-ანუ მიდიხარ?ასე უბრალოდ გვეუბნები რომ მიდიხარ სამი საათით ადრე?...შენ შ*გ ხომ არ გაქვს ბიჭო?სულ გამო*ირდი?-ამ და კიდევ მსგავი სიტყვების მოსმენის შემდეგ,ვხვდები რომ მოთმინების სულ მოცუცქნული ფიალა უკვე ამევსო და ძმას მამისმკვლელი თვალებით ვუყურებ
-რა გინდა ლაშა?გადააფიქრებინებ გგონია?ნუ ღნავიხარ კიდე...ბავშვებს სძინავთ,ისედაც ძლივს მიაყუჩეს-დღის გმირისთვის შეუხედავად ველაპარაკებოდი აწ,უკვე გაჩუმებულ ძმას და ტელეფონს ვიღებ
-მაშო შენ არაფერს იტყვი?...-ჩAმქვრალი თვალებით მიყურებს ბურჯანაძე
-ხმას მეტად აღარ ამოიღებს მიშო...სულ ტყუილად ელაპარაკები,ჯიუტია...სასწაულად თან-ბოლო სიტყვები გარკვევით წარმოთქვა სავარაუდოდ შორეულ მომავალში პოტენციურმა სარძლომ და თავი გადააქნია
-ეს დედანა**რები,ხმა ამოიღე გოგო-შენელებული კადრში დავინახე როგორი ცხოველური გამომეტყველება მიიღო ვაჟბატონმა და წამში დამიდგა წინ
-იცით რა...გიომ დამირეკა და უნდა წავიდე,საქმეები მაქვს-შეხედვის ღირსად არ ვთვლი ისე ვდეგი სავარძლიდან და ჩვიდმეტ წელს აუცდენელ სასტავს ვუყურებ
-გარეთ გამოდი ორი წუთი...გოგო გამოდითქო ნუ მანერვიულებ-თვალების ქაჩვა რაღაცა ცვეტში შემოვიდა ბიჭებისთვის თუ?...სიცოცხლის განხარგძლივების პერსპექტივით რა თქმა უნდა მივყვები,ხმის ამოუღებლად.
-რას გავს შენი საქციელი?მიპასუხე ერთი,არც უნდა გამომემშვიდობო?ამის ღირსი ვარ?-თვალები...თვალები მართლაც რომ შესამჩნევია ხოლმე ამ მომენტებში
-ბურჯანაძე...რა გინდა?რა უნდა გითხრა?...რისი ღირსი ხარ აქვე გითხრა თუ გინდა წაეთრე გერმანიაში?-ხმის აუწევლად,შესაშური სიმშვიდით გამოვგლიჯე ჩემი მკლავი ტორებიდან და გასასვლელისკენ წავედი
-სულ არაფერს მეტყვი?...საერთოდ არაფერს?ამის დედა**ვეცი, თხუთმეტის ვარ და ასე როდის ვინერვიულე ბოლოს-ბოლო სიტყვები ჩურჩულით,თავისთვის ჩაილაპარაკა და ყავისფერები მომანათა
-ცამეტი წლის ბავშვები...ბიჭებს ზოგადად არ ემშვიდობებიან...რადგან ისინი,უმეტესად შექმნილი მდგომარეობის გამო უკვე ფეხებზე კიდიათ...მიხვდი ალბათ ხომ?ხოდა ნახვამდის-უემოციო,სახედან ყველანაირი მიმიკა წაშლილი ვუყურებ...და გასასვლელისკენ მივდივარ...ჩემი გველი ენა ისევ ფორმაშია...და ისევ ყველაფერს აფუჭებს
-ღმერთო ჩემო...ღმერთოო ამას ვის გადავეყარე-ბოლო სიტყვები გარკვევით მესმის,წამით ვაბრუნებ თავს და ვხედავ...სავარაუდოდ ბოლოჯერ,ვინ იცის...
...-მაშო მიდის,იქნებ მოხვიდე?დარწმუნებული ხარ?
-რას ითხოვთ ჩემგან?რისი გაკეთება გინდათ რომ მანდ მოვიდე და გავაცილო,ხო არ ვიტირო კიდე?რას იტყვით?არც გაბედო და ტელეფონი სპიკერზე არ ჩართო კიდე,და კარგად იცით რომ არ მიყვარს ეს გამომშვიდობება და ამბები...არ მიყვარს არა!გადაეცით რომ მშვიდობიან მგზავრობას ვუსურვებ და კიდევ...კაი არაფერი ფიზიკა უნდა დავწერო აღარ მცალია-ტელეფონს წამში ვთიშავ და აივანზე გავდივარ,
დასკვნა:ნერვებს აღარავინ მომიშლის,სამწუხაროდ
* * *
-რატო არ გააცილე?-უფროსი ძმა,და ჩასაბარებელი აჩოტები
-დამიწყნარდი ლაშა,ნერვიულობისგან ნაოჭები გაგიჩნდება და კარგად იცი „იმას“აღარც დაევასები-მომაჯადოებელი ირონიული ღიმილით ვუყურებ და ხატვას ვაგრძელებ
-იცი?!...არაფერი პატარა ხარ ჯერ-თვალს მიკრავს და გადის
-და საერთოდ,რატომ უნდა გამეცილებინა?მაგარი დაქალ-ძმაკაცი ვიყავით თუ რა?თითქოს ყოველდღე არ მყოფნიდა ცინიკური გამოხტომები და ძლივს დავისვენე,ახლა ესენი მაიძულებენ თავი დამნაშავედ ვიგრძნო,რამხელა უსამართლობის მომსწრე ხარ ღმერთო და არაფერს აკეთებ-თითქოს მწუხარე თვალებით ავიხედე ჭერისკენ,ვხვდები რომ დღეს მგონი ცუდად მოვიქეცი და...ჯანდაბა რა სიკვდილი მჭირს!...არაა?! შანსი არაა,როგორ შეიძლება მე მაშოს ეგ დამემართოს?!დიდი სისულელა,ხო ხო რაღაც უცნაურობებზე ვფიქრობ და ალბათ იმიტომ,უბრალოდ წარმოუდგენელია მაგრამ... ვახ ვინ იფიქრებდა?!

* * *
-რანაირად დადიხარ გოგო?-გაკვირვებული მიყურებს ხუთი წყვილი თვალი
-კუნთები მტკივა ლაშა,რანაირად უნდა დავდიოდე გაფიცებ?-მომაბეზრებელი სახით ვუყურებ და წყლის ჭიქას ვწვდები-ვის ელაპარაკებით მანდ?-რა თქმა უნდა ვიცი,მაგრამ მაინც სასხვათაშორისოდ ვიკითხე და კომპიუტერს გავუშტერე თვალები
-იცი მიუხედავად შენი თხუთმეტ წლიანი ცხოვრებისა-ლაპარაკი სხვა თემისკენ გადააქვს,ისევ მომავლისთვის პოტენციურად დარჩენილ სარძლოს და სამზარეულოსკენ მივყავარ-წყალს მაინც ისე სვავ გეგონება ჩაი იყოს-დებილივით მიცინის
-ახლა მე დებილს ვგავარ?როგორ გგონია გონებრივად იმდენად ჩამორჩენილ ვარ რომ ვერ გავიგო მანდ ვის ელაპარაკებით?-უემოციოდ ვიშვერ ხელს ლეპტოპისკენ
-ჩვენ...უბრალოდ,ანუ...შენ ხომ...
-მომიკითხეთ...ზრდილობა ისევ დასახვეწი აქვს,ხოდა ამ ორი წლის მანძილზე მე მაინც მოვიკითხო,თორე ეგ როგორც ყოველთვის თავს არ იწუხებს-დანანებით ვაქნევ თავს და ოთახში შესვლისას თვალს ვავლებ ეკრანს.ვერ ვამჩნევს, უემოციო სახით შევდივარ ოთახში და ფანჯარას ვაღებ-ისევ ისეთია ცინიკოსი და მოუზრდელო,როგორ შეიძლება ადამიანი არ მოიკითხო ამდენი ხნის მანძილზე?აგერ დაინახავს ვინ ვის მოუგებს ჯიუტობაში-ოდნავ ნაწყენი ვიღებ ტელეფონს და ოთახიდან გავდივარ,ზუსტად ვიცი ჯერ გათიშული რომ არ აქვს და განძრახ ხმამაღლა ვიძახი-ლაშა,გიოსთან გავდივარ და შეიძლება დამაგვიანდეს თუ რამე სახლამდე მომიყვანს-თვითკმაყოფილი ღიმილით გავდივარ სახლიდან და ხარბად ვისუნთქავ გაზაფხულის ქუთაისის სურნელს
* * *
-მე არ ვეტყვი ტყუილად მიყურებ...-ნათლად ვხედავ აწ უკვე არა პოტენციურ არამედ იმენნა სარძლოს
-საერთოდ რომ არ ვუთხრათ?-იმ დროისთვის ყველაზე დიდ იდიოტურ აზრს ნათელს ჰფენს მანჯგალაძე
-სიცოცხლე მოგბეზრებია ვახო?-ინტონაციურად გავძახი უკვე ფართოდ გაღებული კარებიდან და ხუთ დამფრთხალ წყვილ თვალს მზერას ვუსწორებ.
-მე არა...ანუ ლამაზო...იმას ვამბობდი...ყველაფერი გაიგე?-ბლუყუნით სათქმელს ძლივს უყრის თავს და საცოდავად მომჩერებია
-თითქმის არც არაფერი მიკლია სრულყოფილებამდე
-ბურჯანაძე ჩამოდის-ყველანაირი შესავლების გარეშე იწყებს ლურსმანაშვილი
-ოჰო?!ჩამოდის?თერთმეტი წლის მერე?რა ეჩქარებოდა?ყოფილიყო კიდე...
-მაშო წესივრად
-ლაშა ხმას დაუწიე...მე ტონისთვის არ ამიწევია მგონი და დამშვიდდით,ჩამოდის და ჩამოვიდეს,ვნახოთ როგორ განვითარდება მოვლენები მოუთმენლად ველი



სალამებიი პირველი ისტორიაა და ისე ვნერვიულობ როგორც არასდროს(სამწუხაროდ...
ძალია მაინტერესებს ტქვენი აზრი,როგორია,რა არის შესაცვლელი,რა შეცდომები დავუშვი,და რა გგონიათ როგორ განვიტარდება მოვლენები(აქაც ნერვიული სიცილი ) ნუ ვოფშემ გელოდებით და თავების დადებას რაც შეეხება
შევეცდები ყოველ მეორე დღეს დავდო,თუ არადა მესამე დღეს აუცილებლად იქნება
აბა ლავიუუთ