ბორბალი

ჩემი ბავშვობა სხვა ბავშვებისგან გამორჩეული მხოლოდ ერთი რამით იყო. ადგილით სადაც ვიზრდებოდი. უფრო სწორედ ოთახით. ის იყო ერთადერთი ადგილი სადაც ყოფნა მიყვარდა, ჩემი სამყარო. კომუნიკაბელური არასდროს ვყოფილვარ, ჩემთან საუბარი სხვისთვის არც თუ ისე სასიამოვნო იყო, არ ვიცი ეს რისი ბრალია მაგრამ ასეა. ოთახიდან გარეთ მხოლოდ საკვებად გავდიოდი, თავისუფალ დროს ვკითხულობდი, და იმ უხარისხო გადაცემებს ვუყურებდი ტელევიზორში რომელსაც ტელევიზია ასე ურცხვად გვტენიდა. ჩემი ფანჯრიდან ეშმაკის ბორბალი მოსჩანდა, ბორბლის იქით კი ოკეანის სილურჯე და ჰორიზონტი, თვალუწვდენელი სივრცე. აი ასე ჩამოვჯდებოდი ხოლმე ფანჯარასთან, თავს ხელებზე ჩამოვდებდი და ვაკვირდები ეშმაკის ბორბალზე მჯდომი ხალხის სახეებს. ზოგი ღიმილით უყურებდა თავის შეყვარებულს თვალებში, ზოგი ხელს მჭირდოდ იფარებდა პირზე რომ პირღებინება შეეჩერებინა, ზოგს სულაც ეშინოდა და თვალდახუჭული ასრულებდა წრეს, ისე რომ თვალს ერთი წამითაც არ ახელდა და არ ტკბებოდა ოკეანის ხედებით. სიმართლე გითხრათ მე არასდროს ვმჯდარვარ, სურვილი ან ინტერესიც კი არ გამჩენია, ალბათ ქვეცნობიერი იყო ყურებით და თვალიერებით დაღლილი, ზუსტად ვიცოდი თუ რამდენ ხანს ანდომებდა ბორბალი ერთ წრეს, დღის რომელ მონაკვეთში, რომელ საათებში ეცვლებოდნენ მეთვალყურეები ერთმანეთს და კარგად ვიცნობდი იმ წყვილებს რომლებიც ატრაქციონზე სასიყვარულოდ სხდებოდნენ. ახლა როდესაც უკვე დიდი ვარ, არდადეგებზე დასასვენებლად დაბრუნებულს ერთი სული მაქვს ავიდე ჩემს ოთახში და ძველებურად გავიხედო ჩემს ფანჯარაში.

დამღლელი გზის შემდეგ როგორც იქნა დავუბრუნდი მშობლიურ ქალაქს და სახლს. ძლივს ავიტანე ბარგი კიბეზე, კარზე დავაკაკუნე და თვალებაცრემლიანებული დედა შემეგება კარის ზღურბლს იქით.
- როგორ მომენატრე... - დედასთან იშვიათად ჩავდივარ ხოლმე, ბოლოს აქ 3 წლის წინ ვიყავი. ჩამეხუტა, ბარგს ხელი მოკიდა და სახლში შეათრია.
- დე, როგორ შეცვლილხარ და გალამაზებულხარ. - ავათვალიერე და კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე.
- კარგი ერთი. მომიყევი შენი ამბები, რას შვრება მამაშენი, კიდევ ყავს ის ვიღაც ?
- რომელი ? შენ ისთქვი თორე ყავს, ბევრი.
- ნაძირალა კაცი. ლეოს გაუხარდებოდა. - თვალებიდან ცრემლი წასკდა.
- არ გინდა, ვუთხარი და წყალი მივაწოდე. - კარზე ძლიერმა კაკუნმა შემაშინა.
- გააღე ლინდა ! გააღე ! - ვხედავ დედას გაფართოვებულ თვალებს, აკანკალებულ ნიკაპს.
- ვინაა ?? - შეშფოთებულმა ვიკითხე და კარისკენ წავედი.
- ერთი წუთი, მე გავაღებ ! და ყველაფერს აგიხსნი, შენ არ შეგეშინდეს გთხოვ. - მძიმედ წავიდა კარისკენ.
- კარის გაღებას ამდენი ხანი რათ უნდა ?! - მესმის ყვირილი.
- სტეფან ! ერთი წუთი, გთხოვ ახლა არა, ემაა ჩვენთან. - ოთახში მთვრალი, უსიამოვნო კაცი შემოდის, სასმლის სუნით აყროლებული, ჩაშავებული ხელებით და იღლიაში გამოსველებული მაისურით. - ესეიგი ემა ? - ცალთვალს ხუჭავს მზერა რომ დააზუსტოს და კედელს ეყუდება. თავს ვუქნევ და ფანჯრისკენ ვტრიალდები, ზურგს ვაქცევ. - ძალიან სასიამოვნოა. - ჩაილაპარაკა, მე ყურადღებას არ ვაქცევ, სადაცაა ავყვირდები, ცალი ფეხით მეორე ფეხზე ფეხსაცმელს იხდის, დედა ხელკავს უკეთებს.
- სტეფან, გთხოვ, ოთახში წამომყევი !
- როგორ ?! მე და ემამ არ გავიცნოთ ერთმანეთი ?
- ჩვენ უკვე გავიცანით ერთმანეთი ასე რომ შეგიძლიათ დაისვენოთ !
- კარგი, შენც დედაშენივით ლამაზი ხარ ! - ძალით მიათრევს ოთახისკენ, შემდეგ ჩხუბის და ყვირილის ხმა მესმის, მე ვცდილობ აუღელვებელი ვიყო, უკვე მესამე ღერს ვეწევი. ლინდა გამოდის და მის ხელზე ჩალურჯებებს ვამჩნევ.
- გცემს ? ვინაა ? მე რატომ არ ვიცი არაფერი მასზე, ან შენ რატომ აძლევ ამის უფლებას ? - მკაცრი მზერით ვეკითხები.
- სინამდვილეში ასეთი არაა დედა, მიყვარს, უკვე 2 წელია ჩვენთან ცხოვრობს.
- ვინ გიყვარს ეს ? 5 წუთია რაც ვიცნობ და გულის ამრევია ! თუ ძალადობს მითხარი, გთხოვ, ვისაც საჭიროა იმას მივმართავ და დალაგდება ყველაფერი, შენ მთავარია თქვა.
- დედა, სხვა რამეზე ვილაპარაკოთ. ენდი როგორაა ?
- დავშორდით.
- რატომ ?
- თამაშობდა. არ მინდა ამაზე ლაპარაკი. გავისეირნებ, ანას ვნახავ.
- გაგიფუჭდა ხასიათი.
- მალე დავბრუნდები.

ანა ჩვენს მეზობლად, ჩვენი სახლის გვერძე ცხოვრობს, ჩვენი ფანჯრებიდან მისი ფანჯრები ჩანს, მახსოვს ფანჯრიდან ფანჯრამდე თოკი გვქონდა გაბმული და ერთმანეთს წერილებს ვაწვდიდით. ჩემი ბავშვობის მეგობარი და დაქალია, აი ისეთი ყველაფერს რომ უყვებიან, პირველ კოცნაზე და ბიჭებზე რომ ლაპარაკობენ ხოლმე ერთმანეთთან, მართალია ერთმანეთს ხშირად ვერ ვნახულობთ მაგრამ დროთა განმავლობაში მაინც ვუკავშირდებით ერთმანეთს და ვუყვებით ერთმანეთის ამბებს. მალევე მივედი მის სახლთან, კარზე დავაკაკუნე და პირღია ანაც გამოჩნდა.
- დიდიხანი უნდა იდგე ეგრე ? - გამოვაფხიზლე და ხელები გავუწოდე.
- არ არსებობს.- ჩამეხუტა. დაღამებამდე ვიჭორავეთ. შემდეგ დედაზე მკითხა.
- ლინდა როგორაა ?
- რატომ მეკითხები, თითქმის ყოველდღე ხედავ.
- შენ ალბათ არ იცი.
- რა უნდა ვიცოდე ?
- არ ვიცი, ალბათ უნდა გითხრა.
- ანა ! გისმენ !
- ის ვიღაც სტეფანი თუ ვიღაც კაცი რო ყავს.
- ხო დღეს გავიცანი, საშინელი კაცია, გათიშული მთვრალი მოვიდა და მერე იჩხუბეს.
- ზუსტად ეგაა, საცოდავი ქალი 1 თვე გარეთ არ გამოდიოდა, მაგ ნაგავმა არსებამ ისე სცემა და ისე დაალურჯა რომ გარეთ გამოსვლის სცხვენოდა, ვიფიქრე მივალ სანახავად თქო მაგრამ მომერიდა, რა უნდა მეთქვა. ყოველდღე მესმის ხოლმე შენი სახლიდან ჩხუბის და წივილ კივილის ხმა, ეს კაცი ყოველ დილით ფხიზელი გადის სახლიდან და სახლში მთვრალი ბრუნდება, შემდეგ ისევ ჩხუბი და ისევ ერთი და იგივე. ხალხი ჭორაობს, სტეფანის სამუშაოს შესახებ არავინ არაფერი იცის, ზოგი ამბობს მანქანების შემკეთებელიაო, ზოგმა მშენებელიო, ზოგმაც დაქირავებული მკვლელიო, არვიცი რას გაიგებ... ერთხელ გიჟივით მოვარდა სახლში, მაისურზე სისხლი შევამჩნიე, რამით ხომ არ დაგეხმაროთ თქო ვკითხე, შენ ვინ გეკითხებაო მიპასუხა და სახლში შევარდა.
- წავალ მე. - დაღონებულმა ვუთხარი ანას და სახლში დავბრუნდი, აღარაფრის თავი აღარ მქონდა, ათასი ფიქრით გამოჭედილი ტვინი, ოთახში ავედი და საყვარელ ფანჯარას მივუჯექი, გვიანი იყო, დედას უკვე ეძინა და აღარ გავაღვიძე, მეც დავწექი დასაძინებლად, ვიფიქრე ხვალ დაველაპარაკები თქო. ოთახის კარზე კაკუნის ხმა მესმის, - დედა შენ ხარ ?
- ხმას ამოიღებ და შენც მოგკლავ და შენ ბოზ დედასაც ! - მთვარის შუქით განათებულ სტეფანის სილუეტს ვხედავ.
- რა გინდა ? არ მომეკარო. - შეშინებული საბანს სხეულზე ვიფარებ და საწოლის კიდისკენ ვიწევი.
- უკვე გითხარი რომ დედაშენისავით ლამაზი ხარ ?
- არ გინდა გთხოვ ! - პირზე მჭიდროდ მაფარებს არყოლებულ ხელებს და ყელში მსუნავს. - მინდიხარ ! დედაშენის სუნი გაქვს. სხეული უკეთესი, უფრო ახალგაზრდა, მკვრივი, საინტერესოა დაბლა რახდება.- ცალხელს ფეხებს შორის მიცურებს, მეორეს უფრო მაგრად მიჭერს პირზე და ცხვირზე რომ როგორმე ჩემი ზმუილი ხმა დაახშოს.- იკივლებ და არ დამენანები, მოგკლავ და მკვდარს გიხმარ ! მერე დედაშენსაც შენს გზას გავუყენებ, თავი მომაბეზრა უკვე. ან უბრალოდ დამნებდი და სიამოვნება მიიღე ჩემით საყვარელო.- ნელნელა პირიდან მიშვებს ხელს, კეფაში მიცურებს და თმაზე მებღაუჭება, უხეშად მატრიალებს ზურგიდან მუცელზე და საღამურს მახევს.- როგორ მოგწონს, ნაზად თუ უხეშად, დედაშენს ორივე ღვთაებრივ სიამოვნებას ღვრის. - ხვნეშით მეცემა ზედ, ვგრძნობ როგორ მედება მისი გენეტალიები საჯდომზე და სიკვდილს ვნატრობ, თავს ბალიშში ვდებ და იოგების დაწყვეტამდე ვტირი, ის კი ამასობაში მე-5 წრეზე მიდის. უხეშად მისრესს მკერდს, ყველაფერი მტკივა. ჩემში ასრულებს ორგაზმს. - რამე წამოგცდება და დანაპირებს აგისრულებ შე .- ზურგზე მაფურთხებს.- ხვალაც გავიმეოროთ! - ყურში მჩურჩულებს, მძიმედ დგება და ოთახიდან გადის.

ძლივს გათენდა ღამე, ბორბალი ძველებურად ტრიალებდა, ახალგაზრდები ძველებურად უმიზნებდნენ ტირს სამიზნეებს და საჩუქრებს საყვარელ გოგოებს ჩუქნიდნენ, მეთევზეები თევზებით ბრუნდებოდნენ, თოლიები ისევ ნადირობდნენ ზღვის მობინადრეებზე. მე ყოველდღიურად მაუპატიურებდა სტეფანი. წასვლის ალბათ დედას გამო მეშინოდა, ვიცოდი რომ ყველაფრის გამკეთებელი იყო ეს ნაძირალა კაცი. პოლიციაში ვერ მივდიოდი რადგან ერთხელ შევამჩნიე მის ქამარზე სამკერდე ნიშანი. დროთა განმავლობაში ვგრძნობდი თავბრუს ხვევას, გულის რევას, მეზრდებოდა მუცელი, ის კი ისევ თავის საყვარელ პოზაში, მუცელზე დამხობილს აკეთებდა თავის საქმეს. დედას უხაროდა ჩემი ორსულობის შესახებ, დიდ ინტერესს იჩენდა, უნდოდა გაეგო ვინ იყო ბავშვის მამა, უხაროდა ჩემი ამდენხანს დარჩენა მასთან, ნაირნაირ ნამცხვრებს მიკეთებდა და სტეფანთან მისი ურთიერთობა სულაც აღარ უფუჭებდა ხასიათს. მე კი ამ ყველაფერს ვიტანდი, და ალბათ შევეჩვიე კიდეც.

მორიგი ღამე, ჩვეული პოზა, ჩვეული ტირილი, ის ისევ ჩემშია და სასქეზო ორგანოზე სისველეს გრძნობს. - ეს რა არის შე ?!- გარბის სახლიდან. მე აუღელვებლად და უმტკივნეულოდ ვმშობიარობ, გავდივარ სახლიდან ჩემს მკვდარ შვილთან ერთად და ვჯდები ეშმაკის ბორბალზე, ისე რომ ვერავინ მამჩნევს, კარგად ვიცი ცვლაში მომუშავე მეთვალყურეს როდის სძინავს, ვაკეთებ სამ წრეს, ვწერ ამ მოთხრობის ბოლო აბზაცს, კიდევ ერთხელ ვტკბები ოკეანის ჰაერით, ბავშვს ვაწვენ სკამზე, მარყუჟს მოაჯირს ვაბამ, ვუყრი თავს, კომფორტულად ვისწორებ კისერზე და.....