უეცრად წელზე ხელების შეხება ვიგრძენი... ხელების რომლებიც 4წელია არ შემხებიან... ხელების რომლის პატრონიც საშინლად მიყვარდა. თვალებიდან თავისით უხმოდ მოდიოდნენ ცრემლები... მოგონებების ახალ-ახალი ნაკადი აწყდებოდა ჩემს ტვინსა და გულს...მისი ცხელი სუნთქვა კი კანს სასიამოვნოდ მიწვავდა...მაშინ ყველაფერს აზრი ჰქონდა...მაშინ მამასთან ბრძოლას აზრი მიეცა იმედი მქონდა არ დავნებდებოდი...ვერ ვიტანდი მამაჩემს და კიდევ უფრო მარიმას... ქალს რომლის გამოჩენის შემდეგაც( ნუ მამას გვერდით) ჩემი და იესეს ცხოვრება აირია...
-ნუ ტირი ეიმი! არასდროს იტირო ჩემ გამო!
მის სიტყვებზე ცრემლებმა იმატა... ლოყაზე გორდებოდნენ მოაჯის სცდებოდნენ და ხრამში ეშვებოდნენ... არ ვიცოდი რა მატირებდა, დანაშაულის გრძნობა?! სინანული?! მონატრება?! ან იქნებ მისი ნახვით გამოწვეული ბედნიერება?! ვერ გეტყვით რა მატირებდა... მაგრამ მაშინ იამზე ძლიერი ვიყავი ვიდრე ოდესმე...
-ამის დედაც ნუ ტირი.
მიღრიალა, წელზე ხელები გამიშვა, მხრებში ჩამაფრინდა და თავისკენ მიმაბრუნა, თავის ხელით მწმენდდა ცრემლებს..
-მომენატრე ეიმი...
სადღაც სივრცისთვის გამეშტერებინა თვალი და მას არც კი ვუსმენდი... ისევ მოგოებები მიტივტივებდნენ და მაბრუებდნენ... სახის წინ ხელი ამიქნია...
-ოეეე აქ ხარ?
გამოვფხიზლდი.
-მე უნდა წავიდე...
ამოვიბურტყუნე და გავლა ვცადე როდესაც მაჯა დამიჭირა... ისე რომ ჩემსკენ არც მოტრიალებულა ამოილაპარაკა.
-ვერსად ვერ წახვალ...
-გამიშვი..
-არა.! ამჯერად აღარ გაგაიშვებ!
მისი ხმა მტკიცე და ამავდროულად სიყვარულით სავსე იყო... უკან დავბრუნდი... როამრ გავქცეოდი მის სხეულსა და მოაჯირს შორის მომაქცია...
-იცი რა? წამით არ დამიჯერებია რომ გძულდი! მაშინ იმ წყეულ დღეს... 7ივლისს შენმა თვალებმა გაგყიდეს... სადღაც სივრცისთვის რომ გქონდა გაშტერებული... შენმა ხელებმა გაგყიდეს ერთმანეთში რომ ხლართავდი და ცდილობდი ისინიც მოგეტყუებინა გეზიზღებათო.. მაშინ შენმა ტუჩებმაც გაგყიდეს რომ გითრთოდნენ... შენივე ფეხებმა გაგყიდეს წასვლისას რომ აგიკანკალდა... შენი სხეულის ყოველმა უჯრედმა გაგყიდა... სუსტი ხარ ეიმის... სუსტი! იმდენად სუსტი რომ ყველაფერი დათმე... პირველად მე... მეორედ ოცნებები მესამედ კი დაქალი რომელიც ლულუსაც ვერ შეედრებოდა... იმის მიუხედავად რომ მუსლიმი იყო მაინც დიდ პატივს გცემდა და ახლა იმის მიუხედავად რომ იბრძვი ბოლოს მომავალსაც დათმობ... ბოლოს ყოველთვის ნებდები ქალბატონო ეიმის!
მისი ყოველი სიტყვა ისრად ხვდებოდა ჩემს გულს! რა იცოდა ვინ როდის დავთმე? ერთ რამეში დაუშვა შეცდომა მე ყველაფერი მაშინ დავთმე როცა დედაჩემს გაყინული მიწა მივაყარე... და მასთან ახლა ვერ გავიქცეოდი... სვანეთის ცივ მიწაში რომ დავმარხე აი მაშინ დავთმე ყოველივე ძვირფასი....მაშინ დაიწყო ჩემი ტანჯვა..
-შენ რა იცი მე რამდენი დავთმე?! არაფერიც არ იცი სებე! პირველად შენ არ დამითმიხარ! პირველად ყველაფერი დავთმე მერე კი ეს ყევლაფერი ნელ- ნელა წამართვეს! პირველად სამყარო დავთმე! პირველად ბედნიერება დავთმე! ან იქნებ თვითონ დამთმო! შენ ვერც კი წარმოიდგენ რას ნიშნავს მამა ყოველ წამს შენი სიცოცხლის გადარჩენას რომ გაყვედრის! შენ ვერც კი წარმოიდგენ რას ნიშნავს შენი სამყარო ადამიანის დააკრგვა.
-ვიცი მე შენ დაგკარგე!
-არაფერიც არ იცი სებე! ამის დედაც არაფერი იცი.. ვერ წარმოიდგენ რას ნიშნავს როდესაც 7წლის ასაკში დედის სისხლიან სხეულს პოულობ აბაზანაში... ვერ წარმოიდგენ რამხელა ტკივილს ვგრძნობდი მე იმ წამს... აი სწორედ იმ წამიდან შეიცვალა ჩემი ცხოვრება... იმ წამიდან დამენგრა თავზე ოცნებები... იმ წამიდან შემძულდა მამაც და მარინაც... ანიტაც კი! მათი ბრალია დღეს მე დამთმობი რომ ვარ, მე სუსტი ვარ როგორც თქვი!-ვკიოდი ვწიოდი ხელებს ვიქნევდი... ვერ ვჩერდებოდი არც შენეძლო-ხო მე იმ წამიდნა არ წარმოვადგენ არაფერს როცა დედის ვენებგადაჭრილი სხეული ვიპოვე... იმ წამიდან როცა მამის, დედინაცვლის და ნახევარდის გამო დედა მომიკვდა... ვერც მან გაუძლო და თავი მოიკლა... მამაჩემი კი დღემდე იამს მაყვედრის თითმკვლელობას რომ გადამარჩინა და საგიჟეთში სამკურნალოდ გამიშვა... მძულს ეს ქალაქი სიმდიდრე...კაცი რომელსაც მამა ქვია... კაცი, რომელიც დედაჩემის სუიციდის მიზეზია... ქალი რომელიც დედაჩემთან ერთად გაიზარდა და მის ქმართან დაწვა პირველი შვილიც გაუჩინა და დედაჩემს გასაზრდელად მისცა,რადგან თავისი არ ყავდა... თან ისე რონ ვერც გაიგო... ჩემი უფროსი ძმა მკვდარია... დედაჩემმა დაქალის და ქმრის შვილი11წელი ისე ზარდა ვერც გაიგო... შვილად მიიღო მან კი მე სიცოცხლე გამიმწარა...-პანიკური შეტევა მქონდა ინ დროს... ვკიოდი და ვერ ვჩერდებოდი ჩემდა უნებურად ყველაფერს ვამბობდი რასაც ვგრძნობდი-ხო არ მეზიზღები... ხო არ მინდა ზურას ცოლობა... ვერ ვიქნები მისი ცოლი როცა არ მიყავრს...-რანდენიმე წამით ყველაფერი გაეფრადდა და ერთი ეიმისი მეორემ შეცვალა მერე კი მან განაგრძო ყვირილი და ლაპარაკი. - ეს გინდოდა არა? გინდოდა ასეთი ეიმისი გენახა! შეშლილი! გიჟი რომელსაც ფსიქიატრიული სჭრდება!შენც დანარჩენებივით გაუწონასწორებელ, სუსტ და გიჟად მთვლი რომელსაც კაცის მოკვლაც შეუძლია?!... გიჟდ რომელიც სისხლის დანახვისას ხარხარებს არა? ვერ გიტანთ მთელი სამყარო მძულს... სამყარო როემლმაც ეს ცხოვრება გამიმზადა... დედის საფლავზეც ვერ მივდიავრ... იმ წამს მოკვდლა ჯიუტი და მხიარული ეიმის დედის ცხედარი სვაეთის გაყინულ მიწას რომ მაიბარა... მეზიზღებით ყველა მეზიზღებით... იმ წამს მე გავჩნდი! მეორე ეიმისი! მე დავიბადე ხო! და მე მართალც გიჟი ვარ! ამ წამ შენს წინ გიჟი და ფსიქოპატი ეიმისი დგას ძირფასო.... მას ვერ ავნებ... სუსტი ვარ არა? არაფერიც მე ძლიერი ვარ ჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰჰაჰა შენ ეიმისზე ჯერ კიდევ არაფერი იცი!
მოაჯირთან ჩვიკეცე და თავი ხელებში ჩავრგე იმდენხანს გაქვავებული სებე მე მიყურებდა და ხმას ვერ იღებდა... ვიცოდი მაშინ იესესაც ტკიოდა.... ვიცოდი ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი... ვიცოდი იმ წამს ისც შინაგან ქაოსში იყო... მძულდა სამყარო და მძულდა ყველა... მძულდა ჩემი გაორება... მძულდა რომ მალე გონებას დავკარგავდი და მერე აღარაფერი მემეახსოვრებოდა რაც ვთქვი...მძულდა ჩემი გიჟი მხარე...ხო მალე ის ბოლო სიტყევბი"ეს გინდოდა არა? გინდოდა ასეთი ეიმისი გენახა! შეშლილი! გიჟი რომელსაც ფსიქიატრიული სჭრდება.! შენც დანარჩენებივით გაუწონასწორებელ, სუსტ და გიჟად მთვლი?! რომელსაც კაცის მოკვლაც შეუძლია... გიჟად, რომელიც სისხლის დანახვისას ხარხარებს არა? ვერ გიტანთ! მთელი სამყარო მძულს... სამყარო როემლმაც ეს ცხოვრება გამიმზადა... დედის საფლავზეც ვერ მივდიავრ.იმ წამს მოკვდლა ჯიუტი და მხიარული ეიმის დედის ცხედარი სვაეთის გაყინულ მიწას რომ მაიბარა... მეზიზღებით ყველა მეზიზღებით... იმ წამს მე გავჩნდი! მეორე ეიმისი! მე დავიბადე ხო! და მე მართალც გიჟი ვარ! ამ წამს შენს წინ გიჟი და ფსიქოპატი ეიმისი დგას ძირფასო.... მას ვერ ავნებ... სუსტი ვარ არა? არაფერიც მე ძიერი ვარ ჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰჰაჰა შენ ეიმისზე ჯერ კიდევ არაფერი იცი! " ყველაფერი დაბნელდა და გონება დავკარგე... გონს რომ მოვედი სებეს მუხლებზე ვიწექი მას კი თვი ჩემს თმაში ჩერგო... ამომხედა და გამიღიმა
-ემ... მაპატიე...
არაფერი მიპასუხია..
-უბრალოდ ერთი სიტყვა მითხარი მთელს წარსულს რომ დაიკიდებს და მზად ვარ ყველანაირი ძალა ვიხმარო ოღონდ ჩემ გარდა არავის გაჰყვე ცოლად...
ბევრი არც მიფიქრია..
-მიყავრხარ...
ფეხზე წამომაყენა და ძლიერად ჩამეხუტა კარგახანს ვიდექით ასე მერე კი მოვცილდი...
-ახლა ეს რომ არ გავაკეთო მოვკვდები.
-რა... რი..
სიტყვის დამთავრება არ მაცადა ისევ მოაჯირს და მის სხეულს შორის მომიმწყვდია და ჩემს ბაგეებს მალევე მისი თბილი და ტკბილი ტუჩები შეერწყა... როგორც შემეძლო ვყვებოდი... პირველი კოცნა ისევ მან მომპარა.. ხელები კისერზე შემოვაწყვე... მან კი მოაჯირზე შემომსვა და მეც უნებლიედ ფეხები წელზე მოვხვიე... ჰაერი რომ აღარ გვეყო მოვცილდით... ალბათ სილას ელოდა, მაგრამ სრულიად საწინააღმდეგო რამ გავაკეთე... კოცნის ინიციატივა ჩემს თავზე ავიღე...