მისი სიტყვები გულს ისარივით ჩაერჭო. აღარც ხელჩანთა გამხსენებია და აღარც ჩემოდანი. მთელი სისწრაფით გამოვიქეცი შენობიდან და მანქანაში ჩავჯექი... მანქანას იმდენი ხანი არ მივკარებივარ რომ ავტოდრომზე წასვლა შემეშინდა კიდეც და ცხოვრებადი პირველად ლისზე ავედი... ვერ ვხვდები ასე რატომ გამიმეტეს... იცოდნენ... ხვდებოდნენ მაინც ტყუპები რომ ერთ დღეს მათ გარეშე ვეღარ გავძლებდი, რომ მონატრება ყელში წამიჭერდა და დამხრჩობდა... იცოდნენ რომ აუცილებლად დავბრუნდებოდი და მერე აღარსად აღარ წავიდოდი...იცოდნენ მაგრამ სებეს ჩემზე მაინც არაფერი უთხრეს... აკომაც ცოლი მოიყვანა, ლანა და კალეც დაოჯახდნენ და მე? მე ყველამ დამივიწყა... სამუდამოდ ამომიგდეს მათი ფიქრებიდან და ხო ეს დასასრული იყო... ჩემი დასასრული... იმის დასასრული რისთვისაც წლები ვიბრძოლე... ვებრძოლე სამყაროს, ცხოვრებას, საკუთარ თავს და სხვებს... ვიბრძოდი სულ მცირე ბედნიერებისათვოს, მაგრამ როდესაც იმედი მომეცა, იმედი რომ ბედნიერება ჩემ ხელთ იყო მაშინ ოსტატურად მომატყუეს და ხელიდან ამაცალეს ის რისთვისაც 24წელი დარტყმის მოლოდინსა და ომისთვის მუდმივ მზადყოფნაში გავატარე... ის წამართვეს რაც მე მეკუთვნოდა... ადგილი და დრო, ცხოვრება და მიზანი...
ენერგია, ბრაზი და წყენა ისე მაწვებოდა რომ ვეღარ ვაკავედბი... მუხლებზე დავეცი და მთელი არსებით ვყვიროდი... მინდოდა გავთავისუფლებულიყავი ამ ტკივილისა და იმედგაცრუებისგან... მეგონა ვინმეს მაინც მოვენატრებოდი... რას არ მივცემდი ერთ ადამიანს მაინც ვხსომებოდი ისეთი როგორიც გამიცნო... ვინმეს მაინც ვეცნე ერთი შეხედვით... რას არ მივცემდი ახლა ვინმე ყოფილიყო ჩემს გვერდით და ეთქვა "ყველას ახსოვდი, ყველა გეძებდით,გვენატრებოდი.", მაგრამ არ იყვნენ. ახლა ყველანი სახლში ან ნოეს ბარში ,ან თუნდაც ხიდზე იჯდნენ, სვავდნენ და ცეკვავდნენ... გულიანად ეცინებოდათ და არც ვახსენდებოდი...
ვიგრძენი როგორ შემეხო ვიღაცის ხელი მერე კი ხმა გავიგე, ნაცნობი... საოცრად ნაცნობი...
-გოგონი კარგად ხართ? თუ გინდათ საავადმყოფოში წაგიყვანთ?
აცრემლებული თვალები მივანათე და მისი მოელვარე მწვანე სფეროების დანახვისთანავე ვიცანი... დამიანე იყო... ვერ ვხვდები ყველგან ის როგორ არის? რბოლა, ჩემი სახლი, კაფე, ბარი, კლუბი, საავადმყოფო... სოფელი და ახლა... ახლა ლისზეც მომაგნო...ყველგან ის იყო სადაც არ უნდა გამეხება, ფიქრებითაც კი გამომყვა გერმანიაში... "ნეტვა გეძებდა?" უცბად დამისვა მეკრე მემ კითხვა... "რა სისულელეა, მე მისთვის არავინ ვარ". წარმოსახვით მეორე "მეს" დიდი ურო გავუქანე და გავთიშე..
_ლელა?
ოდნავ მეღიმება და ცალი ხელით ცრემლებს ვიწმენდ მერე კი თავს ვუქნევ.. იქვე სკამს ვხედავ და მისკენ მივიწევ, დაჯდომისთანავე მზერას წყალს ვუსწორებ...წყალს რომელიც საოცრად ჩუმად ხმაურობს, თითქოს საიდუმლოს მეუბნებაო...
-კი ლელა ვარ...
ვსლუკუნებ და კიდევ ერთხელ ვიწმენდ ცრემლებს, მაგრამ ისინი არ ჩერდებიან... და დიახ მე სუსტი ვარ, იმდენად სუსტი რომ ბავშვის ერთმა უაზრო ნათქვამმაც გული მატკინა, ვერ ვუძლებ ვინმეს ნათქვამ ოდნავ ცივ სიტყვასაც კი თუ მის ხმაში ხუმრობის ოდნავი ნაპერწკალიც კი არ არის. მითუმეტეს მაშინ ვერ ვუძლებ თუ მე ის მიყვარს... სებე? სებე საიცრად სწრაფად შევიყავრე... ის ძმიშვილია, მე კი ძმისა და დის შვილებზე მეტი ახლობელი არასდროს მეყოლება....
ჩემს გვერდით ჯდება... ის მე მიყურებს მე კი ტბას... და ტბა? ტბა ორივეს ფართოდ გაღებული თვალებით მოგვჩერებია...ვგრძნობ რომ ეღიმება, ოდნავ თუმცა ეღიმება... მე კი ცრემლებად ვიღვრები, უნებურად მის მხარეს ვიწევი და მხარზე თავს ვადებ... ცრემლები კი მაინც თავის გზას აგრძელებენ, გზას უფსკრულისკენ...
-რა გჭირს ლელა? სად იყავი? იცი მაინც რამდენი გეძებეთ... რადმენი ვინერვიულეთ?
სარკაზმიანი ტონით ვიცინი და მერე წყენით ვამბობ...
-ხო გეტყობათ, აკაკის, კალეს, ლანას და ჩემს ოჯახს განსაკუთრებით... იმდენი უნერვიულიათ დაოჯახებულან, შვილიც უპოვნიათ...
მისი მხრიდან თავს ვიღებ და მზერას ვუსწორებ...
-სებეზე საიდან იცი?
-მარიამ მოყვა ფრენისას მერე კი აღმოვაჩინე რომ ის ჩემი სისხლის.... - ცრემლი ლოყაზე გორდება იმის გახსენებისას რომ ფიცი დავარღვიე და შეიძლება ასე მოხსენიების უფლებაც არ მაქვს-ყოფილი სისხლის სისხლის ცოლი აღმოჩნდა...აქ რა გინდა?
-და შენ?
-მე უბროდ... არ ვციცი... არ ვიცი აქ რა მინდა ან რატომ დავბრუნდი...ან რატომ გავჩნდი...
ფეხზე გიჟივით ვხტები და მისგან ზურგით ვდგები...
-რა მოხდა?
-როდის?
-ზოგადად რა მოხდა... ამის დედაც რატომ წახვედი? რატომ წახვედი და ის წყეული ქაღალდის ნაგლეჯი რატომ დატივე? ან რატომ ხარ ახლ აქ?.
ფეხზე დგება და მის მწველმზერას ვგრძნობ. ცრემლები უფრო და უფრო დიდი ნაკადით სწყდებიან და უფსკრულს არ ერიდებიან.. მე კი მისკენ ვტრიალდები და ტკივილით სავსე შავიზღვისფერ თვალებს ვანათებ.
-იმიტომ წავედი რომ ჭრილობები მომეშუშებინა... იმიტომ რომ მესწავალ... იმიტომ რომ ეს წყეული სამყარო მხოლოდ მე მეთამაშება ბინძური ხრიკებით, იმიტომ რომ ის ჩემთან არასდროს არის... იმიტომ წავედი რომ მას არასდროს სურდა ჩემი თავისთან წაყვანა... იმიტომ რომ მე წყეული ცოდვილი ვარ რომლის სულიც მის შვილს ეკუთვნის... იმიტომ რომ მას ყველასთვის ბედნიერება მოაქვს ჩემთვის კი ტკივილი მეტი არაფერი მოუტანაი.... იმიტომ წავედი რომ თბილისი გაჩენის წამიდნ ჩემი ტანჯვის მიზეზია... იმიტომ რომ ამის ატანა შეუძლებელია გესმის დამაინე? შეუძლებელი... შენ ვერასდროს გამიგებ, ვერასდროს გაიგებ რას ვგრძნობდი როდესაც მივდიოდი, როდესაც მენატრებოდით... ხო შენც მენატრებოდი ყევლა მენატრებოდა... მე მოგზაურობისთვის დავიაბდე მაგრამ არა სამუდამოდ სხვაგან ცხოვრებისთვის... იმიტომ წავედი რომ რაც იმ წყეულ დღეს მოხდა დამევიწყებინა ან შევგუებოდი... შევგუებოდი რაც ვარ და ვინც ვარ.. სად ვიყავი? გაინტერესებს სად ჯანდაბაში ვიყავი?! გერმანიაში ვიაყვი, ვსწავლობდი და ვსწავლობდი...თქვენ კი ოდნავადაც არ გახსენდებოდით... იცი რაზე მწყდება გული? იმაზე რომ, როგორც კი ფიცი გავტეხე აკაკიმ ცოლი მოიყვანა...იმაზე რომ მართლა დამივიწყეთ..იმაზე რომ სებეს არაფერ მოუყევით ჩემზე...იმაზე რომ სებემ მესამე მამიდაზე სრულიად არაფერი იცის...არ შემიძლია მასთან მივიდე და გულში ჩავიკრა იმიტომ რომ ის არ მიცნობს,არაფერი იცის ჩემზე...მე მასზე ახლობელი არავინ მეყოლება,მხოლოდ ძმის და დის შვილებდის გარდა. თქვენ კი... ყეველამ წამართვით იმს შანსი ერთადერთი ძმის შვილისთვის ყველაფერი მიმეცა რაც შემეძლო...
მუხლებზე ვეცემი და მლაევე დამაინეს ხელებს ვგრძნობ, გულზე მიხუტებს მე კი ტირილს ვუმატებ...
-არავის ვჭირდები, ყველამ ისე დამივიწყა თითქის არც მიარსებია, აკომ ცოლი მოიყავნა, ცოლი მოიყვანა და ახლ მისი სახლის კარი სამუდამოდ ჩაიკეტება ჩემთვის... თემომ კი ბავშვს ჩემზე არაფერი უთხრა.იცი სებემ რა მითხრა? მითხრა რომ მხოლოდ ორი მამიდა ყავს ლელე და სტასია... მე კი მისი მამიდა არ ვარ... არ ვარ გესმის, მე არავინ ვარ, ერთი უბრალოდ მრბოლელის გარდა,რომელიც რბოლასაც კი შეეშვა, მე არავინ ვარ, არავის ვჭირდები... არავის ვენატრებოდი... არც არავის ვადარდებდი.. ყველა შეეგუა ჩემს წასვალს... ყველამ დამივიწყა... ამ ჯერად მართლა გადაიქცა ჩემი ცხოვრება გაცრუებული იმედების და დამსხვრეული ოცნებების სასაფლაოდ...
დამაინეს ვეკვროდი და თან ველაპარაკებოდი, ის კი თმაზე მეფერებოდა და დროდადრო მკოცნიდა... ლაპარაკი რომ დავასრულე ერთხელ კიდევ მაკოცა და მერე თავად დაიწყო...
-არავის დავიწყებიხარ! ყველას ახსოვხარ, ყველას უყავრხარ. მათ სებეს არ უთხრეს,რადგან სტკიოდათ.შენზე საუბარი არ შეეძლოთ ისევე არ სეეძლოთროგორც შენ ერთ დროს სალიზე..
-ლელემ რატომ არ თქვა არაფერი, ის ხომ ჩემნაირია, მას ხომ ვუყავრვარ? ხო ვუყავრვარ ლელეს დამაიენ?
-უყვარხარ უყავრხარ დაწყანრდი... ყევალს უყავრხარ...
-არა არავის ვუყავრვარ... არ ვიმსახურებ... არ ვიმსახურებ ვინმეს ვუყვარდე...
მკერდიდან თავი ამაწევინა და თვალებში ჩამაშტერდა... მომეჩვენა რომ გაბრაზებული იყო... ან იქნებ არც..
-მაბრაზებ უკვე!
-გაბრაზდი მერე მე რა ვქნა... მაინც ყველას ფეხებზე ვკიდივარ.
ცალი ხელი ლოყაზე შემიცურა და შუბლზე მაკოცა...
-ლელა დაწყნარდი! ჩემი ხომ გჯერა?
არვიცი რატომ დავეთანხმე, მაგრამ ვენდობოდი... საკუთარ თავზე მეტად ვენდობოდი კაცს რომელიც ჩემს თვალში ერთ დროს უხეში და უნამუსო იყო, კაცს რომელიც მეუხეშებოდა...კაცს რომლის ორწილიდან გავიეცი,იმ კაცს ვენდობოდი,და იმ კაცის მჯეროდა ვისაც სულ არ ვადარდებდი.
-მჯერა..
-მაშინ შეუშვი მაგ თავში რომ ყველა გეძებდით...
ცრემლები მომწმინდა და მკერდზე მიმიხუტა. მისგან უცნაური სითბო მოდიოდა.
კიდევ კარგახანს ვტიროდი ასე დამიანეზე მიწებებული. მერე შემცივდა და უფრო მოვიბუზე, მალევე წვიმა წამოვიდა... ფეხზე წამოდგა და უაზროდ მომაშტერდა, მე კი ცას ვუყურებდი...
-წამო სახლში მიგაცილებ
ხელი გამომიწოდა და მეც ჩვკიდე, არც მიფიქრია ისე ჩავკიდე... წამით არ დავფიარებულვარ მის ხელს ჩემი ისე შევაგებე... სირბილი რომ დააპირა მერე მივხვდი ფეხით რომ იყო...
-მანქანით ვარ დამინე...
-კარგი მიდი წადი..
-წამო გაგიყვან და მერე ხიდზე გავალ.
-ხიდზე?
-სახლში არ მინდა..
უხმოდ ჩაჯდა ჩემს მანქანაში და მეც დიდი სიჩქარით წავედი მისი სახლისკენ... ერთ საათში მაქსიმუმ საათნახევარში მისი სახლისწინ გავაჩერე მანქანა.
გადავიდა და კარის მოხურვას აპირებდა რომ გაჩერდა.
-არ შემოხვალ?
-არა იყოს უხერხულია.
ნერვიულად გავუცინე და საჭეზე ხელები ავათამაშე.
-წამო მე თეკო და ბექა ვართ მხოლოდ.მამდა დედა და მამა 1 კვირით გასულები არიან ქალაქიდან
-მართლა?
ეჭვისთვალით გავხედე და მანაც თავი დმიქნია.
-წამო..
მანქანიდან გადმოვედი და კარი ჩავკეტე... ისევ ხელი ჩამკიდა და ამჯერად ყოველგავრი წინააღმდეგობის და "მანქანით ვარ" ის გარეშე გავყევი... სახლამდე სირბილით მივედითმერე ჭიშკარი შევაღეთ და შევედით... ერთიანად სველები ვიყავით... ისედაც სწორი თმა სისხველისგან უფრო გასწორებულიყო და ჩოლკა თვალებში მეფხატებოდა... კარზე დააკაკუნა და თეკლემაც კარი გაგვიღო... ჯერ ძმას შეხედა მერე მე...
გაკვირვებული იყო, მერე ჩემ თმას მოკიდა ხელი..
-იიი რა გიქნია თმისთვის ლელე... სულ გააფრინე ხო?
-ლელე არა დაიკო.
გაუსწორა უცბათ და სახლშიშეაბიჯა.
-ო გადი რა ეღადავე ეგრე ე შენ დეგენერატ ძმას...ან ძმაკაცებს გამიშრეს სიისხლი სანამ მოხვედი... შემოდი. მოდი ლელე.
ლელეზე რომ არ გავინძერი და არ შევედი გაუკვირდა... მერე ოდნავ გადავიწიე ლოყაზე ვაკოცე და მოვეხვიე..
-ლელე არა თეკო ლელა..
ფართოდ ვიღიმი და სახლში შევდიავრ თეკოს კი გაოგნებულს ვტოვებ შემოსასვლელში. უცბათ მეწევა და თავისკენ მაბრუნებს.
-რა... რა მითხარი წეღან?.
-რა გითხარი?
-რომ ვერ გავიაზრე მაგიტო გეკითხები!
-ააა ხო გამახსენდა, ლელე კი არა ლელა მეთქი..
ვუღიმი და პირდაღებილ თეკლეს უცბად ვაკუმინებ პირს... მერე იწყებს წივილ კივილს და ლამის არის გადამაბრუნოს..
-დაბრუნდი.... შენ დაბრუნდი, დამიანე ხომ გითხარი ტყუილად ეძებ თვითონ მოვა თქო...
მისაღებში ამაყი ნაბიჯებით შედის მეც უკან მივყვები, მაგრამ როგორცკი შევდიავრ და უცხო ბიჭებსა და ორ გოგოს ვხედავ დამაინეს მოკვლა მინდება.
-სად წაეთრა შენი ძმა?
ჩუმად ვეუბნები თეკლას.
-ოთახშია იცვლის ალბათ... უი ხო წამო რამეს მოგცემ თორე ბოლოს წვიმაში რომ იდექი ისე გაცივდი სამი დღე უგონოდ ეგდე საავადმყოფოში.
-კაი წამო და მადლობა თეკო.
-ბავშვებო ორ წუთში მოვალ გამოსაცვლელ ტანსაცმელს მივცემ.
ერთ-ერთი ბიჭი თვალებს ატრიალებს და სარკაზმნარევი ხმით ეუბნება თეკლეს.
-ხო ხო მიეცი თორე გაგვეყინა გოგო.
ყურადღებას არ ვაქცევ და თეკლეს მეორე სართულისკენ მივყვები.
-მოყევი სად იყავი რა ხდებოდა რატო წახვედი.
-ეგრე იყო საჭირო თკო..გერმანიაში ვიყავი და მაგისტრატურას ვსწავლობდი.
-ვაუ რა აირჩიე მაგისტრატურაზე?
-გერმანული ფილოლოგია.
-აუჰ საღოლ შენ
ოთახში შევყავარ და თეკო უკან ტრიალდება,კართან მისული მეუბნება
-რაც მოგეწონება ჩაიცვი.
-ტოპები გაქვს?
-სადრაც გდია ერთი მკლავიანი ტოპი და აიღე თუ კარგად გექნება.
-მადლობ.ის ვევით ჩადის მე კი სპორტულ შარვალს და მკლავაინ ტოპს ვიცმევ.ოთახიდან გავდიავრ ,მაგრამ ეს ხო ყველაგან ნდ აგამომეკეტოს...ასე რომ პირდაპირ დამიანეს ვასკდები თავით.თავზე ხელს ვიკიდებდ და გაბრაზებული ვუყურებ.
-აუჯ თავი... ვირი ხარ დამაინე ვირი.
-შენ კიდე თხა, ვერ იყურები წინ?
-შენ ვერ იყურები?
ორივეს ისტერიული სიცილი გვივარდება და ქვევით ხარხარით ჩავდიავრთ დივანზე გვერდიგვარდ ვსხდებით და ყველა მოხარხარე წვილს გვიყურებს,მე და დამაინე კი ვერა და ერ ვჩერდებით.ბოლოს გაკვრვებული თეკლე იღებს ხმას.
-აეეე რა გაცინებთ?
-აუ რა და.... გა... გამოვედი შენი ოთ.. ახიდან.. და.. ა. მ ვი...რს დავე... ჯახე...
-არა რა ხო ვამბობ აკლია ამ გოგოს.
ისევ ის ბურტყუნებს ვინც წინაზე თქვა არ გაცივდესო.წამში ვწყვეტ სიცილს და კოპებშეკრული ვუყურებ.
-თეკო ვერ ამიხსნი ამას ჩემთან რა ჯანდაბა უნდა!
დამიანე უფრო უმატებს სიცილს თეკლესაც ოდნა ეღიმება...გაურკვევლობაში ვარ,ტიპი რომელიც არსად მინახავს მაგრად მამცირებს,არა რა ეს ხალხი ვერააა ცოტა ხო იცით.დამაიენს ურეკავენ და გადის ,თუმცა მალევე უკან ბრუნდება.თეკო კი ძმას კოპებშეკრული უყურებს.
-ვინ იყო?
-თემო...ლელას ჩემოდბი უნახავთ კართან.
ის ბიჭი იღიმის და ახლა დამაინეს ეუბნება.
-რაო კიდევ ვენებს ვიხსნთ ლელაზე და ვეძებთო?შე ჩე** ქორწილში მიგაგო და კიდევ მაგას ეძებ დაანებე რა თავი ტიპიური თხააა...რით ვერ შეიგნე რო არაა ეგ საშენო გოგო.არ უნდიხარ და წავიდა რა შენი სამეა რა სად გდია...ჯანდაბამდე გზაც ჰონიადაიმის იქითაც ოჯამა მოძებნოს შენ რომ ეძებ...აი ეგეთი გოგო რა პონტში...
-მოკეტე თორნიე...
დამაინე კბლებსი ცრის და შეუმჩნევად აპარებს თვალებს ჩემსკენ...მოიცა ის რა მართალ მეძებდა?აი ძმაო მეგობარი ...სრულ გაურკვევლობაშივარ...რატომ მაინც და მაინც დამანე?და დამაინეს გარდა არვინ მეძებდა?ეს თორნიკე კიდე სუფთა ხსთავიანია რა ტვინი წაჭამა უკვე.
-თორნიკე ხო?ნუ მგონი ეგ ქვია..ხო და ძვირფასო თორნიკე თუ რამის თქმა გნდა პირადად მითხრაით რადაგნ ეგ ქორწილი ჩემი სურვილი არ იყო. ასე რომ სრული უფლება მქონდა უარი მეთქვა...რაც წასვლას შეეხება ხო წავედი და დავბრუნდი და რა შენი საქმეა მე როგორი ვარ?
გაუკირდა და ბოლოს ძლივს შევაგნებინეთ ხალხს რომ ლელა ვიყავი და არა ლელე...ამისთვის კი ბექა მომიქსიეს მანქანებზე კითვხების დასასმლად,მეც ბევრი ფიქრის გარეშე ყველაფერზე ვპასუხობდი,არც სმა დამაკლეს იცოცხლე და ბოლოს ძლივს დავაჯერეთ რომ ლელე ჩემი ტყუპისცალი იყო...იმ ღამეს თეკლესთან დავჩით ყველანი,გვიანობამდე ვსვავდით და მე გიტარაზე მაკვრევინებდნენ.
დილას არაკომფორტულობის გამო მეღვიძება,ირგვლივ ლუდის და ვისკის ბოთლები ყრია,ბავშვების უმრავლესოას სავარძებში და იტაკზე სძინავთ მე კი დივანზე ვარ გართხმული და თან ვიღაც მეხვევა...მისკენ ვიხედები და თურმე ეს ვიღაც დამაინე ყოფლა...არა რა ამისგან ხო თავ ვერ დაიხსნი,ყველაგან უნდა გამოგეკვეტოს.ფრთხილად ვიხსნი მსი მკლაებიდან თავს და უკვე გამშრალ შარვალსა და ბრეტელებიან ტოპს ვიცმევ...ქუსლიანაებს ხელს ვავლებ და სახლიდან გავდიავრ,მანქანის კარს ჩუმად ვაღებ,ფეხსაცმელს ვიცმევ და რაც შემიძლია ჩუმად ვშორდები იქაურობას.სახლში მივდიავრ,რადგან მინდა ჩემები ვნახო,იმდენად მომენატრენ რომ მაიას გულით ვაპატიე დასთან დაშორება...კარზე ვაკაკუნებ და სულმოუთქმელად ველოდები როდს გამიღებს ვინმე.


ნუ მოკლედ წიანზე შემხვდა კომენტარი რომ ალოგიკურია იმის შეყავრება ვინც ერთ დროს ცუდი დხასიათება ჰქონდა შენი მხრიდა, ხო და თუ წარმოუდგენლად თვლით შეგიძლიათ წაიკითხოთ სიამაყე და ცრურწმენა სადაც ნათლად ჩანს რომ შეიძლება ცოლად მას გაჰყვე ვისთან ცეკვასაც კი არ ისურვებდი.და დაანარჩენებს დიდი მადლობა თბილი კომენტარებისათვის