წვეულება „სტალაქტიდაში“ იყო გამართული. თეთრ ფერებში განათებულიყო რესტორანი და საზეიმოდ გამოწყობილი ხნიერი თუ ახალგაზრდა სტუმრები მსუბუქ სასმელს მიირთმევდნენ, საინტერესო ამბებს უზიარებდნენ ერთმანეთს და ღიმილი უმშვენებდათ პირი-სახეს.
ლიკა ნიჟარაძე პიანინოს მისჯდომოდა და თავის გრძელ, ნატიფ თითებს კლავიშებზე ათამაშებდა. სასიამოვნო შეგრძნება ეუფლებოდა მსმენელებს. საქვეყნოდ ცნობილი პიანისტი უფრო მეტ პატივისცემას იმსახურებდა საზოგადოებისგან და თავადაც ძალისხმევას არ იშურებდა, სხეულში მოგროვილ მუხტს თითის ბალიშებიდან წარგზავნიდა ინსტრუმენტზე და დატრიალებულ ემოციათა ქარიშხალი თავს ატყდებოდათ მეთვალყურეებს.
იქ მოხვედრილი ადამიანი აუცილებლად იფიქრებდა, რომ ჰარმონიული საღამო იყო. ამას ისიც ემატებოდა, რომ ყველაფერი ქველმოქმედებისთვის მოეწყო ორგანიზატორს და კეთილგანწყობილი, დახმარების სურვილით აღვსილი გახლდათ ყველა იქ მყოფი, თუმცა რეალურ სახეს მაინც გამოაჩენდნენ ხოლმე.
ქეთი ნაკანი, როგორც საპატიოდ მიწვეული მწერალი, გლამურულად გამოიყურებოდა და თავისი ეშხით თავს იწონებდა. კოლეგებს ესაუბრებოდა. თუმცა, გულში კი აღიარებდა, მობეზრებული ჰქონდა წარმატების მოსურვეთაგან წამოსული ფარული შური და ბოღმა, რომელთაც კარგად სცნობდა უკვე ქალი იმდენის მომსწრე ყოფილიყო.
ნინო ონიანი იქვე იდგა მარტოდმარტო. გარემოს მოავლებდა ხოლმე თვალს და მეგობრის მსგავსად, მასაც გულს უღრღნიდა ამდენი ფარსი. თან ყურადღებით უსმენდა პიანინოსთან მჯდარ ნიჟარაძეს და ქალის სექსუალურ მიმოხრებზე ჩუმად ეცინებოდა, რადგან იცოდა, ლიკა საპირისპიროს სქესის დასატყვევებლად აკეთებდა ამას და შესანიშნავადაც გამოსდიოდა. თაყვანისმცემლების რაოდენობას არ უჩიოდა. დეკოლტე უმშვენებდა გულ-მკერდს და ხარბად უცქერდნენ მამაკაცები აელვარებული თვალებით.
როცა ნიჟარაძემ დაკვრა დაასრულა, ფეხზე წამოდგა და გზადაგზა იგერიებდა შემხვედრ კომპლიმენტებს თავაზიანი ღიმილით. მერე ნინოსთან მივიდა, მის გვერდით დაიკავა ადგილი და ორივემ თვალით ანიშნა ქეთის მათთან მისულიყო.
ზრდილობიანად ჩამოშორდა ნაკანი მოსაუბრეებს და მეგობრებისკენ გასწია.
- როგორ იტან შენს „კეთილმოსურნეებს“? - ნინომ ხმადაბლა ჰკითხა ქეთის და თვალები აატრიალა.
- თუ გინდა პატივი გცენ, გიწევს - გაუძლო. ჰაერზე რა მოსულა, ნინო? - სიცილით დაუბრუნა პასუხი ქალმა.
- აი, შენი უშუალობა მაგიჟებს ხანდახან! - აიფოფრა ადვოკატი.
- კარგი, მორჩით ახლა და მითხარით, როგორი ვიყავი?
- გაააქტიურა თავმომწონე რეჟიმი. - გესლიანად მიმართა ქალს ნაკანმა.
- რა უხასიათო ხარ, ქეთი. რაღაც სასიამოვნო მაინც მითხარი.
- გვიანაც ნუ წავალთ აქედან, თორემ სული მეხუთება უკვე. - თქვა ნინომ და იქვე გამვლელი ოფიციანტი შეაჩერა, რომელსაც ლანგარზე სასმელები ეწყო. ნინომ და ლიკამ შამპანურის წვრილი, ლამაზი ფორმის ჭიქები აიღეს, ქეთიმ კი - მხოლოდ მინერალური წყალი.
- ზოიძემ თვალებით შეგჭამა. რა უნდა? ხომ დაასრულეთ ყველაფერი? - იკითხა ლიკამ და უკმაყოფილოდ ტუჩები ამრიზა, თან სასმელი მოსვა.
- ახლა მხოლოდ მეგობრები ვართ. - აღნიშნა ნაკანმა და ჩვეული გამომეტყველება მიიღო.
- და ამიტომ გიყურებს ასე? - არ ჩამორჩა ნინოც.
- სულ გაგიჟდით თქვენ, ხომ? - ბრაზი მოეძალა ნაკანს. თავად არ უთმობდა ამდენ ყურადღებას ზოიძეს, რამდენსაც მეგობრები.
- რა არის გასაგიჟებელი? აი, მოდის. - ცალი თვალი შეავლო ნიჟარაძემ მათ წინ მომავალ ვახოს, რომელიც არანაკლებ სიმპათიური იყო იქ მყოფ მამაკაცებს შორის.
- გამარჯობა, გოგონებო. მშვენივრად გამოიყურებით! - ჯერ ნინოს და ლიკას შეავლო თვალი, ბოლოს კი ქეთის მიაჩერდა და დაუოკებელი სურვილი იგრძნო, რომ იქვე შემოეცალა ქალისთვის ტანსმომდგარი, წელშიგამოყვანილი, მუხლს ოდნავ ჩაცდენილი შავი კაბა, რომელიც ქალის ფორმებს ხაზს უსვამდა და გამოჰკვეთდა. მძიმე ნერწყვი გადაყლაპა ზოიძემ.
- გაგიმარჯოს! - ერთხმად უპასუხა სამივემ.
- ხომ არ გვეცეკვა? - ქეთის ჰკითხა და პასუხს დაელოდა.
- როცა ლიკა ისევ დაუკრავს, ვიცეკვოთ. - სხვა მიზეზი ვერ მოიფიქრა ქეთიმ უარის სათქმელად, რადგან იცოდა, ცოტა მოგვიანებით უნდა დაეკრა ნიჟარაძეს და გაუღიმა.
- მგონი, ზუსტად ახლა აპირებდა. - პიანისტს მიაპყრო მზერა ზოიძემ.
- სიამოვნებით. - მიუხედავად იმისა რომ ლიკას დიდად არ მოსწონდა ვახო და სულ ახლახან დაასრულა გამოსვლა, უარი მაინც არ უთქვამს და ოდნავ შემაღლებული სცენისკენ წავიდა. მოგვიანებით შესასრულებელი ნომრის დაკვრა ნაადრევად დაიწყო, პიანინოსთან მჯდარმა ერთხელ გამოხედა მეგობარს და მზერით შეაგულიანა.
ზოიძემ ხელი გაუწოდა ნაკანს და გამოყოფილი ადგილისკენ წაიყვანა. ვალსის ჰანგები გაისმა დარბაზში.
ვახომ ხელი ქეთის წელზე მოათავსა და მსუბუქად მოუჭირა ქალს.
- რისთვის აკეთებ ამას?
- მომენატრე, ქეთ. - სევდიანად დაუჩურჩულა.
- ხომ აგიხსენი? - ჯიუტობდა ნაკანი.
- აუ, გთხოვ, რა! მითხარი, როგორ ხარ?
- კარგად ვარ, ვახო. ვიტყოდი, ძალიან კარგად! - ქალმა აგრძნობინა, რომ არ სიამოვნებდა მასთან ცეკვა.
- გავიგე, რომ აღარ გინდა ჩემთან ურთიერთობა ტო. ასე მწარედ უნდა გამოხატო?
- აუცილებელი არ იყო მსგავსი ქცევა, უბრალოდ. ლიკას არც უნდა დაეკრა ჯერ, მეც არ მინდოდა ცეკვა. პირდაპირ ხომ არ გეტყოდი გოგონებთან?
- ასე უცებ შეგზიზღდი? ეგ იმიტომ, რომ ინფექცია ჩემგან აიკიდე? - კბილებში გამოსცრა ზოიძემ და სხეული დაეჭიმა, უფრო მოუჭირა ხელი ქალს.
- არ მეზიზღები. მაშინაც გითხარი, რომ არ მინდა ჩემმა ტვინმა ქვეცნობიერად რამე ცუდთან დაგაკავშიროს. საბედნიეროდ, დამრჩა შენგან რაღაც კარგი. - ქეთი ეცადა, რბილად აეხსნა ზოიძისთვის ყველაფერი ის, რასაც გრძნობდა და რაც თქვა, ნამდვილად გულწრფელი იყო.
- იმდენი ადამიანის მართვა შეგიძლია და საკუთარი თავი რა გაგიხდა ასეთი დაუმორჩილებელი? - სახე ახლოს მისწია ქალისკენ ზოიძემ, მაგრამ მაინც შეიკავა თავი. ახსოვდა იქ თავშეყრილი „ჭორიკანა“ საზოგადოება, თუმცა სასიამოვნოდ გრილი ჰაერი მაინც მიაფრქვია სახეზე ქეთის.
- ვახო, არ გინდა, რა. ნუ აკეთებ ამას. - მავედრებელი ხმა ჰქონდა ნაკანს.
- რისთვის? აი, ასე მარტივად როგორ დაგასრულო, რამდენი დღეა ვფიქრობ და ვერ მივედი ბოლო დასკვნამდე.
- სადღაც შეინახე ის მოგონებები.
- კაი ტო, რა ჩუჩელა ტიპი გამოგყავარ, რომანტიკოსივით ნუ მელაპარაკები.
- ვახო, მე გთხოვე. ვერ იგებ?
- მე მაინც მგონია, სისულელეა და ერთად უნდა დაგვეწყო იმ დღიდან ყველა ნაბიჯის გადადგმა. - მომართული მზერები არ გამოჰპარვია ზოიძეს მხედველობიდან და გულში ამკობდა საზიზღარი სიტყვებით ყველას, თან შინაგან ბრაზსაც მათზე ანთხევდა.
- სისულელე ისაა, რომ ხვალინდელ ჟურნალში შეიძლება ერთად გამოგვაკრან.
- და რა ტო? ხომ ვიცით ჩვენი სიმართლე?
- იყავი ექიმთან?
- არა, მკი/დია, რა.
- გააფრინე?
- მივხედავ ჩემს საქმეს, ქეთი. - ზოიძემ თვითონაც იცოდა, არ ადარდებდა თავისი თავი და ტყუილად ეუბნებოდა ამ სიტყვებს ქალს. რეალურად, მხოლოდ იმას გულისხმობდა, რომ არაფრის გაკეთებას არ აპირებდა.
- ზოიძე, ახლაც და მერეც შემიძლია გამოგფატრო, თუ არ გაუფრთხილდები თავს! - ფრჩხილები პერანგზე ჩაარჭო გაცხარებულმა ნაკანმა.
- ვოუ, ვოუ, ნუ აღმაგზნებ, არ მტკივა. - გაეცინა ვახოს მუქარაზე და ქალის სხეული მიიზიდა თავისკენ, მხარზე გადაიწვინა და თვალებში ჩააშტერდა. - ლიკას პერსონალური მადლობა უნდა ვუთხრა ასეთი მხურვალე ცეკვისთვისა და შენთან საუბრისთვის.
- ვეღარ გაიზარდე, ხომ? - საწყის პოზიციაში დაბრუნდა ქალი.
- დედის ძუ/ძუ მომაკლდა, მარტო სამი თვე ვჭამდი.
- უსაქმური ხუმარა!
- არც გაატრა/კო, მეგობარო. - ბოლო სიტყვა ხაზგასმით თქვა ვახომ.
- განგებ აკეთებ?
- მომენატრე.
- არ გინდა, რა.
ვიდრე მოცეკვავე წყვილი ერთმანეთს ელაპარაკებოდა, ნინო შორიდან უცქერდა მათ. მოულოდნელად დავით ხურცია გამოჩნდა და მიესალმა მარტოდ მდგარ ქალს:
- გამარჯობა, ნინო. ისე ლამაზად გამოიყურები, თვალი ვერ მოგაშორე მთელი საღამოა!
- დავით, ჩემთვისაც სასიამოვნოა შენი ხილვა. - მოჩვენებითი ღიმილი აიკრო სახეზე ონიანმა და გულზე გაჰკრა ცხადმა ტყუილმა.
- ქეთი მინდოდა მომეკითხა და გამეგო მისი ამბავი, მაგრამ დაკავებული აღმოჩნდა, სამწუხაროდ. გადავწყვიტე და შენ გეახელი. - თვალს წამიერად თუ მოაშორებდა ნაკანს, რომელიც მართლაც იდეალურად ცეკვავდა ზოიძესთან ერთად და ცეცხლს ანთებდა წყვილი. არც პიანისტი აკლებდა და სიამოვნებისგან ცეცხლის ნაპერწკლებს ისროდა დაკვრისას. ხურციას კი აშკარად ეტყობოდა, რომ უკმაყოფილო იყო და უსიამოვნო შეგრძნებებს შეეპყრო.
- გმადლობ მოკითხვისთვის! - თავაზიანი პასუხი დაუბრუნა დავითს ნინომ და თვითონაც იქითკენ გაიხედა, სადაც სტუმართა უმეტეს ნაწილს თვალები გაეშეშებინა.
- რას ბრძანებ, როგორ გიკითხო? - ჭიქა შამპანური ერთიანად ჩაცალა კაცმა და ამაოდ ცდილობდა ეჭვიანობის დამალვას, ონიანს მაინც არაფერი გამოჰპარვია.
- რადგან დღეს განტვირთვის საღამოა, მშვენივრად, მაგრამ ხვალ ისევ ათასი საქმით დატვირთული.
- არ მიკვირს, ნაცნობია ჩემთვისაც ეგ მდგომარეობა.
- შვილი როგორ გყავთ?
- ოჰ, არ თქვა, ნინო. იმ საქმიდან გამოვაძვრინეთ, მაგრამ ფეხდაფეხ მივყვები, დღესაც არ აკლია შეცდომები.
- არ იღელვო, დაშოშმინდება. - მომენტალურად ზურა გაახსნედა ონიანს დაშოშმინებაზე და მონატრებაც იგრძნო. გაახსენდა ძველი დრო, როცა ზურა ხშირად ეუბნებოდა ხუმრობით ჩემი გამოხსნა მოგიწევს ციხიდანო და გულში გაეღიმა.
ამასობაში ლიკამ დაკვრა დაასრულა, ქეთი ვახოს გამოემშვიდობა და მობრუნებულს ხურცია რომ დახვდა ნინოსთან ერთად, ზიზღის გრძნობამ შეიპყრო, მაგრამ ახლა უკან ვეღარ გაბრუნდებოდა და ლიკასთან ერთად წამოვიდა მათკენ.
- გამარჯობა, მომხიბვლელო ქალბატონებო. - მოსული არ იყვნენ, ხურციამ სიტყვა შეაგება მაშინვე.
- გამარჯობა. - მოკლედ მიესალმა ორივე, მაგრამ ლიკა არც ისეთი გულგრილი ყოფილა, როგორც ქეთი.
- ქეთი, მშვენივრად ცეკვავდი და ლიკა, საქართველოში უკეთესი პიანისტი მე ჯერ არ მინახავს.
- ახლა უმცროს ნაკანს ვხედავ, თუ მეჩვენება? - ლიკას სიტყვების შემდეგ ხურცია არც ერთს გახსენებია და ერთდროულად შებრუნდა ყველა კარისკენ.
ქეთი გაშეშებული იყურებოდა და ბრეგაძე რომ დალანდა, ლამის იქვე დაიწყო კივილი, მაგრამ ნერვების მოთოკვა მოახერხა და გოგონებთან ერთად მათკენ გასწია.
ზურა არეული ნაბიჯებით მოდიოდა, სანახევროდ ლევანს ეჭირა და ირონიული ღიმილი მაინც უმშვენებდა ბიჭს ნაცემ სახეს.
- თქვენ აქ რა გინდათ?!
- ზურა?!
- ზურიკო, ახალი გასართობი იპოვე?
სამივემ სხვადასხვა კითხვა დაუსვა ბიჭს, მაგრამ თვითონ წესიერად ვერც არჩევდა ვინ იდგა მის წინ.
- ზურა, აქ რა გინდა - მეთქი? ან ეს რისთვის წამოიყვანე? - ქეთიმ ხმას უმატა და მომცინარ ძმას გაცეცხლებული თვალებით უყურებდა.
- შენ ნორმალური ხარ საერთოდ? - არც ნინომ დააკლო საყვედური ბიჭს.
- კაროჩე, ახლა მე კარგად ვერ აღვიქვამ თქვენს გამოსახულებებს, მაგრამ ხმებზე გცნობთ და დასალევად შემოგიერთდით მეც, რას ყვირით?
- ვისთან ერთად მოხვედი, ზურა?
- აჰ, ეს? ეს ჩემი მევალეა, რომელმაც უკანასკნელი სურვილი შემისრულა და რომელიც ჩემი კეთილშობილი დის გამო ტვინს გამასხმევინებს.
ბრეგაძეს სიამოვნებას ჰგვრიდა განრისხებული ქეთის ყურება და ნამდვილად არ უნანია აქ წამოსვლა.
- დაგვცინით, თუ რა ხდება?! ახლავე წავიდეთ აქედან, სანამ შეგვარცხვინე ყველა შენი სკანდალებით! - ხელი მოჰკიდა ქალმა ძმას და ბრეგაძე უხეშად გასწია გვერდით.
- მოიცა, რა, ისეთი ამბავი უნდა დავატრიალო. აქედან ჩემი გვამი უნდა გაიტანონ და დამაცდით ბოლოჯერ სიამოვნებას? ბოლოს და ბოლოს, საყვარელ ქალთან მოვედი და უნდა მოვეალერსო. - ამ სიტყვების შემდეგ ნინოსკენ მიიწია ბიჭი.
- მეგონა, მართლა გაიზარდე, ზურა. - იმედგაცრუებული იდგა ნინო და შეყვარებულ კაცს შესცქეროდა.
- შენ ლამაზი ხარ, ნი! - ვერ ხედავდა გარკვევით, მაგრამ ნაკანისთვის არც ფხიზელ და არც მთვრალ გონებაზე სხვა ქალი არ არსებობდა. - რატომ მიჩმახებთ? - წინ გამვლელი ოფიციანტი გააჩერა ზურამ და რამდენიმე შამპანურის ჭიქა ჩაცალა. გოგონებს ხელი აუკრა, ერთი ჭიქა დაიმსხვრა და ამ ყველაფერმა მაშინვე აყალმაყალი გამოიწვია. ყველა ახმაურდა და მითქმა-მოთქმა დაიწყეს ერთმანეთში, როგორც სჩვეოდათ.
უკვე ყველა დუღდა შექმნილი სანახაობის გამო. განსაკუთრებით კი, სცენარის მონაწილეები, რომელთა მომავალი ზურა ნაკანზე იყო დამოკიდებული.
- ლევან, გამაყვანინეთ აქედან ეს ნაგავი არსება დროულად! - ბრაზს ვეღარ აკავებდა ქეთი.
ზოიძეც მათთან მივიდა, როგორც კი შეამჩნია შორიდან რიგზე არ ჰქონდათ რაღაც:
- რა ხდება?
- ვაა, მთავარი მოქმედი პირიც მოსულა. დაბურულად გხედავ, მაგრამ შენს სიფათს მაინც გავარჩევ ყველასგან. - ვახოს დასცინა ზურამ და გარშემომყოფების ცენტრში დადგა, მაგრამ წონასწორობას ძლივს ინარჩუნებდა.
- ზურა, ახლავე სახლში მივდივართ!
- ქეთი, დააცადე, ამოანთხიოს. - ვახო ზურასკენ წაიწია, მაგრამ ქეთი გადაუდგა წინ:
- ვახო, შენი ნერვები არ მაქვს ახლა და ნუღარ დამიმატებ!
- უჩემოდ წახვალთ ყველა, მე პატარა საქმე მაქვს. ზოიძე, განსაკუთრებით შენი სიფათი უნდა მოვტ/ყნა.
- ბიჭო! - აღრიალდა ზოიძე, რომელსაც შორიახლოს მდგარი ხურცია ჩაეჭრა და ქეთიმ რომ ვეღარ შეაკავა, ის გადაუდგა წინ. - გამეცალე, შენ ვისი ჭირი ხარ? - ხელი აჰკრა ხურციას ზოიძემ და ბრეგაძეც ჩაერთო მათ გაშველებაში.
ვახო ცოფებს ყრიდა და ლევანის ძლიერი მკლავები რომ არა, ზურას ცემაში ამოხდიდა სულს. ბრეგაძე გულში ჩხვლეტას გრძნობდა, როცა სასოწარკვეთილ ქეთის უყურებდა.
- სირცხვილია ტო, გამოდით და გარეთ დავილაპარაკოთ, რას აყურებინებთ ამ ხალხს სეირს აქ? კაცები არ ხართ ტო? - ხურციას თვალით ანიშნა ლევანმა ზურას გაყვანა, მაგრამ ვერ დაიჭირა ბიჭი და სცენისკენ წავიდა ბანცალით, ფეხებზე ეკი/და თბილისური საზოგადოება, მისი დის იმიჯი, საყვარელი ქალის გული და ეგოისტობას გაეღვიძებინა მასში.
- ხომ გამოფხიზლდები და მოხვალ გონზე? როჟას გაგიერთიანებ და მიწას გაჭმევ! - ვახომ თავი დაისხლიტა და სცენასთან გასულ ზურას მივარდა, ერთი მუშტი მოუქნია.
ძირსდანარცხებული და ტუჩგახეთქილი ნაკანი ფეხზე ძლივსძლიობით წამოდგა. გოგონები იქვე იდგნენ და შოკში მყოფნი ვერ აანალიზებდნენ სიტუაციებს, ისე გამწარებული იყო ყველა.
ბრეგაძეს ისევ დააკავა ზოიძე, ხურცია უმოქმედოსავით იდგა.
- შენ, ბიჭო, გაიყვანე ეს ლოთი ბლიად, რას დაყუდებულხარ? - ღრიალში აჰყვა ვახოს ლევანიც და დავითს თვალით ზურასკენ ანიშნა.
- არა, არა, საქმე მაქვს - მეთქი. - არეულად მოლაპარაკე ზურამ მიკროფონი ითხოვა და როცა მიაწოდეს, ხმამაღლა დაიწყო საუბარი:
- რა ხალხი შეყრილხართ აქ ერთად, კაცო, მარტო მე გაკლდით და ჩემი შექმნილი თეატრი, ისიამოვნეთ, ბილეთები უფასოა. - სიცილით დაიწყო მონოლოგი ბიჭმა და არც მიუქცევია ყურადღება აღრიალებული ბიჭებისთვის. - აბა, სიტყვა მაქვს სათქმელი. საზოგადოებას სკანდალები უყვარს. ზურა ნაკანი ვარ, თქვენი საყვარელი მწერლის, ქეთი ნაკანის, დასამალი და არსად გამოსაჩენი ძმა.
- ლევან, ეს ყველაფერი თუ შენი მოწყობილია, ვერც კი წარმოიდგენ, რა შემიძლია დაგმართო! - ქეთიმ გადაულაპარაკა ბრეგაძეს, როცა სცენასთან მივიდა თვითონაც. ვერ გაეგო ქალს, ვინ დაეწყნარებინა: საკუთარი თავი, თუ - დანარჩენები. იმ წუთს, ზურას სიკვდილი და აორთქლებაც კი უნდოდა.
- მე რა ვიცოდი, გოგო. ხომ არ გააფრინე შენ? წამიყვანეო და წამოვიყვანე, მაგის საქმეებს კი არ ვარჩევ როდის და რას აპირებს.
- მე გამიფრთხილებიხარ! - ლევანთან დაასრულა და ვახოს მიუბრუნდა ქეთი. - გეხვეწები, დაწყნარდი და წამაყვანინე სახლში. ვიცი, რაღაც ცუდს ჩაიდენს. გალეშილია და ჭკუა არ მოეკითხება ახლა. რაც გინდა, ის უქენი, ოღონდ ახლა გაათრიე აქედან, რა. მისი სახის დანახვაც კი არ მინდა! - სახეწაშლილი და სასოწარკვეთილი ლაპარაკობდა ქალი. - ნინო, შენ მაინც დაგიჯეროს, იქნებ? - გახევებულ მეგობარს შეუყვირა, რომელიც ჯერ კიდევ ვერ გარკვეულიყო და მოსულიყო გონს.
- მე, ქეთი? მე რომ მაგას ვადარდებდე, აქ არც მოვიდოდა. ვეღარ მიეჩვიე? გული აღარც მწყდება უკვე. - თვალსმომდგარ ცრემლებს ძლივს აკავებდა გულგატეხილი ონიანი, რომელიც ამ დღემდე მტკიცე ჩანდა.
- შენი ჯანდაბა თუ იქნება, ზურა ნაკანო! - ვეღარ მოითმინა და ხმამაღლა დაიყვირა ქეთიმ.
ვახოს ახლა ქეთი აწყნარებდა და ლევანი ზურას მივარდა. მიკროფონი ხელიდან წაართვა ბიჭს და ძლივს იგერიებდა მთვრალ ნაკანს, რომელიც სასაცილოდაც კი აიგდო უკვე ყველამ.
ქეთის თავზე ჩამოემსხვრა სიმწრით ნაშენები ცხოვრება და კარიერა. ხვალ დილით უკვე ყველაფერი დასრულებული იქნებოდა, რადგან ყველა დღევანდელ საღამოზე დაიწყებდა ლაპარაკს.
ყველას ტელეფონი ჰქონდა მომარჯვებული და ვიდეოებს იღებდნენ. შერცხვენილი ქეთი ადგილიდან ვერ იძროდა, ისეთ დღეში ჩააგდო ძმამ და განაჩენს ელოდა.
ზურას მიკროფონი აღარც დასჭირვებია, ისე დაიწყო ლაპარაკი ახლა და ვერც ბრეგაძის მოქნეულმა ხელმა შეაჩერა. არაჯანსაღ გონებაზე მყოფმა ნაკანმა, თვითონაც არ იცოდა, რას ჩადიოდა, მაგრამ ყველას ცხოვრებას ანადგურებდა. მიძინებულმა მგელმა გაიღვიძა მასში და ერთი ხელის მოსმით გადაწყვიტა ყველაფრის განადგურება.
- ყველამ იცოდეს რომ ქეთი ნაკანს მოთამაშე ძმა ჰყავს, რომლის არსებობისაც რცხვენია, რადგან ათასი ვალი აქვს და არც დამეხმარა, ამიტომ დღეს ჩემი ბოლო დღეა. და ეს ვახო ზოიძე, თქვენი საამაყო ბიზნესმენი რომ მეჭიმება აქ, ეგეც მაგარი ნაბი/ჭვარია, თავი კაცი ჰგონია და ამ დროს შიდსიანი სი/რია, რომელმაც ჩემი დაც დააინფიცირა. - ძირსდაგდებული ლაპარაკობდა ნაკანი და არაფერი აკავებდა, სისხლიან ტუჩებს იწმენდდა ტორებით და ვეღარც ბრეგაძის წიხლებს გრძნობდა სხეულზე. - ეგეც არ ეყო და არაკაცურად გაირჭო ნემსი ვენაში, ნაყოფი მოუსპო თქვენს საამაყო ქეთი ნაკანს, რომელმაც არც კი იცოდა, ორსულად რომ იყო. ჩაიწერეთ, ვინმეს რამე არ გამოგრჩეთ და საიქიოდან ვუყურებ თქვენს რეპორტაჟებს ხვალ. ჩემს საყვარელ ქალსაც არ ვადარდებ და არც გავხსენებივარ წვეულებაზე ყოფნისას. იქნებ, რის გამო მცემეს, რა მჭირს, არ გაინტერესებს? მოდი და მნახე, არა, ნინო?
თვალებგაფართოებული იყურებოდა ხალხი ახალი ამბის გაგებისას და სცენის მონაწილეები თავზარდაცემულნი იდგნენ ერთ ადგილზე.
- სამარცხვინო არსება ხარ, ზურა ნაკანო! დღეიდან დაივიწყე ჩემი არსებობა და ჩათვალე, და აღარ გყავს. გადაგიხადე ეგ ვალი, თუ მაგის გამო მოაწყვე ეს ყველაფერი და იფიქრე, რომ მე შენი სიცოცხლე არ მედარდებოდა. არაკაცი ვახო კი არა, შენ ხარ! მთელი ცხოვრებაა ვერ ჩამოყალიბდი და ახლა შენი არსებობის უნდა გრცხვენოდეს! დაგვივიწყე მეც და ნინოც, შენი საყვარელი ქალიც, რომელსაც გული მოუკალი და საერთოდ წაართვი. მეზიზღება, რომ ჩემი ძმა ხარ! - ბღაოდა ქეთი და სიტყვებს მთელ გულს აყოლებდა, ტკივილისგან მთელი სხეული ებზარებოდა და ნაწილებად იქცეოდა. იშლებოდა ის ნაკანი თავის წარმატებულ და ბედნიერ ცხოვრებასთან ერთად, რომლის აწყობასაც წლები მოანდომა ქალმა. აქამდე არავის ენახა მსგავს მდგომარეობაში.
- შე ღლაპო, გამოდი გარეთ, სიფათი უნდა დაგილეწო. - ვეღარაფერმა დააკავა ვახო და ვეფხვივით ეცა ზურას.
გარეთ გამოათრია და ურტყამდა, ყველა ძვალი ჩაუმსხვრია ლამის. ლევანი ტყუილად ცდილობდა მათ გაშველებას.
გარეთაც არ დაჰკლებია ხალხი სანახაობას, ერთად გამოცვივდა ყველა. იქვე გამოჩნდნენ ჟურნალისტებიც, რომლებმაც რეპორტაჟის ჩაწერა დაიწყეს და არც ერთ კადრს ტოვებდნენ უყურადღებოდ.
ბრეგაძემ რომ ვერაფერი იღონა, ვახოს ძლიერად მოუქნია მუშტი და ასე მოაცილა ზურას. უსულოდ მიგდებული ნაკანი მანქანაში ჩასვა ლევანმა და უკანმოუხედავად დატოვა იქაურობა, როცა ქეთის მზერა შეავლო. არ უნდოდა მარტო დაეტოვებინა ქალი, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა და გამოეცალა.
- რას შეგროვილხართ აქ მაყურებლები? იაფად იყო ბილეთები? ფუ თქვენი, ბლიად! - გამწარებული წინ და უკან მიმოდიოდა ვახო. - მაგას მაინც არ ვაცოცხლებ, ეგ არაკაცი. მე კაი, დამიკიდა ტო, შენ მისი და არ ხარ? ეს რა გაგიკეთა ტო? და ვაფშე არ ვიცოდი ნინოს და მაგის რომანის ამბავი, რას წამოაყრანტალა და გარია ეს გოგო? მაგის ხმაურიანი სული მოვტ/ყან მე! - ხელებს შლიდა ზოიძე და იფურთხებოდა. - ქეთი, შენ არ ინერვიულო ტო, ყველაფერს გამოვასწორებთ. დავაი ახლა აქედან ყველამ - მეთქი. - არავის ზოგავდა ზოიძე, ნერვებმოშლილი თავის თავს არც დაეძებდა, მხოლოდ ქეთიზე დარდობდა. იმ ქეთიზე, რომელსაც ძმამ ყველაფერი დაუნგრია და ბედნიერება წამებში წაართვა. - რას უყვებოდი შენ კიდევ ტო? არ იცი მაგის ამბავი? სად რას იტყვის, კიდევ ვერ გაიგე? იმენა არაადამიანია ტიპი ტო, ყველა საყვარელი ადამიანი სატანჯველად გაიმეტა. - ზოიძე კიდევ ვერ წყნარდებოდა. გული არ უთმენდა, როცა ატირებულ და დანგრეულ ქეთის უყურებდა, რომელმაც მთელი სიცოცხლე ბრძოლაში გაატარა. ჩაიხუტა ქალი და მის დამშვიდებას მოჰყვა.
ნინოს ლიკა აწყნარებდა, მაგრამ ცრემლებს ვერ აკავებდა ვერც ერთი მათგანი.
ერთი შეხედვით უზრუნველი ცხოვრების მქონე და წარმატებული ქალები წამში იქცნენ სხვა ადამიანებად, რომლებსაც არაფერი გააჩნდათ დედამიწის გულზე სიცარიელის გარდა.
ქეთი ვახოს მოშორდა და ნინოსთან მივიდა, ჩაიხუტა მეგობარი და ასე ცდილობდნენ ერთმანეთის გაძლიერებას.
- არ ინერვიულო, ნი, ყველაფერი დამთავრდა.
- არა, ახლა იწყება, ხვალიდან.
ლიკას გული უკვდებოდა ასეთი მეგობრების შემყურეს და რომ შესძლებოდა, დროს უკან დააბრუნებდა მდგომარეობის გამოსასწორებლად.
- რას გვერჩის ღმერთი, ნეტავ? მეგონა, უკეთესი გველოდა წინ. - ამოიგმინა ონიანმა.
პასუხი არავის გაუცია.

***
დივანზე წამოწოლილი იყო ქეთი და ჯერ კიდევ ტიროდა. ვერ ინელებდა მომხდარს და ვერ გადაეხარშა რის გამო მოიქცა ზურა ასე. ამ ფიქრებში იყო, როცა ტელეფონის ზარი გაისმა და ბრეგაძის ნომერი რომ იცნო, არ უპასუხა. არ შეუწყვეტია დარეკვა და ბოლოს რომ მობეზრდა, რამდენიმე ზარის შემდეგ უპასუხა:
- ქეთი... - გაჩუმდა ლევანი და პირველად იყო, როცა სათქმელ სიტყვებზე ფიქრობდა.
- გისმენთ. - მისუსტებული ხმით უპასუხა ქალმა.
- მოაშორე ეგ, რა.
- ჰო, ლევან, გისმენ.
- ჩემთანაა და არ ინერვიულო.
- არ ვნერვიულობ, მე ყველაფერი დავამთავრე.
- გავეჭედე და ასე პირველად მჭირს ტო, რა გითხრა?
- არაფერი, ლევან. არც იყო საჭირო დარეკვა.
- შენ კარგად ხარ?
- საერთოდ ვერ ვხვდები, რისთვის დამირეკე. იცოდი, რომ ზურაზე არ ვიდარდებდი. ჯანდაბამდე გზაც ჰქონია. აქამდეც ბევრი დაუშავებია და მიპატიებია, მაგრამ დასრულდა ეგ დრო.
- ნუ მიხსნი, რა. აი, მე მაგრად მკი/დია ახლა ზურაც და ის ტიპიც, პროსტო მართლა ხომ არ მოკლავდა? გამიტყდა, ჩემი მოყვანილი იყო.
- რატომ არ უნდა ვიფიქრო, რომ განგებ გააკეთე?
- თუ მცოდნოდა, ტუტუცი ვიყო ტო. საყვარელი ქალი უნდა ვნახოო, თან ხო უნდა მომეტყუებინა და რომ დავემუქრე მოკვლით, ბოლო თხოვნა შემისრულეო. რა მექნა ტო?
- შემდეგში მთვრალს ნუღარ აიკიდებ, ლევან. - სევდიანი რჩევა გაიმეტა ქეთიმ ბრეგაძისთვის და გონებაში ისევ დაუტრიალდა რამდენიმე საათის წინანდელი მომხდარი.
- არ ინერვიულო ტო, ყველაფერი კარგად იქნება.
- ძილინების, ლევან. - ძალაგამოცლილი ლაპარაკობდა უკვე ნაკანი, აშკარა იყო.
- შენც, ქეთი.
- მადლობა, მართლა.
- ნუღარ დაამატებ, არ მიყვარს, დასამტკიცებელია?
- არა, არა, გულით გეუბნები.
- ქეთი... - გაჩუმდა ბრეგაძე. - მაპატიე.