-რამდენ ხანს ვიქნებით ერთად?- ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ლიზა და აბნევდა.
- არ ვიცი-ცივად უპასუხა, შემდეგ ხელი კრა და ოთახიდან გავიდა..

ლიზამ ისევ ტირილი დაიწყო. ყოველ ჯერზე როცა უნდოდა დარწმუნებულიყო რომ ალექსანდრე ცუდი არ იყო ის ყველაფერს აფუჭებდა.
ორი კვირა გავიდა ასე, ხან ლიზა ტიროდა, ხან ალექსანდრე ჩხუბობდა და სახლიდან მიდიოდა. გამთენიისას ან შუაღამეს ბრუნდებოდა. ლიზა ამას ვერ იტანდა. იქ გადაეკეტა ალექსანდრე მთვრალი რომ მივიდა სახლში. არაფერი უთქვამს, მხლოდ შეხედა, აათვალერა და თავის ოთახში გავიდა. ამაზე ალექსანდრე გაგიჟდა, ლიზას ოთახში შევიდა და ყველაფერი დალეწა ირგვლივ.
-როგორ ბედავ? როგორ ბედავ და ასე იქცევი?-მაჯაში წვდა. ლიზას ძალიან ტკიოდა ხელი,თუმცა გული უფრო. ტკივილი გაუსაძლისი რომ გახდა ჩუმადლდ ამოიკნავლა
-გამიშვი გთხოვ მტკივა-თან ცრემლებმა დაიწყეს დენა.ალექსანდრემ უფრო მოუჭირა
-მეც მტკივა გესმის? მეც მტკივა, დავიღალე.-ლიხა მიხვდა რომ რაღაც სხვა ხდებოდა
-შეგიძლია მითხრა, არ ვიცი დახმარებას შევძლებ თუ არა,მაგრამ გულიდან ამოიღე სათქმელი.- ალექსანდრემ ხელი გაუშვა და ოთახიდან გავიდა. ლიზამ ტირილი შეწყვიყა და ოთახის დალაგება დაიწყო. ჩამოგფშვნილ სარკესთან რომ მივიდა შემთხვევით ფეხი ნამსხვრევებს დაადგა. ძალიან ეტკინა, რამდენიმე შუშა შერჭობოდა საკმაოდ ღრმად. ტკივილისგან წამოიყვირა. ალექსანდრე ოთახში შემოვიდა, დაინახა თუ არა ლიზა მაშინვე ხელში აიყვანა და ასე აღმოჩნდნენ საავადმყოფოში.
-ექიმო სერიოზული ჭრილობაა?-ალექსანდრემ კითხა ნერვიულად.
-სერიოზული არ არის მაგრამ რამდენიმე დღე უნდა მოერიდოს სიარულს რომ ნაკერები არ გაეხსნას. ექიმმა წამლები გამოუწერა და პალატა დატოვა. ლიზა ადგომას აპირებდა მაგრამ ალექსანდრემ გააჩერა.
-ვერ გაიგე ექიმმა რა თქვა?
-გავიგე
-ხო და დაწექი
-უნდა ჩავიცვა და ტანსაცმელი სავარძელში დევს სუპერძალაც არ მაქვს რომ ადგომის გარეშე ავიღო-ცივად მიუგო ლიზამ. ალექსანდრემ ტანსაცმელი მიაწოდა და პალატა დატოვა. საღამოს უკვე სახლში იყვნენ. ლიზა თავის ოთახში იყო ალექსანდრემ რომ დააკაკუნა
-შემოდი
-კარგად ხარ?რამე ხომ არ გჭირდება?
-არაფერი მინდა შენგან-ისევ ცივი იყო ლიზა.ალექსანდრეს თითქოს რაღაც ჩასწყდა გულში.ოთახი დატოვა, ქურთუკი მოიცვა დდა სახლიდან გავიდა.არ უნდოდა მეგობრებისთვისაც დაემალა ეს ამბავი. ყველაფერი დაწყვრილებით მოყვა.ყველა გაოცებული უსმენდა.
-ეს რა დღეში ყოფილა და ჩვენ ვერთობით აქ-ამოიხვნეშა მათემ
-რამდენ ხანს იქნებით ასე?-ამჯერად მიშომ კითხა
-არაფერი არ ვიცი. საერთოდ ვეღარ ვაზროვნებ უკვე.
ბევრი ისაუბრეს და დალიეს. ალექსანდრე სახლში გამთენიისას მივიდა. ლიზას ოთახში დაუფიქრებლად შევიდა. მშვიდად ეძინა. ნამტირალები ეტყობოდა სახეზე. ტუჩებ გაბუსხული იწვა და ეძინა. ალექსანდრეს გაეღიმა, დაიხარა და თავზე აკოცა. სამოსი გაიხადა და მის გვერდით დაწვა. თავი მის ყელში ჩარგო და ტკბილად ჩაეძინა. მგონი ასე კარგად წლების მერე აღარ უძინია.დილით ლიზა რომ გამოფხიზლდა და ალექსანდრე დაინახა ასმა ფერმა გადაურბინა სახეზე. ხელი მის წელზე ედო და ეძინა.ლიზა ვერ ადგებოდა , ამიტომ მისკენ გადაბრუნდა და ალექსანდრეს თვალიერება დაიწყო. სულ რაღაც ხუთი წუთი იწვა ასე გაუნძრევლად და მის ნაკვთებს შეისწავლიდა.
-ძილის დროს უფრო საყვარელი ვარ ხო?-ღიმილით უთხრა ალექსმა.მხოლოდ ახლა შეამჩნია ლიზამ ალექსანდრეს ლოყებზე ჩაღრმავებები ღიმილის დროს რომ ჩნდებოდნენ. ულამაზესად იღიმოდა. თავისუფლად შემიძლია ვთქვა რომ ღმერთკაცი იყო დედამიწაზე.
- ხო შენს შხამს რომ არ ანთხევ უფრო საყვარელი ხარ-ისევ ცივად მიუგო ლიზამ.ალექსანდემ მისი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე დააკვდა... შემდეგ ისევ დენდარტყმულივით წამოფრინდა და ოთახიდან გავარდა. მანქანაში ჩაჯდა თუ არა იმ წამსვე მოწყდა ადგილიდან.ცოტახანს იარა, შემდეგ მანქანა გააჩერა. იქ იყო სადაც მარტო არ იყო, თუმცა მარტო ის სუნთქავდა. სასაფლაოზე მყოფი საფლავებიდან ერთ ერთის წინ ჩაიმუხლა და დაიღრიალა..