ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა ერთ დღეს სკოლიდან სახლში მივდიოდი მიხაროდა რომ 4დღეში დაბადების დღე მქონდა და 16 წლის ვხდებოდი თუმდა წლის ბოლოს მეთერთმეტე კლასში გადასასვლელად ბევრი გამოცდის ჩაბარება იყო საჭირო არვიცი რომელზე მეფიქრა მაგრამ უფრო დაბადების დღეზე ვფიქრობდი არასდროს დამავიწყდება თუ როგორ მივუახლოვდი სახლს და ზამთრის ცივ ამინდში ბოლომდე გაღებული კარები როგორ დავინახე თავიდან მეგონა სახლს ანიავებდა დედა და ნორმალურად მომეჩვენა კარებს მივუახროვდი თუარა დედაჩემის და მამაჩემის გვამი დავინახე რომლებიც სისხლის გუბეში იწვნენ შევამჩნიე ჩემი ძმაც რომელიც მეორე ოთახში ძირს ეგდო ისიც გარდაცვლილი ბოლო ხმაზე დავიკივლე ცუდად გავხდი და თვალებში დამიბნელდა იატაკზე უგონოდ დავეცი მეორე დღეს საავადმყოფოში გავიღვიძე სიზმარი მეგონა კოშმარი რომელიც ვერასდროს მოხდებოდა ხელებზე გადასხმები მქონდა კათეტერს ხელი მოვკიდე და ხელიდან მოვიძრე წამოვდექი მაგრამ თაბრუ დამეხვა ამან არ შემაჩერა სასწრაფოდ გავედი პალატიდან და ექიმი გავაჩერე რომელიც დედაჩემის თანამშრომელი იყო ვკითხე თუ რამინდოდა აქ, თვალები აუცრემლიანდა და მივხვდი რომ ეს კოშმარი კიარა მწარე რეალობა იყო

საავადმყოფოს კარისკენ გავიქეცი ექიმი კი უკან გამომეკიდა უნდოდა რომ დავრჩენილიყავი ფიქრობდა რომ სუსტად ვიყავი და გადასხმები აუცილებელი იყო მაგრამ არ მომისმენია ისე გამოვიქეცი იქიდან საავადმყოფოდან სახლამდე ფეხით მივრბოდი საბოლოოდ სახლში მისულს დედაჩემი მამაჩემი და ჩემი ძმა მაცივარში ჩასვენებულნი დამხვდნენ სული მეწვოდა მეც მათთან ერთად მინდოდა ყოფნა ტირილისგან ვყვიროდი, ვწიოდი თავს ვერ ვიკავებდი. დედაჩემის მაცივარს ვეხუტებოდი გონება დავკარგე და ისევ ძირს დავეცი. გონს მაშინ მოვედი როცა ჩემს საწოლზე ვიწექი ისეთ სტრესში ვიყავი რომ ლაპარაკი არ შემეძლო. ოთახში ბიძაჩემი შემოვიდა მითხრა რომ ოჯახის გარდაცვალების მერე გამაშვებდნენ ან ინტერნატში ჩამაბარებდნენ უნდოდა რომ მას ვეშვილე მაგრამ მასთან და მის აუტანელ შვილებთან და ცოლთან ერთად ცხოვრება ყველაზე ნაკლებად მინდოდა. უარი ვუთხარი, მაგრამ ამის დრო არიყო რადგან ვინც ყველაზე ძვირფასი მყავდა ყველა გარდაცვლილი იყო. ფეხზე წამოვდექი ფეხი დამიცდა და ტკივილი ვიგრძენი თავის არეში 1კვირა კომაში ვიყავი ძლიერი ტრამგის გამო აღმოჩნდა რომ თავი ძლიერად 'კომოდს' დავარტყი.

არაფრის ხალისი მქონდა პირველი დაბადების დღე ჩემი საყვარელი ადამიანების გარეშე გავატარე. გულის ცემას ვეღარ ვგრძნობდი მეგონა რომ ვკვდებოდი სახში დედაჩემს ლოგინზე ვიწექი მოკეცილი და ვტიროდი აღარავინ მყავდა ისეთი ვისგამოც სიცოცხლე ღირდა

მეორე დღეა არაფერი მიჭამია მადაც არმქონდა გამოფიტული ვიყავი ძლივს დავდიოდი

2 დღის მერე კარებზე კაკუნი გაისმა 5წუთის განმავლობაში ძლივს მივაღწიე კარამდე და გავაღე მითხრეს რომ ვინაიდან არასრულწლოვანი ვიყავი ჩემი ინტერნატში წაყვანა ან გაშილება მოუწევდათ მაგრამ ჩემს სახლს ვერ მოვშორდებოდი

დახმარება ჩემს მასწავლებელს ვთხოვე შვილები სხვა ქალაქში ყავდა და მარტო ცხოვრობდა ვუთხარი რომ მასთან არ ვიცხოვრებდი უბრალოდ ფორმალურად მინდოდა რომ ასე ყოფილიყო დამთანხმდა და თან მითხრა რომ მასთან მეცხოვრა ძალიანნკარგი ქალი იყო რამოდენიმე დღეში ჩემი მეურვე გახდა და მასთან ვცხოვრობდი 2კვირა სკოლას ვაცდენდი მზად არვიყავი მაგრამ მომიწია სკოლაში სიარული ყველა ისე მიყურებდა თითქოს არაფერი ვიყავი უპატრონო, მარტოსული და ა.შ

ყველაფერი მაშინ დაიწყო როდესაც სკოლიდან სახლში ვბრუნდებოდი (ჩემი მასწავლებლის სახლში და ის კორპუსებში ცხოვრობდა) ერთი ბიჭი შემხვდა ვიცოდი რომ გვერდზე კორპუსში ცხოვრობდა სიმპათიური იყო მაგრამ არაფერი მაინტერესებდა მასზე.

-შენი მეურვე ჩემთანაა
ამაზე პასუხი არგავეცი და ჩემი გზა გავნაგრძე
-ცუდადაა და სასწრაფოდ უნდა წამოხვიდე
ტონს აუწია.
თვალებში ჩავხედე და გავყევი დავიჯერე მისი ნათქვამი, ქვეყნად ყველაზე ცუდი გადაწყვეტილება მივიღე რამაც ჩემი ცხოვრება 360°-ით მოაბრუნა და ცუდისდან უარესობისკენ წაიყვანა

მისი სადარბაზოს კიბეებს მივყვებოდით და სახლში შემიყვანა ცარიელი იყო მისკენ მივბრუნდი როცა მან სახეზე რაღაც თეთრი მძაფრ სუნიანი ტილო მაგრად დამადო და გონება დავკარგე

როცა გამიმეღვიძა ლოგინზე ვიწექი ლოგინის გვერდზე ფანჯარა იყო რომლიდანაც ნაძვები და ხეები მოჩანდა
კარები ღია იყო საწოლიდან წამოვდექი და კარებისკენ წავედი ხმაური მომესმა ბიჭების მაგიდის გარშემო იჯდნენ და სვამდნენ ვიფიქრე ჩუმად გავიპარებოდი თქო მაგრამ ჩემი სისუსტის გამო უეცრად ძირს დავეცი იქვე მდგარ პატარა მრგვალ მაგიდას დავეჯახე და მასზე დადებული ლარნაკი გავტეხე ხმაურზე ფეხის ხმა გაისმა სავარაუდოდ ის ბიჭები მოდიოდნენ ფეხზე წამოდგომა ვცადე მაგრამ თავი საშინლად მტკიოდა ის ბიჭი მომიახლოვდა რომელმაც გამიტაცა ხელი დამავლო და საძინებელში 'შემათრია' ლოგინზე დამაგდო და მითხრა რომ არ ავმდგარიყავი ამის თავი ნამდვილად არ მქონდა ასე რომ თავი ბალიშზე დავდე და თვალები დავხუჭე




ღამე იყო როცა ოთახში იმ ბიჭმა შუქი აანთო და ლოგინზე დაჯდა გამომეღვიძა და მას შევხედე ფეხზე წამოვდექი და მას ვუყურებდი


-რაიყო  რამე გჭირს?
არაფერი მითქვამს ისევ დავწექი ჩემსკენ გაბრაზებული წამოვიდა
-არგესმის რაღაცას რომ გეკითხები?
მიყვიროდა
მაგრამ ისევ ჩუმად ვიყავი და ვუყურებდი
-განანებ
თავი დავდე და ძილი დავაპირე
ხელი ხელზე მაგრად მომკიდა და ფეხზე წამომაყენა, ფეხზე ძლივს ვიდექი.
სახეში ისე შემომარტყა რომ წონასწორობა დავკარგე და ლოგინზე დავეცი
ხმა არ გამიცია ისევ ლოგინში დავწექი და საბანი დავიფარე
ამაზე სულ გაგიჟდა ხელი ისევ დამავლო და ლოგინის ბოლოსთან მიმიყვანა ხელით ვეწინააღმდეგებოდი მაგრამ არაფერი გამომდიოდა ლოგინის ბოლოში მიმიყვანა და ხელი მკრაზედ მუცლით დავეცი
-შენს თავს დააბრალე

შარვალზე ხელი მომკიდა განზრახვას მივხვდი და შევეწინააღმდეგე
-გამიშვი
ვუთხარი ცოტა ხმადაბლა
ისევ აგრშელებდა არ მეშვებოდა
-გამიშვი
ცოტა ხმადაბლა ვუთხარი
მაგრამ მაინც არ ჩერდებოდა ხელებით როგორც შემეძლო ვეწინააღმდეგებოდი მაგრამ ვერ ვერეოდი მის ძალას
შარვალი თითქმის ბოლომდე გამხადა სირცხვილისგან ცრემლები წამომივიდა
-გთხოვ გამიშვი
ვეუბნეოდი ნამტირალევი ხმით
არ ჩერდებოდა
-მოიცადე გთხოვ გაჩერდი
ხმასაც არ მცემდა
-გთხოვ ბოდიში არმინდოდა შენი გაბრაზება გამიშვი
საბოლოოს ტრუსიც გამხადა და მაიკაც მხოლოდ შავი ტოპი მეცვა რომელიც მკერდს მიფარავდა
ტირილს ვერ ვიკავებდი
-გთხოვ გამიშვი არმინდა ამის გაკეთება
-გითხარი განანებ თქო
ჩემი ხელები ზურგზე დამადებინა და ხელი მაგრად დამიჭირა 
საშინელი ტკივილი ვიგრძენი წამოვიყვირე და ტირილი დავიწყე
-არანაირი ცრემლები
მაინც ვტიროდი ტკივილისგან ტირილს ვერ ვაჩერებდი
მან უფრო მატკინა ისე რომ ერთი წამით სუნთქვაც შემეკრა
-გთხოვ, მოიცადე! გამიშვი!
ნამტირალევი ხმით ვეუბნეოდი
-არანაირი ცრემლები თქო
უფრო მატკინა
ტირილი ძლივს შევიკავე
-გთხოვ გაჩერდი მეტი მართლა აღარ შემიძლია
არც მაშინ გაჩერებულა

უცებ გაჩერდა და გვერდზე გადამაბრუნა ახლა სახეში შემეძლო ყურება ერთ მომენტში თვალებში ზიზღით შევხედე მერე კი ფეხები გამაშლევინა ხელი ვკარი და ცოტა იქით გაიწია მაგრამ ხელები თავს ზემოთ დამიჭირა და ისევ ის საშინელება დაიწყო მხოლოდ მეუბნეოდა რომ არ მეტირა თორემ უფრო მატკენდა


ტირილს მაქსიმალურად ვიკავებდი მაგრამ მეტი აღარ შემეძლო ყვირილი დავიწყე შველას ვითხოვდი მაგრამ პირზე ხელი ამაფარა ამის გამო უფრო მტკენდა, ხელებს ძალა დავატანე და მხოლოდ ერთი ხელი გავინთავისუფლე ხელი ვკარი და მოვიშორე საბანს ხელი მოვკიდე და გადავიფარე


-სერიოზულად? - გაიცინა
საბანი ისე მაგრად მეჭირა რომ ვერასდროს გამაშვებინებდა ხელს
მაგრამ საბანს ხელი წაავლო და ერთი ხელის მოსმით გადამხადა
-გთხოვ გაჩერდი
გაეცინა, წელზე ხელი მომხვია ხელებით მის მოშორებას ვაპირებდი მაგრამ ისე შემომხედა ხელები უკან წამოვიღე.

ტუჩებზე დამაცხრა და მკოცნიდა არ ავყოლილვარ პირიქით, თავს აქეთ-იქით ვაბრუნებდი რომ გავეშვი ამ ყველაფრის დროს ვერც შევამჩნიე ისე მომკიდა ფეხზე ხელი და როგორ გამიშალა როცა დავინახე თვალებში ჩავხედე და
-გთხოვ, გაჩერდი!
მაგრამ არა არაადამიანურად მტანჯავდა ის.

თავი გვერდზე გადავაბრუნე და თვალები დავხუჭე, უცებ კანკალი დამეწყო არვიცი რატომ სიცივე არიყო ოთახში ამას ნამდვილად ვგრძნობდი.



-გაჩერდები?
-მ-მე ძალით არმინდოდა, გთხოვ მტკივა
-მართლა?
უფრო მტკენდა გეფიცებით მეტი მართლა აღარ შემეძლო გული მიმდიოდა... ტკივილს ვეღარ გავუძელი და გონება დავკარგე

რომ გავიღვიძე დავინახე თუ როგორ გადიოდა ვიღაც ქალი ოთახიდან და იმ ვირს ელაპარაკებოდა კარგად გავიგე ეს სიტყვები <ჯერ ძალიან პატარა იყო ამისთვის. არცისე ცუდადაა გადაიტანს მაგრამ მის ასაკში ეს დაუშვებელია.>

მერე ფეხის და კარების ხმა მომესმა ალბათ გააცილა ის ქალი მერე ისევ ფეხის ხმა მომესმა, დიდი ალბათობით დანიელი მოდიოდა ამ ოთახში.
დანიელი ოთახში შემოვიდა

-როგორ ხარ?
-ცუდად.
-რამეს შეჭამ?
-არა
-ნუ მენაგლები - ყვირილი დამიწყო
-იცი მაინც რისგან გადაგარჩინე? აი რომ იცოდე მადლობას მეტყოდი - ისევ ყვიროდა, ამ ყვირილზე ტირილი დავიწყე.

აუცილებლად შემიფასეთ ისტორია და ველოდები კომენტარებს დდდ იმედია მოგეწონებათ ამის მიხედვით დავდებ მეორე თავს-_-