გქონიათ, ისეთი შემთხვევა, როდესაც არავის.. არანაირი ადამიანის არსებობა გდომებიათ ამ სამყაროში? ...
არავინ გდომებიათ, რომ ამ წუთისოფელში, შენს გვერდით ვინმე ყოფილიყო... თუნდაც მეგობარი, რომელიც ზოგჯერ სულაც არ გჭირდება, მისი ვითომდა დიდი სანაქებო რჩევა...
სიმართლე ყოველთვის მწარეა და უმეტესწილად, მისი მოსმენაც არ გვსურს... გვირჩევნია ჩვენივე შექმნილ, არარეალურ სამყაროში განვაგრძოთ ყოფა.
მეც ილუზიას ვაფარებ ამ ბოლო დროს თავს... და ახლაღა ვიგრძენი, როგორი საშინელი მომენტი ყოფილა, როდესაც შენს განცდებსა და გულისტკივილს ვერავის უზიარებ... ემოციებისგან ვერ დაიცლები და მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავში ჩაიკლავ, ამ უთქმელ გრძნობას... ეს ნაგატივი, ნეგატივს ედება და წარმოიქმნება, ერთი დიდი ყინულის აისბერგი, რომელიც ვერ დაშლის ეს ყოვლისშემძლე, მზის სხივიც... რომელიც უძრავად ბატონობს შენში და ყოველივე ემოციის არსებობას აქრობს...
ან ვის რა უნდა ვუთხრა... ვის რა უნდა ვითხრა, როდესაც ამ სიტყვების გამო შესაძლოა ცხოვრებას გამომასალმონ...
რა არის სიყვარული? სიყვარული ის საშიში გრძნობაა, რომლის სიტყვებით აღწერაც შეუძლებელია... და თუ აღწერე იგი ჩათვალე არც არასდროს გყვარებია.
ამ ბოლო დღეებამდე, რომ გეკითხათ თუ რა იყო სიყვარული, თამამად გეტყოდით, რომ ეს ის საშინელი გრძნობაა, რომელიც დღესდღეისობით სიკვდილით სჯიან.... ეს ის გრძნობაა, რომელიც ამ ქვეყნიდან მიჰყავხარ...
და იქნებ სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლე არსებობს? იქნებ ზეცაში იკვეთება, შენსა და შენი მიჯნურის გზები? ან იქნებ... იქნებ, მართლაც მიწა ვართ და მხოლოდ მიწად ვიქცევით... არ არსებობს არანაირი გრძნობა, არანაირი განცდა... უბრალოდ გარდაიცვალე...
თუმცა სიტყვა ,,გარდაიცვალა“-ც რა საინტერესო მცნებისაა... დაკვირვებიხართ და ჩაღრმავებიხართ მას? ...
,, გარდა-იცვალა“ ... მისი არსებობა სრულიად შეიცვალა... იცვალა მისმა წარულის ადგილსამყოფელმა და შეუერთდა ცათა სასუფეველს...
არ ვიცი რისი მწამს... და ზოგადად ისიც არ ვიცი, რა დამოკიდებულება მაქვს ზემოთ აღნიშნულ თემაზე... ზოგჯერ მგონია, წარმოუდგენელი იქნება მხოლოდ ეს წუთიერი სამყარო არსებობდეს... მაგრამ უმეტესად კი თავს იმით ვიმშვიდებ, რომ არც არაფერი მოხდება...
და ვაითუ მოხდა? .... იქნებ არსებობს გამიჯნურნი, სამოთხე და ჯოჯოხეთი? ... ნეტავ, ჩემთვის, რომელი კარიბჭე იქნება ხსნილი? ...


რატომ ვფიქრონ, ასე ძლიერ ამოუცნობ სიკვდილზე? ... პასუხი მარტივია... მასზე ფიქრის გარდა, არც არაფერი დამრჩენია...
მე უსიყვარულოდ გამათხოვენენ... შემკობემ თეთრი ფერით, რომელიც ჩემი სულიერი და ხორციელი სიკვდილის დღე გამოდგება...
და მე მოვკვდები, მაშინ როცა სიცოცხლე მწყუროდა..
და მე მოვკვდები, მაშინ როდესაც გულის შიგნით, დამიანეს მიმართ მქონდა, მწვავე გრძნობები...
ოხ, სიყვარულოვ... რატომ დამესხი თავს უდროო დროს... რატომ მიკარგავ მოსვენების საშუალებას! რატომ არ მაცდი, დამიანეს გარეშე სუნთქვას... რატომ ვუკავშირებ თითოეულ ამოსუნთქვასაც მას...
ოხ, შენ სიყვარულოვ... ერთხელაც იქნება, შენ გამო დავღვრი, სისხლმოწყურებულ მიწაზე ტანჯულ მეობას!
ოხ, შენ შიშისმომგვრელო გრძნობავ... ერთხელაც იქნება, მხოლოდ და მხოლოდ შენ შემიწირავ...
ერთხელაც შემიწირავ და სულიერ სიმშვიდეს მომანიჭებ.
და იქნებ... ეს სამყარო სხვა ცხოვრების ჯოჯოხეთია?!






თავი 12


მეორე დღეა, მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავს ვესაუბრები... დამიანესთან შეხვედრასაც კი ვერ ვბედავ... ვერ ვბედავ, რომ ისევ ჩავხედო, მის უძირო თვალებში, რომელშიც სამარადჟამოს ვიკარგები... თუმცა რამდენი ხანი უნდა ვიყო ასე? მეორე დღეა ლუკმაც არ ჩამიდევს პირში და ახლაღა ვგრძნობ, როგორ ძლიერ ელოდა, ჩემი მოლაპარაკე კუჭი, ერთ ნამცეც პურსაც კი.
სიმართლე, რომ გითხრათ, ჩემი ოჯახი არ არის მიჩვეული ნაირ-ნაირი კერძების არსებობით. ჩვენთვის ბედნიერების საბაბი, ერთი ნაჭერი პური და ყველიც შესაძლოა ყოფილიყო. წმინდა დღეებში კი, ოდნავ შეიცვლებოდა, ჩვენი რუტინა და მოშიებულ სუფრას შეემატებოდა ნახევრად შემწვარი ხორცი და მაწონი...
მაწონიც, დედაჩემის შრომის ხარჯზე გვაქვს, ათასში ერთხელ.
არადა დამიანე... ალბათ, როგორი დილემის ქვეშ დგება-ხოლმე, თუ პირველი რომელი საკვები დააგემოვნოს...
მუცელი ამიწრიალდა... დედაჩემთან ჩავედი და მივუგე.
- ძალიან მშია... არის რამე?
- თამარ! ცოტა ადრე, რომ ჩამოსულიყავი დაგრჩებოდა, მაგრამ ახლა აღარ არის შენი სამყოფელი... ხომ იცი, როგორ მდგომარეობაში ვართ? - მითხრა აცრემლებულთვალებიანმა.


***

მშია... შიმშილისგან ლამისაა სული დავლიო... შიმშილით, შესაძლებელია ამ მწირე ქვეყანას გამოვემშვიდობო... და მე ვიქნები გოგო... გოგო, რომელიც სიყვარულის მსხვერპლი კი არა, შიმშილის გრძნობის აღმსრულებელი აღმოჩნდა...
სუფთა ჰაერი მჭირდება... ვგრძნობ, როგორ ტრიალებს, ჩემს გარშემო ყველაფერი... ტრიალებს და მეც მის მორევში ვიკარგები...
თუმცა ჰაერმა ოდნავ მიშველა... მიშველა, თუმცა უკვე გვიანი იყო.


***

არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი უგონო მდგომარეობაში... არც ის ვიცი, როგორ აღმოვჩნდი უდაბური ტყის შუაგულში...
თავი მტკიოდა... ყვირილი მინდოდა, თუმცა ვერაფერს ვამბობდი. თითქოს ყელში, ძალიან დიდი ბურთი მქონდა გაჩხერილი...
ხელების შეხება ვიგრძენი, ჩემს ტანზე და შევკრთდი. ვინც არ უნდა ყოფილიყო, როგორ ბედავდა, ჩემთან ასეთ თამაშს?! ნუთუ ასე მალე მობეზრდა ცხოვრება ?!
თვალები არ გამიხელია ისე მოვამზადე, ჩემი წიხლი და დაუპატიჟებელ სტუმარს შიგ მის ღირსებაში ვუთავაზე!
გვემა გავიგონე!
,, ვაი, დამიანე !!!! “- გავიფიქრე და დაფეთებულმა გავახილე თვალები!
- დამიანე, როგორ შემაშინე!! რა ხდება?! რა დამემართა?! სად ვარ... ძალიან გეტკინა? .... ბოდიში არ მინდოდა.
- გული წაგივიდა, თამარ. ახლაც მკვდრის ფერი გადევს! თუმცა გმადლობ! ვირისებრი წიხლისთვის! - და გაიცინა. - წამოდი... რაღაც მინდა განახო და თან დარწმუნებული ვარ, უკეთეს ხასიათზე დადგები. - მოკუნტული მოდიოდა თან. თავის ღირსების ტკივილისგან შეწუხებული.

***

დიდი ხანი არ გვივლია... თუმცა რამდენჯერმე, ჩემმა მუცლის გვრემამ, ხმა გააპო. ფაქტობრივად გასცა ჩემი ცარიელი კუჭის არსებობის ალიბი.
- წამო! შემოდი, თამარ! -ეშმაკური ღიმილით მიცქერდა და ავტომატურად, მეც ძლიერ გამეღიმა.

ერთ დიდ ოთახში ამოვყავი თავი, სადაც მკვეთრად იგრძნობოდა ტკბილეულობების სუნი.
- დღეს, ჩემი მზარეული იქნები! ერთად გავაკეთებთ საჭმელებს და ბოლოს დავაგემოვნებთ. აქვე ერთი ღვინოც მეგულება... თითო-თითო ჭიქაც დავლიოთ, კარგ ხასიათზე დაგვაყენებს.

და აი, ასე... დავიწყეთ ფუსფუსი. დამიანე საოცრად სხარტად დაიარებოდა მაგიდებს შორის. ხელში სხვადასხვა საკვები ეჭირა და შიგადაშიგ უმწიკვლო ღიმილსაც მჩუქნიდა.
უეცრად რაღაცის შეყრა ვიგრძენი და რამდენიმე წუთში მივხვდი, რომ სახე მთლიანად ფქვილში მქონდა ამოსვრილი და დამიანე, კი სიცილით კვდებოდა.
- ასე, არა? მეფის მოხელის შვილოვ! ნახე რა გიქნა! - მეც შეტევაზე გადავედი და იქვე მყოფ, დიდ ტაფას მოვკიდე ხელი. დამიანესკენ გავიქეცი, ის კი ისევ სხარტად დაიარებოდა მაგიდებს შორის. ისე, როგორც სიცოცხლისმოწყურებული კალია... ისე, როგორც გამტყდარი თერმომეტრიდან, ვერცხლისწყალი.
- არააა, თამააარ! ჩემი ღირსების შელახვაც საკმარისი იყო! გადი , გოგო იქით! სიკვდილისთვის ჯერ საკმაოდ, ჩვილი ვააააარ!
- არა ! მოდი აბა, აქ ტუტუცო ბიჭოვ! შენ, ხომ მთლიანად ამომსვარე თეთრ ფქვილში? მე კი, შენს სახეს საყვარელ ყვითელსა და ლურჯ ფერებს შევმატებ! - და ორივე ვკვდებოდით სიცილით. სულმთლად გადამავიწყდა, ის ფაქტი, რომ შიმშილისგან ვკვდებოდი.












თავი 13

როდესაც ერთმანეთთან მასხრობას მოვრჩით, ისევ ძველ საქმეს დავუბრუნდით.
რამდენიმე საათში კი, სასიამოვნო სურნელი დატრიალდა.
- იმის მიუხედავად, რომ ჩემი ღირსება შელახე, მაინც ჯელტმენობას გამოვიჩენ და სუფრასთან მოგიწვევ. - მიმაცილა მაგიდასთან და სკამი გამომიწია. მე კი მის, ,,ჯელტმენობაზე“ , ძალიან გამეცინა.
- მადლობა, ძალით ჯელტმენო, ახალგაზრდავ! - სიცილითვე მივუგე, მე მას.

მუცელმა ხელახლა გამოსცა დინოზაებრისებრი ღრიალი... დამიანე მიხვდა ორგანიზმის მოთხოვნას და გამზადებული კერძები შემომთავაზა.


***

- ვეღარ გცნობ,თამარ! თითქოს ჩაიკეტე... გარდატეხის ასაკს დავაბრალებდი, თუმცა... -მითხრა, კრავაიმ.
- არ ვარ... -ფაქტობრივად ჩუმად ჩავილაპარაკე.
- თუ ეს ყოველივე ქორწილის გამოა გამოწვეული, ხომ იცი, ვერც ვერაფერი გამოგივა? მომავალში ოჯახის შექმნაზე ლაპარაკიც კი, ზედმეტია.
- აუცილებელია უსიყვარულოდ გავთხოვდე?! იქნებ... - არ დამაცადა სიტყვის დასრულება, ისე მომვარდა ყვირილით.
- გესმის მაინც, რას ლაპარაკობ?! გინდა, შენი ვითომ სიყვარულის გამო, აღვირახსნილობის სტიკერი მოგვაკრან?! მერე რა, რომ არ გეყვარება! თანდათანობით შეეჩვევი!
- აზრი არ აქვს... მძულს ეს სამყარო! - ჩავიჩურჩულე და ოთახში ავედი.


***
- საქართველოს მეფის ხელისუფლების დაქუცმაცება და ქვეყნის მთლიანობის მოშლა, იყო მხოლოდ ერთ-ერთი, იმ უარყოფითი შედეგთაგანი, რაც მონღოლთა ბატონობამ მოგვიტანა, ჩვენ და ჩვენს ქვეყანას. მონღოლები გამიზნულად ასუსტებს მეფეს და აძლიერებს გავლენიანი ფეოდალების უფლებებს. ისინი მეფეს უფლებას არ აძლევენ დასაჯოს არ გადააყენოს ურჩი პირები. თამარ, იშლება სახელმწიფო წყობილება... მგონი ხვდები... თანდათან ეცემა მეფის ხელისუფლების ავტორიტეტიც.
- როგორც ვიცი, ქვეყანას ერთდროულად რამდენიმე მეფე განაგებს. - მივუგე დაინტერესებულმა, დამიანეს.
- კი, თამარ! ქვეყანაში ერთდროულად რამდენიმე მეფეა, დასავლეთ საქართველო ცალკე არის გამოყოფილი და იქ, დავით ნარინის შთამომავლები მეფობენ. სამცხე ცალკეა გამოყოფილი, ბექა ჯაყელის მეთაურობით... კიდევ რაღაც მომიყვა, მამაჩემმა. გავაგრძელო მოყოლა?
- კი, კი... ერთადერთი ადამიანი ხარ, ვინც ამ ინფორმაციას მაწვდის.
- მონღოლებმა, როგორც კი დაგვიპყრეს, ქვეყანაში დაიწყო დამპყრობთან ბრძოლა. რასაც ბევრი რეპრესიები, ხოცვა-ჟლეტა და ქვეყნის აოხრება მოჰყვა. ვითარებას შენც ხედავ... დიდი მსხვერპლი გაიღო ქართველმა ხალხმა, მონღოლთა წინააღმდეგ ბრძოლაში. ქვეყანა ნელ-ნელა ნადგურდებოდა ოქროს ურდოსა და ილხანთა მონღოლთა შორის ბრძოლისას.
- გამიგონია ეპიდემია, ერთვოდა ამ პერიოდში, როგორც ვიცი.
- კი ასეა... ამის გამო ქვეყნის მოსახლეობა მკვეთრად შემცირდა. გავერანგდა სოფლები და ქალაქებში მოიშალა სარწყავი ნაგებობები.
- და განადგურდა კულტურა-სამეურნეო ცხოვრება. - მძიმედ ამოვისუნთქე. - ეჰ,ნეტავ სხვა საუკუნეში დავბადებულიყავი...








თავი 14

ფაქტობრივად, რაც დამიანე გავიცანი, სახლში მოსვენებას ვერ ვპოვებ. ვერ ვჩერდები... თითქოს მასთან ასახული მანძილი ჩემში ყოველგვარ მოსვენების უნარს სპობდა.
შესაძლებელია, ეს ყოველივე ჩემს მშბლებს ეჭვს ბადებდეს, თუმცა იმდენად ვიყავი შეპყრობილი ენითაღუწერელი გრძნობით, რომ ეს შიშიც ვერ შეაჩერებდა, ჩემში ჩასახულ ახალ ადამიანს.
თანდათან ვგრძნობ,რომ მალე, მისდამი გრძნობა ჭკუიდან შემშლიდა...
უნდა ვაღიარო, რომ სიყვარული, ადამიანის მეობას მთლიანად ცვლის. ისიც, უნდა აღვნიშნო, შესაძლებელია მის გამო დიდ უფსკრულშიც აღმოჩნდე. ფაქტობრივად, იმ უფსკრულში, რომელიც სიკვდილის სუნითაა სავსე.
ვისაც ოდესმე გვყვარებიათ, მიხვდებით, თუ როგორ ეფინება , სატრფოს შეხებისას, სხეულში თბილი ფენა. შიგადაშიგ ასევთქვათ გცრის. შესაძლებელია თან სითბო და ამავდროულად სიცივეც იგრძნოთ.
რატომ ვფიქრობ ამდენს, ამ შეუცნობელ, აკრძალულ გრძნობაზე... ალბათ იმიტომაც, რომ აკრძალული ხილი, მართლაც ყველაზე გემრიელია. განსაკუთრებული გემოსა და სურნელის მქონე.
ახლა ვუფიქრდები იმას, რომ ყოველივე მოგონებას თავისებური სურნელი დასდევს... ყოველი მოგონება შენში სახლობს და არასაჭირო მომენტში, არასაჭირო დროს, თავზე გატყდება... სისხლს გიწოვს უნამუსოდ, სისხლდაღვრილი ყინულივით ცივ მიწაზე გვამივით გაგდებს... წამოდგომა კი უბრალოდ, შენს უმწეო ძალებს საკმაოდ აღემატება... წარსული თავს გახსენებს მაშინაც, როცა გეგონა, ამ გრძნობამ შენში სამუდამო კარი მოხურა! მაგრამ გულის პატარა, ბნელ კუნჭულში, იგი სახლობდა... ქვეცნობიერად გრძნობდი, რომ ის აქ იყო! თუმცა ყურადღებას რატომღაც არ აქცევდი.... ვერ აქცევდი, როგორ უხსნიდი გზას, შენში სისხლისმსმელ, დაუნდობელ არსებას! იგი შენში სახლობდა... შენით იკვებებოდა, თუმცა ამის არარა გაგეგებოდა...
მიზეზი ხდება, მისი გამოღვიძებისა სულ მცირე რამ... შესაძლებელია ერთმა სურნელმა, წამში წარსულში გადაგისროლოს.


***

ძალიამ მიყვარს ბუნება... თითქოს მასში ვპოვებ შვებას... თითქოს ახალი გრძნობით ვივსები და ახლიდან ვიბადები.
აივანზე გავდივარ... ხარბად ვისუნთქავ უსამართლობით გაჯერებულ ჰაერს. ვისუნთქავ და თანდათან ვგრძნობ, როგორ ივსება ჟანგბადით , მთელი ჩემი სხეული.
ჰაერი ჩემს ორგანიზმს ეპატრონება და მივყავარ შორს... ძალიან შორს...
თითქოს ჩიტად გადამაქცევს და სამყაროს სილამაზეს თვალწინ ამისახავს.
ზოგჯერ, როგორ მსურს, მეც ცაში მოფარფატე, ლამაზი ფრინველი ვიყო... როგორ მსურს, მეც შევუერთდე ღრუბელთა კრებას.
ხშირად ასეთ ფიქრების მორევში ამოვყოფ თავს და რეალურ წუთისოფელს ვცდილდები. ვცილდები და მივყავარ, სადღაც შორს. ფაქტობრივად ,,ჯანდაბაში“.
ოცნებებიდან მტრედის ფრთების ხმაურმა გამომიყვანა... ძალიან გამიკვირდა, თუ რა უნდოდა ამ თოვლივით თეთრ არსებას, ჩემს კალთებში.
თუმცა რამდენიმე წამში დავინახე, მასზე შემობმული, პატარა წერილი.

,, იქ, სადაც მდინარის ხმა, შენს მეობაში შემოიჭრება... იქ, სადაც ვარსკვლავებს სხვანაირი ელფერი დაჰკრავთ.
მე შენ, ჩვენს სამოთხეში გელოდები.
მე შენ, ძალიან მენატრები!
-დამიანე “







თავი 15

გქონიათ ისეთი შემთხვევა, როდესაც სატრფოს წერილის მიღებისას არნახული გულის ფრიალი დაგმართნიათ?
სწორედ, ასე დამემართა, დამიანეს წერილის კითხვის დროს... ერთიანად შევიმკე კაშკაშა ფერებით...
ისეთ სიკაშკაშეს გამოვცემდი, რომ ყველაზე ბრწყინავ ვარსკვლავსაც შეშურდებოდა, ჩემი.
როცა გიყვარს, შენს გარშემო ვეღარ ამჩნევ არსებულ ჭიდილს... ვერ ამჩნევ, რამხელა წყვდიადი გამეფებულა არემარე... წყვდიადი, რომელიც ადრე შიშის ზარს გცემდა, თუმცა დღესდღეისობით მასაც არ უფრთხი...
როცა გიყვარს, გსურს სამყარო მას მიუძღვნა...
როცა გიყვარს, უბრალოდ ახლიდან იბადები...
და მე ვერ ვხვდები... ვერ ვხვდები, რატომ უნდა იდევნებოდეს, ეს ღვთიური წარმომავლობის გრძნობა...
დამიანე, საშინლად მენატრება...
ეს გრძნობა კი , იმხელაა ,რომ მის, ჩემს და ჩვენს შორის არსებულ მანძილსაც, თავისუფლად იტევს.


ვცდილობ, დღეს საღამოს განსაკუთრებულად გამოვიყურებოდე.... ალბათ, იმიტომ, რომ ვფიქრობ, ჩემს გრძნობებს გავუმხელ. რა თქმა უნდა თუ ამას შევძლებ...
ნეტავ, დამიანეც იგივე გრძნობის მატარებელია?
უარი, რომ მითხრას...

გარეთ მაინც იგრძნობოდა, პატარა სუსხი... სუსხი, რომელიც ნელ-ნელა,შენს მეობას დაეპატრონებოდა და მთლიანად შეგიპყრობდა...
ჩემს, პატარა ტანსაცმლის კარადას მივუახლოვდი და გამოღებისას ისეთი ხმა გამოსცა, შემეშინდა სულმთლად არ ჩამოვარდნილიყო.
დიდი ხანი ვეძებდი, ისეთ კაბას, რომელიც დღევანდელ საღამოს დაამშვენებდა.
დიდი ძებნის შემდგომ, კი ერთ შინდისფერ კაბაზე დავამყარე არჩევანი, რომელიც მუხლამდე ეშვებოდა და საოცრად უხდებოდა, ჩემს კანის ფერს.
თმები მაღლა,კუდად გავიკეთე და ფანჯრიდან ფრთხილად გადავძვერი. ერთიანად ორმაგ შიშს განვიცდიდი... ვაითუ დამინახონ? მერე რა მოხდება?! ან, რომ ჩამოვვარდე?!
როგორც აღვნიშნე სუსხი იყო... სიო კი ჩემს ნაკვთებს ეხებოდა და კანკალს მაწყებინებდა.
ირგვლივ არაფერი ჩანდა გარდა ბილიკისა, რომელიც დამიანემდე გზას მიკვლევდა.


***

როგორც იქნა დანიშნულ ადგილამდე მივედი... დამიანე მდინარის პირას მელოდებოდა და ჩემს დანახვაზე ადგილიდან დაიძრა... მომიახლოვდა... ხელში ამიყვანა...
მისი ჩემამდე მოსვლა, თითქოს საუკუნოდ გაიწელა... ისე მსურდა მთელი სიცოცხლის გატარება, დამიანესთან ,რომ მზად ვიყავი ამისთვის სიცოცხლეც კი გამეწირა... იმდენად ვიყავი, მისით შეპყრობილი,რომ აღარაფერი მაშინებდა. თითქოს ჩემში არსებული ყოველივე ძალა, ერთად შეიკრიბა და მოდუნების საშუალებას არ მაძლევდა.
- როგორ მენატრებოდი, თამარ! - მითხრა დამიანემ ისე, რომ ჩემი თმებიდან ცხვირი არც აუღია.
- ეს მონატრება აღარაა... რასაც შენს მიმართ განვიცდი, ეს მასზე მეტია! - ვუთხარი და ჩემი ხელები მის სახეში მოვიქციე.

ვაკვირდებოდი, დამიანეს თითოეული სახის ნაკვთს და ოჰ... როგორ მინდოდა ამ თვალებს, მხოლოდ და მხოლოდ, ჩემთის ეცქირა... როგორი ახლოა და რა საკმაოდ მიუწვდომელი....
ჩემი თითები, მის სახეს ეფერებოდა, რაზეც მან თვალები დახუჭა და მთლიანად მომენდო... დარწმუნებული ვიყავი, ორივე არნახულ მიზიდულობას განვიცდიდით, ერთმანეთის მიმართ.
ჩემი თითები, მის ტუჩებთან გაჩერდა და ნაზად ვუსვამდი... თითქოს მეშინოდა არ ტკენოდა... თითქოს უბრალოდ მსურდა მასაც იგივე ეგრძნო, რაც მე.
ნამდვილი სიყვარულისთვის ყოველთვის ღირს ბრძოლა და არავინ არ თქვას, რომ ეს ყოველივე ძალზედ ადვილია...
სიყვარული, ომს ჰგავს... როგორც არ უნდა დაშავდე, მაინც მყარად უნდა დადგე ფეხზე... მრავალ დაჩაგვრასა და გულის ტკენასაც უნდა გადაურჩე.
ნამდვილი სიყვარული,იმ მძიმე ეპოქასაც უძლებს, რაც დღესდღეისობითაა დაბატონებული.
ნამდვილ სიყვარულს, ძალიან ბევრი დამპირისპირებელი ჰყავს... განსაკუთრებით, ამ ეპოქაში, სადაც მტერი ახლობელიც შესაძლოა იყოს და ნუ გაგაკვირვებთ, ეს ფაქტი.
ყოველთვის უნდა იბრძოლო საკუთარი სურვილების გამო... ყოველთვის უნდა გქონდეს საკუთარი თავის რწმენა... რადგან შეუძლებელი არაფერია.... არც სიყვარული აღმოჩნდა შეუძლებელი.
დაბადებიდანვე ტვინში მიდებდნენ, იმ აზრს, რომ სიყვარული ეშმაკისეული გრძნობაა...
სიყვარული, მართლაც ეშმაკისეული გრძნობა გამოდგა... იმდენად გითრევს მის ცეცხლის ალში, რომ გამოსვლა ფაქტობრივად შეუძლებელი ხდება... იმდენად ლტოლვას განიცდი, მიჯნურის მიმართ, რომ მზად ხარ, თავით გადაეშვა ჯოჯოხეთში.
დამიანე, ეს ის ადამიანია, ვინც უსამართლო ეპოქას ცისარტყელა გამოუსახა...
დამიანე, ეს ის ადამიანია, რომელიც ჩემში ღვთიურ გრძნობას და ამავდროულად ეშმაკისეულს განიცდის.
სიყვარულისთვის უნდა იბრძოლო... იბრძოლო, თორემ წაგებული დარჩები და ამ ეპოქის მკვიდრნი შეგმკობენ თეთრი ფერებით... თეთრი ფერები, რომელიც შენს რეალურ მიჯნურთან, არანაირი კავშირი ექნება.


- არასდროს მინდა, შენი თლილი ხელები, ჩემს სახეს მოშორდეს... არასდროს მინდა, რომ ჩვენ... წარსულს მივეცეთ... უშენოდ... უშენოდ ყველაფერს ფერი დაეკარგება. - დამიანე თვალებში მიყურებდა და როგორც ყოველთვის მისი უფსკრულიდან თავის დაღწევა, ჩემს ძალებს აღემატებოდა.
- ეს ყოველივე რეალურია? ასე მგონია, რომ ერთ დიდ სიზმარში ვარ გახვეული... სიზმარი, რომელიც არა და არ მთავრდება... სიზმარი, რომელიც მარადიიულად მინდა გაგრძელდეს... მითხარი, რომ შენ აქ ხარ! მითხარი , რომ ეს ყოველივე რეალურია და არა ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი.... უბრალოდ არ მჯერა! შეუძლებელია ასეთი ბედნიერი ვიყო! - და ცრემლი გადმომიგორდა... ბედნიერების პირველი ცრემლი, ჩემი ცხოვრების მანძილზე.
- თამარ... ეს ყოველივე რეალურია! მე შენთან ვარ და შენს დათმობას არავითარ შემთხვევაში არ ვაპირებ.
იცი, როგორი ადამიანი მიყვარს? ფიქრებშიც, რომ არ ღალატობენ... არ კი არა ვერ! ვერ ღალატობენ,თუ ოდესმე შეგიყვარდება, ვერასდროს გადაიყვარებ. შეუძლებელია ადამიანთან ერთად სიბერე გქონდეს წარმოდგენილი და ხვალ , სხვას ჩახედო თვალებში!
შენ კიდევ ზუსტად ისეთი ადამიანი, ხარ... ადამიანი, რომელიც ვიცი მარადიულად, ჩემს მკლავებში იქნება! ადამიანი, რომელიც მწამს, არასდროს მიმატოვებს!
ვფიცავ! შენს თავს ვფიცავარ! არავის მივცემ საშუალებას, რომ შენ გაგათხოვოს... არავის მივცემ საშუალებას, შენი თავი წამართვას!
- მპირდები? - ლოყაზე ნაზად ვაკოცე.
- კი, თამარ. გპირდები!



- ვინ ვართ, ჩვენ ერთმანეთისთვის? - ვხვდებოდი, მაგრამ ამ ყოველივეს თქმა, მისი ბაგედან წამოსული სიტყვების გაგონება მსურდა.
- მოვა დრო და ამასაც გეტყვი... უბრალოდ გჯეროდეს, იმის რასაც შენ ფიქრობ... ხომ ხვდები,უბრალოდ დროის დაჩქარება არ მინდა...
- მესმის და ველოდები, შენს პასუხს, ჩემს კითხვაზე.