-ამას ასე არ დავტოვებ, - იღრინებოდა მიტროფანე ჯაყელი და ჟანდარმებს უკან მიჰყვებოდათ, - როგორ გაბედეს და ასეთი შეურცხყოფა როგორ მომაყენეს!
ისედაც გაცხარებული თავადი წყობიდან საერთოდ გამოიყვანა არჩილის სიტყვებმა, რომ ერეკლე ტფილისში გადაჰყავდათ და სანამ ყველაფერს არ გაარკვევდნენ, მისი ციხეში დატოვება მოუწევდათ. მიტროფანეს კი თუ ძალიან უნდოდა მათ გაჰყოლოდა, ეს საკუთარი ეტლით უნდა გაეკეთებინა. კაცმა მხოლოდ ის მოახერხა, რამდენიმე წუთით შვილთან მარტო დაეტოვებინათ, რომ ოროდე სიტყვა ეთქვა.
-მაინც გაგვაცურა იმ უცხოელმა ქალმა, - ზიზღით წარმოთქვა ერეკლემ და გამწარებულმა გადაანერწყვა. თან მაჯაზე დადებულ ბორკილებს აჩხარუნებდა.
-შენ მაგაზე არ ინერვიულო, ყველაფერს მივხედავ. შენი აზრით მისი საქმროს ჩამოყვანა ამილახვრის იდეა იყო? მეგონა ყველაფერი გავითვალისწინე, თურმე შევმცდარვარ. ქალები ყოველთვის თავის ტკივილს წარმოადგენენ, რადგან არასდროს იცი, მათგან რას უნდა ელოდო, ჭკვიანი ქალები კი განსაკუთრებით ამ ტკივილის მძიმე ფორმაა.
-მე რა გავაკეთო? როგორ დაგეხმარო?
-შენ ჯერ-ჯერობით ჟანდარმებს უნდა გაჰყვე, სხვა გზა არ გვაქვს. ყველაფერს გავაკეთებ და მალევე გამოგიხსნი მაგათი აყროლებული საკნიდან. მაგრამ ჯერ ამათ უნდა მივხედო.
-როგორც იტყვი, - თავი დაუქნია ერეკლემ და მის წასაყვანად მისულ კაცს ყველანაირი შეწინააღმდეგების გარეშე გაჰყვა უკან.
აი, მიტროფანეს ადგილიდან ფეხიც არ მოუცვლია. პირიქით, დაელოდა როდის დატოვებდა ყველა ეზოს, შემდეგ კი ღამის სიბნელეს შეერია და ჩუმი ნაბიჯებით წავიდა სახლის უკანა ნაწილისკენ. ეს ის მომენტი იყო სწორედ, როდესაც ალისას საქმრომ დარბაზში შეკრებილთ საკუთარი თავი წარუდგინა და ქალმაც გონება დაკარგა.
უეცრად ყველამ გაიგონა აფეთქების ხმა, რასაც თან სახლის უკანა ნაწილის ჩამონგრევა მოჰყვა. ყველა შეტორტმანდა, მაგრამ იმდენად ძლიერი ტალღაც არ ყოფილა, რომ რომელიმე წაქცეულიყო. სამაგიეროდ ყვავილებით სავსე რამდენიმე ლარნაკი ზრიალით დაეხეთქა იატაკს და ათას ნაწილად დაიფშვნა.
-რა ხდება? - იყვირა დავითმა და პირდაღებული ნაპრალისკენ გაიხედა.
-როგორც მახსოვს, სახლის მაგ მხარეს თავადს საწყობი ჰქონდა, სადაც თოფის წამლის დიდი მარაგი ინახებოდა, - ყვირილითვე უპასუხა გაბრიელმა და და ხელში აიტაცა, - მგონი, გონივრული იქნება თუ აქაურობას სასწრაფოდ დავტოვებთ.
-კი, მაგრამ, - ამჯერად ერეკლემ წამოიწყო და კიდევ ერთხელ გაისმა წინაზე შედარებით უფრო ძლიერი აფეთქების ხმა, რასაც სახლის უფრო დიდი ნაწილის ჩამონგრევა მოჰყვა, - დენთი ასე თავისით არ ფეთქდება.
მერე კი მელანოს ხელი ჩაავლო და გასასვლელისკენ მისიანად გაიქცა. სამშვიდობოს გასულებმა კიდევ ერთი აფეთქების ხმა გაიგეს, უკვე იმდენად ძლიერი, რომ იქიდან წამოსულმა ტალღამ გაქცეულები იმდენად ძლიერად შეაქანათ, რომ მიწაზე განერთხნენ. ბიძინა ამილახვრის ნანინანატრი სახლი კი წამის უსწრაფესად ჩამოიქცა და ნატეხები თითქმის ყველა მიმართუებით გაფრინდა. მარმარილოს უდიდესი ნაწილი მდინარეში ჩაცვივდა და ლამის დააგუბა კიდეც, მაგრამ შემდგომში ეს ძვირფასი მასალა გლეხებმა ამოზიდეს და საკუთარ სახლებში წაიღეს. ძალიან ბევრ მამაკაცს ნახავდით მაშინ მცხეთაში, რომელსაც ამილახვრის სასახლის ნატეხები და იქ დარჩენილ-გაფანტული სიმდიდრე დაეძებნა და საკუთრებად გაეხადა.
***
მთელი კვირა საწოლად იყო ჩავარდნილი ალისა. მთელი კვირა წამითაც არ მოუხუჭავთ თვალი გაბრიელსა და დავითს. ექიმების თქმით, ნერვიულობის ფონზე გამოწვეული ცხელება ჰქონდა ქალს. მხოლოდ სახლში მიყვანის დროს გაახილა წამით თვალები და გაბრიელს გადაუჩურჩულა, რომ მისი „საქმრო“ მოეცილებინა იქაურობისთვის და უკან, საფრანგეთში გაეშვა, მას მერე მიხედავდა. მერე კი კვლავ ცხელებას დანებდა. მართალია, ბიჭმა აასრულა მისი თხოვნა და უფრო მეტიც გააკეთა, დავითსაც ელაპარაკა, მაგრამ კაცმა ყურიც კი არ ათხოვა. მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც სჭამდა ინტერესის ჭია.
ფრანგი ქალბატონი ერთი კვირის თავზე მოვიდა გონს, ზუსტად მაშინ, როდესაც დავითმა სახლიდან გასვლა გადაწყვიტა, რადგან სოფელში ნინო ჩამოსულიყო და მისი ნახვა სურდა. ალისამ გაიგო თუ არა ნინოს სახელი, მაშინვე გადაუვიდა სახეზე ფერები და მხოლოდ ერთი წინადადება უთხრა ოთახში მჯდომ ძმას. შემდეგ კი გვერდი იცვალა, ზურგი აქცია და აღარავის უშვებდა ოთახში, მათ შორის მელანოსაც კი.
სანამ გაბრიელი დის მიცემული დავალების შესასრულებლად დარბოდა, ერეკლე და მელანო ეკატერინე ამილახვრის საქმეს არკვევდნენ. რატომღაც ყველანაირი გასამართლების გარეშე გამოუტანეს ქალს განაჩენი და პირდაპირ ციმბირის გზას გაუყენეს. მართალია, ეკატერინე ამშვიდებდა ატირებულ მელანოს, რომ მისთვის იქ ცხოვრება იმაზე უარესი მაინც არ იქნებოდა, რაც აქამდე გამოვლილი ჰქონდა, მაგრამ ქალისთვის რთული აღმოჩნდა ამ ფაქტთან შეგუება. ყველაფერთან ერთად ალისამაც ზურგი აქცია ყველას და საკუთარ ტკივილს მარტო უმკლავდებოდა.
როგორც შემდგომში გაარკვია მელანომ გაბრიელისგან, წასვლას აპირებდნენ. იმ დღეს ვერც შიგნიდან გადარაზულმა კარმა და ვერც ალისას უარმა ვერ შეაჩერა ამილახვრის ასული და მეგობარს ოთახში შეეჭრა. ქალი კვლავ საწოლში იწვა და ოთახიდან გაუსვლელობის გამო, კანს მოყვითალო ფერი დასდებოდა.
-რას ჰგავს შენი საქციელი? - ლამის იყვირა მელანომ და ალისას საბანი გადააძრო.
-იმას, რაც არის.
-თავად არ მოგვიწოდებდი მეც და დავითსაც, რომ ტკივილს არ უნდა დავნებებოდით, ცხოვრება უნდა გაგვეგრძელებინა და ახლა შენ თვითონ იქცევი ასე!
-არ გინდა, მელანო, გთხოვ. ერთხელ ცხოვრებაში მეც ხომ მაქვს უფლება, რომ სუსტი ვიყო?
-შეგიძლია, მაგრამ შენ ეს არ გჭირდება!
-ახლა არა, გთხოვ.
-არ შემიძლია, ასეთს ვერ გიყურებ, - სევდიანი ხმით წარმოთქვა ქალმა და ალისას გვერდით მიუწვა, მერე კი მკლავები ძლიერად მოხვია და ჩაეხუტა, - შენ მუდამ თავქარიანი, მომღიმარი, ბედნიერი ალისა უნდა იყო. ჰო, პლანტატორი გამომრჩა კიდევ.
ალისას სახეზე ღიმილი გაკრთა და თავადაც მოეხვია მეგობარს.
-უნდა წავიდე, ხომ იცი, არა? თავად ხვდებოდი, რომ აქ სამუდამოდ არ დავრჩებოდი. ახლა კი განსაკუთრებით იმ იდიოტის გამოსვლის შემდეგ აქ აღარაფერი მაკავებს.
-და დავითი? - ფრთხილად შეაპარა კაცის სახელი.
-მან იმის ახსნაც კი არ დამაცადა, რომ საქმრო მხოლოდ საჭიროების გამო მყავდა იქ, საფრანგეთში. შენ ხომ მაინც იცი, რომ გარემოება მოითხოვდა ამას და მის მიმართ გრძნობაც კი არ მაქვს, მაგრამ დავითი... მან მაშინვე ზურგი მაქცია და ახლა ვიგებ, რომ ნინოსთანაა და ჩემს სანახავად თავსაც კი არ იწუხებს ბატონი.
-თავად აგვიკრძალე შენი ნახვა.
-აგიკრძალეთ, მაგრამ ვერ შემომეჭერი?
-კარგი, კარგი, - დანებდა მელანო, - ახლა რას აპირებ?
-უკან ვბრუნდები. მართალია, ის იდიოტი ჩამოვიდა და ყველაფერი ჩამიშალა, მაგრამ ყველაფერთან ერთად, ახალი ამბებიც ჩამომიტანა. ჩემს სამშობლოს ვჭირდები.
-ნამდვილად არ მინდა შენი გაშვება...
-მაგრამ მოგიწევს. ყოველთვის დგება ცხოვრებაში მომენტი, როცა იმის გაკეთება გვიწევს, რაც ნამდვილად არ გვინდა, მაგრამ აუცილებელია. ახლა შენი დროა, რომ გამიშვა და მერწმუნე, როცა შემდეგში შევხვდებით, ისევ ის ალისა ვიქნები, ვისაც ასე კარგად იცნობ.
ისე დატოვა ამილახვრების მამული დავითი ერთხელაც არ უნახავს. მხოლოდ ბათუმში ტრაპზე ასვლისას გადმოხედა სანაპიროს და თითქოს მსგავსი სილუეტის მქონე კაცი მოჰყვა კიდეც თვალში, მაგრამ მაშინვე გაუჩინარდა და ალისამაც, მართალია გულისწყვეტით, მაგრამ მაინც განაგრძო სიარული.
***
-ეს წერილი რაც შეიძლება მალე მიიტანე ადრესატამდე, - ერთ-ერთ მსახურ ბიჭს მიუბრუნდა ალისა მარსელის პორტში ჩამოსვლისთანავე და კონვერტში გახვეული წერილი გაუწოდა ფულთან ერთად, - აქ საკმარისი თანხაა ცხენის საქირავებლად.
-დიახ, ქალბატონო, - მოკრძალებით დაუკრა თავი ქალს და მაშინვე გაიქცა ქალაქისკენ.
-გაბრიელ, ისეთი ეტლი იქირავე, გზაში ძალიან რომ არ გაგვაწვალოს და მალე ჩაგვიყვანოს. არ დავეძებ, რაც უნდა ღირდეს. მთავარია, სახლამდე მალე მივაღწიო.
-კარგი, - უპასუხა ძმამ და ისიც მსახურის გზას დაადგა.
ზუსტად ორ დღეს მოუნდა მარსელიდან პარიზამდე ჩასვლას შესვენების გარეშე. უბრალოდ გზაზე ცხენებს იცვლიდნენ ხოლმე. თავისი მამულის ჭიშკრის დანახვისას გულმა უცნაურად დაუწყო ძგერა, მაგრამ იმდენად სიხარულნარევი დაბრუნება არ ყოფილა ეს, რამდენადაც უნდოდა და მოელოდა. გული სულ სხვა ქვეყანაში დაეტოვებინა და ჩამქრალი თვალებით იყურებოდა აქეთ-იქით. გაბრიელიც ხვდებოდა თითქოს დის ფიქრებს და გაყურსული იჯდა თავისთვის.
ეტლიდან ჩამოსვლისას კამერდინარი გამოეგება და მოახსენა, რომ მისი დაბარებული სტუმარი უკვე ნახევარი საათი იყო რაც ელოდებოდა. ალისას თვალები კვლავ აენთნენ, მაგრამ ამჯერად ბრაზით.
-გაბრიელ, ჩემი მათრახი მჭირდება, - უკან მდგომ ძმას ხელი გაუწოდა და ისე უთხრა, ზედაც არ შეუხედავს, მხოლოდ იმას გეგმავდა, თუ რას იზამდა სახლში შესული.
-მაპატიე, მაგრამ არ მაქვს. საქართველოში შენი ხელით არ დაამტვრიე?
-გაბრიელ, - კბილები გააღრჭიალა ალისამ და ახლა მას მიუბრუნდა, - გირჩევნია, მათრახი ორ წუთში აქ გამიჩინო, თორემ შემდეგი ადამიანი ვისაც ჩემი რისხვა დაატყდება თავს, შენ იქნები!
ამ სიტყვების თქმისას ნამდვილად ჰგავდა გაცეცხლებულ ძუ ვეფხვს, რომელიც გაახელეს და ახლა მოსაკლავად გამოუდგებოდა ნებისმიერს, ვინც პირველი გადაეღობებოდა წინ.
იმ წამს გაბრიელი მიხვდა, რომ გაბრაზებული და შურისძიების სურვილით შეპყრობილი ქალი უფრო საშიშია, ვიდრე გახელებული ვეფხვი. ასეთი ქალისაგან ყველაფერს უნდა მოელოდე, თანაც არასდროს იცი, როდის დაგესხმება თავს და რა უბედურებას მოგიტანს.
სხვა გზა არ ჰქონდა, სასწრაფოდ სახლისკენ გაიქცა და ორ წუთში ალისა მართლა მიდიოდა სასტუმრო ოთახისკენ მათრახმომარჯვებული. შევიდა თუ არა ოთახში, მაშინვე მოიქნია და მტკივნეულად გადაუჭირა ოთახში მყოფს.
-ეს იმისთვის, რომ ჩამოხვედი და ყველაფერი ჩამიშალე! - ურტყამდა კაცს და თან შეშლილი სახით ყვიროდა, - ეს იმის გამო, რომ საყვარელი ადამიანი დამაკარგინე! ეს შენი იდიოტობის გამო! ეს იმათ გამო, ვინც ამ სისულელის გათამაშება დაგავალა! ეს...
-ალისა, გაჩერდი! - ხელი გაუკავა გაბრიელმა და იატაკზე ტკივილისაგან მოკეცილ კაცს წამოდგომაში მიეშველა, - შემოგაკვდება ასე.
-მერე, ღირსი არაა თუ რა?! - დაიღრინა და მათრახი დასარტყმელად შემართა.
-ღმერთი არ ხარ, რომ ადამიანის სიცოცხლე-სიკვდილის ამბავი გადაწყვიტო! თუ უტყამ, მაშინ ისეთ ადგილას დაარტყი, თვალისგან დამალული რომ იყოს, - გაბრიელმა დას თვალი ჩაუკრა და მოულოდნელად დაარტყა მუცელში, - მაგალითად, აი აქ.
შემდეგ კი ტკივილისგან ორად მოკეცილ კაცს ქეჩოში სწვდა და ყურში სიცილით უთხრა:
-ეს ჩემი დის გამო, და თუ არ გინდა კიდევ მიიღო, აქედან აორთქლდი და თვალით აღარასდროს დაგინახოთ!
-ღმერთო, გაბრიელ?! - სასიამოვნოდ გაოცებული ჩანდა ალისა, მერე კი მათრახს ხელი უშვა და ძმას გადაეხვია.
კაცმაც ძლიერად მოხვია ხელი და ძლიერად ჩაიკრა გულში.
***
ამილახვრების მამულის დატოვებიდან ექვსი თვე გავიდა, ალისა კი ისევ ისე ცარიელი დადიოდა. ძველი გიჟი ალისასგან მხოლოდ ფიტულიღა იყო დარჩენილი და ძალიან იშვიათი იყო შემთხვევა, როდესაც რეალურად გაიცინებდა. დანარჩენი დრო ჩამქრალი თვალებით იმზირებოდა და ყალბ ღიმილს ჩუქნიდა ნებისმიერს, ვინც მის გამხიარულებას შეეცდებოდა.
გაბრიელი ძალით დაატარებდა სასეირნოდ და ბოლო პერიოდში ცხენით ჯირითი ამოიჩემა. იმ დღესაც სულ ძალით წაიყვანა და ელისეის მინდვრები მოინახულეს. გაბრიელისგან გასაოცრად, ალისას ერთი სიტყვაც კი არ დასცდენია უკვე გასახსნელად მზადმყოფი ეიფელის კოშკის შესახებ. მზე იმაზე უფრო მეტად აჭერდა, ვიდრე სჩვეოდა. ქალმა ხელი მოიჩრდილა და ცას გახედა.
-სჯობს უკან დავბრუნდეთ, - რამდენიმე წუთის შემდეგ უთხრა გაბრიელს და ცხენს აღვირი მოქაჩა.
-კარგი რაა, ალისა. ახლახან არ მოვედით?
-მალე გაწვიმდება და თუ არ გვინდა, რომ დავსველდეთ, აჯობებს ახლავე წავიდეთ!
-გაწვიმდება არა ის. რა სისულელეა. ნახე, ცაზე ერთი ღრუბელიც კი არ სჩანს!
-როგორც გინდა, - მხრები აიჩეჩა ქალმა და თავად გატრიალდა.
რაც საფრანგეთში დაბრუნდა, მას შემდეგ აღარ გაჰკარებია ჩვეულებრივ უნაგირს. სპეციალურად დაამზადებინა ქალბატონისთვის შესაფერისი და მხოლოდ ამით ჯირითობდა. ახლაც მასზე იყო ამხედრებული და ისე მიდიოდა. მალევე დაინახა, რომ გაბრიელიც აედევნა და ღიმილით გადააქნია თავი. რაც არ უნდა მომხდარიყო, გაბრიელი მაინც მის პატარა ბოთე ძმად დარჩებოდა.
სასახლის ეზოში მეჯინიბე ბიჭი დაეხმარა ცხენიდან ჩამოსვლაში და ისიც მოახსენა, რომ სტუმრები ჰყავდა. ალისამ მხოლოდ წარბები აძგიბა და ტყავის ხელთათმანების გახდით გართული გაემართა სასახლისკენ. სახეზე უდარდელი გამომეტყველება აიკრა, რადგან აღარ შეეძლო ყოველი ახალი სტუმრის ნათქვამი, ხომ კარგად ხარ, ალისა, რაღაც ვეღარ გცნობთო. სასტუმრო ოთახში შესულს კი ნამდვილად სიურპრიზი დახვდა. სავარძელში მუცელგამობერილი მელანო იჯდა, მის უკან კი ერეკლე იდგა და ცოლს რაღაცას უყვებოდა.
-თქვენ აქ რა გინდათ? - სასიამოვნოდგაოცებულმა იკითხა და ფრთხილად გადაეხვია მელანოს, - ვაიმე, როგორ მომნატრებიხარ, ჩემო გოგოვ!
-ჩვენც რომ მოგვენატრე, ამიტომ გეწვიეთ. აბა, შენ არ ჩამოხვიდოდი და ისევ ჩვენ წამოვედით. არადა ჩემი ამ სიშორეზე მგზავრობა არც თუ ისე სახარბიელოა! ყოჩაღ შენ, ასეთი უნდა იყოს ნათლია?!
-ნათლიაო?! მომესმა ხომ? მერე აქამდე ვერ მითხარით? სულაც ფეხით ჩამოგაკითხავდით!
-კი, მჯერა, - თვალები მოწკურა მელანომ და ერეკლეს დახმარებით დაუბრუნდა სავარძელს.
-მეჩვენება თუ ეს ბუზღუნა გახდა? - სიძეს მიუბრუნდა და პატარა ბავშვივით გაბუტულ მეგობარზე ანიშნა.
-აქამდე ხმას ვერ ამოაღებინებდი და ახლა აღარ ჩუმდება, - გულის ნადები გაამხილა ერეკლემაც, - არადა რას ვიფიქრებდი, შენი გაუთავებელი საუბარი თუ მომენატრებოდა.
-რა საზიზღარი ვინმე ხართ, სიძევ ბატონო! აბა, ახლა მითხარით, რა ხდება საქართველოში? მარტო თქვენ ჩამოხვედით თუ?..
ერეკლემ და მელანომ ერთმანეთს გადახედეს, შემდეგ კი ქალი ალაპარაკდა უცნაური სახის გამომეტყველებით.
-მხოლოდ მე და ჩემი ქმარი უნდა მიგვიღო, ალისა. ცოტა ხანს აქ დავრჩებით.
-მხოლოდ თქვენ? - თითქოს რაღაც ჩასწყდა, მაგრამ სახეზე ერთი ემოციაც არ აღბეჭდვია.
-ხო. დავითი ვერ დავითანხმეთ წამოსვლაზე. თანაც... მმმ... არ ვიცი, როგორ გითხრა, რომ არ გეწყინოს.
-პირდაპირ მითხრა ყველაფერს აჯობებს.
-ქორწილისთვის ემზადება. ცოლის მოყვანას აპირებს.
მელანოს სიტყვებმა მეხივით გაიჟღერა და ჩახუთულ ოთახში თითქოს მთლიანი ჟანგბადი გააქრო. აქ კი ვეღარ შეძლო ალისამ ემოციების კონტროლი და მთლად გადაფითრდა სახეზე.
-ალბათ... ნინოსას, ხომ? - ჩამწყდარი ხმით იკითხა და იქვე დადებული გრაფინიდან წყალი ჩამოისხა.
-ალბათ, - ახლა ერეკლე გაეპასუხა, რომელიც ალისას სიფითრეს შეეცბუნებინა და ფანჯრებს აღებდა.
ოთახში წვიმის სურნელი შემოიჭრა და ოდნავ გააგრილა იქაურობა. ალისა მართალი აღმოჩნდა, გაწვიმდა, თანაც კოკოსპირულად. ჯერ კიდევ დღის 3 საათი იყო, მაგრამ იმდენად ჩამობნელდა, რომ მსახურებმა ლამფები და სანთლები შემოიტანეს ოთახში.
-დარჩით რამდენ ხანსაც გინდათ, - ძლივს ამოიღო ხმა ალისამ და ფეხზე წამოდგა, - მე დაგტოვებთ ოღონდ. ზედმეტად სუსტად ვგრძნობ თავს და დავისვენებ.
-როგორც გინდა, - დაეთანხმა მელანო და თვალით მიაცილა მეგობარი კარამდე, - ხომ არ გინდა, გამოგყვე?
-არა, არა, ყველაფერი კარგადაა, - ოდნავ გაიღიმა ალისამ და კარი გაიხურა.
კარის დახურვა და მეორე მხრიდან სრულიად სხვა კარის გაღება ერთი იყო. ოთახში ამჯერად ფრაკში გამოწყობილმა მამაკაცმა შემოაბიჯა ღიმილით და ცოლ-ქმრისკენ წავიდა.
-ძალიან ცუდად იქცევი, დავით! - მაშინვე უსაყვედურა მელანომ და მუცელზე მოისვა ხელი, - ასე არ შეიძლება! მეგობარი მომატყუებინე!
-დამშვიდდი, ტყუილი არ გითქვამს, მელანო. მხოლოდ სიმართლის რაღაც ნაწილი დაუმალე.
-მაინც არ შეიძლება ასე. ვერ დაინახე რა დღეში იყო?
-არაუშავს, გადაიტანს. ახლა ჩემი ჯერია. ისევე უნდა გავაგიჟო და დავაწყვიტო ნერვები, როგორც მე გამაგიჟა!
-ორივე გადარეულები ხართ! - თავი გადააქნია ქალმა და ისიც მეგობრის გზას გაჰყვა, - აი, ნახე, ამ შენს უდიერ საქციელს, როგორ განანებს და მერე დასახმარებლად ნუღარ მომმართავ. გაბრიელიც რომ აიყოლიე, ეგეც იკმარე შენ.

***
მართალია, პატარა თავია, მაგრამ უნდა მაპატიოთ, მეტი ვერ მოვასწარი ველი შეფასებებს