არა ვარ, მინდა გამოცოცხლება,
ისევ დაფარეს მიწა ბინდებმა.
და ვარდისფერი ჩემი ოცნება
ანგელოზივით კვლავ მოფრინდება.



ანდა, ვინ იცის, რას ვგრძნობდი გუშინ,
თმა ამიწეწეს გუშინ ქარებმა.
ახლა თოვლია, ახლა ჩემ სულში
კვლავ დუმილია და ნეტარება.



ასე თეთრია ეს ჩემი ფიქრი
(წუხელ ოცნებას ცისკენ მივყავდი) .
მე დავდიოდი შენ სახლის ირგვლივ
და შენ, ძვირფასო, სხვაგან იყავი.



ალბათ გულიდან სისხლი მდიოდა
და გული ჩანდა უფრო სტრიქონთან.
ვწუხდი, ეს წამი რომ გადიოდა,
ვწუხდი, ეს ფიქრი რომ დროს მიჰქონდა.



და იყო ბაღი და თეთრი სკამი,
მე ვისვენებდი, ქროდნენ ბინდები.
და იყო წამი, ცისფერი წამი
და იყო წამი სხვა გარინდების.



ეს გაგიჟება უცნაურია,
ქარიშხალივით მოდის ოცნება.
ახლა გაფრენა როგორ მწყურია
ახლა მწყურია გამოცოცხლება.
თეთრი ოცნება იდუმალია,
ქარიშხალივით მოდის ოცნება
სიგიჟე უფრო ვალია,
ახლა მწყურია გამოცოცხლება



მე დავდიოდი შენთან ყოველთვის,
მე დავდიოდი შენთან დაღლილი.
მე დავდიოდი, ახლაც მოვედი,
შენთან მომქონდა ჩუმი ძახილი.
მე დავდიოდი შენთან მარადის,
მე დავდიოდი შენთან დაღლილი.
შენთან მომქონდა წმინდა ბარათი,
შენთან მომქონდა ჩუმი ძახილი.



გულში დარდია და სულში წვიმა
და მთაზე ქარი გაქვავდა სადღაც.
მე შენ გიმზერდი, ეს იყო წინათ,
მას შემდეგ ახლა, არ ვიცი, სად ხარ.



უკვე დაღამდა, ამოდის მთვარე
და ვიღაც ხარობს შენი შეხებით.
როდის ვიხილავ შენს ციფერ თვალებს
და ჩვენ ერთმანეთს როდის შევხვდებით?



ეს განცდა ისევ საზღვარს გასცილდა
და მე ვფიქრობდი სხვანაირ ბედზე.
ვიღაც ბრუნდება ახლა ვაგზლიდან
და ახღა ვიღაც ადის კიბეზე.



ის კაცი გაჰქრა და ვიღაც არის,
იქ აცილებენ შორეულ ცხედარს.
იქ, სადღაც.ბაღში შეიჭრა ქარი
და სადღაც ბავშვი ეძახის დედას.



და იქ წუხილი უფრო გამეფდა,
მე სხვანაირი დაღუპვა მელის.
და ასე მიდის ჩემი ცხოვრება,
და ასე მიდის ცხოვრება ნელი.



ისევ მარტო ვარ, ირგვლივ ქარია,
გრიგალი მისდევს ოცნების ხომალდს.
ეს დღე, ძვირფასო, სხვა სიზმარია,
ეს დღე, რომელიც გავს შემოდგომას.
ისევ სიცოცხლე, სიკვდილი არ მსურს
და წმინდა გული მე შენთან მომაქვს.
ეს დღე მაგონებს შორეულ წარსულს,
ეს დღე, რომელიც გავს შემოდგომას.



ახლა ეს გრძნობა უფრო ნელია,
გული წაიღეს ცისკენ მტრედებმა.
სადაც მე ვდგავარ, იქ სიბნელეა,
იქეთ არავინ არ იხედება.
და პოეზია ჩემთვის გულია,
და ქარის შემდეგ ახლა თენდება.
სადაც მე ვდგავარ, იქ უფსკრულია,
იქეთ არავინ არ იხედება.
ჩემთვის სიცოცხლე ისევ ძნელია
და გრძნობის ცეცხლი სხეულს ედება
სადაც მე ვდგავარ, იქ სიბნელეა,
იქეთ არავინ არ იხედება.



ახლა შენ უმზერ იმ ვარდის რტოებს,
წინ გიდევს ჩემი ლექსთა კრებული.
მიგონებ, როგორც უნაზეს პოეტს
და ზიხარ მარტო, ჩაფიქრებული.



მიცქერი, გული დარდით ამივსე,
არ იღიმები, თითქო დადუმდი.
მე რაც ვიყავი, ისა ვარ ისევ,
და შენ სრულიად გადასხვაფერდი.



მე შენს გამო სამყარო მინდა..
გაჩუქებ ქვეყნის მთა-ველებს, ბაღებს,
ყველა ფრინველის ენას ვისწავლი,
ყველა ზღვას მკლავით გავცურავ ნაპირს
და მაინც მოვალ,
კარს შემოვაღებ...



შენ სად მიდიხარ, მე რა ვქნა აწი,
ეს დღე, ეს ბედი ისევ შენია.
გარშემო დაჰქრის სურნელი ნაძვის,
ტყეა, მარტო ვარ და მეშინია.



სდუმან ეს მთები, მეც ვდუმვარ აგრე,
შენ ქვეყნის მზერა ისევ გაცინებს.
ღმერთო, რამდენი ფიქრები გაქრნენ,
ღმერთო, რამდენი დრო გავაცდინე!