მცხუნვარე მზე ანათებდა,ვერ მათბობდა მციოდა,
გულის ალგს ყველა კუნჭულს ერთიანად სციოდა,
სული გული და სხეული ერთიანად მტკიოდა...

სიკვდილი მამას მართმევდა,მას სიცოცხლე შიოდა,
ნაცნობს როცა გაეღიმა ჩემი სული კიოდა,
მამის ცხედარს ვხედავდი და ჯვარცმასავით მტკიოდა...

მამის გაყინული სისხლი ჩემს ძარღვებში ყიოდა,
თვითეული ამოსუნთქვა უფრო ძლიერ მტკიოდა,
რადგან ტანჯვით ამოსუნთქვას სუნთქვაც აღარ ჰქვიოდა...