სულ რაღაც 2 დღე გავიდა რაც მე და ანჩომ ერთმანეთს სახალხოდ ვაკოცეთ, რა თქმა უნდა სულ არ მინდოდა მაგრამ ისეთ გაბრაზებული ვიყავი რომ აღარ შემეძლო მაშო რაღაცნაირი თვალებით რომ მიყურებდა ალბათ გაბრაზებულია ჩემზე და ამიტომაც არც ვუნახივარ ეს 2 დღე. დათო მეუბნებოდა რომ სახლშია და ტირის მაგრამ გარტყმაში არაა რაზე ტიროდა (დათო ჩემთან და მაშოსთან ერთად ბავშვობიდან იზრდებოდა, ძალზედ სიმპატიური იყო მხოლოდ ამას ვიტყვი), მე კიდევ ვიცოდი რა ატირებდა მას მაგრამ მაგრად მეკიდე არ მოსწონდა ანჩო? ესე ეგი მეც არ მოვწონვარ და მორჩა ჩემი და ანჩოში არაფერი იყოფოდოა. იმ საღამასოს ანჩოსთან ავედით მე და ანჩო სახლში, რა თქმა უნდა ყველა მიცნობდა ანჩოსთან სახლში ბოლო-ბოლო შეყვარებულები ვიყავით ანჩო მეუბნება.
-წამო ჩემს ოთახში შევიდეთ და ყავა დავლიოთ იქ.
-კაი წამო.
ანჩოს ოთახში აქამდეც ვყოფილვარ ამიტომ ვიცოდი სად უნდა წავსულიყავი შევედი თუ არა ოთახში დავწექი საწოლზე ანჩომ კი ყავა მოიტანა. ერთმანეთთან ახლოს ვიწექით და ვუყურებდით ერთმანეთს. მან უეცრად მაკოცა, თავი დამადო მხარზე და მითხრა.
-მიყვარხარ!
-მეც.
-როგორც ჩანს მარტო მე არ მიყვარხარ!-გაბრაზება შეატყვე.
-რას გულისხმობ?
-რა თქმა უნდა მაშოს.
-მაშო? მაშო რა შუაშია?
-როგორც ჩანს მაშოსაც უყვარხარ.
-მაშოს ვუყვარვარ? ანუ როგორც?
-ოოჰჰ ჩემი ბოთე ხარ რა. უნდა რომ შენი შეყვარებული მე კიარა თვითონ იყოს.
-რაღაც არა მგონია.
-რატომ?
-სულ მეჩხუბება.
-ეგ მიზეზი არაა.
-თან იცის რომ მაგის ვერ ვიქნები რადგან მე შენ მიყვარხარ.
და დასამტკიცებლად კიდევ ვაკოცე. ახალა კი გავაგრძელეთ საუბარი იმაზე თუ რას გავაკეთებდით მომავალში მაგრამ მე სულ სხვა რაღაცაზე ვფიქრობდი, ტვინში სულ ის აზრი მიტრიალებდა რომ ანჩომ მითხრა რომ მაშოს ვუყვარდი. ის ღამე ანჩოსთან დავრჩი. მეორე დილას მირეკავს დათო და მეუბნება რომ მაშო ცუდად გამხდარა და საავადმყოფოში წაიყვანეს და სჭირდებოდა სისხლის გადასხმა სასწრაფოდ ამიტომაც ვჭირდებოდით მე რადგან მხოლოდ მე მაქვს შესაბამისი სისხლი მაშოსათვის. მე როგორც შემეძლო ისეთი სისწრაფით ჩავიცვი და წავედი საავადმყოფოში ჩემი სისხლი გადაუსხეს მაშოს. სანამ მაშო გაიღვიძებდა ანჩოც მოვიდა და მკითხა.
-როგორაა?
-ცუდად, ბევრი სისხლი დაკარგა.
-რა დაემართა?
-ვენები გადაიჭრა.
-გითხარი იყვარხართქო.
-თუ ვუყვარვარ რატომ გააკეთა ასეთი სისულელე?
-სიყვარულის გამო, სიყვარული ბევრ სისულელეს გაკეთებინებს.
-მაგრამ ხომ იცის რომ მე მხოლოდ შენ მიყვარხარ და ჩვენს შორის არაფერი იქნებოდა?
-ეს უნდა შეიგნოს ცხოვრება, უნდა შეიგნოს რომ შენი გული დაკავებულია, თან გიცნობს როგორი ერთგული ადამიანი ხარ.
-ეს აუცილებლად უნდა შეიგნოს სწრაფად სანამ უფრო სისულელეს გააკეთებდა.
როდესაც საავადმყოფოში ვიყავით მე და ანჩო და ვსაუბრობდით მის პალატაში ამ დროს შემოვიდა მაშოს ძმა სანდრო. სანდრო ძალიან ემოციური ადამიანია ვიცნობდი კარგად ასევე იცოდა ყველა მაშოს საიდუმლო და ისიც კი იცოდა ვუყვარდი თუ არა მაშოს მე. დაგვინახა თუ არა მე და ანჩო ერთად დაიწყო ეგრევე ჩხუბი.
-შენ აქ რა გინდა?- მეკითხება მე.
-რას ქვია რა მინდა აქ? ვერ ხედავ რომ აქ შენს დასთან ვარ.
-არ უნდა იყო აქ რაც არ უნდა იყოს ეს ყველაფერი შენი ბრალია.
-მოიცა მე რაღა დავაშავე?
-შენი ბრალია ის ახლა აქ რომ წევს. -გამიმეორა მან.
-ხოლო ახლა ჩემი დამსახურებაა ცოცხალი რომაა.- არ მინდოდა ამის თქმა მაგრამ ძალიან გავბრაზდი.
-მაგრამ მისი გადარჩენა არც დაგჭირდებოდა ანჩოსთვის სახალხოდ რომ არ გეკოცნა.
-მისმინე სანდრო ის ჩემი შეყვარებულია და არა მაშოსი უნდა იცოდეს ეს მაშომ და როცა მინდა და სადაც მინდა იქ ვაკოცებ და ყოველი კოცნის მერე თუ ვენები გადაიჭრა დამიჯერე არა მგონია მან დიდხანს იცოცხლოს.-ჩემს მაგივრად უპასუხა ანჩომ. სიმართლე ვთქვათ არცკი ველოდი ანჩო თუ ასე გაბრაზდებოდა.
-მისმინე სანდრო რაც არ უნდა მომხდარიყო მე არაფერს შუაში არ ვარ, შენც კარგად იცი რომ ბავშვობიდანვე ერთად ვიზრდებით მე, შენ და შენი და ამიტომაც არ მინდა რამე ცუდი დაემართოს.- ვუთხარი და სანდრო დაწყნარდა მაგრამ ანჩო ისევ გაბრაზებული იყო ადგა და სანდროს წინაშეც მაკოცა, სანდროსაც კი არ შეეძლო ამის ყურება და პალატიდან გავიდა. დავრჩით მე, ანჩო და მაშო ოთახში მაგრამ აქედან მხოლოდ ერთი ებრძოდა სიკვდილს.