"-დევდარიანების უმცროსი ვაჟი ალექსანდრე დაბრუნებულა."

"-არ მჯერა ის ალექსანდრე დაბრუნდა?"

"-არ არსებობს, რა მაგარია!"

როგორ უშლიდა ნერვებს, არ უნდოდა, რომ დაბრუნებულიყო, ჯერ კიდევ რვა თვის წინ წავიდა ამერიკაში ახლა კი ისევ დაბრუნდა.

წინასწარ იცოდა, რომ ძალიან რთული წელი ელოდა წინ, ერთის მხრივ იმიტომ, რომ მომავალი აბიტურიენტი იყო, მეორეს მხრივ კი იმიტომ რომ დევდარიანი ბრუნდებოდა. ვერ იტანდა განებივრებულ, ამპარტავან, ქედმაღალ იდიოტს, რომელზეც ასეთი დიდი აღფრთოვანებით საუბრობდა მთელი თბილისის მოსახლეობა.

ალექსანდრე დევდარიანი ადამიანი, რომელიც ყველასა და ყველფერზე მეტად უშლიდა ნერვებს, ვერ იტანდა მის ქცევებსდა ალბათ ეზიზღებოდა კიდეც.

ყველაზე მეტად იმ გოგონებზე ეშლებოდა ნერვები, რომლებიც მოუთმენლად ელოდნენ სკოლის დაწყებას, რადგან ალექსანდრე დევდარიანი ენახათ. ნეტავ ახლა სადღაც გადაკარგულიყო, ოღონდ მისი სახე არ დაენახა, განა მას დაუშავა რამე, არა უბრალოდ ვერ იტანდა მას და მისნაირებს. მისგან მუდამ შორს იჭერდა თავს, არ უნდოდა რამე შარს გადაყროდა განსაკუთრებით კი მას შემდეგ რაც მისმა ბიძაშვილმა და ალექსანდრემ სიკვდილ-სასიცოცხლო ომი გამართეს პირდაპირ სკოლის კორიდორში, მანდატურებმაც კი ძლივს გააშველეს. მიზეზი უცნობია დღემდეც კი ვერ ათქმევინა ირაკლის თუ რატომ იჩხუბეს, ამ ფაქტმა უფრო დაძაბა, რადგან აქამდე ირაკლის არაფერი დაუმალავს მარიამისთვის.

-------------

14 სექტემბერი იყო დღემ, როგორც ყოველთვის წინასწარვე გაამზადა სკოლისთვის არჩეული ტანსაცმელი და დაძინებას აპირებდა როდესაც ალექსანდრე გაახსენდა. მისთვის ჯერ კიდევ ის იყო გასაკვირი, რომ სასწავლად ამერიკაში წავიდა ახლა კი ის უფრო უკვირს ასე უეცრად დაბრუნება რამ გადააწყვეტინა. ეგონა ამ წლის განმავლობაში მაინც არ იქნებოდა და სკოლაშიც სიმშვიდე დაისადგურებდა.

თვითონ მარიამმა ისიც კი არ იცოდა ალექსანდრემ საერთოდ მისი არსებობის შესახებ იცოდა თუ არა, თუმცა დიდი ალბათობით არა, რადგან მაქსიმალურად ცდილობდა თავი აერიდებინა მისთვის. ვერ იტანდა უბრალოდ ძალიან ცუდ შთაბეჭდილებას ტოვებდა მასზე მისი ქცევებით და თავს მეტად აზიზღებდა.

მალევე ამოუტივტივდა თავში მისი მორიგი მსხვერპლის მარიამის კლასელის მდგომარეობაც, რომელიც ისე სცემა კინაღამ ჩააკვდა ხელებში, თუმცა ეგ ფაქტობრივად მკვდარი იყო ერთი კვირის განმავლობაში უგონოდ იწვა რეანიმაციაში, შემდეგ კი როგორც იქნა გონს მოვიდა, ნელ-ნელა გამოჯანმრთელდა და საბოლოოდ სკოლიდანაც გადავიდა.

-----------

-გაიღვიძე მარიამ სკოლაში არ დაგაგვიანდეს-დედის ხმამ გააღვიძა, ისიც კი არ ახსოვდა როდის ჩაეძინა ფიქრებში, თუმცა ფიქრები რომ ალექსანდრეს უკავშირდებოდა მის გონებაში მალევე ამოტივტივდა და უსიამოვნოდ გასცრა ტანში. სკოლისათვის მზადებას მალე მორჩა მის მეგობარ ანისაც დაურეკა და გზას გაუდგა.
-მარიამ დამელოდე-უკნიდან მისი საუკეთესო მეგობრის ხმა მოესმა და სასწრაფოდ გაბრუნდა.
-ნინი-ისე ჩაეფსკვნა ორი გადარეული ერთმანეთს, როგორც, არასოდეს. უკვე ერთი თვე გავიდა მას შემდეგ რაც ბოლოს ნახეს ერთმანეთი. მეგობრები, რომლებისთვისაც 2 დღეც კი ბევრი იყო უერთმანეთოდ იდგნენ ახლა მონატრებულები და ერთმანეთს ისე ძლიერად ეხუტებოდნენ მალე ალბათ ძვლებიც დაიწყებდა ტკაცუნს, რომ არა მომავალი მანქანა, მაშინ გაიაზრეს, შუა გზაზე იდგნენ და ეს საერთოდ არ შეუშნიშნავთ. სიცილით გადავიდნენ გზიდან და განაგრძეს სკოლისაკენ სვლა.

-დევდარიანი დაბრუნებულა-გახედა მეგობარს ნინიმ.
-ხო დაბრუნდა და საერთოდ რას გადადიოდა, ასე უეცრად თუ ისევ უნდა დაბრუნებულიყო ვერ ვხვდები.
-ხო, თავიდან ვერ ვიჯერებდი, მაგრამ გუშინ დავინახე კაფეში იყო ძმაკაცებთან ერთად.
-როგორ ვერ ვიტან.
-კი მაგრამ ასე რატომ გძულს? ხო გასაგებია, რომ მაგ ბიჭმა და შენმა ბიძაშვილმა იჩხუბე, მაგრამ მანამდეც არ იყავი მია მიმართ კეთილად განწყიბილი მიუხედავად იმისა რომ თითქმის მასთან კონტაქტი არ გაქვს.
-ხომ იცი ვერ ვიტან მისნაირებს, თავი ვინმეზე რაღაცით მეტი, რომ ჰგონიათ და იკის გამო, რომ ფული აქვთ ყველას ზემოდან უყურებენ. მით უმეტეს, რომ მას და მის საძმოს რაც კი გზაზე ეღობებათ ყველაფერს ანადგურებენ.
-მაგრამ საზღვრებში.
-კარგი რა ისიც საზღვრებში შედიოდა ჩვენი კლასელი ლადო, რომ კინაღამ მოკლა?
-სწორედაც, რომ ღირსი იყო
-რას ჰქვია ღირსი იყო? სულაც არა დარწმუნებული ვარ ყველაფერი დევდარიანის ახირებების გამოა.
-შენ რა არ იცი რატომ იჩხუბეს?
-არა და არც მაინტერესებს.
-მეც შემთხვევით გავიგე ამ ზაფხულს, რომ მის დას აწუხებდა, ბარბარე კი ცდილობდა, რომ თავიდან მოეშორებინა, მაგრამ მაინც არ ანებებდა თავს, საბოლოოდ ამ ამბავმა მისი ძმის ყურამდეც მიაღწია და შედეგიც ვნახეთ. იმასაც კი ამბობენ, რომ ბარბარეზე ძალის გამოყენებას აპირებდა, როდესაც შეუსწრო და ასეთი ამბავი იმიტომ დაატრიალა თორემ მაგას ეგეთები არ ეშლება უბრალოდ მისი და მისთვის ყველაფერზე ძვირფასია მის წყენინებას კი არავის აპატიებს.
- მე რატომღაც არ მჯერა ეს მხოლოდ და მხოლოდ ხალხის აზრია, რომელზე დაყრდნობითაც მსჯელობა არ შეიძლება-კი დააფიქა ნინის ნათქვამმა, მაგრამ მაინც არ სჯეროდა იმდენად ჰყავდა საკუთარი თავი დევდარიანის მიმართ ცუდად განწყობილი, რომ ალბათ მისი თვალითაც, რომ ენახა რამე კარგს აკეთებდა, ალბათ, თვალებსაც არ დაუჯერებდა.

სკოლაში შესულმა მაშინვე დაინახა დევდარიანი და მისი ძმაკაცები, რომლებიც გულიანად იცინოდნენ რაღაცაზე. ყურადღება აღარ მიუქცევია თითქოს არაფერიო ნინის მიუტრიალდა და , შეუმჩნევლად გავლა არჩია არ უნდოდა მისი სახის კიდევ ერთხელ დანახვა და დილიდან ცუდ ხასიათზე დადგომა თან მისი ბიძაშვილის ამბავიც მუდამ თავში უტრიალება ამიტომაც გულში გაიფიქრა შორს და მშვიდობითო და კიბეებს აუყვა, როდესაც დევდარიანის ირონიული ხმ ამოესმა.
-სულ როგორ უნდა გამირბოდე მარიამო?!

---------

გთხოვთ ყველამ გამოთქვას თავისი აზრი ისტორიასთან დაკავშირებით.