სიკვდილთან შეგებების საზეიმო ჰანგები
შეიფრთხიალა ჩიტმა გუბეში და სველი ფრთებით დამძიმებულმა მიწის სიახლოვეს გააპო ჰაერი ფრენით. თვალი გაადევნა მიამ, ვიდრე ერთმანეთისგან ჩრდილმიმდგარ ფოთლებში არ ჩაიკარგა. მუქი იყო დედამიწაზე შავად მოფენილი ხეთა ჩრდილი და იქ მია იწვა, ფიქრების ლივლივში უგონოდ გართული. ფიქრები ფლეთდნენ, როგორც სვავები ანაწევრებენ ნაკუწ-ნაკუწ უსიცოცხლო, მყრალ და გულგრილად მიტოვებულ ლეშებს. და თუ გარშემო აღარავინ გყავს, ლეში ხარ მორიგი. განკურნება იესოს შეხებაშია. სულ პაწაწინა ჰუმანური აქტი მიას ცხოვრებაში საკმარისი იქნება, რომ მოულოდნელად თავსდამტყდარ მელანქოლიას დაეხსნას, თვალი გაუსწოროს უსიამოვნო ყოფას და ბედნიერება-გასინჯულმა შეუტიოს ყველა წინაღობას, რათა კვლავ დასველდეს ნაზი ემოციებისგან. ბედნიერება - ეს განჟღენთვაა, აუარება წყლის მოვარდნა მთელ ორგანიზმში. მერე სარეცხივით უნდა გაიწურო, გათავისუფლდე სისველისგან, რომ ბოლომდე შეირგო იგი, რომელიც არსაიდან გაჩენილ ძვირფას საჩუქარს უფრო ჰგავს, ვიდრე დამსახურებულ ჯილდოს ქრისტიანული სიკეთისთვის ანდა სხვა სისულელისთვის. მია ჩრდილიდან, სამყაროს შავი ნაწილიდან აკვირდება იმას, თუ როგორ სველდება ჩიტი და მიფრინავს. გაფრენა მასაც სურს. ფრთების გაშლა და ძალიან მაღლა აფრენა სწადია, მაგრამ ქმედებამდე გადაწყვეტილების მიღებაა საჭირო და მას რაღაც აყოვნებს. ყოყმანობს, როგორც გაჩერებული საათის ისრები, წინ და უკან რომ დადიან და დროის თანაზომიერ ნაბიჯებს ფეხს კი არა, სხეულს ვერ აყოლებენ. სიკვდილი ახლოსაა, მია სიცოცხლეს ებღაუჭება. იმედი იწვის მოლოდინთა მოგიზგიზე კოცონზე. იქნებ იესო გამოჩნდეს, რომელიც ნებისმიერი ადამიანი შეიძლება იყოს და შეეხოს მიას. ოღონდ სხეულზე არა. სადღაც შიგნით, დალუქულ კარს მიღმა გამომწყვდეულ ილუზიებს და გახსნას კვანძები, რომ ნისლის საბურველი მოშორდეს მიას თვითმოტყუებას, სასიკვდილო იარებს. სინამდვილეში სუსტი არ არის. წლებია მძიმე სევდას დაატარებს, რომლისაც ვერაფერი გაუგია და ვერ იქნება სუსტი არსება, რადგან აქამდე მოვიდა, ფიქრთა შერკინებაში გამშველებლის პოზიციაზე, სადაც თვითონ უფრო მეტი ხვდება, ვიდრე დანარჩენებს. როდესაც ამოუხსნელი და ალოგიკური უხასიათობა გტანჯავს და მიზეზებს ვერ პოულობ, შესაძლოა თავად გამოუძებნო ყველაფერს ლოგიკა და თავი მოიტყუო, თითქოს ყველაფერი იმ ჯაჭვზეა აგებული, რომელიც შენ შექმენი. დროს მოიგებ, უფროსწორად დიდ ტკივილამდე რამდენიმე წელს მიიღებ ტაიმაუტის სახით. მაგრამ უძლური აღმოჩნდები, როცა ფარულად მოსისინე უტყვი ტკივილები უცებ იჩენენ თავს და ერთიანად შემოგათხივლებენ შხამიან და მომაკვდინებელ გესლს. მოკვდები - შენივე ხელით. *** საათი გაჩერდა. მოუსვენრად აწყდება წამების ისარი ერთმანეთისგან რკალის ფორმაზე დაშორებულ წერტილებს. მექანიზმზე დრო არ მიდის. წარსულსა და მომავალში დახტუნაობს, მერე მხოლოდ წარსულსა და წარსულში. მომავლის მიჯნა ნელ-ნელა ქრება, როგორც ფერწერაში შეიძლება, რომ ჰორიზონტი არ გამოვსახოთ. ჯადოსნური ადგილი აქვს საათებს უკან, საიადანაც "დროის ღერძს" ატრიალებ და ამბობ: - საათი მოვმართე. დრო სვლას აგრძელებს და ისევ გაჭ....ტვით იმუქრება უკან დარჩენილი და წინ გასავლელი დროები. ისრების სხეულს არ შეხებია წესრიგის მყვარული დიასახლისი. შორიდან შეუჩხრიკინა მოუხელთებელ დროს და მოგრძო საგნები დაიძრა სივრცის ციკლისებურად გასაპობად. - მოდი იესო, ჩაავლე მიას ქვეცნობიერს და შორიდან მომართე სიცოცხლისთვის, თორემ მისთვისაც ისრის ყოველი გადატრიალების შემდგომ უფერულდება ამქვეყნიური საზღვრები და მალე გაფრინდება, ან წარსულში ჩარჩება და თვალს ვერ გაახელს, ვეღარ შეხედავს აწმყოს მრავალ ფერს მისი უსიცოცხლო მზერა. მოდი, გელოდება! ჩააქრე ალმოდებული მისი იმედები მხოლოდ ერთი, უზომოდ თბილი შეხებით და ისიც დასველდება, თვითონ გადაარჩენს საკუთარ თავს მხურვალე ცეცხლში ჩაფერფლვისგან. *** წვიმის წყლისგან დამდგარ გუბეში ჩახტა. კაბა დაუსველდა, შავი ლაქებით შეიმოსა შიშველი წვივები და მზისგან ნაფერები მიას მარცხენა ლოყა. ჩრდილქვეშ, გრილი სიო გაებუტა, ასე ძალიან რომ ესიამოვნა მზის სხივებთან შეხვედრა. ხელები ჰაერს მოხვია და ცეკვა დაიწყო. არ მონატრებია ნოე, უბრალოდ გაიხსენა. ალბათ სამყარომ დაკვრა შეწყვიტა. მია გაჩერდა და სივრცეს გაუსწორა თვალი. - პადა, ალ წაქიდე. პაააა-დააა! - ტირილი დაიწყო მაშინდელივით. - პადა მიდა! - ცხარე ცრემლებით ღრიალებდა ბებოს კალთაში თავჩარგული. იმდღეს ყველა ამშვიდებდა. მალე მოვლენო დედიკო და მამიკო - ჩახვეული ჰქონდათ ეს ფრაზა და ისე უშინაარსოდ იმეორებდნენ, მართლა აბსურდული გახდა მიას მშობლების შინ დაბრუნება. - პადა ლატო ალ მოიდა? ფიფლინავმა გააწლო? არაფერსაც არ გაუსწრია პანდასებრი ლაქებით მოხატული დედიკოსთვის, რომელმაც მეუღლე აიძულა რეისამდე ერთი საათით ადრე მისულიყვნენ აეროპორტში. უყვარდა ყველაფრის თავის დროზე გაკეთება და სიცოცხლესაც თავის დროზე გამოესალმა, ალბათ. ვინ იცის... ფაქტია, ფრენისას ამოვარდნილი ქარიშხალი მისი დაგეგმილი არ იყო და დამნაშავე ცამ ჩაყლაპა, რადგან დიდი ხნის წინ ჰყავდა პირის ღრუში გამოკეტილი და გადასაყლაპად გამზადებული. ღმერთი. მართლა სად წავიდა? ადგა და გაქრა? - დედიკო და მამიკო ფიფლინავმა გააფრინა ძალიან შორს, მია. - ასე შეიფუთა მისი მშობლების გარდაცვალება. *** ვენებგადაჭრილი გდია ხის ძირას, გრილ სიოსთან შერიგებული და თმის ბოლოები უცეკვავს სიკვდილთან შეგებების საზეიმო ჰანგებზე. -------------------------------------------------------------------------------------- "ზოის" ახალი თავი უნდა დამეწერა ვითომ. გადავიფიქრე და იყოს ეს აქ ჩანახატის სახით. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.