დავტოვებ მიწას,
ცის კიდურზე ვიპოვი ბინას,
წვიმის წყალს დავლევ, ღრუბელს შევჭამ,
მაგრამ რა ვუყო?!
მე შენს გამო სამყარო მინდა..
გაჩუქებ ქვეყნის მთა-ველებს, ბაღებს,
ყველა ფრინველის ენას ვისწავლი,
ყველა ზღვას მკლავით გავცურავ ნაპირს
და მაინც მოვალ,
კარს შემოვაღებ...
არა აქვს აზრი ასაკს და წონას
არც შავს, არც ქერას კაცი არ ინდობს,
მაგრამ თვალების მაგიჟებს ფერი,
თითქოს, მუმიად გადავიქეცი,
ამ პირამიდან კი დამიმონა,
ეს არის თეთრი ლეგენდა შავზე....
(ტერენტი.გრანელი)
მას რომ შევვხვდი საკმაოდ პატარა ვიყავი სრულიად გამოუცდელი და გულუბრყვილო ქუჩაში დავხეტიალობდი ,ვცდილობდი ასე მაინც დავცლილიყავი იმ უარყოფითი ემოციებისგან რასაც განვიცდიდი "მშობლები ეყრებიან,მშობლები ეყრებიან"სულ ეს სიტყვები მიტრიალებდა თავში საღი აზროვნების უნარი დაკარგული მქონდა ,ვცდილობდი ორიენტაცია აღმედგინა და ბებიის დანატოვარ სახლამდე უპრობლემოდ მივსულიყავი, მაგრამ არ გამომივიდა წერეთელზე მეტროსთან ახლოს კორპუსებს რომ ჩავუარე ფეხი გადამიბრუნდა და წავიქეცი "სლუკუნი" დავიწყე სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ირგვლივ არავინ იყო თითქოს ყველას ამ წუთს მოუნდა სახლში ყოფნა ,ჰოდა ვიჯექი მეც მთელი კაცობრიობისგან მიტივებული ვბღაოდი6 და ვერც კი შევამჩნიე როგორ მომიახლოვდა ის ,მაშინ ყურადღება არ მიმიქცევია მისი გარეგნობისთვის მხოლოდ სულიერ და ფიზიკურ ტკივილზე ვფიქრობდი.
-გოგონა კარგად ხარ?
-არა.
-კარგი ასე მოვიქცეთ ფეხზე დადგომაში დაგეხმარები და ჩემს სახლამდე აგიყვან რათა ჭრილობა დაგიმუშავო.
-არმინდა.
-გინდა,გინდა ,გამიცინა და პასუხს არც დალოდებია ხელში ისე ამაფრიალა თითქოს ბუმბული ვყოფილიყავი მალევე მესამე სართულზე გავჩერდით მარჯვნივ გაუხვია და გასაღები გადაატრიალა სახლში შეაბოტა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით მდივანზე მსუბუქად დამსვა და ჭრილობის დამიშავება დაიწყო.
-აჰჰ
-მაპატიე თუ გატკინე.
-არაუშავს და მადლობა.
-არაფრის,რა გქვია?
-ტასო
-სასიამოვნოა ტასო მე ირაკლი ვარ.
იმ პერიოდში არაფერზე არ ვფიქრობდი მხოლოდ მარტო ყოფნა და დაფიქრება მინდოდა ირაკლი კი ამის საშვალებას არმაძლევდა, არც მას შემდეგ რაც მიმკურნალა მთხოვა დავრჩენილიყავი არ ვიცი ალბათ იმ წამს სახე წაშლილი და განადგურებული მქონდა მაგრამ მართლა ძალიან მჭირდებოდა მარტო ყოფნა ის თავისას არ იშლიდა იხტიბარს არ იტეხდა და დარჩენას მთხოვდა მე კი წასვლა მწყუროდა დიახ არ მოგესმათ იმ პერიოდში მისგან წასვლა ისე მინდოდა როგორც " ადამიანს ჰაერი"ან "მარტოხელა ბავშვს მშობლები" და საბოლოოდ ჩემი მაინც გავიტანე წამოვედი ამჯერად ბევრად საღი გონებით დავდიოდი და ბებიის სახლშიც სწრაფად მივედი არ დაგიმალავთ და როგორც კი ფეხი შევდგი მაშინვე ვიგრძენი ბავშვობის სუნი ბებიის სუნი და სითბო რომელიც ძალიან მაკლია.
მახსოვს ბავშვობაში სულ მეუბნებოდა "ადამიანისთვის ყველაზე დიდი სიმდიდრე სულია ეს სულ გახსოვდეს და არ დაივიწყო ტასო "დღესავით ნათლად მახსოვს მისი შეგონებები "არ უნდა წახდე ადამიანს რაც არ უნდა შეგემთხვას არ უნდა შეიცვალო რადგან ბოლო ერთია ადამიანი საფლავზე დადებული ქვით კიარა არამდე აქ დატოვებული სახელით და სულით ფასობს" მეტყოდა და თმაზე ხელს გადამისვამდა ხოლმე ამაზე ვფიქრობდი ზუსტად ამ ფიქრებით დაისადგურა ჩემში სიმშვიდემ და ამ ფიქრებით მივედი გადაწყვეტილებამდე რომ მშობლებს არ გავუბრაზდებოდი, არ გავკიცხავდი იმის გამო რომ განქორწინება უნდათ მეორე დღეს უკვე მშობლებს ველაპარაკე და ვუთხარი რომ ჩემი ეს რეაქცია სისუსტე და შიში იყო შიში იმისა რომ ამით ორივეს დავკარგავდი ჩამეხუტნენ და ისე დამიყვავეს როგორც ბავშვობაში ჩვეული ფრაზით ცდილობდნენ ჩემს დარწმუნებას "ნუ ნერვიულობ ჩვენ ვეყრებით ერთმანეთს მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ შენ აღარ გვიყვარხარ" და ასე შემდეგ დღემდე არ ამომდის ყურებიდან მათი ხმა ამ დღის შემდეგ ყველაფერი ჩვეულ კალაპოტს დაუბრუნდა მხოლოდ ერთი განსხვავებით მამა ჩვენთან აღარ ცხოვრობდა და საკმაოდ იშვიათადაც მნახულობდა ,რათქმაუნდა მწყინდა და გულიც მტკიოდა მაგრამ ამას არ გამოვხატავდი ვცდილობდი იმით დავკმაყოფილებულიყავი რაც მქონდა და ამისთვისაც მადლობას ვუხდიდი უფალს.
მათი განქორწინებიდან ერთი თვე იყო გასული ისევ რომ შევვხვდი ირაკლის და ამჯერად ჩვენი შეხვედრა ბევრად ნაყოფიერი გამოდგა ერთმანეთს გამოველაპარაკეთ და ნომრებიც გავცვალეთ ასე ვთქვათ ეს დღე ჩვენი დაახლოვების საწყისი საფეხური გამოდგა ბებიის ენაზე "ნული კლასი" საღამო იყო რომ დამირეკა
-ალო ტასო გამარჯობა ირაკლი ვარ.
-დიახ ,ირაკლი გისმენ
-იცი მინდა კიდევ ერთხელ გნახო მაგრამ ამჯერად დაგეგმილად (ვიგრძენი როგორ ჩაეცინა)
-კარგი ირაკლი.
-მოკლედ ხვალ თუ გცალია საღამოს მოგაკითხავ და ერთად გავისეირნოთ
-კარგი
-კარგი მაშინ კარგად.
-კარგად.
მობილური როგორც კი გავთიშე მაშინვე დასაწოლად წავედი "მთელი ღამე გული მიფართხალებდა თქო" რომ გითხრათ მოგატყუებთ მაგრამ უჩვეულო შეგრძნება კი ნამდვილად დამყვა მისი ხმის ტემბრიც ისეთი სასიამოვნო იყო რომ სიზმრებშიც არ მასვენებდა.
მეორე დღეს რომ გავიღვიძეუკვე შუადღე იყო სწაფად ავდექი ტანისსამოსი მოვამზადე და სამზარეულოში გავედი რაც არ უნდა იყოს ვერ ვიტან გასამზადებლად ფაცი-ფუცი რომ მიწევს (დღემდე ასეა) ვისაუზმე და დროის გაყვანა დავიწყე,
გავემზადე,მაკიაჟი გავიკეთე და მასთან შესახვედრად გავედი კორპუსთან ვნახე მანქანას იყო მიყრდნობილი და მიღიმოდა როდესაც მივუახლოვდი არაფერი არ ვაცადე,
-კიმაგრამ მე ხომ გუშინ მისამართი არ მომიცია?
-კი ნამდვილად ასეა ,მომაკვდინებლად გამიღიმა (ისე როგორც ახლა მიღიმის ხოლმე ჩემს შემორიგებას რომ ცდილობს)
-და როგორ მომაგენი,ეჭვის თვალთ შევხედე.
-სიმართლე გითხრა სანამ კაფესთან გნახავდი იქამდეც მოგკარი რამდენჯერმე აქ თვალი და ჩავთვალე რომ აქ ცხოვრობდი
-აჰამ გასაგებია.
ავტომობილის კარი გამიღო და დაჯდომაში მომეხმარა შემდეგ ,შემოუარა და გვერდით მომიჯდა მთელი გზა ვლაპარაკობდით ათას სულელურ თემას შევეხეთ დაწყებული"ქვეყნის ეკონომიკიდან "დამთავრებული "ნოდარ ხადურით" ამ სიცილ კისკისში კი მალევე იმ კაფეს მივუახლოვდით სადაც მეორედ შევვხვდით, კარი გამიღო და პირველი შემატარა ,სკამიც მან გამომიწია იმ დღეს ნამდვილი ჯელტმენი იყო და სწორედ ამით მომხიბლა. წარმოიდგინეთ მომაჯადოვებელი ღიმჯლი,საოცარი გარეგნობა,სასიამოვნო ხმის ტემბრი და ჯელტმენობა კაცი კი არა "ზევსის შვილი "უფრო მეგონა ,ეს საღამოც სასიამოვნოდ ჩავამთავრეთ და სახლამდეც მიმაცილა უკანა გზაზეც ბევრი ვიხალისეთ წარსული გავიხსენეთ და სახლმდე ისე მივედი ვერც კი გავიაზრე გადასვლისას ლოყაზე ვაკოცე დავემშვიდობე და სახლში ისე შევედი უკან არ მომიხედავს ,იქ შესულს კი დედაჩემის ეჭვნარევ თვლებს წავაწყდი რათქმაუნდა მას არ მოსწონს როდესაც უცხოებთან ერთად ვარ ,მე კი არ მომწონს როდესაც მას ვატყუებ ამიტომ ორი სიტყვა ვუთხარი და ოთახში შევედი იმ დღის შემდეგ საგრძნობლად დავახლოვდით ეს არ ყოფილა ჩვენი "პირველი პაემანი" მას კიდევ უამრავი მოყვა დავდიოდით ყველგან: კაფეებში,ბარებში,მივდიოდით პიკნიკებზე, ჰო და ამანაც შედეგი გამოიღო მალე უკვე ყველგან ისე გადავადგილდებოდით როგორც წყვილი ,გავიცანით ერთმანეთის სამეგობრო შეიძლება ითქვას რომ უკვე ერთმანეთის ყველა მხარეს ვიცნობდით "ნათელსაც" და "ბნელსაც" მე ვიცოდი რა უხაროდა რა წყინდა ისევე როგორც მან იცოდა ჩემზე ეს ყოველივე მაგრამ აქვე უნდა აღინიშნოს რომ ჩვენი ურთიერთობა არ ყოფილა ია ვარდით მორთული ბილიკი არა ის საკმაოდ ეკლიანი იყო ვიყავით ყველგან ერთად და ამავედროს არსად, მე მისი ვიყავი როგორც სულიერად ისე ფიზიკურად მე მისი ნაწილი ვიყავი მაგრამ ამან დაბრკოლებებს ხელი ვერ შეუშალა მაშინ უკვე საკმაო ხანი იყო გასული ჩვენი ურთიერთობიდან ორი წელი ეს ხომ ცოტა არ არის ჩვენც ბევრად მშვიდები და ჰაწონასწორებულები ვიყავით თავდაპურველთან შედარებით ისე ვცხოვრობდით როგორც ცოლქმარი ოღონდ ცალკ-ცალკე სახლში იმ პერიოდში მე გამოცდები მქონდა უნივერსიტეტში ამიტომ ხშირად ვეღარ ვახერხებდით ერთმანეთის ნახვას ამას მისი სამსახურიც ემატებოდა და დედაჩემის ისტერიკები საერყოდ წერტილი აღმოჩნდა ვერაფრით ვერ ვამშვიდებდი გაიძახოდა ჯერ მისთვის პატარა ხარ ცხოვრებას ინგრევ კარიერა უნდა ააწყოო არ ვემეტებოდი ვიღაც ეკონომისტისთვის რომლის წარმომავლობაც მისთვის დაუდგენელი იყო ,მეც ვერ ვაჩერებდი ვთხოვდი ჯერ გაიცნე და მერე მიიღე გადაწყვეტილება თქო მაგრამ სასტიკ უარზე იყო მამაჩემიც დაარწმუნა რომ ჩემი და ირაკლუს ურთიერთობა არასწორი იყო ოჯახი ამიმხედრდა ვერ ვხვდებოდი რა მექნა არჩევანის წინაშე დავდექი ან ოჯახი ან ირაკლი იმ პერიოდში თავი ყველაზე უსუსურ ადამიანად მიმაჩნდა ,ვერ ვხვდებოდი რა უნდა გამეკეთებინა ამერჩია ოჯახი და დამეკარგა ირაკლი თუ პირიქით ხოდა მეც ყველაზე რაციონალური გადაწყვეტილება მივიღე რათქმაუნდა ბებიას შეგონებები დახმარებით და მალევე მე და ირაკლიმ ვიქორწინეთ სიმართლე გითხრათ ეს არ ყოფილა დარხენილი ცოლ ქმრობა ვერც ისეთი ლაღი ურთიერთობა შევინარჩუნეთ როგორიც აქამდე გვქონდა იმ დღის შემდეგ მუდმივად ვკამათობდით ამას მშობლების იმედგაცრუებული მზერაც ემატებოდა და საერთოდ ჭკუიდან გადავდიოდი ბოლოს მომხდარი აურზაური ცუდათ დამამახსოვრდა საშინელ მოგონებად მექცა სამაგიეროდ ყველაზე ნათლად მახსოვს 2018 წლის 5აპრილი ის დღე როდესაც პირველად გავიგეთ ბარბარეს შესახებ მთელი ცხოვრების განმავლიბაში მეგობა რომ დედმამიშვილებში პირველი ყოველთვის ბიჭი იბადება მაგრამ ამ პატარა ფიფქმა ჩემი წარმოდგენა სრულად შეცვალა ჩვენს პატარა და მყუდრო ოჯახში სიწყნარემ დაიდო ბუდე აქამდე თუ ხშირად ვჩხუბობდით და დემდეგ მხოლოდ სექსი თუ გვარიგებდა მეორე დღის ჩხუბამდე ახლა ხმასაც აღარ ვიღებდით ირაკლი ნამდვილ მინად ვიქციე სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ყველაფერს მისრულებდა სახლსაც ალაგებდა საჭმელსაც აკეთებდა მართალია დამხმარე ქალი ამიყვანა მაგრამ მისი სახლში ყოფნის პერიოდში უფლებას სხვას არ ვაძლევდი მომკარებიდა ან რაიმე გაეკეთებინა მთელი დღე ვჭამდი და ვიწექი ამანაც მალექვე უნდა აღინიშნოს რომ ჩვენი ურთიერთობა არ ყოფილა ია ვარდით მორთული ბილიკი არა ის საკმაოდ ეკლიანი იყო ვიყავით ყველგან ერთად და ამავედროს არსად მე მისი ვიყავი როგორც სულიერად ისე ფიზიკურად მე მისი ნაწილი ვიყავი მაგრამ ამან დაბრკოლებებს ხელი ვერ შეუშალა მაშინ უკვე საკმაო ხანი იყო გასული ჩვენი ურთიერთობიდან ორი წელი ეს ხომ ცოტა არ არის ჩვენც ბევრად მშვიდები და ჰაწონასწორებულები ვიყავით თავდაპურველთან შედარებით ისე ვცხოვრობდით როგორც ცოლქმარი ოღონდ ცალკ-ცალკე სახლში იმ პერიოდში მე გამოცდები მქონდა უნივერსიტეტში ამიტომ ხშირად ვეღარ ვახერხებდით ერთმანეთის ნახვას ამას მისი სამსახურიც ემატებოდა და დედაჩემის ისტერიკები საერყოდ წერტილი აღმოჩნდა ვერაფრით ვერ ვამშვიდებდი გაიძახოდა ჯერ მისთვის პატარა ხარ ვხოვრებას ინგრევ კარიერა უნდა ააწყოი არ ვემეტებოდი ვიღაც ეკონომისტისთვის რომლის წარმომავლობაც მისთვის დაუდგენელი იყო მეც ვერ ვაჩერებდი ვთხოვდი ჯერ გაიცნე და მერე მიიღეგადაწყვეტილება თქო მაგრამ სასტიკ უარზე იყო მამაჩემიც დაარწმუნა რომ ჩემი და ირაკლუს ურთიერთობა არასწორი იყო ოჯახი ამიმხედრდა ვერ ვხვდებოდი რა მექნა არჩევანის წინაშე დავდექი ან ოჯახი ან ირაკლი იმ პერიოდში თავი ყველაზე უსუსურ ადამიანად მიმაჩნდა ვერ ვხვდებოდი რა უნდა გამეკეთებინა ამერჩია ოჯახი და დამეკარგა ირაკლი თუ პირიქით ხოდა მეც ყველაზე რაციონალური გადაწყვეტილება მივიღე რათქმაუნდა ბებიას შეგონებები დახმარებით და მალევე მე და ირაკლიმ ვიქორწინეთ სიმართლე გითხრათ ეს არ ყოფილა დარხენილი ცოლ ქმრობა ვერც ისეთი ლაღი ურთიერთობა შევინარჩუნეთ როგორიც აქამდე გვქონდა იმ დღის შემდეგ მუდმივად ვკამათობდით ამას მშობლების იმედგაცრუებული მზერაც ემატებოდა და საერთოდ ჭკუიდან გადავდიოდი ბოლოს მომხდარი აურზაური ცუდათ დამამახსოვრდა საშინელ მოგონებად მექცა სამაგიეროდ ყველაზე ნათლად მახსოვს 2018 წლის 5აპრილი ის დღე როდესაც პირველად გავიგეთ ბარბარეს შესახებ მთელი ცხოვრების განმავლიბაში მეგობა რომ დედმამიშვილებში პირველი ყოველთვის ბიჭი იბადება მაგრამ ამ პატარა ფიფქმა ჩემი წარმოდგენა სრულად შეცვალა ჩვენს პატარა და მყუდრო ოჯახში სიწყნარემ დაიდო ბუდე აქამდე თუ ხშირად ვჩხუბობდით და დემდეგ მხოლოდ სექსი თუ გვარიგებდა მეორე დღის ჩხუბამდე ახლა ხმასაც აღარ ვიღებდით ირაკლი ნამდვილ მინად ვიქციე სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ყველაფერს მისრულებდა სახლსაც ალაგებდა საჭმელსაც აკეთებდა მართალია დამხმარე ქალი ამიყვანა მაგრამ მისი სახლში ყოფნის პერიოდში უფლებას სხვას არ ვაძლევდი მომკარებიდა ან რაიმე გაეკეთებინა მთელი დღე ვჭამდი და ვიწექი ამანაც მალეშედეგი გამოიღო და საოცრად გავსუქდი, დავმრგვალდი ძლივს გადავადგილდებოდი ირაკლიც სულ დამცინოდა "საწოლში რომ წვები ჩემი ადგილი აღარ რჩებაო" "შენს გამო მაცივარი იგინება ისეთი ცარიელიაი"ხოდა ამ ხუმრობების გამო ან სხვა ოთახში უწევდა ძილი ან კიდევ მთელი დღე ჩემს ხუშტურებზე სირბილი..... მე-9 თვეში განსაკუთრებით გამიჭირდა ვერ ვმოძრაობდი ამას ირაკლის მოუცლელობაც რომ დაემატა ნამდვილი დეპრესია დამეწყო ყველაზე ტკბილ-მწარე მოგონებებს ინახავს 18 იანვარი ჯერ კიდევ დილა იყო რომ მუცლის არეში საშინელმა ტკივილმა გამომაღვიძა, მაშინვე დამხმარე ქალს დავუძახე მანაც დაბნეულმა ამაყენა და მანქანაში ჩამსვა არც კი მახსოვს რამდენი ხანი მოვუნდით სავადმყოფომდე მისვლას ჩემი ისტერიკების ფონზე სამაგიეროდ ირაკლის დამფრთხალი თვალები და გალურჯებული ხელი კარგად დამამახსოვრდა ,შემდეგ ჩემს მეხსიერებაში სამოდამო ადგილი ბარბარეს ტირილმა და ჩემს გულზემკერდზე მიწვენილმა პატარა ანგელოზმა დაიკავა.
ერთ კვირაში გამომწერეს და ამ დღიდან დაიწყო ჩვენი უძილო ღამეები, არა დღემდე ვფიქრობ ხომ შეიძლება ჩვენი შვილი ხასიათით სხვას დამსგავსებოდა მაგრამ არა სიჯიუტეც ჩვენგან გაჰყვა დღე და ღამე აგვირია სულ ჭამის გამო ტიროდა და როგორც კი ჭამდა მაშინვე წყნარად იძინებდა ჩვენც შემდეგი რამდენიმე საათი წყნარად ვიყავით შემდეგ ისევ და ისევ მეორდებოდა ეს ყოველივე ,არა ამ ბავშვს ყურადღების მიქცევის საოცარი ნიჭი აქვს დღემდე ასეა როდესაც ყურადღებას ოდნავ მოადუნებ მაშინვევ რაღაცის ფუჭებას იწყებს. ახლა ხომ ძალიან ლამაზია წაბლისფერი გრძელი თმით და დიდრონი შავი თვალებით მაგრამ მაშინ საერთოდ თოჯინას ჰგავდა ,ალბად სწორედ ამიტომ შემირიგდნენ მშობლები ასე მარტივად და რაც მთავარია ირაკლი მიიღეს ოჯახში მართალია დედაჩემი მაინც გადაკრავს ხოლმე ერთ ორ სიტყვას ჩემს ბრწყინვალე კარიერაზე მაგრამ როგორც კი ბარბი მოხვდება თვალებში მაშინვე უკან მიაქვს ყველაფერი. დიახ ძვირფასო მკითხველო ჩვენი ცხოვრება არ ყოფილა დალხენილი ,არც აქამდე და დამერწმუნეთ ჩემი ხასიათის წყალობით არც ამის შემდეგ მაგრამ ამას ჩვენი სიყვარული არ შეუცვლია დღეს უკვე ბარბი ორი წლისაა ისევ ისეთი ცელქია როგორც ადრე ისევ უყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა და ისევ არ აკლია კომპლიმენტები მახსოვს ერთხელ ქუჩაში სეირნობისას გამვლელმა გაგვაჩერა და იმდენი გვლოცა მადლობას ვერ ავუდიოდი ბაბი კი დამფრთხალი უყურებდა ზოგადად უცხოების მიმართ მიწყალე არასოდეს ყოფილა მაგრამ ყურადღებას ყოველთვის ყველასგან ითხოვს ,ასეთია ჩვენი ბარბი ჩვენი სიყვარულის ნაყოფი და ჩვენ ის ძალიან გვიყვარს.