ეფერებოდა და კიდევ უფრო მოქმედებდა- მაშინ ვგრძნობდი რომ გინდოდი, საშინლად გინდოდი , პერანგი ლამის შემომახიე , მესმოდა როგორ ეცემოდნენ ღილები იატაკზე- ხმა სულ უფრო და უფრო ხრინწიანი უხდებდა, ტუჩები უშრებოდა და მკერდთან შეჩერდა - შიშველ სხეულზე მეკვროდი , შენს გულისცემასაც კი ვგრძნობდი ... ჯანდაბა არც კი ვიცი რატომ მახსოვს ამდენი რამ , რატომ არ დამავიწყდი ყველა სხვა ქალივით ვინც კი მყოლია . შემომხედე - გვერდით ჰქონდა შავი შებრუნებული, ნიკაპი უკანკალებდა და თვალებს რომ გაახელდა იცოდა ცრემლები წამოუვიდოდა - ჯანდაბა ! რატომ ხარ ასეთი მათნაირი და თან სხვანაირი
-ასეთი რთულია გაიგო რომ არ მახსოვს? არ ვიცი...არაფერი ვიცი და ახლა ვერ ვიტან რომ მეხები, მრცხვენია შიშველი რომ ვარ და ცუდად ვარ , როცა ვიცი რომ ჩემი დახრჩობის სურვილი გაქვს, გეზიზღები ამ ყველაფრისთვის...გეზიზღები თავი რომ ვერ შეიკავე, გეზიზღები რომ გინდოდი და ახლაც , ჯანდაბა ახლაც ვერ აკონტროლებ თავს და მე ..მე არ ვიცი ჩემგან რას ელი , მე არ მახსოვს მაშინ რას ვაკეთებდი მე საერთოდ არაფერი მახსოვს რაღაც ფერების და შეგრძნებების გარდა - თავი ისევ გვერდით ჰქონდა შებრუნებული, სახეზე ხელები აიფარა მხოლოდ ტუჩები უჩანდა და ისიც უთრთოდა, ცრემლებმა ნიკაპამზე ჩამოაღწიეს და შემდეგ ზეწარზე დაეცნენ -ის კადრებიც მაგიჟებს რაც მახსენდება, ვერ ვუძლებ და არ ვიცი საერთოდ მინდა თუ არა რომ მახსოვდეს
-უნდა გახსოვდეს, გაიხსენო და იცოდე ის მარიამი იქ ,ლონდონში იმ ღამით რომ იყავი. უნდა იცოდე და ისე დაინახო როგორც მე ვხედავდი , უნდა მიხვდე რატომ გადამიყვანე ჭკუიდან და გამაკეთებინე ის რაზეც არ მიფიქრია რომ მოხდებოდა მითუმეტეს იქ და მაშინ - საწოლზე იწვა ნახევარი სხეულით,მაგრამ მარიამი მაინც გრძNობდა მისი შიშველი კანის შეხებას , მის სუნთქვას მხართან და უკვე აღარ იცოდა თავად რას განიცდიდა. ერთი გრძნობა არ ჰქონდა, დადებითი და უარყოფითი ემოციები ერთმანეთში იყო არეული, ერთ დიდ ქარიშხალს ქნიდა , მათი დალაგება და გარჩევა შეუძლებელი იყო . ისე ირეოდა როგორც წვიმა და თოვლი გარეთ, ქარი ქროდა და თოვლის თეთრ ფიფქებს წვიმის წვრილ წვეთებს ურევდა -შენ ყველაფერი თავდაყირა დააყენე, ძლივს დამშვიდებული ჩემი ტვინი თავიდან აურიე , მეც ამრიე და ახლა უფრო მეტად მაგიჟებ . ეს შენი უმოქმედობა, სიცივე, გაყინული თვალები ,თითქოს სხვა იყავი და სხვა გახდი ,მაგრამ მაინც იგივე ხარ , იმავე სხეულში გამომწყვდეული სხვა სული .სხეულში რომელშიც უკვე ჩემი შვილის გული ფეთქავს - თითები სულ ოდნავ გაზრდილ მუცელზე შეახო ... ჯანდაბა , შენ ახლა გეშინია და იმიტომ ცახცახებ მე კი მე ? მე ახლა წავალ და შენ მშვიდად დაიძინებ. შენ უბრალოდ ჩემს შვილს გააჩენ და სიმშვიდე გჭირდება ,ყველაფერს მიიღებ რაც ბავშვისთვის იქნება საჭირო, სხვას არაფერს . მე არ ვარ შენი კაცი , შენ ხარ ჩემი ქალი მანამ სანამ მე მენდომება ასე - მოშორდა, საწოლზე დაჯდა დამდენჯერმე უხეშად აკოცა . მარიამმა თვალები რომ გაახილა მხოლოდ მისი ზურგი დაინახა, კარი მიიხურა და გამოსახულებაც გაქრა . მარტო დარჩა ახალდაქორწინებული წყვილის ოთახში , თითქმის შიშველი იწვა უზარმაზარი საწოლის ცენტრში და ისევ არ მოძრაობდა. ხელები გაშალა , ჭერს უყურებდა და ცრემლები დაუკითხავად სდიოდა თვალებიდან.
დილით რომ გაიღვიძა საბნის ქვეშ იწვა, არადა ახსოვდა რომ მისი ნაწილი დაიფარა . ბალიშებს შორის კომფორტულად ეძინა და ვიღაცას ფარდებიც ჩამოეფარებინა. ალექსანდრე აივანზე იდგა და ეწეოდა, სხვა ტანსაცმელი ეცვა , ხედს უყურებდა და სიგარეტის კვამლში ეხვეოდა. თითქოს მისი მზერა იგრძნო ისე გამოხედა და მალევე შევიდა
-მოემზადე , თბილისში უნდა წავიდეთ . დროულად გასვლა სჯობს. საწოლის მეორე მხარეს სავარძელზე დევს შენი ჩანთა ტანსაცმლით და სხვა ნივთებით - ისე ესაუბრებოდა თითქოს ვიღაც უცნობი იყო ვისაც ინფორმაციას აწოდებდა. შემდეგ კარი გააღო საუზმის მაგიდა თავად შეაგორა ოთახში და სავარძელში დაჯდა.
ორი საათის შემდეგ უკვე გზაში იყვნენ. ორივე ისე იქცეოდა თითქოს წინა ღამეს არაფერი მომხდარა , რაღაც ეტაპი დაასრულეს და კიდევ დაიწყო ახალი , მარიამმა კი ნამდვილად იცოდა რომ წინ კარგი არაფერი ელოდა .
მიდიოდა, მაგრამ ვინ იცის რამდენი ხნით ტოვებდა მშობლიურ მხარეს, როდის დაბრუნდებოდა სახლში, საყვარელ საძინებელში შესვლას და დაძინებას კიდევ შეძლებდა ოდესმე? ოჯახი აღარ ჰყავდა, წერეთლებთან კი უბრალოდ არასასურველი ხიზანი იყო მათთვის არასასურველი ,მაგრამ მაინც საყვარელი ბავშვის დედა , რომელიც ვინ იცის რამდენ ხანს იქნებოდა ზრუნვის ობიიექტი. ალბათ მშობიარობამდე და შემდეგ? შემდგე რა იქნებოდა ეგეც არ იცოდა. გამოცდები, სწავლა , კარიერა რომელზეც ოცნებობდა, სამუშაო, გეგმები ყველაფერი ბუნდოვანი იყო როგორც მთლიანად მისი მომავალი .
თავიდან დაბადებას ჰგავდა ეს ყველაფერი , სრულიად მარტო იყო ახალ ოჯახში, ახალ გარემოში, ახალ ქალაქში და ელოდა სრულიად უცნობი ცხოვრება, მოვალეობები, პრობლემები , წინააღმდეგობები ყველაფერი უცხო და გაუგებარი .
ისიც კი არ იცოდა წერეთლები ბინაში ცხოვრობდნენ თუ სახლში, წესით ხომ უნდა სცოდნოდა,მაგრამ ამაზე არასდროს დაფიქრებულა. როგორც აღმოაჩინა საკუთარი სახლი ჰქონდა ორსართულიანი, საშუალო ზომის ლამაზი ეზოთი და ქალაქისთვის შეუსაბამო სიმყუდროვით. აშკარა იყო ყველაფერი მრავალწლიანი შრომის შედეგს წარმოადგენდა .
სახლში რომ შევიდნენ ნატალიას უკვე ყველაფერი მოწესრიგებული ჰქონდა, ანასტასია ძალაგამოცლილი იჯდა და შორიდან მიესალმა ახალდაბრუნებულებს.
-მაინც სწრაფად იარე? ცუდი ამინდია ხომ გაგაფრთხილე ალექსანდრე? - რომ აკოცა შემდეგ უსაყვედურა
-ხომ დავბრუნდით დედა, იმედია ამჯერად კეთილი იქნება ჩემი დაბრუნება და მისი ფეხი
-ქორწილის პირველი ღამის შემდეგ ზედმეტად აღრენილი ხომ არ ხარ ძმაო? - ანასტასიამ გახედა და ფეხები მაგიდიდან ჩამოსწია- კეთილი იყოს შენი ფეხი რძალო და უცნობო წერტილო , გოგოვ ან ბიჭოვ - მარიამს აკოცა და მუცელზე მოეფერა- დაიღალე ალბათ , აღარ შეგაყოვნებ...ალექსანდრე ოთახს გაჩვენებს
-მამა სად არის?
-გასულია, დედამ პროდუქტების იმხელა სია გაატანა სატვირთოს იქირავებს , მუშებს გამოაყოლებს და მოვა ალბათ ხვალ საღამოს
-შენ არ მოდიხარ ? -ჩანთები რომ აიღო და კიბეზე ააბიჯა ფეხი მარიამს გახედა.
-ნუ იღრინები რა
-დაო ცოლ-ქმრის ურთიერთობაში ჩარევას არ გირჩევ ...მეტჯერ აღარ გავიმეორებ
-შენ ხომ არ გავიწყდება მე რომ უფროსი ვარ ...შენთან ლაპარაკის თავი არ მაქვს უნდა დავიძინო თორემ ორი საათი დავხუჭე თვალი და მერე გზაშიც გეგმებს აწყობდა ნატალია ტვინი გაბურღა- კიბე აირბინა , მარიამი ნელა მიდიოდა კედელზე დაკიდებულ ფოტოებს და ნახატებს უყურებდა . შემდეგ დერეფანში აღმოჩნდა იქაც იყო ნახატები , ალექსანდრეს ოთახი ბოლოში ჰქონდა , კარი ღია იყო რომ შევიდა , ბატონს საკუთარი პატარა იმპერია ჰქონდა იქ . იმ ოთახში რომ ვერ დატეულა პატარა დახვეული კიბე სხვენზეც ჰქონდა აყვანილი შერის ნაწილი გაეხსნა და ზემოთ ერთგვარი ბუდე მოეწყო.
-დედაა ჩემი საწოლი სად წაიღე? - კართან იდგა და ნატალიას ეძახდა
-აბა იმ პატარა საწოლზე ორნი როგორ დაეტეოდით
-სად წაიღე-თქო გკითხე რატომ წაიღე -თქო ხომ არ მითქვამს დედა
-დავშალეთ და ქვემოთ ჩავიტანეთ სხვა ნივთებთან ერთადაა ნუ ღელავ , ცოცხალია ... შენს ჩემოდნებს მოგვიანებით ამოვალაგებ ...დაჭმუჭნული იქნება ყველაფერი . მოკლედ ახლა არ მცალია და ხვალ მივხედავ
-ხომ არ გავიწყდება უკვე ცოლი რომ მყავს, მამას გარდა აღარ გყავს მზრუნველობის ობიექტი დედა
-შენ ხომ არ გავიწყდება შენი 17 წლის ბავშვი ცოლი ბავშვს რომ ელოდება და შემთხვევით ხომ არ გადაწყვიტე იდიოტი ქმრის როლი მოირგო , ნასკი გამხადე , ჩუსტი ჩამაცვი ქალოს რომ გაიძახის . ცოტა ძაან გოიმობაში ხომ არ გადადიხარ ამ უხასიათობის და რაღაც უაზრო ქაჯობის გამო ? - ქვემოდან უყურებდა, თან ალაგებდა და თან ჩხუბობდა
-როგორმე გააკეთებს ისეთ საქმეს რომელსაც სიმძიმის აწევა არ სჭირდება და ძალიანაც არ გადაღლის . დასვენება მჭირდება ,ნუ იხმაურებთ - ოთახში დაბრუნდა , კარი მიხურა , ფეხსაცმელი და ქუთუკი მოიშორა და საწოლზე დაწვა -თუ არ გშია ჯერ დაისვენე და შემდეგ ნატალია დაგვიძახებს . -ისე დაწვა რომ მარიამს ზურგი აქცია, მისთვის დიდი ადგილი დატოვა და მალევე ჩაეძინა. მარიამმა ვერ მოისვენა, გამოძინებული იყო , ცოტა ხნით სწორად წოლამ დაღლილობაც მოუხსნა.
სავარძელი კარადის წინ დადგა რომლის კარიც კედელი აღმოჩნდა, ერთ მხარეს რამდენიმე მოძრავი კარი იყო რომლებიც სხვადასხვა ზომისა და ფორმის თაროებს ფარავდნენ. იქ უკვე ეწყო რამდენიმე მაისური შარვალი და ეკიდა ალექსანდრეს პერანგები. სანდროს ჩემოდნები გახსნა, დასაუთოებელი ტანსაცმელი ცალკე გადადო დანარჩენები კი ლამაზად დააწყო . ნელ-ნელა მიჰყვა და ბოლოს მიხვდა რომ საკუთარი ნივთებიც დაბინავებული ჰქონდა და იმ თაროებზე კიდევ იყო ადგილი . ჩემოდნები მათთვის განკუთვნილ ადგილას დადო და ერთი კარი გადაწეული დატოვა. ოთახიდან გასვლამდე ალექსანდრეს პლედი დაახურა, დასაუთოებელი ტანსაცმელი თან წაიღო და პირველ სართულზე ჩავიდა.
სამზარეულოდან ისმოდა ხმა და გამოდიოდა კიდეც სურნელი. აშკარად სამზადისში იყო ნატალიადა თან ნიკოს ელაპარაკებოდა
-მე რა ვიცი აღრენილი ჩამობრძანდა ... მაგას ტვინში რა გადაუტრიალდება ვინ იცის, გაამწარებს იმ გოგოს და მოვკლავ
-რაღაცას ნუ იგონებ , მასზე ზრუნავს ...მეტი რა გინდა რომ გააკეთოს ,რომანტიკოს ბიჭად იქცეს? ნორმალურად არც იცნობენ ერთმანეთს, მთავარია კომფორტულად იყოს მარიამი და დანარჩენი დალაგდება შენ ნუ ნერვიულობ თორემ მე დავრჩები ქვრივი და იმას კი ეყოლება ანგელოზივით ცოლი და შვილი
-მე რა მომკლავს, შენს დატოვებას არ ვაპირებ ... ეგღა მაკლია მაგ სულელს შევეწირო. ეგეთს კიდევ გავაჩენ მინიმუმ ორს- ლოყაზე ხმაურით აკოცა და ისევ გაზქურასთან დაბრუნდა
-შეიძლება? - კედელს მხრით მიეყრდნო და ნიკოს გაუღიმა- გამარჯობა
-მოდი ძვირფასო...მეგონა გეძინათ
-გზაშიც გამოვიძინე და აღარ დამეძინა. შეგიძლიათ მიტხრათ საკუჭნაო სად არის? ან უთო ... მოკლედ სად აუთოებთ ტანსაცმელს
-რა დროს უთოა შვილო... ახლა ჩამოხვედი ამდენი დამღლელი დღის შემდეგ. ეგ რა გიჭირავს -რომ მიუახლოვდა და ტანსაცმელი დაინახა გამომეტყველება შეეცვალა-იმან გითხრა ? მოვკლავ ... არა ხედავ შენ? ესაა ზრუნვა? მაგის დაჭმუჭნული ტანსაცმელი თუ არ დავჭრა აგერ ნახოს-ჩუმად ლაპარაკობდა ,მაგრამ იმუქრებოდა
-არაფერი უთქვამს, სძინავს ... უბრალოდ არ მიყვარს არეული რომ მაქვს ნივთები . მისი რამდენიმე პერანგია , ძირითადად ჩემი ტანსაცმელია
-რა მნიშნელობა აქვს ... მე აქ რას ვაკეთებ. სანამ სამუშაოს დავუბრუნდები და მერეც მე მივხედავ ყველაფერს
-არა მე ...ჩემს
-ახლა ნუ მაფიქრებინებ რომ მოხვედი და დღესვე მართმევ დიასახლისის სტატუსს
-არა მე არც მიფიქრია უბრალოდ
-ნახე რა საყვარელია ... ცოტა მოიმატა და უფრო ლამაზი გახდა არა?- ნიკოს გახედა და მარიამს მოეფერა- მომეცი ესენი და სახლს დაგათვალიერებინებ რადგან ვერ იძინებ . თავი სტუმარივით რომ არ იგრძნო - დაკეცილი დანსაცმელი გამოართვა და შემდეგ ყველაფერი აჩვენა ,სამზარეულოში შევიდნენ ბოლოს და იქაც უთხრა რომელ კარადაში რას ინახავდნენ.
მაგიდასთან იჯდა და ვიტამინებით სავსე წვენს აგემოვნებდა ,თან ნატალიას უსმენდა და იღიმოდა ალექსანდრე რომ შევიდა.
-ყავა მინდა რომ გამოვფხიზლდე, საქმე მაქვს
-მერე არ იცი სად ვინახავთ ყავას ?
-ნატალია მამა სად არის?
-ზემოთ...ვახშამი მალე მზად იქნება და მერე იმუშავე მე გავაკეთე ნაწილი
-როდის მოასწარი , ქარიშხალი ნატალია ხარ - ჩაიცინა და სახეზე ხელები ჩამოისვა. აშკარად თავი უსკდებოდა და დაწითლებული თვალებით თუ იმსჯელებდი საშინლად ტკიოდა. მარიამი რომ წამოდგა და კარადიდან ყავა გამოიღო მზერა ნატალიაზე გადაიტანა ისევ-სამზარეულოს ათვისებაც მოასწრო?
-შაქრით თუ
-ერთი კოვზით და ჩემი ჭიქა მაღლა დევს , შავია
-ნეტავ თუ არ გრცხვენია - თევზს შეეშვა და ალექსანდრეს გახედა - შენ ყავის მომზადება არ შეგეძლო ?
-მასაც ხომ შეუძლია...მოძრაობა კარგია ფეხმძიმეებისთვის . სულ თუ იჯდება უარესია ხოდა ბავშვსზე ვზრუნავ
-ნერვებს მაგლეჯ და მისაღებში გადი სანამ ამ თევზს თავში ჩაგცხებ
-არის გავიდე მისაღებში - წავიდა და მალევე მარიამიც გაჰყვა ყავით ხელში . ფრთხილად დადგა მაგიდაზე და გასვლას აპირებდა ალექსანდრემ ხელი რომ ჩაავლო და დივანზე დასვა-აქ დაჯექი და ეს დალიე - წვენის ჭიქა მიაწოდა- შტერული გემო აქვს, მაგრამ ბოლომდე უნდა დალიო და ნუ ბავშვობ
-ნახევარი დავლიე უკვე ხომ ხედავ ... ისედაც ვიღებ მე
-ნუ მეწუწუნები , დალიე
-ოოჰ გვრიტებო , დამასწარით გაღვიძება? ნუ მოწადინებულები ხართ ორივენი ... ამ საშინელ წვენს როგორ სვამ, მხოლოდ ხილის რომ გაგიკეთო არა?
-ანასტასია რაც სჭირდება იმას სვამს და ხილის სხვა დროს გაუკეთე
-შენ ხომ იცი ამის გაგემრიელება, რაღაცას ამატებდი
-პრობლემას ნუ ქმნი...წადი დედას მოეხმარე დაიღალა მთელი დღეა რაღაცას აკეთებს . შენ კიდე გაწექი და მიატოვე მარტო
-შენ რატომ არ ეხმარები , მომზადება არ იცი ? რომ მოგატყუოს ვერაფერს ვამზადებო არ დაუჯერო...ჩემზე უკეთ აკეთებს ხორცის და თევზის კერძებს , რაც თვითონ მოსწონს ბალახეულს არ ეკარება ბიჭი
-მე ყოვლისმცოდნე მარიამი შევირთე ცოლად , დარწმუნებული ვარ მინიმუმ ქართული სამზარეულო ექნება ათვისებული და თუ საჭიროება იქნება ის მომიმზადებს , ხომ ასეა ძვირფასო მარიამ
-როგორ მინდა მაგ ირონიის გარჭობა შეიძლებოდეს , ფუ რა აუტანელი ვინმე ხარ - ანასტასიამ უცებ მიახალა და გავარდა . გადაწყვეტილი ჰქონდა რომ მათ ურტიერთობაში არ ჩაერეოდა, მაგრამ მთლად შორიდანაც ხომ ვერ უყურებდა.
-მუცელი სანამ გამეზრდება რაც ვიცი შემიძლია რომ გავაკეთო , ასე ძალიან თუ გინდა დასაქმებულს მხედავდე - არ უყურებდა ისე თქვა და უკვე დაცარიელებული ჭიქა მაგიდაზე დადო . თავი ტელევიზორისკენ შეაბრუნა რაღაც გადაცემა გადიოდა რომელსაც მარუსა უყურებდა ხოლმე და უცნაური ჩხვლეტა იგრძნო გულში
-მომდევნო კვირაში რეპეტიტორებთან წახვალ და მანამდე თუ გააკეთებ რამეს თორემ მერე მეეჭვება შეძლო . იქაც რომ წაბრძანდები ეცადე დროულად ჭამო, ყოველ საათში არ დამარეკინო და ნერვები არ მომიშალო . ჩემი საქმე მაქვს ათასი
-მართლა გავაგრძელებ სწავლას? - ისე გაეჩხირა ყელში ბურთი და წამოუვიდა ცრემლები ვერც კი გაიაზრა . უყურებდა და წამწამების ყოველ დახამხამებაზე ცრემლები ცვიოდა
-არა მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი გაუნათლებელ ცოლზე რომელიც სახლში იჯდება 24 საათი და უყურებს სერიალებს, საჭმლის სუნი ექნება ყოველთვის და გამიზრდის შვიდ ბავშვს
-მადლობა ... ძალიან ძალიან დიდი მადლობა- ისე იყო აჟიტირებული ემოციებს საერთდ ვეღარ აკონტროლებდა და ბოლოს გონს რომ მოვიდა ალექსანდრეს ყელზე ეხვეოდა. ლოყაზეც აკოცა რამდენჯერმე ის კი ყავის ფინჯნით ხელში იჯდა და უცნაური მზერით იყურებოდა . რომ გაიაზრა რას აკეთებდა წამსვე მოშორდა, ისე გაიწია თითქოს დენმა დაარტყა სულ გაუწითლდა მთელი სახე - მე .. მე უბრალოდ არ მეგონა და გამიკვირდა
-შენ ...შენ შენ -ცრემლები უცებ შეუმშრალა და მერე ისევ დივანს მიეყრდნო- ტირილს გადაეჩვიე , ვერ ვიტან !
-ნიკოოოო ვახშამი მზადააა- ნატალია გამოვიდა ოთახიდან და ქვემოდან დაუძახა ქმარს. მერე წყვილს ღიმილით გადახედა - უცებ ...უცებ თორემ გაცივდა ყველაფერი
მარიამს ეშველა, უცებ გაეცალა ალექსანდრეს და სუფრის გაწყობაშიც მიეხმარა ანასტასიას. თან საჭმელები რომ დაინახა ნერწყვი მოადგა ისეთი შიმშილის გრძნობა დაეუფლა თითქოს მთელი თვე შიმშილობდა. ნიკოც მივიდა , ყველანი დასხდნენ , ალექსანდრე მის გვერდით მოთავსდდა და ინსტიქტურად დაიძაბა. უხერხულობას გრძნობდა და თავს ვერაფერს უხერხებდა . გემრიელად მიირთმევდა, ბევრი არა ,მაგრამ ცოტ-ცოტა ყველაფერი მოუნდა დააგემოვნა და შემდგე უცებ მიეყრდნო სკამს
-არაა...- ტუჩებდაბრეცილმა თქვა და ლამის თავიდან დაიწყო ტირილი ღებინების შეგრძნება რომ დაეუფლა. ბოლო რამდენიმე დღის განმავლობაში კარგად იყო ამ მხრივ და ახლა ტავიდან თუ დაიწყებდა შეიშლებოდა -არა რაა
-წყალი დალიე - ჭიქა მიაწოდა ალექსანდრემ . დალია,მაგრამ მაინც არ უშველა- დედას შევ.ცი როდის უნდა დასრულდეს -სკამს მიარტყა ხელი და მარიამს გახედა სირბილით რომ მიდიოდა სააბაზანოსკენ
-ნუ იგინები და გაყევი ...
-მე წავალ - ანასტასია ფეხზე იდგა უკვე
-მეც შემიძლია წასვლა ანასტასია, მაგრამ ის უნდა გაყვეს - ჩუმად უთხრა და თვალები დაუბრიალა- უნიტაზზე გადაყუდებულს დედამთილის დანახვაზე მეტად ნიკოსი მამშვიდებდა
-სულ მე არ ვიქნები - ისევ კარისკენ იხედებოდა,მაგრამ ადგომას აგვიანებდა,თითქოს არ ადარდებდა. მერე ვეღარ გაძლო უცებ წავიდა და იატაკზე მჯდომს რომ შეხედა გული შეეკუმშა. ფერი აღარ ედო სახეზე, სუნთქვა უჭირდა და ტუჩები უთრთოდა , თვალები სულ წითელი ჰქონდა და ლოყები ცრემლებით დასველებული. მუხლები მოკეცა და თავი დაადო,ხელები იატაკზე დაუშვა ისე იჯდა სანამ ალექსანდრემ არ ააყენა
-არ მინდა ... დაბრუნდი მაგიდასთან -ჩუმად უთხრა ისე რომ თავი არ აუწევია -კარგად ვარ
-ცივ იატაკზე ჯდომა არ შეიძლება და როგორმე თვითონ მივხვდები სად წავიდე - ფაქტობრივად ხელში აიყვანა , ონკანი მოუშვა და თვითონაც დაისველა ხელები- დღეში რამდენჯერ უნდა იტირო...არ იღლები ? მე თავი ამტკივდა უკვე , ყავის ეფექტი წყალში ჩაყარე
-ხოდა დამტოვე-თქო გითხარი ...თავადაც დავიბან როგორმე პირს და ერთ დროს ტირილს ვერ ვიტანდი , გგონია ვაკონტროლებ, ღილაკი მაქვს და როცა მინდა მაშინ ვტირი? -ხმამაღლა ელაპარაკებოდა,მაგრამ ისევ წამოუვიდა ცრემლები- აი ისევ ... ჯანდაბა ,დავიღალე მეტი აღარ შემიძლია უკვე. მეგონა მორჩა გადაიარა ,მაგრამ არა ალბათ არასდროს მორჩება და ნორმალურად ვერასდროს შევჭამ ახლა ერთ საათში ისევ მომშივდება თან ისე რომ თავს ვერ შევიკავებ და მერე ისევ დაიწყება . არადა ბევრს ხომ არ ვჭამ არა? - ნიჟარას დაარტყა ხელები,თავი დახარა და ტირილთან ერთად განაგრძო ლაპარაკი
-მორჩებაო ხომ თქვა ექიმმა, ცოტაც დამთავრდება პირველი ტრიმესტრი და მორჩება. ექიმი შენ ხდები და მე მახსნევინებ? - სახე შეუმშრალა და მერე თავისკენ შეაბრუნა. ხელი ზურგზე მიადო და ჩაეხუტა . ჯერ მკერდზე ჰქონდა თავი მიდებული მერე ყელზე გადავიდა და ალექსანდრემ ზემოდან დახედა-რას აკეთებ
-მაისურს ფხვნილის სუნი აქვს და გულს მირევს ...
-ჩემი სუნი არ გირევს?
-ნწ
-ღმერთო ოდესმე გვეშველება?- საშნლად უნდოდა თავისი უხეში ტონის შენარჩუნება,მაგრამ მაინც გაეცინა მარიამი კი ისევ ტიროდა- რა მარაგი გაქვს ასეთი რომ არ ჩერდება დამისველე მაისური
-ნუ დამცინიი- მოშორდა და ოთახიდან გავიდა.
-საიდან მოიტანე რომ დაგცინი ...სად მიდიხარ
სამზარეულოში დაბრუნდა ცოტა ხნის შემდეგ და ალექსანდრესკენ აღარც გაუხედავს, ის კი მაღლა ავიდა საქმეს უნდა მივხედოო და ქვემოთ დიდხანს აღარ ჩასულა . მაგიდა აალაგა, თეფშები ჭურჭლის სარეცხ მანქანაში ჩააწყობინა და შემდეგ ანასტასიას დაეწვია შოკოლადზე. მისაღებში ისხდნენ , ფეხები დივანზე ჰქონდა აკეცილი თავი ანასტასიას მხარზე ედო და რაღაც ფილმს უყურებდნენ . ტასო თავიდანვე მოსწონდა, დადებით ემოციებს აფრქვევდა ეს გოგო და არ შეიძლებოდა რომ არ გყვარებოდა. ნატალიამ მალევე დატოვა გოგონები, გადაღლილი იყო და ეძინებოდა. ანასტასიას სამეცადინო ჰქონდა და ხელი აღარ შეუშალა. ესეც პირველი დღის დასასრული , კიბეს ნელა მიუყვებოდა , დრო გაჰყავდა საძინებელში შესვლამდე. ალექსანდრეს გვერდით ძილი რომ მოუხდებოდა ამაზე ფიქრს იმ წამამდე თავს არიდებდა, მაგრამ უკვე ფაქტის წინაშე იდგა. ოთახის კარი გააღო , ალექსანდრე მაღლა იყო დივანზე იჯდა იქვე ფურცლები ეყარა, ლეპტოპში წერდა რაღაცას და თავის სტიქიაში იყო. ტანსაცმელი აიღო და ისევ დატოვა ოთახი, შხაპი მიიღო ალბათ საათნახევარი მაინც გავიდა სანამ საბოლოოდ დაბრუნდა საძინებელში . ხალათი გაიხადა და პიჟამათი დაწვა საწოლში , მაღლა შუქი ენთო , კლავიატურის ხმაც ესმოდა . ალექსანდრეს რამდენჯერმე დაურეკეს ,მოკლედ დაძინება ვერ მოახერხა მან კი დილის სამზე შეწყვიტა ყველაფერი . გაიხადა და საცვლისამარა მიუწვა გვერდით. მუცელზე დაწვა, ხელები ბალიშს მოხვია, კიდისკენ კი მიიწია,მაგრამ იმხელა იყო მის ტემპერატურას იატაკზეც იგრძნობდა ალბათ. სინათლე არსაიდან მოდიოდა, ფარდებიც ისეთი სქელი იყო . აღარც ხმა ისმოდა, ყველას ეძინა უკვე ის კი ზურგზე იწვა და უმისამართოდ იყურებოდა
-რატომ არ გძინავს -მოულოდნელად გაისმა წერეთლის ხმა
-ვერ დავიძინე
-ეს საწოლი მეც არ მომწონს - დაჯდა, საწლის თავს მიეყრდნო და გვერდით მდგომი მაღალი სანათი აანთო -არც სხვის გვერდით ძილი მიქმნის კომფორტს , მითუმეტეს ეს სხვა ფეხმძიმედ თუა და მოძრაობაში შეზღუდული ვარ- საწოლიდან რომ წამოდგა ეგონა წავიდოდა, მაგრამ წიგნებთან მივიდა პირველივე აიღო და მარიამს მისცა- დაიწყე და დაგეძინება , თუ არ დაგეძინება გაერთობი მაინც იმ საქმით რომელიც არ გავნებს- ისევ დაწვა, მკლავები ისევ ისე შემოხვია ბალიშს და ვინაიდან მეორე მხრიდან სინათლე პირდაპირ თვალებში ენათებოდა თავი მარიამისკენ შეაბრუნა. რამდენიმე წუთში სუნთქვა მშვიდი და ღრმა გაუხდა, მარიამმა სულ რამდენიმე გვერდი წაიკითხა და შემდეგ ისე ჩაეძინა წიგნის გადადებაც კი ვერ მოახერხა.
დილით ხმაურმა გააღვიძა, გარეთ რაღაც დავარდა და გონებას გამოფხიზლება აიძულა. უკვე მეორედ იღვიძებდა ალექსანდრეს გვერდით და ამჯერად თავად იყო შემოხვეული მის სხეულს , მკლავების შეხებას წელზე გრძნობდა მერე უცებ ალექსანდრე გადაბრუნდა და ზემოდან მოექცა ,მაგრამ იმდენად ახლოს იყვნენ საწოლის კიდესთან რომ იატაკისკენ გადაქანდა. უცებ გამოფხიზლდა , ალექსანდრეც მის დაჭერას ცდილობდა
-ჯანდაბა ... არ გადავარდე
-არ ვვარდები ,შენ ვარდები - საშინლად გაუჭირდა სიცილის შეკავება, ტუჩები ვერ მოკუმა და წერეთელიც დილაადრიან გააბრაზა
-ჩვენ ერთად ძილიც კი არ გამოგვდის ხომ ხედავ
-შენ გადმობრუნდი
-შენ მეკვროდი , შემომეხვიე და კიდევ კარგი მძიმე არ ხარ თორემ გამჭ....ტდდი
-საწყალი - ჩუმად თქვა და საწოლის მეორე მხარეს დაბრუნებულს ზურგი აქცია
-მესმის ...ძილიც აღარ მეღირსება ნორმალური - საწოლიდან წამოხტა და შარვალი ამოიცვა. კარადასთან მივიდა თაროებს დააკვირდა - შენ დაალაგე ?
-ხო
-შავ შარვალს რატომ ვერ ვხედავ
-შავია თითქმის ყველა
-ჯინსი არა ... საქმე მაქვს დღეს . ჯინსით ვერ წავალ. პერანგიც მინდა და დედაა ჩემი შედარებით ტბილი პიჯაკი სად არის? ბოლოს რომ ვიყიდე მანტოსთან ერთად - კარი გააღო და ისე დაიძახა. არავინ რომ არ გააგონა გაუკვირდა- რომელი საათია
-თერთმეტი
-სახლში არ არიან ?
-სად მიდიხარ?
-უკაცრავად?
-რომ გავიგო რა მოგიტანო თორემ შენ აშკარად მარცხენა ფეხზე ადექი და ვერაფერს იპოვნი - საწოლიდან ადგა პიჟამას ზედა გაისწორა და თბილი ჩუსტები ჩაიცვა . თმაც შეიკრა და წინ აესვეტა -არ მეტყვი?
-ერთ-ერთ კომპანიაში მივდივარ , არაფორმალურ გასაუბრებაზე ჰალსტუხი და გამოწკიპვა არ მინდა,მაგრამ ჯინსით და სვიტერით ვერ წავალ
-კარგი ,იბანავე და მე მივხედავ მანამდე ტანსაცმელს
-ასე უცებ როგორ ფხიზლდები თუ ვიცოდე - თავი გააქნია და ოთახიდან გავიდა.
გარეთ წვიმდა , სიცივე იყო აშკარად . კარადაში დაკიდებულ მოსაცმელებს დააკვირდა და შესაფერისი პიჯაკიც იპოვნა , შარვალი დაუთოებული იყო ,მაგრამ შესაფერისი პერანგი არა . იქ დატოვებულ ნივთებს შორის არაფერი იყო ამიტომ ქვემოთ ჩავიდა , პერანგიც გაამზადა და უკან დაბრუნებისას შეეჩეხა სააბაზანოდან გამოსულს
-არავინაა სახლში ჩვენს გარდა, ნატალია თუ არ დაბრუნდება მაინც ვერ წავალ
-რატომ მარტო დარჩენილს ბუა შემაშინებს? - ოთახში პირველი შევიდა და პერანგიც შარვალთან დადო-აქაა ყველაფერი - თავისი ტანსაცმელი აიღო და თავად წავიდა სააბაზანოსკენ .
სახლში მართლა არავინ იყო, ნატალიას მაცივარზე ჰქონდა დატოვებული წერილი „ დაქალს გავყევი მოლში, დიასახლისურ შოპინგზე . შუადღემდე დავბრუნდები ალექსანდრე თუ გაგაბრაზებს ტაფები იცი სადაც მაქვს „ - გაეცინა წერილი რომ აართვა ალექსანდრემ. პიჯაკი მკლავზე ჰქონდა გადაკიდებული, საშინლად უხდებოდა ის შარვალი და მარიამმა ცოტა ხანს მზერა ვერ მოაშორა
-დედა რომ ამას გაგიკეთებს...
-ისაუზმებ თუ პირდაპირ წახვალ
-საუზმის გარეშე არსად მივდივარ ...
-მაშინ დაჯექი ფეხებში ნუ მედები , დიდი ხარ - რამდენჯერმე გვერდი რომ ვერ აუარა ბოლოს გაჩერდა და ქვემოდან ახედა
-ყავის მომზადება მინდოდა
-მე მოგიმზადებ ოღონდ დაჯექი თავბრუდამეხვა
-ცუდად თუ ხარ რა მზარეულობა აგიტყდა
-უბრალოდ რომ დაჯდე და მადროვო არ შეიძლება? მშია და დროს მაკარგვინებ
-ნუ მეჩხუბები გოგო
-არ გეჩხუბები და ნუ მიყვირი ,ბიჭო- ჩუმად უთხრა და ყველაფერი უცებ იპოვნა. კვერცხი ათქვიფა და ყველი ჩაახეხა
-მე ლორით მიყვარს
-მე არა ...ჯერ ამას გავაკეთებ ჩვენ ორნი ვართ და მერე შენ შეგიწვავ ლორთან ერთად - არც გაუხედავს ისე დაასხა ტაფაზე უკვე გამზადებული მასა და თავი დაახურა- ნეტავ წითელი ტყემლის საწებელი გვექნება? - ტუჩები გაილოკა და მაცივარი გამოაღო
-გაზქურის გვერდით კარადაში იქნება ... ისე ვსაუზმობთ , სადილი მოგვიანებითაა -მარიამს არ მოუსმენია ,თავის სტიქიაში იყო -მერე რომ აღებინებს იტყვის რა მემართება
ალექსანდრესაც მოუმზადა და შემდეგ მის წინ დაჯდა . ტყემალი დაასხა , პურის ერთი ნაჭერიც აიღო შემდეგ მინერალურის ერთი ჭიქა დალია. მაგიდას გადახედა და კარაქის ჩამოჭრას აპირებდა ალექსანდრემ რომ ააცალა
-ახლა გული აგერევა, მერე მე ვერ წავალ და დავრჩები ათასლარიანი სამსახურის გარეშე , ჯიბეგაფხეკილი მოსწავლე. ეს ჭამე- ვაშლი მიაწოდა და ყველაფერი აალაგა რაც თვალში მოხვდა
-შვილო მამაშენი გვაშიმშილებს- ზურგით იდგა მარიამის სიტყვები რომ გაიგო და წამსვე დაუარა ჟრუანტელმა. თვალები დახუჭა და ჩუმად განაგრძო საქმე
-წამლის დალევა არ დაგავიწყდეს ... ტელეფონი ახლოს გქონდეს . მალე მოვალ
-ძირს დაგდებულს არაფერს შევჭამ , ფანჯარას არ მივუახლოვდები და დენცქვიტასგანაც შორს დავიჭერ თავს - ფორთოხალი აიღო , დაჭრა და ვაშლის შემდეგ მისი დაგემოვნება დაიწყო-წარმატებულ გასაუბრებას გისურვებ
მარტო დარჩა , ირგვლივ რომ მიმოიხედა მიხვდა საქმე არაფერი ჰქონდა ამიტომ მისაღებში გადაინაცვლა , ტელევიზორი ჩართო სხვადასხვა არხებზე რთავდა და ბოლოს ფილმი იპოვნა. ნატალიაც დაბრუნდა უამრავი პარკით და ნაწილი კიდევ მანქანაში ჰქნდა
-მარიამო მარტო ხარ?
-ხოო... რამდენი რამე გიყიდია. დაგეხმარო?
-არაა ... თავად მივხედავ. ალექსანდრე სად წავიდა?
-გასაუბრებაზეო , ზუსტად არ ვიცი
-რანაირია , არ ჰყოფნიდა ის ორი საქმე ? ახლა მესამეს რომ დაიმატებს რამდენს შეძლებს ერთად -ყუთები მისაღებში დააწყო და ისევ გავიდა გარეთ . როგორც აღმოჩნდა ნატალია გიჟდებოდა ახალი ჭურჭლისა და სამზარეულოს ტექნიკის შეძენაზე. რაც ახალი გამოდიოდა ბაზარზე ყველაფერს ყიდულობდა ხოლმე სოფელში ყოფნის დროს ლომკა ჰქონდა და იმ დღეს აინაზღაურა. სხვა საოჯხო ნივთებიც ჰქონდა ნაყიდი და ნიკოლოზისთვის რამდენიმე ახალი პერანგი. თვითონ მაღაზიაში ვერ წაიყვანო დაიწუწუნა კიდეც. მარიამი მიეხმარა ყველაფრის დალაგებაში და ბოლოს ყავაც მოუმზადა, ტავად მხოლოდ ტორტის დიდი ნაჭერი დააგემოვნა .
-რომ გირეკავ ტელეფონი სად გაქვს-ალექსანდრე რომ დაადგა თავზე ლამის ლუკმა გადასცდა
-მისახღებში ...
-მე რა გითხარი მისაღებში დატოვე-თქო? აღარ მოგცემ დონატებს , ტასო შეჭამს ყველას. სად არის ჩემი გაწამებული სტუდენტი და? - ყუთი მაგიდის მეორე მხარეს დადო და სკამზე დაეშვა- როდის დავასრულებ ამ წყეულ სკოლას , ძლივს დავარწმუნე რომ ავეყვანე ...სივი ვერ შემიდგენია ეს დედანატირები როდის დამთავრდება ტო
-აგიყვანეს?
-კი . ორსაათიანი ტვინის გამბურღველი კითხვების შემდეგ რომ დარწმუნდნენ ვიცოდი ყველაფერი ... დუდას გააფორმებენ ჩემს ნაცვლად . არ იქნება არანაირი იურიდიული პრობლემა მაინც თანამშრომელია და ვითომ ორ თანამდებობას ითავსებს - მარიამის წვენის ჭიქა აიღო და ბოლომდე დაცალა-შენ რა იყიდე , რა აღმოჩენა გააკეთე
-ბისკვიტის და ორცხობილების ფორმები ვიყიდე დავაცხობ ამ საღამოს თუ არ დამეზარა ... შენ ის მითხარი იქ მისვლა რომ მოგიხდება და სახლიდან ვერ იმუშავებ როგორ იქნება ეგ საქმე. ან იმ სუპერმარკეტების ბუღალტერიას რას უშვები ...საერთოდ ყოვლისშემძლე ხომ არ გგონია თავი შვილო ჩემო
- რა გინდა დედა? სახლში დავჯდე ფეხი ფეხზე გადავიდო და მამამ გვარჩინოს მე და ჩემი ცოლ-შვილი? ხომ იცი მაგრად მეზარება სხვისი ფულის ხარჯვა . თუ ვერ შევძლებ შევეშვები რა პრობლემაა შენ რა გადარდებს ნატალი?
-ნორმა და ზღვარი რომ არ იცი არასდროს ეგ მადარდებს მე მეტი არაფერი . მამაშენი გაგიჟდება რომ გაიგებს
-ეგრე გიჟდება ეგ ხუთი წელია უკვე- პერანგის მკლავები აკეცა და მარიამს ჩანგალიც გამოართვა , მისი ტორტიც მიითვისა - რა? მე ხომ გაშიმშილებთ შენ და ბავშვს
-მაინც აღარ მინდოდა მეტი , ტორტი ასუქებს
-ხო , მარტო ტორტი ასუქებს ...ისე ხო რას ამბობ ქარს დაჰყავხარ
-გმადლობ კომპლიმენტისთვის , მე ძალიან მომწონს ჩემი ფორმები . გილოცავ სასურველ სამსახურს
-გმადლობ , სხვა რა გზა მაქვს სანამ შენ ექიმი გახდები ჩვენი შვილიც დაბერდება
-ალექსანდრეე
-რა ? ჯერ ექვსი წელი უნდა ისწავლოს ,მერე კიდე ოთხი წელი და მანამდე აბიტურიენტი გახდება ჩვენი შვილიც
-რა კარგ განწყობაზე ხარ, მომავლის გეგმებს აწყობ , ეგ ბავშვი გოგოა თუ ბიჭი
-ბიჭი
-იქნებ გოგოა
-ნწ, პირველი ბიჭია და მეორედ თუ შემაცდენ გოგო იქნება- ქვემოდან ახედა ღიმილი სახეზე შეაყინა და შემდეგ მშვიდად დატოვა ოთახი.
..............
ქორწილის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა. ნელ-ნელა ეჩვეოდა ახალ სახლს, ალექსანდრეს გვერდით ძილს და წერეთლების ოჯახურ ტრადიციებს. იგებდა ამბებს მათ შესახებ და უკეტ იცნობდა ყველას, ყველას სანდროს გარდა რომელიც ან სახლში არ იყო ან უხეშად იქცეოდა,მასთან საუბარი შეუძლებელი იყო. მარიამს რეაქცია არ ჰქონდა, იცოდა რომ ასეთი არ იყო და უბრალოდ ბრაზი ერეოდა.
ორივე თბილისის ერთ-ერთ სკოლაში გადავიდნენ ,რომლის დირექტორი ნატალიას მეგობარი იყო და დასწრებასთან დაკავშირებული პრობლემებიც არ ექნებოდათ. დილაადრიან გაიღვიძა, ორშაბათი იყო პირველი დღე ახალ სკოლაში რომელშიც სამ თვეზე მეტი უნდა გაეტარებინა და შემდეგ რეპეტიტორებთან.
ალექსანდრემ წინა ღამით გვიან დაიძინა ამიტომ მისი გაღვიძება არ უნდოდა და ფეხისწვერებზე დადიოდა. ისე მოემზადა სანდროს ისევ მშვიდად ეძინა, სამზარეულოში ჩავიდა , ტასოს ლოყაზე აკოცა და ნატალიასაც მისწვდა
-დილამშვიდობისა
-კარგი მე ლექციები მაქვს , ხაშის დროით და შენ რამ გაგაღვიძა ამ დილაადრიან
-სკოლაში მიდის დღეს, მერე მასწვალებელთანაა
-ვაახ , ვაახ ეგ ვის გაახსენდა . აპატიე შენს მულს
-არაუშავს
-ანუ სანდრიკო გაგვიყვანს შენ სკოლაში მე უნიში
-სანდრიკო ვერ გაგიყვანს, სანდრიკოსაც მოუხდება გაკვეთილებზე ჯდომა თავის ძველ სკოლელებთან - ბატონიც გამოჩნდა და მაგიდასთან დაჯდა- მე წაგიყვან ხათუნასთან, მერე სამსახურში გავალ , გამოგივლი და ნანუსთან გაგიყვან
-სამსახურიდან ამდენჯერ გამოხვალ?
-რომ გეუბნები ე.ი გამოვალ
-თქვენ რომ დალაგდებით მეც დავიწყებ მუშაობას , ბავშვის გაჩენამდე დროა მივეხმარები ნიკოს აბა ზოგ-ზოგიერთები არ კადრულობენ საოჯახო ბიზნესში ჩართვას
-ატრ.კებ ნატალია ხომ იცი- ლოყაზე აკოცა ქალს და თავი მხარზე დაადო- ჯერ ძალიან ახალგაზრდები ხართ მე კი მაგრად არ მევასება იქაურობა ხომ იცი
საუზმის შემდეგ ყველანი ერთად წავიდნენ. ანასტასიამ ნატალიას მანქანა წაიყვანა და გახარებული იყო . ალექსანდრე და მარიამი სკოლაში წავიდნენ. უცნაური შეგრძნება ჰქონდა, იცოდა რთული იქნებოდა და რაც უფრო მეტად აკვრიდებოდა მოსავლეებს უფრო მეტად რწმუნდებოდა ამაში. ალექსანდრეს ყველა ესალმებოდა, მისი დაბრუნება უკვირდათ, ზოგი ელოდა კიდეც მარიამს კი ყველა დაკვირვებით უყურებდა, უკვე ჭორაობდნენ ყველა მათზე საუბრობდა.
-ამათზე ნუ იფიქრებ, ფორმალობისთვის გვჭირდება აქ ყოფნა. მერე გამოცდაზე გავალთ და მორჩება - ხელი ჩაკიდა საკლასო ოთახში შესვლამდე და შემდეგ ხმაური გაისმა. უკვე გაკვეტილის დრო იყო თითქმის ყველა კლასში იმყოფებოდა. ალექსანდრეს დანახვას აჟიოტაჟი მოჰყვა წესით ისინი მისი კლასელები არ უნდა ყოფილიყვნენ პატარები იყვნენ, მაგრამ მაინც ყველა იცნობდა. უცნაური იყო , ყველაფერი უცნაური იყო მასწვალებლების მზერაც კი . თავს თეთრი ყვავის ამპლუაში გრძნობდა, ყველაზე განსხვავებულად .
-მთელი სკოლა როგორ გიცნობს როცა აქ ამდენი მოსწავლეა
-შენ იქ იყავი პოპულარული, მე აქ ვიქცევდი ხალხის ყურადღებას
ერთი გაკვეთილი როგორღაც გავიდა, ხმაური იყო ზოგი ტელეფონში იყურებოდა, ზოგი ლაპარაკობდა, გოგონები ალექსანდრესკენ აპარებდნენ მზერას . მარიამი ყველაფერს აღიქვამდა და აღიზიანებდა მათი ქცევა. ეჭვიანობის პირველი ნაპერწკალი მაშინ გაუჩნდა მის მერხზე გოგონა რომ დასკუპდა მოკლე კაბითა და ღრმა ჭრილით მკერდთან
-სანდრიკოო როგორ აკლდი ამ სკოლას ვერ წარმოიდგენ, ვიცოდით რომ ვერ გაძლებდი სადღაც მთაში და გამოიქცეოდი
-ბარბი გაიცანი ჩემი ცოლი, მარიამი ... ტასოს ინსტაგრამზე ნახავდი ალბათ ქორწილის ფოტოებს- მარიამის თითებს ტუჩები მიაწება და მერე ხელი მოხვია- ქორწილში მხოლოდ რამდენიმე კლასელი დავპატიჟე ,იმედია არ გაგიტყდა
-მარიამი ... ხო რა თქმა უნდა, პროვინციელი ლამაზმანი სოფოს შემდეგ - ჩაიცინა და იქაურობას გაეცალა . მარიამმა კი იგრძნო როგორ დაეჭიმა სხეული ალექსანდრეს, ხელი სწრაფად მოაშორა და ფეხზე წამოდგა . მერხს მუშტები დაარტყა და ყველას ყურადღება მიიქცია
-როგორც სჩანს ამ რამდენიმე თვეში ჩემი წასვლის შემდეგ ახალი დაკვირვების ობიექტი ვერ იპოვნეთ . ტეხავს , ენერგიას ხარჯავთ ამიტომ დაგეხმარებით და გაგაცნობთ ჩემს გოგოს - მისკენ დაიხარა , თითები ნიკაპზე მოუჭირა და ტუჩებზე დააცხრა. ხმაური ესმოდა მარიამს ,სტვენა და შემდეგ მასწავლებლის ხმა . ალექსანდრემ ხელი ჩაკიდა, ჩანთა აიღო და თავისკენ მიიზიდა-ჩვენ მივდივართ ... კიდევ შემოგვილით , არ მოიწყინოთ
-რა ჯანდაბა იყო ეს...ხელს არ გამიშვებ?
-ასე იყო საჭირო , იარე - მარიამის ჩანთა ჰქონდა მხარზე მოგდებული ,თითები მის თეძოზე .ყელში აკოცა და ისე განაგრძო გზა - მე აქ მეტჯერ მოსვლას არ ვაპირებ, ხოდა ყველამ იცოდეს რომ ჩემი ხარ
-ისედაც იცოდნენ , დარწმუნებული ვარ არავის გამორჩებოდა სკოლის ვარსკვლავის უეცარი ქორწილი
-შენთვის ანგარიშის ჩაბარებას არ ვაპირებ, გეუბნები ასე იყო საჭირო და მორჩა !
-მასწავლებელთან ჯერ რომ არ ვარ?- შენობიდან რომ გავიდნენ შემდეგ უთხრა და ეცადა დაეიგნორებინა ყველა შეგრძნება
-კაფეში დავსხდეთ , ჩაის დალევ, დაისვენებ და მერე წაგიყვან
მანქანა სწრაფად გაიყვანა ტრასაზე , გზაში საკმაოდ დიდხანს მოუხდათ ყოფნა საცობის გამო. შემდეგ კაფეში დასხდნენ, ალექსანდრემ ყავა დალია ,მარიამმა ჩაი ... ჩუმად იყვნენ , ორივე სხვადასხვა რამეზე ფიქრობდა . ალექსანდრეს ურეკავდნენ და გავიდა, რომ დაბრუნდა ანგარიში მოითხოვა შემდეგ კი ერთად წავიდნენ . მასწავლებელი იქვე იყო ფეხით შევიდნენ ერთ-ერთ ეზოში , მესამე სართულამდეც ავიდნენ და ხის კართან შეჩერდნენ . ბიოლოგიის მასწავლებელი ,რომელიც ალექსანდრეს ისე შეხვდა ისიც ნაცნობი იყო აშკარად
-სანდრიკოო , როგორც ყოველთვის პუნქტუალური ხარ ... როგორ მიხარია შენი ნახვა - ქალი მოეხვია და ლოყაზე აკოცა
-ხათუნა მას , როგორ ბრძანდებით?
-ძველებურად, შემოდით ... შემოდით . ეს მარიამია ალბათ ხომ? ფოტოები ვნახე , ნათლიაშენსაც ვესაუბრე და ეხლაც შოკშია ქორწილის შემდეგ
-ქორწილში ჩამოვიდა და იმ დილასვე გაფრინდა ნორმალურად ვერც ვნახეთ. ნატალია ესაუბრება ალბათ და ჭორაობენ როგორც ყოველთვის
მისაღებში დასხდნენ, მარტო იყო ქალბატონი ხათუნა. სათვალით, მოკლედ შეჭრილი თმით , ჯინსსა და განიერ სვიტერში გამოწყობილი ისე ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა მაქსიმუმ 30 წლის გეგონებოდათ,მაგრამ აშკარად ნატალიაზე უფროსი იყო. იმდენი ისაუბრა საქმეზე ძლივს გადავიდა
-ძვირფასო ხომ იცი ახლა უკვე ისეთი დროა ჯგუფები შევსებული მაქვს, პროგრამის ნახევარი გავლილი აქვს ჩემს ბავშვებს . სანდრიკოს გოგო რომ არ იყო ნამდვილად ვერ მიგიღებდი,მაგრამ ეს მაიმუნი ბიჭი ისე მიყვარს
-ხათუ მე უნდა წავიდე, საშინლად ვიწვი დროში ... მარიამს დაგიტოვებ, სანამ შენი ბავშვები მოვლენ შეგიძლია დაამუშაო როგორც იცი ხოლმე. თვითონ ნახავ რომ გაქაჩავს იმ შენ გენიოსებთან ასე თუ არ იქნება ხომ იცი წავიყვან
-ვნახოთ , ვნახოოთ ... შენ სულ როგორ გეჩქარება ბიჭო
-სხვა გზა არ არის, ყავაზე შემოგივლი ერთ საღამოს - ქალს დაემშვიდობა ,მარიამს ლოყაზე აკოცა გამოგივლიო უთხრა და წავიდა.
ხათუნა ნამდვილად არ აღმოჩნდა ისეთი თბილი მასწვალებელი როგორც სანდროსთან იყო. იმდენი ტესტი მისცა და მანამდე იმდენი კითხვა დაუსვა ბოლომდე გამოწურა მარიამი. ემოცია არც დატყობია, არც იმას ეუბნებოდა სწორად პასუხობდა თუ არა. ტესტი რომ მისცა ერთი საათი გაქვს ბავშვების მოსვლამდეო უთხრა, წყლის ჭიქა დაუდო როგორც მარიამმა სთხოვა თავად ყავის ფინჯნით ხელში დაჯდა დივანზე , სიგარეტს აბოლებდა და შორიდან ადევნებდა თვალს,პარალელურად მობილურში იყურებოდა და ვიღაცას წერდა. რამდენჯერმე გადაიკისკისა კიდეც.
შემდეგ ჯგუფიც მივიდა, ყველას გააცნო და პირდაპირ დაიწყო ახალი თემის ახსნა. მონიტორზე აჩვენებდა ფოტოებს და ყველა უსმენდა. შემდეგ დაიწყო წინა მასალის გამოკითხვა ამჯერად კითხვები დაარიგა და ყველა სხვადასხვა მხარეს დასვა . იქვე შეამოწმა, შეცდომებს რომ გადახედა თავიდან ისაუბრა , რამდენიმე ისე საყვარლად მიალანძღა სიცილის შეკავება გაგიჭირდებოდათ.
გათიშული გამოვიდა კორპუსიდან. დანარჩენებთან ერთად მიდიოდა ეზოში ალექსანდრე რომ დაინახა , მათ დაემშვიდობა და გაიყოლა კიდეც მზერა
-ალექსანდრეს ცოლიაო ერთმა რომ შეიცხადა გაიგო ,მაგრამ არ შეუმჩნევია. სანდრომ ისევ აკოცა ,კარი გაუღო და შემდგე დაჯდა საჭესთან
-ვინ ხარ
-შენი ქმარი
-ალექსანდრე იცი რასაც გეკითხები...ახლა რა აღმოჩნდება რომ მთელი თბილისი გიცნობს თუ მხოლოდ ცენტრალური ნაწილი, მაღალი ფენა . ყოველ ჯერზე უნდ ამაკოცო რამდენჯერაც მომაკითხავ?
-ჯერ ახალი ცოლი ხარ და ერთ ორ კვირაში ყველას რომ ეცოდინება ვინ ხარ მერე სანამ არ შემევედრები არ გაკოცებ
-შეგევედრები?
-ეს წვენი დალიე , ტვინს გაგითიშავდა ხათუნა ვიცი და ნუნუსთან ისე აგიყვან.
-ნანუც ნათესავია?
-არა , ჩემი მათემატიკის მასწვლებელია. ბევრი ვიფიქრე, სხვასთან ხომ არ მიმეყვანე ,მაგრამ ჯანდაბას მოვიჭრი თავს . მაგაზე უკეთესს ასე უცებ ვერ ვიპოვნიდი და ძიების დრო არ გვქონდა. დაგაწერინა ხათუნამ ტესტი თუ რა გააკეთა
-ერთ საათში ორასი ტესტი დამაწერინა მანამდე უამარავი კითხვა დამისვა,მაგრამ არაფერი უთქვამს საერთოდ
-რადგან დაგტოვა ე.ი თავი გაართვი თორემ დამიჯერე მარტო შენ კი არ გამოგაგდებდა მეც დამირეკავდა და მეტყოდა ეს იდიოტი ვინ მომიყვანე ახლავე გაეყარეო- ხმა შეიცვალა და ქალი გააჯავრა
ნანუ აღმოჩნდა უშაქრესი და უტკბილესი ქალი . ალექსანდრე მანაც დიდი სითბოთი მოიკითხა და მარიამი რომ დაიტოვა ყოველგვარი ტერორის გარეშე ჰკითხა რა თემებზე ჰქონდა პრობლემა, რა იცოდა ყველაზე კარგად და რა უჭირდა ყველაზე მეტად. დანარჩენები რომ მივიდნენ მეცადინეობას შეუდგნენ . იქ ყოფნისას ვერ გრძნობდა ,მაგრამ სახლში დაბრუნებამდე მიხვდა რომ საშინლად დაღლილი იყო და ბოლო დროს გრაფიკიდან ამოვარდნის გამო უჭირდა ყველაფერი ერთად. ახალი მასწვალებლები, მოსწავლეები, ახსნის მეთოდები, კითხვები არავინ იცნობდა მარიამს და ეს ყველაზე რთული გადასატანი იყო. იქ მარიამ ნაკაშიძე არავინ იყო, ყველა ალექსანდრეს იცნობდა და მარიამიც მხოლოდ ალექსანდრეს ცოლი იყო .
ქართულის მასწავლებელთან მეორე დღეს მივიდნენ . ელოდა ასაკოვან ქალს და დახვდა
25-დან- 30 წლამდე ახალგაზრდა, სექსუალური გოგონა . ბინაში შებიჯებაც არ უნდოდა ისე გაღიზიანდა მისი დანახვისთანავე მასთან სწავლას ხომ საერთოდ არ აპირებდა.
-ამან რა უნდა მასწვალოს
-მაგისტრია , ლექტორია ორ უნივერსიტეტში
-და კიდევ დასველდა შენი დანახვისთანავე- ეს ისე წამოსცდა თავადაც გაუფართოვდა თვალები ალექსანდრე ჯერ უყურებდა მერე სიცილი აუტყდა და კიდევ კარგი სააბაზანოში იყვნენ თორემ უთუოდ გაიგებდა პატივცემული ლექტორი -ჯანდაბა !
-ეჭვიანობ პატარავ?
-რა სისულელეა - ალექსანდრეს ხელი მოიშორა და წარბები შეკრა
-აირჩიე ცოდნა თუ ეჭვიანობა
-ანუ არ უარყოფ ხომ? შენ რა შენს ყოფილთან მომიყვანე?
-ხოო აი უკვე დაიწყო ჰორმონებმა მოქმედება, გაგიჟდი ! მე მეჩქარება, შენ დარჩი დღეს და მერე თუ გინდა დაიკიდე. სხვა მასწავლებელს ან შენ იპოვნი ან საერთოდ არ გეყოლება. მაგრად არ შემიძლია ამდენი ენერგიის ჩაყრა შენს განათლებაში - ისევ ეპარებოდა ღიმილი, მაგრამ ოთახიდან სანამ არ გავიდა არ გაუცინია. შემდეგ დაემშვიდობა ლამაზმანს და წავიდა.
დარჩა,მაგრამ მხოლოდ იმიტომ რომ აინტერესებდა რეალურად რაიმე თუ იცოდა ამ ქალმა. საუბრობდნენ შემდეგ რედაქტირებას აკეთებდა ვიღაც რომ შევიდა, კაცი იყო ისიც წამსვე წამოდგა და დერეფანში გავიდა. კაცს ყელზე ჩამოეკიდა, აშკარად კოცნიდა, ვერ ხედავდა მაგრამ ესმოდა ისიც გაიგონა როგორ უთხრა კაცმა“ ჩემს საყვარელ ცოლს მხოლოდ მოსწავლეებისთვის აქვს დრო თუ საღამოს ვახშმისთვისო „ არადა დაიფიცებდა რომ ბეჭედი არ ეკეთა , თავი საშინლად იგრძნო . საკუთარ თავზე გაბრაზდა, უკვე მიხვდა რომ ზედმეტად ბევრი ეჭვიანობა მოუხდა იმ რამდენიმე დღის განმავლობაში და ამდენი პრობლემის ფონზე ეს დიდი სისულელე იყო , ბავშვობა და სხვა არაფერი .
ალექსანდრეს ნაცვლად ნიკოლოზმა მიაკითხა. სახლშიც არ დახვდა ბატონი, თითქოს განგებ აკეთებდა, ვახშამზეც არ მისულა, არც შემდეგ გამოჩენილა. მეცადინეობაც კი დაასრულა ,მაგრამ ის არ ჩანდა. უკვე საწოლში იწვა რომ დაბრუნდა, შუაღამე იყო ის კი აშკარად ნასვამი იყო. ზედმეტი ტანსაცმელი მოიშორა , თხელი შარვალი ამოიცვა,ქამარი არც შეუკრავს ისე დაიძრა საწოლისკენ
-რაო ძვირფასო მარიამ მოგეწონათ ქართულის ლექტორი ... იქნებ მისი ქმარი არ მოგივიდათ თვალში...
-საზიზღარი ხარ...ხომ შეგეძლო გეთქვა
-იქნებ მართლა მოვწონვარ და აქამდე არ ვიცოდი, უნდა დავფიქრდე ცოტა პედოფილიაცაა მგონი 20 წლის ბიჭი რომ მოვწონდე 31 წლის ქალს რომელიც ჩემი ბავშვობიდან მიცნობს , მგონი ბავშვობაში საფენსაც მიცვლიდა დედა მათთან რომ გვტოვებდა მე და ჩემს დას - საწოლზე გადაწვა და ახარხარდა. მარიამმა კი ბალიში დაიფარა თავზე , ზურგი აქცია და ზედაც აღარ შეუხედავს-ასე გაიგუდები და დამიხრჩობ ბავშვს-ბალიში ააცალა და თავი დადო ზედ - ძალიან კი გავერთე ,მაგრამ ეჭვიანობის უფლება ვინ მოგცა ? ხო ძალიან მაინტერესებს გგონია რომ შენ იმ ფურცლის გარდა ჩემი ცოლი ხარ და მე შენი ერთგული ვიქნები? მართლა გგონია რომ ასე მშვიდად დავიძინებ შენს გვერდით, იმპოტენტი ს.რივით და სულ ასე იქნება? კარგად მომისმინე და დაიმახსოვრე , შენ არავინ ხარ , არც უფლება გაქვს ჩემთან დაკავშირებით , არც რაიმე პრეტენზია გექნება ოდესმე , გაბრაზებაც კი არ იფიქრო სულ შენს თვალწინ რომ გავჟ.მო ვინმე მაინც
-მართალია, ჩვენ მხოლოდ ბავშვის გამო ვართ ერთად და შენც ზუსტად იმდენივეს უფლება გაქვს ჩემთან მიმართებაში რამდენიც მე . ფაქტობრივად ჩემი სათქმელიც თქვი - მთელი სხეული უთრთოდა ბრაზისგან, სისუსტისგან და მაინც რომ გაჩუმებულიყო მოკვდებოდა. საწოლზე იჯდა , ხალათს იცვამდა ალექსანდრემ თავისკენ რომ მიიზიდა და თითები ყბაზე მოუჭირა, თვალები ანთებული ჰქონდა, ისე უყურებდა თითქოს მოკვლას უპირებდა
-მე და შენ ერთი არ ვართ ...შენ ვინმე სხვაზე რომც იფიქრო , უბრალოდ რომ იფიქრო არც კი იცი რას გაგიკეთებ
-ხელი გამიშვი , მტკენ !
-მე კიდე ტვინს მტკენ უკვე რამდენი თვეა, ქრონიკულად მტკივა თავი შენი დანახვის წამიდან და არ აპირებ რომ შეწყვიტო
-რა შევწყვიტო, უბრალოდ მითხარი რას ვაკეთებ რომ შევწყვიტო ... ქალი გჭირდება? კი ბატონო, შენი ნებაა წადი ვისთანაც გინდა , მე არ მადარდებს . ეჭვიანობის მიზეზი მოგეცი? ფეხმძიმედ ვარ ჯერ არ მეტყობა, მაგრამ ორ თვეში შესამჩნევი იქნება მერე ბავშვს რომ გავაჩენ შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს მე რას გავაკეთებ ...შენ ხომ არ გაინტერესებ ...მითხარი რა არის პრობლემა რომლის გადაჭრაც შეიძლება, ჩემს ახლანდელ მდგომარეობაში და მე წინაარმდეგობას გიწევ . მითხარი რა გინდა , რა გინდა ჩემგან
უსმენდა, უყურებდა მის ამღვრეულ თაფლისფერებს, ათრთოლებულ წითელ ტუჩებს და ისე იწევდა მისკენ თითქოს მაგნიტური მიზიდულობა ჰქონდათ . ტუჩებს უკოცნიდა, ის კი ისევ ყინულივით იყო ,ისევ არ ჰქონდა რეაქცია მისი შეხებისას
-მინდა რომ არ იყო , საერთოდ არ იყო ჩემს ცხოვრებაში ისე როგორც ხარ...არ მინდოდე , ტვინს არ მირევდე შენი არსებობით , ამ წყეული თვალებით და ჯანდაბა, უკვე ძალიან გვიანია ქრონიკულ ,მოუშორებელ ავადმყოფობად მექეცი
წავიდა, ოთახიდან ნახევრად შიშველი გავრდა და უკან აღარ დაბრუნებულა. მარიამსაც არ მოუხუჭავს თვალი , კარს უყურებდა, მაგრამ დილამდე არ შესულა. შემდეგ ტანსაცმელი აიღო და ისე წავიდა მარიამის საწოლისკენაც კი არ გაუხედავს. მასწვალებელთან იმ დღეს დუდამ წაიყვანა, ალექსანდრე მუშაობს და გამოსვლა ვერ მოახერხაო . ნანუსთან ტაქსით წავიდა და იქედან სახლშიც ტაქსით დაბრუნდა. მომდევნო რამდენიმე დღე ასე გაატარეს , დილას გადიოდა გვიან ბრუნდებოდა და ან ზემოთ ეძინა დივანზე ან საერთოდ მიდიოდა. ექიმთან ვიზიტის დღე ჰქონდათ , დილიდან ნერვიულობდა ის კი ისევ ადრე გავიდა იმდენად ადრე რომ გაღვიძებაც ვერ მოასწრო .
ნატალიამ წაიყვანა, მასთან ერთად იჯდა დერეფანში ცოტაც და ტირილს დაიწყებდა . ჩუმად იჯდა და ნაბიჯების გაგონებისას პატარა ბავშვივით უყურებდა დერეფანში გამოჩენილ წყვილებს. მათ წინ ცოლ-ქმარი იჯდა ქალს უკვე საკმაოდ დიდი მუცელი ჰქონდა , დაჯდომა და ადგომაც კი გაუჭირდა. წამით წარმოიდგინა როგორი იქნებოდა რამდენიმე თვის შემდეგ და ინსტიქტურად მიიდო ხელისგული მუცელზე .
-უკვე დიდი იქნება გამოსახულება ... ბების მეორე სურათი ექნება - ნატალიამ გაუღიმა და ხელზე აკოცა- ნუ ნერვიულობ, ყველაფერი კარგად იქნება აი ნახავ
-ზოგჯერ მგონია რომ არ დასრულდება ეს უბედურებათა ციკლი და რაღაც უარესი მელის წინ
-ჯერ ზედმეტად პატარა ხარ იმისთვის რომ იცოდე ნამდვილი უბედურება რა არის...დამიჯერე ,დრო გავა და ამ ყველაფერსაც მშვიდად გაიხსენებ-კარი გაიგო და გამოვიდა კიდეც პაციენტი. უკვე მათი რიგი იყო , ბოლოჯერ გაიხედა,მაგრამ ალექსანდრე არ ჩანდა. კართან იყო უკვე სწრაფი ნაბიჯების ხმა რომ გაიგო და მიხედვაც ვერ მოასწრო ისე შეეხო წელზე მისი თითები
-მოხვედი - სახე ისე გაუბრწყინდა ყველაფერი ზედ ეწერა. ალექსანდრეს ტუჩის კუთხე ჩაუტყდა, ხელი უკეთ მოხვია და კარი გააღო
-მოვასწარი ...
ახალ ექიმთან იყვნენ ამიტომ თავიდან დაიწყო კითხვები , კომენტარები, შეფასებები, ანამნეზის შეკრება და ანალიზებიც. ოთახებს შორის დადიოდნენ , სისხლის ანალიზზე რა თქმა უნდა არ უნერვიულია, მაგრამ ერთი სული ჰქონდა ეხოსკოპიაზე როდის შევიდოდა წესით პრობლემა არ უნდა ჰქონოდა . სუნთქვაშეკრული დაწვა და დაელოდა ხმას, მონიტორი ექიმისკენ იყო შებრუნებული და ვერაფერს ხედავდა , რაღაც მონაცემებს იწერდა. შემდეგ გაიღიმა , მონიტორი შეაბრუნა თითით აჩვენა ნაყოფის ზომები. დაამშვიდა ყველა ,თუმცა მაინც ვინაიდან პირველი ფეხმძიმობა იყო თანაც ადრეულ ასაკში სტრესისგან და დატვირთვისგან თავის არიდება ურჩია. დანიშნულება მისცა, კვების რაციონზეც ესაუბრა ,მომდევნო ვიზიტიც დაუნიშნა და სხვა ანალიზებიც სთხოვა თავიდან რომ აეცილებინა გართულებები. ფოტო ეჭირა ხელში და ისე მიაბიჯებდა წინ არც იყურებოდა
-ასე თუ ივლი რამეს შეეჯახები- ფოტო ხელიდან აართვა ალექსანდრემ და სხვა ფურცლებთან ერთად ჩადო-მე გავდივარ, ნატალია გამოგყვება შეარჩევთ რამეს საღამოს შეფის დაბადებისდღეზე ვართ მიწვეულები რესტორანში
-აუცილებლად უნდა წამოვიდე?ხომ იციან უკვე რომ ფეხმძიმედ ვარ და იქნებ უთხრა
-არ შეიძლება , უნდა ვაჩვენო რომ მხოლოდ უატესტატობის გამო ვარ პატარა ბიჭი . მოვალეობები მაქვს , ოჯახი მყავს და ხელფასი მჭირდება . უბრალოდ საჭიროა რომ წამოხვიდე და წამოხვალ !
თავისი მანქანისკენ დაიძრა და ისე წავიდა უკან აღარც მოუხედავს.
-სულ ასე უნდა მოიქცეს? ოდესმე არ გადაუვლის ეს ბრაზი და არ გაჩერდება? ასეთს ვეღარ ვიტან უკვე ... ის ალექსანდრე მენატრება ლონდონში წასვლამდე რომ იყო თავისუფალი, გულწრფელი, მშვიდი და მახიარული
-ასეთიც იყო ? თანაც სრულიად უცნობი რომ იყავი მაშინ?
-ხო . სულ ასეთი იყო
-სწორედ ამიტომაა ახლა ორმაგად უხეში, შენ განსხვავებულად გექცეოდა მერე თითქოს დიდი სიმაღლიდნა გადმოაგდეს და მიწაზე მტკივნეულად დაენარცხა , ფეხზე ადგომა ყოველთვის უჭირს . რაც უფრო ნაკლებ ყურადღებას მიაქცევ მით უკეთესი შენთვისაც და მისთვისაც. ახლა კი წავიდეთ პირველ ერთობლივ შოპინგზე ...თუ ძალიან ხარ ნაწყენი მისი ბარათი მაქვს , კოდიც ვიცი და დაუცარიელე
-და მისი გადათენებული ღამეები, სადღაც ოფისში გატარებული დრო და მშვიდად მოვირგო ტანზე? არ მიშველის ეგ
-რა გიშველის, გემრიელი სადილი?
-არც ეგ, მადა დამეკარგა. უცებ ავარჩევ რამეს და მერე სახლში დავბრუნდეთ
მართალია პრეტენზიული არ იყო,მაგრამ ნატალიამ არ დაანება. რაღაც ისეთს ეძებდა ყველას რომ გააგიჟებდა . არჩევანი ბოლოს შარვალზე და პიჯაკზე შეაჩერეს. ამინდსაც უხდებოდა, კომფორტულადაც იქნებოდა და მუცელიც იმდენად გამოკვეთილად არ ჩანდა როგორც კაბებში . ბოლოს რამდენიმე პარკით დაბრუნდნენ სახლში, მარიამს დასვენებისთვისაც ჰქონდა დრო და მომზადებისთვისაც. საშინლად ეზარებოდა ყოველთვის ხმაურში ყოფნა, წვეულებები და მითუმეტეს მსგავსი , იქ სადაც არავის იცნობდა არც საერთო ჰქონდა მათთან მეტიც ნორმალურად ისიც კი არ იცოდა ალექსანდრე რას აკეთებდა. უკვე თითქმის მზად იყო ალექსანდრე რომ მივიდა ,
-მალე წამოვალთ , ვეცდები არ გადაიღალო . უბრალოდ ცოტა თვალთმაქცობა დამჭირდება უგულო რომ არ ვეგონო რომელიც ფეხმძიმე ცოლს თვალებში არ შესციცინებს. ასე დგას საჭიროება თორემ დავიკიდებდი
-გასაგებია , ყველაფერს გავაკეთებ რაც საჭირო იქნება მშვიდად იყავი, უბრალოდ მალე წამოვიდეთ
-გავედით - მანტო მოიცვა და მარიამსაც დაეხმარა . წამით შეხედა მხოლოდ და შემდეგ წინ წასულს დააკვირდა.
ქორწილის შემდეგ პირველად ჩნდებოდნენ ერთად თანაც ასეთ საზოგადოებაში ,მართალია ყურადღების ცენტრში არ იქნებოდნენ და იქ უბრალო პაიკები იყვნენ,მაგრამ მაინც საჭირო იყო თვალში არავის მოხვედროდნენ .
მილოცვა, თანამშრომლების გაცნობა . ალექსანდრეს გვერდით ჯდომა, ღიმილი და სრულიად გაუგებარ თემებზე საუბრის მოსმენა. ზოგი ფოტოების გადაღებით იყო დაკავებული, ზოგი ღვინის დაგემოვნებით, ვიღაცები პოლიტიკაზეც საუბრობდნენ, ჭორაობდნენ, ცეკვავდნენ . დუდა მივიდა და ხელი გაუწოდა
-ვიცეკვოთ მარიამო თორემ მოწეყენილობისგან ვკვდებით მე და შენ
-ვიცეკვოთ- მშვიდად გაჰყვა , ვალსს სცეკვავდნენ ალექსანდრესკენ რომ გაიხედა და შეამჩნია მის გვერდით ჩამომჯდარი გოგონა რომელიც ზედმეტად ახლოს იყო შემდეგ მუხლზე ხელი შეახო და ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა . ალექსანდრე წამოდგა , ხელი წელზე შეუცურა და მოცეკვავე წყვილებს შორის აღმოჩნდა
-ვინ არის?
-ვისზე მეკითხები?
-დუდა , ალექსანდრესთან ვინც ცეკვავს - ისევ უყურებდა სანდროს თითებს გოგოს მოშიშვლებულ ზურგზე ნელა რომ გადაადგილდებოდნენ, ქალის ღიმილს და წვრილ მკლავებს ყელზე რომ ეხვეოდნენ მის ქმარს
-გენერალური დირექტორის უმცროსი და , დიკო
-სწრაფად გაუცნია თანამშრომლები და მათი ოჯახის წევრები , ყოველთვის ასეთი კომუნიკაბელურია?
-მარიამ
-მასთან ურთიერთობა აქვს?
-არა და არც ექნება
-რატომ, ქერები არ მოსწონს?
-ამ ეტაპზე ვინც მოსწონს ერთადერთი შენ ხარ , სულ ოდნავ მაინც რომ დაათბო მასთან ურთიერთობა კიდევ დიდხანს არ შეიცვლება მისი გრძნობები . არაფერი მითხრა , მე მთელი ცხოვრებაა ვიცნობ და ვიცი რასაც ვამბობ - გაუღიმა და შემდეგ მათკენ დაიძრა- დიკო , ძვირფასო დამდებ პატივს?
-დუუდაა - არც დალოდებია მის პასუხს ისე გამოაცალა ალექსანდრეს მკლავებიდან და ძლიერად მოხვია ხელები. შემდეგ რაღაც უთხრა ,მარიამს აღარ ესმოდა უკვე ალექსანდრეს მხარზე ედო თავი, მკლავებიც მოხვია და მშვიდად ააყოლა სხეული მელოდიას . ალექსანდრეს სუნთქვას გრძნობდა ყელთან, ცხვირის წვერიც შეეხო წამით და შემდეგ მოშორდა
-ჩვენი წასვლის დროა ... დავემშვიდობოთ და წავიდეთ
მალევე წავიდნენ, მანქანა სახლთან გააჩერა ეზოში შესვლას აშკარად არ აპირებდა
-მიდი
-შენ სად მიდიხარ ამ დროს
-ძალიან გაინტერესებს? - მზერა გაუსწორა ,მარიამმა ღვედი შეიხსნა ,ჩასვლას აპირებდა , მაგრამ ვერ წავიდა
-არ მაინტერესებს- ისევ წააწყდა მის შავ თვალებს, გული საშინელად უცემდა . მისკენ გადაიხარა, ერთი ხელისგული ლოყაზე მიადო მეორე ფეხზე დაადო , ძალიან ახლოს იყო მის ტუჩებთან,მაგრამ ლოყაზე აკოცა -კარგად გაერთე და ისიამოვნე იქნებ განწყობა გამოგიკეთდდეს - ჯერ კიდევ ახლოს იყო , შემდეგ მოშორდა. მანქანიდან გადავიდა და სწრაფად დაიძრა სახლისკენ . კარის გაღებამდე გაიგო მანქანის ხმა , შემდეგ შეაბიჯა სახლში რომელიც მისი არ იყო, სადაც სიმშვიდეს ვერ პოულობდა ყველა ცდილობდა მისთვის კომფორტის შექმნას ,მაგრამ მთავარი რაც სჭირდებოდა არ ჰქონდა და ვერც ექნებოდა.
-ალექსანდრე ?- ნატალიას შეხვდა დერეფანში
-საქმე გამოუჩნდა და წავიდა ...
-კარგად ხარ ?
-კი , არც ისეთი დამღლელი სიტუაცია იყო თან მალე წამოვედით ... ძილინებისა ნატალია
-ძილინებისა მარიამ
საძინებლის კარიც დახურა, ტანსაცმელი მოიშორა და საწოლში პიჟამას განიერი ზედისამარა დაწვა. ალექსანდრეს მხარეს იყო გადაბრუნებული არ იცოდა რატომ,მაგრამ ტიროდა. იმდენ ხანს ტიროდა რომ აღარც ხმა ესმოდა და აღარც შეგრძნებები ჰქონდა. საბანი რომ მოშორდა და მის წინ ალექსანდრე დაწვა მაშინ შეიმშრალა ცრემლები
-ერთ დღეს ცრემლების ტბას დამახვედრებ ხომ? - ღრმად ამოისუნთქა და მისკენ გადაბრუნდა
-ხო
-ექიმმა რომ თქვა ნერვიულობა არ შეიძლებაო ვერ გაიგე?
-გავიგე
-მერე?
-არ ვნერვიულობ
-აბა რატომ ტირი
-მინდა და ვტირი- ზურგი აქცია, ბალიშს მოხვია მკლავები უკან დააბრუნა ყელში გაჩხერილი მომდევნო ბურთი
-კარგი, მაშინ შეგიძლია იტირო - მთელი სხეული გაუთბა ზურგიდან რომ მოეხვია ალექსანდრე, ხელის მაისურის ქვეშ შეუცურა და მუცელზე მოეფერა- მე კი ვეცდები დავმშვიდდე და სასიამოვნოდ გავატარო ღამე - სახე მის თმაში ჩამალა, ტუჩები ყელზე მიაწება და წამოზრდილ მუცელზე თითები ნელი მოძრაობა განაგრძო
იმ ღამეს მშვიდად ეძინა , ალექსანდრე იწვა მის გვერდით, ეფერებოდა და მაინც მშვიდად იყო. მოსწონდა, სიამოვნებდა მისი შეხება, ამშვიდებდა და თავისტკივილიც კი უვლიდა როცა მასთან იყო. რამდენიმე კვირიანმა განშორებამ ნათლად აჩვენა რომ შეეჩვია, მასთან ერთად ძილს, გაღვიძებისას მისი სახის დანახვას , მის სუნთქვასაც კი ყურთან რომ ესმოდა ხოლმე და თავიდან საშინლად აწუხებდა. მის მკლავებს ადრე რომ ამძიმებდა და ახლა თითქოს მსუბუქი გამხდარიყო . არ გაქცეულა დილით ჩახუტებულს რომ გაეღვიძათ დილამშვიდობისაო უთხრა და ხელი მისი პრესიდან მკერდისკენ გააცოცა. ხელისგულისქვეშ გრძნობდა მის გულისცემას , თვალები დახუჭა და გაეღიმა
-არ გამიშვებ? მაგვიანდება
-დღეს კვირაა , არ გაგვიანდება
-იქნებ რა საქმე მაქვს...არ მეძინება
-საუზმეზე რა გავაკეთო ? მე ბლინები მინდა , შენ გიყვარს ხილით გიყვარს, ნუსით თუ უბრალოდ შაქრით - დაჯდა , მხრებში გაიმართა ,თითები თმაში შეიცურა და ზემოდან დახედა
-სულერთია ,მაგრამ ნატალია
-ნატალია დილაადრიან წავიდა ნიკოსთან ერთად თავის ძმასთან , ვიღაც მეზობელი გარდაეცვალათ ზუსტად არ ვიცი და დღეს იქ დარჩებიან -საწოლიდან პირველი ჩავიდა, მაისური საჯდომს ძლივს უფარავდა სწრაფად მოიცვა ხალათი და თმა კოსად შეიკრა.
ალექსანდრე რომ ჩავიდა უკვე სპორტული შარვლით და მაისურით იდგა ბლინებს ამზადებდა , ყავაც დაასხა, ხილიც დაჭრა და სხვა რაღაცებიც დააწყო მაგიდაზე. თავისთვის კაკაო გაიმზადა ბოლო რამდენიმე დღის განმავლობაში ამოჩემებული ჰქონდა და კარისკენ შებრუნდა კედელს მიყრდნობილი წერეთელი რომ დაინახა გაუკვირდა
-ეს არ დამანაყრებს, დღეს ბევრი საქმე მაქვს - სკამზე დაჯდა ყავის ფინჯანი აიღო და დალია- ცხელი შოკოლადის მომზადება არ იცი?
-მე კაკაო მინდა ... ჯერ ეს ჭამე და მერე მოვამზადებ სხვა რამესაც
-სკოლაში რატომ არ მიხვედი, რამე მოხდა? - ბლინის ნაწილი ჩამოჭრა ჩანგლით და დააგემოვნა. ჯერ ისე უყურებდა თითქოს უგემური იქნებოდა,მაგრამ აშკარად მოეწონა
-არ მინდა გადავიღალო
-მხოლოდ ეგ მიზეზია?-მზერა გაუსწორა,მაგრამ მარიამმა თვალი მოარიდა
-ხო
-მე კი ვფიქრობდი რომ ის პატარა ბ.ზები გაწუხებდნენ, კიდევ მდიდარი მამიკოს ბიჭები,განსაკუთრებით ის ს.რი რატი რომელსაც მარტო ჩემს ქალებზე უდგ.ბა - ჩანგალი თეფშზე დააგდო და ხელი დაარტყა მაგიდაზე - შენ სოფელში ხომ არ გგონია თავი ზედმეტ სიტყვას რომ არავინ გეტყვის როცა იცის რომ დაკავებული ხარ და მითუმეტეს გათხოვილი. მანდ ზოგს ის უფრო უსწორდება სხვის ქალს რო ეჩალიჩება
-არ მაინტერესებს ვის რა ანგარიშები აქვს შენთან, არც მაგათი ბინძური ცხოვრება, რომანები და სასიყვარულო მრავალკუთხედები მადარდებს. მივდვივარ გამოცდა რომ ჩავაბარო დამოუკიდებლად და არა ვიღაცის დახმარებით მივიღო 6 ქულა . ვაკეთებ იმას რაც სკოლაში უნდა გააკეთო და მოვდივარ . მეგონა შენ არ გადარდებდა ხალხის ხმა , შეიცვალა რამე?
-არც მადარდებს, უბრალოდ მაგრად ვერ ვიტან როდესაც ზედ მივლიან და ცდილობენ დაიკიდონ ჩემი არსებობა. შენ კი უნდა მითხრა ხოლმე ვიღაც უკან რომ დაგყვება და ცდილობს შემოგიძვრეს
-მეორედ ესტუმრე სკოლას, მაშინდელივით ამჯერად განაცხადე რომ ფეხმძიმედ ვარ და ამჯერად რაიმე ისეთს ჩავიცვამ მუცელი რომ გამოკვეთოს
-ნერვებზე ნუ მოქმედებ, ასე ნუ მიყურებ და ამ ტონით ნუ მელაპარაკები
-ამ დილაადრიან რამ გაგაღვიძათ და თან როგორ უყურებთ ერთმანეთს საბრძოლველად გამოყვანილი მამლებივით . მალე დაბრდღვნით ერთმანეთს?- ანასტასია შევიდა მთქნარებით და სანდროს ლოყაზე აკოცა- პატარავ რატო ყოყლოჩინობ? ატრ.კებ და გიხარია? - ბლინი აართვა და ჩაკბიჩა- მმ ეს გოგო იმენნა ოქროსხელებაა
-ტასო არდადეგები როდის მთავრდება?
-ჯერ არ ... გოგონები ბაკურიანში ავდივართ რამდენიმე დღით და წამოხვალ მარუს? სუფთა ჰაერი, სიმშვიდე , ნუ ცოტა ხმაური ,მაგრამ მხიარული ხმაური
-არ წამოვა !
-შენ გკითხე?
-თოვლია იქ, ყინვა ან გაცივდება, ან დაეცემა სადმე შენ გიჟ დაქალებს და შენ ვერ განდობთ
-ალექსანდრე მამიკო მოწოდების სიმაღლეზეა არა? - ანასტასიას გახედა და ხილის თეფში თავისკენ მიიჩოჩა . ისე მშვიდად იყო, ისე ერთობოდა ალექსანდრეს გაბრაზებით ბოლოს ააფეთქა
-შენ გოგო ამ დღეებში რომ ვერ მხედავდი თავში აგივარდა თუ რა ხდება? სად მიდიხარ რომ მიდიხარ , ცუდად რომ გახდე იქ ვინ მოგხედავს, თან თოვს იქ მოიკეტები სასტუმროში
-რა აზრები გიტრიალებს თავში , ნევროზი როდის აიკიდე ძმაო? არაფერი მოუვა , მანქანით ავალთ და დავბრუნდებით.
-მასწავლებლებს რას უპირებ
-სამი დღით წავალთ საუკუნით კი არა ... ნუ იქცევი კომუნისტი მამასავით . რა მოსაწყენი გახდი ეე- დაჯდა, ფეხები მოკეცა და ბლინების დაგემოვნება განაგრძო-ასე მე გავსუქდები , გინდა შენნაირი ღიპებით ვიაროთ ყველამ მერე შენ ბავშვი გააჩინო , დასუსტდდე და ჩვენ დავრჩეთ ბურთები ხო?
-ნახე მე რა შეგინახე?- უცებ წამოდგა , კარადა გამოაღო და ქილაში ჩაყრილი ორცხობილები დაუდო- დამავიწყდა წუხელ დამეტოვებინა , უცებ წავედით
-ვაიმეე რა იცოდი რომ მიყვარს ...მეგონა სულ შეჭამეთ - ერთი ამოიღო და თვალებდახუჭულმა ჩაკბიჩა ...ეე რაღაც უფრო გემრიელია
-ნატალიას რეცეპტში რაღაც ჩავამატე
-სულ ტასოსია -ალექსანდრემ ხელი რომ გასწია ასაღებად უცებ დაარტყა თითებზე და წარბი მაღლა აზიდა
-ვინაც მოამზადა ის ქალია ჩემი !
-მე მოვამზადე
-მეც ზუსტად ეგ ვთქვი - თავი გვერდით გადახარა და ისე შეხედა აწითლებულს
-არაფერიც ! მე შენი არ ვარ
-აბა ვისი ხარ - უკვე ღიმილს ვერ იკავებდა. მიუახლოვდა , ის კი კარადას მიეყრდნო - არ მეტყვი? - ერთი ხელი ზედა თაროზე ედო,მეორე იმ კარადაზე რომელსაც მარიამი ეყრდნობოდა და ზემოდან დაჰყურებდა
-არავის !
-ე.ი ჩემი ხარ - მის ტუჩებთან ლაპარაკობდა , მერე რომ უნდა ეკოცნა ქილიდან ამოღებული ორცხობილა ჩაკბიჩა და ტუჩები გაილოკა- ნუ ვაღიაროთ რაღაცები გემრიელი გამოგდის ...- კიდევ ამოიღო ორი ცალი და წავიდა. ანასტასიამ მერე დაიწყო სიცილი და ძლივს მოსულიერდა
-ტასოო
-კარგი ვჩხუმდები, ნეტავდ საკუთარ თავს ხედავდე ჩემი თვალით ... ეს ნახეთ რაა როგორ იქცევა, ეგ საზიზღარი ბიჭი, რა დღეში გაგდებს ამ ჰორმონებმოჭარბებულ ქალს- ისევ ახარხარდა , ცრემლები სდიოდა ბოლოს.
ალექსანდრე სახლში იყო,მაგრამ მაღლა იჯდა თავის ფურცლებთან და ლეპტოპთან. ტასოს დაქალები მივიდნენ , ყველას იცნობდა და მოსწონდა მათთან ყოფნა თავსაც არ გრძნობდა ზედმეტად . მისაღებში იჯდა მათთან ერთად ალექსანდრე რომ ჩავიდა , გოგოებს მიესალმა და სამზარეულოსკენ დაიძრა. იცოდა მშიერი იქნებოდა ამიტომ მომზადებული ჰქონდა მისთვის სადილი . ოთახიდან გამოსულს სხვანაირი გამომეტყველება ჰქონდა
-ხომ გეუბნები , ღორმუცელა იყო ღორმუცელად დარჩა. რომ ნაყრდება ბედნიერდება - ტასომ ჩუმად უთხრა და მერე გაიცინა
-რას შვებით ჩემი შინაბერა დის შინაბერა დაქალებო? ისევ ვერ გააბრიყვეთ ვერავინ?- მარიამის უკან იდგა, მარიამ ჩაუტარე მასტერკლასები . ნახეთ რა ბიჭი ჩამოგდო ხელში, გამაბრიყვა, დამადო ხელბორკილები, ახლა ისეთ საჭმელებს მიკეთებს სუსტი წერტილი მიპოვნა
-იდიოტოო ...- აკისკისდნენ გოგონები
-მოკლედ რა შენ არ იცვლები
-კინოში ბოლოს როდის იყავით ? ბავშვობაში ალბათ აბა მერე ვინ დაგპატიჟებდათ ... ადექით დაო ჩემო და ცოლო ჩემო ჩაიცვით , წავიდეთ - მარიამი თან გაიყოლა გოგონებს გასძახა მე და ჩემი ცოლი უკან დავჯდებით წინასწარ გაფრთხილებთო
-მართლა კინოში მივდივართ?
-არ მითხრა მეზარებაო
-გააჩნია თუ კარგ ფილმს ვნახავთ
-მულტფილმზე შეგიყვან შენ და იმათ რამე ეროტიულზე გავუშვებ - გაიცინა და მაისური გადაიძრო . იქვე გამოიცვალა და მერე მარიამს გახედა - კარგი გავალ და ქვემოთ დაგელოდები
როგორც აღმოჩნდა ბატონს ბილეთები უკვე შეძენილი ჰქონდა, რაღაც ახალ კომედიაზე და შესაბამისად ნამდვილად არ მოუწყენიათ იმ საათნახევრის განმავლობაში. შემდეგ პიცერიას მიაშურეს . მარიამმა მგონი ყველანაირი პიცა გასინჯა თანაც ყველას სხვადასხვა უნდოდა. მოკლედ სრულიად კმაყოფილი გავიდა ქუჩაში, მერე სიტყვის თქმაც ვერ მოახერხა გოგონები ისე გაქრდნენ და დარჩა ალექსანდრესთან ერთად . ციოდა,მაგრამ არ წვიმდა და მშვიდი ამინდი იყო
-თუ არ გცივა გავისეირნოთ ... დროა უკვე საღამოს სადმე იარო თორემ ასე არ შეიძლება
-წვიმს ხოლმე... მალე დათბება და შემდეგ ვისეირნებ
-გაზაფხულიც მოვიდა ... ყველაფერი ზედმეტად სწრაფად რჩება წარსულში
-იმდენად სწრაფად თითქოს ჩემი ცხოვრება ჩემს გარეშე იწერება - მალევე შესცივდა, ცხვირის წვერი გაეყინა და თითები ჯიბეებშიც ვერ გაითბო, არადა მოსწონდა სეირნობა. ბოლო დროს მართლაც ვერ გამოდიოდა გარეთ, სოფელში, სუფთა ჰაერზე ყოფნის შემდეგ ქალაქის გადატვირთული ქუჩები რთული შესაჩვევი იყო. ქუჩაში უამრავი ადამიანი ირეოდა, ზოგი მარტო იყო, ზოგი მეგობართან, მშობლებთან ან შეყვარბეულთან ერთად. ზოგი უბრალოდ სეირნობდა , სამსახურში მიდიოდა ან ბრუნდებოდა, ვიღაცას პაემანზე ეჩქარებოდა ან კიდევ ვინ იცის სად . ზოგს ბრენდული სამოსი ეცვა , მის გვერდით კი ვიღაც ძველისძველი ქურთუკით მიაბიჯებდა, შრომისგან გადაღლილს ერთი სული ჰქონდა სახლში როდის მივიდოდა და დაიძინებდა მეორე დღის დადგომამდე. ვიღაც მასზე მძიმე მდგომარეობაში იყო , ის ძველი ტანსაცმეიც არ ჰქონდა , დახეული ფეხსაცმლით , მშიერი კუჭითა და ჭუჭყიანი თმით იჯდა ხელგაწვდილი , მოწყალებას ელოდა , თეთრებს ითვლიდა უბრალოდ ატკიებული მუცლის გასაჩუმებლად პურის ნატეხი მაინც რომ ეჭამა. სადღაც მეორე მხარეს, ძვირადღირებულ მანქანაში ვიღაც ისეთი იქნებოდა შიმშილზე წარმოდგენაც რომ არ ჰქონდა, არც ტანსაცმლის ფასი უკითხავს ოდესმე და ამაზე ფიქრიც არ ჰქონია თუმცა მასაც ექნებოდა პრობლემები ისინი ხომ არავის ტოვებენ უბრალოდ ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდებიან თავიანთი ხარისხით, სიმძაფრითა და საშიშროებით.
მარიამსა და ალექსანდრესაც ჰქონდათ პრობლემები, მათაც უჭირდათ ცხოვრების ერთად გაგრძელება. ბევრი ბარიერი იყო, ან იქნებ არც იყო ,მაგრამ ისინი ხედავდნენ, მათ არ შეეძლოთ სწორად მოქმედება. ფაქტი მაინც უცვლელი იყო , კარგად არ იყვნენ და მანამ ვერ იქნებოდნენ სანამ საერთო სიმშვიდის წერტილს არ იპოვნიდნენ . ახლა მხოლოდ ერთი ღამე აერთიანებდათ, ერთი ღამე და მისი ნაყოფი.
............
ყველაფერი ისევ დინებას მიჰყვებოდა სკოლაში დადიოდა, რეპეტიტორებთან ყველაზე დიდ დროს ატარებდა, მეცადინეობდა, ზოგჯერ სამზარეულოში ატარებდა მთელ თავისუფალ დროს , ნატალია საქმეებს დაუბრუნდა და ტასო ზარმაცი მზარეული იყო ამიტომ ხშირად უწევდა საკუთარი გასტრონომიული სურვილების დაკმაყოფილება. ალექსანდრე ამით ნამდვილად არ იყო უკმაყოფილო არც მისი მადა რჩებოდა დაუკმაყოფილებელი. უცვლელი რჩებოდა მათი ქაოსი ურთიერთობაში რამდენიმე დღე მშვიდად იყვნენ, შემდგე რომელიმე გაბრაზდებოდა ან არ ლაპარაკობდნენ ან ერთმანეთს ხოცავდნენ.
ბაკურიანში ვიზიტი განხორციელდა . გოგონებთან ერთად გაატარა ორი დღე მეორე საღამოს ნომერში შესულს საწოლზე გაშხლართული ალექსანდრე დახვდა . ქურთუკი მოიშორა და კარგად დააკვირდა
-აქ რას აკეთებ
-დასვენება გადავწყვიტე თავისუფალი ნომერი უნდა მეპოვნა?
-ჩემთან ტასოს სძინავს
-გოგონებთან გადავიდა ... თუ გინდა შუაში დავწვები - ხომ მოენატრათ ერთმანეთი, ხომ აშკარა იყო ,მაგრამ მაინც არცერთი იმჩნევდა.
უკვე ორივე დასაძინებლად რომ ემზადებოდა მარიამი მისკენ გადაბრუნდა და ბალიშს მიეყრდნო
-გითხრა?
-რა ... რამე მოხდა ამ ორ დღეში?
-მოხდა
-რამე დაგემართა?- ლამის ისტერიკა დაეწყო
-გუშინ მოძრაობა ვიგრძენი, სუსტი , მაგრამ მაინც
-უკვე? მაინცადამაინც მაშინ მე რომ არ ვიყავი ... ყოჩაღ შვილო მე დამიკიდე ხო? დავიმახსოვრებ - მუცელზე აუკეცა მაისური და ისე დაიხარა თითქოს რამეს გააგებინებდა- მუცელს ველაპარაკები და მუცელში ჯერ კიდევ განუვითარებელ ბავშვს , გავგიჟდი მგონი - უცებ მოშორდა და მომღიმარ მარიამს წარბშეკრულმა შეხედა- ნუ დამცინი!
-დაელოდე და შენც იგრძნობ მის არსებობას- ლოყაზე აკოცა და შემდეგ კომფორტულად მოეწყო- ძილის დროა
-რაღა დამაძინებს - ბალიშზე დაეშვა , ხელი წელზე მოხვია და თვალები დახუჭა
კიდევ ორი დღე დარჩნენ . ამჯერად მართლა დიდხან სეირნობდა გარეთ , მანამ სანამ არ გაიყინებოდნენ . შემდეგ სასტუმროში იყვნენ გვიანამდე ერთ-ერთ ოთახში სიხდნენ და დროს მხიარულად ატარებდნენ. ალექსანდრე ერთადერთი კაცი იყო ამდენ ქალებში და ყველას აჯავრებდა . ზოგჯერ იმდენად საყვარელი იყო მარიამი მზერას ვერ აშორებდა
-სად მიდიხარ- შუაღამეს გაეღვიძა ერთხელ მარიამი იცვამდა თან სწრაფად- რომელი საათია- ძლივს იყურებოდა ,ნახევრად ეძინა
-გარეთ უნდა გავიდე ... ბროწეული მინდა. თუ ვერ ვიშოვნი მოვკვდები
-ამ დროს, გარეთ რომ ყინავს შენ აპირებ ბროწეულის საპოვნელად მაღაზიები მოიარო რომელიც საკმაოდ შორსაა?
-შესაძლოა სასტუმროშიც აქვთ
-ამ დროს სძინავთ მზარეულებსაც... მოიშორე თუ ღმერტი გწამს და საწოლში დაბრუნდი- უცებ წამოდგა და უკან დააბრუნა- გაიხადე-მეთქი , მე მოგიტან
-მანდარინსაც?
-მანდარინსაც და ფორთოხალსაც , თუ გინდა კივსაც
-არა ...კივი არ მინდა. ბროწეული მინდა , მჟავე
-მჟავე თუ ტკბილი
-ტკბილი არა... მჟავე ბროწეული მინდა აი ისინი წვრილი რომ არის
-ღმერთო შენ ფეხმძიმე ქალებს ეღადავები თუ ჩვენ, ქმრებს - ჩუმად თქვა, უცებ ჩაიცვა და წავიდა. იპოვნა ბროწეული , გააღვიძა ჩაძინებული გამყიდველი ბროწეულებს შორის ყველაზე პატარები აარჩია . დიდებიც იყიდა ყოველი შემთხვევისთვის და სხვა ხილიც . როგორც შეძლო იმ სიცივის გათვალისწინებით თან ფეხით იყო მალე იარა ,მაგრამ ოთახში შესულს მარიამი დაძინებული დახვდა. საბანზე ზემოდან წივა , ფეხზე თბილი ჩუსტები ეცვა. ისეთი საყვარელი იყო სითბოსგან აწითლებული ლოყებით, არეული თმებით და შევსებული ფორმებით.
ამოიხვნეშა, ყველაფერი მაგიდაზე დააწყო , სწრაფად გაიხადა . საწოლში დააბრუნა ,გვერდით მიუწვა და თავადაც დაიძინა. დილით რომ გაიღვიძა ყველაფერი საწოლში ჰქონდა მარიამს და ისეთი სიამოვნებით ჭამდა მჟავე ბროწეულს გეგონებოდათ შაქარს მიირთმევდა.
შემდეგ თბილისშიც დაბრუნდნენ . მთაში თუ ისევ თოვლი იყო ქალაქში გაზაფხულის წვიმა ასველებდა ხალხს. ზამთრის სიცივეში სითბო იპარებოდა და ნელ-ნელა იშორებდა თავიდან. მარიამს წესით განწყობა უნდა ამაღლებოდა,მაგრამ უფრო სევდიანი გახდა. ცოტას ლაპარაკობდა და მოწყენილიც იყო. სახლი ენატრებოდა, სოფელი , ყველა და ყველაფერი რაც ასე ძალიან უყვარდა . პირველი გაზაფხული იყო როდესაც ვერ ხედავდა ქუჩაში გავლისას იებს ღობის ძირში მიმალულს, ვერც მინდვრებს ფერადი ყვავილებით. ქუჩაში მხოლოდ დაკრეფილ, შეფუთულ ,გასაყიდად გამზადებულ ყვავილებს თუ დაინახავდა,მატ არ ჰქონდათ ისეთი გაზაფხულის სურნელი როგორც სოფელში. არც აყვავებული ხილის ხეები იყო სადმე, არც მინდვრები იფარებოდა მწვანე ბალახით, არაფერი იყო მხოლოდ მზე რომელიც ღრუბლებს ყოველ დღიურად უფრო მეტად ფანტავდა, სითბო რომელსაც კორპუსებს შორის აგზავნიდა და მანქანებით გადავსებულ ტრასას უცნაური სუნი ასდიოდა, ყველაფერი ნელ-ნელა უფრო უჟანგბადო ხდებოდა, მეტად იხუთებოდა სივრცე და სუნთქვაც თანდათან უფრო ჭირდა. გარეთ გასვლა საერთოდ აღარ უნდოდა აპრილის ბოლოს
ალექსანდრემ მიაკითხა მასწვალებელთან , გვიანი იყო უკვე ისიც დაღლილი ჩანდა და მარიამიც მხოლოდ მისალმებით შემოიფარგლა
-რამე ხომ არ გინდა
-არა , არაფერი... ყველაფერი იყიდა ნატალიამ
-გადაიღალე?
-დღეს სკოლაში არ ვყოფილვარ, კარგად ვარ ... შენ ? როგორ ჩაიარა
-თუ ვეღირსებით ატესტატს და ეროვნულების ჩაბარებას დამაწინაურებენ
-მიხარია ... სულ რამდენიმე თვე დარჩა და სტუდენტი იქნები
-შენც იქნები ... სტატუსის შეჩერებაზე და ერთი წელი სახლში ჯდომაზე არც იფიქრო
-სხვა დროს ვისაუბროთ...ჯერ ჩავაბარო და მოვიდეს სექტემბერი
ნატალიამ მჭადები დაახვედრა, ყველი და კიტრი ეს კომბინაცია მიირთვა მხოლოდ სხვა არაფერი . ყველას დაემშვიდობა და ოთახში ავიდა. საწოლზე იწვა ფანჯრიდან იყურებოდა ალექსანდრე რომ დაუჯდა გვერდით
-გენატრება ხომ?
-რა
-ყველაფერი ...
-მენატრება, მაგრამ მათ აშკარად არ ვენატრები . ლიკუნა და მაკრინე მირეკავენ , მწერენ ... რამდენჯერმე ვნახე და მორჩა . მამიდაც კი არ მესაუბრა ნორმალურად, მგონი მასაც უთხრეს ან მეჩვენებოდა- თვალები აემღვრა, ტუჩები მოკუმა და ბალიშს უფრო მოხვია მკლავები
-ზოგჯერ შეცდომის დაშვებაა საჭირო რომ მივხვდეთ რამდენად ძვირფასი ვართ ადამიანებისთვის რომლებიც მუდამ ჩვენს გვერდით არიან ... მათ შენთან გამოცდა ვერ ჩააბარეს , შენს ადგილას არც კი ვიდარდებდი მარიამ- თითები თმაში შეუცურა და მერე თავისკენ მიიზიდა
-ვიღაც რომ გტოვებს , ზურგს რომ გაქცევს სიყვარული თან ვერ მიაქვს . მარტო გტოვებს, მაგრამ მაინც გიყვარს , გეატრება და გტკივა
-მე მხოლოდ ერთი ვიცი , შენს ცრემლებს არავინ იმსახურებს ... სოფელში კი სკოლის დასრულების შემდეგ წაგიყვან... ორი კვირაღა დარჩა ,თან უფრო დათბება
-მართლა წამიყვან?
-რა მითქვამს და არ შემისრულებია?
-იქნებ არც ღირს , რომ მიხვდნენ ხუთი თვის ფეხმძიმე ვარ და არა ნაკლების? იმათ რომ შევხვდე სადმე ...მე არც კი ვიცი მინდა თუ არა , შემიძლია თუ არა მათი ნახვა და იმ მზერის ატანა - ეხვეოდა, თავი მის მხარზე ედო და გული ეკუმშებოდა. ალექსანდრე კი თმაზე ეფერებოდა თითებს ნელა დააცურებდა მის თმაში
-გინდა რომ დავიმალოთ? სამუდამოდ გავექცეთ ყველა შენს ნაცნობს მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემთან ქორწილამდე რამდენიმე კვირით ადრე იწექი ? სასაცილოა მარიამ , იმათი ქცევა შენს მიმართ . მესმის რომ გაბრაზდნენ, არავინ ელოდა შენგან ,მაგრამ რაც გააკეთეს ეს არ იყო ნორმალური
-ერთ ამბავს ყველა ყოველთვის სხვადასხვა მხრიდან ხედავს , ყველას ჰგონია რომ ის არის მართალი,მაგრამ სინამდვილეში ყველა ცდება
-მარიამ შენ
-დავიძინოთ, გთხოვ საშინლად დავიღალე
სკოლის დასრულებამდე და მოსალოდნელ აჟიოტაჟამდე კიდევ ერთ კონსულტაციაზე იყვნენ ექიმთან ამჯერად ალექსანდრესთან ერთად მივიდა . ბოლოს კიდევ ერთი ფოტო ჰქონდათ , სიმშვიდე და შემდეგ გეგმები . ამჯერად სქესიც გაიგეს ექიმმა რომ ჰკითხათ გინდათ თუ არა იცოდეთო ვინაიდან სიურპრიზები არცერთს უყვარდა და თან ინტერესიც დიდი ჰქონდათ მაშინვე თანხმობა განუცხადეს. ბიჭიაო რომ გაიგეს ალექსანდრეს ისეთი თვითკმაყოფილი სახე ჰქონდა უცნაურად გაბრაზდა მარიამი . კლინიკიდან გამოსულიც ჩუმად მიაბიჯებდა
-ბიჭია ... ხომ ვამბობდი არა?- ნიკოს დაურეკა და თან მანქანაში ჩაჯდა. ისიც რაღაცას ეუბნებოდა -ვიცი მამა... დედაც მანდ არის? ტასოს სახლში ვეტყვი ... არა თავისუფალი ვარ უკვე - მობილური გადადო და თითები აათამაშა საწოლზე- სახლში წავიდეთ თუ
-სახლში !
-კარგი როგორც თქვენ იტყვით ,ქალბატონო მარიამ
-ახლა გავხდი ქალბატონი ? რა სასიამოვნოა
-შენ რა
-თუ შეიძლება მადროვეთ მშვიდად ყოფნა - გზას უყურებდა ეზოში შესვლამდე. შემდეგ სწრაფად მიაშურა სახლს და სამზარეულოსკენ დაიძრა პირდაპირ . ალექსანდრემ ზუსტად იცოდა კიდევ ერთ ახალ, სიბრაზის ეტაპზე რომ იყვნენ და კარგად ხალისობდა
მაგიდასთან იჯდა და არც მეტი არც ნაკლები საზამთროს მურაბას ჭამდა ,პირდაპირ ქილიდან იღებდა ნატეხებს .
-საჭმელი მაცივარშია...რაიმე პომპეზური თუ გგნებავს ვაჟკაცის არსებობის აღსაღნიშნად გოჭი იყიდე - წარბები შეკრა და ზურგი აქცია
-საღამოს ავღნიშნავ ბიჭებთან ერთად
-კლუბში მოცეკვავე ქალებთან თინეიჯერი ბიჭები დაჰყავთ ცოლის საშილოსნოში მის ყოფნას კი არ აღნიშნავენ
-დავარღვევ ტენდეციას ამჯერადაც , თანაც დარწმუნებული ვარ ჩემს ბიჭს სადმე წაყვანა არ დასჭირდება. მე თუ არა დედას მაინც რომ დაემსგავსოს როგორმე თავად იპოვნის სასურველ პარტნიორს და იმასაც მოიფიქრებს როგორ მოაწონოს თავი
-იდიოტო - ჩუმად თქვა და ისევ განაგრძო საზამთროს ხრაშუნი
-რამე მითხარი მარიამ? - მის გვერდით დადგა , მაგიდას მიეყრდნო და ზემოდან დახედა
-თავზე ნუ მადგეხარ დაჯექი -თქო
-როგორც შენ იტყვი
-აუტანელი- ისევ ჩუმად თქვა და ქილას ჩახედა წვენიღა იყო დარჩენილი - კიდევ არ გვაქვს?
-ხუთი ქილა შეჭამე ორ დღეში
-ეგ არ მიკითხავს...კიდევ თუ გვაქვს-თქო ... ისე კი ხომ ხედავ პაწაწინა ქილებია და 300 გრამში რამდენი საზამთროს ნატეხი ჩაეტევა
-გვაქვს ქლიავი , მარწყვი, მალინა , ალუბალი , ლეღვის მურაბაც გვქონია .... შემთხვევით ჯემი ხომ არ გგნებავს ვაშლის და ბიის ჯემი გვაქვს - კარადა გამოაღო და ქილებს დააკვირდა - და აი ისიც ბოლო ქილა საზამთროს მურაბა-უცებ აიღო კუთხეში დადებული ,მაგრამ მარიამმა ტჩები დაბრიცა
-აღარ მინდა ... ლეღვი თუ გვქონდა რატომ არ მითხარი?
-აქვე დევს ყველა მარიამ სამზარეულოში შენ ხარ
-აბა შენი მომზადებული მე ჯერ ტოსტიც არ გამისინჯავს და ჩაიც არ დამილევია ... აღარ მინდა საერთოდ - წყალი დაისხა და დალია - აწი რამე ხორციანს ვაჭმევ შენს ბიჭს
სამზარეულოდან გავიდა, დივანზე დაჯდა , ტელევიზორი ჩართო და რაღაც ბოევიკზე გააჩერა . ვინ ვის კლავდა ვერ გაიგებდით
-რა უბედურებას უყურებ მარიამ , ღამე ისედაც არ გძინავს ხოლმე , კოშმარები გინდა ნახო?
-რატომ მოეწონება ბავშვს
-რა გინდა მარიამ? გწყინს ბიჭი რომ არის ? კაცთა მოდგმას იმდენად ვერ გვიტან საკუთარი შვილიც გადაგიყვარდა?
-გოგო რომ ყოფილიყო მაშინაც ასე გაგიხარდებოდა? ძალიან მიხარია ბიჭი რომ არის , საერთოდ არ ღირს ამ წყეულ ქვეყანაში გოგოს გაჩენა . საოცრება თუ მოხდა და კიდევ დავფეხმძმდები იმედია ისიც ბიჭი იქნება
-დროა გაგეცალო თორემ მეშინია ბავშვის დაბადებამდე არ გამომჭრა ყელი
-როგორ ვერ ვიტან ასე რომ გინათებს ეგ ყორნის თვალები
-ჩემ თვალებს რაღას ერჩი მარიამ?
-ზედმეტად ლამაზია და სულს მიხუთავს - მის წინ იდგა , ზედმეტად ახლოს და ისე წამოსცდა გაბრაზებულს არც კი გაუაზრებია სანამ ალექსანდრემ არ გაიცინა და თვალები უფრო არ დააწვრილა
-ანუ სულს გიხუთავს
-ხო ...ცუდად მხდის
-და ლამაზია
-ლამაზია , მაგრამ მომწონს-თქო ხომ არ მითქვამს და საერთოდ
-და საერთოდ დროა დამშვიდდე- თითები კეფაზე შეუცურა , მის თმებში ახლართა და სავსე ტუჩებზე ჯერ ფრთხილად შეეხო, მარიამმა მსუბუქად რომ წამოიკვნესა შეხებისგან გამოწვეული სიამოვნებისგან და მისი თრთოლვა თავადაც იგრძნო კოცნაც უფრო მომთხოვნი და ვნებიანი გახდა. იგრძნო როგორ მოეხვია მისი წვრილი მკლავები ყელზე, თლილი თითები თმაში შეუცურდა და სულ ოდნავ მოქაჩა.
-ღმერთმა დასწყევლოს სტუდენტის გაჩენა , ვკვდები შიმშილით და ისევ გასაქცევი - ქარიშხალივით შევარდა ტასო, ფეხსაცმელს იხდიდა და არ იყურებოდა უცებ რომ შეხედა წყვილს -ჯანდაბა ... მაპატიეთ . ვქრები , ბოდიში - ცალი ფეხსაცმლით შებრუნდა და უცებ გახტა გვერდით . მერე უკან დაბრუნდა - ბოდიში კი არა საერთოდაც რა დღეში ხართ? ეგ ბავშვი დიდია უკვე და რეებს აგრძNობინებთ ? ღმერთო ჩემო ეს ატეხილი ბავშვები
მარიამი ისე მოშორდა და თან იმ დისტანციით ძალიანაც რომ სდომოდა ვერ გააგრძელებდა . ტუჩები ენისწვერით გაილოკა და ისე გახედა სახეაწითლებულს
-მე და ის ... მე და ის ბიჭს ველოდებით ანასტასია მამიდა...- უცებ თქვა და ტასომ ალექსანდრეს წამოარტყა თავზე ხელი , მერე ყური აუწია სანამ სანდრო გონს მოვიდა და შორს გადახტა
-ყოჩაღ ბატონიშვილო იმედია შენნაირი უკიდეგანოდ სიმპათიური იქნება ,მაგრამ შენნაირი ხისთავიანი არა
ტასოსთან ლაპარაკს ისე შეჰყვა მარიამი სად წავიდა ვეღარც დაინახა მერე ნიკო და ნატალიაც დაბრუნდნენ . მოკლედ ახმაურდა სახლი და ვახშამზე სრული შემადგენლობით იყვნენ.
მეორე დღეს გამოცდა ჰქონდათ . ორივე სხვადასხვა დროს შევიდა , მარიამი უფრო გვიან იყო და ალექსანდრეც ელოდა. დამღლელი იყო ეს აურზაური, ცოტას ღელავდა კიდეც და რომ გამოვიდა ძალაგამოცლილი იყო. ერთ კვირაში დაასრულეს, პასუხებიც შეჯამდა და ყველაფერი დასრულდა . უცნაური იყო ამჯერად ქულებზე არ ფიქრობდა,მაგრამ მაინც მაღალი შეფასებები ჰქონდა
-გილოცავ , როგორც იქნა სკოლა დაამთავრე- ალექსანდრეს მოეხვია და ლოყაზე აკოცა
-ოროსან ბავშვს რომ ულოცავენ ისე რატომ მილოცავ
-როგორც ჩარჩენილს შეესაბამება ისე გილოცავ - გაიცინა და მანქანაში ჩაჯდა- წავიდეთ , ნერვიულობის დროს მადა მიმძაფრდება ხომ იცი. შოკოლადი მინდა
-აქ ხომ არ მაქვს ნეტავ- შოკოლადის ფილა ეჭირა ხელში და უყურებდა - ცუდი გოგო ხარ, მაგრამ გა- ვინ დააცადა სიტყვის თქმა წამსვე ააცალა შოკოლადი , გახსნა და მოკბიჩა -მალე მეც შემჭამს
-შენ უგემური ხარ
-რომ ჰკითხო არ ახსოვს
მეორე საღამოს როგორც კი გამოიცვალა მაშინვე ჩემოდანი გამოიღო და თავისი ნივთების ჩალაგება დაიწყო , გვერდით მარიამის ტანსაცმელიც მიაწყო
-რას აკეთებ ...სად მიდიხარ ,კი არადა მივდივართ
-სოფელში წავალთ ხვალ დილით ... ბოლო ზარი აქვთ და მოვასწრებთ ჩასვლას. თიკუნამ და მაკუნამ შემჭამეს თორემ მაგრად მეზარებოდა მარიამი გეგმავდა ყველაფერსო , საუკუნით ადრე შეადგინა პროგრამაო
-მადლობა , ზოგჯერ საუკეთესო ხარ - მოეხვია და თავი მხარზე დაადო . შემდეგ უცებ მოშორდა და თავის ტანსაცმელს რაღაცები ამოაკლო , სხვები ჩააწყო
-ზოგჯერ კი არა მე ყოველთვის საუკეთესო ვარ ... შენ ვერ მაფასებ თორემ
-ჩემოდანი შეკარი...მე ვერ ვერევი- ყურადღება არ მიუქცევია მისი სიტყვებისთვის .
მთელი ღამე ვერ მოისვენა, დილას ადრე წავიდნენ. გზაშიც წერდა კლასელებს და ასეთი აჟიტირებული იყო სოფელში შესვლამდე. მერე გაჩუმდა, თავი გვერდით შეაბრუნა გზას უყურებდა და როგორც კი მის ჩიხს ასცდნენ გულისცემა გაუხშირდა. არ უნდოდა ალექსანდრეს სახლში, თავის სახლში უნდოდა რომელიც მისი აღარ იყო.
მანქანიდან გადავიდა და იქვე სკამზე ჩამოჯდა. ალექსანდრემ გადაიტანა ყველაფერი კარი გააღო პირველ სართულზე , მეორე სართულზე ასასვლელ კიბეს აუყვა და საძინებელში დადო ჩანთა
-დაისვენებ თუ პირდაპირ სკოლაში წავიდეთ
-გამოვიცვლი და წავიდეთ - მაღლა ავიდა ,შავი კოჭზე შარვალი და თეთრი პერანგი ჩაიცვა , ალექსანდრესაც მისცა თეთრი მაისური . სკოლის ეზოში რომ შევიდა მერე ნოსტალგიისთვის აღარ ეცალა, ყველგან მისი კლასელები იყვნენ ბავშვები მაისურებზე წარწერებს უკეთებდნენ სრული ქაოსი იყო. შემდეგ ყველა მისკენ გაიქცა, ვინ ვის ეხვეოდა და რა ხდებოდა ვერ გაიგებდით თიკუნა არ შორდებოდა . ალექსანდრეს ვეღარ ხედავდა ბოლოს ბიჭებთან ერთად იყო და შემდეგ სადღაც გაქრნენ. მესამეზე ავიდნენ , ბოლო რეპეტიცია გაიარეს ... მასწავლებლების გარემოცვაში იყო ათას კითხვას უსვამდნენ ალექსანდრე რომ მივიდა და წაიყვანა
-სად მივდივართ
-დასასვენებლად ... -კაფეტერიაში ჩაიყვანა, ცოტა ხნით დასვა აჭამა და შემდეგ დაბრუნდა უკან.
ზოგჯერ ა რგინდა რომ დრო გავიდეს, როდესაც ყველაფერი კარგადაა, ირგვლივ ყველას ნახვა გიხარია, როდესაც უბრალოდ არ გინდა რომ მორჩეს , წახვიდე. უკვე კონცერტი სრულდებოდა, სცენაზე იდგა და ეკრანზე უყურებდა განვლილ თორმეტ წელს ფოტოებს რომლებიც ასახავდა მათ საერთო ცხოვრებას ბოლო წლების განმავლობაში. ისეტი სასაცილოები იყვნენ, იმდენი ამბავი ჰქონდათ გადატანილი , იმდენი ემოცია აერთიანებდა ამ ადამიანებთან . ყველა ცრემლმორეული უყურებდა ვიდეოს ნაწყვეტებს ეს იყო მათთვის ერთი ცხოვრების დასასრული ბევრი სიცილის და მხიარულების შემდეგ სევდამ იმძლავრა. დამრიგებელი უკვე ქვითინებდა , თქვენს მერე მე რა მეშველებაო, ხომ მომინახულებთ ხოლმეო , ყველას ეფერებოდა . მარიამი რომ მოშორდა მერე ალექსანდრეს მიეკრო
-მგონი სკოლაში დარჩენა გინდა, იქნებ ჩაგეტოვებინა რომელიმე საგანი - ჩუმად უთხრა და ყურთან აკოცა-ასე თუ ინერვიულებდი არ ვიცოდი
-არ ვნერვიულობ უბრალოდ ... ყველაფერი მომენატრება. ესეც მორჩა
საღამოს რესტორანში წავიდნენ, თიკუნა იჯდა მის გვერდით და ვერ ისვენებდა
-ისეთი საყავრელი მუცელი გაქვს სულ მინდა რომ მოგეფერო ... რომ გიყურებ მეც მინდა
-ვაიმე თიკუნაა - სიცილი აუტყდა და ჭიქა გამოართვა- მეტი აღარ დალიო
-მომენატრე, იცი როგორ მომენატრე? ხო სულ გწერდი , მაგრამ მაინც მომენატრე ...რას ვიფიქრებდი შენი სერიოზული სახის ყურება თუ ოდესმე სანატრელი გამიხდებოდა
-გამოცდებს რომ ჩააბარებ თბილისში იქნები და ხშირად გნახავ
-იქ რომ ვერ მოვხვდე? ახლა ისე ვნერვიულობ ამ გამოცდების გამოც , რომ მალე გავგიჟდები
-ყველაფერს შეძლებ , შენ გეპარება ეჭვი თორემ მე ზუსტად ვიცი რომ გრანტსაც აიღებ და დამიჯერე ერთხელ მაინც
-მე რომ გეუბნებოდი ალექსანდრე შენთვისაა შექმნილი , ვიცი მოგეწონება-თქო მიჯერებდი?
-ეგ სხვა რამეა და საერთოდ
-და საერთოდ შენი ქმარი მარტოა , მოხვედი დაინახე თიკუნა და დამივიწყე - ალექსანდრე დაადგათ თავზე და მარიამს ხელი მოხვია - ვიცეკვოთ პატარავ თორემ ყველა ნახავს როგორი დესპოტი ქმარი ვარ - თიკუნამ კისკისი დაიწყო მარიამსაც გაეღიმა ის კი დაიხარა და ყელში აკოცა- მართლა
-დესპოტი ქმარი?- უკვე მოცეკვავე წყვილებს შორის იდგა . ქვემოდან უყურებდა და იღიმოდა - როდის დალიე?
-დეტექტორი გაქვს უკვე ... ნამდვილი ცოლი ხდები - გაიცინა და დაატრიალა
-ყველა ჩვენ გვიყურებს
-მე კი არა შენ გიყურებენ, უკვირთ ამხელა ხარ და ასე როგორ ცეკვავ
-მართლა დესპოტი ხარ ! სულაც არ ვარ დიდი
-ხო...დიდი არ ხარ , ჩემი პატარა ხარ შენ - ტუჩთან ახლოს აკოცა და მერე უფრო ახლოს მიიზიდა
მარიამს არაფერი უთქვამს, თავი მკერდზე მიადო და მშვიდად განაგრძო ცეკვა . ბოლო დროს შეუყვარდა მასთან ასე დგომა და ნელი მოძრაობა სასიამოვნო მელოდიის ფონზე, ცეკვა არ იყო ეს რაღაც სხვა იყო , რაღაც რაც უფრო მეტად მოსწონდა ვიდრე უბრალოდ ცეკვა.
გვიანი იყო უკვე , რესტორანში სხვა მაგიდებიც შეივსო ნელ-ნელა . ზურგით იჯდა და ვერავის ხედავდა არც აინტერესებდა იქ მსხდომების ვინაობა სანამ ნაცნობი ხმა არ გაიგო. გიორგის მეგობრები იყვნენ იქ , ბავშვებს ულოცავდნენ შემდეგ ალექსანდრე დაინახეს და მარიამიც ინსტიქტურად წამოდგა. თვალებით გიორგის ეძებდა. ისედაც უამრავ კითხვას უსვამდნენ ყველას უკვირდა სკოლაში რომ არ მისულა ქეთინო ან გიორგი მაინც. ბიჭებს ცოტა ხანს ესაუბრა, ყველას უხაროდა მისი ნახვა შემდეგ ერთ-ერთმა თქვა გიოს არ უთქვამს ჩამოსვლას თუ აპირებდით ახლოს დავჯდებოდით ახლა სადღაც გავიდაო.
იქ იყო, იქ სულ ახლოს და მაინც არ მივიდა. თუ მივიდოდა მხოლოდ ხალხის თვალის ასახვევად . გული ისე შეეკუმშა სუნთქვაც გაუჭირდა, სწრაფად დატოვა შენობა და ეზოში გავიდა. სკამებისკენ დაიძრა უცებ გიორგი რომ დაინახა სიგარეტით ხელში , უყურებდა და მისკენ მიდიოდა სულ რამდენიმე ნაბიჯი აშორებდა, გაჩერდა და დააკვირდა. წვერი ჰქონდა მოზრდილი, თმაც არეულად ეყარა თავზე , ქარი უბერავდა და სიგარეტის კვამლს ფანტავდა . ისიც უყურებდა , მზერა მუცელზე გადაიტანა და თავზე გადაისვა ხელი. სიგარეტი მოიშორა ორი ნაბიჯი უკან გადადგა
-გიორგი ... როგორ არიან. მე
-ხომ იგებ ამბებს ლიკუნასგან და მაკრინესგან - ისეთი ხმა ჰქონდა თითქოს სხვა იყო, სულ სხვა - შენ მშვენივრად გამოიყურები , როგორც სჩანს წერეთლებმა კარგად მიგიღეს
-გულის სიღრმეში მაინც მჯეროდა რომ გნახავდით დავინახავდი ტკივილს , მონატრებას სულ მცირედს მაინც,მაგრამ აშკარად თავს ვიტყუებდი -თვალები აემღვრა , ხელები მუცელს შეახო და ღრმად ჩაისუნთქა. არ უნდოდა , არ შეეძლო ცუდად ყოფნა .
-ყველას ენატრები, აკლიხარ და კიდევ ვერ დამშვიდდნენ, ვერ იაზრებენ და ვერ იჯერებენ. ნუ გგონია რომ მხოლოდ შენ გიჭირს ... ყველა ერთად გავნადგურდით მარიამ
-გტკივათ, იტანჯებით,მაგრამ მაინც არ აპირებთ პატიებას ,რომელსაც აღარ გთხოვთ . ზუსტად ვიცი მოვა დრო და ყველა სათითაოდ მთხოვთ გაპატიოთ ყველაფერი რაც გააკეთეთ
-მარიამ - ნაბიჯების ხმა გაიგო, თითქმის სირბილით მიდიოდა ალექსანდრე . როგორც სჩანს დიდხანს ეძებდა და აშკარად აღელვებული იყო, ნელ-ნელა მშვიდდებოდა - ყველაფერი რიგზეა?
-ყოველთვის ჭკვიანი იყავი მარიამო , შეცდომაც არ დაგიშვია. ზუსტად იმას უჩენ ბავშვს ვინც გჭირდებოდა, კაცი რომელიც შეგიძლია მარტივად მართო, მის ემოციებზე ითამაშო და ისე შეაყვარო თავი შენს გარეშე სუნთქვაც არ შეეძლოს. ახლა მე ,შენი ძმაც კი საშიშად ვითვლები ....ვინ წარმოიდგენდა ეს დღე თუ დადგებოდა - გაიღიმა და ყბებდაჭიმულ სიძეს მზერა გაუსწორა- იმედია თქვენი ვაჟიც დაგემსგავსება
წავიდა , მარიამი კი სუნთქვაშეკრული იდგა . უყურებდა ადგილს სადაც წამის წინ იდგა თავში უამრავი ფიქრი უტრიალებდა . იმდენი რამის თქმა უნდოდა კიდევ, როგორ უნდოდა გაეჩერებინა და ყველაფერი ეთქვა რაც კი მოუნდებოდა.
-სახლში წავიდეთ , გთხოვ- არ შეუხედავს მისთვის , ეშინოდა მისი რეაქციის. შენობაში დაბრუნდა, ყველას დაემშვიდობა და შემდეგ მანქანაში ჩაჯდა. სახლში ნახევარ საათში მივიდნენ , ალექსანდრე არაფერს ამბობდა შემდეგ წინ გადაეღობა
-აქ ამისთვის არ წამომიყვანიხარ
-გაიგონე რა გითხრა?
- რა თქვა ... ისედაც კარგად ვიცი როგორი ხარ შენ და როგორი ვარ მე
-იცი? მართლა გგონია რომ იცი? მე ასე ვერ ვიტყოდი არც დარწმუნებული ვიქნებოდი. შენ არ ამბობ რომ ნიღაბი მაქვს? რომ სინამდვილეში თვალთმაქცი ვარ და რომ ყველას ვატყუებ? შენც ისე ფიქრობ როგორც ზურა, გიორგი , ქეთინო ...შენც ისე ფიქრობ და კიდევ უარესსაც . მე და შენ ხომ ვიცით რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს შენი მოსიყვარულე ქმრის როლი ... თვეები იწურება , მალე დაიბადება ჩვენი ვაჟი და შემდეგ მე მის გარდა არავინ მეყოლება გვერდით . მხოლოდ მას დავჭირდები და ვეყვარები , ვეყვარები უბრალოდ მე
ტიროდა, არც ცდილობდა თავის შეკავებას, მარტო უნდოდა ყოფნა და ალექსანდრესთან საუბარიც არ შეეძლო. ისიც გაჩერდა, გაჩუმდა და უკან დაიხია. საძინებლის კართან დაჯდა და იქედან ცდილობდა გაეგო მარიამის მდგომარეობა. ზოგჯერ თავი უსკდებოდა ყველა საქმე, პრობლემა და ტვირთი ერთდროულად ამძიმებდა , ფიქრებიც ზედ ერთვოდნენ და ჩიხში ხვდებოდა. არ იცოდა როგორ უნდა გამკლავებოდა ამ ყველაფერს, აღარ იცოდა როგორ მოქცეულიყო რომ ყველაფერი დაელაგებინა, თავადაც არ იცოდა მარიამის და მისი ცხოვრება როგორ გაგრძელდებოდა, არ იცოდა და ამიტომ ცხოვრობდა ერთი დღით , აკეთებდა ყველაფერს რაც შეეძლო მისი სიმშვიდისთვის. შეიშლებოდა ბავშვს პრობლემა რომ შექმნოდა , მაგრამ მარიამი ? მასზე არ ღელავდა და მხოლოდ ბავშვის გამო იყო მზრუნველი? თავადაც უნდოდა რომ მარიამის ფიქრები მართალი ყოფილიყო, უნდოდა მასზე არ ეფიქრა, უნდოდა მისთვის სულერთი ყოფილიყო ნაკაშიძე,მაგრამ სულ უფრო და უფრო რთული ხდებოდა მისგან შორს ყოფნა. არ უნდოდა მეორედ შეყვარება, საერთოდ არ უნდოდა სიყვარული იმიტომ რომ უკვე იცოდა როგორი რთული იყო მითუმეტეს მაშინ როდესაც შენი რჩეული იგივეს არ გრძნობს, გეთამაშება და საკუთარი მიზნები აქვს. აღარ უნდოდა მეორედ შეყვარება, მაგრამ ხვდებოდა რომ დაიგვიანა ...
მარიამმა კარი რომ გააღო და დაინახა კარის ჩარჩოს მიეყრდნო. ზემოდან უყურებდა ცრემლებით ჰქონდა დანამული სახე, წამწამებზეც ეკიდებოდნენ წვეთები
-რატომ ხარ ასეთი ... რატომ მიღრმავებ უარესად სინდისის გრძნობას , რატომ მექცევი ასე ხომ შეიძლება რომ არ გადარდებდეს ეს ბავშვი , ხომ შეიძლება ასე არ მექცეოდე -ნელ-ნელა დაეშვა დაბლა მის გვერდით დაჯდა, ალექსანდრე კედელს იყო მიყრდნობილი მარიამი კი კარის ჩარჩოს, ტერფებით კარს მიაწვა ,თავი ალექსანდრეს მხარს ჩამოსდო და თვალები დახუჭა
-მაგიჟებს ის აზრი რომ ისევ გავები, ის რომ 20 წლის ასაკში ცოლი მყავს და შვილი მეყოლება. თავიდან მინდოდა დამეხრჩე , მერე გავიგე რომ ფეხმძიმედ იყავი და ნაგავი უნდა იყო საკუთარი შვილი რომ გეზიზღებოდეს ის კი შენს მუცელშია ,მითხარი როგორ უნდა მოგექცე, მითხარი რა უნდა გამეკეთებინა უნდა მიმეტოვებინე და არაკაცივით დამეკიდებინა ჩემი შვილის ბედი? შენ გგონია იმის გამო ვჭედავ რომ ს.ქსი გქონდა ჩემთან, შენთვის ჯერ კიდევ უცნობ, უსტატუსო ბიჭთან ქორწინებამდე ? მართლა გგონია რომ ეგაა პრობლემა ?
-შენ გგონია რომ ვთამაშობ , რომ ვირგებ იმ სახეს რომელიც საზოგადოების უმრავლესობას მოსწონს და გეზიზღება ფარისევლობა, ტყუილი ... არ მენდობი , არ შეგიძლია ასეთ ადამიანებთან ურთიერთობა ვისაც ვერ დაეყრდნობი მე კი არაფერი შემიძლია იმის დასამტკიცებლად რაშიც თავადაც მეპარება ეჭვი
-გამოსავალი ისევ არ ჩანს , ისევ არ აქვს აზრი არც ამ დიალოგს, არც შენს ცრემლებს და საერთოდ არაფერს ამ ბავშვის გარდა - თავი თავზე მიადო, ხელი მუცელზე შეუცურა მარიამს მალევე გაეღიმა- რა?
-ახლა დარწმუნებული ვარ რომ მოძრაობს ... - მაჯაზე მოხვია თითები, შიშველ მუცელზე მიიდო და ალექსანდრეს დააკვირდა
-კარგი რა ... ასე არ შეიძლება უკვე დიდი ხარ და ახლა მაინც ხომ უნდა ვიგრძნო
-აი ისევ ...მითხარი რომ შენც იგრძენი თორემ უკვე მგონია რომ მეჩვენება. ალექსანდრეე- ბიჭს დააკვირდა რომელიც ისევ მუცელზე უყურებდა . მერე ხელი მოხვია და ისე დაისვა მუხლებზე მარიამმა მკლავების მოხვევა შეძლო მხოლოდ
-ღმერთო ...სულ რომ მოსაკლავად გამიმეტო ამ ბავშვისთვის ყველაფერს დავთმობ და გავაკეთებ. შენ ჩემი პირველი ქალი ხარ , იქნებ უკანასკნელიც- ტუჩები შუბლზე მიაწება, მერე კი მთელი სახე მოიარა კოცნის ბილიკებით .
ჯოჯოხეთსაც აქვს სინათლე , ცეცხლის ალი როგორ შეიძლება სიცოცხლეში , დედამიწაზე , საკუთარ სხეულში მყოფმა ვერ შეძლო სხივის პოვნა, როგორ შეიძლება არ არსებობდეს ისეთი რამ რაც ცრემლით სავსე თვალებშიც ააცეკვებს ჭინკებს, დანამულ ლოყებს წითლად შეფერავს და გულს რიტმს დაუბრუნებს.
ძილის წინ ,თითქმის მძინარემ უთხრა ხვალ სახლში დავბრუნდეთო და მეორედ განმეორება აღარ დასჭირვებია. ამოულაგებელი ბარგი უკან დააბრუნა და წავიდნენ სახლში იქ სადაც ელოდნენ.
-მარიკოო- ნატალიამ სახლში სირბილით შესული რომ დაინახა პირველი მას მოეხვია და ლოყები დაუკოცნა- პატარავ , არ მეგონა დღეს თუ დაბრუნდებოდით. ალექსანდრემ ვიდეოები გამომიგზავნა, ფოტოებიც ვნახე რა კარგი იყო დე - ეხვეოდა და თავზე კოცნიდა. ისიც გაბადრული ეკვროდა ქალს , მისი სითბო ქეთოსას არ ჰგავდა, სულ სხვა იყო ,მაგრამ მაინც ათბობდა.
-მომენატრე იცი?
-თქვენ აღარ ხუმრობთ ხო? დედაჩემი უფრო უყვარს ვიდრე მე , აი ესაა კოშმარი- ნატალიასთან არც მისულა პირდაპირ მეორე სართულისკენ დაიძრა და მერე საერთოდ წავიდა სახლიდან.
-ეჭვიანობს?
-არა , უბრალოდ უნდა რომ ისიც გიყვარდეს- მშვიდად უთხრა და მისი დაბნეული სახე არ შეიმჩნია. მარიამს კი მისი სიტყვები უყურადღებოდ არ დაუტოვებია ,მაგრამ პასუხი მაინც არ ჰქონდა, არ იცოდა რას გრძნობდა ალექსანდრეს მიმართ.
...........
ეზოში იჯდა და ეწეოდა ნიკო რომ შევიდა ეზოში, მანქანიდან დაღლილი გადმოვიდა . სახლში აღარ შევიდა და მის გვერდით ერთ-ერთ სკამზე დაჯდა , სიგარეტის ღერი აიღო და ტუჩებსშორის მოიქცია
-ჩემს ვაჟს კაეშანი მოაწვა?- ჩაიცინა და სიტყვებს კვამლი მიაყოლა
-კარგი რა ნიკო
-მაგრად თუ არ აბუქებდე და ართულებდე ყველაფერს ნატალის გეფიცები ... რა გინდა ალექსანდრე , რატომ არ ისვენებ 20 წლის ხარ თავს რატომ იღლი და იბერებ. არ ვიცი როგორ, მაგრამ გყავს ულამაზესი ცოლი ,რომელსაც მხოლოდ ეს ღირსება არ აქვს. მამა გახდები და ხო რთულია ,მაგრამ ჩვენ გყავართ შეგიძლია გაერთო , მშვიდად იცხოვრო , მაგრამ არა შენ ჭედავ იმიტომ რომ გეშინია
-შენ ჩემს ადგილას როგორ მოიქცეოდი ძალიან მაინტერესებს
-მე ნატალია რომ დავინახე იმ წამსვე დამ.ნძრა და მერე ისეთთან არავისთან ვყოფილვარ საერთოდ ფიქრი რომ დამჭირვებოდა ამ ყველაფერზე. ვცდილობდი როგორმე ჩემი და მისი სურვილები ისე გამეფილტრა რომ ორივე კმაყოფილები ვყოფილიყავით , ამას რომ ვერ ვახერხებთ კი გინახავს ჩემი და მისი ომი რომელიც თითქმის ყოველთვის ჩემი ნოკაუტით სრულდება
-მე რომ დავინახე და მეგონა
-არ გინდა ახლა რა...ეგ რომ ვერ გადააგორე იმიტომ აწამებ იმ გოგოსაც . მისი ერთი დანახვით კიდე არაფერი გიგრძვნია იმან დაგკერა შენ არიფი და როცა არაფერს აკეთებს შენი ყურადღების მისაქცევად ადამიანი ,მაგრამ მაინც მასთან ხარ, მაინც ელაპარაკები, მაინც კომფორტულად ხარ, მოგწონს და ვერ შორდები ეგაა ერთი შეხვედრით პოვნა . ფიქრი და დასკვნა რომ ეს ჩემი ქალია ვაფშე არაა საჭირო
-ყველას ერთნაირად ხო არ უყვარდება
-ვერავინ დამარწმუნებს რომ პირველივე ნახვისას, საუბრისას რაღაც ვერ იგრძნო . ზოგს ჰგონია რომ ღიზიანდება, ზოგს მოსწონს,ზოგს ეღიმება გააჩნია ვინ როგორია , მაგრამ ურეაქციოდ ვერ უნდა ხვდებოდე. საერთოდ როცა ადამიანის მიმართ ემოცია არ გაქვს ეგ ნიშნავს რომ ის დასრულდა , თუ გაღელვებს ე.ი შენთანაა
-ტასოს რომ შეუყვარდება მასაც ჩამოუჯდები და რჩევებს მისცემ ? - სიგარეტი საფერფლეში ჩაასრისა და გაიცინა
-გააჩნია ვინ შეუყვარდება ... პირველი გოგო არ მინდოდა მაშინ სულელი ვიყავი და მაგრად ავიჭერი მეთქი რა გოგო ტო
-რას ლაპარაკობთ ეე- ტასოს ხმა რომ გაიგო მეორე სართულზე მერე აიხედეს ქალბატონი ფანჯრის რაფაზე იჯდა და ლამის გადმოვარდა. მერე უცებ ჩაირბინა და მათთან დაჯდა - ანუ არ გინდოდი?
-მეგონა ნაზი, საყვარელი და სიფრიფანა იქნებოდი ,მაგრამ 5 კილო რომ დაიბადე ეგრევე მივხვდი შენ ვერავინ გაწყენინებდა
-მამაა - ალექსანდრე ახარხარდა ტასო ჯერ გაბრაზდა მერე მუხლებზე დაუსკუპდა და ლოყები დაუკოცნა- აუ როგორ მიყვარხაარ
-შენ რო არ მყავდე ეს ვირი ხო გამიხეთქავდა გულს , შენ ხარ ჩემი წამალი - ცხვირის წვერზე აკოცა და მერე მკლავები მოხვია- გახსოვთ დედათქვენი ერთნაირ ფერებში რომ გაცმევდათ?
-რა ერთნაირ ფერებში ალექსანდრეს ისე მოდურად ეცვა სულ იმას მეტ ყურადღებას აქცევდნენ ვიდრე მე ... ნატოს პასუხს მოვთხოვ
-ნატო იქნება იმ სულელურ ტანსაცმელს რომ გადაგახევს თავზე ...ახლა იცვამ კარგად , იყიდის რაღაც გოიმობას და დააბოტებს ისე როგორც ნახევარი თბილისი - მარიამთან ერთად მიდიოდა ხელში ცივი ყავითა და ნაყინით სავსე ჭიქები ეჭირა . მარიამს ხილი მიჰქონდა , მაგიდაზე დააწყვეს და ისინიც დასხდნენ- ჩემზე ჭორაობთ წერეთლები?
-როგორ გავბედავთ დე , უბრალოდ გაახსენდა მამას
-ცხელა არა? გარეთ უფრო ცხელა თუ სახლში ვეღარ ვხვდები ,მაგრამ ფაქტია ვიწვები
-ხოდა წავალთ ხვალ სადმე გრილ ადგილას მე და შენ , ძვირფასო
-უუუ რომანწიკაა და ამბები ? აგერ ნახეთ ესენი ბავშვით თუ არ დაბრუნდნენ და მერე შვილიშვილი შვილზე უფროსი რომ ეყოლებათ მე გავთხოვდები წონასწორობის აღსადგენად
-ტასიკო ამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად ახსენებ და რა ხდება? ხომ არ გადაწყვიტეთ რაიმე და ხომ არ გვიმალავთ ოჯახს?- ნატალიამ უთხრა და ყავა მოსვა
-არა დე, როგორ დგაიმალავთ პირველ ღამეს ყველა უნდა დაგასწროთ ან ლაივს ჩავრთავ ...წავედი მე გოგონებმა მომწერს -უცებ წამოვარდა სანამ ნატალია რამეს ესროდა და გაიქცა.
მარიამი მათთან ერთად ყოველთვის თავისუფლად გრძNობდა თავს, არ ჰქონდა უხერხულობის შეგრძნება რაღაც განსხვავებულები იყვნენ. სრულიად სხვანაირი ურთიერთობა ჰქონდათ რაც მეტწილად ნიკოლოზის ხასიათის დამსახურებად თვლიდა საერთოდ არ ჰგავდა ზურას მიუხედავად იმისა რომ არც ის იყო მარტივი ადამიანი და არც ზედაპირულად უყურებდა ყველაფერს, უბრალოდ სხვანაირად ხედავდა ყველაფერს, სხვა ცხოვრების წესი ჰქონდა .
....................
ცხელოდა , ზაფხულის მწველი მზე ყველაფერს ათბობდა და მარიამი უკვე დიდი მუცლით ამჯერად წუწუნა გახდა, აღარც ტოქსიკოზი იყო,მის მადასაც შეეჩვივნენ, ბრაზიანობაც დაივიწყა და გახდა ბუზღუნა . წონაში არ მოუმატებია ბევრი , ჩვეულებრივად გამოიყურებოდა , მაგრამ დიდი მუცელი ჰქონდა თითქმის შვიდი თვის ფეხმძიმეს და ყველას უკვირდა. ამ ამბავზე ცალკე წუწუნებდა ვის დავაჯერო რომ 6 თვის ფეხმძიმეც არ ვარო და მუცელზე ისვამდა ხელს . ბავშვიი უფრო აქტიური გახდა ალექსანდრეს უკვე ჩვევად ექცა სამსახურიდან მისულს მარიამის მუცელზე თავის დადება და მოფერება. ასე ახდენდა განტვირთვას და ნაკაშიძეც არ გამოთქვამდა პროტესტს .
ერთ დღეს კარადის წინ რომ დადგა და კაბა უბრალოდ ვერ ჩაიცვა მაშინ ჰქონდა პირველი პანიკური შეტევა .
-ალექსანდრეეეეეეეეეე - ისე დაიყვირა და თან ტირილი დაიწყო სანდრო საწოლიდან წამოფრინდა
-რა ხდება ... გტკივა? დაგეწყო ? რა - უყურებდა საცვლებით მდგომს ნახევრად ჩაცმული კაბით და ვერაფერს ხვდებოდა
-არ მერგება...ნახე არ იკვრება საერთოდ ვეღარ ვიცვამ . გავსუქდი ხო? ნახე რამხელა ვარ მალე სიარულსაც ვერ შევძლებ გამცოდაზე როგორ გავალ, ან საერთოდ რას გავაკეთებ. მოსავლელი გავხდები პატარა ბავშვივიით
-შენ ... შენ ახლა არაფერი გჭირს და ამ კაბის გამო მოთქვამ?- ჯერ თავი ააწევინა, ცრემლები შეუმშრალა და თავი რომ დაუქნია მერე უღრიალა- გოგო შენ გადაირიე? მძინავს, ორი საათის წინ დამეძინა და დილის 8 საათზე კივილით მაღვიძებ იმიტომ რომ 6 თვის ფეხმძიმეს კაბა აღარ მოგერგო რომელსაც პრესიან მუცელზე იცვამდი? გინდა გავგიჟდე ხო? - კარადის კარს მუშტი მიარტყა და შეიგინა - არა ნამდვილად ყველას ჩემი გაგიჟება გინდათ
-ნუ მიყვირიიი - უარესად აქვითინდა, მუცელი თითქოს უხტოდა, მხრები უთრთოდა და გრძელ წამწამებზე დაკიდებული ცრემლები სწრაფ სწრაფად ეცემოდა სახეზე . ბიუსჰალტერიდან სავსე მკერდი მოუჩანდა მუცელიც არ ჰქონდა დაფარული კაბა მხოლოდ საჯდომს უფარავდა და ისიც მოაშორა ალექსანდრემ . მერე არც დაფიქრებულა ისე შეუცურა თითები ყელზე და ტუჩებზე ვნებიანად წაეტანა. გააფრენდა რამე რომ არ გაეკეთებინა, კოცნიდა , იგრძნო როგორ ამოძრავდა ბავშვი და გაეცინა
-დამშვიდდი? ნახე ბავშვიც ამინერვიულე
-არ დავმშვიდდი, ველურო ... რა არის ამ ბოლო დროს რამდენჯერაც გაბრაზდი იმდენჯერ მომვარდი და მაკოცე. ახალი ტენდეციაა დამშვიდების და გგონია მოქმედებს?
-ხო აშკარად დოზები ვერ გავთვალე...კიდევ ვცადოთ
-არ მომეკარო - კარადიდან ალექსანდრეს პერანგი გამოიღო და ჩაიცვა . შორტი ამოიცვა რომელიც თეძოზე იყო და გაბრაზებულმა დაიწყო ღილების შეკვრა- რამდენია რა უბედურებაა
-ხო შენ დაგლეჯვა უფრო გეხერხება - პერანგის ბოლოებში ჩაავლო და ნელა მიიზიდა . მერე თავად დაეხმარა შეკვრაში და ისევ აკოცა- გეყოფა თორემ შეიძლება შემომეჭამო , უკვე საოცრად მახალისებ ასეთი
-ავადმყოფო მე ვტირი, ვნერვიულობ და შენ ხალისობ
-ისევ იწყებ- გაიცინა და მთელი სახე დაუკოცნა- ჯანდაბა გამაგიჟებ ... ასე გამაგიჟებ. მივდივარ - უცებ ჩაიცვა არც უბანავებია პირზე შეისხა წყალი, ტელეფონი და საფულე აიღო , სახლიდან ისე გავარდა არავინ უნახავს. მარიამი რამდენიმე საათი სამზარეულოში იჯდა, მერე მისაღებში გადავიდა ბოლოს ზემოთ ავიდა და ოთახში დააბიჯებდა ალექსანდრე რომ დაბრუნდა, საწოლზე რამდენიმე ქაღალდის პარკიდან სხვადასხვანაირი კაბები დაყარა
-ცხელა მაინც , კაბები ხომ გინდოდა შარვალი ცუდად მხდისო ხოდა ცოტახანს გეყოფა და მერე თავად იყიდე. იმდენი ფერი იყო და იმდენნაირი თვალები ამიჭრელდა , თავბრუდამეხვა და ცუდად ვარ - საწოლზე დავარდა მარიამი კი პატარა ბავშვივით იყო . კაბებს იზომებდა ,აკვირდებოდა და რომ დარწმუნდა ყველა მოერგებოდა ალექსანდრეს გვერდით დაჯდა
-რომ მიყვირე მაინც არ გპატიობ ,მაგრამ საყვარელი ხარ- ლოყაზე ხმაურით აკოცა
-საყვარელი კი არა ქმარი ვარ მე და ორივეს ტუჩებში კოცნიან - ნიკაპზე მოუჭირა და თავად აკოცა- აი ასე , დაახლოებით
-არანორმალურო !
-ქვებს რომ არ ვისვრი არ გიკვირს? მე მაგრად ბ.ზის შვილი ვიყო , გამაფრენინებ ერთ დღეს და მომიყვანე ხოლმე საგიჟეში მერე ბავშვი
-იდიოტო
-აი იდიოტიც ვყოფილვარ მამა გესმის? ქალებს ამიტომ არ უნდა გაეკარო , უმადურები არიან ესენი, დაუნახავები . სულ რომ ხელისგულზე ატარო მაინც უმადურები იქნებიან შვილო - მუცელთან თქვა თან ხმამაღლა და მერე მუხლზე დაადო თავი-დავიღალე , იწვის ყველაფერი
.........
დამღლელი და ცხელი დღის შემდეგ ეზოში ისხდნენ , მზე კიდევ არ იყო ჩასული, მინდორზე გაშლილ უზარმაზარ პლედზე იჯდა მარიამი იქვე ხილით სავსე დიდი თეფში ედო . ალექსანდრე იწვა, თავი მის მუცელზე ედო ,თითებს დაატარებდა და შიგადაშიგ კოცნიდა
-გინდა?- წითელი ბალი მიუტანა ტუჩებთან მან კი თითებზე აკოცა - ალექსანდრე
-ტკბილი გაქვს თითები ...დაშაქრული მარწყვის გემო გაქვს ამ რამდენიმე წუთის განმავლობაში გეფიცები მუცელი გაგეზარდა
-გაჩუმდი !
-ბავშვს ზღაპრები არ უნდა წავუკითხოთ? სულ ბიოლოგიას უკითხავ
-რატომ ვეფხისტყაოსანი, სულხან-საბას იგავები , გამზრდელი, გალაკტიონის ლექსები და კიდევ ქართულის მთელი პროგრამა არ წავუკითხე?
-რომ დაიბადება ეროვნულზე შეგვიძლია გავუშვათ
-ადრე დაკაცება აშკარად გენში აქვს ... რამდენი წლის იყავი მუშაობა რომ დაიწყე?
-პირველი ხელფასი 15 წლისამ ავიღე თუმცა მანამდეც იყო მცირე სამუშაოები ... მარიამ
-ჰო
-იცი ვფიქრობ ამდენი ხანია და ვერ გავიგე ეს მოერგება თუ არა- ქაღალდის ყუთიდან ცისფერი პაწაწინა ბოდე ამოაიღო მუცელზე მიადო და თვალებდაწვრილებული დააკვირდა- ეს ზუსტად ვიცი მეორგება ... - ორ თითზე პაწაწინა ქუდი ჰქონდა დაკიდებული , მაგრამ მაინც მუცელზე მიდებულ ზედას უყურებდა
მარიამს სულ დაავიწყდა თავისი ხილის ასორტი, ჯერ თაფლისფერები აემღვრა მერე ბოდე აიღო და ქუდიც. ჯერ სახესთან მიიტანა,მათი სურნელი შეიგრძნო და ბოლოს ალექსანდრეს მოეხვია . გაბუშტული ტუჩები მიაწება მის ტუჩებს , ტიროდა და თან კოცნიდა
-მოერგება... აუცილებლად . მისი პირველი ტანსაცმელია,აიი თავადაც დამეთანხმა - დარტყმა იგრძნო და გაიცინა . ისეთი ლამაზი იყო ამ დროს ცრემლიანი თვალებით, წითელი ცხვირისწვერით, სავსე ტუჩებით .
იმ ეტაპზე ყველაფერი ზედმეტად კარგად იყო, იმდენად ბედნიერი იყო ყოველ დღე რომ ზოგჯერ უკვირდა კიდეც. არ ფიქრობდა უბრალოდ ტკბებოდა ყოველი წამით სანამ ისევ რაიმე მოხდებოდა , რაღაც რაც თავიდან აურევდა ყველაფერს.
ერთი რასაც ვერასდროს წარმოიდგენდა ალექსანდრესთან ასეთი ურთიერთობა იყო, არც საუბრობდნენ ამ ყველაფერზე, მაგრამ ფაქტები ხომ სახეზე იყო ყველაფრის მიუხედავად, ყველაფრის რასაც თვეების წინ ფიქრობდა და წარმოედგინა ახლა მშვიდად ცხოვრობდა . ყველა მასზე ზრუნავდა , გრძნობდა ახალ სიცოცხლეს რომლის გულიც მისი გულის ქვეშ ფეთქავდა და ამ შეგრძნებებს არაფერი შეედრებოდა . მარტო დარჩენილიც კი არ იყო მარტო , ის იყო მასთან , საკმარისი იყო წამით დამშვიდებულიყო და ეგრძნო მისი არსებობა ყველაფერი უფრო მარტივი ხდებოდა . არადა ჯერ კიდევ ზამთარში ვერ წარმოიდგენდა რომ ასე იქნებოდა . ასეა პრობლემები რომლებიც დღეს გადაუჭრელი გვგონია, რომლებიც დასასრულად წარმოგვიდგენია ხვალ შესაძლოა ისე გაუფერულდეს მხოლოდ მოგონებად დარჩეს. უკვე უფრო იმას ნანობდა ბავშვზე რომ არ ფიქრობდა ვიდრე იმ ღამეს. ყველაფერი ნელ-ნელა თავისთავად იწყებდა გადაფასებას , დალაგებას და გონებაც თავისუფლდებოდა .
ცხოვრება ალბათ თავის ელფერს დაკარგავს დამშვიდებულ ზღვას ქარიშხალი რომ არ დაატეხოს თავს. ასე ექცევა ადამიანებს და მათ გონებას , როდესაც გგონია რომ დალაგდნენ შენი ფიქრები ჩნდება ახალი ამბავი რომელიც კუთხეში გიმწყვდევს
ივნისის ბოლო დღეები იყო ალექსანდრემ მასწავლებელთან რომ მიაკითხა. ეზოში ელოდა ,იცოდა ყველა ერთად წერდნენ და ზემოთ ასვლას აზრი არ ჰქონდა . სადარბაზოსგან მოშორებით იყო,მაგრამ ყველაფერს ხედავდა. დაინახა როგორ გამოვიდნენ ბავშვები, ზოგი ნაცნობი იყო,მარიამთან ერთად იყვნენ ჯგუფში ზოგიც ისე იცოდა , ან არ იცოდა,მაგრამ აშკარა იყო ისინიც ლექტორთან იყვნენ. მარიამიც გამოჩნდა კოპლებიანი სარაფანი ეცვა მუხლს უფარავდა და მკერდთან ჭრილი ჰქონდა , მუცელზე ედო ერთი ხელი მეორე კი წელზე , ცხვირზე სათვალე დაიკოსა რომ დაუძახეს უკან მიიხედა. ალექსანდრემაც ახლაღა შეამჩნია რომ ნაცნობი ხმა იყო და იქვე გაშეშდა. ერთი წელი იყო მას შემდეგ გასული ბოლოს რომ ნახა ბიჭი იმ წამს მარიამს წიგნს რომ აწვდიდა და უღიმოდა მერე მუცელზეც შეეხო . ისე დაიძრა გონსაც არ მოსულა, სისხლი უდუღდა ძარღვებში ყველაფერი ერთად გაახსენდა მათ შორის რომ აღმოჩნდა და არანაკლებ გაოცებულს მზერა გაუსწორა
-შენ აქ რას აკეთებ
-ალექსანდრე?
-აქ რას აკეთებ -მეთქი , მარიამთან რა გინდა
-რა უნდა მინდოდეს ... შენ ვაფშე რატომ უნდა ჩაგაბარო ანგარიში. ბოლოს ხომ გითხარი რომ დამინახავ გაჩერდი და წასვლა მადროვე მეც ასე მოვიქცევი-თქო . ახლა რა გინდა , ისევ გაგეხსნა ძველი იარები და გადაწყვიტე მეორედ დამჭრა ?
-თავს ნუ ისულელებ! მარიამი ჩემი ცოლია და ძალიან კარგად იცი
-ამის დედაც ... ღადაობ? - გაიცინა და უკან დაიხია, ფერდაკარგულ გოგოს გახედა აზრზე რომ ვერ მოდიოდა - კარგი რა მარიამ , კარგი რაა მე კიდე ჭკვიანი გოგო მეგონე, ვიფიქრე მაგრად შეუყვარდა და იმიტომ გათხოვდა-თქო და შენ წერეთლის ბავშვს ატარებ მუცლით?
-ირეკლი ... მოთმინებიდან ნუ გამომიყვან ,თორემ ამჯერად
-რა ამჯერად, კარგი რა იმ ბ.ზის გამო გინდა ისევ ვიჩხუბოთ? არ იყო საკმარისი ყველაფერი რაც მე და შენ დავკარგეთ იმ ნაბ.ზარის გამო? ასეთი ცოლი გყავს, ბავშვს ელოდები ჩემგან რაღა გინდა . შემთხვევით შევხვდი ,ძმაკაცის მოსანახულებლად ვიყავი გავიხსენე ქართული მწერლობა , მარიამი კიდე უბრალოდ თვალში მომხვდა მეტი ფეხმძიმე არავინ იყო . არ გახსოვს რო ვჭედავ ბავშვებზე და ფეხმძიმე ქალებზე ? თან ძაან საყვარლად წუწუნებდა სამ საათს ვერ გავძლებ იმ სკამზე დამჯდარიო - უცებ უთხრა , იღიმოდა და აშკარად არ ადარდებდა ალექსანდრეს სიბრაზე, ან უბრალოდ გავლილი ჰქონდა ბრაზიც და აღარც ახსოვდა ის ამბავი წერეთლისგან განსხვავებით
-არ მაინტერესებს , სხვა დროს გეცოდინება ვინც არის და არ შეეხები
-ღმერთმა დამიფაროს იმ ქალს შევეხო რომ ვიცი შენ უყვარხარ ... ნახვამდის მარიამო . იმედია თქვენი ვაჟი მამიკოს დაემსგავსება,მაგრამ ცოტა უფრო ჭკვიანი იქნება - ხელზე აკოცა და ალექსანდრეს კიდევ შეხედა, წამით მზერა შეეცვალა მიუხედავად იმისა რომ თითქოს მშვიდად იყო . ზურგი აქცია და წავიდა, მანქანაში ჩაჯდომამდე ისევ შეხედა წყვილს მერე კი სწრაფად წავიდა.
-ეს რა იყო ... ირაკლისთან რა პრობლემა გქონდა. საერთოდ
-გაჩუმდი, გაჩუმდი. უბრალოდ გაჩუმდი და მანქანაში ჩაჯექი !
ისე იყო შეშლილი,ისეთი მზერა ჰქონდა შეეშინდა. მართლა აღარაფერი უთქვამს,მანქანაშიც გაშეშებული იჯდა , ისე ატარებდა სანდრო რომ ეშინოდა არაფერს შეჯახებოდა. ეზოსთან გააჩერა , ღვედი თავად შეუხსნა და კარიც გაუღო , გადადიო უთხრა , რომ გაჩერდა უფრო ხმამაღლა უთხრა და ისევ ის მზერა, სისხლიანი თვალები . გადავიდა, ჭიშკართან იდგა და უყურებდა მანქანას რომელმაც მხოლოდ მტვერი დატოვა და წამებში გაქრა . გული უცნაურად უცემდა, საშინლად ეშინოდა, ასე არასდროს შეშინებია, ალექსანდრეს გამო ? ეს პირველი იყო , ეშინოდა რომ რამე დაუშავდებოდა, რომ ვინმეს ავნებდა ან საკუთარ თავს. ეს რომ გაიაზრა სწრაფად შევიდა სახლში , არავინ იყო , არც უნდოდა ნატას ანერვიულება ამიტომ დუდას დაურეკა , ერთადერთი გზა დუდა იყო
-გისმენ ღიპუც...რამ შეგაწუხა? ალექსანდრე წამოვიდა თორემ ტაქსით არ გამგზავრებდით შენ და ჩემს ნათლულს
-დუდა იქ მოვიდა.... იქ კი ერეკლე იყო , ერეკლე ხიმშიაშვილი...ხიმშო იყო და ერთმანეთს ეზოში შეხვდნენ. ვერ გავიგე მე , ალექსანდრე გაცოფდა არადა არაფერი გამიკეთებია , ჩემი ბრალი არ იყო გეფიცები რაღაც სხვა იყო ... არ ვიცი ახლა სადღაც წავიდა , მე ვერ დავურეკავ ვიცი აზრი არ აქვს არც მიპასუხებს არც დამიჯერებს და გთხოვ, გთხოვ იპოვნე და გააჩერე , ცუდად ვარ და მოვკვდები რამე რომ დაემართოს , გეფიცები მოვკვდები რამე რომ შეემთხვეს -ერთი ამოსუნთქვით თქვა და პირზე ხელი აიფარა . ცრემლები სდიოდა და თავს ვერ იკავებდა.
-მომისმინე, მარიამ უბრალოდ მომისმინე... არაფერია , გეფიცები პატარავ არაფერია . ის უბრალოდ ძველი ნაცნობია, არასასიამოვნო ნაცნობი წარსულიდან. გეფიცები მე ვიპოვნი მაგ სულელ ბიჭს და დაგიბრუნებ , ძალიან მალე
მარიამი ეზოში იჯდა და ელოდა მის გამოჩენას ის კი ჯერ მანქანით მიქროდა გზაზე , შემდეგ კლუბში შევიდა, მაგიდასთან დაჯდა და სასმელი შეუკვეთა. რამდენიმე ჭიქა მიყოლებით დაცალა მანამ სანამ ყელის წვა არ იგრძნო და თავში ავარდნილმა ალკოჰოლის გრადუსმა მთელი სხეული არ მოადუნა . ბრაზს ვერ აქრობდა, საკუთარი თავის მიმართ გაჩენილ ბრაზს რომელიც ისევ არ განელდა. ყველაფერი თინეიჯერული სისულელის ბრალი იყო . 16 წლისამ გაიცნო იმ დროს სკოლაში პოპულარულს, გოგონების ყურადღებით განებივრებულს ბევრი ცუდი ჩვევა ჰქონდა რომელიც ახლაც არ დაუკარგავს . კლუბში მიმტანად მუშაობდა , ვინაიდან მეპატრონე დუდა იყო გამონაკლისი დაუშვა არავის ეგონა რომ ამდენად პატარა იყო. ერთ საღამოს გაიცნო და მაშინვე მოეწონა , ლამაზი იყო , უცნაური მზერა ჰქონდა რომ მიგიზიდავდა . ერთი თვის განმავლობაში ყოველ საღამოს იქ ატარებდა თავის მეგობრებთან ერთად ან სრულიად მარტო , შემდეგ თავად გაეცნო ეშმაკი იყო რომელიც სულში ჩაუსახლდა და მისი ორი წელი მიითვისა . სიგიჟის ზღვარზს გადასცდა , ეგონა რომ იპოვნა ის ვინც სჭირდებოდა . ქალი , რომელიც ყველაფერი იყო . არ ადარდებდა მისი სითავხედე, გარყვნილება, თავისუფლება მოსწონდა მისი წითლად შეღებილი ტუჩებით სიგარეტს რომ ეხებოდა და ის კვამლიც მისი მოკუმული ტუჩებიდან რომ გამოდიოდა. რომ უყურებდა თითქოს დრო ჩერდებოდა, კადრებად ლაგდებოდა ტვინში ყველა მომენტი და შემდეგ აგრძელებდა სვლას. შეპყრობილი იყო, მიჯაჭვული და მის გამო ნებისმიერი რამის გაკეთება შეეძლო, სრულიად დამოკიდებული იყო ,მარიონეტად იქცა თანაც ისე რომ გონს ვერ მოდიოდა, ეგონა თავად მართავდა, ეგონა მაგარი ბიჭი იყო რომელსაც ვერ მოატყუებდნენ, ვერ გაასულელებდნენ,მაგრამ მწარედ შეცდა. საბოლოოდ დაკარგა ადამიანი რომელიც ძმასავით ჰყავდა და მთავარი , საკუთარი თავი დაკარგა . ნიკო და ნატალია გამოუვალ მდგომარეობამდე მიიყვანა , სრული ქაოსი შექმნა ქალისთვის რომელიც უბრალოდ ერთობოდა , თამაშობდა ორი მეგობრით ,ორი სრულიად განსხვავებული ბიჭის გრძNობებით თითქოს გამოწვევა ჰქონდა საკუთარ თავთან , შემდეგ კი თვითკმაყოფილებით სავსემ ორივე გაანადგურა. თუმცა ალექსანდრე სხვანაირი იყო , მან ვერ დაივიწყა , ვერ გააკონტროლა ემოციები ვერ ამოშალა მეხსიერებიდან , ვერ გაიაზრა ,ვერ დაიჯერა რომ ყველაფერი ტყუილი იყო, უბრალოდ ერთი კ.ხპას გართობა და სხვა არაფერი . საბოლოოდ ჰყავდა მტერი, მეგობარი რომელიც მასზე ადრე მოვიდა გონს და რომელსაც არ დაუჯერა, დაკარგა სიმშვიდე, აზროვნების უნარი და მაინც ყველა ტკივილი გვაძლიერებს , თუ არ გვანადგურებს ვსწვლობთ ,რაღაც აუცილებლად რჩება მაგალითად რაღაც რასაც მეორედ არ გაიმეორებ ,მაგრამ მაინც წარსულს ვერ შეცვლი .
დუდა რომ მივიდა და წყალი შეასხა უკვე მთვრალი იყო. ვერ იაზრებდა მის სიტყვებს სანამ გარეთ არ გაიყვანა
-ხიმშო დაბრუნდა იცი? მარიამთან დავინახე და მეგონა მოვკვდებოდი, თავიდან ამტკივდა ყველაფერი ...თავიდან , ჯანდაბა მარიამი
-მარიამი სახლში მარტოა , შენზე ნერვიულობს შე ს.რო და შენ რა ჩემ ყ.ეს აკეთებ აქ . იმის მაგივრად რომ იმ გოგოსთან იყო ისევ წარსულს მისტირი? სულ დაშტერდი ხო
-მივდივარ ... შენი მოსმენის ტრ.კი ახლა არ მაქვს -თავი გაითავისუფლა და წავიდა. ეზოში რომ შევიდა და მარიამი დაინახა თითქოს წამსვე გამოფხიზლდა. სწრაფად გადავიდა და უკვე ფეხზე მდგომს წინ აესვეტა- რატომ არ გძინავს პატარავ?
-საზიზღარი ხარ შენ... უნამუსო და აუტანელი მე ...მე ვერ გიტან - სახეში გაარტყა და მერე ჩაეხუტა- ნეტავ ვიცოდე რა ჯანდაბად მადარდებ ასე ძალიან, რაღაც წყეული ამბის გამო გაგიჟდი და გაიქეცი . მილიონჯერ წარმოვიდგინე რომ რაღაცას დაგემართა და მილიონჯერვე მოვკვდი - ეხვეოდა და სიტყვებს დაუფიქრებლად ამბობდა.
ამ დროს ეგოისტი ხდები , რომ იაზრებ შენზე ვიღაც როგორ ღელავს პირველი სიხარულის შეგრძნება გაქვს, შემდეგ ღელავ და თავს დამნაშაედ გრძნობ. ალექსანდრეც ასე იყო , სხეულზე მოხვეულ მის მკლავებს კოცნიდა , თავზე ეფერებოდა , ხელი წელზე შეუცურა მიხვდა რომ მალე წონასწორობას დაკარგავდა
-მორჩა ისტერიკა , პირველი იყო და ამიტომ გიკვირს კიდევ ბევრჯერ შეიძლება მოვიქცე ასე, და საერთოდაც გიხაროდეს რომ წავედი . სხვა დროს ნუ იდარდებ , მე კიდევ დიდხანს ვერ მომიშორებ თავიდან ...არ ვაპირებ მარტო დაგტოვო და ჩემი შვილი ვიღაც სხვას ეძახდეს მერე მამას . შენი კომუნიკაბელურობით თუ ვიმსჯელებთ მალევე შაუყვარებ ვინმე სხვასაც თავს
-მთვრალი ხარ ... აუტანელი სუნი გდის . ხიმშოს ეჩხუბე , თურმე ადრე დაჭერი ... ადამიანი სასიკვდილოდ გაგიმეტებია ვიღაც ქალის გამო რომლის შესახებაც მე წარმოდგენა არ მაქვს და სავარაუდოდ არც მექნება ოდესმე . მთავარი ისაა რომ 20 წლის ხარ ჯერ კიდევ და ეს ყველაფერი შენი წარსულია ... მერე ბედავ და მე მელაპარაკები ნიღბებზე მხოლოდ ერთი ღამის გამო
-საერთოდ რა გინდოდა ვიღაც უცნობ ბიჭთან მე შენ მასწავლებელთან გტოვებ თუ ვიღაცების გასაცნობად
-რა გაცნობაზე მელაპარაკები რამდენჯერმე მოვიდა იქ , ისე შორიდან გვესალმებოდა ასე შორიდან გაგვაცნო . დღეს გასული იყო , დაგვიტოვა დავალება და ისიც ამ დროს მოვიდა საერთოდ რატომ გიხსნი? მე რატომ ვარ ვალდებული ყველაფერი აგიხსნა და შენ არა ... დავიღალე უკვე ყელში ამომივიდა. მე ხომ არავინ ვარ , მთავარი ჩვენი შვილია ხოდა ნუ ინტერესდები იმით რაც მე მეხება
-იცი რომ ვერ შეგეხები, ვერაფერს დაგმართებ და სარგებლობ ხომ?
-ამაზე უარესს ვერაფერს დამმართებ ... საერთოდ პატივი დამდე და გამოცდებამდე ნუ დამელაპარაკები საერთოდ სულ რამდენიმე დღეღა დარცა , სიმშვიდე მჭირდება
ეზოში იმ წამს შევიდა მანქანა მარიამს უკან არ მიუხედავს , მათთან საუბრის ძალაც არ ჰქონდა. ტასოს ხმა ესმოდა შორიდან , საძინებლის კარიც მიხურა და გასაღებით გადაკეტა . საწოლზე კაბითვე დაწვა და თვალები დახუჭა, ყურებში ისევ ხმაური ესმოდა ,თავი უსკდებოდა ,გულისცემაც აჩქარებული ჰქონდა , მუცელზე ნელა ამოძრავებდა თითებს მერე ბავშვს ელაპარაკებოდა წღაპრის მოყოლა დაიწყო , ბავშვიც დამშვიდდა, მუცელიც აღარ ჰქონდა დაჭიმული და თავადაც ჩაეძინა . კარის ხმა გაიგო , სახელური რამდენჯერმე ჩამოსწია ,ერთხელ ხელისგული მიარტყა და შემდეგ მორჩა . ნაბიჯების ხმა ისევ ვერ გაიგო ,მაგრამ ამჯერად გარეთ არ გასულა .
დილით კართან მიძინებული დახვდა . კარის გამოღებისას ლამის წაიქცა, წამით შეხედა შემდეგ კი გზა განაგრძო . არაფერი უთქვამს წინა ღამის შესახებ, ყველას მიესალმა, ისაუზმა და ადრიანად წავიდა ბიოლოგიაზე. ყველგან შემაჯამებელი წერები ჰქონდა და არცერთის გაცდენას აპირებდა . იმ დღეს ლიკუნამ დაურეკა , სახლში დაბრუნება მაინც არ უნდოდა და მაკრინესთან ავიდა ბინაში.
-პატარაავ ,როგორც იქნა გამონახე დრო ერთი თვეა ვერ გნახეთ - ორივე მოეხვია , დივანზე მოკალათდდა ფეხსაცმელი მოშორებული ჰქონდა, სიგრილეში შვება იგრძნო გარეთ ისე ცხელოდა. ფეხები გაშალა და კომფორტულად მოკალათდდა
-გადარბენაზე ვარ ...ახლა უკვე დასრულებულია ყველა პროგრამა უბრალოდ ვიმეორებთ , წერებს ვწერთ და ეგაა
-ხო უკვე მოვიდა გამოცდებიც ... შენი ბიჭუნა როგორ ბრძანდება აქ ?
-ჰკითხეთ კარგად იქნებ დაგდოთ პატივი ბატონმა წერეთელმა და გამოგეხმაუროთ- გაიღიმა და თავადაც შეეხო მუცელს- დე დეიდებს არაფერს ეტყვი? არაო...დავაცადოთ
-მარჩ მშიერი იქნები რამე რაც გინდა ნებისმიერი მითხარი და გაგიჩენ როგორმე
-წყალი მინდა და რამე ტკბილი ,მსუბუქი სხვა არაფერი ჯერ-ჯერობით . მომიყევით თქვენი ამბები
აი ეს არის წინადადება საიდანაც იწყება ქალების რამდენიმე საათიანი დიალოგი ,რომელსაც დასასრული არასდროს უჩანს, რომელიც იტევს ჭორებს, ნამდვილ ამბებს, პირადს , ინტიმურ ინფორმაციასაც , მუქარებსაც , ერთიანდება ბრაზი, სიყვარული, შეიძლება შურიც, აუცილებლად დოზირებული წუწუნი და ოცნება რომ რაღაც დასრულდეს და ახალი დაიწყოს.
მობილური არც გახსენებია, დროისთვისაც არ მიუქცევია ყურადღება. დაღამდა , მაკრინეს პიცა გამოაძახებინა და ალბათ ამ დროის განმავლობაში ორი ცალი მარტომ შეჭამა. ამას გარდა ლიკუნას მომზადებულ სალათზეც არ უთქვამს უარი . შემდეგ მაკრინეს უხერხული მზერა იყო
-ალექსანდრემ დამირეკა
-შეენ?
-ხო და - წინადადება ვერ დაასრულა კარზე ზარის ხმა გაისმა და თან კაკუნიც . ორ წუთში კი სახეწაშლილი იდგა მარიამი ქვემოდან უყურებდა და მართლა ვერ ხვდებოდა რატომ ჰქონდა ასეთი მზერა
-სანდრო... როგორ ხარ ?
-შესანიშნავად...თქვენი ბიძაშვილის მსგავსი ცოლი რომ გყავს წამსვე რომ იღებს აბაროტს და არაფერს რომ არ შეგარჩენს რა გინდა მეტი სრული ბედნიერებისთის?
-ჰკითხეთ ერთი რას ბოდავს
-არ მელაპარაკები დაჟე?
-ისიც ჰკითხეთ მთვრალს ყველაფერი ახსოვს ხოლმე და მაინცადამაინც გუშინდელი ჩემი სიტყვები დაავიწყდა?
-ჩვენ გავალთ და თქვენ
-არა ძვირფასო ცოლის მამიდაშვილო მე და ჩემი უძვირფასესი მეუღლე გავალთ. სახლში დაბრუნების დრო აქვს უკვე
-სახლში დაბრუნების დრო გვაქვს ოჯახის რომელიმე წევრს და ის მაინც დილით ბრუნდები ხოლმე...ხომ ძალიან საინტერესოა
-მარიამ გეყოფა , თორემ ისე გიყურებს შენ ვერ მაგრამ მგონი ჩვენ გამოგვჭრის ყელს- ლიკუნამ ჩუმად უთხრა ის კი ისევ წვენს წრუპავდა და ტელევიზორის ეკრანს უყურებდა
-ყელს ვიცი ვისაც გამოვჭრი და როდის ეგეც გვეცოდინება მალე - მარიამის ჩანთას დაავლო ხელი და იმავე წამში თავად მარიამიც აიტაცა ჰაერში
-რას აკეთებ.. გაგიჟდი? დაგივარდები ... ბავშვი ...მე... შენ ალექსანდრეე
-ის ხომ მე არ მელაპარაკება , რა უნდა? ნახვამდის , გმადლობთ მასპინძლობისთვის ... ჩვენთანაც შეგიძლიათ სტუმრობა ნებისმიერ დროს
წარბშეკრული , ტუჩებდაბრეცილი ჩასვა მანქანაში, ღვედი შეუკრა და შემდეგ წაიყვანა. არაფერს ამბობდა, არც უყურებდნენ ერთმანეთს , ალექსანდრეს ღრმა სუნთქვა ისმოდა მხოლოდ და გარედან უეცრად შემოჭრილი გაუგებარი ბგერები.
მანქანიდან თავად გადავიდა, ფეხსაცმელი უცებ ჩაიცვა და სწრაფად წავიდა სახლისკენ . საძინებლის კარი ცხვირწინ მიუკეტა ,მაგრამ სანამ გადაკეტავდა მანამ შეჰყვა ალექსანდრე
-არ გაბედო და მეორედ არ ჩამიკეტო ჩემი ოთახის კარი ! მარტო ძილი თუ გინდა სხვა ოთახში შეგიძლია , თუმცა არა , არ შეგიძლია ! არც ტელეფონის გადაგდება , ჩემი ზარების დაკიდება და გაუჩინარება შეგიძლია. შენ იცი საერთოდ რა დამემართა? გგონია გუშინ ცოტა რომ წაინერვიულე ეგრე ვეღალავ მეც თქვენზე? ყველაფერი შემოვიარე და იმდენი რამე ვიფიქრე
-ხო, როდესაც ცოდვები გაქვს ჩადენილი გეშინია კიდეც -საწოლი აშალა და ბალიშს რომ შეხედა ისე აიღო და მოუქნია ბევრი არც უფიქრია, წონასწორობა დააკარგვინა ალექსანდრეს - უფს მოგხვდა...ეგ შენია , შეგიძლია აიღო და იატაკზე დაიძინო ან მაღლა , დივანზე. ხმამაღლა , ხვნეშით ნუ ისუნთქებ ჩემს ძილზე მოქმედებ მე და შენს ბიჭს დასვენება გვჭირდება
-ღმერთო მოთმინება მომეცი, ბავშვის დაბადებამდე სულ ორი თვე მომათმენინე და მერე ..ოხ მერე
-მერე ვეღარც მნახავ , ამ სახლში მაინც - კარადასთან იდგა და ახალ პენუარს იღებდა . ალექსანდრე კართან რომ გაჩერდა
-რას ნიშნავს ვერ გნახავ ...
-დაელოდე მოთმინებას გამოგიგზავნის ღმერთი და ორი თვეც რომ გავა შემდეგ ვნახოთ - კარში უნდოდა გავლა ალექსანდრემ რომ მიახეთქა და მერე თვითონ ააკრა კარს , ყელში წაუჭირა თითები და ზემოდან სისხლისფერი თვალებით დახედა
-შენ უკვე ძალიან დიდი ხანია ზედმეტი მოგდის ,იმდენად რომ ყველა ჩემი მოთმინების ძაფი გაწყვიტე და ნერვებიც თან დაურთე . როგორც ჩანს მოგენატრა ნაკაშიძეების კაცების წესები და ვერ ეჩვევი მშვიდად ცხოვრებას არავინ რომ არაფერს გავალებს , ყველა შენზე ზრუნავს და მოგენატრა ჩხუბი, ღრიალი და გინება - კარზე მუშტი მიარტყა ,მეორე ხელს უკვე ნიკაპზე უჭერდა და თვალს არ აშორებდა, ხედავდა როგორ აემღვრა ბრაზჩამდგარი , სევდანარევი თაფლისფერები,მაგრამ ამჯერად არ გაჩერებულა- შენ ჩემი ცოლი ხარ , ჩემი ქალი ხარ და წასვლაზე არც იფიქრებ . თუ ამ სახლიდან წახვალ , ბავშვი ჩემთან დარჩება ! თუ მომინდება ცოლის შემდეგ საყვარლის სტატუსზე შევჩერდებით- ისევ ის გაყინული მზერა, დაჭიმული ყბები ,მისგან წამოსული სიცივე და ტუჩები რომელიც ისე კოცნიდნენ თითქოს უბრალოდ ხორცის ნაჭერი იყო.
გონს რომ მოვიდა მარტო იყო , აღარ ჰქონდა არაფრის ძალა . უბრალოდ გაჩერდა, დანებდა ისევ და ასე გაატარა დარჩენილი დღეები . ალექსანდრეც არ ელაპარაკებოდა , შუაღამეს მიდიოდა მუცელზე ეფერებოდა, ბავშვს ელაპარაკებოდა და მერე ან იქვე იძინებდა ან დივანზე .
გამოცდები 10 დღეში დაასრულა და შვება იგრძნო, გათავისუფლდა ერთი პრობლემისგან მაინც იმიტომ რომ დარწმუნებული იყო კარგად დაწერა. მორჩა მისი ერთი საქმე, დარჩა ბავშვი რომელიც აგვისტოს ბოლოს დაიბადებოდა. ექიმი სიფრთხილეს ურჩევდა ისევ , პლაცენტის მდგომარეობა არ მოსწონდა, გადაღლილობის და დაძაბულობის ფონს აბრალებდნენ .
...............
შუაღამე იყო, უკვე მერამდენე საღამო რომელსაც კლუბში ატარებდა. იმ ღამით მარტო იყო ყველას საქმეები ჰქონდა და არც შეხმიანებია რომელიმეს. დათრობას არ აპირებდა, მაგრამ რამდნეიმე ჭიქა ალკოჰოლი უკვე მიღებული ჰქონდა მზერა რომ იგრძნო და უცნაურად დაეჭიმა სხეული. დიდხანს ეძებდა და ბოლოს იპოვნა ის ვისაც ვერ წარმოიდგენდა , იქ იჯდა ბართან თავისი ალისფრად შეღებილი თმით და მწვანე თვალებით , წითელი ტუჩებით რომელიც გაეპო და თეთრი კბილები გამოაჩინა. ჭიქა მაღლა ასწია , ტუჩებთან მიიტანა და შემდეგ ბოლომდე დაცალა. უყურებდა და სისხლი უდუღდა მისი მოკვლა უნდოდა, უნდოდა იმ გრძელ ყელზე თითები ძლიერად შემოეხვია და დაეხრჩო ,მაგრამ რატომ გრძნობდა მის მონატრებას, რატომ ხედავდა იმ პროვოკაციულად მოკლე კაბის ქვეშ დამალულ სხეულს . მივიდოდა ის რომ თავად არ მისულიყო ? არ ვიცი და ვერც გავიგებთ , ქალბატონი სოფიო უკვე მის გვერდით იჯდა. ფეხი ფეხზე ჰქონდა გადადებული, წელში გამართული, ყელმოღერებული იჯდა და უღიმოდა
-სანი , შეცვლილხარ
-შენც , უფრო დაბერებული მეჩვენები. რა ხდება ახალი მილიონერი სათამაშო ვერ გაკმაყოფილებს ?- ტუჩთან მიტანილ ჭიქას თითები მოუჭირა და გამშრალ ყელში მოზრდილი ყლუპი გადაუშვა
-გილოცავ , გავიგე ცოლი შეირთე . პროვინციელი ლამაზი გოგონა ... ჩემი ადგილი რამდენმა შეავსო მასთან ერთად -თითები ყელთან შეიცურა, ჯერ კანს შეეხო შემდეგ თმას რომელიც ზურგზე გადასწია და თავი გვერდით გადახარა. სანდროს გაეღიმა , მისკენ მიიწია და თითები ყბის ძვალიდან ლავიწის ძვლამდე ყელის გავლით ჩამოატარა . თითის ბალიშებს ქვემოთ იგრძნო ჟრუანტელი და ისიც შეამჩნია როგორ დაეჭიმა სხეული ქალს, მოშიშვლებულ მკერდზეც გამოჩნდნენ ბუსუსები , ალბათ წამსვე გაუმკვრივდა ძუძუსთავები და ფეხებიც უფრო მჭიდროდ შეაერთა -სან
-შენი ადგილი? იმ ერთ პატარა წერტილს ჩემმა მარიამმა დანახვის წამსვე გადააჭარბა ... ჯანდაბა , ამ წლების განმავლობაში ახალი ხრიკები ვერ მოიფიქრე? ისევ ეს ერთნაირი კაბები სხვადასხვა ფერით, ხელოვნური წითელი თმა და მოშიშვლებული მკერდი ... ასე გაგიჭირდება სიბერემდე თამაშში დარჩენა
-გაზრდილხარ- ხმამაღლა გაიცინა და ჭიქა ხმაურით დაახეთქა მაგიდაზე, აშკარად არ ელოდა და გაბრაზდა. საშინლად გაბრაზდა რომ ვერ შეძლო - გგონია დავიჯერებ რომ იმ ვიღაც უფერულმა სოფლელმა შეძლო შენი გონებიდან ჩემი განდევნა?
-შენ ვინ ხარ, ერთი უბრალო ძ.კნა რომელსაც არ შეუძლია დიდხანს ერთ კაცთან ყოფნა, უბრალოდ ეს ჰგონია ცხოვრების მთავარი კაიფი რაც უფრო მეტი მოგაჩვენებს თავს რომ უყვარხარ და გ.გჟიმავს , მერე თავად ტოვებ იმიტომ რომ გეშინია არ დაგადონ. ხიმშომ რომ გაგიკეთა ისე არ გიხმარონ , ნიღბები არ მოგაშორონ და ისე მიგაგდონ როგორც იმსახურებ. საცოდავი ხარ თუ გგონია რომ ვიღაც ერთუჯრედიან , მძრეველა მილიონერის შვილს დიდხანს მოუნდება შენი გაჟ.მვა ... გონებიდან ვერ გაგდევნე? შენზე აღარც მ.დგება შენ კი ისევ ისე ცახცახებ ჩემი შეხების მოლოდინში- ბოლო სიტყვები ყურთან ახლოს უთხრა და ისევ მოშორდა. წასვლას აპირებდა ქალი უეცრად რომ აეკრო და ტუჩებზე წაეტანა. ისევ ისე ვნებიანად კოცნიდა ,მაგრამ აღარ იყო გრძნობა ალექსანდრესთან, გარდა გულისრევისა . მის სურნელსაც გრძNობდა რომელიც ყელში უჭერდა, ის ტუჩებიც ადრე ჭკუას რომ აკარგვინებდა ახლა უბრალოდ ზუზღის გრძნობას უჩენდა . ყველაფერი რასაც გრძნობდა მის მიმართ მხოლოდ ეს იყო ზიზღი, ბრაზი და სიბრალულიც . ქალი თავად მოშორდა რომ მიხვდა ალექსანდრეს ურეაქციობას , ისეთი მზერა ჰქონდა ამ დროს მისი მწვანეები თითქოს იწვოდნენ
-შენ ... ჯანდაბა ის პატარა გოგო შეგიყვარდა და ისევ რომანტიკოსობ?
-შენთან საუბარს არ ვაპირებ გრძნობაზე რომელზეც წარმოდგენაც არ გაქვს- წამოდგა და ზემოდან დახედა,ცივი ცარიელი მზერით - მეტჯერ აღარ გადამეყარო , თორემ შეიძლება ისევ მომინდეს შენზე ხელების გასვრა და რამე საშინელი დაგმართო
წავიდა. ასე მშვიდად წავიდა რასაც ვერასდროს წარმოიდგენდა, ერთი დღით ადრე რომ გეკითხათ ხვალ რომ სოფო შეგხვდეს როგორ მოიქცევიო ალბათ იტყოდა თავს ვერ შევიკავებო , ისევ იმ აფეთქებას ვიგრძNობ რაც ყოველთვის მემართებოდაო , ისევ მომინდება ყველასა და ყველაფრის ჯანდაბაში გაშვება , ისევ მასთან გავიქცევიო. ახლა ზუსტად იცოდა რომ ცარიელი იყო, იმ ქალის შხამისგან გასუფთავებული მთელი არსებით და ის ზიზღიც კი აღარ ემეტებოდა მისთვის. მხოლოდ საკუთარი თავის რცხვენოდა ისევ , იმ ორი წლისთვის ,იმ სისულელისთვის და უუნარობისთვის , მაგრამ ესეც ეკიდა უკვე, ამჯერად მართლა წარსულში დატოვებდა საკუთარ შეცდომასაც და ეს მისთვის თავისუფლების ათვლის წერტილი იქნებოდა.
სახლში დაბრუნდა , კიბეზე ასვლას აპირებდა ,მაგრამ შუქი დაინახა რომელიც სამზარეულოდან გამოდიოდა და იქეთ წავიდა . უკვე ეღიმებოდა მარიამი რომ დაინახა ,წარბებსეჭმუხნული დააბიჯებდა , ტუჩებს ილოკავდა და ღრმად სუნთქავდა დაჯდომამდე დაიწყო ჭამა, ერთი ხელი წელზე მიიდო, მაგიდას მიეყრდნო და ისე ჭამდა უბრალოდ ტოსტს, ყველს და პურს თითქოს რაღაც დელეკატესს მიირთმევდა.
-დე იქნებ ახლა მაინც დავიძინოთ , მამაშენი მობრძანებას სავარაუდოდ არ აპირებს... ალბათ სადმე . კარგი არ მაინტერესებს სად და ვისთანაა . ახლა ნაყინს შევჭამთ , შევჭამთ და მე დაძინების საშუალებას მომცემ , შეწყვეტ გაუთავებელ ხელ-ფეხის უმისამართოდ ქნევას და დამაძინებ - მაცივართან მივიდა ,საყინულე გამოაღო და ნაყინი გამოიღო
-მეც მინდა ნაყინი , გამიყოფ? - ოთახში შევიდა , კარადიდან კოვზი ამოიღო და ისე მიუახლოვდა
-სულ შენი იყოს - მაგიდაზე დადო და წასვლას აპირებდა წინ რომ გადაეღობა- რა გინდა. კიდევ დავაშავეთ რამე ბატონო ალექსანდრე და მუქარის ახალი პაკეტი უნდა გამაცნოთ?
-არა , უბრალოდ მინდა ... ჯანდაბა , მომენატრე მოდი ზავი დავდოთ
-არ მინდა...მირჩევნია მოულოდნელ ჩხუბს
-მე და ჩემი ბიჭი ზავს ვირჩევთ , ორი ხმა ერთის წინააღმდეგ - გაიღიმა და თავი რომ ვეღარ შეიკავა მისი ვარდისფერი ტუჩების შესწავლა დაიწყო. გრძნობდა როგორ მშვიდდებოდა მისი გონება და გიჟდებოდა მთელი არსება. უყვარდა მისი სასიამოვნო სურნელი, სითბო და საერთოდ ყველაფერი უყვარდა. მარიამმა მკლავები რომ მოხვია და უფრო ახლოს მიიზიდა გაეღიმა ,მაგრამ მალევე მოშორდა. უკან დაიხია, თვალები ამღვრეული ჰქონდა , ტუჩებზე მიიფარა თითები , მერე მაგიდიდან ცივი წყლით სავსე გრაფინი აიღო და წამში გაწუწა ალექსანდრე
-გულს მირევ ... შენც და საკუთარი თავიც . მოდიხარ სადღაც ჯანდაბიდან ალკოჰოლით გაჟღენთილი , ვიღაც ქალის სუნით მთელს ტანზე და ისევ აგრძელებ ჩემს დამცირებას ... ყოველ ჯერზე აუმჯობესებ ხარისხს , ყოჩაღ- მაგიდას მეორე მხრიდან შემოუარა და ცრემლების შეკავებას ეცადა. ოთახიდან თითქმის სირბილით გავიდა, კიბეს მიუყვებოდა, ერთი ხელი მოაჯირზე ჰქონდა მეორე მუცელზე და ყელში გაჩხერილ ბურთს ერეოდა.
-მარიამ ... მოიცადე, ფრთხილად . ჯანდაბა ,მარიამ კარი არ ჩაკეტო - არც უფიქრია კარზე ოთახში შევიდა და სანდროც შეჰყვა - მომისმინე
-არ მინდა მოსმენა, რა საჭიროა ახლა ტყუილის მოფიქრება. ეს ახალი რამეა? მე ხომ არაფერს გავალებ ან გთხოვ, სულ ცოტა პატივისცემის გარდა . ჯანდაბა მეტს ხომ არაფერს ...ნუ მიახლოვდები , არ შემეხო . არ მინდა , ასე რთულია უბრალოდ მორჩე ჩემს წამებას ? სულ რაღაც თვენახევარი ... ორი თვე მჭირდება რომ შემეშვა
-პატარავ
-ნუ მეძახი ეგრე, ასეც ნუ მიყურებ ... მატყუარაა ეგ შენი თვალებიც, შენც და საერთოდ არ მინდა შენი დანახვა - ზურგი აქცია, ფანჯარასთა იდგა , გარედან შემოსულ ჰაერს სუნთქავდა და დამშვიდებას ცდილობდა
-გეფიცები საერთოდ სხვანაირადაა ყველაფერი - ცოტა ხნის შემდეგ მიუახლოვდა, ხელებით არ ეხებოდა, სახე მის თმაში ჩამალა და თვალები დახუჭა- მოგიყვები , სულ ყველაფერს ოღონდ ახლა ვერ . დამიჯერე , იყავი ყველა ჩვენგანზე ძლიერი და დამიჯერე , გთხოვ
-არ მინდა რომ დაგიჯერო
-გინდა...ვიცი,რომ გჯერა , გრძნობ
-შხაპი მიიღე , მოიშორე ეგ კვალი და დაიძინე . გვიანია უკვე - არ შეუხედავს ისე მოიშორა თხელი ხალათი და საწოლში დაწვა.
არ ეძინა ალექსანდრე რომ დაბრუნდა. იქვე ჩაიცვა , ოთახში დადიოდა ჯერ კიბისკენ დაიძრა შემდეგ შებრუნდა და მარიამის გვერდით დაწვა. ძალიან ახლოს იყო, გრძნობდა ,მაგრამ არ ეხებოდა .
მეორე დღეს ტასოსთან და მის მეგობრებთან ერთად იყო. შემდეგ გადაწყვიტა ,რომ ბავშვისთვის ნივთების შეძენა უნდა დაეწყო და სავაჭრო ცენტრში წავიდა. ნელა დადიოდა და ყველაფერს ათვალიერებდა, რამდენიმე საწოლი და ეტლიც მოეწონა ,მაგრამ დრო კიდევ ჰქონდა მანამდე შეიძლება სხვაც მოსწონებოდა. სათამაშოების მაღაზიასთან იჯდა და ტყუპებზე ფიქრობდა. ადრე სულ მათთვის ყიდულობდა ყველაფერს, ახლა კი საკუთარი შვილისთვის მოუწევდა სათამაშოების არჩევა. ბავშვების დანახვა მაშინ შეძლო ლიკუნა რომ სოფელში იყო ,შემდეგ უბრალოდ ესაუბრებოდა ისიც ცოტა ხნით . მათ არ ესმოდათ რატომ არ მიდიოდა მარიამი, რატომ არ მიჰყვებოდა გიორგის თუ თბილისში იყო ან უფრო შორს თუ იყო ალექსანდრეს რატომ არ მიჰყავდა მათთან. ბოლოს გაბრაზებულები იყვნენ , შენ აღარ გიყვარვართ არ გვნახულობო და ტიროდნენ. სულის სიმძიმე იგრძნო , სავარძლიდან წამოდგა და ბავშვების განყოფილებისკენ დაიძრა. დაღლილი იყო ამიტომ გადაწყვიტა ტანსაცმლის ყიდვა და სახლში წასვლა. სულ რამდენიმე შეიძინა, ბევრს მაინც ვერ წაიღებდა და ტასუნასთან ერთად წამოვიდოდა სხვა დროს . ესკალატორზე დადგა და მეორე სართულზე ჩავიდა , ნელა მიდიოდა ვიღაცამ რომ დაუძახა და გაჩერდა. ნაცნობი ხმა არ იყო,მაგრამ აშკარად მისკენ მიდიოდა ალისფერთმიანი გოგო
-მარიამი ხომ?
-დიახ , ვიცნობთ?
-არა ძვირფასო , არ ვიცნობთ მაგრამ საერთო ნაცნობი გვყავს - მუცელზე დახედა და ხელი შეახო- მალე გაჩნდება ხომ?
-ოქტომბერში ... - ქალს უყურებდა და საშინელი შეგრძნება ეუფლებოდა. მისი მზერა უცნაურად მოქმედებდა
-თუ აგვისტოში ... ალექსანდრემ ასე მითხრა . უსამართლოა ცხოვრება , ჩემი შვილი მოკლა და შენ, ვიღაც ლაწირაკი ცოლად შეგირთო - მუცელზე ეხებოდა მარიამმა უკან რომ დაიხია
-ვერ ვხვდები რა გგნებავთ და საერთოდ რაზე საუბრობთ - წასვლას აპირებდა არ უნდოდა მისი მოსმენა, მიხვდა რომ ის იყო ქალი რომლის გამოც ხიმშო დაჭრა, ქალი ვინც უყვარდა
-გგონია შეუყვარდები? დიდხანს არასდროს დადის მშობლების ნებაზე, ალბათ ახლა რაღაც ისეთით აშანტაჟებენ რომ გამოსავალს ვერ პოულობს ,მაგრამ აუცილებად დაგტოვებს და ჩემთან მოვა. მე და ალექსანდრეს შორის ვერავინ ჩადგება ვერც შენ და ვერც სხვა ვინმე ... არ გეგონოს რომ ბავშვი სჭირდება და მის გამო გააჩერებ - მკლავზე უჭერდა და ისე ელაპარაკებოდა , მარიამმა ხელი გაითავისუფლა ,მაგრამ ის მაინც აგრძელებდა- ჩვენი გოგონა ახლა ორი წლის იქნებოდა ,მაგრამ აბორტის გაკეთება მაიძულა მხოლოდ იმიტომ რომ ეჭვიანობდა . ის ასეთია , არანორმალურია და მას ჩემს გარდა არავინ სჭირდება
-არანორმალური შენ ხარ , ერთი შეშლილი ქალი რომელმაც ყველაფერი დაკარგა ან მალე დაკარგავს და ახლა სისულელეებს იგონებს ...
-ლაწირაკო როგორ ბედავ
-ხელი გაუშვი სოფო - უკვე მზერა ებინდებოდა სოფიო რომ მოაშორა ვიღაცამ. მინის კედელს მიეყრდნო და ტკივილისგან სუნთქვა შეეკრა. წასვლა უნდოდა ,მაგრამ არ შეეძლო. თავი რომ ასწია მის წინ ხიმშო იდგა . მისი მოშორებაც უნდოდა , ეშინოდა , საშინლად ეშინოდა ,მაგრამ ძალა აღარ ჰქონდა ბოლოს რაც გაიგო ისევ ირაკლის ხმა იყო - ყველაფერი კარგად იქნება, უბრალოდ გაუძელი, გთხოვ მარიამო-შემდეგ სრული უძლურება და სიბნელე იყო სხვა არაფერი.
სახლში მიდიოდა მარიამის ფოტო რომ დაინახა ეკრანზე და მაშინვე უპასუხა
-სახლში მივდივარ პატარავ, შენ სად ხარ გინდა დღეს ერთად წავიდეთ
-ალექსანდრე
-ირაკლი ? - მანქანა ისე დაამუხრუჭა ლამის ავარიაში მოხვდა, სწრაფად გადავიდა გზიდან და მობილურს ხელი დაავლო-მარიამი სად არის ... მარიამი სად არის-თქო მიპასუხე
-საავადმყოფოში ვართ , მარიამი ექიმებმა წაიყვანეს მე
არ ესმოდა, არაფერი ესმოდა და ვერაფერს იაზრებდა სანამ საავამდყოფოში არ შევიდა და დერეფანში მჯდომი ირაკლი არ დაინახა მერე ყელში წვდა და კედელზე ისე მიახეთქა ძლივს ამოისუნთქა ბიჭმა
-მარიამს რა დაემართა ...
-ჯანდბა...დამშვიდდი , კარგად იქნება . მე არაფერ შუაში ვარ სოფო შეხვდა , რაღაცას ელაპარაკებოდა არ ვიცი რას ალბათ რამე სისულელე უთხრა მე შემთხვევით დავინახე . მერე სანამ ის გიჟი გავაგდე მარიამი ცუდად გახდა , გონება დაკარგა და წამოვიყვანე
-მოვკლავ მარიამს რამე რომ მოუვიდეს ერთ წუთს არ ვაცოცხლებ
ექთანმა მალევე დაუძახა, მარიამს ექიმი ესაუბრებოდა და ისიც სუსტი ხმით პასუხობდა. კარგად იყო , ნამდვილად კარგად იყო და ისიც მშვიდად გრძნობდა თავს. ნორმალურად ექიმისთვისაც არ მოუსმენია, მხოლოდ მარიამს უყურებდა და ცუდად ხდებოდა ის რომ არ აქცევდა ყურადღებას. ერთხელაც კი არ შეხედა, მარტო რომ დარჩნენ იქვე ჩამოჯდა და ხელზე აკოცა
-მარიამ ...პატარავ მე
-მაშინ მისი სუნი გქონდა ... შენ მასთან იყავი იმ ღამით და კიდევ არ ვიცი რამდენჯერ. არ მაინტერესებს უბრალოდ მე შემეშვას ისიც და შენც , აღარ მაქვს ძალა . უბრალოდ მინდა რომ ეს ცხრა თვე გავიდეს და ბავშვი ჯანმრთელი დაიბადოს, დროულად და არა ნაადრევად
-გეფიცები უკანასკნელი იყო იმ ქალის ჩვენს ცხოვრებაში გამოჩენა არ დავუშვებ - მისკენ დაიხარა , ტუჩებზე ფრთხილად შეეხო და ოთახიდან გავიდა.
ხიმშო ისევ იქ იყო და ელოდა . ალექსანდრე რომ დაინახა ფეხზე წამოდგა
-იცი სად არის?
-სანდრო
-იცი თუ არა
-თავის ბინაშია ,მაგრამ
-მადლობა რომ არ დატოვე და აქ მოიყვანე... ამას არასდროს დავივიწყებ
-მასთან წასვლას აპირებ? ალექსანდრე სულ შეიშალე ? ჯანდაბა!
სწრაფად ატარებდა ორი საათი ჰქონდა სანამ მარიამს წვეთოვანს მოხსნიდნენ და გაიღვიძებდა . საბოლოოდ უნდა დაესრულებინა ყველაფერი ამჯერად იმაზე მეტად ბრაზობდა ვიდრე მაშინ რომ გაიგო ხიმშოსაც ხვდებოდა. კიბე აირბინა და კარზე დააკაკუნა, მალევე გაუღო , არ დალოდებია მიპატიჟებას ისე შეაბიჯა .
-სანი...
-სოფ ... ჩემო ლამაზო - ყელში წვდა და კედელს მიანარცხა- მარიამთან მიახლოება როგორ გაბედე. გეგონა რადგან მაშინ შეგარჩინე ყოველთვის ასე იქნებოდა? რა უთხარი ასეთი ... ხმა ამოიღე თორემ გეფიცები
-გაინტერესებს? ვუთხარი რომ გიყვარვარ, მხოლოდ ჩემზე გიჟდები და მას აუცილებლად დატოვებ
-საცოდავი ხარ ... გახსოვს ის ვიდეოები ხიმშომ რომ იპოვნა . დღემდე ინახება და ახლა როცა გინდა შენი თამაში მასშტაბური გახადო, იმ ს.რს ცოლად გაჰყვე და მილიონერი გახდე მომინდება რომ გავუგზავნო და ვაჩვენო როგორი სიანტერესო ფანტაზია გაქვს . ან იქნებ მის მშობლებს გავუგზავნო , ან იქაურ ჟურნალ- გაზეთებს და რომელიმე ტელევიზიას
-მაგას არ გააკეთებ ... დღემდე ინახავ და უყურებ ხოლმე ? იხსენებ ჩვენს ს.ქსს თუ ჩემი და ხიმშოს ჩანაწერებს რთავ , ან იქნებ ცოლთან ერთად უყურებ ხოლმე
-მხოლოდ ჩვენი არ გვაქვს, სხვებიც არის და ვგონებ მოვაწყობთ სახალხო პორნოჩვენებას . გუშინ იყო შენი საქმრო ტელევიზიაში , ქორწილზე და შენზე სუაბრობდა . როგორი აღმოჩენა გააკეთა
-ალექსანდრე
-ყელში ამომიხვედი , აქედან თუ არ აახვევ ... აქედან თუ არ მოშორდები გაგანადგურებ იცოდე -მოიშორა და ისევ მოუჭირა
-ჯანდაბა ... მივდივარ ისედაც მივდივართ ასე ნუ მიყურებ. არ გაგიჟდე , არ მჭირდები მორჩა, დასრულდა შენ შენი წილი გაიღე, ის დრო ორივე კარგად მართობდით . ყველაზე საინტერესო მაშინ იყავი ირაკლის რომ არ დაუჯერე , ჩხუბი დაიწყეთ და დაჭერი . ჩემ გამო საკუთარი ძმაკაცი დაჭერი და ახლა ვიღაც პატარა კ.ხპას გამო მემუქრები ? არ მოეშალა მუცელი? მეგონა ნაადრევი მშობიარობა დაეწყებოდა ... ჩემი და შენი შვილი რომ მოვიშორე მაშინ ისეთი იყავი...აჰ თუმცა არა ის ხომ ხიმშოსი იყო . იმ გიჟს ყველგან შეეძლო გავ.ჟ.მე - უკან იხევდა , ლაპარაკობდა და ხმამაღლა იცინოდა ალექსანდრე ჭკუიდან გადაიყვანა იმდენად რომ ბოლოს მთელი სახლი თავზე დაამხო , სიგიჟემდე უნდოდა დაერტყა ისე უნდოდა ლამის საკუთარ პრინციპებსაც გადააბიჯა ,მაგრამ უეცრად მაკრატელი მოხვდა თვალში და სოფის სუსტი წერტილიც წამსვე შეამჩნია. შემდეგ მშვიდად წავიდა , ესმოდა ქალის კივილის ხმა , მიაბიჯებდა ამოყირავებულ სკამებდა და დამსხვრეულ ნივთებს შორის, ტოვებდა ქალს რომელმაც ცხოვრების ერთი ნაწილი დაუნგრია . ტოვებდა საკუთარი ალისფერი თმების გარეშე, შეშლილს , მუხლებზე დაცემულს ხელში მოჭრილი ხვეულებით და კიბეზე ჩარბოდა . სადარბაზოდან რომ გავიდა ხიმშოს მანქანა დაინახა და გაეცინა
-ორი წლითაც არ ხარ დიდი და გადამაყოლე . სულ უკან უნდა მდიო და ინერვიულო?
-რა გაუკეთე
-არ მითხრა რომ დარდობ
-ს.რზე დავიკიდე დიდი ხანია ...მე შენზე ვდარდობ იდიოტო ბავშვო . რამე ისეთი ხომ არ უქენი პოლიცია რომ მოგაყენოს
-გახსოვს დუდა სულ გვეუბნებოდა მოკვლა მარტივი გამოსავალია ,მაგრამ სუსტ წერტილში ზუსტი დარტყმა ყველაზე მტკივნეული და მტანჯველიო - თითებით მაკრატლის იმიტაცია გააკეთა და ხიმშოს თვალები გაუფართოვდა
-შენ რა მისი თმა ... თმა შეჭერი ტო?
-ზაფხულია ცხელა ცხელა , ბუღი ასდის ქალაქს ... გრილად იქნება და ისე დაახვევს . ახლა მეჩქარება ცოლი არ მელოდება , მართალია გაბრაზებულია,მაგრამ ბავშვი მელოდება-მხარზე ხელი დაარტყა და მანქანაში ჩაჯდა.
სისულელე იყო ,მაგრამ სოფიოსთვის სიკვდილზე უარესი იყო თავისი ალისფერი დალალების დაკარგვა. ალბათ უარესი ის იქნებოდა მაკრატელი სახეზე რომ დაესვა რაც წამება იქნებოდა, ალექსანდრე კი ამ დონემდე არასდროს დავიდოდა. საერთოდ აღარც ახსოვდა სოფიო საავადმყოფოში მისვლამდე ყვავილების უზარმაზარი თაიგული იყიდა და მანქანაში ჩადო . მარიამი ისე გამოიყვანა არაფერი უთქვამს, უბრალოდ სიარულში ეხმარებოდა და მის გაღიზიანებას ერიდებოდა. თაიგული დაუიგნორა და ამაზეც არაფერი უთქვამს, სახლში რომ შევიდნენ კიბე ხელში აყვანილს აატარა
-თავისუფალი ხარ
-თავისუფალი სულაც არ ვარ, ახლა წამალი უნდა დალიო. შემდეგ უნდა ვივახშმოთ , კიდევ მაქვს რაღაც საქმეები - ფეხსაცმელი გახადა და ოთახიდან სწრაფად გავიდა. მალევე დაბრუნდა თაიგული ლარნაკში ჩადო, მარიამის ჩანდა და პარკი საწოლთან სავარძელში მოათავსა, შემდეგ ჯერზე ვახშმით დაბრუნდა.
-ისეთი ბედნიერი სახე გაქვს თითქოს საოცარი დღე გქონდა , უკვე მაღიზიანებ იცი?
-დღეს იცი რა დღეა? ყველაფრის დასრულების დღეა ...ახლა რომც არ მომისმინო და დამიჯერო მე მაინც გიამბობ ამბავს რომელიც საბოლოო გახსენება იქნება იმ წყეული ქალის
-არ მინდა ...არ მინდა ისეთი ამბის მოსმენა რაც შენ თავს შემაძულებს და
-საერთოდ არ მგონია რომ ოდესმე შეძლებ შემიძულო , არც ის მგონია რომ მსგავსი დანაშაული მქონდეს. ს.რი ვიყავი , ვაღიარებ ,მაგრამ სხვა მიქარული არ მახსენდება ის ქალი 23 წლის იყო რომ გავიცანით მე და ხიმშომ. ორივემ ცალ-ცალკე , ორივემ სხვადასხვა ისტორია ვიცოდით, ორივე სხვადასხვანაირს ვიცნობდით- მაქსიმალურად მოკლედ ეცადა მოეყოლა ამბის მთავარი დეტალები , მარიამსაც სხვა გზა აღარ ჰქონდა ისე უყვებოდა თითქოს ვიღაც უცნობის ისტორიას ყვებოდა. ბოლოს გაჩუმდა და მარიამს მზერა გაუსწორა- ეს იყო მთელი ამბავი რომელიც მორჩა, შენ ხომ ხვდები რომ მე და მას საერთო არც გვქონია და არც გვექნება. საერთოდ აღარ მაინტერესებს, არავინ მაინტერესებს თქვენ ორნის და ჩემი ოჯახის გარდა , პატარავ
-ვიცოდი რომ ბავშვზე იტყუებოდა, ვიცოდი რომ საშინელი იყო ,მაგრამ მეგონა რომ ... მე მეგონა ისევ გიყვარდა . ჯანდაბა , საშინლად ვბრაზობ ყველა ქალზე და მე ... მე
-ჩამეხუტე რა, უბრალოდ ჩამეხუტე და მოვრჩეთ , ბავშვი დაისტრესა ტო- ხელები გაშალა და მარიამიც წამსვე მოეხვია.
-ცუდად ვხდები შენზე რომ ვბრაზობ ... არ შემიძლია შენთან ჩხუბი მე აღარ მინდა ცუდაად მყოფს გხედავდე. შენ რომ ნერვიულობ, შენ რომ ბრაზდები და გტკივა , შენი თვალები უფსკრულს ემსგავსება , თითქოს ვიღაც სხვა ცოცხლდება , ვიღაც სხვა , სულ სხვა ხდები და მე არ მიყვარს ის ალექსანდრე ,ის შენ არ ხარ - თავი მის მხარზე ედო შემდეგ გასწორდა , მისი სახე ხელებში მოიქცია , შემდეგ თითები თმაში შეუცურა , თვალთან ახლოს აკოცა
-ერთხელ , ერთ დღეს შემშლი მარიამ - ხმა შეცვლილი ჰქონდა, ტუჩები თითებზე მიაწება და მერე ლოყაზე გადავიდა
წარსული მანამ მოგყვება თან სანამ არ იპოვნი კარს რომლითაც დახურავ ყველა მოგონებას, ვერ გააქრობ,არცაა საჭირო რომ გაქრეს , ზოგი რამ უნდა გახსოვდეს დასცინო საკუთარ თავს, მიხვდე როგორი სულელი იყავი და როგორ შეიცვალე. ყველა შეცდომა , ყველა არასწორი ნაბიჯი საბოლოო ჯამში სწორად ცხოვრებას გასწავლის მთავარია შეძლო და გზა იპოვნო რომლითაც სვლას გააგრძელებ . ალექსანდრესთვის მარიამი იყო გზა მომავლისკენ, სიმშვიდისკენ,რაღაც ჯერ კიდევ უცნობი ემოციებისკენ. მაგრამ ჯერ კიდევ შორი იყო, შორი ქაოსის დასალაგებლად.
...........
ისევ დუდასთან იყვნენ, ისევ მის ვისკის აგემოვნებდნენ და ამდენი ხნის შემდეგ ისევ მშვიდად გრძნობდა თავს. დუდა კლუბზე უყვებოდა ხიმშოს , მასაც ჰქონდა თავისი გეგმები , ფორმაში იყო ,როგორც სჩვევია. დაბრუნდა და ალბათ აღარასდროს წავიდოდა , ყველა გეგმას შეასრულებდა ,მიიღებდა იმას რაც სურდა .
-არ მიკვირს რომ მუშაობ, ვაფშე არაფერი მიკვირს იმის გარდა რომ მარიამია შენი ცოლი ,რომელიც მალე ბავშვს გააჩენს. შენ არ გაინტერესებს როგორ მოახერხა იმ გოგოს გაგიჟება?
-თვითონ გამაგიჟა
-17 წლისაა გოგო , შენგან ბავშვს ელოდება და თვითონ გაგაგიჟა?
-გრძელი ამბავია , რომელიც ბოლომდე ვერც მე ამოვხდენი აღარც მადარდებს უკვე ახლა მხოლოდ მარიამი და ბავშვი მაინტერესებს სხვა არაფერი
-მგონი ახლა მართლა უყვარს
-მე დამღალა და ის გოგო როგორ უძლებს მაგრად მიკვირს
-შენ არ იცი ზოგჯერ როგორ ჭედავს , ის საყვარელი ბავშვი უჩინარდება და ხდება სწერვა ცოლი ...
-ჩანაწერები ქმრის დღიურიდან უნდა დაიწყოს თუ რა ხდება ? - ხიმშომ ჩაიცინა და თვალები დააწვრილა -რატომ მგონია რომ ისევ რაღაც შარში გაეხვიე
-სასიამოვნო შარი გამოდგა საბოლოოდ
გვიანამდე დარჩა ბიჭებთან . იმდენ რამეზე ჰქონდათ სასაუბრო ასე მალე ვერ შეელეოდნენ ერთმანეთს , თანაც ვინ იცის კიდევ როდის ექნებოდათ დრო. ბიჭები კლუბში წავიდნენ, მაგრამ მათ არ გაჰყვა , სახლში დაბრუნდა . მარიამი საწოლში არ დახვდა , აივანზე იჯდა და ვიღაცას ელაპარაკებოდა. ხელი არ შეუშალა, მოწესრიგდა და შემდეგ გავიდა საუბარი რომ დაასრულა . გვერდით მიუჯდა და პლედი დააფარა
-უკვე გვიანია , ცივა
-სასიამოვნოდ გრილა , ბავშვი მოძრაობდა და ვერ დავიძინე
-რატომ არ აძინებ დედიკოს? სირცხვილია მა , არ შეიძლება ასე - მუცელზე რომ მოეფერა თავადაც იგრძნო დარტყმა-შენ აღარ ხუმრობ ხო? ფეხბურთს გასწავლი
-გეგმებზე გადავდივართ? - თითები თმაში შეუცურა და გაიღიმა- მაშინ მე მუსიკაზე ვატარებ, როიალთან დაჯდება და დაუკრავს
-კონსერვატორიიდან მოედანზე გაიქცევა , რა პრობლემაა
-არ მეტყვი იურიდიულზე სწავლას და თან მუშაობას რიცხვებთან როგორ აპირებ
-ნიჭიერი ქმარი გყავს, მოიფიქრებს რამეს და შენთვისაც დარჩება დრო . ნუ ღელავ . შენც მოახერხებ მომავალო ექიმო - ჯერ ლოყაზე აკოცა , ყბაზე და შემდეგ ტუჩებამდე მიაღწია

....................
მთელი ოჯახი ერთად იყო, სახლიდან ვეღარ გადიოდნენ . დასასვენებლად ვერ წავიდნენ ბავშის მოლოდინში უკვე შიშიც გაუჩნდათ. აღარც ახალი ნივთების ყიდვა შველოდათ, აღარც ზღაპრები ბავშვს რომ უყვებოდნენ. მარიამის ყოველ ამოსუნთქვას აკვირდებოდნენ და ბავშვის ყოველ გამოძრავებას ითვლიდნენ.
-რამდენჯერ უნდა გითხრა ასე სწრაფად ნუ დადიხარ-თქო? მე მოგიტან ამ ნაყინს რა გახდა
-ნაყინი აღარ მინდა
-აბა?
-მწნილი მინდა
-რატომ ხარ სტერეოტიპული ფეხმძიმე ? ბოლოს მაინც მჟავე რატომ მოგინდა?
-შენ დაფეხმძდი და შენ იყავი არასტერეოტიპული ფეხმძიმე - ტასომ გამოსძახა და ენა გამოუყო
-შინაბერავ შენ საერთოდ ეღირსები ფეხმძიმობას რომ გავიგოთ ერთი გაგიჟდები მთლად თუ დამშვიდდები
-ეგღა მაკლია ახლა ვიღაც შენნაირს გავუჩინო შვილი ... ახლა მარიამს რომ ვუყურებ მგონი შვილიან კაცს გავყვები . ერთი ბიჭი რომ ჰყავდეს და ერთიც გოგო . წამოზრდილები სჯობს თუ პატარები არ ვიცი... მამენტ იყვნენ 4-6 წლამდე არც მთლად ჩვილები იქნებიან არც დიდები . რამდენიმე დღე მოვლენ , სხვა დროს მარტონი ვიქნებით
-დედა გესმის?
-წნევა ისე ამივარდა უკვე დავყრუვდი ... უნდა რომ მოვკლა თუ უნდა რომ მოვკვდე არ ვიცი - სავარძელში ჩაესვენა და ნიკოს მიეხუტა სიცილით რომ იგუდებოდა- რა გაცინებს, გაგიჟდა
ალექსანდრე სამზარეულოში იყო, მარიამი დაჯდა და იმ წამს დააკაკუნეს. ტასოს გარდა ვერავინ გააღებდა ამიტომ ზოზინით წავიდა
-ვინ იყო ტაას? - მარიამმა უთხრა ,მაგრამ მერე ნაბიჯების ხმა გაიგო იქვე მდგომ გაჩერებულ ალექსანდრეს შეხედა და მერე უკან გაიხედა-გიორგი?
-გამარჯობა ... მე ... თქვენთან საქმე მაქვს
-რაღაც მოხდა ხომ? რაღაც იმდენად ცუდი რომ
-არა... არაფერია, გეფიცები ყველანი კარგად არიან. შენ არ ...შენ არ ინერვიულო გთხოვ - წამსვე დაფრთხა. მარიამს უყურებდა და სულ უფრო ერეოდა გამომეტყველება.
-ჩვენ გავალთ მაშინ ხელს არ შეგიშლით
-დარჩით დედა... საერთოდ არ მგონია რომ მარიამმა უნდა მოუსმინოს ! ყოველ წამს ველოდებით ბავშვს , არ ვიცი იცით თუ არა საერთოდ რომ გავიდა რვა თვე სხვათაშორის ზუსტად ამდენი ხანია თქვენს ოჯახს მარიამი ერთხელაც არ გახსენებია ახლა რა ახალი ამბით ხარ . შენი ამბავი , შენი საქმეც მარიამის ანერვიულების უფლებას არ მოგცემ გესმი?
-ვერ წავალ...რომ წავიდე და არ გითხრათ გავგიჟდები . მომკლავს სინდისის ქენჯნა და საერთოდ ყოველი დღე რომელიც შენზე გაბრაზებულმა შენს ლანძღვაში გავატარეთ ყველამ. ჯანდაბა ! უნდა გითხრა მიზეზი რის გამოც მოხდა ეს ყველაფერი, რომელიც თქვენც არ იცით . აზრზე არ ვარ ღმერთი რას ჩალიჩობდა, რა უნდოდა ,მაგრამ ორმა ნაბიჭვარმა შეუწყო ხელი ყველაფერს რაც მოხდა , იმას რომ ტვინი გადაგიტრიალდა, იმას რომ შენთვის არადამახასიათებლად მოიქეცი ...სრულიად შემთხვევით გადავეყარეთ კლუბში ბიჭებს რომლებიც თქვენთან ერთად იყვნენ ლონდონში. მოკლედ მათ
-გიორგი გაჩუმდი გთხოვ
-არა , მომისმინე ... მარტო თქმასაც არ აქვს აზრი . მათაც უნდა იცოდნენ რომ იმ ორმა წვენში ნარკოტიკი ჩაგიყარეს. სადღაც გასულხართ ორივენი , შენ არ სვამდი ერთ -ერთს მოსწონდი , უდოდა როგორმე მოსულიყო შენამდე . შენც წვენი დალიე , სხვა არაფერი მიგიღია მაგრამ ისიც საკმარისი იყო . პირველად მიიღე , თანაც რაღაც გქონდა შეიძლება მიღებული მანამდე და ეფექტი გააორმაგა. ამიტომ არ გახსოვს არაფერი ... პატარავ , მაპატიე გთხოვ
არაფერი ესმოდა. არც მათი სახეები დაუანხავს, არც ალექსანდრეს გინება გაუგია, არც გიორგის ხმა რომელიც პატიებას თხოვდა ყველაფრისთვის. არ შეეძლო , უბრალოდ სუნთქვა უჭირდა, როგორ გავიდა ვერ მიხვდა ,მაგრამ უკვე საძინებელში იყო სანდრო რომ დაჯდა მის წინ . თვალებში უყურებდა და თითებს უკოცნიდა
-მარიამ
-ერთი ღამე, ერთი ჭიქა და მხოლოდ ერთი ღამე ალექსანდრე
-ჯანდაბა , პატარავ ის ღამე რომ არ ყოფილიყო მე შენ მაინც ვერ დაგთმობდი . გვიან ,მაგრამ მაინც ჩემი გახდებოდი . სხვანაირად , სულ სხვანაირად გავაგრძელებდით იმათ კი ისე შეუწყვეს ხელი მოვლენების განვითარებას ...
-ეს ყველაფერი იმაზე მეტად ყალბია ალექსანდრე , იმაზე მეტად ვიდრე აქამდე. აქამდე გვეგონა რომ მე იმ ღამით ჰორმონებმა შემომიტია , თავი ვერ გავაკონტროლე და ახლა რა დარჩა
-ყალბი? გგონია აბს სვამ და სხვა ადამიანი ხდები? უბრალოდ აკეთებ იმას რასაც შენი გონება არასდროს დაუშვებდა . ის ყველაფერი იმაზე მეტად ნამდვილი იყო ვიდრე შენ საერთოდ შეგიძლია წარმოიდგინო, ფანტაზიაც არ გეყოფა ჯერ-ჯერობით. ტეხავს რომ არ გაგახსენდება, მწყინს , თან ძალიან მწყინს რომ ის აფეთქება იმ დოზით სავარაუდოდ ექსტაზის ბრალია ან რაღაც სხვა აბის
-ალექსანდრე არ გინდა ...
-შენ ჩემს სურვილებზე რა იცი , ზოგჯერ მეც არ ვიცი რა მინდა დიდი ხნის შემდეგ ვხვდები ხოლმე ჩემს სურვილებს, ფიქრებს და იცი რაა? მე იქ იმ წვეულებაზე რომ შემომივარდი მაშინაც გავგიჟდი, მერე საერთოდ ისე შემოაღწიე ჩემს არსებაში ვერც კი ვიაზრებდი რატომ მინდოდა შენთან ყოფნა, არ ვფიქრობდი ... გეფიცები არ მიფიქრია რომ ჩვენგან წყვილი შედგებოდა , მაგრამ შენ არასდროს ჰგავდი სხვებს - ცრემლიან თვალებს უკოცნიდა და ისე ელაპარაკებოდა, გრძნობდა როგორ სწრაფად უცემდა გული . შემდეგ მისი მკლავები ყელზე მოეხვია , ამღვრეული მზერა გაუსწორა და ფრთხილად შეეხო ტუჩებზე
-ვგრძნობ რომ მიყვარდები და მეშინია ალექსანდრე
-მე უკვე შემიყვარდი და აღარაფრის მეშინია , უშენობის გარდა - ისევ აკოცა,მაგრამ მარიამი თითქოს გაქვავდა-პატარავ
-ალექსანდრე მე ... მე დამეწყო - ფეხზე იდგა ,მთელი სხეული უთრთოდა და მუცელზე მოხვეული თითები სულ გაეყინა
ექვსი წლის შემდეგ პატარა ნიკოლოზ წერეთლის დაბადებისდღეს აღნიშნავდნენ ყველანი ერთად . რთული იყო , მაგრამ მარტივი ვერასდროს იქნება ბედნიერება. უნდა აპატიო, უნდა შეიყვარო, გზა გააგრძელო ,მიუხედავად დაბრკოლებისა არ გაჩერდე და ამ გზაზე აუცილებლად იქნება ბევრი სხივი რომელიც სვლას გაგიმარტივებს.
ნიკოლოზის საძინებელში იყვნენ ტორტით ხელში და ერთად მღეროდნენ . პატარა ბატონი არეული თმებითა და შავი თვალების ბრიალით უყურებდა მშობლებს , საწოლზე დადგა ხელები გაშალა და სანთელი ჩააქრო
-დეე რა ჩაიფიქრე?- ბევრჯერ აკოცა და შემდეგ ჰკითხა
-არ გეტყვი
-მეც არ მეტყვი მაა? -ალექსანდრემ ხელში აიყვანა და კიდევ უფრო მაღლა ასწია- ჩემი ბიჭი უკვე ექვსი წლისაა და მალე სკოლაში წავა
-არ მინდა სკოლაში ... მე ბაღში მინდა ისევ - გაიბუტა და ალექსანდრეს მოხვია პატარა მკლავები- უთხარი დედას რომ მერე შემიყვანოს სკოლაში
-რატო მაა იცი სკოლაში რა კარგია ?
-სკოლაში მაშოს ვეღარ ვნახავ ... ის ბაღში უნდა დავტოვო . არ მინდა დავტოვო
-მაშო ? მაა აბა გადამიყვარდაო?
-იმას შევუყვარდი რომ ვუთხარი აღარ მიყვარხარ-თქო - წარბშეკრული ლაპარაკობდა , ისეთი საყავრელი იყო ალექსანდრე სიცილს ვერ იკავებდა. მარიამიც მივიდა და ორივეს მოეხვია
-რა ვქნათ ,პატარავ ? დავტოვოთ ბაღში?
-დავტოვოთ , წერეთლები ადრეულ ასაკში მაინც ვერ ამტავრებთ სკოლას - წვერიან ლოყაზე აკოცა ქმარს და მერე ყბაზე უკბინა . მეორე ოთახიდან პატარა ქალბატონი რომ შებაჯბაჯდა და ფეხზე მოეხვია ისიც ხელში აიყვანა მამიკომ
-ლა ქენი ... დედიკოც მუცელჩი გოგოც კოფნა ჩაიფიქლე ქო? - ძმას ჩუმად უთხრა და მერე აკოცა ლოყაზე- გიოცავ -როგორც კი იატაკზე დადგნენ მაშინვე დაიწყეს ჩურჩული
-ხო , გოგო იქნება -მანაც დარწმუნებით უთხრა და პიჟამას ზედა გაუსწორა
ალექსანდრე და მარიამი ღიმილით ადევნებდნენ თვალს . სანდროს მის წელზე ჰქონდა ხელი მოხვეული და ყელს უკოცნიდა
-გოგო რომ არ არის რა უნდა ვქნათ ?
-მეოთხეზეც უნდა ვიზრუნოთ ... ხომ ხედავ რა კარგი გამოდის სულ რამდენიმე კომპონენტია საჭირო
-მე , შენ და მხოლოდ ერთი ღამე!


იმედია მოგეწონებათ
უმუზობის ჟამს
ველი თქვენს შეფასებებს
მომენატრეთ