თავიდან ბოლომდე უგრძნობი და კლდე ადამიანი გახდა დამიანე გელაშვილი, მაგრამ თუ გგონიათ, რომ სალომე იყო კარგ დღეში ცდებით, შეიძლება დღეს სულ გოგოებთნ ერთდ ატარებდა და მუდამ იცინობა, მაგრამ მხოლოდ მთვარემ იცოდა მისი ცრემლები. ის არასდროს ანახებდა მის სისუსტეს სხვებს და ისეთი ადამიანის შთბეჭდილებას ტოვებდა, რომ იტყვიან ხოლმე: ,,ერთ ამ ცხოვრების დედაც, ერთადერთელ ვცოცხლობთ და ცრემლებისთვის დრო არ მაქვსო“, მაგრამ სალომე შინაგად დანგრეული იყო, მისი გული კი გატეხილი. უნდოდა, რომ დამიანესთვის სამაგიერო გადაეხადა, რადგანაც ასე დაამცირა და მოატყუა. ის ეუბნებოდა, რომ უყვარდა სიგიჟემდე და უსასრულობამდე. განა ასე არ იყო? კი ასე იყო, მაგრამ ვერ გადაიტანდა თუ სალომეს რამე დაუშავდებოდა და ამაში თავის თავს დაადანაშაულებდა, ნეტავ რატომ აიღო ამხელა პასუხისმგებლობა და რატომ აიკიდა ასეთი მძიმე ტვირთი? იმიტომ, რომ უანგაროდ და ნამდვილი სიყვარულით უყვარდა, რომ ამბოენ თუ გიყვარს გაშვებაც შეგიძლიაო, არც ისე მართალია, რადგან დამიანე მას ბოლომდე მაინც ვერ უშვებდა, ან იქნებ ისე ძალიანაც არ უვარებია, რომ გაუშვას. ვინ იცის, იქნებადა ისე უყვარს, რომ ვერ გაუშვას სხვასთან და ეგოისტობა გამოიჩინოს. სალომეს კი ყოველ ღამე ესიზმრებოდა კოშმარი, ეს კოშმარი იყო მწვანე თვალები და ამ თვალებში ჩამდგარი შიში და ტკივილი და ამავდროულად მისი ხმა, რომელიც მის საყვარელ ქალს ბოდიშს უხდიდა, ყოველთის ამაზე ეღვიძებოდა და რომ გაანალიზებდა სად იყო, მხოლოდ მერე შენიშნავდა, რომ მთელი სახე სველი ჰქონდა ცრმელებისგან, ამ სიზმარზე არავის არაფერს უყვებოდა, ყველაფერი ცადა, მაგრამ ყოველ ღამე, როგორც კი ოდნავ მაინც ჩაყვინთვდა, კოშმარი თვიდან იწყებოდა და მუდამ იგივე მეორდებოდა. ასე გავიდა ერთი კვირა. ამ დროის განმავლობაში დიდი არაფერი შეცვლილა, ნიკა და ეკა ისევ ერთად იყვნენ, ნიასა და თომას ქორწილი გადაიდო, ერთმანეთთან თითქოს ისევ ისეთი თბილი დამოკიდებულება აღარ ქონდათ, ცოტა არ იყოს გაუცხოვდნენ კიდევაც, ალექსანდრე არ გამოჩენილა ჰორიზონტზე, სალომე ყველანაირად ცდილობდა, რომ ასეთ დიდ და ვეება ბიზნესს ჩადგომოდა სათავეში, მაგრამ უჭირდა, ძალიან უჭირდა. ბიჭებმა მის სახლს მიაგნეს, ამიტომაც მან იყიდა სხვა არც ისე დიდი სახლი და დაიქირავა დაცვა, მაგრამ არა ბევრი, რადგან უკვე ისიც სწავლობდა იარაღის გამოყენებას და მალე მისი ტარების უფლებაც ექნებოდა. დამინე კი, დამიანე ყველაზე მეტად საკუთარ თვზე ბრაზობდა, რადგან გაიგო, რომ სალომემ გვარიც შეიცვალა და ბიზნესაც ჩაუდგა სათავეში, ახლა კი მთლიანად იმაზე იყო გადარტული, რომ ის არარაობა ეპოვა, რომელიც ახვლდენიანების შთამომავლას ასე მონდომებით ემუქრეოდა და დასდევდა, ამასთნ ერთდ ბიზნესსაც მართავდა და ღამ-ღამობით აკრძალულ ჩხუბებშიც იღებდა მონაწილეობას, ნიკა, თომა და რეზი ძალიან წუხდენენ იმის გამო, რაც მათ ახლო მეგობარს დაემართა. ყველანი ცდილობდნენ სალომეს დალაპარაკებოდნენ, მაგრამ როდესაც მის სახლთნ მივიდოდნენ დაცვა მათ აგდებდა. ბოლოს კი ყელში ამოუვიდათ ბიჭებს, დაცვა ჩამოიშორეს და სალომეს სახლში შეაღწიეს.
სალომე:
მისაღებში ვზივარ, ფილმს ვუყურებთ მე და გოგონები, როდესაც ხამური მესმის გარედან და მალევე სიმყუდროვეს კარბეზე ბრახუნი გვირღევს. გაუხედავად გავაღე კარი და პირი ღია დამრჩა, როდესაც გაცეცხლებული ნიკა, თომა და რეზი დავინახე, დამიანესაც ვეძებდი თვალებით, მაგრამ არ გამოჩნდა, რათქმაუნდა, სალომე, აბა მისგან რას მოელოდი? ისევ გულბრყვილო ბავშვი ხარ.
-შენ გოგო სულ გააფრინე?
იმხელაზე იღრიალა ნიკამ ადგილზე შევხტი შიშისაგან, ასეთი გამბრაზებული არასდროს მინახავს, მაგრამ მე მაინც მოვიკრიბე გამბედაობა და მეც ტონს ავუწიე.
-შენ ამის უფლება არ გაქვს.
-ახლა განახებ რისი უფლებაც მაქვს.
-ნიკა, დაწყნარდი. (ეკა)
-ეკა? ნია? თვენ აქ რა გინდათ? (რეზი)
-ჩვენ.... ჩვენ სალომეს..... (ეკა)
-ჩვენ... ჩვენ.... თქვი დროზე, აქ რა გინდათ? (ნიკა)
-სალომეს ვეხმარებოდით, რომ თავისი ბიზნესი დაებრუნებინა, გვარი შეეცვალა და ცხოვრბეა გაეგრძელბინა ტყულების გარეშე.
ნიამ ეს სიტყვები დიდი სიამყით თქვა, თითქოს საგმირო საქმე ჩაედინოს. მოსმენილისგან ყველა შოკში იყო, მხოლოდ რეზიმ გაბედა ხმის ამოღება.
-ეს როგორ გააკეთეთ? ამ დროის განმავლობაში, ჩვენ იმას ვფიქრობთ, რომ შეიძლება სალომე უკვე....
მას სიტყვა აღარ გაუგრძლებია.
-რა უკვე, დაასრულე. (მე)
-......
-დაასრულე, ბატონო რევაზ.
-......
-დაასრულე. ან მე ვიზამ ამას.
ბოლო სიტყვები იმხელაზე ვიყვირე, მე თვინოთანც კი არ ვიცოდი, საიდან მქონდა, ამ ყველაფრის გამბედაობა, ან ძალა.
-სალომეეეე.... ზედმეტები მოგდის. (ნიკა)
-მართლა ძამიკო? თქვენ ჩემი დაცვა მიბეგვეთ, 23 წელი მატყუებდით და ამ დროის განმავლობაში ჩემს მაგივრად სხვას ემუქრებოდა საფრთხე და კიდე მე მომდის ზედმეტი?
ტონის დაწევაზე არ კი მიფიქრია, იმდენად ვიყავი ახლა გაბრაზებული, სიმართლე რომ ითქვას, მეც ასე მოვიქცეოდი მათ ადგილას, მაგრამ მემგონი იმის გამო უდრო გავბრაზდი, რომ დამიანე ერთხელაც კი არ მოსულა და არც კი ანაღვლებდა სად ვიყავი.
-ტონს დაუწიე და ახლავე სახლში შედი. (ნიკა)
-კარგით, ბატონო ნიკა, როგორც თქვენ მიბრძანებთ.
ყველანი შევლაგდით სახლში და იქ დაიწყო უკვე, რაც დაიწყო.
-როგორ გაბედეთ? რაზე ფიქრობდით საერთოდ? სალომე გავიგე, მაგრამ თქვენ ორს რაღა დაგემართათ? იცით, რომ შესაძლებელია, ამ დებილისთვის მიეგნოთ და ხელიც არ აუკანკალდებოდათ, ისე გაისტუმრებდნენ იმ ქვეყნად დაცვასაც და თქვენც, მერე ჩვენც ზედ მიგვაყოლებდნენ.
ნიკა უკვე ვეღარ აკონტროლებდა თავს და ალბათ ახლა ყველაზე მეტად ის უნდოდა, რომ შუაზე გავეგლიჯეთ სამივე, არც რეზი და არც თომა იყვნენ სხვა მდგომარეობაში.
-ნია წამოდი, ორი წუთით.
ნია უხმოდ დაყვა თომას ნებას და გარეთ გავიდნენ. ნიკა ჩემთნ საოცარი სისწრაფით მოვიდა და ჩემდა გასაკვირად, მთელი ძალით ჩამიხუტა და სახე ჩემს კისერში ჩარგო.
-სალომე ვერ წარმოიდგენ როგორ შემაშინე.
როდესაც გავიაზრე რა ხდებოდა იმ მომენტში, მეც ნიკას მიბაძე და სახე მის კისერში ჩავრგე, მან კი თმაზე დამისვა ხელი და მაკოცა.
-არ მინდოდა, რომ რომელიმე თქვენგანი ჩემს გამო საფრთხეში ყოფილიყო.
-სალო, საყვარელო, დამიჯერე, რომ ასე უფრო გვაგდებ საფრთხეში ყველას, დამიანეს ჩათვლით, არ იცი ახლა ის....
-არა, ნიკა, გაჩუმდი, აღარ გააგრძელო, მან მე წამებში ამომშალა ცხოვრებიდან და დამივიწყა, ახლა არ მითხრა, რომ ჩემს გარეშე ის ძალიან სევდიანია, ნუ გამაცინებ.
-არა, სალომე გეთანხმები, რომ მაგ მიტოვების გამო, ცემაში ამოვხდი სულს, მაგრამ.....
-რა მაგრამ ნიკა?
-არაფერი. მოდი ჩემთან.
-თქვი.
-არა, დაივიწყე.
შეიძლება ნიკას არ ჩავეძიე და უბრალოდ მივეხუტე, მაგრამ სანდროს დავიხმარებდი და დამიანეზე სრულ ინფორმაციას გავიგებდი. იმ საღამოს ყველაფერზე დავილაპარაკეთ და გადავწყვიტეთ, რომ ყველას ერთად გვექმედა, მე კი უარზე ვიყავი თავიდან და ვამბობდი, რომ ჩემს გამო მათ, ყველას საფრთხე დაემუქრებოდა, მაგრამ ჩემი ვერ გავიტანე. ყველა ჩემთნ დარჩა სახლში, მართალია საკმარისი ადგილები არ გვქონდა, მაგრამ მე და ნია ერთად, ეკა და ნიკა ერთად, ხოლო თომა და რეზი ერთად დაწვნენ. აი თომას და რეზის არც ისე კარგად ჰქონდათ საქმე, რადგან ორივემ დივანზე დაიძინა. ყველამ გვიან დავიძინეთ და ამიტომ დიდი ხანი არ დამჭირვებია, იმისათვის, რომ ის კოშმარი თავიდან მენახა. დილით ნიამ გამაღვიძა და მეც ძალიან უცბად წამოვყე თავი და წამოვჯექ საწოლზე.
-სალო, ასე აღარ შეიძლება, ყოველ ღამე, ეს კოშმარები ნორმალური არაა და მითუმეტეს ისიც, რომ დილით ნამტირალევი იღვიძებ.
-ვიცი ნია, ვიცი, მაგრამ რა ვქნა, ფილოგსაც ვუთხარი და ვერ მიშველა, ვერც წამლებმა, რა გავაკეთო? არადა თითქოს რაღაცას მანიშნებს.
-არ ვიცი, ეს ძალიან საშიშია, მაგრამ ჩემი აზრით ჯობია, რომ ბიჭებსაც უთხრა.
-არა, არავითარ შემთვევაში, ისედაც ამდენი სადარდებელი აქვს და ჩემს კოშმარს აღარ დავუმატებ.
-როგორც გინდა.
მე გავემზადე ნიამ კი ძილი განაგრძო. ოხ ეს მძინარაა, მთელი დღე ძინავს და ღმე ღვიძავს, რა ჯიშის ადამიანია ვერ ვხვდები. თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში გავედი, როგორც აღმოჩნდა ჩემს გარდა არავის არ ღვიძავს. მისაღებში გავედი, რადგან მენახა, როგორ ეძინათ რეზისა და თომას. მათ დანახვაზე ძლივს შევიკავე სიცილი, რადგან თვალწინ ასეთი სურათი გადამეშალა: თომას სახეზე რეზის ფეხები, რასაც ქვია აწყვია, ხოლო რეზი თომას ფეხებს ეხუტება და თან კოცნის მათ და თან ტრა*ზე ეფერება. ეჰ ნეტავი ახლა რა ესიმრება რეზის? მე არც კი მინდა ამის ცოდა. სამახსოვროდ მათ ერთი ფოტო გადავუღე, შემდეგ როდესაც ჩემს მეგობრებზე ხარხარს მოვრჩი და თან ყავაც დავლიე, წერილი დავუწერე, რომ ცოტა ხნით გავდიოდი და მე არ დამლოდებოდნენ. კაფისკენ მიმავალმა სანდროს დავურეკე.
-ალოჰა სუპერმენ, სად დაიკარგე?
-რავიცი, მეთქი ნიას ცოტა თავს მოვანატრებთქო.
-კი, კი მოენატრე, ყოველ წამს შენ გახსენებს და მეუბნება, სანამ წავიდოდა, რატომ არ ვუთხარი, რომ მიყვარდაო.
-მართლა?
-კი მართლა, შენ ჭკუა გერმანიაში დაგრჩა? გგონია ნია მაგას იტყოდა?
-კარგი ახლა, ნუ მომიშხამე ხასიათი, რა გინდოდა? შენ ისე უბრალოდ არ დამირეკავდი.
-მჭირდები, სასწრაფოს.
-ნუ რათმაუნდა საყვარელო, მე საჭირო ვარ, ამ ქვეყანაზე.
-ნუ მასხრობ, სერიოზული საქმე მაქვს. მიმსამართს მოგწერ და კაფეში დაგელოდები.
-კარგი.
ჩემი სახლიდან მოშორებით მდებარე კაფეში წავედი, რადგან ბავშვებს არ დავენახე. ყავა და ცეზარი შევუკვეთე და სანდროს დაველოდე, მალევე მოვიდა, დიდხანს არ დაუგვიანია.
-აბა ყვავილო, როგორ ხარ?
-ყველაფერი გაიგეს ბიჭებმა.
-უი მართლა? ძალიან მიკვირს ახლა შენს პანაშვიდზე, რომ არ მოვდივარ.
-ნუ ლაზღანდარაობ ამხელა კაცი. ესეიგი, დამიანეზე ინფორმაცია უნდა მომიძიო.
-რა? გაგიჟდი?
-არა, საერთოდ არა, მინდა, რომ შენი ძალები მოიხმო და მასზე სრული ინფორმაცია მომაწოდო, სად დადის, რას ჭამს და ასე შემდეგ.
-ჯერ მინდა გკითხო, რაში გჭირდება ეს? და მერე მე შენი ძაღლი ან აგენტი კი არ ვარ.
-ვიცი სან, ვიცი და ეს არც მიგულისხმია, მაგრამ ვინმე ისეთი არ იცი ადამიანი არ იცი, რომელიც დამიანეს უთვალთვალებს, მე ფულს გადავიხდი, რამდენიც საჭირო იქნება იმდენს.
-არ ვიცი ყვავილო, მოვძებნი ჩემს სანაცნობოში და დაგირეკავ.
-შენ თუ მაგას იზამ ძეგლს დაგიდგამ ჩემო სუპერმენო.
-აბა რა, ისე აქამდეც უნდა დაგედა მე თუ მკითხავ.
-მორჩი რა, ნიასთან რას შვები, რა მოიფიქრე, როგორ უნდა შეაყვარო თავი?
-დამიჯერე ჩემებურად ვიმოქმედებ და ყველაფერი კარგად იქნება.
-სანდრო მინდა გაგაფრთხილო, რომ მას შეყვარებული ყავს და შეიძლება შენ აღარ უყვარდე და გთხოვ თუ ვერ დაინახავ მის თალებში ცოტა სიყვარულს მაინც, შემპრიდი რომ თავს დაანებებ.
-ყვავილო, ჩემი ხომ გჯერა? მე ის მიყავრს ამდენი წელია და არ დავუშვებ, რომ მას ჩემს გამო პრობლემები შეექმნას და შენ თუ ამიმს არ გჯერა, მაშინ ვერც ნიას ვერ დავაჯერებ.
-მე მჯერა სან შენი. კარგი წავედი, თორემ ბავშვები მალე პოლიციაში განაცხადებენ ჩემი დაკარგვის ამბავს და მერე მართლა მოგიწევს ჩემს დასაფლავებაზე მოსვლა.
-არ ხარ რა შენს მატორზე რა.
-შენ ხომ რას ამბობ დალაგებული ხარ. მპუაჰ. პაკა.
ჰაეროვანი კოცნა გავუგხავნე და კაფიდან გავედი. სახლშიც მალე მივედი და უკვე ყველა გაღვიძლებული დამხვდა.
-სად იყავი, ნუ გადამრიე, ან ტელეფონი სად გაქვს? (თომა)
-მე ნიას დავუტოვე წერილი სააბაზანოში, ვიფიქრე ნახავდა. (მე)
-კი ვნახე. (ნია)
-მერე რატომ არ გვითხარი? (რეზი)
-მარტო მე მითხრა, ჩვენ ვიფიქრეთ, რომ საიდუმლოდ წავიდა. (ეკა)
-აჰა, ესეგი მაგიტომ გვეუბნებოდით ძინას და არ გააღვიძოთო? (ნიკა)
-აჰამ. (ნია)
-აუ რა გიჟები ხართ. (მე)
-თქვენ მეორედ აღარ დამალოთ არაფერი, თორემ არ ვიცი რას გიზამთ. (ნიკა)
-ოკს. (ეკა)
ნიკა ჩემს დაქალს მიუახლოვდა, სხეულზე აიკრა და მონდომებით აკოცა.
-ჩემი პრინცესა.
ძალია, ძალიან ჩუმად უჩურჩულა ნიკამ ეკუშას.
-კარგი ახლა, ეს ღამე არ გეყოთ? (რეზი)
-რა ღამე შე*ემა, რეებს ბჟუტურობ? (ნიკა)
-ააა არა? უი, ისე კი გამიკვირდა საწოლი მთელი, რომ დამხვდა. (რეზი)
-რეზიკო, გამასწარი ახლა აქედან, თორემ შენს სისხლს დაგალევინებ. (ეკა)
-რა იყო, იცი ეს რეებს შვება?
ეს თქვა თომამ და ხელი ნიკასაკენ გაიშვირა, რომსაც ამის გაგონებაზე ისეთ რეაქცია ჰქონდა მე გავიქეცი ლამის სახლიდან.
-აი შენ რა იცი ეს ღამე რეებს შვება? (ნია)
-აბა მიხვდი. (რეზი)
რეზიმ წარბები აუთამაშა.
-არა რა, შენ არ ხარ ნორმალური, ამ ბავშვს ტვინი სულ გამორეცხილი აქვს რაააა. ისე თქვე ვის რას დასცინით, შენ და თომას რანაირ პოზაში გეძინათ იცი? (მე)
-ჰა?
ყველამ ერთხმად იკითხა. მე კი სიცილისაგან უკვე ცუდად ვხდებოდი.
-აი ნახეთ.
ტელეფონს ბლოკი ავხსენი და ფოტო მათ ვაჩვენე. ცოტა ხანში კი სიცილისაგან რეზის და თომას გარდა ყველა ხოხავდა იატაკზე.
-შე*ემა შენი ხელი ჩემს ტრ*აკს რატომ ეფერება ვერ მეტყვი?
თომამ ცალი წარბ აწია და მამის მკვლელი თალებით გახედა რეზის.
-იცი..... მეეეე....
რეზი თან ლაპარაკობდა და თან ნერვულად ისრესდა კისერს.
-იცი, მე სიზმარი ვნახე.....
-აღარ გააგრძელო, მემგონი ყველანი ვხვდებით უკვე. (თომა)
სულ მალე ყველანი ერთად ვიცინოდით, გაჩერება კი მეტად ძნელი გვეჩვენებოდა.
-აბა, ახლა რა ვქნათ? (ნია)
-მე კახას და მაიას ნახვა მინდა, ბოდიში უნდა მოვუხადო. (მე)
-კარგი პატარავ, წამოდი, მე გაგიყვან. (ნიკა)
მე და ნიკამ სახლი დავტოვეთ და ისე მალე მივედით ,,მშობლებთან“ გააზრებაც ვერ მოვასწარი. მართალია, რომ მათ მომატყუეს, მაგრამ ისინი ამას ჩემს დასაცავად აკეთბდნენ, თან როგორც ნიკას მონაყოლიდან დავასკვენი, რომ ლაშა კახას ძალიან ახლო მეგობარი იყო და რა არის გასაკვირი იმაში, რომ შენთს მნიშვნელოვან ადამიანს სიკვიდლის წინ ბოლო თხოვნა შეუსრულო. არც კახას და არც მაიას არ უგრძნობიებია ჩემთის, რომ მათ შვილი არ ვიყავი, ეჭვიც კი არასდროს არ შემიტანია ამაში, ისე მექცეოდნენ როგორც ნიკას, ისევე მსჯიდნენ, ისევე მასაჩუქრებდნენ და იმისაც მჯერა, რომ ამას მხოლოდ ვალდებულების გამო არ აკეთბდნე, მათ მართლა ვუყვარდი. ნიკამ, რომ ეზოსთან მანქანა გააჩერა, ისევ ის ვიგრძენი, რისთვისაც არასდროს არ მიმიქცევია ყურადღება, ეს იყო მშობლიური სურნელი, ჩემი სახლის სურნელი. ძალიან ცოტა დროა ჯერ რაც ამ ადილიდან წამოვედი, მაგრამ არ აქვს მნიშნელობა დროს, მშობლური სახლი და ადგილი მაინც სამუდამოა. სახლში შევედი, დიდი სიმორცხვით, ისე თითო მეზობლის ბავშვი ვყოფილიყავი.
-დედააა, მამააა, სახლში ხართ? (ნიკა)
-კი დედი, აქ ვართ, იპოვეთ სალომე? (მაია)
იმ წამს დედა სამზარეულოდან გამოვიდა და მე, რომ დამნახა გაშეშდა, მაგრამ მხოლოდ გაშეშება არ იყო ცრემლებითაც აევსო თვალები.
-მაია, მე.... ძალია დიდი ბოდიში.... მივხდვდი, რომ.....
ძლივს ვაბამდი სიტყვებს ერთმანეთს და ყვლენაირად ვცდილობდი, რომ ცრემლი არ გადმომსვლოდა. მაგრამ მაიამ სიტყვის დამთავრება არ დამაცადა, ისე მოირბინა ჩმეთან და ძალიან თილად, ისე როგორც მხოლოდ დედას შეუძლია ჩახუტება ისე ჩამეხუტა.
-სალო, მაიას დაძახება როდიდან დაიწყე?
-არ ვიცი უბრალოდ ვიფიქრე....
-შენ რაც იფიქრე ეგ ეგრე არ არის, შენ ჩემი შვილი ხარ, ჩემი პატარა გოგო, სულ, რომ დედიკოს ეხმარება ყველაფერში.
-ბოდიში, იმ სიტყვებისთის, რაც მაშინ გითხარით, გაბრაზებული ვიყავი და თვი ვერ გავაკონტროლე.
ახლა უკვე მეც ავყევი დედას ტირილში და რივე ჩახუტებულები, იატაკზე დავჯექით. თუმცა მე მაინც თავჩახრილი და დასჯილი შვილივით ვიყავი.
-არაუშავს საყვარელო, ჩვენც არასდწორად მოვიქეცით, მაგრამ უნდა გაგვიგო, რადგან შენც როდესაც მშობელი გახდები, მიხვდები რას ნიშნავს შენი შვილის უსაფრთხოება.
ახლა მეც კი ვერ ვიჯერებდი იმას, რომ მაია ჩემი ნამდვილი დედა არ იყო.
-მადლობა, თქვენ არასდროს გიგრძნობინებიათ ის, რომ მე ლაშას შვილი ვიყავი.
-კი, იყავი, მაგრამ ახლა ჩვენი შვილი ხარ, სალო, და ძალიან, ძალიან, გვიყვარხარ მეც და კახასაც.
-მაია რა ხმაურია, ან სად ხარ ამდენ ხანს?
კახა ხმაურზე გამოვიდა სამზარულოდან და მასაც იგივე რეაქცია ჰქონდა რაც დედას, მხოლოდ ცრემლების გარეშე.
-კახა....
-არა მაია, გაჩუმდი, ჩემი შვილი მოვიდა და ხომ უნდა მოვისიყვარულო.
მისმა ამ სიტყვებმა იმდენად გამახარა, ალბათ მეცხრე ცას გავცდი უკვე კარგა ხანია. ასეა თუ ისე მე მაინც მამიკოს პატარა, გათამამებული გოგო ვიყავი და ახლაც ასეთი ვარ, თითქოს არაფერი შეცვლილა და წლები არ გასულა. მანაც საკუთარი შვილივით ჩამიკრა გულში და ცრემლები მომწმინდა.
-შენ მამიკოს გოგო ხარ და ყოველთვის ასე იქნება პატარავ.
-მამა....
ბედნიერების ცრემლები, ეს ყველაზე დიდი გრძნობაა ამქვეყნად, როდესაც ბედნიერებისაგან ტირია და ასე გამოხატავ, რომ უსაზღვროდ ბედნიერი ხარ, მაგრამ გულში კიდევ მაკლდა რაღაც, მაგრა რა? მგობრებიც დამიბრუნდნენ, ძმაც და ოჯახიც, რათქმაუნდა ის წყეული ,,შეყვარებული“ მენატრება, რომელმაც ასევე ზურგი მაქცია, მაგრამ იქნებ მასაც ჰქონდა მიზეზი? იქნებ მსაც ისე ძლიერად ვუყვარვარ, რომ ჩემი უსაფრთხოება ასე აღელვებს? იმას ვერ ვიტან, რომ როდესახ რამე აზრს გამოხატავ, ყოველთვის არის იქ მაგრამ... ეს მაგრამ კი ძალიან ცვლის ყველაფერს და 180 გრადუსით გიტრიალებს სამყაროს. მათ ვახშამზეც დავესწარი, ამ დროს დარეკა სანდრომაც.
-ბოდიში, მნიშვნელოვანი ზარია.
სასწრაფოდ გავედი გარეთ, რადგან არ მინდოდა მათ ცოდნდათ ამ საქმის შესახებ, მართალია უკვე ძალია დავიღლე ამ ტყუილებით, მაგრამ ახლა ასე იყო საჭირო.
-ხო სანდრო.
-ყვავილო.. არ ვიცი როგორ გითხრა....
-სანდრო რა ხდება?
-ყვავილო, მართლა გინდა ამის მოსმენა?
-კი, დაიქიავე მოთვალთვლე?
-ხო და მითხრა, რომ ახლა ის...
-სანდრო... ნუ მაწვალებ....
-მისამართს გამოგიგზავნი და იქ დამხვდი.
სანდრომ სწრაფად გამითიშა და მისამართიც მალე მოვიდა ჩემს ტელეფონზე. ოჯახთან ვთქვი, რომ ბიზნესის საქმე იყო და ხვლამდე უნდა მომესწო გაკეთება და ტაქსი გავაჩერე, რადგან მანქანა აქ არ მყავდა. მძღოლს მისამართი ვუკარნახე, რაზეც კარგი რეაქცია ნამდილად არ ქონია. გამიკვირდა კიდევაც ასეთი რა ადგილიათქო? ბევრი ვიარეთ და ბოლოდ მივაღწიეთ, ერთ ძალიან დიდ შენობასნ, რომელიც უფრო მიტოვებულის და ძველის შთბეჭდილებას ტოვებდა, მანქანიდან გადმოვედი და ნაცნობი სახის ძებნა დავიწყე და ვიპოვე კიდეც.
-სანდრო ეს რა ადგილია?
-ეს ძალიან ცუდი ადგილია სალომე და როგროც აღმოჩნდა შენი ბიჭი აქ მოვიდა.
-რა ადგილია ასეთი, რომ ტელეფონშ ვერ მითხარი?
-აკრძალული ჩხუბებია... წესების გარეშე.... აქედან ცოტა გაყავთ საღ-სალამათი....
-არ არსებობს, საყურებლად იქენება მოსული, ძნელი დასაჯერებელია, რომ მან ვინმეს რამე დაუშავოს.
-არ ვიცი სალო, წამოდი ვნახოთ, გვერდიდან არ მომშორდე, გაიგე?
-სანდრო, თუ დაგავიწყდა შეგახსენებ, რომ ბოქსში საკმაოდ ძლიერი ვარ.
-ეგ ბოქსი აქ არ გამოგადგება და ამ ერთელ მაინც მე მომყევი.
-კარგი ხო.
ბილეთები ვიყიდეთ და ცალკე გამოყოფილ ადგილას დავსხედით, რომელიც საპატოი სტუმრებისთის იყო გაკუთვნილი, მაგრამ ფულმა ყელაფერი გადაწონა, ასე, რომ იქ ყველანირი პრობლემების გარეშე შევედით. ჩვენი კუთვნილი ადგილები დავიკავეთ და ,,სანახამობისთვის“ მოვემზადეთ. და აი ქრება შუქები, რომლებიც მაინცდამაინც ვერ ანათებენ იქურობას, მაშნვე იქუხა დაბრაზმა და გამოვიდა კაცი.
-დღეს ყველანი ვიცილავთ ისეთ სანახაობას, რომელსაც უკევ დიდი ხანია ველით, ჩვენი ორი ჩემპიონი დაუპირისპირდება ერთმანეთს... მაშასადამეეე, მარჯვენა კუთხეშიი უძლეველი და დაუდონდობელი რეიშოოოო, ხოლო მარცხენა კუთხეში, ჩენი არაერთგზის ჩემპიონი და უუუძლიერესი და თვით ეშმაკის განსახიერება აკუმაააა.
-სანდრო, ეს რანაირი სახლებია? ეგეთი არაფერი გამიგია.
-ზედმეტსახლებია ყვავილო, აქ ნამდვილი სახელით არავინ არ ბრძვის.
-ჰომმმ, გასაგებიააა...
ჯერ მარჯვენა კუთხეში გამოჩნდა ნაცნობი სილუეტი, მაგრამ ის არ არის ვინც მე მგონია, ან არ მინდა, რომ იყოს, მაგრამ... ოხ ეს დაწყევლილი მაგრამ. მაგრამ მას მწვანე თალები აქვს, ისეთი, რომ მილიონში გამოვარჩევ. ახლა ამ თვალებში უსაზღვრო სიმკაცრე და დაუნდობლობა ჩანდა, ძლივს ვიცანი, მართალია ყველა მოწაწილეს ან სტუმარს ნიღაბი უნდა კეთებოდა, რადგან შემთვევით პოლიცია, რომ დაადგეს, მარტივად გამოძვრებიან ამ საქმიდან. დამიანესაც ნიღაბი ეკეთა, მაგრამ მისი თვალები, ეს იყო მთავარი, მასში დანდობის და თანაგრძნობის და საერთოდ სიკეთის ნატამალიც კი ვერ ვიპოვე, სხეულში ძალიამ საშინელმა ჟრუანტელმა დამიარა, პირველად შემეშინდა მისი, არადა, ასეთი დამიანეს გარდა ყელანირი წარმოდგენილი მყავდა, მაგრამ არა ასეთი, არა, არა და არა, ნუთუ ეს ჩემი ბრალია? არა ს ყველაფერი ჩემი ბრალი ვერ იქნება. მალე დაიწყო ჩხუბი და არც კი ფიქრობდნენ იმაზე, რომ ერთმანეთშ მეტიდმეი ძალით ურტყამდნენ, ასე ხომ შეიძლება ადამიანი მოკვდეს, ამის შეჩერებას ვერ შევძლებ. რამდენიმე წუთი ასე გრძელდებოდა, მე კი უკვე ვეღარ ვაკონტროლებდი ემოციებს, ცრემლები მომდიოდა და ღრმად ვსუნთქავდი, ჩემი ხელები კი მომუშტული იყო და ამ ,,შესანიშნავ სანახაობას“ არ ვაშორებდი თვალს, ამავდროულად ვფიქრობდი იმაზე, თუ როგორ გადაიქცა ერთ დროს მოსიყვარულე და კეთილი ბიჭი, ასე ბოროტ და დაუნდობელ ადამიანად, ვერ ვიჯერებდი. ფიქრებიდან სანდროს შეხებამ გამომიყვანა.
-სალომე, გინდა წავიდეთ?
-არა, კარგად ვარ.
-სალომე ხელები გაშალე.
მეც მის ნებას დავყევი, თან ორ დაპრგრამებულ მკვლელ ,,მანქანას“ ვუყურებდი დაჰიპნოზებული.
-სალომე....სისხლი მოგდის, რა გჭირს? შენ რა... ტირი?
-სანდრო... თავი დამანებე.
ახლა არ მქონდა დრო, რომ ჩემი ხელებისთის ყურადღბა მიმექცია, იცით ყველაზე მტკივნეულია, რომ ადამინი, რომელიც ისე ძლიერ გიყვარს, რომ მზად ხარ დათმო ის, მისი ბედნიერებისთის და ამით შენც გაიხარო, ამ ადამიანის ისეთ დღეში დანახვა, როგორშიც დამიანეა, ძალიან ცუდია, ახლა მტკივა, გულში დიდმა დანამ გაიელვა, მახსოვს ერთი ფრაგმენტი ღრმა ბავშვობიდან, დაახლოებით 10 წლის ვიყავი, ნიკას და ჩემი მეგობრები ერთად ვთმაშობდით და მე ყველაზე ადრე წამოვედი, რადგან მეძინებოდა, თითქმის ჩაძინებული ვიყავი, როდესაც რაღაც ხმა გავიგონე და ვიგრძენი გვერით ვიღაც მომიწვა და თმაზე მეფერებოდა და თან ჩურჩულებდა: ,,შენთნ ვიქნებუ მუდამ, მაშინაც კი როდესაც გეგონება, რომ მარტო ხარ, გპირდები პატარა ქალბატონო“, მაშინ მახოსვს თვალები გავახილე და ის მწვანე თლები დავინახე, მოლვარე და მნათობი, რომლებიც მე მიმზირდნენ, რომლშიც სევდა არ იყო და რომელსაც ბავშვურობა და უცოდველობა ამშვნებდა, დილით, რომ გავიღვიძე, მეგოა დამისეზრმა და დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ ეს მოგონება სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემს გულშიც და გონებშიც, ახლა ეს თვალები სულ სხვა იყო, თითოს სხვა ადამიანი ყო ამ პატარა და მხიარული ბიჭის მაგივრად და ყველაზე მეტად ეს მისერავდა და მტკენდა სულსაც და გულსაც. ვხედავდი დამიანემ, როგორ დააგდო მეორე ბიჭი და მთელი გამეტებით ურტყამდა, არა ეს ჩემი ბიჭი არ არის ეს სულ სხვაა, დემონია რომელიც მასში შეიჭრა. მოულოდნელად ჩემმა სიტყვებმა ჩმეს გოენაბს გაასწრო დამთლი ძალით ვიყვირე.
-დამიანე არა....
წამით შემომხედა, შემიძლია დავიფიცო, რომ ისევ ბავშვური თვალებით შემომხედა და გაოგნებაც ეტყობოდა, მეორემ დრო იხელთა და ახლა დამიანე დააგდო და ახლა ის უტყამდა, მაგრამ დამიანემ მაინც აჯობა, გნაგრძო და დაამთავრა კიდევაც დაწყებული სამქე. გამარჯვებულად კი რათმაუნდა ის დასახელდა. მე ცრემლებიანი სახით გარეთ გამოვედი, სუფთ ჰაერი ნამდვილად მესიამოვნა და ცოტა გამოვფხიზლდი კიდევაც, ცოტა გვერძე გავდექი და მხოლოდ ახლა ვიგრძენი, რომ მე ისევ მომუშტული მქონდა ხელები, გავშალე და რას ვხედავ, ჩემი ფრჩხილების ნაკვალევი მკაფიოდ ემჩნევა კანს და სისხლსაც კი მოუსწრია გადმოსვლა, რა მემართება? ასეთი რამ არასდროს არ გამიკეთებია, თნ ისე მომდიოდა ცრემლები, რომ არც კი ვტიროდი, მაგრამ ყვეკანირ ტკივილს გულის ტკივლი მაინც ფარავდა. იქვე ჩავიკეცე და ამ დროს გიჟვით გამოვარდა სანდროც.
-სალომე, ადექი, წავიდეთ.
-.....
-სალომე, ყვავილო, ხმა გამეცი გთხოვ.
-სან.... ის ასეთი.... ასეთი არასდროს ყოფილა, ამდენი სიბოროტე მის თვალებში არასდროს არ მინახავს.
-ვიცი გტკივა, მაგრამ ახლა უნდა წავიდეთ.
-კარგი.
მან ამაყენა და მასზე დაყრდნობლი მივუყვებოდით სანდროს მანქნისაკენ მიმავალ გზას, როდესაც ნაცნობი ხმა მომესმა.
-სალომე... მოიცადე....
-რა გინდა გაქრი აქედან. (სანდრო)
-შენ საერთოდ ვინ ჩემი ფეხები ხარ? სალომე მომისმინე.
-მას შენთნ საერთო აღარაფერი აქვს.
-შენ არავინ გეითება, მე სალომეს ველაპარაკები.
-რა გინდა დამიანე? რა გინდა, მითხარი, ხომ მოიგე ხოდა გილოცავ. (მე)
-არაფერში მჭირდება ეს მოგება, სალომე ერთ წუთით მომისმინე.
-გაა*ვი რა აქედან. (სანდრო)
-შენ რაღა გინდა ჰა? საერთოდ ვინ ხარ? ამის დე*აც, ფუ ამის... არ მინდა შემომაკვდე და გირჩევნია, წინ ნუ მეღობები.
დამინე საყელოში წვდა სანდროს.
-გაჩერდით, ახლავე.
-სალომე მომისმინე.
-მოიცადე სან, არ გინდა..... გისმენ.
-ეს ყველაფერი შენ არ უნდა გენახა.
-კარგი? მართლა? რა გულწრფელი ხარ, კი გეთნხმები შენზე ტყუილად დავკარგე ენერგია
-ყველაფერი ისე მარტივად არაა, როგორც გგონია.
-მართალი ხარ, არ არის, მე შენი ბავშვური და მხიარული თვალები მაქხსოვს, მე ის ბიჭი მახსვოს, რომელიც მუდამ მიღიმოდა და მეუბნებოდა, რომ სიგიჟემდე და უსასრულობამდე ვუყვარვარ და არა ეს დემონი, რომელიც მხოლოდ სხვების დაშავებისთვისაა შექმნილი...
-ის ბიჭი ისევ აქ არის, მაგრამ არ შეუძლია გამოსვლა.
-იცი, როგორ მინდა ამის მჯეროდეს? რომ არ შეცვლილხარ და ისევ ის იყო, მაგრამ არა, ვერ ვიჯერებ. კარგად დამიანე.
-სალომე... შენ არ იცი.....
-ბედნიერებას გისურვებ.
მანქანაში ჩავჯექი და ბოლო ძალებს ვიკრებდი, რომ აქვე არ დამეკარგა გონება.
ავოტრი:
-მე შენს გარეშე ბედნიერი არ ვარ.
ძალიან, ძალიან ჩუმად ჩაილაპარაკა დამიანემ.
-ამის დე*აც, ამის დე*ც, რად იქეცი გელაშვილო...
ამას ღრიალებდა და თან ძლიერად დაარტყა ფეხი რამდენჯერმე თავის მანქანას.
სალომე:
მალე მივედით სახლში, ამჯერად უკვე ჩემს სახლში, საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ ბავშვები იქ არ დაგვხვდნენ.
-სალომე, ასე არ შეძლება, თავს რამეს მოუწევ.
-ნუ ნერვულობ, ჩემს თავს მივხედავ, დიდი გოგო ვარ უკვე.
ვეცადე ცოტა გავმციარებულიყავი, მაგრამ ამაოდ.
-ეს სერიოზულია, არც მე მახსოვხარ ასეთი.
-იმიტომ, რომ შევიცვალე.
-რატომ?
-ტყუილის გამო... ტყუილის გამო.. გასაგებია?
იმხელაზე ვიყვირე მე თვითონ შემეშინდა.
-ძლიერი ხარ ყვავილო, ყველაზე ძლიერი, ჩემზე ძლიერიც კი.
-ძლიერი კი არა ყველაზე სუსტი ვარ, სხვისთვის ამდენი ყურადღბის მიქეცვა არ ღირს.
-მაგრამ დამიანე სხვა არ არის. მართალია ახლა ყველაზე მეტად მისი მოკვლა მინდა, მაგრამ შენ ის გიყვარს და მასაც უყვარხარ.
-მე შეიძლება, მაგრამ მას არ ვუყვარვარ.
-სალო, მომისმინე, ბიჭი ტყუილად ახსნას არასდრო იწყებს მისი ქმედებების, თან მითმეტეს გოგოს წინაშე.
-თუ ვუყვარვარ, რატომ არ მოდის ჩემთნ და რატომ არ რჩება?
-მე როგორც ნიკასგან გავიგე, მისი საყვარელი ადამიანები მოკლეს, ხომ ასეა?
-კი...
-თუ იცი ამას ახსნა რატო გჭირდება? თუ გგონიათ გოგონებს, რომ ბიჭები ნაკლებად ნერვულობენ ძალიან ცდებით, პირიქით, ჩენ თუ ნამდვილად გვიყვარს, მას ყველაფრის ფასად დავიცავთ და ხშირად გვინდება კაცის დახრჩობა იმისათვის, რომ მის საყვარელ ქალს შეეხო.
-რა ფილოსოგოსივით მელაპარაკები?
-არ ვარ თუ?...
-კარგი წამოდი დაიძინე, დღეს აქ რჩები, გვიანია უკვე.
-კარგი აზრია.
მას ოთახი გავუმზადე. ნიკას, მივწერე, რომ არ ენერვიულა და ძილის მაგივრად ღამესთან ერთად, როგორც ყველაზე მესაიდუმლესთან, მთვარესთან ერთდ გადავეშვი ჩემს ყველაზე ღრმა ფიქრებსა და ოცნებებში. მხოლოდ დამიანე იყო გონებაში. აღარ მინდოდა ამ სიტუაციაში ყოფნა, ნეტავ ყევლაფერი ერთი დიდი სიზმარი იყოს, მაგრამ თუ სიზმარია რატომ ვერ ვიღვიძებ? სიზმარი აშკარად არაა. როგორ მინდა ახლა უკვალოდ გავქრე და ცოტა ხნით ყველაფერი დავივიწყო. ამ ფიქრებში ჩამეძინა....



შემდეგი თავიი, ველოდები შეფასებებს, იმედია, რომ საინტერესოა და სასიამოვნო წასაკითხია. მადლობა ვინც კითხულობთ და მიფასებთ.