- როდესაც მამას იპოვი, რას გააკეთებ?
- არ ვიცი Თინ, არ ვიცი. _ ცრემლი Ჩამოუგორდა გოგოს. - წლებია მხოლოდ მამის პოვნაზე ვფიქრობ. არასოდეს მიფიქრია რას ვიზავ როდესაც მას ვიპივი, არ მიფიქრია Ჩვენს Შეხვედრაზე, Ჩახუტებაზე. იქნებ მას არ სურს Ჩემი ნახვა, იქნებ არ ვუყვარვარ, ანდაც საერთოდ არ ახსოვს Შვილები, რომ ყავს. მხოლოდ ერთი რამ ვიცი, მამა უნდა ვიპოვო. რადაც არ უნდა დამიჯდეს ვიპივი, ვიპოვი და ყველაფერს ვაპატიებ. ამდენ დაკარგულ წელსაც, მის გარეშე გათენებულ Ღამეებსაც. ყველაფერს ვაპატიებ, ოღონდ ვიპოვო.
გახსოვს პატარები რომ ვიყავით, სკოლაში Შენ მამაშენს მოყავდი, მე მარიამს. კლასის ნახევარი მამებს ან დედებს მოჰყავდათ. მე კი ზოგჯერ მარტო მოვჩანჩალობდი. გული მტკიოდა, როდესაც ვხედავდი როგორ კოცნიდნენ, ეხუტებოდნენ მამებს. მე კი მამის სურნელი მენატრებოდა, ის სურნელი ტკბილი ფორთოხლისფერი. ფორთოხალი მხოლოდ იმიტომ მიყვარს, რომ მამის სურნელს მახსენებს. მისი მაისური დღემდე Თან დამაქვს, გახუმდა გაიხა, მაგრამ მე ყოველთვის Თან დამაქვს. გაგეცინება Თუ გეტყვი, ახლაც მაცვია Თქო. მისი სურნელი ჯერ კიდე Შერჩენია.
დიდი ხანი ვფიქრობდი მეპატიებინა Თუ არა Ჩემი მიტოვება, მაგრამ მე ხომ არ ვიცი ეს ზუსტად რატომ გააკეთა.
_ ტიროდა ბავშვობას, მონატრებას და მომავალ Შეღვედრას ტიროდა. ეშინოდა? არ ვიცი იქნებ გულის სიღრმეში ეშინოდა კიდეც.
- საბასთან დაკავშირებით რას აპირებ?
- საბა. არ ვიცი რა უნდა? ზოგჯერ ისე იქცევა, მგონია ვუყვარვარ, ზოგჯერ კი Ძალიან რაღაცნაირია. დღეს ვაპირებდი მეთქვა სიმართლე, უკვე აღარ Შემიძლია. ის ისე ახლოსაა ამავდროულად Ძალიან Შორს. ვცდილობ გავიგო რა უყვარს, რა მოსწონს, მაგრამ არაფერს არ ამბობს. დღეს Ძალით ვათქმევინე რაღაც, მისი ბავშვობის Შესახებ.
- რავიცი , მაგრამ მგონია საბას Შენს მიმართ გრძნობები აქვს.
- იმედია.


_ გვიანი იყო არ ეძინებოდა, არ იცოდა რა ეკეთებინა. ახლა ისე უნდოდა საბას ნახვა როგორც არასდროს. ხალათი მოიცვა, მძინარე Თინის Შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა. საბას კართან უამრავჯერ სცადა დაკაკუნება, მაგრამ ვერ ბედავდა.
- ჯანდაბა Შენს Თავს. _ როგორღაც გაბედა და დააკაკუნა. - სადმე მიდიხარ? _ წარბაწევით აათვალიერა Თეთრ მაისურში და Შავი ჯინსის Შარვალში გამოწყობილი ბიჟი, Თმა ლამაზად გადაევარცხნა.
- რამე გინდოდა? _ კეტის არც უყურებს ისე ეუბნება.
- ისა, რა ჰქვია.
- რას რა ჰქვია?
- არაფერს. ვინმე უნდა ნახო? _ გულდაწყვეტილმა Ჩაილაპარაკა გოგომ.
- ჰო, მეგობარი.
- ალბათ გოგოა Შენი მეგობარი?
- კი გოგოა.
- კარგი გოგოა?
- რა გჭირს?
- არაფერი უბრალოდ მაინტერესებს.
- კი, Ძალიან კარგი და ლამაზი გოგოა.
- საერთოდ არ მაინტერესებს რა. სადაც გინდა იქ წადი. _ გაბრაზებულმა აქცია ზურგი.
- მადლობა ნებართვა, რომ მომეცი. _ ზურგს უკან ესმის საბას ხმა, აღარაფერს აღარ ეუბნება და ოთახში ბრუნდება.
- Თინი, Თინი გაიღვიძე Თინი. _ გიჟივით ანჯღრევდა გოგოს.
- რა მოხდა? _ Შეშინებული წამოხტა ფეხზე.
- Ჩაიცვი გავდივართ.
- ამ Შუაღამეს სად? კი მაგრამ რა მოხდა?
- საბა ვიღაცის სანახავად მიდის. სუნამოც, რომ დაუსხავს. მოკლედ წამოდი, უნდა გავარკვიო ვინ არის.
- Შენც Ჩაიცვი რამე, ამ ხალათით გადარევ კაცებს.

- ეს ვინ არის? ნახე პროსტა როგორ ეწეპება, მოვამტვრევ იმ დაკვარჩხულ ფეხებს. მითხარი ახლა Ღირსი არა ვითრიო იმ წითელი Თმით. ან ეს Თეთრი გამომწვევი კაბა რამ Ჩააცმევინა, ესეც როგორ ეხუტება. არა, არა მართლა დავახრჩობ აქვე.
- მოიცადე. _ წასასვლელად გამზადებული გოგო, მაისურით დაიჭირა Თინიმ. - ჯერ მოითმინე ვნახოთ რას გააკეთებენ.
- გაგიჟდი? სანამ ეგ მაგას რამეს უზავს, მე აქ ვიყო. ვუყურო როგორ ეფერება ან კოცნის.
- იქნებ და მეგობარია?
- უი მართლა? Შენ რატომ არ ხვდები Ღამის 2 საათზე, Შენს ბიჭ მეგობრებს კლუბში? მითხარი მიდი.
- არა, აშკარად სისულელე ვთქვი.
- ხოდა წამოდი, მანამ სანამ აქ რამე მოხდა. _ თმა მარცხენა მხარეს გადაიყარა, მაისური ჩაიწია რათა დეკოლტე კარგად გამოსჩენოდა, გამოსაჩენი ბევრი არაფერი ჰქონდა, მაგრამ მაინც. კარი შეხსნა, ყურადღების მისაქცევად რაც შეეძლო ყველაფერი გააკეთა.
- როგორ ხარ საყვარელო? _ Თავზე წამოადგა საბას. ასეთ რამეს პირველად აკეთებდა, ალბათ არასოდეს გააკეთებდა ამდაგვარს, თუმცა ახლა სულ სხვა სიტუაცია იყო.
- კეტ აქ რას აკეთებ?
- მომენატრე და მოვედი. _ გვერდით მიუჯდა ბიჭს.
- ეს ვინ არის? _ ინტერესითბკითხულობს საბას პარტნიორი.
- მე კეტი ვარ, საბას შეყვარებული. თქვენ? _ ღიმილით უწვდის ხელს გოგოს.
- ლიზი, საბას ყოფილი კლასელი. არ ვიცოდი შეყვარებული თუ გყავდა? _ დაბნეულმა გახედა საბას.
- არც მე. _ ღიმილით მოხვია ხელი კეტის და გულზე თავი დაადებინა.
- როგორ თუ არ იცოდი?
- ეს გრძელი ამბავია საყვარელო. _ თვალს უკრავს კეტი.
- ანუ ჩემი შეყვარებული ხარ? _ ყურში Ჩასჩურჩულა საბამ და იქვე ახლოს სველი კოცნა დაუტოვა.
- თუ არ გინდა არ არის პრობლემა. _ ფეხზე წამოდგომა დააპირა, მაგრამ ბიჭმა ისევ უკან დააბრუნა.

- ანუ მე გიყვარვარ? _ უკვე მერამდენედ ეკითხებოდა, აივნის მოაჯირზე შემომჯდარ გოგოს, რომელსაც ნერვები მოეშალა და ძირს ჩამოხტა.
- საბა თუ კიდევ ერთხელ მკითხავ, გეფიცები დაგტოვებ გენების გარეშე. _ გაბრაზებულმა ფეხი მოუქნია, თუმცა Ჩარკვიანმა ოსტატურად აიცილა.
- ანუ გიყვარვარ? _ გოგოს ნერვებზე თამაშს არ წყვეტდა.
- ხმა აღარ გამცე. _ ოთახში შევარდა და აივნის კარი ცხვირწინ მიუკეტა.


" რაღაც გავარკვიე სასწრაფოდ უნდა გნახო"


- ის არის არა? მითხარი ხომ ის არის?
- მოკლედ, თუ ყველაფერს თავიდან არ დავიწყებ ვერაფერს ვერ გაიგებ.
- დაიწყე.
- ქალი რომელიც იმ სახლში ნახე, ნამდვილად შენი გამზრდელი დედაა. მარიამის და ანის დედა. ქეთევან ლაშხი რომელიც სახლიდან წასვლიდან სამ თვეში გათხოვდა. ის 5 თვის ორსული იყო მამაშენისგან. ბიჭი გაუჩნდა, თორნიკე ის შენი ძმაა. ნახევარძმა. მისი მეორე ქმარი, მამაშენის სეხნია. ვწუხვარ კეტ. ვიცი ის მამაშენი გეგონა, მაგრამ ის არ არის.
- დარწმუნებული ხარ? _ წრემლიანი თვალები მიანათა ბიჭს. გულში ლოცულობდა, ევედრებოდა არ ეთქვა ის რისი მოსმენაც არ უნდოდა.
- დარწმუნებული ვარ. დეენემის ტესტი გავაკეთე, მეგობარი დამეხმარა. ის არ არის მამაშენი კეტ, ისევ მოსკოვში უნდა დავბრუნდე.
- მადლობა. _ ცრემლი შეიმშრალა გოგომ. ფეხზე წამოდგა, ბიჭს კარგად დააკვირდა. დარწმუნდა სიმართლეს, რომ ეუბნებოდა და წავიდა. დარწმუნებული იყო, ასი პროცენტით სჯეროდა, მაგრამ არა. ის არ იყო მისი მამიკო, სტკიოდა გული საშინლად სტკიოდა.
- გამოჩნდი მა. ძალიან მენატრები, აღარ შემიძლია მა. რატომ? ღმერთო რატომ? რატომ ხდება ასე? რა დავაშავე? მითხარი ღმერთო რა დაგიშავე? რატომ მსჯი? არ გიყვარვარ? არც შენ გიყვარვარ, შენც მიმატოვე. ხოდა წადი, მამამ მიმატოვა გადავიტანე ამასაც გადავიტან. აღარ მჭირდები.


- კარგად ხარ?
- არა, ცუდად ვარ.
- რა მოხდა? _ გულზე მიიხუტა გოგო.
- გახსოვს იმ დღეს დეტექტივი რომ ვნახე ავთო?
- კი როგორ არა. მერე?
- მოკლედ... _ ყველაფერი მოუყვა რაც საბამ არ იცოდა. - მამა მაინც ვერ ვიპოვე.
- ყველაფერი კარგად იქნება, არ ინერვიულო მე დაგეხმარები. გპირდები მამაშენს ვიპივით. ყველაფერს გავაკეთებ და მაინც ვიპოვი. _ შუბლზე აკოცა გოგოს.
- მიყვარხარ.

- არა რაა საუკეთესო მეგობარი მყავს.
- თინ მგონი არ უნდა მეთქვა. ჯერ ადრე იყო.
- რას ამბობ გოგო? ადრე კი არა დააგვიანე კიდეც.
- კი, მაგრამ მას არაფერი უთქვამს. არც ის უთქვამს მომწონხარო, არც ის უთქვამს მიყვარხარო. უბრალოდ ასე შეყვარებულები გავხდით.
- მოიცა რა უნდა ეთქვა? ისე მიყვარხარ შენს გამო ზღვას გადავცურავ თუ დავაწრობო? ან წამო წვიმაში ვირბინოთო? რომ არ უყვარდე, ან შენთან არ უნდოდეს ახლა შენი შეყვარებული არ იქნებოდა. მოკლედ გადაწყვეტილია, ქორწილის ყველა დეტალს მე ვგეგმავ. არავინ გამედოს და ჩაერიოს თორემ ყველას დავასახიჩრებ. შენს კაბას და სიძის პიჯაკს მე შევარჩევს. ვიწრო წრე არ გვინდა, ფართო მაშტაბის ქორწილი იქნება. არნაირი ბანტები და გედები მორთულობაში.
- შენ სულ გაგირეკია ჩემო მეგობარო. _ ხელი ჩაიქნია კეტიმ, ხალათი აიღო და სააბაზანოში შევიდა. - ისე შენი ჭორიკანა ძმა სად არის? _ მანამ სანამ კარს მოიკეტავდა გამოსძახა მეგობარს.
- ეგ რაღაც ამ ბოლო დროს, ძალიან საეჭვოდ დაძვრება სადღაც. უნდა ვუთვალთვალო, გავიგო რას აკეთებს ღამღამობით.
- ეგღა გვაკლდა. _ სიცილი აუტყდა გაგნიძეს. - ხვალიდან დავიწყოთ, დღეს ძალიან დაღლილი ვარ. _ კარი მოიხურა.
- არ გაგახარებ ქაჯაია არა. _ საჩვენებელი თითს უქნევს ძმას, თითქოს და უყურებდა.