- ვაიმე სალო როგორ დამღალე ამდენი ლაპარაკით
- მე თუ არა აბა სხვა ვინ დაგელაპარაკება ამაზე?
- არ მოგბეზრდა ყოველდღე ამის გამეორება?
- არა, რადგან დროა შეიგნო რომ ის რაც მოხდა შენი ბრალი არაა და დაივიწყო, აუცილებელია ვინმე გყავდეს
- და სად წერია რომ აუცილებელია?
- მხოლოდ შენ დადიხარ ასე
- როგორ ასე? ცუდი მანერა მაქ?
- ნუ იცინიხარ ნია
- ნახე რა საყვარელი ბიჭია - აღფრთოვანებულმა აღნიშნა სალომ ჩვენს წინ მჯდომ ბიჭზე, რომელიც მთელი ემოციით ,, უსმენდა“ ინგლისურის ლექციას
- აღარ გაჩუმდები გოგო?
- რაუნდა გავჩუმდე ნახე ნი, რაკარგია
- შენ სულ ბიჭებზე უნდა ილაპარაკო? მოგწონს და მიდი გაიცანი
- მე ოთოც მაკმაყოფილებს..
ამდროს თვალი მოვკარი ჩვენს წინ მჯდარი ,,მაგარი’’ ბიჭი როგორ მიყურებდა და იცინოდა.
- რა? გაბრაზებული თვალები შევანათე
- ისეთი უხეში ხარ შენ ვინ შემოგხედავს - სიცილით მოტრიალდა უცნობი ჩვენსკენ
- რა? რათქვი?
- უხეშობასთნ ერთდ ყურთაც გაკლია?- არ წყვეტდა სიცილს
- მომისმინე ბიჭი ეს შენი საქმე არაა, გასაგებია?- ამოვიღრიალე გაბრაზებულმა, ისკი არც თვალს მაშორებდა და არც სიცილს წყვეტდა..
- თვითკმაყოფილი იდიოტი
- რა?
- გაგიმეორო?
- ესეთ ლამაზ გოგოს არ გიხდება ქაჯობა?
- რაო ქაჯობაო?- ირონიით წარმოვთქვი
- დიახ
- მომისმინე სანამ სახე ლამაზი გაქვს გაიარე
- ესეიგი ლამაზი ვარ და მოგეწონე?
- არა შეხედე რა თავდაჯერებული ნარცისი - ირონიით გავხედე სალოს, რომელსაც ღიმილი აეკრა სახეზე
- არა ეს მეტისმეტია დღეისთვის - ვთქვი გამწარებულმა და გარეთ გამოვვარდი, ისიც გამოვიდა. ზურგს უკან ჩაცინების ხმა მომესმა
- პატარა ბავშვი ხარ -ღიმილით მითხრა ,,ნაცნობმა’’
- გაიარე შენ გზაზე რა, სანამ ნერვებმა არ მიმტყუნა
- შენ რა ნერვებიც გაქვს? - ირონიული ღიმილით გადმომხედა, სიბრაზით აღსავსე თვალები შევანათე და სწრაფად გადავდგი პირველი ნაბიჯი
- დემეტრე
- რა?
- დემეტრე მქვია
- არ მიკითხავს მე
- მოგარჯულებ ნია ბერიძე
- რათქვი?
- კარგად იყავითქო - მითხრა ისე, რომ ირონიული ღიმილი არ მოუშორებია სახიდან
ღმერთო ყველა იდიოტი მე როგორ უნდა გადამეკიდოს? ჩვილაპარაკე და სწრაფი ნაბიჯებით დავეშვი კიბეებზე, ეზოში გასულს ბავშვები დამხვდნენ, მივედი და მოვიკითხე
- ვა ნიაკო, როგორ ხარ ტო?
- ოთო, შენ როგორ ხარ?
- კარგად, რაგჭირს სახეზე?
- რავიცი ერთმა იდიოტმა ნერვები მომიშალა ლექციაზე
- ხო არ უნდა ჩემი მუშტი გავასინჯო? - სიცილით მკითხა გიომ
- არა ხო გითხარი იდიოტია ვიღაც..
- ხო მართლა ნი, ჩემი ძმაკაცი უნდა გაგაცნო აქ გადმოვიდა, შენ ფაკულტეტზეა აი მოდის კიდეც, - ღიმილით მითხრა გიომ
- გამარჯობა - ნაცნობი ხმა მომესმა ზურგს უკან
- - დემე, გაიცანი ეს ნიაა
- ღმერთო რა დავაშავე ასეთი?
- დაოკდი პატარავ?
- ჯერ ესერთი დასაოკებელი თავი გაქვს და მეორეც პატარა არვარ
- თქვენ რა ერთმანეთს იცნობთ?
- ბედმა გამიღიმა - ირონიულად წამოსროლა სიტყვა დემეტრემ.
ოთო მეჩქარება უნდა წავიდე, უცებ ვაკოცე ლოყაზე და სწრაფი ნაბიჯებით მოვწყდი ადგილს, ისე რომ არ გამიხედავს უკან.. ნი ყველაფერი კარგადა? გზაში დამეწია ოთოა ნათქვამი. კი დაგირეკავ მერე - მივაძახე უკან მოუხედავად.... საშინლად გაბრაზებული მივაბიჯებდი სახლისკენ მიმავალ გზაზე..
- ხო სალო
- გოგო სადხარ სად გაქრი? ჩასძახა ტელეფონში.
- თავი ამტკივდა და სახლში წავედი.
- მაგ თავის ტკივილს დემეტრე ხო არ ქვია გოგო? ჩაიფხუკუნა სალომ
- სალომეეეეე
- ვჩუმდებიი კაი.. დღეს დამატებითი ლექცია მაქვს და მერე ოთოც გამომივლის და გვიან მოვალ არ დამელოდო დაიძინე.
- არ იმაიმუნოთ, გკოცნიით
- ჭკუით ნიი..
დააფიქსირეთ თქვენი აზრი ღირს თუ არა გაგრძელება?