მაღალი სიჩქარით მიქროდა მანქანა გზატკეცილზე და გაბრიელის ფიქრებიც გარეთ მდგომი ხეებივით ენაცვლებოდა ერთმანეთს. ვიღას ახსოვდა მტკივანი ფეხი, გახსნილი ნაკერიდან წამოსული სისხლი ან ატკივებული თავი, ახლა მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა რა მოხდებოდა თუ დაიგვიანებდა. იცოდა ლილუ დამნაშავე იყო, იცოდა შეიძლება გამოძიების მსვლელობისას ისეთი რამე ეპოვათ რომ თავი ციხეში ამოეყო, ამისდა მიუხედავად ვერაფრით ანებებდა გოგოზე ფიქრს თავს. მას, მუდამ წესიერ, მოწესრიგებულ, კანონისდამცველ, გამომძიებელ გაბრიელ ყიფიანს გონებაში ერთადერთი ქალი შეძრომოდა და ისიც დამნაშავე.
-მახე რომ იყოს_გვერდულად გადმოხედა იოანემ.
-თუნდაც.
-და რომ მოგვკლან?_უფრო დაუდაბლა ხმა ბიჭმა.
-და რა ვქნათ იოანე, მივატოვოთ? ისევ ისე რომ მოექცნენ? იმ წუთების გადატანას ისევ სიკვდილი მირჩევნია._წარბები შეეჭმუხნა უფროსს
-შეგიყვარდა_თვალები გაუფართოვდა ბიჭს -შენ დიდ გაბრიელ ყიფიანს ორი ნახვით დამნაშვე შეგიყვარდა, ღმერთო ახლა მეც კი მზად ვარ სიკვდილისთვის_ხითხითით გაიხედა ისევ საქარე მინაში.
-სისულელეებს მორჩი და გზას უყურე.
-ჯანდაბაა, არც კი უარყოფ, ისე აღიარე თავიდანვე ვიეჭვე რომ მოგეწონა_ამაყად გაიჯგიმა ბიჭი და აციმციმებულ წერტილს დახედა ტელეფონზე -მოვედით.
სრული სიწყნარე იყო ქარხნის ტერიტორიაზე გამეფებული, ადამიანის კიარა ცხოველის ჭაჭანებაც კი არიყო ახლომახლო. აშკარად არ მოსწონდა ადგილი გაბრიელს, ცუდის მოლოდინში თითქოს გულიც გაეყინა, მამუკას საკუთარი კოორდინატები გაუგზავნა და იოანეს გახედა წავედითო, ისე მიაბიჯებდა შენობისკენ თითქოს გრძნობდა რა საშინელებაც უნდა დატრიალებულიყო. იოანეც საეჭვოდ გაჩუმებული მოყვებოდა და დაკვირვებით ათვალიერებდა გარემოს.
-გამოიწიე გაბრიელ კარის შემტვრევის თავი სად გაქვს ძლივს დგახარ ფეხზე_იარაღ მომარჯვებულმა გადახედა ძმას და წინ გადაუდგა.
-ჯობია ჩუმად შევიდეთ_კიდევ ერთხელ დაზვერა გარემო ბიჭმა და შემდეგ ძმას გახედა კარის გაღებით რომ იყო დაკავებული. მალევე შეაღწიეს შიგნით, მაგრამ ყველაფერს მაშინ მიხვდნენ ირგვლივ ათი შიარაღებული რომ დაუდგათ და ალყაში მოაქციეს.
-როდის უნდა ვისწავლოთ ჩვენ კაცებმა, რომ ბო*ანდარა ქალებს მანიპულირების უფლება არ მივცეთ_ვითომ დამწუხრებული გამოვიდა მაღლაფერიძე სამალავიდან და ძმებს მიუახლოვდა. ერთმანეთს გადახედეს ტყუპებმა, ამდენს ვერც იარაღით და ვერც ხელით გაუსწორდებოდნენ, მითუმეტეს გაბრიელი არიყო იმ მდგომარეობაში ვინმეს პირისპირ ეჩხუბა. ღრმად ამოისუნთქა გაბრიელმა და მთელი ძალით ეცადა ამხელა იმედგაცრუება დაემალა ლილუს მიმართ.
-საინტერესოა ასეთი რა მოგწერათ მაშინვე რომ გამოქანდით_უკვე სიცილის ხასიათზე იდგა გიორგი, რადგან ორივე ძმა მის წინ დადგმულ სკამებზე იყო დაბმული და საფრთხე არანაირად ემუქრებოდა, -რაც მართალია მართალია ისე, გემრიელი ქალი აღმოჩნდა, თან წარმოგიდგენიათ, პირველიც კი ვიყავი, ისეთი სხეული აქვს ვერც ვიფიქრებდი თუ არავინ ყავდა გაკარებული_ტუჩი ამაზრზენად მოილოკა გიორგიმ და ძმებს გადახედა, უნდოდა დაემტკიცებინა რა რეაქციები ექნებოდათ ძმებს და მიიღო კიდეც, ლამის ღრიალით ეცადა გაბრიელი დაბმული ხელების ახსნას.
-მაცადე აქედან ავდგე_გამწარებულმა დაიბუბუნა გაბრიელმა და ეცადა გულში მოწოლილი უცხო გრძნობა გადაეყლაპა, თუმცა ვერაფრით მოახერხა, სიმწარემ მთელი ორგანიზმი მოიცვა და ამ ნაბი*ვრის მკლავებში წარმოდგენილ ლილუზე ორმაგად გააცია.
-კი ძმა, როგორ არა_იარაღის ამოღებით დაუქნია თავი ირონიული სახით მაღლაფერიძემ და სავსე მჭიდი შეამოწმა -მალხაზიმ რაო? რისი მოყოლა მოასწრო?
-შენთვის საინტერესო არაფერი_მხრები აიჩეჩა იოანემ და ჩუმად მობრდღვინავ ძმას გამაფრთხილებელი სახით გადახედა.
-არაუშავს, აწი მაინც ვერაფერს იტყვის, ძალიან დაიგრძელა ენა და მიიღო კიდევაც თავისი.
-ახლა მკვლელობას აღიარებ ბატონო გიორგი? ორი გამომძიებლის წინ?_გაბრიელი ეცადა მოწოლილი თავბრუსხვევა დაეიგნორირებინა და საქმეზე გადართულიყო.
-არააა, მე მკვლელობას ორი გვამის წინ ვაღიარებ_თვალი ჩაუკრა ბიჭმა და იარაღი შემართა.
-როგორც ყოველთვის კულმინაციას მოვუსწარი_ქალის ხმა გაისმა მიყრუებულ ქარხანაში და ლამის ტყვია გაუვარდა გიორგის მოულოდნელობისგან.
-შენ აქ რა ჩემ *ეხებს აკეთებ?
-იდი ნა*უი რა, ახლა შენი დაკითხვაღა მაკლდა_ხელი აუქნია კაცს -რისთვის მოვიდოდი ამ ყმაწვილის სისხლის ღვრას უნდა ვუყურო როგორც თვითონ დაუშვა ჩემი.
-ლილუ აქედან დაახვიე სანამ წყნარად ვამბობ.
-აუ უკეთესი აზრი მაქვს, შენ დაახვიე და მე მოვკლავ, ისედაც ამდენი დღეა გამწარებული ვარ_ზიზღით გადახედა მაღლაფერიძეს ქალმა და ჯიბიდან დანა ამოიღო.
-რომელს მოკლავ_მაშინვე დანებდა გიორგი.
-ლამაზთვალებას_სინათლის შუქზე გამოვიდა გოგო და დასაკეცი დანა გაშალა.
-თმას რა უქენიიი, ახლა წითური როგორ დაგიძახო_იოანეს განწირული ხმა გაისმა ნანგრევებში, რასაც ლილუს სიცილი მოყვა
-შეგიძლია ახლა ქერა მიწოდო, ოღონდ ნამდვილი ქერა არა_დაიჭყანა და გაბრიელს კიდევ ორი ნაბიჯით მიუახლოვდა.
-ეს გინდოდა არა? მაინც მიაღწიე შენსას_ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გაბრიელმა და ქალს პირდაპირ თვალებში ახედა. წამით ყველაფერი ლამის გადაიფიქრა ლილუმ იმხელა იმედგაცრუება დაინახა ბიჭის თვალებში და გული გაუჩერდა.
-დიახ მივაღწიე_კიდევ უფრო ახლოს მივიდა გოგო, -ჩამარტყი_ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვა მივიდა გაბრიელის ყურამდე. გაოცებულმა ამოხედა ქალს და ისევ ჩაიკარგა მის თვალებში.
-იდიოტო, სახეში ჩამარტყი, მალე, სანამ დაცვა გარეთაა_ისევ დაიჩურჩულა და დიდის ამბით შემართა დანა.
-ჯანდაბა, _გოგოს შეცოდება წამით გვერდით გადადო ბიჭმა და შუბლი მთელი შემართებით ჩაარტყა ცხვირში გოგოს, ისიც ვაიმეს კივილით დაემხო გაბრიელის გვერდით და უჩუმდა გაუჭრა წებოვანი ლენტი, კივილით ისევ მიეჭრა და მეორეს გაჭრაც მოახერხა, მაშინვე დაინახა ბიჭმა შარვალში იარაღი რომ ქონდა ლილუს და მისი ამოღებაც მოახერხა, სანამ იოანესაც გაათავისუფლებდა გოგო მან გიორგის ესროლა, თუმცა ისიც მალევე მოვიდა გონს და გინებით მიიმალა ყუთების უკან.
-გრანდიოზული სანახაობის გარეშე არ შეგეძლო არა_ყუთებს უკან მიყუჟულ ქალს თვალები დაუბრიალა გაბრიელმა.
-მადლობის მაგიერია? _არც მან დააკლო საპასუხოდ.
-დედიკო, მამიკო, იქნებ სახლში იჩხუბოთ? ჯერ კიდევ გვესვრიან_უიარაღოდ დარჩენილი იოანე თავს საოცრად უმწეოდ გრძნობდა.
-წესით თქვენი უფროსი წუთი-წუთზე მოვა_საათს დახედა ლილუმ.
-მეც გავუგზავნე მისამართი_კიდევ ერთხელ გაისროლა გაბრიელმა, თუმცა გიორგი უკვე აორთქლილი დახვდა, ახლა მხოლოდ მისი დაცვის რამდენიმე წევრი დარჩენილიყო და ისინიც სირენების გაგონებისთანავე დანებდნენ.

-მაგარი გამომძიებლები ხართ რაა, იმ ნაბი*ვარს წასვლის უფლება როგორ მიეცით?_ცოფებს ყრიდა ლილუ და სასწრაფოს მანქანაში მჯდომ გაბრიელს თავზე დაქოთქოთებდა.
-ბოდიში ახლა, უნდერკინდები არ ვართ_ძმას გადახედა იოანემ, რომელსაც ჭრილობას თავიდან უკერავდნენ.
-შენ ჯობია შენ თავზე იფიქრო_რამდენიმე წუთში ისიც ადგა ფეხზე და აღრენილ გოგოს ხელზე ბორკილები დაადო.
-ღადაობ ხო?_გაფართოებული თვალებით გამოხედა ლილუმ
-სულაც არა_ერთერთი საპატრულო მანქანისკენ წაათრია ბიჭმა და ძალით ჩასვა შიგნით. ესმოდა როგორ ხითხითით მოყვება უკან იოანე -ვატყობ თქვენთან არ მოვიწყეენ.

საკუთარ კაბინეტში იჯდა გაბრიელი და ვინ იცის მერამდენე ჭიქა ყავას სვამდა გამოსაფხიზლებლად. დაჩის უკვე ჩააბარა ანგარიში, ლილუს დაკითხვას კი სპეციალურად აჭიანურებდა, არაუშავდა ცოტა ხნით დაღლილიყო წინასწარი დაკავების იზოლატორში. ამ დროს კი თვითონ შეეძლო მომხდარი გაეანალიზებინა. გიორგი გაიქცა, რომ ეგონა ლილუმ უღალატა ბოლომდე ასე არ აღმოჩნდა, ქალმა ლამის საკუთარი თავი გაწირა მათ გადასარჩენად, რატომ? ეს ის შეკითხვა იყო წამითაც რომ არ ასვენებდა. რატომ არუნდოდა გაბრიელის სიკვდილი? შეიძლებოდა სიმპატიები მასაც ქონდა, იქნებ გაბრიელიდან ელის რამეს? ასეც იქნება, მას გიორგიზე შურისძიება უნდოდა და ამაში მასზე მეტად ვერავინ დაეხმარება, კიდევ ერთი იმედგაცრუება დაეტაკა მთელი ძალით და ჭიქა მხოლოდ იმიტომ არ მიალეწა კედელს, რომ იოანე შემოვიდა და ახსნა განმარტების ჩაბარება არ სურდა.
-წამო, ახლა უკვე ქერა ალქაჯი დავკითხოთ_საქაღალდე დაეკავებინა ბიჭს.

როგორც ყველა პატიმარი, ლილუც ბორკილებით მიებათ მაგიდასთან, დაღლილობისგან ძლივს იკავებდა ქალი თავს იქვე არ ჩაძინებოდა, თუმცა ჩაწითლებული თვალები იოლად გასცემდნენ. გულიმოეწურა გაბრიელს ასეთი ქალის დანახვაზე.
-აბა ქალმატონო, სანამ დაკითხვას დავიწყებთ, რატომ გადაგვარჩინე?_ვეღარ მოითმინა გაბრიელმა და ის შეკითხვა დასვა რაც ბოლო რამდენიმე საათია გულს უღრღნიდა.
-რა თქმა უნდა იმ დამპალზე მინდოდა შური მეძია და დაგეჭირათ, ორ კურდღელს მოვკლავდი, რა მოხდა? შენ გეგონა მარლა შენი ლამაზი თვალების გამო ვიყავი იქ?_გაბრიელის შეცვლილი სახის დანახვაზე მაშინვე დაამატა.
-ბოლოსდაბოლოს მოყევი შენი ისტორია_ვეღარც იოანემ მოითმინა და გაბრიელს საშუალება მისცა ცოტა აზრზე მოსულიყო.
-თქვენ გგონიათ სიცოცხლე მომბეზრდა? და ახლა არ თქვათ დაგიცავთო_პირდაღებულ იოანეს შეაწყვეტინა სათქმელი.
-იცი ახლა რა მოხდება?_წინ გადაიხარა ტყუპი -შენ ნარკოტიკების გასაღების ბრალდებით ციხეში გიკრავენ თავს, ამისთვის ერთი ადამიანის ჩვენება გვინდოდა და გვაქვს, იქ მოხვედრილს კი დაფიქრდი რამდენ ხანს გაცოცხლებს ან ნაგაზი, ან ბახალა_თვალი ჩუკრა ბიჭმა და ისევ სკამის საზურგეს დაუბრუნდა. სიამოვნებით დააკვირდა გოგოს გაკვირვებულ თვალებს და ხელები გადაიჯვარედინა.
-ეგ სახელები საიდან იცით?
-შენ მართლა იდიოტები ხომ არ გგონივართ? მოგვცემ ჩვენებას და დაგვეხმარები ყველას დაჭერაში თუ ისევ სირაქლემას პოზა გირჩევნია?_გაბრაზება დაეტყო გაბრიელის ხმას.
-კარგი_ხელები ჩამოისვა სახეზე ლილუმ -კარგი, მაგრამ რამდენიმე პირობა მაქვს.
-გისმენთ_მოხერხებულად მოეწყო გახარებული იოანე.
-ციხეში ერთ დღესაც არ გავატარებ და ჩემს გვერდითყოველთვის იქნება ვინმე გამოცდილი თქვენიანი.
-ჯანდაბას, მაგის მოგვარება შეიძლება.
-არა, უკეთესი იდეა მაქვს, თქვენთან მირჩევნია_აელვარებული თვალები მოავლო გაბრიელს.
-ვერ გავიგე?_ისევ წინ გადმოიხარა იოანე.
-თქვენ მირჩევნია გვერდით მყავდეთ ორივე, ყველაფერს მოგიყვებით რაც ვიცი, რაც საკმაოდ ბევრია, თუ სულ თქვენს გვერდით ვიქნები.
-სუულ? დასაზუსტებლად ერთად გაიმეორეს ტყუპებმა.
-თქვენთან გადმოვალ_გაცისკროვნებული სახით გამოაცხადა ქალმა და ეშმაკური მზერა მოავლო სახეშეცვლილ გაბრიელს.
-კარგი, ჯერ მოყევი რაც იცი და რაც უფრო ღირებული იქნება მით უფრო ინაღდებ ჩვენთან ცხოვრებას_დაუფიქრებლად უპასუხა იოანემ და დაიმსახურა კიდევაც ძმის გაოცებული სახე. რა იცოდა გაბრიელმა მას რა გეგმები ჰქონდა.
-მოკლედ, ყველაფერი ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ დაიწყო...
----------------------------------------------
მადლობა მათ ვინც მიმითითა შეცდომებზე, თუ მეტყვით ხოლმე აუცილებლად ვეცდები გათვალისწინებას.....