...როდესაც ბექა გაღიმებულ დამანესთან მივიდა და გადაეხვია,თავიდან ვიფიქრე უბრალოდ ამეკვიატა დამიანე და მომეჩვენა თქო,მაგრამ ეს რომ სადმე არ გამოეჩხიროს ხომ არ შეიძლება და საბოლოოდ დავრწმუნდი ნანახში როდესაც ვიღაც პრანჭია,მანწია ,მეტიჩარა გოგო ტყლარწაობით მივიდა ბექა და დამიანესთან და სიცილით დაუძახა ორივეს სახელები.სწორედ ამ დროს კი ანი გამოექანა ჩემსკენ და ისე მოულოდნელად შემახტა ,რომ წონასწორობა დაკარგული ანასთან ერტად დავემხე ასფალტზე.ტკივილისგან ისტეიული სიცილია აგვივარდა ორივეს მეც მხარზ ოდნავ მივარტყი ხელი .
-ცხოველოოოო!რამსიმძიმე ხარ რაარი ჭამის მეტს არაფერს არ აკეთებ?
-ამას ჭამის მინისტრი მეუბნება?!გილოცავ ღორმუცელ!
-მადლობა ცხოველო.
ზემოდან მეწვა ის ცხოველი.მუხლები მოხარა და გვერდებზე მომიჭირა ,ხელები კი ძლიერად მომხვა კისერზე და ჩამეხუტა.ასე სააყვრლად ვიწეით შუაქუჩაში და ვიცინოდით.ნიკა კიდე ფოტოებს გვიღებდა.არა ეს და-ძმა ვერ გადავაჩვიე ამ წიკს.24/7 ზე აპარატი უჭირავთ და ფოტოებს მიღებენ.რა შევცოდე ასეთი,ნუ პრინციპში ვარესი შევცოდე ,მაგრამ იმ ქვეყნადაც მეყოფა ჯოჯოხეთი რა.უფრო ძლიერად შემოვხვიე დაქას ხლები ,როდესაც ნიკას "ბანძი" ხუმრობა გავიგეთ.
-ვუმე საყავრლებო!ისე ბავშვის გასაკეთებლად ცუდი ადგლი აარჩიეთ!
-თოდუა ენას ამოგაგლეჯ და ხელში დაგაკავებიებ იცოდე!მომწყდი თავიდან არ მაქვს შენი ნერვები!
-რაიყო გაგიტყდა შენმა ძმებმა რომ გაიგეს შენს ორიენტაციაზე?
-ვაიმეეეე შემომაკვდები
-ოე ლუკა!
ლუს მხარი სიცილით გაკრა,მე კი ანის მოშორებას და წამოდგომას ვცდილობდი.
-ხო?
-შენი და არავის რატო არ აძლ**ს იცი?ნუ მამენტ არ იცი მოკლედ რეზბიანკაა რა.
-ამხელა ბიჭს ტვინი ვაფშ რომ არ გაქვს იცი?
ლუმაც სიცილით წამოარტყა თავში და ამასობაში მეც ავდექი.
-რატო ტო?ქაჯია შენი და ქაჯი
ვერცკი დამიანახა როგორ წამოავდექი თავზე.თმაში ჩავავლე ხელი და ძლივს ვიკავებდი სიცილს.
-მე შენ განახებ ქაჯს,რეზბიანკას და ბავშვის გაკეთებას.
-კაი კაირაიყო....აააააა მეტკინა შე ქაჯ...ოოოოოო მტკიავ ლეე..ლაა.აეეეეეე... მტკივ..... მტკივააააააა
-მეტის ღირსი ხარ.
-კაი რა ხოიცი როგორ მიყვარხარ ?!
მკლავები გაშალა და უცბად მომიქცია თავის ტორებში...მეც ღიმილი ვეღარ შევიკავე და ხელებ მოვხვიე.იცით როგორი მეგობრობა გვონდა მე,ლანას,ანის,აკოს,ლუკას,თემოს,ნიკას,კაეს და სალოს?აი უმაგრესი მუდამ ვჩხუბობდით,მუდამ ერთმანეთს ვაწვალებდით,მაგრმა ამ წვალებაში სიყვარულს და პატივისცემას ისევ და ისევ მხოლოდ ჩვენ 9 ვხედავდით.უცხოები იფირებდნენ "რაღას მეგობროენ თუ ერთმანეთი სძულთ"ო მაგრამ ჩვენ ,ვიყავით ,ვართ და ვინებით ჩვენ.ადამიანები რომლებსაც ერთმანეთი სიგიჟემდე უყვართ და ამას მხოლოდ ჩხუბით და ერთმანეთის გამწარებით გამოხატავენ.სალო და კალეც პირველად ვახსეე თქვენთან.კალე ორიწლის წინ ჩემი ავარიის შემდეგ ერთკვირაში გერმანიაში გაემგზავრა.ჩემთვის ყველაზე ლამაზ ქალაქში. კელნში,თვენთის ალბათ ყველაზე ლამაზი არ იქნება ,თუმცა ჩემთვის ესარის ქალაქი რომელზეც ვოცნებობ და არა მარტო ეს.ამხელა მსოფლიდან სულ ორი ქვეყანა სადაც ან სულ მარტო წავალ ან იმასთან ერთად ვინც ჩემი მეუღლე გახდება,ესენი არის ეგვიპტე და გერმანია. ხომ ასე და ამგვარად კალე გერმანიაშია, სალომე კი...სალომე არც კი ვიცით სად არის,როგორარის ,ცოცხალაი თუ მკვდარი.ორი წლის წინ კალეს წასვლამდე,უფრო ზუსტად ავარიის დღეს მის შეყავრებულთან ერთად გაიქცა.მას შემდეგ არავის არ გვინახავს ,აღარც შეგვხმიანებია.კარგახანს ვეძებდით მერე ამასაც თავი დავანებეთ და სალომე საუკეთესო მეგობრის სახელით გულის უკიდურეს წერტილში შევინახეთ.
სათითაოდ ჩავეხუტე ყველას ,ყველას მოლოცვა თბილად მივიღე,მაგრმა აკოს ჯერი რომ მოვიდა და არდამხვდა გამიკვირდა,გულში რაღაც ჩამწყდა.ვერასდროს ვიფირებდი ,რომ აკაკი ჩემს რბოლაზე არ მოვიდოდა.ეს უბრალოდ წარმოუდგენელი იყო.
-აკო?აკო სადარის?
-არ ვიცი(ლანა)
-მოვა მალე(თემო)
-სულ არ მოსულიყო ,დამთავრდა უკვე
გაბრაზებულმა მივახალე ძმას და გვერდით მდგომი მკერდზე ავეკარი ,მანაც ძლიერად შემომხია ხელები და თავზე თბილი კოცნა დამიტოვა.ორი წუთის შემდეგ ვეღარ მოვითმინე და გვედით გავედი.ტელეფონი მოვიმარჯვე და აკოს ნომერი აკრიფე,ის იყო ზუმერის ხმა გაისმა,რომ მუცელზეშემოცურებული ხელები ვიგრძენი.
-აქ ვარ!
-აკო.
მის მკლავებში დავტრიალდი და ხლები კისერზე მოვხვიე.
-ბოდიში!რაღაც საქმეზე გავედი.
-არაუშავს.
-გამარჯვებულს საჩუქარი არ უნდა?
-რავი.
მხრები ავჩეჩე.ამასოაბსი აკომ პატარა ქისა გამომიწოდა მეც ღიმილით გამოვართვი. შიგნით პატარა საყვარელი გულსაკიდი იდო.ოვალური ფორმის ოქროსფერი გულსაკიდი, ასევე ოქროსფერ ჯაჭვზე იყო დაკიდებული. ზედ პატარა მწვანე ფოთლები მოეხატათ. უსაყავრლესი რამე იყო. გვერდით პატარა ბურთულას დავაჭირე და ისიც ორად გაიხსნა. მედალიონს უფრო ჰგავდა ვიდრე გულსაკიდს. შიგნითამხარეს, მარცხნივ, ლამაზი ორნამენტოვანი შრიფტით ეწერა " Blood of Blood" მეორე მხარეს კი ჩემი და აკოს პირველი ფოტო იყო. ოდნავ ჩამეღიმა და წამში ჩვენი პირველი მოგზაურობა ამომიტივტივდა. ბილეთები, როგორც ყოველთის, მაშნაც თიკომ გვაჩუქა. თვრამეტის ვიყავით მაშინ,სკოლა ახალი დამთავრებული გვქონდა და ამის აღსანიშნავად დედამისმა კაბადოკიაში გაგვამწესა, ორი კვირით. სულ მარტო წავედით, არანაირი უხერხულობა უბრალოდ ბევრი სახალისო მომენტი და ესეც ერთერთი მათგანი გახლდათ. საჰაერო ბუშტზე რომ ავედით მაშინ გადაგვიღეს, ერთი თავად დაიტოვეს, მეორე კი ჩვენ მოგვცეს და ესეც აკოსთან ინახებოდა. მაშინ იმდენი ვიცინე, სიმაღლის ეშინოდა და ლამისიყო გადმოვეგდე იქიდან ისე მებღაუჭებოდა.
-რას იღიმი?
-დაიკიდე... გამიკეთებ?
-მოდი.
თმა ცალი ხელით ავიწიე და მანაც სხარტად გამიკეთა გულსაკიდი.არ ვიციამდენხანს აქ რატომ ვიდექით. საათს უნებურად დავხედე და წამომაყვირა.
-აბა ახლა ყველამ მისმინეთ ვის გცალიათ. ლანა შენ არ გეკითები ჩქარა ჩემს მანქანაში.ლუ, თემი, აკო გცალიათ. ნიკა ანი?
-აუ დაიკო მე და თემოს ლექციები გავქ შენნაირი მოცლილებუ კიარ ვართ.
-კაი მიდით წადით ხოო.აკო შენ?
-არა საქმე მაქვს!
-ნიკა?
-შენი ვარ. მარა შენ რეზბიანკა ხარ ასე რომ...
-თოდუა შემომაკვდები თქო გითხარი.ანი შენ?
-მეც შენი ვარ დღეს.
-აეეე კაი მოდი ლანა და მე დაგტოვებთ და იზრუნეთ თქვენ ბავშვებზე.
-ნიკა როარაფერს ვამბობ მიხვდი რომ მოკეტო, თორემ ამაღამ პოლისტილოზე ძილი მოგიწევს სადარბაზოში.
სანამ რამეს ვიტყოდი ანამ დამასწრო და თვშიც კარგად ჩაარტყა. მოკლედ, მე ანი, ლანა და ნიკა ჩემ მანქანაში ჩავჯექით. აბა სულ ჩვენ ვართ მოცლილები მეტი არავინ. ღვედი გადავიკარი და იქაურობას თვალი მივავლე დემეტრე და ბექა უკვე წასულები იყვნენ.
-ისა რეზბიანკ სად მივდიავრთ?
-ჩაიგდე თოდუა ენა.
გვერდზე მჯდომს დაბღვერილმა გავხედე და გაზს მივადგი ფეხი. დღეს კალე ბრუნდებოდა გერმანიიდან, მე და კალე ერთად გავიზარდეთ, ერთდ ავიდგით ფეხი. ჩემი საძინებლის ფანჯარა მისას უყურებდა, დედებიც კი ისე კარგად იყვნენ ერთდ. მოკლედ პამპერს-ტრუსიკის მეგობრები ვიყავით.ყველამ ჩემიდან გაიცნო, თავიდნა ერთად ვსწავლობდით მერე ის გადავიდა და ჩემთან ნიკა გადმოვიდა , ნუ ანი სულ ჩემ კლასში კი იყო, მაგრამ ტყუპები სხვადასხვა სკოლაშ სწავლობდნენ პირველი ოთხი წელი. მე და კალე ერთმანეთზე გადამკვდარი მეგობრები ვიყავით, აი ისეთი როგორიც მე და აკო ვართ ახლა. აეროპორტშ შევვარდი და პირდაპირ კარებთან მივაყენე მანქანა.
-აქ რა გვინდა?
სამივემ ერთდროულად წამოიყვირეს.
-ნახავთ! დროზე წამოდით!
წინ გავიკვალე გზა და ველოდებოდი, როდის გამოჩნდებოდა კალე. მალევე ბორტიდან ახალგაზრდა, ქერა, მწვანეთვალება ბიჭი ჩამოვიდა, მისი მწვანე თვალები რომ არა ალბათ ვერც ვიცნობდი.გერმანია მოხდენია, აქედან რომ გავუშვი, ოდნავ პუტკუნა, სათვალეებიანი ბიჭი იყო. ახლა კი გამხდარი და დაკუნთული, ნუ სათვალე მაინც ეკეთა. მისკენ გავიქეცი მანაც, როგორცკი დამიანხა ხელები გაშალა, გიჟივით შევახტი მონატრებულ მეგობარს და მისი ორმეტრიანი სხეულის ფონზე სუალაღარ ვჩანდი.
-მომენატრე კალე.
-მეც ლელა.
ბავშვები აქოშინებულები მოდიოდნენ ჩვენსკენ.და მალევე შევამჩნიე პირდაღებული ნიკა, როემლიც კალეს უყურებდა. აი ლანა გაწითლდა გაყვითლდა, რავი ცხრა ფერი ერთად გადასდიოდა. ეგრევე იცნო მანაც, ან როგორ შეიძება რაცარ უნდა შეცვლილი იყოს ვერ იცნო საყავრელი ადამიანი. დიახ დიახ ადრე რომ ვთქვი ვიცი ვინც უყავრს თქო, ვიცოდი ყოველთვის ვიცოდი ლანას გრძნობებზე კალეს მიმართ.ნიკამ კარგახანს ათვალიერა ამასობაში კი აწითლებულმა და ენაჩავარდნილმა ლანამ ხმა ამოიღო.
-კ..კალე?
-ხო კალე ვარ რაიყო ვეღარ მიცანი?
პატარა ბავშვივით გაებუტა, ლანა კი ისვე ისე უძრავად იდგა, თითქოს ეგონა სიზმარს ხედავდა.
-არ ჩამეხუტები ლანუშ?
ქვედატუჩი გაბუშტა და ხელები ლანას დასახვედრად გაშალა, მანაც არ დააყოვნა და საყავრელი მამაკაცის მკლავებში მოექცა.. მერე იყო ხვევნა-კოცნა, მტლაშა-მტლუში და ა. შ
-აბა არ წავედით?
-სად?
-ნუ კალეს სახლში გავიყვან ნივთები დატოვოს ოჯახი ნახოს და ამასობაში ჩვენ ოთხნი მოვემზადოთ კლუბში დავაწვეთ.
-თანახმა ვარ!
-მეც!!
-მეც.
მხოლოდ ნიკა დარჩა არაფერი რომარ უთქვამს.
-კაი მეც თანახმავარ რეზბიანკა!
-ნიკაააა!!!! ვერ გადამირჩები დღეს!
-აუ კაი რა.
-კაი რას მიგცემ მე შენ მოეთრიე.
ნიკა მირბოდა და მეც საყავრლად მივსდევდი, არა რასწრაფია უბრლაოდ მორბენლადაა დაბადებული.
-კაი რა დამანებე თავი.
-ვაიმე თოდუა კიდევ დამიძახებ და მოგკლავ.
გავექანე და ზურგზე შევახტი... ბავშვები კიდე სიცილით ლამის გაწვნენ, ანი ხომ დარწმუნებული ხართ ფოტოს რომ იღებდა, და სწორადაც ხართ დარწმუნებული. მალევე დავბინავე ბავშვები და აკოს სახლში გავედი, საღამოს 11ზე უკვე მზად ვიყავი, ტაქსი გამოვიძახე და კლუბში მივედი(ტრადიციულად ხიდზე). ლანას გარდა ყველა იქ დამხვდა, გაკვირვებულმა გავკარი მხარ ნიკას.
-ლანა სადარი?
-დედამისმა არ ცალია დღეს სტუმრები უნდა მოვიდნენ და სხვა დროს წამოვაო.
-აუ მოვკლავ ელენეს რატომ არ გამოუშვა უფ.
-კაი წამო შევიდეთ.
კალემ, "პადრუშკა" გამიყარა და კლუბში შევედით. შესვლისთანავე იგრძნობდი მძმე მუსიკით და ალკოჰოლით გაჯერებულ ჰაერს, ფილტვებს რომ გიხეთქავს აი ზუსტად ეგეთს. ბართან ჩამოვჯექით და ბავშვობის გახსენება დავიწყეთ. ჭიქას ჭიქაზე ვცლიდით. უჯვე მე-15ჭიქაზე ვიყავი კალემ ხელი, რომ დამავლო და ბრბოსკენ წამიყავნა.სწრაფად შემოვხვიე ხელები კისერზე და მალევე მოგონებები ამოტივტივდა.
სკოლა რომ დავამთავრეთ, ბანკეტზე ბიჭის გარეშე ვრჩებოდი, ის კი გოგოს გარეშე, ვინაიდან კალეს ერთი თვის შემდეგ ჰქონდა ჩემთან ერთად წამოვიდა. ატმის ყვავილისფერი კაბა მეცვა, კოჭებამდე წელზე მომდგარი ქვევით ოდნავ გაშვებული და ბარძაყიდან ორივე მხარეს ჩახსნილი. კალეს კი შავი შარვალ-კოსტუმი. სკოლის დამთავრებისთვის კალე უკვე ძალზედ სიმპატიური გახლდათ. პირველი ცეკვა რომ დავასრულეთ ჩემმა კახ** კლასელმა თათიამ გვერდზე გამოიყვანა.
-სად ააგდე ეს ბიჭი?!
-აგდება და გადაგდება შენსკენ მოიკითხე, შენ კიარ ვარ ვიღაც კლუბში გაცნობილი ბიჭი რომ მოვათრიო აქ.!
-როგორ ბედავ?
-აი ეგრე სიხარულო, კალე ჩემთან ერთად გაიზარდა ასე რომ კარგად.
-ბო**
-ყვავმა ყვავს უთხრა შე ყვანჩლიანოო.
რელაობაში კალეს ხმამ დამაბრუნა.
-ეი რაზე ჩაფიქრდი?
-რავი არაფერზე დაიკიდე. რა ხდებოდა გერმანიაში.?
-რავი ქუჩებში რომ გავივლიდი AnneMayKantereit ის მუსიკა ჟღერდა ხოლმე.
-აუუუ მეც მინდა
-მაგარი ამბავი მაქვს!
-რა ამბავი?
-ერთ კვირაში, რა ეტაკათ არ ვიცი, აქ ბევრი ფანი არ ჰყავთ, ნუ მოკლედ ჩამოვლენ ბლექსიარენაზე.
-არ არსებობს
ავკივლდი ავწივლდი, ერთი ამბები მქონდა, ამას ვერასდროს წარმოვიდგენდი.
-მე კიდევ 8ბილეთი მაქვს!
-აუუუ მიყავრხარ კალე!
-მეც პატარავ!
ისევ ძლიერად მოვხვიე კისერზე ხელები და მხარზე ჩამოვადე თავი, თვალებდახუჭული ვცეკავვდი მასთან, ასე უაზროდ კარგახანს ვირხეოდით, მერე ბარისკენ დავიძრით შემთხვევით ვიღაცას დავეჯახე და მთელი ლუდი ზედ გადავაქციე.
-ბოდიში ძალით არმინდოდა.
-კარგი დაწყნარდი არაფერია.
უცბად აწია თავი და ბექა შემრჩა ხელში.
-ეეე ბექაა!
-ნაამა?აქ რა გინდა?
-რა უნდა მინდოდეს კლუბში გართობის გარდა?ხო და ნაამა არა ლელა მქვია!
-რავი. ვაუ კარგი სახელია არა და მე შენი ნამდვილი სახელი მეგონა
-ხო ბევრს გონია ხოლმე!
-უცნაური ზედმეტსახელია და რას ნიშნავს?
-გრძელი ამბავია!
-მცალია წამამო ჩემ გოგოს და ძაკაცებს გაგაცნობ.
-გმადლობ მაგრა...
-არავითარი მაგრამ წამო ჩემი ძმაც მალე მოვა, ძალიან უნდოდა შენი გაცნობა, როგკრც ადამიანის ვინც რბოლაში დმამარცხა.
-ეეე კიდევ საქმეში ხარ?
გაოცებულმა შემომხედა კალემ. ალბათ ფიქრობდა ავარიის მერე აღარ მივიღბდი მონაწილეობას.
-ყველგან და ყოველთვის.
-მეგონა ავარიის მერე თავი დანებე!
-უბრალოდ ეგ სეზონი ჩამივარდა.
-მან რა არი იცოდა რბოლაში რომ იღებდი მონაწილეობას?
ბექამ კალესკენ გაიშვკრა ხელი.
-ამ როგორ არა უბრალოდ ავარიის მერე აღარც გვინახავს ერთმანეთი, დიდი ხანაი აქ არ ყოფილა და ამბებიც ნაკლებად იცის.
-არ გამაცნობ ამ ბიჭს.
-კი როგორარა.-კალეს ღმილით ავხედე და მერე მისივე თხოვის შესრულება დავიწყე-კალე ესარის ბექა მრბოლელია წელს პირველად მოვუგე, ბექა ესარის კალე, ახლახან დაბრუნდა და ცოტა ჩამორჩა სიახლეებს.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც.
ხელი ჩამოართვეს და ბექას მაგიდისკენ დავიძრით. კალემ სწრაფად გადამხვია ხელი, თითქოს ასე დამიცავდა. სათითოდ გაგვაცნო ყველა, მთელი ეს დრო კალეს ხელი მხრებიდან არ მომცილებია, ვიცინოდით და ათას რამეს ვყვებკდით, უნდა ვაღიარო საყავრელი მეგობრები და გოგო ჰყავდა, აი ძმაზე ვერაფერს ვიტყვი არცკი გამიცვნია. სადღაც ნახევარი საათის ან ერთი საათის მერე ბექა ფეხზე წამოდგა.
-ჰეი ძამიკო ზუსტად შენ გელოდით. აი ნაამაც აქ არის და გაიცანი აბა შენიცი ხომ გინდოდა?
-აუცილებლად გავიცნობ იმ ადამიანს ვინც შენ დაგამარცხა.
ხმა... ძალიან ნაცნობი ხმა ქონდა... თითქოს ჩემს ზუსგსუკან ნაცნობი ადამაინი იდგა.