ლუკა ჯერისევ ემოციებში იყო, გადაწყვიტა რომ თათიასთვის და ზოგადად ამ სამყაროსთვის ზედმეტი და უსარგებლოა, საავადმყოფოდან გამოწერის მერე ნაქირავებში მასთან გადავედი ფაქტიურად მთელი დღეები გვერდიდან არ ვშორდებოდი და ერთად ვსწავლობდით წარსულს, ვცდილობდით დაგვედგინა ვინ და რატომ იმალებოდა მის უკან, ამ ამბების გადამკიდე სანდროც იშვიათად მეხმიანებოდა და არცკი მიფიქრია რატომ, ასე უცბათ რა შეიცვალა, რა ხდებოდა საერთოდ მის თავს ? ამაზე მხოლოდ მაშინ დავფიქრდი როცა ორი დღე ისე გავიდა რომ არც დაურეკავს, რატომღაც გული მეტკინა, მაგრამ ჯიბრიგ არც მე შევეხმიანე
-მარიამ რატო ხარ მოღუშული?
-სანდრო არ ჩანს ორი დღეა
-მერე დაურეკე-ლუკამ გამიღიმა ეშმაკურად და ტელეფონი გამომიწოდა, მე ავხედე თავზე წამომდგარ გამხიარებულ ლუკას და გავბრაზდი
-რა გაცინებს?
-გახსოვს როგორ ვერ იტანდი?
-მახსოვს-თავი დავხარე დაღვრემილმა
-ახლა რომ აღარ ჩანს და კუდში არ დაგდევს გაკლია მისი ყურადღება და მოუწყინე
-შევეჩვიე-ავხედე ისევ
-ხოდა დაურეკე-ისევ ტელეფონი გამომიწოდა
-არა-მე გამოვართვი და მივაგდე დივანზე, ლუკამ აიღო და გვერდით მომიჯდა
-მაიამ თუ ვერ ხვდები აგიხსნი რომ სანდროც ადამიანია, რომელსაც შეიძლება ქონდეს პრობლემა, ან დეპრესია, ან ატკივდეს რამე, ან ოჯახური სკანდალი, მიხვდი?
-მერე-თვალებში ვუყურებდი ლუკას რომელსაც ისევ ეცინებოდა
-მერე რა და ის რომ თუ დაურეკავ და მოიკითხავ არაფერი მოუვა შენს სიამაყეს და თავმოყვარეობას
-ვინემე გოგოთია ალბათ დაკავებული და მე დავურეკო?
-გოგოთი რო იყოს დაკავებული შენ არ დაგიწყებდა დაუსრულებელ დევნას და ხვეწნას, მაგრად დაგიკიდებდა, მაგრამ ქალწბს არაფერი გესმით
-ლუკა ნუ ხარ მის მხარეს, რამე მნიშვნელოვანი რომ იყოს დარეკავდა იტყოდა ერთი-ორი სიყვით
-მარიამ ნეტა ეგ სულელური ქალური ლოგიკა და სიამაყე არ გქონდეს ზედმეტად ჩაციკლული
-ლუკა ნუ ბოდიალობ
-კაი არ დაურეკო, მე თუ მკითხავ ზესტად ასეთი მოქცება ეკუთვნის ყველა შენნაირს
-იდიოტო-მივაყვირე წამომდგარ და მიმავალ ლუკას, მან არც მონხედა ისე გავიდა სახლიდნ, მე ძალიან გაბრაზებული ვიყავი ამიტომ სანდროს ტელეფონი საერთოდ გავთიშე და სახლში წავედი. სადარბაზოსთან ქალბატონ ქათის რომ გადავაწყდი მივხვდი რომ ძაან დიდჯ უსიამოვნება მეელოდა
-როგორციქნა მობრაძანდი-მომახლა როცა დამინახა
-რამე მოხდა? -თორნიკესკენ გამექცა გონება
-მოხდა!- ისეთი დამიღრიალა შევხტი
-სახლში ავიდეთ-არმინდოდა ხალხს გაეგო მისი წიკვინი
-მომისმინე-მკლავში ხელი მტაცა და თავისკენ უფრო ახლოს მომქაჩა -თორნიკე
შენს გამო საერთოდ შეიცვალა, ლოთაობს და სამსახურიდანაც გამოაგდეს მაგის გამო, სიგარეტის მოწევაც შენგამო დაოწყო და ბირჟის ისაქმურებს დასდევს დღედა ღამე -ამოისუნთქა და გააგრძელა -შენ დამიღუპე შვილი, გაუნადგურე მომავალი და იცოდე რამე თუ მოხდება კიდე, ისეთს დაგმართებ რომ სიცოცხლე შეგაძულებ-მე
მართლა შოკი მივიღე, თორნიკე მუდამ მშვიდი, მხიარული, გაწონასწორებული და დინჯი იყო, არასოდეს ქონია ასეთი მისწრაფებები, პირიქით სძულდა
-მე არ მინდოდა ასე მომხდარიყო-ამოვიტირე და მკლავო გავითავისუფლე
-გინდოდა! -იღრიალა, სახე ალეწილმა -ხან
ჩემ ბიჭს სდიე ხან იმ სანდროს, გამიგიჟე ბიჭი, გადარიე, გაასულელე, გული მოუკალი, იმიტომ გავზარდე რომ შენნაირ ტუტუც და სულელს მისთვის თავი დაეკარგვინებინა
-მე ავუხსენი რომ არც მასთან ვიქნებო და არც სამდროსთან ვარ
-კარგა ვერ აუხსენი ეტყობა, იცოდე თორნიკეს შეეშვი თორემ სიცოცხლე მოგიწამლავ-მითხრა დიდი ზიზღით და წავიდა, სახლში დაზაფრული ავედი და საწოლში პირქვე ჩავემხე და ავტირდი.
თორნიკე რესტორანში იჯდა ორ მეგობართან ერთად და სასმელში იხრაჩობდა თავს
-ბიჭო შეეშვი რა იმ გოგოს-უთხრა ზურამ უკვე გალეწილ მთვრალ ბიჭს
-არა-ახედა ამღვრეული თვალებით თორნიკემ
-რატო?
-მინდა! -მაგიდაზე ხელი დაარტყა
-რა გინდა? -ერთად კითხედ დაბნეულმა ზურამ და ბექამ
-მარიამი მინდა! -შეხედა გაოცებულ ბიჭებს
-ნუ ბოდავ -გაბრაზდა ბექა
-ქალი დაილია? რას მიაკვდი მაგ გოგოს?
-ერთხელ მაინც მინდა ჩემი იყოს
-თორნიკე ზედმეტები მოგდის
-რატო? ერთხელ მეც გამისწოროს-გაეცინა და ღვინის ჭიქა ჩაცალა, ზურამ და ბექამ ერთმანეთს შეხედეს და სხვა თემა შეაგდეს სალაპარაკოდ რადგან, გადაწყვიტეს რომ მთვრალი ბოდავდა რაღაცას, თუმცა არაერთხელ გააჟღერა მან ეს ფრაზები და და ცოტა შეფიქრიანდნენე.
სანდრო ისევ რომ არ გმოჩნდა ავდექი და დავურეკე, ძალინ გავბრაზდი გათიშული რომ ქონდა და ვინანე ჩემ იდიოტ ძმას რატომ გავუჯერთქო, და დავრეკეთქო, თუმცა უკვე ვღელავდი მასზე და მოსვენება დვკარგე, ძალინ ამიყოლა ემოციებმა და სახლიდნ გამოვედი, ვიფიქრე გავისეირნებ და გადამივლისთქო, მაგრამ რაღაც მაინც მფორიაქებდა, ვერ ვმშვიდდებოდი, ძალიან ვიყავი გაღიზიანებული და რაღაც უცნაური შიშის გრძნობა მომეძალა, ის კიარა სახლისკენ სირბილით წავედი და თან უკან ვიყურებოდი მეგონა ვიღაც მომდევდა, სადარბაზოში რომ შევვარდი ვიღაცას შევასკდი და შევკივლე, აზრზე მოავლა ვერ მოვასწარი ისე უცბად მაჯებში მტაცა ხელი მე ავხედე და ვიცანი მაგრამ წამსვე სანამ რამის თქმას მოვასწრებდი ჩემი ორივე ხელი ერთ ხელში მოიქცია მეორეთი რაღაც მომაფარ ცხვირზე, მე გავუძალიანდი მაგრამ სანამ ვიკივლებდი იმ რაღაცის შეაუნთქვამ ძალა დამაკარგინა და ვიგრძენი წამში როგორ მომიდუნდა სხეული.
მაკამ ბარგი ჩაალაგა სანდროს სახლში მისვლამდე და აორთქლდა, ასე უბრალოდ გაქრა, სანდრომ სად აღარ ეძება, ნათესავებში მეგობრებში მაგრამ მის კვალს ვერ მიაგნო, ვერ ხვდებოდა რა დაემართა მაკას, ის ასე არასოდეს იქცეოდ, მუდამ აფრთხილებდ სად იყო და რატომ, ასე გაუფრთხილებლად და უსუტყვოდ არსად არ მიდიოდა, სანდრო იმდენად იყო გაღიზიანებული ამ ამბით რომ მამას მიუვარდა, დაუკაკუნებლად შეუვარდა კაბჯნეტში
-შენ აიძულე დედა წასულიყო?- უყვირა საკუთარ კაბინეტში მამას
-რას ბოდავ-უთხრა დაღვრემილმა აკაკიმ გაგიჟებულ შვილს და ახედა სათვალის სწორებით
-იცოდე რამე თუ დაუშავე არ გაპატიებ
-სანდრო ცოტა სიტყვები მოზომე მამას რომ ასე არ უნდა ელაპარაკო დედამ არ გასწავლა? -უარესად აღიზიანებდა ისედაც მწყობრიდან გამოსულ ბიჭს
-მე ბევრი რამ მასწავლა, აი შენ მარტო ზიზღი მასწავლე
-არ გინდა ეს სანტიმენტები
-დედა სადაათქო-ავარდა სანდრო მის ცინიზმზე
-მე ეგ შენზე მეტად მაინტერესებს, და ცოდე რომ შენზე ადრეც ვიპოვი
-იცოდე შენი ხელი არ ერიოს!-მუქარით თითი დაუქნია მამას
-არ გინდა აღიარება მაგრამ მე მგავხარ-უთხრა ირონიით კართან მდგარ ბიჭს, რეომელმაც ამოიოხრა გასვლისას და კარები ისე მიაჯახუნა რომ დააზანზარა კედელი. აკაკიმ მაშინვე ტელეფონი გააძრო და დარეკა
-გეგა, მაკა აორთქლდა იცოდე ოცდაოთხსაათს გაძლევ! -უთხრა ყვირილით და გათიშა ტელეფონი, აშკარად მწყობრიდან გამოვიდა, წამოდგა და კარადიდან ვისკის ბოთლი გამოიღო,თავსაფარო მოხსნა და ბოთლი მოიყუდა ,,სად წახვედი მაკა? ვისთან გამექეცი? ვინ გიშველის? ვინ გაბედავს შეგიფაროს? ვინ შეძლებს ჩემთან დაპირისპირებას? ბავშს რამეს თუ დაუშავებ გაგანადგურებ! -დაემუქრა მაკას სურათს ,,სანდროსაც რო არ უთხრა ბავშვზე, გონია რამეს მოახერხებს მარტო, ვნახოთ რას იზავ ვინ აჯობებს!
თვალები რომ გავახილე ,ვერ გავიაზრე სად ვიყავი და რახდებოდა ჩემს თავს , ძალიან გაბრუებული ვიყავი, მაგრამ მალევე მივხვდი რომ მანქანაში ვიმყოფებოდი და წამოვჯექი დაფეთებული
-თორნიკე ახლავე გააჩერე მანქანა-ვუყვირე როცა აზრზე მოვედი -რას აკეთებ გაგიჟდი -დავებღაუჭე ქურთუკზე მანკი არცკი შემომხედა და ისევ ისე გიჟივით მიაქროლებდა მანქანას გაურკვეველი მიმართულებით -გააჩერე თორემ გადავხტები -ვიკივლე ბოლოს და კარს დავეჯაჯგურე თუმცა ვერ გავაღე და კმაყოფილი სახით მომაჩერდა სარკიდან, მივხვდი რომ დაბლოკილი ქონდა და არც გამკვირვებია, ამიტომ ფანჯარა ჩავწიე და ზედ რომ ვცადე აბობღება დაამუხრუჭა რის გამოც წინა სავარძლის საზურგეს შევასკდი მთელი ინერციით და გაბრუებული რამდენიმე წამის განმავლობაში ვერაფერს აღვიქვავდი, კარი რომ გააღო და გადამიყვანა, ისე სუსტად ვიყავი რომ წინააღმდეგობის გაწევის ძალა აღარ მქონდა და ისევ რაღაც ამაფარა ცხვირზე.
დამძიმებული ქუთუთოების ძლივს გავახილე, მივხვდი რომ მანქანაში აღარ ვიყავი და დაფეთებულმა ვცადე წამოდგომა, მაგრამ სხეული მდორედ ამყვა და მხოლოდ ის შევძელი წამოვმჯდარიყავი დივანზე, პირდაპირ თორნიკეს ჩაწითლებულ თვალებს რომ გადავაწყდი შემეშინდა ცოტა და დავიძაბე
-თავს როგორ გრძნობ?-მკითხა აშკარა ირონიით
-შენი წყალობით საშინლად-ვუთხარი თავდახრილმა რადგან მის თაველებს ვერ გავუძელი, რაღაც ბოროტულ და ცივ მზერას
-უფრო ცუდად იქნები მალე-დამამშვიდა და თავზე წამომადგა
-რაგინდა ჩემგან-ამოვისლუკუნე და ავტირდი შეშისგან
-რაუნდა მინდოდეს ვერ ხვდები? -შეიცხადა და ნიკაპზე ხელი წამავლო და თავი ძალით ამაწევინა
-ვერა-ვუთხარი სლუკუნით და სახეში მაინც არ ვუყურებდი, ის დაიხარა და შუბლი მომაბჯინა შუბლზე
-შენ მინდიხარ მარიამ-ეს რომ მითხრა ვიგრძენი შიშის ჟრუანტელმა როგორ დაიარა მთელს სხეულში, როგორ დამეჭიმა კანი და სისხლი როგორ გაიყინი, ინსტიქტურად ავხედე და ცრემლები გადმომცვივდა ისევ -როდის მოასწარი ჩემი შეძულება? -დამიღრიალა ბოლო ხმაზე, მე შევხტი და თავი დავხარე, მან ხელი წამავლო და მაიძულა შემეხედა სახეში
-არ მძულხარ, ვცადე მისი დამშვიდება
-რააქვს მას რისგამოც დამთმე?
-მე არ დამითმიხარ
-გიყურებ და უსაზღვრო შიში დასიძულვილი გაქ ამ ლამაზ თვალებში- მე მზერა ავარიდე და მოწოლოლ ცრემლებს გასაქანი არ მივეცი
-ასე რატომ მექცევი?
-შენც სწორედ ასე მომექეცი
-მე არაფერი დამიშავებია
-სანდროს ფულმა აგიმღვრია გონება არა?
-თორნიკე გთხოვ გამიშვი-უკვე მართლა მეშინოდა მისი
-ორი არჩევანი გაქ, ან შენი ნებით ჩემი ცოლი გახდები, ან ჩემი ნებით ჩემი გახდები მხოლოდ ერთი ღამით-ბოლო სიტყვები მთელი ზიზღით მითხრა, მკავში ხელი წამავლო და ამაყენა, მეორე ხელიც წამავლო და დამაჯანჯღარა ძალიან უხეშად-ან შენი ნებით სამუდამოდ ან ჩემი ნებით ერთი ღამით!
-თორნიკე-ამოვისლუკუნე და ავღრიალდი მოთქმით -როგორ შეგიძლია ასეთი რამ მითხრა -იატაკზე დავეცი მოწყვეტით და განვაგრძე ტირილი, თორნიკე სავარძელში დაეშვა და ბოთლი მოიყუდა სავარაუდოდ ვისკს სვავდა, მე ავდექი და მთელი სისწრაფით შევვარდი მეორე ოთახში კარი საბედნიეროდ ჩაიკეტა შეგნიდნ, ხელები მიკანკალებდა შიშისგან, და ვეღარ ვფიქრობდი რა მექნა, თორნიკემ მუშტები დაარტყა კარს და მიბრძანა გამეღო მე ძალიან შემეშინდა და ვიგრძენი როგორ ამითრთოლდა მთელი სხეული,ბოლოს გონს მოვედი რადგან მივხვდი ის კარს წიხლებს ურტყავდა და საცაა შემოანგრევდა ისედა მორყეულ კარს, მივხვდი რომ უნდა მემოქმედა და ტირილის დრო არ იყო, ამიტომ ფანჯარას მივვარდი ვეწვალე და რომ ვერ გავაღე სკამი ვესროლე, რადგან სიძველისგან გაჭედილი იყო, ჩამსხვრეულ მინებშორის გავძვერი მიწაზე დავხტი უვნებლად, მაღალი არ იყო საბედნიეროდ და გავიქეცი პირდაპირ გადანგრეული ღობისკენ
-მარიამ-დაიღრიალა თორნიკემ -მე მივიხედე და დავინახე როგორ ჩამოხტა, აკანკალებული ღობეს გადავევლე და ტყისკენ გავიქეცი, უკვე ბინდდებოდა მაგრამ, ვიცოდი რომ თუ ამას არ გავაკეთებდი თორნიკე მართლა რამეს დამიშავებდა, რადგან მივხვდი რომ გარდა იმისა რომ სასმლით ქონდა ტვინი არეული რაღაც სხვაც ქონდა მიღებული, მიტომ იყო ასე არაადეკვატური და საშიში, გაუვალ ტყეში მივრბოდი, ვტიროდი, მეშინოდა, მციოდა, მაგრამ მაინც წინ მივრბოდი რომ თორნიკესგან რაც შეიძლება შორს ვყოფილიყავი, მაგრამ ვგრძნობდი რომ ფეხდაფეხ მომსდევდა, ერთხელ გავჩერდი და მიმოვიხედე, უკვე ფაქტიურად ვერაფერს ვხედავდი, სრული სიჩუმე ჩამოწვა, ჩამიჩუმი არ ისმოდა მიუვალ ტყეში, ამან უფრო შემაშინა და ავღრიალდი ემოცეიბისგან გაბრუებული