ერთი კლასელია ,რომელთან ურთიერთობა და მითუმეტეს კარგი ურთიერთობა დღემდე მაქვს.ალბათ ჩემი ბრალიცაა სხვა კლასელებთან უკვე 4 წელი მიმოწერაც რომ არ მაქვს, მაგრამ მათაც ძალიან აქვთ მიქარული.მთელი სკოლის პერიოდი ისე გავლიე ან მამიკოს გოგო ვიყავი ანდაც უჩას პოტენციური შეყვარებული.ასე რომ ანის,ნიკას და ლანას თუ არ ჩავთვლით მთელი სკოლის პერიოდი,არავისთან მილაპარაკია(არც ნოე ითვლება).
კალე კარებიდან სულ რაღაც სამი მაგიდის დაშორებით,ჩემგან ზურგით იჯდა,ნელა მივუახლოვდი და მის პირისპირ დავჯექი.ერთი ჭიქა მას გავუსრიალე,მანაც მობილური ჯიბეში ჩაიდო,ჭიქა გამომართვა და "მადლობა"ო ჩუმად ჩაიდუდღუნა.მე კი მოყავისფრო-მოწითალო სითხეს გავუშტერე თვალი,თავისთვის რომ ლივლივებდა.უნებურად ავათამაშე თითები ვისკის ჭიქაზე.რა მოხდებოდა მართლაც რომ მიმეტოვებინა რბოლა?ამ ერთხელ ,რომ დამეჯერებინა დედაჩემისთვის?იქნებ და მართლა სახიფათო იყო?ყველაზე დიდი 2 სეზონი გადამეტანა,მერე?მერე ალბათ ჭკუიდან შევიშლებოდი და ისევ ჩემს ფსიქოლოგ ანისიასთან მომიწევდა სეანსების დანიშვნა,რაც დიდად არ მინდოდა.რბოლა ჩემი ცხოვრების ნაწილად იქცა, ბოლო 8 წელია.ნაწილად სადაც სინათლეა,არც არავინ მიმითითებს რა როგორ გავაკეთო,არც არაფერს მიკრძალავენ.როგორც მინდა ისე გავატარებ მანქანას,უხეშად და სიფრთხილის გარეშე,ან სწრაფად ,ელეგანტურად და ფრთხილად.არ მეუბნებიან როდის დავაჭირო გაზს ბოლომდე და როდის დავატორმუზო. ადგილი სადაც ყველამ მიიღო ნაამა ისეთი როგორიც არის.ან იქნებ იმიტომ მიმიღეს ესეთი,რომ არ იციან ჩემი რეალური ცხოვრება.რბოლა ადგილი და ცხოვრების ის ნაწილია სადაც ჩემგან არავინ მოითხოვს შეუძლებელს,ვიცი ჯანდაბას ვიცი რომ ვერ შევძლებ,მაგრამ ამ ერთხელ რაღაც მეც უნდა დავთმო.სიმღერის და მსახიობობის შემდეგ ერთადერთია რაც გამომდის,ახლა კი დროა დავთმო.ვიცი გამიჭირდება,შეიძლება მართლა ანისიასთან დამჭირდეს უამრავი სიანსი,რომ სუიციდამდე არ მივიდე ,მაგრამ არც სხვა გზააა.სამსახიობო არ დავთმე ახლა კი ის დროა რბოლა მაინც დავთმო.მაიაც იმსახურებს სიმშვიდეს,ან იქნებ არა.
-აღარ იტყვი რა გჭირს?როგორც წესი თუ კლუბში მიდიხარ,სანამ არ მიხვალ არაფერს სვავ.
ფიქრებიდან კალეს ხმამ გამომიყვანა.რამდენიმე წამი დამჭირდა გონზე მოსასვლელად.
-მაიამ რბოლაზე გაიგო-თავი ჩავხარე და ვიგრძენი მარცხენა თვალის კუთხეში როგორ ჩამომიგორდა ობოლი ცრემლი-უნდა რომ მივატოვო...ვიცი კალე ეს ჩემგან წარმოუდგენლად ჟღერს,მაგრამ მართალია...მე ...მე ყოველთვის მრბოლელი ხომ არ ვიქნები?არა ხომარზე არ არის უბრალოდ ყოველთვის რბოლა ვერ იქნება ჩემს ცხოვებაში,ერთხელაც რაღაც მომივა.ავარიაში მოვხვდები ,როგორც მაშინ,ვინმე რომ შეეწიროს...ჩემ გამო...არა კალე ამ ჯერად მაია მართალი...მაგრამ ყველაზე უარესი იცი რა არის?ვერ შევძლებ ზუსტად ვიცი ვერ გავძლებ და ჩემ თავს რამეს დავუშავებ...სიმართლე გითხრა ჩემი დამპალი სული სულ ფეხებზე ,ისიც ვინმე შეეწირება ჩემს შესაძლო ავარიას თუ არა,მარტო მაიას აზრი და მისი გრძნობები მაინტეესებს ამ ჯერად-"კარგი რა ლელ,ან იქნებ ნაამა...როდის იყო ბოლოს მაიას რომ ყური უგდე?მისიაზრი ან მისი გრძნობები მნიშვნელოვანი რომ იყო შენთვის?გახსოვს როგორ დაგიკიდა ყველამ შენი ძმების და სამეგობროს გარდა,მაშინ როცა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად გჭირდებოდა?"უცბად მომახალა მწარე რეალობა მეორე მემ,მართლაც მთელი 8 წელია მაიას გრძნობები და აზრი სულ ცალ ფეხზე დავკიდე.იმ წყეული დღის შემდეგ ყველაფერი თავდაყირა დადგა.სახლში თითქმის არ ვიყავი,მთელ დღეს კაფეებში ვატარებდი,ტყუპებთან და მათ ძმაკაცებთან ერტად. ზოგჯერ ჩემ სამეგობროსთან.+14 კლუბებში დავდიოდი,თუ სახლში ვიყავი ან ვმეცადინეობდი,ან გიტარაზე ვუკრავდი,ანდაც მეძინა.ამ პერიოდში გამიტაცეს მანქანებმაც,ნიკა ყოფილი მრბოლელი იყო(დარიას ქმარი),მერე ავარია მოუწყვეს ,მანქანამ საჭე ვერ დაიმორჩილა და ამოტრიალდა, სამწუხაროდ პირდაპირ მის საცოლეს დაეჯახა და ის გოგო ადგილზევე გარდაიცვალა.ორი წლის მერე დარია გაიცნო.ასე რომ ყოფილ მრბოლელთან ურთიერთობა გამომადგა. მანქანებზე ყოველ დღე ახალ-ახლა რაიმეს ვიგებდი. პირელი და უკანასკნელი მანქანაც რაც კი ოდესმე მომწონებია aston martin DB11 v8 იყო და არის. ეს უკანასკნელი კი ჩემი ოთხ კაციანი მანქანაა სადაც 5იც კარგად ვეტევით ხოლმე,და რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი სიამონებისთვს არის.
-რა ჯანდაბას ბოდიალობ?სულ გააფრინე ლელა?-გაბრაზებული და გაკვირებული იყო-ლელ ძალიანაც კარგად ვიცი რომ რბოლა შენი ცხოვრებაა.
-ვიცი ხო ვიცი რომ ჩემთვის ყველაფრია მაგრამ...მაგრამ სხვა გზა არ არის.
ჭიქა ბოლომდე ჩავცალე და ნოეს კიდევ ვთხოვე.
-მისმინე ახლა:ყველას თავის მიზეზი აქვს ამას რატომ აკეთებს,შენ იმიტომ კიარ ჯდები საჭესთან რომ მრბოლელი იყო,არამედ იმიტომ რომ სხვანაირად არ შეგიძლია.ძვალსა და რბილში გაქვს გამჯდარი.მანქანას იმდენად მიეჩვიე რომ მისი გესმის,სხვა მრბოლლებისგან განსხავებით შენ შენი მანქანა 8 წელია ნაპოვნი გყავს,რამდენჯერ ჩაგქრობია სარბოლო ტრასაზე? და თითვეულზე ისე დაგიქოქავს არ შეჩერებულხარ.სხვა მრბოლელებს მინიმუმ 5 მანქანა მაინც ყავთ გამოცვლილი ,შენ კი მუდამ ერთი მოდელით დადიხარ,არ გაინტერესებს მოძველდა თუ მოახლდა. უბრლაოდ იცი რასაც აკეთებ.იცი ამ ყველაფერში მთავარი რაარის?უფროსწორად რა იყო?-თავი უარის ნისნად გავაქნიე და მესამე ჭიქა გამოვცალე.-მთავარი იყო შეძლებდა თუ არა რბოლა შენს შეცალს?მაგრმა არა ვერ შეძლო,შენ ისევ ჩემი ცელქი,საყვარელი და ძლიერი გოგო დარჩი.რას გრძნობ როცა საჭესთან ზიხარ?
წამით ჩავფიქრდი,მისი სიტყვები სრულიად მართალი და ფრთხილად შერჩეული იყო,კალე მუდამ ასეთი არის არასდროს ამბობს ზედმეტს,არც ნაკლებს.ყოველთვის იცის რა უნდა თქვას.
-როცა aston martin DB11 V8 -ის საჭესთან ვზივარ ვგრძნობ რომ მიზანი მაქვს,მიზანი რომელსაც მივაღწევ ყველანაირი დაბრკოლების მიუხედავად.იქ რომ ვჯდები ყველაფერი აზრს იძენს,ისიც კი აზრიანი და სასიამოვნო მეჩვენება რაც ჩავიდინე..შენ ხო მიხვდი არა რასაც ვგულისხმობ?უბრალოდ მის საჭესთან მჯდარი "მე" ყველაფერზე მაღლა დგას ჩემთვის.
-ახლა ის მითხარი როდის მოუსმინე მაიას ბოლოს?როდის დაგაინტერესა მისმა გრძნობებმა უკანასკნელად?
-უფ ვინიცის,14 წლისაც კი არ ვიყავი ნორმალურად.
ამის გახსენებაზე ჩამეცინა და უაზრო აზრი რბოლის მიტოვებაზე სადღაც ჯანდაბაში მოვისროლე,თითქოს რამდენიმე წუთის წინ სხვა ვიღაც ამბობდა ამაზე რაიმეს.
-იცი ძალიან შეიცვალე...როგორ მახსოვს მაიას ჩემთან გამოსვლაზეც კი ეკითხებოდი "დეეე შეიძლება დარიასთან ავიდე?"-სასაცილოდ გამომაჯავრა და ჩემგან მუხლში ჩარტყმული ფეხი მიიღო-როგორი დამჯერი და დამყოლი იყავი ღმერთოოო,ყველაფერზე მაიას აზრი გაინტერესებდა ისე არაფერს აკეთებდი...ის კაცი რომ ნუ კარგად იცი რა ...მადლობას ვეტყოდი ასეთი ჯიუტი,ეგოისტი,არანორმალური და უზომოდ საყვარელი გოგო რომ გვაჩუქა.
-არც მანამდე ვიყავი ნაკლებად ეგოისტი და საერთოდ მე ანგელოზი როდის ვიყავი?მაშინაც კარგად ვიპარებოდი ღამის 4 საათზე ეზოში.
-მაგას რა დამავიწყბს აუუუ-სანამ მომიყვებოდა სიცილით მოკვდა -ის გახსოვს კარუსელიდან რომ გადმოვარდი და მუხლი იტკინე?რამდენის იყავი?
-8 წლის
მეც გამახსენდა ეს ამბავი,მოკლედ დასისხლიანებული ფეხით ავედი სახლში,საწოლში რომ ჩავწეი ისეთი წოლა ვიცი ყველაფერი მივასისხლიანე და დილას დედაჩემმა რომ მომაკითხა გასაღვიძებლად და სისხლი დაინახა ეგონა რომ მენს***აცია მომივიდა. აწივლდა და აკივლდა ბოლოს ისევ ვუთხარი რომ მუხლიდან მდიოდა,ამ ამბის მერე 1 კვირა დამსაჯეს .არა ვერ ვხვდები რა საპანიკო ამბავია ეგ დიდი ამბვი ზოგს 15 წლის ასაკში მოუვა ზოგს 8 ის.ხო ვიცი რვისას იშვიათად, მაგრამ დაიკდიეთ.უნებურად ვიტრნისკენ გამექცა მზერა და შევამჩნიე რომ ჩამობნელებულიყო.
-რომელი საათია?
-ამ10
-ღადაობ?უკვე 5 საათია აქ ვზიავრთ და ამ ყვალფერს განვიხილავთ?შეუძლებელია მაქსიმუმ ერთი საათი ვმჯდარიყავით.
-გეუბნები ეგრეა.
გვერდზე მიდებულ ჩანთას დავწვდი და ბოლო ჭიქა ნეგრონი გამოვცალე.მერე ფეხზე ავდექი და გასასვლელისკენ წასული კალეს გვერდით გავჩერდი.
-წავიდეთ?
-წავიდეთ.
ფეხზე წამოდგა და თავისი ხელი ჩემსაში ახლართა,მერე ნოეს ფული დავუტოვეთ და პირდაპირ ბასიანზე წავედით,არც თუ ისე შორი იყო ბარიდან.კლუბში მისულს აკო უკვე იქ მყოფი დაგვხვდა,უკნიდან მივეპარე და ჩავეხუტე.
-მემენატრე ვირო!
-მეც.დაიცა ამან დალია?-კალეს გაკვირვებულმა გადახდა,რაგდან კლუბსი წასვალმდე არ ვსვავ როგორც წესი.
-ნეგრონი.
-ღადაობ?რა მოხდა გოგო ასეთი.
ბარის სკამზე შემოვჯეი და მხრები ავიჩეჩე.
-რავი მაიამ რბოლაზე გაიგო.
თვალები ლამის გადმოსცვივა,ცოტაც და საგიჟეთში გასაშვები გახდებოდა.
-რანაირად?მოიცა ისე გმალავდით და როგორ?
-აი ეგრე უჩაფხუტო დამინახა.
ტეკილა გადასცდა და ხველება აუტყდა,მე კი ამაზე სიცილი დავიწყე.
-მერე?რას აპირებ?
-მე და პროფესორმა კალე ცაავამ ვიმსჯელეთ ამ საკითხზე 5 საათის მანძილზე და -ხელი მარჯვენა ფეხზე დავიკარ-გადავწყვიტეთ რომ აგერ ა მაიას აზრი და იდეები სულ ჩემი მარჯვენა ფეხის წვერებზე რა.
ისტერიული სიცილი აგვივარდა, აკოს ტეკილა ავახიე და გადავკარი,მერე აკო მაჯაში მწვდა.
-ახლა მის ლელა აბრძანდით ჩემთან ერთად უნდა იცეკვოთ.
-მაგაზე გეტყვი უარს?
დამყოლი ბავშვივით გავყევი,ხელის ერთი მოძრაობით დამატრიალდა და მის მკლაებში მომიქცია,კალეს გადავხედე გაეცინა და თავი სიცილით გადააქნია.აკოს კისერზე მელაგა ხელები და მოძრაობაში ვყვებოდი(ვცდილობდი მაინც).
-აკო ჩემი ძმები მოვლენ თუ იცი?
-აქარიან.
ისევ მის მხარსა და კისერს შორის ჩავრგე თავი და ნაბიჯიც ოდნავ შევანელე.
-იცი რა მინდა აკო?.
მუსიკის ხმაში რომ გაეგო ხმამაღლა ვუთხარი.
-რა გინდა?
-ბორა ბორაზე ან ნიცაში წასვლა.
-უთხარი მერე საქმროს?.
თავი ავწიე და სწრაფად დავიწყე ნათქვამის გაანალიზება, გაკვირვებული ვუმზერდი აკოს არააა რა ყველა როგორ დამცინის ნეტავი ვიცოდე.
-შენც დაიწყე ეს დამპლური თამაშები?
-ისე როგორ?.
სიცილით მითხრა და მისკენ ზურგით მიმატრიალ.
-ვერ გიტან შაქარაშვილო.
-მე მგონია რომ გიყვარვარ.
-ხო და გეგონოს.
-თმის რეზინი არ გაქ.
-ნტუ.
მაჯიდან მოიხსნა და თმა ცხენის კუდად მაღლა ამიწია.
-დამიბრუნებ გაფრთხილებ
-გამახსენე თორე სკლეროზი მაქ ხო იცი?
-ოხ ლელა ლელა ვინც არ გიცნიბს...
-ის ბედნიერი...
უკნიდან თემოს ხმა მომესმა და სწრაფად მივტრიალდი მისკენ.
-უფროსო ძამიკო მოგაჭრი ენას...
-ჩემ ფეხებს მიზავ!
-კაი ხო მიყვარხარ.
გავუღიმე და წელზე მოვხვიე ორივე ხელი, თავი კი მკერდზე მივაკარი.
-რაც მოხვედი მას მერე რამდენი ჭიქა დალიე? რაარი ნასვამი ხარ უკვე.
უცბად დამტუქსა და თმაზე მიმეფერა.
-1ჭიქა ტეკილა
-ხუმრობ?
-აქ კი 1ჭიქა დალაი მაგრამ მოსვლამდე ნეგრონი უბრახუნა!
-ასე გაბრაზდი მაიაზე?
-კეეე. რაო რო წამოვედი?
-სულ წავიდა ხელიდან ეგ ბავშვიო, აი პანიკები ქონდა ჩვეულებრივი.რა გადაწყვიტე შენ?
-მარჯვენა ფეხზე მაიას აზრი.
-უჰ გენაცვალე დაიკო.
ლოყაზე მაკოცა და მეც ბარისკენ წავედი, ცოტახანს ვიჯექი ასე სკამზე და მოცეკვავე ბრბოსკენ ვიყურებოდი, ბიჭები კიდე სადღაც დატყდნენ... ნუ პრინციპში ვიცი სადაც... რათქმაუნდა ნაშებში სხვა სად გაქრება ეს ოთხი ვირი. არაა ამათ ხელში მართლა გავრეზბიანკდები. ბარისკენ მივბრუნდი და ჩემწინ ზურგით მდგარ ბარმენს დავუძახე.
-ეი შენ...
ჩემკენ მოტრიალდა და ხელში ტასუნას სატრფო შემრჩა.
-ოუ ეს ვინ დაიანხა ჩემმა თვალებმა. მომანატრეთ შენ და ანასტასიამ თავი.
ტეკილას ხელი დაავლო და ორ ჭიქაში ჩაასხა სასმელი.
-მეც მომენატრე. გაგიგოს ანასტასია რომ დაუძახე..
-ფეხებს ვერ მომჭამს.
წამით მომეჩვენა, რომ ტასო და გიო ჩემი და აკოს დაპატარავებული ვერსიები იყვნენ, ეს კი არ მომწონდა... არ მომწონს და არ მომწონდა რადგან მათი ერთად ყოფნა მინდოდა.
-მაგასაც ვნახავთ ბატონო გიო.
-მარტო ხარ?საკმაოდ დიდიხანია აქ ვმუშაობ და არასდროს დამინახიხარ.რა ქარმა გადმოგაგდო?
-რა არა ვინ, აკომ და კალემ წამომიყვანეს ცუდი დღე მაქ და ბარე გავილეშები თქოო-თან ვლაპარაკობდი თან ხელებით ყველაფრის დრამატიზირებას ვახდენდი. მივხვდი აკოს და კალეზე არაფერი იცოდა და იცით როგორ მიყურებდა? აი "შენ რამე მოწიე? ხო არ გაჟუილებს? ვინ აკო რის კალე?" მზერით-კალე ტასუნას უფროსი ძმა და აკო ჩემი მეგობარი.
გავუღიმე და ჭიქა გამოვცალე.
-მეგობარიიი?
დაეჭვებული მზერით გამომხედა და ოდნავ ჩატეხა ტუჩის კუთხე, მე კი აღშფოთებული სახე მივიღე, ხელი დრამატულად ვიტაცე გულზე და აქეთ იქით გავიხედე.
-ეს მე მკადრე? ახლა ნაშებში კიარ იქნებოდა მეგობარი რომ არ იყოს.-გავუღიმე და კარისკენ გამექცა მზერა-ა მობრძანდა აკოს ბიძაშვილი, ეჰ დის გარეშეა ესეიგი მარტო მე ვიქნები გოგო 5ბიჭში და ის დროა ავიშვა. თუ გულავია ბოლომდე იყოს.
გადავიკისკისე და ხელი ნიკასკენ გავიშვირე რომელიც ბარისკენ არც წამოსულა ისე მივარდა ვიღაც გოგოს, ესეიგი მე ხო ბედი არა მაქვს. გიო ცოტახანს სხვა კლიენტებთან წავიდა მე კი ასე ტეკილასთან ერთად მარტოდ მარტო დავრჩი. მერე ისევ მოვიდ რაღაცის თქმა დააპირა და ისევ წავიდა ასე რამხენჯერმე მოიქცა ბოლოს ისევ ჩემთან მოვიდა და კიდევ პირი გააღო რომ ეთქვა ის რაღაც ასე რომ დასტნჯა ისიც და მეც ზედ მიმაყოლა.
-თქვი რა რაღას დამტანჯე?
-ამ.. მოკლედ იცი რა მაინტერესებს?
-არა არ ვიცი მაგიტო გეკითხები...აუ მიდი ლონგაილენდი გამიკეთე და მანამდე გადაწყვიტე მეუბნები თუ არა.
ოდნავ მკაცრი მზერით შემომხედა.
-დათვრები!
-ეეე ნუ მეტლიკინები.
-დათვრები თქო!
-რისთვის ვარ მერე აქ. ან ახლა მე ვგავარ15 წლის 15ჭიქიქან გოგოს?სანამ აქ მოვიდოდი 6??არა 7 მოიცა მოიცა დავთვალო, ორი ჭიქა ფიქრისას გამოვცალე, სამი რბოალზე ლაპარაკისას, ორიც სიცილისას.
-5ზასაობისას.
გაიცინ და კოქტეილის გამზადება დაიწყო.
-ეეეე ნუ მაიმუნობ შე ნაგლო.
-მოკლედ გეტყვი რა.
წინ დამიდო კოქტეილი და ამ დროს ტელეფონი აბზუვლდა. დავხედე და ტასუნა იყო.
-ტასიკოა ვუპასუხებ ადგილი და სასმელი შემინახე.
სკამიდან უცბად ჩამოვხტი და გასასვლელისკენ გზა ძლივს-ძლივობით გავიკვალე, ხალხს ვეჯახებოდი და "ბოდიში" "უკაცრავათ" და ა.შ ფრაზებით ვიტოვებდი უკან, გარეთ რომ გავაღწიე უკვე გათიშული ქონდა, მაგრმა ისევ დარეკა.
-ხო ტასუ?
-აუ სახლში მომბეზრდა და სად ხართ?
-ბასიანზე მოხვალ?
-კი!
-იცი სადაა?
-მემგონი ნოე რომ მუშაობს ახლოსაა მაგასთან.
-ხო ეგრეა, დარიას მანქანა გამოართვი ან ტაქსი გააჩერე, წითელი ტოპი როგაქ ეგ, შავი კაბა და დარიკოს წითელი ქუსლიანები ჩიცვი.
-ზუსტად მასე მაცვია ეზოში ვარ უკვე.
-საღოლ შენ.
-კაი მალე მოვალ.
-მომწერე და გამოგხედავ.
-გაკოცე.
ტელეფონი უკანა ჯიბეში ჩვიდე და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი, მართლაც შეუნახია სასმელიც და ადგილიც.
-აბა რა გადაწყვიტე?
ხელები ბარს იდაყვებით დავაყრდენი და ნიკაპით ჩმოვეყრდენი.
-მოკლედ პირდაპირ გეტყვი ტასოს ვინმე მოსწონს?
დავფიქრდი ღირდა თუ არა თქმა. მოდი დაიტანჯოს და გაარკვიოს. მე არ ჩვერევი, ნუ ჯერ ჯერობით თუ რამე რომელიმეს გამოვააშკარავებ.
-გიჟდება ერთზე.
-მართლა?.
-რა ხდება ხოარ მოგწონს?
-კი!
მთელი ჩემი სამსახუობო უნარი გამოვიყენე და აღშფოთებული, ოდნავ გაკვირვებული სახე მივიღე.
-გიოოოო? ის... მოიცა თქვენ ხო მეგიბრები ხართ?
-ნუღა დამიამტებ რა.
-კაი ჩუმად ვარ.
ტასოც მოვიდა, გიო კი თავს არიდებდა, ნუ ტასომ მაინც ვერ შენიშნა, არც არაფერი მითქვამს მის საუბარზე ჩემთან. ასე ვიჯექით ბართან და ჩვენ ცხოვრებაზე ვწუწუნებდით ორივე. ტასო სამჭიქიანი იყო ასერომ მალევე გაილეშა მე კი უკვე 24 ჭიქაზე ვბოდავდი რაღაც სისულელეებს.
-აი პროსტა რად მინდა ვიღაც დამიანეს ცოლობა?.
ხელი სასაცილოდ ავაქანავე ჰაერში და ვისკის ბოთლი მოვიყუდე.
-რავირ არ გინდა.
თვალები გადაატრიალა და მანაც მოსვა სასმელი
-მეც მაგას არ ვაბობ?
-ნუ ხო.
იმდენი გვქონდა დალეული უკვე ჩვენი საუბრის უაზრობასაც ვერ ვხვდებოდი. უკნიდან ვიღაც ამეკრო და თვი მხარზე ჩამომადო. ნუ მიხვდით ხო ვინც იქნებოდა.
-რაო ნაშებმა წადითო?
-ე ნუ დაიგრძელე ენა შენსავით არ გავლოთებულვართ არცერთი.
-მე თვენსავით არ გავბო**ბულვარ.
-ფუ რა გველი ხარ.
-ხო ეგეთი სისინა დავიბადე ხომიცი არა?
-ვიცი ვიცო, ნეტა როგორ გიძლებ.
ტასომ უყურა, უტურა და რომ ვერ მიხვდა ვინ იყო ეგრევე კითხვა მაჯახა.
-ეს ვინაა?
ლოყაზე ხელი მოვკიდე და მთელი ძალით ვაკოცე.აი რა ძააან მიყავრდა ხომ ვერ წარმოიდგენთ.
-ეს არის ჩემი უბოროტესი, უსაყავრლესი, უგველესი, უდამპლესი ბიჭი.
კიდევ ვაკოცე ლოყაზე მანაც ჩიღიმა და ყელში დამიტოვა კოცნა.
-უსიმპატიურესი გამოგრჩა.
-მადლობ რომ შემახსენე.
-ე ლელ მართალ ვინაა?.
-იცნობდე აკაკი შაქარაშვილს.
-ააა ესააა აკო? - ფართოდ გაუღიმა და ხელი გაუწოდა, აკომაც ცალი ხელი მომაშორა და გაწვდილ ხელს შეაგება-მე ტასო.
-სასიამოვნოა, ვა ლელ ამან საიდნა იცის ჩემზე-უცბად ჩამჩურჩულა.
-კალეს უმცროსი დაარის და წამომცდა მერე არ მოსივენა ხო და თავად გაარტყა რომ ვითომ მარტო მოგზაურობის მაგივრად შენთნ ერთად დავდიავრ და ვგიჟდები ოფც შენზე.
-ვაა რა საყავრელია ვაფშე არ გავს კალეს.
-მეტი სამე არა მაქ კალეს ვგავდე.
საყავრლად გაიბუსხა და მეც სიცილი მივარდა.
ამის მერე უკვე არაფერიც არ მახსოვს, სახლში სავარაუდოდ ბიჭებმა მიმიყვანეს.
დრო ნელ-ნელა გადიოდა უკვე სერიოზულად ვფიქრობდი ანისიასთან კონსულტაცია ხომ არ განმეახლებია, მეზიზღებოდა სასწაულად მეზიზღებოდა დამიანე, მაგრამ რაღაც მხრვი სულ სულ ცოტათი მაინც მომწონდა. გამოხტებოდა ხოლმე ჩემი მეორე მე და დაიჭყავლებდა"მოგწობს" მაგრმა მე რის ლელა ვიყავი ჩემ თავთან მაინც მეღარებია ყოველივე ეს. ოქტომბრის ბოლომდე გაგრძელდა ჩემი გულავი, მერე უკვე სწავლაზე და ქორწილზე გადავერთე. იშვიათად ვხედავდი აკოს, მაგრამ სულ ტელეფონი მეჭირა, სულ ვწერდი სულ ვურეკავდი. ქორწილი და სიკვდილი ამაათ. მთელი ნოემბერი ფართს, ფოტო გრაფს და კიდევ უამრავ რამეს ეძებდნენ. კიდევ კარგი დედაჩემმა ანის გატაცებაზე არ იცოდა თორე ნამდვილად არ მაწყობდა იქ ანის ფოტოგრაფად ყოფნა, წაიღებდა ტვინს. ისედაც მეყოფა ლანა რო ჩემი მეჯვარეა. მოკლედ ყოველდღე ვხედავდი დამიანეს, ან მე მიმათრევდნენ მასთან ან მას ჩემთან.
დილას ახლი გაღვიძებული ადრე რომ საათობით დავბოდიალებდი მარტო საცვლებით ან ოდნავ გრძელი მაისურით(აკოსთვის ახეული იყო ყველა) ახლა პირდაპირ ჩაცმული ვიძინებდი. სახლის მოწყობაც მოინდომეს, მაგრმა გადავადებინე, სანამ მოსაწვევებს დაბეჭდავდნენ ქორწილი 25ამდე გადავადებინე ვინაიდან 23ში ბოლო გამოცდა მქონდა ასე რომ მომზადებაც მინდოდა და დასვენებაც. ბევრი წუწუნის შემდეგ დედაჩემი დავიყოლიე(აბა სოფი გიჟდებოდა ჩემზე). ჩემი და კალეს დაბადებისდღეც მოახლოვდა, კალესთან ვიჯექი სახლში წინა დღეს და ვფიარობდით როგორი ტორტი გვინდოდა.
-აუ მოდი ბანანის რა?
-ააა არა შკოლადის ჯობია!
-მოდი იცირ რა ვქნათ შოკოლადის ბანანინი ტორტი და ეგაა.
-ბაზარი არაა დარიკო გადავწყვიტეთ მე და ლელიმ. შოკოლადის ბანანიანი ტორიტიგვინდა.
-ვეღარ გაიზარდეთ რა!
სიცილით შემოვიდა კალეს ოთახში დარია.
-ჩვეენ?
-ნათლი სერიოზულად მე და კალე ვერ გავიზარდეთ?
-ხი ვერ გაიზარდეთ ისევ პტარა ბავშვები ხართ.
კალეს ლოყები გაუწელა და მერე მე გადმომხედა.
-შენ უკვე თხოვდები რადროს ბანანის ტორტია ჰა?
სიცილით მითხრა.
-ეეეე ნუ მიშლი რა ნერვებს დარ... ხოიცი არ მიყვარს? მე მაგის ცოლი არ ვიქნები.
-დაგეხმარო ჩაშლაში?
აი ასეთი ჯიგარი ნათლია ნეტა ყვეალს ყავდეს რა. ჩვეულებრივი დაქალია ჩემთვის რაის ნათლია.
-არა გმადლობ ანი, ნიკა და ლანა გვეხმარებიან
გადავიკისკისე და ნათლიას ლოყაზე ვაკოცე.ის იყო დარია ოთახიდან გავიდა რომ ჩემი ტელეფონიც აწკრიალდა, კალემ მობეზრებულმა გადმომხედა
-ვინაა?აიღე რა.
-თეკლა-თვალები ავატრიალე და ვუპასუხე-ხო თეკო?
-როგორ ხარ?
-რავი კარგად. შენ?
-მეც, ხვალ საღამოს მე, ჩემი მეგიბრები და დამიანეს ძმაკაცები ვიკრიბებით ხო და მოდი.
-ვერ მოვალ ბოდიში, ხვალ არ მცალია დაბადებისდღეზე უნდა ვიყო!
-ვა ვისი დაბადებისდღეა?
-კალესი და... კაი დაიკიდე კალეს დაბადებისდღეა, წავე უნდა მივეხმარო რაღაცეებში.
-მეც მოვალ?
-მარტო შენ?
დაეჭვებულმა ვკითხე.
-მარტო მე ყველას გარეშე!
-კარგი.
-საჩუქარი რა ვუყიდო?
-რაც გინდა.
-ოკეი კარგად.
ტელეფონი გავუთიშე და სადღაც მოვისროლე.
-რაო რა მინდაო?
-რაო და ყ*ე ვარო და არ ვიცი პოტენციური სარძლოს დაბადებისდღე როდისაქო! - გადავიკისკისე და კარები გამოვაღე-ტასუნა! - პასუხიც მალევე დამიბრუნა-ყავას გამიკეთებ?
-როგორი?
-ტკბილი უნალექო.
-კაი მაგ ვირსაც უნდა?
-კალე ხო გინდა?
-კი.
-კიოოოო.
-კაი მოგიტანთ.
-გყვარობ აივანზე ვიქნებით.
აივანზე გავედი და პუფში ჩავემხე.კალეც უკან გამომყვა და ჩემს გვერდით დაეშვა. მზერა, როგორც ყოველთვის ახლაც ჩემი ოთახის ფანჯარას გავუშტერე, კალემ შენიშნა და ცხვირ წინ ამიფრიალა ხელი.
-რაზე ფირობ?
რამდენიმე წამი დამჭირდა გასააზრებლად.
-ყველაფერზე, სალომეზე, კოტეზე, თემოზე, ქორწილზე. თქვენზე, აი ყველაფერზე.
უნებურად მეღიმება იმის გახსენებაზე რომ თემოს სალომე სიგიჟემდე უყავრდა, ყოველთვის ასე იყო, როცა გაიპარა არ ვიცი რა იგრძნო მაგრამ, ზუსტად ვიცი ძალიან ეტკინა. ალბათ იმედგაცრუება? ადამიანისადმი ნდობის დაკარგვა? მარტოობა? არა ნამდვიალდ არ ვიცი. ვიცი რომ ეტკინა. სალომეს ხსენებაზე იმხელა ტკივილი და მონატრება ჩაიბუდებს ხოლმე მის ჩემსავით აიზბერგისფერ თვალებში რომ წარმოუდგენელია ვერ მიხვდე რას გრძნობს ეს ადამიანი სალომესადმი. ალბათ ერთხელაც დაივიწყებს.
-კალე? იცი რას ვერ ვხვდები?
-აბა რას?.
-რატომ უჭირთ ადამიანებს სიყავრულის ახსნა? რატომ კარგავენ ერთმანეთს დაკარგვის შიშის გამო? ეშინიათ თუ გრძნობებში გამოუტყდებიან დაკარგავენ, ამ დროს კი პირიქით გამოუთქმელი და დამალული, გულში ჩაკლული გრძნობების გამო თავის ცხოვრების ნაწილს კარგავენ, სწორ ადამიანებს კარგავენ. თვის ადამიანებს სხვებს ატანენ, თითქოს არცა რასდროს ყვარებიათო ისე გადაულოცავენ სხვას, მერე კი მოთქვამენ რომ თურმე მისი კიარა ვიღაც სხვისი გახდა ის ადამიანი.
-ეგრე ფიქრობ?
-კი ეგრე ვფიქრობ და დროა აღიარო, ლანა რომ გიყავრს.
მეგობარს ცალყბად გავხედე და მანაც გაკვირვებულმა შემომხედა სანამ რამეს იტყოდა ტასუნას ხმა გავიგეთ და ჭიქები პატარა მაგიდაზე დადო.
-მომეჩვენა თუ ეგ მართლა თქვი ლელა?
-მართლა თქვა!
ტასუნა ჩემწინ პუფში ჩაეშვა და ძმას გაკვირვებულმა შეხედა, კალე აღარ იცოდა სად წასულიყო.
-ეგრე ძან მეტყობა?
-კალე 5თითივით გიცნობ! შენც და ლუსაც, ორივეზე ვიცი ერთს ანი რომ გიყავრთ და მეორეს ლანა.
გაკვირვებულამ შემომხედეს და- ძმამ და ეგრევე, ერთდროულად წამოაყვირათ.
-რა თქვი? ვინ უყავრს?
-ანი. რა ვერ ატყობთ როგორ უყურებს ხოლმე?
-ოოო ეს იმენა მაჭანკალაი, ჩვენ კიდე Friends ის ვერსია გამოვედით ბოლოს ყველა ერთად რომ რჩება.
-დებილი ხარ. უთხარი რა ამ ჩემ დაქალს ნუ დამიტანჯე გოგო.
ავდექი და ზედმეტი რეპლიკების გარეშე სახლში წამოვედი.
უი ხო დამავიწყდა მეთქვა რომ ტასო გიოს აწვალებდა, გიო კი დიდად ყურადღებას აღარ აქცევდა ამიტომაც ერთ დღესაც იმაზე გაბრაზებულმა რომ ტასოც და გიოც უაზროდ იქცეოდნენ და კარგავდენ ერთმანეთს ბასიანს მივაშურე. შავი შარვალი და შავი მაისური მეცვა, სკამზე შემოვჯექი და გიოს დავუძახე, სასმელი გადმოიღო და მომიახლოვდა.
-მე არ დამისხა!
-რატო?
-საქმრო მთვრალმა ვნახო აბა?
-საქმრო?
-ვთოვდები ერთ თვეში გიო.
-ასე უცბად ვინ ნახე?
თვალებმოჭუტულმა შემომხედა.
-მე არ მიახავს გარიგებით მათხოვებენ ოჯახობა.
-ლუკა და თემოც თანახმა არიან?
როგორც მიხვდით ლუს და თემის იცნობს... და დიახ როდის გავაცანი არც კი მახსოვს.
-არა მარა რადაგნ იციან ჩავშლი წყნარად არიან.
-ვინც არ გიცნობს.
-ის საცოდავი. უი ხო რაზე მოვედი ახლა.
-აბა რაზე.
-გახსოვს ტასუნაზე რომ გითხარი ვიღაც უყავრს თქო?
-კი და არ მინდა რა მაგაზე ლაპარაკი, არ მაინტერესებს ვინ უყავრს.
-გიყვარს გიო?
ცოტახანს დაბნეულმა მიყურა მერე თითქოს ამ სიტყვების სათქმელად გამბედაობას იკრებსო ისე შემომხედა და ბოლოს ძლივს გასაგონად ამოიდუდღუნა.
-მიყავრს, თან როგორ.
-მაშინ უნდა იცოდე ვინ უყავრს....
-ლელა გითხარი არ მაინტერესებს თქო.
დახლს მუშტი დაარტყა და სხვა კლიენტისკენ დააპირა წასვალ უცბად რომ მივაჯახე რეალობა.
-არც მაშინ თუ ის ბიჭი შენ ხარ?
გაოცებული მოტრიალდა ჩემკენ მეც გავუმეორე რომ ტასუნას ის უყავრდა.
-ანასტასიას უყავრხარ გიო და ისე ნუ იზავ სამუდამოდ დაკარგო, გაუფრთხილდი კარგი?25დეკემბრიდან აქ არ ვიქნები ის ერთითვე ისე გაუფრთხილდი ჩემი არყოფნა რომ ვერ იგრძნოს. კი კალე მიხედავს ძმაა მაგრამ მაინც შენ გაბარებ. და კიდევ როცა მე და კალე კელნში ბოლო წელის უფროსწორედ ერთწლიანი მაგისტრატურის გასავლელად წავალთ შენ მიხედავ ტასოს ხომ მიმიხედავ?
გაკვირვებულმა ისევ ძლიან ჩუმად მთხრა.
-მივხედავ.
-ახლა წავედი მეჩქარება, შემოგივლი ხოლმე.
ლოყაზე ვაკოცე და გავიქეცი.
აი ასე იყო ყველაფერი. ახლა კი ტასო და გიო ძლაინ ძლაინ მაგრად იყვენენ ერთმანეთთან.
მეორე დილას ავდექი თუარა სწრაფად გადავიცვი სქელი მაისური, სპორტული და ოთახიდან გამოვედი. მაშინვე უფროს ძმას შევეტაკე.
-გილოცავ პატარა.
ლუმ ხელში ამაფრიალა და მეც პატარა ბავშვივით ავკისკისდი. ჩემს სიცილზე თემიც გამოვიდა და ასე მოცინარი რომ დამინახა უნებურად ჩეღიმა. როგორ მიყავრდა ჩემი ძმები ხო აზრზე არ ხართ, აი უზომოდ. ძმები მყავდა ყველაზე გიჟები, ყველაზე ერთგულები და ჩემნაირი თავქარიანები. შეიძლება ნათქვამი მაქვს მაგრამ კიდევ ერთხელ გეტყვით არასდროს ყოფილა შემთხვევა რამე აეკრძალოთ, რამეზე ხმა აეწიოთ. ვჩხუბობდით ხშირად და ვრიგდებოდით ყოველ ჯერზე უსიტყვოდ. როგორციქნა დამსვა ლუკამ და თემოს მოვხვიე ხელები.
-ეჰ დამიბერდი22ის ხარ უკვე.
-შენ უფრო ბებერი ხარ რას ატლიკინებ მაგ ენას?.
-ანუ მეც ბებერი ვარ?
ნაწყენმა გადმომხედა ლუკამ.
-თავისთავად.
გავიქეცი და ორივე ტყუპი გამომეკიდნენ, დიდხანს ვირბინე მეორე სართულზე, მერე ქვევით ჩავედი. ჩემდა გასაკვირად არავინ იყო ასე რომ ორივე ძმა გამოექანა და დამიჭირეს, ხო და ასე აღმოვჩნდი იატაკზე გართხმული ზემოდან ორი მძიმე სხეულითურთ.
-აააა. ვირები ხართ, ფუ ჭამის მეტს არაფერს აკეთებთ? აეყარებით მოვკვდი!
ორივე ფეხზე წამოდგნენ და ხელები გამომიწოდეს მეც არცერთს ვაწყენინე და ორივეს ჩავკიდე ხელი. ფეხზე წამომაყენეს და ორივემ ძლიერად გადამხვია ხელები. მერე თემო ოთხში ჩასაცმელად ავიდა უკნ პატარა ყუთით დაბრუნდა.
-იცი რა ვიფიქრეთ რა გაგიხარდებოდა. ბევრი ბევრი ფიქრის შემდეგ შენც და შენ ნაგიჟარ ძმაკაცსაც ერთი და იგივე რაიმე გიყიდეთ, მოკლედ ეს არის, ჩემი, დედასი, მამასი, სტასიასი, ნუ ლუკსიც. დარიკო და მისი მთელი ოჯახის(კალე არ ითვლება), ტყუპი და-ძმის სახლობის, აკოსი და დედამისის, ლანასი და გიოს საჩუქარი.
-რაიყოთ რაარი ასეთი, პირადი თვითმფრინავი მიყიდეთ?
გადავიკისკისე და წამით მართალ ვიფიქრე რომ ეგ მიყიდეს.
-არა მაგრამ გაგიხარდება ძააან.
ლუკამ ჯიბიდან შავი ნაჭერი ამოაძვრინა და მეც ინერციით უკან გადავხტი.
-არააა? შანსი არააა! არავითრ შემთხვევაში მააგს არ გავიკეთებ, იქნება დამლეწოთ?!
-მიდი რა.
ბევრი წუწუნის შემდეგ მაინც ამიხვიეს თვალები და ეზოში ჩამიყვანეს.
-მომხსენით!
-დაიცა შენი ძმაკაციც ჩამოვიდეს, იმანაც უნდა ნხოს საჩუქარი.
-რაიყო საზიარო გვაქვს?
-არა ერთნაირები უბრლაოდ სხვადასხვა ფერის.
-რაარი ასეთი ჰა?
-მოითმინე.
-თემო უთხარი რა რამე მოვკვდი ინტერესით.
-დაიცა დაიკო რა აი მოვიდა.
სახვევი მომხსნენს და ლამის ყბა ჩამომივარდა როდესაც ჩემს ფეხებთან მდგარი BMW i8 Price დავინახე. ავკივლდი ავწივლდი ერთი ამბები მქონდა ლუ და თემო გავაგიჟეთ მე და კალემ. მერე ყველას მადლობა მოვუხადეთ და კალესთან ავედით, საღამოსთვის რაღაც რაღაცეები გავამზადეთ მე ტასომ და კალემ. ისეთი რამეები აი ხელით რომ ეჭამათ, მოკლედ ტიპიური წვეულება იყო. დარია, ნიკა და ანდრეა გადავასახლეთ ერთი - ორი დღით ჩემთან. თავიდან იქნებოდნენ ნახევარი საათი და მერე ჩემთან წავიდოდნენ დედაც სტასიაც და მამაც. სტასიას ასეთი დიდი ფართები არ უსწორდება ასე რომ სხვა გზა არ იყო უნდა წასულიყო. საღამოს წითელი ბრეტელებიანი ატლასის ზედა და შავი შარვალი ჩავიცვი, ფეხზე შავი მაღლები მოვირგე და კალესთან გავედი. გიო რომ მოვიდა ეგრევე მივვარდი.
-ჰეი მომენატრე.
ლოყაზე ვაკიცე და გვერდით გავიყავნე.
-მეც ლელ!
-აუ მადლობა მანქანისთვის..
-ყველას იდეა იყო.
-ხოხო კიდე რაღაც უნდა გააკეთო ჩემთვის! აი ძალიან ძალიან მჭირდება.
ცოტა დაბმნეულმა შემომხედა და მერე აფორიაქდა.
-რა უნდა გავაკეთო?
-აკოს ხომ იცნობ?
-კი მერე.
-ჩემი და კალეს ოჯახი(ტასოს გარდა) არ იცნობენ, არც დაუსწრებლდ და არც დასწრებუალდ. მასზე არ ვსაუბრობა არ მინდა რამე იცოდნენ და გეხვეწები რომ მოვა სანამ ოჯახი გავა ჩემთან სახლში მანამდე შენ ძმაკაცად გაასაღე.
-უჰ გამისკდა გული მაგაზე უარს გეტყვი. რა არაა მეგიაბრი? ძაან კაი ტიპია ისე.ბარმენი გვყავვს?
-უნდა გითხრა რომ არა.
სახე გაებადრა ამის გაგონებაზე.
-მე ვიქნები.
-კაი როგორცგინდ მიდი ტასუნა ნახე.
-ხო თორე წაჭამს მერე ანასტასია ტვინს რატოარ მნახეო.
-მოგკლავს ერთდღეს.
გადავიკისკისე და ახლადშემოსულ აკოს მოვკარი თვალი, მისკენ ინერციით გავექანე და ზურგზე შევახტი.
-ააა ნუ ჩამიმტვრიე ძვლევი გოგო.
-ჩემი აკუნა მოსულა, როგორ მომენატრეე?!რამდენი ხანაი არ მინახიხარ.!
სწრაფად ჩამოვხტი და მკერდზე ავეკარი.
-მეც მომენატრე
უფრო ძლიერად მიმიხუტა და ნიკაპი თავზე ჩამომადო.
-იცი რა? მაგ შენ საქმროს მივაკლავ, სულ მაგის ბრალაი ოქტომბრის მერე, რომ ვერ გნახე.
-აუჰ, ერთთვე გავიდა ხო? აუ იცი რა მაგ ერთთვეს ავინაზღაყრებთ.
-აბა რა? ახლ ვიღაც დამიანეს შევარჩენ იმას რო ერთი თვე ჩემი Blood of Blood-ი ვერ ვნახე?
-უმე მოდი გაკოცო.
ლოყა დავუჭირე და ლამის დავასკდი ზედ. ნახევარ საათში, როცა დედაც და დანარჩენებიც წავიდნენ და დავრჩით ასე მხოლოდ ჩემი და კალეს მეგობრები, ახალგაზრდა ერთიორი ნათესავითურთ და ძველი კლასელებით, რომელიც კალეს კლასელები იყვნენ კარზე ზარი დარეკეს და მეც გასაღებად წავედი.
კარში მომღიმარი თეკლა შემრჩა
-ჰეი რას შვრები?
-ვერთობი, მოდი.
გამოვიწიე და გამოვატარე.
-აბა სადარის ჩვენი იუბილარი?
აქეთ იქით მიმოიხედა რომ კალე დაენახა. კალე გვერდში ამომიდგა და ნაგლურად გაუღიმა.
-აქ ვართ ორივე!
თეკლა დაიბნა და ხელში დაკავებული ყუთი ლამის გაუვარდა.
-აბა მეორე?.
-ლელაა მეორე!
-რააა?
-ერთ დღეს დავიბადეთ ასე რომ მეც და მასაც დაბადებისდღე გვაქ.
-აუ არვიცოდი ლელა თორე მეორესაც ვიყიდიდი ბოდიში.გილოცავ.
-არაფერია დაიკიდე მიდი გაერთე.
გავუღიმე და ცოტ წავუმსახიობე რომ ვითომ მიხაროდა მისი აქ ყოფნა.
-ეს? - ყუთი გამოგვიწოდა-იმედია მოგეწონებათ. გახსენით რა!
კალეს მობეზრებულმა გადავხედე და მანაც გახსნა შოკოლადის ნამცხვარი, მმ როგორ მიყვრს.ნუ მგონი შოკოლადის
-აუ თეკო საიდან გრტყი რო ეს მიყვრს?
-ჩემი გემოვნები ვიყიდე.
-აუ მადლობა, ნამცხვრებს რომ დავჭრით ამასაც გამოვიტანთ.
-კარგი.
ცოტა არ იყოს მეუცხოვა, ასეთი შოკოლადოს ნამცხვრები არ მინახავს ადრე, პატარა ტარტალეტკებივით იყო ბევრი ბევრი ყუთში, მაგრამ მსუნაგმა მემ მაგრად დავიკიდე. ცოტახანში ნამცხვრები და ტორტიც გვიტანეთ, ვცეკვავდი ვერთოვოდი და რავი ვიმხობდი. ალკოჰოლს არ გავკარებივარ. ანი კიდევ გაუჩერებლად მიღებდა სურათებს. მერე ცეკვას თავი მივანებე და სამზარეულოში გავედი რომ თეკლას მოტანილი ნამცხვრები დამელაგებინა თეფშზე ვინაიდან გამოილია. ერთი მეც ავიღე და გემრიელად გავუქნიე ყბაში, რაღაც უცნაური სიმხურვალე ვიგრძენი მალევე ყელში, მერე ჰაერი აღარ მყოფნიდა. თითქოს და ფილტვებიდან მტუმბავდნენ ჟნგბადს. ხელი ყელზე ვიტაცე, ავიცოდი რა მემართებოდა მაგრამ მალე ალბათ ჰაერის უკმარისობისგან მოვკვდებოდი. მინდოდა მესუნთქა მაგრმა ვერ ვახერხებდი, თითქოს და მთელ ოთახში გამქრალიყო ჟნგბადი. მთელი ძალით დავუძახე კალეს.
-კააა... კალ...კალ...კალეე..
რაც შემეძლო ხმამაღლა ვყვიროდი. მერე იმდენი მოვიფიქრე, რომ სანამ არ მოვმკვდარვარ დამერეკა მაინც. საშინელი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვიხრჩობოდი
ყურმილი მალევე აიღო.
-სა.. სამზ... არ... ე. ე. ეულოში..
ვერაფეი გაიგო და გთიშა თქო ვიფიქრე მაგრმა მალევე შემოვარდა.სწორედ ამ დროს ყელზე ხელმიდებული მე ჩავიკეცე
-ლელ! რა.. რა დაგემრთა?
ხელი ნამცხვრისკენ გავიშვირე და მანაც ინერციით აიღო, ცოტახანს უყურა და მერე მე შემომხედა.
-ახლა შენ ალერგიის წამალს დალევ და წავალთ სავადმყოფოში გესმის..
-კ.. კ.. კი.
-მოდი.
ფრთხილად ამაყენა ფეხზე და სკამზე ჩამომაჯინა, ისევ საშინლად მეწვოდა ყელი, ისევ არ მყოფნიდა ჰაერი. ორი ვარიანტი იყო რაც მჭირდა, ან საწამლავი ერია იმ ნამცხვრებს ან არანაკლებ მომწავლელი და მომაკვდილნებელი ნუ ჩემთვის მარწყვი ქონდა გარეული.მარწყვზე მაქვს ზესაშინელი ალერგია, ვერ ვსუნთქავ და შესაძლოა მოვკვდე კიდეც ჰაერის უკმარისობისგან. კალემ ტყუპებს დაუძახა და ისინიც გულგახეთქილები შემოავრდნენ, მერ არ მახსოვს რა მოხდა ბოლოჯერ ჩავისუნთქე და თვალები თავისით მიმელულა. გონს საშინელი წამლების სუნს მოვყავარ.გარემოს ვათვალიერებ და ვრწმუნდები რომ ჯოჯოხეთშ მოვხვდი, აბა რაარის სხვა სავაადმყოფო? პალატაში ექიმი შემოდის მსინჯავს და გადის მერე ტყუპები შემოდიან, ნერვიულობისაგან თვალები ოდანავ მომწვანო მოცისფრო გახდომიათ.
-კარგად ხარ?
-კი ლუ, რამდენიხანია აქ ვარ?
-რამდენიმე საათი, უფროსწორად მთელი ღამე. რა დაგემართა?
-თეკოს მოტანილი ნამცხვარი ვჭამე ეტყობა მარწყვის იყო შიგნიდან.
-შეიძლება.
ასე და ამგვარად გამოვძვერი, 15-ში უკვე საქორწინო კაბაც, როგორციქნა ავარჩიე და მზადება დავიწყეთ უფრო დიდი მონდომებით.თაიგულები,ტანსაცმელი ყველაფერზე დამარბენინებდნენე. ჩემი საქმეები ქორწილის იქით ანის მივანდე რადგნ ზუსტად იცოდა რაც უნდა გაეკეთებინაა, აკოც დაბადებისდღის მერე აღარ მინახავს, მაგრამ ისევ ტელეფონში ვიყავი ჩამძვრალი. 17ში სოფი ატყდა სახლი უნდა მაოწყოთო ყველაფერი რომ ვიყიდეთ ბოლოს სარკეებიც უნდა დადგათო, სააბაზანოშ უეჭველად დაგჭირდებათო აი აქ კი გავიჭედე.
-აუ სოფი მოდი სარკეები არ გვინდა საერთოდ არსად გთხოოვ.
-რატო?
დამაინემ გაკვირვებულმა შემომხედა.
-სტრექტროფობია მაქვს და იმიტომ! ჩემ სახლში სარკეები სადმე არის? რათქმა უნდა არა. მხოლოდ მშობლების და სტასიას ოთახში კიდევ ლუს და თემის სააბაზანოებში. ჩემ ოთხში ნამყოფი ხო ხარ არა? სადმე დაგიანხავს პატარა სარკე მაინც? თემოს და ლუკასნაც ხშირად შევდიავრ და კარგახანია არც იქ დაუდაგმთ.
ცოტახანს უხმოდ იდგენენ, მერე სოფიმ არ გვინდა მაშინო და ასე მოვრჩით საყიდლებს.
ახლა კი 25დეკემბერს ჩემს ოთხში მაკიაჟით, ლამაზი თმითა და ღია ძალაინ ღია ციაფერი, მკალვიანი კაბით ვდგაავრ. არავითრი მაქმანები ყელიანი და მკალვიანი წელსქვემოთ გაშვებული უკან ძილიან ამოღებული ზურგითა და ალაგ ალაგ ნაკეცებით. მარტო ამ კაბის გამო თუ გათხოვდები რა მოკლედ ისეთი მშვენიერია, მინდა სარკეში ჩავიხედო და ვნახო როგრი ვარ, მაგრამ ვერ ვრისკავ ოთხში ანი შემოდის.
-რა ლამაზი ხარ?
-გადამიღე რა ფოტო მაინტერესებს!
ფოტოს მიღებს და როგორცკი მანახებს ჩემი თავი სასწაულად მომწონს. ანი გადის და ფანჯრის რაფაზე ვჯდები. არ მინდა გათხოვება, მაგრამ ეს ის დღეა როცა რაღაც ისე უნდა გააკეთო როგორც საჭიროა კიარა, როგორც უკეთესი იქნება შენი ცხოვრებისთვის...ასე რომ რასაც ვაკეთებ ჩემ ცხოვრებას ალბათ საკმაოდ შეცვლის...ისე შეცვლის რომ ამაზე კარგი არც არაფერი მოხდება...

პირველი ნაწილის დასასრული...