განშორება

ჩემი პროფესია სკოლის დასრულების შემდეგ ავირჩია. მაშინ ვიცოდი, რომ უბრალოდ ვიქნებოდი ძალიან წარმატებული. შევძლებდი ხალხის დახმარებას და იმ საქმის ბოლომდე მიყვანას, რომელსაც დავიწყებდი. არასდროს მიფიქრია, რომ ჩემი პროფესიით ზიანს ჩემს საყვარელ ადამიანებს მივაყენებდი. საკუთარ თავზე წერა დიდი ხანი არაა რაც დავიწყე, თუმცა დარწმუნებული ვარ, რომ ერთ დროსაც ამას სხვების მოისმენს, სხვაც წაიკითხავს. წერის დროს გრძნობებს, ემორციებს, საკუთარ თავს, გაცილებით კარგად ვხედავ. არ ვიცი ეს უნდა მიხაროდეს თუ პირიქით, მაგრამ თომას, გეგმამ გაამართლა და გუშინ ღამით ვახტანგი, საკუთარ სახლში მკვლელობის მუხლით დააკავეს. უკვე 24 საათია დაკითხვაზე ჰყავთ. ამაში მონაწილეობა პროკურორმაც მიიღო. ვიდეო, რომელიც თომამ, ლუკას ტელეფონში წაშალა, სამუდამოდ არ გაუნადგურებია. მან ვიდეო მნეხსიერების ბარათზე შეინახა. ვახტანგის, დანაშაულობები მხოლოდ ამით არ შემოიფარგლებოდა. მას, უკანონოდ გადააქვს საქონელი საზღვარზე, ატყუებს უამრავ მოვაჭრეებს. სტუდენტებს ფულს უხდის და როცა ბავშვები ხვდებიან, რომ ეს დანაშაულია. ვახტანგი, მათი მშობლების მოკვლით, ან მისი პატარა და ძმით ემუქრებოდა. ამბობს, რომ ასეთი მხოლოდ მაკას, დაკარგვის შემდეგ გახდა, თუმცა ამ ყველაფერს არანაირი გამართლება არ აქვს. პროკურორმა ხელი ჩამომართვა და მითხრა:_ ბრავო დეტექტივო, საქმეს კარგად გაართვით თავი. მადლობა გადავუხადე და ლუკასთან ერთად დავტოვე პროკურატულა. ლუკა, დათრგუნულია, თუმცა თავს გაცილებით მშვიდად გრძნობს. ეხლა ყველაფერი ისე აღარ იქნება, როგორც აქამდე. თითქმის ყველა, კუნძულს ტოვებს. ყველა თავ-თავის თავის საქმეებს უბრუნდებიან. გუგას, ორ კვირაში ქორწილი აქვს და მშობლებს ელოდება. მელანო, მივლინებით პარიზში მიდის. რატიმაც, იყიდა ბილეთები და საღამოს მიემგზავრება. სოფია, ოჯახთან ერთად სახლში ბრუნდება. საოცარია არა? ყველაზე რთულ პერიოდმა ერთად გაგვაერთიანა და ეხლა, როცა ყველაფერი კარგად არის არ გვინდა განშორება. სახლში შევდივარ და ვხედავ, რომ მაკამ, ვახშამი კიდევ ერთხელ მოამზადა, თუმცა ამჟამად გამოსამშვიდობებელი. მაკასგან გავიგე, რომ სახლში, დიასახლისები თავადაც ამზადებენ ვახშამს. ნინოსგან ეს დიდი ხანია მიგვრძვნია. არ ვიცი, როგორ ახერხებდა, მაგრამ, მაკა, ყოველ დილით ცდილობდა, რომ ბიჭებისთვის, მოწესრიგებული პერანგები დაეხვედრებინა და ამასთანვე გემრიელი საუზმე. დავჯექი მაგიდასთან, ყელში ისევ ვგრძნობ ბურთივით დაგროვილ დარდს. ო, რა ძნელია განშორება. ყველაზე მეტად ეს არ მიყვარს. ჩვენ ერთად, ძალიან ბევრი რამ გადავიტანეთ. ლუკა, დანახვის დღიდან ცივი იყო ჩემს მიმართ, თუმცა როცა გაიგო, რომ მეც ერთ-ერთი ვიყავი მისი უბნიდან, ყველაფერი ძალიან მალე შეიცვალა. ქრისტის, თმის დაბრუნებასთან ერთად ყოვედღე ცდილობდა დაემტკიცებინა, რომ ისეთი აღარ არის შეიცვალა. სოფიას, ნდობაც კი მოიპოვა. ეხლა ისინი მაგიდასთან გვერდიგვერდ ზიან და დუმილით ერთმანეთს უღიმიან. გუგა, გაუდმებით ტელეფონს უყურებს და მის საცოლეს სწერს. გაგიკვირდებათ და რატიც, გაირინდა ხმას აღარ იღებს. ყველამ ვიცით, რომ ვახშამობის შემდეგ ავდგებით და წავალთ. ასეთი დუმილი მხოლოდ განშორების დროს არის. არ იცი, ასეთ დროს რა უნდა თქვა. ზიხარ ჩუმად და სიტყვებს ვერ პოულობ, რამის ასახსნელად. უკვე ათი წუთი გავიდა, რაც სავახშმოდ დავჯექით, თუმცა ყველას თეფში, ჯერ კიდევ სუფრთაა. მაკა ამბობს:_ კარგით რა ბავშვებო, ჭამეთ რამე საჭმელი უკვე გაცივდა. დუმილს რატი არღვევს და საუბარში ერთვება:_ კარგი რა, ეს რა სახეებია? ვიცით, რომ ძალიან მოგენატრებით, მაგრამ ასეც ნუ დაიღლით თავს. უახლოეს მომავალში ისევ ვაპირებ დაბრუნებას.

* * *

- მართლა? უკან მართლა დაბრუნდები?

- კი ქრისტი, თუ ჩემი უფროსი, თქვენს ქალაქში გამომიშვებს ინტერვიუს ჩასაწერად. თორე ისე ნამდვილად აღარ ვაპირებ აქ დაბრუნებას.

- მოიცადე ძმაო, რა გამოდის შენ ჩემს ქორწილში ვერ იქნები?

- ქორწილი, რომელიც მინიმუმ 200 კაცისგან შედგება, სადაც უმრავლესობას შენც კი იცნობ, შემდეგ ყველა შენს საკოცნელად წამოვა, ლოყებზე კოსმეტიკის აუვარებელი ნაკვალევი გექნება, შემდეგ თამადა მოვა და პირში ჩაგამთქნარებს, გეტყვის: _შვილო, რამხელა გაზრდილხარ, არადა მახსოვს ტიტველი დარბოდი ეზოში, შემდეგ შენი ნათესავები გაიხსენებენ შენს უბედურ ბავშვობას... არაა! ღმერთო, წარმოვიდგინე... მადლობა, მაგრამ ჯობია წავიდე.

- ჩემთვის ყველაფერი სულერთია. მთავარია, რომ მალე ნატა, ჩემს გვერდით იქნება.

- როგორ არ შემიძლია ეს რომანტიკა. თქვენი არ ვიცი, მაგრამ მე ჭამას ვიწყებ ძალიან მშია.

* * *

შენს ცხოვრებაში ყოველთვის დგება მომენტი, როდესაც თავიდან იწყებ ცხოვრებას. ერთი ეტაპიდან გადადიხარ მეორეზე, შემდეგ მესამეზე და ასე გრძელდება იქამდე სანამ არ მოიკოჭლებ, თუმცა არის შენ ცხოვრებაში განსაკუთრებული მომენტები, რომელიც ხშირად გახსენდება და სურვილიც გიჩნდება, რომ დაბრუნო. გიჩნდება სურვილი უკან დააბრუნო დრო და გააჩერო იქ, სადაც ყველაზე კარგად გრძნობი თავს. განშორებამ კი ყველაზე მეტად შემაყვარა ისინი დამანახა, რომ ისინი, ჩემს ცხოვრებაში ძალიან ძვირფას ადამიანებად იქცნენ. ისინი, ჩემი ოჯახის წევრები გახდნენ. ეხლა კი, როცა ვხედავ, როგორ წამოდგა ყველა მაგიდიდან სოფიას გარდა ის მჭირდოდ მიეკრო სკამს და ადგომის სურვილი არ აქვს. ბიჭებმა, ჩემოდნები უკვე მანქანაში ჩააწყვეს. ყველაზე ემორციული მაინც მაკაა, ცრემლები წამოუვიდა და ამბობს:_ ბავშვებო, არ ვიცი თქვენს გარეშე რას ვიზამდი. გაბრიელ, მადლობა შვილო შენ, რომ არა ეხლა ჩემი შვილები ასე მშვიდად ვერ იქნებოდნენ. შენ, რომ არა სოფია, არ მაპატიებდა ვერ გამიგებდა. მეტიც შეიძლებოდა ის ჩემგან წასულიყო. საჭმელი მაცივარშია თუ მოგშივდება ჭამე. ჩვენთანაც ხშირად მოდი არ დაგვივიწყო. მელანო, გუგა, რატი, ქრისტი ბავშვებო, თავს გაუფთხილდით. ყველანი, ძალიან შემიყვარდით. მის სიტყვებზე გოგოებმაც ტირილი დაიწყო მელანო, გაიქცა და მაკას ჩაეხუტა. :_ მაკა, დეიდა დაგვპირდით, რომ ხილის ტორტს ისევ გამოგვიცხობთ. მაკა, ცრემლს თვალებიდან იწმენდს და ღიმილით პასუხობს:_ ჩემო ლამაზო, გპირდები შენი ნიშნობისთვის ტორტს, მე მოვამზადებ. მელანომ ლუკას გადახედა და ორივეს გაეღიმათ. ქრისტი, რატისთან ერთად დგას და არ ვიცი რაზე საუბრობენ. აი, უკვე ყველა მანქანაში ჩასხდნენ და მხოლოდ სოფია დარჩა. ნელი ნაბიჯებით მე მიახლოვდება და ამბობს:

* * *

- ასე გაგრძელება აღარ შეიძლება. შეხედე ყველა დათრგუნლია.

- მართალი ხარ, მაგრამ ჩვენ რა შეგვიძლია გავაკეთოთ?

- ცოლად მომიყვანე.

- რაა, ხუმრობ ალბათ არა?

- არა, არ ვხუმრობ. გასაგებია, შენ არ გინდა.

- არა, მე მინდა, მაგრამ... ესე არა.

- კარგი მაშინ მე წავედი.

- მიდიხარ?

- კი, გაბრიელ მივდივარ.

- არ გინდა ცოტახანს ისევ დარჩე?

- ძვირფასო, აქ, თითქმის ორი კვირაზე მეტია, რაც ვართ.

- მერე რა, ცოტახანს კიდევ დარჩი.

- სოფია, წამოდი მივდივართ!

- წავედი, ლუკა მეძახის.

- მიყვარხარ და იცოდე მალე გნახავ.

- მეც მიყვარხარ.

* * *

შემოვტრიალდი და მხოლოდ, მე და სიცარიელე დავრჩით. მესმის მხოლოდ წყლის ხმა, ვხედავ მხოლოდ ცარიელ სახლს და კარებთან დატოვებულ ბურთს. ბურთი, რომელიც ბიჭებმა, სარდაფიდან ამოიტანეს და ყოველ საღამოს ვთამაშობდით. ცარიელ სახლში ისევ ტრიალებს მაკას, მომზადებული გემრიელი ვახშამის სურნელი. ჩამოვიარე ყველა ოთახის კარი, დაკეტილია, ვეცადე შემეღო და ყველა სათითაოდ მენახა. დარწმუნებული უნდა ვყოფილიყავი, რომ მოხურული კარის მიღმა აღარავინ დარჩა. ამაში მინდოდა დავრწმუნებულიყავი. განა როგორი არის განშორება? საყვარელი ადამიანების განშორება. სულ რამოდენიმე წუთი გავიდა, რაც ყველამ ეს სახლი დატოვა, ყველაფერი კარგად არის. მთავარი დამნაშავე დაკავებულია და მალე სასამართლო მიიღებს გადაწყვეტილებას მის განაჩენზე. თუმცა მე, გულის სიღრმეში არ ვარ მშვიდად, მაინც მგონია, რომ კიდევ, რაღაც მოხდება და ეგრევე მათზე ვიწყებ ფიქრს. წასვლისას სოფიამ მითხრა, რომ მეც დამეტოვებინა აქაურობა და ქალაქში დავბრუნებულიყავი, მაგრამ მე, მაინც აქ დარჩენა ვარჩიე. აი, შევაღე პირველი ოთახის კარი. ამ ოთახში, მაკას და სოფიას ეძინათ. ოთახში სოფიას, სუნამოს სურნელი ისევ ტრიალებს. სარკესტან პატარა წერილები მიუკრია წარწერებით: ,, ვიცოდი, რომ პირველად, ჩვენს ოთახში შემოხვიდოდი.“ ,, ეს განშორებაც მალე გაივლის და მალე, ისევ ერთად ვიქნებით.“ ,, არ დაგავიწყდეს მე შენი საცოლე ვარ.“ ,, ანა, მხოლოდ გაბრიელისთვის.“ აქ, კიდევ ბევრი წერილებია ყველას ვერც დავწერ. შემდეგი ოთახი ბიჭების იყო. აქ, ლუკას და რატის ეძინათ. გუგა იშვიათად რჩებოდა ჩვენთან. ეს მელანოს ოთახია მართალია დიზაინერია, მაგრამ მან, თავისი ოთახი, სახლის აშენებამდე გათვალა. ქრისტიც, როცა რჩებოდა მელანოსთან ერთად იყო ოთახში. მე? მე სად მეძინა? მე, როგორც ყოველთვის მისაღებში დივანზე. სიმარტოვე ყველაზე ცუდი განცდაა, რაც კი რამ არსებობს. გვერდით გყავს ძალიან ბევრი მეგობარი, მაგრამ შენ მაინც მარტოსულად გრძნობ თავს.

ამბობენ, რომ მაისში დაბადებულები ადამიანები, არიან გულუხვი, შრომისმოყვარე, პასუხისმგებლიანი. დარწმუნებული შეგიძლიათ იყოთ, რომ ისინი არ დაგაღალატებენ. მათ სჭირდებათ ხასიათის მეტი სიმტკიცის განვითარება. თუ საკუთარი შეცდომების გააზრებას შეძლებენ, ცხოვრებაში დიდი ძალისხმევის გარეშე მიაღწევენ წარმატებასა და ბედნიერებას. ამ თვესი დაბადებულებს, კარგად აქვთ განვითარებული ფანტაზიის, წარმოსახვის, ასევე ქვეცნობიერის წვდომის უნარი. ვარდობისთვე ტყუილად კი არ შეარქვეს, ამ თვეს, ჩვენმა წინაპრებმა, ზუსტადაც რომ ვარდთან ასოცირდება წმინდა, გულწრფელი და ამაღლებული გრძნობები, მაისია ის კულმინაცია, როცა გაზაფხულის შემობრძანებით გამოღვიძებულ და გაძლიერებულ რომანტიკულ განწყობას ვიმკის, სითბოთი, სიხარულითა და სიყვარულით გაჯერებულს, გულიც რაღაცნაირად სხვანაირად, მართლაც განსაკუთრებულად, დადებითი ემოციებით აღსავსე გვიცემს ყველას, უფრო მეტად იმედიანი განწყობით ვიმუხტებით და მთელი შემართებით ვაგრძელებთ ბედნიერი მომავლის აშენებას. წვიმები უხდბა მაისს, ვარდებს უხდება წვიმა, შეფოთლილ ხეებს უხდება წვიმა. ამ დროში ჩვენ, ადამიანებს, კარგად შეგვიძლია გრძნობების აღრთქმა, ამაში კი ბუნება ძალიან გვეხმარება. მე მიყვარს, შეყვარებული ვარ ქალზე, თანაც ძალიან დიდი ხანია. ანა, არის ადამიანი, რომელმაც ეს სამყარო კიდევ უფრო შემაყვარა და დამანახა, რომ რატომაც არა ყველას შეგვიძლია, რაღაც ისეთის გაკეტება, რაც ოდესრაც აბსურდად მიგვაჩნდა. ეხლა დავრწმუნდი, როცა შეყვარებული ხარ არ არსებობს საზღვრები, არ არსებობს ზომა, წონა. შენ უბრალოდ ბედნიერი ხარ, რადგან შეყვარებული ხარ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ ქალზე, რომელსაც ქვია ანა. არ წარმოგიდგენია დღე მის გარეშე, არ წარმოგიდგენია დილი მის გარეშე, ჭამა და საერთოდ არსებობა არ წარმოგიდგენია მის გარეშე. მაისმა კიდევ ერთხელ მასწავლა სიყვარული. სიყვარულმა კი მეტად თავდაჯერებული გამხადა. საქმის, ურთიერთობების წინაშე. ისევ დივანზე ჩამძინებია უკვე ღამის 10 საათია. დრო ისე გავიდა ვერ მივხვდი. ტელეფონზე თომას, რამოდენიმე გამოტოვებული ზარი ვნახე. გადარეკვა დავაპირე თუ არა ის, უკვე ჩემთან იყო ჩემს სახლში.

* * *

- სად ხარ? გირეკავ რამდენი ხანია.

- რა ხდება, ხო მშვიდობაა?

- კი მშვიდობაა, ჯერჯერობით მშვიდობაა.

- რას ქვია ჯერჯერობით?

- ვახტანგი, ციხიდან გაიქცა.

- რაა, ეგ როგორ მოხდა?

- არ ვიცი, მაგრამ ამაში ვიღაც დაეხმარა. ამას მარტო ვერ იზამდა.

- სოფია! სოფიას უნდა დავურეკო.

- არ გინდა უკვე ველაპარაკე ისინი, კარგად არიან.

* * *

- ძვირფასო, როგორ ხართ? ვინმე ხო არ გემუქრებათ?

- გაბრიელ ძვირფასო, რა ხდება მშვიდობაა?

- ვახტანგი ციხიდან გაიქცა...

- ხელი გაუშვი! ჩემს შვილს ხელი გაუშვი!...

- ალო... სოფია, რა ხდება? ხმა ამოიღე! თომა, ის იქ არის მათთან არის სახლში.

- კარგი დამშვიდდი, რამეს მოვიფიქრებთ.

- ძმაო, მოსაფიქრებლად დრო არ გვაქვს ის, იქ არის გესმის?!

* * *

ჩვენ ვფიქრობთ, რომ განშორება ერთი ნაბიჯით გვაახლოებს, იმ ადამიანთან, ვინც გვიყვარს. გულის სიღრმეში, მაინც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ყველაფერი, ასე მშვიდად არ ჩაივლიდა და კიდევ მოხდებოდა რაღაც. ამაზე უარესი რა უნდა მომხდარიყო? ვახტანგი, ციხიდან გაიქცა და ტყვედ სოფია, აიყვანა. სოფიას სახლში მისულს სასოწარკვეთილი მაკა დამხვდა. ლუკა, ადგილს ვერ პოულობს ცდილობს თავი ხელი აიყვანოს, მაგრამ არ გამოსდის. ტელეფონზე ვიდეო ზარია, როგორც კი ვუპასიხე სოფიას, სახეს ვხედავ ის სკამზეა მიბმული და პირი აქვს აკრული. ცდილბს, რაღაცის თქმას, მაგრამ არ გამოსდით. თვალები ცრემლებით აქვს სავსე და ზუსტად ვიცი, რომ ჩემს სახელს წარმოსთქვამს. დახმარებას ითხოვს და ვერ ვეხმარები. ვახტანგი, კამერას მისკენ ატრიალებს და მეუბნება:

- დეტექტივო, ყველაფერი არასწორად, რომ არ გაგეთვალათ ეხლა ყველაფერი ასე არ იქნებოდა.

- იცოდეს სოფიას ერთი თმის ღერიც თუ ჩამოუვარდება...

- მშვიდად დეტექტივო, მშვიდად... ეხლა ყველაერს ისე გააკეთებ, როგორც მე ვიტყვი.

- რა გინდა, რომ გავაკეთო?

- ყველანაირ ჩანაწერს გაანადგუბ, რაც ჩემს წინაარმდეგ არის და გააკეთებ ყველაფერს, რომ სუფრთა გამოვჩნდე.

- მამაჩემი, შენ მოკალი რა სისუფთავეზე საუბრობ! სოფიას, თავი დაანებე ის არაფერ შუაშია...

- ლუკა არ გინდა...

- მე ჩავიწრე შენი საუბარია, ჩემი ბარლია მე გადავეცი შენი თავი პოლიციას.

- შვილო, მამას ეს რატომ გაუკეთე?

- შენ მამაჩემი არ ხარ! მამაჩემი მოკვდა.

- ბევრი დრო არ მაქვს. დეტექტივო 24 საათი გაქვთ დრო ან გააკეთებთ ყველაფერს ან სოფია მოკვდება.

- კარგი, ყველაფერი ისე იქნება, როგორც შენ გინდა. არ გათიშო! სოფია დამანახე... ჩემო ლამაზო, არ იტირო ყველაფერი კარგად იქნება. მალე მოვალ და წამოგიყვან გესმის?! არ იტირო გთხოვ...

* * *

- როგორ უნდა მოვიქცეთ?

- ლუკა დამშვიდდი, მართალია დრო ცოტა გვაქვს, მაგრამ ყველაფერი უნდა მოვასწროთ. ერთი წუთით გარეთ გამომყევი.

- გარეთ რატომ გამოვედით?

- ოთახში კამერაა, ისე უნდა მოვიქცეთ, თითქოს მის დავალებას ვასრულებთ.

- გაბრიელ, მის დავალებას თუ არ შევასრულებთ ჩემს დას მოკლავს.

- კი, კი მის დავალებას შევასრულებთ, მაგრამ ძალების თანხლებით. მას დაუმტკიცებთ, რომ მის დავალებას პირნათლად ვასრულებთ. ვიდეოში მატარებლის ხმა ისმოდა სავარაუდოდ ახლოს არის შორს ვერ წავიდოდა სკინიგზის სადგურთან მიტოვებული ვაგონები, რომ არის იქ იქნებიან. თომა, შენი დახმარება დამჭირდება პროკურორს დაურეკე და ამ ამბის შესახებ შეატყობინე, უთხარი, რომ მის დახმარებაც დამჭირდება. სოფია, იმ არანორმარულისგან უნდა დავიხსნათ.

- გასაგებია ძმაო, მაგრამ მაგას, როგორ უნდა დაუმტკიცოთ, რომ ჩანაწერებ განადგურებულია.

- სწორედ ამიტომ მჭირდება პროკურორის დახმარება. ვახტანგმა, ოთახში კამერა დაამონტაჟა ჩვენც ამის საშუალებით დაუმტკიცებთ, რომ ჩანაწერებს ვანადგურებთ.

- კარგი მაშინ მე წავალ პროკურორს მოვიყვან.

- წამოდი ლუკა, ჩვენ შიგნით შევიდეთ და როგორც შევთანხმდით.

- ყველაფერი გასაგებია.

* * *

დრო უფრო იწელება თავჩაღუნული ვზივარ და არ ვიცი რა ვქნა. გამუდმებით წარმოვიდგენ იმ სურათს რაც 20 წუთის წინ იყო. ვხედავ სოფია, როგორ ცდილობს ჩემი სახელის წარმოთქმას. პირი აკრული აქვს და თვალებში ცრემლები აქვს შიშის. ეშინია, რომ ეს არის მისი დასასრული, გონია, რომ ვეღარ ნახავს მის ოჯახს. წარმოდგენაც არ მინდა რა შეიძლება მოხდეს თუ ყველაფრი უარესეობისკენ წავიდა. ვზივარ და ვფიქრობ დიდი ხანია გეძებდი და ეხლა, ესე მალე ვერ დაგკარგავ. ვზივარ და შენი გადარჩენისთვის ვფიქრობ. ნუთუ შეიძლება ასეთ ადამიანის ხელში წყდებოდეს ჩემი საყვარელი ქალის სიცოცხლე? ნუთუ შეიძლება ყველაფერი 24 საათის განმავლობაში გადაწყდეს მისი სიკვდილს სიცოცხლის საკითხი? შეუძლებელია! ჩემს თავს ხმამაღლა დაუწყე ყვირილი და ამასობაში თომამ პროკურორიც მოიყვანა, როგორც ჩანს გზაში უკვე გააფთხილა.

* * *

- პროკურორო, გავიგე დამნაშავე ციხიდან გაქცეულა.

- კი და უკვე ვეძებთ. აქ, რატომ მომიყვანეთ?

- კარგი კითხვაა... ჩვენ გვინდა, რომ საჩივარი უკან გავიტანოთ.

- ეგ არ მოხდება.

- საჩივარი მის სახელზე ამ ოჯახმა შემოიტანა და ამ ოჯახის სურვილია საჩივარი უკან გააქვთ.

- გასაგებია, მაგრამ საქმე სასამართლოს უკვე გადავეცით.

- დარწმუნებული ვარ, რომ თქვენ ამას შეძლებთ.

- არ ვიცი, მაგრამ ვეცდები. შეგიძლიათ კომპიუტერი მათხოვოთ?

- კი რათქმაუნდა.

- საქმე ჯერ კიდევ ჩვენთან იყო პროცესი უკვე შევაჩერე, მაგრამ დეტექტივო, გაფთხილებთ ეს თამაში არ არის.

- პროკურორო, ვინ გითხრათ, რომ მე ვთამაშობ. ანუ, თქვენ ამბობთ, რომ საქმე მოგვარებულია?

- დიახ, მის სახელზე, არანაირი მტკიცებლება აღარ არსებობს.

- კარგით მაშინ გაგაცილებთ.

- მე მგონი დამაჯერებელი ვიყავი არა?

- კი, ნამდვილად გამოგვიდათ. გმადლობთ დახმარებისთვის.

- ხალხი იქ უკვე გაუშვით ეძებენ, თუ რამეს ვიპოვით შეგატყობინებთ.

- დამელოდეთ, მეც თქვენთან ერთად წამოვალ. თომა, შენ აქ დარჩი მაკა, მარტო არ დატოვო.

- მეც მოვდივარ!

- ლუკა, არამგონია კარგი აზრი იყოს.

- სოფია ჩემი დაა, აქ, ასე მშვიდად ვერ ვიჯდები.

- მოიცადეთ ვახტანგი რეკავს.

* * *

- დეტექტივო, როგორც ჩანს სწრაფი ტემპით მიიწევთ წინ.

- ჩანაწერები წაშლილია, ჩვენებაც უკან გამოვიტანეთ. ეხლა შენი ჯერია გვითხარი სად არის სოფია?

- ამ კითხვაზე პასუხის მიღება ესეთი მარტივი არ არის. ჩემთვის, კიდევ უნდა გააკეთოთ რაღაც.

- თავში ძალიან ხო არ აგივარდა?! მითხარი დროზე, სად გყავს სოფია?

- გეტყვი თუ მაკაც, შენთან ერთად წამოვა. არ გაბედოთ, პოლიციის უკან გამოყოლა არ გაბედოთ! თორე ხო იცით ამას, რაც მოყვება.

- კარგი მითხარი მისამართი სად ხართ?

- მისამართს შეტყობინების სახით მოგწერ. შეხვედრამდე...

- ეს რა არის? ეს არ არის სწორი მისამართი კიდევ მეთამაშება. ძებნა გააგრძელეთ დრო ცოტაა. ლუკა, თომას დაურეკე მაკა სახლიდან გამოიყვანოს და უბრალოდ მანქანაში ჩაჯდეს კამერას მოშორდება და დარწმუნდება, რომ მის დავალებებს პირნათლად ვასრულებთ.

- უფროსო იმ ვაგონში სინათლე ანთია.

- მივდივარ!

- მოიცადე გაბრიელ, მარტო ვერ წახვალ სახიფათოა.

- პროკურორო, ჩემზე ნუ იდარდებთ კარგად ვიქნები.

- ბიჭეებო, აქეთ! აქ ვიღაც არის!

- ღმერთო, ეს სოფიაა... გამატარეთ! სისხლისგან იცლება, სასწრაფოში დარეკეთ ვინმემ.

- ძმაო, ჩემი და ცოცხალია?

- ლუკა, ცოცხალია გესმის ცოცხალი! სოფია, არ მიგვატოვებს ის ძლიერია. ვინმე რეკავს სასწრაფოში?! არა ამას ვერ დაველოდები საავადმყოფოში უნდა წავიყვანოთ.

- ეს როგორ მოხდა მან ხომ 24 საათი ხომ მოგვცა დრო.

- ლუკა, ეხლა ამაზე სასაუბროდ დრო არ არის! ის უბრალოდ... მანიაკია ყველაფერი უკვე ჩადენილი ჰქონდა და ჩვენ გვეთამაშებოდა. მას, მაკას გარდა არავინ სჭირდება, არ შენ...

* * *

სარდაფი, კიბეები, სკამზე მიბმული ჩემი საუკეთესო მეგობარი, რომელიც სისხლისგან იცლებოდა და გონება დაკარგული ჰქონდა, მაშინ სოფია მამხნევებდა და მეუბნებოდა, რომ ძლიერია ამასაც გაუძლებს. გვერდიდან არცერთი წუთით არ მომშორებია. ჩემივე ხელებით, საკეცზე, ამჯერად საყვარელი ქალი დავაწვინე. მისი სისხლი ჩემს მაისურსაც აქვს. ვცდილობ თავი ხელში ავიყვანო. ექიმები, ძლივს ცდილობენ ჩემს დაკავებას. მინდა შევიდე მის გერდით ვიყო. ისევ წყეული თეთრი დერეფანი და გამჭვირვალე მინა სოფიამდე. ექიმები, აწვალებენ ვერც კი ვხვდები, რას აკეთებენ. თვალები დამიბინდდა, თვალწინ მხოლოდ სოფიას, მომღიმარი სახეს ვხედავ. ჩემი მაისური აცვია და ჩემს გამოწვევას ცდილობს მე ვუახლოვდები და ვეუბნები. ,, ანა, შენ არ გაქვს სიკვდილის უფლბა! გიპოვე და შენს დაკარგვას არ ვაპირებ.“ მოგვაინებით ექიმი გამოდის და ამბობს, რომ ტყვია საკმაოდ ღრმად არის და ოპერაციაა საჭირო. ჩუმად ვარ ვუსმენ, მაგრამ ვერ ვიაზრებ. მხოლოდ ის ვუთხარი, რომ ყველაფერი გააკეთეთ, რაც საჭიროა. სოფია უნდა გადარჩეს! აი, უკვე გამოიყვანეს. მოკუმული ხელი გაშალა და გვერდზე გადააგდო. დავიწყე ყვირილი. უშველეთ, დაეხმარეთ! სოფია ცუდად არის! ჩემს დაკავებას კვლავ ექიმები აგრძელებენ დამამშვიდებელი გამიკეთეს და მითხრეს, რომ მალე კარგად იქნება. ლუკა, წავიდა ვახტანგის ეძებს მისი მოკვლა უნდა. ეხლა ის ძალიან სასოწარკვეთილია და ყველაფერზეა წამსვლელი. დერეფანში ჩემი მეგობრების ხმა შემომესმა, ხელით მაკა მოჰყავთ, ძალაგამოცლილია, თვალები ტირილისგან ჩასიებია. მოდის და მეკითხება: _ შვილო მითხარი ჩემი გოგონა, კარგად იქნება? ამასობაში ექიმით გამოვიდა და ამბობს:_ ოპერაციამ კარგად ჩაიარა, მდგომარეობა სტაბილურია ეხლა ყველაფერი მასზეა დამოკიდებულია. ღრმად ჩავისუნთქე და ვთქვი: ,,ჩემი გოგო“ განშორება ყველაზე ძლიერია განსაკუთრებით კი საყვარელი ქალის. განვთავისუფლდი ოპერაციიდან რამოდენიმე საათი უნდა იყოს გასული, რომ მისი ნახვა შევძლოთ. მე ვეღარ მოვითმინე და მის სანახავად შევედი. რა ლამაზია, თვალები დახუჭული აქვს, ავად არის, მაგრამ მაინც ძალიან ლამაზია. ხელი როგორც კი შევახე მისი სითბო ვიგრძენი და ამან დამამშვიდა. ვცდილობ ხელზე, კიდევ უფრო მჭიდროდ მოვკიდო, მაგრამ მეშინია რამე არ ვატკინო. ეხლა ისეთი სუსტია დარწმუნებული ვარ, როგორც კი თვალებს გაახელს პიცას მომთხოვს. ერთი რამ ზუსტად ვიცი, როგორც კი გაიღვიძებს მას აღარსად გავუშვებ. ფთხილად შუბლზე ვაკოცე და ყურში ჩავრჩუჩულე. ,,ანა, ცოლად გამომყვები? მზად ხარ მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდით გაატარო? თორე უკვე ნამეტანია, რამდენჯერაც ჩემგან მიდიხარ, ყოველთვის საფთხეში ხარ. ესე გაგრძელება აღარ შეიზლება...“ საუბარი დასრულებული არ მქონდა და სოფიას თვალებიდან ცრემლი შევნიშნე. გამიხარდა, რადგან გონს მალე მოვა და განშორება აღარ იარსებებს. პალატაში მაკა შემოვიდა მე კი მეგობრებთან გარეთ გავედი.

* * *

- რატი, შენ კიდევ არ წასულხარ?

- ხო ასე მოხდა. მე და ქრისტიმ, ცოტა დავლიეთ.

- ქრისტი, შენს ნახვას აქ, ნამდვილად არ მოველოდი.

- კარგი რა გაბრიელ, ყვლაფერი წარსულსი დარჩა. სოფია ეხლა ჩემი მეგობარიც არის.

- გუგა, ნატა თქვენც ძალიან დიდ მადლობას გიხდით.

- კარგი რა ძმაო, არაგცხვენია?

- მელანო სად არის?

- ეზოშია, ლუკას გამხნევებას ცდილობს.

- ლუკა, აქ არი იყო ვინ იპოვა?

- მელანომ, მხოლოდ მას უთხრა მისი ადგილსამყოფელი.

- და სად იყო?

- მამამისის სასაფლაოზე.

* * *

- გაბრიელი ხო, ეს წერილი თქვენთვის არის.

- რა წერილია, ვისგან არის?

- არ ვიცი თომა.

- ,, დეტექტივო, თქვენი გამოჩენის შემდეგ ყველაფერი თავდაყირა დადგა. სხვი ცხოვრების დალაგებას ცდილობ და ისიც კი არ იცი, რომ საკუთარი ცხოვება მიწაში გაქვს ჩაფლული. შენს გარშემო არიან ადამიანები, ვისაც ენდობი, მაგრამ ყველაზე ძვირფასი ადამიანი გატყუებს უნდა ვთქვათ, რომ დაბადებიდან გატყუებს....“

- შეჩერდით! ნუ კითხულობთ...

- მეყვავილე? თქვენ, აქ რას აკეთებთ?

- წერილი მომეცით, ეს ესე არ უნდა გაიგოთ.

- წერილი, თქვენ რატომ უნდა მოგცეთ, ვინ ხართ?

- ბავშვებო, მოდით აქ! სოფია გონს მოვიდა...

გაგრძელება იქნება!



მე ჟურნალისტი ვარ
მწერლობას და ჟურნალისტიკას ბევრი ადამიანი მიჯნავს ერთმანეთისგან. ჟურნალისტი არ შეიძლება იყოს მწერალი, მწერალიც ვერ გახდება ჟურნალისტი. ასე ჰგონია ხალხს, თუმცა, ალბათ ამ დროს ავიწყდებათ ისეთი ადმიანების არსებობა, როგორებიც იყვნენ ენესტ ჰემინგუეი, ტრუმენ კეპოტი. მარტივი არ არის, ნიჭი უნდა ამ პროფესიას, ისევე, როგორც მწერლობასა და პოეტობას უნდა ნიჭი, თუმცა დიდი ხნის სწავლა არ სჭირდება. რასაკვირველია, უნდა გქონდეს დიდი ცოდნა, მაგრამ თვითონ პროფესიის ხერხების სწავლას, პროფესიის კანონებისა და ეთიკის სწავლას არ სჭრდება დიდი დრო. ბევრი უნდა იცოდე, რომ რაღაც გქონდეს ადამიანებისთვის სათქმელი და ცოტა იმას გასცდე, რასაც ჰქვია კონკრეტული ფაქტის მოყოლა- „რა, სად, როდის“ უნდა ეძიო ისიც, როგორ და რატომ. ეს არის ჟურნალისტიკა.
გამარჯობათ, მე რატი ვარ და ვეცდები ცოტა რამ ჩემს თავზეც მოგიყვეთ. დავიბადე და ვიზრდებოდი პატარა უბანში. გაბრიელს, თავდაპირველად შევხვდით 4 წლის ასაკში, როდესაც ნინომ, ბაღში მოიყვანა. იმ დღიდან დღემდე ერთად მოვდივართ. ვიცით ერთმანეთზე აბსოლიტურად ყველაფერი. რა გვწყინს, რა გვიყვარს, ისიც კი ვიცი გაბრიელი, მდგომარეობიდან, როგორ უნდა გამოვიყვანო. მეგობრებში, ყველაზე მეტად კარგი ხასიათით გამოვირჩევი. არ მიყვარს, ნეგატივი და ამას ყოველთვის ვარიდებდი თავს. ამბობენ, რომ მომღიმარი ადამიანების მიღმა, შეიძლება სულაც სხვა ადამიანი დაგხვდეს. მელანო, ყოველთვის ცდილობდა დაენახა ჩემი მეორე მხარე. ცდილობდა გაეგო, როგორი ვარ სინამდვილეში. საკუთარ თავზე, არსდროს მიყვარს საუბარი, მეტიც არასდროს არავის ვუყვები ჩემი გეგმების შესახებ. ჩემი დევიზია_გაიღიმეთ! _ როდესაც სახეზე რამოდენიმე წუთით შეინარჩუნებთ ღიმილს, თქვენი განწყობა მაშინვე გამოკეთდება. ღიმილი გვაიძულებს თავი მხიარულად და ბედნიერად ვიგრძნოთ. გაიღიმეთ და ნუ შეგეშინდებათ იმის, რომ სხვები არასწორად გაიგებენ. შეეცადეთ კონცენტრაცია გაუკეთოთ, თქვენს აზრებს, ოცნებებს იმას, რისი გაკეთებაც გინდათ, რაც სიამოვნებას განიჭებთ. ასე უფრო მიზანმიმართულად იმოქმედებთ მიზნის მისაღწევად. მოუსმინეთ მუსიკას_ მუსიკის დახმარებით შეგიძლიათ კარგად მართოთ საკუთარი განწყობა. მოუსმინეთ საყვარელ მუსიკას. კითხვას და მუსიკას ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი ადგილი უკავია. ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე ოცნებებიც განსხვავებული მქონდა. მიუხედავად იმისა, რომ ამერიკაში წამოსვლაზე არასდროს მიოცნებია, ვთვლი, ცხოვრებაში ამაზე სწორი გადაწყვეტილება არ მიმიღია. ყოველ დილით, გაღვიძებისას ვხვდები რომ ზუსტად ის ადგილია, სადაც უნდა ვიყო, სადაც ყველაფერი იმდენად ხელმისაწვდომია, რომ ყველა ოცნების ახდენა ძალიან მცირე დროში შეგიძლია.ვერასდროს ვიფიქრებდი ამერიკელები ასეთი თბილები და მზრუნველები თუ იქნებოდნენ. აქ ყველა თანასწორია, არ აქვს მნიავნელობა მენეჯერი იქნები თუ მიმტანი. იმდენ პოზიტივს გასცემენ, რომ შეუძლებელია შენ მოწყენილი იყო. ძალიან რთულია სიტყვებით გადმოსცე ყველა ის ემოცია რასაც აქ ყოველ წამს იღებ, ეს უბრალოდ უნდა განიცადო.. აქ მუშაობაში გატარებული თითოეული წუთი გიფასდება და ვთვლი, რომ საუკეთესო ადაგილია შესაძლებლობების ბოლომდე გამოყენებისა და რაც მთავარია საკუთარი თავის საპოვნელად. ჩემი ცხოვრები მეორე ეტაპი ამერიკაში წამოსვლის შემდეგ დააიწყო. აქ, ცხოვრებით მე ძალიან დიდი გამოცდილება მივიღე. მივხვდი, რომ იქ, მარტო ვიყავი და საკუთარ თავზე თავად უნდა მეზრუნა. ამაშიც ქალაქმაც ძალიან შემიწყო ხელი. ჩემი ერთი ჩვეულებრივი დილა იწყება, მაღვიძარასთან ერთად. ეს პროცესი იმდენ ხანს გრძელდება, სანამ ხელში მაღვიზარა არ შემომემტვრევა. დილით უზმოზე ძალიან მიყვარს ყავა და ამასაც გზაში ძლივს ვასწრებ სანამ რედაქციაში მივალ. ყოველ უბრალო რედაქტორს თავის განყოფილება აქვს გაზეთში მინდობილი. საზოგადოთ დიდ გაზეთებში ასეა, რომ რამდენი განყოფილებაც აქვს გაზეთს, იმდენი ცალკე რედაქტორი ჰყავს. ყველა ამ გაზეთის განყოფილებას თავის საკუთარი რედაქტორი ჰყავს, რომელთაც თვითეულს სახელათ ჰქვიან: მოწინავე სტატიების რედაქტორი, პოლიტიკური რედაქტორი, შინაგანი საქმეების რედაქტორი და სხვა. როგორც სწორად მიხვდით ერთ-ერთ რედაქციაში ვმუშაობ მეც. უფროსი მაინცდამაინც ჩემს დაგვიანებას ამჩნევს და სიმწრის ნაყიდ ყავას მართმევს. არაუშავს თუ დაწყებული მაქვს, მაინც იწყებს დალევას. სამუშაო საათები დილის 08:00 დან 18:00 საათამდე გრძელდება. მართალია თუ საქმე არ არის, მე და ჩემი მეგობარი, იქამდე ვცდილობთ გაპარვას, თუმცა თუ უფროსი კაბინეტშია ეს შეუძლებელია. რთული ღამის შემდეგ ეხლა ძლივს შევძელი ამომესუნთქა. სოფია, გონს მოვიდა, მაგრამ ექიმები ამბობენ, რომ კიდევ არის პრობლემა, რომელიც ჯერ არ იციან. ლუკა, გუშინ კი დავაკავეთ, მაგრამ მგონი შეიშალა და მართლა აპირებს მანიაკის მოკვლას. თავიდან მეგონა, რომ ეს უბრალოდ გამწარებულ გულზე თქვა, თუმცა გუშინ ღამით მოულოდნელად გაუჩინარდა მოგვიანებით კი ვნახეთ, რომ გაბრიელის იარღი თან წაიღო. წითური ქალი, მთელი ღამე კლინიკას არ მოშორებულია შორიახლოს იდგა და გვაკვირდებოდა. გაბრიელს, ერთი ორჯერ კი ვკითხე:_ ვინ არის ეს ქალი? და მიპასუხა:_ არ ვიცი ძმაო, მაგრამ მალე გავარკვევ.
* * *
- საყვარელო, ასე ადრე რატომ ადექი?
- ქრისტი, დაიძინე ჯერ ადრეა.
- რომელია საათი?
- პირველია.
- რაა, ადექი ჩაიცვი საავადმყოფოში მივდივართ. ნეტა სოფია, როგორ არის ძალიან ვნერვიულობ.
- მე კი მაცვია, მაგრამ აბა შენს თავს შეხედე.
- კარგი, წყალს გადავივლებ და ნახევარ საათში მზად ვიქნები.
- ქრისტი, უნამუსოდ მაინც ნუ მატყუებ.
* * *
შეყვარებული ვარ? რა სისულელაა... მე სიყვარულის მარტო მაშინ მჯეროდა, როცა ოჯახი გვერდით მყავდა. დედაჩემის მიტოვებიშ შემდეგ ეს შეგრძნება გამიქრა, მეტიც დამავიწყდა. ჩემი აზრით სიყვარულს მშობლები, უნდა გინერგავდნენ. მე კი ეს არ მისწავლია. ქრისტისთან ერთად უბრალოდ თავს კარგად ვგრძნობ. პირველად გაბრიელის სახლთან, ატირებული ვიპოვე. დახმარებას მე მთხოვდა და მოთქვამდა ამაზე. ბაბუას გარდაცვალების შემდეგ მხოლოდ ის, მიხვდა რა მჭირდებოდა. მითხრა, რომ არასდოს დაულევია ამდენი და იმ დღეს, ჩემთან ერთად დალია ბარში. კარგად არაფერი მახსოვს, მაგრამ როცა კუნძულზე, ქრისტისთან ერთად გავიღვიძე. ქრისტიმ მითხრა: _ არ ვიცი ეს როგორ მოხდა... მე მელანომ, თავის ოთახში დამაწვინა, შენ კი გუგამ, შემოგიყვანა აქ. არაფერი მსგავსი, უბრალოდ ქრისტი, სამზარეულოში წყლის დასალევად გამოვიდა და უკან დაბრუნებულს ოთახები აერია. გონზე მოსვლის შემდეგ ქრისტიმ, მოულოდნელად დატოვა ჩემი ოთახი.
* * *
- შენ კიდევ მზად არ ხარ?
- ქრისტი რა გინდა? შარზე ხარ...
- არა, ძვირფასო, მაგრამ გვაგვიანდება.
- შენ წადი, მე არ მოვდივარ.
- შენ რატომ არ მოდიხარ?
- მოიცადე, იქ რა ერთად უნდა წავიდეთ, როგორც შეყვარებულებმა? არა, მადლობა არ მინდა.
- რატი, მერე ვინ ამბობს, რომ როგორც წყვილი ისე მივდივართ. ვინმეს ელოდები?
- არა არავის. ვინ არის?
- მელანოა.
- არ მჯერა...
- მელანო რა არ გჯერა? მე, რომ ქალთან ერთად ვარ სახლში, თუ ის ქალი, რომ ქრისტია?
- ორივე. გაბრიელი, რადღეშია და შენ ამ დროს რას აკეთებ?!
- მელანო, ძალიან გთხოვ დილიდან ლექციებს ნუ მიკითხავ გთხოვ.
- სხვათაშორის უკვე შუადღეა საათისთვის, მაინც შეგეხედათ.
- მელანო, გეფიცები უკვე გამოვდიოდით. სოფია, როგორ არის, რა თქვა ექიმმა?
- ხერხემალი აქვს დაძიანებულია და შეიძლება ამას ცუდი შედეგები მოყვეს.
- სერიოზულად? აუ ცოტოა ეე...
- რატი, კარგი იქნება მაგ დროს მეგობრის გვერდით ყოფილიყავი და საკუთარი ფუფუნება ცოტახნით, მაინც გვერდზე გადაგედო.
- მელანო რა გინდა? ძილის უფლებაც არ მაქვს? ისედაც მთელი ღამე თეთრი კედების გარემოცვაში გავატარე, საშინელი აურა იყო იქ.
- იცი რა, ჯობია საერთოდ აღარ მოხვიდე კარგი?
- ღმერთო, ეს ქალები, რა ყველაფერს არასწორად იგებთ.
- მე მივდივარ!
- მოიცა მელანო, სად მიდიხარ?
- ქრისტი, გაუშვი წავიდეს... ეგ კიდევ ვერ მიხვდა, რომ დედამიწა მის გარშემო არ ბრუნავს. მოვიდა და ლექციებს მიკითხავს.
- კარგი რა, ისეთი არაფერი უთქვამს.
- ყოველთვის მასეთი იყო. თუ სამივე ვაშავებდით მელანო, ყოველთვის მე განკითხვდა.
- იქნებ იმიტომ, რომ შენ ყველაზე მეტად უყვარხარ?
- რაა, მეე? რა სისულელეა სიცოცხლეს მიმწარებდა მთელი ბავშვობა. ერთხელ მისი დღიური მოვიპარე, მან კი ადურებული წყალი გადამასხა. მკლავზე ეხლაც მაქვს შრამი.
- ღირსი ყოფილხარ.
- აი, მესმის ქალური სოლიდარობა. იცით რა, შენც წადი და მარტო დამტოვეთ.
* * *
აი, მეგობრებო როგორ იწყება ჩემი დღე, როცა მელანო, ჩემთან სახლში, დაუპატიჟებლივ მოდის, აღებს კარს, პირში მომახლის ყველაფერს და ისევ მიდის. ასე ხდებოდა ყოველთვის და ყველაზე მეტს ჩვენ ვკამათობდით. ბიჭები კი გამუდმებით ჩვენს შორის იდგნენ. ისე ყოველთვის მაინტერესებდა ამით მელანო, სიამოვნებას იღებს? ან რატო მაინდამაინც მე? ფუჭია ამ შეკითხევბზე ბევრი ვიფიქრო იგივე, მაინც განმეორდება. ნეიტრალრში ყოველთვის იყო გუგა, ეხლა მითუმეტეს ცოლი მოყავს და არავინ იცის, შემდეგ რა მოხდება. იმედია ისიც ტრადიციული ბიჭივით, არ გაქრება და არ მიეყდნობა ფეღმძიმე ცოლს. ჯერ აქედანვე ეტყობა, რომ ყველაფერს მას ათანხმებს და მერე წარმომიდგენია რა იქნება. საინტერესოა ეხლა საავადმყოფოში რა ხდება?
* * *
- გაბო, როგორ ხარ? სოფია, როგორ არის?
- მელანო, არ ვიცი ჯერ. რედგენზე ჰყავთ ჩაყვანილი.
- ლუკა, ხო არ გამოჩენილა.
- დილიდან ეძებს თომა, მაგრამ ჯერ ახალი არაფერია.
- იმედია რამე ცუდს არ ჩაიდენს.
- იმედია...
- საინტერესოა, როგორ წავიდა, რომ ჩვენც ვერ მივხვდით.
- ექიმი, ესაუბრებოდა მაკას, სოფიას მდგომარეობაზე. მას ეს გაუგია და მის შემდეგ წავიდა. მართლა რატი სადაა? არც ეგ დამინახავს.
- ნუ ნერვიულობ რატი, თავს ძალიან კარგად გრძნობს.
- ხო, დამავიწყდა ეგ ხო ცუდად არასდროს არის.
- აი ექიმი მოდის. ექიმო, რა მდგომარეობაა?
- პაციენტი, ამბობს, რომ ტკივილები წერის არეში აქამდეც ჰქონია. ეს ოპერაციაციას არ გამოუწვევია. ოპერაციამ კარგად ჩაიარა და არანაირი გართულებები არ მოყოლია. სერიოზული არაფერია, უბრალოდ მას დავუნიშნავთ დიეტას და შემდეგ ერთ კვირაში დაიწყებს მსუბუქ ვარჯისებს.
- ანუ სერიოზული არაფერია?
- არა, ქალბატონო თქვეენი შვილი, მალე კარგად გახდება. დავაკვირდებით მის მდგომარეობას და რამოდენიმე დღეში გავწერთ.
* * *
ამ სახლში გავატარა ჩემი ცხოვრების 12 წელი. მშობლების წასვლის შემდეგ საცხოვრებლად ბებიასთან გადავედი. ბებიაც, ავად იყო და რამოდენიმე წელიწადში გარდაიცვალა. დავრჩი სრულიად მარტო. 13 დან 15_წლამდე შემიფარა გაბრიელის ოჯახმა. სახლი, სადაც ეხლა ვარ, არის ჩემი მშობლების. ვფიქრობს და მახსენდება, რომ აქ მხოლოდ 12 წელი მიცხოვრია და გასახსენებელიც არაფერია. ვუყურებ ნივთებს, რომელსაც ჩემთვის ძალიან დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა. მშობლებმა, წარმართვეს ბავშვობა, რადგან მე ვიყავი უფროსი, დამტოვეს და თან წაიყვანეს ჩემი უნცროსი და. მე ვიჯექი და გამუდმებით ველოდებოდი ფოსტიდან წერილს. ველოდებოდი და დარწმუნებული ვიყავი, რომ დედაჩემი, მომწერდა წერილს. მეტყოდა, რომ შვილო, არ იდარდო მე მალე დავბრუნდები შენს წასაყვანად. მამაჩემი ბევრს სვამდა. არკოლზე დამოკიდბული ადამიანი იყო. მამაჩემი, როდესაც სახლში ბრუნდებოდა მე, ჩემს დას, მოვკიდებდი ხელს და ოთახში კარადაში ვმალავდი, არ მინდოდა, რომ მას ენახე, როგორ სცემდა დედას. დედაჩემა, თავს უშველა სალომეს, მოკიდა ხელი და ქვეყნიდან წავიდა. მამაჩემი კი დღემდე არ ვიცი ცოცხალია თუ მკვდარი. 15 წლის ასაკში, მუშაობა თონეში დავიწყე. გახსოვთ საათობით გატარებული დრო პურის რიგებში? სიცივეში და სიცხეში? გახსოვთ ის საოცარი დრო, დედა რომ შვილს ცვლიდა რიგებში, ძმა დას და ბებია -ბაბუას. ,, ვაგროვებდი, ვჭრიდი პლაკატებს და ჩემს ოთახში კედლებზე ვაკრავდი. ბებიას, მადონას შავ-თეთრი პოსტერიც კი შემოენახა. თუ ორიოდე ტელე ან რადიო გადაცემას არ ჩავთვლით, ჩემთვის, ეს ჟურნალები ერთადერთი წყარო იყო მაშინ, რომ რაღაც დამატებითი გამეგო კინო-მსახიობების, რეჟისორების და ზოგადად კინოს შესახებ. ჰო, ინტერნეტი მაშინ არ გვქონდა, ხოლო შუქი ზუსტად მაშინ მოდიოდა, როცა მეორე არხზე ტომიჯერი (და არა Tom & Jerry) იწყებოდა.ჟურნალებიდან ამოჭრილ დიდ პოსტერებს კედელს ვუთმობდი, პატარებს რვეულში ვაკრავდი და აღწერილობას ვურთავდი; ეს რვეულები ახლაც შენახული მაქვს“ აი, მე უკვე მზად ვარ საავადმყოფოში წასასვლელად.
* * *
- სოფია, ძვირფასო როგორ ხარ?
- კარგად ვარ, მაგრამ მშია.
- ვიცი საყვარელო, მაგრამ კარგი მენიუ გვაქვს. შეხედე... სუხარი და მხოლოდ უშაქრო ჩაი.
- უგემურია, თუ ეგეთი კარგია შენ დალიე.
- აი, მეც დავლევ შენთან ერთად.
- აბა, როგორ ხარ?
- მელანო, ეგ შენს მეგობარს კითხე. აი, შეხედე რას მაჭმევს.
- ვიცი ძვირფასო ძნელია, მაგრამ უნდა გაუძლო.
- აი, მეც მოვედი!
- რატი, ეს რა არის?
- პიცები ძმაო, ერთი პეპერონია, ერთი ორმაგი ყველით, ეს კიდევ...
- რას აკეთებ?
- არაფერს ძმაო, ვიფიქრე მოშიებულები იქნებოდით და თქვენზე ვიზრუნე.
- შენ არ იცი, რომ ახალ ნაოპერაციებელს პიცის ყუთები წინ არ უნდა უფრიალო? თანაც სოფია, გიჟდება ამაზე.
- მოიცა ერთი რა... გამატარე! სოფია, დაო მიდი აიღე შეჭამე.
- რატი, არ ხარ ნორმარული!
- მელანო, შენ გაჩუმდი... აბა, როდემდე აპირებთ გოგოს, სუხარი აჭამოთ.
- აქ რა ხდება?
- არაფერი ექიმო, ვაბირჯავებთ.
- ეს რა ყუთებია? აქ, საკვების შემოტანა არ შეიძლება, მითუმეტეს პაციენტისთვის, თუ შეიძლება დატოვეთ პალატა.
- ექიმო, ასე შეიძლება პაციენტი უფრო დაავადდეს. აქ, იმდენია დანარჩენებსაც ეყოფათ.
- რატი, გამოდი გარეთ.
- კარგი მელანო, საკმარისია ნუ მექაჩები. ჩემითაც კარგად წამოვალ.
- რას აკეთებ, რას გავს შენი საქციელი?
- მელანო, მოდი თავი დამანებე რა...
- არა, მოიცადე სად მიდიხარ?
- ბებო, აიღეთ დღეს პიცის საერთაშორისო დღეა გილოცავთ.
- მადლობა შვილო, ღმერთმა დაგლოცოთ. იხარეთ და გამრავლდით.
- რატი, შენ გელაპარაკები შემომხედე!
- რა გინდა მელანო, პრობლემებს ეძებ? წადი რა, ლუკა, დაამშვიდე ეგ, გაცილებით კარგად გამოგდის, ვიდრე ჩემი ნერვების მოშლა. ეს ჩემზე უკვე აღარ მოქმედებს.
- ლუკა, რა შუაშია?
- გგონია ვერ ვხედავ? რაც ჩამოვიდა სულ უკან დასდევ.
- მერე შენ რა?
- დიახ, გავყევი, რადგან დახმარება სჭირდებოდა. შენ კიდევ ვიღაც ქალის, გამო გაბრიელი მიატოვე.
- იცი პრობლემა რაშია? შენ, ძალიან ეგოისტი ხარ. იმდენად, რომ ვეღარ ხვდები, გავიზარდეთ და უკვე ყველას ჩვენი ცხოვრება გვაქვს. აი, შეხედე გუგა, მალე ცოლს მოიყვანს და მერე ზდიეთ უკან. ძვირფასო, ყველაფერი ისე აღარ არის, როგორც ბავშვობაში. გავიზარდეთ გესმის! ჩვენს შორის აღარ არსებობს ჩაბმული მატარებელი, რომ ვთამაშობდით. არ გაქვს უფლება ჩემს ცხოვრებაში ზედმეტად ჩაერიო. გაიგე აღარ მჭირდება შენი დაცვა.
- რა ხდება რა გაყვირებთ? თქვენი ყვირილი მთელ საავადმყოფოში ისმის.
- გაბრიელ, ეგ ქალბატონს ჰკითხე. მე არაფერ შუაში ვარ. მშვიდობიანად მოვედი, ეს კიდევ ყოველთვის ეძებს მიზეზს, რომ მდგომარეობიდან გამომიყვანოს.
- კარგით რა, ბავშვები ხო აღარ ხართ.
- მე არა, მაგრამ მგონი მელანო, ისევ ბავშვია.
- ამ ცრემლებს არ გაპატიებ.
- ჩემი ბრლი არაა, შენ დაიწყე.
- კარგი მელანო, საკმარისია ნუ ტირი.
- მიდი გაბრიელ ძმაო. ქალბატონი, დაამშვიდე მსხვერპლის როლს ყოველთვის ეგ თამაშობდა და ბოლოს დამნაშავე მე გამოვდიოდი.
- აქ, რა მოხდა, რატი და მელანო, რატო მიდიან?
- არ მკითხო გუგა. მელანომ და რატიმ ისევ იჩხუბეს.
- ისევ?
- კი, როგორც ჩანს ჯერ არ გაიზარდნენ.
* * *
- პროკურორო, აქ რას აკეთებთ?
- გაბრიელ, თქვენთან სალაპარაკო მაქვს.
- მიდი გისმენთ რა ხდება?
- გავარკვიეთ ვინ დაეხმარა ვახტანგს, ციხიდან გაქცევაში.
- ეგ უკვე ვიცი, ქრისტი იყო. თვითონ მითხრა.
- მერე რას აპრებთ?
- ნუ ნერვიულობთ კონტროლის ქვეშ მყავს აყვანილი. ის ბიჭი ვინ არის? თქვენ გელოდებათ.
- ილია, ჩემი შვილია. შვილო, მოდი ჩვენთან დეტექტივი, მინდა გაგაცნო.
- პროურორო მარიამ, კარგად ხართ?
- კი კარგად ვარ, უბრალოდ...
- დედა, რა მოხდა რატომ გაშეშდი?
- არ ვიცი, შვილო უცნაური შეგრძნება მაქვს, გული ამიჩქარდა მგონი წნევა დამივარდა.
- მოდით აქ ჩამოჯექით მე წყალს მოგიტანთ.
- მეც გამოგყვებით.
- დედაშენს, ასე ხშირად ემართება?
- არა, მხოლოდ მაშინ, როცა ჩემი ძმა ახსენდება.
- რა დაემართა შენ ძმას, გარდაიცვალა?
- არა, დაიკარგა.
- აი, ინებეთ... ეხლა კარგად ხართ?
- კი კარგად ვარ გმადლობთ. ილია, წამოდი შვილო მივდივართ.
- მოვდივარ დედა. დეტექტივო, დედაჩემმა მითხრა, რომ ძალიან ნიჭიერი ხარ. მეც მინდა პროფესიით დეტექტივი გამოვიდე.
- არა, სხვას ნუ მიბაძავ, რაც შენ გინდა ის უნდა იყო პროფესიით.
- ნახვამდის.
- კარგად იყავი ილია.
* * *
უშვეულოდ ძალიან ეჭვიანი ადამიანი ვარ, თუმცა ამას მეტნაკლებად ვიმჩნევ. ძალიან მიყვარს გამუდმებით ყურადღების ცენტრში ყოფნა. მძულს მარტოობა და მოწყენილობა. ამიტომ ნებისმიერი სახის მოწვევას გასართობ ღონისძიებაზე ან საინტერესო ივენთზე სიამოვნებით ვიღებ. ჩემი დადებითი მხარე არის ის, რომ მე ვარ ძალიან პოზიტიური ენერგიის მატარებალი, რითიც ნებისმიერი ადამიანის დაინფიცირება შემიძლია. ხოლო უარყოფითი - იმდენად ამაყი და საკუთარ თავზე შეყვარებული ვარ, რომ თუ მისგან ვიგრძენი, რომ მე არ მაფასებს, მაშინვე საშინელ მონსტრად გადავიქცევი. აი, სწორედ ეს მოახერხა ეხლა მელანომ. გავბრაზდი არც კი ვიცი რეები ვუთხარი. არ მიყვარს, როდესაც ქალები ტირიან, რადგან მერე მახსენდება მამაჩემი, როგორც სცემდა დედას და შემდეგ საკუთარი თავი მეზიზღება. მელანოს, ვუთხარი, რომ ისევ ბავშვია მე კი თავშესაფარი სკოლის ეზოში ვიპოვე. ეხლა აქაურობა სხვანარირია. ჩემს დროს უფრო დანგრეული კედლები იყო და საპირფარეშოც, სკოლიდან ოდნავ მოშორებით. თუ მოასწრებდი ხუთ წუთიან შესვენებაზე იქამდე მისვლას. უკან დაბრუნებულს მანსწავლებელი, კუთხაში გვაყენებდა. დაფასთან ყოველთვის იდო ტილო, რომელიც ცარცით იყო გაჟღენთილი. 15 წუთიან შესვენბაზე თუ არა გაკვეთილების დასრულების შემდეგ, მაინც ვესროდით ერთმანეთს. ორ კაციანი გასასაშლელი მაგიდები და კალამისთვის განკუთვნილი ადგილი. მაგიდებზე ყოველთვის იყო ბევრი წარწერები, რადგან იმ მაგიდებმა გამოზარდა ბევრი თაობა, შეიძლება მამაჩემიც. აქ, ყევლაფერი ბეტონში მიდის, მაშინ კი აქ ყველაფერი სიმწვანეში იყო. სკოლაში, თუთითაც კი გაგვშავებია ხელები. თუ იყო შემთხვევა და მთლიანი გაკვეთილი გაგვიცდენია დამრიგებელმა, ზუსტად იცოდა ჩვენი ადგისამყოფელი და იცით ეს სად იყო? სტადიონზე_ ძალიან დიდ დროს ვატარებდით. ბიჭები თუ ფეხბურთის სათამაშოდ წავიდოდით, იქ მელანო ყოველთვის იყო. ეხლაც ვზვარ სტადიონზე, რომელიც დიდი ხანია მიატოვეს. ჩემსავით მიატოვეს და ვფიქრობ, ვბრაზდები საკუთარ თავზე. ყოველთვის ვამბობდი, რომ არ მინდა მამაჩემს ვგავდე, არ მინდა მამაჩემივით მეც ავატირო ქალი.
* * *
- მეყვავილე, თქვენ ისევ აქ ხართ?
- ახლახანს მოვედი, მაინტერესებდა გოგონა როგორ არის?
- კარგად არის, მეც ეხლა ვაპირებდი სახლში წასვლას. უი, მართლა წერილს არ დამიბრუნებთ?
- არა, ეხლა ასეა საჭირო.
- ის მაინც მითხარით, ვინ დაწერა?
- წერილი დაწერა მედდამ გარდაცვალებამდე.
- მედდა ჩემთან რა კავსირშია.
- გახსოვთ გესაუბრებოდით ბავშვის გაყიდვის შესახებ.
- დიახ, გამახსენდა.
- მე დავინახე, როგორ გაყიდეს ბავშვი 27 წლის უკან.
- ქალბატონო, მაპატიეთ, მაგრამ ეხლა მე ვერანაირად დაგეხმარებით. საქმე უკვე აღებული მაქვს.
- არა, არასწორად გამიგეთ. წერილი მედდამ, შენ მოგწერა. მხოლოდ სამმა ადამიანმა, იცოდა იმ ბავშვის შესახებ. შვილო, დედას დაელაპარაკე ის უკეთესაც აგიხსნის.
- მოიცადეთ! სად მიდიხართ, რა უნდა ამიხსნის დედაჩემმა?
* * *
- მელანო მითვართვალებ?
- რა სისულელეა, აქვე ვიყავი და შემოვიარე.
- შემოიარე არა?
- კარგი, ასე თუ არ გაგიხარდა ჩემი ნახვა, მაშინ მე წავალ.
- არა, არ წახვიდე მოდი ჩამოჯექი.
- გახსოვს თამაშის დროს ფეხი, რომ მოვიტეხე?
- კი მახსოვს და ეგ შენი შეყვარებულის ბრალი იყო.
- ვინ ვატო? არა, ეგ არ იყო ჩემი შეყვარებული, მაგას მხოლოდ თქვენთან ვიძახდი.
- და რაში გჭირებოდა ეგ ყველაფერი? ა, გამახსენდა მაშინ ხო გიყვარდა, ვიღაც ჩვენ სამში. ისე მართლა ვინ იყო?
- არ გეტყვი.
- აქ დიდ ხანს აპირებ ყოფნას?
- კი აი, ეხლა წეროები აფრინდებია და მალე ნადირობას დავიწყებ.
- როგორ ახერხებ, ყოველთვის კარგ ხასიათზე ყოფნას?
- არ ვიცი, იქნებ იმიტომ ძალიან ტრაგიკული წარსული მაქვს.
- რას გულისხმობ?
- ქალბატონო, ეგ უკვე მეორე შეკითხვა.
- პრობლემა ჩემში კი არა, შენში იყო. არასდროს საუბრობდი საკუთარ თავზე.
- აი, კიდევ ვიწყებთ?
- არა, არაფერს ვიწყებ, უბრალოდ მჭირდება პასუხი შენგან. რატო არაფერს ამბობ შენზე?
- არაფერი მაქვს მოსაყოლი, მაგრამ თუ ძალიან გაინტერესებს გავიგე, რომ ვიღაც ჩვენზე წერს და რო დასრულდებს, ერთად წავიკითხოთ.
- კიდევ დამცინი არა?
- არა, რატო სერიოზულად ვამბობ. მალე შეიძლება ჩვენზე წიგნიც კი გამოვიდეს.
- საკმარისია! შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს და მგონი შენ მეგობრებიც, არ გჭირდება.
* * *
დედა

ქვეყნად მრავალი შედარებაა. დედაზე, ამბობენ ერთადერთიაო, ძლიერი ქალიაო, სიყვაული მათზე მეტად არავის შეუძლიაო. ცნობილი მწერალი ნოდარ დუმბაძე ამბობდა: ,, დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს. შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის, ამიტომ შენ გგონია ღმერთი არ არის? შენ ღმერთი ვინ გგონია? წვერებიანი ბაბუა? ღრუბლებზე ზის და პირს რომ იბანს, წვიმა მოდის? ღმერთი ისე ნათელია, ისე ახლობელი, ისე ახლო და ისე უბრალო, რომ როდესაც ხედავ, არ იცი რომ ღმერთია, ამაშია ღმერთის უბედურება, ამიტომ არ წამთ ღმერთისა. ღმერთი რომ სხვაგან იყოს, შორს ჩვენგან, ცალკე და მაღლა, ღმერთი რომ ჩვენში არ იყოს, მაშინ ყველა იწამებდა. ამაშია საქმე!… ღმერთი მაშინ უნდა იწამო, ღმერთის სახე რომ არ აქვს, რომ არ ჰგავს ღმერთს, რომ არ გეუბნება, ღმერთი ვარო, პურს რომ გიყოფს, სადილს რომ გიკეთებს, ტანზე რომ გაცმევს, თავზე რომ გახურავს, გიღიმის და გეფერება, გკოცნის და ტირის შენი გულისთვის, კვდება შენი გულისთვის, ცივა, წყურია, შია შენთან ერთად, სულს აძლევს ეშმაკს შენი გულისთვის, მაშინ უნდა იწამო… აბა, ღმერთმა თუ თავისი სახე გაჩვენა, კედელთან მიგაყენა, ყური აგიწია და თვითონ თუ გითხრა ღმერთი ვარ და მიწამეო, მაშინ რაღად უნდა ღმერთს შენი რწმენა? ასეთ ღმერთს შენ კი არა, ყველა იწამებს. ღმერთი მაშინ უნდა იწამო, შენ რომ გგავს, მე რომ მგავს, დედაშენს რომ ჰგავს, გასაგებია? . . .“ როდესაც ეზოში წავიქცეოდი და მუხლს გადავიკვლეფდი დედაჩემი, ძალიან მალე დაპანიკდებოდა, ეგრევე ყვირილს იწყებდა. შეყრიდა მეზობლებს და ცდილობდა დამნაშავე სხვებში მოეძებნა. არადა მე თუ წამოვკრავდი ლოდს ფეხს და წავიქცეოდი, სხვა არაფერი. დედჩემის, ისე ეშინოდათ ბევრს, ჩემთან ვერც მეგობრობდა. დედისერთა ვარ, არადა ძალიან მინდოდა მყოლოდა ძმა. მინდოდა მისთვის გამეზიარებინა ყველაფერი, როდესაც ცხრა წლის ვიყავი მახსოვს მე ვკითხე დედას: _ დედა, არ შიძლება რატისავით, მეც და ან ძმა მყავდეს? დედაჩემს, ამაზე ძალიან გაიცინა, გულში ჩამიკრა და ხმამაღლა დაიწყო ტირილი, როცა გავიზარდე გავაცნობიერე, რომ დედაჩემს შვილი აღარ ეყოლებოდა. არ ვიცი როგორი ტკივილია, როცა ქალი, წლების განმავლობაში ელოდება შვილს, მაგრამ დედაჩემი, მე მელოდებოდა 5 წელი. მამაჩემი, ხშირად მიყვებოდა დედას ფეხმძიმობის შესახებ მეც ძალიან ცნობისმოყვარე ვიყავი და ხშირად ვუსმენდი შეკითხვებს. ეხლა ძალიან დაბნეული ვარ. მეყვავილეს სიტყვებმა ძალიან დამაფიქრა. არ ვიცი რა ვიფიქრო. ის ქალი, ჩემს ცხოვრებაში, აჩრდილივით გამოჩნდა. თითქოს ჩემს დახმარებას ცდილობს, თუმცა ფაქტია, რომ მან, რაღაც იცის. მასზე არც ისე ბევრი რამ გავარკვიე. გავიგე, რომ მარტო ცხოვრობს არც ქმარი გყავს და არც შვილები. მისამართიც ვერ დავადგინე, როგორც ჩანს ძალიან გასაიდუმლოებული ცხოვრება აქვს. ერთი შეხედვით არის ქალი, რომელიც ქუჩაში ყიდის ყვავილებს, თანაც მხოლოდ თეთრ ვარდს. მეყვავილემ, ბოლო საუბარში მითხრა, რომ დედაჩემს, უნდა დაველაპარაკო ის, გაცილებით უკეთესად ამიხსნის. იმ საუბრიდან რამოდენიმე დღე გავიდა. სოფიაც, სახლში გამოწერეს და თავს გაცილებით უკეთესად გრძნობს, თუმცა ჯერ მისთვის სიარული არ შეძლება მალე ვარჯისებსაც დაიწყებს და უკეთესად გახდება. ლუკა, რამოდენიმე დღეა არ გამოჩენილა. თომა, ეძებს თუმცა კვალს ჯერ ვერ მიაგნო. მელანო და რატი, ისევ ნაჩხუბრები არიან. გუშინ საღამოს ჩემთან მოვიდნენ. არ ელოდნენ, რომ ერთმანეთს დაემთხვეოდნენ. მელანო, კარებიდან უკან აპირებდა გაბრუნებას. საბოლოოდ კი, ერთი ფინჯანი ვერ გაიყვეს, ბოლოს გატეხეს კიდეც. ყველაფერი ისევ ძველებურად არის. რატის ჩამოსვლის შემდეგ ისევ ბავშვობაში დავბრუნდით. ეხლა სახლში ვარ მოგვიანებით კი დედაჩემთან ვაპირებ წასვლას მინდა, რომ დაველაპარაკო. კარზეა ზარია, ნეტა ამჯერად ვინ არის? არადა არავის ველოდებოდი.

* * *

- სოფია, ძვირფასო აქ რას აკეთებ? შენთვის ჯერ კიდევ არ შეიძლება სიარული.

- კარგი რა, მომენატრე და მოვედი.

- კი, მაგრამ კარგად ხარ?

- კარგად ვარ ძვირფასო. ამის მოსატანად მოვედი ვიღაცამ კართან დამიტოვა.

- ეს რა არის?

- წერილია, არ ვიცი რა წერია მე არ გამიხსნია.

- ეს წერილი, მეც რამოდენიმე დღის წინ მომივიდა, საინტერესოა შენთან რატომ დატოვეს?

- არ ვიცი, ალბათ იმიტომ რომ იცოდა შენ მოგიტანდი.

- ხო, ეგ ლოგიკურია. ეს წერილი...

- რა იყო რატომ გაჩუმდი?

- ეს წერილი მე, ბოლომდე არ წამიკითხავს. მეყვავილემ შემაჩერა. ეხლა კი შემიძლია ბოლომდე წავიკითხო.

- ვინ არის მეყვავილე?

- წითური ქალი.

- ძვირფასო, ნორმარულად ამიხსენი ვერაფერი გავიგე.

- სხვა დროს, წამოდი სახლში წაგიყვან.

- მოიცადე! არსადაც არ მივდივარ, აქ მინდა შენთან.

- ძვირფასო, მეც ძალიან მინდა შენთან ერთად ყოფნა, მაგრამ საქმეები მაქვს.

- კარგი მაშინ აქ დავრჩები და დაგელოდები.

- შეიძლება დამაგვიანეს შენ კიდევ აქ, მარტო ვერ დაგტოვებ.

- მარტო არ ვიქნები მალე მოლანოც მოვა.

- აჰა, დაგიგემავთ ყველაფერი...

- კარგი რა, რატო ბრაზდები?

- იმიტომ, რომ თავს არ უვლი. წამლები თან გაქვს? კიდევ ხო არ გამოტოვე?

- არა, ყველაფერი რიგზეა მაკამ, განრიგი უკვე დამიწერა.

- მაკას რატომ ეძახი და არა დედას?

- არ ვიცი, ალბათ არ შემიმჩნევია. რატომ მეკითხები?

- აი, მეც მოვედი! ძლივს გამოვაღწიე სააგენტოდან თავი, რაც უარი ვთქვი საფრანგეთიდან შემოთავაზებაზე აქ, საქმე უფრო დამიგროვდა.

- მოდი შემოდი. გოგოებო საჭმელი მაცივარშია. მელანო, შენ გაბარებ აკონტროლე ჩიფსები არ შეჭამოს.

- მიდი, მშვიდად იყავი აქაურობას მე მივხედავ.

- წავიდა?

- კი, მანქანა უკვე დაქოქა.

- აბა რას ვაპირებთ წავიდეთ სუპერმარკეტში?

- რას ვყიდულობთ?

- რაც შიძლება ბევრ საჭმელს...

- გაბრეილ, ძმაო იმ ქალის ნომერი უკვე გავარკვიე... უი, გოგოებო თქვენც აქ ხართ? გაბრელმა, დამიბარა ამოდი მარტო ვიქნებიო სახლში.

- რატი, ვის გულისხმობდი? ვინ არის ის ქალი? ქრისტია ის ქალი? კიდევ გაუჩინარდა?

- გოგოებო, დამშვიდდით... რიგრიგობით, მაინც დამისვით შეკითხვები. მოტყუება, რომ მოვასწრო.

- რატი, ნუ ცვლი თემას და პირდაპირ საქმეზე გადადი.

- მელანო, მე შენთან არანაირი საქმე არ მაქვს.

- საკმარისია! ისევ თავიდან ნუ დაიწყებთ. მეყვავილეს ეძებთ?

- ხო სოფია, შენ საიდან მიხვდი? წერილი, შეთანაც მოვიდა?

- მოიცა რა გამოდის, რომ იმ ადამიანმა, წერილი, ყველას გამოგვიგზავნა?

- ასეა, მაგრამ რაში უნდა სჭირდებოდეს ეს?

- არ ვიცი, სოფია შენ კი არა მეც დავიბენი.

- ვინმემ წაიკითხა წერილში, რა წერია?

- არა, მე არ შემიძლია.

- მეც ვერ შევძლებ...

- არა, მელანოს მართლა არ ეყოფა გამბედაობა.

- მოდი ერთად წავიკითხოთ...

* * *

* მელანო, სანამ დედა ცოცხალია, მანამდე გულადად ხარ, სიკვდილისა არ გეშინია, სიცოცხლით ლაღობ, რადგან დედაა ჩამდგარი შენსა და სიკვდილს შორის…_ გოდერძი ჩოხელი

* რატი, თუ დედა არ გენატრება და არც არაფრის გეშინია, სიცოცხლეს ფასი არ ჰქონია შენთვის. დედის მონატრებაა ადამიანობა… _ ოთარ ჭილაძე

* სოფია, დედა მარტო დედა არაა! ყველაფერია რაც ამ ქვეყანასთან გვაკავშირებს, რასაც სიცოცხლე ჰქვია, რასაც სული უდგას და მზე უცქერის. – ოტია იოსელიანი

* * *

- ეს რა ხდება, ხუმრობაა?

- აზრი ერთია, ყველგან წერია დედა.

- კარგით რა, დედაჩემი ბოლოს როდის ვნახე აღარც მახსოვს.

- იქნებ ეს ნიშანია იმის, რომ ისინი უნდა დავაფასოთ.

- ვინ სოფია? ქალმა, რომელმაც მიმატოვა და დღემდე არც ვიცი სად არის? სისულელეა ეს ყველაფერი, მე მივდივარ!

- კარგი მოიცადე სად გარბიხარ? უნდა გავარკვიოთ ამ წერილებს ვინ აგზავნის.

- რა გარკვევა მაგას უნდა. ეხლა ვიღაცა შორს დგას და ძალიან დაგვცინის.

- შეხედეთ! წერილის უკან მისამართია.

- გოგოებო, იმედია წასვლას არ აპირებთ?

- რატი, იმედია მარტო არ გაგვიშვებ.

- არაა, მადლობთ, მაგრამ არ მინდა.

- კარგი მაშინ ჩვენ წავალთ. სოფია შენ სიარული შეგიძლია?

- კი მელანო, წამოდი ჩემი მანქანით წავიდეთ.

- ჯანდაბა! კარგი ხო, მეც მოვდივარ.

* * *

უბანი, ბავშვობა, ანა და ატირებული მაკას, თვალწინ წარმოვიდგენ იმ წარსულს, რომელსაც ბავშვობა ჰქვია. დედაჩემს, წამოსვლამდე დავურეკე ძალიან ბედნიერი ხმა ჰქონდა, როდესაც გაიგო, რომ მის სანახავად მივდიოდი. მითხრა, რომ ჩემს საყვარელ კერძს მოამზადებდა. დაბნეული ვარ თავში ათასი ფიქრი მიტრიალბს. არ მინდა დავიჯერო ის რასაც ვარაუდოდბ. ამის ხმამაღლა თქმისაც მეშინია. გზაში თომამ დამირეკა და მითხრა: _ ძმაო, ტყუილია მეყვავილე, საავადმყოფოში არ მუშაობდა. მისი სახელით და გვარით იქ არავინ ფიქსირდება. 27 წლის წინ, არანაირი მსგავსი ისტორია არ ფიქსირდება იმ საავადმყოფოში. არც დაკარგულია არავინ. არ ვიცი ძმაო, რა ხდება, მაგრამ ვიღაც ძალიან დაგცინის. რაც შეეხება პროკურორ მარიამს, კი, ის ეძებს დაკარგულ შვილს, თუმცა ამის შესახებ ბევრმა არ იცის. თომას, ზარმა კიდევ უფრო დამაბნია. მივდივარ უნდა ავიარო აღმართი, რომელიც ბავშვობაში, არ მიყვარდა. სკოლიდან მობრუნებულს ძალიან მღლიდა ამ აღმართზე ასვლა. ვგრძნობდი, რომ ზურგით ძალიან მძიმე ტვირთს ვატარებდი. სანამ კორპუსთან მივიდოდი რატი, უკვე იქ იყო და დამცინოდა. რატი, ყოველთვის ჩემზე სწრაფი იყო. კორპუსთან მისულს, რამოდენიმე მეზობელი, თავაზიანად მესალმება, ზოგიც თვალს მაყოლებს ისე თითქოს მისი მტერი ვიყო. დედა, აივანზე დგას და მელოდება. ასე ხდებოდა ყოველთვის, როცა იცოდა, რომ უნდა მივსულიყავი. ავდივარ კიბეებზე და უცებ გამახსენდა, რომ დედაჩემს, აქვს სკივრი, რომელიც დაკეტილია და არავის აძლევს უფლებას, რომ გახსნას მათ შორის არც მამას. მთელი ბავშვობა ვფიქრობდი, რომ დედაჩემს ჰქონდა საიდუმლო, რომელიც მამაჩემმაც არ იცოდა. ერთხელ მე და რატიმ, სკივრის გახსნაც კი დავაპირეთ, მაგრამ მამამ შემოგვისწრო და არ მოგვცა ამის უფლება. როგორც კი ავიარე კიბეები, დედაჩემს კარი უკვე გაუღია და მელოდება.

* * *

- როგორ ხართ, მამა სად არის?

- მამაშენი, მთაში ავიდა რაღაცეებია დასალაგებელი. კარგი იქნებოდა შენც ასულიყავი მიეხმარებოდი.

- ხო კარგი იქნბოდა, მაგრამ თავისუფალი დრო თითქმის არ მაქვს.

- გავარკვიე, რომ ოფისში თითქმის არ დადიხარ.

- კარგი რა დედა, ოფისის მიღმაც ბევრი საქმეა.

- წამოდი სამზარეულოში, გშია?

- არა, არ მშია. შენთან სალაპარაკოდ მოვედი.

- გისმენ, მოხდა რამე?

- შეხედე ამ სურათს, იცნობ ამ ქალბატონს?

- საიდან გაქვს ეს სურათი? შენ საიდან იცნობ ამ ქალს?

- დედა, კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ.

- კი ვიცნობ. ის ჩემი მეგობარი იყო, საუკეტესო მეგობარი. ძალიან დიდი დრო გავიდა მის შემდეგ.

- რა ქვია?

- ვიქტორია.

- არის რაღაც შენზე, რაც მხოლოდ მან იცის.

- ვიქტორიამ, ჩემძე ძალიან ბევრი რამ იცის.

- ის ამბობს, რომ 27 წლის წინ, საშობიაროდან დაიკარგა ბავშვი, ამის შესახებ არაფერი იცი?

- არა არ ვიცი, რატო ვსაუბრობთ ამ ყველაფერზე არ მესმის. მიდი გადაიღე საჭმელი გაცივდა უკვე.

- დედა, თემას ნუ მიცვლი. შემთხვევით მე ხო არ ვარ ის დაკარგული ბავშვი?

- არა! ღმერთო შვილო, რა სისულელეებს ამბობს თუ გესმის საერთოდ? ცხრა თვე გატარე მუცლით, დაიბადე. ჩემი ორსულობა ყველას ახსოვს შეეკითხე ვისაც გინდა.

- დედა, მთელი ბავშვობა მეუბნებოდნენ, რომ არავის ვგავდი. მეგონა კიდეც, რომ ნაშვილები ვიყავი.

- არასწორად გეგონა. შენ ჩემი შვილი ხარ გესმის! ეგ სისულელე მეორედ აღარ გაიმეორო.

- კარგი დედა, დამშვიდდი... მაპატიე, შენი ანერვიულება არ მინდოდა, უბრალოდ ძალიან დაბნეული ვიყავი და მჭირდებოდა ამ კითხვებზე პასუხი.

- შვილო, ძალიან გთხოვ ყველას ნუ დაუჯერებ.

- და სკივრი... რა იმალება იმ სკივრში ისეთი, რაც არ გინდა ვინმეს ანახო.

- იმ სკივრში ჩემი წარსულია, ჩემი მძიმე წარსული და არ მინდა უბრალოდ ვინმემ ნახოს. ყველას ადამიანს, აქვს თავისი საიდუმლო, რაც არ უნდა ვინმემ გაიგოს, მათ შორის მეც.

- გასაგებია... წვნიანი გემრიელია. ეხლა მე უნდა წავიდე დროებით. კიდევ შემოგივლით.

- შვილო, ძალიან გთხოვს თავს გაუფთხილდი.

დედაჩემი ავანერვიულე, ფერი დაკარგა, როცა ვკითხე მე ვარ ის დაკარგული ბავშვი? თავდაპირველად ზურგი მაქცია ფანჯრისკენ შებრუნდა სიგარეტს მოუკიდა. ხანმოკლე პაუზის შემდეგ მობრუნდა და მეუბნება, რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ სისულელეა და მე მისი შვილი ვარ. ბავშვობაში ატირებული ნინო, ხშირად მახსოვს. მას შეეძლო საათობით ჩაკეტილიყო სააბაზანოსი და ეტირა. იქიდან, როცა გამოვიდოდა გამიღიმებდა და გულში ძლიერ ჩამიკრავდა. მაძალებდა, რომ წიგნები ხშირად მეკითხა. არდადეგებზე ბაბუასთან, როცა ჩამოვიდოდა ჩემს სანახავად რამოდეენიმე წიგნი, თან მოჰქონდა. მეუბნებოდა, რომ წიგნით ძალიან ბევრ რამეს გავიგებდი. მიყვებოდა მწერლების ავტობიოგრაფიებს, მათ ცხოვრებაზე მიყვებოდა ბევრს. ნინო, როცა დაინახავდა, რომ წიგნის მიმართ გულრილი ვიყავი. ან, რომელიმე ფურცელს დავაზიანებდი, ან წიგნს სადრაც კუთხეში მივაგდებდი. ამისთვის მსჯიდა. მეუბნებოდა, რომ:_ ,, შვილო, ეს ცხოვრება ისედაც გადაშლილ წიგნს ჰგავს, ათასჯერ წაკითხულს წინა თაობის მიერ, მაგრამ დღეისთვის მაინც გაუგებარსა და ამოუცნობს. არსებობს საზოგადოების გარკვეული ნაწილი, რომელიც კითხულობს იმისთვის, რათა ამაღლდეს საკუთარ ცხოვრებაზე და ჩასწვდეს სხვისას. ლიტერატურაში წვრილმანიც ხომ მკითხველისთვის აშკარა და ნათელი ხდება. ავტორი ამაყობს თავისი შემოქმედებით, ის ბედნიერია, როდესაც ხვდება, მისი ნაწარმოები საზოგადოების დიდმა ნაწილმა შეიყვარა, როცა ადამიანები ერთხელ წაკითხულს კვლავ უბრუნდებიან ხოლმე, ეს უკვე მწერლის გამარჯვებაა, რევანშია. წიგნი, რომელიც ორჯერ წაკითხვის ღირსი არ არის, არც ერთხელ წაკითხვის ღირსი ყოფილა, რადგან როცა წიგნი მოგწონს, გხიბლავს, როცა მისი კითხვისას უდიდეს სიამოვნებას განიცდი, ლოგიკურია, გიჩნდება სურვილი, დაუბრუნდე განვლილ წუთებს და კვლავ განმეორდეს ის თრთოლვა, წაკითხვამ რომ მოგგვარა ერთხელ.“ მართალია ბავშვობაში თამაში მერჩივნა, ვიდრე წიგნის კითხვა, მაგრამ სწორედ დედაჩემის დამსახურებაა, რომ მე დღეს ძალიან მიყვარს წერა. დარწმუნებული ვარ, რომ ერთ დროსაც მკითხველი, ჩემს შემოქმედებას ჩაუღრმავდება და ემორციებით წაიკითხავს, როგორც მე ამას ბავშვობაში ვაკეთებდი. ნინო, ძალიან პრინციპული ადამიანია. არ უყვარს, როდესაც მის რეპუტაციას შელახავენ. ტყუილი არ უყვარს, თუმცა კარგად შეუძლია საიდუმლოს შენახვა. რაც არ უნდა მოხდეს ის არასდროს გაამხელს თავის საიდუმლოს. დავიჯერე, რომ ის რაც მე ვიფიქრე უბრალოდ სისულელეა, თუმცა ფაქტია, რომ ნინო, რაღაცას მალავს. ვეძებ მეყვავილეს, მინდა სიმართლე მისგან მოვისმინო. უკვე სახლში ვბრუნდები და ტელეფონზე, რატის შეტყობინება დამხვდა. :_ გაბრიელ ძმაო, არ ვიცი სად ვარ, მაგრამ ეს არის მისამართი_ ,,*******_ ** N 26“ ძალიან გთხოვ გადამარჩინე. გოგოებიც აქ არიან. ოფ, სოფია ოფფ. მაინც ვერ მოისვენა. ერთი საათი, მაინც ვერ მოისვენა და თავგადასავლების ძიებისთვის წავიდა. საინტერესოა ეხლა რას გეგმავენ?

* * *

- ეს რა ადგილია, მგონი არასწორად მოვედით. გოგოებო, წამოდი აქედან წავიდეთ.

- ვაუ, ეს სახლი კი არა სასახლეა.

- მელანო, ზუსტად ნახე ეს მისამართია?

- კი, სოფია სწორად მოვედით.

- გამარჯობათ! ვინმეს ეზებთ?

- კი მეყვავილეს, ძალიან მაგარი ქალისთვის მინდა თაიგული. მელანო, გააფრინე რატო მირტყამ?

- შემოდით ბავშვებო, ქალბატონი უკვე გელოდებათ.

- ძმაო, აქედან ფეხით უნდა წავიდეთ? იმხელა გზაა იქნებ სკუტერი მოგეყვანათ?

- რატი, მოკეტე...

- ღმერთო, რა სილამაზე. ასეთ სახლს სიზმარში თუ ვნახავდი. რამხელა ბაღია. ეზოც როგორი სწორია და მოწესრიგებული. ბავშვებო, დარწმუნებული ხართ, რომ სწორად მოვედით?

- ისადა, რამდენი წლისაა ეს მეყვავილე, მგონი ქმარი არ ჰყავს ხო?

-მექალთანე...

- რაო, მელანო რა თქვი ჩემზე?

- არა, არაფერი მოგესმა ალბათ.

- ბავშვებო, კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება გელოდებოდით!

- გამარჯობათ... აქ, წერილების გამო მოვედით.

- აუ, ეს ჩემი ოცნების მოტეციკლეტია. აქ რას აკეთებ ჩემო მშვენიერო?

- რატი, გამოდი აქეთ!

- აუ, შემეშვი რა... ქალბატონო შეიძლება დავჯდე?

- კი, რათქმაუნდა... ისედაც შენია.

- ვერ გავიგე?

- შვილო, შენია შენთვის მოვატანინე დაცვას.

- მადლობა, მაშინ მე წავედი კარგად!

- სად მიდიხარ, მოდი აქ! ქალბატონო, მადლობა, მაგრამ ამ საჩუქარს არ ავიღებთ.

- გოგოებო, მოდი რატის, თავი დავანებოთ და თქვენ მე გამომყევით.

- რა გქვიათ, როგორ მოგმართოთ?

- ვიქტორია, ჩემი სახელია ვიქტორია. წამოდით ბაღში დავსხდეთ.

- საიდან იცით ჩვენზე ამდენი რამ?

- შვილო, რაც გაბრიელის გარშემო ხდება მე ყველაფერი ვიცი.

- ჩვენ ყველა გიცნობდით, როგორც მეყვავილე. ეს სახლი, ეს ყველაფერი. რაში გჭირდებოდათ ქუჩაში გამოსვლა?

- ბავშვებო, რასაც ეხლა ხედავთ, ყველაფერი ჩემი შრომის შედეგია. მე დავობლდი ძალიან პატარა ასაკში. მე ჩემ მშობლებთან ერთად მოვყევი ავარიაში. მანქანაში რამოდენიმე თვის ძმა მეჯდა გვერდით, მას გაბრიელი ერქვა, როდესაც გონზე მოვედი გავიგე, რომ ყველა გარდაიცვალა ჩემს გარდა.

- ძალიან ვწუხვართ, მძიმე ისტორია გადაგიტანიათ.

- 16 წლის ასაკში გავიცანი ნინო, ის ჩემი საუკეთესო მეგობარი გახდა. ერთად ძალიან ბევრი რამ გადავიტანეთ. თავიდან მე მის მშობლებთან ერთად ვცხოვრობდი. ერთად ძალიან ბევრს მივარწიეთ. იმ დროს ძალიან ძნელი იყო ცხოვრება, თუმცა ჩვენს შევძელით და სასურსათო მაღაზია გავხსენით. ნინოს, ძალიან პატარა ასაკში შეუყვარდა ბიჭი და ცოლადაც გაყვა. მის შემდეგ ჩვენი მეგობრობა გაცივდა. მეტიც ხშირადაც ვერც ვახერხებდით ერთმანეთის ნახვას, როდესაც გავიგე, რომ ნინო, ფეხმძიმედ იყო ვთხოვე, რომ თუ ბიჭი დაიბადებოდა მისთვის გაბრიელი დაერქვა. ასეც მოხდა ნინო, ბიჭზე იყო ფეხმძიმედ. ძალიან რთული ორსულობა ჰქონდა, ხშირად მირეკავდა კიდეც სიკვდილის ეშინოდა ძალიან.

- ქალბატონო, თქვენთან კიდევ ერთი ახალგაზრდაა გკითხულოთ.

- ვინ არის, გაბრიელია?

- დიახ, ქალბატონო ეგ არის. რა ვქნა შემოვუშვა?

- კი, შემოუშვი.

- მელანო, გაბრიელი აქ რას აკეთებს?

- არ ვიცი, ალბათ რატიმ უთხრა.

- არაუშავს გოგოებო, მეც მინდოდა მისი ნახვა.

* * *

- რატი, აქ რა ხდება, ეს ვისი სახლია?

- არ ვიცი ძმაო რა ხდება, მაგრამ შეხედე რა მოტოა.

- მოიცადე, წესივრად მიპასუხე ვისია ეს სახლი?

- შემოდი შვილო, გელოდებოდით!

- ვიქტორია... ეს თქვენი სახლია?

- კი შვილო, რამდენადაც არ უნდა გაგიკვირდეს. მეყვავილე აქ ცხოვრობს.

- გოგოებო, აქ რას აკეთებთ?

- წამალი! წამალი დამავიწყდა.

- არაუშავს შვილო, დრო კიდევ გვაქვს. ჩვენს სტუმარს წამლისთვის წყალი მოუტანე.

- ახლავე ქალბატონო!

- დედაჩემს უკვე ველაპარაკე. არ ვიცი რის მიღწევას ცდილობთ, მაგრამ ის რაზეც თქვენ მესაუბრეთ ყველაფერი ტყუილია.

- გაბრიელ, შენს მოსვლამდე გოგოებს, უკვე ვესაუბრე. ნინო, ალბათ გეტყოდა, რომ წლების წინ მისი საუკთესო მეგობარი ვიყავი.

- კი ეგ მითხრა, მაგრამ დაკარგული ბავშვის შესახებ არაფერი.

- გასაგებია ნინომ, მთავარი საიდუმლოს შესახებ არაფერი გითხრა. შვილო, გინდა ცალკე ვისაუბროთ?

- არა, არ არის საჭირო, ჩემს მეგბრებს არაფერს ვუმალავ. ასე, რომ აქ ვისაბროთ. ნაშვილები ვარ ხო? ამის განცდა ბავშვობაში, ყოველთვის მქონდა. ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ მე მათი ნამდვილი შვილი არ ვიყავი.

- შვილო, მე ველოდებოდი, რომ ამას ნინოსგან გაიგებდი. მე ნინოს ამის შესახებ ხშირად ვესაუბრებოდი, თუმცა უშედეგოდ. ნინოს, ძალიან რთული ფეხმძიმობა ჰქონდა, ეშინოდათ რომ ბავშვი მკვდარი დაიბადებოდა. ნინომ, ბავშვის მოცილებაზე უარი თქვა, რადგან იცოდა, რომ მის შემდეგ ბავშვს ვერ გააჩენდა. მშობიარობას მე დავესწარი. ბავშვი, გარდაცვლილი დაიბადა. გვერდით ბლოკში, იმავე დროს ქალმა იმშობიარა მასაც ბიჭი ეყოლა. ქალი, ძალიან სუსტად იყო. მას მათხოვარს ეძახდნენ. ექმიმმა ჩათვალა, რომ დედა, ბავშვს ვერ გაზრდიდა და ის ბიჭი, ნინომ წამოიყვანა. ფული კი ექიმს, გადაუხადა, რომ ყველანაირი ინფორმაცია განადგურებულიყო ამის შესახებ. ზურა, ძალიან გვიან მოვიდა, ჩაეხუტა თავის შვილს და ყვიროდა ,,მშოფლიოში ყველაზე ბედნიერი კაცი ვარ!“ გავხდი მომსწრე იმ დანაშაულის. მთელი ცხოვრებაა ეს დანაშაული მკლავს. მშობიარობიდან, რამოდენიმე საათის შემდეგ ქალი, გარეთ გააგდეს. მაშინ ზამთარი იყო და გარეთ ყინავდა. იმ ქალს მივუახლოვდი და დახმარება შევთავაზე. მან ხელი მკრა და ეზოში დარჩა ჩაკეცილი. მის შემდეგ რამდენჯერაც ის გზა გავიარე ის ქალი, საავადმყოფოს ეზოში იჯდა და ელოდებოდა პასუხს კითხვაზე:_ სად არის ჩემი შვილი? დამიბრუნეთ ჩემი ბიჭი!

- საკმარისია! გაჩუმდით ძალიან გთხოვთ...

- ძვირფასო, კარგად ხარ?

- სოფია, მგონი ეხლა მაგ შეკითხვას არ უნდა მისმევდე. დედაჩემი... არ მჯერა, რომ ეს დედაჩემმა გააკეთა? ქალს, ჩემი თავი წაართვა... მე მიყიდა! გესმით ხალხო, გესმით! დედაჩემმა, რა ჩაიდინა?! მოიცადეთ... თქვენ მითხარით, რომ გზა საითაც მიდის იქ არის ჩემი ადგილი. გამოდის, რომ 27 წლის უკან დაკარგული ბიჭი მე ვარ. ანუ...

- კი შვილო, სწორად მიხვდი. პროკურორი მარიამია, ის ქალია, რომელიც დაკარგულ შვილს ეძებს.

- სად იყავით აქამდე? ქვენ იცოდით სიმართლე, მაგრამ არაფერს ამბობდით რატო?

- ნინოს გამო, მეგობრის გამო. ნინო, ყოველთვის თავს დამნაშავედ გრძნობდა. ზურას მიმართ, შენს მიმართ, იმ ქალის მიმართ, ვისაც შვილი წაართვა. ძლიერ ანტიდეპრესანტებს სვავდა, თავის მოკვლდა უნდოდა. ერთხელ გადაწყვიტა კიდეც, რომ მარიამისთვის სიმართლე ეთქვა, მაგრამ გაიგო, რომ გათხოვდა და შვილი შეეძინა. ამან ისევ გადააფიქრებინა სიმართლის თქმა. ჩათვალა, რომ მას კიდევ ჰყავს შვილი, თვითონ კი არ უნდოდა შენ დაკარგვა. შვილო ნინო, ძლიერ არის ავად...

- რა სჭირს დედაჩემს?

- ნინო, თვეებია სიმსივნეს ებრძვის. ის უკვე ქიმიაზეა.

- რაა, ამის შესახებ მამამ იცის?

- კი იცის, უბრალოდ არ ჩათვალეს, რომ შენც უნდა გცოდნოდა.

- ბავშვებო, წამოდით! ძალიან მაგარი რაღაც აღმოვაჩინე... რა ხდება რა სახეები გაქვთ?

- რატი, შენ მე გამომყევი!

- მელანო, რა ხდება?

- წამოდი და გზაში აგიხსნი...

* * *

თითქოს მთელი სამყარო თავზე ჩამომენგრა. თურმე 27 წელი სიცრუეში მიცხოვრია. ვატარებდი გვარს, რომელიც ჩემი არ იყო. ქალს ვეძახდი დედას, რომელმაც მიყიდა. ამას ისიც დაემატა, რომ დედაჩემი, ავად არის და ამას მიმალავდა. პროკურორი მარიამი, რომელიც ჩემს დანახვაზე ყოველთვის ცუდად ხდებოდა. ალბათ ხვდებოდა, გრძნობდა, რომ მის წინაშე იდგა მისი შვილი. ქალი, რომელიც დაამცირეს, მათხოვარი უწოდეს. ქალი, რომელიც საავადმყოფოდან, შვილის გარეშე გამოაგდეს. თვალწინ ჩამიარა ჩემს მთელ ცხოვრებამ. გამახსენდა ყველაფერი... გამახსენდა, როგორ ტიროდა დედაჩემი, სკივრის გახსნის დროს. ვიქტორიამ ისიც მითხრა, რომ იმ სკივრში ნინო, ინახავდა თავისი გარდაცვლილი შვილის სამოსს, რომელიც მისთვის უნდა ჩაცვა გამოყვანისას. ინახავდა ფოტოსურათს, რომელზეც მარიამი და მე ვართ. ის სურათი ჩემს ხელში უკვე მოხვდა, ოღონდ ეს ვიქტორიას დახმარებით. სოფია, ჩემს გვერდითაა, ფეხებში ძალა აღარ მომყვება, ირგვლივ ყველაფერი ჩამობნელდა. მინდა, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყოს გავიღვიძო და მითხრან, რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ ტყუილია, რომ მე დუმბაძე ვარ და არ არის ეს ყველაფერი სიმართლე. გამოსვლისას დავიწყე ყვირილი, შუა ტრასაზე ჩავიკეცე ვხვდები, რომ ჩემს თვალწინ ყველაფერი ქრება. სამყარო ქრება, ადამიანები ქრებიან. ბავშვობა, საშინელი აღმართი და მომღიმარი დედაჩემი აივნიდან... თვალწინ წარმოვიდგენ ამ ყველაფერს და ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი ტყუილი იყო, რომ ეს ყველაფერი კარგად დაწერილ სცენარს ჰგავდა, სადაც ნინომ, თავის როლს, კარგად გაართვა თავი. არ ვიცი ეხლა რა ვქნა მივიდე და ვუთხრა, რომ მე უკვე ყველაფერი ვიცი, თუ გავჩუმდე და არაფერი ვთქვა, რადგან მე მისი დიაგნოზიც ვიცი. დაბნეული ვარ! არ ვიცი ეხლა, სწორი რა იქნება და რა არასწორი. რატი, ჩემს წამოყენებას ცდილობს სოფია, კი შორიახლოს დგას და ცდილობს, რომ ცრემლები შეიკავოს.

* * *

- ადექი ძმაო, უნდა წავიდეთ! ჩვენ ხო ყოველთვის ვდგებოდით. ეხლა არ გაქვს დაცემის უფლება.

- რატი, გესმის დედა, ავადაა ის მალე მოკვდება... გაიგე ყველაფერი, რა თქვა იმ ქალმა დედაჩემზე?

- გაბრიელ ძმაო, ნინო საუკეთესო დედაა, მსოფლიოში ეს არ დაგავიწყდეს. ერთად გავიზარდეთ მეც ნინომ გამზარდა. არ გაქვს უფლება ეხლა ის მიატოვო. მესმის არ არის ნორმარული, რაც ეხლა გაიგე, მაგრამ შენ ჩემზე ძლიერი ხარ, ამასაც გაგავიტანთ.

- რა ვქნა, რა გავაკეთო?

- რა და ადექი, ყველანი დედასთან მივდივართ. გოგოებო, ხო ამბობდით, რომ ეს ნიშანი იყო. ნინო, დამნაშავეა, მაგრამ არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ გაბრიელი, ღირსეულად აღზარდა. აძალებდა წიგნების კითხვას, მაგრამ მისი დამსახურებაა, რომ ეხლა ძალიან ნიჭიერია. პროფესიაც დააძალა, მაგრამ უნდა ვთქვათ, რომ გაბრიელმა, საკუთარი თავი აქ იპოვა. ყველაფერს, რომ თავი დავანებოთ ნინო, იყო ქალი, რომელზეც სულ საუბრობდნენ, რომ ის საუკეთესო დედაა. ეხლა მივხვდი, რომ მეყვავილეს ჩვენთვის კარგი უნდოდა, იმიტომაც შეგვკრიბა ყველა აქ. მან ყველანაირად სცადა ეს მძიმე ისტორია მშვიდად მოეყოლა, ყოველგვარი სირთულეების გარეშე. მან ჩვენზე, იცოდა ყველაფერი. იცოდა, რომ ჩვენ გაბრიელისთვის, ძალიან ძვირფასი ადამიანები ვართ და ამიტომ ვართ ეხლა აქ.

- არ ვიცი, როგორ უნდა მოვიქცე?

- ძვირფასო რატი, მართალია. მესმის ძალიან რთულია, რაც ეხლა მოისმინე, მაგრამ ეხლა დაცემის დრო არ არის. დაგავიწყდა რა მითხარი, როცა გავიგე, რომ ლუკა, ჩემი ნახევარ ძმა იყო. შენ მითხარი, რომ ლუკას, ასე იცნობ თქვენ ერთად გაიზარდეთ და არ გაქვს უფლება უარი თქვა. იგივეს ეხლა მე გეუბნები. ადამიანებმა, შენდობა უნდა ვისწავლოთ. არ არის სწორი, ნინოს საქციელი, მაგრამ მან გაგზარდა მან ჩაგინერგა სიყვარული, სითბო და შრომისუნარიანი გაგხდა. შეიყვარე შენი საქმე რასაც აკეთებ. ყველაფერი მისი დამსახურებაა. ეხლა, როცა ყველაზე მატად სჭირდები უარს ვერ იტყვი მასზე.

* * *

- თომა, ლუკაზე სიახლე არაფერია, მაგრამ ვახტანგზეა სიახლე.

- რა ხდება ბიჭებო, იპოვეთ ვახტანგი?

- კი და მკვდარია...

გაგრძელება იქნება!

გარდაცვალება
,,ბევრ ადამიანს სიკვდილის საერთოდ არ სჯერა და ამბობს, ადამიანის გარდაცვალება ხდებაო.უბრალოდ ფიზიკური არსებობა იზღუდება, სრულიად სხვა სამყაროში გადასახლება და მარადიული სიცოცხლე სიკვდილს არ ნიშნავსო.
ყველაზე უცნაური და ამოუცნობი მოვლენაა ეს ალბათ კაცობრიობის ისტორიაში.დღემდე ვერც ერთმა მეცნიერებამ ვერ გამოიკვლია ეს ფენომენი და დღემდე არავის შეუძლია დანამდვილებით იმის თქმა, თუ რა ხდება გარდაცვალების შემდეგ.
ერთი რუსი მეცნიერი ყვება_\\\\\\\\\\\\\\\"ქმარი რომ გარდამეცვალა, მაშინ დავინტერესდი ყველაზე მეტად, სად წავიდა, გაქრა თუ უბრალოდ სხვა სამყაროში გადაინაცვლა.სულ იმაზე ვფიქრობდი, რა შეიძლება ყოფილიყო სიკვდილი, შეგვეძლო თუ არა სიკვდილის მერე ადამიანებს ერთმანეთის ნახვა...ერთხელაც მესიზმრა, რომ ჩემი ქმარი უკან ბრუნდებოდა როგორღაც და პირველი, რაც მაინტერესებდა, ვკითხე, იქით თუ რამე არის_მეთქი.მან თავი გააქნია და არაო, მიპასუხა.ასე რომ მე ვიცი, სიკვდილი ნიშნავს გაქრობას...\\\\\\\\\\\\\\\"
თუმცა ამ მეცნიერს ბევრი ადამიანი არ ეთანხმება და აქვთ კიდეც მიზეზი.უამრავი ადამიანი ამბობს, რომ კლინიკური სიკვდილის შემდეგ უნახავს ჯოჯოხეთი, სამოთხე, ღმერთი, თავისი ახლობლები, რომლებიც გარდაცვალების მომენტში მის გვერდით არიან და ცისკენ მიაცილებენ.
ამ საკითხთან დაკავშირებით მაინც ვერ ხერხდება ისეთი პასუხის მოძებნა, რომელიც ყველა ადამიანის ცნობისმოყვარეობას დააკმაყოფილებს.მაგრამ როგორიც უნდა იყოს სინამდვილე, ჩვენ მაინც ერთი გამოსავალი გვაქვს.თუ მართლაც არსებობს სიცოცხლის სახეშეცვლილი გაგრძელება, ნამდვილად აქაური ცხოვრების წესის მიხედვით იმქვეყნად ან სამაგიერო მოგვეზღობა, ან საკმარისად დავჯილდოვდებით.და თუ იქ არაფერი არ არსებობს, აქ მით უმეტეს გვმართებს ჩვენს თავში არსებული სიკეთეების მაქსიმალურად გამოვლინება, რომ ამ წუთისოფელში ერთმანეთს ტკივილი შევუმსუბუქოთ და ცხოვრება გავულამაზოთ.“
მახსოვს ბებიაჩემის გარდაცვალებაზე ქალებმა, სკამები ერთ რიგად დააწყვეს თავზე შავი თავსაბურავი მოიხვიეს და მის ადამიანობაზე დაიწყეს საუბარი. მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი და ბევერი რამ ვერ გამერკვია, ვერ ვხვდები რატო იყო საჭირო ეს ყველაფერი. ვხედავდი, რომ ბებიაჩემს ტკბილად ეძინა. კარები ღია იყო და ესეც ვერ გამერკვია რატო? ზამთარი იყო, გარეთ ციოდა. არადა ბებიაჩემს, სიცივე არ უყვარდა სულ ბუხართან იჯდა. ან ის ადამიანები, რატო ისხდნენ ბებიაჩემის გარშემო, თანაც ქურთუკებით? 10 წლის ბავშვმა, ეს ყველაფერი ვნახე პირველად და გაკვირვებული მამაჩემს ვკითხავდი ხოლმე:_ მამა, ასე რატო ხდება? ისინი, რატომ ზიან ბებიას გარშემო, არ სცივათ? მამა კი მპასუხობდა.: _ შვილო, ასეა წესი. ჩვენ ასეთი საქციელით ბებიას, პატივს მივაგებთ. მის შემდეგ გავაცნობიერე, რომ გარდაცვლილ ადამიანი, უფრო უნდა დააფასო, უფრო უნდა შეიყვარო და სამწუხაროთ დღესაც ასეა. არიან ადამიანები, ვინს სიცოცხლეში უნდა გვიყვარდეს, სიცოცხლეში უნდა დავაფასოთ, რომ შემდეგ თავად ჩვენ არ აღმოვჩნდეთ უცხონი მათთვის. გამახსენდა ქალი, რომელსაც მთაში ოთარაანთ ქვრივს ეზახდნენ. მის დაკრძალვაზე ორიოდე კაცი მოვიდა. განა იმიტომ, რომ ცუდი ადამიანი იყო არამედ იმიტომ, რომ არავინ ყავდა და მარტო იყო.
მე და თომა დანაშაულის ადგილზე იმ ღამესვე წავედით. იქ, ეხლაც ექსპერტ-კრიმინალისტები მუშაობენ. ლუკა, ჯერ კიდევ გაუჩინარებულია. მას, პოლიცია ეძებს. ლუკა, ვახტანგის მკვლელობაში, ერთ-ერთი ეჭვიმიტანილია. ეხლა მაკასთან ვარ ის ამტკიცებს, რომ მისი შვილი, ამას არ გააკეთებდა. სოფიაც, დაბნეულია ვერაფერს ამბობს. მელანო, ერთადერთი ადამიანია ვისაც შეუძლია ლუკას მობრუნება. რამოდენიმე დღის წინ მხოლოდ მას ელაპარაკა. თომამ, როგორც სწორად დაადგინა მისამართი პატარა ხის სახლი, სადაც ვახთანგი, იმალებოდა, თუმცა ადგილზე მისულს არც ვახტანგი და არც ლუკა დაგვხვედრია.
* * *
რამოდენიმე დღის წინ.
- ვიცოდი, რომ აქ იქნებოდი.
- ლუკა შვილო, როგორ მიხარია შენი ნახვა.
- არ გეყო? არ გაძეხი, ადამიანების უბედურებებით? ჯერ მამაჩემი მოკალი, შემდეგ სოფიას მიაყენე წრილობა. მე შენ გაგაფთხილი, რომ სოფიას და მაკას არ შეხებოდი. ამის გამო აქედანაც კი წავედი. ისინი, მივატოვე და წავედი. შენ რა გააკეთე? გეკითხები და მიპასუხე!
- შვილო, დამშვიდდი ნუ ყვირი. სოფიასთვის, არ მინდოდა რამის დაშავება. გაქცევა სცადა ვეუბნებოდი, რომ არაფერს დაუშავებდი, მაგრამ ის, მაინც გარბოდა. იარაღიც შემთხვევით გამივარდა. ეხლა, როგორ არის? ხო, კარგად არის?
- შემთხვევით არა, შემთხვევით გაგივარდა. ხოდა აი, შეხედე! მე შემომხედე! ეხლაც შემთხვევით გამივარდება იარაღი.
- შვილო, არ გინდა ეს არ გააკეთო! ჯანდაბა! ხო, მე მანიაკი ვარ. ბევრ ადამიანს, დავუშავე, მაგრამ შვილო, შენ ნუ გახდები ადამიანის მკვლელი.
- შენ, ეს გადარდებს ხო? გადარდებს, რომ მე მკვლელი გავხდები. სიცოცხლე გამიმწარე, საკუთარი თავს ავუკრძალე ბედნიერება. ვამბობდი კიდეც, რატომ დავიბადე. ყველაფერი, რომ ასე არ ყოფილიყო. მე, რომ არ დავბადებულიყავი. ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა. იცი, მამა მიყვარდა. შენ, ყველაზე საყვარელი ადამიანი წამართვი. თავიდან ვიფიქრე კიდეც, რომ ერთხელ დავკარგე უკვე მამა. ვცადე შემყვარებოდი, მაგრამ შევცდი, თურმე შევცდი და შენ ყველაზე დიდი არარაობა ხარ, ვისაც კი ვიცნობ. მცხვენია, რომ მამაჩემი გქვია.
- შვილო, ძალიან გთხოვ იარაღი დაუშვი. შენ ასეთი არ ხარ.
- კი, მე ასეთი არ ვარ. მე, ჩემს მშობლებს, ასეთი არ გავუზრდივარ, მაგრამ სისხლი მაქვს მკვლელის.
- ეს არ გააკეთო...
- შემომხედე! თავი აწიე და თვალებში შემომხედე. არაფრის თქმა არ გინდა? არ გინდა შვილს, რამე უთხრა უკანასკნელად?
- მაპატიე, ყველაფრისთვის მაპატიე შვილო.
- იარაღი დაუშვით!
- ვაა, მამაჩემო მონები აქაც გყოლია.
- იარაღი დაუშვით თორე გესვრით!
- მისმინეთ მონებო, მე ამ კაცის შვილი ვარ. იცოდეთ, რომ მისი გარდაცვალების შემდგომ მე უნდა მემსახუროთ. მგონი ჯობია აქედანვე გაუგოთ ერთმანეთს.
- ბოსს, ეს ბიჭი სიმართლეს ამბობს?
- ტყუილია! ის, არ არის ჩემი შვილი. ესროლეთ!
- ყოჩაღ მამაჩემო, როგორ შეგიძლია საკუთარი სიცოცხლის გამო ნებისმიერი გაწირო, თუმცა კი, მოველოდებოდი ამას. ბიჭებო, აბა ორივეს შემოგვხედეთ არ ვგავართ ერთმანეთს?
- კი, თანაც ძალიან.
- მოდით მაშინ ძალიან საინტერესო რამეს შემოგთავაზებთ. ეს ყველას გეხებათ. ვახტანგი, არ არის ადამიანი, რომელიც თავის სიტყვას ასრულებს. აქედან, როგორც კი გახვალთ ტელეფონზე, თქვენი ოჯახის წევრების გარდაცვალების შესახებ შეიტყობთ. მე კი შემიძლია მათ დაცვაში დაგეხმაროთ.
- ამისთვის რა უნდა გავაკეთოთ?
- ეგრე რა, ყოჩაღთ ბიჭებო! თქვენი უფროსი, დააბით და სარდაფში ჩაკეტეთ.
- რას, აკეთებთ? ხელი გამიშვით! იცოდეთ მოგკლავთ!
- ტყუილად ყვირი, უკვე ჩემს ხელში ხარ და დროა პასუხი აგო ყველა შენს ჩადენილ დანაშაულებებზე.
* * *
ახლანდელი დრო!
- მელანო, ვის სწერს ასე გამუდმებით?
- რა შენი საქმეა?
- იცოდე, თუ იცი სად არის ლუკა და გვიმალავ...
- რატი, მე არაფერი არ ვიცი. უკვე მილიონჯერ გავიმეორე.
- მგონი შენ, ეგ ბიჭი ძალიან შეგიყვარდა.
- რატი, გამატარე! უკვე ძალიან მიშლი ნერვებს.
- არა კარგი ბიჭია, ეხლა მთავარია მკვლელი ეგ არ აღმოჩნდეს.
- რატი, რა გინდა?
- ეხლა ხვდები მე რადღეში ვარ, როცა შენ მიბურღავ ტვინს?
- სამაგიეროს მიხდი?
- არა, როგორ გეკადრება.
- შეიძლება, ცოტახნით მაინც გაჩუმდეთ? ისედაც რთული სიტუაცია.
- გაბრიელ, ჩემი ბრალი არ არის რატიმ, დაიწყო.
- დავიღალე ერთიდაიგივე მიზეზის მოსმენით. მელანო, ლუკას კიდევ არ მოუწერია?
- არა, რომ მოეწერა გეტყოდით.
* * *
\\\\\\\"გენიალურია ქართული სიტყვა გარდაცვალება, რაც გულისხმობს იმას,
რომ პიროვნება კი არ ქრება, არამედ იცვლება, სიცოცხლის ერთი მდგომარეობიდან მეორეში გადადის...გარდაცვალება სინამდვილეში ხელახალი შობაა სხვა სამყაროში\\\\\\\"._ ილია II.
ყოველთვის მქონდა იმის განცდა, რომ ადამიანები, არასდროს ფიქრობენ გარდაცვალებაზე, ან არ უნდათ, რომ ამაზე იფიქრონ. აი, მე უკვე 27 წლის ვარ, თუმცა ამაზე არასდროს მიფიქრია. ბავშვობაში მეგონა კიდეც, რომ ადამიანები, ცხოვრებას ცამდე კიბის ასვლით აგძელებენ და შემდეგ კიბე ტყდება. თუ ნაპრალი პატარაა და ფეხს გადააბიჯებ, ცხოვრებას აგრძელებ და თუ შუალედი საკმაოდ დიდია, ესიგი ეს არის დასასრული. ერთხელ ბაბუამ მითხრა, რომ ადამიანებს, იმდენი უნდა ჰქონდეთ თავის ცხოვრებაში გაკეთებული, რომ უკან მოსაბრუნებელი გზა აღარ დარჩეთ. მე უკვე 27 წლის ვარ და არ ვიცი, მზად ვარ თუ არა ამ ყველაფერზე ვიფიქრო. დედაჩემი, ავად არის. მისი, ნახვა ჯერ კიდევ ვერ შევძელი. არ ვიცი ალბათ ამისთვის გამბედაობა არ მეყო ან არ ვარ მზად. არც პროკურორი მინახია, თუმცა დღეს დილით გზაში შევხვდი ილიას. ის გამოცდებიდან სახლში ბრუნდებოდა. ავტობუსების გაჩერებასთან იდგა. მანქანა გავაჩერე და სახლამდე წაყვანა შევთავაზე. ჩემს ემორციებს, განცდებს, ალბათ სათანადოდო ვერ ავღწერ. ერთდროულად დამცხა და შემცივდა კიდეც. საჭეს ხელს მჭიდროდ ვუჭერდი და ვცდილობდი სახეზე, ბედნიერი ღიმილი შემენარჩუნებინა.
ილიაც, დაღლილი იყო სახეზე ეტყობოდა, თუმცა ჩემი ნახვა ძალიან გაუხარდა და ეგრევე მის მომავალზე დამიწყო საუბარი. ეტყობოდა, რომ ძალიან გახსნილი და პირდაპირია.
* * *
- აქ რას აკეთებ? აქ მუშაობ?
- არა, მეგობართან მივდივარ და ამ გზის გავლა მიწევს. შენ რას აკეთებ აქ?
- დღეს პირველი გამოცდა მქონდა. ჩემი ავტობუსი აქედან გადის.
- რაზე აბარებ გადაწყვიტე?
- რამოდენიმე ფაკულტეტს ჩავწერე, თუმცა მაინც იურიდიულზე მინდა ჩაბარება. შენ, როცა აბარებდი გადაწყვეტილი გქონდა?
- კი, მე დიდი ხნის წინ დავიწყე ჩემს პროფესიაზე ფიქრი.გადაწყვეტილების მიღებაში დამეხმარე დედა.
- დედაჩემი, პირიქით მეუბნება:_ არჩევანი შენ უნდა გააკეთო. შეყვარებული მყავს, ის უკვე სტუდენტია მომავალში საზღვარგარეთ გვინდა, რომ ერთად წავიდეთ სასწავლებლად.
- ამაზე დედაშენი, რა აზრის არის?
- არ უნდა მითხრას. ამბობს:_ მომენატრებიო, თუმცა ცდილობს ჩემს ცხოვრებაში ზედმეტად არ ჩაერიოს.
- როგორი ურთიერთობა გაქვთ?
- ვისთან დედასთან?
- კი, დედასთან.
- მე და დედა, საუკეთესო მეგობრები ვართ. მამაც ეჭვიანობს, თუმცა მასაც ბევრ რამეს ვუყვები.
- თავისუფალ დროს რითი ერთობით? ვიცი კითხვებით თავი უკვე მოგაბეზრე თუ გინდა არ მიპასუხო...
- არა, დეტექტივებთან საუბარი საინტერესოა. თავისუფალ დროს ერთად ფილმებს ვუყურებთ. უქმე დღეეეებში ქალაქ გარეთ გავდივართ და ბარბექიუს ვაწყობთ... კიდევ ბევრ რამეს მოგიყვებოდი, მაგრამ უკვე მოვედით. აი, ეს არის ჩემი სახლი. აქ გამიჩერე.
- ილია, დედას გაუფთხილდი კარგი. ის საუკეთესოა...
- კარგი, ნახვამდის!
***
რა საოცარია არაა, არადა დედაჩემს, ჩემთან ერთად ფილმი არასდროს უყურებია და არც ერთად პიკნიკზე წავსულვართ ქალაქ გარეთ. გამიხარდა, რომ ილია, ბედნიერი ბავშვია. ჩემგან განსხვავებით საიდუმლოებებით მოცულ ოჯახში არ ცხოვრობს. მომავალი უკვე დაგეგმილი აქვს და წარმატებებისკენ მიისწრაფის. მომეწონა ისიც, რომ სწავლის გაგრძელება უნდა. ეხლა დაძაბულობა უფრო გაიზარდა. აქ პოლიცია მოსული და მაკას, უამრავ კითხვას უსმევენ. მაკა, დაბნეულია იმტკიცება, რომ მისი შვილი მკვლელი არ არის. ის არავის არაფერს დაუშავებდა. სოფია, მოდის და მეკითხება.:_ გაბრიელ, ეს ყველაფერი სიმართლე, რომ იყოს? ლუკა, მართლა მკვლელი რომ აღმოჩნდეს დამშორდები? მე ჩავეხუტე და ვამშვიდებ.:_ სოფია, რაც არ უნდა მოხდეს მე შენ არ დაგკარგავ.
* * *
- ბავშვებო, ყველანი აქ მოდით!
- მელანო, მოხდა რამე?
- ლუკამ მომწერა.
- მიდი წაიკითხე.
- ,,მელანო, მკვლელი მე ვარ. მკვლელი, საკუთარ მამამ გამხადა. სისხლში მაქვს ხელი გასვრილი. ასეთ მდგომარეობაში, სახლში ვერ დავბრუნდები. მაკას და სოფიას, თვალებში ვერ შევხედავ. მალე მათ სახელზე წერილი მოვა გამოსამშვიდობებელი. შენ კი გეტყვი, რომ ჩემს ცხოვრებაში, იყავავი ერთადერთი ქალი, ვისი გამოხედვაც დავიმახსოვრე. ვიმედოვნებ, რომ იპოვი ადამიანს, ვინც მთელი გულით შეგიყვარებს.“
- არა, ხო ვამბობდი არა.
- რატი, ეხლა ამის დრო არ არის.
- ტყუილია! ჩემი ძმა, მკვლელი ვერ იქნება.
- ძვირფასო დამშვიდდი ძალიან გთხოვ. გარშემო პოლიცია და გაიგებს.
- დედაჩემი, ამას ვერ გადაიტანს. სანამ რამე ჩაუდენია უნდა ვიპოვოთ.
- შენც იმას ფიქრობ რასაც მე?
- კი მელანო, ლუკას აქვს გადაწყვეტილი. წინააღმდეგ შემთხვევაში ამას არ მოგწერდა. გაბრიელ, შეგიძლია დაადგინო შეტყობინება საიდან არის გამოგზავნილი?
- მე არა, მაგრამ რატის შეუძლია.
- წამოდით ოთახში ავიდეთ, თორე აქ ყველა, ხელებში გვიყურებს.
- მალე გაარკვევ?
- ვეცდები ყველანაირად.
* * *
რამოდენიმე დღის წინ!
- აბა მამაჩემო, თავს როგორ გრძნობ?
- რა გინდა ჩემგან? რატო არ მკლავ?
- მინდა, რომ იწვალო ისე, როგორც მე ვიწვალე მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ. მინდა იწვალო ისე, როგორც ის ახალგაზრდები, წვალობდნენ შენ, რომ იყენებდი. მინდა იწვალო, იმ ბავშვის მშობლების ხარჯზე, ვინც დახოცე გინდა კიდევ გავაგრძელო?
- მე ისინი არ მომიკლავს! მე მკვლელი არ ვარ!
- რა უცვოდველი ხარ. თაგვის სოროში დამშეულ ვირთხას ჰგავხარ. მოკვდები და შენთან დაკრძალვაზე არავინ მოვა. ყვავილს კი არა ერთ წიქასაც არავინ წაგიქცევს. სასაფლაოსაც მიატოვებენ. ელენაზე არ იდარდო. წკვიანი გოგოა და საკუთარ თავს კარგად მიხედავს.
- წყალი... წყალი მინდა...
- წყალი გინდა? აი, აიღე.
- ეს რატომ გააკეთე?
- შენ იცი, რომ ადამიანები წყლის მოპოვებისთვის ბევრ რამეს აკეთებენ. შენ ამისთვის რა გააკეთე? ადამიანების გამწარების გარდა რა გიკეთებია? თავზე წყალს მხოლოდ შენნაირ ადამიანებს ასხავენ. აი, რატომ გავაკეთე ეს.
- გივი ძმაო, მიშველე! შენს შვილს, ჩემი მოკვლა უნდა.
- ყოჩაღ! დახმარებას უკვე მამაჩემს სთხოვ? შეხედე! კარგად შეხედდე და გაიხსენე, როგორ ჩაუყარე საწამლავი სასმელში. გაიხსენე, როგორ მოკალი საუკეთესო მეგობარი!
- საკმარისია! ძალიან გთხოვ აღარ გააგრძელო...
- გინდა ის საღამოც გავიხსენოთ 5 წლის ბავშვს, როგორ მოუკალი მშობლები, როგორ ტიროდა ბავშვი, თავგამეტებით დედას! შენ კი, როგორ თამამად გამოკარი იარაღს ორჯერ ხელი. რატო მამაჩემო, ეს ყველაფერი რატომ გააკეთე?
- მან მე მიღალატა. საქონელი მომპარა და გაიქცა.
- და ამის გამო... ამის გამო ბავშვს მშობლები თვალწინ დაუხოცე? ჭირსაც წაუღია შენი საქონელი! ადამიანების, სიცოცხლეზე მნიშვნელოვანი იყო ის საქონელი? მიპასუხე!
- ძალიან ძვირი ღირდა, ბევრი ფული დავკარგე... შვილო, აღარ შემიძლია. აქ, ძალიან სიბნელეა. გარეთ გამიყვანე.
- სინათლე გინდა? ბიჭებო, აიყვანეთ! მამაჩემო, მე შენგან განსხვავებით ადამიანობა კიდევ შემრჩა. სიკვდილის ბოლოს სინათლეს უკანასკნელად შეხედე. კარგად დაიმახსოვრე, რადგან ვეღარასოდეს ნახავ.
- რა გინდა ჩემგან?
- მინდო, რომ მოკვდე. აი, ეს მინდა. ლამაზია არა? შეხედე რა ლამაზია სამყარო და ალბათ ტატიანასაც, როგორ უხაროდა არა? რამდენი გეგმები ჰქონდა შვილთან დაკავშირებით? ალბათ უკვე დაწყებული ჰქონდა ფიქრი სად შეიყვანდა ბაღში, სკოლას როგორ დაამთავრდება და რას აიჩევდა პროფესიას. ალბათ ფიქრობდა, როგორ მამაკაცს შეხვდებოდა ცხოვრებაში. შენ კიდევ რა გააკეთე? ტატიანა, ბავშვთან ჩაჩინებული გაგუდე. ელენამ დღემდე იცის, რომ დედამისი, მასზე მშობიარობას გადაყვა. მიდი ამაზეც მიპასუხე ეს რატომ გააკეთე? იქნებ ამაზეც გქონდეს ლოგიკური ახსნა?
- დამემუქრა, რომ შვილს წამართმევდა. შემეშინდა! ხო, შემეშინდა, რომ მასაც შენსავით დავკარგავდი.
- იცი რატომ ვიცდიდი ორი წელი?
- რატომ?
- იმიტომ, რომ შენი დანაშაულელბები შემეკრიბა და ცარელა ხელით შენთან არ მოვსულიყავი.
- საიდან გაიგე ეს ყველაფერი?
- ალბათ გაიგებდი, რომ ძალიან ჭკვიანი დეტექტივი გვყავს. შენ სიკვდილის ღირსი ხარ და თუ ვინმემ უნდა გააკეთო ეს მე ვიქნები.
- მესროლე! დასაკარგი ისედაც არაფერი მაქვს.
- არა, მამაჩემო ჯერ კიდევ ბევრი გვაქვს სასაუბრო.
* * *
ახლანდელი დრო
რატი, ისევ ცდილობს მისამართის დადგენას. მელანო, თავზე ადგას, ამოსუნთქვის საშუალების უფლებას არ აძლევს. სოფიას, ერთი სული აქვს ძმა იპოვოს. უნდა სიმართლე მისგან მოისმინოს. აი, თომაც მოვიდა.
- მისმინეთ, მე ვიცი ლუკა სადაც არის.
- ე, ბიჭო აქამდე მოსულიყავი შენც რა შემჭამეს.
- წამოდი მივდივართ!
- ე, გოგოებო თქვენ საით?
- გაბრიელ, მეც მოვდივარ. იცოდე ვერ გადამაფიქრებინებ.
- მეც მოვდივარ. ლუკს ნახვა მინდა.
- მელანო, დამშვიდდი შენს შეყვარებულს დავაბრუნებთ. შენ აქ დარჩი და დაგველოდე.
- გაბრიელ!
- კარგი წავიყვანოთ, ოღონდ იცოდეთ მანქანიდან არ გადმოხვალთ.
აი უკვე ყველანი მანქანაში ჩავსხედით და მივდივართ სასაფლაოზე. ლუკა, მესაფლავეს მეგობარია. იმ დღიდან, როცა მგივი გარდაიცვალა. ლუკა, ვახტანგის გარდაცვალების შემდეგ თავს სწორედ იქ აფარებს. თომამ თქვა, რომ ძალიან მთვრალია და არ წამოყვა. სოფიას, ერთი სული აქვს მანქანა გაჩერდეს, რომ დაბლა ჩამოვიდეს. გზა არც ისე დიდი იყო და ნახევარ საათში უკვე მოვედით.
- გაბრიელ, ეს რა არის რას აკეთებ?
- გოგოებო, იძულებული ვარ მანქანაზე ბორკილებით მიგაბათ.
- კარგით რა, ეს არ იყო საჭირო. ისედაც არ ვაპირებდით გადმოსვლას.
- მელანო, დავიჯერეთ. ბიჭებო, წავედით!
* * *
რამოდენიმე დღის წინ!
- ლუკა, ბოსსი ცუდადაა კვდება. არაფერი გავაკეთოთ?
- რა იყოთ, შემთხვევით ხომ არ გეცოდებათ? იცოდეთ ღალატი არცერთმა გაბედოთ! წავალ მე ჩემს ჩვირფას მამიკოს ჩავხედავ.
- გინდა ცოტა კიდე ვისაუბროთ?
- ძალიან გთხოვ მესროლე... ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია.
- სიკვდილი გინდა? გინდა, რომ მოკვდე? ეხლა ხვდები, როგორია ადამიანებისთვის ტკივილის მიყენება. უნდა დაიტანჯო და ისე უნდა მოკვდე. მოდი იქამდე სტუდენტ ბავშვებზე ვისაუბროთ. როგორ აწამებდი გახსოვს? ხელებს ცხელ ნაკვერჩხალზე, რომ უწვამდი. ამას რატომ აკეთებდი?
- იმიტომ, რომ დავალბას არ ასრულებდმნენ და ფულს მეტს ითხოვდნენ.
- და შენ არ გქონდა საკმარისად მეტი ფული?
- ყოველ ნაბიჯზე მათ ფულს ვერ მივცემდი. საქმე არ უყვარდათ, ზარმაცები იყვნენ.
- რა გაგიეკებია ცხოვრებაში? იმის გარდა, რომ ადამიანებს ამწარებდი.
- შვილების სიყვარული შევძელი თავდავიწყებით.
- გგონია, რომ ეს გადაგარჩენს? ამით გადარჩები?
- არა, არ მინდა სიცოცხლე. მიდი გამოკარი იარაღს ხელი და დამასვენე.
- მე არა, მაგრამ შენ გამოკრავ.
- რაა?
- თუ თვლი, რომ ცხოვრებაში მეტი ვერაფერი შეძელი აიღე ხელი და იარაღს გამოკარი.
* * *
,,სიკვდილი აძლევს დასაბამს უკვდავების იდეას… ამიტომაცაა, რომ ყოფნა-არყოფნის პრობლემა განსაკუთრებული ძლიერებით არის ჩაქარგული რელიგიური მსოფლმხედველობის ყოველ ნაქსოვში. მან სააქიოს, დროულ ცხოვრებას, საიქიო დაუპირისპირა, ხოლო ეს საიქიო აბსოლუტური არსებობისა და უკვდავების კვარცხლბეკზე აამაღლა… სიკვდილი თვით სიცოცხლეში მარხია; იწყება თუ არა სიცოცხლე, იწყება იგიც და მასთან ერთად წინ მიილტვის…“ ადამიანო, როცა შენი ცხოვრების იმ ეტაპს აღწევ, რომ უნდა იფიქრო ვიღაცის საკეთილდღეოდ. უნდა იფიქრო სიკეთისთვის, უნდა შეგეძლოს გამოხატო ყველა ემორცია, რომ ადამიანებმა კარგად გაგიცნოთ. თუ შენ ცოცხალი ხარ ესეიგი რაღაცის შექმნა, გაკეთება შეგიძლია. თუ შენ ცოცხალი ხარ, უნდა შეგეძლოს ადამიანებისთვის, მოიტანო ბედნიერება, სიხარული და ის ღირებული რაღაცეები, რაც მას შეამკობს, მათ გააბედნიერებს. ადამიანს, რომელსაც ცხოვრებაში გააჩნდა ყველაფერი. ყავდა არაჩვეულებრივი მეგობრები,მან კი ეს ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით გაანადგურა. შეეძლო მეგობრისთვის აეხსნა კიდეც, მაგრამ არა! მან შეცდომებზე, შეცდომები დაუშვა და მოკლა უამრავი უდანაშაულო ადამიანი. დიახ! ის იყო მკვლელი და ის მოკვდა. ეხლა მასთანათ არავინ მივა, არავინ დააწყობს სკამებს ერთ რიგადად და არავინ ჩაიცმვს შავს მის გამო. არც დაკრძალვის შემდეგ არავინ წააქცევს ერთ ჭიქა ღვინოს. არავინ იტყვის მასზე. საწყალი დაღუპულაო. მას შეეძლო უკეთესი ცხოვრება შეემნა, თუმცა მან ასეთი გზა აირჩია. სრულიად მარტო და უამრავი შეცდომებით. სიკვდილის ბოლოს შეხვდა შვილს, რომელიც ყველაზე მეტად უყვარდა, აღმერთებდა. ეხლა კი ისიც არ დარდობს მის გამო. მივედით! პატარა მიყრუებული ოთახია გარშომო ყველგან სასფლაოა. ლუკას, თავი ქვემოთ აქვს ჩახრილი. იატაკზე ზის და ხელში ნახევრად სავსე არკოჰოლის ბოთლი უჭირავს. მეორე ხელი, სულ სისხლიანი აქვს. ეტყობოდა, რომ ძალით დაიზიანა.
* * *
- სოფია, თმისამაგრი დავაგდე შეეცადე მიწვდე. შენკენ დავარდა.
- ეს რაში გვჭირდება?
- ამით ხელებიდან ბორკილების მოხსნას შევძლებთ. გეფიცები არ არიან ნორმარულები. გასაგებია მანქანაზე მიგვაბა, მაგრამ ერთმანეთზე მიბმა რაღა საჭირო იყო?
- გავხსენი! მე გავიხსენი.
- სოფია, დროზე მიდი ეხლა მე გამიხსენი.
- ესეც ესე წავედით! შენ დაინახე საითკენ წავიდნენ?
- კი, წამოდი აი, აქ ხელმრჯვნივ შეუხვიეს.
* * *
- ლუკა, ძმაო მიდი თავი ზემოთ აწიე.
- გაბრიელ, ძმაო მე კვლელი ვარ... თვალებში ვერ ჩაგხედავ.
- ძმაო! როგორ ხარ? თუ ღმერთი გწამს მითხარი, რომ ვახტანგი, შენ არ მოგიკლავს?
- გოგოებო, ეს როგორ მოხდა?
- ჩემი თმისამაგრის გავხსენით. ეხლა ამის დრო არ არის. ლუკა, როგორ ხარ?
- გოგოებო, მკვლელი ვარ მე მოვკალი ვახტანგი. ვირაცას ეს ხომ უნდა გააკეთებინა. ხოდა ეს მე გავაკეთე.
- აუ, შეეშვირ რა. მთვრალია და რაღაცას ბოდავს.
- იმედია რატი, ამჯერად სიმართლეს ამბობ.
- ძვირფასო, მე ყოველთვის სიმართლეს ვამბობდი.
- რა ხდება? გარეთ რა ხმაურია?
- პოლიცია...
- გაბრიელ, გააკეთე რამე! ლუკა, ციხეში არ უნდა წავიდეს.
- სოფია, მაპატიე. ლუკას, ადრე თუ გვიან იპოვიან.
- პოლიცია! ლუკა დაკავებული ხართ განძრახვ მკვლელობაში. დანარჩენს განყოფილებაში გავარკვევთ.
- მოეცით! უფლება მომეცით გაბრიელს დაველაპარაკო.
- მეგობრებო ცოტახანს მოიცადეთ.
* * *
- გაბრიელ, ძმაო მართალია ვახთანგი ჩემი იარაღითაა მოკვლილი, მაგრამ მე არ მომიკვლავს. ბოლოს იმ ზომამდე მივიყვანე, რომ თავი მოიკლა. ერთადერთი მოწმე ქრისტია, ის მის გარდაცვალებამდე რამოდენიმე საათით ადრე მოვიდა.
- კარგი წადი დანარჩენს მე გავარკვევ. ყველაფერს გავაკეთებ, რომ ციხიდან მალე გამოხვიდე.
- ვახტანგმა, გარდაცვალებამდე თქვა:_ სიკვდილის შემდეგ უფრო საშიში გავხდები. ძალიან გთხოვ ჩემი ოჯახი და გოგოები დაიცავი.
- იცოდე მალე გამოხვალ. ეს არ დაგავიწყდეს.
- და კიდევ ელენა, ყველაფერი გააკეთეთ, რომ მან არაფერი გაიგოს, როცა დრო მოვა ყველაფერს მე ავუხსნი.

* * *
რამოდენიმე თვის შემდეგ .
,,ალბათ წარმოუდგენელია და ბევრ თქვენგანს გაუკვირდება კიდეც ისეთი
საქმიანობის და პროფესიის არსებობა , როგორიც - კერძო
დეტექტივია. ფილმებში ხშირად გვინახავს როგორ ქირაობენ კონკრეტულ პირს
პირადი თუ საქმიანი ურთიერთობების გასარკვევად და ფაქტეების
დასაზუსტებლად. ისინი არკვევენ ისეთ დეტალებს რაც ჩვეულებრივი
ადამიანისთვის ძნელი გასარკვევია, იყენებენ სხვადასხვა საშუალებას,
უღებენ ფოტოებს, ვიდეოს, აკეთებენ ხმოვან ჩანაწერებს.
თითქოს ეს ხდება მხოლოდ ფილმებში და არა რეალობაში და ან თუ ხდება
აქ არა... მაგრამ თუ თქვენც ასე ფიქრობთ ძალიან ცდებით,
რადგან თქვენს გარშემოც შეიძლება აღმოჩნდეს ნებისმიერ დროს ისეთი
პიროვნება, რომელიც დაქირავებულია და კონკრეტულ საქმეს ემსახურება. თქვენ
თავადაც შესაძლოა გახდეთ ერთ დღეს თვალთვალის ობიექტი. არსებობს სიცრუის დეტექტორი, რომელიც გამოძიების მომენტში ეხმარებათ.
მომსახურებაში შედის დევნა-თვალთვალი და ხშირად კამერას ამონტაჟებენ,
მაგრამ ეს ხდება მხოლოდ დამკვეთის კერძო საკუთრებაში, სხვა ტერიტორიაზე
დაუშვებელია. ბევრ უცნაურ და ექსტრემალურ სიტუაციასთან ერთად არის დრამატული
შემთხვევებიც.“ ჩემ პროფესიამ, ძალიან დიდი გადატრიალება მოახდინა ჩემს ცხოვრებაში. ბევრი პრობლემების მიუხედავად შევიძინე ერთი დიდი ოჯახი. ვიპოვე ანა, რომელსაც წლების განმავლობაში ვეძებდი. შევიძინე კიდევ ერთი მეგობარი, რომელიც ეხლა პატიმარია. ლუკა, სასამართლო სხდომაზე ორი წლის ვადით დააკავეს. მის საქმეში ძალიან კარგი ადვოკატია ჩართული. გვეხმარება პროკურორიც, რადგან ის ერთადერთი ადამიანი იყო, რომელმაც ყველაფერი იცოდა. რამოდენიმე თვის წინ, როცა ლუკა დააკავეს მე ჩემი თანამდებობა დავტოვე,რადგან ჩათვალეს, რომ საქმეს თავი ვერ გავართვი და ბევრი რამ მათთან შეთანხმების გარეშე გავაკეთე. ქრისტი, სასამართლოზე არ გამოცხადებული. ის, ვახტანგის გარდაცვალების შემდეგ გაუჩინარდა. მასზე მის მშობლებმაც არაფერი იციან. მაკა, ყველაზე დარდიანია. ეხლა დაიწყო იმ დღეების დამახსოვრება, როდის შეუძლია ლუკას ნახვა. იმედი არ დაუკარგავს, რადგან დარწმუნებულია, რომ მისი შვილი, პატიმრობას თავს აუცილებლად დააღწევს. დედაჩემი უკვე გაემგზავრა სხვა ქვეყანაში. მას უკვე ჩაუტარდა პირველი ქიმიოთერაპია. ამბობს, რომ სიკვლს არ აპირებს და უკან აუცილებლად გამარჯვებული დაბრუნდება. მას მამაჩემი გაჰვა უკან. იმ დღიდან ტელეფონზე არ წყდება ნათესავების ზარები. ,,შვილო, ეს რა დაგმართნიათ ვიზიარებ..“ ,, ეხლა როგორ არის, უკეთესადაა?“ ,,როდის დაბრუნდებიან? იცოდე არ გამომაპაროთ.“ თითოეული ზარი ჩემთვის ძალიან გამაღიზიანებული იყო. სიმსივნე არ ნიშნავს სიკვდილს! ისინი კი ისე მესაუბრებოდნენ თითქოს და უკვე გარდაცვლილი იყოს. იქნებ ეს ყველამ გაითვალისწინოს. სიმსივნე არის ბრძოლა, რომელიც უცხო ქვეყნიდან გამარჯვებული დაბრუნებას ნიშნავს. გაცილებისას ნინომ შემოიხედა და მითხრა:_ შვილო, მე თუ ვერ დავბრუნდი იცოდე, რომ გაქვს მეორე შანსი... გიყვარდეს დედა. ამ სიტყვებმა ძალიან იმოქმედა ჩემზე. ვერ გავუბედე მეთქვა, რომ დედა, მე ვიცი სიმართლე. ვერ გავუბედე მეთვა, რომ იცი მე მყავს ძმა, რომელსაც ძალიან უნდა სწავლა. როდის ეჩხუბეო დედას? ალბათ ეს კითხვა, რომ დამისვან ვეღარ ვუპასუხებ. ნინოს, გამოხედვა ექსკავატორიდან არ დამავიწყდება, როდესაც მისი თვითფრინავი უკვე აფრენისთვის ემზადებოდა. თვალწინ ყველაფერი წამეშალა. ჩემს წინ მხოლოდ ვხედავდი გამარჯვებულ ნინოს. თვალელებით ძლივს ვიკავებდი ცრემლებს და წარმოვიდგენდი აეროპორტის დიდ კარებს და ნინოს ბედნიერ სახეს, როგორ წევს ხელებს მაღლა და როგორ ამბობს, რომ მე გავიმარჯვე და დავბრუნდი!
* * *
- კარგით რა, ნუ ზიხართ მასეთი სახეებით! აი, ნახავთ გამოსავალს მალე ვიპოვით.
- რატი, გამოსავალი აღარ არსებობს... უკვე სამი თვე გავიდა.
- სოფია, მესმის შენიც, მაგრამ დაწმუნებული ვარ, რომ გაბრიელი იპოვის გამოსავალს.
- გაბრიელ, გისმენთ არის რამე სიახლე?
- საღამოს თომა და პროკურორი ერთად მოვა და მინდა მათ თანდასწრებით ვისაუბრო.
- ძვირფასო, შენ თავს კომფორტულად იგრძნობ?
- კი, ყველაფერი რიგზეა.
- ისე უკვე არ არის დრო მარიამმა, გაიგოს დაკარგული ვაჟის შესახებ?
- არა, ჯერ სანამ ნინო არ დაბრუნდება არ მინდა ამ თემაზე საუბარი.
- კარგი ძმაო, ნება შენია.
- ყავას გავაკეთებ ხო დალევთ?
- კი მელანო, მე უშაქრო ხო იცი.
- კი რატი, ეგ ვიცი.
- ისე თვალი არ გეცეთ. ერთი საათია მშვიდად ზიხართ ისე, რომ არ გიჩხუბიათ. რამე ხო არ მოხდა?
- არა, არაფერი რა უნდა მომხდარიყო...
- რა ამბავია, ცალცალკე მაინც გვიპასუხეთ.
- უბრალოდ დაემთხვა.
- ძვირფასო ერთი წუთი გამომყევი.
- რა ხდება?
- მათ შორის რამე ხდება?
- ვის გულისხმობ?
- მელანოს და რატის შორის ხდება რამე?
- რა სისულელეს ამბობ. მათ შორის არასდროს არაფერი არ მოხდება.
- კარგი ხო, რატო გაბრაზდი?
- არაფერიც მშვიდად ვარ.
* * *
ცხოვრება ადამიანებს უმზადებს ისეთ გაკვეთილებს, რომელსაც ისინი, ადრე თუ გვიან, სწავლობენ. მე ცხოვრებამ, მომიმზადა ისეთი გაკვეთილები, რომელიც ერთერთი იყო დედაჩემის დიაგნოზი. გაკვეთილი მდგომარეობდა შემდეგში. მე უნდა გავჩუმებულიყავი, მე არაფერი არ უნდა მეთქვა იმის შესახებ, რომ ძალიან მეშინია. მეშინია მისი დაკარგვის. არ უნდა მეგრძნობებინა, რომ მეცოდება. ნინო, ყველაზე მეტად ვერ იტარს, როცა ვინმეც ებრალება. ამიტომაც მალავდა იგი მის დიაგნოზს. რასაც აღიქვამთ ის რეალობაა. მე დიდი ხნის წინ გავაცნობიერე, რომ ჩემ პროფესიაში ვიპოვე საკუთარი თავი, რაც ყოველდღე ჩემს თავს ხდებოდა ის იყო ჩემთვის რეალობა. არ მიყვას გამოგონილი, შექმნილი ისტორიები. სწავლა და აღმოჩენა არის ის, რითაც ადამიანები მთელი ცხოვრების განმავლობაში არიან დაკავებული, მიუხედავად ამისა, ამ პროცესში ყველაზე რთული არის იმის გარკვევა, რა არ იციან მათ. ის ყველაფერი რას შენს ცხოვრებაში ხდება დროებითია. ერთ პრობლემას მოყვება მეორე, როცა ცხოვრება გჩუქნის საუკეთესო მომენტებს დატკბი იმ ყველაფრის მთავარია არ დაკარგო მადლიერების გრძნობა. ცხოვრება სავსეა როგორც პოზიტიური, ისე ნეგატიური სიურპრიზებით. ხშირად, ადამიანებს ავიწყდებათ, რომ ცხოვრებაში მთავარი პროცესით, შრომით მიღებული სიამოვნება და გამოცდილებაა და არა – შედეგი. ბევრ ადამიანს, განსაკუთრებით ახალგაზრდებს, უძნელდებათ, რომ დააფასონ ცხოვრება ისეთი, როგორიც არის. ცხოვრებისეული დაბრკოლებებითა და დაშვებული შეცდომებით მიღებული გამოცდილების მნიშვნელობის გაცნობიერება არის გასაღები იმისა, რომ გახდე უკეთესი. ყველაფერი დროებითია, ამიტომ მაქსიმალურად გამოიყენე ის შესაძლებლობები, რასაც ცხოვრება გაძლევს და ამისგან შექმენი საუკეთესო!
* * *
- საღამომშვიდობის! კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება.
- ბავშვებო, მადლობა არ იყო საჭირო ამდენი რამის მომზადება.
- რას ამბობთ პირიქით ესაც ცოტაა, რაც ჩვენთვის გააკეთეთ.
- მე გავაკეთე ის, რაც საჭიროდ ჩავთვალე.
- არ დამავიწყდება თქვენი ჩვენება ლუკას, სასამართლოზე.
- ქრისტი კიდევ არ გამოჩენილა?
- არა, და მგონი აღარც დაბრუნდება.
- სოფია, ეს რა სალათაა?
- ცეზარის სალათაა ბეკონით. ღვინო დაგისხათ?
- დიახ, ოღონდ ძალიან ცოტა. გაბრიელ, შენ რატომ ხარ ჩუმად?
- არაფერია, უბრალოდ გისმენდით.
- დედა როგორ არის?
- ნორმარულად, უკვე გაემგზავრა.
- არ ინერვიულო ნონოს, ბრძოლა ძალიან უყვარს.
- თქვენ რამდენი ხანია რაც ნინოს იცნობთ?
- მე და ნინოს, რამოდენიმე წლის წინ ერთად თანამშრომლობა მოგვიწია.
- კარგია ასეთი საუბრები, მაგრამ მგონი დროა უკვე საქმეზე გადავიდეთ არა?
- თომა მართალია. აბა სად გავჩერდით?
- ვახტანგის საქმეს კიდევ ერთხლ გადავხედე თავიდან ბოლომდე და არმოვაჩინე, რომ მარტო არ მოქმედებდა. მას ჰყავს და, რომელის შეთანხმების გარეშე ვახტანგი საქმეებს ვერ აკეთებდა. ფაქტია, რომ ერთად მოქმედებდნენ. საეჭვო ეს კი არ არის მთავარი ჯერ კიდევ წინ არის. საქმეში, მხოლოდ საქონელის გადაზიდვა ფიქსირდება ისიც კანონიერად. ფაქტია, რომ ვახტანგი დის გარეშე ბევრ რამეს არაკანონიერად აკეთებდა. დიდი ალბათობაა ისიც, რომ დამ მისი დანაშაულებების შესახებ არაფერი იცოდა. შეიძლება ის ერთადერთი მოწმეც იყოს.
- ქალბატონო მარიამ, შეგიძლიათ ეგ საქმე მეც გადმომცეთ მინდა, რომ კარგად გავეცნო.
- გაბრიელ, სამწუხაროდ არ შემიძლია. ეს ჩემს უფლებებს ეწინააღმდეგება, მაგრამ ვეცდები ყველანაირი ინფორმაცია მოგაწვდინოთ ამის შესახებ.
- გასაგებია, მაშინ არ დაგაძალებთ.
- ბავშვებო, მე ეხლა უნდა წავიდე მალე ჩემი შვილი, მიემგზავდება და მინდა, რომ მეტი დრო დავუთმო.
- სასწავლებლად მიდის?
- კი გაბრიელ, შენ საიდან იცი?
- რამოდენიმე თვის წინ მე და ილია, შემთხვევით შევხვდით და ცოტაც ვისაუბრეთ.
- გამახსენდა ილიამ მითხრა ამის შესახებ. გაბრიელ, კარგად... დედას გაუფთხილდი ის ძალიან ძვიფასია.
- ეს სიტყვები...
- გაბრიელ მოხდა რამე?
- არა, არაფერი ნახვამდის და კიდევ ერთხელ გიხდით მადლობას.
- კარგად ბავშვებო!
- რა უცნაური ქალია, მე მაგას მაინც არ ვენდობი.
- ე, ბიჭო!
- უი, ბოდიში ძმა დამავიწყდა.
- მართალია, მარიამს კარგად არ ვიცნობთ, მაგრამ მასზე ცუდის თქმის უფლებას არ მოგცემთ.
- მე უნდა წავიდე მასაჟზე ვარ ჩაწერილი. ცოტა განტვირთვა არ მაწყენდა.
- მელანო, დამელოდე მე გაგიყვან.
- დროზე რატი, ისედაც დამაგვიანდა.
- ტელეფონს ავიღებ და მოვდივარ.
- ძვირფასო, ისინი...
- არა, სოფია არაა! ისინი, ერთად ვერასოდეს იქნებიან.
- რატო?
- ჩვენ პირობა გვაქვს დადებული.
- რა პირობა?
- პირობა იმისა, რომ ჩვენს შორის სიყვარული არასოდეს იარსებებდა.
- რა მოხდება ამ პირობას ისინი, თუ დაარღვევენ?
-სოფია, ძალიან გთხოვ სხვა რამეზე ვისაუბროთ.
- როგორც იქნა მარტოები დავრჩით. რისი გაკეთება გინდა? რა გინდა, რომ გავაკეთოთ?
- წამოდი ჩემს სამუშაო ოთახში, რაღაც მინდა, რომ გაჩვენო.
* * *
ადამიანებს, როგორც წესი, დიდი დრო სჭირდებათ იმის დასადგენად, რომ წუხილი არაფერს კარგს არ მოუტანთ. ისინი უკვე ფიქრობენ, რაც მომავალში მოხდება არადა ააწმყო ავიწყდებათ. ხშირად შეიძლება ბევრი მნიშვნელოვანი რამ გამორჩეთ. გამუდმებით წარსულით ცხოვრება განვითარების საშუალებას არ მოგვცემს და ოდითგანვე ისეთებად დავრჩებით, როგორებიც მაშინ ვიყავით. განვითარების გზად, საკუთარი წარსული გამოგადგებათ მხოლოდ იმაში, რომ დაინახოთ საკუთარი თავი, როგორი იყავით ადრე და გახდეთ იმაზე უკეთესი.
* * *
- რატი, უკვე მოვედით აქ გამიჩერე. რას აკეთებ მანქანა რატომ მოაბრუნე?
- ეს ყველაფერი უკვე სასაცილოა.
- რატი, არ ვიცი რისი თქმა გინდა, მაგრამ მანქანა გამიჩერე უნდა ჩავიდე.
- არ გავაჩერებ.
- გააჩერე თორე გადავხტები.
- თუ გადახტები მეც საჭეს ხელს ავუშვებ და ორივე დავიღუპებით.
- კარგი, კარგი მითხარი რისი თქმა გინდა და გამიშვი.
- ვერ ვივიწყებ იმ ღამეს, რომელიც ჩემს ჩამოსვლის დღეს იყო.
- რატი, ეგ იყო შეცდომა იყო. ჩვენ მაგაზე ხო უკვე ვილაპარაკეთ.
- ვიცი, მაგრამ ვერ ვივიწყებ არ შემიძლია.
- ხო იცი, რომ ეს შეუძლებელია, თანაც მე...
- ლუკა შეგიყვარდა?
- გამიჩერე მანქანა ძალიან გთხოვ.
- მაპატიე... გპირდები, რომ ამ თემაზე აღარ ვისაუბრებთ.
* * *
ყველაზე ბედნიერი ადამიანები არიან ისინი, ვინც წარმატებებს აღწევენ თავიანთ სფეროში. ადამიანები, როგორც წესი, თავიანთი ცხოვრების მხოლოდ კარგ ნაწილს ხდიან სხვებისთვის თვალსაჩინოს, შესაბამისად, ნებისმიერი თქვენგანი უსამართლოდ ექცევა საკუთარ თავს, როცა სხვისი ცხოვრება საკუთარზე უკეთესი ჰგონია და უნდა, დაემსგავსოს სხვას. ერთი ადამიანის მიერ მეორის ცხოვრების მისეული აღქმა ხშირად, არის მცდარი, მაგრამ ასეც რომ არ იყოს, ნებიმიერმა ადამიანმა ფოკუსი მაინც საკუთარ ცხოვრებაზე უნდა გააკეთოს. თქვენი ცხოვრება თქვენი მოგზაურობაა და იმ ბილიკზე უნდა კონცენტრირდეთ, რომელიც გასავლელი გაქვთ. ნინომ, როდესაც უკან კიდევ ერთხელ შემოიხედა დავრწმუნდი, რომ უკან მოსაბრუნებელი გზა არ არსებობს. მხოლოდ წინ უნდა იარაო და არასოდეს არ უნდა იყურო უკან.
პროკურორი, თავისი პრინციპებით მუშაობას აგრძელებს. მე ესე მშვიდად ვერ დავჯდები და ვერ დაველოდები, როგორ გავა ორი წელი. ლუკას მე დავპირდი, რომ ციხიდან დავიხსნიდი და ასეც იქნება. სოფია, რამოდენიმე დღეა ჩემთან არიას. ეხლა უკვე ჩაეძინა მე კი მუშაობა გადავწყვიტე. თომაც სახლიდან გამოიპარა და ორივე ერთად წავედით იქ, სადაც საიდუმლოდ ვმუშაობთ. არა, უკანონოს არაფერს ჩავდივართ უბრალოდ ჩვენ გვყავს ხალხი, რომელიც ინფორმაციების მოზიებაში გვეხმარება. გუნდი შევიკრიბეთ ლუკასთვის. ჩვენი საიდუმლო ადგილი ჩვენი ოფისის სარდაფშია. ეს ადგილი, ჩვენ წლების წინ დავალაგეთ, შევიტანეთ კომპიუტერები და სხვა საჭირო ნივთები. ამ ადგილს მხოლოდ მაშინ გამოვიყენებდით, როცა ვიღაც თვალთვალი გვჭირდებოდა ან საიდუმლოდ ვმუშაობდით. ჩვენი გუნდი ხუთი ადამიანისგან შედგება: ოთო პროგრამისტია, ნაია ხაკერია. სხვადასხვა სისტემაში შესვლაში გვეხმარება. რატი, ჩვენდი გუნდის წევრია. ის ჩვენს გუნდში ფოტოგრაფია და ბოლოს რათქმაუნდა მე და თომა.
* * *
- რატი რა ხდება შენ რა სახე გაქვს?
- არაფერია უბრალოდ ძალიან დავიღალე.
- ნაია, შენ რა ქენი პროკურორის კომპიუტერი გატეხე?
- კი და აი ეს არის საქმე, რომელსაც ვეძებდით.
- რატი, შენ რა ქენი რამე სიახლეა?
- არ ვიცი ძმაო მქონი ეგ ქალი, ძალიან პატიოსანია ან მე მძინავს ყველზე მნიშვნელვან მომენტებში.
- ვერ გავიგე... შენ საქმეს აკეთებ თუ გძინავს?
- ბიჭებო, ცოტა მოწყალება გაოიჩინეთ რა. არცერთ თქვენგანს არ გისურვედით ივლისის სიცხეში, მანქანაში იჯდეთ და სხვის ცხოვრება აკონტროლოთ.
- ვინმე უცხოს ხო არ შეხვედრილა?
- არ ვიცი თქვენთვის უცხოა თუ არა, მაგრამ თავის საყვარელს შეხვდა.
- არა, ეგ ნამდვილად არ არის უცხო. ქალი 65 წლისაა და კიდევ როგორ გამოიყურება.
- კარგით შევეშვათ ამ თემას. მოიფიქრეთ, როგორ შევხვდეთ ვახტანგის დას?
- მე მაქვს იდეა.
- მიდი გისმენთ თომა.
- შვილიშვილისთვის ეძებს ძიძას, ხოდა რომელიმე თქვენგანი წავა მასთან სამუშაოდ.
- და შემდეგ რა იქნება?
- დავამონტაჟებთ მოსასმენ აპარატს, გავაკონტროლებთ ვის ხვდება, რას აკეთებს, სად მიდის და ასე შემდეგ...
- ეგ ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ ეგ ქალი, სულილი არ არის მალე ყველაფერს მიხვდება.
- ხოდა ისე უნდა გავაკეთოთ, ყველაფერი რომ არაფერი იეჭვოს.
- გასაგებია ვინ წავა ამ დავალებაზე?
- მე ტყუილად მიყურებთ. მე ბავშვის მოვლა არ შემიძლია.
- რატი, შენ ერთადერთი ხარ ვიზეც შეძლება არაფერი იეჭვოს.
- კარგით რა უნდა გავაკეთო?
- რატი, ნაიას გაყევი და ყველაფერს აგიხსნის.
- გასაგებია მე უნდა წავიდე მარი მელოდება.
- მეც სოფია დავტოვე მარტო. წარმატებები და თუ რამე სიახლე იქნება შეგვატყობინეთ.
- ბიჭებო კარგად!
* * *
-რატი, რა მოხდა მელანოს, კიდევ ვერ დაელაპარაკე?
- ოთო, დაველაპარაკე, მაგრამ აზრი არ აქვს რა...
- კარგი რაა, არ დაიღალე ერთი და იგივეს თქმით? შენ არ თქვი, რომ ადრე ხვდებოდით, რო ჩამოხვედი მაშინაც გითხრა მომენატრეო და ის ღამე შენთან გაატარა.
- კი, მაგრამ არ გამოვა რა... ჩვენი ურთიერთობა არ გამოვა. ჩვენ პირობა გვაქვს ეგაც, რომ არ იყოს მგონი მაგას სხვა უყვარს.
- ვინ ლუკა?
- ხო ეგეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ეგ უყვარს.
- ბიჭებო რაზე საუბრობდით?
- არა არაფერზე. წავედი ხვალ წარმატებები მისურვეთ.
- ყველაფერი კარგად იქნება!
* * *
მეორე დღე!
- მელანო, სად ხარ? შენი დახმარება მჭირდება!
- რატი რა ხდება მშვიდობაა?
- არა, არ არის მშვიდობა.
- რატო რა მოხდა?
- ბავშვმა ჩაისვარა.
- რაა?
- მოკლედ მისამართს მოგწერ და სასწრაფოდ აქ მოდი. ეს სიკვდილს სიცოცხლის საკითხია.
- ვაიმე, კარგი ხო გამოვდივარ.
* * *
ჩემი სიცოცხლე სიყვარულით გარდაცვლილ ადამიანთა სულით საზრდოობს… უკვე რამდენი ხანია, დედამიწაზე სიძულვილით მეტი ადამიანი კვდება, ვიდრე სიყვარულით, დედამიწაზე დაიშრიტა წყარო ჩემი მაცოცხლებელი სიყვარულისა, დადგა ჟამი ჩემი გარდაცვალებისა. გააცოცხლეთ სიყვარული დედამიწაზე როგორმე, თუ შეგიძლიათ და მე აღვსდგები კვლავ მკვდრეთით…რა კარგი იქნებოდა, ცა რომ სარკე იყოს. ვნახავდი ქვეყნებს, ამოვირჩევდი ყველაზე კარგ ქვეყანას, ყველაზე კარგ ხალხს და წავიდოდი ვიმოგზაურებდი, ვნახავდი სად არის ომი, სად სიმშვიდეა; სადაც სიმშვიდეა, ალბათ, ყველას იქ მოუნდებოდა წასვლა, ცა რომ სარკე იყოს… თუმცა, ცა რომ სარკე იყოს ჩვენ ყველანი დავინახავდით ერთმანეთს, ვნახავდით, რომ არა ვართ ისე ცუდები, ჩვენ რომ გგვგონია, არაფერი არ გვაქვს საჩხუბარი და ომები აღარ იქნებოდა… ცა რომ სარკე იყოს, დავინახავდით ვის უჭირს ამ ქვეყანაზე, ვის ულხინს, მერე დალხინებულები წავიდოდნენ გაჭირვებულებთან და მიეხმარებოდნენ… რა კარგი იქნებოდა ცა რომ სარკე იყოს…ცხოვრება მესაათის ბუდრუგანას ჰგავს. ჩვენ, ადამიანები მის ვიტრინაში გამოფენილ შესაკეთებელ, სხვადასხვა ფირმის, ჯურის, ფორმის, ზომის, წონის და მექანიზმის მქონე საათებს… ზოგი მათგანი უზომოდ გაცვეთილია და მოშლილია სამუდამოდ. ზოგი წინ გარბის, ზოგი უკან რჩება, ზოგს ზამბარა აქვს გაწყვეტილი… ზოგს რა სჭირდება და ზოგს რა. ზოგი რა დეტალის გამოცვლას საჭიროებს და ზოგი რისას. ერთ მარადიულ უზარმაზარ უზომო ჟამში, ღვთაებაში გაჩერებულია თუ წიკწიკებს თითოეული ჩვენთაგანი ვითარცა ჟამთა აღმწერელი და აღმნუსხველი. მესაათე კი ვითარცა ღვთაება ზის, ხელისგულზე უდევს ჩვენი ერთი ციცქნა სხეული. უზარმაზარი ღვთიური თვალით – გამადიდებელი შუშით გვათვალიერებს დიდხანს. ხანდახან არც თუ ისე დიდხანს, ხანდახან უბრალოდ დაგვხედავს და თუ სთქვა – ამას აღარაფერი ეშველებაო– და გვერდზე გადასდო, გათავებულია ჩვენი საქმე. _ნოდარ დუმბაძე
* * *
- აქ რა ხდება? ეს ვისი სახლია?
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს. დამეხმარები?
- რაში?
- ბავშვის მოვლაში?
- ვისია ეს ბავშვი? რატი ისევ შარში თუ გაეხვია...
- მელანო, თუ ღმერთი გწამს რამდენ ლაპარაკობ. ვერ ხედავ ბავშვი გასკდა ტირილით.
- რა უნდა რატო ტირის?
- ალბათ შია. აი საჭმელი აქ არის.
- სულელო ეს ფაფა, წყალში უნდა გაგეხსნა ასე ბავშვი, როგორ შეჭამს?
- რავიცი მელანო, დედაჩემი როგორ მივლიდა ისიც აღარ მახსოვს და ბავშვს, როგორ მივხედავ.
- აქ რა ხდება? რატი, ვინ არის ეს ქალი?
- ქალბატონო, გაიცანით ეს ჩემი შეყვარებულია.
- რა სისულელებს ბოდავ.
- მოკეტე.
გაგრძელება იქნება!

ქალი
პირველი ქალი, ჩემს ცხოვრებაში იყო დედა, შემდეგ დეიდა. დეიდაჩემს, გათხოვებისას საყვარელ მამაკაცზე უთქვამს. ჩემი ქმარი, კარგი ცოლის ანარეკლი იქნებაო. ასეც მოხდა დღეს მათ შვიდი შვილი ჰყავთ. ხუთი ქალიშვილი და ორი ტყუპი ვაჟიშვილი. ბიძიას ხუმრობით ვეტყოდით ხოლმე:_ „აჰა, მიაღწიე იმას, რაც გინდოდა.“ ბიძიას პასუხი მდგომარეობდა შემდეგში:_ მე მყავს გვერდით ქალი, რომელმაც ოცნება ამისრულა. ბიძიას ძალიან უნდოდა ჰყოლოდა ტყუპები, მისთვის არ ჰქონდა მნიშვნელობა ისინი, ბიჭები იქნებოდნენ თუ გოგოები. დეიდაჩემი ჩემთვის გმირია. ის იყო ქალი, ვისშიც პირველად დავინახე სიძლიერე, რასაც ქალები ყოელთვის ატარებენ. ქალს ყველაზე მეტად შეუძლია ემორციების გამოხატვა. ისინი ტირიან მაშინ, როცა გული ატკინეს. ისინი ტირიან, მაშინაც, როცა სხვას სტკივათ. ქალები, ტიარიან მაშინაც კი, როცა ბედნიერბი არიან. ვაი, რო არაფერი ვართ ქალების გარეშე. რატის უყვარს ხუმრობა ამაზე:_ ქალი, მამაკაცის ნეკნისგან შეიქმნაო, ჩვენი უნდა ამაყობდნენ ქალებიო, უფრო უნდა გვაფასებდნენო. ,,თუკი ღმერთი ქალს მამაკაცის ბატონად დააწესებდა, ის მას თავის ქალისგან შექმნიდა, მაგრამ თუ მონად გააჩენდა, მამაკაცის ფეხისგან გამოკვეთდა, თუმცა ისე შექმნა ღმერთმა ქალი, როგორც მამაკაცის მეგობარი, მისი ტოლი და სწორი, ამიტომაც გააჩინა იგი ნეკნისგან.“ რატის ამ შემთხვევაში ასეთი შეხედულება აქვს, თუმცა ამბობს:_ მე თუ შემიყვარდა ქალი, მას არასდროს ვეტყვი, მანამდე რამდენი მყავდა. მამაკაცი იხიბლება ქალით, რომელიც ამჩნევს მცირე დეტალებსაც კი.
ქალები, ცხოვრებაში უფრო დიდ სტრესს გადიან. ისინი, ყველაზე კარგი მსახიობები არიან. სცენი და კამერების გარეშე. მათ კარგი მსახიობება შეუძლიათ პირად ცხოვრებასიც. ნიღბის კარგად მორგებაც შეუძლიათ ქალებს. ბებიაჩემი, ყოველთვის მეუბნებოდა. ქალი უნდა გააღმერთო, ქალს ხშირად უნდა უთხრა კომპლიმენტი. ისინი, ძალიან მომთხოვნები არიან. საყვარელი ქალი, კიდევ უფრო ლამაზი საუკეთესო მამაკაცის გვერდით არის. დღეს ჩემს ცხოვრებაში არსებობს ქალი, რომელსაც ვაღმერთებ, რომელიც მიყვარს თავდავიწყებით. ცხოვრებას უხდება ანა, ბუნებას უხდება ანა. დღეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ძლიერი, ყველაზე უმანკო, ყველაზე ლამაზი ქალის სახელია ანა. მგონი უკვე დროა ცოტახნით დავივიწყოთ სოფია და დღეს მასზე მოგიყვებით მეტს. დღეს მისთვის სიუპრიზი მაქვს და იმედი მაქვს ხელს არაფერი შეგვიშლის. თორე უკვე რამოდენიმე თვეა უშედეგოდ სრულდება ჩემი მცდელობა. აი, უკვე 1 აგვისტოა. არ ვიცი რას უნდა ველოდო ჩემს ცხოვრებაში. ჩემი ყოველი დღე უკვე სიუპრიზებით მოცული გახდა. ერთად დიდი ძალის მხნევით ვცდილობთ, რომ ლუკა პატიმრობიდან დავიხსნათ. უკვე შუადღის პირველი საათია. გაღვიძებისას ანას წერილი საწოლთან დამხვდა. ,,საყვარელო, მე მაკასთან მივდივარ საუზმე უკვე მზად არის. შეჭამე ისე არ გახვიდე გარეთ. არ იდარდო მე უკვე დაგემშვიდობე. სარკეში ჩაიხედე, ტუჩის კუთხეში კონცნის ანარეკლი გაქვს.“ საინტერესოა რატიმ, თავის დავალებას კარგად გაართვა თავი თუ არა? არადა ნაიას, მის მოსამზადებლად ძალიან დიდი დრო დასჭირდა. იმედი მაქვს მაქვს თომა, არ დამირეკავს და არ მეტყვის:_ ძმაო, ამ საქმიდანაც არაფერი გამოდის. აი, უკვე გასასვლელად ვემზადებოდი და კართან უცხო მამაკაცი შემხვდა. გრძელი შავი წვერით. თმაც გრძელი ჰქონდა ერთი შეხედვით ეტყობა, რომ დაცვის წევრია. მთხოვს, რომ უკან გავყვე. თავიდან უარი ვთქვი, მაგრამ მანქანაში ვიქტორია შევნიშნე და მისკენ წავედი. ქალს, რომელსაც მხოლოდ თეთრი ვარდებით ხელში ვხედავდი. ეხლა დაცვით და დაბურული მანქანით მოვიდა ჩემს სახლთან. მანქანაში ჩავუჯექი და დაბალი ხმით მივესალმე.
* * *
- გაბრიელ, მომიყევი როგორ ხარ? ნონო როგორო არის?
- გმადლობთ ნორმარულად არის.
- გავიგე, რომ შენი პროფესია დაგიტოვებია.
- დიახ, ასე იყო საჭირო.
- ასე იყო საჭირო თუ ასე მოხდა? შვილო, მე შემიძლია შეგახვედრო ისეთ ადამიანს, ვინც დაგეხმარება.
- მადლობა არ არის საჭირო.
- წამოდი ერთ ადგილას მინდა წაგიყვანო. ჩემს შესახებ, რაღაც მინდა გიამბო.
- აუცილებელია?
- კი გაბრიელ, ძალიან აუცილებელია.
ქალებისთვის უმთავრესი პრობლემა ქორწინება იყო. არის ქვეყნები, სადაც ქორწინება გარიგებით ხდება და ეს უმეტესად მშობლების სურვილი. ერთი ასეთი შემთხვევა ხდება არაბეთში. არაბული ქვეყნების უმეტესობაში ქორწინების მინიმალურ ასაკად 18 წელია დაწესებული. მაგალითად, ტუნისის მოქალაქეებს კანონით აქვთ 18 წლიდან ქორწინების უფლება, მაგრამ ამ ქვეყანაში პატარძლების საშუალო ასაკი 25, ხოლო სიძეების - 30 წელია.
თუმცა, აღსანიშნავია ისიც, რომ ზოგ განვითარებად ქვეყანაში ადრეული ქორწინება ისევ პოპულარულია. მაგალითად, საუდის არაბეთში და იემენში გოგონების უმეტესობა18 წლამდე ქორწინდება.
პრობლემა, რომელზეც ეხლა ვისაუბრებ მე ვფიქრობ იყო და არის და ამაში მშობლები, არ არიან დამნაშავეები. არცერთ მშობელს, არ უნდა თავისი შვილი, იყოს ძალადობის მსხვერპლი. არიან ქალები, რომლებსაც გამუდმებით ძალადობენ, თუმცა ამაზე ისინი, ღიად არ საუბრობენ. ძალადობა შეიძლება იყოს ფიზიკური, მორალური და ფსიქოლოგიურიც. ისინი რატომ არიან ჩუმად? რატომ ხუჭავენ თვალებს ამაზე? უმეტესს აქვს ერთი პასუხი:_ ეშინიათ! ეშინით, ოჯახის დანგრევის ან თუ ანგრევენ შემდეგ ეშინიათ, რომ ადრე თუ გვიან ის მივა და მასზე ისევ იძალადებს. ამით იმის თქმა მინდოდა, რომ დიახ! ქალები, არიან ძალიან ძლიერი არსებები, თუმცა სამწუხაროს ისინი, საკუთარ თავზე მეტად ფიქრს იწყებენ სხვებზე. ქალისთვის ძალიან დიდი მნიშნელობა აქვს თინაიჯერულ ასაკს, მაშინ, როდესაც მშობლებთან ერთად იზრდები და ვითარდები. ქალებს, რომელსაც ნადრევი ასაკიდან ჰქონდათ სტრესი იმისა, რომ არ დაიცვეს, არ გაუფთხილდნენ. გამუდმებით უყურებდნენ მშობლების ჩხუბს და კიდევ უმკლავდებოდნენ სტრესს, რომელის გამოწვეული იყო თინაიჯერობის ასაკში.
ეხლა მიყვები ქალს, რომელსაც არ ვიცი როგორი წარსული ჰქონდა. არ ვიცი საერთოდ უნდა მივენდო თუ არა. უცნაური უბანია, თუმცა ეტყობა, რომ ძალიან ღარიბი ხალხი ცხოვრობს. ბავშვებმა მანქანას ალყა შემოარტყეს. მძღოლი ბავშვებს უყვირის. ,,ჩამომეცალეთ! გზიდან ჩამომეცალეთ!“ ბავშვები კი კვლავ აგრძელებენ მანქანაზე დაკვირვებას. ხელები ფანჯრის მინაზე შემოაწყეს და ცდილობენ დაინახონ ვის ეკუთვნის ეს ძვირადღირებული მანქანა. უკვე ძალიან შევწუხდი მძღოლი გამუდმებით ყვირილით, არც ბავშვები შორდებიან მანქანას. ძლივს ავიარეთ ეს ვიწრო ბილიკი.
* * *
- ეს რა ადგილია? სად მოვედით?
- მე ამ უბანში დავიბადე და ვიზრდებოდი 16 წელი.
- ეხლა რატომ ვართ აქ?
- მინდოდა შენთვის მომეცა მაგალითი, რომ ერთი პრობლემით დასასრული არ ხდება.
- არა, დასასრულს არ ვაპირებ.
- გაბრიელ შენ პროფესია მიატოვე. შენ წლები დაგჭირდა, რომ საკუთარი თავი გეპოვნა. ეხლა არ გაქვს უფლება ასე მარტივად თქვა უარი მასზე. შეხედე! შვილო, მეც ამ ბავშვების მსგავსად მიყვირდა ძვირადღირებული ნივთები. მეც მათ მსგავსად მეცვა. იცი ყველაზე მეტად, ვინ შეცვალა ჩემი ცხოვრება?
- ვინ?
- ქმარმა, რომელიც 16 წლის ასაკში მყავდა. მშობლებმა, მასზე ძალით გამათხოვეს. ძალიან ღარიბ ოჯახში ვცხოვრობდი. დედამ კი ჩათვალა, რომ ასე კარგად ვიქნებოდი.
- მერე რა მოხდა?
- ის ჩემზე 18 წლით უფროსი იყო. ჩვენი ქორწინება შედგა, თუმცა მე მინდოდა. მე არ მინდოდა იმ ადამიანთან ერთად თანაცხოვრება. ქორწილის ღამეს მე გაპარვა გადავწყვიტე. მეუღლის ბებიამ შემაჩერა და მითხრა:_ შედი სასწრაფოდ ოთახში და შენი მოვალეობა შეასრულე. მე ძალიან შემეშინა და ოთახში დავბრუნდი. მას ძალიან უყვარდა არკოჰოლი. იმ საღამოსაც ნასვამი იყო. იმ ადამიანმდა, ჩემზე ძალა იხმარა. მეორე დღეს, როდესაც გონზე მოვიდა თავის თავიდ დადანაშაულება დაიწყო. ყვიროდა, ოთახში დაანგრია ყველაფერი. ამბობდა, რომ მას არაფერი ჩაუდენია, არაფერი ახსოვდა.
- შემდეგ რა მოხდა? თავი დააღწიეთ იმ ოჯახს?
- დავაღწიე, მაგრამ ძალიან გვიანი იყო.
- რას გულისხმობთ?
- ჩვენს ქორწინებამ რამოდენიმე წელი გასტანა. ჩვენს გვერდით კორპუსში, ცხოვრობდა ქალი, რომელსაც ჩემი მეუღლე ძალიან უყვარდა და როცა გაიგო, რომ ცოლი მოიყვანა. იმ დღიდან ცდილობდა მის მოკვლას. ერთხელაც მოწამლა, სასიკვდილოდ მოწამლეს მან და მის დამ და თავისივე სახლში ცოცხალ მკვდარი მიატოვეს.
- ანუ გარდაიცვალა?
- კი გაბრიელ გარდაიცვალა და მკვლელი იყო ქალი, ეჭვიანი ქალი, მასზე ძალიან შეყვარებული ქალი.
- არა, მკვლელობას არანაირი გამართლება არ აქვს. არ ვიცი ამ შეკითხვას ალბათ არ უნდა გისმევდეთ, მაგრამ... როგორ ფიქრობთ ძალადობიდან სიყვარულამდე არის რაიმე ნაბიჯი?
- შემს შემთხვევასი ასე მოხდა. დიახ, მე შემიყვარდა ჩემზე მოძალადე ქმარი.
- შვილი?
- კი შვილი მყავს. მას ბარბარე ჰქვია და ის ეხლა სასწავლებლად ამერიკაშია. კიდევ რაღაც მაქვს შენთვის...
- გისმენთ კიდევ რამის თქმა გინდათ? უკაცრავად თომა მირეკავს...
- მიდი შვილო უპასუხე და მერე გავაგრძელოთ.
- ძმაო სად ხარ?
- საქმეზე ვარ გამოსული. მოხდა რამე?
- რატი იქიდან წამოვიდა... ძიძა აღარ არის.
- არა რა, თავიდანვე არ უნდა გაგვეშვა.
- ეხლა რა უნდა ვქნათ?
- არ ვიცი, მაგრამ ვინმე გვჭირდება ისეთი ვინც თავს კარგად გაართმევს.
- მე წავალ.
- უკაცრავად?
- ხო რა იყოთ? მე წავალ და ვიმუშავებ ძიძად, თანაც მაქვს გამოცდილება.
- თომა მოიცადე გადმოგირეკავ რა... არა, როგორ გეკადრებათ თქვენ ვერ გაგიშვებთ იქ სამუშაოდ, თანაც ის...
- შვილო ვიცი ის ქალი ვახტანგის დაა. დაგავიწყდა თავიდან სად შევხვდით ერთმანეთს? არ იდარდო თავს კარგად გავართმევ. წავედით და გზაში ამიხსენი რა უნდა გავაკეთო.
* * *
არა რა, ვიცოდი, რომ რატი ყველაფერს გააფუჭებდა. ყველას ვაფთხილებდი, მაგრამ ვინ დამიჯერა. საინტერესოა ამჯერად რა მოხდა? ერთი სული მაქვს მათთან მივიდე და ყველა კითხვაზე მივიღო პასუხი. ვიქტორიას, მკაცრად აქვს გადაწყვეტილი, რომ ის წავა და ძიძად იმუშავებს. ძალიან მძიმე იყო ჩემთვის მისი ისტორიის მოსმენა, რაც მან გადაიტანა. პირველად გავიგე ქალისგან, ვისაც შეუყვარდა მოძალადე მამაკაცი. ალბათ კიდევ ბევრს ვკითხავდი, მაგრამ თავს არ მივეცი მეტის უფლება.
* * *
რამოდენიმე საათის წინ!
- არა, ქალბატონო არასწორად გაიგეთ. მე არ ვარ მისი შეყვარებული.
- რა კარგი მსახიობი ხარ ძვირფასო. ჩვენ ხო დავინიშნეთ, რამოდენიმე დღის წინ. დაგავიწყდა? ბეწედი სად გაქვს, რატომ მოიხსენი? ქალბატონო, ჩემს შეყვარებულს მნეხსიერების პრობლემა აქვს, მაგრამ ამასაც მალე მოვაგვარებთ.
- რატი, რეებს ბოდავ? ვაიმე ბავშვი, როგორ ტირის. ალბათ შია ახლავე ფაფას მოვუმზადებ.
- მე გავუკეთებ! მე ვარ ძიძა.
- საკმარისია! ორივე წადით ჩემი სახლიდან!
- ქალბატონო, ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით.
- ნახვადის, კარგად ბრძანდებოდეთ! ისე ბავშვები მაგარი ტიპები არიან არა?
- მოდი აქ! ეს რა ადგილია? სად ვართ?
- ყველაფერი შენი ბრალია. რა მოხდებოდა ერთხელ, მაინც მოგეტყუებინა.
- რა ტყუილზე მელაპარაკები? კითხვებზე მიპასუხე.
- ეს ყველაფერი ლუკას გამო ხდებოდა. იცი ვინ იყო ის ქალი? რათქმაუნდ არ იცი. ის ქალი, ვახტანგის დაა. მეც ერთერთი მისიით ვიმყოფებოდი აქ. შენ კიდევ ყველაფერი გააფუჭე.
- მერე ეგრე გეთქვა თავიდანვე. მირეკავ არარელური მიზეზით, დახმარებას მთხოვ, შემდეგ მოულოდნელად უცხო სახლში გპოულობ, ისიც ბავშვით ხელში. რა გაცინებს?
- აუ ტიპმა ნახე, როგორ გამოგვყარა?
- აუ ხო, ეგ ნამდვილად სასაცილო იყო, როგორ ეტყობოდა, რომ პარიკი ეკეთა.
- აუ მელანო, ბავშვს დააკვირდი რა ტიპი იყო. ბებიამისის სახეზე იცინოდა მხოლოდ.
- შენ იმაზე იფიქრე ეხლა გაბრიელს რას ეტყვი.
- იმედი მაქვს მარტო არ გამიშვებ.
- კარგი ხო წამოვალ.
* * *
როდესაც სოფიას, პირველად შევხვდი თომამ დამცინა. მითხრა:_ შენ ისევ არ აგცდა ჭირვეული ქალი. სოფია, თავიდან ძალიან გამაღიზიანებელი იყო, ისიც იმიტომ, რომ არ იყო ბუნებრივი. ისეთი არ იყო, როგორიც სინამდვილეშია. ამავე დროს ძალიან თამამიც.ყოველთვის აკეთებდა იმას, რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა. ეხლა, როცა ვეკითხები:_ რატო აკეთებდი ამას? მპასუხობს:_ მე შევეცადე, რაც შეიძებოდა მალე მომეგო შენი გული. ეხლა უკვე ჩემს გუნდთან ერთად ვარ. აქ ვიქტორიაც არის. გზაში ვუამბე საქმის შესახებ და ისიც ყველაფერზე თანახმაა.
* * *
- გაიცანით ეს ქალბატონი ვიქტორიაა, ის დღეიდან ჩვენს გუნდშია. ერთი გამაგებინეთ რატი სად არის?
- მოვედი, მაგრამ სანამ ყვირილს დაიწყებდით გეტყვით, რომ ნაიამ, პამპერსის გამოცვლა არ მასწავლა კარგად.
- რატი შენ რა, მაგ სისულელეებით აპირებ თავის გამართლებას?
- გაბრიელ, რატი არაფერს შუაშია. მე ვარ დამნაშავე. არ მოვუსმინე და მოკლედ... სისულელეები ვილაპარაკეთ.
- მელანო, შენ აქ რას აკეთებ?
- რატიმ დახმარების სათხოვნელად დამირეკა და მეც მივედი.
- ეხლა გავგიჟდები! თქვენ რა, ეს თამაში გგონიათ?! რა სპეკტაკლები მოგინდათ. რატი, თუ დახმარება გჭირდებოდა ჩვენ რატო არ დაგვირეკე?
- კარგი რა, ასე სერიოზულადაც არ არის საქმე.
- რატი, გამაგებინე ოდესმე შენ რამეს თვლი, რომ სერიოზულია? მოკლედ წადი რა... დანარჩენს მე მივხედავ.
- გაბრიელ, უსამართლოდ იქცევი.
- მელანო, შენ საერთოდ ნუ ერევი. ვთქვი და ვიმერებ ეს თამაში არ არის!
- ბავშვებო! ცოტა სიმშვიდე შეინარჩუნეთ. ასე ერთმანეთს გულს ატკენთ. რატი, შვილო მოდი მშვიდად ჩამოჯექი და ყველაფერი დაწვრილბით მოგვიყევი.
- მოსაყოლი არაფერი მაქვს. ყველაფერი ისედაც გადაგებია. მე მივდივარ.
- მოიცადე შვილო, სად მიდიხარ?
- ქალბატონო, მე იქ ვერ ვიქნები, სადაც არ მენდობიან.
- გაუშვით წავიდეს. დამშვიდდება და ისევ დაბრუნდება.
- გაბრიელ არ თვლი, რომ ზედმეტი მოგივიდა?
-ზედმეტი თუ ვინმეს მოვიდა ეს რატია. მელანო, რატის უკან გაყევი. თორე ვიცი ბევრ დალევს და მერე სისულელეების გაკეთებას დაიწყებს.
- დამშვიდდი შვილო, ასე ანერვიულებაც არ ღირდა.
- ვიქტორია, ის ბავშვია ისევ. სერიოზულად მოქცევა ჯერ კიდევ ვერ ისწავლა. აი, რაშია პრობლემა.
- შენ მას არ მოუსმინე. იქნებ რა ჰქონდა სათქმელი.
- გაბრელ ერთი წუთით შეძლება?
- გისმენ, რა ხდება ნაია?
- სიგნალია ვახტანგის დის სახლიდან, როგორც ჩანს კამერაც და ხმაც დაამონთაჟა. ახლახანს ვიღაცას ესაუბრებოდა და მგონი საინტერესო უნდა იყოს.
- მიდი ჩართე აბა.
(სატელეფონო ჩანაწერი)
,, - ხომ გაგაბფხილეთ, რომ სახლის ტელეფონზე არ დამირეკოთ.
- ვიცი ქალბატონო, მაგრამ ეს სასწრაფოა.
- მიდი გისმენთ, დროზე მითხარით დრო არ მაქვს.
- ვიცი არ გსიამოვნებთ თქვენს ძმაზე საუბარი, მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანი ინფორმაცია მაქვს თქვენთვის.
- დაასრულე მიკიბ-მოკიბული საუბარი და პირდაპირ საქმეზე გადადი.
- ვახტანგს თავი არ მოუკლია ის მოკლეს.
- რას ქვია მოკლეს? ვინ მოკლა, ლუკამ?
- არა ქალბატონო, მე დღეს ვახტანგის კაცს ვესაუბრე. მან დაინახა, როგორ ჩაუყარა ვიღაც ქალმა საწამლავი ჭიქში. იმ კაცს ძალიან უნდა სასამართლოზე ჩვენება მისცეს, როგორ მოვიქცეთ?
- შეაჩერეთ! სასამართლოში არ წავა. თუ საჭირო იქნება მოკალით კიდეც.
- კარგით ქალბატონო, როგორ მიბრძანებთ.“
* * *
- ქრისტი რას შეიძლება მალე უნდა ვიპოვოთ!
- კარგი რა, შენ საიდან იცი, რომ ის ქალი ქრისტია?
- ლუკამ დაკავებამდე მითხრა, რომ იქ ქრისტიც იყო. მოკლედ აქამდე არ მჭირდებოდა ეხლა ზუსტად ვიცი, სადაც იქნება. ქრისტის ვნახავ და დავბრუნდები.
* * *
მკვლელი აღმჩნდა ქალი, ვისაც ყველაზე მეტად არ მოველოდი. ქრისტი ბოლო პერიდში მაფთხილებდა, რომ ვახტანგი ემუქრებოდა. დახმარებას მე მთხოვდა,თუმცა მისი შეცდომების მიუხედავად ბევრჯერ უარი ვუთხარი. ეხლა კი შეხედეთ! საქმე რა მდგომარეობამდე მივიდა. ქალი, რომელიც ოდესღაც ჩემზე იყო დაყდნობილი. ქალს, რომელსაც ვენდობოდი... ეხლა მივდივარ მის წამოსაყვანად, მივდივარ რათა მისი თავი პოლიციას გადავცე. არ ვიცი ეს როგორ გამომივა, მაგრამ ჯერ მთავარია მას შევხვდე პირისპირ. ამ აგარაკზე მაშინ ამოდის, როცა თავს ცუდად გრძნობს და განმარტოვება უნდა. აქ სასამრთლომდეც ამოვედი, თუმცა აქ არ დამხვდა. ეხლა ვნახოთ აქ იქნება თუ არა?
* * *
- გამარჯობათ დეიდა, როგორ ბრძანდებით? ქრისტი ისევ არ გამოჩენილა?
- კი შვილო, სახლის უკან არის აუზზე.
- კარგით გმადლობთ!
- გაბრიელ აქ რას აკეთებ?
- არ მესმის, როგორ შეგიძლია ასე მშვიდად იყო?
- ამჯერად რაში ვარ დამნაშავე?
- ვახტანგის მკვლელობაში.
- რაა? რას ამბობ?
- ჭიქაში საწამლავი შენ ჩაუყარე?
- არა! ღმერთო, გავგიჟდები ახლა. ვირაცამ რაღაც გითხრა და ეგრევე ეჭვი ჩემზე აიღე.
- ქრისტი, მკვლელობის დღეს შენ იქ იყავი.
- არა, მე იქ არ ვტოფილვარ.
- ესეიგი ამბობ, რომ არ ყოფილხარ. რატო წამოხვედი ქალაქიდან თან მკვლელობის დღეს?
- რატის და მელანოს საუბარი მოვისმინე.
- რა საუბარი.
- სულელი ხარ თუ თავს ისულელებ? ეგენი ერთმანეთს ხვდებიან. რატი ჩემთან, რომ დარჩა იმ დღეს სახლსი მოგვივარდა ერთი ამბები აგვიტეხა. წამოსვლისას გავიგე, ერთმანეთს, როგორ ეუბნებოდნენ მომენატრეო და შემდეგ უკან იხევდნენ.
- რა სისულელეა! მათ შორის არასდროს არაფერი მოხდება.
- სწორედ ეგეთი სიყვარულია ძლიერი.
- კარგი ადექი ჩაიცვი მე უნდა გამომყვე.
- არ მინდა აქაც კარგად ვარ.
- მე არ მიკითხავს სად უფრო კარგად ხარ.
* * *
რამოდენიმე დღის შემდეგ!
ქალბატონი ვიქტორია, ძიძად წავიდა სამუშაოდ და უკვე რამოდენიმე დღეა თავის სამუშაოს კარგად გაართვა თავი. ბავშვსაც უვლის და ჩვენთან კონტაქტსაც ამყარებს. რატი, იმ დღიდან არ გამოჩენილა. ვერც მელანოსოს დავუკავშირდი. ჩაფიქრებული ვზივრ და ყავა ხელში გამიცივდა.
* * *
- ძვირფასო რაზე ფიქრობ?
- ანა, შეიძლება სიყვარული ბევრი წინაღობების მიუხედავად?
- ძვირფასო, ეგ რა შეკითხვაა. აბა ჩვენ შემოგვხედე, რამდენი რამის გადატანა მოგვიწია, რომ აქამდე მოვსულიყავით. ჩემი ძმა მკველობის გამო დააკავეს შენ, მაინც არ დაგიტოვებივარ მარტო.
- არა, მე სხვა რამ მინდოდა მეკითხა. აი, აკძალული სიყვარული როგორია? როგორ შემთხვევაზე ითქმის ეს?
- რატის და მელანოს გულისხმობ?
- საიდან მიხვდი?
- ძვირფასო მე ამას რამდენი ხანია გეუბნებოდი. მათ შორის ნამდვილად არის, რაღაც ძლიერი გრძნობა, რომელსაც დრომ ვერაფერი დააკლო.
- არ შეიძლება ანა. არა!
- ძვირფასო, იცი რა არ შეიძლება? ადამიანზე ძალადობა არ შეიძლება, მოკვლა არ შეიძლება... სიყვარული ისეთი რამაა წკუა არავის არ მოეკითხება და თუ მათ შორის ნამდვილად არის ის ძლიერი გრძნობა, რაც მე მგონია. შენ ხელი ამაში არ უნდა შეუშალო.
- მელანო, შენთან ხომ კარგად არის არაფერს გიყვება?
- კი ძალიან კარგი მეგობრები ვართ, თუმცა სიყვარულზე არ გვისაუბრია.
- არც ჩემზე?
- არა, ძვირფასო მე შენზე სულ ვსაუბრობ.
- შემომხედე ტუჩზე რაღაც გაქვს.
- მომშორდა?
- არა, მოიცადე მე ვცდი...
* * *
ისევ შუადღეა აგვისტოს 4 რიცხვია. სულ რაღაც 6 დღეში რატის დაბადების დღეა და ის კიდევ არ მელაპარაკება. ვაღიარებ ცოტა ზედმეტი მომივდა. ის, რომ არა ვერ გავიგებდი, რომ ქრისტი რაღაცას მალავს. ქრისტი ამტკიცებს, რომ ეს მას არ ჩაუდენი ეს უბრალოდ აბსურდია, თუმცა ის რომ იმ დღეს არ ყოფილა მკვლელობის ადგილზე ეს უკვე ტყუილია. საღამოს ვიქტორიას ველოდებით მან თქვა, რომ ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი, რამ აქვს სათქმელი.
მინდა ცოტა რამ აგვისტოს შესახებ მოგიყვეთ. რატი ამბობს, რომ არ უყვარს მისი დაბადების დღე, რადგან სიცხეს ვერ იტანს ყველაზე მეტად. აგვისტოში დაიბადეთ? ძალიან ძლიერი, ამტანი და პრინციპული ადამიანი ხართ. ხართ ის, ვინც ზუსტად იცის, როდის და ვის უნდა მისცეს სწორი რჩევა ან შენიშვნები. თქვენ პასუხისმგებლობით სავსე ინდივიდი იქნებით.
ყველამ იცის, რომ თქვენი ნდობა ბოლომდე შეიძლება. ამიტომაც იკავებთ ხოლმე ლიდერის პოზიციას ოჯახსა და სამსახურში. რთულ სიტუაცებში კონტროლს არასოდეს კარგავთ საკუთარ თავზე და ყოველთვის ცივი გონებით მოქმედებთ ფორს-მაჟორულ სიტუაციებში. ვერ იტანთ უპასუხისმგებლო ადამიანებს და სიტყვის კაცი ხართ მუდამ. მარტივად ემორჩილებით წესებსა და რეჟიმში მუშაობას. თუმცა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ცხოვრებით ტკბობის ნიჭი არ გაქვთ, ან არ იცით, როგორ მოილხინოთ მოცალეობისას. გიყვართ ბუნება, ცხოველები და ბავშვები.
* * *
- რატი უკეთესად ხარ?
- მელანო სახლში რატომ არ მიდიხარ? რა გინდა, თავს რატომ არ მანებებ?
- იმიტომ, რომ ცუდად ხარ.
- ცუდად აღარ ვარ შეგიძლია წახვიდე.
- დამიჯერე გაბრიელს, გულით არ უნდოდა. დარწმუნებული ვარ ეხლა ნანობს თავის საქციელს.
- იცი რაა, როცა მთელი ცხოვრება, მის მეგობრობას შევალიე, როცა ყოველჯერზე ვცდილობ დამერწმუნებინა, რომ რასაც ვაკეთებ შემიძლია. ის ყოველთვის მიმტკიცებს, რომ მე რაღაც არ შემიძლია. მარტო გაბრიელი არა, შენს იგივე აზრზე ხარ. მასხარა ამ ცხოვრებამ გამხადა... შენ მასწავლე რომ უარი ბედნიერევაზე უნდა ვთქვა და მეტი დრო დავუთმო მეგობრებს. სანაცვლოდ რას ვიღებ თქვენგან? მიპასუხე რა ვიღებ?
- არა, არასწორად ფიქრობ მასე არ არის.
- იცი აქედან რატომ წავედი?
- არა, არ ვიცი.
- იმიტომ, რომ იმ იდიოტმა ცოლობა გთხოვო მე კი ეს ვერ ავიტანე. წავედი იმიტომ, რომ ამას ვერ გავუძლებდი. მე შენ გითხარი, რომ ცხოვრებას თავიდან დავიწყებდი, ვეცდებოდი სხვის შეყვარებას, მაგრამ არ გამომივიდა, ვერ შევძელი...
- რატი არ გინდა...
- რატი არ გინდა, არ გააგრძელო... სულ ასეთი ქმედებებით ცდილობ ჩემს შეჩერებას. მივდივარ ვცდილობ დაგივიწყო, მაგრამ მერე ისევ შენ მირეკავ, ისევ შენ მახსენებ თავს. რატომ დამირეკე? რატომ მთხოვე დაბრუნება... ეხლაც რამდენჯერაც წასვლა დავაპირე უკან რატომ დამაბრუნე? არ თქვა! არ თქვა, რომ გაბრიელი გამო, ასე გაბრიელის გამო მოიქეცი. მელანო ვიცი, რომ ძალიამ გიყვარვარ მეც ძლიან მიყვარხარ. არ მესმის რატომ არ შეგვიძლია ბედნიერები ვიყოთ? გაბრიელმა თუ შეძლო ანას დაბრუნება... ჩვენ ეს რატომ არ შეგვიძლია?
- რატი ეგ სულ სხვადასხვა რამეა...
- წადი! ჩემი სახიდან გაეთრიე!
- რატი, ასე ნუ იქცევი. ბოთლი მომეცი უკვე საკმარისად დალიე.
- რატო არ შეგიძლია ასეთს მიყურო? განადგურებულს, მარტოსულს. თუ ღმერთი გწამს ერთხელ, მაინც მითხარი, რომ გიყვარვარ. მინდა ერთხელ კიდევ გავიგო წასვლამდე ეს.
- რა სისულელეს ამბობ სად აპირებ წასვლას?
- იქ სადაც თვლიან, რომ რაღაც მეც შემიძლია. იქ სადაც, საყვარელ ქალს, არ დავინახავ აჩრდილივით. იქ სადაც, შენს თავს არ შემახსენებენ. ბილეთები უკვე ვიყიდე ამჯერად აღარ გადავიფიქრებ.
- კარგი მაშინ მეც აქ დავრჩები დილამდე და მე გაგაცილებ.
- არა, წადი თორე თავს ვერ შევიკავებ და ისევ გაკოცებ.
- სისულელს ნუ ამბობ.
- არა, მოდი უნდა გაკოცო.
- რატი, გაიწიე ძალიან მთვრალი ხარ.
- მერე რა მთვრალებს უფრო შეუძლიათ სიყვარულის გამოხატვა.
* * *
კაცმა, რომელმაც ნახა ქალი, როგორ ყრიდა ვახტანგის ჭიქაში საწამლავს, უკვე გარდაცვლილია . ქრისტი ნამდვილად იყო მკვლელობის ადგილზე, თუმცა ის ერდადერთი ქალი არ იყო, რომელიც მკვლელობის ადგილზე იმყოფებოდა. ვიქტორიას თქმით, ვახტანგის და გამუდმებით თავის ძმას ახსენებდა. ამბობდა, რომ მან ბევრი რამ არასწორად გააკეთა ბევრი შეცდომა ჩაიდინა და ამიტომაც დაიღუპა თავი. უკვე ბევრი კითხვა არსებობს ვინ მოკლა ვახტანგი? ან შეიძლება თავიც მოიკლა. ექსპერტიზამ მხოლოდ დაადგინა, რომ ვახტანგი ცეცხლსასროლი იარაღით იყო მოკლული. ნატყვიარიც თავის არეში ჰქონდა. ლუკასთან, როგორც კი საუბარი მოვითხოვე მან ამაზე უარი განაცხადა, არც მაკას შეხვედა რამოდენიმე დღის წინ.
* * *
- გაბრიელ გამარჯობა!
- ვინ ხართ? ვის ვესაუბრები?
- მე ვახტანგის და ვარ. გავიგე, რომ ჩემს ძმაზე ინფორმაციებს აგროვებთ. მე კი შიმიძლია ამაში დაგეხმაროთ.
* * *
ცოლად გამომყვები?

ამ დღეს ალბათ ყველაზე განსაკუთრებულად ველოდებოდი. ბევრი მიფიქრია კიდეც, თუმცა ახლა არ ვიცი რას ვიზამ. გუგას დავცინოდი, მაგრამ ეხლა მე ვარ უარეს დღეში. ხელის თხოვნა ლუკას, დაკავებამდე მქონდა გადაწყვეტილი, თუმცა ძალიან ბევრ რამემ შეგვიშალა ხელი. ბეჭედი, რომელიც მე და ანამ, გუგას საცოლესთვის თავდაპირველად შევარჩიეთ ის ეხლა ჩემთან არის. ყველაფერი მზად არის ეხლა მთავარია ანა, მოვიყვანოთ დანიშნულების ადგილას. აი, ამას მარტო როგორ შევძლებ არ ვიცი. ეს ყველაფერი საღამოსთვის მაქვს დაგეგმილი და იმედი მაქვს ამჯერად, მაინც ჩაივლის ყველაფერი კარგად . დილიდან სოფია, მიჩიჩინებს, რომ რატი უნდა შემოვირიგო მეუბნება, რომ ზედმეტი მომივიდა და ბოდიში უნდა მოვიხადო. ეხლა მზად ვარ სახლიდან გასასვლელად. მთავარია რატი, ფხიზლად დამხვდეს, როგორც წესი მას ახლა სძინავს. არაუშავს თუ შუადღის ორი საათია. ამბობს:_ დილის ძილის მოყვარული ადამიანი ვარო, მაგრამ ეს უკვე შუადღის ძილში უფრო გადასდის და ვერ ხვდება. სოფია, დილიდან უცნაურად იქცევა. ყველა ნაბიჯზე მაკვირდება, უფრო განსაკუთრებულად ემზადება. ეხლაც დივანზეა წამოწოლილი, სახეზე მასკა უკეთია, ფეხები კედელზე აქვს მიყდნობილი, აცვია რაღაც არანორმარულად. ვერ ვიტყვი, რომ ამას ჩაცმა ჰქვია, როცა სოფია, ასე ნებივრობს ყველაფერზე მე მეძახის. ,,აუ, ძვირფასო მაცვრიდან ფორთოხლის წვენი მომიტანე რაა... ძვირფასო შეგიძლია ხილი დამიჭრა? თუ ყურადღებას არ მივაქცევ გაბრაზდება და სახლით მომმართავს:_ გაბრიე, შეგიძლია ყურსასმენები მომაწოდო? მამაკაცებო, გაითვალისწინეთ ჩემი რჩევა, როდესაც ქალი, ნებივრობს უნდა აორთქლდეთ იქამდე სანამ რამეს მოგთხოვს. ვერც ეხლა მოვასწარი გარეთ გასვლა და აი, მოვყევი კიდეც ამ გაუგებრობაში.

* * *

- მოიცადე! სად მიდიხარ? მიდი რა მაცივრიდან ნაყინი მომიტანე.

- აი, გამომართვი... სიცოცხლე, ეხლა მე უნდა წავიდე.

- აუ, რა არის არ მომწონს ეს ნაყინი ზედმეტად ტკბილია.

- სიცოცხლე, ნაყინი ტკბილი უნდა იყოს. აბა სხვანაირი სად გინახავს.

- მინახავს და ეს ასეთი არ არის.

- კაი მე წავდი საღამომდე.

- გაბრიელ!

- ახლა რაღა დავაშავე?

- დღეს ხო ნახავ რატის?

- კი ძვირფასო ვნახავ. გაკოცეე მე გავრბივარ. აი, წავედი!

აი, როგორც იქნა სახლიდან გამოვაღწიე. ეხლა ჯერ გუნდს უნდა შევუარო და შემდეგ იქიდან რატისთან წავალ. ჩემი და ვახტანგის დის საუბარი შედგა. მოკლედ, რომ გითხრათ მან გადმოგვცა მტკიცეებულებები იმისა, რომ ვახტანგი, ბევრ რამეს უკანონოდ აკეთებდა. ის მასალებიც ხელში გვაქვს, როგორ ამუშავებდა სტუდენტებს მოტყუებით. გუშინ ღამით პროკურორსაც ვესაუბრე. მან მითხრა, რომ ლუკა კარგად არის, მაგრამ საეჭვოა რატომ არ ისურვა ჩემთან შეხვედრა. ეჭვი მაქვს, რომ მასაც ვიღაც ემუქრება. ან თუნდაც ვახტანგის და. სამუშაო ოთახში შესულს იქ ქრისტი დამხვდა. დავინახე თუ არა მივხვდი, რომ დღევანდელი გეგმებსაც ვერ მოვუყრი თავს.

* * *

- გაბრიელ, ქრისტის რაღაც აქვს თქვენთვის სათქმელი.

- ვიცი ნაია, დავინახე თუ არა ეგრევე ეგ გავიფიქრე. მიდი გისმენ ამჯერად რისი თქმა გინდა?

- მე ვიცი, ვინც მოკლა ვახტანგი.

- სერიოზულად? ქრისტი აბა ხო არ დაფიქრებულხარ, იქნებ უკვე დაგაგვიანდა... იქნებ მე უკვე ვიცი?

- გაბრიელ შენც იცი?

- კი ბატონო, მე უკვე ვიცი მკვლელის ვინაობა.

- კარგით მაშინ რას გვტანჯავთ ჩვენც გვითხარით.

- ყველაფეს ამ საღამოს გაიგებთ.

- ეს როგორ ახლა არ გვეტყვი?

- არა... მეგობრებო, თქვენ შეგიძლიათ დაისვენოთ საქმე, რისთვისაც აქ შევიკრიბეთ მოგვარებულია.

- ქრისტი არც შენ გვეტყვი?

- თუ გაბრიელი ასე თვლის საჭიროდ მეც გავჩუმდები.

- ის მაინც გვითხარი ავღნიშნოთ?

- ამ საღამოს მეგობრებო... ყველაფერი ამ საღამოს იქნება! ეხლა კი წავედი ,,დეპესია“ უნდა მოვინახულო.

* * *

ცხოვრებაში პირველად ვამაყობ საკუთარი თავით. თომა იყო ადამიანი, რომელიც თავიდან ბოლომდე უკან მომყვებოდა. ვთვლი, რომ ერთად ძალიან გრძელი გზა გავიარეთ, მაგრამ ამ ყველაფრად ღირდა. დატვირთული გზა, ბევრი პრობლემებით, ბევრი რამ სახალისოც კი იყო, რომ მახსენდება რატის შეშინებული სახე, როდესაც სოფია ტყეში დაიკარგა. მახსენდება იქიდან წამოსულმა სოფიამ, როგორ სცადა ჩემი გასულელება, მაგრამ ვერ გამოუვიდა. ის გზა ჩემს ცხოვრებაში, საბედისწეროც კი აღმოჩნდა. სწორედ ჩემი პროფესია იყო მთავარი მიზეზი, რომელმაც ეს ყველაფერი გააერთანა. მივდივარ რატისთან და მახსენდება ყველა ის სიგიჟეები, რაც ერთად გვაქვს გადატანილი, მაგალითად ერთი ასეთი იყო მანქანის მოპარვა და საზღვარზე გადასვლა. მაშინ 12-14 წლისები ვიქნებოდით ალბათ, შემდეგ პოლიციამ გვიპოვნდა და უკან ჩვენს საზღვარზე დაგვაბრუნა. 24 საათი ბავშვთა კოლონიაში გავატარეთ. ის დღე, ისე ცუდად მახსენდება. იმ დღეს დავიფიცეთ კიდეც, რომ უკანონოს არასდროს არაფერს ჩავიდენდით. ხვალ 10 აგვისტოა, რატის დაბადების დღე და იმედი მაქვს ყველაფერი ისე ჩაივლის, როგორც დავგეგმეთ. რატი ვერ იტანს თავის დაბადების დღეს, მეტიც არ უყვარს, როცა ულოცავენ, როცა რამეს აშავებდა დაბადებს დღის გადახდით ვემუქრებოდით. რატი უკვე 28 წლის ხდება, თუმცა დაბადების დღე მხოლოდ მაშინ გადაიხადა, როდესაც 18 ის გახდა, ისიც მთვრალი იყო და შევაპარეთ. ეს რატის უბანია, ჩემგან არც ისე შორსაა, მაგრამ ყოველთვის ბნელი იყო და ბავშვობაში ამ ქუჩის ავლა ძალიან გვეშინოდა. მე განსაკუთრებით ძალიან მეშინია სიბნელის და ეს ავღნიშნე კიდეც, რომ რატის დამსახურებით.

* * *

- კარგი რა რატი... მე სააგენტოში ვიყავი, საქმეებიც დავასრულე და შენ კიდევ გძინავს.

- ხალხო, შემიბრალეთ რა იქნება. თავზე შავი ყვავი დამჩხავის... დავიჯერო ვერავინ ამჩნევთ?

- რა ყვავი? არანორმარული ხარ? აქამდე ძილი უკვე ავადმყოფობაა, თანაც ასეთ სიცხეში.

- მელანო მიდი კარებზე ზარია.

- გაბრიელ, რა სიუპრიზია...

- აქ რა ხდება? შენ რა, აქ ცხოვრობ?

- არა, უბრალოდ საეგენტოდან რატის შემოვუარე.

- ის სად არის? კიდევ სძინავს?

- არ მკითხო... ჯერ კიდევ ვერ ავაგდე საწოლიდან.

- მელანო იცოდი, რომ დღეს რბოლაა? ქალაქი სავსეა მანქანებით, დღეს საღამოს ავტორბოლაა.

- მგონი არ გაჭრა...

- მელანო მიდი მაცივრიდან ცივი წყალი მოიტანე ერთი აბა.

- აი, გამომართვი.

- კარგი, კარგით! ვდგები ეგ არ გააეკეთოთ!

- ჩემ ყურამდე მოვიდა, რომ რატი ძალიან ნაწყენია შენზეო. მე კი გამიკვირდა, მაგრამ....

- დაგვცინიან ესენი მგონი არა? ადექი ძმაო, რბოლაზე მივდივართ!

- ასე მარტივად?

- მელანო რამე გაგიკვირდა?

- მე და სოფია, ფიქრით მოვკვდით ესენი, როგორმე შევარიგოთქო და თქვენ რა დღეში ხართ.

- ძვირფასო ჩვენ ერთმანეთის უსიტყვოთ გვესმის.

- არა, ეგ კი გასაგებია.

- ხოდა ვიფქრეთ ცოტაც გოგოებსაც გავაწვალებთქო. ისე მართლა დღეს შენ არ მიფრინავდი?

- ძმაო კი, მაგრამ ჩაგვეძინა.

- რაა?

- არა, მე ჩამეძინა, მარტო დამეძნა და ჩემი თვითფრინავი გაფრინდა... ახლა გაიგე?

- გასაგებია... მოკლად, რაღაც მინდა გთხოვოთ.

- აბა გისმენთ.

- დღეს მინდა, ლუკას განთავისუფლების შემდეგ სოფიას ხელი ვთხოვო.

- რაა? მოიცადე ეგ ცალ-ცალკე, რომ გეთქვა უფრო უკეთესი იქნებოდა არა?

- კი რატი, მართალი ხარ, მაგრამ ძალიან ვღელავ და ასე იმიტომ გითხარით.

- ლუკას დღეს გაანთავისუფლებენ?

- კი მელანო, დღეს საღამოს ყველაფერი დასრულდება. მთავარი მოწმე მივა და აღიარებას დაწერს ნამდვილი მკვლელის ვინაობაზე. დიდი ალბათობაა, რომ ლუკა ციხიდან გამოვიდეს. ამის მტკიცებულებებიც არსებობს.

- კარგი მაშინ შევუდგეთ საქმეს. იცი მაინც სად უნდა სთხვო ხელი?

- კი კოშკში. იქ, აქამდეც მყავდა და იქაურობა ძალიან მოეწონა.

- რა რომანტიულია...

- კი მელანო, ძალიან რომანტიულია...

- რას გამოშტერდით! წავედით საქმეს შევუდგეთ. ისე მართლა გუგა, სად არის?

- სად იქნება ცოლთან. ხო ვამბობდი ეგ ცოლს მოიყვანს და აორთქლდებათქო. არავინ მიჯერებდა და აი.

* * *

ცოლად გამომყვები? სულ ეს ფრაზა მიტრიალებს თავში და არ მასვენებს ამაზე ფიქრები. დავდივარ და სულ ერთ რამეზე ვფიქრობ. დამთანხმდება? უარი, რომ მითხრას? მელანომ მითხრა:_ ქალს ისეთი ზეიმი უნდა მოუწყო, რომ სიტვა არა დაავიწყდეს. ძალიან ბევრ ვიფიქრეთ თუ სად უნდა გაგვეკეთებინა ეს და თავში მხოლოდ ის კოშკი მახსენდება, სადაც სოფია, პირველად ავიყვანე. ჩემს ცხოვრებაში სიყვარულის ორი ეტაპი გავიარე. ანა ბავშვობიდან და სოფია, რომელმაც ბევრ პრობლემებთან ერთად ძალიან დიდი ბედნიერება შემოიტანა ჩემს ცხოვრებაში... რომ არა სოფია, მე ასეთი არ ვიქნებოდი. მან გადამატანინე ყველაზე დიდი სტრესი, დაძაბული და რთული დღეები. ეხლა, როცა ვიცი, რომ ამ საღამოს ყველაფერი დასრულდება ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ აქვს. უკვე საღამოს შვიდი საათია მელანო და რატი, კოშკის გაფორმებაში დამეხმარნენ. ყველაფერი ნამდვილად არაჩვეულებრივი გამოვიდა, ზედმეტად კარგიც კი.

კოშკი ძალიან მაღალია და ამიტომ აქ, ყოველთვის არის ნიავი. კოშკის შუაგულს მაგიდა დავდგით. მაგიდა თეთრ ფერებშია, ირგვლივ ყველგან ყვავილებია. მაგიდაზე გაგიკვირდებათ და ტკბილეულზე მეტად საჭმელები დავაწყეთ. ის საჭმელები, რომელიც სოფიას ძალიან უყვარს. ღამე აქ გაცილებით მშვიდია, ღამე აქედან უფრო კარგად ჩანს ქალაქი. ეხლა უკვე ყველაფერი მზად არის მელანო, სოფიას მოსაყვანად წავიდა. მე და რატი, მარტო დავრჩით სანამ დანარჩენებიც მოვლენ ცოტას ვისაუბრებთ.

* * *

- ყველაფერი კარგად გამოვიდა არა?

- კი რატი და ეს თქვენი დამსახურებით.

- სიყვარული მაგარი რამაა, მთავარია ამაში არავინ და არაფერმა შეგიშალოთ ხელი.

- მაგას რატომ ამბობ?

- არა ისე, ყურადღებას ნუ მომაქცევ.

- რატი შეყვარებული ხარ?

- რა სისულელეა? მე და შეყვარებული?

- რატი მე ვიცი, რომ მელანო მოგწონს. თუ არ ვიცი ვგრძნობ მაინც რა...

- ჩვენ რა, ეხლა ამაზე ვაპირებთ საუბარს?

- ეხლა იცი რა გამახსენდა? სკოლაში ფეხბურთის დროს უფროსი მოსწავლე, რომ ცემე...

- ხო ღირსი ყო და მაგიტომ.

- ხო მელანოს სიყვარული აუხსნა, თანაც ბაღიდან მოგლეჯილი ვარდი მოუტანა...გახსოვს?

- რა დამავიწყებს...

- უბრალოდ იცოდე, რა გადაწყვეტილებას არ უნდა მიიღო მე შენს გვერდით ვიქნები.

- სერიოზულად? ეგაც?

- კი, კი ეგაც...

- ძმა ხარ! ერთადერთი და უნიკალური...

- კარგი, კარგი პერანგი არ დამიჭმუჭნო, ისედაც მალე მოვლენ.

- აი ჩვენც მოვედით!

- თომა, მარიამ კეთილი იყოს. გაბო სად დატოვეთ ეგაც წამოგეყვანათ.

- არა, ძმაო ფეხი აიდგა უკვე და ისეთი ენერგიულია, აქედან სახლამდე გვარბენინებდა ვიცი. ბებიასთან დავტოვეთ.

- მარი შენ როგორ ხარ?

- არც კი ვიცი საიდან დავიწყო. შენი ძალიან მცხვენია...

- მარი დავივიწყოთ, ეგ ისედაც წარსულს ჩაბარდა.

- ქალბატონო ვიქტორია, კეთილი იყოს თქვენი მობრზანება!

- ეს თაიგული მომავალ პატარძალს. ჯერ არ მოსულა?

- არა, ველოდებით.

- ილია, მარიამ კეთილი იყოს!

- გაბრიელ, მიხარია რომ ამ ბედნიერ დღეს შენს გვერდით ვარ.

- გაბრიელ, შენ ჩემთვის უფროსი მეგობარივით ხარ, ძალიან მიხარია, რომ მეც ამის მონაწილე ვარ.

- მგონი უკვე ყველანი აქ ვართ.

- არა, მეგობარო ეს ყველაფერი ჩვენს გარეშე არ ჩაივლის!

- ლუკა, კეთილი იყოს შენი დაბრუნება. ძალიან მიხარია, რომ თავისუფალს გხედავ.

- ჩემი პრინცესა სად არის? ჯერ არ მოსულა?

- არა მაკა, გზაში არიან და უკვე მოვლენ სადაცაა...

- ბეჭედი! ბეჭედი მანანაში დამრჩა. რატი, შეგიძლია ჩახვიდე და ამომიტანო? მიდი სწრაფად მოვლენ სადაცაა.

- კარგი, კარგი დამშვიდდი აი, მივდივარ!

* * *

წუთები, წამები დრო, რომელიც მინდოდა საუკუნოდ გაჩერებულიყო. სხეულის ყველა ნაწილი მიკანკალებდა, ადგილს ვერ ვპოულობდი, რომ მშვიდად მომესვენა. გარს უამრავი, ჩემთვის საყვარელი ხალხი მახვევია. ყველა თავისებურად ცხდილობს ჩემს დამშვიდებას. თომა მიახლოვდება და მეუბნება:_ ძმაო, დამშვიდდი და წარმოიდგინე, რომ ერთ ძალიან რთულ მისიაზე მივდივართ და იქიდან აუცილებლად გამარჯვებულები უნდა დავბრუნდეთ. არ ინერვიულო მე შენს გვერდით ვარ. ისეთი დაბნეული ვარ მადლობასაც ვერავის ვეუბნები. ილიამ მხარზე ხელი დამიკრა და მეუბნება:_ გაბრიელ, როგორც პატარა ძმა გეუბნები, რომ საერთოდ არაფერია სანერვიულო. ამან უფრო ამაღელვა ის სიტყვები, რაც ილიამ მითხრა, ჩემში უფრო ღელვა გამოიწვია. ლუკა, ძმის პოზიციას იკავებს და ამბობს:_ მეგობარო, ისე მე მკითხეთ ამ ნაბიჯს, რომ დგავთ? ამაზე გაეცინა, თუმცა მართალიც არის. მაკა, ხელს კიდებს და გვერდზე გაჰყავს და ეუბნება:_ ეს აქამდეც უნდა გაეკეთებინათ. ისინი იმსახურებენ ერთად ყოფნას. ,,არა რა მაკა ჯიგარია! ეს მე ვარ...“ ნერვიულობა კიდევ უფრო მომემატა, როდესაც კიბეებზე, ანას ხმა შემომესმა:_ მელანო, რა გინდა სად მიმათრევ? ირგვლივ ყველა გაჩუმდა ვერავინ იფიქრებდა, რომ ახვეული თვალის მიღმა უამრავი ადამიანია. ტელეფონზე გამუდმებით ზარი მესმის რატია, ის ისევ ქვემოთ არის...ბეჭედი კიდევ არ ამოუტანია. სანამ ანამ ჩვენამდე ამოვიდა, ტელეფოს ვუპასუხე.

* * *

- ძმაო, სასწრაფოდ ქვემოთ უნდა ჩამოხვიდე.

- რატი, რა ხდება? სად ხარ? ანა უკვე მოვიდა...

- შენს მანქანაში...

- რაა? არაფერი მესმის?

- შენს მანქანაში...

- რატი რა ხდება? თუ ღმერთი გწამს ხმა ამოიღე!

- შენს მანქანაში... ქრისტია გარდაცვლილი...

* * *

გავშეშდი, ხელიდან ტელეფონი გამივარდა. ანას თვალის ახელა და ჩემი გაშრობა ერთი იყო. სისხლი გამეყინა, ენა ჩამივარდა, არაფრის თქმა აღარ შემიძლია. გარშემო ყველა ბედნიერია, ყველა მე მიყურებს, რომ რაღაც უნდა ვთქვა. ანა ბედნიერია, ყველაფერი მოსწონს. ანა, ბედნიერებისგან ტირის. იქვე ლუკაც დაინახა და მას ჩახუტა. ყველა ზეიმობს ჩემს გარდა... არც კი ვიცი სიტყვებს, როგორ მოვუყარო თავი. ეხლა მხოლოდ ის ვიცი, რომ ქვემოთ უნდა ჩავიდე ჩემი მანქანა უნდა ვნახო...ქრისტი უნდა ვნახო. ფეხები არ მომყვება, სხეულს ვერ ვიმორჩილებ. ტელეფონზე დავხედე, შეტყობინება უცხო ნომრიდან არის. ,,ეს იმისთვის, რომ ჩემი დახმარება შენს საკეთილდღეოდ გამოიყენე. ეს იმისთვის, რომ ჩემი ძმა მოკვდა. თუ თავს არ დამანებებ ნელ-ნელა შენი საყვარელი ადამიანები დაიღუპებიან. ესაც ჩემი პირველი საქორწინო საჩუარია ჩემგან...“ ამ შეტყობინების წაკითხვის შემდეგ, ტელეფონი ვისროლე. ამ ქმედებაზე ყველამ მე შემომხედა. ყველა ერთდროულად მეკითხბოდა:_ გაბრიელ, შვილო კარგად ხარ? სიცოცხლე რამე მოხდა? ამასობაში თომამ უკვე გაარკვია, რაშიც იყო საქმე და ჩემი წამოყენება სცადა.:_ ადექი ძმაო, ქვემოთ უნდა ჩავიდეთ... სად წავიდე? რა უნდა ვნახო, რომ ქრისტი, ჩემს მანქანაში როგორ წევს გარდაცვლილი? ეს უნდა ვნახო?! უკვე ხმამაღლა ვყვირი. ჩემს დაკავებას ვერავინ ცდილობს. გამწარებული, ხელებს ქვის კოშკს ვურტყამ. მაგიდა, რომელიც ჩვენ მოვამზადეთ, ჩემივე ხელებით გავანადგიურე. ყველაფერი ძირს ეყარა. ვცდილობ გავიხსენო, როდის ვიყავი კარგად? როდის ვიყავი ბედნიერი? კი, მახსოვს და ეს მანამდე იყო, სანამ ამ წყეულ პროფესიას არ ავირჩევდი. რა დააშავა? ქრისტიმ, ამ საქმეში ის უდანაშაულო იყო, ის მსხვერპლი იყო, ისიც ჩემს გამო. ჩემს გამო შეეწირა მისი სიცოცხლე! ჯანდაბაა! ვღრიალებ და ვერავინ მაკავებს. რამოდენიმე წუთში კოშკის სახურავზე აღარავინ დარჩა. პროკურორმა ილია, სახლსი გაუშვა, მაკა აქაა და მარტო არ მტოვებს. გოგოები ხმამაღლა ტირიან, რაც არ უნდა იყოს ისიც ჩვენი დიდი ოჯახის წევრი იყო. მან თავი ასე დაამახსოვრა გოგოებს. აი, უკვე ჩამოვიარე იმ წყეული კოშკის კიბეები. ყველა ჩემს მანქანას ახვევია გარს. პროკურორმა გვამი, სასწრაფოს ექსპერტიზაზე წაიღო ისე, რომ პოლიციას ეჭვი ჩემზე არ აეღოთ. მარიამი, რომ არა ეგრევე მე დამაკავებდნენ მკვლელობისთვის.

* * *

რამოდენიმე საათის შემდეგ!

- შვილო! ჩემო ანგელოზო... ეს რა დაგემართა ეს ვინ გააკეთა?! შენი თავი ასე ვინ მომიკლა? გაბრიელ! გამაგებინე ეს, როგორ მოხდა?

- არ ვიცი თინა დეიდა, მაგრამ გპირდებით, რომ დამნაშავეს მალე ვიპოვი.

- იპოვე! დამნაშავე, რაც შეიძლება მალე იპოვე, თუმცა რას შეცვის ეს ყველაფერი? ჩემს გოგონას ვერავინ დამიბრუნებს...

- დამშვიდდით ძალიან გთხოვთ...

- შვილო რა დამამშვიდებს? ჩემი გოგონა ცოცხალი აღარ არის. ეხლა მე სიკვდილი თუ დამამშვიდებს! ჩემს გოგონასთან მინდა! იქ წამიყვანეთ!

- გარდაცვლილის მშობლები აქ არიან?

- დიახ, მე მამამისი ვარ...

- ბატონო, ექსპერტიზამ დაადგინა, რომ თქვენი გოგონა სამი თვის ორსული იყო.

- რა ორსულობა, რის ორსულობა? ჩემი ქალიშვილი, ორსულად არ იყო!

- რატი...

- რა გინდა მელანო?

- ქრისტი შენგან იყო ორსულად?

- რა სისულელეა, ჩვენ მხოლოდ ერთხელ...

- ხოდა სწორედ მაშინ მოხდა ეგ. სამი თვის ორსული იყოვო ვერ გაიგე?

- ეს რაღაც ცუდი ხუმრობაა...

- ხო და ალბათ მაგიტომ გაუჩინარდა.

- მელანო, მე არაფერი ვიცოდი, რომ მცოდნოდა...

- რო გცოდნოდა დაცავდი?

- კი დავიცავდი...

* * *

ქრისტი საშინლად არის ნაწამები და შემდეგ ცეცხლსასროლი იარაღით არის მოკლული. ვინ გააკეთა ეს? პასუხი ერთია. ეს ჩაირდინა ვახანგის დამ. მე და თომამ, რამოდენიმე დღის წინ ვიპოვთ კიდევ ერთი მოწმე ვინც იცოდა მკვლელის ვინაობა. სწორედ იმ ადამიანმა, მისცა ჩვენება მის წინაარმდეგ. ეხლა ის პატიმარია, თუმცა ის ამან ვერ დააკავა და მისმა ხალხმა ქრისტი მოკლა, რადგან მხოლოდ ქრისტი, ახსოვდა მკვლელობის დღიდან. ასეც, რომ არ იყოს იცოდა, რომ ეს ჩემი გამოზიებული იყო და ყველაზე მნიშვნელოვან დღეს ყველაზე ძვირფასი ადამიანი მომიკლა. ვინ დგას ამ ყველაფრის მიღმა? რათქმაუნდა ისევ ის, თავად ვახტანგის და. ის ღამე თეთრად გავათენეთ. ქრისტი უკვე მის სახლსი გადაასვენეს. თომამ მითხრა, რომ პროკურორი მიბარებს. ერთმანეთს ავტოსადგომზე შევხვდით.

* * *

- რას აკეთებთ? ხელი გამიშვით!

- ე, ბიჭო ქალბატონს ხელი გაუშვით!

- გაბრიელ, ვინ არიანს ეს ხალხი? სად მივყავართ?

- არ ვიცი, დამშვიდდით აქედან მალე გავაღწევთ.

- ხმას ნუ იღებთ!

- თორე რაა?! ერთი სახე ამიხსენი, შენი ნამდვილი სახე მინდა დავინახო.

- გაბრიელ შვილო, არ გინდა...


გაგრძელება იქნება!


ფილმი სრულდება ასე

უბრალოდ არ გაგიმართლა? ან ეს ყველაფერი ასე რატომ უნდა მომხდარიყო? გაცნობიერებაც ვერ მოვასწარი რა მოხდა და ეხლა პროკურორთან ერთად ვარ საპყრობილეში. გარშემო სიბნელეაა, ნორმარულად ვერაფერს ვხედავ. ერთ სკამზე მე ვარ მიბმული, მეორეზე კი ქალბატონი მარიამი. ქალმა, რომელმაც ვერ გააცნობიერა რატომ? ის ამ ყველაფერთან რა შუაშუა? გზაში რამოდენიმეჯერ მკითხა კიდეც:_ მე რა დავაშავე? მე ვამშვიდებდი და ვეუბნებოდი, რომ:_ პროკურორო მშვიდად აქედან თავს მალე გავაღწევთ. გუშინ ღამეს, როდესაც ქრისტის ცხედარი ექსპერტიზაზე გადაასვენეს შევნიშნე, რომ ვიღაც მითვართვალებდა. მე და თომამ მოქმედება ეგრევე დავიწყეთ. დაცვა გავაძლიერეთ გოგოებისთვის. ბიჭებიც იქ არიან იქაურობას არ ტოვებენ. მე კი თომამ ჯიპიესი დამიმონტაჯა ასე ძალიან მარტივად მოგვაგნებენ. ეხლა მთავარია იქამდე არ მოხდეს ის, რასაც მე ვფიქრობ. ფაქტია, რომ გამტაცებელმა ჩემზე ყვეაფერი იცის. ისიც, რომ მარიამი დედაჩემია. ნამდვილი დედა... ეს სიტყვები გამუდმებით თავში მიტრალებს. არ მინდა ისიც, ქრისტის მსგავსად მსხვერპლი აღმოჩნდეს. კვლავ სიბნელე და გაურკვეველი სუნი, რომელიც გარშემოა. დიდი ხანი დამჭირდა გამერკვია. ეს რისი სუნი იყო და პროკურორი, მოულოდნელად ყვირილს იწყებს:_ გაბრიელ, ეს ბენზინის სუნია! ჩვენს დაწვას აპირებენ! გეგმა არ გაქვს? გავშრი... მე ხო უკვე მაკვირვებს ეს ცხოვრება. არ არსებობს ერთ პრობლემას მეორე არ მოჰყვეს. ჩემი სკამი, მასთან ახლოს მივაცურე. ჯიბიდან ვცდილობ დანის ამოღებას, რომ ხელები გავიხსნა. თან ვამშვიდებ.:_ ქალბატონო, დამშვიდდით ძალიან გთხოვთ. რა დამამშვიდებსო, მარიამი, ყვირილს ისევ აგრძელებს. რამოდენიმე წამში ხელებს ავიხსნი და აქედან გავალთ. პროკურორს გადავარჩენ. ამას ვფიქრობ და საკუთარ თავს ვამხნევებ. დრო იწელება იმაზე მეტად ვიდრე უნდა იყოს. ასეა! ცხოვრებაში ასეა, როცა გინდა ტკივილი, უბედურება, გაურკვევლობა მალე დასრულდეს დრო იმაზე ნელა მიიწევს წინ ვიდრე უნდა იყოს. ვყვირი:_ აი, ვსიო მე უკვე ხელი გავიხსენი ახლა თქვენი ჯერია. ესეცაა პროკურორისთვის დავაპირე ხელების გახსნა და უკან სკამს დავუბრუნდი. მივხვდი, რომ ვიღაც გვიახლოვდება. სიბნელეში ვერ გამირკვევია ის პიროვნება, ქალი თუ კაცი. შენობა ალბათ ცარიელია, რადგან მისი ნაბიჯების ხმა ჩვენამდე, ექოსავით ისმის. მეორდება, ხელმეორედ ისევ ისმის მკაცრი ნაბიჯების ხმა. აი, უკვე ჩვენს წინ დგას. სახე აფარებული აქვს, მაინც ვერ ვაცნობიერებთ ვინ არის და რა უნდა ჩვენგან.

* * *

- ვინ ხართ? რა გინდათ ჩვენგან?

- ქალბატონო, დამშვიდდით თუ შეიძლება. დეტექტივო, ტყუილად ცდილობთ. აქედან თავს, მაინც ვერ დააღწევთ. აქაურობა სულ ნავთობით არის სველი. ერთი ნაპერწკალიც კი საკმარისია აქაურობის გასანადგურებლად.

- მოდი იქნებ სანამ დავიწყვებოდით დავმეგობრდეთ კიდეც არაა?

- გაბრიელ შვილო, ვინ არის ეს კაცი?

- არ ვიცი, მაგრამ მალე სახეს ავუხსნი.

- დეტექტივო, მშვიდად დედიკოს ნუ ავანერვიულებთ.

- მოკეტე!

- გაბრიელ, რას ამბობს ეს კაცი?

- არა, არაფერს ყურადღებას ნუ მიაქცევთ.

- მოდი მოკლედ მოგიყვებით ჩემს შესახებ... მე მკვლელი ვარ, ადამიანების სიცოცხლეს მე ვასრულებ. უნდათ თუ არა ეს მათ. მე, როცა სრულწლოვანი გავხდი ბრძოლა ვისწავლე თავიდან. საკუთარ თავთან ვისწავლე ბრძოლა და როცა მივხვდი, რომ ეს არ გამომივიდა სხვებზე დავიწყე ნადირობა. ეხლაც სანადიროდ ვარ გამოსული. სახლში კი ნადავლის გარეშე არ დავბრუნდები. მე ამ პერიოდის განმავლობაში თქვენს გვერდით ვიყავი დეტექტოვო. მე თქვენზე ყველაფერი ვიცი. ნადირობდით კაცზე, რომელიც საერთოდ არ იყო დამნაშავე. ისიც მე მოვკალი. ყველაფერი ისე გავაკეთე, რომ მკვლელობა მის დაზე გადასულიყო. ჩემივე დაწერილი სცენარით საინტერესო დეტექტიური ფილმი გადავიღე. უნდა ავღნიშნო, რომ კარგი მსახიობები შემხვდნენ, კარგად გაართვეს თავი...

- რეებს ბოდავ? ვინ ხარ?

- დექეტივო, მშვიდად იყავით და ნუ მაწყვეთინებთ ძალიან გთხოვთ. არ მიყვარს, როცა საუბარს ბოლომდე არ მასრულებინებენ. ეს ყველაფერი თამაში იყო. ყველანი ჩემი გეგმის მიხედვით მოქმედებდით, რასაც მე მოვისურვებდი ყველაფერს ვიღებდი თქვენგან. მე, რომ არა, ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა. პირველი მკვლელობაც მე დავგეგმე. დეტექტივო, თუ კარგად დაფიქრდებით, დასკვნას ძალიან მალე გამოიტანთ. ეს თქვენ არ უნდა გაგიჭირდეთ. მე, რომ არა სოფიას, მეორედ ვერ შეხვდებოდი. იმ ღამეს სოფიას მშობლების სახლში მე ვიყავი. მინდოდა ეჭვები უფრო გაღრმავებულიყო შენში. გაბრიელ, სატყუარაზე წამოდებული ოქროს თევზი ხარ, ჩემთვის. მე ის თევზი, ტბის ნაპირამდე გამოვიტანე და ცეცხლზე შევწვი. ვაღარებ ძალიან გემრიელი იყო.

- ვინ ხარ?

- ტყუილად თავს ნუ დაიღლი დეტექტივო, ამის დასადგენად ძალიან დიდი დრო დაგჭირდება. ისე მადლობას ველოდებოდი შენგან, რადგან ბევრი გამზადებული მასალები მოდიოდა ჩემგან. მე გეხმარებოდი, მე ვიყავი ის ადამიანი, რომელიც კართან, დოკუმენტებს გიტოვებდა. მე ვიყავი ის ადამიანი, რომელმაც მაკას ექიმი მოკლა. მე ვიყავი ის ადამიანი, რომელმაც სოფია გაიტაცა. მე ვიყავი, ის ადამიანი ვინც მეყვავილე დაიქირავე. დეტექტივო, შენ სხვის სახლში აყენებდი კამერებს, ამასობაში კი მე, შენს სახლს და კუნძულს ვუყურებდი. საინტერესო ფილმი გამოვიდა. დასასრულამდე თუ გინდათ ერთად ვუყუროთ. უი, მართლა თომაც გეგმაშიაა. ჯიპიესი, რომელიც დაგიმონტაჟეს განადგურებულია.

- ვინ ხარ? მანიაკი ხარ? რაში გჭირდებოდა ეს ყველაფერი?

- პროკურორო, მარიამ არ თვლით, რომ ზედმეტად ბევრი კითხვებია. მოდი სანამ ფილმი დაიწყებოდა. ცოტა რამეს შენს პერსონაჟზეც მოგიყვები. პრინციპში შენი პერსონაჟი, გეგმაში საერთოდ არ მყავდა. ეს ყველაფერი მოყვა იმას, რომ მეყვავილე გამოჩნდა. გამოჩნდა იმ სახით, რომ გაბრიელის მფარველი ანგელოზი იქნებოდა.

- მეყვავილე ვინ არის?

- პროკურორო ეგ, როგორ გამოგჩათ. მეყვავილე, ხომ ნინოს ბავშვობის მეგობარია. მეყვავილემ იცის სიმართლე, რაც შენ 28 წლის განმავლობაში გაინტერესებდა.

- გაჩუმდი! აღარ გააგრძელო...

- გაბრიელ, იცი დასასრულს რა ხდება?

- არ ვიცი და არც მაინტერესებს. ერთი ის ვიცი, რომ მანიაკი ხარ! აქედან თავს მალე დავაღწევთ და ამ ყველაფრისთვის პასუხს გაგებინებ!

- მოდი ცოტა შევისვენოთ და თქვენ მანამდე ფილსმს უყურეთ, რომლის სახელიცაა ჩემი პროფესია.

* * *

,,უკვე დროა მთავარ პესონაჟმა ისაუბროს არა? მოკლედ, როგორც გაგეცანით მე ,,ჩემი პროფესიის“ რეჯისორი ვარ. გმირებმა თავის პერსონაჯებით, ხასიათებით ძალიან კარგად გაართვეს თავი. ჩემი ნამდვილი სახე კიდევ უფრო საინტერესო იქნება, როდესაც ფილმი დაასრულდება. არ გავაგრძელებ საუბარს და განახებთ რა ხდება ახლა ქრისტის სახლში?

* * *

აი, სკამებიც ერთ რიგად დაუწყვიათ, ისევ შავ მანდილში გახვეული ქალები. ო, როგორ მძულს ასეთი დღეები და კიდევ უფრო შემძულდა , როდესაც ოთახის შუაგულს ქრისტი წევს გულწასული, უგონო მდგომარეობაში... ალბად ღრმად დაუძინია? ფუჭი იმედები, რომლის საშუალებითაც უფროსები, გვაიმედებდნენ ბავშვობაში. ძნელია გავარკვიო დღევანდელი ჩემი ცხოვრება რეალობას ასახავს? თუ სიზმარია? დაძაბული დღეები, სწორედ ეხლა დაიწყო... ქრისტის სახლი, სავსეაა ბრბო საზოგადოებით. კიდევ ბევრი უცხო ხალხი, კიდევ აბუჩად ამგდები ხალხი, კიდევ ის საზოგადოებააა აქ, შეყრილი, ვისაც ყველაფერი აინტერესებთ. დეტალებიც კი. ასეთ დროს, როგორ შეიძლება გამწარებულ დედას კითხო:_ ,,თინა, თქვენი ქალიშვილი გათხოვილი იყო? გავიგე, რომ ორსულად იყო.“ ,, ვინ არის ბავშვის მამა? უკვე გაარკვიეთ?“ ამ კითხვებზე თინა სწრაფად წამოდგა სკამიდან და ყვირილი დაიწყო. ,,გაეთრიეთ! სასწრაფოს ჩემი სახლიდან გაეთრიეთ! ჩემი შვილის ცხოვრება, თქვენი საკითხავი და გასარკვევი არ არის.“ ქრისტის ძმა, ბაღშია სახლიდან მოშორებით ის, თითმის არ შემოდის. მელანო, სოფია და მაკა შიგნით ოთახში არიან ქალბატონი თინას გვერდით. ჯერ კიდევ თავიდან არ ამომდის, რომ ქრისტის ბავშვი ჩემი იყო. ის ჩემს გამო ქალაქიდან წავიდა. მან ჩემი ბედნიერების გამო, უარი ქვა საკუთარ ბედნიერებაზე. მან მომცა შანსი, რომ მელანოსთან ერთად ბედნიერი ვყოფილიყავი. ამასობაში მან, საკუთარ ბედნიერეაზე თქვა უარი. ხო შეიძლებოდა ბავშვი, დაბადებულიყო. ჰყოლოდა მოსიყვარულე მშობლები და ჰქონოდა ძალიან წარმატებული მომავალი. ჩემი ისედაც დამძიმებული ცხოვრება, ქრისტიმ კიდევ უფრო დაამძიმა. ეს საკმარისი არ იყო და ამას ბავშვიც დაემატა.

* * *

- მელანო, ლუკა არ მოვიდა?

- არა, მოვა ოდნავ მოგვიანებით...

- მე მეტი აღარ შემიძლია...

- რა მოხდა? ცუდად ხარ?

- ქალბატონ თინას, უკვე სამჯერ წაუვიდა გული...ამის ყურება აღარ შემიძლია.

- არც მე. რატი, ცოტახნით აქედან წავიდეთ რა...

- კარგით გოგოებო, მოდი ბაღში გავიდეთ.

- ქრისის ძმა არ დამინახავს. სად არის?

- აი, შეხედეთ ის არის. ჯაბა 14 წლისაა. ეხლა ყველაზე მეტად მისთვის იქნება ძნელი გადასატანი.

- მოდი მივიდეთ მასთან.

- ჯაბა გაბარჯობა, ჩვენ ქრისტის მეგობრები ვართ.

- გამარჯობა.

- არ გინდა ცოტა ვისაუბროთ?

- ეხლა საუბარი არ შემიძლია.

- მელანო დაანებე ბიჭს თავი. წადი მე დავრჩები მასთან.

- სერიოზულად?

- კი, წადი.

- არც შენთან ლაპარაკი მინდა.

- არა მეგობარო, მე თავს არ შეგაწყენ უბრალოდ ცოტას მოგიყვები შენს დაზე და წავალ. იცი რა ჯიგარი იყო? ბაბუა, რომ გარდამეცვალა ერთად დავლიეთ. პირველი შენი სადღეგრძელო თქვა. მითხრა, რომ მსოფლიოში საუკეთესო ძმა ჰყავს და მას გაუმარჯოსო.

- მე ჩემი და არ მიყვარდა.

- რაა?

- მე ქრისტის ვერ ვიტანდი. ის ხშირად მეჩხუბებოდა, ბევრ რამეს მიკრძალავდა. ერთხეს სკოლაში მოვიდა და თანაკლასელების თანდასწრებით დამამცირა.

- არ კითხე ამას რატომ აკეთებდა?

- არ ვიცი ვისგან, მაგრამ გაიგო, რომ ვეწეოდი. მშობლებისთვის არაფერი უთქვამს, მაგრამ სკოლაში დამამცირა.

- მეგობარო, მეც ვეწეოდი 7 წელი შემდეგ გავიგე, რომ ფილტვზე კიბო მქონდა, ძალიან შემეშინდა, მოწევაზე უარი ვთქვი. მადლობა ღმერთს შემდეგ გავიგე, რომ ექიმს, ჩემი ანალიზის პასუხები შეეშალა და სხვისი მომცა. ამის შემდეგ გავაცნობიერე, რომ მოწევას შეიძლებოდა ნამდვილად ეს მოყოლოდა. მის მერე მე თამბაქოს არ გავკარებულვარ. შენი და მართალი იყო თუ გაბრაზდა.

- ჩემი დის ბრალია მოწევა, რომ დავიწყე. ის მანერვიულებდა ძალიან. გამუდმებით მეჩხუბებოდა, რომ უნდა მესწავლა და კომპიუტერისთვის დიდი დრო არ უნდა დამეთმო. ერთხელ მშობლებს უთხრა:_ ინტერნეტი გაუთიშოთ ამ ბავშვსო. მის მერე ერთი კვირა მეგობართან ვცხოვრობდი.

- ო, მეგობარო რთულად ყოფილა საქმე. არც ეგ თამაშებია კარგი.სკოლა ისეთი პერიოდია არასდროს დაბრუნდება უკან ეგ კომპიუტერი კი თანდათან განვითარდება. ეხლა მთავარია ის შეირგო, რაც გაქვს.

- აუ, შემეშვი რა! ეს ჩემი ცხოვრებაა და ჩემი გადასაწყვეტია, როგორ მოვიქცევი.

- ჯაბა მოდი აქ! ბოდიში მოუხადე ადამიანს. ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით. დის ამბებს ძალიან განიცდის.

- არა, საბოდიშო არაფერი გაქვთ.

- რა მოხდა?

- არაფერი, ეტყობა, რომ ძალიან განებივრებული ბავშვია.

* * *

რამოდენიმე თვის წინ! ,,კუნძული“

- გოგოებო, ვერ დავიძინე და შეიძლება ცოტახნით თქვენთან შემოვიდე?

- შემოდი ქრისტი! ეხლა მე და მელანო, რომანტიულ ბიჭებზე ვსაუბრობდით.

- ეგეთები კიდევ არსებობენ? რავი მე აღარ შემხვედრია. სოფია ძვირფასო მაპატიე, მაგრამ არც გაბრილი იყო რომანტიული მაინცდამაინც.

- ბოდიშს რატომ იხდი? ეგ ისედაც ვიცი. თავიდანვე ძალიან თავშეკავებული იყო. ყოველთვის მე ვაქტიურობდი. ის, ჩუმად იყო და მისმენდა.

- გოგოებო, ეხლა ჩემს გაბრიელზე საუბრობთ? ეგ მე უნდა მკითხოთ, რომ დათვრებოდა ეგრევე ანა, ახსენდებოდა და ყველა ენაზე იწყებდა სიმღერას.

- მელანო სერიოზულად? წამომიდგენია რა სასაცილო იქნებოდა.

- ხო და წარმოიდგინეთ, ღამის 2 საათზე, როცა მაგ დროს უბანს ეძინა. ერთხელ პატრულიც კი დაგვაყენეს. ამ მთვრალ დეტექტივს, კანონებიც კი ავიწყდებოდა. მხოლოდ ანას ბოდავდა.

- ოფისში ერთს ვუყვარდი ძალიან. ხუთი წლის განმავლობაში, ყოველ დილით ყვავილებს მახვედრებდა სამუშაო მაგიდაზე.

- მერე რა მოხდა?

- არა, ვერ შევიყვარე ჩემზე 20 წლით იყო უფროსი ეგაც, რომ არა მთხოვდა, რომ მასთან ერთად სხვა ქვეყანაში წავსულიყავით საცხოვებლად. მე კი ჩემი ოჯახის დატოვება არ მინდოდა.

- ქრისტი შენ ძმა გყავს ხო?

- კი ჯაბა 14 წლის არის. მსოფლიოში ყველაზე მეტად მიყვარს ეგ ბავშვი. ჯაბა, რომ დაიბადა მე მაშინ ვიყავი 15 წლის, როგორც შვილი ისე გავზარდე. ჩემი მშობლები, დილიდან საღამომდე მუშაობდნენ. ბებიაც იშვიათად თუ მოვიდოდა დასახმარებლად, ისიც იმიტომ, რომ გამოცდები მქონდა. სხვა დღეებში სულ ჩემთან იყო.

- ეხლა სად არის? ერთხელ აუცილებლად წამოიყვანე ჩვენთან. აი, რატიც ბავშვია და გაუგებენ ერთმანეთს.

- ჯაბაზე მე ბავშვს ვერ ვიტყოდი. ხანდახანს ისე მსჯელობს მგონია, რომ მე ვარ მასზე პატარა. ძალიან ჯიუტია, იმას გააკეთებს, რაც უნდა. საინტერესოა ჯაბა, თუ იქნება რომანტიული მამაკაცი?

- მაგ ასაკში ყველა მასეთია.

- არა ეს ნამეტანია. ყოველდღე ვიბრძვით და იმედია რამე გამოგვივა.

- რამე ცუდია?

- კი სოფია. უფროს ბიჭებს დაუმეგობრდა, სიგარეტი გააშინჯინეს დაა ვერაფრით ვუშველე, რომ გადააგდოს, რამეს ვეუბნები და მეუბნება, რომ ვერ მიტანს.

- იქნებ ჯობია სხვანაირად მიუდგე?

- უკვე ყველანაირად ვცადე, თუმცა ბრძოლად არ შევწყვეტთ მჯერა, რომ გავიმარჯვებთ.

- გოგოებო! რას აკთებთ? ჩამოდით ბურთი ვითამაშოთ რა!

- რატი, რადროს ბურთია უკვე საღამოს 11 საათია.

- აი, ამათი რომანტიკაც...

- გაბრიელ, შეხედე ამათ კარები ჩაუკეტიათ. გააღეთ კარები თორე შემოვამტვრევთ!

- გოგოებო, ჯობია გავაღოთ თორე რატი მაგის გამეთებელია.

- თქვენ წადით. მე ვეცდები დავიძინო.

- ქრისტი რა მოხდა? ცუდად ხო არ ხარ?

- არაფერია რატი, უბრალოდ მეძინება.

* * *

ახლანდელი დროა! ,, ქრისტისთან გამომშვიდობება“

დამშვიდობება ყველაზე მეტად არ მიყვარს, განსაკუთრებით იმ ადამიანებთან, არ მიყვარს განშორება, რომელსაც ვიცი ვეღარასდროს ვნახავ, ვეღარ ვკითხავ:_ყველაფერი კარგად არის? იქნებ შემიძლია რამეში დაგეხმარო. ჩვენ შეგვეძლო მისი დახმარება. საკუთარ თავს ვადანაშაულებ უკვე რამოდენიმე დღეა. მე, რომ მომესმინა მე, რომ დამეცვა ვინ იცის იქნებ გამომშვიდობება არც მოგვეწია. უკვე სამი დღე გავიდა ქრისტის გარდაცვალებიდან. აქ, არაფერი შეცლილა, თითქოს და ცასაც შემოუხვევია შავი მანდილი. თითაქოს და აგვისტოსას დავიწყებია, რომ მე დავიბადე. ირგვლივ ხეები ხმება ნაადრევად. ქრისტი სახლიდან გამოგვყავს მხებით ვატარებთ ბიჭები. უკან უამრავი ხალხი მოგვყვება. ჯაბა არ არის ვერ ვხედავ. ალბათ სახში დარჩა. მივდივარ და ვგრძნობ, რომ ცხოვრება ამაზე მძიმე არ არსებობს. ამაზე დიდი ტკივილი რა უნდა უყოს, როცა მხრებით შენთვის ძვირფასი ადამიანი მიგყავს. ადამიანები იბადებიან მიწად, რომ შემდეგ ისევ მიწად იქცნენო. ეს ფრაზა ხშირად მომისმებია, თუმცა არ მჯეროდა. ვერ ვიჯერებდი. ქრისტის გარდაცვალების შემდეგ გავაცნობიერე, რომ თავად ადამიანები, ვანადგურებთ ჩვენივე ბედნიერებას. მხოლოდ ჩვენ შეგვიძლია ტკივილი მივაყენოთ ჩვენს თავს ჩვენივე ხელებით. ვცდილობთ, ვიბრძვით, მაგრამ მაინც სხვებისთვის. ძალიან ცოტაა ამ სამყაროში ადამიანი, რომელიც აკეთებს, ფიქრობს საკუთარი თავისთვის. აი ეხლაა ყველაზე მძიმე სურათი. არც კი ვიცი, როგორ აგიხსნათ. მიწაა ამოჭრილი ქრისტისთვის. ირგვლის ამოწრილი ნიადაგიდან, გარშემო მიწა ყრია. ყვავილებიც ბევრია, თითქოს და მთელი ქალაქის ყვავილები აქ მოუტანიათო. თინა მიწას ემხობა, ქრისტის ეკვრის ყვირის:_ შვილო! მეც წამიყვანე, მეც მინდა შენთან! მძიმეა იმის წარმოდგენა რა იქნება მის გარეშე? ოფისი მის გარეშე? პრობლემებიც კი მის გარეშე? ძნელია დაიჯერო ძვირფასი ადამიანის, გარდაცვალბა და მერე შეეგუო იმას, რომ ის, მიწას უნდა მიაბარო. ჯაბა შევნიშნე რამოდენიმე სასაფლაოს იქით. თავჩახრილი ზის და ყველაფერს შორიდან აკვირდება. მასთან მიახლოება ვცადე.

* * *

- მეგობარო, ამას ეხლა თუ არ იზამ მერე ინანებ.

- ცივია ხო? ჩემი და გაცივდა არადა ზამთარში მასთან ძილი მიყვარდა, რადგან მათბობდა.

- მეგობარო, უნდა წავიდეთ ვაგვიანებთ.

* * *

არ ვიცი როგორ, მაგრამ ჯაბა დავარწმუნე და ქრისტისთან მოვიდა. დაუჩოქა და ყურში ჩარჩურჩულა. ,, აბეზარა, არ ინერვიულო ჩვენ გავიმარჯვეთ.“ ხელზე აკოცა, წამოდგა და ნიჩაბი მოიმარჯვა. დედმისსზე თქვა:_ გაყვანეთ! და მამამისის გვერდით დადგა. ჯაბაც ჩვენს გვერდით იდგა. მას მამამისი, არცერთი წამით არ დაუტოვებია. აი, უკვე გავიარეთ ის წყეული ეტაპიც. ქრისტის სხეული, მიწას მივაბარედ და უკან სახლში ვბრუნდებით. თვალები უკან მრჩება, არ მინდა იქიდან წამოსვლა. თითქოს და ვგრძნობ, რომ რაღაც შეიცვლება, რომ ეს ყველაფერი რეალური არ არის. გზაში გოგოებს დავეწიე.

* * *

- ქრისტის თავისი ძმა ძალიან უყვარდა. ამაზე ჩვენ ვისაუბრეთ თქვა, რომ ის სიგარეტს ეწეოდა.

- ეხლა ყველაფერი გასაგებია.

- რატი, რა არის გასაგები?

- გუშინ ღამით დავინახე. ჯაბა, როგორ მივიდა ქრისტისთან ახლოს და სიგარეტის კოლოფი გაანადგურა.

- რა კარგია, ესეიგი აღარ მოწევს.

- არ ვიცი, მაგრამ მაგ ბავშვს, გვერდით მრჩეველი სჭირდება და ამას მე ავირებ საკუთარ თავზე.

- სერიოზულად? რატი შენ მართლა გგონია, რომ ამას შეძლებ?

- საკმარისია ეხლა, მაინც ნუ ვიჩხუბებთ.

- მართალი ხარ მაპატიე.

- სოფია სად არის?

- თომასთან ერთადაა, გაბრიელს და პროკურორს კიდევ ეძებენ. ჩვენც ხომ არ წავსულიყავით?

- კი მიდი ჩაჯექი მანქანაში.

* * *

რამოდნიმე დღის წინ!

- ბავშვი! ბავშვი როგორ არის?

- რა ბავშვი? აქ, სადმე ხედავთ ბავშვს?

- ორსულად ვარ... ძალიან გთხოვთ გამიშვით და ყველაფერს ისე გავაკეთებ, როგორც მეტყვით.

- ქრისტი, არჩევანის წინაშე, რომ იყო პირველი ვის აირჩევდი გაბრიელს თუ რატის?

- არცერთს. ამას რატომ მეკითხთხები?

- პირველი, რომელი გინდა, რომ მოკვდს?

- არცერთი.

- მოიცადე გავიხსენო. შენ გაბრიელი არ გიყვარს? მოდი რატი იყოს შემდეგი.

- თუ გინდა მე მომკალი და მათ თავი დაანებე.

- აი, მესმის ასეთი თავგანწირვა... მაშინ კარგი!

- უფროსო, ის ხომ ორსულად იყო. ასე რატომ მოიქეცით?

- არჩევანი თვითონ გააკეთა.

* * *

ახლანდელი დრო!

ქრისტიმ არცერთი აირჩია და ამიტომ დაიღუპა თავი. სცენარი კიდევ უფრო საინტერესო გამოვიდა, როდესაც გავიგე მისი, ორსულობის შესახებ. ქრისტიმ, ჩემთან მუშაობა იმ დღიდან დაიწყო, როცა მისი ძმის მოკვლით დავემუქრე. ის ვახტანგისთან კი არა ჩემთან მუშაობდა. მეყვავილე და ქრისტი ჩემი გეგმის ნაწილი იყო ისე, როგორც სხვა დანარჩენები. ეხლა უკვე ფინალს ვუახლოვდებით. ფინალი გაცილებით საინტერესოა დასასრულით. თუ დაგაბნიეთ გეტყვით, რომ მე ვარ რეჯისორი. ის ადამიანი, რომელიც ამ ყველაფრის მიღმა იდგა. მიცნობთ? შეძლება ითქვას, რომ მიცნობთ, მაგრამ გაცილებით სხვა სახით. დაზუსტებით მხოლოდ ერთი რამის თქმა შემიძლია, რომ მე კარგად შეფუთული ისტორიები მიყვარს. მე გამომდის ადამიანების ცხორებით თამაში. მე ვითამაშე მათი ცხოვრებით. ეხლა კი ვზივარ და ვტკბები იმ ფილმის ყურებით, რაც ჩემს გმირებმა აქამდე გამოიარეს. ეხლე ღია ეკრანზე, ჩანს მაკა, როგორ ზის საგიჟეთში და როგორ ატყუებს მედდებს, რომ ის გიჟია. ძალიან სახალისოა სოფიას და გაბრიელის, ურთიერთობები საწყისს ეტაპზე. სოფია, წუწუნებს გაბრიელი კი სდუმს. ასეთი იყო დასაწყისი და ვინ წარმოიდგენდა, რომ ფილმს ასეთი დასასრული ექნებოდა. რატი და მელანო? მე არ მოვინდომე, თორე აქამდეც მოვახერხებდი, რომ ისინი ბედნიერები ყოფილიყვნენ. სად არიან რატის მშობლები და რატომ არ არიან რატის გვერდით? ისინიც ჩემთან მუშაობენ. მე ისინი, რატის სიცოცხლის ხარჯზე ავიძულე, რომ ჩემთან ემუშავათ. რატის პატარა და, ეხლა ჩემი ცოლია და ვაღიარებ ძალიან მაგარი ქალი გამოდგა. უნდა ვივარაუდოდ, რომ მე და რატი, ნათესავები ვარ. ვინ ვარ მე? თავს ნუ დაიღლით, რადგან ნამდვილ სახეს არასდროს გამოვაჩენ. ეხლა კი დროა, დედა შვილი ერთმანეთს შევახვედრო.

* * *

- აბა, როგორ მოგწონთ ფილმი? საინტერესო გამოვიდა არა?

- ავადმყოფი ხარ...

- ქალბატონო მარიამ, მოდი ცივი თებერვალის ღამე გავიხსენოთ და გაბრიელს ვკითხოთ, როდის არის მისი დაბადების დღე?

- იანვარში! ჩემი დაბადების დღე იანვარშია.

- დეტექტივო, ასე რატომ იტყუებით? გაბრიელი დაიბადა 15 თებერვალს. მაშინ, როდესაც თქვენ, ბავში დაკარგეთ საავადმყოფოდან. აი, შეხედეთ ეკრანს. მეყვავილეს და გაბრიელის საუბარი, როდესაც გაიგო, რომ ნაშვილებია.

- ეს სიმართლეა? გაბრილ, შენ....

- ყველანაირად წარმომედგინა ჩვენი შეხვედრა, მაგრამ ასეთი არა. ხელი მომეცით უნდა გავიქცეთ!

- გაბრიელ, რა გააკეთე?

- მგონი უკვე გაითიშა. სასწრაფოთ კომპიუტერიდან დისკი ავიღოთ და გავიქცეთ!

- დამწვრის სუნია. გაბრიელ! აქ ყველაფერს ცეცხლი უკიდია. აქედან ცოცხლები ვერ გავაღწევთ. ღმერთო, ასე რატომ გამწირე. 28 წლის შემდეგ შვილი ვიპოვე და ეხლა ცოცხლად ვიწვებით.

- არ დავიწვებით გესმით! ჩვენ აქედან გავალთ!

* * *
ბრძოლა გადარჩენისთვის

იბრძოდე მუდამ, ეს უკვე ცხოვრებაა და შენ ცოცხალი ხარ. წლების მატებასთან ერთად გიჩნდება სურვილი საკუთარი თავი დააკნინო და შენი თავი მიუძღვნა სხვას, რაც უფრო იზრდები მით უფრო აცნობიერებ, რომ დედა, ძვირფასია შენთვის. იზრდები და ხედავ, როგორ შეერია შენს მშობლებს, წაღარა შემდეგ გიპრყრობს ფიქრები იმაზე, რომ ერთ დროს დედა, ძალიან ახალგაზრდა იყო. ამ მხურვალე აგვისტოს, კიდევ უფრო შეეტყო სიცხე. ირგვლივ ცეცხლის ალია, თითქოს და ჩემს თვალწინ ნადგურდება ის სამყარო, რომელიც არსებობდა. დრო, კიდევ და კიდევ დრო... ვუბრაზდები და ვამბობ:_რატომ არ შეიძლება ადამიანმა, ჩაატიოს თავის სათქმელი? რატომ არ გვყოფნის დრო, იმისთვის, რომ გავაკეთოთ ის, რისი გაკეთებაც გვინდოდა. იწვის ყველაფერი, ნადგურდება, ჰაერში საშინელი დამწვრის სუნია. კვამლმა მარიამი, დაასუსტა. ვხედავ, რომ გონებას კარგავს. საშინელი სიბნელე, ცეცხლის ალმა კიდევ უფრო დაამძიმა. მარიამი, ხელში მიკვდება, მას ჰაერი არ ყოფნის. ის თანდათან გონებას კარგავს. საუბრისთვის ძალაც აღარ შესწევს. ცდილობს ხმამადაბლა,რაღაცის თქმას, მაგრამ ვერ გამირკვევია რას ამბობს:_ გაბრიელ შვილო, ილიაა.... ილის მიხედე... ამ სიტყვების თქმა იყო და მარიამმა, გონება დაკარგა. ირგვლივ მიმოვიხედე და რაც პირველი თვალში მომხვდა წყლით სავსე წურჭელი იყო. მარიამის მანდილი დავასველე და ცეცხლიდან გასვლა დავაპირე თუ არა გარედან თომას ხმა მესმის:_ გაბრიელ! გაბრიელ, ძმაო მანდ ხართ?! ვცდილობ პასუხი დავუბრუნო, მაგრამ ძალა არ მაქვს. კვლავ ვცდილობთ იქიდან თავის დაღწევას და ვხედავ, რომ შენობა უკვე ინგრევა და ნელ-ნელა ფერფლად იქცევა. სიცოცხლევ! განა ეს იყო ჩემი დასასრული? ქალთან ერთად სიკვდილი, რომელიც ჩემი ნამდვილი დედაა. გარედან მესმის ხალხის ხმა, ანას ხმა. ის გამწარებული ჩემს სახელს იძახის. ცდილობენ ცეცხლის ჩაქრობას, მაგრამ ალი, კიდევ უფრო ძლიერდება. ჩავიკეცე, მუხლებზე დავდექი. კვამლმა კიდევ უფრო გამომაცალა ძალა. თვალები დამიბინდდა, გარშემო ვეღარაფერს ვხედავ. ირგვლივ ხმაურია, ვგრძობ, რომ რამოდენიმე წუთიც და შენობა მთლიანად განადგურდება. თვალები დავხუჭე და ვხედავ ჩემს თავს 5 წლის ასაკში. მაშინ მე აივანზე ვთამშობდი და მოულოდნელად ცეცხლი აივანს წაეკიდა, როცა მივხვდი, რომ ცეცხლი თანდათან ძლიერდებოდა სახლში შესვლა დავაპირე. აივნის კარი კი ჩაკეტილი იყო. ეხლა, როცა შუა ცეცხლში ვარ თვალს, ვაცნობიერებ, რომ რაღაც სრულდება, სიცოცხლე სრულდება. თვალს ოდნავ ვახელ და ვხედავ ნინოს. ის მეძახის:_ადექი გაბრიელ! შვილო, ჩემსკენ გამოიქეცი! ნინო, მაშინ თავნანწირვით ყვიროდა ჩემს სახელს. თვალებს ვახელ არ ვიცი სად, მაგრამ ვგრძნობ, რომ ნელ-ნელა ხანძრიდან გარეთ გავდივალთ. ხელში კვლავ გულწასული მარიამი მიწევს. აი, უკვე ვხედავ სინათლეს, ლამპიონების შუქს და ვხვდები, რომ დასრულდა. ანა თვარცლემლანი, სიმწრისგან ძალიან სველია. ანამ, თავი დაისველა და ცეცხლში აპირებდა შემოსვლას, მაგრამ ბიჭებმა დააკავეს. მელანო ცდილობდა ანას დაკავებას. ლუკა, რატი და თომა გაოგნებულები მიყურებდნენ. ირგვლივ რამოდენიმე სახანძრო მანქანა და სასწრაფოს ბრიგადა იყო. სასწრაფომ მარიამი, საავადმყოფოში გადაიყვანეს. მეც მაძალებენ წავიდე, მაგრამ მე კარგად ვარ. ეხლა მთავარია მარიამი იყოს კარგად. ანამ, მაინც არ მოისვენა და ჩვენს წავედით საავადმყოფოში.

* * *

- სიცოცხლე კარგად ხარ?

- მე კარგად ვარ. მარიამი როგორ არის?

- ქალბაონი მარიამი, მოწამლულია მაგრამ არ იდარდო ისიც მალე კარგად გახდება. რა მოხდა არაფერს მოგვიყვები?

- არა, ეხლა არ მინდა საუბარი.

- დედა სად არის?

- ილია, დედა კარგად არის. არ ინერვიულო.

- გაბრიელ რა მოხდა? დედაჩემს, შენთან ერთად რა უნდოდა?

- ერთად საქმეზე ვიყავით წასული და დაუგეგმავი რაღაც მოხდა, მაგრამ შენ არ იდარდო სერიოზული არაფერია.

- ბავშვებო, გამარჯობათ ჩემი სახელია გურამი. მე მარიამის მეუღლე ვარ.

- სასიამოვნოა და ძალიან ვწუხვარ შექმნილი სიტუალციის გამო.

- არაუშავს გვინდა არ გვინდა ეს ჩვენს პროფესიაში ხდება.

- გეთანხმებით.

- ქალბატონი მარიამის ოჯახი, აქ არის?

- აქ ვართ!

- გაბრიელ, რას აკეთებ?

- უკაცრავად. მე უბრალოდ მრავლობითში ვიგულისმე, რომ აქ ვართ. ანა, ძვირფასო მადლობა...

* * *

მარიამი გონს მოვიდა, მაგრამ სტრესის და შიშის გამო მნეხსიერება წაეშალა. ბოლო რამოდენიმე დღეში მომხდარი მოვლენები დაავიწყდა. ექიმმა, თქვა რომ ეს დროებითია და შეძლება, რამოდენიმე დღეში გაუაროს. ამის შემდეგ გადავწყვიტეთ, რომ ჩვენ საავადმყოფო დაგვეტოვებინა და იქიდან ყველა ერთად კუნძულზე წავედით. მაკამ მეც წამოვალო რამე, რომ დაგწირდეთ ყურადრემას მოგაქცევთო. ლუკამ მაკა სახლსი წაიყვანა ნივთების წამოსაღებად. მე ანა, რატი და მელანო, ყველანი ერთად კუნძულზე წავედით. საჭესთან რატი ზის გვერდით მელანო. მე და ანა, კი უკან მანქანაში ჩავსხედით. მთელი გზაა ხმას არ ვიღებს. საუბრის სურვილი დამეკარგა. ის, რაც გუშინ ჩემს თავს გადახდა ალბათ წლები დამწირდება, რომ გავაცნობიერო რა მოხდა. მოგვიანები თომამ მითხრა, რომ შენობა, სადაც ვიყავით ის საავადმყოფო იყო, სადაც მე დავიბადე. წლებია ის სავაადმყოფო ნანგრევებად იქცა. არ ვიცი, როგორ, მაგრამ იმ ადამიანმა, ვინც ეს ყველაფერი დაგეგმა უბრალოდ მანიაკია ან რაღაცის მიღება უნდა და არ ვიცი რისი. 28 წლის შემდე ქალმა, დაკარგული შვილი იპოვა და როცა გონზე მოვიდა ყველაფერი დაავიწყდა, რაც მოხდა. აი, უკვე კუნძულზე ვართ. აქ, ყველაფერი ძვლებურად არის. ბაღი ისევ მოვლილია. ეზოს შუაგულს ისევ ჩადრევანია. სახლის სუფრთაა და მოვლილი. ვამბობ ყველაფერი ისევ ისე არის მეთქი, მაგრამ არა. არ არის ყველაფერი ძველებურად. აქაურობას ქრისტი აკლია. რამოდენიმე დღე ტყვეობაში გავატარე ისე, რომ ქრისტისტან გამომშვიდობებაც ვერ მოვასწარი. რატიმ მე გავდივარო და რამოდენიმე საათში დავბრუნდებიო. მელანო აეკიდე მეც წამოვალო, მაგრამ რატიმ უარი უთხრა.

* * *

- მაკა დროზე რა ამდენს რას ალაგებ?

- დამაცადე შვილო სად გეჩქარება?

- გაბრიელი, რაღაცას მალავს.

- ლუკა, რას უნდა მალავდეს, უბრალოდ ჯერ სტრესშია და საუბარი არ უნდა.

- დედა, მე დავინახე გარიელი და მარიამი ცეცხლიდან, რომ გამოვიდნენ იქ კიდევ ვიღაც იყო.

- ვინ იყო?

- არ ვიცი სახე არ დამინახავს.

- შვილო, რა არის ეს, რამდენჯერ გაგაფთხილე პერანგი, როცა გაცვია ნუ ხატავ!

- შეეშვი ჩემს პერანგებს და წავედით.

- ვაიმე შვილო, კარგი მოვდივარ!

* * *

სამი თვის უკან!

- რატი რამე, რომ მოხდეს და მე აღარ ვიყო ამ სამყაროში, როგორ ფიქრობ ხალხს, როგორი დავამახსოვრდები?

- ქრისტი რა სისულელეებს ამბობ.

- კარგი რა, მიპასუხე და მერე მე გიპასუხებ.

- მოიცადე შენა და თავს იკლავ და მერე მე მკლავს?

- სულელო თავი, რომ მოვიკლა შენ, როგორ მოგკლავ?

- ხოდა თავიდან ამოიგდე ეგ შეკითხვები.

- ანუ არ მიპასუხებ?

- არა. მოიცა კი გიპასუხებ. შენ თუ მოკვდები მე ყვალაფერს გავაკეთებს, რომ ხალხმა შეგიყვაროს.

- ანუ შენ ამბობ, რომ ეხლა არავის ვუყვარვარ?

- აუ, ქრისტი რა კითხვებს სვამ?

- კარგი გავჩუმდები. უბრალოდ არ მინდა ხალხს, ისეთი ვახსოვდე, როგორიც არ ვარ.

- მაგით რისი თქმა გინდა?

- იცოდე მე თუ რამე დამემართება გაბრიელს ეს გადაეცია.

- ეს რა არის?

- დამპირდი, რომ ამ წერილს, ჩემს გარდაცვალებამდე არ გახსნი.

- შენ რა სიკვდილს მართლა აპირებ?

- დამპირდი!

- კარგი ხო, მაგრამ იცოდე იქამდე შეიძლება დავბერდე და აღარ მახსოვდეს.

- რა ცანცარა ხარ...

- მოდი ეხლავე გავხსნათ რა...

- არავითარ შემთხვევაში.

* * *

ახლანდელი დრო!

- მეგობარო მზად ხარ?

- კი, რატი სად მივდივართ?

- კუნზულზე.

- ეგ სადაა?

- აქვეა ახლოს.

- ქალაქში კუნძულს რა უნდა?

- არის მეგობარო არის და ძალიან მალე მივალთ.

- მგონი ქრისტის მეგობარი ყველა გიჟია.

- ყველა არამგონია, მაგრამ მე შეიძლება. შენ ამის არ შეგეშინდეს კარგი?

- მე არ ვარ მშიშარა.

- მადლობა შვილო, ჯაბას ასე, რომ ეხმარებით.

- არაფრის თინა დეიდა, რამოდენიმე დღე ჩვენთან იქნება არაფერზე არ იდარდოთ, პერიოდულად შეგეხმიანებით.

- ჯაბა იცოდე ჭკვიანად იყავი და ქრისტის მეგობრები არ გააბრაზო.

- კარგი რა დედა, პატარა ხომ აღარ ვარ?

* * *

რატიმ ჯაბა კუნძულზე ამოიყვანა. საინტერესოა, მაგრამ ერთმანეთს ძალიან კარგად გაუგეს. სანამ ყველა ეზოში იყო და ჯაბას ესაუბრებოდნენ მე ამასობაში სახლში, ყველა კამერა გავანადგურე. ამ ქმედებაზე ლუკა მომიახლოვდა ისე, რომ არც გამიგია.

- ყველაფერი კარგად არის?

- კი კარგად არის...

- ეს რა არის? შენ რა სახლში, კამერები გქონდა დაყენებული?

- არა, ეს ის არ არის, რაც თქვენ გგონიათ.

- ლუკა გაბრიელ რა ხდება?

- არ ვიცი, ეგ გაბრიელს უნდა ვკითხოთ, რაც იმ ხანძარს თავი დააღწია არაფერს არ გვიყვება. იქნებ შემდეგი, რომელიმე ჩვენთაგანია?

- აქ რა ხდება?

- თომა რა კარგია, რომ მოხვედი. არის რამე სიახლე?

- კი, თქვენთვის კარგი ამბავი მაქვს.

- მიდი გისმენთ.

- შენობიდან უცხო მამაკაციც ცხედარი გამოიტანეს.

- ანუ გარდაიცვალა?

- კი ძმაო, გარდაიცვალა.

- რა ხდება? ვის ცხედარზეა საუბარი?

- მეგობრებო, დასხედით და ყველაფერს მოგიყვებით.

- მოიცადეთ!

- ვიქტორია, თქვენ აქ რას აკეთებთ?

- ბაშვებო, თქვენთან ბოდიშის მოსახდელად მოვედი. გაბრიელ შვილო, მე ცუდი განზრახვა არ მქონა. მე ვმუშაობდი მასთან, მაგრამ მხოლოდ კარგი საქმისთვის. დრო, რომ გავიდა ჩემთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანები გახდით.

- ქალბატონო, ძალიან გთხოვთ აქედან წადით. არაფრის მოსმენა არ მინდა.

- შვილო მომისმინე.

- რა უნდა მოგისმინოთ რააა? ეს ყველაფერი თამაში იყო გესმით თამაში! ვიღაც მანიაკი ჩვენი ცხოვრებით ერთობოდა. თქვენ ეს ყველაფერი იცოდით და არაფერი თქვით. ეხლა მოდიხართ და მეუბნებით ცუდი განზრახვა არ მქონიაო.

- ვინმე აგვიხსნის რა ხდება?

- ლუკა ერთი წუთით რა. სოფია, ვახტანგი, მაკა ეს საქმე ყველაფერი წინასწარ იყო დაგეგმილი გესმით ხალხო! ეხლა გაიგეთ?!

- გაბრიელ დამშშვიდდი ძალიან გთხოვ.

- რა დამამშვიდებს ქალბატონო რაა! ჩემი მეგობარი, იმ მანიაკმა მოკლა იცოდით, რომ ქრისტი საფთხეში იყო და არაფერი თქვით.

- მაპატიეთ...

- და თქვენ გგონიათ, რომ ბოდიში შეცვლის ყველაფერს? თქვენი ბოდიში, ადამიანის სიცოცხლეს დააბრუნებს? არა! თქვენ არ მიამბეთ დედაჩემის შესახებ? დარწმუნებული ვარ იცოდით, რომ მარიამთან ერთად აპირებდა ჩემს გატაცებას და თქვენ რა გააკეთეთ? გაჩუმდით და არაფერი თქვით.

- ძვირფასო რას ამბობ დამშვიდდი.

- სოფია, ის ვინც შენ გემუქრებოდა ვახტანგი არ იყო. ის, ვინც მამაშენი მოკლა ვახტანგი არ იყო. ის, რაც აქამდე ხდებოდა არაფერი რეალური არ იყო გესმის? ვიღაცამ ძალიან მაგრად დაგვცინა და ჩვენი ცხოვრება აი, ამ წყეული კამერებით აკვირდებოდა და ჩვენზე დოკუმეტულ ფილმს იღებდა.

- რა ფილმს ვერაფერი გავიგე?

- აი, შეხდეთ ეკრანს... შეხედეთ! აი, ამ დღეს სოფია, პირველად მოვიდა ჩემს სახლში ერთად ფეხბურთს ვუყურეთ. ეს საკმარისი არ არის. ეხლა ამას შეხედეთ! კუნზულზე, როგორ ვზივართ ერთ მაგდაზე და ვახშმობთ. ჩვენ, როცა ვახტანგს ვებრზოდით სინამდვილეში ეს ყველაფრი კარგად დადგმული სცენარი იყო.

- ეს ვინ გააკეთა?

- ამაზე პასუხი ქალბატონ ვიქტორიას ეცოდინება.

- თქვენ მასთან ერთად მუშაობდით?

- კი მელანო, მაგრამ მისი სახე არასდროს მინახავს.

- იტყუება!

- ვიღაც მოვიდა...

- ვინ არის?

- პროკურორია.

* * *

როცა აცნობიერებ, რომ ის, რაც აქამდე გაიარე ყველაფერი ტყუილი იყო ყველაფერი ერთი ადამიანის მოწყობილი იყო. ვგიჟდები! ამას კიდევ დაემატა ისიც, რომ პროკურორმა გონება დაკარგა და აღარ ახსოვს, რომ იმ საავადმყოფოში, სადაც დამკარგა, 28 წლის შემდეგ მიპოვა, თუმცა მაშინ ცეცხლის ალში გახვეულები ვიყავით. მისი სხეული ჩემს ხელებში მესვენა. მას გონება ჰქონდა დაკარგული და გამუდმებით ილიას ახსენებდა. ამ ჩხუბს რატიმ, ჯაბა იქაურობას მოარიდა და ბაღის დალაგებაში ეხმარებოდა. ეხლა ჩემს პირდაპირ ვხედავ ქალს, რომელმაც ცხრა თვე მუცლით მატარა, რომელმაც გამაჩინა. ეზოში გასულს მარიამმა მითხრა, რომ ჩემთის სიუპრიზი აქვს და მანქანის უკანა კარი გააღო. რამოდენიმე წუთში მანანიდან ნინო, ნელი ნაბიჯებით გადმოსვლას ცდილობს და მას მამაჩემი ეხმარება. დედა! ხმამარლა ვიყვირე და მისკენ გავიქეცი. ნინო ძალიან სუსტადაა, თავზე თავსაბურავი აქვს მოხვეული. მამაჩემს ნინო, ერთი ხელით უჭირავს და ცდილობს ფთხილად გადადგას ნაბიჯები. რამოდენიმე წუთში, რამოდენიმე კითხავ გ გამიელვა თავში. იქნებ ბრძოლოს აღარ აქვს აზრი და დაბრუნდა სახლში? იქნებ უკვე დაგვაგვინდა? ამ ფიქრებში გართული ვარ და ნინომ, მოულოდნელად თავიდან მანდილი მოიხსნა და იყვითა. ,,ჩვენ გავიმარჯვეთ!“ აეე! ვყვირი და ჩემს სიხარულს საზღვარი აღარ აქვს. მოვკიდე ნინოს ხელი და ჰაერში დავატრალე. ნინო, იძახის:_ დამსვი შვილო! ასეც არ შეიძლება. ყველაზე კარგი ამბავი, რაც ამ ბოლო პერიოდში გავიგე, ეს იყო ნინოს გამოჯამთელება. დავამარცხეთ სიმსივნე! შეუძლებელი არაფერია, როცა იბრძვი, როცა გჯერა გამარჯვების, როცა გჯერა დაბრუნების. ნინო ერთერთი მაგალითია ამის. მოგვიანებით გავიგეთ, რომ პროკურატურამ მკურნალობის ხარჯები დაააფინარსა და ამაში ყველაზე დიდი წვრილი მიუძრვის მარიამს. ყველნი სახლში შევედით, მისაღებ ოთახში ჩამოვჯექით. მე ნინოს გვერდით ვზივარს. დავინახე, რომ ვიქტორიას ლუკა და რატი აცილებს. ჯაბა კი მელანოსთან ერთად დგას. მამაჩემი მაკას, თავაზიანად ესალმება და ეკთხება:_ აქ რა ხდება, როგორ მიდის საქმეები? მაკა, ხმადაბლა პასუხობს:_ არ გვკითხოთ, ჩვენც ვიბრძვით აი ახლახანს ქრისტი დავკრძალეთ.

* * *

- შვილო, ჩვენ ქრისტის შესახებ, რატომ არ გაგვაგებინეთ?

- არ გვინდოდა თქვენი ანერვიულება.

- ჩემი და გმირი იყო. ის, გმირულად დაიღუპა.

- ნამდვილად შვილო, ის გმირი იყო. ეს, როგორ მოხდა?

- მე ვიცი!

- ჯაბა შენ საიდან იცი?

- ჩემი დის ოთახში დისკი ვნახე. ვიდეო გადაიღო. ის ვიდეოში ამბობს, რომ მალე მოკვდებოდა.

- დისკი აქ გაქვს?

- კი.

- შეგიძლია მომცე?

- კი გაბრიელ. აი, გამომართვი.

- არ ჩავრთოთ?

- რავიცი ემორციული არ იქნება?

- კი, მაგრამ მინდა კიდევ ერთხელ მისი ნახვა.

- კარგი მელანო, მიდი ჩართე.

* * *

ჯაბა ბიჭო, ვიცი, რომ ამ ჩანაწერს პირველი შენ იპოვე. მინდა გითხრა, რომ მეც ვერ გიტან. იცი რატომ? იმითომ, რომ მახსოვს რა პატარა იყავი, როდესაც დედამ სახლში მოგიყვანა, მაშინ მე ვიყავი 15 წლის. თაგვს გავდი მეშინოდა, რომ შეგხებოდი, რამოდენიმე თვეში გოლიათად იქეცი, ძალიან გიყვარდა ჭამა. უკევე ისეთი მძიმე იყაავ შეუძლებელი იყო შენი ხელში აყვანა. ვერ გიტან იმიტომ, რომ მსოფლიოში ყველაზე ძვირფასი ხარ ჩემთვის. ამ ვიდეოს ჩაწერა, რომ დავაპირე ჩემი მიზანი იყო ხალხს დავამახსოვრდე ისეთი, როგორიც სინამდვილეში ვარ. მე, რომ გარდავიცვლები ალბათ, რამოდენიმე ადამიანი ეკრანთან ჩამოჯდება და ჩემს ჩანაწრეს მოისმენს. რა სასაცილოა! არადა მე მეტირება ისევ? ვტირი, იმიტომ, რომ ძალიან იღბლიანი ვარ ჩემი მეგობრებით. მართალია თქვენ ასე არ ფიქრობთ, მაგრამ ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ადამიანები ხართ. ვტირი იმიტომ, რომ მსოფლიოსი საუკეთესო ძმა მყავს, ვის გამო თავსაც კი გავწირავ. მეშინია სიკვდილის. ეს შიში ოდითგანვე თან მსდევდა, როდესაც მე ვიყავი 9 წლის ეზოში წავიქცი. მუხლზე სისხლი დავინახე და მეგონა, რომ სისხლისგან დავიცლებოდი და მოვკვდებოდი. ხშირად წარმოვიდგენდი, ხოლმე ჩემს გარდაცვალება 1 წლის შემდეგ. წარმოვიდგენდი, რომ ჩემს გასვენებაზე ძალიან ბევრი მოვა, მაგრამ მხოლოთ თქვენ იქნებით გასაკუთრებული ადამიანები. გაბრიელ, შენ ჩემს ცხოვრებაში ნათელი წერტილი იყავი. არასდროს იფიქრო, რომ ეს ყველაფერი მე ავადმყოფული სიყვარყლის გამო ჩავიდინე. მე გიცავდით თქვენ იმ ადამიანისგან, ვინ რეალურად თქვენი მტერია. გოგოებო, ბიჭეებს გაუფთხილდით. მელანო გაბედე და გადადგი ნაბიჯი მე რატის ვესაუბრე და ის უზომოდ არის შეყვარებული შენზე და ბოლოს გაბრიელ შენ გეტყვი 1 რამეს და არ დაგავიწდეს ცხოვრებაში მნიშვანელოვან თარიღებს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს.

- რას აკეთე? დამიბრუნე ჩემი ნოთბუქი!

- ჯაბა რა მოხდა ცოტახნით ავიღე.

- მე უნდა გაგეფთხილებინე. რას აკეთებ ვიდეოს იღებ? რისთვის?

- მე, რომ მოვკვდები ჩართავ და უყურებ.

- კარგი გამორთე კამერა.

- კარგი, კარგი ვთიშავ!

*

- თომა ერთი წუთით გამომყევი.

- რა ხდება?

- 15.9.1.1 უნდა გავარკვიოთ რას ნიშნავს ეს ციფრები?

- რა არის ეს?

- ქრისტიმ ვიდეოს ჩაწერის დროს ეს ციფრები გამოიყენა, რაღაც მინიშნება მოგვცა და უნდა გამოვიყენოთ. მე დარწმუნებული ვარ, რომ ის არ მომკვდარა და შეიძლება, რომელიმე ჩვენთაგანი იყოს.

- გაბრიელ ეს გამომართვი.

- რატი, რა არის ეს?

- ეს წერილი ქრისტიმ, გარდაცვალებამდე დაწერა.

- მოიცადე გავხსნი....

შეხვედრა საკუთარ თავთან

ჩემი მოგონებები.

გივის გარდაცვალების შემდეგ გავაცნობიერე, რომ ცხოვრება უნდა დამეწყო თავიდან. უნდა მებრძოლა და მესწავლა ყველაფერი, რაც ძლიერს გამხდიდა. ვერ ვაპატიე მაკას, რომ გივის უღალატა. ვერ ვაპატიე ვახტანგს, რომ მეგობარს უღალატა. ბერჯერ ვცადე ყვლაფრის თავიდან დაწყება,მაგრამ არ გამომივიდა. გივის გარდაცვალებამდე ვახტანგი, ჩემთან შემოთავაზებით მოვიდა. ვახტანგს უნდოდა, რომ მას წავყოლოდი, მესწავლა და მისი ბიზნესის სათავეში ჩავმდგარიყავი. რათქმანდა თავიდან მე, ამ ყველაფერზე უარი ვთქვი, ოჯახი ავირჩიე. გივის გარდაცვალებამდე რამოდენიმე თვით ადრე მაკას, საუბარი მოვისმინე, როდესაც ვახტანსგს ესაუბრებოდა.

* * *

- ლუკა ჩემი შვილია და არ მოგცემთ უფლებას ისე გაზარდოთ, როგორც მოგესურვებათ.

- გაჩუმდი გივიმ არ გაიგოს.

- მე ლუკას ველაპარაკე, მას ჩემთან ერთად წავიყვან, კაცად გამოვზრდი, ბრძოლას ვასწავლი.

- ნეტა შემძლებოდა, მაშინ უარი მეთქვა, ბავშვი მომეშორებინა, მაგრამ ვერ შევძელი...

* * *

ამ დიალოგის შემდეგ უფრო გავაცნობიერე, რომ ზედმეტი ვიყავი. მე, რომ არ დავბადებულიყავი მაკას ახლა მშვიდი და გაწონასწორებული ცხოვრება ექნებოდა, მაგრამ არა! მე დავიბადე და ყველას მშვიდობა დავურღვიე. ყველაზე მეტად გივი ემზადებოდა ჩემი დაბადების დღისთვის. ის დღეც სადღესასწაულოდ მოაწყო. დაპატიჟა ყველა ჩემი მეგობარი. ისინიც, ვინც ჩემთან არ მეგობრობდნენ. ის დღე ზღაპარს ჰგავდა. გივიმ, როცა მანქანის გასაღები გადმომიგდო გავაცნობიერე, რომ ეს ყველაფერი ყალბი იყო. მისი მზერა, მისი დამოკიდებულება ჩემსდამი, მაგრამ მე მიყვარდა...სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა მამა. იმ ღამეს ყველას სახლიდან გასული ვეგონე, რადგან იქიდან მეგობრებმა, ბარში გართობა გადავწყვიტეთ. სახლში ფულის გამო შემოვბრუნდი, რადგან მინდოდა გივისთვის, კიდევ მეთხოვა ზედმეტად, ჯიბის ხურდისთვის. სამზარეულოში, როგოსც კი შევედი ბაღიდან ყვირილის ხმა შემომესმა, როგორც კი გავედი დავინახე, როგორ ცდილობდა მამაჩები, მთვრალი ვახტანგის დამშვიდებას. მიახლოება, არც დამჭირვებია ისე, წამებში მოვისმინე გივის ცივი და წამოუდგენელად მწარე სიტყვები:_,,მე, რომ მცოდნოდა... მე, რომ მცოდნოდა არ გავზრდიდი...“ აი სიტყვები, რომელმაც ჩემი ცხოვრება სრულიად შეცვალა. უსიტყოდ კარიდან უკან გავბრუნდი, სახლიდან გავიქეცი. თვალები დამიბინდდა, გარშემო ყველაფერი გაქრა. ერთი, რაც მახსოვს იყო, ის, რომ სუპერმარკეტში შევედი და არკოჰოლი ვიყიდე, როდესაც სახლიდან მეგობართან მივდიოდი გზაში დავინახე, რომ სასწრაფომ სწრაფად ჩამიარა. მოგვიანებით კი ჩემ დამ დამირეკე მამა, ავად არის და საწრაფოდ საავადმყოფოში მოდიო, როდესაც მივედი მამა უკვე გარდაცვლილი დამხვდა. გივის გარდაცვალების შემდეგ, ვახტანგი გარეთ საავადმყოფოს ეზოში შევნიშნე.

* * *

- შენ აქ რას აკეთებ? შენ მოკალი არა მამაჩემი? შენ მოკალი!

- გაჩუმდი რა გაყვირებს? ხალხი იფიქრებს, რომ მართლა განიცდი მის სიკვდილს.

- ჩვენ ამაზე არ შევთანხმებულვართ. მე გაგაფთხილე, რომ ჩემს ოჯახს არ შეხებოდი.

- თუ იტყვი, რომ ეს მკვლელობა ჩემი ბრალი იყო, მაშინ მეც ვიტყვი, რომ ჩემთან ერთად მუშაობ.

* * *

ბავშვობიდან ვხვდებოდი, რომ ჩემში კიდევ იყო ვიღაც. ის, ვინც სხვანაირად აღიქვადა, რაღაცეებს, რაც ჩემს გარშემო ხდებოდა. მე მყავდა უნივერსიტეტში საუკეესო მეგობრები, მთელი დღეს მათთან ერთად ვატარები, ხოლო როცა ღაბნდდებოდა ჩემი ცხვრება რადიკალურად იცვლებოდა. მე მქონდა სამსახური, მე ღამე მქონდა რადიკარუად სხვანაირი მეგობრული წრე, რაც დრო გადიოდა ვგრძნობდი, რომ ეს ნორმარული არ იყო და მე ორმაგ თმაშს ვთამაშობდი. დილით სახლში ვიყავი მოსიყვარულე შვილი ღამე კი ვახტანგისთან ერთად ვმუშაობდი. თავდაპირველად მუშაობა იმ სტუდენტ ბავთვებთან ერთად დავიწყე, ვისაც ვახტანგი ამზადებდა. თავიდან ეს ყველაფერი მარტივი მეგონა, თუმცა არა! გივის გარდაცვალების შემდეგ ეს თამაში მსიამოვნებდა. თანდათან ღრმად შევდიოდი ისე, რომ ვერც ვრძნობდი, რომ გარშემო ვინმეს ვაზარალებდი. სინამდვილეში მე იტალიაში არ წავსულვარ. აქ ვიყავი და ყველაფერს ახლოდან ვაკვირდებოდი. მაკას ვაკვირდებოდი, სოფიას და მის ცხოვრებას ვაკვირდებოდი. ვხვდებოდი, რომ მაკა იტანჯებოდა, მაგრამ მე ეს მსიამოვნებდა. მინდოდა, რომ პასუხი ეგო იმ სიტყვებისთვის, რაც ჩემზე თქვა. ვხედავდი სოფია, გამუდმებით, როგორ აკითხავდა საავადმყოფოში, მაგრამ ის სდუმდა. ჩემი მიზანი იყო პასუხი ეგოთ იმ ოჯახს, სადაც დავიკარგე, სადაც საკუთარი თავი დავკარგე. თავდაპირველად ჩემი სამიზნე იყო მაკა. მე მისი ექიმი მოვისყიდე, რომ მასთან, რაც შეიძლებოდა ახლოს ჰყოფილიყო. ექიმმა მისი ოპერაციის გახმაურების შემდეგ სოფიამ სამუშაოს მოძებნა დაიწყო. დასახმარებლად კი არჩილთან მივიდა, როდესაც მუქარა ჩვენგან დაიწყო სოფიამ კერძო დეტექტივი დაიქირავა. აი ყველაზე გასართობი საქმეს, მაშინ მოვკიდე ხელი, როდესაც ამ საქმეს გაბრიელი შემოუერთდა. ძალიან დიდი დროც არ დამჭირდა,რომ მასზე ყველანაირი ინფორმაცია მომეძებნა. თავიდან გაბრიელზე, მხოლოდ ვიცოდი, რომ ჰყავდა დედა, რომელიც იურისტია და მამა, რომელიც უბრალოდ პენსიაზე გასვლა უნდოდა. მისი მცირე მეგობრული, წრის მოძებნაში არ დამწირდა დიდი დრო. ყველაფერი იმაზე სწრაფად განვითარდა ვიდრე მე მეგონა. საქმე უფრო სახალისო ხდებოდა და უფრო მსიამოვნებდა, ამ საქმეში მონაწილეობა. გაბრიელის ეჭვები მის შემდეგ გავამზაფრე, როდესაც მე მაკას მშობლების სახლსი ვიყავი. თომა ჩემთვის ყველაზე დიდი გასართობი იყო. იქით მიმყავდა, სადაც მე მოვისურვებდი. გაბრიელის პირადი ცუგა იყო. თომა, მუშაობდა ვახტანგთან და არა ჩემთან. მან არ იცის ჩემი რეალური სახე. ყოველი დღე ძალიან დიდი სიუპრიზებით მოცული ხდებოდა და ამის თავი და თავი ვიყავი მე. ოჯახზე მებრძოლი ადამიანი. ამ ცხოვრებაში შურისმაძიებელ ადამიანად ვიქეცი. გაბრიელი, არჩევანის წინაშე მე დავაყენე. თომა ჩემი დავალებით აწამეს და შემდეგ მის სარდაფშივე სკამზე მიაბეს. ამის შემდეგ მაკა გავიტაცე, სოფია ავიძულე, რომ ისიც ჩემთან ერთად წამოსულიყო. ვახტანგის დავალებებს მე კი არა. ვახტანგი ასრულებდა ჩემს დავალებებს. მე ვიყავი ერთადერთი მოწმე, ვისაც შეეძლო, რომ მკლელობის გამო ვახტანგი, ციხეში ჩამჯდარიყო. ეს იყო მიზეზი, რის გამოც ვახტანგი ყველაფერზე თანახმა იყო. სოფიას გატაცების შემდეგ მივხვდი, რომ უკვე დროა მე გამოვჩნდე, ოღონდ სხვა სახით. იმ სახით, რომ თითქოს და მე ბიჭი ვარ, ოჯახზე, ძალიან შეყვარებული ბიჭი. ვიცოდი, რომ გაბრიელი, დახმარების სათხოვნელად მე მომძებნიდა და ორი დღით ადრე წავედი იტალაში. მელანოს და გაბრიელს იქ, იმ სტატუსით დავხვდი, რომ ბარის მეპატრონე ვიყავი და იქ, ორი წლის განმავლობაში ვცხოვრობდი. აქ ჩამოსვლის შემდეგ დავიწყე ორმაგი თამაში. დღე ყველა დაწმუნებული იყო, რომ მე ვიყავი იდიალური შვილი დედისთვის, ხოლო იდუალური ძმა, დისთვის. ღამით კი, სახლში მელოდებოდა მოსიყვარულე ცოლი. სალომე, ჩემს ცხოვრებაში იმ დღიდან გამოჩნდა, როდესაც გავიგე, რომ რატი ოჯახის გარეშე იზრდებოდა. მისი ოჯახის მოსაძებნად ძალიან დიდი დრო არც დამჭირვებია, რადგან რატის დედა, უკვე გარდაცვლი იყო. მამამისიც გაცნობის შემდეგ ჩემს კაცმა მოკლა, რადგან მე იმ მძიმე პერიოდში სალომეს გული მომეგო. მარტოსული სალომეს ნდობა აი, ასე მოვიპოვე და მალევე ის, ჩემი მეუღლე გახდა. სალომე ამბობდა, რომ ჰყავდა ძმა, მაგრამ კარგად არ ახსოვდა სად ცხოვრობდნენ ისინი ბავშვობაში. იქამდე სანამ სხვა ქალაქში წავიდოდნენ საცხოვრებლად.

* * *

- სად დადიხარ? სად იყავი აქამდე?

- კარგი რა სალომე, ისევ თავიდან ნუ დაიწყებ.

- რა კარგი რა, სახლში საერთოდ არ ხარ. უკვე ძალიან დავიღალე შენი მოულოდნელი წასვლით.

- თუ არ მოგწონს ჩემთან ერთად ცხოვრება, მაშინ გამშორდი.

- მიყვარხარ...

- აუ, რა წაიღე ტვინი შენი სიყვარულით. სხვა მყავს...გღალატობ გესმის?! ეხლაც არ გამშორდები?

- არ მჯერა.

- აუ, ამას ვის გადავეყარე... ასეთ შეუგნებელს. მიდი საჭმელი მაჭამე მშია.

- ხო ამბობ, რომ საყვარელი გყავს. წადი და საყვარელმა გაჭამოს.

- აუ გოგო... საჭმელი მაჭამე მეთქი!

- დედას რატომ უყვირიხარ?

- ჩემო პრინცესა, აქამდე რატომ არ გძინავს? მე და დედა. არ ვჩხუბობთ. ჩვენ ასე ერთმანეთსთვის სიყვარულს გამოვხატავთ. გაიზრდები და მიხვდები.

- ნია წამოდი ძილის დროა.

- მინდა, რომ მამამ ზღაპარი წამიკითხოს.

- პრინცესა მამიკო, ახლა დაღლილია. დაიძინე, ზრაპარს სხვა დროს წაგიკითხავ.

- ბავშვის თანდასწრებით, მაინც შეიკავე თავი, რამდენჯერ გაგაფთხილე სახლში მთვრალი ნუ მოდიხარ.

- ეს ბავშვი თანდათან შენ გემსგავსება. ეგაც შენსავით ფსიქოლოგი იზრდება.

- წელიწადში ერთხელ გახსენდება, რომ ოჯახი გყავს. ბავშვს მამა ენატრება. გაიხსენე აბა, ბოლოს ზღაპარი, როდის წაუკითხე? ის, მაინც იცი ფეხი, რა ხნის ასაკში აიდგა? ან რა სიტყვა თქვა პირველად?

- რას იტყოდა დედა... დედას იტყოდა პირველად.

- არა, პირველად ბავშვმა თქვა მამა.

- კარგი წავედი მეძინება.

- ცოტახანი დამელოდე აქაურობას მივალაგებ და მეც წამოვალ.

- შენი ჭირიმე რა... ეხლა აქ დაჯდომას მე არ ვაპირებ.

* * *

პირველი ჩემი წერილი გაბრიელთან იყო, მაშინ, როდესაც კოშკში, დარაჯს დავუტოვე, შემდეგ კი ქრისტი გავაგზავნე, რადგან მისთვის მყუდროება დამერღვია. ვინ ვარ მე? მე ვარ ადამიანი, რომელსაც ორმაგი ცხოვრება მოსწონს. არის იქ, სადაც უნდა იყოს და ყოველ მის დავალებას თავს ძალიან კარგად ართმევს. კუნძულიდან წამოვედი და ღამეს, ცოლთან და ქალიშვილთან ერთად ვატარებ. ვახტანგი ჩამოვიშორე, რადგან ჩემთვის ხელის შეშლა უნდოდა. მეუბნებოდა, რომ მე არ უნდა ვიყო ასეთი. მე უნდა შევძლო, ჩემი ემორციის კონტროლი. ვახტანგი, ბოლოს უკვე ჩემს დავალებებს აღარ ასრულებდა და არჩევანიც თვითონ გააკეთა. გაბრიელის და პროკურორის შეხვედრა, ჩემთვის იყო ფილმის დასასრული. ისინი იტვნენ იმ, საავადმყოფოს კედლებში, სადაც გაბრიელი, 28 წლის წინ მოევლინა იქ, ნამდვილ დედასთან ერთად უნდა დამწვარიყო. მათი სხეულები, ფერფლად უნდა ქცეულიყო და ეს ყველაფერი მე უნდა გადამეღო, როდესაც მივხვდი, რომ გაბრიელი, იქიდან თავს დააღწევდა სხვისი ადამიანის გვამი დავტოვე და იქამდე გამოვედი, სანამ გაბრიელი და პროკურორი, შენობას დატოვებდნენ. დღე მეორეა და კვლავ მე მივდივარ კუნძულზე.

* * *

- ლუკა შვილო, სად დარჩი გვიან ღამით?

- მსოფლიოში ლამაზი დედიკო მე მყავს.

- მორჩი აფერისტობას და კითხვაზე მიპასუხე.

- სად ვიქნებოდი სახლში წავედი. აბა აქ, ადგილი აღარ არის. ვერ ხედავ გაბრიელს სად სძინავს? რა ხდებოდა სანამ აქ არ ვიყავი?

- ამ საღამოს რატის დაბადების დღისთვის ვემზადებით. იცოდე არსად არ წახვიდე.

- სად უნდა წავიდე. ესეიგი დღეს, მაგრად უნდა გავერთოთ?

- ძამიკო, კეთილი იყოს შენი მოსვლა!

- აბა რა ხდება? სამზადისი უკვე დაიწყეთ?

- კი რატიმ ეხლა ჯაბა, გასართობ ცენტრში წაიყვანა. ბავშვს უთხრა იქ მივდივართ, სადაც ბევრი კომპიუტერიაო. ისიც სიხარულით დათანხმდა. მოკლედ საღამომდე დრო გვაქვს მგონი, რომ ყველაფერს მოვასწრებთ.

- დაო, მე და შენ ხომ არ დავხატოთ? გავიხსენოთ ძველი დრო.

- კარგი აზრია, მაგრამ რა დავხატოთ?

- ისეთი რატი, როგორსაც მე და შენ ვიცნობთ.

- კარგი წავედი!

- გაბრიელი სად არის? ვერ ვხედავ.

- თომასთან ერთად საქმეზე გავიდა.

- იმედია კიდევ რამე არ ხდება.

- არ ვიცი ლუკა, ყოველშემთხვევაში ცუდზე არ უნდა ვიფიქროთ.

* * *

- მაკა დეიდა შეიძლება, რაღაც გთხოვოთ?

- მიდი მელანო, შვილო მთხოვე, რაც გინდა.

- მინდა, რომ რატის ტორტი მე გავუკეთო, მაგრამ არ ვიცი, როგორ.

- შვილო ეგაა პრობლემა? მე ისედაც ვაპირები გამოცხობას. მოდი და ერთად გავაკეთოთ.

- სერიოზულად? ასე, როგორ შეგაწუხოთ.

- შვილო რა შეწუხებაა. პირიქით ძალიან მსიამოვნებს, რომ თქვენთვის რამის გაკეთება შემიძლია.

- მაკა დეიდა, როგორ ფიქრობთ შეიძლება, რომ ქალმა, მამაკაცს ხელი სთხოვოს?

- ვაიმე შვილო... (იცინის) მელანო, შენ აპირებ, რომ ვინმეს ხელი სთხოვო?

- ძალიან სასაცილოა ხო?

- არა, მაგრამ მე ხო არ ვიცი ვინ არ ის ბიჭი. იქნებ საუკეთესო არჩევანზე შეჩერდი და ეს უნდა გაბედო კიდეც.

- მაკა დეიდა, მე ის დიდი ხანია მიყვარს. თავდავიწყებით ვარ მასზე შეყვარებული. ბევრჯერ ავუკრძალე ჩემს თავს მისი სიყვარული, მაგრამ დავიწყება ვერ შევძელი.

- ის ბიჭი რატია?

- თქვენ, როგორ მიხვდით?

- შვილო მაგას რა მიხვედრა უნდა. ერთმანეთს თვალს არ აშორებთ, როცა მაგიდაზე სავახშმოდ ვჯდებით. მე ვფიქრობ, რომ რატომაც არა! ,,არა რა, მე ვგიჟდები ამ ქალზე.“

* * *

უკვე ბინდდება... ყველაზე მეტად ასეთი საღამოები არ მიყვარს. ბევრი ბედნიერი ადამიანების სახეების ყურება არ შემიძლია, ცუდად მხდის. ეზო და სახლი, უკვე სადღესასწაულოდ მოიწყო. ეზოში ბევრი განათებაა, თეთრი რამოდენიმე მაგიდა, განათებების შუაგულს დგას. მაკას და მელანოს მომზადებული კერძებით, უკვე გაივსო ყველა მაგიდა. აი, ტორტიც მზად არის. ტორტიც ისეთი სასაცილოა, როგორც რატი. ტორტის თავს პატარა თოჯინა, ადგას უნდა ვივარაუდოდ, რომ მელანომ, რატი გამოძერწა. უკვე საღამოს ერთი საათია და სულ, რაღაც 40 წუთში ყველა სტუმარი მოსვლას დაწყებს. გაბრიელი ისევ არ მოსულა. მე დრო მოვიგე და ცოტახნით ჩემს ბუნაგში წავალ.

* * *

- რა ხდება? გამაგებინეთ სად დადის მთელი დღე დეტექტივი, და მე რატომ არაფერი ვიცი?

- ბოსს ვერაფერი გავარკვიეთ. დეტექტივმა, ყველა კამერა გაანადგურა, რასაც ვუყურებდით.

- მისმინე! მიზეზები არ მაინტერესებს ნახევარ საათში დამიდგინე სად არის გაბრიელი და რას აკეთებს? ჩათვალე, რომ ნახევარი საათი გაქვს დრო სიცოცხლისთვის.

- კარგით გასაგებია ახლავე გავარკვევთ.

- მე იმ სულელი ბიჭის, დაბადების დღეზე უნდა დავბრუნდე იქამდე კი, თქვენ ყველაფერი გამირკვიეთ. სად დადის? რას აკეთებს? ისედაც დავიღალე მთელი დღეა იქაურობა უკვე საბავშო ბაღს დავამსგავსე.

- ისე ბოსს, გიხდებათ ფერადი სამოსი.

- რამე სასაცილოც ხედავთ?

- არა, როგორ გეკადრებათ.

- საქმეს მიხედეთ!

* * *

- ვაა! ჯაბა შეხედე კლოუნობი ჩამოუყვანიათ შენთვის.

- რატი ჩემთვის არა, შენთვის არის.

- რა ლამაზი დღეა, რა ნათელი მზეა ,იმიტომ, რომ დღეს რატის დაბადების დღეა!!! გილოცავთ! გილოცავ! გილოცავთ!

- ეე ტორტი! ხალხო ეს ყველაფერი ჩემთვის არის?

- კი ძვირფასო, მიდი სურვილი ჩააიფიქრე და ტორტი ჩააქრე.

- სურვილი? მმ... ესაც მინდა, ესაც. არა! ესეც მინდა!

- რატი, დროზე ტორთი ძალიან მძიმეა.

- აი, ჩავაქრე! ხალხო მადლობა! ე, ლუკა გიხდება კლოუნის ქუდი. თქვენც ძალიან მაკა დეიდა. გუგა და ნატაც აქ ყოფილან. მადლობა გაიხარეთ. სოფია მადლობა, ჯაბა მადლობა დარწმუნებული ვარ შენც იცოდი ამის შესახებ.

- კი მე, რომ არა ესენი, ამდენ რამეს ვერ მოასწრებდნენ.

- რატი გახსენი ეს ჩემგან და ლუკასგან.

- ვაა, საჩუქრებიც? რატო ხალხო, ეს ყველაფერი რატომ დავიმსახურე?

- იმიტომ, რომ საუკეთესო ხარ.

- ვაა, ეს ფოტოაპარატიანი ბიჭი მე ვარ? ეს ის დღეა ხო გაბრიელმა, რომ გამომაგდო სამსახურიდან. ისე სად არის თავად ბატონი გაბრიელი?

- აი, მეც მოვედი! ამის გარეშე ვერ დავბრუნდებოდი და უკვე შენი ზომის ბეტმენის ფორმა ვიპივეთ. უნდა გენახათ ამის გამო რამდენი ვიარეთ მე და თომამ.

- აი, ამას ახლავე ჩავიცმევ.

- მეც მაქვს შენთვის საჩუქარი, ოღონდ მანამდე უნდა მომისმინოთ.

- იმას, რაღა უნდა? დღესაც უნდა ჩამიმწაროს დღე?

- მე არაფერი ვიცი.

- ცოტა მოთმინება გამოიჩინეთ ბავშვებო და ყველაფერს მალე გაიგებთ.

* * *

რატი შეიძლება გაგიკვირდეს, მაგრამ დღევანდელი დღის ორგანიზატორი მე ვიყავი. მართალია შენი დაბადების დღიდან ერთი კვირა გავიდა, მაგრამ შენ დაიბადე. დაიბადე იმისთვის, რომ გარშემომყოფებისთვის ბევრი ღიმილი და ბენიერება გეჩუქებინა. შენ ხარ იმაზე კარგი ვიდრე წარმოგიდგენია. ვერ იტანს საკუთარ დაბადების დღეს, რადგან შენ ძალიან თავდაბალი ადამიანი ხარ. არ გიყვარს, როდესაც შენს გამო ვინმე ზედმეტად წუხდება. გახსოვს? მე დაგპირდი, რომ ერთ დღეს განსაკუთრებულად მოგილოცავდი დაბადების დღეს. და აი, დადგა ის დღეც... მაპატიეთ, ცოტას ვნერვიულობ...

- მიდი შვილო, მიდი მე აქ ვარ.

- მადლობა მაკა დეიდა.

რატი მეგობრისთვის მეგობარია, ყველასთვის მხიარული და ლაღი ადამიანია, მაგრამ მე, როგორ რატისაც ვიცნობ ის, სრულიად განსხვავდებულია. მგძნობიარეა, მას სიყვარული ყველაზე მეტად შეუძლია და ეს მე არაერთხელ დამიმტკიცა.

- რას ამბობს? ამან რამე დალია?

- არა შვილო, ბოლომდ მოუსმინე.

მე მაშინ პირველ კლასსი ვიყავი და ვტიროდი, რადგან დედა გვერდით არ მყავდა, რატი მაშინ გვერდით მერხზე მომიჯდა და გვირილა მაჩუქა. მე იმ დღიდან ძალიან მიყვარს მინდორი, ბაღი, რადგან ყველა ყვავილი, რომელიც მიწიდან ამოდის მის თავს მახსენებს. ის ყველთვის იყო ჩემს გვერდით. მან ჩემზე იცის ისეთი რაღაცეები, რაც შეიძლება მე ვერ გამოვუტყდე საკუთარ თავს. ჩვენ, როდესაც სკოლა დავამთავრეთ დავდეთ სპირობა, რომ ერთმანერი არასდროს არ შეგვიყვარდებოდა. სწორედ იმ დღიდან მე გავხდი მასზე შეყვარბული ადამიანი, რომლის მიმართ სიყვარული არ შეიძლებოდა, აკრძალული იყო. ხშირად საკუთარ თავსაც ვატყუებდი, რომ არა! სისულელეა! მე რატი არ მიყვარს! ამ ყველაფრით მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავს ვატყუებდი. რატი!

- რა უნდა რატომ მეძახის?

- უპასუხე შვილო.

რატი, შენთვის ძალიან კარგი ამბავი მაქვს, რადგან ის პირობა, რომელიც მაშინ დავდეთ აღარ არსებობს. უბრალოდ მივხვდი, რომ ის დრო, რომელიც ჩვენ დავკარგეთ ფუჭად დაკარგული დრო იყო.

- რატი! ცოლად მომიყვან?

- რაიო? იმან რა თქვა?

- რა დაემართა?

- სულელმა გონება დაკარგა.

- რატი! რატი კარგად ხარ?

- გოგონი, წეღან რაც თქვი...

- ხო, თანახმა ხარ ცოლად მომიყვანო?

- ეე... ე, კი! ... კი თანახმა ვარ! ხალხო მომილოცეთ ცოლი მომყავს!

- გაგიჯდი რატი, აუზში რატომ ჩამეგდე?

- ეხლა ისეცი ცხელი ვარ, გაგრილება არ მაწყენდა.

* * *

- თომა გაგმომყევი.

- აი პროსტა შეხედე რა. ისე იქცევა ვითომ და არაფერი დაუშავებიაო.

- ხო, როგორც ჩანს ლუკა კარგი მსახიაბი აღმოჩნდა.

- რა გეგმა გაქვს?

- ცოტახანი ეგონოს, რომ გაიმარჯვა.

- ყველაფერს ველოდი, მაგრამ ლუკას არა.

- მე თავიდანვე ვხვდბოდი, რომ ლუკა რაღაცას მალავდა. მე შენ ბევრჯერ გაგაფთხილე კიდეც.

- ამის შემდეგ რა იქნება?

- ლუკას ადგილი დამნაშავეების გვერდით არის.

- ბავშვმა რა დააშავა? უმამოდ უნდა გაიზარდოს?

- თომა ჩვენ ასე თუ არ მოვიქეცით, კიდევ ბევრი ადამიანის სიცოცხლე შეეწირება.

* * *

- სასწრაფოდ ყველანი აქ მოდით!

- ეს რა ჯანდაბაა?

- სისხლიანი ვარდები...

- ეს ვის უნდა გაეკეთებინა?

- გოგოებო, უკან დაიხიეთ!

- გაბრიელ წერილია.

* * *

,, მაპატიეთ, რომ მყუდროობა დაგირღვიეთ, მაგრამ უნდა გაცნობოთ, რომ ქალატონი ვიქტორია გარდაიცვალა და ის თქვენი სახლის უკანა ეზოშია დაკრძალური... “

დასასრული

რამოდენიმე წლის შემდეგ!

- ძვირფასო, მიდი ხელსახოცები მომიტანე.

- კარგი რა ანა, ამდენი რამე საჭირო არ იყო.

- რას ქვია არ იყო, მალე იუბილარი მოვა.

- შვილო, ეს რა არის? რამდენჯერ გაგაფთხილე ხილს ასე ნუ აქუცმაცებ.

- კარგი რა დედა, ისედაც სტუმრები მალე მოვლენ.

- სალომე ნია სად არის? უკვე დაიძინა?

- არ მკითხოთ უკვე 8 წლისაა და შუადღეს ძილს, მაინც ვერ გადაეჩვია.

- არაუშავს შვილო, ძილი კარგია. ბავშვი, სადამდეც შეძლებს უნდა იძინოს.

- მე არაფერში დაგეხმაროთ?

- მოდი სალომე, ხილი შენ დაჭერი. დედაჩემს, ჩემი არაფერი მოსწონს.

- მიდი ანა, შენ ჩამოჯექი შენთვის ამდენი სიარული არ შეიძლება.

- ძვირფასო, სალომე მართალია. შენ ისეთი ენერგიული ხარ მეშინია ბავშვი, ეხლავე არ გააჩინო.

- გაბრიელ, ჩემო სიცოცხლე გეშლება. ბავშვი არა ბავშვები, თანაც ტყუპი გოგოები.

- მაგას ნუ გამახსენებ. წარმოდგენაც არ მინდა, როგორ ვიჩაგრები. ერთი არ მეყოფოდა, ეხლა კიდევ ერთდროეულად სამივე ილაპარაკებთ.

- კარგი რა ძვირფასო, ნუ აჭარბებ.

- თქვენ საქმეს მიხედეთ. მე მანამდე პატარა საქმე მაქვს.

- კიდე უნდა დაწერო? არ დაიღალე?

- სიცოცხლე, ცოტაც და დავასრულებ.

* * *

მოგესალმებით! როდესაც ჩემი პროფესიის წერა დავიწყე ვიცოდი, რომ ამდენი სირთულეებით იქნებოდა სავსე. თავდაპირველად სოფიასთან შეხვედრა, არც ისეთი მარტივი მომეჩვენა და აი, თქვენც იცით რა მოყვა ამ ყველაფერს. იმ რთული დღეებიდან გავიდა რამოდენიმე წელი. ყველაფერი იმდენად შეიცვალა, ყველაფერი ისე დალაგდა. ეხლა უკვე მშვიდად შემიძლია ვთქვა, რომ დღეს რატის დაბადების დღეა და ყოველგვარი სირთულეების გარეშე ჩაივლის. რატი და მელანო დაქორწინდნენ. როგორ? კითხვაზე პასუხი მარტივია მელანომ, რატი გაიტაცა. მელანოს უკვე საპატარზლო კაბა ეცვა და ჩვენ, ყველა ხელის მოწერის ცერემონიალს ველოდებოდით. რატის, როდესაც თვალები აუხსენით თავი სიზმარში ეგობა. ყველას სათითაოდ კითხვებს გვისმევდა:_ ,, ეს კიდევ ერთი ხუმრობაა?“ ,,კიდევ ვინმე მოკვდა?“ შეიძლება სასაცილოც იყოს, მაგრამ რატის, უკვე იმდენად აღარ სჯეროდა, საკუთარი ბედნიერების, რომ ყოველთვის თუ, რაღაც კარგი ხდებოდა მის თავს იქ, რაღაც ცუდსაც ელოდა. რატის დაბადების დღე, რამოდენიმე წლის წინ ნამდვილად კოშმარს ჰგავდა. გოგოები, დაპანიკდნენ რამოდენიმე საათში კუნზულზე, უამრავი პოლიცია მოვიდა და ლუკა დააკავეს.

თავიდანვე საკუთარ თავს ვუკრძალავდი იმაზე ფიქრს, რომ ის ლუკა არ იყო, რომ ეს ყველაფერი მას არ ჩაუდინია. დიდხანს ვფიქრობდი, როგორ უნდა მეთქვა ეს ყველაფერი მაკასთვის? ანაც ვერ შეეგუებოდა ამ ყველაფერს. მოღალატე ძმას არასდროს მიიღებდა. ვერც იმას გადაიტანენ, რომ ეს ყველა მკვლელობა მისი შეკვეთილო იყო. ამ ამბავს კიდევ ერთი ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა. დაიღუპა ქალბატონი ვიქტორია. ისიც ცდილობდა ჩემთვის მინიშნების მოცემას, თუმცა ვერ მოასწრო. მთავარმა დამნაშავემ, ყველა მოწმე გვერდიდან ჩამოიშორა და დარწმუნებული იყო, რომ ამით ყველაფერი დასრულდებოდა და ისევ ისე გააგრძელებს თამაშს, როგორც ამას აქამდე აკეთებდა. ციფრები, რომელიც ქრისტის ვიდეოდან ამოვიკითხე იყო თავისივე სეიფის კოდი. ქრისტი, სეიფში ყველა იმ მასალას ინახავდა, რაც ლუკას წინაღმდეგ იყო. ფაქტია, რომ ამას დიდი ხნის განმავობაში აკეთებდა, რადგან ხელში ყველა ის მტკიცებულება მეჭირავს რისი საშუალებითაც ლუკა, ყველა მის ჩადენილ დანაშაულებებზე პასუხს აგებდა. ლუკა დააკავეს და რამოდენიმე თვის შემდეგ ის ფსიქოლოგიური პრობლემის გამო კლინიკაში მოათავსეს. მასთან სტუმრად 15 დღეში ერთხელ მაკა და სალომე მიდიან სანახავად. ანამ ჯერ კიდევ ვერ აპატია ძმას და დარწმუნებულია, რომ ვერც ვერასდროს აპატიებს.

* * *

- ძვირფასო კიდევ არ დაგისრულებია?

- შემოდი სიცოცხლე, რაღაც მინდა რომ გკითხო.

- მიდი გისმენ.

- რომ არა ჩემი პროფესი, ჩვენ ერთმანეთს ისევ შევხვდებოდით?

- კარგი რა, ისევ ნოსტარგია შემოგაწვა?

- არ მიპასუხებ?

- გიპასუხებ, როგორ არა. რომ არა შენი პროფესია, მე შენს სახლში ვერ შემოვაღწევდი და ვერ გავიგებდი, რომელი ფეხბურთის გუნდს გულშემატკივრობ. ვერ გავიგებდი რა ფილმი გიყვარს, ვერ გავიგებდი, რომ გიყვას დილით უზმოზე, ერთი ფინჯანი ყავა, ერთი კოვზი შაქრით. მე შენთან ერთად საკუთარი თავი ვიპოვე გაბრიელ. მე ტყეში დაკარგვისას გავაცნობიერე, რომ ჩემი ერთადერთი გადამრჩენელი იყავი. სიმაღლე, სადაც პირველად დავშორდით მე ვფიქრობს, რომ ყველაფერი იქიდან დაიწყო. ხშირად მიბრაზდებოდი, რაგან ყოველთვის იქ ვიყავი, სადაც ჩემი ადგილი არ იყო, მაგრამ შეგეჩვიე... ერთი წუთითაც ვერ ვძლებდი შენს გარეშე. საითაც გავიხედავდი მხოლოდ შენი სახის დანახვა მინდოდა. იცი ერთხელ მომელანდე კიდეც, როდესაც მაკოცე და მაკასთან წავედი. იმ ოთახში ძალიან ბნელოდა. მე შენ გესაუბრე გთხოვდი, რომ მალე დაბრუნებულიყავი. დარწმუნებული ვარ, რომ შენ ჩემი გესმოდა.

- მართალი ხარ, იმ დღეს მეც გავიგე შენი ხმა. ყურში ხმა გამუდმებით ჩამესმოდა, დახმარებას მთხოვდი.

- იცი ამ ყველაფერს რა ჰქვია?

- რა?

- ჩემი პროფესია.

- შენ რა ჩემი კომპიუტერში, რამე წაიკითხე?

- მაპატიე, მხოლოდ დასაწყისი.

- ჰმ, მოდი აქ! ამისთვის დაისჯები.

- გოგოებო, მიშველეთ მამიკო მომსდევს.

- კარგი, კარგი ნუ გარბიხარ!

- შვილო, ეს როგორ შეიძლება? ბავშვებს, სადაცაა გააჩენენ რამდენჯერ გაგაფთხილე ნუ დარბიხარ.

* * *

ამბავი, რომელიც ყველამ ერთად გაგვაერთიანა იყო ჩემი საქმე. ჩემი და თომას საქმე. ეხლა სად არის თომა? პატარა გაბრიელი, უკვე 9 წლისაა. ის ძალიან შრომის უნარიანი ბავშვია. უყვარს ვარჯიში და ამბობს, რომ წინ ძალიან დიდი მომავალი ელოდება. უყვარს ფეხბურთი და ვარჯიშობს კიდეც. მარი ამბობს, რომ ნათლიას ჰგავს და ისიც მის მსგავსად ძალიან ჭკვიანი იზრდევა. ვაი, რო შემდეგი თაობა, ჩვენზე ჭკვიანია. ჩვენი სახლი ქალაქიდან მოშორებით ავაშენეთ იქ, სადაც სასოწარკვეთილი ანამ წამიყვანა. იქ, სადაც პატარა მიტოვებული კაცის სახლი იდგა. ეხლა იქაურობა ერთ დიდ სახლად ვაქციეთ. ლუკას კლინიკაში გადასვლის შემდეგ მაკა, სალომე და ნაია ჩვენთან ცხოვრობენ. ისევ 10 აგვისტოა და ისევ რატის დაბადების დღე. რამოდენიმე წლის შემდეგ ისევ ერთად ავღნიშნავთ ამ დღეს. საღამოს 8_ზე რატი მელანო და ქრისტი ჩამოფრინდებიან. რატი ისევ ისეთია, არ შეცვლილა. დღემე აგრძელებს ჩვენს გაკვირვებას, თუმცა როცა საქმე მის ქალიშვილს ეხება უკვე სერიოზულად უდგება საქმეს. რატიმ ერთხელ თქვა:_ ქრისტის აუცლებლად დავაბრუნებ. არ ვიცი, როგორ მაგრამ დავაბრუნებ! მან შეძლო და ის თხოვნა, რაც ქრისტიმ, ბოლოს დაუტოვა პირნათლად შეასრულა. ჯაბას უპატრონა, კაცად გამოზარდა და ეხლა ამერიკაშია და მის ადგილს იკავებს. ჯაბა, ერთ-ერთი ჟურნალ გაზეთის მთავარი რედაქტორი გახდა. რამოდენიმე საათში აქაურობა ბავშვებით აივსება. გუგას და ნატას სამი ბიჭი ჰყავთ. ერთმანეთში ხშირად ვხუმრობთ:_,,მოდი ბავშვები ცოტახნით გავცვალოთმეთქი.“ ამ სიტყვებზე რათქმაუნდა ანა, თავს ვერ იკავებს და უნდა ელოდო რამე არ მოგხვდეს, თანაც კარგი მიზანი აქვს... პირდაპირ თავში.

აი, უკვე ნელ-ნელა სტუმრები, იწყებენ მოსვლას. დაგვიანება არასდროს არ უყვარდა და პირველად დედა და ძმა მოვიდა. ილიამ, წარმატებით დაასრულა სასწავებელი და ის დღეს კერძო დეტექივია. ილიას თავიდანვე ძალიან მოსწონდა ჩემი პროფესია, როდესაც გაიგო, რომ მისი ნახევარ ძმა ვარ მისი რეაქცია უბრალოდ წარმოუდგენელი იყო...

* * *

რამოდენიმე წლის წინ!

- ყველაფერი იმდენად დაძაბული იყო, რომ ვერ გითხარი. მნეხსიერება იმ წუთშივე დამიბრუნდა, როდესაც შენ დაგინახე შვილო.

- ანუ ყველაფერი გახსოვთ?

- შვილო ძალიან გთხოვ თქვენობით ნუ ვისაუბრებთ.

- არც კი ვიცი რა ვთქვა.

- მოდი უბრალოდ იქიდან გავაგრძელოთ საიდანაც გავჩერდით.

- და ილია?

- მეც აქ ვიყავი უბრალოდ შორს ვიდექი და გისმენდით. მეგობარო, მე თავიდანვე მოვიხიბლე შენით. და ძალიან მიხარია, რომ ჩემი უფროსი მეგობარი, ჩემი უფროსი ძმაა. დედა მართალია. მეგობარო, ამ ცხოვრებაში ყველაფერი წარმავალია ეხლა მთავარია ის დავაფასოთ, რაც ძალიან ღირებულია.

- შეიძლება ჩაგეხუტოთ?

- რა შეკითხვაა... მოდი აქ! ილია შვილო, შენც მოდი...

- მოიცადეთ! პროკუროს ასე გავჭყლიტავთ.

- მადლობა. ნამდვილად არ მეგონა, რომ ყველაფერი ასე მარტივად ჩაივლიდა.

- დეტექტივო, კიდევ უნდა მოხდეს რამე? ისედაც ყოველდღე გადარჩენისთვის იბრძვი.

- მაგაში მართალი ხართ...

* * *

ახლანდელი დრო!

ზოგჯერ ცხოხოვრება იმდენად ხანმოკლეა, რომ გეშინია. გეშინია ვერ გაუმკლავდები სირთულეებს და დასუსტდები. ლუკას დაკავების შემდეგ ჩვენი ცხოვრების ახალი ეტაპი დაიწყო. ანას ძალიან რთული დღეები ჰქონდა. ძალიან იმედგაცრუებული ანა, საკუთარ თავთან ჩაიკეტა. თვეობის განმავლობაში ის ოთახიდან გარეთ არ გამოდიოდა. ერთ დღესაც მაკამ, დამირეკა რამე უნდა მოვიფიქროთ თორე ესაც შეიშლებაო. დეპრესიულ ანას, გარშემო არაფერი ადარდებდა. თავდაპირველად ვიფიქრეთ, რომ ჩვენი სიყვარული შეუძლებელი იყო და დავშორდით. გადაწყვეტილება ერთდროულად მივიღეთ. ანას ცხოვრებაში პატარა ნია გამოჩნდა, რომელმაც უშველა. ნია და ანა დღეს საუკეთესო მეგობრები არიან. ძალიან უყვარს ანა. დედას იმდენად არ ანდობს პირადი ცხოვრების საიდუმლოებებს, როგორც მამიდას.

სიყვარული, რომელიც ბავშვობაში დაიწყო ძალიან ბევრი რამ გადაიტანა. ეს სიყვარული ყოველდღე იბრძოდა, ყოველდღე უმკლავდებოდა სირთულეებს. ლუკას ამბავმა კი სამუდამოდ დაასუსტა ის გრძნობა, რომელიც ამდენი ხნის განმავლობაში გრძელდებოდა. ვხვდებოდით, რომ ნელ-ნელა ვერ ვუგებდით, ყოველ ნაბიჯზე ვკამათობდით. ამიტომ საკუთარ თავს მივეცით დრო იმისთვის, რომ დაგვესვენა. დრო ყველაფრის მკურნალიაო, რომ ამბობენ მართალია. სწორედ დრომ უშველ ჩვენს გრძნობებს, თუმცა ყველაზე დიდი გულშემატკივარი იყო პატარა ნია. სწორედ ნიას დამსახურებაა, რომ დღეს ეხლა ყველაფერი კარგად არის. მაშინ, როდესაც მე მივატოვე ჩემი პროფესია. მაშინ, როდესაც ანამ ისევ დაკარგა საკუთარი თავი. სიმშვიდე მე ჩემს სოფელში ვიპოვე. იმ სახლში, სადაც მთელი ბავშვობა მაქვს გატარებული. იქ, სადაც ვიცოდი არავინ მელოდებოდა, მაგრამ მაინც ადრინდელივით მიმისწრაფოდა გული. ეხლა იმ სახლში ცხოვრებენ ჩემს მშობლები. რამოდენიმე საათში ნინო და გივიც ჩამოვლენ და ერთად დიდ მაგიდას მივუსხდებით. როგორ შევრიგდით? ძალიან სახალისოდ მახსენდება ეს დღე. იქ, სადაც რატია ალბათ დამერწმუნებით, რომ არასდროს არ არის მოწყენილობა. მახსოვს მაშინ ბაღში ვიყავი ხილს ვკრეფდი. საკუთარ ფიქრებში გართული ვარ და მოულოდნელად უკნიდან მადგება ყვითელი ავტობუსი. პირველად რატის ხმა შემომესმა, რადგან ძალიან წვრილი ხმა აქვს. მის ხმაზე ჩვენ, ყოველთვის დავცინოდით ბავშვობაში. ათასი კაციდანაც კი შემიძლია მისი ხმის ამოცნობა.

* * *

რამოდენიმე წლის წინ!

- ამხელა დეტექტივი კაცი, ბეღურასავით რას შემომჯდარხარ ხეზე.

- ვაა, რატო ასე მალე მოგენატრე?

- მგონი გაგიჟებულხარ...შენ რა გგონია, რომ ამხელა ავტობუსით მარტო მე ჩამოვედი?

- შენგან ყველაფერია მოსალოდნელი.

- ჰა, გადმოდით ხალხო!

- დეტექტივო! მგონი დროა დაუბრუნდეთ თქვენს პროფესიას.

- დედა აქ რას აკეთებთ?

- ძმაო, დედა მართალია. წამოდი შენს წასაყვანად ჩამოვედით.

- ილია ძმაო, აქ თავს კარგად ვგრძნობ.

- გამატარეთ მეც უნდა ჩავეხუტო.

- მელანო, შენც აქ ხარ?

- ნათლია, ნათლია!

- გაბრიელ, ჩემო პატარა შენ აქ ვინ მოგიყვანა?

- დედიკომ და მამიკომ... ძალიან მომენატრა ჩემი უფროსი და მის წასაყვანად ჩვენც ჩამოვედით.

- თომა, მარიამ მიხარია თქვენი ნახვა. მგონი უკვე დაიცალა ავტობუსი ხო?

- არა, რატომ? მე და ნატაც აქ ვართ!

- გუგა, ძმაო შენ როგორ ხარ?

- კარგად, მაგრამ მოიწყინა ქალაქმა უშენოდ... მეგობარო, დროა უკან დაბრუნდე.

- წასასვლელი არსად მაქვს... აქ, ჩემს მშობლებთან ერთად კარგად ვარ.

- აი, ეს ვართ... მგონი საკმარისია ხო?

- კი რატი, იმაზე მეტი ხართ ვიდრე უნდა იყოთ.

- ჰა გაგაცურეთ! საბარგულში კიდევ ვიღაცაა...

- რაა? რატი საბარგულში ვინმე გყავს?

- კი, ორი გოგო...

- რატი, რა გოგო? ვინ გოგო?

- მელანო, ჩემო ცოლო დამშვიდდი. საბარგულში იმიტომ მომიწია, რომ ერთი ძალიან ჭირვეული იყო და მოტაცება მოგვიწია.

- რას ამბობ? ვინ მოიტაცეთ?

* * *

- ანაა? შეუძლებელია ის ვერ იქნება...

- შეუძლებელი არაფერია... ეს ჩემ გადამრჩენელმა მასწავლა.

- ანა შენ...

- ჩემი გადამრჩენელი შავთვალება ბიჭია კუნძულიდან.

- მაგ ბიჭს სახელი არ აქვს?

- კი აქვს, მას გაბრიელი ქვია...

- ანა მხოლოდ გაბრიელისთვის...

- არ შემიძლია უნდა ჩაგეხუტო!

- ძალიან მომენატრა შენი სურნელი...

- მე კიდევ შენი გაბერილი მკლავები.

- ეხლა გავგიჟდები! იმან სურნელია, ამან მკლავებიო... ხალხო! ერთმანეთი არ მოგენატრათ?

- რატი, ერთი წუთი რა!

- აბა ხალხო! დამთავრდა ემორციული მომენტები, ეხლა იწყება რომანტიკა და მგონი დროა ჩვენ სახლში შევიდეთ.

- ბიძია! ბიძიააა! აქედან გამომიყვანე.

- ვაიმე ბავშვი!

- რა მოხდა?

- ნია, საბარგულში დამრჩა...

* * *

აი, უკვე საღამოს 7_საათია და სახლი ნელ-ნელა სტუმრებით ივსება. ხშირად ვამბობ, რომ ძალიან იღბლიანი ვარ, რადგან დიდი სირთულეებისა, გვერდით ორი დედა მყავს. ორი არაჩვეულებრივი ქალი. მარიამი, რომელმაც გამაჩინა და ნინო, რომელმაც კაცად გამომზარდა, ფეხზე დამაყენა. მათ ურთიერთობის დამყარებაში ძალიან დიდი როლი ქალბატონმა ვიქტორიამ ითამაშა. 28 წლის წინ, როდესაც მარიამმა ვიქტორიას ხელი აუკრა. წლების შემდეგ ვიქტორია ჩუმად აფინარსებდა მას. სწორედ მისი დამსახურებაა, რომ მარიამმა ამდენ წარმატებას მიაღწია. მე არ დამჭირდა მათი შეხვედრაზე დასწრება ისე შეხვდნენ ისინი ერთმანეთს. ვიქტორიამ იცოდა, რომ მალე მოკლავდნენ და მანამდე დაგეგმა მათი შეხვედრა. ვიქტორიას, ყველაზე მეტად ეხერხებოდა მძიმე ისტორიის გადმოცემა ისე მსუბუქად, რომ არავინ ზარალდებოდა. მარიამმა გაუგო ნინოს, როგორც შვილ მკვდარ დედას. ნინომ გაუგო მარიამს, როგორც დაკარგულ შვილს, რაც არ უნდა იყოს ორივე ქალი, დედაა და აქ უკვე ყველაფერი ნათქვამია. ორ ძალიან ძლიეს ქალბატონმა შეძლეს და გაუგეს ერთმანეთს და აი, ეხლა ერთად ფიქრობენ რა სახელები უნდა დაარქვან გოგონებს.

* * *

- სამნი, მაინც ყოფილიყვნენ. ბებიების სახელებს დავარქმევდით.

- კარგი რა დედა, ჩემზე აღარ ფიქრობთ?

- ჩემი ბიჭი მართალია...

- მადლობა მამა.

- მე და გაბრიელი შევთანხმდით, რომ ჩემს მშობიარობას დაესწრება და პირველი, რაც პირზე მოადგება იმას დავარქმებთ.

- მოიცადე შვილო, შენ გინდა თქვა, რომ კაცი, მშობიარობას, რომ დაესწრება მაგის თავი ექნება?

- რა არაა?

- არა, მაგის შემდეგ გული თუ არ წაუვიდა რატისავით კარგი იქნება.

- აუ, რატი ყველას გახსოვთ?

- ძმაო, რა დამავიწყდება. ქრისტი დაიბადა თუ არა ბავშვის დანახვა, ვერც მოასწრო ისე წაუვიდა გული.

- ძალიან სასაცილო მაშინ იყო, როდესაც გონს მოვიდა.

- ეგ აღარ მახსოვს.

- გუგა რა არ გახსოვს. დაგავიწყდა გონს, რომ მოვიდა აღარაფერი ახსოვდა, რომ უთხარით გილოცავთ მამა გახდითო აბა ბავშვიო?

- მახსოვს მე და გაბრიელმა, შევიყვანეთ მელანოს პალატაში. თავიდან ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა ბავშვს, ესეთი არაფერი მინახავს რატი კანკალებდა, შემდეგ როცა მედდამ ბავშვი რატის გაუწოდა ხმამაღლა თქვა: არა! ამას მე არ ვიზამდიო!

- ბავშვებო, არ მჯერა, რომ ეხლა ამ ყველაფერს სიმართლეს ყვებით.

- მოიცადეთ მთავარი ჯერ კიდევ წინ არის.

- ამის გარდა კიდევ იყო რამე?

- კი, ბავშვი გასაშინჯად, რომ წაიყვანეს უკან რატი გაყვა. უკან დაბრუნებულ რატის, ბავშვები აერია და სხვისი წამოიყვანა.

- ვაიმე მუცელი მტკივა... ამდენი სიცილი უკვე აღარ შემიძლია. სულელი, ბავშვი როგორ აერია? ანა, მე რა მოხდა?

- რა მოხდა და მელანო გაგიჟდა. სასწრაფოთ ჩემი ბავშვი დამიბრუნეთო. დერეფანში ყველა ვკვდებით სიცილით, რადგან ქრისტი მე მეჭირა ხელში მაგ დროს. ფანჯრიდან მელანოს, ბავშვი დავანახე, მაგრამ რატის შეშინება ისევ გავაგრძელეთ.

- ღმერთო... ასე რატო მოექეცით?

- ეხლა კი ვფიქრობთ, რომ ეს ყველაფერი ცუდი ხუმრობა იყო, მაგრამ მაშინ ძალიან ვიხალისეთ ამაზე.

- ბოლოს რა მოხდა?

- სალომე, ბოლოს რა მოხდა და... რატი, ისე დარბოდა წინ და უკან ვერც შეამჩნია, რომ ბავშვი მე მეჭირა. ბოლოს უკვე გაბრიელმა წაავლო რატის კისერში და უთხრა:_ სულელო, აი შენი ბავშვიო!

* * *

გასახსენებელი და მოსაყოლი ძალიან ბევრია, როცა საქმე შენს მეგობრებს ეხება. ასეთი იყო ჩვენი პირველი მეგობრის შვილის მოვლენა. ქრისტის მოვლენა ამ ცხოვრებააში ყველაზე დიდი განძი იყო. ყველანი ვგრძნობდით, რომ შევძელით და ჩვენც, რაღაც გავაკეთეთ მეგობრისთვის, რომელიც სიცოცხლეში არ დავაფასეთ, სიცოცხლეში არ გავუფთხილდით, რაც დრო გადის ქრისტი, ჩვენთვის უფრო დიდი ტკივილი ხდება. წლები კი არ გვაკლებს ტკივილებს პირიქით გვიმატებს. ხშირად ვიხსენებთ იმ რთულ პერიოდს, რომელმას ერთდროულად გაგვაერთიანა და ძალიან დიდი ტკივილი დაგვიტოვა. ცხოვრება გრძელდებაო, მე რა თუ ტირი, თუ განიცდი ყველაფერი, მაინც წარმავალიაო. გუშინ თუ ბალიში ცრემლებით დაასველე მეორე დღეს თავს უფრო მაგრად იგრძნობ. ხშირად დავმდგარვარ სარკესთან და საკუთარ სახეს ვაკვირდები, ხელებს ვაკვირდბი. წლების მატება სახის და ხელის ნაოჭებზე გაცილებით კარგად აისახება. მიდიხარ და უკან გრჩება წარსული, კარგი მოგონებები, რომლის დაბრუნების სურვილი ხშირად გიჩნდება, თუმცა შეუძლებელია. სად არის დასასრული? არსებობს თუ არა დასასრული? დასასრული სიცოცხლის ბოლოს არის შენივე სიცოცხლის ბოლოს, მაგრამ აქ ჩემს წიგნში დასასრული ასეთია. ,,ჩემს პროფესიაში მოსალოდნელი არაფერი ხდებოდა. აქ ყველაფერი მოულოდნელია. აქ იმასაც კი ვერ ხვდები, როგორ შეიძლება ეს ყველაფერი ხდებოდეს. ეს არის არეულ-დარეული, ტვინისამრევი, სიუჟეტურად, სტილისტურად და ენობრივადაც კი.“ ეს გახდა ჩემი დევიზი, როდესაც ჩემს პროფესიაზე დავიწყე წერა. მაშინ, მე ახალი მოყვანილი მყავდა ცოლი და რატომაც არა. მე ვიფიქრე , რომ ძალიან საინტერესო გამოვიდოდა იმ თავგადასავალი მომეტანა თქვენამდე, რაც მე გადავიტანე. ამ თავგადასავალს ვწერ აი უკვე 9 თვეა და აი, მალე ჩემი გოგოებიც შემოგვიერთდებიან. ვიცი თავდან რთული იქნება, მაგრამ დარწმუნებული ვარ გავუმკლავდები თუ არ დავიჩაგრები ამდენი გოგოების გარემოცვაში. მართალია ჩემი ცხოვრება ყოელდღე ძალიან დიდ სირთულეებს მიმზადებდა, მაგრამ უნდა ვთქვათ, რომ ამ სირთულეებმა გამოგვზარდა მეც და ჩემი მეგობრებიც. იმ ადამიანებმა, ჩემს ცხოვრებაში ძალიან დიდი როლი ითამაშეს, რო არა ისინი მე დღეს ასეთი არ ვიქნებოდი, რომ არა ისინი, მე დღეს ფეხზე არ ვიდგებოდი მყარედ...

* * *

- ძვირფასო, ჩამოდი უკვე მოვიდნენ.

- აქ რა ხდება? ხალხო, მგონი კლოუნების მოყვანა დაგავიწყდათ ჩვენთვის.

- რატი არ შეცვლილხარ ისევ ისეთი ხარ.

- დაო, მე რა შემცვლიდა.

- მელანო, როგორ ხართ? როგორ იფრინეთ?

- მე კარგად. მამა შვილმა ცოტა გამაგიჟეს.

- რატო რა მოხდა?

- რატიმ და ქრისტიმ აიკვიატეს გინდა თუ არა პოპკორნი გვინდაო. ბოლოს ისე მოხდა თვითფრინავში გააკეთეს...

- ვაიმე, სირხვილი არ იყო?

- რა სიცხვილზე იყო ლაპარაკი. ხალხი, უკვე პანიკაში იყო, როგორ შეიძლება თვითფრინავში პოპკონრი არ იყოსო.

- ქრისტი სად არის?

- გარეთ არი ჯაბასთან ერთად ბარგს ალაგებენ.

- მამა, მამაა! შეხედე, რომ გეუბნებოდი იხვს ორი ფეხი აქვს.

- რა ორი შვილო, იხვს აქვს ოთხი ფეხი.

- შვილიც, როგორ გავს მამას. ბიჭო რა არის თმაზე რა გაქვს მიბმული?

- გაბრიელ ძმაო, ესე ერთ მომღერალს აქვს მიბმული. იცი რა ძვირი ღირს.

- ბიძია აი მეც მაქვს.

- კარგია შვილო, მიდი ნიასთან ერთად ითამაშე. ბავშვები ბაღში არიან.

- ვა, ორი დედიკო! როგორ ხართ?

- კარგად რატი შენ?

- არ მკითხოთ, იმედია დღეს რამე ცუდი არ მოხდება.

- რას ამბობ შვილო, ღმერთმა დაგვიფაროს.

* * *

ერთხელ მკითხეს:_ როდის იგრძენი თავი კარგად? მე ვუპასუხე მაშინ, როდესაც გავიგე, რომ ორი ტყუპი გოგონას მამა გავხდებოდი. ემორციები, განცდები ორმაგი იყო. მე და ანას ხშირად გვისაუბრია მათ მომავალზე. გვიფიქრია, რა იქნება მათ დროს, როგორ გაუმკლავდებიან ისინი სირთულეებს. ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ მათ ზრდასთან ერთად მოვუყვეთ ჩვენი თავგადასავალის შესახევ. ან იქნებ სურვილი გაუჩნდეთ და წაიკითხონ ჩემი პროფესია. ჩვენი სახლი, უკვე აივსო საპატიო სტუმრებით. უფროსებზე მეტი ბავშვები არიან. გუგას სამი ბიჭი, გაბრელი ნია, ქრისტი და ორი გოგონა ანას მუცელში. ჩვენ გოგოენებს, მუცელშივე ესმით ბავშვების ჟრიამული და ერთი სული აქვთ, როდის დატოვებენ დედიკოს სხეულს და როდის მოევლინებიან ამ სამყაროს. მაკა ტრადიციულად ჩვენს სახელებს ყვირის. ბავშვებო! გაბრიელ, ანა, თომა, მარიამ, გუგა, რატი მელანო... ჩემთან მოდით! აი გმირები, რომლის საშუალებითათ ეს თავგადასავალი შეიქმნა, რომ არა ისინი, ეს ყველაფერი ასე ლამაზად არ დასრულდებოდა. უფროსები მაგიდას მივუსხედით ბავშვები კი კვლავ ბაღში თამაშს აგრძელებენ. ცოტახნით მე და რატი მათთან გავედით და ვხედავთ, როგორ ლამაზად საუბრობენ გვერდიგვერდ მჯდომი ნია და გაბრიელი.

* * *

- რომ გაიზრდები რა უნდა გამოხვიდე?

- შენი გადამრჩენელი!

- ძმაო მგონი ყველაფერი კია არ მთავრდება... ეხლა იწყება.

- არა შეხედეთ რა, რა პატარები არიან და უკვე გადარჩენაზე იწყებენ ფიქრს.

- გაბრიელ მეგობარო, მგონი შენ დაგავიწყდა სულ პატარა იყავი ანას პირველად, რომ აკოცე.

- მერე ეგ იმას არ ნიშნავს, რომ მაგალითი ჩვენგან უნდა აიღონ.

- ბიჭებო სად ხართ? ყველანი აქ ვართ და თქვენ გელოდებით.

- მე მოვედი, მაგრამ ძალიან გთხოვთ არ იმღეროთ. დღემდე ცუდად ჩამესმის ეს სიტყვები ყურებში.

- რატი, ვიღაც ჩემს ნომერზე რეკავს და შენ გკითხულობს.

- ჯაბა ვინ არის?

- არ ვიცი...

- კარგი ვუპასუხებ და დავბრუნდები.

* * *

- დაიწყო!

- არა, ეხლა არა! სამ დღეში უნდა დაიწყოს.

- გაბრიელ რა სამი დღე... მიშველე დაიწყო!

- ჯაბა ტელეფონი გამომართვი, მერე ვუპასუხებ. ვერ გაიგე დაიწყო!

- გაბრიელ ვერ გიტან!

- ეგ არაუშავს. რატი გამოცდილი ხარ ეხლა რა უნდა ვქნა?

- უნდა ჩაბერო!

- რას?

- ანას.

- ბიჭებო გაიწიეთ! წადით თქვენ მანქანა მოიყვანეთ.

- კაბა! მელანო წითელი კაბა, წამომიღე ჩემს ოთახში კარზე კიდია. სამშობიაროდან, რომ გამოვალ უნდა ჩავიცვა.

- ძმაო შენ ტილოები წამოიღე.

- რატი ტილოები რათ მინდა.

- შენ გინდა ძმაო... გული, რომ წაგივა სველი ტილოები უნდა დაგადო შუბლზე.

- სერიოზულად?

- არ დაუჯერო გაბრიელ, რატი სისულელებს ამბობს.

- გაბრიელ!

- გისმენ ჩემო სიცოცხლე!

- მეზიზღები!

- ეგ არაფერია მეც...

- რაა?

- არა მეზიზრები... კი არადა ძალიან მიყვახარ.

- ადექი სიარული შეგიძლია?

- ხო აი, ეხლა ფრენასაც შევძლებ.

- მოდი სკამიანად მივიყვანოთ მანქანამდე.

- კარგი აზრია.

- მამა რა ხდება? რატომ დარბიხართ წინ და უკან?

- ქრისტი შვილო, როგორ აგიხსნა...

- გაბრიელ ბიძიამ იყოჩაღა და ერთის მაგივრად ორი გოგო მოგყავთ?

- შვილო, შენ ასეთები საიდან იცი?

- მამა შენ არ მითხარი, რომ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი როლი მამაკაცებს უკავიათ?

- კი, კი ეგრეა. შვილო, თქვენ ჯაბასთან იყავით ჩვენ მალე დავბრუნდებით.

- მოიცადეთ! ამდენ ბავშვს მე მიტოვებთ?

- ჯაბა მეგობარო, მე გაგაფღხილე რა გინდა არ წამოხვიდეთქო და აი...

* * *

თეთრი კედლები. ეტლში მჯდომი სასოწარკვეთილი ანა, ბოლო ხმაზე ყვირის ჩემს სახელს. ამბობს, რომ ყველაზე მეტად ვეზიზრები, როცა წლების წინ რატის დავცინოდით ანალოგიური ეხლა მე დამემართა. გიჟს ვგავარ ადამიანი, ესენი კი კვდებიან სიცილით. ანამ შენს გარეშე მე ბევშვებს არ გავაჩენო და სამშობიარო ბლოგში მეც შემაგდეს. უკვე მშობიარობა დაწყებულიაო და რამოდენიმე წუთში ბლოკში რამოდენიმე ექიმი შემოვიდა. მე ანას თავთან დავდეი. სველ შუბლს ანას მე ვუწმენდ. ანა გამწარებული ყვირის ჩემს სახელს და ხელს მჭიდროს მიჭერს. ექიმი ამბობს:_ გოგონებს ისე ეჩქარებათ გამოსვლა ერთმანეთს არც აცდიან. აი, აქედანვე მივხვდი, რომ ყველაფერი ეხლა იწყება. ვგრძნობდი, რომ ყელში ვიგუდებოდი. ფეხები მეკეცებოდა და არც წაქცევას ვბედავდი. ვცდილობდი, რომ ბოლომე ანას გვერდით ვყოფილიყავი. ვფიქობდი, რომ იქაურობა არავთარ შემთხვევაში არ უნდა დამეტოვებინა. ნახევარ საათში ჩემი გოგონები დაიბადნენ! ექიმმა თქვა:_ გილოცავთ! ორივე ჯამრთელი და უვნებელი გოგონაა. ჩემს სიხარულს საზღვარი აღარ ჰქონდა. ადგილს ვეღარ ვპოულობდი, მინდოდა მეყვირა კიდეც, რომ ,, მომილოცეთ... მე მამა გავხდი!“ რამოდენიმე წუთში ანა, პალატაში გადავიყვანეს ჩემს ორ გოგონასთან ერთად. ეხლა ჩემი ჯერია. მე უნდა გავიდე გარეთ და გოგონების სახელები უნდა დავასახელო...

- დაიბადნენ ჩემი გოგოები! ალისა და სესილია...

- საოცრი სახელებია. ანა, როგორ არის?

- კარგად არის, მაგრამ მგონი უკვე ვეღარ უმკლავდება ორივე ერთდოულად იწყებენ ტირილს.

- წავალ ჩემს შვილს შევხედავ.

- მაკა დამელოდე მეც წამოვალ.

- მოდით გოგოებო, ყველანი ერთად შევიდეთ.

* * *

- ძმაო, რაღაც უნდა გითხრათ.

- რატი რამე მოხდა?

- ნია გაუჩინარდა... ბავშვი, ბაღში იყო სხვებთან ერთად და ვეღარ პოულობენ.

- კარგად მოზებნეთ, ნიას განმარტოვება უყვარს.

- კარგი წავედით!

- გოგოები?

- გოგოებს, ჯერ არაფერი ვუთხრათ.

* * *

როცა გგონია, რომ რაღაც დასრულდა მეორე წუთშივე რაღაც ახალი იწყება. გაცნობიერებაც ვერ მოვასწარი, რომ მამა გავხდი და ეხლა ნიას მოძებნა დავიწყეთ. სახლში სასოწარკვეთილი ჯაბა და ბავშვები დაგხვდნენ. ბავშვები ტირიან და ამბობენ, რომ ნია ვიღაც კაცმა მოიტაცა...

* * *

- ლუკა... ძმაო შესაძელებელია ლუკა კლინიკიდან გაქცეულიყო.

- თომა, სასწრაფოდ კლინიკაში დარეკე.

- კარგი ძმაო, დამშვიდდით აი, ვრეკავ.

- სად უნდა წასულიყო?

- არა რა, 10 აგვისტო არ უნდა დგებოდეს...

- გაბრიელ, რატი მართალი იყო. ლუკა კლინიკიდან გაიქცა.

- სასწრაფოთ პოლიციაში დარეკეთ! ბავშვს რამე არ დაუშაოს იმ მანიაკმა.

- რატი, დამშვიდდი არაფერი მოხდება. არამგონია საკუთარ შვილს ავნოს.

- გაბრიელ ვიღაც რეკავს. უცხო ნომერია.

- აი, ყველაფერი ისევ თავიდან იწყება.

* * *

- გაბრიელ, სიმრთლე თუ მოქმედება?

- სად ხარ? ბავშვი დააბრუნე!

- ამდენი წელი გავიდა და ისევ, როგორი მკაცრი ხართ დეტექტივო.

- აღარ ვარ დეტექტივი უკვე დიდი ხანია...

- ძალიან სამწუხაროა.

- მოქმედება.

- ნია მიდი შვილო, გაბრიელ ბიძიას უთხარი, რომ მამიკო არაფერს დაგიშავებს.

- კარგად ვარ ჩემზე არ იდარდროთ. ეს ჩემი გადაწყვეტილებაა. მე მამასთან ერთად მინდა ცხოვრება.

- რას ამბობ შვილო? სად ხართ?

- ჩემზე არ იდარდოთ. მე კარგად ვიქნები...

გაგრძელება იქნება!