სანდრის დანახვა ძალიან გამიხარდაა გული უარესად ამიჩუყდა და ცრემლებიც თვასახლიდან ტირილით გავვარდი,როდესაც ტაქსიდან გადმოსული სანდრი დავინახე. ლებიდან მცვიოდა მისკენ გავიქეცი და ძლიერად ჩავეხუტე.
-სანდრი ძალიან მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ ბებს,რა გჭირს რამე დაგიშავა იმ ნაბიჭვარმა?
-არაა...მიხარია რომ მყავხარ სახლში წავიდეთ გთხოვ
-კარგი ბებს წავიდეთ
-ტაქსი არ გამოიძახო ოღონც ჰაერზე მინდა გავლა
-კარგი,თუ არ დამახჩობ და გამიშვებ ხელს წავიდეთ
მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ ისე ძალიან ვეხუტებოდი სანდრის კინაღამ დავახჩვე  მთელი გზა ფეხით მივდიოდით,ვიცინოდით და იმ შვიდ წელს ვიხსენებდით რომელიც ერთად გაგვიტარებია.სახლში გვიან მივედიი ალბათ გაბრაზებული დედა და მამა შიგნით მელოდებოდნენ  სანდრის დავემშვიდობე და კარის გაღებას ვაპირებდი  როცა ხელიდან დამითრია და მაგრად ჩამეხუტა
-მია სულელივით ნუ იქცევი გთხოვ
-კარგი
-თავს გაუფრთხილდი
-შენც სახლში რო მიხვალ დამირეკე
-აუცილებლად ახლა ჯობია კარზე დავაკაკუნოთ
სანამ რამის თქვა დავაპირე კარზე დააბრახუნა ალბათ ამის შემდეგ ორ კვირიანი სასჯელი არ ამცდებოდა მშობლებისგან მამამ კარები გააღო და მაშინვე სანდრის შეხედა
-გამარჯობა მია სახლში მოვაცილე ბოდიშით ცოტა დაგვაგვიანდა
-არაუშავს ალექსანდრე მადლობა სახლში რო მოიყვანე
-არაფრის,ღამემშვიდობისა
სანდრიმ თვალი ჩამიკრა და წავიდა სახლში შევედი არცერთს ხმა არ გაუღიათ და პირდაპირ ჩემს ოთახში წავედიი დასაძინებლად,ტანსაცმელი გავიხადე და დასაბანად შევედი,თბილი წყალი მესიამოვნაა,ვიბანავე ხალათი მოვიცვი და ისევ ჩემს ლეპტოპს მივუჯექი იმის იმედით რომ ჩაირთვებოდა და ჩაირთო კიდეც ეს მახინჯი დეგენერატი ლეპტოპი,იმწამსვე ვნახე გიორგის და ჩემი ჩათი და მართლაც გიორგისგან გამიგზავნია ფოტოები და არა Blackheart-თან.შევედი იმ სანდრის გამოგზავნილ ლინკზე და დამხვდა აუარეველი მესიჯები
-ჰეი სად ხარ
-არ ვიცოდი თუ გეწყინებოდა
-პატარა მამიკოს გოგო ყოფილხარ
-თავშეკავებული
-ჰეიიი
-საყვარელოო
-გელიი ბებს
ამ ბოლო მესიჯმა გამაცოფა და მივხვდი რო მეტსახელი არასწორედ შევარჩიე და სანდრის გარდა ბებს არავის არ უნდა დაეძახა პირველი რიგში შევედი და მეტსახელი შევცვალე და რაღაც გაურკვეცელი ასოთა კომბინაცია დავაყენე რაღაც ამდაგვარი ,შემდეგ გადავწყვიტე მესიჯისთვის პასუხი გამეცა
-აქ ვარ
-და არც თავშეკავებული ვარ,უბრალოდ ლეპტოპი გამიფუჭდა
-ანუ აქ ხარ ლამაზო
-კი
-მენატრებოდი,ველი შენს სხეულს
კარგახანს ვფიქრობდი გამეგზავნა თუა რაა  ჩემი ფოტოები და გამახსენდა ჩემი სურვილი,რომ შეცდომების დაშვება მინდოდა და მინდოდა რომ თავი ცოცხლად მეგრძნო, თან რატომღაც გიორგის ამბის შემდეგ აღგზნებულიც ვიყავი ნუ მოკლედ ფოტოები გავაგზავნე
-საოცრება ხარ
-არ გინდა მაგ საოცრებას მოეალერსოო
-არა,ჯერ მინდა თვითონ მოეფეროს თავის თავს
-ეგ როგორ
-რასაც გეტყვი დაწექი და ყველაფერი ისე გააკეთე
-კარგი
-მაშინ მობილურზე დაგირეკავ მომწერე ნომერი და ვისაუბროთ
ნომერი გავუგზავნე და რამდენიმე წამში უცხო ნომერი შემოვიდა ვუპასუხე თუ არაა
ყველაფერს ისე ვაკეთებდი როგორც მას სურდა ბოლოს ხმას არარ ირებდა
-აქ ხარ?
-კი აქ ვარ ლამაზო
-მომწონხარ,მაგრამ უნდა წავიდე დასაძინებლად
-კარგი ძილი...
-ხვალამდე
ჩათიდან გამოვედიი ტელეფონი და ყურსასმენები გვერდით მოვისროლე,ბალიშში ჩავრგე თავი და  ტკბილად ჩამეძინა, ისე ტკბილად,რომ დილა რაღაც საოცარი გათენდა,მზის სხივებმა გამაღვიძა,რომელიც ჩემს სახეს ისე ეხებოდა თითქოს კარგახნის უნახავი ყავს და მოენატრო.კარგახანს საწოლში ვნებივრობდი,გამახსენდა რომ დღეს სკოლა მქონდაა საათს დავხედე და შეშინებული წამოვხტი,მაგვიანდებოდა ამიტომ რაც ხელში მომხვდა ის ჩავიცვი და სკოლოსკენ წავსდი,მვდივარ ჩვენთვის უკვე ნაცნობი სიმღერის ფონზე მივაბიჯებ ქუჩაში,ისევ იმ ფიქრებში ვარ გართული,უეცრად მანქანის სიგნალის ხმა გავიგონე არ მინდოდა მოტიალება მეთქი ვინმე არანორმალურია,ისევ დინჯად გავაგრძელე ჩემ ფიქრებთან ერთად სიარული მაგრამ საყვირის ხმა ისმოდაა თან ვგრძნობდი რომ ჩემთან ძალიან ახლოს,ყელში ამომივიდა და მივტრიალდი
სანდრი: ჩახტი ბებს
მია: ეს ვინ არის....ვაიმეეე....არ მჯერა როდის გააკეთე?!
სანდრი:სულ ორი დღე არც იქნება ვაკეთებ
მია:მართლაა??..სასწაული ხარ იცოდიი?!
სანდრი:კი მეუბნევიან
მია: ვინ გეუბნევა?
სანდრი:ჩემი იდიოტი მეგობარიი...გავგაზოთ სკოლისკენ??
მია:უეჭველად.
მანქანის სავარძელზე კარგად მოვკალათდი და დაველოდე როდის დაძრავდა სანდრი ამ ლამაზ ვერცხლისფერ მერსედესს, ველურივით.ეს მანქანა მე  და სანდრიმ დავამტვრიეთ როდესაც ტარებას მასწავლიდა და წარმოიდგინეთ ისე დავამტვრიეთ რომ ჩვენც კარგად დავიბეგვეთ.მას მერე მანქანა გააკეთეს,ახლაც უბრალო რამ ქონდა გაფუჩებული და ისიც შეაკეთა,გზაში ძალიან ბევრი ვისაუბრეთ გუშინდელ დღეზე და სკოლასთან როგორ მივედით არ მახსოვს. სკოლის წინ ეზოში მანქანა გაჩერდა,მე და სანდრი გადმოვედით,მაშინვე შევნიშნე რომ ყველას მზერა ჩვენსკენ გადმოვიდა
მია: ხედავ რა თვალებით იყურებიან...ალბათ გონიათ რომ გუშინ გიოსთან ყველაფერი მოხდა
სანდრი: დაიკიდე ბებს...გინდა დღეს მთელი დღე შენთან ერთად ვიქნები სკოლაში?
მია: შეგიძლია რომ დამპირდე?
სანდრი:ბებს რატომღაც მგონია რომ ახლაა ამის დრო...
მია:რისი დრო?
სანდრი:ძალიან მიყვარხარ და გპირდები არსად არ წავალ სანამ გაკვეთილები არ დაგიმთავრდება
მია:მეც მიყვარხარ...კარგი წავედი ზარი დაირეკ.
სანდრის ვაკოცე და სკოლისკენ წავედიი როცა ყურში ძალიან ცუდად ჩამესმა ორი სიტყვაა რომელიც სანდრიმ მომაძახა,ისე უშნოდ ჩამესმა,რომ მის გამო გაკვეთილების გაცდენა ღირდა
სანდრი: მე სხვანაერად
მასთან მივირბინე გაბრაზებულმა რათქმაუნდა მივხვდი რო ეს მეც სხვანაერდა იმას ნიშნავდა,ჩვენი მეგობრობა დამთავრდა და რაღაც საშინელება იწყებაო.
მია: რა შენ სხვანაერად სანდრი
სანდრი:მოდი წავიდეთ და ვისაუბროთ
მია:კარგი
მანქანაში ჩავსხედით და ტყისკენ წავესით სადაც წყნარად საუბარს შევძლებდით.
მანქანა გავაჩერეთ ჩვენს წინ ულამაზესი ბუნება იშლებოდა,მაგრამ ჯერ არ ვიცოდი ეს დღე ჩვენთვის ლამაზად თუ დამთავრდებოდა იქვე ქვაზე ჩამოვჯექიი
მია:რა გულისხმობდი სანდრი
სანდრი:მისმინე მია და ხმა არ ამოიღო არ გამაწყვეტინო საუბარი,თუ ფამე კითხვა გაგიჩნდა ბოლოს დამისვი მე ყველაფერს დეტალურად მოგიყვები
მია:კარგი გისმენ
სანდრი:მე და შენ ერთმანეთი წლების წინ გავიცანით,პირველად შემოგხედე თუ არა მივხვდი რო შემიყვარდებოდი,ვიფიქრე მეგობრობით დამეწყო,რადგან მეგობრობით დაწყებული სიყვარული ვფიქრობ ყველაზე ძლიერია,ამიტო მე ვმეგობრობდი შენთან და რამდენჯერაც ვცადე სხვა ურთიერთობაზე გადასვლა იმდენჯერ ისეთი სირობა მითხარი სულ გადავიფიქრებდიი ხოლმე.მიყვარხარ თან რაღაც უბრალო და ბანალური სიყვარული არა ეს მია მაგიჟებს მე ეს გრძნობა,ყოველი შენი დანახვა გულს დედამოტყნულად მიჩქარებს,არ მიყვარხარ როგორც მეგობარი,მიყვარხარ როგორც ყველაზე ლამაზი ქალი უყვართ მსოფლიოში მიყვარხარ ისე როგორც არასდროს არავინს ჰყვარებია,მინდიხარ როგორც ქალი,ვერ გიყურებ როგორც მეგობარს,აღმაგზნებ,შენი სურვილი მკლავს,როცა ამ ყოველივეზე ვფიქრობ ვერ ვიქნები შენი მეგობარი
მია:რას ელი ჩემგან?
კარგახანს სანდრი ჩუმად იყო და თვალებშიც ვერ მიყურებდა,რაც უარესად მაბრაზებდა და ხმამაღლა ვუღრიალებდი  "რას ელი ჩემგან"
სანდრი:ვიცი რო ჩვენი მეგობრობა დავანგრიე,მაგრამ...
მია: რა მაგრამ სანდრი რა მაგრამ?!ყველაფერი მიწასთან გაასწორე ხვდები?ყველა ის ჩვენი მოგონება რომელსაც გუშინ გზაში და დღეს შენს მანქანაში ვიხსენებდით! ნუთუ მე მოგეცი რაიმე მიზეზი რო შეგყვარებოდი?!მე ვიქცეოდი არასწორად?!
სანდრი:არა ბებს ხო არ ღადაობ შენგან არაფერი მსგავსი არ მოდიოდაა
მია:აბა რა დაგემართა
სანდრი:რა ვქნა,რაღაც სირული გრძნობაა
მია:სახლში წამიყვანე გთხოვ
სანდრი:კარგი
მთელი გზა ჩუმად მოვდიოდით...
მთელი გზა ჩუმად მოვდიოდით,მანქანაში მხოლოდ მუსიკის ხმა ისმოდა,სახლში მივედი და იმ წამსვე ჩემს ოთახში ავედი.საწოლზე ვიწექი და ვტიროდი გული მტკიოდა,როცა მახსენდებოდა ამდენხნიანი მეგობრობა ასე უნდა დამთავრებულიყო.თითქმის მთელი ღამე ვტიროდიი,მხოლოდ მაშინ შევწყვიტე ტირილი როდესაც მობოლურზე ზარი შემოვიდა
-გისმენთ
-რა გჭირს ხმაზე
-არაფერიიი...
-მითხარი..
-უბრალოდ მეგობართან მომივიდა ჩხუბი არაფერია.
-კარგი,ახლა რას აკეთებ?
-ვწევარ,შენ?
- მომენატრე
-მეც,თან ძალიან ეხლა ძალიან მინდა ჩემთან იყო და მეხუტებოდე
-მეც მინდა ჩემო ლამაზო
-კიდე იცი რა მინდაა?
-რა გინდა აბა მითხარი
- რო მომეფერო ეგ მინდაა...
-ძალიან?
-კი,მინდა შენი სხეული  ვიგრძნო სულ შიშველიი ნელა მეხებოდეს სხეულზე და მწვავდეს
- კიდე რა უნდა ჩემს პატარას,მომწონხარ
არ გინდა ჩემთან ჩამოხვიდე?
- დღეს ვისთან მოგივიდა კამათი?
-ჯერ მე დაგისვი კითხვა
-*ლეზე
- ჩემს მეგობართან მითხრა მიყვარხარო
-ვოუ ძალიან კარგიაა
-არა საერთოდაც არაა კარგი
-რა ქვია შენს მეგობარს?
-კარგი რა რაში გაინტერესებს
-ხო გინდა რო ჩამოვიდე?
 -კი
-მაშინ ჩემთვის რამდენიმე რაღაცის გაკეთება მოგიწევს
-მაინც?
-ჯერ მითხარი გააკეთებ რასაც გეტყვი?
-კი
-მაშინ ხვალიდან დავიწყოთ თითო დავალების შესასრულებლად  სამი საათი გექნება
-კარგი
-კარგი პატარავ ახლა დავიძინოთ ხვალამდე
-ძილინებისა



სალამი მეგობრებო მე თავებს ყოველდღე ვდებ მაგრამ გვიან იდება..ზალიან დიდი ბოდიშით <3