ხვალ სასამართლო გაიმართება, ჩემმა ადვოკატმა როგორციქნა მიაგნო გამოსავალს, ჩემდა სასიკეთოდ ბატონ სმიტს ფარული კამერები ჰქონია სახლში დამონტაჟებული, ახლახანს აღმოაჩინეს გამომძიებლებმა, ალბათ მალე გამათავისუფლებენ და საქართველოში წავალ პირდაპირი რეისით, იმედია კიდევ ზედმეტი პრობლემები აღარ შეიქმნება... დარეკვის უფლებასაც არ მაძლევენ ამ ეტაპზე, საშინლად ვნერვიულობ ყველაფერზე ერთად, ალბათ ემი ფიქრობს რომ მივატოვე ან რამე მსგავსი, ფიქრებიდან ბადრაგის ხმამ გამომიყვანა
-იოანე გილმოური, მნახველი გყავს
-ვინ?
-თვითონ ნახავ...
-მამაა? აქ რასაკეთებ?
-ვაიმე იოანე შვილო ეს რა დღეში ხარ
-კარგი მამა რა მნიშვნელობა აქვს ახლა ამას, საიდან გაიგეე?
-რომ აღარ შემეხმიანე, სმიტის ოფისში დავრეკე და მითხრეს რომ გარდაიცვალა
-უფრო სწორად მოკლეს
-ხო მოკლეს. შენც აღარ ჩანდი და ჩამოვედი, რა ხდება? ამიხსენი ახლა ყველაფერი
-უკვე ყველაფერი მოგვარდა, მალე გამომიშვებენ ვიდეო კამერები აღმოაჩინეს სმიტის სახლში
-კიდევ კარგი
-ხო, შენ ის მითხარი იმ აქციებზე რა ხდება?
-გზაში რომ მოვდიოდი დავრეკე და შეხვედრაზე შევუთანხმდი, აქედან პირდაპირ იქ წავალ სიტვაციას ავუხსნი და იქნებ მოგვარდეს ყველაფერი...
-იმედია ყველაფერი დალაგდება
-დედაშენიც ძალიან ნერვიულობს შენზე
-გადაეცი რომ კარგად ვარ, მასზე ლაპარაკი არ მინდა

ემილი- უკვე ერთი თვე გავიდა და იოანე ისევ არ გამოჩენილა საშინელ დეპრესიაში ვარ, ცხოვრება ისევ არ მალავს თავის ირონიას, მიყურებს და დამცინის... კარზე ზარია, ისევ თაიგული და ამჯერად ძვირად ღირებული ყელსაბამი, ისევ ალექსანდრე... ქურთუკი შემოვიცვი და მაღაზიაში ჩავედი სიგარეტის საყიდლად, გამოვდივარ და შავი იაგუარ ლენდ როვერი, თვალები ირონიულად გადავატრიალე
-აბა როგორ ხარ ემილი?
-კარგად ალექსანდრე. თავად როგორ გიკითხოთ?
-მადლობთ კარგად
-საჩუქრებისთვის მადლობა, მაგრამ ვერ ავიღებ
-რატომ?
-უცნობებისგან საჩუქრებს არ ვიღებ
-აი მე კიდე უკან არ დავიბრუნებ და თან ახლა მე და შენ წავალთ და სადმე მშვიდ ადგილას ვისაუბრებთ
-არა ლექციაზე მაგვიანდება
-დღეს ლექციები არ გაქვს
-საიდან იცი? მითვალთვალებ?
-ხო გითხარი, თბილისი პატარა ქალაქიათქო
-ვაიმე ალექსანდრე ნამდვილად არ მსიამოვნებს როცა ვინმე ჩემს ცხოვრებაში იქექება
-კარგი გპირდები აღარ განმეორდება... ახლა კიდე წამოდი
-კარგი ყავაზე უარს ვერ ვიტყვი.
რაღაც უცხო ადგილას მიმიყვანა აშკარად არასდროს ვყოფილვარ აქ და არც მეგონა რომ საერთოდ არსებობდა. ძალიან მშვიდი და წყნარი გარემოა, ამავდროულად ძალიან გემოვნებიანად გაკეთებული, ოდნავ დაბალი შუქი და წყნარი მელოდია ისე თითქოს არც ისმის
-აბა ემილი მომიყვები რამეს შენზე?
-ისედაც გეცოდინება
-კარგი ბოდიშს გიხდი და დაგპირდი რომ აღარ განმეორდება
-.........
-შეყვარებული გყავს?
-წესით კი
-რას ნიშნავს წესით კი?
-რა მნიშვნელობა აქვს? შენ ის მითხარი როგორი დრო ატარე შენი ოთახის გასაღები რომ გადამეყლაპა
-მაგისთვის დრო მოვა და დაისჯები
-არამგონია
-მგონი გირეკავენ.
-ხო სალი რა ხდება?
-შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე?
-რა ხდება?
-ბებო გარდაიცვალა
-ვინ ბებო სალი? თამრიკო ბებო?
-ხო
-კარგი მოვდივარ...
სალისთან წავედი ყველანი ნამტირალები სახეებით დამხვდნენ, სალი კუთხეში იჯდა მობუზული, ისეთი კარგი ქალი იყო თამრიკო ბებო ყველას ძალიან გვიყვარდა სულ დაგვსდევდა მე და სალის ჭამეთ ჭამეთო რას გავხართო გადატყდებით მალე წელშიო და ჩვენც გულიანად ვხარხარებდით...
ემოციურად დამღლელი დღის შემდეგ სახლში წავედი, შევძვერი ჩემ ლოგინში და დავიძინე.
დილით მზის სხივმა გამაღვიძა, მესიამოვნა თითქოს სული გამითბა. უხმოდ ავდექი და პირდაპირ აივნისკენ დავიძარი, განსაკუთრებულად ლამაზი დღეა, ოქროსფერი ფოთლებით გადავსებული ქუჩები, წუხანდელი წვიმისგან ისევ შემორჩენილი აქვს არემარეს წვეთები, რომლებიც მზის სუსტი სხივების გამო ბზინავენ... მანქანებიც არ არიან, უჩეულო სიწყნარეა, ქვეითიც არავინ ჩანს რაღაც უცნაურია მაგრამ ხელებს ვშლი და მაქსიმალურად ვცდილობ ჩავისუნთქო ზედმეტი სიწყნარისგან დამძიმებული და ცივი ჰაერი, ოდნავ მამშვიდებს და ქუჩაში ვიღაცას მოვკარი თვალი
-ეიი შენ
გავძახე მაგრამ უბრალოდ შეჩერდა გამომხედა და გზა გააგრძელა, თითქოს ვიცანი მაგრამ სახის ნაკვთებს კარგად ვერ ვარჩევ, აღნაგობით ვიღაცას ვამსგავსებ მაგრამ ვერ ვხვდები ვის
-ეიიი ჩემი გესმისს?
ჩერდება და ჩემსკენ მოდის, აივნის ქვემოთ დგება კაპიუშონს იხსნის და თავს ზემოთ წევს რომ დავინახო... ვშეშდები თითქოს ერთ ადგილას გავიყინე
-იოანეე
-........
ხმას არ მცემს უბრალოდ გაუნძრევლად დგას და მიყურებს, გავიქეცი კიბეები ფეხშიშველმა ჩავირბინე, მაგრამ იქ არაფერი დამხვდა
-იოანე იოანე იოანე
-ემი გაიღვიძე ემიიიი
-რაიყო რა ხდება?
-არ ვიცი ცუდი სიზმარი ნახე ალბათ, იოანეს ყვიროდი და გამოვედი რო მენახე, სულ ოფლიანი ხარ
-კარგი დედა ახლა კარგად ვარ
-წავედი მე სამსახურში და ადექი შენც დაგაგვიანდება უნივერსიტეტში
-კარგი დე მიყვარხარ და კარგ დღეს გისურვებ.
სიგარეტი ავიღე და აივანზე გავედი თითქმის ანალოგიური დღეა მაგრამ სიმშვიდეს აშკარად არღვევს მანქანების ხმა... სიგარეტს მოვუკიდე და ღრმად ჩავუშვი ფილტვებში ნიკ*ტინი, ხელზე დავიხედე, მისი ნაჩუქარი სამაჯური დავინახე და ცრემლებს გასაქანი მივეცი, ყვირილამდე და კივილამდე მინდა ვიტირო, დავიცალო ამ ემოციისგან, საშინლად მენატრება ვგრძნობ, რომ მის გარეშე ნახევარი სხეული დავკარგე
-ეს რატომ გამიკეთე იოანე? არ მჯერა არაა, ამას არ იზავდი იოანე და ასე არ დამტოვებდი, სამაჯური მოვიხსენი და მთელი ძალით მოვისროლე, ცრემლები შევიმშრალე და ოთახში შევედი, სასწრაფოდ ჩავიცვი და სახლიდან გავედი... არცერთი ლექციიდან არცერთი სიტყვა არ გამიგია, არც არავისთვის გამიცია ხმა ისე დასრულდა დღე, უნივერსიტეტიდან გამოვედი თუ არა ალექსი დამხვდა. გავშეშდი და მართლა არ ვიცოდი ამ ჯერად რა გამეკეთებინა
-გამარჯობა ემი როგორ ხარ?
-ნორმალურად
-რა გჭირს?
-არაფერი.... შეგიძლია სადმე ძალიან მშვიდ ადგილას წამიყვანო?
-მოდი ჩაჯექი
უხმოდ ჩავჯექი და ფიქრებში გადავედი.... ვაცნობიერებ რომ ქალაქიდან გავდივართ. შევშინდი და ალექსანდრეს გავხედე
-სად მივდივართ?
-მალე მივალთ, შორს არაა ნუ ინერვიულებ
მშვიდად გავაგრძელეთ გზა, გავჩერდით მაგრამ სააერთოდ არ ვიცი სად ვართ... ძალიან ლამაზი და მშვიდი გარემოა, ერთი პატარა სახლი დგას კარგად გაკეტებული და ირგვლივ საერთოდ არაფერი
-ეს რა ადგილია?
-ეს ჩემი სახლია, მამამ ამიშენა და როცა შენსავით ცუდათ ვარ აქ მოვდივარ და მამშვიდებს, ყველაფერს მავიწყებს...
-ვინ გითხრა რომ ცუდათ ვარ?
-კარგი რა ემილი სახეზე გაწერია ყველაფერი
-მშვენივრად ვგრძნობ თავს
-კაი კაი... მოგწონს აქაურობა?
-კი ძალიან ლამაზია და ზუსტად ის არის რაც მჭირდებოდა
-კარგი ცივა და შევიდეთ სახლში ყავა დავლიოთ და კრუასანები ვჭამოთ
-კარგი შევიდეთ
პატარა მაგრამ ძალიან ლამაზი სახლია ძველებური დიზაინით გაკეთებული.... მყუდრო და თბილი ატმოსფეროა, მომწონს აქ ყოფნა მაგრამ ალექსი ცოტა მეუცნაურება, მიახლოვდება და პლედს მაწვდის
-მოიხურე სანამ ბუხარს ავანთებ... არ მომიყვბი რა ხდება? აშკარად რაღაცაზე ნერვიულობ
-არაფერია ალექს ისეთი, უბრალოდ ცუდ ხასიათზე ვარ და სიმშვიდე მჭირდებოდა
-კარგი გასაგებია თუ არ გინდა ნუ მეტყვი შენი გადასაწყვეტია
-ასე შორს რომ წამოვედით უკან ხომ უნდა დავბრუნდეთ. გვიანია უკვე თან მგონი გაწვიმდა
-წავალთ ნუ გეშინია...
დილით ვახელ თვალს და ვიღაცის ხელს ვხედავ, მსხვილი ვენები მდინარესავით მიუყვება მტევნებამდე, გაოცებული ვუყურებ და ვიხსენებ წუხანდელ ღამეს... ვაცნობიერებ რომ მისი ხელები უფრო და უფრო მიჭერს და მისკენ მიზიდავს, ცხვირს ყოფს ჩემს ყელში და გემრიელად მოკალათდა
-ალექსანდრე
-უუუ
-ალექსანდრე გაიღვიძე
-რაიყო მაცადე ძილი
-რა დროს ძილია,გაიღვიძე გათენდა და გამიშვი ხელები გავიჭყლიტე
-უი მაპატიე ძაან მოგიჭირე?
-კარგი არაუშავს, მაგრამ ისევ აქ რატომ ვართ?
-ორივეს ჩაგვეძინა აქ ალბათ
-კარგი მემგონი უნდა წავიდეთ
-იქნებ ცოტახანს მოგვეცადა
-არა ალექსანდრე დედა ინერვიულებს
-კარგი როგორც გინდა წავიდეთ....
-ხო და კიდევ, ასე აღარასდროს აღარ მოიქცე, ჩემთანერთად დაიძინო, ჩამეხუტო და ეგეთები
-უბრალოდ ბუხართან სითბოში ჩაგეძინა, მე კიდევ საწოლზე დაგაწვინე და უბრალიდ გიყურებდი, ალბათ მეც ჩამეძინა სხვა არაფერი
-კარგი გასაგებია.
სახლში შესვლისთანავე აბაზანისკენ გავექანე წყლის ქვეშ დავდექი, მგონი ცოტა უკეთ ვარ...
წამოვწექი ლოგინზე და ამოვისუნთქე დავმშვიდდი, ამაზე დიდი ბედნიერება მგონი არაფერია
-ემი ღამით ვერ მოვალ და ჭკვიანად იყავი კაი ?
-კაი დე მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ ჩემო ცხოვრებავ...



როგორციქნა ჩამოვედი საქართველოში და პირველი რაც მინდა ემის ნახვაა სხვა მართლა არაფერი მადარდებს, წავედი სახლში წყალი გადავივლე ჩავიცვი და დავურეკე გიგის
-გიგი სად ხარ?
-ეეეე იოო სად ჯანდაბაში ხარ გეძებს მთელი ქვეყანა
-ჩამოვედი გიგი და მაგ ყველაფერს მერე მოგიყვები... სად ხარ შენ?
-სახლში ვართ მე და სალი ჩემთან, ამოდი აქ
-კარგი მოვდივარ
ელვისებური სისწრაფით ჩავედი ავტოსადგომში და ჩემი მოტოციკლი დავინახე, როგორ მომნატრებია, გადავქოქე და პირდაპირ გიგისკენ ავიღე გეზი
-შემოდი როგორ მოგვენატრე სად იყავი ამდენ ხანს ან რატომ არ გვირეკავდი არცერთს?
-მაცდი ცოტახანს? მოგიყვებითქო მაცადე გოგო ვნახო.... როგორ ხარ სალი?
-კარგად შენ როგორ ხარ?
-რა იყო შენ რაღა გჭირს?
-არაფერ უბრალოდ ძაან არასწორად მოექეცი ემის და ჩვენც
-კარგი რა სალი ამ ყველაფერს თავისი ახსნა აქვს... ახლა უბრალოდ ემის ნახვა მინდა სად არის?
-არ ვიცი რო მოვდიოდი გამოვუარე, კარი დაკეტილი დამხვდა და ტელეფონსაც არ პასუხობს
-სად შეიძლება რო იყოს?
-არ ვიცი იო მართლა არ ვიცი
-ვაიმე ახლა მართლა გავგიჟდები
-მოიცადე შეიძლება ალექსთანერთად იყოს
-ვინარი ალექსი ?
-ბევრი არაფერი ვიცი მის შესახებ მარტო ის ვიცი რო ალექსი ქვია

გიჟივით გამოვვარდი გარეთ, ძარღვებში სისხლი გამეყინა, ემის სახლისკენ წავედი, შუქი არ ანთია, სახლში არ არის... მთელი ღამე მის სახლთან გავატარე და არც არავინ გამოჩენილა, უკვე ვეღარ ვაკონტროლებ თავს... გაცეცხლებული გამოვვარდი სახლისკენ და გიჟივით შევამტვრიე კარები... მარტო ის მახსოვს, რომ დიდი ბოთლით ვისკი ავიღე და გაუჩერებლად ვსვავდი.... დილის 10 საათზე გამეღვიძა და ირგვლივ მიმოვიხედე, ყველაფერი დალეწილი და დამტვრეულია, ალკოჰოლის სუნი აქვს ყველაფერს. გამოვფხიზლდი და სალის დავურეკე
-სალი ხოარ გამოჩენილა?
-კი ახლახანს ველაპარაკე
-სად არის?
-სახლშია სძინავს
-ხომ არაფერი უთხარი ჩემზე
-არა არაფერი მითქვამს
-შეგიძლია აქ მოიყვანო? ისე რომ ვერაფერს მიხვდეს?
-კი რამეს მოვიფიქრებ
-კაი სალი მადლობა.. გელოდები

სასწრაფოდ მივალაგე ყველაფერი. აივნის ორი უზარმაზარი კარი გავაღე და მრგვალი მაგიდა დავდგი ორი სკამით, ორი თეფშით, ორი ჭიქით, მოკლედ ყველაფერო ორი ჩემთვის და ემისთვის... წყალიც გადავივლე და მოვწესრიგდი... სალის მივწერე შეტყობინება
-სალი ძალიან გთხოვ როგორმე თვალები აუხვიე ისე რომ საერთოდ ვერაფერს მიხვდეს
-კარგი რამეს მოვახერხებ, და მალე მოვალთ რო იცოდე
-კარგი მე მზად ვარ

კარზე ზარია და ვაცნობიერებ რომ რამდენიმე წამში ისევ დავინახავ, კარს ვაღებ და თვალებ ახვეული ემი შემოდის, სალი ეხმარება რო არ წაიქცეს, სალი მანიშნებს მე წავედიო და სახლიდან გადის. ვაკვირდები მის თითოეულ ნაკვთს, თითოეულ დეტალს, როგორ მენატრება მისი ყველაფერი, აბსოლუტურად ყველაფერი
-სალი აქ ხარ? რას მეთამაშები მოვიხსნი იცოდე
-მხრებზე ხელს ვკიდებ და მაგიდისკენ მიმყავს
-იოანეე შენ ხარ? შენი სუნამოს სუნია.
მოვხსენი თვალებიდან სახვევი და მისი მწვანე თვალები შემომანათა, როგორ მომნატრებია ეს სანახაობა, ვგრძნობ რომ რაღაც მოწყვეტით მხვდება სახეში, მან მე სილა გამარტყა
-ეს რას ნიშნავს იოანე? მიდიხარ, მტოვებ ფეხებზე მიკიდებ, დარეკვითაც არ მირეკავ და ახლა გამომეცხადე აქ რომანწიკული ატმოსფეროებით.
-ემი მომისმინე
-არაფრის გაგონება არ მინდა იოანე, საერთოდ არაფრის. არანაირი გამართლება არ აქვს ამ ყველაფერს. მე სათამაშო არ ვარ, როცა შენ გაგახსენდები მაშინ მოხვიდე ჩემთან
-ემი რას სულელობ მართლა მოხდა რაღაც რის გამოც ყველაფერი ასე გამოვიდა
-კარგი რა იოანე მორჩი
-კარგი მაგრამ მე მაინტერესებს წუხელ სად იყავი მთელი ღამე?
-ნამდვილად არ ვარ ვალდებული ამ ყველაფრის მერე ახსნა განმარტებები მოგცე სად ვარ და რას ვაკეთებ, ახლა კიდე გამატარე სახლში მივდივარ
-ჯერესერთი გასაღებს ვერ იპოვი, დავმალე და აქედან ვერ წახვალ... მერე მეორე დედაშენიც ვიცი, რომ ამაღამ არ მოვა და არ ინერვიულებს და მესამეც შენ ჩემთან რჩები...
-არსად არ ვრჩები იოანე მე სახლში მინდა
-ემილი სერიოზულად გეუბნები და მომისმინე
-კარგი გისმენ
-მოკლედ საუთჰამპტონში რო ჩავედი იქ ერთი კაცი უნდა შემხვედროდა
-ეგ რა შუაშია
-მაცდი ახლა?
-კაი
-იქ რომ ჩავედი არ დამხვდა და გადავწყვიტე მასთან სახლში წავსულიყავი... იქ მისულს მოკლული დამხვდა, ყველაფერი ჩემზე მიუთითებდა თითქოს მე მოვკალი სმიტი და მთელი ეს დრო ციხეში გავატარე
-რა? ეგ როგორ ?
-აი ასე ჩვეულებრივად... იქედან ეტაპობრივად გირეკავდი, მაგრამ მერე აღარც დარეკვის უფლებას არ მაძლევდნენ....
ემიმ მაგიდაზე მდგარ, გახსნილ შავი ღვინის ბოთლს სტაცა ხელი და მოიყუდა, ჩემსკენ წამოვიდა და ზემოდან გადამაჯდა, ხელები კისერზე მომხვია და ჩემს ტუჩებს არ შორდებოდა
-მიყვარხარ იოანე!! ასე არასდროს აღარ მომექცე, შენ ვერცკი ხვდები როგორ მენატრებოდი...
ისევ აგრძელებს ჩემს კოცნას და ვხვდები, რომ თავს ვეღარ ვიკავებ ამდენიხნის უნახავი ჩემი ქალი რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს, ზემოდან მაზის და ვნებიანად მკოცნის... მგონი ძნელია თავის მოთოკვა ხო? ემი ხელში ავიყვანე და აღარც მახსოვს საძინებლამდე როგორ მივიყვანე, ლოგინზე დავაწვინე და თითქმის შემოვახიე ტანსაცმელი... დედიშობილა წევს ჩემს წინ თმები თეთრ ზეწარზეა უგზოუკვლოდ მიმოფანტული, ვნებამორეული თვალებით მაკვირდება და თითქოს მთხოვს რომ გავჟ*მო... ახლოს მივდივარ და ჩემი ტუჩები მისი მკერდის თავებს ეხება, მუცელი ეკუმშება, ცალ ხელს მუხლიდან თეძომდე ვაყოლრბ და მსუბუქად ვუჭერ, ვგიჟდები ამ დროს მის აღ*ზნებულ სახეზე და ხმაზე, თმაში ვაცურებ ხელს ტუჩებზე ვაკვდები და ჩემი პენ*სი მისამართს პოულობს, ვეღარც მე ვაკონტროლებ ხმას, მისი ფრჩხილები თითქოს ჩემს ზურგზე იარებს ტოვებს...მის სახეს ხელებში ვიქცევ
-ემი შემომხედე
მისი ოდნავ შეწითლებული მწვანე თვალები შემომანათა
-მიყვარხარ გესმის??
-მეც მიყვარხარ
ბოლო ხმაზე ამოიკვნესა და თითქოს თავიდან ფეხებამდე გააკანკალა, მივხვდი რომ პიკს მიაღწია, თვალებში ვუყურებ ნელნელა მიბინდდება მხედველობა და უსაზღვრო სიამოვნებას განვიცდი, ვაცნობიერებ რომ ამ ქალის იქეთ სხვა გზა აღარ მაქვს...
დილით თვალები გავახილე და მივხვდი რომ აქ უკვე ვარ ნამყოფი, გადავწიე ხელი მეორე მხარეს მაგრამ ცარიელია, ავდექი ლოგინიდან და იქვე მიგდებული საცვლები ჩავიცვი, თმა ავიწიე და იოანეს საძებნელად გამოვედი
-იოანეე
-აქ ვარ, რა გაყვირებს სულ ასე წივილკივილით უნდა გამოხვიდე მაგ ოთახიდან? ახლა მაინც ხომ არ გატყუებ და კარგად გახსოვს ყველაფერი?
-ნუ იკრიჭები ერთი
-უკვე აღარ ვიკრიჭები, ვცდილობ საუზმე გავამზადო და შენ აქ თითქმის შიშველი გამომეცხადე... რას მიკეთებ?
-აჰაა თითქმის შიშველი?
-ხო
-ახლავე გამოვასწორებ
-მოიცადე არ გაიხადო
-რატო?
-მე მინდა
მომიახლოვდა და შემაბრუნა, კისერზე მკოცნის და ბიუსჰალტერს ხსნის, ცერა თითს ხერხემალზე აცურებს
-ძალიან მომწონს ეს ტატუ და რაც უფრო ხშირად ვხედავ მით უფრო ვრწმუნდები რომ ძალიან გგავს
-მადლობა მაგრამ კიდევ ბევრს ილაპარაკებ?
-შენ ძაან გათამამებულხარ ჩემ აქ არ ყოფნაში და ძალიან დაისჯები ქალბატონო ემილი
-მართლა? და რითი აპირებ ჩემ დასჯას
-ძალიან გაინტერესებს?
-ინტერესით ვკვდები
-ვსო მორჩა ახლა ჩემი დრო მოვიდა,
მხარზე შემომიგდო და ოთახში შემიყვანა, ლოგინზე დამსვა და კარადა გამოაღო
-ჰაჰ ამ ჰალსტუხებს მაინც ვერაფერში ვიყენებ
-რას აპირებ იოანე?
-ეს ჩემი გადასაწყვეტია
-კაი ერთი... ადგომა ვცადე მაგრამ ძნელი აღმოჩნდა... ოთხი ცალი ჰალსტუხი ჩემს კიდურებზე აღმოჩნდა, მივხვდი რომ ვერაფერს გავაწყობდი და მოძრაობა შევწყვიტე.
-რაო პატარავ დამნებდი?
-გეყოფა იოანე კარგი რა
-მაცადე დავტკბე შენი სხეულით, ისე ძალიან მენატრებოდა.
ჩემი ტუჩები მის ტუჩებს გრძნობენ, თითოეულ მოძრაობას იმდენი ვნება მოაქვს, მთელს სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის, თვალები ავტომატურად მეხუჭება სიამოვნებისგან და ვგრძნობ როგორ მოძრაობენ მისი ტუჩები ყელზე, ყელიდან ყურზე, პაუზას აკეთებს და მაკვირდება, სახეზე ვგრძნობ მის მზერას, ისევ აგრძელებს კოცნას ლავიწზე, ვხვდები რომ ნელნელა ქვემოთ მიიწევს, მკერდის თავებზე მის ენას ვგრძნობ და მთელი სხეული მიფერადდება, ფეხის თითიდან თმის ღერამდე სხვადასხვა ფერებში ვირევი, რეალობაში აღარ ვარ.... მის თბილ თითებს მსუბუქად მიჭერს მკერდზე და მუცელზე გადადის, ტრუსის რეზინს წევს, მაგრამ ისევ ჩერდება, ცალი ფეხიდან ჰალსტუხს მხსნის და ტრუსის გახდას ცდილობს მხოლოდ ცალი ფეხიდან, ისევ მიკრავს ჰალსტუხით ფეხს და ფეხის თითებზე მკოცნის, ნელნელა ისევ ზემოთ მოიწევს.... საჩვენებელ და შუა თითს ტუჩებზე მისვამს, ლოყებზე მიჭერს ხელს რომ პირი გავაღო, პირის გაღებისთანავე თითებს მიყოფს პირში და ამოძრავებს, ტუჩებიდან ცერა თითი ნიკაპზე ჩამოაცურა, ნიკაპიდან მთელს სიგრძეზე ქვემოთ, ჩემი ნერწყვისგან დასველებულ თითებს კლიტო*ზე მადებს და ნელნელა ამოძრავებს, ვცდილობ რამე ვთქვა მაგრამ არ შემიძლია.... უფრო და უფრო უმატებს თითების მოძრაობის რიტმს, უკვე აშკარად ცუდათ ვარ სიამოვნებისგან... მოულოდნელად პენ*სს კიდებს ხელს და სველ კლიტ**ზე მისვამს, მთელი სისწრაფით ბოლომდე შემოდის ჩემში და არაბუნებრივ ხმას გამოვცემ. მოძრაობას არ ანელებს და ბოლომდე იცლება ჩემში. მოწყვეტით და მთელი სიმძიმით დამეკრო სხეულზე
-ემი არასდროს იქნები ჩემთვის საკმარისი
-იოანეეე
-რაიყო?
-რაღაცა დაგეწვა
-ფუუუუ შენი დედა .......
ისტერიკული სიცილი ამივარდა სრულიად შიშველი იოანეს სირბილზე, რამდენიმე წუთში ისევ შემოვიდა ოთახში
-რა გაცინებ? მემგონი არ გეყო ხო?
-ძაან სასაცილოდ გარბოდი
-მემგონი მთელი დღე მანდ იქნები მიბმული
-არა შენ მე აქ არ დამტოვებ
-რატო ვითომ?
-იმიტომ, რომ გიყვარვარ და ვერ გამიმეტებ
-კარგი ხო გნებდები და მოგხსნი, მაგრამ საუზმე რომ ჩამიშალე იქაურობას მიალაგებ და ახალს გამიკეთებ, გაწყობს?
-კიიი მაწყობს. თუ მაკოცებ კიდევ ერთხელ...



საღამო ხანს გიგიმ და სალიმ თავიანთი ჩანაფიქრი მამცნეს, იოანეს ჩამოსვლა ავღნიშნოთო და კლუბში წავიდეთო, მეც დავთანხმდი და მზადება დავიწყე, ამასობაში იოანეც მოვიდა და ერთად წავედით კლუბში სადაც პირველად ვნახეთ ერთმანეთი, კლუბთან მისვლისას იოანე გადმოვიდა მანქანიდან და წრე დაარტყა
-გადმობრძანდით დედოფალო
-ვაიმე იოანეეე რაღაცა კარგ ხასიათზე ხარ აშკარად
-გვრიტებიც მოსულან... როგორ ხარ ემიი?
-კარგად გიგი, ახლა მართლა კარგად ვარ შენ როგორ ხარ?
-რავი კარგად ვარ არამიშავს
-სალის არ აწყენინო თორემ ხო იცი ვისთან გექნება საქმეე
სალი მომეხვია და ძლიერად ჩამეხუტა
-რა გჭირს გოგო?
-არაფერი უბრალოდ ძალიან ბედნიერი ვარ, და შენ არცკი მილოცავ
-რას უნდა გილოცავდე ნუ გადამრიე
-რას და ვთხოვდები და ამ ვაჟბატონს მივყვები ცოლად
სახესთან ამიფრიალა ბეჭდიანი ხელი და ისევ მომეხვია
-ვაიმე ჩემი გოგოო გილოცავ ძაან მიყვარხარრ, გიგი შენც გილოცავ სიძევ
-უკვე ორი მიზეზი გვაქვს ჭიქის ასაწევად
მიუახლოვდა იოანე გიგის, თმები აუბურძგნა და ვადაეხვია
-ვინ იფიქრებდა?
-მე თვითონაც ვერ ვიციქრებდი მაგრამ აი ფაქტი
-ბედნიერი იყავი გიგუშ
ბართან მივედით და ვისკი შევუკვეთეთ.... ორი სამი ჭიქის შემდეგ ცეკვაც დავიწყეთ და მგონი ნელნელა ვუბრუნდები ბედნიერებას, იოანეს ხელებს ვგრძნობ წელზე და ტუჩებს ყელზე
-ემიიი
-რა იყო?
-ალექსი ვინ არის?
-შენ საიდან იცი?
-რომ ჩამოვედი მთელი ღამე შენს სახლთან გავატარე და არ მოხვედი, როგორც მივხვდი ალექსთან ერთად გაატარე და მგონი სალაპარაკო გვაქვს
ხელი მოვკიდე და კლუბიდან გავიყვანე
-აბა რის თქმას აპირებ?
ნერწყვი ხმაურიანად გადავყლაპე და ვერ ვხვდებოდი საიდან დამეწყო.... ზურგიდან ხმა მესმის
-იოანე როგორ ხარ?
-ალექსსსს, აქ რასაკეთებ? გადაეხვივნენ ერთმანეთს
-ცოტახნის წინ ჩამოვედი და ალბათ კიდევ დავრჩები
-ასე უნდა ბიძაშვილის დავიწყება? ეს ემილია გაიცანი
-ჩვენ უკვე ვიცნობთ ერთმანეთს....



ყველას ძალიან დიდი მადლობა, ვინც კითხულობთ და ინტერესდებით.... თუ გამოხატავთ თქვენს ემოციებს და შემიფასებთ ძალიან გამახარებთ, დადებითსაც და უარყოფითსაც აუცილებლად გავითვალისწინებ...