თავი 4
რაღაც სხვანაირად აფარხალებული გული ცირკის აკრობატივით ჰაერში მოფარფატე. მოულოდნელი სიხარული და ტვინში გაჟონილი მხოლოდ ერთი სიტყვა-"ცოცხალია".ახლად გამოჩეკილი რეალური იმედი,აღელვებულ ტალღებში სიყვარულით ჩაძრვის შანსი, ტალღებში რომლები კატერინას თვალებში ცოცხლობდნენ, ლამაზი ჭრილიდან მომზირალი თვალის გუგებში ჩაგუბებული ზღვის ტალღები. სხელულში ჩაღვრილი სიხარული და ყალყზე დამდგარი ბუსუსები. აი ამ ყველაფრის გამოწვევა შეუძლია მოულოდნელ სიხარულს. ხუთი წლის წინ ვითომდა მიწას მიბარებული კატერინა ცოცხალია, ცოცხალი. ტვინი სიგნალს აძლევდა მაგრამ ვერაფერს ვერ აკეთებდა, მოულოდნელად მოგვრილვა შვებამ ბრაზიც კი გადაფარა, მხოლოდ მაშინ დაფიქრდა დედის დანაშაულზე თავს დამტყდარი ახალი ამბავი რომ გაიაზრა . ნახევარი საათი გაშეშებული იჯდა,მხოლოდ ხელებს აცურებდა თმაში და ქერა კულულებს მყუდროებას ურღვევდა. თმააბურძგნული და თვალებდაწითლებული ჩვარდა პირვერ სარულზე, გიჟის სახე ჰქონდა. როგორ გინდა არ გაგიჟდე როცა იგებ რომ შენი საყვარელი ადამიანი ცოცხალია, ის ადამიანი რომელსაც უმიზეზოდ გლოვობდი მთელი ხუთი წელი. მისაღებ ოთხში ისხდნენ ბიჭები, გაკვირვებულ სალომეს თვალებით ანიშნა რომ ელენასთან ერად ოთხი დაეტოვებინა, მათაც მალევე დატოვეს სახლი და ბათუმის ბულვარში სასეირნოდ გაემართნენ.
-რა გჭირს შე ჩემა რა ფერი გაქ? გიჟის სახე გაქ ანდრია. - სიჩუმე გიორგის ბოხმა ხმამ დაარღვია.
-წაიკითხეთ. - ფარატინა ფურცელი გაუწოდა, თვითონ კი მაგიდაზე დადებული წყლით სავსე ჭიქა წამში დაცალა.
გიორგი ხმამაღლა კითხულობდა მაიას ნაწერს. მომენტალურად ჩერდებოდა, სამივეს სახეზე აღბეჭდილი ემოციების გადმოცემა ძალზედ რთულია. ერთად იყო არეული გაკვირვება, ბრაზი, მოულოდნელობა და სულ ბოლოს სიხარული, მაგრამ არა იმ დოზით რომ გაკვირვება დაეფარა.
-შოკში ვარ გეფიცები. გამოვ***ვდი. - ათ წუთიანი დუმილის შემდეგ წატმოთქვა გიგიმ და თმა აიჩეჩა.
-ბიჭო ცოცხალიააოო, გესმის ჩემი პატარა ცოცხალიაა. - ნერვიულად იჩეავდა თმებს გიო და თავისთვის წარმუდგენელ წინადადებას ამბობდა.
-ელენას ეტყვი?
-აჩი ჯერ ვიპოვოთ და მერე ვნახოთ.
-კაი რა ანდრია, ისეთები მიპოვნია და კატუსიას ვერ ვიპოვი. მთელ განყოფილებას ავაწრიალებ და მაინც ვნახავთ.
-ვნახავთ, რახან ცოცხალია ვნახავთ. არა ამდენი ხანი ცოცხალი იყო და მე არ ვიცოდი. როგორ გამიკეთა ეს საკუთრამა დედამ? არა მაგას აღაც კი დავეძებ,რადგან ცოცხალია. რა ტყუილად იზრდებოდა ელენა უდედოდ. ტყუილად დაიტანჯა, ისიც და კატერინაც. მკვდრები ვეგონეთ, გესმით? მკვდრები.
მხოლოდ ოთხი გაოცებული მამაკაცის სუნთქვა ისმოდა დიდ ოთახში. სიჩუმეს სიგარეტის კვამლი და ფეხების ნერვული ბაკუნის ხმაც ემატებოდა. იმ დღიდანვე დაიწყეს კატერინას ძებნა.

მეორე დღეს შუადღის პირველ საათზე გაიღო ფსიქოლოგის კაბინეტის კარები. გაღიმებული სახით გადაააბიჯა კარის ზღურბლს პატარა ახვლედიანმა.მაგრამ მალევე მოიქუფრა. პირველად ხედავდა მოწყენილ აბაშიძეს. საერთოდ იცოდა ვინმემ რომ მხოლოდ გარეთ იღიმოდა და დიდი ალისხმევის შდეგად ბედნიერი ქალის ნიღაბს ირგებდა. იცით ეს როგორი ნიღაბია? ყველა გრძნობას რომ ფარავს აი ისეთი, მაგრამ მისი მორგებაა ძალიან რთული, ხელებზე გვეკვრის და არ გვაძლევს საშუალებას სახეზე რომ მივახატოთ, საკუთარ თავთან დიდი ბრძოლის შემდეგ ძალიან იშვიათად გვრჩება ძალა რომ ბოლომდე მივიდეთ,ერთეულები კვეთენ ფინიშის ხაზს და აწ უკვე ძალაგამოცლილები იხატავენ ბედნიერების ნიღაბს. მაგრამ ზოგჯერ ისიც არ გვშველის, სევდა მის კედლებსაც სტეხს და ასპარეზზე გამოდის.
კიდევ ერხელ ისაუბრეს გულრწფელად. ეს ვიზიტიც დამთვრდა. ქუსლების კაკუნით დატოვა კაბინეტი აბაშძემ და სალომეს ოთახში შესვლა სთხოვა.
-სალ, ძალიან მჭრდება ელენას მამის ნახვა, ვიცი ძალიან დაკავებულია მაგრამ რთულია ბავშვთან კონტაქტი მაშინ როცა მშბლისგან კონკრეტულ ინფორმაციას არ ფლობ. რაც უფრო მეტი მეცოდინება მასზე მით უფრო უკეთ დავეხმარები. არის რაღაცები რასაც მხოლოდ მშობლისგან ვიგებთ. თუ შეგიძლია გადაეცი რომ შემდეგ ვიზიტზე ელენასთან ერთად მოვიდეს. თვისი შვილისვის.
-აუცილებლად გადავცე მაგრამ არამგონია მოსვლა მოახერხოს.
-შენ უთხარი, იქნებ მოვიდეს კიდეც.
***
მდუმარედ ჩიარა კიბეები, მანქანაჺი ჩაჯდა და სახლს მიუახლოვდა. ნელა შეაღო, სახლის კარი, კიბეებზე აირბინა და აბაზანაშ შევარდა. პირსახოცშემოხვეული დაადგა ოთახისკენ მიმავალ გზას. თხელი თეთრი სარაფანა გადაიცვა, ფეხშიშველი მიუახლოვდა, ოთახუს კუთხეშ მდგარ მაგიდა, თაროდან სიგარეტის შკვრა და სქელი წიგნი ჩმოიღო. ფრთხილად გადაფურცლა ძველი ნაწარმოწბია გვერდები, ერთ-ერთ ფურცელზე დადებული სურათი აიღო და საყვარელი მამაკაცის სურას აწყლიანებული თვალებით მიაშტერდა. ცალი ხელი სიგარეყის შეკვრას დაავლო, ერთი ღერი ამოიღო და ტუჩებს შორის მოათავსა,როგორრც ყოველთვის, ახლაც არ მოუკიდებია, ერთხელაც არ მოუწევია, სძულდა საწამლავით სავსე სიგარეტის პატარა ღერი, მაგრამ მაინც ყოველთვის თან ჰქონდა,ისე როგორც ავგუსტს ფილმიდან "ბედის ვარსკვლავის ბარალია", სასიკვდილო იარაღიი, რომელსაც არ ვაძლევთ საშალებას გაგვანადგუროს, ზუსტად ისევე არ ვუშვებთ ახლოს როგორც სიკდილს,
მონატრებით გამოწვეულ გარდაცვალებას.
****
სამი ქაოსური დღე. თეთრად გათენებული სამი ღამე, წამით მოხუჭული თვალი და ტვინის ამრევი სიზმრები. მოსვენებას არ აძლევდა ახლად გაგებული ამბავი ახვლედიანს. ტვინს მოდებული ახალი ინფორმაცია, უამრავი ფიქრი და ძებნა, ყოველგვარი ხელჩასაჭიდის გარეშე.
ოთხშ სიცილით შეუვარდა პატარა ჭინკა და დასჭექა.
-მა.
-ხო მა. - კალთაშ ჩისკუპა ანდრიამ და შვილის გრძელ თმას თითები ჩამოუსვა
-ხვალ ხომ გამომყვები ფსიქოლოგთან?
-აუ მამი საქმე მაქვს მე ხვალ.
-კარგი რა ანდრია აუცილებელიაოო.
-ანდრიას მეძახი? ანუ ძან გაბრაზდი ხო? - ცხვირი შეჭმუხნა და გაიღიმა.
-დიახაც.
-კარგი ჯანდამას წამოგყვები.
-მიყვარხარ ანდრუშ. - ლოყაზე ხმაურიანად აკოცა და მაგრად მოეხვია.
-მეც მიყვარხარ ჩემო აფერისტო.
ელენასთნ ერთად დატოვა სახლი, მანქანის უკანა სავარძელზე განათავსა და გზას გაუდგა. პატარა როგორც ყოველთვის სალოს დაუტოვა, თვად კი განყოფილებსკენ მიმავალ გზას დაადგა. მალევე შეაღო არჩილის კაბინეტი და საუბარი დაიწყო.
-აჩი ვერაფერი ვერ გაარკვიე?
-ნუ ყვირი შე ჩემა, სამსახურში ვარ.
-ბიჭო აღარ იტყვი?
-ერთადერთი რამ გავიგე და ესეც დიდად არ გ ეხმარება, ოთხი წელი საზღვარგარეთ იყო წასული, მერე საქართველოშ დაბრუნდა მაგრამ რომელ ქალაქში ან სოფელშ ეგ არ ვიცი. ავაწიოკე მთელი პოლიცია, ვეძებთ და ვნახავთ.
-გავგიჟდები.
ნამდვილად გაგიჟების პირას იყო ახვლედიანი. აგიჟებდა ბოლო ხუთი წელი, მის გარეშე გატარებული უსიცოცხლო დღეები, უდედოდ გაზრდილი ელენა და მისი ფსუქოლოგიური მდგომარეობა.

****
ისევ აბაშიძე. მისი სულიერი ტკივილი, გაგიჟებული ფსიქოლოგი და რამდენიმე დღის წინ მიღებული ამანათი. ფარატინა ფურცელი და მასზე დაწერილი უამრავი სიტყვა. კიდევ ერხელ მოკლული გული, თვალებშ მყოფი ოკეეანეებიდან გადმომავალი წყალი, და ტირილისგან აწითლებული სხეული. ისევ სამსახური და უმოქმედობა. მომავლის იმედი, ძმის დაპირება,ეჭვი,მოლოდინი და ტვინში არეული უამრავი ფიქრი.

****
ოთახში შეღწეული მოკაშკაშე მზის სხივები. ახალი სრულიად განსხვავებული დღის დასაწყისი.დაკარგული წლები და ამ წლებში გაუჩინარებული სამი ადამიანი სწორედ დღეს იპოვის სიხარულს, მოულოდნელ სიხარულს. ჩემი აზრით გათენდა,მათთვის სულ სხვანაირად გამოიდარა.
ისევ წუწუნით გაიღვიძა ახვლედუანის პრინცესამ. ზანტად ქამოდგა, მოწესრიგდა და ანდრიას შუვარხდა.
-მაა წავედით?
-ელენა გათენდა ჯერ?
-აუ მამა.
-კარგი, გადავივლებ და წავიდეთ.
ნახევარი საათის შემდეგ მანქანაში ისხდენე და ფსიქოლოგისკენ მიიჩქაროდნენ.
ნელა აიარეს სამი სართული და მესამე სართულ დერეფანი გაიარეს. მამიკოს ხელი ჩასჭიდა პატარა ახვლედიანმა, სირბილით გაიარა გრძელი კორიდორი და დანიშნულების ადგილსაც მიაღწია, კარზე ფრთხილად დააკაკუნა. დაბნეულიბიყო ახვლედიანი, თვალებს აცეცებდა, ბოლოს მზერა კარებთან გაკრულ აბრაზე გააჩერა.თხელ ფირფიტზე დაწერილი სიტყვები-ფსიქოლგიო ეკატერინე აბაშიძე. გაყინული აზროვნება და აკანკალებული გული. კარის სახელურს ხელი ჩამოჰკრა ახალგაზრდა ფსიქოლოგმა, ჯერ ელენას შეხედა მერე კი მას. ხელში დაჭერილი ფურცელი ძირს დაუცვივდა. ორი გული ერთად გაჩერდა, მერე კი სულ სხვანაირად ამუშავდა აი ისე როგორც 10 წლის წინ, 2008 წლის 1 სექტემბერს.
……….
გილოცავთ მარიამობას ❤️
აზრზე არ ვარ რა გამოვიდა მაგრამ მაინც გავრისკე და დავდე.