მე და გოგოება კი ასეთი რამ მოვიფიქრეთ, რომ კაცს დავიქირავებდით, რომელიც მას უთვალთველბდა და ასევე შეძლებდა, რომ ჩუმად ჩემი გვარი გადაეკეთებინა, ამისთვსი ძალიან სანდო, ჭკვიანი და ასევე გავლენიანი პიროვნება გვჭირდებოდა. მაშინვე გამახსენდა ჩემი დეიდაშვილი სანდრო, რომელთანაც ძალიან კაგი ურთიერთბა მქონდა და თითქმის და-ძმები ვიყავით, მაგრამ იმის შემდეგ რაც გერმანიაში იყო არ მინახავს და თან ვიცი, რომ ადრე ჰაკერობა ეხერხებოდა, რადგან ჩვენს საერთო მოძულე ადამიანს გავუტეხეთ სოციალური გვერდები და ვერთობოდით, შემდეგ კი სკოლაში მდგარ ელოქტრონულ ბუფეტს დაუკავშირდა და ისე გააკეთა, რომ საჭმელები უფასოდ ჩამოყრილიყო და კიდევ რავიცი რამდენიბ სისულელე გვაქვს ერთად გაკეთებული. ამიტომაც მალევე დავურეკე სანდროს.
-ალო, სანდრო.
-ყვავილო, შენ ხარ?
-აუ, შენ მაინც არ დაივიწყე ხომ ეს ზედმეტსახელი, სუპერმენო?
-როგორც ჩანს არც შენ. როგორ ხარ? რამდენი ხანია არ მინახიხარ.
-მეცცც, მომენტრე ძააააანნნნ, როდი ჩამოხვედი გერმანიიდან?
-ორი თვის წინ ყვავილო.
-კარგი, სუპერმენ შეგიძლია რაღაცაში დამეხმარო და დათვური სამსახური გამიწიო?
-შემიძლია, აბა სხვა სხვა შემთხვევაში ხომ არ დამირეკავდი?
-აუ კარგი რაა, სუპერმენ შეგიძლია ჩემთნ სახლშ ამოხვიდეეე? მისამართშ მოგწერ.
-ოკს ყვავილო.
-პკ.
სანდროს გავუთიშე და ყურადღება თვალებგაფართოებულ დაქალებისაკენ გადავიტანე, რომელთნც ისეთ სახეები ქონდათ, სიცილი ვეღარ შევიკავე და მთელი მონდომებით ავხარხარდი, რაზეც იქ მჯდომები გაფითრდნენ, ნუ ასე იცი ჩემმა სიცილმა, უკუქმედებს ადამიანებზე.
-ვინაა გოგო სუპერმენი, ვინმეს გვიმალავ? (ნია)
-კარგი რა სიხ, დაწყნარდი, ჩემი შეყვარებულია. (მე)
-ვინნნ? (ეკა)
ეკამ კითვა დასვა გაკვირვეულამ სამაგიეროდ ნიას ყავა გადახდა, მე კი მათი შემხედვარე ვიცინოდი, წარმომიდგენია ახლა რას იქრობენ ჩვენ გარშემომყოფები.
-კარგით რა იყო გაგეღადავეთ, ჩემი დეიდაშვილია. არ გახსოვთ, ჰაკერი, რომ იყო და სკოლაში უფასო საჭმელები, რომ...
-მახსოვს. (ნია)
-აუ ნია შენ კიდე არ გადაგიარა ხოო? (ეკა)
ისე იგი, ჯერ კიდევ მეშვიდე კლასში, ნიას მოწონდა ჩვენზე ერთ წლით დიდი ბიჭი, სახელად თოკო, ხოდა ნიკამ, რომ ეს გაიგო დააქცია ლამის ქვეყანა იმდენხანს ხოხავდა იატაკზე სიცილისაგან, რადგან თოკო მისი კლასელი იყო, ხდა ერთ დღესაც ნიას facebook-ი გატეხა და თოკო დაიმეგობრა და რაღაცეებს წერდა, მე და ეკამ არაფერი არ ვიცოდით, როდესაც ნიამ გამოიძია ყველაფერი, სანდროს ისე ეჩხუბა ლამის მთელი სკოლა გადაალეწა თავზე, ბოლომ იმდენი ქნა, რომ სანდროს ბოდიში მოახდევინა, მე და ეკამაც არ დავაკელით და ვეჩხუბეთ, მაგრამ მერე მე სერიოზულად დაველაპარკე ამ საკითზე და ამის შემდეგ მსგავსი რამ აღარ მომხდარა, ნია კი ვერა და ვერ ივიწყებს ამ ამბავს.
-რამ უნდა გადამიაროს ადამიანოოოო, მართლა მომწონდა მაგ დროს და რა მექნაა, მაგის მერე ზედაც არ მიყურებდა. (ნია)
-ჰო, ჰოოო, დაწყნარდი, ეგ იყო 11 წლის წინ და დაზღნარდი რაააა. (მე)
-მე მაგასთნ ერთად ერთ ჭერქვეშ ვერ გავჩერდები. (ნია)
-აპ, აპ, აპ, ახლა ნუ დაიწყე შენებურებ, ბოლობოლო ეს ყევლაფერი სალოს და დამიანეს ეხება. (ეკა)
-კარგი, ხომ მარტო თქვენთვის. (ნია)
ნიას ადრე მოწონდა სანდრო, არაფერს ამბობდა, მაგრამ მე და ეკა ხომ მაგას სულ ზეპირად ვიცნობთ, მაგრამ მაინც ვერ გამოვტეხეთ, მერე ასე უცბად გერმანიაში, რომ წავიდა დეიდაჩემი და ბიძაჩემი ისიც წაიყვანეს და დიდი ხან იქ იყო და როგორც აღმოჩნდა ორი თის წინ დაბრუნებულა. ნუ მოკლედ აქ ერთი დიდი მაფიაა ჩაქსოვილი რააა, ან ნია, ან თომა და ან სანდრო რანაირად იქნებიან აზრზე არ ვარ, რადაგან ბოლოს ალექსანდრემ სანამ გერმანიაში წავიდოდა მითხრა, რომ ნია უყვარდა, მაგრამ ნიას უკვე თომა მოსწონდა, ამიტომ ცდილობდა, რომ დაევიწყებინა, მაგრამ არ გამოსდიოდა, ამიტომაც მიყვებოდა მშობლებს, თორემ ისე ძალიან დამოუკიდებელი ბიჭია. ეჰჰჰჰჰჰ.
-მოდით ახლა წვიდეთ სახლში, თორემ სანდრო, რომ მივა მასპინძელი სახლში არ დახვდება. (მე)
ხო მართლა სულ დამავიწყდა მეთვა, რომ სახლი ადრე ჩემმა ,,ძამიკო“ შემიძინა, მაგრამ მე არ მინდოდა გადასვლა, ამიტომ დაკეტილი იყო დიდი ხნის განმავლობაში და თან ჩემებს გონიათ, რომ გავყიდე, ამიტომ ვერ მომაგნებენ. მე, ეკამ და ნიამ ჩემი სახლისკენ ავიღეთ გეზი. ცოტა დანაზოგი მქონდა და ჯერჯერობით ამით ვარსებობდი, შემდეგში კი ვაპირებდი, რომ ჩემი სუპერმენის დახმარებით ჩემი ნამდვილი მამის ბიზნესი ამეღო ხელში, რადგანაც მე უკვე საკამოდ მქონდა შესწავლილი ბიზნესი, ისიც კი არ ვიცი დამიანე ამ ბიზნეს მართავს თუ არა, თუ დახურული აქვს, მეორე ვარიანტი ჯობია, რადგან უფრო მარტივი იქნება ყველაფერი. ლფტში ვიყავით, როდესაც სანდროს მოვკარით თვალი. ოჰოო, რა სიმპაწიური გაზრდილა ჩემი ბიჭიი, დედა, დედააააა, აუ ნეტავ ჩემი დეიდაშვლი არ ყოფილიყო რაააა, წარმოიდგინეთ ღია ყავისფერი თმები და ზღვსფერი თვალები, ამას ემატებოდა ვარცხნილობა და მისი მაღალი და დაკუნთული სხეული. სამივეს ყბა ჩამოგვივარდა მის დანახვაზე. წამით ისიც კი ვიფიქრე, რომ ვიღც სხვაში ამერია, მაგრამ რომ მოვიდა და მთლი ძალით ჩამეხუტა და ჰაერში ამაფრიალა, მერე დავრწმუნდი, რომ ნამდვილად სუპერმენი იყო.
-სალომეე, როგორი ლამაზი ხარ ყვავილო, სურათებში ასეთი არ ჩანდიი.
-ვაიმეე.... აი შენ კი ნაღდად ვერ გიცანი, როგორ... როგორ... აუ ჩემი დეიდაშვილი რატომ ხარ შე დამპალოოო.
-გევასე სალოოო. თქვენ როგორ ხართ გოგოებოო, რამდენი ხანია არ მინახიხართ.
როდესაც ალექსანდრე ეკას გადაეხვია და მოიკითხა, ნიამ ჩუმად ჩაულაპარაკა:
-თავის თავზე შეყვარებული იდიოტი.
წესით სანდროს ეს არ უნდა გაეგო, მაგრამ გაიგო, მემგონი ამ ბიჭებს სმენის ორგანო გაძლიერებული აქვთ, რა უბედურებაა რააა.
-რა თქვიი? მეც მიყვარხარ სიყვარულო.
სანდრომ არაფრის თქმა არ დააცადა ნიას მივარდა და მხარზე გადაიკიდა, ამის შემდეგ კი პირდაპირ მანქანაში შეტენა პირდაპირი მნიშვნელობით და კარები ჩაუკეტა, შემდეგ კი როდესაც ნია გაავებული ეჯაჯგურებოდა კარების სახელურს, სანდრომ კამყოფლმა დაუქნია ხელი და ჩვენ მოგვიბრუნდა. აბა წარმოიდგინეთ რას ვაკეთბდთ ამ დროს ჩვენ? ნუ რათქმაუნდა, ძნელი მისახვედრი არაა, რომ სიცილით ვკვდებოდით და უკვე ცრემლები მოგვდიოდა, ნია კი ისევ და ისევ ამაოდ განაგრძობდა კარების და ფანჯრის წვალებას მისი კივილი კი მაინც საკმაო ისმოდა იქიდან, იმისდა მიუხედავად, რომ მანქნას იზოლატორი აქვს.
-გამომიშვი შე ველუროოო, ტყიუროოოო, ცხოველოოო, დეგენერატოოოოოოო, თომა მომაკითხავს და მერე რაც მოგივა შენს თავს დააბრალე.
-ვინ თომა?
-სანდრო თომა არ გახსოვს? აი ისსსსსს. (მე)
-მერე თომამ კი არა რეზიმ არ უნდა მოაკითხოს?
-ანუ ახლა როგორაა საქმე, თომა მოაკითხავს, შეყვარებულის პონტში რაა. (ეკა)
ეკამ ძლივს თვა ეს წინადადება, რადგან მანაც იოდა რომ სანდროს ნია მოსწონდა, მაგრამ მოწონებაზე მეტი იყო, ალბათ. დავინახე სანდროს სახის ცვლილებას და წამით მის თვალებში ცრემლის კვალიც კი შევნიშნე, მალევე გაბადრა სახე, მაგრამ მე ხომ ვიცი, რომ ეს სევდის ღიმილი იყო.
-ძალიან მომენატრა ყველაა, თქვენ რას შვებით, კვდებით ხომ შინაბერად.
-კი გეგონოს, მე ჩემს ავოკადოს ტოსტთნ ერთდ ვარ. (ეკა)
-ვისთან გოგო? (მე)
-სალო, მემგონი ამან იმდენი ჭამა ავოკადოს ტოსტს მიყვება ცოლად. (სანდრო)
სანდრო ერთ-ერთი იყო ჩვენი სასტავიდან, რომელსაც მომაჯადოებელი ღიმილი ჰქონდა და მემგონი როგორ ვიცი კარგი ბაბნიკიც გაიზარდა, ოხ სანდრო რას გიზააამმმმ.
-აუუუ, მე ნიკუშას ავოკადოს ტოსტს ვეძახი.
ეს თქვა ეკამ და ხლები გადაიჯვარედინა და გაბრაზებულის სახე მიიღო.
-რა ორიგინალური ხარ ეკუშ, ჩემს ,,ძამიკოს“ ავოკადოს ტოსტს, რომ ეძახი და მერე კიდე მსოფლიოს მერვე საოცრებაა ის, რომ მან დაგრთო ნება ასე დაუძახო. (მე)
-დიახაც, დამრთო ნება.
-ეკუშ ასეთი რა დაალევინე ან რა გაურიე საჭმელში, მომეცი რა იქნებადა გამეხსნას ბედი. (სანდრო)
-შენ რათ გინდა ბიჭო ბედის გახსნა, სარკე არ გაქვს სახლში? (მე)
-მერე ვინ დამიფასა, რომ შემიყვარდა ვიღაცა.
სევდიანად ამოილაპარაკა სანდრომ. მე კი ისე შემეცოდა იმ მომენტში და მოვხვიე ხელები, მაგრამ იმხელაა რას ჩავატევ ამ ჩემს ასანთის ღერის სისქე ხელებში. როდესაც თვითონაც მომეხვია ეკასკენ გავიხედეთ და დრამატულად იწმენდაა, თავის ვითომდა ,,ცრემლს“.
-ეჰჰ, რამხელები გაიზარდეთ, როგორ გავიდა წლები, თვალსა და ხელს შუა.
-კაი, კაი, ახლა ნუ მომიწყე დედიკოს დადგმები, ჯობია საქმეზე გადავიდეთ. (მე)
-წამოდი მერე, შენი სახლი შენ ცი, მე კი არა. (სანდრო)
-მოიცადე ნიას აქ ტოვებ? (ეკა)
-ხო, მერე რა, ცოტა მოვა ჭკუაზე. (სანდრო)
ნია მანქანიდან გვიყვიროდა, სად მიდიხართო, მაგრამ ჩვენ ვითომ, ვითომ არ გვესმოდა და სვლა არც კი შეგვინელებია, შემდეგ მე და ეკას შეგვეცოდა და სანდროს გასაღები გამოვართვით და ნიას კარები გავუღეთ.
-თქვენ ტვინი აგარაკზე ხომ არ გაუშვით დასასვენელად? (ნია)
-კარგი რა ხომ იცი რა ჯიუტია ახლაც ძლივს გამოვძიძგნეთ ეს გასაღები. (მე)
-არ შევარჩენნნ, ვირი ეგ, დეგენერატი, რა გამიკეთა, ხომ დაინახეთ, გადამიკიდა ვითომ ტომარა ვიყავი. (ნია)
-დაწყნარდი რაა, შენ მაინც მოისვენე, ხომ იცი რადენადაც გააწვლებ ათაგად დაგიბრუნებს ვალს. (ეკა)
-მაინც არ ვაპატიებ, ახლა მის ცოდვების სიას ერთი შეეწერა ჩემთან მიმართებაში და ჩემს შავ სიაშიც დაიკავა ადგილი. (ნია)
-კარგი, კარგი, წამოდი, თორემ მოკვდა საოცადი ალბათ იქ უკვე. (მე)
ლიფტი არ მუშაობდა და 5 სართლამდე ფეხით ავედით და მთელი გზა ნია გაცნობდა იმ გეგმებს, თუ როგორ ამოეწყვიტა ჩემი სანდრიკო, მე და ეკა კი კაგად ვხალისობდით. ბოლოს როგორც იქნა ავაღწიეთ სახლმდეც.
-სად იყავით ამდენ ხანს? თქვენ ხომ ჭორაობისთვის წამებსაც არ ტოვებთ რააა. (სანდრო)
-სუსი ქენი ახლა, ის არ გეყო მანქანში, რომ მაყურყუტე ახლა საყვედურიც დაამატე და მერე საერთოდ ვერავინ ვერ გამომგლეჯს შენს თავს ხელიდან. (ნია)
-ასე თუ გიყვრვარ მითრაი და მე თვითნ მოვალ შენ არ შეწუხდე.
-გათამამებულო ხეპრე.
-კარგით ახლა, აი სუფთა კატა და ძაღლი რაა. მე კატები მიყვარს და კატისკენ ვარრრ. (ეკა)
-მე ძაღლები უფრო მიყვას და ძაღლისკენ ვარ. (მე)
-შე გამყიდველო, განანებ ჩემს ღალატს. (ნია)
-მაპატიე, ჩემო მეგობარო, ბათ, ეს ბიჭი ჩემია, ასე, რომ ნწ, ნწ, მას არ დავთმობ. (მე)
-ყვავილოოო.
-სუპერმენოო.
-კარგი ახლა რისთვის დაგიბარეეეე. ესე იგი....
სანდროს ყევლაფერი მოვუყევი და იიც ხან იცინოდა, ხან მიბრაზდებოდა და მოკლედ ყველა ემოცია იმ მომენტში გამოისახა მის სახეზე.
-შენ რა მოუშორებელი შარი ხარ რა ყვავილო, მინდა, რომ დაგეხმარო, მაგრამ ჰაკერობას დიდი ხანია თვი დავანებე, თნ კიდე ერთელ თუ წამასწრეს ჰაკერობაზე კარგი დღე არ დამადგება.
-აუ ნუ მატყუებ, ვიცი, რომ ისევ ჰაკერი ხარ, შენ რა გგონია მე, რო ვსწავლე შენგან რაღცეებ დამავიწყდა, ბნელ საიტებზე, შენი ზედმეტსახელი ვიცი ჭკვიანო.
-აუფფფფ, მართლა შარი ხარ რაა, ვერაფერს გამოგაპარებს ადამიანი.
-აჰამ.
-კარგი ჯანდაბას, შენს გამო ყვავილო, მაგრამ უნდა შემპირდე, რომ შემდგეში იმ დამიანეს კარგად მაცემინებ.
-არაა, ეგრე ისინიც ცემენ და რათ მინდა მაშინ.
-კარგი ხო, გამცანი მაინც.
-ეგ შეიძლება.
-დაიწყეთ ახლა ჰეეე, უსაქმურები კი არ ვართ, ლოვესთან მეჩქარება. (ნია)
-შენი ლოვე მოიცდის. (სანდრო)
ამ სიტყვებში იმდენი ირონია და ცინიზმი გაურია, მეთითონაც კი თვალები დავქაჩე, კიდევ მოწონს ამ ბოთეს, მოწონს კი არა და უყვარს, მგონი. ახლა რა მოვუხერხო თომას და ნიაკოსსს???? სანდრომ მალე გატეხა დამიანეს გვერდი და ყველა ელექტრო ფაილი ვნახეთ მის მეილზე გადაგზავნილი, ოხ დამიანე რას გიზამმ, ვერ წარმოიდგე. სანდრომ ყველაფერი მოაგვარა, ბაზაში ჩემი გვარი უკვე ახვლედიანი იყო, ბიზნესი კი მე მეკუთვნოდა. შესაბამისად ცოტა ხანში დაცვასაც დავიქირავებდი და უფრო დიდ სახლსაც ვიყიდდი, მაგრამ ამჟამად კორპუსში უფრო მართებულია ცხოვრება, რადგან ხალხმრავალ ადგილას, უფრო უსაფრთხოდ ვიქნები.
-საღოლ სუპერმეენნნ, რამდენი რამე გისწავლია და შენ მეუბნებოდი, რომ დამავიწყდაო. (მე)
-შენ არ გინდა გასწვალო?
-შენ რისთვის მყავხარ აქ, მე რაში მჭირდება, ოყვარულის დონეზე კი ვიცი.
-კარგი რაა, ამ ყეყეჩს დიდი არაფერი არ გაუკეთებია, ნებისმიერი ჰაკერი შეძლებდა მაგას, შენც კი შეძლებდი სალო. (ნია)
-ბოღმააააა. (სანდრო)
-მე ვარ ბოღმა? შენ მიფრთხილდი გირჩევ. (ნია)
-რომ არა.
-მაშინ მოგაჭრი თითებს, თმებს დავალბლენდერე, სმუზის გავაკეთებ და მერე შენ დაგალევინებ, შემდეგ ნელნელა ამოგაცლი ორგანოებს და გავყიდი, ხო სულ დამავიწყდა, მანამდე ფუტკრების სკაში ჩაგაყუდებ.
-აუ ეს რა სადისტი გაზრდილა, ღმერთმა გაპატიოს შვილო ჩემო ეგ სიტყვები. (სანდრო)
-შვილო ჩემო გაჩვენებ ახლა თუ დაგახტი თავზე.
-ოხ, ოხ.
ნია სანდროს მიუახოვდა და დალაგებული ,,პრიჩო“ აუწეწა, შემდეგ კი თმებზე მოქაჩა.
-ეეე, ნორმალური ხარ შენ? ძლივს დალაგაებული ვარცხნილობა გამიფუჭე.
-აი ხომ ვამბობ საკუთარ თავზე შეყვარებული დიოტიათქო, ადრეც ასეთი იყო.
ამ დროს მე და ეკა ერთმანეთშ ვეფარებით და ისე ვიცინით. როდესაც ნია ჩვენკენ შემოტრიალდა და სანდრო მის უკან ღმოჩნდა, ალექსანდრემ ბორუტულად ჩაიცინა, ნია ხელში აიტაცა და რასაც ქვია საწოლისკენ ისროლა. ამ ქმედებაზე ნიას ისეთი სახე ჰქონდა, მე და ეკუშამ ვეღარ შევიკავეთ და მთელი მონდომებით ავხარხარდით. ნია კი უფრო გაბრზადა და გაწითლდა.
-სალო, სალო წყალი მოუტანე ნიას თორემ ნახე ცოტაც და გასკდება. (სანდრო)
ნია ამ სტყვებზე საერთდ გადაირია და ბალიშები სროლა დაგვიწყო სამივეს.
-გაეთრიეთ, ფუ ეს თვითკმაყოფილი დეგენერატი, იდიოტი, ვირი, თქვენ კიდე რა გაცინებთ, დაქალებიც გქვიათ რააა, გადითთთთთთ.
ამჯერად ლარნაკს უნდა ეფრინა ჩვენი მიმართულებთ, მაგრამ მზის სინათლის სიჩქარით გავეცალეთ ოთახს და სამზარეულოში გადავინაცვლეთ. კიდევ კარგა ხანს ისმოდა ნიას ყვრილი, მტვრევის ხმა და მოკლედ, რომ არ გცოდნოდათ, რომ ოთახში ერთი ადამიანი იყო, გეგონებოდათ მთელი ზოოპარკი აქ გადმოასახლესო.
-ეს სულ ასეთი ნერვოზა იყო, თუ ამ ბოლო დრს ცოტა ჰუუუუუ?
ეს იკითა სანდრომ და საჩვენებელი თითი საფეთქელთან დაიტრიალა.
-ეჰ, სუპერმენ, სუპერმენ, ნია მუდამ ასეთი დარტყმულია მინდა გითხრა, მაგრამ შენ, რომ კიდევ რამე გაუკეთო, დამიჯერე მუხლებზე დაუჩოქებ და ისე მოთოვ გეხვეწები ჯოჯოხეთში გამგზავნეო. (მე)
-უფფფ, კაი, კაი. (სანდრო)
-შენ არ იჯერებ და მართლა გაგისტუმრებს იმ ქვეყნად შე საცოდავო. (ეკა)
-მოიცადეთ რა, მეტი არაა ჩემი მტერი მაგან რამე დამიშავოს და ფრთხილად იყოს აქეთ არ გავისტუმრო. (სანდრო)
-აი, ესეც მე ვარ? რამდენჯერ გითხარით, თვითკმაყოფილი, დეგენერატი, არანორმალური ვირია. (ნია)
-სიტყვები შეარჩიე ნია. (სანდრო)
-სიტყევბი კი არა შენ საერთოდ მიხვდი, რომ შენ როდესაც ხარ ახლოს ჩემთან სულ ნერვოზი მემართება.
-მერე ეგ შენი გესლიანი ეკს ბრალია თუ ხვდები.
-ეეეეე, ნუ დამინგრიეთ ახლა სახლი, რა გჭირთ? (მე)
-იმის ბრალია.
ნიამაც და სანდრომაც ერთმანეთსკენ გაიშვირეს ხელი. რა გარეკილები არიან რა, არაფერი ამათ არ ეშველებათ.
-აჰა, აი შეხედე 2 წლისები. აღუუუ. (ეკა)
-ეკუნააააა, მიგტყეპავვვ. (ნია)
-კაი ერთი.
-აუ აი ნახე თუ არა.
ნია გაეკდა ეკას, მაგრამ სახლიც არ ეყოთ და გარეთ დაიწყეს სირბილი, არა რა მაინც მიკვირს ასე სწრაფად 5 სართული, მე და სანდრო კი ქოშინით მივდევდით უკან და თან ვიცინოდით, ამიტომ იმის ძალა აღარ შეგვწევდა, რომ მათ გავკიდეოდით და ნელ-ნელა გავუყევით გზას. ნიას და ეკას, რომ მივუახლოვდით, ნაცნობი ხმები გავიგონე. სანდრო კედლისკენ წავაპორწიალე სადაც დამალვას შევძლებდი. მოშორეით კი აი რა ხდებოდა:
-ნიკააა, თომა, რეზი, რა სიურპრიზია აქ რა გინდათ? (ეკა)
-ჩვენ რა გვინდა, თუ თვენ რა გინდათ აქ? (თომა)
-ანუ ესეიგი ხომ გახსოვთ ნიკა, შენი დეიდაშვილი სანდრო, ის ცხოვრობს ახლა აქ და იმასთან მოვედით, დიდი ხანია არ გვინახას და.. (ნია)
-რა საინტერესოა, მე ერთი კვირის წინ ვნახე და სულ სხვა ადგლას ცხოვრობდა. (ნიკა)
-კი, მართალი ხარ, მაგრამ ეს დასამალი ადგლია ერთგვარი, აი მისი მანქანაც იქ დგას. (ეკა)
მე სანდროს ხელი ვკარი და გავგდე მათთან.
-რას აკეთბ გააფრინე?
-არა.
ჩურჩულით მეჩხუბა და რომ დაინახეს ბიჭბემა, უკან მობრუნებას უკვე აზრი აღარ ქონდა.
-ზდაროვა სასტავვ, როგორ ხართ, რას შვებით? (სანდრო)
-თუ ჩამოხვედი შე*ემა არ უნდა დაგერეკა? (რეზი)
-საქმეების გადამკიდე ვერ მოვახერხე რაა, აი ნიკა კი ვნახე. (სანდრო)
-აუ როგორ შეიცვალე შე*ემა ამ წლების განმავლობაში, ვერც კი გიცნობდი ქუჩაში, რომ შემხვედროდი. (თომა)
ყველამ მოიკითა სანდრო.
-კარგი ახლა, თქვენ რა გინდათ აქ? (ნია)
-ჩვენ დამიანეს და სალომეს ვეძბედით და მისი ნომერის ადგილსამყოფელი აქ არის და ჩვენც მოვედით. (რეზი)
-აქ არ არის, ალბათ იმიტომ გიჩვენათ ეგრე, რომ მე ადრე ვასწავლე ჰაკერობის რაღაცეები და შეიძლება გადააკეთა რაღაცეები. (სანდრო)
-ოხ, ამის დე*აც! სად არის ან ბიჭი ან გოგო? (ნიკა)
-რა მოხდა შე*ემა, რა დღეში ხართ ყველა? (სანდრო)
ყოჩაღ სუპერმენ, საღოლ, არა რა ეს მსახიობობა ჩმგან ისწავლა აბა სხვა ვისგან.
-წამოდი და ნელ-ნელა აგიხსნით ყველაფერს, შენ კიდევ ერკვევი ჰაკერობაში? (რეზი)
-არა, თავი დავანებე, პოლიციის გაფრთხილება მივიღე მაგის გამო და შევეშვი მაგ საქმეს. (სანდრო)
-კარგი, არადა სწორედ ახლა გვჭირდები. (ნიკა)
-პატარავ, წამოდი, ალაბთ ქორიწილის გადადება მოგვიწევს იმ ორი შეშლილის გამო. (თომა)
თომა ნიას მიახლოვდა, აკოცა, ჩაეხუტა, ხელი გადახვია და ისე გაუყვნენ მანქანისკენ გზას. შევქამჩნიე, რომ სანდროს ძრღები დაებერა და ხელები მომუშტა, კბილები კი ერთმანეთშ დააჭირა. არა, არა, არა, რაღაცა უნდა გავაკეთო, თორემ სანდრო თავს ვეღარ შეიკავებს. აჰა მოვიფიქრე. სასწრაფაოდ ავკრიფე სანდროს ნომერი და დავურეკე.
-სანდრო მოშორდი მაგ ადგილს დროზე.
-...
-სუპერმენ, ვიცი, რომ ძალიან გიჭირს მათი ერთად დანახვა, მაგრამ დააგვიანე, ძალიან დაგაგვიანდა, მაგრამ მათ ქორიწილი აქვსთ მალე და გთხოვ, რომ შეეგუო ამას.
-...
-სანდროოო.
-რა?
იმხელაზე დაიყვირა, შიშისგან შევხტი ადგილზე, ღმერთო, ასეთი ხმა მისი პირიდან არასდროს ამოსულა, მხოლოდ, მაშინ როდესაც გერმანიაში მიდიოდა. არა, მას მართლა უყვარს, აუ რა ცოდოა, რაღაცა უნდა გავაკეთ, მაგრამ თომას და ნიას ხომ ვერ დავაშორებ, ისინც ძალიან მიყვარს.
-სანდრო, მომისმინე, უნდა დამშვიდდე და გაბრზებულ გულზე არაფერი არ უნდა გააკეთო, თავი მოთოკე, ხომ ხედავ ლამის მივარდი თომას და..
-ვიცი, ვიცი და ნუ გამომიხვედი რა ფილოსოფოსი ჩმესთვს მივხედავ.
სანდრომ სწრაფად გამითიშა. არ ვბრაზობ იმის გამო, რომ მიყვროდა, რადგან საკითარი თავივით ვიცნობ, გარედან მყარი და ირონიით გაჟღენთილი ადამიანი ჩანს, მაგრამ შინაგანად ძალიან მგრძნობიარეა. კარგად ვიაზრებ, ახლა რასაც გრძნობს სანდრო, საშინელი გრძნობაა, როდესაც ადამიანს, რომელიც წლებია უვე გიყვარს და შორიდან უყურებ, ვიღაც სხვასთან ხედავ, ხედავ, რომ ის სიყვარულით სავსე თვალებით უყურებს იმ ვიღაცას და არა შენ. მტკივნეულია როდესაც, იმ ერთს, სხვა ეხება შენს მაგივრად და შენ არ შეგიძლია, რომ განიცადო ის რასაც საყვარელი ადამიანის შეხება ქვია, ან თუნდაც თვალებში ჩახედავ და მასში უსაზღვრო სიყვარულის ვერ წაკითხავ. სწრაფად დავბრუნდი სახლში, სადაც ცივი გამომეტყველების სანდრო დამხვდა.
-სანდრო ვიცი...
სიტყვის თქმა არ დამაცადა, ისე მოვარდა და მთელი სულით და გულით ჩამიხუტა.
-სალომე, ყვავილო, გთხოვ, რომ შენი საყვარელი ადამიანეისვის უკან არასდროს არ დაიხიო, არ მისცე იმის უფლება, რომ წავიდეს, წავიდეს და შენი შეცდომის გამო ისიც და შენც უბედური იყოთ.
-სანდრო მე ვიცი შენ რასაც გრძნნობ, მაგრამ შენც რამე უნდა გააკეთო, თავი ჩემს ადგილას წარმოიდგინე, სამივე ჩემი ძალიან უახოლოესი მეგობრები ხართ და მინდა, რომ სამივე ბედნიერები იყოთ.
-ვიცი, ყვავილო, ვიცი, მაგრამ შენ ვერაფერს იზამ მას თუ არ ვუყვარვარ.
-ერთი რამ მინდა გკითხო.
-მიდი, ისეთი რა უნდა მკითხო, რომ ვერ გაგცე პასუხი.
-მისთვის რამდენად შორს წახვალ, რომ იცოდე, რომ ბოლოს ერთად იქნებით და ერთმანეთი გეყვარებათ?
-შორს, ძალინ შორს, ნებისმიერ ტკივს გადავიტან ოღონდაც ვიცოდე... ვიცოდე, რომ ერთხელ მაინც, სიყვარულით ანთებული თვალებით შემომხედავს.
-სანდრო ვიცი, რომ ახლა რასაც გეტყვი ეს დაახლოებით ჩემი მეგი
ობრების ღალატია, მაგრამ შენ ყველაფერი უნდა გააკეთო იმისათვის, რომ შენთნ ერთ იყოს და არა იმ სხვასთან, თუ ნიასგან სიცივეს და გაულღობელ ყინულს იგრძნობ, მაშინ დაკარგე რა იმედი, მაგრამ ახლა არაა ჯერ გვიანი, იქნება და მასაც უყვახარ, მაგრამ ძალიან ღრმად ყავხარ გულში ჩაკარგული და უბრალოდ ეს პატარა, პაწაწინა ნაპერწკალი უნდა აქციო დიდ, მოგიზგიზე ცეცხლად.
-არა, ყვავილო, მას არ ვუყვარვარ, რომ ვყვარებოდი, თომას არ დათნხმებოდა ცოლობაზე.
-სუპერმენ, ახლა ისეთ რაღაცას გეტყვი, რომ შეიძლება შოკში ჩაგაგდოს, მაგრამ დროა, რომ იცოდე, როდესაც შენ გერმანიაში წახვედი, ნია ძალიან ცუდად იყო, მანამდე მოწონდი კიდევაც, მაგრამ შენი წასვლის შემდეგ ჩაიკეტა და დაახლოებით ერთი კვირა ისე იყო, რომ ძლივს გამოგვყავდა სახლიდან, მისი უხასიათობის მიზეზი კი არცერთა არ ვიცოდით, ბოლოს როდესაც მის სახლში ვიყავით მე და ეკა, ნია და ის მაღაზიაში ჩავიდნენ, სახლში მარტოები ვიყავით, ასე, რომ მე მომიწია დარჩენა, საწოლზე ვიყავი წამოგორებული, ველოდე, ველოდე და უცბად დავინახე იატაკზე გაშხლართული წიგნაკი, ვიფიქრე, გადმოვარდა და თავის ადგილას დავაბრუნებთქო, მაგრამ მოვკარი თვალი დიდ წითელ წარწერას, სადაც ეწერა ,,ალექსანდრე“, ვიცი ძალიან ცუდი საქციელია სხვისი დღიურის წაკითხვა, მაგრამ შენზე იყო, სანდრო შენზე, მას უყვარდი და შეიძლება ისევ უყვარხარ, მაგრამ თცითონაც არ იცის ეს, დღემდე არ მითქვამს ნიასთვის, რომ ეს ვნახე, ასე, რომ არ ჩამიშვა რააა, ჩემო სუპერმენოო.
-რა უნდა ჩაგიშვა, აუ რა მაგარიააა, შეიძლება ისევ... ისევ ვუყვარვარრრრრ.
ალექსანდრეს ისე გაეხარდა, ჩემი მონათხრობი, ჰაერში ამწია, დამატრიალა, დამსვა მიწაზე და გახრებულმა დაიწყო აქეთ-იქით სიარული, შემდეგ კი კარებისკენ წავიდა.
-მოიცადე, მოიცადე, სად მიდიხარ?
-ნიასთან უნდა წავიდე.
-ეჰეეე, მოიცადე, ასე ნუ დაადგები ადამიანს თავზე, ნუ შეაშინებ ახლა, და მერე საერთოდ აღარც მოვა შენს სიახლოვეს.
-ხო... ხო მართლი ხარ, სორი რა პატარა ბავშვივით ავცანცარდი, რა ჯანდაბა დამემართ მეც ვერ ვხვდები.
-ლოვე, ჩემო მეგობარო, ლოვეეეეეეე.
-სალომეეე, ნერვებს ნუ მაგლეჯ და დამაცადე დავფიქრდე, როგორ გავუღვივო ჩემდამი გრძნობა.
-შენ ეგ არ შეგეშლება, ბაბნიკოოო.
-ბაბნიკი არ ვარ და მორჩი, მაგრამ იმაში მართლი ხარ, რომ ეგ არ შემეშლება. აიიი, უკვემომაფიქრდა, კაი წავედი, თორემ დროის დახარჯვა უკვე აღარ მინდა,გეგმა უნდა შეცადგინო.
-ოკს, მიდი, წადიიი.
-პაკააა.
-პაკააა.
სანდრო გავაცილე და მე ისევ ჩემს ბიზნესის საკითს დავუბრუნდი. იმედია დამიანე ჯერჯერობით ვერაფერს გაიგებს. დამიანეე ფიქრი უკვე ცუდად მხდის, როგორ გაბედა... გაბედა და თვიდან მომიშორა, ვანახებ მაგას როგორია სალომესთან თამაში. რეალურად არ ვუყვარდი და ამიტომაც მარტივად ერთი ხელის მოსმით ამომშალა, მისი ცხოვრებიდან. კარგი დამიანე, მეც ვითმაშებ შენს თამაშს, მაგრამ ჩემი წესებით.
ავტორი:
და რას აკეთბდა ამ დროს დამიანე? ის ყველაზე საშიში ადამიანი გხდა, რაც კი მასში სალომე იწვევდა დანდობის და გულისხმიერების გაღვიძებას, ის ყველაფერი სალოსთან ერთად წაიშალა მისი ცხოვრებიდან, ახლა მას აღარაფერი არ ადარდებდა. ხანდახან, როდესაც ძალიან აღელვებული იყო აკრძალულ ჩხუბებშიც იღებდა მონაწილეობას. თანდათან ის დაუნდობელ, მკვლელ და დაპროგრამებულ მანქანად იქცა, რომელსაც გრძნობები არ გააჩნდა. მაგრამ არავნ არ იცის რა ხდებოდა მის გულში... მის გულში სრული უწესრიგობა და ქარიშხალი იყო, ის სალომეს გარდა ვერცერთ ქალს ვეღარ უყურებდა, რაც კიდევ უფრო დიდ ნაიარევს უტოვებდა...


იმის გამო, რომ დიდი ხანი არ დამიდია ახალი თავი, გადავწყვიტე, რომ მეცხრე თავიც ასე მალე დამედო. ვიმედოვნებ, რომ ეს თავი მოგეწონებათ და უინტერესო არ იქნება. მადლობა იმას ვინც კითულობთ ჩემს მოთხრობას. :)