ნამქერი ჰფარავს ყიამეთს
სევდის ცრემლები დედის,
ცა რომ ჩაღვრილა იმ თვალებს,
მივანდე ჩემი ბედი.


ცის მუქ, ლურჯ ოკეანეში,
მთვარე იღვრება ოფლად,
ცაში ჩაღვრილი თვალების,
სახე დავტოვე ობლად.

ისმის ჩანჩქერთა ქვითინი,
ჰქრება სიმწვანე ზვარის,
უფსკრულში ჰქრება ტიტინი,
ცაში ჩაღვრილი ქალის..

ზეცა მაღლიდან ქუხილებს,
ცისფერ აგზავნის ელდად,
მიწაზე იდგა დუმილი,
ობოლ მარგალიტს ლევდა..

მიწვდიდა ხელებს შორიდან,
მასში ჩაღვრილი ზეცა,
მოკვდავს ტირილი მომინდა და
დაისეტყვა ზეცა..

მოჰხვია თვალებს უცნობი,
სინათლის შუქმა სხივი,
და ის ცა, მასში ჩაღვრილი,
ზღვისკენ დაეშვა ტივით..

გამეფდა ირგვლივ წყვდიადი,
ჯოჯოხეთური მახე,
გაჰქრა ზეცაში ჩაღვრილი,
ის მთვარეული სახეც.