ლიზი საშუალო სიმაღლის შავი, სწორი თმებით, თაფლისფერი თვალებით და ღია კანით ძალიან ლამაზი გოგონა იყო და ჩემდა გასაკვირად შეყვარებული არასოდეს ყოლია. ის დედისერთაა, ამიტომ ჩემთან და გაბრიელთან ძლიან დიდ დროს ატერებს და ჩვენი დაა. მას ლურჯი ფერი ძალიან უყვარს და ასევე ძალიან, ძალიან კარგად გამოსდის ჩემი გამხიარულება და როცა დაბნული ვარ, ყოველთის მეხმარება .
გაბრიელი ცოტა ხნით ლიზას ჩავაბარე, ამ დროს, კი ჯიბიდან გასაღები ამოვიღე და მაღაზიაც გავაღე, პატარა მაღაზია იყო, უბანში მხოლოდ ორი მაღაზია იყო, ერთი პროდუქტების იყო, ხოლო მეორე საყოფცხოვრებო ნივთების და ორივეს ძალიან კარგი მუშაობა ჰქონდა, ჩვენ ამჯერად საკვების მაღაზია გვქონდა. მე, ლიზა დაგაბრიელი განუყრელები ვიყავით და გაბრიელს ვაჟკაცობასაც ვასწავლიდით ცელქობების გარდა.
-აბა ანა დღს რა გეგმები გაქვს? (ლიზა)
-ისე მეკითხები, თითქოს პასუხი არ იცოდე. (მე)
-ასე როდემდე უნდა იყო? უთხარი ბოლოსდაბოლოს, რომ ფოტოგრაფიაზე გინდა ჩაბარება. (ლიზა)
-კარგი რა, ხომ იცი, რომ ჩემებს გული ძალიან დაწყდებათ, ჯერ დედა სულ იმას მისტირის, რომ და ყავს მეოცნებე და მოგზაურობის მოყვარული და ახლა შვილმაც რომ ასეთი რამ უთხრას ხომ გაგიჟდება და კედლებზე სიარულს დაიწყებს. (მე)
-აბა რა უნდა ქნა? მთლი ცხოვრება სხვისი სურვილებით უნდა იცხოვრო? (ლიზა)
-არა. რათქმაუნდა არა. მე ვფიქრობდ, რომ მუშაობა დამეწყო და საკუთრი ცხოვრება მქონოდა, დედა წინააღდეგია, იმისი, რომ თუნდაც მარტო გადავიდე საცხოვრებლად, მხოლოდ იმას მეუბნება, შენ თუ გინდა იმუშავე, მაგრამ სხვა სახლში გადასვლაზე ლაპარაკიც არ დამიწყოოო, თან ხომ ვიცი, რომ მას უნდა, ადვოკატი გამოვიდე, მართლია იურიდიული მაქვს დამთავრებული, მაგრამ ახლა ფოტოგრაფიის შესწავლაც მინდა. (მე)
-დაიკო, შენ ფოტოგრაფი უნდა გახდე. (გაბო)
-მომიისმინე პატარავ, არაფერი არ თვა დედასთნ კარგი? ხომ იცი ჩვენ საუკეტსო მეგობრები ვართ და ეს საიდუმლოა. (მე)
-ხომ მაგრამ ხომ იცი რომ ტყუილი ძალიან ცუდია, ცხვირი გაგეზრდება და მეც გამეზრდება. (გაბო)
-არა ტყუილი არ არის უბრალოდ ჯერ არ ვეუბნები, უბრალოდ არაფერი თქვა კარგი? (მე)
-კარგი ანა. (გაბო)
-ხოდა რას აპირებ? (ლიზა)
თან გაბო აიყვანა და კალთაზე დაისვა, თან ჩაეხუტა.
-არ ვიცი, არაფერი აღარ ვიცი.(მე)
კლიენტები ისე დაგროვებულიყვნენ ვერც კი მივხვდი ამ ჭორაობაში და დავიწყე მომსახურება, ძალიან დამეღლა ხელები, იმდენ ადამიანს მივყიდე პროდუქტი.
-ხოდა სად გავჩერდით? ხო, სიგიჟის დროა, ანუშკები, უნდა თქვა, რომ ადვოკატობის სწავლის გაგრძელებას აპირებ და ამ დროს ფოტოგრაფია შეისავლო. (ლიზა)
თან კლიენტს ვემსახურები და ისე ვჭორაობთ, დაქალების ამბები ხომ იცით.
-კარგი რა რას ამბობ? ხომ არ გაგიჟდი მაგას ვერ ვიზამ, ხომ იცი რომ ტყულებს ძალიან იშვითად ვამბობ და მერე ძალიან ვნანობ ხოლმე. (მე)
-ხოდა ზუსტად ის დროა, რომ ის იშვიათი ტყუილი ახლა უნდა თვა,მაგრამ ეს ხომ შენი ოცნების ასრულებაა და არა რაიმე ზიანის მომტანი საქციელი. (ლიზა)
-შეიძლება მართალიც ხარ, მაგრამ ვერ შევძლებ, ვერ გავაკეთბ. (მე)
-უნდა გარიკო, თუ არ რისკავ არ ცხოვრობ. (ლიზა)
-ლიზიკო მართალია ანა. (გაბო)
-ჩემი ჭკვიანი, კარგით თანახმა ვარ, ვიტყვი ტყუილს და შემდეგ რამეს მოვიფიქრებ.(მე)
-აი უკვე ვცნობ ჩემს ანუშკებს. (ლიზა)
ერთმანეს სამივენი გადავეხვიეთ. ძალიან ღელვებული და ამავდროულად ბედნიერი ვიყავი, თნ სინდისიც მაწუხებდა იმის გამო, რომ ტყუილის თმა მიწევდა, მაგრამ რას ვიზამთ ცხოვრებაში პირველად გავრისკავ და ბედს გამოვცდი.
-ლიზა შეგიძლია შემცვალო, მაღზიაში? (მე)
-რა? ანა რას აპირებ? (ლიზა)
-ვაპირებ წავიდე და ფოტოგრაფიის შესასწავლ აკადემიაში ჩავირიცხო, კარგი აბა გკოცნით, პაკა. (მე)
-ჩემი ჩერჩეტი. (ლიზა)
ელვის სისწრაფით გამოვვარდი მაღაზიიდან, რათქმაუნდა, ვთქვი და კიდევ ერთხელ ვიტყვი, რომ ლიზას ჩემს თვზე მეტად ვენდობი და, გაბრიელს და მაღზიასაც ვანდობ მას. 96 ნომერ ავტობუსში ჩავჯექი და პირდაპირ ფოტოგრაფიის სასწავლებელთან მივედი. შესასვლელთან გავჩერდი და ღრმად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე, ამის შემდეგ კი კარები შევაღე და მაშინვე ვიღცას შევეჯახე, ჩემი ბედი ამბავია, სულ ასე დამცინის ხოლმე. იმ ვიღაცას ფურცლები ეჭირა ხელში და დავაყრევინე, მაგრაი ძალიან მაგრაია.
-ვაიმე, ძალიან დიდი ბოდიში, აი ინებეთ. (მე)
-ნახვამდის. (ვიღაც ბიჭი)
ისე უხეშად დამემშვიდობა, რომ არ ვიცი. რა უნდა იფიქრო ასეთ ადამიანზე, თვიდანვე არ მომეწონა, ძალიან ცუდი აურა მოდიოდა მისგან და არ მომეწონა. ახლა ამ უცნობს თავი დავანებე, მისი დრო სად მქონდა, ბოლოსდაბოლოს ჩემი ცხოვრების ახალ საფეხურზე. დირექტორს დავუკაკუნე შევედი და არავინ დამხვდა, ამიტომაც მისმა მოადგილემ მითხრა, რომ ცოტახნით გასული იყო და მალე მოვიდოდა. მეც დავჯექი დირექტორის კაბინეტში და ველოდებოდი, არც ისე ცოტახანი. უცბად კარები გაირო და არც შემიხედავს ისე ვუთხარი.
-ასე დაგვიანებ როგორ შეიძლება? (მე)
-ბოდიში? (ისევ ის ბიჭი)
-თქვენ? ძალიან ახალგახრდა ხომ არ ხართ სასწავლებლის დირექტორობისთვის?
-სადმე შევხვედრივართ ერთმანეთს?
-დია შესასვლელში.
-და საიდან დაინახეთ ჩემი სახე, ან როგორ მიცანით?
-ფოტოგრაფიული მეხსიერება მაქვს და ერთელ რასაც კი ვნახავ, მთელი ცხოვრება მახსოვს ეს.
-რომელი ჟურნალი გაქვს თვიდან ბოლომდე წაკითხული?
-ჟურნალი OK-ის 123 გამოშვება.
-კარგი მაშინ მითხარი, რომელ გვერდძეა სუნამო ,,REMEMBER”-ის რეკლამა.
-გვერდი 21.
-აბა ვნახოთ.
მან ჟურნალის გადშლა დაიწყო და როდესაც დაასრულა, გაეღიმა.
-მართალი ხარ და ამდენი გამბედაობა საიადან, არ იცი ხომ ვინ ვარ?
-არა არ ვიცი და რასაც ვფიქრობ მხოლოდ იმას ვამბობ.
-კარგი და აქ რისთის მოხვედი?
სახე ისევ დაასერიოზულა.
-მინდა რომ ამ სასწავლებელში ჩავირიცხო.


ბოდიშით შეცდომებისთვის და იმისთვის, რომ ძალიან პატარა თავებს ვდებ და გამოვასწორებ აუცილებელია. თქვენს შეფასებებს ველოდები და ძალიან მაინტერესებს რას ფიქრობთ.