-მის, დროა რომ ადგეთ. დილაა უკვე. -ჩამესმა ლუსის ხმა და ნელნელა თავი წამოვწიე. გარეთ სუსხი ჩანდა დაეტყო შემოდგომა აქურობას. მალევე მოვემზადეე და სასაუზმოდ წავედი. თუმცა ჯეიმსი არ დამხვდა როგორც ჩანს მარტო საუზმობა მომიწევს.
-ლუსი შემომიერთდი. მარტო საუზმობა არ მიყვარს ხომ იცი.
-მის, არ შეიძლება ხომ იცით.
-ლუსი როდის იყო ჩემზე წესები მოქმედებდა? გთხოვ შემომიერთდი.
საბოლოოდ ლუსი დავითანხმე და მშვიდად ვისაუზმე.
ლუსიმ თავისი დანაპირები აასრულა ნუ უფრო ბრძანება რადგან ლუსის მსგავსი ქმედებების ეშინია. ცოტახანში ლუსიმ მანიშნა დროაო.
-მადლობა ლუსი. შენ აქ დარჩი.
ჯეიმსის საძინებლისკენ გავემართეე ბავშობიდან ვიცოდი სადაც იყო თუმცა ჯეიმსი არასროს მრთავდა ნებას რომ დამეთვალიერებინა. მისი საძინებელი მეოთხე სართულზე იყო, დასავლეთ ფრთაში. დერეფნები ნელნელა გავიარე რომ პერსონალს არ შევენიშნე. ოთახამდე როდესაც მივედი კარი ნელ-ნელა შევაღე. ძალიან დიდი ოთახი იყო, შავი ფერი ხარბად ჭარბოდა. უზარმაზარ ფანჯრებს შავი ფარდები ამშვენებდა. ფანჯრებს შორის უზარმაზარი ბუხარი იდგა, იმდენად ლამაზი იყო რომ ჩემს ოთახშიც იგივე დიზაინით გადავაკეთებდი. გარშემო სიბნელე და სიმშვიდე იყო ნივთები სიზუსტით ელაგა. სააბაზანოს კარიც შევაღე იქქაც სიბნელე... ღმერთო ეს ბიჭი ამ სიბნელეში მონსტად გადაიქცევაა. კი არის უკვე თუმცა უარესად მოქცევაც შეუძლია. ინტერესმა მძლია და მისი გარდერობიც შევაღე
-ღმერთო -აღმომხდა ხმამაღლა თუმცა ვერავინ გაიგებდა.
საოცრება იყო სულ ყველაფერი შავი ჰქონდა, თუმცა რამოდენიმე პერანგი თეთრი იყო და დავმშვიდდი. დაბლა პატარა უჯრა შევამჩნიე ,თუმცა ჩაკეტილი იყო. ნეტა სად დამალავდა გასაღებს? მე ბალიშის ქვეშ დავმალავდი უბრალოდ უჯრის გასაღებს.
ბალიში ავწიე და მართლაც იქ იდო.
უჯრა გამოვაღე დაა დღიური დამხვდა წინ. ღმერთო ახლა ისტერიკა დამეწყება ესეც კი შავია ნეტა დაბადების დღის ტორტიც შავიაქ ხოლმე? ჩემს ფიქრებზე გამეცინა, დღიური მაიკის ქვეშ დავმალე ისე რომ არ ჩამომვარდნოდა, უჯრა დავკეტე და გასაღები თავის ადგილას დავაბრუნე. ახლა კი ჩემი გეგმის დროა პირველ რიგში, მისი რამოდენიმე მოსასხამი გამოვალაგე და დავჭერი. საწოლიც ძალიან ავურიე, სარკე თეთრი ფანქრით მოვხაზე, მისი ნივთები ბუხარში შევყარე და ცეცხლმაც თავისი უყო . იქაურობა კატასტროფულ დღეში ჩავაგდეე. მშვიდად დავტოვე საძინებელი და ბედნიერი ჩემს საძინებელს დავუბრუნდი. კარი ჩავკეტე რათა დღიური მშვიდად წამეკითხა. ფურცლებიც შავი იყო, თეთრი მელნით წერდა ფაქტია. ეს როგორ?
რამოდენიმე გვერდი წავიკითხე, ფაქტიე რვა წლისამ დაიწყო წერა. როგორც მივხვდი დღემდე ვერ მაპატია პატარაობაში მისი ბუ რომ გავუშვი. თუმცა საცოდაობა იყო რომ არ გამეშვლა, შავ გალიაში გამოკეტილი იყო.
შემდეგ გვერდებს ხვალ გავაგრძელებ. ახლა უკვე დაბრუნდებოდა, დავტკბეთ სიტუაციით, მაინც არავინ იცის რომ მე გავაკეთე.
ოთახი გავდტოვე. მეორე სართულზე დიდ მისაღებში მოვთავსდი და ჩაის სმას შევუდექი. აი მისი ყვიტილიც
-მედ, მედ მოდი სასწრაფოთ.
გარშემო ალიაქოთი დაიწყო. საბოლოოდ ოთახში შემოვიდა მე მშვიდად გავნგრძე ჩაის სმა მისი ეს მდგომარეობა სიამოვნებას მგვრიდა.
შემომხედა რამდენიმე წამით თვალებში მიყურებდა დადუმდა და გაიღიმა ისევ მისი ბნელი ღიმილით.
-მედ არარის დამნაშავის ძებნა საჭირო არაუშავს. ჩემს ოთახში ვიქნები. -მისაღებიდან გავიდა და მედი პირღია დატოვა
-ოჰ მის მგონი გადავჩით -თქვა დამშვიდებულმა მედიმ, ამაზე ლუსის ჩაეცინა.
გამიკვირდა ეს საქციელი. მე მეგონაა უფრო გაბრაზდებოდა. მთელი დღე სასახლის დათვალიერებას მოვუნდი. ისევ მარტო ვივახშმე და ღამით ჩემი საძინებლისკენ გავემართე. საძინებელში სიბნელე დამხვდა, მეკი ვერ ვიტან როდესაც ბნელა. თანაც მეშინია. ვეცადე ჩამრთავი მომეძებნა თუმცა კარის ჩაკეტვის ხმა მომესმა.
შემდეგ ნაბიჯების ხმაც, გული ისეე სწრაფად მიცემს სადაცაა ამომივარდება.
ნელნელა უცნობის სუნთქვა ვიგრძენი ცხელი სუნთქვა ვგრძნობდი მის დაძაბულობასა და გაბრაზებას
ნუთუ ისაა....
-გეგონა ვერ მივხვდებოდი რენესმი? -ჩემი სახელი ისე წარმოთქვა ჩემი საქმე წასულია
-მე რრაა შუუ აშიიი ვვვ აარ- ვკითხე ხმის კანკალით
-შუაში არა თავში ხარრ იცი რა მოსდით მათ ვინც ჩემს საძინებელს უდიერად ეპყრობაა, მასში დაუკითხვაად შედის და მიწვავს იმ ნივთებს რონელიც ჩემთვის ძვირდასია -ეს სიტყვები ისეთი დაძაბულობით წარმოსქვა ცრემლები წამომცვივდა კიდე კაი ვერ ხედავდა. შემდეგ ყვირლზე გადავიდა
-როგორ გაბედე პატარა ქალბატონო ჩემს ოთახში შეპარვა დაა მსგავსი ქმედებით ჩემი გამწარება?
-მე არაფერ შუაში ვარ - მაინც არ დავნებდებოდი
-სად არის ჩემი დღიური? - იმხელაზე დაიყვირა ჩავიკეცეე, სიბნელე კიდე უფრო მაშინებდაა.
-მიპასუხეე ნელნელა დაიხარა. მისი თითები ჩემს ყელთან მიაცურა და მასში მოაქცია, ახლა უკვე დავპანიკდი.
-მე არ მაქ ჯეიმსს შემეშვი.
-ვიცი რომ აქ არის - იყვირა და ფეხზე წამომაგდო, საწოლზეე დამაგდო და ზევიდან მომექცა. ყელზე კი ხელები წამიჭირა.
-რენესმი არმინდა რომ გავნო ნუ მაიძულებ
-გთხოვ შემეშვი. მე არ მაქ და სინათლეს თუ ჩართავ აგიხსნი.
-არა პატარავვვ შენ გაქ...
-არ მაქ
-გაქქ!! - ისევ ყვირილზე გადავიდა
-გთხოვვ, სუნთქვა მიჭირს -მართალია ისე ძლიერ არ მიჭერდა და ფაქტია შეშინება უნდოდა მარა, იქნებ თავი გადამერჩინა. თუმცა მისი მოტყუება რთულია.
-ისე არ გიჭერ რო სუნქვა ვერ შეძლო. სახე ახლოს მომიტანა და მის ცხვირს ჩემს ყელზე დაასრიალებდა.
-მაგრამ ახლა შეგეკვრება რადგან თუ იმ დღიურს არ მომცემ მოგკლავვვ, პატარა დემონო!
-დემონი შენ ხარრ -დავუყვირე და ხელი ვკარი
-მართლა? შენი თავი ფერადი ანგელოზი გგონია და შენში ბნელი არაა რენესმიი ? - მკითხააა დაძაბულობით
-დიახ.
-ცდები შენ ჩემზე ბნელი ხარ. რამდენი წელიც არუნდა შეალიო შენი შინაგანი თავის დავიწყებას მაინც არაფერი გამოგივა. პატარა დემონო
-ჯემს გთხოვ -უკვე ტირილზე გადავედი ისე მაწვებოდა ტკივილს საშინლად ვგრძნობდი.
-როდესაც შვიდი წლის იყავი, უსაყვარლესი კურდღელი გყავდა, ხომ ასეა? მე შენთან სტუმრად ვიყავი მამაჩემმა შეხვედრაზე წამომიყვანა. გახსოვს?
-არა. გთხოვ შემეშვიი
-რა მოუვიდა კურდღელს?
-მე ის მიყვარდა, მიყვარდა....
-ვიცი. მაგრამ მან არშეგისრულა რაც სთხოვე ხომ ასეა?
-მე მას უბრალოდ ვთხოვე ჩემთან დარჩენილიყო და გვეთამაშა... ის კი ბაღში გაიქცა, ალბათ მის ოჯახთან.
-არაა რენე, გაქცევა დააპირა შენ კი ისს...
-გეყოს- ხელი ვკარი დაა გვერძე გადავაგდე. ფარდებისკენ გზა გავიკვლიე და გადავწიე მთვარის შუქმა შემოანათა. ის მომიახლოვდა საშინლად გაბრაზებული
-შეენ თეთრი ანგელოზი არ ხარ, შენი ფერი თეთრი არაა, შენც შავი ხარ!
-არა, სულ გაგიჟდი, წადი. მე არ მაქ დღიური
-შეწყვიტე -მიყვირადა კედელს ამაკრა -ახლავე დამიბრუნე თორემ ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ, ანგელოზო.
-არა
-ანუ შენ გაქ?
-დიახ და გაგამწარებ, ამას არ შეგარჩენ იმ კურდღლის ბედს გინდა გაწიო?
-ოჰ გამოაჩინე შენი სახეე ლამაზმანო?
-რაა? არა... შემეშვითქო - უკვე ისე ვტიროდი ლაპარაკი მიჭირდა.
-შენ მკვლელი ხარ რენესმი
-შენ კი ურჩხულიი ჯეიმს
-ურჩხული, რომელიც მზეთუნახავს ცუდად მოექცევა და მიფრთხილდი ჯობია.
-ურჩხულებიც კი გჯობიან.
-დიახ მე სხვა ვარ და შენ ჩემზე უარესიი.
-ჯეიმს მოშორდი აქედანნ
-არა. დღიური დამიბრუნე
-არასდროს - ხელი ვკარი და გაქცევა ვცადეე თუმცა ამაოდ, კვლავ დამიჭირა.
-კაი რა ნესი, დამნებდი.
-ნესის ნუ მეძახი და არასდროს ვიზავ ამას ხვდები ხო? არ დაგიბრუნებ რის ფასადაც არუნდა დამიჯდესს, მაინც გაზღვევინებ ასეთი ქცევისთვის.
-შენ ჩემი ბუ გაუშვი და კიდე მე ვარ ცუდი?
-ასე რატომ გიყვარდა? -ვუთხარი თუ არა ხელები ისე მომიჭირა, რომ სუნთქვა შემეკრა.
-ის ჩემი იყო. შენ კი გაანთავისუფლე, ის ჩემი მეგობარი იყო, შენ კი წამართვი, ის ყველაფერი იყო, შენ კი გაანადგურე. მასზე ახლოს არავინ მყავდა მამაც კი არა გესმის? დღემდე ველი როდის დამიბრუნდებაა. ღამე ფანჯარა სულ ღია მაქ შენი ბრალიაა გესმის? დემონი ხარ ანგელოზო დემონი ანგელოზის სხეულში. ტკბილი ხარ, კეთილი, მანამ სანამ არ გაბრაზდები.
-ჯეიმს გეყოს, წადი.
-არა -ისევ კედელს მიმანარცხა თუმცა ფეხი ამოვარტყი და დაეცა ისე გავირბინე , რომ რაღაც ბასრს წამოვედე და დავეცი. თავში ისეთი ტკივილი ვიგრძენი ვერ ავღწერ სისხლი ვიგრხენი ნელნელა რაღაც ხმები ჩამესმა სირენის, ყურები დამიგუბდა და თვალები დამეხუჭა
ჯეიმსი:
-რენესმი რადაგემართა? - ჩამრთველთან მივედი და შუქი ავანთე რენესმი ბუხართან ედგო და თავიდან სისხლი სდიოდა მისკენ გავიქეცი სერიოზული არაფერი ჩანდა თუმცა თავი ყველაზე სახიფათოა ხელში ავიტაცე და ჩემი ოთახისკენ წავიყვანე. გზად ლუსი შემხვდა
-რენე, რენე, ბატონო რა სჭირს?
-დამშვიდდი ხვალ კარგად იქნება მე მივხედავ და შენ მერე მოგხედავ -ვუთხარი თუ არა რენე ოთახში შევიყვანე და საწოლზე დავაწყვინე. ბუხარი ავანთე და ფანჯრები გავაღე რომ ჰაერი შემოსულიყო. ცეცხლმა ოთაცი განაათა ასე თუ ისეე . არმიყვარდა შუქის ანთება ღამე.
გარეთ გავედი და მადის ვუხმე.
-მადი რენესმის მისი საღამური ან რამე თავისუფალი მოუტანე, გამოუცვალე და რომ მორჩები დამიძახე.
დაახლოებით 20წუთში რენესმისთან დავბრუნდი ისევ უგონოდ იყო სახვევით გადავუხვიე თავი.
როგორ ვერვიტან მის სიახლოვესს და ახლა მე ვუვლი. რა ვალდებული ვარ... ჩემს ფიქრებზე გამეცინა, რადგან გამახსენდა რომ მე ჩავაგდე ამ დღეში. მის ხელებზე დალურჯებები იყო. მესიამოვნა რომ ტკივილი მანაც განიცადაა, როგორც მე განვიცდიდი მის ყოველ ქმედებას. ხომ შეიძლებოდა უბრალოდ სხვებისავით ნაზი და წყნარი ყოფილიყო ჩემთვის გაჩნდა ვიცი რომ ნერვები სამარადისოდ გამიმწაროს.
ვერ ვიტან როცა ჩემს ნივთს, ფრინველს ან ჩემს რაიმეს ეხებიან. რენე კი ყველაფერს ანადგურებს რაც ჩემია. მე კი მას გავანადგურებბბ, ამ სასახლეში ყველა მე მემორჩილება, ჩემი საკუთრებაა და მასაც ვასწავლი მორჩილებას და თავის დახრას ჩემ წინაშე. წინააღმდეგ შემთხვევაში გავანადგურებ როგორც მან მისივე კურდღელი გაანადგურა. ან ჩემი იქნება და დამემორჩილება ან მოკვდება.
რენესმი:
დილით ბნელ ოთახში გამეღვიძა, როგორც ჩანს მონსტრის ოთახში. ნელნელა წამოვიწიე, ოთახს თვალი მივავლე მარტო ვიყავი. ფეხზე წამოვდექი და სარკეში ჩავიხედე. თავი გადამიხვია ღმერთო რა სულელია სწორად მაინც სცოდნოდაა. მოვიხსენი, ჭრილობიდან სისხლი არ მომდის, არ მტკივა, მარა ჩამილურჯდა არაუშავს გადავიტან. ჩემი ტამსაცმელი სკამზე ეკიდა ავიღე და სააბზანოში გავემართე. რადგან მე ვიყავი მის ოთახში ის ფეხს ღამე არ შემოდგავდა ისე ვძულვარ. ალბათ მომიარა და გავიდა ტირანი.
საბაზანოს კარი შევაღე და შხაპი მივიღე ნეტა ახალი სამოსი დაეხვედრებინათ ისევ ისაა რაც გუშინ მეცვა. მალე საძინელში დავბრუნდი და დღიურიც გამახსენდა ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი და დღიური იმ საიმედო ადგილას დამხვდა. ჩემი საღამურების უჯრაში ჯეიმსი ვერ გაბედავდა მის გამოღებას ამდენი შეგნება აქ. თან იფიქრებდა რომ არცისეთი სულელი ვარ რომ უჯრაში დამემალა. ბედნიერმა უჯრა დავკეტე, რომ მოვალ მერე მივუჩენ უკეთესს სამალავს გავიფიქრე და სასაუზმოდ ჩავედი. საუზმე ბნელ ოთახში გაშალეს, ფაქტია ტირანიც მობრძანდება. ისიც მალევე გამოჩნდა და სუფრის თავში მოთავსდა . მე მის გვერდით
-სალამი ურჩხულო
-სალამი მზეთუნახავო
-დღეს მშვიდად ხარ. ნეტავ რატომ? რა ჩაიდინე?
-მე სულ მშვიდად ვარ მხოლოდ შენ მაყვირებ ხოლმე.
-შენი გამწარება მე გამომდის მხოლოდ
-ნუ მიწვევ
-აი ისევ
-რენესმი
-ჯეიმს
-როგორც ჩანს შენთან სიმშვიდე არ გამოვა ამიტომ შეგახსენებ აქ უფროსი ვინააა
-რას აპირებბბ?
-დამშვიდდი - ისევ გაიღიმა და უცებ წამოდგა და მხარზე შემომიგდო
-გასწავლიიი პატარა დემონო რომ ტირანს მოთინება აქ და მას აღარასდროს შეეხო
-დამსვი
-იოცნებე


ესეც მეორე თავი
იმედია მოგეწონათ თუ არა ცივ წყალს დავლევ
შემდეგი თავი შევეცდები მალე დავდო
კითხვები კომენტარებში