მთელი გზა არ მომვილებია ჩემი ანგელოზი.. ძილითაც მხოლოდ ჩემ მკლავებში დაიძინა...ნათლიას კიარა ან ლიკას მეძახდა ან დეს.. დედა არ ვეგონე უბრალოდ დეიდას ამოკლებდა.. მისთვის დეიდა უფრო ვიყავი ვიდრე ნათლია... ჩემი ტლიკინა გოგო...მან დამავიწყა ყველანაირი დარდი.. რომ დაიბადა და პირველად ამაყვანინეს ხელში რაღაც საშინელი მიჯაჭვულობა ვიგრძენი ალბათ ჩემი შვილიც არ მეყავრებოდა ასე ძლიერად... პატრა შავთვალება ანგელოზი იყო... ვერ ვხვდებოდით ეს შავი უძირო თალები საიდან ხანდახან თორნიკე წაიღადავებდა ჩემი შვილი არარისო... მერე სოფი სხვა ოთახში გავიდოდა და ატირდებოდა. ისვე თორნიკე აწყნარებდა ჩემ ლამაზმანს... ამ ყველაფრის გახსენებაში ჩამეძინა და მერე მაქსიმემ გამაღვიძა.
-აეყარენით მოვედით.
-ჩუმად რა ძინავს ნეკას.
-უფს ბოდიში.. მიდი ადი და შენც დაიძინე.. მე ბარგას ამოგიტან და წავალ.
-სად?
-მშობლებთან ვიქნები მე დაგავიწყდა ბათუმელი რომ ვარ?
წარბები ამიწია და მევ გავეკრიჭე.. ბავშვთან ერთად ავედი და დავწექი... დილას ჩემი სიხარულის სუნმა გამაღვიძა... ამ სუნმა დამავიწა ყველაფერი სხვა... წარსულიც, აწმყოც და მომავალიც... მასაც გაეღვიძა.
-დილამცვიდობიცა დე.
-დილმშვიდობისა დეს სიხარულო... აუ როგორი საყავრელი ხარ შეგჭამ ახლა მე შენ.
თავი გავაქნიე ერთიორჯერ და კისერში ვაკოცე. ხელში ავიყვანე და ასე ჩავფართხუნდით პირვერსართულზე ჩემი მისაღებში შესვლა და ყველას ახარხარება ერთი იყოოო. აუ რა უნდათ? მომიშალეს ნერვები.
-ვაიმე....
-რა მჭირს?
სარკეში ჩავიხედე და აი ახლა დაერხათ ამათ. ვიცოდი ვისი გაკეთებულიც იქნებოდა ნეკა სოფის მივაჩეჩ და ქეთის გავეკიდე.
-მოეთრიეა აქ შე ბო/ანდარა ქალო. რა გამიკეთე ეს? .
-გაგპასტე
-გაგპასტავ მანდ თუ მოვედი..
ბოლოს მაინც დავჭირე და ჩემს სააბაზანოში შევათრიე.. მთელო კბილისპასტა დავაცალე თმაზე... და ქვემოთ გამარჯვებული სახით ჩავედი.
-საადაა ტო ჩემი საცოლე?
-სავარაუდოდ ბანაობს.
მხრები ავიჩეჩე.
-რატო დილას ხომ..
აღრ დავაცადე თქმა.
-კი მაგრამ კბილისპასტა დავაცალე თავზე და ყველგან ეგ აცხია.
ამაზე საერთოდ გადავბჟირდით ნეკა ისევ ჩემ ოთახში ავიყავნე გამოვიცვალე და მასაც გამოვუცვალე...
-აბა საბანაოდ მივდივართ მე და ნეკა კარგად.
-აუ ფრთხილად იყავით რა.
-ეეე გოგო შენზე უკეთ მე ვუვლი ნეკას გამასწარი ახლა აქედან წავედით.
-დე..
-ქო ჩემო სიხარულო.
-მაქციც იქება
-დავურეკავ დაიცა დეს პატარავ.
ტელეფონი ავიღე და მაქსის ნომერი მოვძებნე.
-მააააქს.
-პირდაპირ მითხარი რა გინდა.
გავიცინეთ ორივემ
-ზღვაზე გამოხვალ მარტო ვართ მე და ნეკა და მოგვეწყინა.
-ეეე მერე მე ჯამბაზი მნახეთ..
-არა მარა მოდი რა.
-კაი კაი.
გამოვიდა და მერე ნეკამ მთლი სანაპირო მოგვატარა დე დამეტიე აბას გაიძახოდა თან მეც ვცდილობდი ნელა მევლო... ჩემი ანგელოზი... ვიჭერდი და ვკოცნიდი ხალხი კი რაღაცნაირი სიყავრულგარეული მზერით გვიყირებდა. ხელში ავიყვანე და მერე მაქსიმეც მომეხვია ნეკამ კი ორივეს ხელები მოგვხვია.
-მიკალქალთ.
-ჩვენც სიხარულო.
ორივემ ლოყავზე ვაკოცეთ.
მთელი ამ დროის მანძილზე ვგრძნობდი ვიღაცის დაჟინებულ მზერას რომელელიც მთელს ზურგს მიწვავდა. მაინც არ ვაქცევდი ყურადღებას ბოლოს მომეშვა საღამოს სახლში მისულს ნაცნობი ბარიტონი მომესმა არც ამას მივაქციე ყურადღება და ბავშვი დავაძიმე მეც მივუწექი და წამში ინათა მოგონებებმა... ბათუმი ეს სახლი ეს ოთახი და ყვეალფერი რაც აქ მოხდა... ნიკა ჩემი ნიკა მომენატრა.... მაგრამ მას არ ვუყავრდი, როგორც ჩანს... მე ახალი ცხოვრება მქონდა და აქ მისი ადგილი არ იყო... დილას ისე რომ ბავშვი არ გამეღვიძებინა ავდექი თეთრი მაისური შორტი და ბალეტკები ჩავიცვი. ქვევით რომ ჩავედი და მისაღებში შევედი... ვერ გეტყვით რა დამემართა. გავქვავდი. იმ ადგილს მივეყინე. მისი შავი თვალები შევნიშნე, თვალები რომლებმაც ვერ დამინახეს. რა დამავიწყებს ამ ორ შავ სფეროს? ... ხელი ვიღაც ვარდისფერთმიანი გოგოსთვის გადაეხვია ყველა იცინიდა.. ის კი ვერც მამჩნევდა .. ახლა მივხვდი ნინას ძმა იყო ის ნიკა მე რომ სიგიჟემდე მიყვარდა... ის ნიკა რომელმაც მიმატოვა და წამში გამახსენდა ოთხიწლის წინდელი ამბავი...


კარი დაუკაკუნებლად გავაღე და გავიგონე როგორ ელაპარაკებოდა ნინა ვიღაცას.
-ბეტი შეიძლება არასდროს ადგეს მაგ საწოლიდან. ხო მეც ვდარდობ მეც მიყვარს, მაგრამ შენსავით არ ვიქცევი. ამ გოგის სიცოცხლე ჯოჯოხეთად უქციე. ნიკა დებილი ხარ დებილი დაბრუნდი ორ წელი დიდი დროა.. იცი მაინც როგირ ენატრები. სულ შენ ნაჩუქარ სახლშია და გელოდება... უყვარხარ მასზე მეტად ვერავინ შეგიყვარებს ის ვერ დაგელოდება. მისთვის ტანჯვააა შენი ლოდინი. და შეიგნე, ეს გოგო არ იმსახურებს მთელი სიცოცხლე ტანჯვაში გაატაროს. ჩემი ლამაზი და ხალისიანი გოგოსგან არაფერიაღარ დარჩა. არ ჭამს, არ ძინავს, ტირის. სულ ფანჯარასთან ზის და გელოდებ... მუდამ მუსიკააქვს ჩართული და ოთახშიაშეკეტილი. იცი რა ან ახლა დაბრუნდი ან აღარასდროს.
ყურმილი დაკიდა და მეც სახლში შევედი.

მერე ყველა კარგი და ცუდი მოგონება გამახსენდა.. მეხსიერება დამიბრუნდა. ის ვარდისფერთმიანი გოგო ის გოგო იყო ფოტოებიდან... ელდა მეცა... ზემოდან ნეკას ხმა გავიგე.
-დეე
და ატირდა.
-მოვდივარ დე არ იტირო.
კიბეებზე ავირბინე და ბავშვი ხელში ავიყვანე... ჩემი სიყავრული ჩემი ერთდერთი... ეს ბავში იყო ჩემი ცხოვრება... ვიტირე მასზე ჩახუტებული ვტიროდი. მერე ჩავაცვი და გარეთ გავიყვანე... ვსეირნობდით ბავშვი ხელშ მეჭირა... მეტლიკინებოდა
-დე. ლატო ქალ ცუდ ქაციათზე.?
-ვიღაც ცუდი ძია დავინახე.
-მელე ვთემოთ.
გდავიხარხარე და ჩემი გოგონა მივიკარი...ძლივს დალაგებული ცხოვრება ამირია მოვიდა და ისევ ყველაფერი გაანადგურა... სახლში რომ მივედით ნეკა წინ გაიქცა და ანდრეს კალთაში ჩაუხტა..
-ძია მე დედიმ გამაცეილნა.
ზოგჯერ ასე მეძახდა.მერე ნიკას გადახედა ნიკამაც მუხლებზე დაისვა ნეკა. და ლოყები დაუკოცნა
-ვაიმე რა საყვრელი გოგო ხარ აბა სადარი შენი დედი.
-ით.
ხელი ჩემკენ გამოიშვირა და ნიკასაც სახე მოენგრა როცა მისი დედი მე ავღმივჩნდი...მეც გავფითრდი და სასწრაფოდ ნეკას ვეცი რასაც ქვია ხელიდან გამოვგლიჯე ის ვარდისფერთმიანი გოგო გაშტერებულიმიყურებდა.
-უნდა დავაძინო.
ოთახში ავიყვანე და საწოლზე დავაწვინე მერე ისევ ქვევით დავბრუნდი და მაქსიმეს გვერდით დავჯექი მანაც ხელი წელზე მომხვია.. ნიკა თვალებით მჭამდა მერე მეც შევხედე და არ ვიცი რა დამემართა, ძალიან მოვითენთე და დარწმუნებული ვარ სახეზე ფერიც აღარ მედო.
-საყვარელო კარგად ხარ?
-აუ მაქს გავისეირნოთ რა.
-წამოდი.
სოფის მესიჯი მივწერე ბავშვზე არ ეთქვა რომ მისი იყო და ყველასთვის ეთქვა..
-ლიკა არ ხარ კარგად სულ გაფითრებული ხარ.
-აუ მააქი რაღაც უნდა გითხრა.
ყველაფერი მოვუყევი ისიც რაც დღეს გამახსენდა.
-მაგ ტიპს უყვარხარ და მოდი ვაეჭვიანოთ.მე უკვე კარაგხანია მივხვდი რომ არ მიყვარხარ, როგრც გოგო უბრალოდ მეგობარი ხარ. ძალიან კარგი.
-მოდი. ამაღამ ჩემთან დარჩები.?
-კი. სანამ აქ იქნება დავრჩები.
-აუ მადლობა მაქსი.
-მე შენ ისე არ მიყვარდი თურმე რომ ამდენხანს გაეძლო სიყავრულს და მეგობრები ხომ ვიქნებით.? ის რომ ოდესღაც მიყავრდი არ ნიშნავს, რომ შენი ბედნიერება არ მინდა. შენ თუ ბედნიერი იქნები მეც ბედნიერი ვიქნები.
-რეებს მეკითხები შე დებილო.
გამიხარდა რომ მისთვის ტკენა არ მომიწევდა
-წამო გასართობ პარკშ.
გზას ფეხით გავუყევით. მე და ჩემი წამოვლა კითხვები რა მოკლედ.
-მაქს?
-ხო
-იმ დღესვე კესანები რომ მაჩუქე ეგ რატომ გააკეთე. ანუ საიდან იცოდი რომ მიყვარდა.?
-არ მომკლავ?
-არა.
-კაი მოკლედ იმ დღემდე ერთი კვირით ადრე დაგინახე და ყველაფერი გავარკვიე შენზე. მერე ის ინციდენტი მოხდა რა და სორი. მაგ დღეს მართლა ვერ დაგინახე. რაც შეეხება კესანებს იმ ერთი კვირის მანძლზე სულ გეკეთა ეგ ყელსაბამი.. ნიკამ გაჩუწა არა?
-ეგრეა.
ბევრივიხალისეთ და სახლშ გვიან დავბრუნდი. მაქსი ჩემთან ერთად დაწვა შუაში მოვიქციეთ ნეკა და დვიძნეთ. რადგან ჩემი მუცლის მონობა იცოდა ნაპირზე მე დავწექი კედლისკენ კი მაქსი. ღამე გამეღვიძა მშიოდა ავდექი და სამზარეულოშ ჩავედი.. უკნიდან ფეხის ხმა გავიგე.
-ესეიგი დედი არა?
-ვინ ხარ?
-წესით უნდა დამლოდებოდი.
-ნიკა?
-ხო ნიკა ვარ შენ კი არასდროს ასრულდებ პირობას. დედი არა? გათხივდი და შვილიც გყავს ხო?
მისმა სიტყვებმა მატკინა.
-ნიკა ბერიძე. ეს შენ აღარ გეხება. არ არის შენი საქმე უკვე მე ვის გავყევი ცოლად და რაქვია ჩემ შვილს. ან მყავს თუ არ..
-როდიდან? როდიდან აღარ გიყვარვარ?
იმხელაზე იღრიალა გული გამისკდა ვიგრძენი თვალებზე მოწოლილი ცრემლები, სიბნელეს ვუმადლოდე თვალებმა რომ არ გამყიდეს.
-იმ დღიდან როცა ოთხი წელი ისე გავიდა არც შემხმიანებიხარ, არ ვიცოდი როგორ იყავი გასაგებია?ახლა მე მაქსი მიყვარს და მასთან ბედნიერი ვარ შეიგნე...
-იტყუები.
-უკაცრავად?
-მაქსიმე არ გიყვარს
-არხარ შენ ნორმალური ის ჩემი ქმარია და რათქმაუნდა მიყავრს.
გვერდით ჩავუარე და ოთახში ავედი.. ნეკას გაუღვიძა და ტიროდა.
-მოვედი დეი
-დედიდა.
-ჩემი სიყავრული.
დავწექი და ნეკა ზემოდან დავიწვინე. დილას გაღვიძებულს ნეკა რომ იქ არ დამხვდა საშინლდ შმეშინდა... მის მშობლებთან მოლაპარაკებული ვიყავი სანამ ბათუმში ვიქნებოიდით ნეკა სულ ჩემთან იქნებოდა და მე მივხედავდი. და ისინიც დამპირდნენ ეგრე იქნება და ჩვენ ერანეთს მოვესიყვრულებითო. ახლა კი ნეკა ჩემთან არ იყო... მაქსი საწოლის მეორე კიდეზე იწვა... მთელი ოთახი მის ძებნაში მოვიარე არსად არ იყო... გამჭირვალე პენუარის ამარა ჩვირბინე კიბეებზე და ნეკას ხმაც გავიგე.
-ცემ დედი გიკალს ანუ?
-ხო მე შენი დედი მიყვარს.
-დედიც ლო მაქცი უკალს.
-მეც ვუყავრვარდედის.. იცი რა ძან მიყვარს შენი დედი...
მისაღებშიშევვარდი და ისევე ხელიდან გამოვგლიჯე ნეკა. ბავშვს ვიხუტებდი და არცისე მოკლე ქერა თმაზე ვეფერებოდი... მანაც კისერზე მომხვია ხელები... ისეთი პაწაწინა და საყავრელი იყო ალბათ საკუთარი შვილიც არ მეყავრებოდა ასე..სახელიც კი მე შევურჩიდ.. ნეკა რა ლამაზი სახელია არა? რამდენიმე ასო და მართლაც ოცნებაა. ჩემი ოცნება და სიყავრულია ეს ბავშვი
-აღრასოდეს... აღარასოდეს წაიყვანო ბავშვი მაშინ როცა მძინავს... საერთოდ არც კი მიაკარო შენი ბინძური ხელები ნეკას გასაგებია... გასაგებია შენთვის.
-რა დაგიშავე გოგო ნორმალური ხარ?
ოთხში მაქსი შემოვიდა.
-მაქს ოთახში აიყვანე ბავში ამასთნ მაქ სალაპარაკო და მერე მეც ამოვალ.
-კარგი ძვირფასო. მოვიდა და ისე მაკოცა ნებისმიერს აერეოდა ტუჩებში კოცნაში.. ნიკას დაჭიმული ძარღვები დავინახე, ცოტაც და აფეთქდებოდა....
-ნუ მაიმუნობ და ადი მეც ამოვალ.
გავიცინე და ორაზროვნად ჩავუკარი თვალი. ამაზე ვარესად გაბრაზდა, როგორც კი გავიდა მაქსიმე კარი მიხურა და გასაღებით გადაკეტა.
-რას აკეთებ?
-გკეტავ.
-რას შვები უკაცრავად?
-უნდა ვილაპარაკოთო და ხელი რომ არ შგვიშლონ.
-ხო რაც შეხება შენ კითხვას რა დაგიშავე გითხრა რა დამიშავე?
-6წელი მაიძულე შენგან შორს ყოფნა.. ამსი დედაც ოთხი ტანჯული წელი მოგსტიროდი ბოლოს გამოჩნდა მაქსი ცხოვრება თავისით დალაგდა მერე ნეკა გაჩნდა და მასზე ძვირფასი ადამაიანი არ მყავს.. ახლა კი ჩნდები ჩემს ძლივს "დალაგებულ" ცხოვრებაშ და მეუბნები უნდა დამლოდებოდიო... ნუ მიყურებ მაგ სახით გამახსენდა ყველაფერი გამახსენდა.... იცო რა დამიშავე..? მიღალატე.. მომატყუე... სხვა ქალთნ წახვედი თან მეორეჯერ... ისევ ბეტისთან წახვედი, ისევ მასთნ მე კი ისევ დამტოვე... შენს გამო ექვსი თვე დამავიწყდა...შენს გამო ავარია მომივიდა... ყველაფერი შენი ბრალია... ცხოვრება მაინც და მაინც მე დამცინის ასე მწარედ...შენს გამოა ეს ყველაფერი. ბევრი რამე დამიშავე. ცხოვრების ოთხი წელი დამაკარგვინე უაზროდ... იმედი მომეცი რომ დაბრუნდებოდი... წახვედი და დამტოვე... ახლა კი მეუბნები დამლოდებოდიო... ბეტი დაგელოდოს სიცოცხლის ბოლომდე... მე ვერა.სულ შენ ვერ დაგელოდები.
-რაში დაგჭირდა ეს ტყუილი? ...ვიცი რომ სოფის და თორნიკეს შბილია. მაქსიმე კი შენი ქმარი არაა. კარგაი ყველაფერი რომ გახსოვს. რაც შეეხება ბეტის ის ჩემი....

ჰაჰა გადავწყვიტე შემდეგ თავშ გითხრათ ეს უძალიანესად საინტერესო და შოკიპიკიპანიკა ამბავი. მოკლედ რას ელით? რაც შეეხება ფოტოს მთლად ისეთი არაა როგორიც მინდოდა და ბოდიშით.