-არვიცი რას ვიზავ, უბრალოდ ძაალიან მეძინება-ტელეფონზე ველაპრაკები ანდრიას და ფანჯარას ვკეტავ.
-დაიძინე მაშინ, ტკბილი სიზმრები ძვირფასო.
-შენც ანდრიაა.
მინდოდა მეთქვა მიყვარხართქო მაგრამ გამითიშა. ასე არასდროს მოქცეულა ხანდახან ამას თვითონ მეუბნებოდა, ან მელოდებოდა მე როდის ვეტყოდი ახლა კი გათიშა ისე რომ არც თვითონ უთქვამს და არც მე დამელოდა. ნეტავ ხო კარგადაა? ერთი საათი ვლაპარაკობდით და არაფერი უთქვამს რაღაცას მიმალავდა. ამაზე ფიქრებში ჩამეძინა.

ტყე ბნელი ჩრდილები, არსაიდან ნათელი და კივილი, ვკივივარ ბოლო ხმაზე. მანქანა და მისი ფარების შუქი თვალს მჭრის, ვუახლოვდები მანქანას და დაბურულად სჩანს ქერა ბიჭის სახე, მაგრამ სიზმარშიც კი ვხვდები რომ სანდროა მივრბივარ ვეხუტები და შვებას ვგრძნობ.
-ანნიიი.... ანიიი ირაკლი მოვიდა ანიი...-დედაჩემი ჯანჯღარით მაღვიძებს.
-ავდგები ხოოო....-თავს კვლავ ბალიშზე ვდებ და ძილს ვაგრძელებ მაგრამ ფეხებზე მქაჩავს ვიღაც და მხარზე მისვავს.
-შენ ირაკლი არ ხარ.... ვინ ხარ?-არავინ მცემს ხმას-ჰეიი ცოტა ნელა მაინც იარე. გამოცვლა მაინც დაგეცადა?!
მანქანა ვიცანი.
-საანნდრროოოო... დროზე დამსვი შენ ხო არ გაუბერე? პიჟამათი სად მიგყავარ შე იდიოტო, კრეტინო ამაზრზენო იდიოტო.
სანდრო მძღოლის ადგილს იკავებს და მანქანას ქოქავს.
-მივალთ და გაიგებ.
ძაალიან დიდ ხანა მივდიოდით და ხმას არ ვიღებდით, ჯანდაბა იქ დავბრუნდით სადაც მეგონა რაღაც დაიწყო. სანდრო მანქანიდან გადადის და ირგვლივ ყველაფერს ათვალიერებს.
-აქ რატომ მოვედით?
-არვიცი... დილით გავიღვიძე და შენთან წამოვედი, უბრალოდ მომინდა აქ მომეყვანე.
-ჰო ისევ.. რომ შენი სიყვარული დამაბრალო და თოჯინასავით მომექცე.
-ჰეიი...- სანდრო მომიახლოვდა ჩემი სახე მის ხელებში მოაქცია.-შენ სათამაშო არ ხარ, არც არასდროს ყოფილხარ, უბრალოდ ვხვდებოდი ჩემში კარგს ხედავდი, ვერ გეუბნებოდი არ გეცადა ჩემში კარგის დანახვა, თავი შეგაძულე რომ არ დამეკარგე. ჯანდაბა აქამდე ყველა გოგო უბრალო გასართობი იყო, რამდენჯერმე ვაკოცებბდი და მერე სხვასთან ვიყავი, იმ საღამოს შენ გამოჩნდი და თავს დაესხი ჩემს ტვინს, გოენბიდან ვერ გიგდებდი, ნიასადმი გრძნობები ნელდებოდა, შენი დანახვისას გული უფრო ჩქარად სცემდე ვოდრე მანამდე, პირვლად ვიგრძენი ვიღაც მიყვარდა... ჯანდაბა სათამაშო როგორ უნდა ყოფილიყავი... ჩემი სიყვარული უფრო გერქვა... მერე... მერე იმ ნაბ//ვარს შეურიგდი.. ჯანდაბა ეს რატომ გააკეთე? დაგავიწყდა გული როგორ გატკინა? ბევრს არაფერს გეტყვი, ამ ადგილას მინდა გითხრა ჩემს საყავრელ ადგილას რომ ძაალიან მიყვარხარ ანი.. უშენოდ მიჭირს, გთხოვ რამე თქვი.
იმ წამს რას ვგრძნობდი ვერ ავღწერ.. უბრალოდ არ შემიძლია, ვიცი რომ მიყვარს მაგრამ ჯანდაბა ის ხომ ნაბ//ვარია მას როგორ ვენდო, არა არ შეიძლება.
-წავიდეთ.
-მხოლოდ ამას იტყვი?
უსიტყვოდ მოვშორდი, თვალზე მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე და მანქანაში ჩავჯექი.
უკან დავბრუნდით მთელი გზა ხმა არცერთს ამოგვიღია, მე გულგატეხილი ვიყავი, იმ წამს ისიც ასე იყო მაგრამ მაშინ ამას ვერ ვხვდებოდი...

როცა გავიღვიძე თეთრ შუქს ვხედავდი...
-გადასხმა-ახალგაზრდა ექთანის ხმა მესმოდა.
-გოგონა 19 წლის მცირე ტვინის შერყევა და შუშის ნამსხვრევი ლავიწის მეორე ძვალთან.
ისევ გონებას ვკარგავ...

-ჰეიი... როგორ ხარ პატარავ..- აცრემლებულ დედის შეხებას ვგრძნობ.
-კარგად მაგრამ... რა ჯანდაბა მოხდა...
-შენ რა არ გახსოვს?-ირაკლი ახლოს მოდის და დედაჩემის გვერდით ჯდება.
-ჯანდააბა მეტყვით?
ექიმი შემოდის და მსინჯავს.
-ექიმო რატომ კითხულობს რა მოხდა?
-ავარიის დროს თავი კარებზე აქვს მირტყმული მცირე მეხსიერება აქვს დაკარგული გასული 1 წელი საერთოდ არ ახსოვს. კადრებს მალე აღიდგენს მაგრამ იმ 1 წელზე არაფერი მოუყვეთ, აუცილებელია თვითონ გაიხსენოს და გონება ძლიერ არ დაღალოს... წინააღმდეგ შემთხვევაში გართულებები ცუდად დამთავრდება.
ექიმი ოთახს ტოვებს.
-ვერაფერი გავიგე რა მოხდა.
-ავარიაში მოყევი ძვირფასო.
ამ დროს პალატაში სპორტულებში გამოწყობილი მაღალი ქერათმიანი ბიჭი შემოდის...
-როგორ არის?- ირაკლის მისკენ იწევს და ქეთი აჩერებს.
-შენ როგორ ხარ?
-მხოლოდ ხელი მაქ მოტეხილი. ის როგორაა მეტყვით?-ხმას უწევს უცნობი და ჩემსკენ მოდის მაგრამ ირაკლი აჩერებს.
-გავლილი 1 წელი არ ახსოვს, ანუ არც შენ მხოლოდ უბედურების ეპიცენტრი... ანდრიასთან დაშორება. არ გაბედო და მისი ცხოვრება არ არიო, როდესაც გაიხსენებს ისედაც ინერვიულებს, ახლა იყოს ბედნიერი ის ამას იმსახურებს...
-ანუ არ ახსოვს?..
-სანდრო გთხოვ...
სანდრო... ამ სახელზე გონებაში უცებ ცისფერმა თვალებმა და ღიმილმა გაიელვა, ჩემს სახეზე შეხებამ სახე ბუნდოვანი იყო... მხოლოდ თვალები ღიმილი... შეხება..."ანი მიყვარხარ"... გონება დავკარგე...

როდესაც გავიღვიძე ღამე იყო.. ჩემს გვერძე საწოლზე დედას ეძინა... ისევ იმაზე ვფიქრობდი... სიტყვებზე "ანი მიყვარხარ" ალბათ ის იდიოტი ანდრია რომ მეუბნებოდს, მაგრამ ანდრიას თაფლისფერი მოაშავო თვალები აქვს... ეს კი წყალივით კამკამა ფერებიი... ღიმილი ასეთი ღიმილი ანდრიას არ ეკუთვნის.... ივნისის მცხუნვარე მზე, დილით ჩემს ფანჯარას მოსდგომოდა და თვალები ახალგახელილი მქონდა როდესაც პალატაში იდიოტი შემობრძანდა...
-ჩემო სიცოცხლე...- ანდრია ხელზე მკოცნის მე კი ეს ხელჯ უხეშად გამოვწიე და თავში ჩავარტყი
-შე იდიოტო გაეთრიე აქედან...- დედამ გაიყვანა ანდრია და პალატის კარებთან რაღაცას ეჩურჩულებოდა... რათქმაუნდა ვეცადე მომესმინა მაგრამ ამაოდ...

-საღამოს გაგწერენ ჩემო ლამაზო...
-დედა რა ხდება? ვიბნევი.. ვიღლები და გული მიმდის.
-ეს ავარიის ბრალია დე. გაგივლის მალე გაივლის-დედა გულში მიკრავს და მის გულისცემას ვგრძნობ. დედა ის ისეთი მზრუნველია როცა საქმე მე მეხება.. რაც მამა დავკარგეთ ის იყო ჩემი ყველაფერი, მის გარეშე როგორ უნდა ვიცხოვრო არ ვიცი, ჩემი ცხოვრების აზრი და იმედი დედაა.

საღამოს 7 საათი იყო როდესაც ირაკლიმ ხელში აყვანილი დაბლა ჩამიყვანა და მე და დედა მის მანქანაში ჩაგვსვა. ღვედი მისი ხელით შემიკრა და სახლში წაგვიყვანა..

ქეთის და ჩემს დანარჩენ მეგობრებს სახლი გაელამაზებინათ ჩემი საწოლის თავზდ წარწერა იყო (ანი გილოცავთ სახლში დაბრუნებას). მთელი დღე ვიწექი და ინსტაგრამს ვსქროლავდი. ფანჯარაზე კაკუნის ხმამ შემახტუნა წამოვდექი და ის ბიჭი დავინახე სავადმყოფოში რომ მიკითხა... ზუსტად ის თვალები ქონდა რომელსაც ყოველი თავლების დახუჭვისას ვხედავდი, ჩემი დანახვისას ის ღიმილი აღებეჭდა სახეზე, რომელსაც გონებიდან ვერ ვიგდებდი. ფანჯარა გავაღე.
-იცი უცნობო რომ ამ სახლს კარები აქვს?-სიცილით ვკითხე და გზა გავუთავისუფლე შემოსასვლელად.
-შენამდე მოსაღწევად უფრო გმირული გზა ვარჩიე.
-ვინ ხარ? მაპატიე არ მახსოვხარ ალბათ ამ წელს გაგიცანი, მართლა დიდი ბოდიში ხომ იცი რაღაც ნაწილი არ მახსოვსს- დამწუხრებული კვლავ ვწვები და უცნობს გვერძე ვისვავ.
-არაუშავს ერთად გავიხსნებთ- მისი ეს სიტყვები ულამაზესი იყო, ხელი მომკიდა და რაღაც სასაცილო ამბებს მიყვებოდა რაც თავს გადაგვხვდა.
-იქნებ ამოღერღო რა გქვია?
-ალექსანდრე.. მეგობრები სანდროს მეძახიან...
-და რაც მომიყევი ეგ ამბები ჩვენს სკოლაში ვინ ვის გაუეკთა?
-გიომ ლიზას.
-რა სობოროტეა გიომ ლიზას ბიუსჰალტერი სახალხოდ გამოჭიმა? იდიოტი... მე რომ ეგრე გამიკეთონ უარეს ვიზავ..
-ქენინკიდეც.
-რა?
-არაფერი არაფერი.
სანდრო მეხუტება და თავი მის მკერდზე მიდევს.
-შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ... კარგიცაა თუ არ გახსოვარ.. თავს ისე გაგაცნობ გულს არ გატკენ.
-რატომ გეჩხუბა ირაკლი?
-ოპ... ექიმმა თავისით უნდა გაიხსენოსო...
- ჰო ბოდიში..
-შენგან ბოდიში? ვავავა.. მგონი ასე უფრო მომწონხარ- სიცილით ამბობს და კვლავ მის მკლავებში მაბრუნებს.