ამ დროის განმავლობაში ჩემმა ცხოვრებამ ძალიან დიდი ცვლილებები განიცადა.. დავიწყე მუშაობა,გავიცანი ხალხი..ხალხი,რომელმაც მიმიყვანა იმ ზღვარზე სადაც ბედნიერების რეფლექსები გადის. ამ წელს შეიცვლა ყველაფერი,მივხვდი რომ მე შევიცვალა და ყველაზე მნიშვნელოვანი დასკვნა,რაც ამ წელს გავაკეთე-ნამდვილად ასე ჯობდა. ჯობდა დამენახა ,ის რისი დანახვაც ასე ძალიან მინდოდა..არვიცი რა მოხდა სიეთი,რომ თბილისში წასვლა აღარ მოვინომე,უბრალოდ თითქოს ჰაერი არ მყოფნის ამ ქალაქში.დავიწყე სხვა ქალაქში მუშაობა,იქვე ჩემს სოფელთან ახლოს,გავიცანი ხალხი სადაც თავს კომფორტულად ვგრძობ. თითქოს აქ სხვა ცხოვრებაა,არ ჭირდება ტელეფონი,რომელიც სანდროს ასე ძალიან უყვარს,არ მჭირდება ფოტოების დება,იმისთვის რომ ვაგრძნობინო ხალხს,რომ მეც ვარსებობ.აქ ყოფნისას მივხვდი,რომ ხალხს თუ შენი ფოტო არ დაუდე წი,თუ არ შეაწუხევერ გხედავენ. მიხვდვი,რომ ზოგჯერ საჭიროა გადაიკარგო,რადგან მიხვდე ,რომ შენ არ ხარ ის ერთარდერთი ლამაზმანი,რომელზეც მტელი მსოფლიო ოცნებობს,შენ ერთი ჩვეულებრივი გოგო ხარ,რომლის დაკარგვითაც გალაკტიკა არ დაიშლება. ორი თვის წინ ჩემი ერთი მოთხრობა გავაგზავნე,მოეწონათ და დამირეკეს,აქედან დაიწყო ყველაფერი.
მივხვდი,რომ არ მთავრდება ამბავი იქ სადაც შენ ხარ,ამბავი მთავრდება იქ,სადაც შენ აღარ ახსოვხარ. აქ თავს კარგად ვგრძნობ,ძველ წიგნებთან და ენციკლოპედიებთან ერთად, აქ კარგია ცხოვრება. უამრავი ფიქრის ერთობლიობამ მიმიყვანა იმ დასკვნამდე,რომ თუ ხალხს მხოლოდ სოციალურ ქსელში ახსოვხარ და ისიც მაშინ ,როცა შესული ხარ ან რაიმე სიახლეს დებ,ჯობია გააუქმო და დარჩე იმ რეალობაში სადაც ხარ,დარჩე იქ,სადღაც მარტო მაგრამ იცოდე,რომ ნამდვილად მარტო ხარ.თავის მოტყუებას ვარჩიე სოციალური ქსელიც გამეუქმებინა და ის საზიზღარი პატარა ბარათიც გადამეგდო,სადაც სანდრო დროგამოშვებიტ რეკავდა.
დავფიქრდი... ვინაა სანდრო?ადამიანი,რომელიც არაფრით გამოირჩევა არავისგან..ადამიანი,რომელსაც არ აქვს პერსპექტივა,არ აქვს სამსახური,არ აქვს საკუთარი სახლი,არ შეუძლია მარტო ცხვრება,არ შეუძლია გააკეტოს არჩევანი რომელიც მის ცხოვრებას რადიკალურად შეცვლის.ვინაა საბა? სანდროს მეგობარი..ვინაა სანდრო? ადამიანი,რომელთანაც არ უნდა მინდოდეს,მაგრამ ფაქტი ერთია-ზოგჯერ მიდნა ,რომ ჩამოვიდეს და მის მაგივრად ყოველტვის საბა ჩამოდის,მოაქვს შოკოლადები,ქოქოსი,რომელიც ძალიან მიყვარს და უამრავი ჟურნალი,გაზეთი,წიგნი,ფოტოები..ზის ჩემთან ერთად,ზის და სხვამს ჩაის,მიყურებს და ვხვდები,ეს ბიჭი შეცდომით გადმოვარდა ამ გალაქტიკაში. ზის და მიყურებს,ვზივარ და ვუყურებ,ჩემთან სახლში,ჩვენ ორნი და ჩაძინებული ბებო და პაპა,რომლებსაც ერთი სული აქვთ როდის ჩამოვა საბა,ვზივართ და ვცდილობ გავიხსენო,რატომ წავედი პირვეად სევდათა მუზეუმში...იქნებ იმ დღის გარეშე ჩემი ცხოვრება უკეთესი ყოფილიყო,იქნებ ახლა თბილისის რომელიმე უბანში მეხეტიალა ვინმესთან ერთად,ან იქნებ ის ვინმე,სულაც ჩემი ქმარი ყოფილიყო.. იქნებ იმ ვინმეს ეთქვა ჩემთვის სიტყვები,რომელსაც მიყავხარ სევდათა მუზეუმში,იქნებ იმ სიტყვებით გადაგვერჩინა თავი.
საბა საოცრად ჭკვიანი ბიჭია,ამბობს ფრაზებს,რომლებზეც ადმაიანები წლობით ფიქრობენ,ჰაერში იჭერს შენს ფიქრებს და წარმოსთვავს მათ. საბა იმდენად ჭკვიანია,რომ ვერც ვხვდები ,რატომ ემეგობრება სანდროს. ამდენი ხნის განმავლობაში არასდროს წამოსცდენია რამე სანდროზე.. ორი კვირის წინ სანდრო ჩამოვიდა,ჩემები სიხარულით შეხვდნენ,იმ ღამით უსასრულოდ გაიწელა ჩვენი საინტერესო ალპრაკი. თითქოს ორივე დავფრინავდით გალაკტიკაში,გამთენიისას საბას სანდროზე ვკითზე.. საბა ნახევარ წუთზე მეტი იღიმოდა ეს დრო საშველოდ გაიწელა,უსაშველოდ დამეკარგა ცხოვრების აზრი,უცებ ამ ბურანში საბამ ხელი მომკიდა,ოდნავ გადმოიხარა და ჩურჩულით,თითქოს არც უდნოდა გამეგო,ჩაიბუტბუტა-სანდრომ ნახევარი წელია რაც ცოლი მოიყვანა-დრო გაიწელა,გაიწელა ისე როგორც არასდროს-თუ გინდა იტირე
-არ მინდა
-ჩაი გინდა?
-არა
გადმოიხარა თვალზე მაკოცა და ძალიან გარვევით,თითქოს ფოლადზე რაღაცას კაწრავსო ჩაილაპრაკა-ზოგჯერ ასეც ხდებაო,ადგა და წავიდა.
გავქვავდი,თავს გამუდმებით ვუმეორებდი,რომ არ მაინტერესებდა,რომ ყველაფერი წინ იყო,რომ სანდრო ნაძირალა იყო.ცრემლებს ვეღარ ვიკავებ,გონებას ვკარგავ,მაგრამ ამ ქაოსში ვხვდები რაც უნდ აგავაკეთო. ბარგი ჩავალაგე. საბასთან შევედი,ვიცოდი არ ეძინა,კარები შევაღე და გავიყინე,საბა წამოდგა -მეც მოვდვარ
-მე ჯერ არაფერი მითქვავს...იციი..
-ვიცი,მეც მოვდივარ
-მე მარტო მინდა წასვლა
-დაბრუნდები?
-საბა-გავღიმე-თავი ფილმში მგონია-დავბრუნდები..აბა რას ვიზამ..
-როდის?
-არ ვიცი,მაგრამ დავბრუნდები
-იცი ახალ წელს საჩუქარი მქონდა
-შენ უკვე გამიკეთე საჩუქარი,თიტქოს გავთავისუფლდი.
-გიყვარდა?
-ადრე რომ მომიყევი გახოვს? ერთი იაპონელი გოგო ჭკუას მაკარგვინდებდაო...ის გოგო გიყვარდა?
-მიყვარდა
-ცოლად რატომ არ მოიყვანე?
გაჩუმდა.
-ბარგი გაგატანინო გინდა?
-მინდა..პასუხს დაველდო?-ქურთუკის ცავიცვი,საბამაც ჩაიცვა და გარეთ გავედით..
-ცოლად როგორ მომეყვანა,მე ხომ არ ვიცოდი ვუყვარდი თუ არა-კარგა ხნის შემდეგ ჩაფიქრებული საბას სიტყვები გაისმა.
-რატომ არ დაელაპრაკე? იქნებ უყვარდი..
-ზოგჯერ რთულია გადადგა ნაბიჯი,რომელიც ცხოვრებას შეგიცვლის-ჩემი აზრები გამხსენდა,გავიფიქრე მე სანდრო ემგონა ასეთი და პირიქით ყოფილა-მეთქი.
-საინტერესოა ამ ღამით როგორ აპირებ წახვიდე?
-ეს კითხვა მეც დამებადა..
-გინდა წამოვალ?
-მინდა,მაგრამ ჩემებს როგორ გავაგებინოთ
-ხვალ დავურეკოთ
-წერილი დაგვეწერა ჯობდა
-ხვალ მე მოვაგვარებ მაგ საკითხს
საბა საჭეს მიჯდა და წავედით იქ,საიდანაც დაიწყო ყველაფერი...