ამასობაშუ ლიზიმაც მოიტანა შეკვეთ.
-ნუკ კიდე რამე ხომ არ გინდა?
-არა ლიზ...მაგრმა, მოიცა აუუ ნიკაააააააა
მისი სახელი გავწელე და თვალები საყავრლად დავახამხამე.
-პირდაპირ თქვი რა გინდა.
ტუჩის კუთხე ჩატეხა და მზერა ჩემზე გადმოიტანა.
-არ გინდა მერე ბრაუნი ვჭამოთ?
-რა მუცლის მონა შეყავრებული მყავხარ. კაი ლიზა ამას რომ მოვრჩებით ნაყინიანი ბრაუნი მოგვიტანე.
ლიზა წავიდა და დავრჩით მხოლოდ მე და ნიკა.
-აუუუ მიყვარხარ.
-ხოგეტყობა საჭმელს უფრი აღმერთებ.
ორივეს გაგვეცინა და მერე ისევ ცეზარს მივუბრუნდი.
-ეეეე მგონი საჭმელი ჩემზე მეტად გვიყვარს.
-კი ნამდვილად ცოლადაც საჭმელს მივყვები.
-არ დამპატიჟებ? .
-კი მოდი და თამადა იყავი.
ისევ გაგვეცინა. ნიკა ის ერთ-ერთი ადამიანი იყო რომლის გვერდითაც სახიდან ღიმილი არ მშორდებოდა. ადამიანი რომელსაც სიამოვნებით მივუძღვნიდი მთელს ჩემს ცხოვრებას.ვიცინოდით და ისევ ვიცინოდით, მთელ კაფეში ჩვენი სიცილი ისმოდა, მენეჯერთან მივიდა რამდენიმე მაგრამ წარბიც არ შეუხრია ანიტას, პირიქით გვიყურებდა და ეღიმებოდა ასეთ წყვილს რომ ხედავდა და ეს არ იყო პირველად ჩვენ მუდმივად აქ ვისხედით, ამ მაგიდასთან ასეთი სიცილით, გაბადრული სახეებით, ხელში ფინჯანით რომელშიც მწვანე ჩაი ლივლივებდა ერთმანეთს სიყავრულით სავსე მზერას ვსტყორცნიდით და სულს ვივსებდით, ახლა კი ვცდილობდი ბოლომდე შემეგრძნო ნიკა, რათა მომდევნო ორი წელი არც მისი სახე, არცი მისი ხმა, არც შეხება და სრულიად არაფერი არ დამვიწყებოდა, ისევ და ისევ ძლიერად მყვარებოდა. დიდხანს ვიჯექით კაფეში, ბრაუნი რომ მოგვიტანა ლიზიმ სულ თავის ხელით მაჭმევდა არც სხვა ადამიანები გვაინტერესებდა დიდად, მერე გოგოები გადავკოცნე და კაფიდან გავედით.
-ნუკა დარჩები დღეს ჩემთან?.
საკმაოდ დაბინდებულიყო უკვე. იშვიათად ვრჩებოდი ნიკასთან, მაგრამ ახლა მასთან ყოფნის გარდა არაფერი მინდოდა ერთი კვირაც და გერმანიაში წავიდოდი, იქ კი ნიკა არ მეყოლებოდა.
-კი დავრჩები დაიცა თიკას დავურეკავ, მიდი წადი და მე ჩემი მანქანით გამოგყვები კაი?
-კაი სიხარულო
მოწყვეტით მაკოცა ტუჩებშ და მანქნაში ჩაჯდა.ტელეფონი ამოვიღე და თიკას დავურეკე.
-თიკა დღეს სახლში არ მოვალ.
-რას ქვაი არ მოხვალ?
-ინასთან ვრჩები
-ააა კაი გაერთეთ გოგოშკები და მომიკითხე ყველა.
სწრაფად გადავრეკე ნინასთან(ინას დედა)
-ნინუუუუს.
-როგორ ხარ ნუკა?
-რავი კარგად შენ?
-მეც კარგად.
ამასობაში მანქანაც დავქოქე და ნიკას ავეკიდე.
-აუ ნიიინ რა უნდა გთხოვო იცი?
-აბა მთხოვე.
ორივეს ჩგვეცინა დ მეც დავიწყე ლაპარაკი.
-მოკლედ აუ ხოიცი ძაან არ მიაყვარს თიკას რომ ვატყუებ, მაგრმა ეს რომ ვუთხრა გააფრენს და დამეხმარე ამ ერთხელ აი ძააან გთხოვ.
-რა უნდა ვქნა მე.?
-მოკლედ ნიკსთან ვრჩები დღეს.
-გააფრენს ეგ რო გაიგოს
-ხო და მაცადე ახლა.თიკას ვუთხარი იანსთან ვრჩები თქო და გააფრთხილე ის ვირი ივანე რომ ვითომ მანდ ვარ.
-ივანე ვარესად გააფრენს რომ გაიგოს ნიკასთან რჩები.
-კაი რა ორი წელია ერთად ვართ რა მოხდა მერე.
-რავი აბა ისე კაი ტიპია.
-მაგიტომ მიყვარს.
-კაი კაი თუ დარეკა ვეტყვი რომ აქ ხარ.
-აუუუუ იფც ვგიჟდები ნინა შენზე.
ყურმილი დავკიდე და ნიკას სახლთან გავაჩერე მანქანა.სადარბაზოსთან მელოდებოდა, რომ მივუახლოვდი გამაჩერა და მკლავშ მწვდა, კიბეებს სირბილით ავიარეთ და ლიფტი გამოვიძახეთ, სანამ მოვიდოდა ერთმანეთს დებილებივით მივშტერებოდით და ვიღიმოდით, კარი გაიღო და შევედით.
-აუუუ მე მივაჭერ რა!
-ბავშვი ხარ ნუკა.
გაეცინა და მეცხრე სართულის ღილაკს მივაჭირე თითი.
-ხო შენი ბავშვი.
-იასნია, სხვისი ვერც ვერასდროს იქნები და თუ მოგინდება იყო კარგი დღე არ დაადგება იმ საწყალს.
-არც მომინდება.
ხელები კისერზე შემოვხვიე დწ თავი მარცხნივ გადავაგდე, საპასუხოდ ორივე ხელი ძლიერად მომიჭირა წელზე და ტუჩებში მეძგერა... მთელს სხეულში ვგრძნობდი მომატებულ ტემპერატურას... არ ვიცი რა მჭირს ამდენი ხანი მის გევრდით ვარ და ასეთი რაიმე არ დამმართნია. კარი გაიღო და მომცილდა. სახლში რომ შევედით სასწაულად ცხელოდა.
-ფილმს ვუყუროთ რა ნიკუ!
-კაი და რას?
-ცისფერი ლაგუნა.
-ჩემი აკვიატება.
შუბლზე თბილად მაკოცა და საძინებლიდან ლეპტოპი გამოიტანა. მისი სახლი ერთი დიდი საოცრება იყო... მშობლები საზღვარგარეთ ჰყავდა და მარტო ცხოვრობდა აქ. პატარა ბარის სტილის სამზარეულო, არცისე დიდი მისაღები და ნორმალური ზომის საძინებელი. მთელი სახლი შავ-თეთრ ფერებში ჰქონდა გაწყობილი.აი საძინებელი კი თეთრი იყო და შავი ფარდები ჩამოეკიდა. მისაღები და სამზარეულო გაერთიანებული იყო და ერთი კედლის ნაცვლად შუშა იყო ჩასმული, მუდამ შავი ფარდები იყო ჩამოფარებული სანამ მე არ მოვიდოდი და არ გადავწევდი, ახლა კი ესეც დამეზარა.დივანზე მივესვენე და ნიკას დაველოდე. ფილმს ვუყურებდით და ხან გვეცინებოდა ხან ისევ სიყავრულით სავსე მზერას ვსტყორცნიდით ერთმანეთს.
-დავიძინოთ?
თვალები მეხუჭებოდა და კარგადაც შენიშნა.
-აჰამ წამო.
-დივანზე დავიძინებ.
-მე არ მაქ პრობლემა რომ ჩემთნ დაიძინო მაგრმა თუ არც გინდა რა ეგდე მაგ დივანზე და გეტკინოს ყევლაფერი.
მხრები ავიჩეჩე და საძინებელში შევედი. ტანსაცმელი ნელ-ნელა მოვიშორე სხეულიდან და იქვე სავარძელზე დავაწყვე...უკვე საწოლთან ვიყავი მისული კარი რომ. გაიღო და ჩამეღიმა.
-იცი რა? მემგონი მეც მინდა შენთნ ერთად დაძინება.
გაიღიმა და მეორე მხრიდან მოუარა საწოლს. პლედი გადავაძრე დ საბნის ქვეშ შევწექი, ერთი ცუდი ჩვევა მაქვს საწოლის კიდეზე მიყავრს ძილი დდდ. ნიკაც დაწვა და ხელები წელზე მომხვაი, ისე ავღმოვჩნდი მის სხეულზე აკრული ვერც კი გავიაზრე. საცვლების ამარა ვიწექი მის გევრდით და ამის გახსენებაზე საშინლად შემრცხვა.
-ტკბილი ძილი ნუკ
-შენც ნიკა
თვალები დავხუჭე, მაგრმა არაფრით დამეძინა. მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს ანდაც, როგორ უნდა დაიძინო იმ ადამიანის გვერდით ვინც გიყავრს მაშინ, როცა იცი ის ხელის ერთ გაწვდენაზე წევს და შეგიძლია უბრალოდ მძინარეს მთელი ღმით უყურო და არც მოგბეზრდეს ეს. გამთენიისას ჩამეძინა. სიზმარშიც ნიკა მესტუმრა. თვალები რომ გავახილე იმ წამს შემოვიდა ნიკაც ლანგრთ ხელში,წვენი ,ბურგერები, ფრი და ვაშლი ელაგა ზედ. მმმმ ჩემი ტკბილი იცის რაცმიყვარს. მხოლოდ ტრუსი ეცვა ლოგინზე ჩამოჯდა და ლანგარიც წინ დამიდო.
-დილამშვიდობის სიხარულო.
-დილამშვიდობისა.
-ჭამე.
-არ მინდა
-რატო?
-უფრო გემრიელი რაღაც უნდა გავსინჯო ჯერ?
-და რა?
მისკენ გადავიწიე და ტუჩებზე ნელა შევეხე ისიც ამყვა. ლანგარი ფრთხილად გადავდეთ ტუმბოზე... არ ვიცი რა მჭირს დღეს უბრალოდ ახლა მე ყველაზე მეტად ის მჭირდება ჩემი ნარკორიკია რომელსაც თავს ვერასოდეს დავანებებ.


აუ მოკლედ ამ თავის მერე ნუკა და ნიკა ოთხის ნაცვლად ორი წელი იქნებიან ერთად.