ამ ორი სიტყვის გაგონება საკმარისი აღმოჩნდა, რომ გონება დამეკარგა. თვალები ძლივს - ძლივობით გავახილე და ჩემს წინ მჯდარი ბეტი დავლანდე ტიროდა და თან იცინოდა.
-ბეტ... ბეტ მისი ცხედრის ნახვა მინდა ამაყენე გთხოვ.
წამით დაიბნა მერე კი ადგა და გამიცინა. საწოლზე ჩამოჯდა და ძლიერად ჩამეხუტა.
-ნიკა გადარჩა არ მომკვდარა გესმის?! არ მომკვდარა გადაარჩინეს... ნუ ღელავ სიხარულო.
უბედნიერესი ქალი ვიყავი... გადარჩა ჩემი ერთადერთი სიყვარული გადარჩა და რაღაც ძალიან დიდი სითბო ჩამეღვარა გულში... რამდენი გადავიტანეთ! . რამდენი ვიბრძოლეთ! ... რამდენი ვიტანჯეთ! რამდენჯერ მოგვნატრებია ერთმანეთი! ტკივილამდე და რამდენად დიდი იყო ჩვენისიყვარული 8წელს რომ გაუძლო. რამდენი 13დეკემბერი გავატარე მის გარეშე და მან კი რამდენი16 ნოემბერი უჩემოდ. რამდენი ვალენტინობა გავატარე უმისოდ. რამდენი ზამთარი გადვლახე მის გარეშე.ჩემი საყვარელი დროც კი უაზრო და ულამაზო მეჩვენებოდა მის გარეშე. ზამთრის შვილს ეს დრო დიდი ხანია შემძულდა... მისი სილამაზე უკვე მტვრად იყო ქცეული მერე კი დამიბრუნდა ის ვინც სიგიჟემდე მიყვარდა და მიეცა აზრი ყველაფერს. ზამთარმა თავის სილამაზე დაიბრუნა, მისი სიცივე სითბოდ გადაიქცა და ისევ ისე მოუთმენლად ველოდი ზამთარს, მაგრამ პირველივე ზამთრის დასასრულზე ის დაჭრეს... ახლა როცა ის კარგად იყო და მის სიცოცხლეს საფრთხე არ ემუქრებოდა, ეს ზამთარი საოცრად თბილი მეჩვენა.
დრო გადიოდა... სამი თვე ყოველდღიურად ვაკითხავდი და ვუყვებოდი რახდებოდა... საშინელება იყო მის უძირო შავ თვალებს რომ ვერ ვხედავდი. სამი თვე კომაში იყო და ნელ- ნელა მანადგურებდა ეს ფაქტი.
ერთხელაც.:
ნიკასთან მივდიოდი, საავადმყოფოში შევედი და უეცრად ყველაფერი დატრიალდა, მალევე ვიგრძენი ძლიერი დარტყმა და ბოლო რაც გავიგე ექიმების ყვირილი იყო. გონს რომ მოვედი სწორედ იმ წამს შემოვიდა ექიმი.
-გამარჯობა გაიღვიძე?
-დიახ.რა მომივიდა.
-გული წაგივიდათ.
-ამ ალბათ გადავიღალე შემიძლია წავიდე?
-როგორც კი წვეთოვანუი ჩიცლება. მაგრამ მთლად გადაღლის ბრალიც არ არის.
-რა მჭირს?
ხმა გაიმტყდა და სადც იყო ავტირდებოდი, იმედი მქონდა რაიმე საშნელება არ მჭირდა, იმედი მქონდა ნიკას ცოცხალი და უვნებელი დავხვდებოდი.
-ნუ ღელავთ ისეთი არაფეტი რაც 6თვეში არ გაგივლით.
დავიბენი. სასწაულად დავიბენი და ექიმმა ეს შენიშნა.
-ვერ.... ვერ მიგიხვდით... რას გულ.. გულისხმობთ?
ენა მებმოდა და თვალრბიდა ცრემლები მდიოდა.
-გილოცავთ სამი თვის ორსული ხართ.
ბედნიერება და სევდა ერთიანად მომაწვა... აი ახსნაც რატომ. ვჭამდი ამდენს, რატომ. ვიყავი მუდმივად დაღლილი და 9ზე რატომ ვიძინებდი. რატომ მქინდა საშინელი რეაქცია ალკოჰოლის სუნზე... და აი ისიც ჩემში პატარა არსება ცხოვრობდა რომლისთვისაც მე უნდა მიმეხედა. ჩემი და ნიკას სიყავრულის ნაყოფი... არსება რომელიც უკვე საშინლად მიყვარდა. პატარა სხეული რომლის მიმართაც უკვე უდიდეს მიჯაჭვულობას ვგრძნობდი... და მიკვირდა როგორ ვიყავი ორსულად. წლების წინ მოხდა ისე რომ. მივეიდ ექიმთან და მითხრა ვერასდროს გავაჩენდი შვილს. ახლა კი საყავრელი კაცისგან ველოდი ბავშვს რომელიც ჩემ სამყაროდ იქცეოდა.
-დარწმუნებული ხართ?
-დიახ დარწმუნებული ვარ.
გამეცინა ექიმიც გავიდა და დავრჩით მე და ჩემი ციცქნა შვილი. წვეთოვანი რომ ჩიცალა ავდექი და ნიკას შევაკითხე პალატაში.სავარძელი საწოლთან ახლოს მივაჩოჩე და შიგ ჩავეშვი. ხელს ხელზე მაგრად ვუჭერდი და სიცილით ველაპარაკებოდი.
-იცი? იცი... სულ მალე... სულ რაღაც 6თვეში პატარა საყვარელი შვილი გვეყოლება.. შენ მინდა დაგემსგავსოს... შენსავით ძლიერი იყოს, შენსავით სიმპაყიური, შენსავით ერთგული, შენსავი შავი უძურო თვალები ჰქონდეს. შენსავით კარგი იყოს. ჩემსავით შეეძლოს საყვრელი ადამიანის ლოდინი, ჩემსავით საყავრელი გაბუსხვა იცოდეს. ჰაჰაჰაჰაჰაჰ მომენატრე, სიგიჟემდე მომენატრე ნიკა ისე მომენატრე რომ სული მტკივა. იმედი ნახავ შენს შვილს და ისე არ წახვალ ამ ქვეყნიდან მისი ნათქვამი მამიკო არ გაიგონო, მისი ნაბიჯები ვერ დაინახო, ხელში ვერ აიყვანო, ვერ უთხრა როგორ გიყავრს, ერთად არ მოვუყვეთ ჩემზე და შენზე, ნუ მიგვატოვებ, უბრალოდ არ დაგვივიწყო...
ავდექი და წამოვედი. მთელი თვე მასთან ვიყავი ჩვენს შვილზე ვუყვებოდი... ზაფცულის მიუხედავად მუცლის დასამალად დიდ ფართხუნა ზედებს ვიცმდევდი ასე გავიდა კიდევ ერთი თვე. იმ წყეულ დღეს სამზარეულოში ვიყავი და "ყიყლიყოს" ვაკეთებდი. სიმართლე გითხრათ მძულდა ეს საჭმელი და ბავშვობაშიც კი არ ვაკარებდი პირს ახლა კი ჩემი ხელით ვაკეთებდი... მამიდა შემოვიდა
-რას აკეთებ?!
-"ყიყლიყოს" გინდა?
-ლიკა ხო კარგად ხარ მამი? ცხოვრებაშ არ გიჭამია ორგანულად გძლს და ახლა რამ გაგაცოფა ასე უცბად რომ მოგინდა?
-რავი მომინდა
მხრები უდარდელად ავიჩეჩე და საჭმლის კეთება დავასრულე. თეფშზე გადმოვიღე და გემრიელად ვჭამდი ამ ჯერად ანდრეამ რომ შემომისწრო.
-ლიკა? მამი ახლა ეს "ყიყლიყოს ჭანს თუ მეჩვენება?
-არა არ გეჩვენწბა ნამდვილად ჭამს
სასწაული აღფრთოვანება გამოიწვია იმან რომ საძლველ საჭმელს ვჭამდი. არა რა რაღა ეს მოუნდა ჩემს ანგელოზს? ღორმუცელა.
ანდრეა წავიდა და სახლში მხოლოდ მე და მამიდა დავრჩით.
-მამი რა გჭრს სულ ჭამ და სულ გძინავს რაიყო დეპრესიაშ ხარ.
-ეგღა მაკლია დეპრესიაში ვიყო. დეპრესიაში კაირ ვარ შია ჩემ პატარას.
ბოლოს მივხვდი რაც ვთქვი და სასწრაფოდ ოთახში შევიკეტე.მამიდა ძალიან ტრადიციული იყო და სძაგდა ქორწინების გარეშე შვილის გაჩენა და ბიჭთან დაწოლა. აი ახლა მივხვდი რა ჩავიდინე როდესაც ვთქვი ჩემ პატარას თქო 2წუთში მამიდას კივილმა გამომიყვანა ფიქრებიდან
-ლიკაააა გამოეთრიე სასწრაფოდ.
"რაც მომივა მომივა ადრე თუ გვინ ხო მაინც გაიგებდა? მუცელი რომ გამეზრდებოდა ხომ ვეღარ დავმალავდი? ჯობია გვაიდე"
კარი გავაღე და მისაღებში გავედი.
-ლიკა წეღან რა თქვი?
-ეგღა მაკლია დეპრესიაში ვიყო თქო.
-მაგის მერე
იკივლა და მაგიდას მუშტი დაარტყა.
-დეპრესიაში კიარ ვარ ჩემ პატარას შია
სიმშვიდეს ვიანრჩუნდებდი და ამით მის ნერვებზე ვარესად ვთმაშობდი.
-რა პატარას გოგო სულ გაგიჟდი?
-არა რა გავგიჟდი აგერ ოთხი? ხო ოთხი თვის ორსული ვარ.
გაცოფდა გაცეცხლდა მე კი უკვე ნერვები მღალატობდა.
-რას ქვია ორსულად ხარ?
-რას ნინო და იმას რომ პატარა ბერიძეს ველოდები სულ მალე.
-შენ გოგო ვაფშე გააფრინე? იმბიჭთან იწექი? ნიკასთან იწექი?
-კი ნინო ვიწექი და მუცლით მის სისხლს და ხორცს ვატარებ გასაგებია? და ამას ვერ შცვლი.
ვიკივლე და გავბრუნდი რომ ოთახში შევსულიყავი.
-როგორცკი ორშაბათი მოვა ექიმთნ წავალთ და მაგ ბავშვს მოიშორებ მე მას შვილიშვილად არ ვაღიარებ... მაგ ნაბი/ჭვარს არ მივცემ უფლებას იცოცხლოს და ჩვენი სახელი შეარცხვინოს.
გული საშინლად მეტკინა მისი სიტყვების გაგონებაზე. ჩემი შვილი არ მოკვდებოდა. მას არ მოვიშორებდი,მკვდრის დედა არასდროს გავხდებოდი.
-არა! არ მოგცემ უფლებას ჩემს საოცნებო შვილს რაიმე ავნო. არავითარ შემთხვევაში. უფლებას არ მოგცემ მოკლა გასაგებია.
ბოლო სიტყვები რომ. ვთქვი ერეკლე შემოვიდა.
-რა ხდება დედა. ლიკა ვისი მოკვლის უფლებას არ მისცემ დედას? რა ხდება ამიხსენი ნინო.
-შენმა სასახელო ბიძაშვილმა აგიხსნას რაც ხდება.
-ლიკა რა ხდება?
მისი ხმა მაღალი და მკაცრი იყო.
-ჯერ ერთი ნუ მიყვირო და მერე მეორე ის ხდეა რომ ორსულად ვარ ნიკასგან და ნინოს უნდა რომ აბორტი გავიკეთო.
თვალებიდან ცრემლები წყალივით მდიოდა. ერეკლემ კარგად იცოდა რაც მითხრა ექიმმა ანუ შვილი რომ არ მეყოლებოდა და სახე გაუბრწყინდა.. ხელები ფეხებზე შემომხვია და მაღლა ამწია თან მატრიალებდა. ბოლოს დამსვა.
-აეეე ბიძია გავხდები... რა მაგარია... ჩემი სიყავრული დედიკო... როგორ მიყავრხარ აუ ბიჭი თუ გეყოლა ერეკლეს ხო დაარქმევ.
- მასხარა ხარ რა მ ა ს ხ ა რ ა... რავი ვიფიქრებ შეიძლება დავარქვა.
ხელი ნიკაპთან მივიტანე და ჩემი სამსახიობო ნიჭი გამოვავლინე
-კაი რა დაარქვი.
-ეეე ხო კაი მარა გოგო თუ იქნა არ მითხრათ ეს დაარქვი ის დაარქვიო არჩეული მაქ უკვე
მამიდა გამოშტერებული გვიყურებდა ბოლოს და ბოლოს ამოიღო ხმა და დაგგვესლა თვის შხამით.
-ოეეე ტყუილად არჩევთ მის სახელს ის არ დაიბადება.
ერეკლე აფეთქდა და ზურგსუკან დამიყენა.
-რასქვია არ დაიბადება?
-იმას რომ ის აბორტს გაიკეთებს.
-არავითრ შემთხვევაში. ეს ბავში მისი ოცნებააა. შვილი მისი სიცოცხლეა.. და ეს ბავშვი დაიბადება იმიტომ რომ შენ არ იცი როგორ უნდოდა ლიკას შვილი.
-დაქორწინებულიყო და მერე გაეჩინა
-ვერ ხვდები ხომ ნინო? ლიკას ექიმმა უთხრა რომ შვილი არასდროს ეყოლებოდა შენ კი გინდა ეს ბავში წაართვა. ჩემზე რომ ვინმეს ეთქვა აბორტი გაიკეთეო გაიკეთებდი?
-გავიკეთებდი თუ უკანონო იქნებოდი
ავფეთქდი რასაცქვია ცეცხლებს ვყრიდი ასეთი შუგნებელი რატომ იყო.
-ამის დედაც... ამის დედაც ნინო. უკანონო ბავშვი არ არსებობს. ყველა ბავშვი კანონიერი რომელიც ჩნდება.. არ არსებობს უკანონო და კანონიერი შვილი და ჩემი შილი არ არის ნაბი/ვარი რომელიც უნდა მოვიშორო... რა უნამუსო ხარ... ჩემი შვილი სიკვდილის არ იმსახურებს. უნდა იცოცხლოს გაიზარდოს და მამა იხილოს. შენ კი ნაგავი ხარ ვერ გიტან. უკვე 24წლის ვარ და მე თავად გადავწყვეტ რა გავაკეთო და რა არა გასაგებია?. ხო გაიგე?
ოთახში შევვარდი,ჩემოდანი ჩამოვიღე და რაც კი ხელშ მომხვდა ჩავტენე.... დანაზოგი მქონდა და სასწრაფოდ ავიღე...ტელეფონი იქ დავტოვე და გავედი. სახლში მარტო ერეკლე იყო.
-ლიკა სად მიდიხარ?
-იქ სადაც ჩემი შვილის გადარჩენას შვძლებ.
-ლიკა...
-დავბრუნდები ერეკლე მაშინვე დავბრუნდები როგორცკი გავიგებ ნიკამ გაიღვიძა... პირობას გაძლევ.
-კარგი. მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ.
-თუ რამე დაგჭირდა შენ გვერდით ვარ.
-რაღაც მინდა გთხოვო.
-მთხოვე.
-უბრსლოდ ბავშვებს და განსაკუთრებით ჩემს ძმას აუხსენი სიტუაცია. მიყვარხარ.
უკანასკნელად ჩვეხუტე.
-ლი.
-ხო.
-შეიძლება?
ხელი გამოწია და მეც თავი დავუქნიე ჩემს ფეხებთან ჩაიმუხლა და მუცელზე ხელს მისმევდა.
-ბიძის სიხარული... მალე დაბრუნდი ხო? და დედიკო არ გამიბრაზე.
ბოლოს აკოცა და მეც უკვე გამოძახებულ ტაქსიში ჩავჯექი... ბეტისთან მივედი. კარზე ვაკაკუნე ბოლოს გაიმეღეს ნინამ და ბეტიმ
-ლიკა.?
-აგიხსნით ჯერ შემომიშვით.
კარში გამატარა ბეტიმ და დივანზე ჩამოვჯექი.
-ნოკლედ ნიკასგან ირსულად ვარ ნინომ რომ გაიგო აბორგი უნდა გაიკეთოოო და ციატხანს აქ დავრჩები და მერე ამერიკაშ წავალ.
-მეც წამოვალ
-ხო წაყევი ბეტი. თან იქ სახლიც გაქ და მეგობრებუც გყავს რომლებიც დაგეხმარებიან.
-მოკლედ როგორც კი ნიკა გაიღვიძებს მეტყვით გასაგრბია?
-მაგას პირადად გავკეთებ
-არავინ უნდა იცოდეს სად ვარ გასაგებია ნინა?
-კი გასაგებია.
-მიყვარხარ.
-მეც.
ერთ კვირაში ამერიკაში გავფრინფით და ბეტის სახლში ვცხოვრობდით... რაღაც კომპანიაშ დვაიწყე არქიტექტორად მუშაობა ცხოვრება თვიდან დავიწყე... კიდევ ერთითვე გავიდა მისგან შორს ერთი თვის მერე ბეტიმ ხელი დამავლო და მისი და ნიკას მშობლების გსაცნობად წამიყვანა.
დიდისახლი იყო... შევედი და ბეტიმ კარზე ზარი დარეკა როგორცკი მოსამსაურემ გააღო ქალბატოს ახარა და ისიც გამოვიდა ბეტის დიდხანს ეხუტებოდა მერე მზერა მე შემავლო და ერთად შვედით სახლში.
-დე გაიცანი ეს ლიკაა ნიკას საცოლე.
-ეს ის ლიკაა?.
-ხო დე.
-ვაიემ იმაზე ლამიზი ყოფილა ვიდრე მეგონა... მე ელენა. და დაიცა ეს...
თვალი ჩემს წამიზრდილ. მუცელზე გაუშტერდა.
-დედა მე აგიხსნი. მოკლედ.....
ყველაფერი მოუყვა და როგორც ველოდი შოკი ექნებოდა და მე დამადანაშაუკებდა ეგრე კიარა პირიქით დიდი სიყავრულით მიმიღეს... იცოდნენ ნიკასთან ნინა იყო და კარგად მიხედავდა.. კვირაში ერთხელ ველაპარაკებოდი ნინას და ყველაფერს მიყვებოდა... არავინ იცოდა სად ვიყავი. ნუ ერეკლეს თუ არ ჩავთვლით.
-ნინო გაგიჟებულია.... ნერვიულობს რომ წახვედი.
-მეტისღირსია...
-კაი წავე თორე ვიღაც მოვიდა.
-კაი მიდი.
კიდევ დიდი დრო გავიდა...ერთ ღამეს საშნელმა ტკივილმა გამაღვიძა...
-ბეეეტ,ბეეეტ, ელრნააააა ელენაა.
ოთხში ელენა შემივარდა და სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადამიყავნეს... გაჩნდა პატარა კესანე ვინაიდან გათხოვილი არ ვიყავი ბავშვი ჩემ გვარზე დაწერეს... დრო დიდი სისწრაფით გაფიოდა ბავშვს ვუვლიდი და სამსახურიდანაც წამივედი... უკვე 3 თვის იყო ჩემი გოგონა...
საღამო იყო ერეკლემ რომ დამირეკა... მხოლოდმან და ნინამ იცოდნენ სად ვიყავი
-როგორ ხარ დედიკო?
-უმე გადი რა ნუ მიშლი ნერვებს... შენ როგირ მყავხარ... როდის მოგყავს ქეთი ცოლად?
-აუ 2თვეა ცოლი მყავს.
დიდად არ მწყენია, მაგრამ მაინც წავუმსახიობე.
-რატო არ მითხარი მეწყინა.
-ნუღა მსახიობობ მიდი ჩემი კესანე მანახე.
-ეეშვილს მახევ?
-არა გოგო რა შვილს გახევ?
-კაი კაი.
ბავშვი ხელში ავიყვანე და კომპიუტერთან დავჯექი.
-გამარჯობა ბიძი.
-უმე ჩემი სიხარული აუ ჩაკოცნე რა.
-კაქი.
ორივე ლოყაზე ვაკოცე.
-ნეკა მოიყვანასოფიმ.
-აუ მომენატრნენ მანახეთ რა.
სოფის ერეკლესთანშესვლა და ეგრევე ლაპარაკის დაწყება ერთი იყო.
-ერეკლე ნიკა ხვალ ამერიკაში ბრუნდება და ასეთქვა აქ აღარ დავბრუნდებიო. ლიკს ხსენებაც აღარ უნდა. ისე გაქრა არაფერი უთქვამს ეგ როგირ გააკეთაო...
და უცებ მე დამინახა. ფეხევბზე თუ ჩემი სახელის გაგონებაც არ უნდა ბავშვი უნდა ნახოს და ეს მალე მოხდება...
-ლი... ლი. ლიკა?
-ხო მე ვარ სოფი. ჩემ გოგოს ვერ მანახებ?
-ნეკაააა.
ოთახში ხუთი წლის გოგო შემოვიდა და დედასთან მივიდა.
-ნეკა შეხედე ვინარის აქ.
-დედი..
-ხო ჩემი სიხარულოოო. მოენატრე დედის.
-მეც მომენატლე.
-უმე შგჭამ რომ ჩამოვალ.
-არა ლა.
-კიიი.
სოფი ბავშვს უყურებდა ერეკლეს კი ეღიმებოდა.
-ლიკა?
-ხო სოფი
-ეგ ნიკასია?
-ერეკლე არაფერი გითქვამს?
გავბრაზდი.
-როგორარა უბრალოდ სოფი არ იყო მეგონა თორნიკე ეტყოდა.
-უიმე ეგ ხო კაცს არ გამოადგება. ხო სოფი ნიკას შვილია..
-უნდა იციდეს.
-გაიგებს კიდეც. როდის გაიღვიძა?
-2თვის წინ ერთითვე არავის უშვებდა პალატაში მერე კი აგვიკრძალა შენზე ლაპარაკი. ერეკლე და ქეთი ერთი კვირაა რაც დაბრუნდნენ...
-ნინა?
-ნინა სულ ნიკასთანიყო დედიკო და მაგიტომ ვერ გელაპარაკებოდა.
-კარგით რა კაი წავე ახლა მე ძილი უწევს კესანეს.
გავთიშე და ბავშვი დავაწვინე. მერე ქვემოთ ჩავედი და ყველაფერი მოვუყევი ელენას და ბეტის... ვიცოდით რომელზე ჩამოდიოდა. ბეტი და ელენა შეგებებოდნენ კესანესთან ერთად...
აეროპორტში ველოდი... ბეტი გამოსასვლელთან იდგა და ნიკას გამოჩენას ელოდებოდა ხელში კესანე ეჭირა, ელენამ მე მოგვიანებ მოვალო. ნიკა რომ გამოჩნდა ბეტი მისკენ გაიქცა და ჩეხუტა.
-ბეტი? აქ საიდან?
-ჩიტმა ამბავი მომიტანა.
ორივემ გაიცინა მერე ნიკამ ბავშვს გადახედა.
-ეს ვისია.. უმე რა საყვარელია.
-დაქალის... საყვარელ მამაკაცს სურპრიზს უკეთებს. თან იმ ბიჭმა არ იცის მისი საყვრელი ქალი აქ რომ არის და თან ულამაზესი გოგო ჰყავთ.
-მაგრად გაუხარდება. რას არ მუვცემდი ასეთი ანგელოზი რომ. მყავდეს და ლიკა ჩემს გვერდით იყოს... ვაპატიებდი რომ შვილთან ერთად წავიდა და კომაში მყოფი მიმატოვა. ნეტა ასეთი ლმაზი შვილი და ლიკა მყავდეს.
ნელ ნელა მივედი და უკნიდან ჩვეხუტე. ლოყი მის ზურგს ვეხებოდი და მთელს სხეულში საოცარი სითბო მეღვრებოდა.
-ნეტას გარეშე მეც შენთნ ვარ და ისიც შენი შვილია...ჩვენი შილია შენი და ჩემი...იმ პირველი ღამის საჩუქარია შენთან რომ გავატარე... და ბოდიში რომ. მიგატოვე მე უბრალოდ კესანეს გადარჩნას ვცდილობდი.
მოტრიალდა და ჩემი დანახვისას სახეზე მილიონმა ფერმა გადაურბინა.ორივე ჩუმად ვიდექით და ამ სიჩუმით ბევრ რამეს ვამბობდით. მის თვალებში მონატრება, სიყავრული, ბრაზი და წყენა ერთად იკითხებოდა. მენატრებოდა მისი თვალები. მისი ხმა და მისი ჩხუტება. ხმა არ ამომიღია უბრალოდ ერთი ობოლი ცრემლი ჩამომიგირდა ლოყაზე.
ბეტმა დაარღვია ეს სიჩუმე. სიჩუმე რომელიც საზარლად ხმაურობდა.... სიჩუმე რომელიც ყველაფერს ამბობდა... სიჩუმე რომელიც თავის ხმაურით მანადგურებდა... გვანადგურებდა მეც და ნიკასაც.
-სახლში წავიდეთ.
ბეტმა ის თქვა რაც ახლა ძალიან მჭირდებოდა. მივუახლოვდი.
-მომეცი მე წამოვიყვან თან დავაძინებ ცოდოა.
-კარგი.
ფრთხილად ავიყვანე შვილი და გულზე მივიკარი. თვალებიდან ცრემლები მდიოდა და ბავშვს ეცემოდა... უკანა სავარძელზე დავჯექი და ბავშვს ვაძინებდი.გზაში ნიკამ. მკითხა.
-სად უნდა მიგიყვანოთ?
-ჩვენთან ცხოვრობს
-რააა?
-რაიყო რა გაგიკვირდა? შენი შვილის დედაა და ჩვენთნ იცხოვრებს და არა სხვაგან და გაჩუმდი ახლა.
-რა იცი რომ ჩემი შვილია?
უკვე ყველაფერმა აზრი დაკარგა... ფეხებზე თუ ჩემი არ სჯეროდა თუ არ ვუყვარდი. ხო სუსტი ვიყვი და მივდიოდი... როგორც კი სახლში მივედით ბავშვი ოთახში ავიყვანე და დავაწვინე... ჩემი ტანსაცმელი ჩემოდნებში ჩავალაგე და მერე კესანეს ნივთების ჩლაგება დავიწყე ნიკა რომ შემოვიდა.
-რას აკეთებ?
-ვერ ხედავ?
ძლაინ ნაწყენი ვიყავი... საშინლად ნაწყენი... განადგურებული...
-რომ ვხედავ მაგიტომ გეკითხები რატომ ალაგებ?
-მივდივარ ნიკა მ ი ვ დ ი ვ ა რ გასაგებია?
დაიბნა..
-სად მიდიხარ.
-სადმე შენგან შორს.
-რატომ?
-კაცთან რომელსაც არ სჯერა რომ კესანე მისი შვილია არაფერი მესაქმებს... ხვალვე წავალ.
-ვერ წახვალ და მითუმეტეს კესანეს ვერ წაიყვან.
-მაგასაც ვნახავთ ახლა შეგიძლია წახვიდე უნდა დავიძინო.
-არ ვაპირებ. არ ვაპირებ გაგიშვა.
-შეიგნე რომ მივდივარ და ვერ გამაჩერებ, შეიგნე რომ მივდივარ შენგან, შენი სახლიდან და ქალაქიდან.
სწრაფად დაფარა მანძილი ჩვენს შორის და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა... იმდენად გაბრაზებული ვიყავი რომ არ ავყევი. მეტიც მოვიშორე.
-ნუ მეხები.
-რატო?
-შენ ხომ არ გჯერა ჩემი?
-მჯერა ლიკა მჯერა ბეტიმ და ელენამ ყველაფერი ამიხსნეს.
-თავი დამანებე.
-ლიკა!
იმხლაზე იყვირა ბავშვს გაეღვიძა და ტირილი დაიწყო.
-ცხოველო გააღვიძე ბავშვი.
ბავშვი ავიყავნე და ვაწყნრებდი... ოთახში დავაბიჯედბი და ვუმღეროდი. მე რო ხმა მქონდა როგორ ეძინებოდა მიკვირდა. ბოლოს ჩაეძინა და ისვე დავაწვინე.
-ბოდიში.
-მეწყინა მართლა მეწყინა ნიკა.მერამდენე ზამთარი უნდა აქციო უფერულად?
-უბრალოდ მაპატიე რა.
ისევ მაკოცა ამჯერად ვეღარ გავუძელი და მეც ავყევი... უცბად ბეტი შემოვიდა და გაეღიმა.
-შერიგდით?
-შევრიგდით.
თავის მაცდური ღიმილით გაიღიმა ნიკამ და ბეტი ბავშვი აიყავნა
-კესანეს მე გავიყვან.
-რატო?
-ბევრი არ იმაიმუნოთ.
ბალიშს დავავლე ხელი და გავუქანე მაგრამ აიცდინა
-გადი შე გველო ბავშვო.
-კარგად გვრიტებო.
გამასწრო....
ნიკა ისევ ჩემს ბაგეებს დაეტაკა.. მომენატრა ძალიან მომენატრა ჩემი სიყვრული.კედელზე ამაკრო და ტუჩებიდან ყელზე გადინაცვლა. ბარძაყებზე ჩასრიალა ორივე ხელი და წამში ჰაერში ავღმოვჩნდი. ფეხებს ძლიერად ვხვევდი წელზე და თითებს მის თმაში დავასრიალებდი... მისი ბაგეები ყველგან მეხებოდა... მალევე საწოლზე მსუბუქი დაცემა ვიგრძენი... ზედის თსმები ფრთხილად შემიხსნა და გადამაძრო უნებურად მეც შევასრიალე ხელები მისი მაისურის ქვეშ და პრესზე დავუწყე თამაში. სულ მალე ერთმანეთს ყველანაირი ანტერია შემოვაძარცვეთ და ერთმანეთის ალერსი განვაგრძეთ... დილად მიდმა სურნელმა გამაღვიძა და დავიანხე როგორ მიყურებდა.
-დილამშვიდობისა
-დილამშვიდობისა დიდი ხანია გაიღვიძე?
-არცისე წმო ვჭამოთ.
1წლის შმდეგ...
სახლში შევედი და მამიდას ძიერად ჩვეხუტე ხო ვაპატიე ყველაფერი ვაპატიე.. ყველა სათითოდ ვნახე ყევლას სათითოდ მოვეფერე. მამიდას პატარა ხო საერთოდ სიყავრული იყო. 1წლის დემეტრე მყავდა სახლში.ბეტი ჩმს ბიძაშვილს(რელაურად ერეკლეს ბიძაშვილს) გაჰყავ ცოლად და აგერ უკვე 7თვის ფემძიმეა. ნინამაც იპოვა საყავრელი ადამაინი. ნუ ქალი. ხელში კესანაე ემჭირა უკან კი ნიკა მედგა
-მოკლედ მინდა ერთი განცხადება გაავკეთოთ ჩვენ სამმა.
-თქვი აბა დედიკო
ერეკლეს ხო ვერ მოვაშლევინე ეს დედიკო.
-მე და ნიკა ვქორწინებით ასე ორ კვირაში. გავიცინე და მერე იყო ჩხუტებები მოლოცვები და ბედნიერებები.
13დეკემბერს დაიბადა ანასტასია გიგაური(ელას და აჩეს შვილი)
19თებერვალს ჩემმა ძმამ და მიამ იქორწინეს..
და ახლა 10 წლის შემდეგ ვდგავარ სარკის წინ თეთრ კაბაში გამოწყობილი და საშინლად ვღელავ დღეს ჩემი შვილის მამას ცოლად მივყვები. კაცს რომელმაც კესანე მაჩუქა და კაცს რომელიც 12წლის შემდეგაც ისე მიყვარს როგორც იმ პირველ დღეს ერთმანეთი რო დავინახეთ, და ეს იქნება ჩვენი დასასრულის დასაწყისი. ერეკლე ოდის ოთახში და ორიევ ძმა მაცილებს სახლიდან.... ქორწინების სახლში მისულს ნიკა მხვდება და უფრო მეტად ვღელავ ხელს ვაწერთ ჯვარსაც ვიწერთ და აღსანიშნავად ჩვენი ახალი სახლის უკანა ეზოშიმოწყობილ სუფრაზე ვსხდებით. .
-ვიცეკვოთ?
-კი
ხელს ვუწვდი და საცეკვაოდ მივყვები. მერე თაიგულის გადაგდების ჯერი დგება ვაგდებ და ჩემი კურსელი სალი იჭერს... ყველა რომ მიდის მხოლოდ ჩვენ ვრჩებით... ხელებს კისერზე ვხვევ ის კი ზურგზე და ასე ერთმანეთზე ჩხუტებულნი კარგახანს ვდგავართ ის კი ჩუმად მეუბნება.
-არ გაბედო და არ დამივიწყო.
ამაზე მეცინება და საპასუხოდ ვკოცნი და ეს არის ჩვენი ახალი ისტორიის დასასრულის დასაწყისი. ახალი ცხოვრების დასაწყისი.
-კესანეზე ვიფიქრე თრე გათხოვება არა ის. თან ვის გავყევი ღმერთო ცოლად.
-ამხელა ქალი ხარ შვილი და ქამრი გყავს და მაინც რა ბავშვი ხარ.
ორივ ვიცინით და ისვე ძლიერად ვეხუტებით ერთმანეთს.

დასასრული
ვიცი დებილურია და ძალიან საშინელებაა მაგრამ გამიგეთ, გამოცდები მაქ და ასევე უამრავი კონკურსისთვის დასაწერი თმები ასე რომ ვერ ვახერხებ დიდად დაწერას., მაგრამ ისეც ვერ გტოვებთ. მადლობა ვინც კითხულობდით ყევალს.