-ლიზაა შეიძლება შემოვიდე?კარზე დააკაკუნა ზურამ და ოდნავ შეაღო.
- კი კი შემოდი, აი მზად ვარ უკვე, ინვესტორები სად არიან? იმედია ჩემს ლოდინიში არ გადაიფიქრეს ხელშეკრულების გაუქმება, თან ზურას ელაპარაკებოდა და თან პარალელურად თავის თავს ათვალიერებდა სარკეში კმაყოფილებით აღვსილი სახით.
- ეგრე მიყურებ ლიზიკო. სიცილით უთხრა ზურამ, ისეე გავართე, მგონი უფრო გრძელვადიანი კონტრაქტიც, რომ შევთავაზოთ მზად იქნებიან ხელი დაუფიქრებლად მოაწერონო, ესეც, რომ არა შენნაირ ანგელოზ გოგოს, რომ დაინახავს მეჭვება უარზე იყო ბატონი ალექსანდრე. სიცილით უთხრა და ლოყაზე მოეფერა, მერე კი პატარა ბავშვივით თითი ცხვირზე ჩამოკრა.
-არა რაა, შენ როდის უნდა დასერიოზულდე არ ვიცი, სალომაც კი ვერ გიშველა, კაცი მამა უნდა გახდე და ისევ 17 წლის ბიჭივით იქცევი.წამოდი ეხლა დროზე გავიდეთ თორემ მეც კი ვეღარ დავითანხმებ ბატონ ალექსანდრეს, სიცილით უთხრა ლიზიმ ტელეფონი შარვლის უკანა ჯიბეში მოითვსა და ფოტოაპარატის ჩანთაც მხარზე გადაიკიდა და ხელკავი გამოდი. როგორც ყოველთვის ლიზას ეხლაც ძალიან სადად და ლამაზად ეცვა, ვერადა ვერ მიეჩვიია რომ ამხელა ბიზნესმენი ქალია და ცოტა კლასიკურად მაინც ჩაიცვას, ყოველთვის იძახის სადაც საჭიროა იქ ჩავიცვამ ეგრეო. შავი მაღალწელიანი ბოიფრენდის შარვალი ეცვა, თეთრი კაპიშონიანი ტოპი, სახეზეე ძალიან სადა მაკიჟი წითლი ოლსთრები და თმა ჩვეულებისამებრ კოსად შეკრული. რაქნას არ უყვარს ეს ზედმეტი გადაპრანჭვები კაბები და ამბები. ეგენი მხოლოდ განსაკუთრებ საღამოებზეო სულ ესე იძახდა. ალბათ მართალიც იყო ესეთი შემთხვევების დროს იმდენად გამორჩეული და ლაამაზი იყო, რომ სადაც არ უნდა ყოფილიყო ყველა მანდილოსან ჩრდილავდა. ახლაც ყველაფრისდამიუხედავად ისე ლამაზად გამოიყურებოდა, როგორც იტყვიან თავისებურად ლამაზი იყო.
-ლიზა შენ რა მართლა ასე მოდიხარ შეხვედრაზე?
- კი ზურა რაიყო, დავიჯერო ასე ცუდად გამოვიყურები?
-არა ლიზ როგორ გეკადრება უბრალოდ მეგონა პირველ შეხვედრაზე მაინ ჩიცვამდი იმ კაცთან ცოტა კლასიკურად.სიცილით უთხრა ზურამ. თანაც ხომ გაგაფრთილე ისეთი ბიჭია გაგიიჟდები თქო შეიცლება ცოლადაც გაყვეე და დღესვე გაფორმოთ საქორწილო კონტრაქტი. გაეხუმრა ზურა დააა თმებზე წაეთამაშა და გულზე მიიხუტა.
-რავქნა ზურიკო საყვარელოოო ქორწილის პირველი ღამეც ხო არ შევთავაზო?ლიზაც აყვა ხუმრობაში, წარმოიდგინე ჩვენს რომელიმე საუკეთესო ოთახში, ვარდებით მოფენილი ოთახი, სახის მიმიკებით და ხელებით აუხსნა ვითარება რომელი წარმოიდგინა
- არააა საყვარელო საქმეე კი მოითხოსვ მსხვერპლას მაგრამ, მაგდენიც არ გვინდა, რომ უსიყვარულოდ გავმართოთ სექსი ფართები. ესე სიცილ სიცილით მიუყვებოდენ ჰოლ უეცრად რომ მათკენ მომავალი სალო და უცხო ბიჭი დაინახეს.
-ზურა გახედე ერთი ჩემს საქორწილო ღამეეების რომ გეგმავ შენი ცოლი უცხო ბიჭთნ ერთდ დასეირნობს და თან აშკარად დიდიხნის ნაცნობებივით ლაპარკობენ.ეცადა რომ ეწვიანობის თემა ჩაეგდო, მაგრამ ამაოდ არ გამოუვიდა ძალიან კარგად იცოდა ზურამ, რომ ის მათი კოტეჯების ხშირი სტუმარიდან ერთ-ერთი იყო.
- ეჰ ლიზაჩკა როდის მოიშლი ეგეთებს? ხომ იცი, რომ არ ვეჭვიანობ დაა მეჭვრება რომც მქონდეს მაგის საბაბი ჩემმა ცოლმა აი იმ მუცლით ხელით მიუთითა სალოს საყვარლად გამობერილი მუცლისკენ, ვინმესთან რამე მოინდომოს. სიცილით უთხრა. ესეც რომ არაა დამიჯერე ჩემი შვილის შეწუხების უფლებას არავის მისცემს.ყურში ჩასჩურჩულა და ლიზას რეაქციას დაელოდა თან უკვე ეცინებოდა ლიზას სახეს რომ შეხედა
- შე გარყვნილოო ასეთი ბინძური აზრები როგორ გაწუხებს რააა, შენ და შენი ცოლი ერთნაირები ხართ, კაცი ვერ გაეჭვიანებთ ერთმანეთზეე აქეთ მიწყებთ კაიფს რაა. ორი ერთნაირი გველი.ბოლო სიტყვები ჩუმად თავისთვის ჩაილაპარაკა.
- ქალბატონო ელისაბედ მესმის რასაც ბურტყუნებთ და აი ახლა, ეს ბიჭი არ მოდიოდეს შენ რას გიზავდი ნახავდი.
- მე სულაც არ მიშის ხელს ეს ბიჭი, სიცილით უთხრა და ერთი მწარედ უბრწკინა.ზურამ რეაგირება ვეღეღარ მოასწრო მხოლოდ სახე დაამანჭა ნიშნად იმისა, რომ საშინლად ეტკინა. მტრისას ვისაც ლიზი უბრწკენდა.
- გაგცემ შენ ამაზე პასუხს, ამხელაა ბიზნესმენს ქალს ამ ბიჭის თვალწინ არ შეგარცხვენ ახლა, გადაჩურჩულა ზურამ.
- გამარჯობათ გვრიტებო რას დადიხართ აბა. სიცილით მიესალმა სალომე და ჯერ ზურა შემდეგ ლიზა გადაკოცნა.სიტყვა გვრიტების გაგებაზე უცნობს ძარღვები ისე დაებერა ცოტაც დაა დასკდებოდა.
-სალოო რას დადიხარ შენ ხომ გითხრა შენმა უფროსმა დღეს დაისვენეო, სიცილით უთხრა ცოლს და მუცელზე მოეფერაა.
-კიი როგორ არააა მითხრა ბატონო ზურა ჩემმა უფროსმა მაგრამ, ვიფიქრე თავს მოვაწონებთქო, სულ კი არ გვაქვს თანამშრომლებს ეს ფუფუნება რომ ახლად ჩამოსული უფროსის თვალში შრომისმოყვარე თანამშრომლები გამოვჩდეთ.ეცადა სერიოზული სახე მიეღო და ისე ეთქვა.
-ასე არ არის ქალბატონო ლიზააა და ბატონო ზურა სრულიად სერიოზული სახით კითხა სალომ, არა და მთელი ამ დრის მაინძლზე მაიმუნობდნენ, არასდროს არ უყურებდენ და ექცეოდნენ ერთმანეთს ისე როგორც უფროსი და თანამშრომელი, ერთმანეთში უბრალო ესე კლიჩკებად ჰქონდათ გახდილი ქალბატონო, უფროსითი, მიმართვები.ლიზა მთლი ამ დროი მანძილზე გახევებული იდგა დაა ,,უცნობს" მაგრამ ამავდროს ყველაზე ,,ნაცნობის" თვალებს უყურებდა, სრულებით მოწყდა რეალურ სამყაროს და სადღა ც გადაინაცვლა და რაიყო ეს ეს იყო წარსულიი რვაწლი წინ, არც გაჭირვებია ამ თლების ცნობა და არც ბევრი არ უფიქრია ის იყო თუ არაა, მიუხედავად იმისა რომ დემეტრეც საკმაოდ შეცვლილი იყო, იცნოო, გულმა იცნოო და აარაა გონებამ რომელიც სულ სხვა დემეტრეს ინახავდა თვალებმა იცნო, თვალები რომელიც წლებმაააც კი ვერ შეცვალა, მთელმა მისმა სხეულმა იცნოო რომელმაც დანახვისთნავე რეაგირება მოახდინა, სრული გარდატეხვა ხდებოდა ეხლა ლიზას გონებასა და გრძნობებში. ლიზას გონებას სურდა დაემალა ის მოზღვავებული ემოციები რომელსაც ეხლა გრძნობდა, გულს კი უნდოდა რომ ყველაფერი ეთქვა, წყლის ნაკადივით ამეხეთქაა და ყველა ემოცისსგან განთავისუფლებულიყო. სურდა, რომ ერთდროულად განცდილი ტკივილი და სიხარული გამოეხატა, გონებას სურდა, რომ ვერ ეცნო ჯაყელს ლიზაა, მაგრამ გულიიი კიიი შიგნიდან გამაყრუებლად ღრიალებდა გთხოვ მიცნოსსს მიხვდეს, რომ მე ვარ, გულის და გონების ბრძოლაში მაინც გონებამ გაიმარჯვა ნამდვილ ლიზას სურდა, რომმ დემეტრეს ჩახუტებოდა, მისი სურნელი ეგრძნო და წლების ნაგროვები ემოციაა გამოემჟღვებინა, მაგრამ სწორედ ამ წლების განმავლობაში შექმნილმა ლიზამ აჯობა დაა თავი ისე დაიჭირა თითქოს და მართლაც სრულიად უცნობის გვერდით იდგა.
დემმეტრესთან იცით რახდებოდააა? უარესიი დემეტრესთან ცალმხრივი ბრძოლა იყო გაჩაღბული მისი გულიც და გონებაც ერთს ნატრობა, ნეტავ ჩემი ლიზიკო თუ მიცნობს ნეტავ თუუ იგრძნობს რომ მე ვარ, ღმერთს ევედრებოდა რომ ლიზას ეცნო მცირედი ნიშანი მიეცა მისთვის, რომ იცნო დააა ისს ეხლავე ჩაკიდებდა ხელს და წაიყვანდა, მცხოლოდ მცირე ნიშანს ითხოვდა, რომ ტემეტრეს ძალა ეგრძნო და შემატებოდა ამის გასაკეთებლად მაგრამ სულ ტყუილად, ლიზას გონება მოახერხა გამარჯვება და თავი ისე ეჭირა როგორც ყველა რიგით მისი კოტეჯის კლიენტის გაცნობისას დაიჭერდაა.
-უიი სულ დამავიწყდა დემეტრე აქ რატოც მოვიყვანე ისე გავერთ საუბარში.გადამავიწყდა, რომ გამეცნო თქვენთვის ერთმანეთი. სალომ დაიწყო ისევ ლაპარაკი.
-ჩემთვის არ გითქვამ სალომე, რომ თქვენი უფროსის გაცნობას აპირებდი.ეცადა რაც შეიძლება მშვიდად ეთქვა დემეტრესთვის და ნერვიულობა დაეფარა, მაგრამ აშკარად არ გამოდიოდა იმდენად დაძაბული იყო მისი ხმის ტემბრი.
-ლიზას ძალიან ესიამოვნა ეს ფაქტი მიხვდა, რომ ჯაყელმა იცნო, მის ქვეცნობიერს დიდი ზეიმი ქონდა ქონდა გამართული, დემეტრეს ამ ქცევის გამო. სარკაზმით ჩაიცინა ლიზამ და მომლოდინედ დაელოდო როდის გააცნობდა სალო ლიზას და დემეტრეს ერთმანეთს, რომ კიდევ ერთხელ ეგემა ლიზას დემეტრეს მარცხი როდესაც მათი ხელები სალამის ნიშნად ერთმანეთში შეეხებოდენ.
- და რომ მეთქვა ჩვენი უფროსი უნდა გაგეცნო თქო მეჭვება წამომყოლოდი სიცილით უთხრა დემეტრეს სალომ, ტელეფონზე საოცარი დიალოგი გქონდათ, არ ვიცი როგორ დაითანხმე ლიზა, რომ კოტეჯი გექირავა და რახან ეს მოახერხე ვიფიქრე ერთმანეთი უფრო ახლოდან უნდა გაგეცნოთ ჩამოურაკრაკა უცაბდ ყველაფერი.
-ასე რომ, დემეტრე გაიცანი ეს ლიზააა, აი ამ კოტეჯების იმ სასტუმროს და კიდევ მრავალი ასეთი ადგილის ხელით უჩვენა იქვე მდგარ კოტეჯებზე დაა სატუმროზე, ჩვენი ბიზნესმენი ქალი ლიზა ლომიძე, ქალი რომლის დათნხმებაც მოახერხე დაა ყველასთვის დახურული კოტეჯები და სასტუმრო რომელიც მხოლო მის განკარგულებაში უნდა ყოფიყო მისი აქ ყოფნის დრო პატივად თქვენც გერგოთ.
- ლიზაა ეს კი დემეტრეა, ჩვენი ძალიან ხშირი სტუმარი თავის ძმაკაცებითურთ, დემეტრე ჯაყელი ბიჭი რომელმაც არვიც როგრო მაგრამ დაგითნხმა კოტეჯის ქირაობაზე.
ერთმანეთს ესე გაცნო სალომ ლიზა და დემეტრე, მაგრამ განა კი ჭირდებოდათ ამ ორს ვინმეს გაცნობა ისინი ხომ ერთმანეთს საოცრად იცნობდენ ისინი ხომ ერთმანეთისთვის იყვნენ როგროც თევზი და წყალი ერთმმანეთისთვის არც ლიზას შეძლო დემეტრეს გარეშე და არც დემეტრესს ლიზას გარეშ. მთელი რვა წელი მათ სამყაროსგან იზოლირებულად იცხოვრეს, ტრიალებდენ იმ დროში როდესაც ერთად იყვნენ და ერთმანთის ბედნიერებით ტკბებოდენ, ჭირდებოდათ განა მათ ვინმესგან ერთმანეთის გაცნობა? იქნებ და კი, მათ შორის ხომ რვა წლის წინ მოკვვდა ნდობაა, ნდომბა მოკლაა ერთგულება, ერთგულებამ პატივისცემა, პატივისცემან ურთიერთგაგება,და ამ ყველაფერმა ერთად მათშორის სიყვარული. ეხლა კი მითხარით განა კი შეგვიძლია ადამიანზე ვთქვათ რომ ვიცნობთ, თუ მას არ ვენდობით და არ ვიცით რადროს რაზეა წამსვლელი, განა კი შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ვიცნობთ იმ ადამიანის ვიცი არ გვეჯერაა დააა სხვისგან მასზე ნათქვამ ყველა სიტყვას ვიჯერებთ და არ ვაცდით საყვარელ ადამიანს, რომ მისგანაც მოვისმინოთ პასუხი განა ამდენს არ იმსახურებენ ისინი? არა უბრალოდ იმდენად გვებინდება გონება და იმდენად გვიპყრობს ბრაზი, რომ ყველაფერი გვავიწყდება ეს კი იმის ნიშანია, რომ ჩანს საკმარისად არ ვიცნობთ ამ ადამიანს.
- გამარჯობა ბატონო დემეტრე, სასიამოვნოა თქვენი გაცნობაა, ღიმილით გაუწოდა ხელი გაცნობის ნიშნად, ლიზას სახეზე არანაირი ემოციები არ იკითხებოდა, ჩეულებრივ გაეცნო ისე როგორც ყველა რიგით მის სტუმარს შეიძლებოდა გაცნობოდ.
აიი რა ისწავლა, იმ რვა წლის მანძილზე, ემოციების კონტროლი და მათი ღრმად და მჭირდოდ შეფუთა ისე, რომ ვერავის შეემჩნია მაგრამ სინამდვილეში ყოველი ეს მომენტი სიცოცხლის ფასად უჯდებოდა მის შინაგან სამყაროში ისეთი ბრძოლა იყო, ყველა ტყვია ზუსტად მიზანში ხვდებოდა, ვინიცის რამდენჯერ მოკვდა და დაეცაა ამ დროის მანძილზე.
- სასიამოვნოა ქალბატონო ლიზა, ნაძალადებად გაუღიმა დემეტრემ, ყველაფრის მიუხედავად დემეტრე ეცადა ბოლოჯერ გაბრძოლებულიყო, იქნებდა დაენახა პატარა იმედის ნაპერწკალი ლიზასგან ,
- ქალბატონო ლიზა ძალიან მეცნობით ვფიქრობ, რომ სადღაც აუცილებლად უნდა შევხვედროდით ერთმანეთს წარსულში?
- ლიზა მიუხვდა ჩანაფიქრს დემეტრეს, ის ხომ ნამდვილად კარგად იცნობდა მის დემეტრეს. მის ყველა ჩანაფიქრს ის ხომ მის თვალებში კითულობდა, ამდენი წლის შემდეგაც კი, მაგრამ დემეტრემ კვლავაც ვერ შეძლო ლიზას თვალებში დაენახა ის რასაც რეალურად გრძნობდა და ფიქრობა იმ წასამ.
და გულში თავისთვის გაიფიქრა, არ გამოგივა ბატონო დემეტრე ასე მარტივად ლიზა ლომიძის გატეხვა.
- მეჭვება ბატონო დემეტეტრე მე და შენ რამე გვქონდეს საერო, ან კიდევ ოდესმე ერთმანეთი გვენახოს, მე საქართელოში წლებია არ ვიმყოფბი სკოლის დასრულებისთანავე ამერიკაში გავემგზავრე, რატომღაც არამგონია თქვენ ჩემს საანახავად ამერიკაში ჩამოსულიყავით ან კიდე რომელიმე ამერიკული ჟურნალები გეკითხათ, რომ ჩემზე გაგეგოთ. რაც შხეებ სკოლის წლებს იქ ვერსად ვერ გპოულობთ საკმაოდ კარგი მეხსიერება მაქვს, ჩანს სხვაში აგერიეთ, მთელი სარკაზმი ჩააქსოვა ამ სიტყვებში დაა გამყინავი ხმით მივიდა დემეტრემდე ეს სიტყვები ვერ იჯერებდა ან არ უნდოდა დაეჯერებინა რომ მისმა ლიზიკომ ვერ იცნო, მერე რა, რომ მთელი რვაწელი იყო გასული გულის სიღრმეში სჯეროდა, რომ სადაც არ უნდა ყოფილიყო მისი ლიზიკო ისევ ისე თავდავიწყებით ეყვვარებოდა როგროც მაშინ 8 წლის წინ, როგორ შეიძლებოდა მათ დაევიწყებინათ ის სიყვარული რომელზეც წლების შემდეგ მთელი ქალაქი ისევ ლაპარკობდა. ისე გაიგებდით ხმებს მათ სიყვარულზე , ჯაყელი და ლომიძე რომ წყვილი იყო ისეთი არავინაა დღესაც კი, ჯაყელს და ლომიძეს რომ უყვარდათ ისე არცეთ წყვილს და კიდევ უამრავი მსგავსი რამ ისმოდა მათზე.
- გეტყობა კი როგორი კარგი მახოსვრობაც გაქვს, სიმწრით ჩაილაპარაკა, ჩაიცინა და ერთიც შეიკურთხა.
- მაპატიეთ ბატონო დემეტრე მე მითხარით რამე? ვერ გავიგე, გიჟდებოდა ნუცა ისე მოწონდა დემეტრეს ეს უსურობა და თან ტკიოდა დემეტრეს ტკივილიც ტკიოდა, ასეა როცა გიყვარს მერე ორმაგად გტკივა.
- ამ, არა არაფერი უბრალო მაპატიეთ ქალბატონო ლიზა ნამდვილად სხვაში ამერიეთ , ერთ ჩემს ძველ ნაცნობში და ამიტომაც მეცნობიდით, ალბათ რაღაცნაირად მიგამგვანეთ მაგრამ ის ნამდვილად არ ხართ.
-ნაცნობში ? თვისთავს დაუსვა შეკითხვა და გაეციან დემეტრეს ამ პასუხზე. კარგით ბატონო დემტერე რახან ის ნაცნობი მე არ ვარ თქვენისნებართვით დაგტოვებთ, ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს, ასე დასაკარგი დრო ნამდვილად არ გამაჩნია, იმედია შეხვდებით კიდევ. გაუღიმა თავი დაუკრა და იქაურობას გაეცალა. სალომე და ზურაც უკან მიყვნენ დემეტრე კიი იქ დარჩა.
- არა ლიზაა განახებ როგორ უნდა ჩემი დავიწყება, გამიხსენებ აუცილებლად, ესეგი ჩემი ნაცნობი ლიზა არ ხარ მართლიხარ ჩემი ნაცნობი ლიზა არა ჩემი ყველაფერი ხარ, ქალბატონო ლიზა ჩემი ყველაფერი.თავისთვის ჩილაპარაკა დემტრემ, სახეზე ნერვიულად ისვამდა ხელს და მანამ უყურებდა ლიზას სილუეტს სანამ ჰოლის ბოლოშ არ გაუჩნარდა მერე კი კოტეჯისკენ აიღო გეზი.
- გოგო შენ სულ მთლად გაგიჟდი როგორ გაბედი მაგ ტიპის კოტეჯში შემოშვება მითუმეტეს როცა ლიზაა ჩამოვიდაა, როგორ არ იცოდი რომ ეგ ის დემეტრე იყო სულ მთლად გაგიჟდი
-მერავიციდოი ზურა რატომ მეჩხუბები მე მხოლოდ ისტორია ვიცოდი და ვინ იყო ის ბიჭი საიდან უნდ მცოდნოდა.და ვერ ხედავ ღმერთს მაგათი ერთად ყოფნა სწადია აცადე რა გაგეკთოს თავის საქმე, თან ხო ხედავ ლიზამ ვერც იცნო მემგონი.ძალიან კარგი იქნება თ ყველაფერს თავიდან დაიწყებენ მეჭვება ლიზას სხვა შეუყვარდეს მითმეტეს ახლა, როდესაც კიდევ ერთხელ შეხვდა.
- გაგიჟდი რა ვერ იცნო, დაინახა თუ არა იმ წამსვე ფერი შეეცვალა, კიდევ კარგი დროზე მოტვინა და თავი არ გაიყიდა. უნდა გააქრო ეგ ბიჭი აქედან ძაან კი გაგვიჭირდება აშკარა იყო რომ დეემეტრემაც იცნო ლიზაა.
-კარგი გაჩუმდი გაიგონება ნუღარ ვჩურჩულებთ დაახლობით ორი მეტრი იყო მანძლი ლიზასა და წყვილს შორის. უეცრად ლიზას ხმა რომ გაიგონეს
- ყველაფერი მესმის და არაა ჩურჩლი საჭირო, მეც ვიცანი სანამ სახელსდაგვარს იტყოდით და მანაც მიცნო აწიი გითხარით თვალები არ იცვლებათქო, ნუ ნერვიულობთ ჩემთავს არ გავყიდი მაგრამ ჯაყელი კი მალევე გაყიდის თავის თავს სიცილით ჩაილაპარაკა და გზა განაგრძო.მიკვირს რომ წეღანვე არ გაიყიდა თავისთვის ჩალაპარაკა ბოლო სიტყვები.

მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ ჩემს ისტორიას, ძალიან გთხოვთ დააფიქსირეთ თქვენი აზრი ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. იმედია მოგწონთ შემდეგ თავსაც ძალიან მალე დავდებ.