მალე ისმის კატოს ტელეფონზე ზარის ხმა
-გისმენ თათი(კატო)
-გოგო ჩქარა საავადმყოფოდი მოდი ლიზა და გვანცა ავარიაში მოყვნენ,მისამართს მოგწერ.-ნამტირალები ხმით ეუბნება კატოს.
-კაი ახლავე მოვდივარ.
შეშინებილი კატო უცებ წავიდა,მალევე მივიდა საავადმყოფოში თათა,ქეთუ,თიკა და მათი რამდენიმე მეგობარი დახვდა.ქეთუ ცრემლად იღვრებოდა, რადგან ორივე კრიტიკულად მდგომარეობაში იყო, მართალი ყველა ძაან ნერვიულობდ,მაგრამ ყველაზე მეტად მაინც ქეთუს ეტყობდა,რადგანაც ძაან ემოციური იყო.
კატო თიკსთან მივიდა და ყველაფერი დაწვრილებით მოაყოლა.ჯერ მათმა მშობლება არაფერი არ იცოდნებ გოგოებს კი ვერ გადაეწყვიტად თუ რა უნდა ექნათ,ამ დროს გამოჩდა ამილახვარი და მისი საძმაკაცო
-ამათ აქ რა უნდათ?.-გაკვირვებული ილია ეკითხება ალექსანდრეს.
-კიდევ ჩვენ რა გვინდა?თქვენ თვითონ რას აკეთებთ აქ?-ნამტირალები და ძლივს დაწყნარებული ქეთუ უბრუნებს კითხვას.
-ლიზი ჩემი და ილიას ბიძაშვილია.(ალექსანდრე)
-გვანცა კი ჩემი და საბას დეიდაშვილია(ლუკა)
-და თქვენ თვითონ რა გინდათ აქ?-ისევ კითხვას ატრიალებს სანდრო.
-ჩვენი მათი დაქალები ვართ ჭკვიანო(თიკა)
-ესეიგი ისინი თქვენზე გვიყვებოდნენ ასე გამოდის.-ღიმილით ამბობს საბა.
-რეებს გიყვებოდათ ნუ ბიდიალობ ერთი.-უკვე თათა დაიძაბა.
-რეებს და იმას რომ ძალიან კარგი სპროცმენები, ხალიასიანი და ძაან შარიანები ხართ.-სიცილით უთხრა საბამ და ბიჭებსაც ჩაეცინათ.
-ახლა ამის დრო არ არის გაჩუმდით რა.-დაძაბული კატო ხმას უმაღლებს.
-სრულიად ვეთანხმები თანაც პირველად,ხომ არ იცით როგორ არიან?-იკითხა ილიამ.
-კრიტიკულ მდგომარეობაში
თათას ამ სიტყვების შემდეგ ცრემლები გადმოუარდა და მის გვერდით მდგარ თიკას ჩაეხუტა.
ბიჭებიც ძალიან ნერვიულობდნენ და უკვირდათ გოგონების ასეთი მდგომარეობა, რადგან დილით სულ სხვანაირები იყვნენ,
1საათში ექიმი გამოვიდა და უთხრა რომ კიდევ კრიტიკულად იყვნენ და მთავარი იყო 12საათში გონს მოსულიყვნენ,მერე კი ყველაფერი დალაგდებოდა,ამ შემთხვევაში კი მედიცინა უძლური იყო და მხოლოდ გვანცას და ლიზას ორგანიზმზე იყო ყველაფერი დამოკიდებული, ამ ყველაფერმა კი გოგონები უფრო ანრევიულა და ისევ ცრემლებით აევსოთ თვალები. კატომ და გოგონებმა კი თავიანთ მშობლებს დაურეკეს და ყველაფერი უთხრეს. იმ ღამით იქ დარჩნენ, ლიზას და გვანცას აკვირდებოდნემ , ბიჭებიც იქ იყვნენ, თუმცა ჯერ კიდევ არ დაურეკავთ ლიზას და გვანცას მშობლებისთვის, გათენებას ელოდნენ.
საავადმყოფოში დაივიწყეს ის “მტრობა” რომელიც დილით დაიწყო,ოღონდ დროებით,რადგანაც ამილახვარი ისეთი იყო არავის არაფერს არ არჩენდა,არც გოგოს და არც ბიჭს.
ღამის სამი საათი იქნრბოდა როცა სანდრომ უთხრა კატოს:
-თქვენ წადით ჩვენ დავრჩებით და ყველაფერს გაგაგებინებთ, ძაან დაღლილები ხართ და თან 4დღეში შეჯიბრი გაქვთ და მომზადება დაჭირდებათ ხვალ,დაღლილები კი როგორ ივარჯიშებთ.-თითქოს ცოტათი თბილად უთხრა, რაც მათვის გასაკვირი იყო.
-არა ვერ წავალთ. მთელი ღამე მაინც ვეტ მოვისვენებთ და შეჯიბრს ვიღა დაეძებს, მადლობა მაგრამ ვერცეთი ვერ წავალთ(კატო)
-კაი და ხო არაფერს დალევთ(საბა)
-არა მადლობ(კატო თიკა თათა ქეთუ)
-თუ რამე დაგჭირდეთ გვითხარით.-ვითომ ივაშკაცეს ბიჭებმა.
-კაი მადლობა.-ღიმით უპასუხა კატომ და სანდროსგანაც იგივე მიიღო
-მე სასადილოში ჩავალ ცოტახანს.-დაღლილი თათა წამოდგა.
-კაი ჩვენ გარეთ გავალათ.-თიკა და ქეთუც წამოდგნენ. კატო შენ არ წამოხვალ?
-არა მე დავრჩები.
ილია ლუკაც და საბაც გავიდნენ
-წამო აქ ჩამოვჯდეთ.-სკამისკენ მიანიშნა თიკამ.
-მე გავივლი ცოტას ჰაერზე.-ქეთუ დაღლილისახით მეორე მხარეს წავიდა.
-კაი.

-არ გცივა?.-სკამს უახლოვდება ლუკა.
-ოჰ ვინ მოსულა, არა არ მცივა საერთოდ.-ასეთი დაღლილობის მიუხედავათ,თიკა მაინც ცდილობს იხუმროს.
-კარგად ხარ?
-როგორც მხედავ ისე.-ირონიულად ეუბნება ლუკას.
-რა ძაან უხეში ხარ,ალბათ ყველა მაგას გეუბნება.-გაკვირვებით პასუხობს.
-გააჩნია ვის მიმართ გულისხმობ.
-კაი მოდი თავიდამ გავიცნოთ ერთმანეთი.-ურთიერთობის აწყობას ცდილობს ლუკა
-და რატო?.-ისევ და ისევ სიუხეშე.
-რავი მგონ დილით ცუდი გაცნობა გამოგვივიდა,თან გვანცას დაქალი ხარ და გაცნობა მაინც მოგვიწევს.-იგონებს თავის გასასამართლებელად.
-კაი ხო ჩემი სახელი ისედაც იცი და შენი ლუკა გვქვია ხო ასეა?
-კი და რაზე სწავლობ?(ლუკა)
ასე გაგრძელეს ლაპარაკი ლუკამ და თიკამ.
თითქმის იგივე განმეორდა ქეთასთან და თათასთამ, კატოსთან კი დაახლოებით ისე როგორც მათან, მაგრამ ის უფრო თბილი აღმოჩნდა სანდროს მიმართ.
-რამდენი ხანია რაც იცნობ ლიზას და გვანცას იცნობ?-ძლივს მოძებნა სალაპარაკო თემა სანდრომ.
-რავი თითქმის ბავშვობიდან მაგრამ, რაც ვდაქალობთ ერთი ხუთი წელი იქნება და შენ ლიზისთან ახლოს ხარ?-ტელეფონიდან ამოყო თავი კატომ.
-ჩვენზე ახლოს არავინ არის დამიჯერე,ალბათ იმიტომ მეკითხები რო ერთად არ გინახივართ?-მიხვედრილად უპასუხა სანდრომ.
-ხო,მაგრამ შენ ხომ თბილისის გოგოების “სანატრელი ბიჭი ხარ”.-სიცილით უთხრა კატომ.
-ხო ეგ მართალია,ამერიაკში ვიყავი ეს ბოლო ორი წელი კალათბურთიდან და ამიტოომ ხშირად ერთმანეთს ვერ ვნახულობდით მე და ლიზი.-თავის არიდებას ცდილობს რომ თავის “ფანებზე” არ ისაუბროს.
-ანუ ამიტომ იძახდნენ როდის ჩამოვა როდის უნივერსიტეტის გოგოები, დამიჯერე ძაან ბევრს შეგაწუხებენ მაგრამ ბევრი არ შედის შენი ფანების რიცხვში, აი მაგალითაფ ის ბიჭები რომლის შეყვარებულები შენზე,რომ ოცნებობენ.-ისევ სიცილით პასუხობს კატო.
-მე ვერავინ ვერ შემაწუხებს თუ არ მინდა.-უკვე თავდაჯერებული სანდრო იდგა კატოს წინ.
-რაზე სწავლობ?-ცოტა უცანური გადახვევ გამოუვიდა სანდროს.
-სამართალზე და რატო არ მოგწონს შენს “ფანებზე” ლაპარაკი.
-რა განხრით?
-დეტექტივი უნდა გავხდე და შენ რაც გინდა ის დაარქვი.-ღიმილით უთხრა კატომ.
-ყოჩაღ, გოგოები იშვიათად აბარებემ მაგაზე.-ცოტა გაკვირვებულმა უპასუხა სანდრომ.
-ხო დიდად არც მე ვაპირებდი მარგრამ ასე გამოვიდა
და შენ რაზე სწავლობ?
-ჟურნალისტიკა.
სწორედ ამ დროს მოვიდნენ გოგონებიც ანუ ლუკა და თიკა, ქეთუ და ილია, საბა და თათა.
მართლაია ცოტა უცნაურედ ჟღერს მარა ცოტა დამეგიბრდნენ კიდეც.
მალევე ჩაეძინათ,გოგოებს კი დილის 7 საათზე გაეღვიძათ, ექიმი გვანცასთან და ლიზასთან შესულიყო,გოგოები კი გამოფხიზებულიყვნენ. ისე გაეხარდათ რომ ყვირილა და ხტუნვა დაიწყეს.
-რა იყით ხალხნო გვბომბავენ?-შეშინებული წამოხტა საბა.
-არა, ლიზიმ და გვანცამ გაიღვიძეს.-გახარებულმა ქეთუმ ახარა საბას.
რათქმაუნდა მათაც ძალიან გაუხარდაათ. ექიმიც მალე გამოვიდა და უთხრა რომ ყველაფერი კარგად იყო. ცეკვის პირვას იყვნენ გოგონები მისულები.
-აუ თიკა მანაქანა არ წამოგიყვანია?-ყუყუნით ეკითხება კატო თიკას.
-არა, გოგო ისე უეცრად გამოვარდი და თან სახლში არც ვყოფილვარ.
-სახლში შევივლიდი და თან გოგოებს რამეს წამოვუღებდი.
-მე მყავს და თუ გინდა წავიყვან.-მოულოდნელად გამოყო თავი ლუკამ.
-კაი სხვა გზა მაქ?
-კაი, მაშინ წამოდი.
კატო სახლში მივიდა და თან გზაში ლუკას კარგადაც დაუმეგობრდა,ერთმანეთს კარგად გაუგეს ასე რომ ვთქვათ.

ზუსტად 4დღეში გამოწერეს ლიზა და გვანცა იმ დროს როცა,გოგონებს შეჯიბრი ქონდათ, მაგრამ მაინც ლიზასთან და გვანცასთან მივიდნენ, რადგანაც შეჯიბრი გვიან უწევდათ და ყველაფერს მოასწრებდნენ.
-ვაიმე, სად წავიდა ეს გოგო ამდენ ხანს.-ყუყუნებენ მანქანასთან მდგარი თიკა,ქეთუ და კატო.
-დაურეკე მიდი რა უკვე ძაან დაგვაგვიანდა.-გაბრაზებული თიკა ეუბნება კატოს.
-დაიცადეთ აი მოდის. გოგო სად ხარ ამდენ ხანს დაგვაგვიანდა.-გაბრაზებულმა ქეთუმ დაუწყო ჩხუბი.
-კაი გოგო რა იყო 10წუთი დამაგვიანდა მეტი ხო არა.
-შენთვის თუ ათი წუთი ნახევარი საათია ეგ უკვე სხვ საქმეა.
-კაით ახლა მაგის დრო არ არის.-აშველებს გოგოებს კატო.


გოგონები წავიდნენ საავადმყოფოში ლიზას და თათას წამოსაყვანად, მაგრამ თითქმის მისულები იყვნენ მანქანა რომ გაუფუჭდათ.
-ჯანდაბა ესღა გვაკლდა ისედაც გვაგვიანდებოდა.-კატო გადმოდის მანქანიდა და კაპოტს ხდის.
-რა მოუვიდა?.-თიკა ეკითხება კაპოტში ჩამძვრალ კატოს.
-არ ვიცი, მგონი სჯობს ხელოსანი გამოვიძახო.
-როდის მოვა ხელოსანი ლიზასთან და გვანცასთან გვაგვიანდება თანაც უკვე ძალიან.-კარებს აღებს თათა და თან ყუყუნებს.
-მოდი იცი რა ქენით, თქვენ წადით ტაქსით და მე პირდაპირ შეჯიბრზე მოვალ, არამგონია საავადმყოფოში მოსვლა მოვასწრო.-თან ნომერს კრიბავს კატო.
-კაი, თან გაგვაგებინე რას იზავ.-ჯერ კიდევ მანქანაში მჯდარი ქეთუ მანქანიდან ეთანხმება.
თიკა, ქეთუ და თათა ტაქს აჩერებს და საავადმყოფოში მიდიან, ხოლო კატო ისევ ხელოსანს ელოდება. დაახლოებით 15წუთში კატოს უახლოვდება მისთვის ნაცნობი რეინჯროვერი.
-კატუშ რა იყო მანქანა გაგიფუჭდა?.-ფანჯარას წევს ალექსანდრე.
-არა მანქანას ვამარიაჟებ.-ირონიულად პასუხობს კატო.
-არ გინდა წაგიყვანო?.-შემოთავაზების დროს თან საყვარლად უღიმის.
კატო მის ღიმილზე გონის დაკარგვამდე მივიდა.
-კატოო აქ ვართ.-ხელის გაქნევით აფხიზლებს ალექსანდრე.
-ხო მესმის მესმის.-ამ ქვეყანაზე მოსული კატო პასუხობს.
-წამო წაგიყვან,ალბათ საავადმყოფოში მიდიხარ?-კარებისკენ ანიშნებს სანდრო.
-სავადმყოფოში არ მივდივარ, ვეღარ ვასწრებ მისვლას გოგოები უკვე მივიდნენ, მე კი პირდაპირ შეჯიბრზე უნდა წავიდე.
-კაი მაშინ შეჯიბრზე წაგიყვან.-მაინც არ ანებებს თავს.
-კაი ვთქვათ წამოვედი, მანქანას რა უნდა ვუყო?
-მაგას მე მოგიგვარებ.-ისევ გაუაღიმა სანდრომ.
-აი რატომ გიჟდებიან გოგოები მასზე.-ჩუმად ჩაილაპარაკა კატომ.
-რა თქვი?
-არფერი.-სიტუაციიდან გამოძრომა სცადა.
ალექსანდრე გადმოდის მანქანიდან და კატოს უღებს კარებს. კატო კი თავის ნივთებს იღებს თავისი მანქანიდან.
-რა დიდი პატივია.-სიცილით ჯდება კატერინა.
სანდროც იღიმის და თან თავს აქნევს.
1საათის განმავლობაში ჩუმად იყვნენ, ბოლოს და ბოლოს კი სანდრომ ამოიღო ხმა:
-შენი შეყვარებული რატო არ დადის შენს შეჯიბრებზე?-ეშმაკურად კითხა სანდრომ.
-რა იცი რო არ დადის?-კატომაც ეშმაკურად უპასუხა.
-მაშინ ახლა მას უნდა მიყავდე.
-ვერაფრით ვერ წამიყვანდა.
-რატო?
-არ მყავს და მაგიტომ. არ მიყვარს მაგ თემაზე ლაპარაკი.-კატოს თითქოს ფერი შეეცვალა.
-ახლა არ მითხრა არასდროს არ მყოლია შეყვარებულიო და მაგიტო არ მიყვარს მაგაზე ლაპარაკიო?-სიცილით კითხა სანდრომ.
-და ეგ რომ გითხრა რა მოხდება?
-რა და სიცილით გავსკდები.
-რატო არ შეიძლება რომ არ მყოლოდა?
-ანუ მართლა არ გყოლია?-სახე შეეცვალა სანდროს.
-კი მყოლია, მაგრამ ...
-რა მაგრამ?
-კაი რა ხო გთხოვე არ მინდა მაგაზე ლაპარაკითქო?-კატო დაიძაბა და გაუხეშდა.
-კაი ხო რა იყო რატო გაბრაზდი? მასეთი არაფერი არ მითქვამს.-სანდრომ მშვიდად უთხრა კატოს რომ დაწყნარებულიყო, მაგრამ პირიქით მოხდა.
-ჩემთვის ეგ თემა ისეთი არა არის როგორიც სხვებისთვის.-უფრო გაბრაზდა კატო.
-კაი კაი ვჩუმდები.-სიტვაცუა უფრო რომ არ გაემწვავებინა გაჩუმდა.
კატომ ყურსასმენები გაიკეთა და თავი კარებს მიაყრდნო. მოულოდნელად კატოს ყურსასმენებში ისეთი მუსიკა ჩაირთო,რომ ცრემლები გადმოუვარდა.
-კატო რა გჭირს?-მანქანას აჩერებს სანდრო, კატერინა კი კარებს აღებს და ცრემლებს იწმინდავს თუმცა მაინც მოდის და მოდის.
-კატო რა გჭირს?- კიდევ უმეორებს კითხვას.
კატერინა ხმას არ იღებს და თავისდაუნებურად სანდროს ეხუტება. 5წუთი ესე იყვნენ,მერე კი კატო უფრო უკეთ გახდა.
-არამგონია შეჯიბრზე წასვლა შეძლო, სახლში წაგიყვან.
თავს უქნევს კატო და მანქანაში ჯდება. მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ.
-მივედით.-სანდრომ კატერინას გადახედა და დაინახა რომ ჩასძინებოდა. გაღვიძებაც არ უნდოდა და ვერც სახლში აიყვანდა რადგან არ ჰქონდა გასაღები, ისევ დაძრა მანქანა და თავის სახლში წავიდნენ. ფრთხილად აიყვანა სანდრომ კატერინა თავის ოთახში , კარადიდან გამოიღე თხელი ადიელა და მიაფარა,
თვითონ კი მისაღებში გავიდა.
კატო იმ ღამეს სანდროსთან დარჩა.
ალექსანდრემ თიკას დაურეკა და ყველაფერი მოუყვა, ამიტომ თხოვა კატერინას მშობლებისთვის ეთქვა რომ თიკასთან რჩებოდა.
იმ ღამეს კატოს ისე ტკბილად ეძინა რომ არაფერი არ გაუგია, სანდროს კი მდივანზე მოუწია დაძინება.
-ვაიმე თავი როგორ მტკივა.-კატო წამოდგა საწოლიდან და მიათვალიერ-მოათვალიერა ოთახი.
-გაიღვიძე თქვენო აღმატებულებავ?-წენს ზევით შიშველი სანდრო შედის ოთახში. კატომ მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი და ტანზე დაიხედა, როდესაც დაინახა ჩაცმული იყო დამშვიდა.
-დამშვიდი ქალიშვილი ხარ.-თავისებური ღიმილით ამბობს სანდრო.
-როგორი სასაცილოა და სახლში რატო არ მიმიყვანე?.-კატოც ღიმილოთ პასუხობს.
-ახლა აბა ქუჩაში ხარ?-ვითომ ვერ გაიგო რა იგულოსხმა კატერინამ.
-ცოტა რომ დასერიოზულდე არ გინდა?
-კაი კაი ხო წამო ვისაუზმოთ.-ისევ მისი ღიმილი, მაგრამ კატომ ვითომაც არაფერი ისე გაატარა.
-სააბაზანო სადაა? ხელ პირს დავიბან.
სანდრომ ანიშნა სადაც იყო და თან უთხრა რომ კბილის ჯაგრისი უჯრაში იდო თუ დაჭირდებოდა. კატო სასაუზმოდ გავიდა.
-ვაუ საიდან ასეთი სუფრა?.-გაკვირვებით იკითხა კატო.
-ნეტა საიდან შევუკვეთე.
-ის უფრო გამიკვირდებოდა რომ გეთქვა მე მოვამზადეო.-სიცილით ჯდება კატო.
-ყავა ჩემით გავაკეთე.-ამაყად პასუხობს.
-იმედია არ მომწამლავ.-ისევ ხუმრობს კატერინა და თან სალათას იღებს.
-ტანსაცმელი გამოიცვალე ოთახში დაგიტოვე.
-გოგოს ტანსაცმელი რად გინდა? თუნდაც რას ვკითხულობ ალბათ გოგოები რომ მოგყავს ხოლმე მათვის ყიდულობ.-ისევ მისი ხუმრობები.
-ვერ გამოიცანი, კაი მიდი მალე ჭამე და გავიდეთ.
-მე სახლში უნდა შევიარო.
-კაი წაგიყვან.
-კაი მაშინ გამოვიცვლი და მოვალ.
-მორჩი ჭამას?
-ჰო აბა.
კატერინა შევიდა ოთახში, თავის გრძელ ფეხებზე ამოიცვა თეთრი იუბკა და ზევით შავი საროჭკა ჩაიცვ.
-მოვედიი.-კაბას ისწორებდა კატო.
სანდრო გაშტერდა და ასე რომ ვთქვათ თვალეი ზედ გაუშტერდა.
კატოს გრძელ ფეხებს ისე უხდებოდა მოკლე შავი კაბა რომ ...
-ჰეიი ალექსანდრე.-ხელების ქნევით აფხიზლებს კატო.
-ჰო ჰო მესმის წავედით.