-ევა დადვანი? - საბუთებიდან მზერა ქალზე გადაიტანა აშკარად დაღლილმა ბიჭმა.
-დიახ?! რამე პრობლემაა?! - ირონიულად ჰკითხა და მკაცრი მზერა სტყორცნა ბიჭს რომელმაც საბუთები უკან დაუბრუნა.
-არა. კარგ ფრენას გისურვებთ. - აშკარად მოეწონა მომხიბვლელი გოგონა, მაგრამ ცდილობდა არ შეემჩნია.
-ასეც ვიცოდი. - ეშმაკურად გაუღიმა - გმადლობთ... - თავაწეულმა, გამომწვევად, ამაყად შეაბიჯა თვითმფრინავში.
როგორი ლაღი, თავისუფალი და თანამედროვეც არ უნდა იყოს მისი ხასიათი მკვეთრად უსვავს ხაზს მის წარმომავლობას.

-უკაცრავად! - ვიღაც ეძახდა ჩაფიქრებულ გოგოს. - უკაცრავად, მომაქცევთ ყურადღებას? - ამჯერად მხარზე ხელი დაადო ბიჭმა. შეშინებული დადვანი შეხტა, მაგრამ ბიჭის სახეზე შემჩნეული ღიმილის შემდეგ არაფერი შეიმჩნია.
-გისმენთ.- მღვიდად მიუგო.
-როგორც ჩანს თვითმფრინავში არცერთ ფანჯარასთან არ არის თავისუფალი ადგილი. შეგიძლიათ გვერდით გადმოჯდეთ და ადგილი გამიცვალოთ?
-უკაცრავად, მაგრამ მანდ დაჯდომის სურვილი რომ მქონოდა თავიდანვე შევიძენდი სათანადო ბილეთს.
-ასეც ვიცოდი... კაცს მწყობრიდან გამოიყვანენ და მერე ითხოვენ თავაზიანობას. - ბიჭი სკამზე მოკალათდა.
-მე მითხარით რამე?
-არა ქალბატონო როგორ გეკადრებათ?!
-აჰაამ - ძალით გაუღიმა და ისევ დასერიოზულდა დადვანი. ყურსასმენები გაიკეთა და სიმღერა ჩართო.
-ვაიმე ესღა მაკლდა. - ფერი ეცვალა ბიჭს. - გოგონა ხმას ჩაუწიეთ. - ევამ ისევ არ მიაქცია ყურადღება ამიტომ ხელი მსუბუქად მიჰკრა.
-რა გინდათ?
-მუსიკას ჩაუწიეთ, ასე ვერ დავიძინებ.
-სჯობს აქედან გადაჯდეთ, მეტის მოთმენა არ შეიძლება, საკმარისია უკვე. საკუთარ თავზე შეყვარებული, ნარცისი. ეს არ მოსწონს... ეს არ უნდა... შემთხვევით ჩემი სუნთქვაც ხომ არ გიშლით ხელს?