სანდრი-რას შვრები ბებს?
მია-დავწექი დასაძინებლად შენ?
სანდრი-არაფერს...მოვიწყინე
მია-რატომ
სანდრი-რავიცი,იცი დღეს რომ დაგინახე მივხვდი რომ ძალიან მომნატრებიხარ
მია-ოჰ,ეს რამე ახალია
სანდრი-ხო ჩემი თავის მეც მიკვირს
მია-იდიოტი ხარ...
სანდრი-არ გინდა ხვალ გნახო?
მია-კი მოვიცლი ათი წუთით
სანდრი-არაა...ათი წუთით აღარ ხვალ მთელი დღე მინდა რომ ერთად გავატაროთ
მია-მეკაიფები?
სანდრი-არააა მია
მია-ხვალ სამი მეცადინეობა მაქვს
სანდრი-გააცდინე ბებს...
მია-გაგიჟდი?!ჩემები მომკლავენ
სანდრი-გთხოვ რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გითხრა ნუ გითხრა რა მინდა ვისაუბროთ
მია-ეხლა მითხარი
სანდრი-მნახე ხვალ....
მია-ვერა ხვალ სკოლაშიც ვარ წასასვლელი
სანდრი-ნუ მახვეწნინებ ხომ იცი რომ არ მიყვარს
მია-არაფერი მოგივა ჩემს უნახველად...ვერ გავაცდენ ხვალ ...მიყვარხარ მაგრამ მაინც ვერ...
სანდრი-კარგი....
მია-სანდრიი,არ გეწყინოს...
 ამის თქმა იყო და გაისმა ხმა ტუ...ტუ....ტუ.აშკარად მივხვდი რომ ეწყინა,მაგრამ რამდენიმე დღე გაივლიდა და გადაუვლიდა.ტელეფონში ჩავრთე ის ჩათი და "შავ გულთან"საუბარი დავიწყე.
 -დღეს რაღაც ვერ ვცნობ ჩემს თავს...
-რატომ?
-არ ვიცი,ისეთი გრძნობა მაქვს რომ გინდივარ?
-მეკაიფები?თან მე მინდიხარ...სასაცილოვ
-არ გინდა ჩემი ფოტოები განახო?
-რა ფოტოები
-აიი ხედავ ეს კითხვა დასვი...ანუ სხვა რამეც იფიქრე...გარყვნილი ხარ სულიერად
-ჰაჰა...გამაცინე
-რაო ჩაკეტილი ხარ?
-არა ძალიანაც თამამი ვარ!მაგრამ  ამ წამს ნამდვილად არ მინდიხარ!-ვიტყუები არადა ამ წამს ისე მინდა ვიღაც შემეხოს,მომეფეროს,გასულ კვირას ერთმა ჩემმა სკოლელმა ბიჭმა უეცრად მაკოცა და მას შემდეგ ვერ ცნობ საკუთარ თავს
-გინდივარ...აღიარე
-კარგი ხოო-ვეღარ გავუძელი ცდუნებას
-არ გინდა მეც მომანდომო შენი თავი?
-ეგ როგორ?
-შენი შიშველი სხეულის ფოტოები გამომიგზავნე
-რავიცი რომ შეშლილი არ ხარ...
-რამე შემატყვე შეშლილის
-ნუ არა-გელოდები
სარკესთან დავდექი და რამდენიმე სექსუალური ფოტო გადავიღე  ნუ მთლიანად  არ გამიხდია და დედიშობილა ფოტოები არ გამიგზავნია, საღამურის მაისური ოდნავ ჩამოვიწიე ისე, რომ მკერდი გემრიელად გამოიყურებოდა თან წითელი აბრეშუმის საღამური მეცვა  შორტი ტანზე მქონდა მოტმასნული და ერთი სიტყვით რომ ვთქვა კარგი დასანახი ვიყავი.გავუგზავნე ფოტოები და ერთი სული მქონდა პასუხს როდის მომწერდა.
დილას ადრე ავდექი სამზარეულოში ჩავედი დედას უგემრიელესი საუზმე მოემზადებინა სწრაფად მივირთვი და ისევ ოთახში ავედი გამახსენდა გუშინდელი ჩემი საუბარი და ფოტოების ამბავიც დავინტერესდი რა პასუხი დამიბრუნა BlackHeart-მა, ლეპტოპი ავიღე,ჩართვის ღილაკს დავაწექი მაგამ რეაქცია არ ქონდა,ვიფიქრე დაჯდა თქო და დასატენად შევაერთე და სკოლაში წავედი.გზაში როგორც ყოველთვის ჩემს საყვარელ მუსიკას ვუსმენდი,სანდრი ყოველთვის დამცინოდა ჩემს მუსიკალურ გემოვნებაზე მაგრამ  რა ვქნა სიგიჟემდე მიყვარდა nina-ს feelings good.მიყვარდა როდესაც ამ სიმღერას ვუსმენდი და ხალხში მივდიოდი,მივდიოდი და საკუთარი თავი გამორჩეული მეგონა,აი ისეთი facebook-ის ვიდეეოებში ძალიან მაგარი გოგონები რო მოდიან თმებს იქნევენ და უკან მთელი კაცების არმია მოჰყვებათ.ზუსტად არ მახსოვს რამდენჯერ მოვუსმინე ამ მუსიკას,მაგრამ როდესაც სკოლის კართან მივედი კარგად მახსოვს რომ მუსიკის მისამღერი იყოო და სანდრის ხმაც შემომესმა
-დილამშვიდობის
გავოგნდი ზოგადად მსგავსი საქციელები არ აქვს ხოლმე და ვერ ვხვდები რაც ჩამოვიდა რა ემართება.
მია-აქ რა გინდა იდიოტო
სანდრი-დღეს უნდა მოგიტაცო...ხომ გითხხარი გუშინ
მია-ხო მაგრამ ვერ გავაცდენ მეც გითხარი
სანდრი-დღეს აღარ გეკითხები პირდაპი მოგკიდებ ხელს და მიმყავხარ...
ხელი მაგრად მომკიდა და რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგით სანდრის ამ საქციელმა ძალიან შემაშინა ასეთი უხეში არასდროს ყოფილა ჩემს მიმართ,თან ხელი მართლა მტკიოდა
მია:სანდრიი....გამიშვი ხელი მტკივა
სანდრი:შენ ჩემი სიტყვა არ გესმის ქალბატონო ამიტომ მივდივართ
მია:ვერაა  თქო!
ისე ხმამაღლა მომივიდა დაყვირება სკოლის ეზოდან ყველა ჩვენ გვიყურებდა,სანდრიმ შეშინებული სახით შემომხედა და იმ წამსვე ხელი გამიშვა
სანდრი:ბოდიში მია
მია: გაკვეთილზე შევდივარ
სანდრი:გარეთ დაგელოდები
მია: აჯობებს თუ არ დამენახები ცოტახანს
გულგრილად შევხედე და შევტრიალდი.სკოლისკენ წავედი. როდესაც ეზოში შევედი ვგრძნობდი რომ ყველა მე მიყურებდა,შემომხედავდნენ და სიცილით სკდებოდნენ,რამდენიმე ბიჭმა უაზროდაც კი მომაძახა"მაგარი ნაშა ხარო" სკოლაში შევედი და საპირფარეშოში გავედი მეგონა რამე არასწორედ მეცვა ან ვიფიქრე შარვალი ხომ არ გამეხა თქო,როდესაც სარკეში ჩავიხედე ყველაფერი წესრიგში იყო.ვერ ვხვდებოდი რა ჭირდათ,9  დაბნეული საკლასო ოთახისკენ წავედი და ჩემს მერხთან დავჯექი.გაკვეთილი დაიწყო ბავშვები ისევ მიყურებდნენ და შემდეგ ერთმანეთში ჩურჩულებდნენ  ვერ ვხვდებოდი რას შეიძლება შეეცვალა მათი ჩემდამი დამოკიდებულება, გაკვეთილზე დაბნეული ვიჯექი ისე,რო ერთი სიტყვაც კი არ გამიგია რაც მასწავლებელმა ილაპარაკა,ზარი დაირეკა თუარა კლასიდან პირველი გავედი და სახლისკენ ვაპირებდი წასვლას როცა ჩემმა სკოლელმა გამაჩერაა
გიო: მია როგორ ხარ?
მია:კარგად შენ?
სიმართლე გითხრათ გამიკვირადა ამდენი წელია ვსწავლობთ და ამ ადამიანს ერთხელაც კი არ მოვუკითხივარ.
გიო-არ გინდა დღეს საღამოს შევხვდეთ?
მია-და რატომ?
გიო- უბრალოდ,წამო თან ვიაროთ სახლისკენ გაგაცილებ
მია-კარგი
კარგახანს ჩუმად მივდიოდით ეს სიჩუმე უკვე უხერხულობას ქმნიდა.მითუმეტეს მაშინ როდესაც ამ ადამიანმა სავახშმოდ დამპატიჟა. მივხვდი რომ ეს უხერხულობა მე უნდა მომეხსნა და ვახშამზე  დავთანხმდი
მია:კარგი  ვივახშმოდ დღეს ერთად
გიო: მშვენიერია მობილურზე მოგწერ მისამართს და გელოდები
მია:კარგი