მთელი დღე დავდიოდი თბილისის ქუჩებში, მოჩვენებასავით. საღამოს კი გავუდექი სახლის გზას, ძალიან არმინდოდა, თუმცა სხვა გზა არ მქონდა. კართან სანდრო დამხვდა
-ბარბარე
-გაიწიე, მინდა სახლში შევიდე
-მინდა მომისმინო
-არ მაინტერესებს, უკვე საკმარისი მოვისმინე და ვნახე
-ბარბარე, ყველაფერი ცუდად გაიგე, ის..
-მოკეტე და შემეშვი
-ვერ შეგიშვები, მინდა რომ მომისმინო
-არა!
-ბარბარე
-ჩემი სახელი აღარ ახსენო! მძულხარ!! ეს როგორ შეგეძლო? როგორ გამიკეთე?
-ჯანდაბა ბარბარე, რაღაცის ახსნაც ვცდილობ და არმაძლევ ამის საშუალებას
-არ მაინტერესებს! ! და შენც ! მძულხარ! ვერგიტან! მეზიზღები! აღარ მინდა გხედავდე!!! ჯანდაბა გაიწიე და სახლში შემიშვი.
ნერვებს ვეღარ ვთოკავდი, ჩავიკეცე და ისევ ავტირდი, ვკანკალებდი, მთლად აშლილი ვიყავი.. სანდრო მომიახლოვდა
-არც კი გაბედო და არ შემეხო!
-კარგი, ახლა ძალიან განერვიულებული ხარ და ხვალ დავილაპარაკოთ
-არ დავილაპარაკებთ, აღარასოდეს!
სახლში შევედი თუარა მაშინვე დავწექი. ტელეფონი განუწყვეტლივ რეკავდა გოგონები იყვნენ, უამრავი გამოტოვებული ზარის შემდეგ ვუპასუხე.
-ბარბი... (დეა)
-შემეშვით, ახლა არავის და არაფრის თავი მაქვს, ჩემთან მოსვლა არ გაბედოთ!! მარტო ყოფნა მინდა!
ეს ვუთხარი და ყურმილი გავთიშე. 2 დღე სახლიდან არ გავსულვარ, უნივერსიტეტს ვაცდენდი და საერთოდაც, მთელი დღე ვიწექი და ვერაფერს ვაკეთებდი.. მესამე დღეს კი თავს ძალა დავატანე და გადავწყვიტე უნივერსიტეტში წავსულიყავი. მოვემზადე და სახლიდან გავედი. კარი გავაღე თუარა სანდრო დამხვდა
-უნდა ვილაპარაკოთ
გვერდი ავუარე, თუმცა წინ გადამიდგა
-ბარბარე არსად გაგიშვებ, უნდა მომისმინო!
-უნივერსიტეტში მაგვიანდება
-არაუშავს, ხვალ წახვალ
-შენ სამსახურში არუნდა იყო? ბევრი საქმე აღარგაქვს, თუ დაგშორდა შენი ბევრი საქმე?
-ბარბარე
-შემეშვი
-არა მეთქი! სახლში ამოდი
-არა
ხელში ამიყვანა და მის სახლში შემიყვანა, კარი ჩაკეტა
-ახლა მომისმენ ბარბარე
-როგორ ბედავ?
-ელენე, რამდენიმე თვის წინ ავიყვანეთ სტაჟიორად. რაც მოვიდა მის მერე დაიწყო ფლირტი, თუმცა არვაქცევდი ამას ყურადღებას რა თქმა უნდა. შენ საკმაოდ ცუდ დროს მოხვედი და ყველაფერი ცუდად და არასწორად გაიგე. ჩემს ოთახში შემოვიდა და მითხრა რაღაც ვერ გავიგეო მეც ავუხსენი და შემდეგ საქმეზე ვლაპარაკობდით, მოულოდნელად კი მაკოცა და სწორედ ამ დროს შემოხვედი შენც.
-არ მაინტერესებს! საერთოდ ამის შემდეგ კიდევ ამდენს როგორ მიბედავ? თავზე გადამიარე! ნამუსი არ გააჩნია?? კიდევ როგორ ბედავ? რას იგონებ, რას ამბობ, რატომ მატყუებ?
-არ გატყუებ! სიმართლეს გეუბნები
-არ მჯერა
-ბარბარე, დამიჯერე. ძალიან მი..
-არც კი გაბედო!!! თავი დამანებე! ხო მითხარი რისი თქმაც გინდოდა?! გავიგე ახლა კი შ ე მ ე შ ვ ი!
-ბარბარე!
-გამიშვი
გამიშვა, მე კი უნივერსიტეტში წავედი. დეამ კითხვები დამაყარა, თუმცა არმქონდა იმის თავი, რომ ყველაფერი მომეყოლა, ახლა ნამდვილად არა. ლექციებმა უაზროდ ჩაიარა. დასრულებისთანავე გამოვედი და ჩქარი ტემპით გავეშურე სახლისკენ.
-ბარბარე (დეა)
-...
-ბარბარე გაჩერდი
-...
-ბარბი დამელოდე
-...
დამეწია და შემაჩერა
-უნდა ვილაპარაკოთ
-არმინდა ლაპარაკი
-გინდა ბარბარე, შენთან წავიდეთ და ლილეც მოვა
-არშემიძლია ამაზე ლაპარაკი
-აბა რამდენიხანი აპირებ ასე შენში ყველაფრის ჩაკვლას?
-არვიცი
სახლში მივედი, მე კი ისევ ჩვეულ პოზიციას დავუბრუნდი, ლოგინში შევწექი და ვფიქრობდი.. დეა მელაპარაკებოდა, თუმცა არმესმიდა რასმეუბნებოდა. მუდმივ, ქრონიკულ ტკივილს ვგრძნობდი. ამ ამბის შემდეგ მუდმივად ვიწექი, არც ვჭამდი ნორმალურად და არც მეძინა.. განა მინდოდა ასე ვყოფილიყავი? მაგრამ სხვანაირად ყოფნა არ შემეძლო! განადგურებული და გამოფიტული ვარ. ეს ტკივილი მთელ სხეულს ედება და მთლიანად მყლაპავს! ტკივილი, რომელიც ფეხის თითებიდან შემოდის ჩემს სხეულში მუხლებამდე მაცოცდება ტანს მთლიანად მიყლაპავს და ყელში გაჩხერილს უკან ვეღარ ვაგდებ, ვერ ვიშორებ.. სული მტკივა! სული მეხუთება! ვერ ვსუნთქავ! ჩემი ლაღი, ფერადი სხეული, სული, გული, წამიერად ჩაყლაპა სიბნელემ! რა უცნაურია არა?! წამის წინ ბედნიერი და ახლა.. არც კი ვიცი ამ მდგომარეობას, ამ განცდას რა დავარქვა.. ჩემი ცხოვრება წამიერად დაიფშვნა და ამ ნაწილებს მთელ სხეულში ვგრძნობ.! ბედისწერა, ვერაგი რამაა, ვერ გაექცევი! ისევ იგივე მეორდება, რატომ?! რამე დავაშავე? ბედნიერების უფლება არ მაქვს?! სიყვარულის უფლება??? ვფიქრობდი რომ, ყველა ბედნიერებას მოსდევსდევდა უბედურება და ახლა ამაში დავრწმუნდი.. მუდმივად ეს ფიქრები, ეს გრძნობა, ეს ტკივილი.. მუდმივად მას უფრო მძაფრად განვიცდიდი და უფრო მეტად მტკიოდა. ჩემს გონებაში მუდმივად სანდრო და ელენე ტრიალებდნენ და მათი კოცნის სცენა, რომელიც მანადგურებდა და ისევ და კიდევ უფრო მეტად განვიცდიდი იმ ტკივილს, იმედგაცრუებას. ელენეს სიტყვებს კი მუდმივად გონებაში, ვატრიალებდი და საცაა გავგიჟდებოდი. სახეზე შეხება ვიგრძენი, შემდეგ კი თმებზე, შევკრთი, წამიერად მეგონა სანდრო იყო და თითქოს ყველაფერი გაქრა, თოთქოს ეს ყველაფერი ცუდი სიზმარი იყო, თუმცა რეალობაში მალევე დავბრუნდი
-ბარბარე (დეა)
-ბარბარე დაგველაპარაკე (ლილე)
-არმინდა
-არშეიძლება ეგრე (დეა)
-ახლა მომისმინე, სანდროს ველაპარაკე, ნუ დემეტრე ელაპარაკა და შემდეგ ყველაფერი მითხრა... (ლილე)
-შეწყვიტე, არ მაინტერესებს რა ზღაპრები მოუყვა
-ბარბარე!
-არ მინდა რომ ახსენოთ! თავადაც მომიყვა ზღაპრები, ნეტავ რამდენხანს იფიქრებდა?
-უნდა მოუსმინო ბარბარე! (ლილე)
-უკვე ვთქვი და აღარ გავიმეორებ, რომ საკმარისი მოვისმინე.. ასევე დავინახე კიდეც
ერთი კვირა გავიდა და არაფერი იცვლებოდა. სანდროს თავს ვარიდებდი, ის ისევ ჯიუტად ცდილობდა თავის გამართლებას, თუმცა ამის საშუალებას არ ვაძლევდი. უნივერსიტეტიდან დაბრუნებული სახლში უაზროდ ვიჯექი და კვლავ იმავე აზრები მაწუხდბდა, რომელიც მოსვენებას არ მაძლევდა. კარზე ზარია, სანდრო იყო.
-შენთან საქმე მაქვს, შემომიშვებ?
-შემობრძანდი
-ჩემი სათქმელი უკვე გითხარი.. და მე შენი აზრი მაინტერესებს ამასთან დაკავშირებით
-უკაცრავად?? რით ვერ შეიგნე, რომ შენი ზღაპრების არმჯერა
-მე ასე აღარ შემიძლია ბარბარე.. არშემიძლია, ვეღარ ვუძლებ. არშემიძლია შორიდან გიყურებდე და ვერ გეხებოდე, ასე დისტანციურად ვიყოთ, რატომ არ გესმის რომ ძალიან მი...
-არც კი გაბედო
-მისმინე და დამამთავრებინე სათქმელი. ვერ ვუძლებ უშენობას, ძალიან მიყვარხარ ბარბარე. ასე გაუგებრობაში ვეღარ ვიქნები, საბოლოოდ უნდა გადავწყვიტოთ. თუ ასე ვიქნებით მე აქ ვეღარ გავჩერდები. შენი გადასაწყვეტია შენთან დავრჩე საქართველოში თუ...
-შემეშვი
-გინდა რომ წავიდე?
-კი
-დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ
-ბარბარე
-არანაირი ბარბარე, წადი და აღარ დაბრუნდე
-კიდევ გეკითხები ბარბარე საბოლოოდ, დარწმუნებული ხარ? გინდა რომ წავიდე?
-დარწმუნებული ვარ. აღარასოდეს მინდა გნახო!
-კარგი, კვირის ბოლოს წავალ მაშინ მანამდე სამსახურში საქმეებს მოვრჩები
-არ მაინტერესებს
-იქნებ გადაიფიქრო, კვირის ბოლომდე
-არ გადავიფიქრებ
-მე მაინც მექნება იმედი და დაგელოდები, იქნებ შეიცვალო აზრი
-არ შევიცვლი აზრს
-იმედი ბოლოს კვდება
კარები გავუღე, ცინიკურად გავუღიმე და ვუთხარი
-კარგად იყავი
ამდენი ძალა როგორ შემრჩა არც კი ვიცი. თუმცა იმდენად გაბრაზებული და განრისხებული ვიყავი, რომ ასე იყო საჭირო. ნეტა რაეგონა ერთ-ორ ცრემლს გადმოყრიდა, ბრტყელ-ბრტყელ სიტყვებს მეტყოდა და ყველაფერს დავიჯერებდი? მთელი ღამე ტირილში გავატარე, მეორე დღეს უნივერსიტეტში ისევ არ წავედი, არმქონდა არაფრის თავი და სურვილი. ნეტა საერთოდ არ შევხვედროდი სანდროს, მაგრამ მაინც ვერ ვნანობდი. მისი სიყვარული როგორ მენანა?
არასწორი ვიქნებოდი, მასთანაც,
ჩემთავთანაც. როგორ მენანა? რა მენანა? მთელი არსებით მიყვარდა.. ტკივილამდე მიყვარდა. მისი სიყვარული მტკენდა. ვეღარ ვფიქრობდი, ვეღარ ვაზროვნებდი. მძულდა, ვერვიტანდი, ვერვპატიობდი, თუმცა ამავდროულად მიყვარდა, მენატრებოდა. ჯანდაბა!! გადავწყვიტე ბათუმში წავსულიყავი სანამ სანდრო არ წავიდოდა, მისი ნახვა აღარ მინდოდა, ამიტომ ჩავლაგდი და გავეშურე ბათუმისკენ.
მშობლები ზედმეტს არაფერს მეკითხებოდნენ, რადგან ხვდებოდნენ რომ ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს და ძალიან გაღიზიანებული ვიყავი. თვალები ტირილისგან ჩასიებული მქონდა, უჭმელობისგან 4 კილო მქონდა დაკლებული, უძილობისგან კი ნერვები აღარ მივარგოდა, უკვე სიგიჟის ზღვარზე ვიყავი. გული გასკდომაზე მქონდა, ამ ტკივილს კიდევ რამდენხანს გავუძლებდი აღარ ვიცოდი ან საერთოდ თუ გავუძლებდი. ასეთ რამეებს რატომ აკეთებენ?? ასეთი საშინელი ადამიანები რატომ არსებობენ? ვერ ვხვდებოდი, ვერ ვიგებდი სანდრომ რატომ დამაჯერა და დამარწმუნა იმაში, რომ ვუყვარდი?? ასე რატომ მომექცა? ამდენად რატო მატკინა? რატომ? რა დავუშავე.. მანდამაინც ასეთი ადამიანები ჩემს ცხოვრებაში რატომ ჩნდებოდნენ? ეს ელენე, თითქოს იმისთვის გაჩნდა ამ ქვეყანაზე რომ მე ტკივილი მომაყენოს, თანაც უკვე მეორედ. დღეს სანდრო მიდიოდა, მე კი თავს საშინლად ვგრძნობდი. მივხვდი რომ ვეღარ ვნახავდი, ვეღარ შევხედავდი, ვეღარ შევეხებოდი და ეს ყველაფრის მიუხედავად ცუდად მხდიდა.
-ბარბარე დე, ჩამოდი ვისადილოთ, მთელი დღე ასე ხომ არ იწვები?
-არ მშია დედა
-ცოტა ჭამე რა დე ჩემი ხათრით, ძალიან დასუსტდი
-კარგი ჩამოვალ
-გელოდები
ცოტახანში ჩავედი, დედა თვალებში შემციცინებდა, თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი და ჩემს ყოველ ლუკმას მიკონტროლებდა.
-ვნერვიულობ შენზე
-რატომ?
-აქედან რომ გაგიშვი უბედნიერესი იყავი, თვალები გიციმციმებდა და ახლა.. არ ჭამ, არ გძინავს, ყოველ ღამე ტირი. აქამდე არ გეკითხებოდი, მეგონა როცა მზად იქნებოდი თავად მეტყოდი, მაგრამ არაფერს ამბობ. ბარბარე დე რახდება გამაგებინე?
თქმას ვაპირებდი, თუმცა ხმა ვერ ამოვიღე, ყელში ბურთი გამეჩხირა და კვლავ ავქვითინდი. დედა მაშინვე ჩემთან მოვიდა და გულში ჩამიხუტა, მე კი ტირილს ვუმატე.
-დაწყნარდი რა დე
-ვცდილობ, მარტო ყოფნა მინდა, უნდა წავიდე
-სად მიდიხარ?
-ზღვაზე
-ძალიან არ დაიგვიანო
-შევეცდები
თითქმის მთელი დღე სანაპიროზე ვიყავი და გავყურებდი ბობოქარ ზღვას, მასში შესვლის და სამუდამოდ ჩაკარგვის სურვილი მქონდა. მსიამოვნებდა ზღვიდან წამოსული სურნელი, შხეფები რომელსაც სახეზე ვგრძნობდი.
მთელი დღე ამინდი არეული იყო, თითქოს ისიც იზიარებდა ჩემს მდგომარეობას. მოსაღამოვდა, შავი ღრუბელი კიდევ მეტად მოიქუფრა და ერთიანად დასცხო კოკისპირულმა წვიმამ. მისი სურნელი ღრმად ჩავუშვი ფილტვებში, შევეცადე გონება გამეთიშა და ყველაფერი დამევიწყებინა. ვცდილობდი მომხდარზე აღარ მეფიქრა, თუმცა გონებაში სულ სანდრო მიტრიალებდა და ის წუთები, რომელსაც ბედნიერად ვატარებდით. პირველი კოცნა, პირველი შეხება, პირველი ჩახუტება.. ეს ყველაფერი იმდენად ნათლად წარმოვიდგინე, რომ წამიერად მეგონა სანდრო ჩემთან ერთად იყო, ჩემს გვერდით და ყველა ის ადგილი ერთიანად ამეწვა სადაც ოდესმე შემხებია, გრძნობები ერთიანად შემომაწვა და გული ამიჩქარდა. წამიერი ბედნიერება ვიგრძენი და შემდეგ კვლავ სევდამ მოიცვა ჩემი სული და სხეული. კარგი რაღაცეები არასოდეს არ გრძელდება დიდხანს! ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამომიყვანა
-ბარბი როგორ ხარ? (ლილე)
-ვცდილობ კარგად ვიყო
-კარგია, რას შვები?
-სანაპიროზე ვარ და ვფიქრობ, თქვენ?
-ჩვენ სანდრო გავაცილეთ
-გასაგებია, ასე ჯობს
-ბარბარე, იციი..
-არა! არაფრის ახსნა არ მინდა და საერთოდაც ყველას გიკრძალავთ ჩემთან ამაზე საუბარს
-მაგრამ..
-სანდროს ხსენება აღარ მინდა და პატივს დამდებთ თუ ჩემთან აღარ ახსენებთ
-ბარბარე
-მხოლოდ ჩვენი საქმეა, მე და სანდროსი და თქვენ არგაქვთ უფლება ჩაერიოთ.. და საერთოდ აღარ მინდა ამაზე საუბარი, არმინდა უთანხმოება გვქონდეს ამიტომ ჯობს, რომ..
-კარგი გასაგებია
-კარგი წავედი
-სად მიდიხარ?
-უბრალოდ უნდა წავიდე
-კარგი, კარგად
სახლში გვიან დავბრუნდი, ისევ დედას ხათრით ვჭამე ცოტა და ეგრევე დავწექი. ბათუმში კიდევ ერთი დღე დავრჩი და კვირას თბილისში დავბრუნდი. ყველას ავუკრძალე სანდროს ჩემთან ხსენება, რომ უფრო ადვილად დამევიწყებინა. თავიდან თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, თუმცა რაც დრო გადიოდა ტკივილი ოდნავ მსუბუქდებოდა. ცუდად განსაკუთრებით მაშინ ვიყავი როდესაც მარტო ვრჩებოდი, ამიტომ ვცდილობდი მარტო იშვიათად ვყოფილიყავი. თუმცა ღამით, თითქმის სულ მარტო ვიყავი და ამ დროს განსაკუთრებით ცუდად ვგრძნობდი თავს, იმდენად მივეჩვიე სანდროსთან ერთად ძილს, ახლა აღარ შემეძლო მარტო დამეძინა.. თანაც თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობდი, ვფიქრობდი რომ საკმარისად არავის ვუყვარდი და არავის ვადარდებდი. მართალია ცდილობდნენ ჩემთან ყოფილიყვნენ და არ მომეწყინა, თუმცა ყველას თავისი ცხოვრება ჰქონდა. დეა და ლაშა ახალშექმნილი ოჯახი იყო, ერთმანეთი ყავდათ, ასევე ლილე და დემეც, თანაც სულ მალე პატარა ეყოლებოდათ. ხანდახან მეგონა, რომ ჩემთან იმიტომ ატარებდნენ დროს, რომ ვეცოდებოდი.. ამაზე კი ჩემი თავი მეტად მეცოდებოდა, ასეთი უბადრუკი რომ ვიყავი და ასეთი აზრები მაწუხებდა.
ამ ამბიდან უკვე 7 თვე გასულიყო. ჩემს ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა. ჩემი ყოველი დღე ერთმანეთს გავდა, უნივერსიტეტი, სახლი, მეგობრები. ლილე ნელ-ნელა მრგვალდებოდა, სქესის გაგება არუნდოდათ, მანამდე სანამ ბავშვი არ დაიბადებოდა. სანდროს წასვლის შემდეგ არაფერი მსმენია მასზე, ბავშვები არაფერს მეუბნებოდნენ და მეც არ ვეკითხებოდი, მას შემდეგ თვითონ სანდროც აღარ შემომხმიანებია. საკმაოდ დიდი დრო იყო გასული, თუმცა მიუხედავად ამისა მაინც ვერ ვივიწყებდი. კვლავ ძალიან მტკიოდა, რადგან ეს არიყო დროებითი ტკივილი, მუდმივი იყო, რომელიც სულ თან მდევდა და არასდოს მტოვებდა, რომელიც ყელში მიჭერდა და მახრჩობდა..