საქმე არაფერი მქონდა ვინაიდან და რადგანაც, დღეს პარასკევი იყო პარასკევობით კი ვისვენებდი. ისევ ძილი გავაგრძელე ოთახში კესანების სუნი ტრიალებდა დიდად მძფრი სუნი არ აქვსთ, მაგრამ მე ვგრძნობდი...

ისევ და ისევ სახლში ვარ. ოთახში ვზივარ და ვხატავ, ზაფხულია და ეროვნულებიც უკვე დავამთავრე აადღაც ივლისის 19იქნება..ტელეფონზე მესიჯი მომდის და მეც ვხსნი სხვა ვინ უნდა იყოს თუ არა ნიკა?
-ცოტახანში გამოგივლი და ზოოპარკში წავიდეთ.
ჩემთან, რომ არის პატარა ბავშვი ხდება. ისევე, როგორც მე მასთან.
-კარგი მოვემზადები.
ადიდასის შავი ზედა და ჯინსის მაღალწელიანი შორტი ჩავიცვი, ფეხზე კი თეთრი კედები. ისევ მესიჯი მომდის.
-გელოდები.
ოთხიდან გავდივარ ჩემი ჩანთიდან ფულს ვიღებ და მამიდას ლოყაზე ვკოცნი
-მამი მე გავდიავრ და არ ვიცი როდის მოვალ.
-ნიკასთან ერატად მიდიხარ?
-კი მამი.
-სად თუ საიდუმლოა რარის?
-ზოოპარკში.
გულიანად ვხარხარებ და კიბეებზე სირბილით ვეშვები... მანქანას მიყრდნობილი მელოდება და როგორც კი მხედავს ხელებს შლის, მეც გავრბივარ და ვეხუტები. თეთრი მკლავიანი მაისური და ჯინსის დახეული შარვალი აცვია, ფეხზე კი "კონვენსები". ჩემი სიმპაწიურია...ზოოპარკში შევდიავრთ.
-ბამბის ნაყინი გინა?
-კი კი კი
პატარა ბავშვივით დავიწყე ხტუნავი.. დახლთან მივდიავრთ და ლურჯ ბამბის ნაყინს მყიდულობს ნელა ვსეირნობთ... ხელი ბამბის ნაყინისკენ მოაქვს, თუმცა მე რის ლიკა ვარ არ ვიბავშვო... ხელს ვწევ
-ნწუ მარტო ჩემია.
-ეეე ბავშვი ხარ რა
-შენ ხი ხარ რა დიდი?
-დიახაც ვარ.
-რა გეტყობა ერთი?
ორიევს გვეცინება... საზიარო ნაყინს ორიევ ვჭამთ.. პატარა ნაწილს აძრობს და მაჭმევს.. სიცილი ხარხარშ გადაგვდის... გიჟები ვართ.. ზედმეტად გიჟები.. თუმცა ბავშვები ვართ სრულწლოვანი მხოლოდ ის არის...მანქანებზე ვჯდებიათ და იმ წყვილებს ვგავრთ ერთმანეთი ბავშვურად, სიგიჟემდე რომ უყავრთ თუმცა ისედაც ეგეი წყვილი ვართ... ნეტავ იცოდეთ, როგორი ბედნიერი ვარ... შემდეგ ბორმაბლზე ცალკე სკამზე ვჯდებით... ფეხებს მის ფეხებზე ვაწყობ თავს კი მის კისერში ვრგავ... ცალ ხელს ჩემს ფეხზე დაატარებს მეორეთი კი თმაზე მეფერება... მისი შეხება ნაზია იმდენად ნაზი რომ გაფიქრებინებს ეშინია რაიმე არ გავნოსო... ჩემია და მორჩა არავის არ დავუთმობ მის თვს ეგოისტი ვარ არა? დიახაც ვარ იმდენად ეგოისტი ვარ რომ მძულს ყველა ის ადამიანი, ვინც შეიძება ჩემს საყავრელ ადამაინს უყავრდეს, იმდენად ეგოისტი რომ, რაც ჩემია მარტო ჩემია თუ არა და არ მინდა... მერე ხელს წელზე ასრიალებს და ტუჩებზე ნაზად მეხება.. ეს არ არის კოცან, რომელიც სხვას გავს... ჩევნი კოცნა განსაკუთრრბული და განსხვავებული იყო ყოველთვის... მხოლოდ ტუჩები ერწყმოდნენ ერთმანეთს. არაფერი მეტი... ნაზად ეფერებოდნენ ერთმანეთს და არ უნდოდათ დაშორებოდნენ.. რას ვგრძნობდი ამ დროს მე? ვერ აგღიწერთ.. თქვენც შეხვედბით მას ვინც გულს აგიჩქარებთ და გაიგებთ ყევლაფერს.

ანდროს კივილი მაღვიძებს.
-ლიკააააააააა
"ნეტა რა გავფუჭე?" უეცრად მახსენდება რაც ხდება... წუხელ მისი შავი პერანგი და სუნამო ავაწკაპნე ოთხიდან "ფუ შენი მომკალვს უნდა დავმალო" ორიევს ვიღებ და სუნამოს წიგნებში ვმალავ, ხოლო პერანგი ფრთხიალდ გამაქ ოთხიდან და გასარეცხებშ ვაგდებ მერე კი ისვე ფრთხილად ვბრუნდები უკან და ვწვები.
-ლიკაააა მოგკლავ.
ნამძინარევი და გაკვირვებული სახით გავდიავრ.
-რა ჯანდაბა გინდა ანდრეა? მაცადე რა ძლი
ვამთქნარებ და თვალებს ვიფშვნეტ.
-ძიალი გაცადო კიარა პერანგი და დუხი დამიბრუნე.
-ჯერ ერთი დუხი არა სუნამო მერე მეორე არც ერთუ ვიცი სადარის.
ხელებს ვშლი და მტევნებს ვატრიალებ. თან სადაცილოდ ვიჩეჩ მხრებს ტუჩები კი მართლა სასაცილოდ მქვს გადმობურცული
-ამ სახლში ერთდერთი ხარ ვინც გამუდმებით მახევს შავ პერანგებს და სუნამოებს..
-ეეე შენ დებილი ხარ და არ იცი სად წაიღე ჩემი რა ბრალია? .
-ტყუპისცალიც ასეთი უნდა.... ვის დაემსგავსე გოგოა ასეთი აფერისწკა?
-დამსგავსებით ჩემ თვს და აფერისტობა შენკენ მოიკითხე.
გავიბუტე და ხელები გადავაჯავრედინე.
-რა გინდოდ შენ არქიტექტურულზე???სამსახიობოზე უნდა ჩგებარებია, რაც დედას არ ეტყობოდა მეგრელობა შენ გეტობა .შე აფერისწო შენა მომეცი ახლა მალე.
-ნაგავო... ვერ გიტან არც აფერისტი ვარრ და არც შენი ნივთები ვიცი სადარი მიდი და ნახხე ჩემი ოთახი.
არა რა მართალია მართლა სამსახიობოზე უნდა ჩამებარებინა და არა არქიტექტურულზე.
ოთახშ შევიდა ყევალფერი გადაქექა წიგნებიც გამოალაგა და თარობეი დაათვალიერა თუმცა ამაოდ... არა რა მე რის ლიაკ ვარ.. მოკელდ გეტყვით რა ხდება.. ვგიჟდები ამის შავ პერანგებზე. ან რამე საყავრელ ფერებზე. ლიჟბი ანდროსი იყოს და მეტია არაფეირ მინდა. სუნამოებსაც უმეტესად ბიჭისას ვხმარობ... ერთ კვირაში ავიწყდება ორივე რო ავაწკაპნე. ერთი კვირა კი საგულდაგულოდ ვმალავ... სუნამოებს ძრითადად წიგნში... ჰაჰა გაგიკვირდათ როგორო? წიგნის ფურცლები სუნმოს ფორმაზე მაქ ამოჭრილი და შიიგ მიდევს.
-ამ მართალ არაა აქ არაფერი.
-რა გითხარი?
-ერთი გამაგებია სად მალავ მთელ ოთახს რომ გადავქექავ და მაინც არაა.??
-არ ვმალავ ახლა მიალაგე ეს, წიგნებს მე შევალაგებ დანარჩენს შენ მიხედე.
-წიგნებს შენ რატომ?
-მე ვიცი რა წვაიკითხე, რა არა და რომელ თაროზე რომელი უნდა დავდო.
დავეჯღანე წიგნებიც მივალგე და ოთხიდან გავედი. კიბეებზე სირბილით დავეშვი და სახელოსნოში წავედი... ჯიბიდან გასაღები ამოვიღე და კარისთვის უნდა მომერგო, როცა კართან დატოვებული სასაჩუქრე ყუთს და კესანესბის დიდ თაიგულს წავაწყდი.. ყვავილებს ისვე ბარათი ჰქონდა მობმული...
"ლიკა... ეს კესანები შენ... არა დილასაც კი მოგიტანე და მამიდაშენს გადავეცი, მაგრამ მაინც კიდვე ერთი თიგული შენ. საჩუქარს რაც შეეხება იმედი მაქვს მოგეწონება..."
გავხსენი და შიგნით ულამაზესი ყელსაბამი იყო... პატარა ძალაინ ნაზი ლურჯი გამჭირვალე ქვა... ისეთი ნაზი და ლამაზი იყო... კიდევ ერთი ბარათი ვიპოვე როგორც კი სახლშ შვედი და დივანზე დავჯექი..
" დღეს 11საათზე იგივე ადგილას"
ათი ხდებოდა ჩავიცვი და წავედი... რომ მივედი სწორედ მაშინ გახდა 11..
-ჩემი გოგო მოსულა.
გულში ისვ და ისვე ძლიერად ჩამიკრა ყველაფერზე ვსაუბრობდით რაც კი გაგვახსედებოდა... სახლში გვიან დავბრუნდი და ეგრევე დავწექი. დილას ანდრეასთვის მომიწია ანგარიშის ჩაბარება...
კიდევ სამითვე სრულ ბედნიერებაში გავტარე... მეხსიერებიდან ნელ - ნელა ფრაგმენტების ამოტივტივებამ კლება იწყო და საერთოდ შეწყდა. მხოლოდ რამდენიმე დღე მახსოვდა და მისი სახე საერთოდაც არა.. იმ დღეს ნინასთან მივედი მარტო იყო სახლში და ასე იქნებოდა მთელი დღე რადგან ბიჭები აჩეს აგარაკზე წავიდნენ... გოგოებიც მათ გაყვნენ, მე კი არ მინდოდა იქ წასვალა, არც ნინას. იმ დღესაც ნინასთან ვრჩებოდი. პატარა ზურგჩანთით ვდგავარ ნინას სახლის წინ და კარზე ვაკაკუნებ
-შემო ლიკა.
სახლში შევდივარ და დიავნზე ვწვები... დიდი ხანია ნინასთან არ მილაპარაკია...
-ნინ რაღაცეებზე რომ ვილაპარაკოთ არ გინდა? ..
-კი მომენატრა შენთან ლაპარაკი.
-მოკლედ თქვენ რომ ჩმოხვედით მე ხომ ერთი კვირის მერე დავბრუნდი სახლში?? ... მოკელდ მეორე დღეს უნივერსიტეტშ რომ წავედი ლუკამ ნერვები მომიშალა....
ყველა დეტალი მოვუყევი და პირღია მისმენდა მთელი ეს დრო... დავამთავრე და ბოლოს მის გაოცებულ სახეზე გადავიხარხარე.
-დამპალო აქამდე რტომ არ მითხარი?? ... კაი რა მთელი სამი თვე იმ ბიჭს ყოველ ღამე ნახულობ და მე არაფერს მეუბნები?? საღოლ.. ანუ ნიკას სულ ნახულობ, მაგრამ მარტო თვალები უჩანს?
-აჰამ.
-ნიკა კაი ბიჭა მართლ ძლაინ კარგი ბიჭა ვგიჟდები უბრალოდ და, როგორც კი გაიხსენებ უთხარი...
-კარგი..
საღამომდე ჯოკერს ვთმაშბდით მერე მაღაზიიდან ალკოჰოლი და ჩიფსები ამოვიტანეთ...ტელეფონზე უცნობი ნომრისგან მომივიდა შტყობინება
:როგორ ხარ?
:ამ კარაგდ
:არ შეგეშინდეს ნიკა ვარ
:ნიკა?
:"ბიჭი ვერიდან"
ჩამეცინა
:შენ როგორ ხარ?
:მეც კარგად. დღეს ნინასთან რჩები არა?
:საიდან იცი?
:ყველაფერი ვიცი.
:ინტრიგანი ხარ რა.
ისვვე ჩამეცინა.
-კიდევდიდხანს უნდა აწკაპუნო? - შემიღრინა და ლუდი მოსვა.
- მაპატიე. - ტელეფონი დავდე და მეც ერთი ბოთლი გვხსენი.
- ჩვენზე გეკითხება ხოლმე რამეებს?
-არა ჩემზე ყველაფერი იცის აზრზე არ ვარ საიდან.
-არა მან ყოველთვის ყველაფერი იცოდა შენზე. ჯერ კიდვე მაშინ გიცნობდა, როცა შენ მასზე არაფერი იცოდი.
-ყოჩაღ მაგას... უცნაური ტიპია... თან ძლაინ ლამაზი თვალები აქვს.
- მაგაში გეთანხმები! - გაიღიმა და სასმლით ფერშეცვლილი თვალები მომაპყრო.
- რა იყო?
- ძალიამ ლამაზი ხარ იცი?
- დათვერი ნინა?
- არა მართლა. სარკეში არ იხედები ხოლმე?
- ვიხედები.
- მერედა რას ხედავ იქ?
- არაფერს განსაკუთრებულს.
- იდიოტი ხარ! - ტუჩები გაბუშტა და სასმელი მოსვა.
- შენზე რას მეტყვი? დავიჯერო ამხელა ქალაქში მართლა არავინ დადის ისეთი ვინც მოგეწონება?
- არის ასეთი. - თვალები დააწვრილა ნინამ და უფრო დაკვირვებით ჩამაშტერდა.
- რა?
- ჰო, არის. - ქვედა ტუჩი ნერვულად მოიქცია კბილებს შორის და თვალები დახუჭა.
- ჯანდაბა ნინა. - მოულოდნელი ინფორმაციით თვალები შუბლზე ამივიდა. - და ვინ არის?
- რა მნიშვნელობა აქვს. - ცისფერი თვალები აუცრემლიანდა და ფეხზე წამოდგა. - მეძინება.
-კარგი მიდი და მე ცოტა გვაინ დავწვები. ნიკას ოთხის გარდა ოთხი არარის?
-არა იქ მოგიწევს დაწოლა.
-კარგი
-კარგი-საძინებელში შელასლასდა ნინა და დარწმუნებული ვარ ტანსაცმლიანად დაეხეთქებოდა საწოლს. ფანჯარა შევაღე, ოთახში შემოვარდნილი გაზაფხულის საამო სურნელი ცხვირში გემრიელად შემიძვრა, სახეზე ღიმილი და სიმშვიდე ამესახა, ისვე მივკეტე ფანჯარა, მაცივრიდან ლუდი გამოვიღე, აივანზე გავედი და იქ მდგომ სავარძელში ჩვესვენე. ფეხები მოაჯირზე შემოვალაგე და ლუდი მოვსვი . ნინას არეული თვალები და შეცვლილი ხმა გამახსენდა, როდესაც ჩემს ვიზუალზე ალაპარაკდა, უცნაურად გამაჟრიალა, თვალები მოვისრისე და უაზრო ფიქრები გონებიდან გავფანტე, მშობლები გამახსენდნენ, იმაზე დავფიქრდი თუ რა მოხებოდა რომ არა მე? რა მოხდებოდა იმ დღეს რომ არ წავყოლოდი.?ალბათ რომელიმე მაინც გადარჩებოდა... ჩემი ბრალია ჯანდაბა... ჩემი ბრალია მათი სიკვდილი....იმაზე დავფიქრდი რამდენი ხანი არ ვყოფილავრ მათ საფლავზე... უკვე წელიწადია იქ არ ავსულვარ... გადავწყვიტე ხვალვე წავდულიყავი... მომენატრნენ მოსაყოლიც ბევრი მაქვს...
არ მახსოვს რამდენი ბოთლი ლუდი დავლიე, არც ის მახსოვს როდის ჩამეძინა, მხოლოდ ის მახსოვს თვალი რომ გავახილე და თავზე წამომდგარი ნინა დავლანდე.
- ოჰ. გამოფხიზლდა ქალბატონი. - ტუჩები აიბზუა ნინამ და ჩემს გვერდით სავრძელზე ჩამოჯდა.
- რომელი საათია? - წამოვჯექი და არეულ აივანს მოვავლე თვალი. - ეს მე ვქენი? - თვალები შუბლზე ამივიდა, რვა ცარიელი ლუდის ბოთლის დანახვისას.
ყავა უხმოდ დავლიეთ, ერთადერთი რაც უცნაურ შეგრძნებას მიასმაგებდა ნინას შეცვლილი მზერა იყო, თიქთოს თვალს არ მწყვეტდა და ამავდროულად მზერას მარიდებდა, ამაზე გაბრაზებულმა ყავის ფინჯანი ნაჟარაში ხმაურით ჩავახეთქე და საძინებელში შევედი. ჩანთა გავხსენი და ის იყო ტანსაცმლის ჩაცმა დავიწყე ოთახში ნინა შემოვიდა, კარს მთელი სხეულით აეკრო და ორაზროვანი მზერა მომაპყრო.
- რა ჯანდაბა გჭირს? - შევუღრინე და ჩასაცმელად გამზადებული მაისური სახეში ვესროლე. გაუბედავად გადმოდგა ჩემსკენ რამდენიმე ნაბიჯი, ნიკაპი თითებით დამიჭირა და...

ჰეი აბა როგორ მოგწონთ? რას რასაც ლით სავრაუდოდ შემდეგ თვში? ვიცუ ხო ვიცი ცოტა გუმართავი ტექსტია