დილით, რომ გამეღვიძა ჩემს ოთხში ვიყავი, თავი საშინლად მტკიოდა და გუშინდელი საღამოდან არაფერი არ მახსოვდა. სამზარეულოში ჩავედი, წყლის დასალევად. იქ არავინ იყო და თვისუფლად დავიწყე მოძრაობა.
-დილამშვიდობისა. (დამიანე)
-ვაიმე.... ასე ადამინები არ უნდა შეაშინო. (მე)
კარების ჩარჩოზე მიყუდებული მიყურებდა და თან გაკვირვებაც ეტყობოდა სახეზე.
-რამე მოხდა? (მე)
-არა. რა უნდა მომხდარიყო, უბრალოდ მინდა გითხრა, რომ ეს ზედა ჩემზე მეტად შენ გიხდებათქო. (დამიანე)
მხოლოდ ახლა დავიხედე ტანზე და სირცხვილისგან ისე გავწითლდი, პომიდორს გადავაჭარბე.
-მოიცადე და, ვერ მეტყვი შენი ზედა რატომ მაცვია? (მე)
-იმტომ, რომ გუშინ შენს ტანსაცმელზე სასმელი გადაისხი თნ შუა ღმეს როდესაც ყველას ეძინა, ამიტომ შენს გარდერობში ქექვა არ დამიწყია. (დამიანე)
-კარგი და შენ რატომ ხარ ჩემს სახლში და რატომ გაცვია ზედა, თუ შენი მე მაქვს? (მე)
-ზედმეტად იღლი თვს და ნუ მომიწყე აქ დაკითვის საღამო. (დამიანე)
გაკვირვებული და გაბრაზებული ავედი კიბეებზე, მოვწესრიგდი და გამოვიცვალე და ისევ დაბლა ჩავედი.
-აბა, ბავშვებო, რას შვებით? არ გინდათ რამე ვითმაშოთ? (მე)
-აუ კიიი, მე მინდა. (ეკა)
-ყველას გვინდა. (რეზი)
-აუ თომა ბოთლი მოგვეცი რაა, ლუდის ბოთლი კარგად ტრიალებს. (ნია)
-შენ ჩემს გარდა ვერავინ იპოვე ბოთლი, რომ აწაპნო? (თომა)
-კარგი ხო ბოთლი გთოვე სხვა ხომ არაფერი, ვააახ. (ნია)
-თავიდან არ დაიწყოთ რააა. (ნიკა)
-არ ვიწყებთ და შენ კიდე რას ჩაიციკლე ამ ბოთლზე რაა ბოთლია, შენი ნაშა ხომ არაა. (ნია)
-აი ახლა რა შუაშია ნაშები და საერთოდ შენ ეგ რატომ განაღვლებს? (თომა)
-ვაფშე არ მანღვლებს, პროსტა ყველა, რომ შენ გეკიდება მაგაზე მეშლება ნერვები. (ნია)
-სხვებსაც ეკიდებათ მაგრამ ასეთი რეაქცია არ გაქვს და მე დავიჯერო ასეთი მნიშვნელოვანი ვარ? (თომა)
რეზი აშკარად დაიძაბა და თვალებით ბურღავდა ნიაკოსაც და თომასაც.
-შენ რა შუაში ხარ, აი ხომ ვამბობ ნამდვილი ხეპრეათო და არ არის გეჩვენებაო. (ნია)
ჩვენ ყველა ყურადღებით და ღიმილიანი სახეებით ვაკვირვებოდით ამათ კინკლაობას.
-აუ ხალხნო გაჩერდით რა ვითმაშოთ რა გჭირთ მართლა? (ეკა)
-კარგი. (ნია, თომა)
-ბოთლს მე ვატრიალებ. (ნიკა)
პირველ ჯერზე ნიკა და ნია ამოვიდა.
-ს თუ მ? (ნიკა)
-მ. (ნია)
-კარგი მაშინ ჩაცუნცულდი მაღაზიაში და ლუდი მოგვიტანე აღარ არის მაცივარსი და.. (ნიკა)
-დამპალო.
-გავიგონე და დროს ნუ ხარჯავ. (ნიკა)
ნია წავიდა და მალევე მოვიდა, რადგან მაღაზია ჩვენს გვერდით იყო.~
-აჰა ბატონო ნიკოლოზ. (ნია)
შემდეგ ჯერზე თომა და რეზი ამოვიდნენ.
-ს თუ მ? (რეზი)
-ს. (თომა)
-აი მაგ სიმართლეს თმაშის შემდეგ მეტყვი. (რეზი)
-კარგი შე*ემა, რა ტონით მელაპრაკები, გეგონება ადამიანი მოვკალი. (თომა)
-კარგი ეგ მერე გაარკვიეთ, ახლა დავატრიალოთ. (ნია)
შემდეგი წყვილი ეკა და მე ვიყავით.
-სალო, ს თუ მ? (ეკა)
-მ. (მე)
-მოიწიე, ყურში გეტყვი (ეკა)
-მოიცადე, მოიცადე ასე არ შეიძლება ჩვენც უნდა გავიგოთ. (ნიკა)
-ნწ, ნწ, თომა და რეზი თუმ მერე მოაგვარებენ ახლა ჩემი ჯერია, თნ ეკაკომ რა უნდა მითრას ისეთი? (მე)
-გეგონოს, რომ დაგინდობ. (ეკა)
ეკამ ყურში ისეთი რაღაც მითხრა, ფერები ერთმანეთს მონაცვეობით გადამივიდა სახეზე.
-აუუ ეკუშშშ, კარგი რააა. (მე)
-მოქმედებაა, თორემ ხომ იცი მოგიწევს 5 ჭიქა არაყის გადაკვრა. (ეკა)
არაყს ვერ ვიტან, უბრალოდ მეზიზღბა, ანდა ვის უყვარს დაჩვენ ასეთ წესები გვქონდა, ვინც არ შეასრუოლებს დავალებას 5 ჭიქა არაყს სვამს.
-კარგი ხოო, საერთოდ არ გეცოდები საუკეთესო დაქალი რაა. (მე)
-ასეთ რა უთხარი? (ნია)
-მერე გეტყვი და ერთდაც ვიცინოთ. (ეკა)
-ბოროტო. (მე)
მორცხვად წამოვდექი და აბა გამოიცანით რა უნდა გამეკეთბინა? რა დიდი მისახვედრი ეს არის, ეკა ხომ ყველამხრივ ორიგინალურ სურვილს მეტყოდა. მე სექსუალური ხმით უნდა მეთვა დამიანესთის რამე რაც გადაიყვანდა ჭკუიდან.
-დამიანე ყურში რაღცას გეტყვი რა. (მე)
-კარგი, მაგრამ არა მგონია ეკუშას ბანალური რამე მოფიქრებოდა, ასე, რომ მოთმენლად ველი რას იზამ. (დამი)
-აუ შეგიძლია ცოტა იქით წამოხვიდე, რომ არავინ არ გაიგოს? (მე)
-რა უთხარი ეკუნა ასეთი სირცხვილისაგან რომ იწვის? იმედია გადამირჩები შენც და დამიანეც. (ნიკა)
-დაწყნარდი ნიკუ. (ეკა)
დავინახე ნიკას სახე, როდესაც ნიკუ დაუძახა, სასიამოვნოდ შეიშმუშნა. მე და დაიანე ცოტა მოშორებით გავედით. მის ყურთნ ავიწიე და რაც კი ქალური ხმა მქონდა დაგროვებული ამოვუშვი.
-პატარავ, საოცრად მიზიდავ.
ეს ვუთხარი და მაშინვე გამოვედი იმ მხარეს, სადაც ბავშვები ისხდნენ. დამიანე კიდევ დიდი ხანი იდგა გაშეშებული და გაოგნებული იმ ადგილას.
-შე*ემა გამოდი აქეთ, კიდევ დიდხანს უნდა იდგე ასე? რა უთხარი გოგო ასეთი? (რეზი)
დავინახე ნია და ეკა, რომ სიცილით ბჟირდებოდნენ და ჩმემმს მკვლელის მზერამაც არ დაიგვიანა.
-ჩვენ გაგვაცინეთ გოგოშკებო, რა უთრა ასეთი მართლა, რომ დააშტერა საცოდავი ბიჭი? (ნიკა)
-ჩვენ არაფერი ვიცით. (ეკა, ნია)
-აუ გავაგრძელოთ რა თუ ვთმაშობთ. (მე)
ამასობაში დამიანეც დაუბრუნდა თავის ადგილს. შემდეგი ეკა და თომა იყვნენ.
-ს თუ მ? (თომა)
-ს. (ეკა)
-აუ თომა გთხოვ პასუხი აგებინე ჩემთის რააა. (მე)
-კარგი ეკუშ, ვინ მოგწონს? ვიცი ამიტომ ვერ მოიტყუები. (თომა)
-არავინ. (ეკა)
ნიკას უსიამოვნოდ ეცვალა სახე.
-როგორ არავინ, ჩიტმა ამბავი მომიტანა და დავიჯერო მოიტყუებოდა ეგ ჩიტი? (რეზი)
-მაგ ჩიტს გავპუტავ ღერა-ღერა. (ეკა)
-ჩემთან რა გინდა მე რა შუაში ვარ? (ნია)
-აუ აღარ მინდა მე თამაში. (ეკა)
-ეკუშ, შენი პასუხის ჯერი, რომ არის მაგიტომ აღარ გინდა ხომ? (დამიანე)
-შეიძლება. (ეკა)
-არც მე აღარ მინდა, გოგოები წავედით. (მე)
-ოხ ჭორბიურო იკრიბება დაგვერხააა. (რეზი)
-ბატონო რეზიკია, მოკეტე ან მოგაკეტინებ. (ნია)
-კარგი ხო ნუ იგესლები, ეგ თომასთვის შემოინახე საყვარელო. (რეზი)
მე, ეკა და ნია ჩემს ოთახში ავედით.
-ეკა, ნია ორივე დაფქვავთ ყველაფერს და თვენი პირით იტყვით ან მე გათმევინებთ/ (მე)
-რა გინდა გოგო, გარეკე? (ნია)
-გავრეკე კი არა ჩამიკაკლავთ ავე და ახლავე ყველაფერს. (მე)
-არაფერია მართლა. (ეკა)
-თქვენი მოსატყუებელი კბილები მე უკვე მოცვლილი მაქვს. (მე)
-მაშინ შენც ჩგვირაკრაკებ ყველაფერს. (ნია)
-ოკს. (მე)
-ნახე რა მარტივად დაგვთნხმდა, შენ სიცხე ხომ არ გაქვს? (ეკა)
-ეკუშ საუბარი სხვა თმაზე ნუ გადაგაქვს, ეგ ჩემი მოგონილია. აბა ნიაკოო დაიწყე გელოდები. (მე)
-რა უნდა გითხრათ, არაფერი არ მაქვს დასამალი და არც არაფერი ხდება. (ნია)
-ხო ისე ნია მეც მაინტერესებს, რაო გოგო თომა მოგწონს? (ეკა)
-შენ ახლა ხომ არ გინდა ნუკუშას დავუძახო და გაგაჩუმებს ორ წამში? (ნია)
-აუ შენ შენს თომას მიხედე რა, რომ ჭამთ ერთმანეთს და სინამდვილეში ეტრფით ერთმანეთს. (ეკა)
-მიდი რა ტრფობა არა, ბატი და ბატის ჭუკი კიდე. (ნია)
-ნია შეგიძლია ორი წუთით გამოხვიდე? (თომა)
-მე შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს ასე, რომ წადი ამ ოთახიდან. (ნია)
თომა ნიასთან მივიდა ზურგზე გადაიკიდა.
-დამსვი, შე არანორმალურო ადამიანო. (ნია)
-შენით არ მოდიხარ და ჩემი ძალით წაგიყვან. (თომა)
-გოგოებო მიშველეთ რააა. (ნია)
-აუ თომა შენ ეს მოგვაშორე და ჯიგარი ბიჭი იქნები. (მე)
-შე გამყიდველოოო. (ნია)
-პაკაააააა. (ეკა)
თომა და ნია, ,,ტომრად“ ქცეული ადამიანი, ოთხიდან გავიდნენ. თომამ მანქანაში ჩატენა, კი არ ჩასვა.
-სად მივიდვართ თუ შეიძლება, რომ გავიგო?
-ერთ ადგილას, სადაც არავინ არ შეგვიშლის.
-არ ხარ შენ ნორმალური, ერთი რეზის ვუთხრა, თვს წაგაცლის.
-რეზის ველაპარაკე.
-არა რა შენ და ჩემმა ძმამ სულ გარეკეთ.
დანიშნულების ადგილას მივიდნენ. თომამ ჯელტმენურად გაუღო კარი ნიას.
-მოგესალმებით ქალბატონო ნია ჩემს სამყოფელში.
ნიას თვალწინ ისეთი სანხაობა გადაიშალა შოკში ჩავრდნილს აღარ იცოდა რა ეთქვა. ეს არ იყო არც თბილისის ხედი და არც დაბურული ტყე. ნიას წინ ერთი პატარა ქოხი იდგა, რომელიც დიდი მდელოს შუაგულში იყო განთვსებული.
-თომა, ეს... ეს რა არის? ძალიან ლამაზია.
-ვიცი. წამოდი.
თომამ ნიას ხელი გაუწოდა, რაზეც ნიას პრეტენზია ნამდვილად არ გამოუთქვამს. პატარა ის ქოხსი სევიდნენ თუ არა, თომამ ლაპარაკი წამოიწყო.
-პატარავ მინდა რაღც გითხრა, ვიცი, რომ ყველას გონია მე შენს მიმართ არანაირი გრძნობა არ მაქვს, მაგრამ ეს ასე არ არის, მინდა გითრა, რომ შენ ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ხარ. ისიც მინდა გაითვალისწინო, რომ ამდენს ჩემს გრძნობებზე არასდროს არ ვლაპარაკობ. იცი ერთ ბიჭს უყვარხარ, თან დიდი ხანია, მაგრამ არ იცის როგორ მიიღებ შენ მის წარსულს და ამიტომ ვერ ახერხებს შენთნ ახლოს ყოფნას..
-თომა გთხოვ. არ მინდა შენი მორიგი სათმაშო ვიყო,
-მაგარია, მე გოგოს ვეუბენბი ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანი ხართო და არც კი მენდობა.
-თომა უბრალოდ... უბრალოდ ვერ ვიჯერებ.
-რატომ არ შეგიძლია შენც გამოხატო გრძნობები? თუ მე შევცდი შენში მითხრაი და მე...
ნიამ არ დააცადა სიტყვის თქმა, მაშინვე ფეხის წვერებზე აიწია და თომას ტუჩებს გემო გაუსინჯა.
-ბოდიში, როგორი იყო?
თომა გაკვირვებული და თვალებგაფართოებული დაყურებდა ნიას.
-რას ნიშნავს როგორი იყო?
-უბრალოდ პირველად ვაკოცე ბიჭს და.
-მოიცადე ანუ ეს შენთვის.... მოდი აქ.
თომამ ნია გულზე მიიკრა და თავზე აკოცა. ნიაამაც შემოხვია ხელები და მის ძლიერ მკალვებში გაშეშდა და მხოლოდ სიამოვნებაზე ფიქრობდა, რომელიც ამ ჩახუტების შემდეგად იყო გამოწვეული.
-ძალიან მიყვარხარ.
-მეც.
თომა ასეთ პასუხს არ მოელოდა. მაშინვე ხელში აიყვანა, დაატრიალა და დივანზე დაჯდა, ნიაკო კი კალთში ჩაისვა. ვინ იცის რამდენ ხანს იყვნენ ჩახუტებულები.
***
-სად არიან ამდენ ხანს, უკვე დაღმდა. (ეკა)
-არ ვიცი, იმედია ერთნეთი არ დაჭამეს, წამოდი ბატონ რევაზს ვკითოთ მას ეცოდინება. (მე)
მე და ეკა რეზისთნ წავედით.
-რეზი რა ხება? (ეკა)
-რა და ჩემმა თხა დამ ან ჩემი ძმაკაცი ჩაიგდო ხელში, ან უკვე საფლავს თხრის თომასთვის და ჩემთვის. (რეზი)
-ეგ რას ნიშნავს? (მე)
-რას და საჭორაო თემა მოგეცათ.
-ვაუუუ, საღოლ თომა წერეთელს, ვაშააააა ქორწილია, ქეიფია გრიალი, გრიალი, გრიალი ოხერტიალი.
ეკამ სიმღერა და ცეკვა დაიწყო. მე და რეზი კი ღიმილიანი სახით ვუყურებდით.
-ეკუშ ჯერ ქორწილი ადრეა. (ნიკა)
-ვაა ნიკაააა, შენც იცი აუ რა მაგარიააა.
ეკა გაუზრაებლად მივიდა ნიკასთნ და ზედ შეახტა. სამწუხაროდ ჩემმა სიმპაწიურამ ძამიკომ ვერ შეიკავა წონასწორობა და იატაკზე გაიშხლართნენ, ეკა კი ნიკას მოექცა ზემოდან, მათი დაცემა და ჩემიდა რეზის ხარხარის დაწყება ერთი იყო.
-ვაიემე ბოდიში. (ეკა)
-არაუშავს, იცი თუ ადგები უფრო კარგი მობოდიშება იქნება.
-უი ხო, კიდევ ერთხელ ბოდიში.
ეკამ მისცა უფლება ნიკას და ორივე წამოდგნენ.
-აუ შე*მა მოდი მე და სალო დაგტოვებთ და თქვენ გაერთეთ.
-აუ გაერთეთს მოგცემ ახლა მე შენ რაა. (ეკა)
-ეკუშ დაწყნარდი რა იყო, ვიხუმრე (რეზი)
-ხო მართლლა დამიანე სად არის?
სასხვათაშორისოდ ვიკითე, ვითომც არც მაინტერესებდა, მაგრამ მომენატრა მისი ღიმილი. მოიცადე ეს მე გავიფიქრე? არა სალო მოეშვი, მოეშვიიიი, რეებზე ფიქრობ.
-რატომ დაგაინტერესა ცუნცულ? (ნიკა)
-არა, უბრალოდ ისე ვიკითხე. (მე)
-დამი სახლში წავიდა. (რეზი)
-აუ ნუკუშ დედა ან მამას ელაპარაკე? (მე)
-კი, მამას ველაპარაკე და კიდევ ერთი კვირა ვერ მოვალთ სახლშიო. (ნიკა)
-აუ ნეტავ რა ხდება? რამე სერიოზიული ხომ არ ხდება კომპანიაში? (მე)
-არა საყვარელო, გვარკვევ მე რა ხდება კარგი, ოღონ შენ არ ინერვულო.
ნიკა მოვიდა ჩემთნ და ჩამეხუტა, მართლა ვნერვიულობდი, ამდენ ხანს ძალიან იშვიათდ უწევდათ წასვლა და თან წინასწარ გვეუბნებოდნენ ხოლმე და ახლა ეს ყველაფერი ძალიან მოულოდნელი იყო.
-ეკუშ წამოდი გაგიყვან სახლში. (ნიკა)
-არა იყოს, არაა საჭირო, ნუ შეწუხდები.
-არა რისი შეწუხება წამოდი, თან საქმე მაქვს.
-კარგი, პაკა სალოო, რეზიიი.
ეკამ გადაგვკოცნა მე და რეზი და ჩემს ძმას გაყვა, არა რა ნიკუშა ჩემი ძმა რომ არ იყოს ნამდვილად შევეცდებოდი მომეწონებინა თავი. ისე ძალიან მიხარია, რომ ჩემი რძალი შეიძლება გახდეს ჩემი საუკეთესო დაქალი.
ნიკა და ეკა უკვე მანქანაში ისხდნენ.
-ეკა ბოდიში მინდა მოგიხადო, გუშინ საღამოსთვის.
-არ არის საჭირო, მართლა.
-არა, როგორ არ არის. იცი რაღაც მინდოდა მეთქვა, ოღონდ თლები დახუწე და ყურში გეტყვი.
-რატომ აქ ხომ ჩვენს გარდა არავინაა?
-მაინც.
-კარგი.
ეკამ თვალები დახუჭა, ნიკა კი ნელა მიოუახლოვდა მის ტუჩებს და ასევე ნელა შეეხო მათ. ეკას წინააღდეგობა არ გაუწევია, მაშინ მოეგო გონს როდესაც ნიკა მოშორდა და თვის ადგილს დაუბრუნდა. ეკამ სილა გააწნა და მანქანიდან გადავიდა. ნიკაც მას მიჰყვა.
-ეკა გაჩერდი ერთი წუთით.
-დამანებე თავი.
ნიკამ ეკა შემოაბრუნა, ხელით სახე ააწევინა და აწყლიანებულ თვლებში ჩააშტერდა, თითქოს მასაც რაღაც ეტკინა, ვერ უძლებდა მისი საყვარელი ადამიანის ცრემლებს, სხვას ვისაც ზედმეტი მოუვიდოდა ეკასთნ მიმართბაში ყველას ჭკუას ასწავლიდა და ახლა თავად იყო ამ ცრემლების მიზეზი.
-ნუ ტირი რა გთოვ, ასე არ....
-როგორ შეგეძლო?
-ბოდიში რა, უბრალოდ თვი ვეღრ შევიკავე.
ეკა დუმდა.
-მართლა ძალიან დიდი ბოდიში და თუ ჩემთნ მეგობრობაც აღრ მოგინდება გავიგებ, გეფიცები.
გოგონა ისევ ჯიუტად არ იღებდა ხმას.
-ეკა გთხოვ, ხმა ამოიღ მიყვირე, მეჩხუბე, წასვლა მთხოვე, ოღონდ ასე ნუ ხარ.
-რა გინდა, რომ გითხრა? რას ელოდები, რომ გეტყვი, მე პატარაობიდანვე მომწონხარ და ამას არ გეუბნებითო, რადგან კი ასეა და არ მრცხვენია ამის აღიარება, შენ უბრალოდ ჩემი საუკეთსო მეგობრის ძმა ხარ და არ შემიძლია, შეიძლება გონებაში ბევრჯერ დავხატე შენთან ერთად გატარებული დღეები, მაგრამ..
-მაგრამ ასე მოულოდნელად არ მეტყვი ხომ პასუხს? დაფირება გჭირდება.
-ხო, ძალიან ვწუხვარ, მაგრამ მე და შენ უბრალოდ წარომუდგენელია.
-კარგი, სანამ შენ თვითნ არ მეტტყვი, რომ გინდა მოგიახლოვდე, არაფერს არ ვიზამ ჩემი ნებით. ახლა კი წამოდი სახლში მიგიყვან, მეტი არაფერი მართ₾ა.
-კარგი.
ნიკა და ეკა მშვიდად მივიდნენ სახლში, ხმა არ ამოუღიათ.
-მემგონი დედა და მამა სახლში არ არიან.
-ჯანდაბა, სულ დამავიწყდა, რომ ჩვენს მშობლებთან ერთდ არიან წასულები, მოდი სახლში შეგიყვან და მე წამოვალ.
-კარგი იქნება სიბნელის მეშინია, მარტო არ ვარ ხოლმე და...
-გასაგებია.
ნიკა და ეკა საახლში შევიდნენ, ეკა მიაცილა საძნებლამდე.
-კარგი მე წავლა და გასვლისას შუქს აგინთბ.
-არა, დარჩი რა, გთხოვ.
-რა?
-სიმარტოვის შიში მაქვს და აქ იყავი, უბრალოდ გვერდძე მომიწექი თუ გინდა.
ნიკას თვალები კაკლისხელა გამხდარიყო.
-რას გაჩუმდი, თუ გეძინება მოდი, დივანზე დაძინებისთის არ მემეტები და თუ არ გეძინება მაშინ უბრალოდ დაჯექი და არსად არ წახვიდე.
-არ მეძინება შეგიძლია, მშვიდად გეძინოს.
ეკას მალევე დაეხუჭა თვალები და გადაეშვა სიზმრების სამყაროში. რას აკეთბდა ამ დროს ნიკა? მას მართლა არ ეძინებოდა. მშინარე ეკას დაჰყურებდა ჩამუხლული და ლოყაზე ნაზად ეფერებოდა და ფიქრობდა რა ლამაზი იყო ის. ამ დროს ნიკა ფიქრობდა ყველაფერზე, ყველაფერში კი ეკა იგულისხმება, ფიქრობდა მათ მომავლაზე და მეტზე არაფერზე.
რას აკეთბდნენ ნია და თომა? ნიას და თომას ტკბილად ეძინათ ერთმანეთზე ჩახუტებულებს და არც კი ინძრეოდნენ.
ხანდახან არ ვფიქრობთ და არ გვანაღვლებს რა მოხდება მომავალში, ვტკბებით მხოლოდ აწმყოთი და იმ მომენტით, რომელსაც საყვარელ ადამიანებთან ერთად ვატარებთ, განა რა არის ამაზე უფრო კარგი და სანუკვარი. იცი, რომ ერთად იქნებით ან ხართ უკვე და არ აქცევთ ყურადღებას სხვებს და მათ აზრს. სამყაროზე მხოლოდ შენ და ის ხართ და მეტი არავინ.




გამარჯობათ მეგობრებო, ძალიან დიდი მადლობა შეფასებებისთის, შევეცდები გავითვალისწინო თქვენი რჩევები. იმედია ეს თავიც მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ :)