ნიკა მაკლია... ნეტავ როგორია? ... მისი შავი თვალები და მაცდური ღიმილი მახსოვს მარტო.. ალბათ ძლაინ ლამაზია... მისი სუნიც მახსოვს... მთლიან სხეულს ვერ ვიხსენებ... ალბათ ძალაინ ვუყავრდი.
ნიკას გევრდით დავჯექი და წამში ისვე მეხსიერების ფრაგმენტმა გადამიყავნა სხვა სამყაროში...

ვზივარ სახელოსნოს პირველ სართულზე და მოლბერტზე პრაღის ძველ მოედანს ვხატავ, უკნიდან ნიკა მოდის და მეხუტება... თავს ჩემს კისერში რგავს და თითქოს ცდილობს ჩემი სურნელი სამუდამოდ დაამახსოვრებინოს ფილტვებს, გულს, სულს და ტვინს... მისი ცხელი სუნთქვა კისერს მიწვავს, თუმცა ეს წვაც იმდენად სასიამოვნოა, რომ სიამოვნებისგან თვს უკან ვწევ და ბაგეებს ოდნავ ვხსნი. ცოტახანს ასე ვართ მერე ნიკას ლოყაზე ხელს ვკიდებ და წამში ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს ერწყმიან. მისი ტუჩები რაღაც ძლაინ რბული, ტკბილი და ჩემთვის ძალიან მიმზიდველია. ღმერთო მისი სუნი ეს სუნი როგორ შეიძლება დამავიწყდეს... მისი სურნელი, ხომ მთელ სახელოსნოში ტრიალებს... მიყვარს საშინალდ ვარ მისით შეპყრობილი, ჯერ ისევ 17წლის ვარ, მაგრამ ძლიან მიყავრს.
-ლიკა?
-ხო ნიკა.
-ერთ კვირაში ამერიკაში ვბრუნდები.
გულში რაღაც ჩამწყდა.. ისედაც მხოლოდ ხუთი თვეა ერთდ ვართ... თითქმის ნახევარი წელი... და უკვე უნდა წავიდეს.
-დაბრუნდები?
გატეხილი ხმით ვეკითხები და თვალებიდან უმისამართოდ მომდის ცრემლები..
-დავბრუნდები შენთვის დავბრუნდები...
-არ დამივიწყო...

ხილვას ნიკას შეხება აქრობს. ისეთი გამომეტყველებააქვს ყველას თითქოს უნდათ ვუთხრა:" ყველაფერი გამახსენდა",თუმცა ამაოდ მხოლოდ ფრაგმენტები მახსენდება...მეტი არც არაფერია ალბათ იქ... ალბათ მთელი ის დრო ნიკასთამ გავტარე..
-ლიკა კარგად ხარ?
-კი კი კარგად ვარ.
-კაი.საღამოს კლუბში მივდიავრთ წამოხვალ შენც?
-წამოვალ. რომელზე?
-10ზე
-ამ ახლა რვაა წავალ მომზადებას დავიწყებ თორემ ვერ მოვასწრებ. ქეთი შენ მე წამომყევი ჩემ ტანსაცმელს გათხოვებ და თან აქედან წავიდეთ ერთად ოკი დოკი?
-ოკლი.
ორივე ოთახში შევედით... კარადიდან პირსახოცი გამივიღე და აბაზანაშ შევედი...ქეთიც შევიყოლე და იქვე ჩმოჯდა ის, მე კი საშხაპეში შევედი და თან ვიბანდი თან ქეთის ველაპარაკებოდი...
-მისმინე ვერას სახელოსნოზე ვინმემ რამე იცით?
-რა სახელოსნო?
-ნიკამ, რომ მაჩუქა
-ვაუ არა არაფერი გითქვამს ანუ მანდ რჩები როცა უჩინარდები?
-ეგრეა... არასდროს მინახავს ეგეთი სილამაზე... ირგვლივ სულ ჩემი ნახატებია... მეც ისე უცებ წავედი მანდ...არ ვიცოდი საიდან ვიცოდი, ან მისამართი, ან გასაღების ადგილსამყოფელი.მერე კი გამახსენდა ,რომ ნიკამ მაჩუქა ნიკას სახე კი ვერ აღვიდგინე.
-იმედია ყველაფერი მალევე გაგხსენდება.
-იმედია.. იცი მაგ სახლში რომ ვიყავი ჩემს დაბადებისდღეზე სასეირნოდ გავედი.. ერთ-ერთ შესახვევში, რომ შევედი ვიღაც ბიჭი იყო კედელს მიყრდნობილი... სახე არ უჩანდა, ბნელოდა... მხოლოდ მისი შავი მანათობელი თალები ჩანდა....შემეშინდა ჩემსკენ, რომ წამოვიდა ავდექი და უკან დავიხიე, წავიქეცი, მოვიდა და მკითხა, რატომ გეშინაი ჩემია არ უნდა გეშინოდესო.. მეც მხრები ავიჩეჩე უბრალოდ მეშინია მეთქი მერე კი წამომაყენა და გულშ ჩმიკრა. ნიკას სუნი ქონდა აი ეგ სუნი მთელ სახელოსნოში ტრიალებს, რაღაც მომაჯადოვებელია... მოკელდ ხელი ვაკრი რამდენს ბედავ საერთოდ ვინ ხარ თქო და სახელოსნოში დავბრუნდი...
-ეს რეები მომხდარა და აქამდე არ მითხარი? გაგებუტე...
-ბავშვი ხარ რა არა და ჩემზე სამი წლით დიდი ხარ..
-გახსოვს?
-კი.
საშხაპედან გამოვედი და ოათახში გავტანტალდი ფეხშშველი. მხოლოდ პრსახოცისამარა... ქეთიც უკან მომყავ.. კარადა გამოვაღე და შვი მაღალწელიანი საკმაოდ მოკლე კაბა და შავი ტოპი გამოვიღე უკან იქსისებურად იკვეთებოდა მისი ბრეტელები წინ კი საკმაოდ ამოღებული იყო და ტანზეც ძალიან ლამაზად მქონდა. ქეთიმაც იბანავა და მას ლურჯი კაბა მივეცი... ისე უხდებოდა... ბრეტელებიანი, მუხლს საკმაოდ აცდენილი კაბა იყო, თან ტანზე მომდგარი და საკრმაოდ ღრმა დეკოლტით. გავედით და იქ მხოლოდ ერეკელ და ანდრეა დაგვხვდნენ ისინიც მზად იყვნენ უკვე ნუ მე და ქეთი არა იმიტომ, რომ ფეხზაცმელების ასაღებად გამოვედით მერე მაკიაჟზე შვბრუნდით ძლაინ მკრთალი მაკაიჟი გავიკეთეთ მან წალურჯო მე კი შავი...კლაჩები ავიღეთ და წავედით.
-დიდება უფალს რახან გამოხვედით. 9:30ია 10-ზე იქ უნდა ვიყოთ წამოდითახლა.
ანდრომ ხელკავი გამომდო და წვედით მანქანასთან... კლუბში რიმ მივედით ყველა იქ იყო ჩვენს გარდა... საყავრლად გავიცინე ყველა გადავკოცნე და შევედით კლუბში მე ტრადიციულად ბართან მოვკალათდი
-რას დალევს ეს მშენიერი გოგო?
კომპლიმენტი შევიფერე.და გავუცინე.
-ტეკილას.
დამისხა და უცბად გადავკარი მერე კიდევ კიდევ და კიდევ... მეხუთე ჭქა უნდა მეთხოვა ნიკა, რომ მოვიდა ჩემთან..
-ლიკა მეცეკვები?
-კარგი..დავლევ ამასაც და...
დამასწრო და თვად დალია... ხალხს შევერიეთ... ხელები მის კისერზე მქონდა შემოხვეული მას კი ჩემს წელზე... თავი ორივეს ერთმანეთის კისერში ჩაგვერდო და ელექტრო მუსიკის მიუხედავად ნელა ვირწეოდით.. ნიკას სუნი ასდიოდა ნინას ძმა ნიკას.... ღმერთო ეს შეუძებელია სიმთვრალის ბრალი იქნება... სასწაულად ძიერად იყო ჩემს წელს ჩაფრენილი და სხეულზე ვყავდი აკრული... ცეკვას რომ მოვრჩით გარეთ გავედი... ფეხის ხმა გავიგე და ვიფიქრე ანდრეა ან რომელიმე "ჩემი ბიჭი" იყო... უკნიდან ამეკრა ვიღაც ვიგრძენი არასასიამოვნო ხელები ჩემს მუცელზე მთელს სხეულში არასასიამოვნოდ გამაჟრჟოლა შევბრუნდი და... გამოიცანითბა ვინ დამხვდა? ლუკა..
-მომშრდი!!!
-რომ არა?იყვირებ? მაინც ვერავინ გაიგებს შენს ხმას!!! რა იყო ადრე ხომ კარგად გსიამივნებდა ჩემი შეხება.? ახლა რა გეტაკა? აააა ნიკა დაგიბრუნდა?
-მომშრდი. იცი რა? მართალი იყავი არასდროს მიყავრდი.. შენ არა მე ყოველთვის ნიკა მიყავრდა შენ არასდროს..


ლუკა მომსდევს უკან.
-ლიკა შეჩერდი.
-რა გინდა? რას გადამეკიდე? მილიონჯერ გითხარი ნურასდროს ჩდგები ჩვენ ორს შორის. გითხარი არა? მაგრამ არა შენ ყოველთვის ჩემი და მისი ურთიერთობის განადგურებას ცდილობ... თავი დამანებე გესმის არასდროს შემიაყვრდები ნიკას არასდროს დავივიწყებ... მას არასდროს გადავიყავრებ და შენ არ შგიყავრებ შეიგნე... ვსიო მორჩა მეგობრობაც დამთავრდა ყევლაფერი დაამთვრე მაგ შენი დებილური საქციელით გასაგებია... რამ გათქმევინა ნიკასთვის მე ვუყავრვარო? ხომ იცი არ მიაყვრხარ წადი მოშრდი დამანებე თვი სამუდამოდ გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან გასაგებია შენთვსი წადი!!!

-კა/პა ხარ ძამიკოს გარყვნილი და... ყველა რომ უყვარს, ყველას კისერზე რომ ეკიდება.
-შენ მე ვინ გგონივარ... გგონია ყველას ფეხებს ვუ/ლი? გგონია მეძ/ვი ვარ? რა გგონია რახან თამამად მაცვია ეგეთი ვარ? აი ერთს გეტყვი მოშრდი და არასდროს დამენახო თორენმ პასუხს აგრბ ყველა ჩმთვის ნათქვამი კა/პასთვის, ყველა დანამიკოებული მეძ/ვისთვის, ყველა გარტყმული ხელისთვის, ყველა მამიკოს გოგოსთვის.... არსად გადამეყარო... უბრალოდ საკუთრ თავზე შყაბრებული, ეგოისტი, ყ/ე ხარ, რომელსაც ყველა თავისნაირი ნაბი/ვარი გონია.
გამარტყა ისევ გამარტყა..
-სი/ი ხარ ეგოისტი ნაბი/ვარი.
ახლა მეორე ლოყავზე ნაგავი... ეს ეს... ეს უკევ აუტანელი იყო.. მან მე სამჯერ გაამრტყა... ყველაფრისთვის პასუხსნ აგებდა...
-მეზიზღები არასდროს შმიყავრდები მართალი იყავი, როცა იმ წერილშ მომწერე მას ვერასდროს ეყავრები ჩემსავით.... ხო მას მე მთელი არსებით ვუყავრდი. შენ კი როგორც ნივთი ისე გიყავრვარ, სხეული გიაყვრს, მას კი სული უყავრდა და სხეულს არც კი შეხებია... შენ კი დღემდე სურვილით იწვი. წადი და ისვე შენს კა/პებს მიხედე... გგონია არ ვიცოდი, რომ ყოველ დღე ახალ ახალი გოგო გაყავდა... ყოველ ღამე ახალ გოგოს ჟიმ/ვდი? ვიცოდი და ჩუმად ვიაყვი. ნეტა მომესმინა ჩემი დაქალებისთვის, აჩესთვის, თოკოსთვის, მამიდასთვის, მისი ქმრისთვის, ერეკლესთვის და ანდრეასთვის... რახან მითხარი ასე ასე იყო და გიყვარდიო ვერ გაგიტეხე და სამი წყეული თვე გავატარე შენთან. ჯანდაბა რა დებილი ვიაყვი შენ კი რა ახვ/რი ხარ ასეთი ნაბი/ვარი როგორ დაიბადე?
ხელი ასწია სილის გასარტყმელად ვიღაცამ რომ გაუკავა
-მას ვერ შეხები.
-შენ ვინ მიგდიხარ?
-ეგ შენ არ გეხება ვინ ვარ და ვინ არა, მაგრამ როცა გოგო ჩემთანარის ვერავინ შეხება.
-ნ...
-ხო ხო ეგ ვარ ახლა ხმა ჩიგდე და წაეთრიე აქედან...
ლაჩრი აღმოჩნდა ლუკა.! შეეშინდა და გაიქცა. "ჩემი გმირი" მომიტრიალდა და ხელში ის კაპიუშონიანი ღამის ბიჭი შემრჩა. ისევ სახეზე აკრული პირბადე და კაპიუშონი... შავი მანათობელი თვალები... ნიკასნაირად ეცვა მხოლოდ ზედა იყო განსხვავებული.
-ამ წინაზე სახელის კითხვა დამავიწყდა რა გქვია?
გაუბედავად ვკითხე და გამეღიმა.
-ნიკა..
მოიცა იქნებ... იქნებ მართლა ეს იყო ჩემი ნიკა... ნიკა რომელიც მაკლდა...ნიკა რომლის გახსენებასაც დიდი მონდომებით ვცდილობდი.
-მე..
-ვიცი ლიკა. კაი რა 1წელია თითქმის რაც გიცნობ... 3თვეა ველოდები, როდის გამიხსენებ შენ კი ვერა და ვერ მიხსენებდი, ახლა კი ნელ - ნელა დაიწყე მეხსიერებიდან ფრაგმენტების გახსენება... იმედია მალე გამიხსენებ..როცა, გამიხსენებ ჩემ სახესაც მაშინ ნახავ უბრალოდ გახსოვდეს მიყავრდი მიყავრხარ და მანამ მეყავრები სანამ გული მიცემს...
-მე ვცდილობ ნიკა... მართლა ვცდილობ.. გამახსენეთ... თქვენ რომ გამახსენოთ რა ჯანდაბა მოხდება?
-შეიძლება შენმა ტვინმა ვერ გაუძლოს ამ ყველაფერს და ფატალური შედეგი მოჰყვეს ვე
რ გავრისკავ ლიკა... ვერ დაგკარგავ..
თვალები ცრემლით ამევსო მოვიდა და ისევ გულში ჩამიკრა. ხელები გაუბედავად
მოვხვიე ზურგზე და კარგახანს ვიდექით ასე...მერე დავემშვიდობე და კლუბში შევედი... ნიკას ვეძებდი ცეკვა მინდოდა და არ ჩანდა ამიტომ აჩესთან მივედი... ხო მართლა აჩე ეს იყო მაღალი დაკუნთული ბიჭი ნაცრისფერი თვალებითა და წაბლისფერი თმით... 18წლის ვირი.. და რაც მთვრია აჩე პირველივე კალსიდან მისი "კლიჩკაა", რომელიც მე მოვუგონე სინამდვილეში არჩილი ქვია...
-აჩე
-ხო ლიკუ.
-ვიცეკვოთ?
-წამო.
დიდხანს ვცეკვავდით, მერე ანდრეს ვეცეკვე მოვიარე ასე "სასტავის" ბიჭები და ბოლოს ისევ ნიკას მეწყვილე ავღმვჩნდი. ისვე ისე წყნარად ვცეკვავდით. ჯანდაბა დეჟავუ მაქ.. ეს იყო... მე ნიკას ადრე ვეცეკვე ზუსტად ასე, ზუსტად ამ კლუბში ამ ადგილზე..., არა ალკოჰოლის ბრალია ბევრი დავლიე და რაღაცეები მეჩვენება ჯობია სახლში წავიდე... ისევ ბართან დავბრუნდი და ისვე სასმელი დავასხმევინე ბარმენს..
დილას ვიღვიძებ, თავი მისკდება რასაც ქვია, ვდგები და სამზარეულოში იმ იმედით გავდივარ, რომ ბორჯომი ან ნაბეღლავი გვექნება საბედნიეროდ არიას.. ჯერ მთელს სახეზე ვიტარებ გაყინულ ბოთლს შემდეგ ყელზე და კისერზე ბოლოს კი ვსვავ.
-აუ თავი მისკდებააა!!!
ოთხიდან წუწუნით გამოდის ქეთიც და გვერდზე მიჯდება.ლიკანიც ხელიდან ქმართვა.
-აუუუ ცხოველო მაცივარშია აგეღო..
-მიდი რა შენ აიღე..
ამასობაში ერეკლეც გამოდის და ისიც ერთ ბოთლს იღებს.
-აუ მეც წამომიღე
ორი ბოთლით ხელში მაიხლოვდება ერთს მე მაძლევს მეორეს თავად იტოვებს. ქეთის აგდებს ჯდება და კალთაში იჯენს.
-ოოო აქ არ გამიმართოთ ახლა კოცნაობა ბავშვი ვარ ჯერ ნუ შემირყიეთ ფსიქიკა.
თვალებზე ხელს ვიფარებ და მეცინება ჯანდაბა გაცინებაზეც კი თავი მტკივა... რამდენი დავლიე რატო არ მოვკვდი ერთი რას ვსვავდი რო ვსვადი..
-აუ ეს იმენა ლოთი. რამ დაგალევინა იმდენი გოგო იმენა მოგიტანეთ სახლში
-გადი რა.
ხელს ვუქნევ და თვლებს ვხუჭავ..
რომ მეღვიძება კისერი საშინალდ მტკივა ვდგები და საწოლში ვწვები, ძილიდან მამიდას კივილს გამოვყავარ შებრუნებას ვცდილობ, თუმცა ყვირის და ყვირის არ ჩერდება.
მისაღებში გასულს სიცილისგან პანიკის შეტევა მემართება. მამიდა სახილდან გადის და ვრჩებით მე და ნახევრად შიშველი ერეკლე და ქეთი.
-ვაიმეეე არ მითხრათ იმენა სე/სის დროს წაგვისწროო
- არა რო მოვრჩით ვიცმევდით უკვე.
-რამდენჯერ გითხარით ნუ გაქვთ ამ დივანზე რა... რამდენჯერ მე შემოვედი. ე ბიჭო თუ ამის საწოლი არ მოგწონს ქეთი ჩემს ოთხში შედით ვახ ...წავედი მე უნიში...
ჩნთა ავიღე და წავედი უნივერსიტეტში... არქიტექტურას ვსწავლობდი... მიყავრდა ეს პროფესია... ბიძიასაც სამშენებლო კომპანია ქონდა... საღამოს ისევ და ისვე სახელოსნოშ მივედი და კიდევ ერატი ნახატი დავამთავრე...

სახელოსნოს ზედა სართულზე ვართ მე და ნიკა.. ნიკა დივანზეა წამოწოლილი და თავი ჩემს კლათაში აქვს მოთავსებული.. მე კი მის თმებში მაქვს ახლართული თითები და ვეფერები... თავისი შავი თვალებით მიყურებს... დივანზე ჯდება და მკერდზე მიხუტებს... მის წინ ვდგები და სახეს ხელებშ ვიქცევ ორივე ლოყაზე ცერებბით ვეფერები... თავისკენ მიზიდავს და მეც მის კალთაში ავღმოვჩნდები... ბაგეები წამში პოულობენ ერთმანეთს... ზედმეტი არაფერი მხოლოდ კოცნა და მისი ხელები ერთი წელზე მეორე თმაში..
-ხომ იცი ზედმეტს არაფერს ვიზვა?
-ვიცი.

მინდ გავიხსენო თუმცა ამაოდ ბოლომდე ვერ ვიხსენებ მის სხეულს...სახლში მისული ოთხში, რომ შევდიავრ შიშველი ერეკელ მხვდება რომელიც ქეთის ზემოდან აწევს. ფუ შენი ამათმა სერიოზულად მიიღეს ჩემი სიტყვა ვაიმე გავპუტავ ორივეს... თვალებზე ხელს ვიფარებ და დანახულის დავიწყებას ვცდილობ. ჯანდაბა ეს დამვიწყებოდა რაღა ნიკა მავიწყდებოდა... ანდრია მოდის
-ლიკა კარგად ხარ?
-შემირყიეს ფსიქიკა ქეთიმ და ერეკლემ რა... დილას მამიდამ შემოუსწოროთ დივანზე რო ქონდათ და ავკაკანდი ამის საწოლი თუ არ მოგწონთ ჩემ ოთხში შედით თქო და სერიოზულად მიუღიათ შვედი და რას ვხედვა ფუუუ საზიზღრობაა...
-ვაიმეე დებილი ხარ რა ძამიკოს დებილიკო.
სამზარეულოში შვდიავრ და ყველაფერს მაგიდაზე ვალაგებ რასაც კი მაციავრში ვლოულობ და ვჭამ...
საღამოს ვერაზე საბოდიალოდ მივდიავრ ისვე იმ შესახვევისკენ ვიღებ გეზს და იეს იქარის... უბრალოდ რამდენიმე ბიჭთნ ერთდ... ისე ჩავუარე გვერდით არც შევიმჩნიე მერე მარჯვნივ გავუხვიე და მალევე ფეხის ხმა მესმის...
-აქ რას აკეთებ?
-ვსეირნობ
-სულ ამ დროს და სულ ვერაზე რატომ სეირნობ?
-1ღამე სეირნობა მიყავრს
2ბავშვობიდნა რამეზე რომ გავბრაზდები ვერაზე დავხეტიალებ.. ეს არის ადგილი რომელიც მამშვიდებს...ის სახელოსნოც ვერაზეა ხშირად ვარ იქ... მახსენდება რაღაცეებიც.
-გახსოვს სახელოსნო?
ძალიან გაუკვირდა.
-კი მახსოვს ისიც მახსოვს რა მითხარი იმ დღეს, რას დაგპირდი და ვერ შევასრულე... დამავიწყდი ნიკა დამავიწყდი.. ვერ შვასრულე პირობა...
-არაუშავს პატარავ არაუშავს..
ისევ ძლიერად ჩამიკრა გულში..
სახლში მივედი და დავწექი დილას ნინოს ხმა მაღვიძებს.
-ლიკააა.
-ხო მამი?
-შეხედე რა მოგიტანეს?
კესანების თაიგულს მაძლევს და კიდევ ბარათს. კესანები ეს ჩემი საყავრელი ყავვილები იყო... ლურჯი პატარა ციმციმა ყვავილები...
წერილიც ლურჯი ბაფთით იყო შეკრული გავხსენი და კითხვა დავიწყე.
"ბოდიში.. ბოდიში სახეს, რომ არ გაჩვენებ უბრალოდ არ მინდა რაიმე გავნო. კესანები ვიცი, როგორ გიყავრს... იცი ამათი ისტორია? რამდენჯერ მიკითხავს ეს შნთვის.. ყოველ ჯერზე თავს გააქნევდი უარის ნიშნად... მერე კი გპირდებოდი მოგიყავები თქო და ვერ ავასრულე ახლა მოგიყვები...
ღერთმა შექმნა ყველაფერი რაც არსებობს.. ადამმა კი მათთვის სახელების დარქმევა გადაწყვიტა... ჯერი ყვავილებზე რომ მიდგა მათ შრის ყველაზე ლამაზი და პაწაწინ ყავივილი შიშმა შეიპყრო, რომ ვერ შეამჩნევდა და დაივიწყებდა...
-არ დამივიწყო გთხოვ არ დამივიწყო...
ლოცულობდა ციცქნა ყვავილი ადამმაც გაიგონა მისი ხმა და ჯერი მასზე რომ მიდგა კესანე ანუ არ დამივიწყო დაარქვა... აი ესარის შენი საყავრელი ყავვილის ისტორია.... მიაყვრხარ.
ნიკა"
ყავვილები ქოთანში მოვათავსე და საწოლთან დავდგი... ჩემი კაპიუშონიანი მიაყვრდა და რა მექნა.. სიგიჟემდე მიყავრდა... ისიც და კესანეებიც.